แถลงการณ์ฉบับที่ 1
ถึงชาวโซลอิงค์ที่น่ารักทุกท่าน ในช่วงนี้ก็ใกล้จะเปิดเทอมแล้ว ทำให้เวลาว่างของพวกเรากำลังจะหมดไป - -
บอสเลยกะว่าจะมาทำกิจกรรมเล็กๆน้อยๆ คือการต่อกลอน
ใครมาเห็นก่อนก็ต่อก่อนได้เลยฮะ อย่ามัวแต่รีรอ
แต่เพื่อเป็นการไม่ให้รถไฟชนกัน ลงชื่อต่อคิวไว้จะดีมาก
คนละบทสองบทแล้วแต่ศรัทธา
(ออกอ่าว ออกทะเลไม่ว่ากัน - -)
เชิญได้ที่สวนหลังสมาพันธ์เลยฮะ ลงไว้ในคอมเม้นท์ เดี๋ยวบอสเอาแปะบทความอีกที
ส่วนใครมีผลงานเด็ดๆ ไม่ว่าจะบทความสั้น-ยาว แกลลอรี่เจ๊งๆ หรือที่อยู่ของบ้านอีกหลังอะไรก็แล้วแต่ เอาไปทิ้งไว้ที่หอคอยได้ เดี๋ยวบอสแปะให้เช่นกัน
และกิจกรรมของสมาพันธ์ในช่วงนี้ก็ยังไม่มีไรมาก (หรือใครคิดอะไรดีๆก็มาบอกกันได้)
สำหรับแบตเทิลยังคิดอะไรเป็นการเป็นงานไม่ค่อยได้ กติกาอาจจะประมาณว่าให้เขียนขึ้นมาฉากหนึ่งตามหัวข้อที่ตกลงกัน แล้วให้สมาชิกที่เหลือเป็นคนให้คะแนน
ยิ่งโดยเฉพาะหน่วยดราก้อนที่ถือว่าเป็นหน้าเป็นตาของสมาพันธ์ ช่วงนี้บอสจะยังไม่เปิดให้คนมาฝากนิยายให้วิจารณ์ เนื่องจากอยากให้ฝึกวิทยายุทธจนแข็งแกร่ง ทำชั่วโมงบินให้สูง โดยวิจาณ์การประลองแบตเทิล และบรรดานิยายของสมาชิกสมาพันธ์ไปก่อน
เอาล่ะ จำไม่ได้แล้วว่าจะพล่ามอะไรต่อ = = มาดูแบบทดสอบที่บอสและท่านรองทำไว้ดีกว่า เหอๆ
อันนี้คือแบบโขลกอันแรก (โฆษณาได้โจ่งแจ้งมาก สร้างสรรค์โดยท่านรองที่น่ารักทั้งสอง บอสไม่เกี่ยว - -“)
แบบทดสอบการ(โขลก)สับ
ขอให้ทุกท่านใช้พรสวรรค์ที่สิงอยู่ในอีโต้กันอย่างเต็มที่
ไม่อยากจะบอกเลยว่าคนเขียนขึ้นมามั่วๆเองก็ยังไม่รู้ว่ามันน่าวิจารณ์ตรงไหน
ในเมื่อมันปัญญาอ่อนซะขนาดนี้ -*- หาสาระแทบมิได้เลยเค่อะ
*โปรดใช้วิจารณญาณในการรับชม เพราะในนี้มีโฆษณาแฝงล่ะ ฮี่ๆ
ตอนพิสดาร : วันสุมหัว
“เฮ้อ........”
ชายหนุ่มผมสีแดงเพลิงถอนใจยาวเบาหวิวขณะกำลังขมวดคิ้วมุ่นอยู่ในกองงานสูงท่วมหัวตรงหน้า ตอนนี้เขานั่งพิงเก้าอี้อยู่หลังโต๊ะทำงาน ส่วนตรงกันข้ามนั่นก็..ท่านอาจารย์
“ถอนใจอะไรกัน..ห๊า!!!! ทำงานๆๆๆๆๆ”
“ยัยแก่โฮลีนเอร๊ยย..” ...เฟรย์กระซิบพึมพำแค้นเคือง แต่มือก็ยอมทำงานเป็นระวิง
..เกิดมายังไม่เคยเจอใครเฮี้ยบเท่ายัยบ้านี่มาก่อนเลย ชิ!
“ฉันได้ยินนะเด็กบ้า!” โฮลีนหันไปแหวใส่ท่านลอร์ดหนุ่มเฟรย์ ฟีเลตัสอย่างเหลืออดก่อนจะหันไปยิ้มหวานให้แก่เด็กหนุ่มร่างบางสวมใส่ผ้าพันคอหนาและเสื้อคอเต่าสีน้ำตาล...แลดูหนาวแทบขาดใจ??
“นี่เนอาร์ ช่วยครู..เอาเอกสารนี่ไปส่งให้เซทิเรียสหน่อยสิ ส่วนอันนี้ส่งให้ฟาเรนเซียร์นะจ้ะ”
“ครับ” เนอาร์ยิ้มรับตาใสให้แก่อาจารย์สาวผมสีน้ำตาลยาวสลวยในชุดสีสันสดใสซาบซ่านแสบตาที่กำลังง่วนอยู่กับการรื้อแฟ้มเอกสารออกจากกองสูงแตะจรดเพดานแล้วส่งมาให้
“คุณครู~” เสียงหวานใสของโรเว่นลอยละล่องมาก่อนตัว เด็กหนุ่มร่างบางหน้าหวานอีกคนเดินถลาตัวปลิวมาเกาะแขนเกาะขาเธอไว้อย่างกับปลิง ใบหน้าหวานกำลังยิ้มแย้มแต่ดวงตาสีเลือดข้นนั้นชวนสยองสิ้นดี
นี่มันดงหนุ่มน้อยหน้าหวานรึไงนี่!
น่ารักกันจริงๆ!
ดวงตาสีน้ำตาลใสเหลือบมองไปยังลูกศิษย์ตนทีละคนๆ พลางกลืนน้ำลายเอื๊อกๆ
โอย...ต่อมโชตะจะแตกเอาก็งานนี้ล่ะฟร่ะ!!!!!!!
“ฟาเรนเซียร์..” ชายผมดำยาวขมวดคิ้วมุ่น
“หือม์...” ชายหนุ่มผมน้ำตาล ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลงดงาม
“ช่วงนี้แฟนนายมีอาการแปลกๆไหม” เซทิเรียสเปรยขึ้น ทำเอาเจ้าชายหนุ่มจากคานิออสต้องรีบวางถ้วยชาที่จิบลงบนโต๊ะ แล้วยิงคำถาม
“ทำไมหรือ????”
“ช่วงนี้เค้าไม่คุยกะฉันเลยไม่รู้เป็นอะไร”
“อืม น่าแปลกแมทดาเรน่าก็เป็นเหมือนกัน แล้วท่านล่ะเป็นไหม สไปด์...”
คนถูกถามขมวดคิ้วครุ่นคิด ก่อนที่ไหล่กว้างจะค้อมลู่ลงเมื่อนึกขึ้นได้ทันควัน
“เจ้านั่นก็หลบหน้าฉันมาเป็นอาทิตย์แล้วเหมือนกัน”
สามเจ้าชายหนุ่มผู้ทรงสง่ามองหน้ากันก่อนถอนหายใจพร้อมกันอย่างพร้อมเพรียง
“เฮ้อ........”
เซทิเรียสทอดสายตามองตะกอนขุ่นในถ้วยน้ำชาตนเองแล้วเอ่ยขึ้นมาลอยๆ
ผีเสื้อตัวน้อย (ที่เขาไม่แน่ใจว่าใช่คาลหรือไม่? ไม่หรอกมั้ง) บินตัดหน้าเขาอย่างรวดเร็ว
“...ลางร้ายชัดๆ”
ขณะเดียวกันนั่นเองเหล่าเจ้าหญิงแสนงามและหนุ่มหน้าหวาน1คนก็กำลังรวมหัวกันทำบางสิ่ง เจ้าหญิงเอดิเรียเจ้าของเส้นผมสีน้ำตาลเข้มและดวงตาเขียวใสและเจ้าหญิงแมทดาเรน่านัยน์ตาสีแดงเลือดกำลังช่วยกันเย็บปักตุ๊กตาผ้าวูดูด้วยกันอยู่อย่างเมามัน
ในขณะที่เนอาร์..ชายหน้าหวานกำลังกวนส่วนผสมในหม้อยาต้มเดือดปุดๆ ของเหลวข้นหนืดสีเขียวขุ่นแบบที่เห็นแล้วชวนแขยงโชยกลิ่นอับมาเหมือนรองเท้าไม่มีผิด
“นี่..เนอาร์จ้ะ...ทำอะไรอยู่เหรอ” เอดิเรียชี้นิ้วไปยังหม้อต้มที่เนอาร์กำลังง่วนคนไปคนมาอยู่อย่างสงสัย ใบหน้าหวานชะโงกมาดูเหนือปากหม้อก่อนทำหน้าเหม็นบูด
“ยัยต๊องเอ๊ย!!” แมทบ่นเสียงเขียวก่อนไปดึงร่างเพื่อนออกมา “เดี๋ยวก็ได้ตายเพราะยาสั่งหรอก”
“ยาสั่ง??..จะบ้าเหรอนี่ซุปข้นรสเห็ดไง” เนอาร์เลิกคิ้วเอ่ยจริงจัง
เพื่อนสาวทั้งสองที่มองอยู่หันไปสบตากันทีมองหม้อซุปอาหารรสเด็ดทีอย่างชั่งใจ ก่อนที่เอดิเรียจะกุมท้องตัวเองแล้วงอร่างลงไปนอนอยู่บนพื้น ดิ้นไปมาพยายามพาตัวออกห่างจากหม้อต้มอาหารสุดอันตรายและเพื่อนรักหน้าหวานหยด
“โอ๊ย..วันนี้ฉันปวดท้อง คงต้องงดข้าวกลางวันแล้วล่ะ ไปนะ!”
“แมท..ชิมไหม”
“แย่แล้วเนอาร์ทำไมไม่บอกว่าจะทำกับข้าวเย็นนี้....”
เนอาร์ขมวดคิ้ว ...............“ทำไมล่ะ”
“วันนี้ฉันกินเจน่ะ” พูดจบเจ้าหล่อนก็วิ่งตามเพื่อนสาวไปอีกคน ทิ้งให้แม่มดในร่างชายหนุ่มยิ้มเย็นอยู่เหนือปากหม้อน่าสะอิดสะเอียน
“ว้า~”
มือขาวบางควักเอาเค้กก้อนโตที่แอบซื้อมาเก็บไว้ขึ้นวางบนโต๊ะข้างๆ ริมฝีปากสีสดแย้มรอยยิ้มหวานสมใจ เด็กหนุ่มควานหาช้อนจนเจอก่อนจะรำพึงอย่างเสแสร้งราวสุดเศร้า
“..มารคอหอยไปซะแล้ว…”
“เฮ้ย ...ตกลงจะเอาไง เวริส มีความคิดดีๆบ้างไหมฮึ”
นัยน์ตาสีน้ำเงินนั้นเหลียวมองคนถามแล้วกลับไปอ่านหนังสือต่ออย่างไม่ใส่ใจ
“ไม่ใช่ปัญหาของข้า”
“อะไรวะ อย่าตัดรอนกันอย่างนี้สิ” เจ้าชายแวมไพร์สไปด์คล้องแขนกับคอคนตัดรอนไมตรีอย่างสนิทสนม “เดี๋ยวเสร็จงานนี้...ถ้าแกหาทางทำให้ไอ้บ้านั่นมันยอมพูดกับข้าได้นะ จะขอลงมนตร์แปลงโฉมแปลงนิสัยใครที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น ...รู้จักใช่ไหม มนตร์แม่มดน่ะ”
ดวงตาสีน้ำเงินฉายรอยเจ้าเล่ห์ก่อนยิ้มมุมปาก
“แล้วพวกแกมีปัญหาอะไรกัน”
“เอดิลไม่พูดกับเซทเลย เนอาร์ก็หลบหน้าสไปด์ แมทก็ด้วย ...เหมือนมีความลับอะไรสักอย่าง” ฟาเรนเซียร์ลูบคางอย่างใช้ความคิด
ว่าไป...ช่วงนี้เจ้านั่นก็ไม่ค่อยสร้างเรื่อง
ดวงตาสีน้ำเงินสวยฉายรอยครุ่นคิด
“ลางร้ายชัดๆ” ดวงตาโตสีดำของสไปด์เหลียวมองผีเสื้อสองสามตัวที่บินมาเกาะหัวเจ้าตัว
“ทุกคน~ ทำอะไรกันอยู่หรอ” ร่างเล็กๆของชายหน้าหวานเดินเข้ามาในบริเวณแล้วเข้าไปกอดออเซาะกับแขนของเซทิเรียส “ดูเครียดกันจัง”
“โรเว่น...พวกผู้หญิงคุยกับเจ้าบ้างไหม” เซทีเรียสแงะแขนเพื่อนชายออก
“คุยสิ... ข้าพึ่งจิบชากับแมทกะเอดิลมาเมื่อครู่ มีอะไรหรือ”
“พวกหล่อนแปลกๆ” ฟาเรนเซียร์ขมวดคิ้ว “ข้ากังวลพิกล”
“ลางร้าย” สไปด์ขมวดคิ้วมุ่นแล้วปัดผีเสื้อบทหัวทิ้ง “แถมช่วงนี้ท่านจ้าวชีวิตทั้งหลายก็เขียนบทช้าบรม ...ตกลงมันจะต่อกันยังไงแน่เนี่ย ฉากสวีทข้าก็ยังไม่มาสักที เซ็ง ...คนช่วยคิดก็โดนระเบิดไปซะงั้น แล้วทีนี้ใครจะคิดแทนข้าล่ะ น่าเบื่อ”
“เห็นด้วย” เซทิเรียสว่าด้วยหน้าที่เคร่งขึ้นอีก “หรือว่า...”
“หรือว่า...” ฟาเรนเซียร์เอ่ยซ้ำเมื่อเสียงเจ้าชายปีศาจค้างไปนาน
“หรือว่า...” โรเว่นค้างปากตามในขณะที่เวริสได้แต่นั่งหน้านิ่งส่วนสไปด์ก็ปัดผีเสื้อไม่เลิก
“หรือว่า...” ฉึก! เสียงนุ่มออกหวานนั้นดังขึ้นมาก่อนที่กงจักรสีดำสนิทจะถูกขว้างไปปักเหนือหัวสไปเดอร์จนหน้าที่ซีดอยู่แล้วยิ่งซีดไปใหญ่
“น่ะ ...เนอาร์” เสียงเจ้าชายแวมไพร์ว่าแล้วกลืนน้ำลายไม่ลงคอเมื่อเจ้าของชื่อยิ้มหวานๆส่งให้แล้วมานั่งกระแซะข้างๆ
“สไปด์...ไปกับข้าไหม” เสียงนุ่มๆว่าเมื่อเอนหัวมาซบอย่างอ้อนๆ
“ไปไหน...ไอ้บ้าเขยิบไปห่างๆเลย”
“ท่านไม่ชอบข้าแล้วหรอ”
“ไม่เอาร่างนี้”
“แต่ข้าชอบอยู่กับท่านแบบนี้นี่นา ...ตกลงจะไปกับข้าหรือเปล่า”
“ก็ตกลงว่าไปไหนล่ะ” สไปด์ถามอย่างระแวง และยิ่งระแวงเมื่อแมทดาเรน่าและเอดิเรียเดินตามเข้ามาอีกก่อนที่เฟรย์จะวิ่งตามมาอีกคน
“จะไม่ทันแล้วนะ เร็วๆหน่อยสิ ชักช้า!” เสียงบ่นเป็นหมีกินผึ้งของเฟรย์นั้นทำให้ชายหนุ่มแต่ละคนมีสีหน้างงงวยไปกันใหญ่ ...ตกลงเรื่องบ้าอะไรเนี่ย
“ว่าไง ...ตกลงไปกันกี่คน ...แม่พวกนักเขียนจะทิ้งแล้วนะ ดูซิ เบี้ยวค่าตัวแล้วยังจะหนีเที่ยวกันอีก เหอะ” เสียงสาวผมน้ำตาลร่างเล็กเดินเข้ามาอีกคน “เร็วๆเข้า จะไปไม่ไป”
“โฮลีน ...ตกลงไปไหน” สไปด์ถามทันทีเมื่อครูที่ปรึกษาตีหน้าเหม็นเบื่อ
“คาโนวาล”
“หา!” เวริสและเซทิเรียสเพียงกะพริบตาปริบๆในขณะที่เสียงร้องของสไปด์ดังกว่าเพื่อน
“คาโนวาล” ฟาเรนเซียร์ผูกปมที่หัวคิ้วก่อนหันไปหาเจ้าหญิงนัยน์ตาสีเลือด “ไปทำไม”
“ไปดูหอคอยงาช้างไง ...เร็วๆเหอะ เดี๋ยวสามซาตานจอมยัดบทก็ทิ้งพอดี” (ขอเป็นนางฟ้าสักคนจิ: เสธซ้าย อิอิ)
“ไปเหอะสไปด์ ...ข้าอยากเจอเรนอนแห่งคาโนวาลมากเลย ท่าทางจะน่ารักน่าดู นะๆ”
“ถ้าเจ้าจะไปจีบสาวล่ะก็...”
“หรือจะให้จีบชาย...ก็ได้นะ เผื่อจะมีเหมียวๆเพิ่ม ช่วงนี้ข้าก็เหงาๆ”
“ตอบข้ามาก่อนว่าทำไมช่วงนี้ไม่ยอมพูดกับข้า”
“ข้าน่ะหรือ” เนอาร์ที่ลอบมองดวงตาชายหนุ่มแต่ละคน ก่อนจะสบตากับเพื่อนสาวอีกสอง มองครูที่ปรึกษาก่อนจะสบตาแวมไพร์ขี้ระแวงอีกที “ก็...ช่วงนี้เอดิลเป็นคนทำกับข้าว ใส่แต่กะเทียมทั้งปี ข้าก็เลยไม่อยากทำท่านเดือดร้อน”
“อ้าว... แล้ว...” สไปด์ว่าค้างๆเมื่อเหลือบมองอีกสองสาว “เห็นแฟนเจ้าก็บอกว่าพวกเจ้าไม่ยอมพูดด้วย”
แมทดาเรน่าขมวดคิ้วมองฟาเรนเซียร์
“เจ้าเห็นข้าเป็นคนพูดมากรึ”
“เออ...ก็จริง”
เอดิเรียมองเจ้าชายปีศาจที่รวมรัดเอาเธอเป็นชายา (อันนั้นน่าโทษคนแต่งนะหนู)
“ฉันพึ่งไปถอนฟันน้ำนมออก นายจำไม่ได้รึไง ...เนี่ย เหงือกยังบวมอยู่เลย”
เป็นอันว่า ...เจ้าพวกนี้มันคิดมากไปเอง
เวริสถอนใจแล้วเก็บหนังสือเตรียมไปขึ้นรถ เหลียวมองลอร์ดหัวแดงแล้วเปรยถาม
“แกจะไปหาใครที่คาโนวาล”
“ก็เจ้าชายน้ำแข็งคนดังอะสิ ...อยากรู้ว่าเจ้าชายเวริสกะเจ้าชายคาโลเนี่ย ใครมันจะครองแชมป์เย็นสุดขั้ว 5555+”
“เออๆ ไปเร็วๆ” เสียงแตรดังลั่นดังมาแต่ไกลก่อนจะมีเสียงคนตะโกนผ่านโทรโข่งมาประมาณ
“ตกลงไปกันไหมฮึ ...นับหนึ่งถึงสามหญิงไม่รอแล้วเน่อ~”
“ไปดิ รอด้วยสิเจ๊” เฟรย์ตะโกนตอบแล้ววิ่งจู๊ดไปเป็นคนแรกในขณะที่พวกที่เหลือมองหน้ากันเลิ่กลั่ก
“เฮ้ยๆ รอด้วยๆ ...อย่าทิ้งฉันนะ!” เสียงโหวกเหวกดังขึ้นไปอีกก่อนที่พวกเราจะพากันวิ่งไปขึ้นรถบัสที่จอดรออยู่สามคัน ติดสติ๊กเกอร์ตัวเบ้อเริ่มให้เห็นเป็นสง่า
รถบัสสีแดงดำแปะสติ๊กเกอร์กินทีถึงสองบรรทัดว่า
“Freriya [Spy] ภารกิจสายลับ...กับดักมรณะ” และ “Dark War : ตำนานมหากาพย์สงครามล้างปฐพี” (แวะมาหาบอสบ้างก็ได้นะ)
ส่วนรถบัสสีดำฟ้าแปะอักษรตัวใหญ่ไว้ว่า
“Legend of Blood Territory สงครามรักพันธุ์อสูร” (โฆษณาๆๆ)
รถบัสสีขาวฟ้าคันสุดท้าย ท้ายที่สุด
“ZERORANA มนตราแห่งราตรี” (คลิกเลยพี่น้อง อิอิ)
“ออกรถกันเลย ...ไปคาโนวาลกัน!” จ้าวชีวิตผู้เปลี่ยนหน้าที่มาเป็นคนขับรถสีแดงดำร้องอย่างสุขใจราวจะได้ขึ้นสวรรค์
“ถึงคนสุดท้ายเลี้ยงข้าวนะเออ” ท่านหญิงดาร์คคนขับรถสีดำฟ้าหัวเราะหลังเร่งเครื่องเหยียบจนมิดโดยท่านซาเหยียบตามไปติดๆอย่างไม่ยอมแพ้
“เง้อ เปลืองน้ำมันนะคะ” นางฟ้าแสนดี (อ๊ะๆ ล้อเล่นค่ะ) ขมวดคิ้วมุ่นตรวจสอบเงินในกระเป๋าก่อนเรียกใช้คนในปกครอง (ที่ค้างค่าตัวจนเขาเลิกทวงไปแล้ว) “โซลาร์...มาขับแทนทีสิ เออ...ว่าไป เนอาร์จ๋า ติดปีกให้รถเลยดีกว่า”
“รับบัญชา” เสียงรับใสๆของชายหน้าหวานเจ้าของชื่อว่ายิ้มๆก่อนปีกสีดำสนิทจะโผล่พรวดออกมาจากข้างตัวรถทั้งสองข้าง ...พารถสีฟ้าขาวบินฉิวบนสภาพอากาศฟ้าโปร่งโดยที่ผู้นำซึ่งกลายมาเป็นผู้ตามทั้งสองถึงกับร้องประท้วง
“ท่านเนขี้โกง”
“เฮ้ย ใครเอาปีกออกมาได้บ้าง เร็วๆ เรื่องอื่นเค้าเอาคนกินจุแค่เรื่องละไม่กี่คน อันนั้นดันล่อทั้งห้อง! ราชาก็เลี้ยงไม่ไว้! ม่ายเอ๊า หนูเน หญิงจะยิงปีกให้หักเลยนะ!”
เสียงร้องอย่างหวาดเสียวและเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานจากคนบนรถบัสสีฟ้าขาวฟังน่าหมั่นไส้เข้าไปทุกที เมื่อผู้รวมทางด้านล่างเริ่มแผนการหักปีกรถ?
“ซาจัง ...ช่วงหญิงมั่งดิ”
“อะได้เลยพี่น้อง”
“เฮ้ยๆ ...พี่ๆ ฮีลออล เอามาโต้บ้างดิ”
“โรเว่น เต็มที่เลยลูก ไม่ต้องห่วงสวย”
“ไอ้เฟรย์ระดมพล!”
เฮ้อ... เนถอนใจเบาๆแล้วยิ้มขำเมื่อเนอาร์หุ้มเกราะรถด้วยมนตราเสียหลายชั้น สมทบด้วยมนตร์ภูตอีกสองสามตน เรียวมือเริ่มหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน
“นี่แน่ะ ...ท่านหญิงดาร์คกะท่านซาไม่โกรธแย่หรอ ยำเขาเสียเละ”
“ลูนาร์ก็ ...ทีใครทีมันสิ ...ก็เค้าบอกให้เนเขียนต่ออีกบทก็เขียนอยู่นี่ไง”
“ไม่...ฉันแค่กลัวว่ากว่าจะถึงคาโนวาล...”
เนยิ้มขบขันหยิบโทรโข่งชะโงกหน้าลงไปบอก
“ถึงท้ายสุดเลี้ยงข้าวนะคะ อย่าลืม”
…………………………………..
ความคิดเห็น