[FIC EXO] SMiLE :)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

SMILE :)






 

SPHINXGERGER :

HELLO  สวัสดีครับ ผมมาทำอะไรเนี่ย อ๋อมาเปิดเรื่องสั้น(สั้นจริง)
ครับแต่งมาเพื่อ เพื่อไรวะชั่งมัน
เอาเป็นว่า ฝากฟิคเรื่องนี้แล้วก้เรื่อง

 

ด้วยนะครับ ติดแท็กทวิต #ฟิคยิ้มซาลาเปา  ทวิตเตอร์ @pop_ntss

 

อย่าลืมคอมเม้นนะครับ

 

เนื้อเรื่อง

SMILE :)

คุณเคยตกหลุมรักใครเพราะรอยยิ้มมัย ไม่เคยเหรอ น่าเสียดายจัง ผมว่ามันเป็นอะไรที่มีความสุขมาก

เลยนะ ถึงมันจะมีบางครั้งที่เจ็บก็เถอะ ผมพึ่งจะรู้ว่าหมอนั้นยิ้มได้น่ารักขนาดนี้

ทั้งที่เจอกันทุกวันแต่ผมพึ่งรู้เอง เสียดายจังแหะ  ผมว่าผมจะเล่าให้คุณฟังดีกว่า

เช้าวันจันทร์แสนสดใสของผมที่ตื่นนอนพร้อมไปโรงเรียนชีวิตเด็ก ม.ปลายปี3 คงไม่มีอะไรมากนอกจากเก็บความทรงจำกับเพื่อนไว้ให้มากที่สุด ผมก็เป็นหนึ่งในนั้นเด็กนักเรียนที่เลือกจะไปโรงเรียนแต่เช้า ผมแค่อยากไปเล่นบาสกับเพื่อนเท่านั้นเองแหละ

“จงแด มานี่สิลูก”

“ครับม๊า”

“ม๊าทำบราวนี่ไว้ลองเอาไปให้เพื่อนชิมดูสิ”

แล้วผมก็รับกล่องบราวนี่มาจากม๊า  ขี่มอไซ คู่ใจไปโรงเรียนตามปกติ

ผมจอดรถไว้หน้าโรงเรียนตอนโดดเรียนจะได้โดดสะดวก ผมเดินไปตามทางเดินของโรงเรียนก่อนที่ผมจะนึกได้ว่าผมมีกล่องบราวนี่อยู่ในมือถ้าเอาไปสนามบาสด้วยคงเละแน่นอน

เอาไงดีหว่า มองซ้ายมองขวาอยู่นานผมก็พบกับไอ้ซาลาเปาเด็กเรียนห้องผมเอง

เพื่อเป็นการผลักพาระผมว่าผมเอาบราวนี่ให้มันไปกินดีกว่า คิดได้อย่างนั้น

“เฮ้  มินซอก!!!”

“เอ่อ นายเรียกฉันเหรอ”

“ช่ายย อะแม่ฉันฝากมาให้...เอาไปแบ่งเพื่อนกินด้วยหล่ะ”

“ขอบใจนะ J”

…  ถ้าตาผมไม่ได้ฝาดไปทำไม ไอ้รอยยิ้มเมื่อกี้

มันน่ารักจังวะ

ผมต้องบ้าไปแล้วแน่เลยไอ้อ้วนนั้นนะมันน่ารักซะที่ไหน ตัวเตี้ยๆอ้วนๆขาวๆกลมเป็นซาลาเปาเดินได้ มันน่ารักตรงไหน(ก็นิดนึง) ผมคงนอนน้อยไปสินะ เลิกบ้าแล้วนอนดีกว่า

-- ม๊าผมคงพึ่งไปเรียนทำขนมสินะทำได้ทุกวี่ทุกวันจริงๆ ผมก็ใช้วิธีเดิมนั้นแหละเอาให้ไอ้เตี้ยซาลาเปาของผมไปกินเหมือนทุกวัน แต่ไม่รู้ทำไมเวลาหมอนั้นยิ้มผมต้องเขินด้วยหล่ะ

“แม่ง ไม่เข้าใจโว้ย”

“เป็นเชี่ยไรครับคุณเพื่อนจงแด”

เสียงไอ้เปรตปาร์ค  ชานยอล เพื่อนผมเองละครับไอ้นี่ก็สูงเหลือเกินไม่รู้แม่มันให้กินอะไรถึงได้สูงได้สูงดี  โว้ยหงุดหงิด

“ไม่รู้กูหงุดหงิด”

“มึงไม่รู้แล้วกูจะตรัสรู้กับมึงไมคุณเพื่อน”

“สวัสดีครับ พี่จงแด พี่ชานยอล…เอ่อพี่จงแดเป็นอะไรรึป่าวครับ”

ส่วนนี่เสียงน้องแบคฮยอนครับรุ่นน้องที่เล่นบาสด้วยกัน น้องมันแอบชอบไอ้ชานยอล

เรื่องแบบนี้ถามไอ้ยอลคงไม่ได้คำตอบ ถามน้องแบคดีกว่า

“แบคกี้ พี่ถามไรหน่อยดิ”

“ครับ”

“ถ้าเกิดว่าเรารู้สึกเขินตอนคนอื่นยิ้มให้เนี่ย มันคือประหม่าเหรอ”

พรวดดดดดด

ไม่ใช่เสียงอะไรครับเสียงไอ้เชี่ยยอลพ่นน้ำ เต็มหน้าผมเลย เหนียวด้วยสาสสสส

“เชี่ยมึงถามเรื่องแบบนี้ด้วย”

“ยอลแถวบ้านเรียก สอเอือกอ”

“ถ้าพี่เป็นแบบนี้กับทุกคนก็คงประหม่า แต่ถ้าแค่คนเดียว...ผมว่าพี่คงชอบเขาแล้วหล่ะ”

พรวดดดดดด

คราวนี้ไม่ใช่ของไอ้ยอลครับของผมเอง  สำลักกันเลยทีเดียว ไม่ใช่หรอกมั้ง

ห้าห้าห้าบวก

มันคงเป็นเวรกรรมของคนหน้าตาดี ที่ต้องมานั่งถางหญ้าปลูกผักบุ้งอยู่สวนเกษตร

ผมอยู่กลุ่มกับไอ้ยอลและคุณหัวหน้าห้องซูโฮ แต่ทำไมผมต้องทำคนเดียววะ

หัวหน้าห้องเนี่ยเข้าใจนะว่าไปประชุมแต่ไอ้ยอลมันไปไหนวะ

“จงแด ทำคนเดียวเหรอ”

ใครวะถามไม่คิดเห็นผมยืนอยู่ 4-5 คนหรือไงวะ ชะอุ้ยมินซอก

“อะ อืม”

“เราช่วยนะ”

“เอ่อของนายเสร็จแล้วเหรอ”

“อืม ช่วยกันทำน่ะเลยเสร็จแล้ว”

ผมทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากพยักหน้า ผมไม่รู้ด้วยซ้ำหน้าผมแดงขนาดไหน

ผมรู้แค่ว่าอกข้างซ้ายผมมันจะหลุดออกมาแล้ว อย่าเข้ามาใกล้กว่านี้นะมินซอก

ผมไม่อยากให้เขาได้ยินเสียงหัวใจผมเลย จริงๆนะ

ไอ้แปลงผักบุ้งที่ผมเป็นคนถางหญ้าออกเองแล้ว ผมยังต้องคอยรดน้ำตอนเช้าอีกกรรมของเวรจริงๆ ให้ตายเถอะ อ้าวแล้วสายยางอยู่ไหนหล่ะ นั้นไง

ผมกำลังจะก้มลงไปหยิบสายยางมันเป็นจังหวะเดียวกับที่มีใครอีกคนเดินไปหยิบเหมือนกันพอผมเงยหน้าดูก็....มินซอก

“อะ โทษทีพอดี...”

หน้าเราอยู่ห่างกันไม่ถึง 2 นิ้ว อึก  หัวใจเต้นแรงอีกแล้วทำยังไงดี

“อ้าวจงแด...นายเป็นเวรรดน้ำเหรอ”

“อืม....นายด้วยเหรอ”

“ใช่ทุกวันเลยแหละ”

ผมไม่ได้ทำอะไรมากนอกจากปล่อยให้ความเงียบถูกปกคลุมด้วยเสียงน้ำที่ไหลรดต้นผักบุ้ง

ตึก ตึก ตึก ตึก

เต้นดังเกินไปแล้วนะ....หัวใจ

ฝนตก ผมชอบนะมันน่านอนหลับสบายไม่ร้อน ถ้ามันตกตอนกลางคืนอะนะ ตอนนี้ 6โมงเย็นผมยืนติดฝนอยู่ป้อมยามหน้าโรงเรียน จะได้กลับบ้านไมเนี่ย ผมไม่น่าเล่นบาสเพลินเลยจริงๆรีบกลับตั้งแต่แรกก็จบ นั้นมันมินซอกนี่

“ไง”

เก๊กท่าไว้ก่อนดีกว่า แหะๆ เขินจัง ><

“อะ จงแดยังไม่กลับเหรอ”

“ใช่ นายเรียนพิเศษ”

“อื้ม ใกล้สอบเรียนต่อแล้วนี่ต้องขยัน นายอย่าลืมอ่านหนังสือหล่ะ”

“อื้มมม”

ผมไม่ใช่คนเงียบนะแต่พออยู่กับไปซาลาเปานี่ทีไรผมพูดไม่ออก 

เฮ้ยฝนสาด แล้วไอ้ซาลาเปานี่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวหรือไงอ่านหนังสืออยู่ได้  เดินไปบังให้ดีกว่า ^^

อย่ามองผมแบบนั้นสิ ถ้าไอ้ซาลาเปาอ้วนไม่สบายเดี๋ยวไม่มีคนกินขนมแม่ผมแน่เลย

ผมไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมตัวติดกับไอ้ซาลาเปานี่ทุกเช้าผมต้องเดินไปรดน้ำผักบุ้งกับมินซอก

ต้นรัก(ผักบุ้ง)กำลังผลิบานสิ เขินจัง ><

“อีกไม่กี่เดือนก็จะเทอม 2 เนาะมินซอก”

ไม่ใช่เสียงผม ไม่ใช่มินซอกด้วย เสียงไอ้แขกไม่ได้รับเชิญตะหาก

ร้อยวันพันปีไม่เคยมาแต่ทำไมวันนี้มันมาวะ...ไอ้หัวหน้าห้อง

“อื้ม”

สมน้ำหน้ามินซอกไม่คุยด้วย แบร่ :P

“จงแด ผักบุ้งของจงแดขึ้นเยอะมากเลยอ่ะดีจัง”

“คนปลูกน่ารักน่ะ มันเลยขึ้นดี”

นายจำได้ไหมว่าใครปลูกมัน  นายทั้งนั้นเลยนะ

ผมรู้สึกแปลกๆช่วงนี้หัวหน้าห้องมันวนเวียนแถวมินซอกบ่อยมากเกินไป ผมหมั่นไส้วะ

บอกเลยจะว่า ผมหึงก็ได้นะผมยอมรับ ชิ  หมั่นไส้วะ

 “ดูหน้ามึงอารมไม่ดีนะครับเพื่อน”

เสียงเพื่อนปาร์คนั้นเองครับ ถามว่าผมมีเพื่อนคนอื่นไมมีนะครับแต่ไอ้ยอลผมสนิทที่สุดแล้วมันรู้ทุกเรื่องของผม เหมือนที่ผมรู้เรื่องของมัน เอ้อผมลืมบอกไป ไอ้ยอลกับน้องแบคเป็นแฟนกันแล้วนะ ตั้งแต่วันที่ผมถางหญ้ากับมินซอกนั้นแหละ   ส่วนเรื่องมินซอกมันก็รู้...

“อืม มึงดูมันดิแม่งวุ่นวายชิปหาย”

ผมชี้ไปที่ไอ้หัวหน้าห้องที่นั่งเล่นกีต้าร์ให้มินซอกฟังอยู่  หล่อตายหล่ะ

อ้าวแล้วนั้นไปยิ้มให้มันทำไมหละ ใช้สิเรามันมือเบส คงไม่เท่เหมือนกีต้าร์ละสิ ชิ

หึ หึ หึ

“หัวเราะหาเตี่ยเอ็งวะไอ้เพื่อนยอล”

“มึงแม่งโง่วะ รุกหน่อยสิ หรือป๊อด”

หืม ขึ้นเลยขึ้นดูดิมันว่าผมป๊อด ไม่ยอมวะ  แต่ผมจะรุกยังไงหล่ะ

ผมไม่รู้หรอกว่าคนอื่นเข้าจีบกันยังไง จีบกันแบบไหนผมทำเป็นแค่ขุนซาลาเปาของผม ให้อ้วนขึ้นเท่าแหละ ก็ผมชอบอะ จะทำไม

ตอนนี้ผมได้ศัตรูหัวใจเพิ่มอีกคนแล้วหละไม่ใช่ไอ้หัวหน้าห้องนะ แต่เป็นไอ้ลู่หาน นั้นนะนักฟุตบอลโรงเรียน หล่อลากมากเลยแหละ มันเคยจีบมินซอกตั้งแต่ ปี1 แล้วก็หายไป

ผมเลยเกิดความสงสัยขึ้นมาอย่างหนึ่ง

ทำไมเวลากูชอบใครต้องมีคนชอบเหมือนกูด้วยวะหะ  WHY~!!!

แต่ก็นะผมกับมินซอกตัวติดกันตลอดเวลา  เดี๋ยวนี้มินซอกไปเล่นบาสกับผมด้วยนะ

สงสัยอยากผ่อนคลาย ไปผ่อนคลายบ้านฉันไมมินซอก หึหึ

ฤดูฝนผ่านไปฤดูหนาวก็เข้ามาผมไม่อยากลุกจากเตียงเลยให้ตายสิ หนาวชะมัด

เสื้อกันหนาวอย่างหนาของผมไม่ได้ช่วยอะไรเลย ขี่มอไซตากลมแบบนี้ชามือหมดเลย TT

ผมเดินถูมือตัวเองตลอดทางไปห้องเรียน หนาวมากอะบอกเลย แล้วผมก็เห็นภาพบาดตาบาดใจ เมื่อเดินเข้ามาในห้อง ไอ้ลู่หานกำลังเทียบมือกับมินซอกอยู่  เจ็บ

มินซอกหันมายิ้มให้ผม ผมไม่ได้สนใจอะไรเดินไปนั่งที่ประจำของตัวเองตามปกติ

 ปกติจริงๆแค่เตะโต๊ะไอ้จงอินที่หลับอยู่ข้างๆเท่านั้นเอง ส่วนไอ้จงอินลงไปวัดพื้นมันก็ยังไม่ยอมตื่น ขี้เซาจริงๆให้ตายเถอะ หนาวก็หนาว ดันอารมเสียอีก

“จงแด”

ผมเงยหน้าไปตามเสียงเรียก ก่อนจะเห็นมินซอกยืนอยู่ข้างๆโต๊ะผม แก้มสีชมพูระเรือเพราะอากาศหนาวนี้มัน น่าฟัดชะมัด เฮ้ยอย่าหื่นดิ

“มีอะไร”

ตอบปัดๆไปอย่างนั้นแหละ งอนวะ

“หนาวไม”

“อืม”

เฮ้ย มินซอกดึงมือผมไปจับเฉยเลย แหนะมีลูบด้วย ><

“มือเย็นจัง...เดี๋ยวไม่สบายนะ”

นั้นเป่ามือผมด้วย จะรู้ไมเนี่ยว่า แค่กุมมือไว้ก็อุ่นไปทั้งหัวใจแล้ว

ดูหน้าไอ้ลู่หานดิ หึหึอิจฉา ละสิ หึหึ สมน้ำหน้า

ผมว่าเดี๋ยวนี้มินซอกจับมอผมบ่อยเกินไปแล้วนะ ผมไม่อยากคิดไปเองหรอกนะแต่ผมคิดว่ามินซอกอาจจะชอบผมเหมือนกัน

“ขี้มโน”

แหมเบรกดัง เอี๊ยด เลยนะไอ้เพื่อนปาร์ค แต่มันอาจจะจริงอย่างที่ไอ้ยอลว่าก็ได้เพราะไม่ใช่ผมคนเดียวหรอกที่มินซอกทำแบบนี้ด้วย เห้อ

ฤดูแห่งการเข้าค่ายพักแรมมาถึงแล้วครับ ผมอยู่กลุ่มกับมินซอกด้วยนะ นอนเต็นท์เดียวกันด้วย

ไม่ต้องอิจฉาครับผมไม่ได้นอนกันสองคนมีไอ้จงอินอยู่ด้วยครับ ตัวขัดคอโดยแท้

“มินซอกเต็นท์นายนอนได้กี่คนอะ”

เสียงไอ้ลู่หานครับ หืมถามทำไมวะ ผมไม่ได้เดินไปไหนหรอกยืนฟังมันคุยอยู่ข้างเต็นท์นั้นแหละ

“ 4 คน ทำไมหรอ”

“คือเต็นท์กลุ่มฉันมันเต็ม ขอนอนด้วยได้ไม”

มินซอกหันมามองผมที่ทำเป็นจัดเต็นท์อยู่ เป็นเชิงถามผมไม่ได้ตอบอะไรมากแค่ยักไหล่กับไปเท่านั้น ผมไม่ใช่คนใจร้าย แล้วแต่นายเลยมินซอก

“อื้มมาสิ”

เชี่ย!!!!  ทำไมทำกับจงแดคนหล่อแบบนี้  นั้นดูมันยิ้มเยาะเย้ยผม มินซอกฉันงอนนาย

ผมไม่ได้คุยกับมินซอกเลยตั้งแต่ลู่หานย้ายสัมพาระมาเต็นท์ของเรา งอนวะบอกงอน

มื้อเย็นง่ายๆ รอบกองไฟ ค่ายพักแรม ผมนั่งข้างมินซอกโดยฝั่งตรงข้ามเป็นลู่หานและไอ้หัวหน้าห้อง นั่งมองผมด้วยสายตาอาฆาต

“จงแดเป็นอะไร โกรธอะไรฉันรึเปล่า”

มินซอกถามผมพลางขยับตัวเข้ามาหาเพราะอากาศที่เริ่มเย็นลง ให้มือของเราสองคนกุมประสานกันหัวทุยๆของมินซอกซบลงมาที่ไหล่ผม เป็นจังหวะเดียวกับที่ไอ้ปาร์คเพื่อนรักเล่นกีต้าร์เพลง ความลับ ของ พอส

~ ยิ่งฉันใกล้เธอเท่าไหร่ ยิ่งอยากจะเผยใจ~

~ยิ่งสบสายตาก็ยิ่งหวั่นไหว~

~มันยากเหลือเกินจะเก็บซ่อนความรักเอาไว้~

~แล้วความลับในใจของเธอมีฉันอยู่บ้างไม~

~ช่วยบอกความในใจให้ฉันรู้ทีนะเธอ~

ผมร้องเพลงคลอไปกับจังหวะกีต้าร์ของชานยอลเบาๆเพื่อให้ได้ยินกันแค่สองคน

มินซอกหันมายิ้มให้ผมก่อนจะหลับตาลงแล้วร้องคลอไปด้วยกัน

‘แล้วความลับในใจนายมีฉันบ้างไมมินซอก’

ผมกระซิบเพียงแผ่วเบาเหมือนจะพูดกับตัวเองเสียมากกว่าผมไม่รู้หรอกว่ามินซอกได้ยินมันไม

ผมไม่รู้

มินซอกเปลี่ยนไปนะ ปกติเวลาว่างแบบนี้มินซอกจะมาเล่นกับผม

จะว่าใกล้สอบก็คงไม่ใช่  มินซอกไม่สบตาผมเหมือนหลบหน้าผมด้วยซ้ำ

ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรผิด  ผมควรทำยังไงดี

“พี่ยอล พี่จงแดเป็นอะไรอะ ช่วงนี้ฟอร์มไม่ดีเลย”

“ไม่รู้สิอกหักมั้ง”

“ปากไม่สร้างสรรค์เลย”

เสียงพูดคุยของชานยอลกับแบคฮยอนไม่ได้เข้ามาในโสตประสาทของผมเท่ากับเพลงที่ชุมนุมเสียงตามสายเปิดเลยด้วยซ้ำ

~แค่เปิดอกไปว่ารักก็เจ็บยิ่งนักเหมือนไม่เหลือใคร~

~มันจบตรงคำว่ารักที่ทำให้เธอหนีหน้าฉันไป~

~สุดท้ายก็มีแต่คืนเหงากับใจร้าวๆนั่งเป็นเพื่อนดื่ม~

~เพื่อลืมความผิดพลั้งที่ทำให้ฉันต้องเสียเธอไป~

~มันผิดพลั้งที่ฉันพูดความในใจ~

วันนี้เป็นวันสอบไฟนอลวันสุดท้าย ชีวิตเด็ก ม.ปลาย ของผมกำลังจะจบลงวันนี้ผมจะบอกมินซอกทุกเรื่อง ทุกอย่าง  หลังสอบวิชาสุดท้ายเสร็จแล้วผมจะไป ไม่ให้มินซอกเห็นหน้าอีก

ผมจะบอกแม้ว่าผมจะรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่ผมจะบอก

เสียงออดบอกหมดเวลาทำข้อสอบ นักเรียน ปี3 ส่วนใหญ่ยังยืนออกันที่หน้าห้องสอบ บ้างกอดคอกัน  บ้างยืนร้องเพลง  ล่ำลากันเหมือนจะไม่ได้เจอกันอีก  ผมเดินสาวเท้าอย่างเร็วก่อนจะลดความเร็วตามหลักทางฟิสิกส์  ที่เรียนมี เมื่อเห็นว่าลู่หานมันกำลังยืนคุยกับมินซอกอยู่

“มินซอกคบกับฉันนะ”

ผมแอบยืนอยู่ตรงบันไดตึกที่ไม่ห่างจากสองคนนั้นเท่าไหร่ให้ได้ยินเสียงชัดเจนพอที่จะรู้ว่าเขาคุยอะไรกัน  ผมรู้สึกได้ว่าขอบตาของผมมันร้อนผ่าวขึ้นมา ผมกลืนน้ำลายหลายอึกมาผมต้องกลั้นใจยืนฟังสองนั้นคุยกัน หมัดของผมกำแน่นอย่างไม่ทราบสาเหตุ รู้สึกเจ็บปวดไปทั้งใจเหมือนมีใครเอามีดมาปักกลางอก เจ็บปวดทั้งๆที่มินซอกยังไม่ได้ตอบเจ็บ เจ็บเหลือเกิน

แล้วผมตัดสินใจเดินออกมาจากตรงนั้น ผมยืนทนรอมินซอกตอบไม่ไหว

ปัก ปัก โครม

เสียงลูกบาสกระทบแป้นบาสอย่างแรง ด้วยแรงทั้งหมดที่มีมันไม่ใช่ความโกรธแต่มันคือความเจ็บปวด  น้ำสีใสไหลออกจากดวงตาคู่คม พร้อมเม็ดฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ คล้ายปลอบประโลมแต่ กลับเหน็บหนาว ทรมานหัวใจ

เสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินไปหยุดที่ขอบสนามให้ผมต้องมองสบประสานเข้ากับดวงตาที่คอยหลบหน้าผมมาหลายสัปดาห์ ผมไม่รู้ว่าคนตรงหน้าเหนื่อยหอบแค่ไหนที่วิ่งเพราะสายฝนทำให้สายตาผมพร่ามัว ผมหันหลังเตรียมจะก้าวเดินหนี แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีเรียวแขนของใครบางคนโอบกอดผมอยู่ อ้อมกอดที่ผมอยากสัมผัสมานาน

“นายจะหนีฉันอีกแล้ว”

“ใครหนีนาย”

ผมตอบไปพยายามที่สุดที่จะไม่ให้เสียงหลุดสะอื้น พยายามไม่ให้ไหล่ของตัวเองสั่นเทา

“ฮึก...นายไงจงแดนายกำลังจะหนีฉันไป”

เสียงสะอื้นของซาลาเปาของผมทำให้ผมต้องหันไปสบตากับมินซอกผมพึ่งรู้ว่ามินซอกตัวเล็กขนาดนี้ ผมพึ่งรู้ว่ามินซอกน่าถนอมขนาดไหน ผมพึ่งรู้ว่า...

เขาขโมยหัวใจผมอีกแล้ว

“ฉันอยู่นี่ไง”

ผมทำอะไรไม่ถูกผมควบคุมตัวเองไม่ได้ ผมห้ามตัวเองไม่ให้โน้มตัวลงไปหามินซอกไม่ได้

ผมไม่สามารถสั่งให้ตัวเองหยุดเอาริมฝีปากสัมผัสกับริมฝีปากของมินซอกได้

ผมสั่งตัวเองให้หยุดรักเขาไม่ได้

นี่คือจูบแรกของผมรสจูบผะแผ่วที่เพียงแค่เอาริมฝีปากสัมผัสกันแต่มันกับทำให้หัวใจผมแทบหลุดออกมาจากอก

“จงแด...”

ผมไม่ได้เปิดโอกาสให้มินซอกพูดผมกดจูบย้ำที่ริมฝีปากมินซอก ไม่ได้รุกล้ำเพียงแค่สัมผัส

ตึก ตึก ตึก

“ฉันรักนายมินซอก คบกับฉันนะ”

ผมไม่รู้ว่ามินซอกมีสีหน้ายังไงตอนนั้น ผมสัมผัสได้แค่ว่าริมฝีปากที่ผมรุกจูบมานานตอนนี้มันได้เป็นฝ่ายรุกจูบผมกลับมา  ผะแผ่ว แต่ร้อนแรง และหวานฉ่ำ

 ถึงแม้รสจูบนั้นมันจะผ่านมานานแค่ไหนมันยังคงตราตรึงอยู่ในใจผมไป.....ตลอดกาล


 

THE END