ตอนที่ 16 : ปล้น

วินเดินจูงมือออนก้าบนถนนสายใหญ่ที่ไม่ค่อยมีคนเดิน สองข้างทางเต็มไปด้วยอาคารหรูหราหลังใหญ่ที่ปลูกสร้างเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ ร้านค้าแถวนี้ล้วนหรูหราและราคาแพงจึงเป็นสถานที่สำหรับขุนนางและเศรษฐี ทั้งคู่กำลังมุ่งไปยังร้านอาหารขนาดใหญ่ที่อยู่ทางเหนือของมืองแซนติโก ชายหนุ่มตั้งใจจะพาออนก้ามากินอาหารหรูหรา  ในขณะที่แอลฟ่าเรียนวิชาตีดาบกับราฟทั้งวันวินและออนก้าได้ใช้เวลาว่างไปกับการท่องเที่ยวในเมืองใหญ่แห่งนี้จนทั่ว ในเมืองหลวงการเดินสวนทางกับกึ่งมนุษย์เป็นเรื่องธรรมดาแต่ก็เป็นเรื่องแปลกตาของคนส่วนใหญ่ที่มนุษย์เดินคล้องแขนกับกึ่งมนุษย์เหมือนเป็นคู่รักเช่นนี้ ยิ่งเป็นเลือกผสมอย่างออนก้าจึงไม่แปลกที่จะมีสายตาดูถูกหลายคู่จ้องมายังคนพวกเขา แต่ทั้งสองก็หาได้สนใจสายตาเหล่านั้นไม่ ขณะที่ทั้งคู่กำลังผ่านประตูไม้บานใหญ่ของร้านอาหารหรูหรา 2 ชั้นขนาดใหญ่ ชายหนุ่มคนหนึ่งแต่งกายในชุดหรูสีดำเดินออกมาขวางทางทั้งคู่

“พวกเจ้ากำลังจะไปไหน” ท่าทีที่ไม่เป็นมิตรกับเสียงทักทายที่ดูเหยียดหยามผิดกับชุดอันหรูหราบนร่างกาย

“ในเมื่อที่นี่เป็นร้านอาหารข้าก็จะเข้าไปกินอาหารสิ” วินตอบกวนๆ

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าต้องทำงานเป็นปีถึงจะมีพอค่าอาหารที่นี่เพียงหนึ่งมือ” ชายร่างใหญ่ใช้มือผลักอกวิน มองทั้งคู่หัวจรดเท้า

“เราไปร้านอื่นกันเถอะ” ออนก้าพยายามดึงแขนชายหนุ่มเพราะไม่อยากมีเรื่อง

“เท่านี้พอไหม” วินขืนร่างจากแรงดึงของหญิงสาวจากนั้นจึงหยิบเหรียญทองถุงใหญ่ออกมาจากแหวนชูใส่หน้าชายร่างใหญ่ที่เริ่มมีเหงื่อเต็มหน้า

“สวัสดีท่านลูกค้า ข้ารอเยฟ ต้องขออภัยท่านลูกค้าเป็นอย่างยิ่งที่คนของข้าเสียมารยาทกับท่าน” ชายอ้วนคนหนึ่งเดินออกมาจากประตูทันทีที่เห็นถุงเงิน

เพี๊ยะ!

“โฮมุนเจ้าขอโทษท่านทั้งสองเดี๋ยวนี้” รอเยฟตะคอกใส่หน้าชายร่างใหญ่หลังจากฟาดมืออันขาวซีดลงบนใบหน้าเขาแล้ว

“ข้าขอโทษครับท่านลูกค้า”

จากนั้นทั้งคู่จึงเดินตามชายร่างใหญ่เข้าไปภายในร้าน

(ข้าจะตอบแทนเจ้าอย่างสาสม) โฮมุนคิดอย่างเคียดแค้น

เมื่อเข้ามาภายในร้านภาพตรงหน้าทำให้ออนก้าตกตะลึง อาคารที่ดูภายนอกไม่ใหญ่แต่ภายในกลับกว้างมากกว่าที่เธอคิด ห้องขนาดใหญ่ถูกตกแต่งด้วยเครื่องตกแต่งอันหรูหรา ภาพวาดขนาดใหญ่บนผนังอยู่ในกรอบสีทองที่สวยงาม ดอกไม้หลากสีอยู่ในแจกันขนาดใหญ่วางอยู่ทุกมุมห้อง โต๊ะอาหารขนาดไม่ใหญ่แต่ดูหรูจำนวนกว่า 20 โต๊ะถูกวางอย่างเป็นระเบียบเก้าอี้ทุกตัวถูกคลุมด้วยผ้าสีขาวสะอาดตา

ขณะที่พวกเขาเข้าไปในร้านมีลูกค้านั่งอยู่เพียงไม่ถึง 10 โต๊ะทุกคนล้วนอยู่ในชุดที่หรูหรา กลิ่นหอมของอาหารทำให้ท้องน้อยๆของออนก้าดังขึ้นเบาๆ ทั้งคู่เลือกนั่งโต๊ะที่อยู่ด้านในสุดที่ห่างจากสายตาของลูกค้าคนอื่นๆ อาหารจารเล็กๆที่ถูกตกแต่งอย่างสวยงามค่อยๆถูกยกมาเสริฟตรงหน้า

“อร่อยมากสมแล้วที่เป็นอาหารราคาแพง” วินเอ่ยชมหลังจากชิมอาหารบนโต๊ะไปไม่กี่คำ

“จริงด้วยค่ะท่านวิน อร่อยมากๆ” ออนก้ายิ้มกว้าง

ขณะที่ทั้งคู่กำลังทานอาหารอยู่นั้น ขุนนางคนหนึ่งเดินมายังโต๊ะที่สั่งสองนั่งเขาเริ่มต่อว่าวินที่อนุญาตให้กึ่งมนุษย์เลือดผสมนั่งร่วมโต๊ะด้วย ออนก้าไม่อยากเป็นตัวสร้างปัญหาเธอจึงชวนวินออกจากร้านนั่น จะว่าไปแล้วคนในเมืองหลวงมีการแบ่งแยกมากกว่าเมืองเล็กๆที่ห่างไกลเสียอีก

“ข้าขอโทษที่ทำให้อาหารมื้อนี้เสียบรรยากาศ” หญิงสาวกล่าวเสียงเศร้า

“มันไม่ใช่ความผิดเจ้าหรอก ถ้าจะโทษต้องว่าคนพวกนั้น” วินลูบผมหญิงสาว

คนทั้งสามกำลังเดินอยู่ในป่านอกเมืองเพื่อมุ่งหน้าไปยังเขากราร่าหาแร่ตามที่ราฟต้องการ ในครั้งแรกวินคิดจะซื้อรถม้าเพื่อใช้ในการเดินทางแต่เส้นทางที่พวกเขาไปเป็นป่าที่ไม่ใช่ถนนชายหนุ่มจำใจต้องเดินทางด้วยเท้า ลำพังตัวเขาเคยชินที่จะไปไหนมาไหนเองด้วยการเดิน ชายหนุ่มเป็นห่วงเพียงหญิงสาวข้างกายทั้งสองจะลำบากในการเดินทาง เขารู้สึกสบายใจเมื่อหญิงสาวทั้งคู่บอกว่าพร้อมจะลำบากด้วยกัน

วินกำลังดูแผนที่ในมือที่ราฟเขียนให้ เป็นเวลา 20 วันแล้วที่แอลฟ่าเป็นลูกศิษย์ของราฟ ด้วยความฉลาดของเธอ แอลฟ่าได้เรียนรู้ถึงแร่ชนิดต่างๆ อีกทั้งสามารถแยกแยะคุณภาพของพวกมันได้อย่างแม่นยำจนราฟต้องทึ่งในตัวหญิงสาวร่างเล็กคนนี้ เธอต้องใช้เวลาหลายเดือนกว่าในการเรียนรู้ที่จะแยกชนิดและคุณภาพของแร่ตามที่อาจารย์สอน

“ถ้าเราเดินไปทางตะวันออกประมาณ 4 วันราจะถึงเขากราร่า” วินดูแผนที่พลางพูดกับหญิงสาวทั้งสองที่ตอนนี้อารมณ์ดีกันเป็นพิเศษเพราะได้เดินทางร่วมกันอีกครั้ง ราฟบอกว่าบนเขากราร่าสัตว์ส่วนมากเป็นเพียงขั้นชาวบ้านหรือขั้นทหารระดับต้นๆ

เขากราร่าเป็นบริเวณที่มีแร่เหล็กอยู่มาก ด้วยสาเหตุที่ในส่วนที่ลึกเข้าไปของภูเขามีสัตว์ร้ายอยู่เป็นจำนวนมาก ทำให้คนส่วนมากเลือกที่จะหาแร่บริเวณตีนเขามากกว่าเสี่ยงขึ้นไปหาแร่บนภูเขาแม้ว่ามันจะมีคุณภาพด้อยกว่าก็ตาม

“พวกเจ้า! หยุดเดี๋ยวนี้” เสียงทุ้มต่ำของชายร่างใหญ่ดังขึ้น จากนั้นมีผู้ชาย 10 คนพร้อมอาวุธในมือมาขวางทางพวกเขา

“พวกเจ้าต้องการอะไร” วินจำได้ว่าชายคนนี้เป็นคนเดียวกันกับที่เคยดูถูกเขาหน้าร้านอาหาร

“ทิ้งทรัพย์สินของเจ้าไว้ที่นี่ แล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้า” ชายร่างใหญ่สั่ง

“ปล้นรึ ข้าว่าพวกเจ้าไปซะเถอะ ข้าไม่อยากทำร้ายพวกเจ้า” วินพูด ขณะนี้ทั้ง 3 ถืออาวุธของตนอยู่ในมืออยู่ในท่าเตรียมพร้อม

“ฮ่า ฮ่า!! ไม่อยากทำร้ายพวกข้า” โฮมุนหัวเราะเสียงดัง

“เจ้าไม่รู้หรือไงว่าเจ้านะต่ำชั้นกว่าข้าถึง 2 ระดับ จับพวกมันไว้” หัวหน้าโจรชูดาบใหญ่สั่งคนด้านหลัง

สิ้นเสียงหัวหน้าโจร กลุ่มโจรทั้งหมดพุ่งเข้าหาวิน โจรร่างเล็กที่พุ่งเข้าหาวินคนแรกล้มลงทั้งที่ยังไม่ถึงตัวเขาด้วยซ้ำแม้ดาบของวินจะยาวเพียง 60 เซนติเมตร แต่เปลวไฟกลับยื่นยาวเลยปลายดาบออกไปมากกว่าหนึ่งเมตรผ่ากลางร่างชายคนนั้น โดยที่ตัวเขาเองยังนึกไม่ถึง

สองสาวที่ยืนข้างกันเหมือนทุกครั้งที่สู้กับสัตว์ร้าย ถึงแม้สัตว์เหล่านั้นจะมีระดับที่สูงกว่าแต่พวกเธอก็ชนะมันมาได้เสมอเมื่อสู้กันเป็นทีมโดยมีวินคอยสนับสนุน ครั้งนี้นับว่าต่างจากการต่อสู้ในทุกครั้ง เพราะคนตรงหน้าเป็นมนุษย์ที่มีสติปัญญา รวมถึงพวกมันผ่านการต่อสู้มาอย่างโชกโชน

แอลฟ่าใช้โล่กระแทกโจรร่างใหญ่จนล้มคว่ำ ออนก้าพุ่งเข้าเพื่อหวังซ้ำแต่โจรอีกคนก็ช่วยป้องกันได้ทัน ถึงแม้เธอจะมีความเร็วที่สุงมากแต่ด้วยระดับที่ต่างกันและจำนวนคนที่น้อยกว่า ทำให้พวกมันรับการโจมตีของพวกเธอได้โดยไม่ยากนัก เพียงไม่นานกลุ่มโจรได้แยกเธอทั้งสองออกจากกันได้สำเร็จ

หลังจากกลุ่มโจรแยกหญิงสาวทั้งสองออกจากกัน แอลฟ่าที่ไม่คุ้นเคยกับการต่อสู้เพียงคนเดียวเธอใช้สมาธิกับการตอบโต้ชายร่างใหญ่ด้านหน้าโดยไม่ทันระวัง หนึ่งในกลุ่มโจรย่องเข้ามาด้านหลังของเธอแล้วใช้ดาบจ่อที่คอของเธอ หญิงสาวรู้สึกตัวอีกทีเมื่อมีโลหะเย็นๆมาแตะอยู่ที่คอ

“หยุด! เดี๋ยวนี้”

เสียงโจรคนหนึ่งดังขึ้น วินเพิ่งล้มโจรอีกคนลงได้ เขาได้หันไปตามเสียงนั่นภาพที่เขาเห็นคือแอลฟ่าถูกโจรคนหนึ่งใช้ดาบจ่อที่คอจากทางด้านหลัง ดาบของวินหลุดออกจากมือทันที

พลักกก!

โจรร่างใหญ่คนหนึ่งต่อยเข้าที่ท้องของชายหนุ่มจนร่างเขาทรุดลง

“จับพวกมันมัดไว้” เสียงหัวหน้าโจรดังขึ้น หญิงสาวทั้งสองถูกจับมัดรวมกัน ขณะที่วินถูกแยกไว้ด้านข้าง

“เจ้าอยากได้ทรัพย์สินข้าจะให้ แต่เจ้าต้องปล่อยพวกข้าไป” วินต่อรอง

“ฮ่า ฮ่า ปล่อยรึฝันไปเถอะ แต่ข้ายังไม่ฆ่าเจ้าตอนนี้ข้าจะให้เจ้าดูข้าสนุกกับนังสาวเลือดผสม 2 คนนี้ก่อน” หัวหน้าโจรเอามืออันหยาบกร้านลูบหน้าและตามตัวของหญิงสาวทั้งสอง

ฉับพลันภาพดวงตาเศร้าๆ ของหญิงสาวครึ่งเสือที่คอยหลอกหลอนเขามาเมื่อหลายปีก่อนก็ปรากฎในความคิดของเขาอีกครั้ง

“ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้!!”

“ข้าจะไม่ยอมให้ใครทำอันตรายคนรักข้าอีก” วินตะคอกเสียงดังลั่น ดวงตาสีฟ้าของชายหนุ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงเพลิง เปลวไฟสีแดงปกคลุมทั่วร่างกายของชายหนุ่ม เชือกที่มัดมือของเขาร่วงไปกองกับพื้นในมือของเขามีดวงไฟสีฟ้าลอยอยู่ วินยิงหอกไฟไปยังอกของหัวหน้าโจรที่อยู่ระหว่างออนก้าและแอลฟ่า หอกสีฟ้าทะลุหน้าอกมันล้มลงในทันที เขาพุ่งตรงไปยังหญิงสาวทั้งสองปรากฎแสงหนึ่งส่องออกมาจากตัวเขาเป็นอาณาเขตวงกลมล้อมรอบคนทั้ง 3 โจรที่วิ่งเข้ามา 2 คนกระเด็นออกไปทันทีเมื่อวิ่งเข้ามาชนโล่ที่มองไม่เห็น

“ในเมื่อเจ้าบังคับข้า <วงแหวนแห่งไฟ>“ เพียงสิ้นคำร่ายเปลวไฟสีฟ้าก็แผ่ขยายออกจากเกราะธาตุลมกินรัศมี 10 เมตร โดยมีวินเป็นจุดศูนย์กลาง

“อ๊ากกก ร้อนๆ”

ไฟอันร้อนแรงแผดเผาชายทั้งหมดเพียงไม่นานคนเหล่านั้นกลายเป็นเถ้าถ่าน

“นี่คือโทษที่บังอาจมาแตะต้องครอบครัวของข้า” วินพูดอย่างโกรธแค้น