ตอนที่ 24 : ป่าแห่งการดับสูญ

          “เป็นไปไม่ได้ กำแพงหินหนา 1 ฟุต ถูกละลายเป็นโคลนแบบนี้ได้อย่างไร” เสียงโวยวายของหัวหน้าผู้คุมที่กำลังยืนดูช่องขนาดใหญ่บนกำแพงเรือนจำอันแข็งแกร่ง

“ข้าจะรายงานกับเบื้องบนอย่างไร”

            “มันต้องเป็นปีศาจแน่พะยะค่ะ คนธรรมดาไหนเลยจะทำแบบนี้ได้” แม่ทัพใหญ่รายงานกับองค์ราชาหลังได้รับรายงานเรื่องการหลบหนีของนักโทษทั้งสอง

“กระหม่อมจะนำทหารตามจับพวกมันด้วยตัวเอง” เขาทำความเคารพแล้วเดินออกไปอย่างหวั่นๆ

            ทหารม้ากว่าพันคนเดินตามกึ่งมนุษย์ครึ่งหมาป่าหลายสิบคน พวกเขากำลังไล่ตามนักโทษที่หลบหนีเพื่อนำกลับไปรับโทษ พวกกึ่งมนุษย์ครึ่งหมาป่ามีประสาทการดมกลิ่นดีกว่ามนุษย์หลายสิบเท่า นับเป็นเรื่องไม่ปกติที่แม่ทัพใหญ่นำทหารจำนวนมากออกค้นหานักโทษหลบหนีด้วยตัวเอง

            “ถามพวกมันซิว่าแน่ใจนะว่านักโทษทั้งคู่หลบหนีมาทางนี้” เสียงแม่ทัพร่างใหญ่ในชุดเกราะสีเงินคุยกับทหารคนหนึ่ง

            “นี่เจ้ากึ่งมนุษย์ ท่านแม่ทัพถามว่าแน่ใจนะว่านักโทษหลบหนีมาทางนี้” เสียงรองแม่ทัพตะโกนใส่กึ่งมนุษย์ด้านหน้า โดยปกติแล้วขุนนางที่ถือยศศักดิ์จะไม่พูดคุยกับชนชั้นต่ำโดยตรง

            “แน่ใจขอรับแต่เหมือนพวกมันจะมีกัน 4 คน” กึ่งมนุษย์คนหนึ่งตอบอย่างนอบน้อม

            “มันบอกว่าแน่ใจครับท่าน”

            “เช่นนั้นรีบตามเร็วเข้า ข้าจะตัดหัวพวกมันด้วยตัวข้าเอง” แม่ทัพสั่งทหารม้าที่แบ่งกลุ่มค้นหา

-------------------------------------------------------

            “ทะ...ท่านทำได้อย่างไร” มิชเชลตกใจตาค้างเมื่อลูกกรงไม้ขนาดใหญ่กลายเป็นเถ้าถ่านหลังชายหนุ่มจับมันเพียงไม่นาน

“ตามข้ามา” แทนคำตอบวินหันไปยังกำแพงคุกที่ฝั่งตรงข้ามเป็นป่ากว้างด้านหลังกองทหาร หญิงสาวเห็นเขายกมือขึ้นทาบกำแพงหินตรงหน้าฉับพลันกำแพงที่เป็นหินหนาหนึ่งฟุตเหมือนถูกหลอมละลายเป็นช่องขนาดใหญ่ วินคว้ามือหญิงสาวที่ทรุดลงไปนั่งอยู่กับพื้นอีกครั้งหลังเพิ่งก้าวตามหลังชายหนุ่มเพียงไม่กี่ก้าว จากนั้นจึงเดินนำออกจากช่องกำแพง

            “ท่านยังไม่บอกข้าว่าทำได้อย่างไร” หญิงสาวยังตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้นแม้วินพาเดินออกมาไกลถึงหน้าประตูเมือง

            “ข้าจะบอกหลังจากออกไปจากที่นี่ได้” วินชี้ไปยังประตูเมืองขนาดใหญ่ที่ปิดอยู่

            “เปิดประตูเดี๋ยวนี้! ข้ามีเรื่องด่วนต้องออกจากเมืองในตอนนี้” หญิงสาวสั่งทหารยามที่เฝ้าประตูที่กำลังมองกันอย่างเลิกลัก

“เอ่อ...ถ้าไม่มีคำสั่งข้าไม่สามารถเปิดให้ได้ครับท่านแม่ทัพ” ทหารยามเฝ้าประตูคนหนึ่งพูดอย่างระล่ำระลัก

“ถ้าข้าเสียงานเจ้าจะรับผิดชอบใช่ไหม” หลังจากคำขู่ชุดใหญ่ของเธอทหารเหล่านั้นจึงยอมเปิดประตูให้ในที่สุด

ประตูบ้านเปิดออกคนแรกที่เข้ามาคือชายหนุ่มผมสีฟ้าที่ทั้งคู่รอคอย ตามด้วยหญิงสาวร่างเล็ก ผมสีดำ คนหนึ่ง

            “เธอเป็นใคร” คำถามออกจากปากหญิงสาวทั้งสองพร้อมๆกัน

            “เราต้องไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ ข้าจะเล่าให้ฟังระหว่างเดินทาง” วินพูดจากนั้นทั้งหมดจึงออกเดินทางทันที

            หลังจากเดินทางได้สักครู่วินจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้หญิงสาวทั้งสองได้รู้ ออนก้าจ้องหญิงสาวผมดำไม่วางตา ใครจะเชื่อว่าแม่ทัพร่างเล็กที่นำทหารสู้กับฝูงก็อบลินกับหญิงสาวน่ารักคนนี้จะเป็นคนๆเดียวกัน

            “เราจะไปที่ไหนคะ” ออนก้าถามวินหลังจากเดินทางมาได้ครู่หนึ่ง

            “ท่านแม่ทัพคุ้นเคยแถวนี้ดี มีสถานที่ใดที่มีสัตว์อสูรมากๆไหม”

            “เรียกข้าว่ามิชเชลเถอะ ข้าไม่ใช่แม่ทัพอีกแล้ว เดินประมาณหนึ่งวันขึ้นไปทางเหนือมีป่าแห่งหนึ่งชื่อป่าแห่งการดับสูญ มีเรื่องเล่าว่าในป่าแห่งนั้นมีสัตว์อสูรจำนวนมากถึงมันไม่สามารถออกจากป่าได้ด้วยคำสาป แต่ใครก็ตามที่เข้าไปยังที่นั่น จะไม่สามารถกลับออกมาได้อีก” มิชเชลเล่า

            “ตกลง เราจะไปที่นั่น” วินยิ้มเล็กๆที่มุมปาก

            “ท่านยังไม่บอกข้าว่าท่านทำสิ่งเหล่านั้นได้อย่างไร”

            “ในเมื่อเจ้ายอมร่วมเดินทางกับข้า ข้าก็จะเล่าให้ฟัง แต่! เจ้าจะต้องสัญญาว่าจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ” วินเปลี่ยนคำเรียกเพื่อให้รู้สึกว่าเป็นกันเองยิ่งขึ้น

            “ข้าสัญญา” มิชเชลชูมือขึ้นคล้ายการสาบาน

            “ข้าเรียกมันว่าเวทมนต์” วินดีดนิ้วฉับพลันบังเกิดเปลวไฟดวงหนึ่งลอยอยู่บนมือของเขา

       “ข้าไม่เข้าใจในเมื่อท่านแข็งแกร่งขนาดนี้ ท่านสามารถขัดขืนพวกเขาได้แต่ท่านก็ไม่ทำ” มิชเชลจ้องไปยังดวงตาสีฟ้าเพื่อหาคำตอบ

            “ข้าไม่แน่ใจว่าพวกนั้นจะทำอะไรออนก้ากับแอลฟ่าหรือไม่ หากข้าทำอะไรที่รุนแรงลงไป แล้วเธอทั้งคู่ถูกจับนั่นจะทำให้เธอไม่ปลอดภัย” วินโอบไหล่หญิงสาวทั้งสองอย่างอ่อนโยน

-------------------------------------------------------------

            “มีคนจำนวนมากกำลังตรงมาทางนี้” ออนก้าที่มีประสาทสัมผัสดีกว่ามนุษย์บอกกับทุกคน

            “ตามมาทันแล้วรึ อีกไม่ไกลจะถึงป่าแห่งการดับสูญแล้วแท้ๆ” วินถอนหายใจ

            “ท่านคงต้องทำในสิ่งที่ไม่อยากทำอีกแล้วสินะคะ” ออนก้าพูดจริงจัง

            “สิ่งที่ไม่อยากทำ” มิชเชลสงสัย

            “ข้าไม่อยากฆ่ามนุษย์ด้วยกันเองนอกเสียจากว่า....” วินกลืนคำพูดคำสุดท้ายที่จะเอ่ยออกมา

------------------------------------------------------------

           “เจ้าพวกนักโทษ อย่าคิดหนี” เสียงคำรามของชายร่างใหญ่ที่สวมชุดเกราะสีเงินเป็นประกาย “พวกเจ้าไปจับพวกมันมา ใครขัดขืนฆ่าได้ทันที” สิ้นเสียงคำสั่งทหารม้านับพันวิ่งกรูเข้าล้อมกลุ่มชายหญิง 4 คนทันที

            “ยิงธนู” ธนูจำนวนมากพุ่งตรงไปยังคนทั้งสี่ ก่อนจะถึงตัวพวกเขาเพียงไม่ถึง 2 เมตรลูกธนูเหล่านั้นเหมือนชนกับบางอย่างที่มองไม่เห็นแล้วตกลงยังพื้น

            “ปล่อยพวกข้าไปตามทางแล้วข้าจะไม่ทำอันตรายท่านและคนของท่าน” วินต่อรอง

          “เจ้าปีศาจ คิดว่าจะหนีไปได้ง่ายๆอย่างงั้นรึ” แม่ทัพบราวน์ตะโกนเสียงดังก่อนจะควบม้าตัวใหญ่ ตรงไปหากลุ่มของวิน ดาบสีเงินขนาดใหญ่สะท้อนแสงอาทิตย์ในยามเย็น เป็นภาพที่สร้างความหวาดหวั่นให้กับผู้ที่พบเห็น แม่ทัพใหญ่ง้างดาบเป้าหมายคือคอชายหนุ่มผมสีฟ้าที่ไม่มีอาวุธตรงหน้า

            ปัง!

          ม้าตัวใหญ่ของแม่ทัพเหมือนกระแทกเข้ากับบางอย่างที่มองไม่เห็นก่อนที่จะถึงตัวชายหนุ่มที่ยืนสงบนิ่งเพียงไม่กี่เมตร ทั้งคนทั้งม้ากระเด็นไปเท่ากับความแรงที่พุ่งเข้ามา แม่ทัพใหญ่ลุกขึ้นมาทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่อย่างมึนงง เขาผลักม้าที่ทับเขาอยู่ออก มันพยายามจะตะเกียกตะกายเพื่อลุกขึ้น บราวน์ปัดฝุ่นที่ติดผ้าคลุมออกหลังจากเขาลุกขึ้นได้ ท่ามกลางสายตาทหารใต้บังคับบัญชาที่ยืนตะลึง

“ข้าไม่อยากทำร้ายใคร ข้าขอบอกเป็นครั้งสุดท้าย พวกเจ้าจงกลับไปซะ” วินยังคงยืนนิ่งอยู่ในเกราะธาตุลมมองไปยังแม่ทัพใหญ่ด้วยสายตาเรียบเฉย

“นังคนไม่รักดี เจ้าเมินเฉยต่อข้อเสนอของข้าแต่กลับไปอยู่กับปีศาจตนนี้” แม่ทัพบราวน์ตะคอกเสียงดังอย่างเดือดดาล

แม่ทัพร่างใหญ่กระชับดาบใหญ่ของตัวเองอีกครั้งก่อนจะพุ่งเข้าหาชายสูงบางตรงหน้าด้วยกำลังทั้งหมดที่มีอย่างเกรียวกราด

“ข้าจะให้พวกเจ้าทั้งหมดตายอยู่ที่นี่” บราวน์พุ่งทะยานขึ้นฟ้าก่อนจะฟาดดาบใหญ่ของเขาลงบนพื้นห่างจากจุดที่ชายหนุ่มยืนอยู่ประมาณ 15 เมตร

ตูมมม!!!

พื้นดินตรงหน้าแยกออกเป็นหลุมสึกขนาดใหญ่ รอยแตกยาวออกไปเรื่อยๆตรงไปยังทิศทางที่คนทั้งสี่ยืนอยู่ ทหารที่อยู่ในบ่อโคลนทุกคนรับรู้ได้ถึงแรงสั่นสะเทือนจากพลังมหาศาลของแม่ทัพบราวน์ ก่อนรอยแยกจะถึงจุดที่คนทั้งสี่ยืนอยู่ก็มีเสียงดังขึ้น

ตูมมมม!!!

เสียงดังสนั่นเหมือนภูเขาสองลูกเคลื่อนที่เข้าชนกัน จากนั้นรอยแยกที่ควรจะยาวเป็นร้อยเมตรได้หยุดลง พื้นใต้เท้าของคนทั้งสี่เปลี่ยนจากดินสีดำที่มีหญ้าปกคลุมกลายเป็นหินอันแข็งแกร่งขนาดใหญ่

“ข้าเตือนเจ้าแล้ว” วินชูฝ่ามือของตนไปยังแม่ทัพร่างใหญ่ที่กำลังตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้นเบื้องหน้าของตน ทักษะที่เขาใช้เมื่อครู่มันสามารถผ่าภูเขาขนาดย่อมได้อย่างง่ายดาย แต่มันกลับถูกหยุดด้วยชายหนุ่มร่างเล็กผมสีฟ้าเพียงคนเดียว

ตูม!

“อ๊ากกกก!”

นกอัคคีสีม่วงหลายตัวบินผ่านแม่ทัพใหญ่และกองทัพที่อยู่รายล้อมพวกเขา ความร้อนของเปลวเพลิงทำให้ร่างของทหารทุกคนเหลือเพียงเถ้าถ่านกระทั่งเกราะที่สร้างด้วยโฮริฮารูกอนของแม่ทัพยังบิดเบี้ยว แหวนมิติของวินและแม่ทัพมิชเชลที่อยู่บนนิ้งแม่ทัพใหญ่ถูกหลอมละลายจนหมดสิ้น เสียงร้องโหยหวนของทหารที่อยู่นอกรัศมีทำลายล้างของนกสีม่วง แต่ถูกละอองเพลิงของนกอัคคีดังขึ้นไม่ขาดระยะ

ดวงตาสีฟ้าส่งประกายความเศร้าออกมาก่อนที่กลุ่มคนทั้ง 4 เดินหายไปในป่าแห่งการดับสูญ

มีหลายท่านคอมเม้นท์เรื่องแนวความคิดของวิน ต้องขออภัยด้วยที่อาจทำให้หลายๆท่านอึดอัด

            นิสัยวินอาจดูน่ารำคาญสำหรับบางคน ผมตั้งใจจะให้ตัวละครตัวนี้มีนิสัยแบบนี้อยู่แล้วครับ นักผจญภัยคนนี้ใส่ใจในความรู้สึกของคนมากกว่าห่วงสมบัติครับ หลายต่อหลายครั้งที่วินอาละวาดเพราะคนข้างตัวบาดเจ็บหรือถูกรังแก

ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ครับ