คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่*1* เสียงหัวเราะในค่ำคืนอันมืดมน*
บทนำ
Gotham city
เมืองที่แสนมืดมน ประชาชนไร้ซึ่งอิสรภาพ ถูกกดขี่ข่มเหง เต็มไปด้วยอาชญากรรมต่างๆ ผู้คนต้องอยู่ภายใต้ความกลัวที่อยู่ภายใต้การปกครองและควบคุมโดยตระกูล เวย์น ตระกูลปกครองเมืองนี้โดยยัดเยียดความสิ้นหวังความกลัวต่างๆให้แก่ประชาชน ตระกูลที่มีทั้งอำนาจเงินมหาศาลกำลังพลที่เกินจะต้านทานได้โดยมี บรู๊ช เวย์น หรือ ที่ทุกคนต่างขนานนามว่า
บุรุษแห่งรัศติกาล ทีเมื่อหลายปีก่อนได้เข้ามายึด Gotham city อันสุขสงบและได้เข้าปกครองและเปลี่ยนแปลง Gotham city ที่เคยสงบสุขโดยยัดเยียดความมืดมนและหวาดกลัวแก่ให้เมืองนี้ หลายครั้งที่มีผู้คนลุกขึ้นสู้และต่อกรกับครอบครัวตระกูล เวย์น ครั้งแล้วครั้งเล่าแต่สุดท้ายก็ต้องจบชีวิตและเหลือแต่เพียงเรื่องเล่าและความหวาดกลัวของผู้คนที่สิ้นหวัง................ จนกระทั่ง........
บทที่*1* เสียงหัวเราะในค่ำคืนอันมืดมน
“พวกเราไม่เอา เวย์น ออกไปๆ เมืองนี้เป็นของเราไม่ใช่ของพวกแก ออกไปๆ” เป็นอีกครั้งที่เหล่าชาวเมืองลุกขึ้นมาต่อต้าน ครอบครัวตระกูลเวย์น เหล่าชาวเมืองจำนวนหนึ่งได้ก่อจลาจลย่อมๆ ใจกลางเมือง ก็อทแทม “เมืองนี้เคยสงบสุข จนพวกแกมา เอาก็อทแทมของเราคืนมา พวกเราต้องการอิสระภาพเผาไอ้อนุสเสาวรีย์ ห่วยๆของมันซะ ”
โอ้ออออออออออออออ เสียงตอบรับจากเหล่าผู้ชุมนุมผู้เคียดแค้นเตรียมพร้อมจะทำตามแกนนำในการทำราย อนุสเสาวรีย์ ตระกูล เวย์น ใจกลางเมือง
อ้า ในขณะที่ชาวเมืองกำลังจะเผาอนุสเสาวรีย์ มีมีดบินปริศนาไปมาจากยอดตึกและตัดผ่านมือแกนนำผู้ชุมนุมจนเกิดแผลขนาดใหญ่เลือดไหลออกมาจำนวนมาก และสายตาทุกคู่ได้มองไปยังยอดตึกไกล้ๆนั้นเขาเห็นเงาของชายผู้หนึ่ง
“อ่า!!! อะไรเนี่ย ใครๆกัน” แกนนำของผู้ชุมนุมร้องโอดครวญจากบาดแผลและมองไปยังมีดบิน ปริศนารูปนกตกอยู่ไกล้ๆอันเดียวกับที่ทำให้เขาเกิดแผล
“นี่มัน!!!!!” เหล่าแกนนำได้เห็นมีดบินนั้นต่างถอดสีหน้าราวกับรู้ได้ว่าอะไรคือต้นเหตุ
“ไอ้พวกชาวเมืองหน้าโง่ เอ่ย พวกแกคิดจะทำอะไรกัน คิดว่าตัวเองเป็นใคร เมืองที่สงบงั้นหรือ บ้า!หรือป่าวที่เมืองนี้มันเน่าไม่ได้เกี่ยวกับพวกชั้นเลยที่มันเน่า เพราะมันมีคนเน่าๆอย่างพวกแกยังไงเล่า เมืองนี้มันไม่เคยดีอยู่แล้วหนินะหัดขอบคุณตระกูล เวย์น มั้งเซ่ ที่เข้ามาจัดระเบียบทีนี้หนะ ฮ่า ฮ่า ตั้งแต่เรามาปกครองอาชญากรรมก็แทบไม่มีเลยไม่ใช่หรือไงกัน แล้วพวกแกยังมาทำตัวแบบนี้อีกรึ ตลกสิ้นดี ไม่สิก็พวกชาว ก็อทแทมก็ยังงี้หละไม่เข็ดไม่หลาบกัน MANBATจัดการให้เรียบ!!!!!”
กร่าววววววววววววววววว
สิ้นคำสั่งของ ไอ้หนู ตระกูลเวย์นภายใต้ชุดสีแดงสลับเขียวกับผ้าคลุมสีเหลือง ที่เรียกตัวเองว่า โรบิน เหล่า manbat อสูรกายจักรกลของตระกูลเวย์นได้เข้าถล่มและทำร้ายเหล่าผู้ชุมนุมอย่างบ้าคลั้ง ประชาชนต่างกรี๊ดร้องอย่างสิ้นหวังกับเหล่าอสูรกายจักรกลที่มุ่งมาทำร้ายตนและชาวเมืองคนอื่นๆ
“แม่จ๋าช่วยหนูด้วย” เด็กผู้หญิงคนนึงที่ตามพ่อแม่มาชุมนุนกำลังร้องเรียกแม่อย่างหวาดกลัวท่ามกลางความโกลาหลและความสยดสยองเกินกว่าที่เด็กตัวเล็กๆจะรับได้
“ลูกแม่!!” เสียงผู้เป็นที่แม่ตามเสียงลูกมาจนเจอและกำลังเข้าไปหาเพื่อกันอันตรายจากเหล่า manbat “แม่ข้างหลัง!!!!!!!!!!” เสียงเตือนจากลูกสาวที่มองเห็น อสูรจักรกลกำลังจะทำร้ายแม่ของเธอจากด้านหลัง
ปั้ง!! ปั้ง! ! ปั้ง!! ปั้ง!! ปั้ง!! ปั้ง!! ปั้ง!!
เสียงปืนปริศนาจากเงามืด พร้อมกับการล้มตายของเหล่า manbat ทีละตัว สองตัว
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า” มีเสียงหัวเราะออกมาจากเงามืดทิศทางเดียวกับกระสุนที่ถูกยิงออกมา พร้อมกับการปรากฏตัวของบุรุษที่แต่งหน้า เหมือนตัวตลกกับปืนคู่ใจ
“คุณนายครับรีบพาหนูน้อยคนนี้ไปที่ปลอดภัยเถอะครับเดี๊ยวผมยิงคุ้มกันให้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ตัวตลกตัวนั้นได้พูดกับแม่ของเด็กน้อยพลางลูปหัวเด็กน้อยไปพลางๆ
“ขอบคุณคะ ว่าแต่คุณคือ???”
“ผมหนะหรือก็ตัวตลกไง ฮ่า ฮ่า ฮ่า เรียกผมว่า JOKER!!!คุณแม่รีบไปเถอะครับทางนี้ให้พวกผมจัดการเอง ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“เฮ่ย!! ไอ้ โรบิน เราเจอกันอีกหวะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ” เจ้าตัวตลกตะโกนไปถามเจ้านก โรบิน ที่กำลังชื่นชมผลงานของตัวเองอยู่
“แก!! แกอีกแล้วเหรอไอ้ joker”
“แมนแบท จัดการมัน!!!” ไอ้หนูโรบินสั่งเหล่าอสูรจักรกลให้มุ่งเป้าไปที่ ตัวตลกตัวนั้น
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เสียงคำรามของ อสูรร่างยักย์ที่เข้ามาขวางและจัดการ แมนแบท อย่าบ้าคลั่ง
“ดีมาก คร็อด ทำได้ดีมากจัดการไอ้หุ่นค้างคาวโง่ๆนั้นให้เกลี้ยงเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
ตัวตลกพูดกับอสูรที่หน้าตาเหมือนจระเข้ที่กำลังฉีกเหล่า แมนแบทเป็นชิ้นๆ
“หนอยแหนะแก” ไอ้หนูโรบินได้อุทานในใจพร้อมกับความเคียดแค้น ในขณะนั้นเจ้าตัวตลกได้เดินฝ่าเหล่า อสูรกายแมนแบทพร้อมกับยิงทิ้งอย่างสุขุมเพื่อเดินเข้าไปหาหนูน้อยโรบิน
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไอ้หนูอยากรู้ไหมรอยแผลนี่ฉันได้มายังไง???” ตัวตลกถามพร้อมกับชี้ที่รอยแผลเป็นที่ถูกกลบด้วยแป้งแต่งหน้า
“แก!! ตายซะเถอะ” ไอ้หนูโรบินได้พุ่งเข้าโจมตีตัวตลก อย่างบ้าคลั่งพร้อมกับกระบองคู่ใจ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไอ้หนูโรบินได้เข้าปะทะกับเจ้าตัวตลกอย่างสูสีโดยเจ้าตัวตลกใช้เพียงตัวป่าวเข้าปะทะด้วยหมัดที่กำปืน ปั้ง!! ปั้ง! ! ปั้ง!! ปั้ง!! ปั้ง!! ปั้ง!! ปั้ง!!
“แก โกงนี่โจ๊กเกอร์” เจ้าหนูโรบินพูดหลังจากใช้กระบองปัดกระสุนที่ตัวตลกยิงเข้ามา
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า จำไม่ได้ม่ามันมีกฏด้วยนะ”
“จริงสิมันไม่มี เสร็จฉันหละโจ๊กเกอร์” เจ้าหนูโรบินได้ใช้แส้ที่เดิมทีคือกระบองของเขาไปรัดตัว ของตัวตลกไว้ “ฮ่า ฮ่า เสร็จฉันจนได้ โจ๊กเกอร์”
“ใช่เสร็จ”
พลุปปปปปปปปปปปปปป ลูกดอกปริศนาได้ทิ่มเข้าที่คอของ เจ้าหนูโรบิน
“โป๊ะเชะลวกเพ่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ชายปริศนาในชุดสีเขียวที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามได้ตะโกนขึ้น
“เอาหละๆ ได้เวลาตอบคำถามหน่อยแล้วแกอยากรู้ไหมด้วยไหมหละ ริดเลอล์”ตัวตลกได้แก้พันธนาการตัวเองกากเชือกและเดินตรงไปหา เจ้าหนูโรบินที่ตัวแข็งเถื่อพร้อมคำถามและพร้อมกับควงมีดโกนคมกริบที่พกไว้
“อยากสิๆ” ชายชุดเขียวขี้สงสัยตอบ
“โรบิน!! แกหนะอยากรู้ไหมรอยแผลนี่ฉันได้มายังไง?”
บู้มมมมมมมมมมมมมมมม เกิดระเบิดควันลูกใหญ่ใจกลางพวก ตัวตลกและหนูน้อย
และได้ปรากฏเงา สาวน้อยในชุดค้างคาวได้พาเจ้าหนูโรบิน ขึ้นยานบินรูปทรงประหลาดและขึ้นบินหายไป ต่อหน้าต่อตาตัวตลกและชายขี้สงสัย
“อะไรหนะใครกัน” คำถามชวนสงสัยจากชายขี้สงสัย
“สาวน้อย แบทเกิลงั้นรึ” ตัวตลกตอบ “ริดเลอร์ ครอค เก็บกวาดแมนแบทที่เหลือให้หมด”
“ได้เลยลวกเพ่”
“โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
ณ ครฤหาส เวย์น
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เละกลับมาอีกแล้วสิ ไอ้เดเมี่ยน แกมันอ่อนจริงๆหวะ” ลูกชายคนที่สามของ ตระกูล เวย์น ได้พูดจาถากถางผู้เป็นน้องชายในขณะที่ครอบครัวกำลังกินมื้อเย็นอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา
“เงียบน่าพี่ ทิม หุปปากไปเลย เก็บปากและกินข้าวต่อไปเถอะ”
“เฮ้ยนี่แกพูดกับชั้นขนาดนี่เลยหรือวะ โดนพวกมันเล่นมาตัวแข็งไปหลายชั่วโมงไม่พอหรือไง”
“หยุดได้แล้วคะพี่ อย่าไปถือมันเลยก็รู้ๆอยู่ว่า เดเมี่ยนมันปากเสียยังงี้แหละคะ” น้องสาวคนที่สี่ของบ้านได้ขอร้องก่อนที่พี่ชายเธอจะทำร้ายน้องเล็ก
“ทุกคนก็เป็นยังงี้ไปซะหมดถือหางมันเข้าไป ไอ้เดมี่ยนมันไม่ใช่เด็กๆแล้วนะปีนี้ก็ 16 และ โอ้ยไม่กงไม่กินมันแล้วข้าว” ลูกคนที่สามของบ้านได้ลุกจากโต๊ะกินข้าแล้วเดินออกไปจากห้องทานข้าวอย่างฉุนเฉียว
“จะอะไรนักหนากะอีแค่พวกใจแตกอยากเป็น ฮีโร่พวกมันอะนะเจอพ่อ ไม่สิแค่พี่ ดิ๊ก ก็เหลือแต่ชื่อแล้ว ฮ่า ฮ่า กินข้าวต่อเหอะช่างพี่ทิมเขาเหอะเดี๊ยวแกก็ไปสุมหัวกับพรรคพวกแกตามเดิม ฮ่า ฮ่า”
“เอายังไงต่อหละคุณคะ” คุณนายเวย์นถามสามี
“ปล่อยมันไปให้มันเป็นความหวังของเมืองหลังจากนั้น ก็ค่อยทำรายทิ้ง”
ความคิดเห็น