คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : สงครามน้ำดื่ม
18.00 น.
วันนี้เป็นวันแรกของการเปิดรับสมัครคัดเลือกตำแหน่งปริ๊นเซสของโรงเรียน สาวๆ ที่มีสิทธิ์แห่กันมาสมัครที่ตึกกลางกันแบบมืดฟ้ามัวดิน แหงล่ะสิ! ใครๆ ก็อยากเป็นปริ๊นเซสคู่กับเทเลอร์ทั้งนั้น การได้ไปทำกิจกรรมคู่กับเขาคือสวรรค์สูงสุดสำหรับพวกสาวๆ แต่ไม่ใช่ฉันคนหนึ่งล่ะ การที่ฉันผู้ไม่ชอบรอใครต้องมายืนต่อแถวรอคอยนานขนาดนี้เนี่ย มันก็เป็นเพราะต้องการที่จะแฉธาตุแท้ของเทเลอร์ให้ทุกคนได้รู้กันน่ะแหละ การที่ได้เห็นเขาถูกปลดออกจากตำแหน่งปริ๊นซ์คือความฝันสูงสุดของฉัน และฉันก็จะต้องทำมันให้ได้!
“ร้อนจังเลยนะแก นี่พวกเด็กเกรดสิบแห่กันมาสมัครหมดทั้งระดับชั้นเลยป่ะเนี่ย คิวมันถึงได้ยาวเป็นกิโลขนาดนี้อ่ะ” ยัยวิกกี้ที่กระดี๊กระด๊าลงสมัครกับฉันด้วย บ่นไปพลางเอาเอกสารพัดหน้าตัวเองไป
“ก็ไม่แปลกหรอก ทุกคนคงอยากใกล้ชิดกับเทเลอร์น่ะ”
“แต่บางคนก็ไม่ดูหนังหน้าและรูปร่างตัวเองเลยเนอะ ดูยัยช้างน้ำคนข้างหน้านั่นสิ แขนนางใหญ่กว่าหัวฉันอีก โอ้โห! กล้าดียังไงมาสมัครเป็นปริ๊นเซส ต่อให้ผ่านพวกอาจารย์กับสภานักเรียนไปได้ ก็ไม่มีทางที่เทเลอร์เขาจะเลือกหรอก”
“แกก็...อย่าไปว่าเขาเลย เขาอาจจะมีดีอย่างอื่นก็ได้นะ”
“เออ จริงของแก...เทเลอร์เป็นคนจิตใจดี เขาอาจจะไม่สนเรื่องรูปร่างหน้าตาก็ได้นี่นา”
อี๋~ ได้ยินแล้วขนลุกซู่ ถ้าไอ้หมอนั่นจิตใจดี หมาแถวนี้ก็เป็นเทวดากันไปหมดแล้ว อยากจะอ้วก! ยิ่งได้ยินยัยวิกกี้สรรเสริญเยินยอเขาแบบนี้แล้วยิ่งรับไม่ได้ หมอนั่นไม่คู่ควรกับคำชมเลยแม้แต่น้อย L
“ฉันบอกแกแล้วไงว่าหมอนั่นน่ะร้ายกาจ! ทั้งกินเหล้า สูบบุหรี่ แถมยังพูดจาหยาบคายอีก ยังไปชื่นชมเขาอยู่ได้”
“แน่ะๆ อย่ามาๆ แกพยายามใส่ร้ายเทเลอร์เพื่อให้ฉันถอนตัวจากการประกวดล่ะสิ ไม่มีทางซะหรอก ถึงฉันจะสวย แต่ฉันก็ไม่โง่นะยะ แหมๆ คิดดูนะว่าเทเลอร์ต้องเสน่ห์แรงขนาดไหนถึงได้ทำให้คนอย่างแกที่ประกาศตัวว่าจะจงรักภักดีกับรุ่นพี่ไอคอนตัดสินใจมาลงสมัครปริ๊นเซสกับเขาด้วยได้...แอบหลงเสน่ห์เทเลอร์ก็บอก ^O^”
“แหวะ! หลงเสนียดสิไม่ว่า ฉันบอกแล้วไงที่ลงสมัครเพราะต้องการจะกระชากหน้ากากไอ้หมอนั่น คอยดูเถอะ ฉันจะทำให้ทุกคนรู้ว่าเขามันปีศาจ เขาไม่ใช่คนดีอย่างที่พวกเราคิด”
“แกก็...สิ่งที่แกรู้มาอาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดก็ได้นะ เทเลอร์เขาไม่มีทางทำอะไรแบบนั้นหรอก”
“เอาเถอะๆ ไม่เชื่อก็ตามใจ ฉันขี้เกียจจะพูดละ เปลืองน้ำลาย คอยิ่งแห้งอยู่ด้วย =_=”
“เออ...เหมือนกัน หิวน้ำเนอะ แต่ยังไม่อยากเดินออกจากคิวตอนนี้เลยอ่ะ กลัวโดนแซง”
‘กรี๊ดดดดดดดดด’
‘ว้ายยยยยยยยย’
‘เทเลอร์มาาาาาา’
เสียงกรีดร้องวี้ดว้ายจากทางปลายแถวทำให้การเม้าท์มอยของฉันกับวิกกี้ต้องสะดุดหยุดกะทันหัน เราสองคนหันไปมองตามเสียงกรี๊ด ถึงได้เห็นว่าอีตาเทเลอร์เดินยิ้มแย้มเข้ามาทักทายผู้มาลงสมัคร พร้อมทั้งถือถาดวางแก้วน้ำเย็นเจี๊ยบถาดใหญ่มาด้วย
ฮึ! สร้างภาพตามเคย ทำเป็นมีน้ำใจ เรียกคะแนนนิยมจากสาวๆ ไง คิดว่าฉันรู้ไม่ทันล่ะสิ เบ้ปาก L
“สวัสดีครับทุกคน อากาศวันนี้ร้อนมากเลยเนอะ >_< ใครหิวน้ำมาหยิบไปได้เลยนะครับ ผมเตรียมมาเยอะแยะเลย”
‘กรี๊ดดด ทางนี้ค่ะเทเลอร์ ขอสองแก้ว’
‘ขอทางนี้ด้วยค่ะ’
‘ตรงนี้สามเลยค่ะ หิว...หิวมากกก >///<’
พวกสาวๆ พากันเข้าไปยื้อแย่งน้ำในถาดของเทเลอร์ซะจนถาดแทบคว่ำ แค่เพียงพริบตาเดียวแก้วน้ำที่เขาเตรียมมาก็หมดอย่างไว ไม่ต้องถามถึงฉันกับวิกกี้หรอก แม้แต่น้ำสักหยดพวกชะนีบ้าผู้ชายพวกนั้นก็ไม่ยอมให้กระเด็นมาโดน
“ว้า~ หมดแล้ว แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมเตรียมมาเยอะ ได้ดื่มกันทุกคนแน่นอน รอสักครู่คร้าบบ” เทเลอร์แจกความสดใสเรี่ยราดซะจนพวกผู้หญิงที่อยู่ในรัศมีรอยยิ้มของเขาแทบจะเป็นลมตายกันไปข้าง
โอ๊ย!! ฉันทนเห็นอะไรแบบนี้ไม่ได้อ่ะ มีความเสแสร้งระดับสิบ ยิ่งรู้ความจริงยิ่งขยะแขยง ถ้าสักวันยัยพวกนี้รู้ว่าผู้ชายที่พวกนางศรัทธาจนแทบจะยอมให้ขี่คอเดินเนี่ย แท้จริงแล้วเสื่อมซะยิ่งกว่าโจรป่าห้าร้อย ยัยพวกนี้จะยังกรี๊ดกร๊าดชื่นชมกันลงอีกมั้ย
“น้ำครับ ^^”
มาตรงนี้จนได้สินะ =_=
อีตาเทเลอร์ยื่นถาดที่มีน้ำเหลืออยู่แก้วเดียวส่งมาทางฉันกับวิกกี้ ยัยวิกกี้ได้แต่ยิ้มแห้งๆ ไม่กล้าหยิบมาทั้งที่คงอยากคว้าใจจะขาด แต่เกรงใจฉันไง เหลือแก้วเดียวก็เหมือนเป็นแก้วมารยาท ใครหยิบก่อนก็จะถูกตราหน้าว่าเห็นแก่ตัวอะไรงี้
“เอ่อ...คือ...” ยัยวิกกี้มองแก้วน้ำสลับกับหน้าฉันและเทเลอร์ไปมา
“แกเอาไปเหอะวิกกี้...ฉันไม่หิว” ฉันตัดบทพลางหันหน้าไปทางอื่น ไม่อยากเห็นหน้าไอ้หมอนี่นักหรอก ความหล่อจอมปลอม! ฉันไม่มีทางหลงกลเขาแน่
“อ้าว~ ก็เมื่อกี้แกยัง...”
“เออน่า...ฉันกลืนน้ำลายลงคอไปหลายอึกละ ไม่เป็นไรหรอก”
“อ๊า...โอเคเลย” ยัยวิกกี้ยิ้มกรุ้มกริ่ม พลางค่อยๆ ยื่นมือไปหยิบน้ำแก้วสุดท้ายจากในถาดมาดื่ม อีตาเทเลอร์มองหน้าฉันด้วยสายตาใสซื่อ (เฟก) ก่อนจะหยิบเอากระติกน้ำของตัวเองที่ห้อยอยู่ข้างตัวมาส่งให้ฉัน
“ถ้าเธอไม่รังเกียจ...เอาของฉันไปดื่มก่อนก็ได้นะ ^^”
นั่นไง! มาแล้ว งานสร้างภาพ งานเรียกคะแนน งานสุภาพบุรุษ เรื่องแบบนี้ล่ะเขาถนัดนัก -_-;
“ไม่เป็นไรอ่ะ...ฉันรัง...”
(-_-(-_-(-_-)-_-)-_-)
อึ๋ย~ พูดยังไม่ทันจบประโยคเลย ฉันรู้สึกได้ถึงสายตานับสิบคู่ที่จ้องมองมาทางนี้ มีความร้อนวูบวาบอย่างประหลาด ทุกคนส่งสายตาขู่อาฆาตมาประมาณว่าห้ามปฏิเสธน้ำใจของเทเลอร์นะ! อย่าให้เขามีน้ำใจเก้อนะ! ต้องถนอมน้ำใจเขาเอาไว้นะ! และอีกมากมายหลายความรู้สึกซึ่งรวมกันมาเป็นหนึ่งเดียวในความหมายที่ว่า
‘เธอต้องรับน้ำจากเทเลอร์นะนังมารี!!!’
“อ้าว! ทำไมล่ะ นี่ฉันไม่ได้เป็นโรคติดต่ออะไรน้า อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ >_<”
แหวะ! อ้อร้อ ทำตัวเรียกร้องความน่าสงสารชัดๆ ไปเรียนการแสดงที่ไหนมาไม่ทราบ ดาราหน้าใหม่ของช่องสามหรือเปล่าจ๊าาา
“อ่า ก็ได้...ขอบคุณนะ ^^;”
ทำบาปทำกรรมอะไรกับใครไว้ก็ไม่รู้ ทำไมต้องตกอยู่ในสถานการณ์อันแสนจะน่ากระอักกระอ่วนถึงเพียงนี้ TOT พอรับกระติกน้ำมาแล้วทุกคนก็ดูตื่นเต้น ฮือฮา มีความอิจฉาริษยาส่งผ่านสายตามานับไม่ถ้วน ก็เมื่อกี้พวกหล่อนกดดันให้ฉันรับมาเองไม่ใช่เรอะ ทีอย่างนี้จะมาใช้สายตาจิกกัดฉันทำไม ยัยพวกผีบ้า T^T
“ฮ้า~ สดชื่นจังเลย” ยัยวิกกี้ที่ดื่มน้ำหมดแก้วไปแล้วค่อยๆ วางแก้วคืนลงในถาดของเทเลอร์ แถมยังแอบเอื้อมมือไปแตะแขนเขาอีก “ขอบคุณนะ นายใจดีมากๆ เลย >O<”
“ไม่เป็นไร ฉันก็แค่ต้องทำเพื่อคนที่จะมาเป็นเจ้าหญิงของฉันในอนาคตอยู่แล้วน่ะ ^^”
ฮ้าาา~ ©©©
ดูยัยวิกกี้ทำท่าเข้า บิดตัวบิดแขน บิดทุกสิ่งทุกอย่างในร่างกายจนฉันนึกว่านางคือจึ๋ง มนุษย์ตัวบิดในรายการ Thailand’s Got Talent =_= นี่ถ้าลงไปนอนเกลือกกลิ้งกับพื้นได้นางคงทำไปแล้ว
“แล้วนี่นายจะมายืนเกะกะอยู่ทำไมล่ะ เสร็จธุระก็ไปได้แล้วสิ” ฉันเอ่ยปากไล่เขาเบาๆ เพราะรู้ว่าถ้าไล่แบบโจ่งแจ้ง มีหวังโดนสาวๆ แถวนี้รุมกระทืบตายแบบไม่ได้ผุดได้เกิดแน่
“จะให้ฉันไปไหนได้ยังไง เธอยังไม่คืนกระติกน้ำฉันเลยนี่นา -^-“
อ้อ~ รอกระติกน้ำหรอกเหรอ เออ...ลืมไปเลย นึกว่าเขาจะไม่เอาคืนซะละ
“โอเคๆ งั้นฉันขอดื่มแป๊บ”
สุดท้ายฉันก็ต้องยอมรับน้ำใจของเขามาอย่างช่วยไม่ได้ ชิ! รู้ทันหรอกน่า เดี๋ยวอีกหน่อยก็จะเอาเรื่องนี้มาใช้ทวงบุญคุณฉัน แต่ขอโทษนะ อะไรที่ฉันไม่ได้ร้องขอให้ช่วย ฉันไม่นับเป็นบุญคุณย่ะ!
แกร่ก~
ฉันเปิดฝากระติกออกแล้วรีบยกน้ำขึ้นดื่ม อา~ อันที่จริงฉันหิวน้ำโคตรๆ เลยแหละ ได้อะไรเย็นๆ มากระแทกปากสักหน่อยก็ชื่นใจดีเหมือนกัน
เอื๊อก~ O_O
อ๊ากกก เค็มมมมมม >p<
เค็มๆๆๆๆ เค็มปิดปี๋เลยยย TOT ไอ้ชั่วเทเลอร์ นี่เขาจงใจแกล้งฉันอีกแล้ว พอหันไปมองหน้าเขาเท่านั้นแหละ รู้เลย เตรียมการมาอย่างดี เขากลั้นหัวเราะจนแทบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้วมั้งนั่น ไอ้คนเลววว ทำกับฉันอย่างนี้ได้ยังไง!
“นายแกล้งฉัน ไอ้คนเฮงซวย!”
ซ่าาา~
ฉันสาดน้ำที่เหลือใส่หน้าเทเลอร์ท่ามกลางความตกใจของสาวๆ นับร้อยคนที่นั่งต่อคิวกันอยู่ตรงนั้น ทุกคนฮือฮาแตกตื่นเป็นผึ้งแตกรัง บางคนถึงขั้นยอมขยับออกจากแถวเพื่อมามุงดู ยัยวิกกี้เองก็ตกใจไม่แพ้กัน เธอรีบจับแขนฉันไว้แล้วบอกให้ใจเย็นๆ
“เกิดอะไรขึ้นมารี ไปสาดน้ำใส่เทเลอร์เขาทำไมเนี่ย -O-”
“แกจะไปรู้อะไรล่ะ ไอ้หมอนี่ใส่เกลือลงไปในน้ำ มันจงใจแกล้งฉัน!!!”
“ไม่ใช่นะมารี” อีตาเทเลอร์รีบปฏิเสธเสียงอ่อนเสียงหวาน ทำตาละห้อย “คือน้ำในกระติกเป็นเกลือแร่น่ะ ฉันออกกำลังกายทุกวันเลยต้องพกติดตัวไว้ ขอโทษที่ไม่ได้บอกก่อน เธอคงเข้าใจผิดก็เลยตกใจ”
“นี่มันน้ำเกลือโว้ยยยยยย! ไม่ใช่เกลือแร่! นายอย่ามาแถได้มั้ย ไอ้คนนิสัยเสีย -_-++++”
“มันจะมากไปแล้วนะ!” ยัยผู้หญิงผมแกละที่นั่งอยู่ข้างหน้าฉันหันมาตวาด “เทเลอร์อุตส่าห์มีน้ำใจเสียสละน้ำของตัวเองให้เธอ แต่เธอกลับตอบแทนเขาแบบนี้เหรอ เป็นคนเดียวที่ได้ดื่มน้ำกระติกเดียวกับเขายังไม่รู้จักสำนึกบุญคุณอีก ผู้หญิงตรงนี้ต่างก็อิจฉาเธอกันทั้งนั้น แต่เธอแสดงมารยาทได้แย่มาก ไม่คู่ควรกับน้ำใจของเทเลอร์เลยแม้แต่นิดเดียว”
“บ้าบอ! คนมีน้ำใจที่ไหน ใส่เกลือมาซะเค็มจนขมคอแบบนี้ ถ้าไตฉันพังใครจะรับผิดชอบ เธอจะตัดไตมาบริจาคให้ฉันมั้ยล่ะ”
“ใจเย็นๆ นะมารี เกลือแร่เป็นเครื่องดื่มเพิ่มพลังช่วยให้ร่างกายสดชื่น” ยัยวิกกี้พยายามช่วยพูด “มันไม่ได้เป็นอันตรายอะไรหรอก อย่ามีเรื่องกันเลยนะ”
“แกไม่เข้าใจอ่ะวิกกี้ นี่มัน ‘น้ำเกลือ’ ไม่ใช่ ‘เกลือแร่’ ช่วยแยกแยะด้วย”
“มันเป็นเกลือแร่จริงๆ นะมารี” อีตาเทเลอร์ยังไม่หยุดแพล่ม เขาล้วงเอาขวดเกลือแร่เปล่าๆ ในกระเป๋าออกมาชูให้ทุกคนเห็น “นี่ไง ฉันเพิ่งเทออกมาจากขวดเลย ขอโทษนะ ไม่รู้ว่าเธอไม่ชอบ ฉันเสียใจจริงๆ TOT”
เสียใจกับผีอะไร! ใบหน้าไม่ได้มีความสลดแม้แต่นิด เขาน่าจะเลิกเรียนแล้วมุ่งไปทางเล่นละครแทนนะ อาจจะรุ่งกว่านี้เยอะ
“เห็นมั้ยมารี มันเป็นเกลือแร่จริงๆ ฉันว่าแกอคติเกินไปอ่ะ เทเลอร์ไม่ได้เลวร้ายอะไรแบบนั้นหรอก”
“เออ! แม้แต่แกก็เห็นหมอนี่ดีกว่าฉันงั้นเหรอ! พอกันทีวิกกี้ เชื่อกันเข้าไปเหอะผู้ชายคนนี้อ่ะ สักวันความจริงเปิดเผยขึ้นมา อย่าลืมมาขอโทษฉันด้วยแล้วกัน เหอะ! ไม่สมัครแม่งแล้วโว้ย!!! หงุดหงิด” ฉันปาใบสมัครใส่เทเลอร์แล้วเดินหนีออกมาจากแถวทันที ทุกคนดูแตกตื่นตกใจกับการอาละวาดของฉันมาก บางคนเอามืออุดปาก บางคนยกมือขึ้นทาบอก บางคนยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายคลิปเตรียมไปอัพสเตตัสด่าฉัน และแน่นอนที่สุดว่าตอนนี้ฉันคงถูกสาปแช่งจนไม่มีสิทธิ์ได้ผุดได้เกิดเป็นมนุษย์อีกแล้วในชาติหน้า =_=
“ดะ...เดี๋ยวก่อนสิมารี ไม่ใช่แบบนั้นนะ คือฉัน” วิกกี้ทำท่าจะวิ่งตามฉันมา แต่เสียงประกาศก็ดังขึ้นซะก่อน
[ขอให้นักเรียนทุกคนที่จะลงสมัครคัดเลือกปริ๊นเซสของโรงเรียน เดินมาส่งใบสมัครที่โต๊ะรับสมัครได้เลยค่ะ ตั้งแถวตอนเรียงหนึ่งนะคะ อย่าแซงคิวเด็ดขาดนะคะ ขอให้เข้าแถวให้เป็นระเบียบด้วยค่ะ]
สุดท้าย...วิกกี้ก็เลยไม่ได้วิ่งตามมา
ฉันเข้าใจแล้ว...เข้าใจแล้วจริงๆ!
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
ความคิดเห็น