คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ท่ามกลางพายุฝนที่โหมกระหน่ำ
อ้วกกกกกกกกก~~~
ทันทีที่หลุดออกมาจากสถานการณ์อันแสนวิปริตนั่นได้ ฉันก็รีบหลบมุมหาต้นไม้ใหญ่แล้วอาเจียนออกมาจนหมดไส้หมดพุง ไม่มีอะไรจะเลวร้ายไปกว่านี้อีกแล้ว TOT ไอ้ชั่วเทเลอร์ หมอนั่นไม่ได้จบแค่บัวลอยไข่หวานนะ เขายังตักน้ำพริกปลาทูของโปรดท่านลอร์ดมาราดบนข้าวแถมให้ ที่หนักไปกว่านั้นคือแงะตาปลาทั้งสามตัวมาโรยใส่จานฉันอีก ที่พีคสุดคือฉันต้องกินมันลงไปให้หมด! เพราะดูคุณหญิงแม่ชอบใจมากที่ฉันเปิบพิสดารให้แกดู นี่ฉันไม่ได้เล่นปาหี่นะโว้ยยย บอกทีว่านี่ฉันไม่ได้อยู่ในนิยายผีของภาคินัย ทำไมฉันต้องมาทำอะไรสยดสยองขนาดนี้ด้วย เคยไปตัดลิ้นหมาบ้านใครมาดีดเล่นหรือก็เปล่า พระเจ้าลงโทษฉันหนักเกินไปมั้ย ก่อนกินข้าวฉันก็สวดมนต์อวยพรท่านแล้วนะ ทำไมยังไม่ปรานีฉันอีก ทำมายยย U____U
อ้วกกกกกกกกก~~~
มือข้างหนึ่งฉันเกาะเกี่ยวกับโคนต้นไม้เอาไว้อย่างแน่นหนา ส่วนมืออีกข้างก็คอยจับท้องตัวเองเอาไว้ ไม่ให้กระเพาะหลุดติดออกมา แค่คิดถึงตาปลาทั้งสามตัวนั่นกับข้อต่อไก่ น้ำตาฉันก็จะไหลอีกแล้ววว TOT
“ฮ่าๆๆๆ โอ๊ยยย ตลกเป็นบ้าเลย นี่ชีวิตฉันไม่เคยได้หัวเราะอย่างบ้าคลั่งขนาดนี้มาก่อนเลยนะ ต้องขอบคุณเธอจริงๆ ที่เล่นตลกให้ฉันดู ฮ่าๆๆๆ”
ขำ...ขำมากจ้า -_-;;;
อีตาเทเลอร์แลดูมีความสุขเหลือแสน นอกจากเขาจะไม่ช่วยฉันแล้ว ยังจะมายืนหัวเราะแถมสมน้ำหน้าซ้ำอยู่ข้างๆ อีก จิตใจทำด้วยอะไรวะ ไม่มีความปรานีปราศัยอะไรกันบ้างเลย -*-
“นายจะไปไหนก็ไปเลยไป ไอ้คนใจหยาบ! จำไว้นะ ฉันไม่มีวันจบเรื่องนี้ง่ายๆ แน่ กลับเข้าบ้านนายไปเลย ฉันจะกลับบ้านแล้ว”
“ไม่ได้หรอก คุณหญิงแม่บอกให้ฉันไปส่งเธอให้ถึงบ้านเลยนะ ถ้าเธอโดนดักฉุดไปกลางทางจะว่าไง ฉันคงเป็นห่วงเธอแย่~~”
ทำกันขนาดนี้ไม่ต้องมาเป็นห่วงกันแล้ววว! ก่อนจะห่วงเรื่องโดนฉุด ช่วยมาห่วงเรื่องสุขภาพร่างกายฉันก่อนจะดีกว่า ลำไส้พังไปหรือยังก็ไม่รู้ เกิดมาไม่เคยต้องกินอะไรที่แปลกประหลาดขนาดนี้มาก่อน
โอ๊ย! คิดแล้วลมก็ตีขึ้นมาอีกรอบ น่าขยะแขยงเป็นที่สุด ฮือออ T^T
“นายไม่ต้องมาสร้างภาพเลยนะ ฉันรู้ว่าที่นายเสนอตัวกับคุณหญิงแม่ว่าจะไปส่งฉันถึงบ้านเนี่ย เพราะนายอยากจะแอบแวบหนีออกไปข้างนอกมากกว่า ไม่ได้จะใจดีอะไรกับฉันหรอก =^=”
“ว้า~ รู้ทันซะงั้น ก็ดี จะได้ไม่ต้องพูดมากให้เสียเวลา ฉันไปก่อนล่ะ เธอกลับบ้านดีๆ นะ ดูแลตัวเองด้วย บายยย”
อีตาเทเลอร์ตบบ่าฉันเบาๆ ก่อนจะวิ่งปรู๊ดไปทางหน้าปากซอย โอย...รู้สึกเหมือนลำไส้จะแตกกก อยากกลับบ้านนอนแล้ว ฮือออ โลกนี้ช่างโหดร้ายยย U_U
\\(-_- )
ฉันโบกมือเรียกแท็กซี่ บอกจุดหมายปลายทางที่ต้องการ จากนั้นก็เอนหัวพิงกระจก อยากหลับตานอนซะเหลือเกิน แต่ไม่เอาดีกว่า ถ้าเกิดตื่นมาอีกทีกลายเป็นนอนอยู่กลางป่ากลางเขาแล้วจะยุ่ง คนเราสมัยนี้ไว้ใจได้ที่ไหน เฮ้อ~
…
เบื่อจัง...รถติดชะมัด ขนาดว่านี่จะสามทุ่มแล้วนะ การจราจรยังหนาแน่นอยู่เลย สงสัยเพราะข้างหน้ามีการทำถนน แบบนี้กว่าจะถึงบ้านได้กินเวลาเป็นชั่วโมงแน่ แย่ที่สุดเลยยย :(
ฟึ่บ~
นั่งไถเฟซบุ๊กอ่านจนสุดขอบก็แล้ว เปิดดูอินสตาแกรมคนที่ตามฟอลโลว์ครบทุกคนก็แล้ว นั่งอ่านแฟนเพจใต้เตียงดาราก็แล้ว ยังเหลืออีกตั้งไกลกว่าจะถึงบ้าน ไม่รู้จะทำอะไรแล้วล่ะ สุดท้ายฉันก็เลยเปิดกระเป๋านักเรียนพลางล้วงเอารูปของยัยเอขึ้นมาดูอีกครั้ง งืม...เธอใส่ชุดนักเรียนที่ดูแปลกตา แอบรู้สึกว่าไม่คุ้นเคยสักเท่าไหร่ เสื้อคอปกกะลาสีกับโบว์สีชมพูอ่อน ไม่มีปักชื่อที่หน้าอกด้วย T^T แต่อย่างน้อยดาวที่ปกเสื้อนี่ก็อาจจะบ่งบอกอะไรได้บ้างแหละ เพราะบางโรงเรียนก็ปักดาวแบบนี้เหมือนกัน หนึ่งดวงคือนักเรียน ม.4 สองดวงคือ ม.5 อะไรทำนองนี้น่ะ
ว่าแต่...นี่มันโรงเรียนอะไรหนอออ ไม่เคยผ่านตามาก่อนเลย โบว์สีชมพูซะด้วย ไม่เคยเห็นเลยจ้า >_< ช่างเถอะ! เดี๋ยวค่อยกลับบ้านไปเสิร์ชหาข้อมูลในกูเกิลเอา ตอนนี้ต้องพักโทรศัพท์มือถือไว้ก่อน ถ้าเกิดอะไรฉุกเฉินขึ้นมาที่จำเป็นต้องใช้แล้วแบตฯ ดันหมดกะทันหันละจะซวย
♫ ♪~อยู่ภายในใจเป็นหมื่นล้านคำ บอกให้เธอฟังไม่ได้สักคำ เปล่งได้แค่เสียงเบาๆ ในยามลำพังว่าฉันรักเธอ...ฉันรักเธอ~♫ ♪
อุ๊ย! ตกใจหมด แหม่เว้ย พอจะประหยัดแบตฯ โทรศัพท์ก็เข้าพอดีเลย ช่างเหมาะเจาะอะไรเช่นนี้ (ประชด) งั้นเอารูปเก็บไว้ในกระเป๋ากระโปรงก่อนแล้วกัน
ฟุ่บ~
พอยัดรูปลงไปสำเร็จ ฉันก็กดรับสาย ใครโทรมาหว่า เบอร์แปลกๆ ด้วยอ่ะ ขายประกันไม่เอานะ =_=
“ฮัลโหล”
[ยัยหนูมาลี!!!]
อุ๊ต่ะ~ เสียงแข็งมาเลย เรียกฉันแบบนี้ก็มีอยู่แค่คนเดียวเท่านั้นแหละ คงไม่ต้องบอกหรอกเนอะว่าเป็นใคร -_-;;;
“อะไรของนายอีก เป็นห่วงฉันรึไง ถึงต้องรีบโทรหาขนาดนี้อ่ะ นี่ยังไม่ถึงบ้านหรอกย่ะ อีกนานนน”
[เป็นบ้าเหรอ หลงตัวเอง -_-;;; ฉันไม่ได้จะโทรมาถามเรื่องนั้น]
“อ้าว! แล้วเรื่องอะไร ละนี่ไปเอาเบอร์ฉันมาจากไหน ใครให้มาไม่ทราบ”
[ไม่บอกหรอก ฉันหามาได้ก็แล้วกัน]
“ก็แล้วแต่...เบอร์ฉันหาไม่ได้ยากอยู่แล้ว ไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไรมากมายนักหรอก ว่าแต่โทรมาทำไม จะก่อกวนอะไรฉันอีก ให้ฉันพักหายใจบ้างไม่ได้รึไง”
[ใครก่อกวนใครกันแน่ เอารูปของฉันคืนมาเลยนะ!!!]
อุ๊ยยย~ เขารู้ตัวแล้วอ่ะ ไวจัง >_<
“รูปอะร้ายยย...ม่ายยยมี้ >O<”
#เสียงสูง
[เหรอ! นี่ดีนะ ฉันลืมกระเป๋าตังค์เลยกลับมาเอา เอะใจว่าของอยู่ผิดที่ผิดทางแปลกๆ ถึงได้ลองค้นดู แล้วเธอจะเอารูปฉันไปทำไม เลิกยุ่งเรื่องของฉันได้แล้ว]
“ฉันไม่ได้เอาไป นายทำหายเองรึเปล่า อย่าปรักปรำกันสิคะสุดหล่อออ~ *O*”
[ฉันว่าสักวันเธอคงได้ตายคามือฉันแน่ -_-+++]
“นายจะเดือดร้อนทำไม ก็แค่รูปหาย รูปนายมีเป็นร้อยเป็นพันจะหวงไปทำไม่กันล่า~~~”
[เธอก็รู้ว่าฉันหมายถึงรูปไหน! อย่ามาเล่นลิ้น]
อีตาเทเลอร์กัดฟันกรอดเลย ดูท่าทางคงจะแค้นฉันมาก แต่ฝันไปเถอะว่าฉันจะคืน รูปใบนี้ต้องมีประโยชน์กับฉันในอนาคตอย่างแน่นอน เก็บเอาไว้กับตัวใช้เป็นยันต์กันหมาได้ โดยเฉพาะหมาบ้าอย่างอีตาเทเลอร์น่ะ จะได้เลิกข่มเหงรังแกฉันสักที
“ฉันไม่รู้จริงๆ ก็นาย...”
ตึ้ง!!!
โอ๊ะ O_o ตกใจหมดเลย อยู่ดีๆ ก็มีเสียงรถกระแทกดังตึ้ง นี่คนขับแท็กซี่ขับไปชนใครเข้าหรือเปล่าเนี่ย ไม่นะ! ฉันยังไม่อยากตกเป็นผู้ต้องหา สมรู้ร่วมคิดฆ่าคนตาย
หนูไม่รู้ หนูอาศัยเขามา~~~ >O<
“เกิดอะไรขึ้นคะพี่ เมื่อกี้เสียงอะไร” ฉันหันไปถามพี่คนขับ ลืมไปเลยว่าอีตาเทเลอร์ยังอยู่ในสาย แต่เดี๋ยวเขาก็คงวางไปแล้วมั้ง ช่างเถอะ...
“รถตกหล่มน่ะ” คนขับหน้าตาเคร่งเครียดแล้วมองไปรอบด้าน “บ้าเอ๊ย! ไม่น่าทะลึ่งขับมาทางนี้เลย อุตส่าห์เห็นเป็นทางลัด นึกว่าจะเร็วขึ้น ที่ไหนได้ ช้าหนักกว่าเดิมอีก แล้วดึกละด้วยเนี่ย ถ้ารถพังขึ้นมาจะว่าไงวะ ใครจะมาช่วยซ่อมให้”
“นั่นสิคะพี่ ลองลงไปดูหน่อยมั้ย”
“เออๆ...น้องรออยู่บนนี้แหละ พี่ลงไปดูก่อนว่าพอจะเข็นได้มั้ย”
“ค่ะๆ” ฉันพยักหน้ากับพี่คนขับแล้วเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูที่หน้าจอ อ้าว! อีตาเทเลอร์ยังไม่วางสายนี่นา งั้นคุยกับเขาฆ่าเวลาไปก่อนแล้วกัน อยู่ดีๆ อีตานี่ก็มีประโยชน์ขึ้นมาซะงั้น “นี่นายยังอยู่อีกเหรอ”
[อือ...ยังไม่ตายง่ายๆ หรอก จนกว่าจะจัดการผู้หญิงดื้อๆ อย่างเธอได้ฉันถึงจะยอมตาย!]
“คือ...ฉันหมายความว่า...ยังไม่วางสายไปอีกเหรอ”
[ก็ฉันยังคุยไม่จบ แล้วเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นน่ะ...รถชนรึไง]
“เปล่าๆ รถตกหล่มเฉยๆ”
[นี่บ้านเธออยู่ในทุ่งเรอะ! ทำไมรถถึงไปตกหล่มได้ -*-]
“จะบ้าเหรอ! ก็พี่เขาพามาทางลัด แล้วมันเป็นป่าๆ เส้นทางมีแต่ดินแต่หญ้า ตกหล่มก็ไม่แปลกหรอก”
[ไม่แปลก? พูดมาได้ นี่ไม่คิดบ้างรึไงว่าเธออาจจะโดนไอ้หมอนั่นล่อลวงมาก็ได้นะ คิดดูสิ มันอยู่กับเธอสองต่อสอง ที่มืดๆ เปลี่ยวๆ แถมยังรถมาตกหล่มอีก แบบนี้เธอเสร็จมันแน่ๆ]
เหยยย~ บ้าบอ! อีตานี่ เรื่องอะไรมาขู่ฉันแบบนี้ล่ะ ตอนแรกก็ไม่กลัวหรอก แต่ตอนนี้เริ่มจะกลัวละ >_< พี่คนขับแท็กซี่ทำแผนมาล่อลวงฉันเหรอ ไม่มั้ง นี่ฉันก็รู้สึกได้ว่ารถกำลังเขย่าไปมา ลักษณะเหมือนว่าพี่คนขับแท็กซี่กำลังพยายามเข็นให้มันขึ้นจากหล่มอยู่ แต่...อะไรๆ ก็เกิดขึ้นได้ ปลอดภัยไว้ก่อนดีกว่า
“งั้นนายก็มาช่วยฉันหน่อยสิ โทรแจ้งตำรวจก็ได้ นะๆ ฉันเริ่มกลัวแล้วอ่ะ T^T”
[เธออยู่ที่ไหนล่ะตอนนี้]
เออ...นั่นสิ อยู่ที่ไหนวะเนี่ย ไม่เคยกลับบ้านทางนี้ซะด้วย แต่ดีนะที่ตรงนั้นมีป้ายบอกชื่อถนนอยู่ ไม่งั้นมืดแปดด้านแน่ๆ
“มันเขียนว่าถนนไฮเอนด์ กิโลเมตรที่หกอ่ะ”
[เหรอ...อืม]
“เหรอ อืม? คือไร แปลว่านายจะมาช่วยฉันใช่มั้ย ฉันจะได้รอ”
[รอไปเหอะ! ไม่ไปหรอก เรื่องอะไรฉันต้องช่วยเธอด้วย ปล่อยให้โดนลากเข้าพงไปนั่นแหละดีแล้ว จะได้ไม่ต้องมีใครมาวุ่นวายเรื่องของฉันอีก]
“นี่นาย! ไอ้คนใจร้ายยย มาช่วยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ เดี๋ยวคืนรูปให้ก็ได้”
อุ๊บอิ๊บ~ พูดไปงั้นแหละ เรื่องอะไรจะคืน อ้อยเข้าปากช้างแล้วนี่ คืนก็โง่สิคะ :P
[เชื่อเธอก็ออกลูกเป็นแย้แล้ว เสียใจด้วยนะ เพราะฉันมันคนใจร้ายยย~ เธอช่วยตัวเองไปก่อนละกัน โทรหา จส.100 เอานะ ถ้าโชคดีคงมาทันก่อนที่เธอจะโดนลากเข้าป่าน่ะแหละ บาย!!!]
“เฮ้ยยย!!! เดี๋ยวก่อนสิ เทเลอร์ เทเลอร์ ไอ้บ้าเทเลอร์!!!”
บ้าที่สุดเลย! นิสัยเสีย ทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาวในขณะที่คนอื่นตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ได้ยังไง ไหนบอกว่าเป็นคนดีนักดีหนา ทีงี้ล่ะไม่หัดงัดออกมาใช้ซะบ้าง ไอ้คนใจทรามมม
ฮึ่ย! โทรหาตำรวจเองก็ได้ ไม่ง้อเฟ้ย~~
ก๊อกๆๆ
อุ้ย O_O ตกใจหมด อีตาคนขับแท็กซี่เดินมาเคาะกระจกทำหน้าทำตาบึ้งตึงใส่ฉันอีก แต่ดูท่าทางเขาคงไม่ใช่คนเลวร้ายนักหรอก เพราะตอนนี้เราก็อยู่กันสองต่อสองแล้ว เขาจะรีบกระโดดขึ้นมาปล้ำฉันตอนไหนก็ได้ แต่เขาก็ไม่ทำ ไอ้หมอนั่นอาจจะคิดมากไปเอง หรือไม่ก็แค่ขู่ให้ฉันกลัวน่ะแหละ เชอะ!
“คะ? มีอะไรรึเปล่าคะพี่”
“น้อง! นั่งซื่อบื้ออยู่ได้ ลงมาช่วยกันเข็นหน่อยสิวะ เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว”
โอ้โห! มาเต็ม ด่าฉันชุดใหญ่ไฟกะพริบขนาดนี้ คงไม่ได้มีอารมณ์อยากจะข่มขืนใครแน่ๆ เออ...ว่าแล้วก็ไปลองช่วยเขาเข็นหน่อยดีกว่า สองแรงน่าจะดีกว่าแรงเดียวเนอะ
“ค่ะๆ พี่ เดี๋ยวหนูลงไป”
ฟุ่บ~
ฉันเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋ากระโปรงไว้แล้วเดินอ้อมลงไปที่หลังรถ...
อะหือ O_O ไม่แปลกหรอกที่รถจะตกหล่ม ตรงนี้มันมีแต่โคลนแฉะๆ ทั้งนั้นเลย แล้วดูกระโปรงรถสินั่น ขี้โคลนเกาะเต็มไปหมด ผสมขี้ควายด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้ ยี้~ ไม่น่าจับเลยอ่ะ >O<
“เอ้า! ยืนงงอะไรอีก รีบช่วยเข็นเข้าสิ ฝนก็ทำท่าจะตกแล้วเนี่ย”
แหมะ~
นั่นไง พูดปุ๊บมาปั๊บ เวรกรรมอะไรกันนักกันหนา ฝนก็ดันจะมาตกตอนนี้อีก โอ๊ยยย TOT
“ค่ะๆ แป๊บนะคะพี่”
ฉันจัดการถอดเสื้อกั๊กของตัวเองออกแล้วเอามาห่อมือไว้ ไม่ให้มือเลอะ ก่อนจะช่วยพี่แท็กซี่ดันจนสุดแรง
“เอ้า! ฮึบบบ~”
เอื้อกกก TOT
หนักเป็นบ้าเลยยย ดูท่าทางไม่น่าจะหลุดขึ้นมาจากหล่มง่ายๆ แน่ ตายๆๆๆ >O<
ซ่าาา~~~
ใครให้มากกว่านี้มั้ยคะ -O- ดี๊ดี นี่มันใช่เวลาที่ฝนควรจะตกมั้ย พูดดด! ไม่รู้กาลเทศะกันบ้างเลย ถนนก็ยิ่งเฉอะแฉะอยู่ด้วย แล้วแบบนี้มันจะไปเข็นขึ้นมั้ยเนี่ย บ้าบอที่สุดดด โอ๊ยยย TOT
“วะ! ฝนตกจนได้ เอ้า! เร็วๆ หน่อยอีหนู ยื่งช้าโคลนยิ่งเละ ทีนี้ล่ะก็ ปิดประตูยอมแพ้ได้เลย ไม่มีทางเข็นขึ้นมาได้แน่ๆ”
“ค่ะๆ”
ฉันพยักหน้าพลางย้ายเอาเสื้อกั๊กขึ้นมาคลุมหัวไว้แทน แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว ฝนเทลงมาห่าใหญ่ ทำให้ทั้งฉันและพี่คนขับแท็กซี่เปียกซ่กกันไปทั้งคู่ แต่เพราะอยากกลับบ้านใจจะขาด เราสองคนก็เลยสู้ตาย ช่วยกันเข็นแบบถวายชีวิต แข่งกับเสียงฝน…
“เอ้า ฮึบบบ~” พี่คนขับแท็กซี่ดันสุดแรงเกิด
“ฮึบบบ~” ฉันก็ไม่แพ้นาจาาา ออกแรงเต็มที่จนแขนจะหลุดออกจากสะบักแล้วเนี่ย แต่ทำไมมันไม่ขยับเลยอ่ะ ดูท่าทางจะหมดหวังแล้วมั้ง T^T
“ลองอีกที เอ้า! ฮึบบบ”
“ฮึ่บบบบบบ”
“เอ้า...ฮึบบบบบบ~”
“ฮึบบบบบบ”
“เอ้า...ฮึบบบบบบ~”
“แฮกกกก~” ไม่ไหวแล้วววว T^T ในที่สุดฉันก็ยอมแพ้ รู้สึกได้ว่าแขนชาไปครึ่งแถบ “พี่คะ...หนูว่าเราโทรหาคนมาช่วยน่าจะดีกว่านะคะ”
“เออ...ก็นั่นสิ น่าจะคิดได้ตั้งนานแล้ว ปล่อยให้มายืนตากฝนอยู่ได้ -*-”
เอ้า~ ความผิดตูไปอีกกก TOT ก็จะไปรู้เรอะ เห็นขะมักเขม้นกับการเข็นรถมาก ฉันก็คิดว่ามันจะหลุดขึ้นมาง่ายๆ น่ะสิ ใครจะไปคิดว่ามันสาหัสปานนี้เล่า :(
ว่าแต่...โทรศัพท์มือถือของฉันอยู่ไหนนะ
ซวยแล้วว >O< ลืมไปว่ายัดใส่กระเป๋ากระโปรงมาด้วย ตายๆๆๆ แบบนี้ไม่เปียกหมดแล้วเหรอ น้ำเข้าเครื่องหมดแล้วมั้ง แงงง
ฟุ่บ~
โทรศัพท์มือถือจ๋า อดทนไว้ก่อนน้า อย่าเพิ่งตายยย TOT
O_O
ตามนั้นค่ะ...
ไม่มีปาฏิหาริย์ใดๆ โทรศัพท์มือถือของฉันช็อตเปิดไม่ติด หน้าจอดับสนิทไปเรียบร้อย น่าจะคิดได้ตั้งนานแล้วนะ นี่เป็นเพราะไอ้เลวเทเลอร์แท้ๆ ถ้าเขามีน้ำใจคิดจะช่วยเหลือฉันสักนิด ป่านนี้ฉันก็ไม่ต้องมายืนตากฝนตัวเปียกซ่กเป็นลูกหมาตกน้ำแบบนี้หรอก อนาถากว่านี้ไม่มีอีกแล้ว ฮือออ T^T
“พี่คะ...โทรศัพท์หนูช็อต ใช้โทรศัพท์พี่แทนก่อนได้มั้ยคะ”
“ไม่มี”
“อะไรไม่มีคะพี่ =[]=”
“โทรศัพท์ไง ไม่มีหรอก แพงจะตาย ไม่มีปัญญาซื้อ”
“โห! แพงที่ไหนพี่ เดี๋ยวนี้เค้ามีรุ่นอาม่า เครื่องนึงราคาไม่กี่พัน พี่ไม่ใช้โทรศัพท์ได้ไงเนี่ย -_-;;;”
“น้องก็ลองมาเลี้ยงลูกหกคนกับเมียอีกสามอย่างพี่ดูสิ แล้วจะรู้ว่าทำไมถึงซื้อไม่ได้”
ลูกหกก็พอเห็นใจได้อยู่นะ แต่เมียอีกสามคืออัลไล =_= ฉันควรจะเห็นใจเขามั้ย วอนพี่ๆ ในเว็บพันทิพช่วยแสดงความคิดเห็นให้ด้วย TOT
“แล้วจะทำยังไงดีเนี่ยพี่ แบบนี้เราไม่ต้องรอกันจนถึงเช้าเหรอ กว่าจะมีคนผ่านมาน่ะ ฝนตกหนักอย่างนี้ไม่มีใครลุยน้ำลุยโคลนเข้ามาในถนนนี้หรอกๆ แค่กๆ”
เอาแล้วไง! เริ่มหนาว เริ่มไอ ฉันเริ่มรู้สึกตัวรุมๆ ร้อนๆ เหมือนจะเป็นไข้ละ ถ้ายังขืนยืนตากฝนอยู่ตรงนี้อีกสักห้านาทีนะ มีหวังสลบคาทุ่งล่ะจ้า
“ทำไงได้ล่ะ” พี่คนขับแท็กซี่หันมาจ้องหน้าฉัน “เข้าไปนั่งหลบฝนในรถก่อนละกันแล้วค่อยคิดอีกทีว่าจะเอาไง”
“ดีเหมือนกันค่ะพี่ ฉันก็เริ่มหนาวๆ ร้อนๆ แล้วเนี่ย เหมือนจะเป็นไข้เลย ฮัดชิ่ว~~~”
“เออไปๆ ไปนั่งรอบนรถ”
ในที่สุดเราสองคนก็กลับเข้ามาอยู่บนรถ ฉันขอให้พี่คนขับปิดแอร์เพราะหนาวใจแทบขาด ฉันนั่งขดตัวอยู่ที่มุมประตู กอดขาตัวเองเพื่อเพิ่มความอบอุ่น เอาน่ะ! ถึงจะโชคร้ายที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ แต่ก็ยังโชคดีที่พี่คนขับแท็กซี่เขาไม่ใช่คนเลว เขาไว้ใจได้ ขนาดเราอยู่กันสองต่อสองแบบนี้ เขายังไม่คิดจะทำอะไรฉันเลย ถ้ารอดจากเหตุการณ์นี้ไปได้คงต้องให้รางวัลเขาซะหน่อย คนดีศรีสังคมเจงๆ >O<
ฟึ่บ~
ฉันเงยหน้าขึ้นมาส่องกระจกตรงหน้ารถ เพราะอยากรู้ว่าตัวเองหน้าแดงไปถึงไหนแล้ว ท่าทางจะป่วยจริงๆ นะเนี่ย
...
เอ่อ...
เดี๋ยวก่อนนะ ทำไมฉันเห็นหน้าพี่แท็กซี่กำลังมองฉันผ่านกระจกอยู่ แถมสายตาของแกก็ดูแปลกๆ ไปอีกต่างหาก จ้องฉันอะไรจะขนาดนั้น ฉันเริ่มกลัวแล้วนะ T^T
หมับ~
ฉันคว้าเอาเสื้อกั๊กที่กองอยู่ข้างตัวขึ้นมาปิดหน้าอกไว้ เพิ่งนึกได้ว่าเสื้อนักเรียนสีขาว พอเปียกน้ำแล้วมันก็เลยเห็นเสื้อชั้นในชัดแจ๋ว T^T เพราะงี้สินะ อีตาคนขับถึงได้พยายามจ้องฉันเขม็งเลย ท่าจะไม่ดีแล้วสิ น่ากลัว...น่ากลัวมาก >_<
แกร๊ก!
เฮ้ย! เสียงอะไร เสียงเหมือนประตูล็อกอัตโนมัติ O_o ฉันหันไปมองรอบตัวด้วยท่าทางเลิกลั่ก แบบนี้ไม่ดีแน่ๆ T^T แล้วพอเงยหน้าขึ้นไปจ้องในกระจกอีกครั้ง พี่คนขับแท็กซี่ก็แสยะยิ้มให้แล้วพูดกับฉันผ่านกระจกด้วยเสียงที่กำลังหื่นได้ที่เลย
“น้องนี่...ก็เซ็กซี่ดีนะ”
“พะ...พี่ล็อกประตูทำไมคะ =[]=”
“มาถึงขั้นนี้แล้ว ยังจะต้องถามอีกเหรอ :)”
“พี่! พี่จะทำอะไร O_O”
“ทนไม่ไหวแล้วโว้ยยย”
ไม่นะ! อยู่ดีๆ ไอ้พี่คนขับแท็กซี่ก็กระโจนจากด้านหน้าข้ามเข้ามาทางข้างหลังอย่างรวดเร็ว จนฉันตั้งหลักรับแทบไม่ทัน กว่าจะรู้ตัวอีกทีทั้งแขนและขาก็ถูกล็อกและกดทับเอาไว้หมดแล้ว
“กลิ่นเด็กสาวนี่มันหอมหวนชวนกินซะจริงๆ”
“ไม่นะ ปล่อยฉันนะคะพี่ ปล่อยยย~~”
ฉันพยายามดิ้นรนเอาตัวรอด แต่พื้นที่อันสุดแสนจะคับแคบทำให้ฉันขยับตัวไปไหนไม่ได้เลย แถมสภาพร่างกายก็ไม่พร้อม เรี่ยวแรงของฉันก็ไม่รู้หายไปไหนหมด นี่อุตส่าห์หลุดรอดจากเงื้อมือของซาตานชั่วร้ายอย่างเทเลอร์มาได้ยังต้องมาเจอคนขับแท็กซี่ใจทมิฬอีกเหรอเนี่ย ชีวิตแค่โดนทำร้ายไม่พอ ยังจะต้องโดนทำลายด้วยหรือไง
ไม่มี...ไม่มีใครช่วยฉันได้อีกแล้วนอกจากเทเลอร์ แต่สุดท้ายเขาก็ไม่มา
เขาไม่มีวันมา...
“ปล่อยก็โง่แล้ว เรามาหาอะไรสนุกๆ ทำฆ่าเวลากันดีกว่า รับรองว่าเธอจะติดใจ ^^”
“อย่านะคะ...ไม่นะคะพี่ อย่าทำหนู หนูขอร้อง ไม่~~~~~ TOT”
ฉันรวบรวมแรงเฮือกสุดท้าย ทั้งจิก ทั้งกัด ทั้งสะบัด ทั้งกระแทก พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะให้คนขับแท็กซี่ได้สติและหยุดทำเรื่องเลวๆ แบบนี้สักที แต่แรงที่ฉันเหลืออยู่ตอนนี้มันกลับอ่อนล้าเสียเหลือเกิน แม้แต่หายใจยังเริ่มติดขัด หูตาเริ่มพร่ามัว นี่ฉันจะต้องตกเป็นเมียคนที่สี่ของคนขับแท็กซี่คนนี้จริงๆ น่ะเหรอ ไม่เอานะ >_<
ใครก็ได้ช่วยด้วยยย
เพล้ง~~~
เสียงกระจกตรงประตูฝั่งคนขับแตกละเอียดอย่างกะทันหัน ทำให้ฉันกับพี่คนขับแท็กซี่ชะงักไปพร้อมๆ กัน จากนั้นก็มีมือปริศนาลอดผ่านหน้าต่างรถเข้ามาเพื่อปลดล็อกประตูฝั่งคนนั่งหลัง
กริ๊ก~
“เฮ้ย! ใครวะ”
พี่คนขับแท็กซี่รีบผละออกจากฉันแล้วถลาไปที่ประตู แต่ไม่ทันแล้ว ประตูถูกกระชากออก พร้อมกับที่ร่างของเขาถูกล็อกเอาไว้ ก่อนจะถูกลากลงไปกระแทกกับพื้น ฉันพยายามยันตัวขึ้นมาชะโงกดู ถึงได้เห็นภาพเหตุการณ์ได้ชัดขึ้น
ณ ตรงนั้นมีผู้ชายสองคนกำลังช่วยกันรุมกระทืบคนขับแท็กซี่ผู้โชคร้ายอยู่กันอย่างเมามัน และถ้าสายตาของฉันมันไม่ได้แย่เกินไปนัก ผู้ชายสองคนนั้นคือ...
เทเลอร์กับเรดส์ O_O
ไม่อยากจะเชื่อเลย!!!
เขามาช่วยฉัน เขามาช่วยฉันแล้วจริงๆ U_U
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
ความคิดเห็น