จับนายวายร้ายมารับใช้ยัยคุณหนู

ลำดับตอนที่ #1 : ส่งสาสน์ท้าดวล

                 โฮะๆๆ ฉันล่ะชอบจริงๆ กับคำกล่าวที่ว่า ‘คนรวยทำอะไรก็ไม่น่าเกลียด’ เพราะมันเป็นความจริงที่ซู้ดดด~ ก็คนมันมีกะตังค์นี่นะ อยากได้อะไรก็ต้องได้ โดยเฉพาะคุณหนูไฮโซโอ้ละหนอรออวยรวยอย่างฉัน ไม่เคยมีใครกล้าขัดคำสั่งอยู่แล้ว ทุกคนจะต้องเอาใจฉันให้เหมือนพระเจ้า เพราะฉันคือ...

คุณหนูเรรันแห่งคฤหาสน์เพชรพันล้านล้านล้าน (^O^)

เฮ้อ...กลุ้มๆๆ คนจะรวยช่วยไม่ได้ ฉันรู้นะว่าคนอ่านหมั่นไส้ฉัน แต่ฉันก็ไม่แคร์ เพราะอะไรน่ะเหรอ นี่ไงคำตอบสุดท้าย

ฉันรวยย่ะ!!

ก๊อกๆๆๆ

อุ๊ย! O_o ตกกะใจหมดเลย ใครกันนะมาเคาะประตูเสียงดัง เดี๋ยวทองที่ประตูก็ถลอกเป็นรอยกันพอดี เฮ้อ~อย่างนี้ล่ะนะ พวกที่รู้จักแต่ทองหยิบทองหยอดทองเก๊ทองเค จะมาเข้าใจอะไร๊กับพานทองแท้ เอ๊ย! ประตูทองแท้ของฉัน เชอะ!!

“นั่นใครน่ะ” ฉันตะโกนถามออกไป

“กระผมเองครับ คุณหนู ^^”

อ๋ออออ...รู้แล้วว่าใคร อีตาลุงมิ่งคนรับใช้สุดงี่เง่าของฉันแน่ๆ ดูสิเนี่ย ฉันใช้ให้ไปทำงานหน่อยเดียว หายหัวไปสามชาติครึ่ง -_-^ นี่ถ้าเกิดทำงานที่ได้รับมอบหมายไปไม่สำเร็จล่ะก็ พระกบาลได้หลุดกระเด้งกระเด็นกระดอนออกจากบ่าไปสามร้อยโยชน์แน่!!

“เชิญ!!”

สิ้นเสียงคำพูดประกาศิตของฉัน ลุงมิ่งก็ค่อยๆ เปิดประตูแล้วแหลมหน้าเหี่ยวๆ เดินคอตกเข้ามา

“มาแล้วครับคุณหนู”

“ไหนล่ะงานที่ฉันใช้ให้ไปทำอ่ะ ได้เรื่องรึยัง?”

“เอ่อ คุณหนูครับ...คือว่า ^^;”

“ไม่สำเร็จใช่มั้ย ลุงมิ่ง!!” ฉันตวาดเสียงดัง

เห็นมั้ยล่ะ...กะแล้วเชียวว่าต้องทำไม่ได้ ให้ตายเถอะ! ไม่รู้ว่าพ่อฉันจ้างคนรับใช้แบบนี้มาได้ยังไง ทำอะไรไม่ได้เรื่องสักอย่าง เห็นทีจะต้องไล่ออกซะล่ะมั้ง คนรวยโมโห ก๊าซซซ!! (พ่นไฟ)

“โธ่ คุณหนูครับ เห็นใจผมหน่อยเถอะ ไอ้งานที่คุณหนูให้ผมไปทำเนี่ย มันยากจริงๆ เลยนะครับ ผมพยายามอย่างที่สุดแล้ว ทำยังไงก็ทำไม่ได้ ผมเองก็จนปัญญา”

“นี่ลุงมิ่ง ของง่ายๆ แค่นี้ก็ทำไม่ได้ แล้วอีกหน่อยจะไปทำมาหากินอะไรได้ห๊า!! ฉันไม่ได้ใช้ให้ลุงไปฆ่าคนตายนะ ทำไมต้องทำหน้าลำบากใจขนาดนี้ด้วย คนรวยไม่เข้าใจ!!”

“กระผมขอโทษจริงๆ ครับคุณหนู แต่ให้ผมไปฆ่าคนตาย ผมว่ามันยังง่ายกว่าใช้ให้ผมไปผูกโบให้มดอีกนะครับ เรื่องนี้ผมทำไม่ได้จริงๆ!”

โอ๊ยยย!! จะบ้ารึไง ลุงมิ่งนี่มันโง่หรือเซ่อกันแน่นะ ฉันไม่เห็นว่าการผูกโบให้มดมันจะยากกว่าฆ่าคนตายตรงไหน เถียงคำไม่ตกฟากจริงๆ เลยตาลุงนี่!

“เอาล่ะๆ ถ้าผูกโบให้มดไม่ได้ ก็ผูกมดให้โบแทนละกัน!!” ฉันยื่นคำขาด

“หวาาา~ คุณหนูคร้าบบบ T^T” ลุงมิ่งทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ “ขอร้องล่ะครับคุณหนู เลิกล้มความคิดที่จะเลียนแบบตัวการ์ตูนแม่มดน้อยโดเรมีสักทีเถอะครับ ไม่อย่างนั้นเห็นทีผมคงต้องบ้าตายก่อนแน่ๆ”

อะไรกัน!! เป็นคนใช้บังอาจมาสั่งสอนเจ้านาย เดี๋ยวปั้ดตบหนวดหลุด น่ารำคาญจริงๆ -.,-

“รู้แล้วๆ ไม่ต้องพูดมากหรอก” ฉันโบกมือไล่ให้ลุงมิ่งออกไปจากห้อง “กลับไปทำงานของตัวเองเถอะ ฉันหมดอารมณ์จะสนุกแล้วล่ะ -*-”

“ครับๆ ขอโทษนะครับคุณหนู” ลุงมิ่งพยักหน้าอย่างลุกลี้ลุกลนแล้วรีบออกจากห้องไป

น่าเบื่อ!!! น่าเบื่อที่สุด!!! ทำไมชีวิตของฉันมันถึงได้น่าเบื่อขนาดนี้ ถึงฉันจะเกิดมาบนกองเงินกองทองกองเพชรกองพลอยกองหอยมุกก็จริง แต่ฉันก็ไม่เห็นจะรู้สึกมีความสุขแบบคนอื่นเค้าบ้างเลย T^T นี่ฉันใช้ชีวิตน่าเบื่อแบบนี้มาตั้งสิบแปดปีแล้วเหรอเนี่ย ชีวิตที่ไม่มีเพื่อนข้างกายเลยสักคน นอกจากคนรับใช้นับสิบและบอดี้การ์ดอีกสอง มันก็ไม่ต่างอะไรกับแกงจืดที่มีแต่เต้าหู้และน้ำเปล่าเป็นส่วนผสมเลยอ่ะ แล้วดูสิเนี่ย...พ่อกับแม่ฉันทิ้งลูกสาวที่น่ารักขนาดนี้ไว้คนเดียวที่เมืองไทย ส่วนตัวเองก็ไปใช้ชีวิตหรูหราสุขสบายอยู่ที่เมืองนอก

มันช่างไม่ยุติธรรมเอาซะเลย ไม่ยุติธรรมที่ซู้ดดดดดด >O<

“คุณหนูคะ ใกล้เวลาที่คุณครูจะมาแล้วนะคะ” เสียงพี่โมโม่ พี่เลี้ยงประจำตัวของฉันดังขึ้น

อะไรอีกล่ะ... เรียนอีกแล้วเหรอ? น่าเบื่อจังเลย ฉันอยากไปโรงเรียน อยากไปเจอเพื่อนๆ แบบคนอื่นบ้าง ทำไมพ่อแม่ถึงต้องรังแกฉันแบบนี้ด้วยนะ ฮือๆๆ TOT

“วันนี้ฉันไม่เรียน! แล้วช่วยไปบอกคุณครูด้วยนะว่าต่อไปนี้จะไม่มีการเรียนการสอนในวันเสาร์อาทิตย์อีกแล้ว เพราะมันเป็นวันพักผ่อนของฉัน!!” ฉันสั่งพี่โมโม่ด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว

“แต่ว่า...”

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ทำตามคำสั่งฉันเดี๋ยวนี้ หรืออยากจะโดนไล่ออก หาาา??”

“ค่ะๆ ไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”

พี่โมโม่รีบลุกพรวดพราดออกไปจากห้องทันทีโดยไม่กล้าโต้แย้งอะไรทั้งสิ้น

หึๆๆ ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร ฉันไม่มีวันทำอะไรที่ต้องฝืนใจทำเด็ดขาด วันนี้วันเสาร์แท้ๆ ฉันควรจะได้กระดิกเท้านอนดูทีวีมากกว่าที่จะต้องไปทนนั่งเรียนวิชาเพชรศึกษาอะไรนั่น อ้อ...ไม่ได้ฟังผิดหรอก วิชาเพชรศึกษาจริงๆ เพราะตอนนี้พ่อกับแม่ฉันทำธุรกิจส่งออกเพชรอยู่ที่เยอรมัน แล้วฉันซึ่งเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้านก็ต้องศึกษาวิชาเกี่ยวกับเพชรเอาไว้มากๆ เพื่อจะได้ดูแลกิจการของที่บ้านได้ ส่วนไอ้พวกวิชาพื้นฐานทั่วๆ ไปก็เรียนบ้างกระปิดกระปรอยเหมือนคนฉี่ไม่สุด เพราะฉะนั้นถ้าบางทีฉันจะทำอะไรออกมาดูโง่ๆ กว่าชาวบ้านชาวช่องเค้าล่ะก็ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นเพราะอะไร ก็บอกแล้วว่าพ่อแม่รังแกฉันจริงๆ!!

เอาล่ะ ไหนๆ วันนี้ก็ว่างแล้ว เปิดทีวีหาความบันเทิงเริงใจหน่อยดีกว่า อย่างน้อยก็จะได้ลดความน่าเบื่อในชีวิตไปบ้าง

“รายการต่อไป พบกับบิ๊กซีอาม่าโปรแกรมเพชรหนังพันล้านสุดยอดภาพยนตร์ดังแก๊งขาโจ๋โก๋ระห่ำเมือง ต่อด้วยรายการวันหวานยังหวานหยด วันนี้นักร้องหนุ่มชื่อดัง ไอค์ วงไซโค จะมาเปิดใจเรื่องราวในวัยเด็ก และความลับเกี่ยวกับความรักครั้งแรกที่เป็นคนรักของพี่ชายตัวเอง อย่าพลาดชมนะคะ”

เสียงผู้ประกาศสาวช่องสิบเจ็ดส่งเสียงเจื้อยแจ้วอยู่ในจอสี่เหลี่ยมที่เรียกว่าทีวี

กรี๊ดดดดดดดดด >O< ไอค์ นักร้องคนโปรดของฉันนี่นา ไม่ได้ล่ะ แบบนี้พลาดไม่ได้แล้ว ต้องดูๆๆ แต่อีกตั้งนานแน่ะกว่าจะมา นี่ฉันต้องดูไอ้หนังแก๊งขาหมูบ้าบออะไรนี่ก่อนใช่มั้ยเนี่ย เสียเวลาชะมัดเลย แต่ก็เอาเถอะ ดีกว่านอนหายใจทิ้งไปวันๆ ละกันน่า มันอาจจะสนุกก็ได้นะ ใครจะไปรู้ -.,-

ภาพในจอทีวีเริ่มฉายหนังแอ็คชั่นที่ฉันไม่เคยสนใจจะดูมาก่อน แต่คราวนี้สถานการณ์มันบังคับ ทำให้ฉันต้องดูอย่างหลีกเลี่ยงไมได้ แต่แล้วเมื่อเวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนที่เคยเกลียดหนังแอ็คชั่นเข้ากระดูกดำเป็นตอตะโกอย่างฉัน จะนั่งจ้องฉากที่หัวหน้าแก๊งหมาเหล็กกับหัวหน้าแก๊งอินทรีผยองท้าดวลกันจนตาไม่กะพริบ

แท่น แท้น แท้น แท่น แท่น แท้นนน

(กรุณาอ่านให้เป็นเสียงดนตรีแบบผู้หญิงข้าใครอย่าแตะ)

“แกมาแล้วรึ ไอ้หัวหน้าแก๊งอินทรีผยอง” หัวหน้าแก๊งหมาเหล็กพูดพลางยักคิ้ว

ชื่ออื่นที่เท่กว่านี้มันไม่มีตั้งแล้วเหรอวะ ไอ้หมาเหล็ก -_-^

“ฮะๆ แกเห็นข้ารึเปล่าล่ะ ถ้าเห็นก็แปลว่ามาแล้วน่ะสิ!”

“หนอย! พูดจาโอหังนัก หึๆ วันนี้แกไม่รอดแน่ เตรียมตัวตายได้เลย”

หัวหน้าแก๊งหมาเหล็กควักปืนออกมาแล้วลั่นไกปืนอย่างรวดเร็ว

ปัง! ปัง! ปัง!

กรี๊ดดดดดดดดด >O< (เสียงฉันเอง) ไอ้เลว ไอ้เลวหมาเหล็ก บังอาจมายิงพี่อินทรีผยองของฉันได้ยังไง ฉันไม่ยอมนะ ม่ายยอมมม TOT

“แกนี่มันหมาลอบกัดสมชื่อแก๊งเลยนะ ไอ้ซาโต้”

เสียงหัวหน้าแก๊งอินทรีผยองดังขึ้นบนกำแพงทางด้านหลังไอ้หมาเหล็ก

“เฮ้ย!! แกขึ้นไปบนนั้นได้ไงวะ OoO”

เออจริงด้วย...ก็เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเมื่อกี้หมาเหล็กรัวกระสุนเร็วมาก ทำไมอินทรีผยองถึงหนีขึ้นไปอยู่บนนั้นได้นะ อ๊ายยย เท่จังเลย >O<

“เอาสิวะ ถ้าแกคิดจะฆ่าหัวหน้าแก๊งอินทรีผยองผู้เกรียงไกรลงได้ด้วยปืนกระบอกเล็กแค่นั้น ก็ลองดู!!”

จากนั้นหัวหน้าของทั้งสองแก๊งก็ต่อสู้กันอย่างดุเดือด ฉันกรี๊ดกร๊าดดังลั่นเวลาที่พี่อินทรีผยองสุดหล่อของฉันกำลังจะเพลี่ยงพล้ำ แต่ในที่สุดเขาก็เอาชนะไอ้สารเลวอย่างหมาเหล็กจนได้ หนังเรื่องนี้สนุกมากๆ จนทำให้ฉันลืมไอค์ไปซะสนิท เพราะทันทีที่หนังเรื่องนี้จบลง ฉันก็ปิดทีวี แล้วเรียกตัวโรนินกับคิลเลอร์สองบอดี้การ์ดสุดหล่อของฉันให้เข้ามาหาอย่างเร่งด่วน

            ก๊อกๆๆๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง

“เข้ามา” ฉันตะโกนออกไปด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

ไม่นานนักสองคู่หูเดอะบอดี้การ์ดก็มาปรากฏตัวตรงหน้าฉัน พวกเขาคุกเข่าลงทันทีเพื่อรอรับคำสั่ง

“คุณหนูมีอะไรให้พวกผมรับใช้เหรอครับ?” คิลเลอร์ถามขึ้น

“แน่นอน มีแน่ๆ ^^”

“แต่ผมผูกโบไม่เป็นนะครับคุณหนู” โรนินชิงพูดขึ้นมาก่อน

หนอยแน่ะ! ลุงมิ่งนี่ขี้ฟ้องชะมัด ตัวเองทำผิดแล้วยังจะไม่สำนึกอีก ดีนะที่ตอนนี้ฉันกำลังอารมณ์ดี ไม่อย่างนั้นลุงมิ่งหัวขาดแน่!

“ไม่ใช่เรื่องนั้นน่า แต่มันยากกว่านั้นนิดหน่อย”

“หาาา OoO มีอะไรที่ยากกว่าผูกโบให้มดอีกเหรอครับ”

โรนินทำหน้าตกใจอย่างกับเห็นปลาไหลบินได้อย่างนั้นแหละ - -

“ไม่ต้องตกใจไปหรอก ฉันเชื่อว่าพวกนายทำได้สบายมาก”

“เพียงแค่คุณหนูสั่งมา พวกเรายินดีทำให้ทุกอย่าง...ครับผม” คิลเลอร์ก้มหัวอย่างนอบน้อม

“ฉันต้องการให้พวกนายไปสืบหารายชื่อแก๊งอันธพาลในกรุงเทพมาให้หมด เอาแบบทุกซอกทุกมุมทุกตรอกทุกซอกทุกซอยเลยนะ แล้วรวบรวมประวัติแก๊งและรายละเอียดของหัวหน้าแก๊งมาให้ได้ ห้ามตกหล่นเลยแม้แต่แก๊งเดียว อ้อ! ขอรูปถ่ายมาประกอบการตัดสินใจด้วยนะ เข้าใจมั้ย!”

“คุณหนูจะให้พวกผมไปหามาทำไมเหรอครับ?” โรนินถามอย่างแปลกใจ

“เออน่า ฉันสั่งอะไรก็ไปจัดการมาเถอะ ไหนบอกยินดีทำทุกอย่างไง จะมาสงสัยอะไรอีกล่ะ ฮึ -_-^”

“ครับๆ ไม่สงสัยแล้วครับ” โรนินพยักหน้าหงึกหงัก

“ดีมาก ถ้าอย่างนั้นก็ไปได้แล้ว ฉันให้เวลาพวกนายแค่อาทิตย์เดียวเท่านั้น ถ้าเกิดไม่ได้เรื่องล่ะก็ ไล่ออกสถานเดียว!!”

“เข้าใจแล้วครับผม!!”

คิลเลอร์กับโรนินรับคำแข็งขันแล้วก็รีบออกจากห้องไปทันที

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป อะไรๆ ก็ยังน่าเบื่อเหมือนเดิม แต่ฉันยังไม่ลืมเรื่องที่ใช้ให้สองบอดี้การ์ดไปจัดการหรอกนะ เพราะตอนนี้ฉันหันมาคลั่งไคล้หนังแอ็คชั่นอย่างเต็มรูปแบบ เพราะนอกจากจะซื้อดีวีดีเรื่องแก๊งขาโจ๋อะไรนั่นมาดูเป็นรอบที่สิบแล้ว ฉันก็ยังซื้อหนังแอ็คชั่นเรื่องอื่นๆ มาดูอีก ไม่ว่าจะเป็น The Outsider เดิมพันยักษ์เดิมพันชีวิต, กระเตงป้าฝ่ามาเฟีย, ขอโทษครับ เมียผมเป็นอาม่า, หมวยซ่าส์บ้าดีเดือดเลือดสะท้านจอ ฯลฯ ดูกันจนตาฉ่ำตาแฉะไปเลย มันส์จริงๆ ฮ่าๆ ^O^

ก๊อกๆๆๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ฉันต้องกดสต๊อปหนังเรื่องชีวิตเพื่อฆ่า หัวใจเพื่อเธอเอาไว้ก่อน แหม...กำลังระทึกอยู่เชียว ใครมาขัดจังหวะต่อมบู๊ของฉันตอนนี้ซะได้

“เข้ามา!!” ฉันตะโกนออกไปอย่างรำคาญ

เมื่อประตูเปิดออก ฉันก็รู้ทันทีว่าความสนุกสุดหรรษาคงจะมาเยือนชีวิตฉันในไม่ช้านี้ วะฮะฮ่า!! สองบอดี้การ์ดของฉันกลับมาแล้ววว >O<

“งานที่สั่งไปเรียบร้อยแล้วครับคุณหนู”

คิลเลอร์เดินนำเข้ามาพร้อมทั้งยื่นแฟ้มสีดำจำนวนห้าแฟ้มส่งให้

โอ้โห OoO ในกรุงเทพมีแก๊งอันธพาลเยอะขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย!! ทำไมฉันถึงไม่เคยเจอพวกเขามาก่อนเลยนะ อ๊ะ!! ใช่สิ ก็พวกเรามันคนละเส้นทางกันอยู่แล้ว ยังไงก็คงโคจรมาเจอกันไม่ได้หรอก

“คุณหนูลองเปิดดูสิครับ ว่ามีคนที่คุณหนูต้องการตัวอยู่ในนั้นด้วยรึเปล่า?”

“อืม...ขอบใจมาก”

ฉันหยิบแฟ้มแต่ละแฟ้มมาพลิกดูด้วยความตื่นเต้น ว้าววว~ โรนินกับคิลเลอร์นี่เจ๋งไปเลย หาข้อมูลมาได้ละเอียดยิบอย่างกับไปแอบเข้าแก๊งมาซะเอง แต่ฉันรู้สึกผิดหวังนิดๆ นะ ทำไมหัวหน้าแก๊งพวกนี้ไม่เห็นหล่อและเท่เหมือนพระเอกในหนังเลยอ่ะ

อุ๊ย! ดูคนนี้เซ่ หนวดเคราครึ้มอย่างกับคาราบาวแน่ะ อายุก็ไม่น่าจะต่ำกว่าสามสิบห้าแน่ๆ ไม่ไหวอ่ะแก่ไป นี่ก็อีกคน...ทั้งอ้วนทั้งดำ หน้าตาเน่าเหม็นอย่างกะปลาร้าสับ ใครมันหลับหูหลับตาเลือกให้เป็นหัวหน้าแก๊งวะเนี่ย อยากจะอ๊วก แหวะๆๆ ชื่อแก๊งหมีโหดงั้นเหรอ เออ! เหมาะสมดีแล้วล่ะ อ้วนอย่างกะหมีควายจริงๆ แล้วนี่แก๊งอะไรวะเนี่ย แก๊งความตายสีดำเหรอ? เออชื่อเท่ดีนะ แต่หัวหน้าแก๊งต้องปรับปรุง เพราะหน้าตาเหมือนตายไปแล้วสามทศวรรษจริงๆ ด้วย อะไรจะเยินปานนั้น ดูไม่เห็นออกเลยว่าเคยใช้ชีวิตเป็นคนมาก่อนอ่ะ

โอ๊ย! ไม่เห็นมีแก๊งไหนน่าสนใจเลยสักแก๊ง สรุปแล้วหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ ที่ฉันตั้งตาคอยจะไปเจอกับหัวหน้าแก๊งสุดเท่เนี่ย มันจะต้องคว้าน้ำเหลวซะแล้วสินะ T^T

โครมมม!

ฉันโยนแฟ้มที่สี่ลงบนพื้น ผ่านมาแล้วสี่แฟ้ม ไม่มีแก๊งไหนเข้าตากรรมการเลยแม้แต่น้อย เมื่อกี้เจอหน้าตาพอทนอยู่คนนึงก็ดันเสือกตายซะแล้วอีก ไอ้สองคนนั้นก็บ้าจริง ไปเอาประวัติคนตายมาทำซากอะไรก็ไม่รู้ อย่างนี้ต้องตัดเงินเดือนซะให้เข็ด อีกคนนึงที่ดีหน่อยก็หน้าตาน่ารักอย่างกับแฮรี่ พอตเตอร์จะคิขุไปไหนเนี่ย ทุกอย่างบนใบหน้าดูกระจุ๋มกระจิ๋มไปหมด แถมยังมารวมอยู่ตรงกลางอย่างกะกับดักหนู ไม่มีความท่งความเท่อะไรอยู่ในหัวใจบ้างเลย แต่เอ๊ะ แก๊งนี้แก๊งอะไรกัน ทำไมไม่เห็นมีรูปของหัวหน้าแก๊งเหมือนแก๊งอื่นล่ะ?

“โรนิน คิลเลอร์ หัวหน้าแก๊งนี้ทำไมไม่มีรูป?”

ฉันเงยหน้าขึ้นมามองสองคนนั้นแล้วชี้ไปที่หน้าที่คั่นไว้ คิลเลอร์หรี่ตามองที่ข้อมูลนั้นแล้วก็ดีดนิ้วเปาะ

“อ๋อ...เพราะว่าหัวหน้าแก๊งนี้เป็นคนลึกลับมากครับ ไม่ค่อยมีใครได้เห็นหน้าค่าตาของเขาสักเท่าไหร่หรอก แต่จากที่สืบมาพอจะรู้ได้คร่าวๆ ว่าหัวหน้าแก๊งนี้หล่อมากกกก หน้าเข้มเหมือนมาเฟียญี่ปุ่น สูง 187 ซม. หนัก 68 กก. อายุน่าจะแก่กว่าคุณหนูสักปีสองปี ตอนนี้อาศัยอยู่ย่านเจแปนทาวน์ซึ่งเป็นย่านที่พวกคนญี่ปุ่นมักจะใช้เป็นแหล่งทำมาหากิน มีอิทธิพลยิ่งใหญ่คุมย่านนั้นทั้งหมด ทุกๆ คนต่างเกรงกลัวและต้องก้มหัวให้เมื่อเดินผ่าน ตอนนี้มีสมาชิกแก๊งอยู่ทั้งหมดเกือบห้าสิบคน ที่สำคัญสถานภาพยังโสด ไม่เคยปรากฏว่ามีแฟนมาก่อน ถึงแม้จะมีสาวๆ หลายคนพยายามเสนอตัวให้ฟรีๆ ก็ตาม ครับผ๊ม!”

“งั้นเหรอ? น่าสนใจดีนี่”

ฉันก้มลงมองประวัติและอ่านชื่อของเขาอีกครั้ง

“หัวหน้าแก๊งมังกรปีศาจ กายส์ เดวิล!!”

“ครับ...ไอ้หมอนี่มันชื่อกายส์ อยู่แก๊งมังกรปีศาจ หรือชื่อภาษาอังกฤษว่า Devil Dragon ใครๆ ก็เลยให้สมญานามมันว่า ‘กายส์ เดวิล’ นอกจากนี้ข้อมูลเพิ่มเติมที่เราเพิ่งได้รับมาก็คือ ล่าสุดกายส์ เดวิลเพิ่งจะส่งคนไปโค่นหัวหน้าแก๊งเหยี่ยวขาวลงได้สำเร็จ ทำให้แก๊งนั้นต้องล่มสลายลงไปในทันทีเลยล่ะครับ”

อ๊ะ!! แก๊งเหยี่ยวขาวงั้นเหรอ? ก็ไอ้แก๊งที่ฉันบอกว่าหัวหน้าแก๊งหน้าตาพอถูๆ ไถๆ ไปวัดไปวาได้นี่นา ที่แท้ก็ตายเพราะฝีมือไอ้แก๊งมังกรปีศาจนี่เองเหรอเนี่ย ไม่ธรรมดาจริงๆ

“ถ้าอย่างนั้น...ฉันตกลงใจแล้วล่ะ ฮะๆๆ ในนามของคุณหนูเรรันแห่งคฤหาสน์เพชรพันล้าน ฉันขอสั่งให้พวกนายไปจับตัวกายส์ เดวิลมาให้ฉันเดี๋ยวนี้!!”

“ว่าไงนะครับคุณหนู OoO”

โรนินกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อกเมื่อได้ยินคำสั่งใหม่ล่าสุดจากปากฉัน

“ตกใจอะไรขนาดนั้น ฉันแค่บอกให้พวกนายไปเอาตัวกายส์ เดวิลมาให้ฉัน มันจะไปยากอะไรนักหนา หา!!”

“โธ่!! คุณหนูครับ คนนะครับไม่ใช่ลูกแมวน้ำ จะไปจับกันมาง่ายๆ ได้ยังไง แล้วที่สำคัญไอ้หมอนี่น่ะขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ชายที่อันตรายที่สุดในย่านเจแปนทาวน์เลยนะครับ!”

“แล้วไง? พวกนายคิดจะขัดคำสั่งฉันอย่างนั้นเหรอ กล้าขัดคำสั่งอย่างนั้นใช่มั้ย??”

เดือดแล้วนะ... คนรวยเริ่มมีน้ำโหแล้ว - -^

“ใจเย็นๆ ก่อนนะครับคุณหนู” คิลเลอร์ออกมาห้ามทัพ “อย่างน้อยก็บอกให้พวกผมรู้สักหน่อย ว่าคุณหนูจะให้จับตัวกายส์ เดวิลมาทำอะไร”

“ฉันจะให้จับมาทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน พวกนายมีหน้าที่แค่ทำตามคำสั่งเท่านั้นก็พอ เข้าใจมั้ย!!”

ฉันตวาดเสียงดังด้วยความขัดใจ

“พวกนายเป็นบอดี้การ์ดภาษาอะไร กะอีแค่ผู้ชายคนเดียวจับตัวมาให้ฉันไม่ได้ ทีตอนให้พาไอค์มาที่บ้าน พวกนายยังทำให้ฉันได้เลย”

“มันไม่เหมือนกันนะครับคุณหนู T^T” โรนินครางเสียงอ่อย “ถึงไอค์จะเป็นดารา แต่เขาก็ยังเป็นคนธรรมดา ไม่ได้มีพิษสงอะไรมากมาย ส่วนกายส์ เดวิลคือมังกรปีศาจที่แม้แต่ตำรวจยังไม่กล้าต่อกรด้วยเลยนะครับ”

“ฉันไม่สนใจหรอกว่าเขาจะเป็นใคร ใหญ่มาจากไหน รู้แค่ว่าถ้าฉันอยากได้ตัวเขามา ฉันก็ต้องได้!!”

“แม้ว่าพวกเราอาจจะถึงตายอย่างนั้นเหรอครับ?” โรนินพูดด้วยใบหน้าที่ขาวซีดเหมือนข้าวหอมมะลิ

“ตายไปก็ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันจะจัดงานศพให้พวกนายอย่างสมเกียรติ จัดมหรสพเริงระบำสามวันสี่คืน จ้างบีโธ่ฟุ่นมาบรรเลงเพลงเปียโนหน้าโลงพวกนายเลย ดีมะ??”

“เอ่อ...คุณหนูครับ งานศพนะครับ คุณหนูจะรื่นเริงบันเทิงใจไปเพื่อใคร และที่สำคัญบีโธ่ฟุ่นก็ตายไปแล้วด้วยนะคร้าบ T_T” โรนินทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

อ้าวเหรอ! ตายแล้วก็ไม่บอก จะไปรู้ได้ไง ฉันไม่ใช่เมียบีโธ่ฟุ่นนะยะ

“ก็เออสิ ฉันรู้น่า ไม่ได้โง่นะ ก็พวกนายตายไปแล้ว ให้คนเป็นมาเล่นให้ฟังจะไปได้ยินอะไรเล่า ก็ต้องเอาคนตายมาแทนสิยะ โง่จังเลยนะพวกนาย”

“...”

สองคู่หูพูดอะไรไม่ออก ได้แต่นั่งคอตกหูลีบหนีบขามองหน้ากันตาปริบๆ

ปั๊ดธ่อว้อย! ช่วยทำตัวให้มันเท่ๆ เหมือนในหนังได้มั้ยเล่า นั่งเหี่ยวแบบนี้ทำให้ฉันนึกถึงสิงโตคู่ที่นอนหมอบอยู่หน้าวัดจีนเลยอ่ะ - -“

“นี่...โรนิน คิลเลอร์”

ฉันเดินเข้าไปตบบ่าสองคนนั้นเบาๆ

“มันไม่ถึงกับคอขาดบาดตายนักหรอกน่า เพราะฉันคิดวิธีเด็ดๆ ได้แล้ว รับรองว่าพวกนายจะไม่ต้องเสียเลือดเสียเนื้อเลยแม้แต่หยดเดียว”

“วิธีอะไรเหรอครับคุณหนู?” โรนินถามด้วยสีหน้าที่เหมือนยังไม่ได้ขี้มาสี่อาทิตย์

“เราจะส่งสาสน์ท้าดวลนัดพบกายส์ เดวิลที่กลางสะพานศิวะนาคินทร์!!”