คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : งานแรกกับกางเกงในมหาภัย
ให้ตายเถอะ... นี่ฉันกำลังทำบ้าอะไรวะเนี่ย อยู่ดีๆ ก็ชักศึกเข้าบ้านซะงั้น เพราะหลังจากที่ลั่นวาจาประกาศิตออกไปแล้วว่ากายส์เป็นคนรับใช้ของฉัน ฉันก็เลยต้องเอาเขากลับบ้านมาด้วยอย่างช่วยไม่ได้ เล่นเอาโรนินกับคิลเลอร์อ้าปากค้างแมลงวันเข้าไปบินว่อนกันเป็นแถวๆ แต่ก็ช่างเถอะ...อันที่จริงฉันเป็นคนทำให้กายส์ต้องมาความจำเสื่อมอยู่แบบนี้ จะปล่อยเขาไปตามยถากรรมก็คงไม่ดีแน่ เพราะท่าทางศัตรูของไอ้หมอนี่น่าจะเยอะพอตัว เพราะฉะนั้นฉันจะปล่อยให้เขาไปต่อสู้ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครไม่ได้หรอก -_-^
คิลเลอร์ทำหน้าที่ขับรถไปอย่างเงียบๆ แต่สายตาก็แอบมองมาทางข้างหลังตลอด ส่วนโรนินที่นั่งอยู่ข้างหน้าก็นั่งซะตัวตรงเป็นไม้บรรทัดไม่กล้าขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย ผิดกับกายส์ที่นั่งไขว่ห้างสบายๆ สายตามองออกไปนอกรถแล้วก็บ่นพึมพำด้วยความหงุดหงิด
“ให้ตายเถอะ!! ทำไมฉันถึงจำอะไรไม่ได้เลยวะ”
“นี่ ไม่ต้องทำมาเป็นโมโหหรอกน่า” ฉันหันไปพูดกับเขา “ก็บอกแล้วไงว่านายน่ะเป็นหลานชายของลุงมิ่ง คนสวนของฉันเอง วันนี้ฉันเกิดอยากจะมาเดินชมสะพานเล่น นายก็เลยมาเป็นเพื่อน แล้วอยู่ดีๆ ก็พลัดตกลงไปซะอย่างนั้น โรนินกับคิลเลอร์ก็เลยไปช่วยงมขึ้นมาไง จะต้องให้เล่าสักกี่รอบเนี่ยถึงจะเชื่อ”
“เฮอะๆ บอกตรงๆ นะยัยคุณหนู ถึงฉันจะจำอะไรไม่ได้ก็จริง แต่ฉันก็มั่นใจว่าฉันไม่ได้เป็นคนรับใช้ของเธอแน่ๆ”
“โอ๊ยยย~ อะไรจะมั่นใจขนาดน้าน แต่ยังไงฉันก็คงต้องขอยืนยันอีกทีว่านายเป็นคนรับใช้ของฉันพันเปอร์เซนต์ย่ะ!” ฉันตะคอกกลับ
เวลาที่กายส์ เดวิลความจำเสื่อม เขาก็ไม่ต่างอะไรกับลูกแมวน้อยนั่นแหละ อย่าไปกลัวให้เสียเชิง โฮะๆ
“อีกอย่างนะ นายต้องเรียกฉันว่าคุณหนูเร ไม่ใช่ยัยคุณหนู เข้าใจมั้ย!!”
“ไม่ ฉันจะเรียกอะไรก็ได้ที่ฉันอยากจะเรียก”
“หนอย พูดจาโอหังนักนะ” ฉันพูดประโยคที่จำมาจากหนังแก๊งขาโจ๋ฯ ^^; “ถ้าขืนนายยังเรียกฉันว่ายัยคุณหนูอีก ฉันจะไล่นายออก!!”
“หึๆ ก็ดีแล้วนี่”
กายส์ไม่มีทีท่าสะทกสะท้านแม้แต่น้อย
ชิชะ!! เสือยังไงก็ยังเป็นเสือ ต่อให้เปลี่ยนชื่อเรียกเป็นแมว จิตใจก็ยังเป็นเสือ เห็นทีงานนี้ฉันคงจะต้องเหนื่อยหน่อยล่ะ มาเลยเซ่ มาลองกันสักตั้ง โฮะๆๆ
“เสียใจด้วยนะ นายไม่มีสิทธ์จะโดนไล่ออกหรอก เพราะลุงมิ่งติดเงินพ่อฉันเป็นล้าน แล้วในฐานะที่นายเป็นหลานก็ต้องช่วยลุงทำงานใช้หนี้ฉันด้วย”
ประโยคนี้จำมาจากละครช่องสิบเจ็ดสักเรื่องนี่แหละ อาจจะน้ำเน่านิดหน่อยแต่ก็เอาตัวรอดได้ใช่มั้ยล่ะ (สงสารลุงมิ่งจัง อยู่ดีๆ ก็เป็นหนี้ไม่รู้ตัว T^T)
“อืม... เอาเถอะ ยังไงฉันก็ไม่รู้จะไปไหนอยู่ดี อยู่กับเธอไปก่อนก็ได้” กายส์ตัดบทในที่สุด
เชอะ!! ไม่ต้องมาทำเป็นจำใจอยู่หรอกน่า คนความจำเสื่อมอย่างนาย ไปไหนตอนนี้ก็ไม่รอดหรอก ออกไปก็คงจะโดนรุมกระทืบตายซะเปล่าๆ -_-^
เมื่อรถยนต์คันหรูของฉันมาจอดเทียบที่คฤหาสน์เรียบร้อย ฉันก็เดินนำกายส์ไปที่ห้องพักของเขา (ซึ่งเดิมเคยเป็นห้องพักของไอ้โต้ง เด็กรับใช้คนเก่าที่ดันทะลึ่งทำมือถือสุดที่รักของฉันตกสะพาน ฉันก็เลยไล่มันออกไปซะ)
เฮ้อ~ โชคดีที่โทรมาเตี๊ยมกับทุกคนในบ้านไว้ก่อนแล้ว พี่โมโม่ก็เลยจัดการเอารูปไอ้โต้งออกไปจากห้องให้หมด รวมถึงของใช้อีกเล็กน้อยที่มันสะเออะเขียนชื่อตัวเองกำกับไว้ด้วย ไอ้ขี้งกเอ๊ย!!!
“อ่ะ ถึงแล้ว... ที่นี่แหละห้องนอนของนาย”
“ทำไมฉันไม่คุ้นเลย เธอแน่ใจเหรอว่าฉันเคยนอนที่นี่”
กายส์ยืนกอดอกครุ่นคิดพลางพยายามมองสำรวจไปรอบๆ ห้อง
เออเซ่!! จำได้ก็แปลกแล้ว นี่มันห้องนอนไอ้โต้งชัดๆ ถ้านายเคยมานอนที่นี่ก็เป็นคู่เกย์กะมันน่ะสิ!!
“แน่ซะยิ่งกว่าแช่แป้งเลยล่ะ เนี่ยแหละห้องนาย มองไม่เห็นเหรอ ป้ายหน้าห้องนี่ไง Guy's Room อ่านออกมะ?”
ฉันชี้ไปที่ป้ายไม้สีน้ำตาลหน้าห้องซึ่งจ้างคนไปทำขึ้นมาอย่างเร่งด่วนทันเวลาพอดีเด๊ะ
“อืมๆ ห้องฉันก็ห้องฉัน -_-^” กายส์ยักไหล่อย่างเสียมิได้ “งั้นเธอก็ออกไปซะสิ มายืนขวางทางอยู่ทำไม”
ปากดีที่สุด!! บังอาจมาไล่ฉันเหรอ ถึงจะเป็นหัวหน้าแก๊งมังกรปีศาจก็เถอะ แต่ตอนนี้นายอยู่ในสถานะคนรับใช้ของฉันแล้ว ต้องเกรงกลัวฉันด้วยสิ ฮึ่ย!!
“นี่...รู้ไว้ด้วยนะว่านายน่ะเป็นคนใช้ของฉัน เพราะฉะนั้นนายจะมานั่งๆ นอนๆ แล้วก็รอรับเงินเดือนเฉยๆ ไม่ได้ นายต้องทำงานบ้านให้ฉันด้วย”
“ทำงานบ้านน่ะเหรอ เฮอะๆ ฉันทำไม่เป็นหรอก”
“สามหาว! (เอามาจากหนังเรื่องเดิม - -‘) นายอย่ามาทำเป็นลืมกำพืดนะ นี่กายส์ เมื่อก่อนนี้นายเป็นคนรับใช้ที่ขยันที่สุดในโลกเลย รู้ตัวรึเปล่า พอความจำเสื่อมแล้วจะมาแข็งข้อกับฉันแบบนี้งั้นเหรอ ฉันไม่ยอมหรอกนะ”
“น้ำหน้าอย่างฉันเนี่ยนะคนรับใช้ที่ขยันที่สุดในโลก” กายส์ชี้นิ้วไปที่ตัวเอง “ฉันว่าเธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ยัยคุณหนู -_-!”
“นายสิบ้า!!” ฉันตวาดเขาก่อนจะออกคำสั่ง “อย่าเพิ่งไปไหนนะ รอฉันอยู่ที่นี่ก่อน ฉันจะไปเอางานมาให้นายทำ นายจะได้เลิกวางท่าหยิ่งยโสโอหังกะละมังหม้อกับฉันสักที”
“งานอะไรของเธอ”
“เดี๋ยวก็รู้”
ฉันพูดได้แค่นี้ก็ปิดประตูใส่หน้าเขาดังปังแล้ววิ่งกลับมาที่ห้องอย่างรวดเร็ว
หนอยแน่ะ!! คอยดูนะกายส์ ฉันจะให้นายทำงานบ้านให้หนักหน่วงไปเลย ทีนี้ล่ะหัวหน้าแก๊งก็หัวหน้าแก๊งเถอะ มาเจอเหล่าพรรคมารอย่างฉันสักตั้งแล้วจะหนาวสะท้านไปถึงทรวงใน
โครม!!!
ฉันกลับมาภายในห้านาที แล้วโยนตะกร้าผ้าใบใหญ่ลงตรงหน้ากายส์ที่เปิดประตูออกมามองอย่างงงๆ
“นี่มันอะไรน่ะ?”
“เสื้อผ้าของฉันที่นายจะต้องซักไงล่ะ ฮ่าๆ ^O^”
“ซักผ้างั้นเหรอ เธอให้ลูกผู้ชายอกสามศอกอย่างฉันมานั่งซักผ้าให้เธอเนี่ยนะ!!”
“ถูกต้อง! อะไรล่ะ ไม่เห็นจะน่าแปลกใจตรงไหน ปกตินายก็ซักผ้าให้ฉันอยู่แล้วเป็นเรื่องธรรมดา ทำเป็นไม่เคยไปได้”
“ก็ไม่เคยน่ะสิ... ฉันจำไม่ได้เลยว่าฉันเคยซักผ้าเป็นด้วย -_-”
“งั้นก็ตามมานี่ ฉันจะรื้อฟื้นความทรงจำให้นายเอง”
ฉันเดินนำออกมาแต่ก็ยังไม่วายหันไปตะโกนสั่งตามความเคยชิน
“เอ้า มาเร็วๆ เข้า ยกตะกร้าผ้านั่นตามมาด้วย อย่าให้โมโหนะ เดี๋ยวตัดเงินเดือนซะหรอก”
คำขู่ของฉันได้ผลแฮะ เพราะถึงแม้ว่ากายส์จะยังดูงงๆ กับสถานภาพใหม่ที่เขาได้รับ แต่ก็ยอมถือตะกร้าผ้าเดินตามมาโดยดี อิๆ ตลกชะมัดเลย ^_^
“นี่คือเครื่องซักผ้า”
ฉันชี้ไปที่วัตถุสี่เหลี่ยมสีขาวซึ่งตั้งตระหง่านอยู่ด้านหลังครัว
“ฉันรู้น่า ความจำเสื่อมไม่ได้แปลว่าโง่นะ -_-”
กายส์ตอกกลับหลังจากวางตะกร้าผ้าลงบนพื้นเรียบร้อยแล้ว
“แต่ปัญหาของมันก็คือ...ฉันใช้ไม่เป็นเฟ้ย!!”
“โธ่เอ๊ยยย! ไม่เห็นจะยากเลย นายดูนี่นะ” ฉันจัดการเปิดฝาเครื่องซักผ้าขึ้นมาแล้วเริ่มสาธิตให้ดู “นายต้องเทผ้าทั้งหมดลงไปแบบนี้ แล้วก็เปิดน้ำใส่ลงไป จากนั้นก็เทแฟ้บลงไปในช่องนี้ เสร็จปึ้บนะก็กดปุ่มสีฟ้าตรงนี้ เห็นมะ...มันก็เริ่มสั่งให้ซักแล้ว รอจนกว่ามันจะมีไฟสีแดงดังตื้ดๆ นายก็เปิดออกมาแล้วยกเสื้อผ้าขึ้นมาบิดตากก็เสร็จละ ง๊ายง่าย”
“อืม ง่ายจริงด้วย” กายส์พยักหน้า “เธอก็ทำเสร็จแล้วนี่ งั้นฉันไปล่ะ”
เออเฮ้ย!! นี่ฉันทำให้เองเสร็จสรรพเลยนี่นา อ๊ายยยย >O< พลาดไปซะแล้วเรา ไม่น่าเลย T^T
“ไม่ได้นะ นายยังไปไหนไม่ได้” ฉันรีบไปขวางหน้าเขาไว้ “ครั้งนี้ฉันสาธิตให้ดูเฉยๆ แต่ครั้งหน้านายต้องทำเอง อีกอย่างนะ นายต้องยืนรอจนกว่าไฟสีแดงจะขึ้น แล้วก็เอาผ้าขึ้นมาบิดแล้วตากไว้ที่ราวตรงนั้นให้เรียบร้อยด้วย เข้าใจมั้ย!!”
“ว่าไงนะ? ตากผ้างั้นเหรอ” กายส์เลิกคิ้ว
“ใช่!! ห้ามบอกว่าทำไม่เป็นเด็ดขาด คราวนี้นายต้องทำเอง แล้วเดี๋ยวฉันจะกลับมาดู”
ฉันลั่นวาจาไว้แค่นั้นแล้วก็สะบัดก้นกลับมาที่ห้องทันที
อิๆ ดูชีวิตเพื่อฆ่า หัวใจเพื่อเธอต่อดีกว่า กำลังสนุกเลย เดี๋ยวอีกสักชั่วโมงนึงค่อยออกไปดูผลงานของอีตานั่นว่าจะได้เรื่องได้ราวสักแค่ไหนกัน
หนึ่งชั่วโมงผ่านไปไวเหมือนตอแหล -o-
ฉันกดสต๊อปหนังเอาไว้แล้วค่อยๆ ย่องไปโผล่หน้าดูหลังครัว กายส์กำลังบิดผ้าตากอย่างขะมักเขม้น ฮ่าๆ หัวไวใช้ได้ คิกๆ ^^
“ว่าไง! เห็นมั้ยว่าไม่ยากหรอก สนุกดีใช่ป่ะล่ะ”
“ใครว่าไม่ยาก” กายส์หันมาทำหน้ามุ่ย “ไอ้พวกเสื้อผ้าน่ะก็บิดไม่ยากหรอก แต่กางเกงในลายหอยกาบสีแดงแสดสะท้อนแสงของเธอเนี่ยสิ ตัวเล็กเป็นบ้า ฉันบิดจนมันขดเป็นเลขแปดแล้วก็ไม่ยอมคืนรูปสักที เมื่อยนิ้วจะตายอยู่แล้วนะ!”
หาาาาา OoO อะ...อะไรนะ!! กางเกงในลายหอยกาบอย่างนั้นเหรอ แว้กกกกกก >O< นี่ฉันเผลอใส่กางเกงในลงไปในตะกร้าผ้าด้วยเหรอเนี่ย ตายแล้วๆๆ อับอายๆๆ และที่สำคัญกว่านั้น...
นั่นมันกางเกงในลายหอยมุกนะเว้ยยย!!!
“อ๊ายยย~ เอามานี่นะ” ฉันดึงกางเกงในตัวจ้อยของฉันออกมาจากมือของกายส์อย่างรวดเร็ว “ไม่ต้องมายุ่งกับกางเกงในของฉันนะ!”
“อะไรของเธอน่ะ ก็เธอเป็นคนบอกให้ฉันซักเองนี่นา -_-*”
“ซักแต่เสื้อผ้าก็พอ กางเกงในไม่ต้อง”
ฉันตวาดแล้วรีบมุ่งไปคุ้ยหากางเกงในที่เหลือในเครื่อง แล้วก็ต้องไปพบเข้ากับวัตถุประหลาดชิ้นนึงที่อยู่ในถังเครื่องซักผ้าอย่างไม่ตั้งใจ
“กรี๊ด!! นี่มันกางเกงในผู้ชายนี่นา ทำไมมาอยู่ในกองเสื้อผ้าของช้านนนน TOT”
“อ๋อ...ของฉันเองน่ะ” กายส์พูดหน้าตาเฉย “เธอไม่สังเกตเหรอว่าฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ก็ตัวเก่าน่ะมันเปียกน้ำ ใส่ไปก็คัน ฉันก็เลยถอดทั้งหมดแล้วซักรวมไปกับเธอไงล่ะ ไม่เปลืองน้ำดีด้วย ซักไปพร้อมๆ กันเลย”
โอ้ว จอร์จจจจ OoO อีตานี่...บังอาจเอากางเกงในเป้ายานของตัวเองมาซักรวมกับเสื้อผ้าของฉันงั้นเหรอ!!
อ๊ากกกกกก ช่วยด้วย คนรวยจะเป็นลม T^T
“เออนี่ ไม่ใช่แค่ตัวเดียวนะ”
กายส์ยังพูดต่อ ไม่สนใจฉันที่ยืนถือกางเกงในค้างอยู่อย่างนั้น
“ฉันเอากางเกงในจากในห้องมาใส่ลงไปด้วยน่ะ เพราะรู้สึกว่าที่มีอยู่มันจะตัวเล็กเกินไปสำหรับฉัน ก็เลยลองเอามาซักดูเผื่อว่าจะยืดขึ้น ตอนนี้ก็เลยต้องใส่กางเกงบ็อกเซอร์แก้ขัดไปก่อน รู้สึกโล่งๆ ยังไงก็ไม่รู้ แย่ชะมัด!”
หวาาา -o- กางเกงในในห้องงั้นเหรอ... จ๊ากกกกกก กางเกงในของไอ้โต้งนี่หว่า กางเกงในของฉัน กายส์และไอ้โต้ง มารวมกันเป็นหนึ่งเดียวในเครื่องซักผ้าชิตาฮิๆ เหรอเนี่ย!!
สุดยอดมหกรรมกางเกงในสวิงกิ้ง!! ฮือออออออออ TT_____TT
ความคิดเห็น