ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    จับนายวายร้ายมารับใช้ยัยคุณหนู

    ลำดับตอนที่ #3 : งานแรกกับกางเกงในมหาภัย

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 4.87K
      14
      1 เม.ย. 50


                   ให้ตายเถอะ... นี่ฉันกำลังทำบ้าอะไรวะเนี่ย อยู่ดีๆ ก็ชักศึกเข้าบ้านซะงั้น เพราะหลังจากที่ลั่นวาจาประกาศิตออกไปแล้วว่ากายส์เป็นคนรับใช้ของฉัน ฉันก็เลยต้องเอาเขากลับบ้านมาด้วยอย่างช่วยไม่ได้ เล่นเอาโรนินกับคิลเลอร์อ้าปากค้างแมลงวันเข้าไปบินว่อนกันเป็นแถวๆ แต่ก็ช่างเถอะ...อันที่จริงฉันเป็นคนทำให้กายส์ต้องมาความจำเสื่อมอยู่แบบนี้ จะปล่อยเขาไปตามยถากรรมก็คงไม่ดีแน่ เพราะท่าทางศัตรูของไอ้หมอนี่น่าจะเยอะพอตัว เพราะฉะนั้นฉันจะปล่อยให้เขาไปต่อสู้ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครไม่ได้หรอก
    -_-^

    คิลเลอร์ทำหน้าที่ขับรถไปอย่างเงียบๆ แต่สายตาก็แอบมองมาทางข้างหลังตลอด ส่วนโรนินที่นั่งอยู่ข้างหน้าก็นั่งซะตัวตรงเป็นไม้บรรทัดไม่กล้าขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย ผิดกับกายส์ที่นั่งไขว่ห้างสบายๆ สายตามองออกไปนอกรถแล้วก็บ่นพึมพำด้วยความหงุดหงิด

    ให้ตายเถอะ!! ทำไมฉันถึงจำอะไรไม่ได้เลยวะ

    นี่ ไม่ต้องทำมาเป็นโมโหหรอกน่า ฉันหันไปพูดกับเขา ก็บอกแล้วไงว่านายน่ะเป็นหลานชายของลุงมิ่ง คนสวนของฉันเอง วันนี้ฉันเกิดอยากจะมาเดินชมสะพานเล่น นายก็เลยมาเป็นเพื่อน แล้วอยู่ดีๆ ก็พลัดตกลงไปซะอย่างนั้น โรนินกับคิลเลอร์ก็เลยไปช่วยงมขึ้นมาไง จะต้องให้เล่าสักกี่รอบเนี่ยถึงจะเชื่อ

    เฮอะๆ บอกตรงๆ นะยัยคุณหนู ถึงฉันจะจำอะไรไม่ได้ก็จริง แต่ฉันก็มั่นใจว่าฉันไม่ได้เป็นคนรับใช้ของเธอแน่ๆ

    โอ๊ยยย~ อะไรจะมั่นใจขนาดน้าน แต่ยังไงฉันก็คงต้องขอยืนยันอีกทีว่านายเป็นคนรับใช้ของฉันพันเปอร์เซนต์ย่ะ!” ฉันตะคอกกลับ

    เวลาที่กายส์ เดวิลความจำเสื่อม เขาก็ไม่ต่างอะไรกับลูกแมวน้อยนั่นแหละ อย่าไปกลัวให้เสียเชิง โฮะๆ

    อีกอย่างนะ นายต้องเรียกฉันว่าคุณหนูเร ไม่ใช่ยัยคุณหนู เข้าใจมั้ย!!”

    ไม่ ฉันจะเรียกอะไรก็ได้ที่ฉันอยากจะเรียก

    หนอย พูดจาโอหังนักนะ ฉันพูดประโยคที่จำมาจากหนังแก๊งขาโจ๋ฯ ^^; ถ้าขืนนายยังเรียกฉันว่ายัยคุณหนูอีก ฉันจะไล่นายออก!!”

    หึๆ ก็ดีแล้วนี่

    กายส์ไม่มีทีท่าสะทกสะท้านแม้แต่น้อย

    ชิชะ!! เสือยังไงก็ยังเป็นเสือ ต่อให้เปลี่ยนชื่อเรียกเป็นแมว จิตใจก็ยังเป็นเสือ เห็นทีงานนี้ฉันคงจะต้องเหนื่อยหน่อยล่ะ มาเลยเซ่ มาลองกันสักตั้ง โฮะๆๆ

    เสียใจด้วยนะ นายไม่มีสิทธ์จะโดนไล่ออกหรอก เพราะลุงมิ่งติดเงินพ่อฉันเป็นล้าน แล้วในฐานะที่นายเป็นหลานก็ต้องช่วยลุงทำงานใช้หนี้ฉันด้วย

    ประโยคนี้จำมาจากละครช่องสิบเจ็ดสักเรื่องนี่แหละ อาจจะน้ำเน่านิดหน่อยแต่ก็เอาตัวรอดได้ใช่มั้ยล่ะ (สงสารลุงมิ่งจัง อยู่ดีๆ ก็เป็นหนี้ไม่รู้ตัว T^T)

    อืม... เอาเถอะ ยังไงฉันก็ไม่รู้จะไปไหนอยู่ดี อยู่กับเธอไปก่อนก็ได้ กายส์ตัดบทในที่สุด

    เชอะ!! ไม่ต้องมาทำเป็นจำใจอยู่หรอกน่า คนความจำเสื่อมอย่างนาย ไปไหนตอนนี้ก็ไม่รอดหรอก ออกไปก็คงจะโดนรุมกระทืบตายซะเปล่าๆ -_-^

    เมื่อรถยนต์คันหรูของฉันมาจอดเทียบที่คฤหาสน์เรียบร้อย ฉันก็เดินนำกายส์ไปที่ห้องพักของเขา (ซึ่งเดิมเคยเป็นห้องพักของไอ้โต้ง เด็กรับใช้คนเก่าที่ดันทะลึ่งทำมือถือสุดที่รักของฉันตกสะพาน ฉันก็เลยไล่มันออกไปซะ)

    เฮ้อ~ โชคดีที่โทรมาเตี๊ยมกับทุกคนในบ้านไว้ก่อนแล้ว พี่โมโม่ก็เลยจัดการเอารูปไอ้โต้งออกไปจากห้องให้หมด รวมถึงของใช้อีกเล็กน้อยที่มันสะเออะเขียนชื่อตัวเองกำกับไว้ด้วย ไอ้ขี้งกเอ๊ย!!!

    อ่ะ ถึงแล้ว... ที่นี่แหละห้องนอนของนาย

    ทำไมฉันไม่คุ้นเลย เธอแน่ใจเหรอว่าฉันเคยนอนที่นี่

    กายส์ยืนกอดอกครุ่นคิดพลางพยายามมองสำรวจไปรอบๆ ห้อง

    เออเซ่!! จำได้ก็แปลกแล้ว นี่มันห้องนอนไอ้โต้งชัดๆ ถ้านายเคยมานอนที่นี่ก็เป็นคู่เกย์กะมันน่ะสิ!!

    แน่ซะยิ่งกว่าแช่แป้งเลยล่ะ เนี่ยแหละห้องนาย มองไม่เห็นเหรอ ป้ายหน้าห้องนี่ไง Guy's Room อ่านออกมะ?”

    ฉันชี้ไปที่ป้ายไม้สีน้ำตาลหน้าห้องซึ่งจ้างคนไปทำขึ้นมาอย่างเร่งด่วนทันเวลาพอดีเด๊ะ

    อืมๆ ห้องฉันก็ห้องฉัน -_-^” กายส์ยักไหล่อย่างเสียมิได้ งั้นเธอก็ออกไปซะสิ มายืนขวางทางอยู่ทำไม

    ปากดีที่สุด!! บังอาจมาไล่ฉันเหรอ ถึงจะเป็นหัวหน้าแก๊งมังกรปีศาจก็เถอะ แต่ตอนนี้นายอยู่ในสถานะคนรับใช้ของฉันแล้ว ต้องเกรงกลัวฉันด้วยสิ ฮึ่ย!!

    นี่...รู้ไว้ด้วยนะว่านายน่ะเป็นคนใช้ของฉัน เพราะฉะนั้นนายจะมานั่งๆ นอนๆ แล้วก็รอรับเงินเดือนเฉยๆ ไม่ได้ นายต้องทำงานบ้านให้ฉันด้วย

    ทำงานบ้านน่ะเหรอ เฮอะๆ ฉันทำไม่เป็นหรอก

    สามหาว! (เอามาจากหนังเรื่องเดิม - -‘) นายอย่ามาทำเป็นลืมกำพืดนะ นี่กายส์ เมื่อก่อนนี้นายเป็นคนรับใช้ที่ขยันที่สุดในโลกเลย รู้ตัวรึเปล่า พอความจำเสื่อมแล้วจะมาแข็งข้อกับฉันแบบนี้งั้นเหรอ ฉันไม่ยอมหรอกนะ

    น้ำหน้าอย่างฉันเนี่ยนะคนรับใช้ที่ขยันที่สุดในโลก กายส์ชี้นิ้วไปที่ตัวเอง ฉันว่าเธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ยัยคุณหนู -_-!”

    นายสิบ้า!!” ฉันตวาดเขาก่อนจะออกคำสั่ง อย่าเพิ่งไปไหนนะ รอฉันอยู่ที่นี่ก่อน ฉันจะไปเอางานมาให้นายทำ นายจะได้เลิกวางท่าหยิ่งยโสโอหังกะละมังหม้อกับฉันสักที

    งานอะไรของเธอ

    เดี๋ยวก็รู้

    ฉันพูดได้แค่นี้ก็ปิดประตูใส่หน้าเขาดังปังแล้ววิ่งกลับมาที่ห้องอย่างรวดเร็ว

    หนอยแน่ะ!! คอยดูนะกายส์ ฉันจะให้นายทำงานบ้านให้หนักหน่วงไปเลย ทีนี้ล่ะหัวหน้าแก๊งก็หัวหน้าแก๊งเถอะ มาเจอเหล่าพรรคมารอย่างฉันสักตั้งแล้วจะหนาวสะท้านไปถึงทรวงใน

     

    โครม!!!

    ฉันกลับมาภายในห้านาที แล้วโยนตะกร้าผ้าใบใหญ่ลงตรงหน้ากายส์ที่เปิดประตูออกมามองอย่างงงๆ

    นี่มันอะไรน่ะ?”

    เสื้อผ้าของฉันที่นายจะต้องซักไงล่ะ ฮ่าๆ ^O^”

    ซักผ้างั้นเหรอ เธอให้ลูกผู้ชายอกสามศอกอย่างฉันมานั่งซักผ้าให้เธอเนี่ยนะ!!”

    ถูกต้อง! อะไรล่ะ ไม่เห็นจะน่าแปลกใจตรงไหน ปกตินายก็ซักผ้าให้ฉันอยู่แล้วเป็นเรื่องธรรมดา ทำเป็นไม่เคยไปได้

    ก็ไม่เคยน่ะสิ... ฉันจำไม่ได้เลยว่าฉันเคยซักผ้าเป็นด้วย -_-”

    งั้นก็ตามมานี่ ฉันจะรื้อฟื้นความทรงจำให้นายเอง

    ฉันเดินนำออกมาแต่ก็ยังไม่วายหันไปตะโกนสั่งตามความเคยชิน

    เอ้า มาเร็วๆ เข้า ยกตะกร้าผ้านั่นตามมาด้วย อย่าให้โมโหนะ เดี๋ยวตัดเงินเดือนซะหรอก

    คำขู่ของฉันได้ผลแฮะ เพราะถึงแม้ว่ากายส์จะยังดูงงๆ กับสถานภาพใหม่ที่เขาได้รับ แต่ก็ยอมถือตะกร้าผ้าเดินตามมาโดยดี อิๆ ตลกชะมัดเลย ^_^

    นี่คือเครื่องซักผ้า

    ฉันชี้ไปที่วัตถุสี่เหลี่ยมสีขาวซึ่งตั้งตระหง่านอยู่ด้านหลังครัว

    ฉันรู้น่า ความจำเสื่อมไม่ได้แปลว่าโง่นะ -_-”

    กายส์ตอกกลับหลังจากวางตะกร้าผ้าลงบนพื้นเรียบร้อยแล้ว

    แต่ปัญหาของมันก็คือ...ฉันใช้ไม่เป็นเฟ้ย!!”

    โธ่เอ๊ยยย! ไม่เห็นจะยากเลย นายดูนี่นะ ฉันจัดการเปิดฝาเครื่องซักผ้าขึ้นมาแล้วเริ่มสาธิตให้ดู นายต้องเทผ้าทั้งหมดลงไปแบบนี้ แล้วก็เปิดน้ำใส่ลงไป จากนั้นก็เทแฟ้บลงไปในช่องนี้ เสร็จปึ้บนะก็กดปุ่มสีฟ้าตรงนี้ เห็นมะ...มันก็เริ่มสั่งให้ซักแล้ว รอจนกว่ามันจะมีไฟสีแดงดังตื้ดๆ นายก็เปิดออกมาแล้วยกเสื้อผ้าขึ้นมาบิดตากก็เสร็จละ ง๊ายง่าย

    อืม ง่ายจริงด้วย กายส์พยักหน้า เธอก็ทำเสร็จแล้วนี่ งั้นฉันไปล่ะ

    เออเฮ้ย!! นี่ฉันทำให้เองเสร็จสรรพเลยนี่นา อ๊ายยยย >O< พลาดไปซะแล้วเรา ไม่น่าเลย T^T

    ไม่ได้นะ นายยังไปไหนไม่ได้ ฉันรีบไปขวางหน้าเขาไว้ ครั้งนี้ฉันสาธิตให้ดูเฉยๆ แต่ครั้งหน้านายต้องทำเอง อีกอย่างนะ นายต้องยืนรอจนกว่าไฟสีแดงจะขึ้น แล้วก็เอาผ้าขึ้นมาบิดแล้วตากไว้ที่ราวตรงนั้นให้เรียบร้อยด้วย เข้าใจมั้ย!!”

    ว่าไงนะ? ตากผ้างั้นเหรอกายส์เลิกคิ้ว

    ใช่!! ห้ามบอกว่าทำไม่เป็นเด็ดขาด คราวนี้นายต้องทำเอง แล้วเดี๋ยวฉันจะกลับมาดู

    ฉันลั่นวาจาไว้แค่นั้นแล้วก็สะบัดก้นกลับมาที่ห้องทันที

    อิๆ ดูชีวิตเพื่อฆ่า หัวใจเพื่อเธอต่อดีกว่า กำลังสนุกเลย เดี๋ยวอีกสักชั่วโมงนึงค่อยออกไปดูผลงานของอีตานั่นว่าจะได้เรื่องได้ราวสักแค่ไหนกัน

     

    หนึ่งชั่วโมงผ่านไปไวเหมือนตอแหล -o-

    ฉันกดสต๊อปหนังเอาไว้แล้วค่อยๆ ย่องไปโผล่หน้าดูหลังครัว กายส์กำลังบิดผ้าตากอย่างขะมักเขม้น ฮ่าๆ หัวไวใช้ได้ คิกๆ ^^

    ว่าไง! เห็นมั้ยว่าไม่ยากหรอก สนุกดีใช่ป่ะล่ะ

    ใครว่าไม่ยาก กายส์หันมาทำหน้ามุ่ย ไอ้พวกเสื้อผ้าน่ะก็บิดไม่ยากหรอก แต่กางเกงในลายหอยกาบสีแดงแสดสะท้อนแสงของเธอเนี่ยสิ ตัวเล็กเป็นบ้า ฉันบิดจนมันขดเป็นเลขแปดแล้วก็ไม่ยอมคืนรูปสักที เมื่อยนิ้วจะตายอยู่แล้วนะ!”

    หาาาาา OoO อะ...อะไรนะ!! กางเกงในลายหอยกาบอย่างนั้นเหรอ แว้กกกกกก >O< นี่ฉันเผลอใส่กางเกงในลงไปในตะกร้าผ้าด้วยเหรอเนี่ย ตายแล้วๆๆ อับอายๆๆ และที่สำคัญกว่านั้น...

    นั่นมันกางเกงในลายหอยมุกนะเว้ยยย!!!

    อ๊ายยย~ เอามานี่นะ ฉันดึงกางเกงในตัวจ้อยของฉันออกมาจากมือของกายส์อย่างรวดเร็ว ไม่ต้องมายุ่งกับกางเกงในของฉันนะ!”

    อะไรของเธอน่ะ ก็เธอเป็นคนบอกให้ฉันซักเองนี่นา -_-*”

    ซักแต่เสื้อผ้าก็พอ กางเกงในไม่ต้อง

    ฉันตวาดแล้วรีบมุ่งไปคุ้ยหากางเกงในที่เหลือในเครื่อง แล้วก็ต้องไปพบเข้ากับวัตถุประหลาดชิ้นนึงที่อยู่ในถังเครื่องซักผ้าอย่างไม่ตั้งใจ

    กรี๊ด!! นี่มันกางเกงในผู้ชายนี่นา ทำไมมาอยู่ในกองเสื้อผ้าของช้านนนน TOT”

    อ๋อ...ของฉันเองน่ะ กายส์พูดหน้าตาเฉย เธอไม่สังเกตเหรอว่าฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ก็ตัวเก่าน่ะมันเปียกน้ำ ใส่ไปก็คัน ฉันก็เลยถอดทั้งหมดแล้วซักรวมไปกับเธอไงล่ะ ไม่เปลืองน้ำดีด้วย ซักไปพร้อมๆ กันเลย

    โอ้ว จอร์จจจจ OoO อีตานี่...บังอาจเอากางเกงในเป้ายานของตัวเองมาซักรวมกับเสื้อผ้าของฉันงั้นเหรอ!!

    อ๊ากกกกกก ช่วยด้วย คนรวยจะเป็นลม T^T

    เออนี่ ไม่ใช่แค่ตัวเดียวนะ

    กายส์ยังพูดต่อ ไม่สนใจฉันที่ยืนถือกางเกงในค้างอยู่อย่างนั้น

    ฉันเอากางเกงในจากในห้องมาใส่ลงไปด้วยน่ะ เพราะรู้สึกว่าที่มีอยู่มันจะตัวเล็กเกินไปสำหรับฉัน ก็เลยลองเอามาซักดูเผื่อว่าจะยืดขึ้น ตอนนี้ก็เลยต้องใส่กางเกงบ็อกเซอร์แก้ขัดไปก่อน รู้สึกโล่งๆ ยังไงก็ไม่รู้ แย่ชะมัด!”

    หวาาา -o- กางเกงในในห้องงั้นเหรอ... จ๊ากกกกกก กางเกงในของไอ้โต้งนี่หว่า กางเกงในของฉัน กายส์และไอ้โต้ง มารวมกันเป็นหนึ่งเดียวในเครื่องซักผ้าชิตาฮิๆ เหรอเนี่ย!!

    สุดยอดมหกรรมกางเกงในสวิงกิ้ง!! ฮือออออออออ TT_____TT

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×