คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #50 : Phase 50 : Spiral of Encounters
ซีดสีไวโอเล็ตของคิระแตกกระจาย ฟรีด้อมบินพุ่งหลบออกไป คิระรีบใช้ระบบล๊อคเป้าหมาย ฟรีด้อมยิงปืนออกไประเบิดมิสไซล์ทิ้งหมดทำให้โรสลินและโครโตตกใจ
"ตายซะเถอะ"เรดเดอร์ยิงลูกตุ้มใส่ฟรีด้อม คิระหลบไม่ทัน ฟรีด้อมโดนลูกตุ้มกระแทกใส่ด้านหลังกระเด็นไป
คาลามิตี้โผล่มาด้านหลัง
"แค่เอาตัวเจ้านี้มาให้ได้ก็พอใช่มั้ยเล่า"ออร์ก้าตะโกนยิงฟรีด้อม ไดเวอร์เจนต์ยิงไรเฟิล บีมแคนน่อนและพ็อดอาวุธ
"คิระ"น็อคตะโกน แต่แล้วทไวไลท์ก็เข้าโจมตียูนิคอร์นอีกครั้ง เขายกGNบีมขึ้นป้องกันแทบไม่ทัน
"บ้าเอ๊ย"เอมิเลียสบถเมื่อเมอร์ซาสเริ่มโจมตีอย่างบ้าคลั่ง
105 เดคเกอร์ไม่ทันตั้งตัวเมื่อดาบใหญ่เหวี่ยงเข้ามาตัดไหล่ทำให้เสียแขนขา
แต่นักบินเดคเกอร์ประหลาดใจที่ยูนิคอร์นหยุดโจมตีและบินออกไปยังเป้าหมายต่อไป
"อะไร....แต่....ทำไม"
น็อคไม่หันกลับมา"ฉันไม่ฆ่าคนที่สู้ไม่ได้"เขากล่าวอย่างเย็นชา"แม้พวกเขาจะเป็นสวะที่ทำงานให้บลูคอสมอสก็ตาม กลับไปที่ยานของนายซะ หรือว่าอยากตาย"
นักบินแด็กเกอร์ทำอะไรไม่ถูก แต่เมื่อแขนขวาเหลือแต่CIWSกับบีมเซเบอร์....เขาไม่มีทางชนะหุ่นสัตว์ประหลาดนี่ได้
เขาจึงหันหลังบินกลับไปโดมิเนียน
คิระหันไปมองด้วยความประหลาดใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเพื่อนจงใจปล่อยนักบินEAมีชีวิตอยู่ จนเขาสงสัยว่าคนอื่นกำลังขับยูนิคอร์นอยู่รึเปล่า
บริเวณใกล้เคียง อัสรันปัดป้องเคียวจากฟอร์บิดเดนและเห็นยูนิคอร์นฟันแด็กเกอร์ขาดครึ่ง....ก่อนจะบินไปยังโคโลนี่เมนเดล
"เฮ้ น็อค จะไปไหน?"
"ฉันมีงานต้องทำ"น็อคเพิ่มความเร็วขึ้น"EAไม่ใช่ภัยคุกคามเดียว พวกนาย3คนจัดการที่นี่"
"รับทราบ"คิระตอบก่อนที่อัสรันจะพูดอะไร เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เชื่อในการตัดสินใจของเพื่อน
@@@@@@@@@
อีกด้านของโคโลนี่เมนเดล ดูเอล เกวซสีขาวและแบล็คยูนิคอร์นบินเข้ามาภายในโคโลนี่ ราอูลยิ้มเยาะขณะพวกเขาเข้ามา ทุกอย่างกำลังไปได้สวย ตอนนี้เขามีวิธีที่จะเอาข้อมูลที่ได้จากอพิลิอุสวันไปให้อัสราเอล
ราอูลนึกถึงสาวผมแดงเล็กน้อย เป็นเวลานานแล้วที่เขาไม่ได้ดื่มด่ำกับสิ่งเหล่านั้น เธอต่อต้านและต่อสู้มาตลอด เขาคงเบื่อถ้าเธอเลิก
ราอูลยิ้มเยาะ อีกไม่นานเป้าหมายของเขาจะสำเร็จ ประตูบานสุดท้ายจะเปิดออกและนำมาสู่จุดจบของมนุษย์ชาติ
ทันใดนั้นสไตรค์ ยูนิคอร์น บัสเตอร์ โซลและหุ่นที่คล้ายบลิตซ์ปรากฎขึ้น
"บัสเตอร์กับโซล ไอ้พวกนั้น!!"อิซาคตะโกนด้วยความโกรธ"บังอาจมาขับหุ่นพวกเขาเหรอ!!!!"
อิซาคพุ่งทะยานไปหาหุ่นทั้งสองของเพื่อนร่วมทีมและเฮลไฟต์บลิตซ์
“ไม่ได้เจอกันนานนะน็อค”สเลนยิงบีมไรเฟิลใส่ยูนิคอร์น”คราวนี้ไม่ใช่จินน์ แกไม่ชนะแน่!!”
“เข้ามาเลยสเลน ถึงมีเครื่องใหม่นายก็ชนะฉันไม่ได้”น็อคโต้กลับยิงเรลกัน
เกวซสีขาวของราอูลยิงบีมไรเฟิลใส่สไตรค์ มูหลบและยิงปืนกลลันเชอร์ใส่ราอูล
"คราวนี้แกย้ายมาขับเจ้านี่เหรอ มู ลา ฟลาก้า!!!!"
ราอูลยิงบีมไรเฟิลใส่สไตรค์ แต่สไตรค์หลบได้ทันและยิงปืนอิมพัลส์ใส่เกวซ แต่เกวซไวพอจะหลบ
"หุ่นใหม่งั้นเหรอ เชอะ อุปกรณ์แบบนี้คงไม่ไหว"มูพูดยิงไปอีกนัด
@@@@@@@@@@
"ตายซะๆๆๆ....!!!!”เควินตะโกน ปืนแกตลิงพุ่งไปกลางกลุ่ม
"พวกแก มาเลย!!"ขณะเดียวกันฟอบิดเดนบินเข้ามายิงปืนเฮรสเวลก์พลาสม่า ลำแสงและกระสุนปลิวว่อนไปทั่ว
"เควิน!!! ชานี่!!!!"ออร์ก้าตะโกนพยายามหลบหลีกลำแสง
"ทำอะไรของพวกแกวะไอ้โง่"โรสลินตะโกน
ฟรีด้อมยิงปืนพลาสม่าไปที่ฟอร์บิดเดนและถูกเกราะหักเหลำแสงและคิระหลบลำแสงที่ย้อนกลับมา
"เจ้านั้นน่ะ"ชานี่ไล่ตามจัสติส
"ตามตื้อชะมัดเลย คิระ"อัสรันหลบลำแสงจากฟอร์บิดเดน
ฟรีด้อมชักบีมเซเบอร์พุ่งไปฟันฟอร์บิดเดนด้วยบีมลาเชอร์ตาทำให้ฟอร์บิดเดนหลบออกไป ทันใดนั้นแร็กนาร็อคก็โผล่มาด้านหน้าโดยเล็งดาบไปที่แคนน่อน
เอมิเลียเหนี่ยวไกและปืนใหญ่ของฟอร์บิดเดนก็ระเบิด แบ็กแพ็คเสียหายทำให้ชานี่สั่นสะเทือน
ที่ยานคุซานางิ อาซางิก็ตัดสายเชือกที่ติดไว้ขาดในที่สุด
"ขอโทษนะคะที่ช้าไปหน่อยน่ะคะ"
"ไม่เป็นไร ขอบใจมาก"
"เดินเครื่องเต็มกำลัง เข้าโจมตียานวอชิงตัน อย่าให้ติดอะไรอีกล่ะ"คางาริสั่ง
เมอร์ซาสยิงใส่จัสติส เรดเดอร์โจมตีฟรีด้อม คาลามิตี้ยิงใส่แร็กนาร็อค ไดเวอร์เจนต์โผล่มาหน้าลูซิเฟอร์เหวี่ยงดาบชเวลเกเกอร์
ซี้ดสีอาร์เทมิสของเธอแตกเป็นเสี่ยงๆ
อิลลิเทียร์คว้าดาบเอ็กซิสฟันดาบยักษ์เป็นชิ้นๆ เรลกันก็ล็อคและยิงเข้าที่ท้องไดเวอเจนต์ซ้ำๆ ทำให้ก็อปปี้สไตรค์กระเด็นออกไป โรสลินคว้าปืนใหญ่อัคนี แต่แส้เอ็กตร้าก็พันรอบและดึงมันออกมาช็อตไฟฟ้าให้มันระเบิด
ลูซิเฟอร์เข้าไปเผชิญหน้าทไวไลท์ นักบินเปิดใช้คทาและพุ่งเข้าหาหุ่นสีม่วง เทียร์เก็บเอ็นซิสและดึงเวซิก้าสกัดการโจมตีของทไวไลท์
คุซานางิสนับสนุนอาร์คแองเจิ้ลส่งแอสเทรย์ออกไป ไม่เพียงเท่านั้น ด้านซ้ายของกองกำลังโลกมีฟาร์ไซท์กับเกวซจากยานโอดินยิงใส่โดมิเนียน โอดินโผล่ออกมาจากดาวเคราะห์น้อยและยิงโดมิเนียนเช่นกัน
โดมิเนียนโดนมิสไซล์และลำแสงหลายอันสั่นสะเทือนยานรบ
"กัปตัน ยานออร์บและซาฟท์เข้ามาใกล้แล้ว"
"โฮ่ ดูเหมือนพวกนั้นจะมาช่วยอาร์คแองเจิ้ล"อัสราเอลกล่าว
คุซานางิยิงก็อตฟรีตแต่นาทาลสั่งหลบได้ทัน แต่เธอคิดว่าถึงเวลาต้องถอนตัวแล้ว
"ถอยทัพชั่วคราว ยิงสัญญาณได้"
"อะไรกันเนี่ย"อัสราเอลตกตะลึง
"สภาพตอนนี้เรากำลังเสียเปรียบนะคะ"เธออธิบาย
"ทั้งที่อุตส่าห์ต้อนมาได้ขนาดนี้เนี่ยนะ"อัสราเอลคัดค้าน
"เรากำลังโดนตีขนาบอยู่"นาทาลตอบ" พลังของหุ่นอีก6เครื่องก็กำลังจะหมดแล้ว ถ้าเราไม่ถอยยานถูกทำลายแน่"
"เป็นอย่างนั่นเอง ขอแค่เอาชีวิตรอดได้ ก็ยังหาทางเอาชนะได้สินะ?"อัสราเอลยิ้มเยาะ
"หรือว่าคิดอยากจะสู้ตายที่นี่ละคะ?"นาทาลถาม
โดมิเนียนยิงพลุสัญญาณ สไตรค์แด็กเกอร์ที่ยังรอดอยู่เริ่มถอยกลับยาน คาลามิตี้ ไดเวอเจนต์และเรดเดอร์เริ่มถอยกลับ
"หมดเวลาแล้วเหรอเนี่ย"ออร์ก้าพูด
"คงงั้นแหละ"โครโตตอบเปลี่ยนเรดเดอร์เป็นโมบิลอาเมอร์
แต่เพื่อนร่วมทีมที่เหลือยังไม่ยอมถอยกลับไป เควินยังฟาดบีมเซเบอร์ใส่ฟรีด้อมอย่างบ้าคลั่ง ทางชานี่ยิงปืนกลใส่จัสติส แต่คิระและอัสรันสามารถหลบหลีกได้หมด ขณะที่ทไวไลท์หยุดโจมตีและดูเหมือนจะมองฟาฟเนียร์อย่างหิวกระหาย
ทั้งสามบินเข้าไปใกล้อีก3คนที่ไม่ยอมถอย
"หลุยส์!!!เควิน!!!ชานี่!!!"โรสลิสตะโกน
"มีคำสั่งให้ถอยแล้วนะเจ้าพวกบ้า"โครโตตะโกนขึ้น
"ฉันจะไม่ถอยจนกว่าไอ้พวกนี้จะตาย"เควินตะโกน
"เจ้านั่น ฉันจะฆ่ามัน"ชานี่มองจัสติสเขม็ง
"แต่ว่าตอนนี้ถอยก่อนเถอะ พวกนายอยากทรมาณอย่างงั้นอีกรึยังไงกัน?"ออร์ก้าถามกลับ
ดวงตาชานี่เบิกกว้างด้วยความกลัว แม้แต่เควินก็ยอมถอย พวกเขาไม่อยากทรมาณแบบนั้นอีกแล้ว
"ไปได้แล้ว"โรสลินกล่าว ไม่มีทางเลือกอื่นCPUทั้ง6ล่าถอยไปที่โดมิเนียน
เมื่อศัตรูถอยไปแล้วคิระ เอมิเลีย อัสรันและอิลลิเทียร์ถอนหายใจโล่งอก
คุณนาทาร์ล....คิระคิดมองดูหุ่นพวกนั้น
“พวกนายไม่เป็นไรนะ”คิระถาม
"อืม"อัสรันกับเอมิเลียบอก
"แต่ว่านักบิน6คนนั้นน่ะดูแปลกๆนะ"เอมิเลียพูด
"อืม ฉันรู้สึกตั้งแต่ที่ออร์บแล้วล่ะ"คิระกล่าวเบาๆ
"ฉันว่ามันต่างจากทหารทั่วไปนะ"อัสรันกล่าว
"พวกนั้นดูคล้ายกับน็อคใช่ไหม"อิลลิเทียยิ้ม
คำพูดของเขาทำให้เกือบทุกคนตกใจ...เกือบ
@@@@@@@@@@
สงครามนอกโคโลนี่จบแล้ว แต่ด้านในโคโลนี่ยังดำเนินต่อไป สไตรค์หลบบีมไรเฟิลของราอูลและยิงปืนอิมพัลส์ใส่ แต่เกวซสีเงินหลบทัน
"หนอย"มูโกรธที่ยิงไม่โดน
"ทำได้ไม่เลวเหมือนกันนี่นา"ราอูลยิงบีมไรเฟิล2นัดและบินหนีหลบอิมพัลส์ที่ยิงอีกครั้ง
"หนอยแก คราวนี้แหละ"มูยิงมิสไซล์ใส่ราอูล ราอูลให้เกวซบินต่ำเฉียดพื้น มิสไซล์โดนที่พื้นแทน
ดูเอลตวัดดาบใส่บัสเตอร์แต่บัสเตอร์หลบไป อิซาคสบถขณะที่หุ่นทั้งสามตัวบินรอบเขา เขาเริ่มรำคาญ มันแย่พอแล้วที่เนเชอรัลพวกนี้ขับโมบิลสูทของดีอัคก้ากับซาอูล แต่เขาเกลียดหุ่นคล้ายบลิตซ์มากกว่า มันดูหมิ่นเพื่อนที่ตายไปแล้วของเขา
"หยุดนะอิซาค!"นิโคลร้องขึ้น
อิซาคชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงคุ้นหูจากหุ่นคล้ายบลิตซ์ เป็นไปไม่ได้"นิโคล?"
“ใช่ ผมเอง รอดจากการต่อสู้ครั้งนั้นและบลิตซ์ของผมถูกสร้างขึ้นใหม่”
"เราไม่ต้องการสู้กับพวกนายนะ"ดิอัคก้าพูดบ้าง
"ใช้ไอ้แผลเป็น นายชอบสร้างปัญหาอยู่เรื่อย"ซาอูลล้อเลียน
อิซาคตกตะลึงเมื่อได้ยินเสียงคนที่น่าจะตายไปแล้ว มากจนหนุ่มผมเงินไม่สนคำพูดของซาอูล
@@@@@@@@@@
ฟรีด้อม จัสติส ลูซิเฟอร์และแร็กนาร็อคมาถึงท่าเรือเมนเดลเมื่ออาร์คแองเจิ้ล คุซานางิและโอดินเข้ามาที่ท่าเรือ
"ผมจะเข้าไปเอง ช่วงที่ผมเข้าไปทุกคนเร่งซ่อมบำรุงกันนะครับ"คิระกล่าว
"จัสติสเองก็ไม่มีปัญหาอะไรครับ ผมจะเข้าไปช่วยด้วย"อัสรันกล่าว
"ไม่ต้องหรอก ยังไม่แน่ว่ากองทัพโลกถอยกลับไปแล้วจริงๆ พวกนายคอยอยู่ที่นี่เถอะนะ"คิระกล่าว
"คุณแน่ใจเหรอ?"เอมิเลียถาม
"ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันไม่ทำอะไรเสี่ยงๆหรอก"คิระพูดและหลายคนแย้ง
"ฉันอยากตามไปแต่....ชั้นขออยู่ที่นี่ดีกว่า"เอมิเลียกล่าว เพราะเธอมีธุระกับนักบินกันดั้ม6คนของกองทัพโลก
ฟรีด้อมมุ่งหน้าไปภายในโคโลนี่
@@@@@@@@
เกวซแทงกรงเล็บฟันลันเชอร์แพ็คของสไตรค์ไป และหันมาฟันใส่สไตรค์ แต่มูยกโล่ป้องกันไว้
"ถ้าต้องถูกแกจัดการ มันก็ยังมีความหมายอยู่หรอกนะ ถ้าเป็นที่นี่"ราอูลพูดแล้ว เกวซสีเงินเตะสไตรค์กระเด็นไป"แต่ว่าท่าทางมันคงจะไม่มีทางเป็นแบบนั้นไปได้หรอก ยังไงซะ ลูกชายไม่มีทางเอาชนะพ่อได้หรอก"ราอูลยิมบีมไรเฟิลใส่
"ว่าไงนะ"มูปลดลันเชอร์แพ็คออกและชักมีดอาเมอร์ชไนเดอร์ออกมา
ราอูลยิงตะขอจับของเกวซพุ่งเข้าไปหาสไตรค์ ข้างนึงโดนแขนขวาสไตรค์ขาดไป อีกข้างเจาะลำตัวซ้ายของสไตรค์ ทำให้เกิดระเบิดเล็กๆในห้องนักบิน เศษเหล็กเจาะเข้าลำตัวของมู สไตรค์กระเด็นร่วงหล่นลงพื้น
"โชคชะตายังเข้าข้างฉันอยู่จริงๆด้วยละนะ"ราอูลพูด ก่อนที่เขาจะสัมผัสถึงบางอย่างได้ หันบีมไรเฟิลไปทางนั้นก่อนจะโดนบีมไรเฟิลยิงทำลายบีมไรเฟิล เขาเห็นแหล่งที่มาเป็นโมบิลสูทสีขาวที่คุ้นเคย
"คุณมู!!!!"ฟรีด้อมบินเข้ามา
"ฟรีด้อม"
ก่อนที่เกวซสีเงินจะขยับตัว ฟรีด้อมยิงบีมไรเฟิลเข้าที่หัวและพุ่งฟันขาของเกวซขาดกระเด็นไป และส่งเกวซร่วงลงพื้นดิน
ราอูลสบถรีบออกมาจากห้องนักบินและวิ่งหนีไป มูเห็นพยายามจะหยุดเขา ราอูลยิงปืนใส่เขาขณะผ่านสไตรค์
"จะตัดสินกันวันนี่เลย ว่าไงล่ะ"ราอูลพูดรีบวิ่งไปอาคารที่ทำให้มูสังหรณ์ไม่ดี
"ไอ้บ้า พูดอะไรของแก"มูไล่ตามคู่ปรับ
"อยากรู้ก็ตามมาสิ ฉันจะเป็นคนนำทางให้แกเอง กล้าตามไหมล่ะ"ราอูลกล่าว
“คุณมู”
“ตามเขาไปกันเถอะ”
คิระมองผู้ใหญ่ทั้งสองเข้าไปในตึกขนาดใหญ่ เมื่อไม่มีทางเลือกอื่นเขาคว้าปืนอย่างไม่เต็มใจและลงจากหุ่นตามไป…โดยไม่รู้ถึงความน่าสะพรึงกลัวที่จะพบ
@@@@@@@@
มูค่อยๆเดินผ่านโถงทางเดินช้าๆมือที่ว่างจับบาดแผลที่เลือดไหลออกมา
"รู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหนมู?"ราอูลถามขึ้นเสียงดังก้องไปทั่วตึก
"ใครจะไปรู้เล่า ไอ้บ้า"มูตอบและหันไปยิงปืนใส่ราอูล แต่ราอูลยิงกลับมาบังคับให้มูต้องกลับไปหลบ เมื่อปืนหยุดยิงมูก็เดินย้ายไปที่กำแพงอีกด้านนึง
"มันแย่จังเลยนะ ขนาดแกเองยังไม่รู้เนี่ย"ราอูลกล่าว
"คุณมู"คิระตะโกนและน็อคเอาศอกกระทุ้ง
“นายอยากให้อีกฝ่ายรู้ตำแหน่งรึไง”
"คิระ น็อค ถอยไป"มูพูดขณะเด็กหนุ่มยังวิ่งเข้ามา
ราอูลตกตะลึงเมื่อได้ยินชื่อ เด็กคนนั้นคือคิระ ยามาโตะอย่างงั้นรึ?
"ดีใจจริงๆที่พวกเธอมาร่วมอีกคน คิระ ยามาโตะ และน็อค ลีฟเลท
คำพูดของราอูลทำให้คิระสับสนชั่วขณะ เขามองออกไปดูว่าฝั่งนั้นปลอดภัยรึเปล่าและวิ่งไปมาจุดที่มูอยู่
“เจ้าบ้า ตามมาทำไม”
“จะให้ผมอยู่เฉยๆไม่ได้หรอกครับ ไม่งั้นจะให้ผมรายงานคุณเมอริวว่ายังไงละครับ”
“ทำเป็นแก่แดดเชียวนะ…โอ๊ย”มูเอาศอกตีและเจ็บแผล
"คุณมูบาดเจ็บนี่นา"คิระเห็นเลือด
"ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก"มูโกหก"ว่าแต่แกเถอะ อย่าประมาทเชียวนะ ปลดเซฟตี้ออกซะด้วย"
เด็กชายนึกอย่างเขินอายว่าเขาลืมรีบทำตาม
จากนั้นทั้ง2ก็ค่อยๆเคลื่อนไปตรวจทุกซอกทุกมุมและโถงทางเดินเพื่อหาตัวครูเซ่ พวกเขารู้ว่าเขาอยู่ใกล้ๆ แต่ไม่รู้ว่าที่ไหนและอาจจะซุ่มโจมตีพวกเขาได้ทุกเมื่อ
"เอาล่ะเข้ามาเลย ไม่ต้องเกรงใจ มาสู่จุดเริ่มต้นของเรา คิระคุง ที่นี่สำหรับเธอแล้วเป็นเหมือนบ้านเกิดเลยละนะ"
"ห๊ะ..!!!"คิระอ้าปากค้าง
"อย่าไปติดกับมันสิ ไม่ต้องใส่ใจกับคำพูดของมันมากนักหรอกน่า"มูกล่าว
เสียงหัวเราะของราอูลดังก้องไปทั่วห้องโถง พวกเขาเดินต่อไปถึงประตูห้องที่มีชื่อว่า"HUMAN GENE MANIPULATION LAB" เมื่อกดสวิตซ์แล้วประตูเปิด พวกเขาเข้าไปเดินตามห้องโถงที่มืดมิดเข้าไปในแล็บ รอบตัวพวกเขาพบถังสีเข้มขนาดใหญ่วางเรียงแถวกัน สิ่งที่น่าขนลุกคือแหล่งพลังงานที่นี่ทำงานได้อย่างสมบูรณ์ แล้วทำไมโคโลนี่ถูกทิ้งร้างเมื่อหลายปีก่อน?
เมื่อเดินข้างทางเดินแคบๆ พวกเขาพบว่าในหลอดแก้วแต่ละอันเป็นทารกในครรย์ที่ตายแล้ว ทั้งหมดรูปร่างบิดเบี้ยวผิดปกติ พวกเขาดูไม่เหมือนมนุษย์ด้วยซ้ำ
"ที่นี่มันอะไรกัน?"มูพึมพำ
"คิดถึงมันใช่มั้ยล่ะคิระคุง"ราอูลเยาะเย้ย"เธอต้องรู้จักที่นี่อย่างแน่นอน"
มูยิงไปข้างหน้าตามที่มาของเสียงครูเซ่แล้ววิ่งไปที่ประตูห้องซ่อนหลังกำแพง
"รู้จักงั้นเหรอ ผมเนี่ยนะ"คิระพึมพำ
“อย่าไปติดกับมันสิ ไม่ต้องไปใส่ใจคำพูดของมันให้มากนักหรอกน่า”
มูเปลี่ยนแม็กกาซีนใหม่และยิงเข้าไปด้านใน ก่อนจะรีบวิ่งหลบกระสุนและเข้าไปหลบหลังโซฟา มูลุกจากที่ซ่อนยิงใส่ราอูลอีกครั้ง ก่อนจะโดนยิงเข้าที่ไหล่ทำให้เขากลับไปหลบหลังโซฟา
"คุณมู"คิระตะโกนขณะที่น็อครีบวิ่งเข้าไปคว้าเพื่อนผลักเขาไปหลังโซฟาและตามไปเช่นกัน
ในที่สุดราอูลโผล่มาจากเงามืดและเดินไปหาศัตรูของเขา
"ฉันจะไม่ฆ่าพวกแกหรอกน่า อุตส่าห์บุกมาถึงที่นี่ได้แล้ว"ราอูลเดินออกมาจากเงามืดให้พวกเขาเห็น"จนกว่าจะรู้ความจริงทั้งหมดซะก่อนนะ"
"หุบปากซะเจ้าบ้า"มูคำรามต่อสู้กับความเจ็บปวด"พวกเราไม่สนใจเล่นเกมส์กับแกหรอก"
ราอูลไม่สนใจคว้าอะไรบางอย่างลงพื้นไถลไปข้างๆคิระ เมื่อมองไปเขาก็ตกใจ มันเป็นภาพอีกใบของรูปถ่ายที่คางาริเอาให้พวกเขาดู
"และไม่ใช่แค่พวกเขาที่มีความลับซ่อนอยู่ที่นี่"
ราอูลโยนอัลบั้มรูปภาพมาและมีภาพใบนึงโผล่ออกจากหนังสือ เป็นภาพชายคนนึงอุ้มเด็กผู้ชายตัวเล็กๆไว้บนไหล่
"พ่อ"มูอ้าปากค้าง
รอยยิ้มราอูล เลอ ครูเซ่โหดร้ายและเขาก็หัวเราะด้วยความยินดี
"เธอเองก็อยากรู้ไม่ใช่เหรอ ยามเมื่อความละโมภของมนุษย์มาถึงจุดสูงสุด เรื่องของคนโง่ที่ชอบเอาคำว่าความก้าวหน้าและก็ไล่ตามความฝันที่บ้าคลั่งนั่นน่ะ และเรียกสิ่งนั้นว่าความก้าวหน้า…ตัวเธอก็คือลูกชายของเจ้านั่นยังไงล่ะ”
@@@@@@@@@@@
ความคิดเห็น