คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #101 : ลาก่อนป้อมปราการ(RE2)
"มาทางนี้ถูกแล้วแน่นะอุซป"โซโลถามอุซปขณะที่พวกเขาทั้ง5วิ่งไปที่อู่88
"ไม่ต้องห่วง
ไม่ผิดแน่ อยู่สุดทางนี่เอง"อุซปมั่นใจเพราะเขาไปมาแล้ว
พวกเขาเห็นทางเลี้ยวขวาข้างหน้า
"ใช่แล้ว
พอเลี้ยวขวาตรงนั้นปุ๊บ ก็จะเจออู่ที่จอดเรือแมรี่แล้วล่ะ"อุซปกล่าว
"แต่ว่า
รู้สึกมันจะราบรื่นจนเกินไปแฮะ น่าสงสัย"โซโลคิดในใจ
"ดีล่ะ
ยังไงก็ไปชิงเรือคืนก่อนเถอะ"ลูฟี่กล่าว พวกเขาเลี้ยงขวาออกมายังอู่ต่อเรือ
อู่เต็มไปด้วยทหารเรือ400นายที่เล็งปืนมาที่พวกเขา
"โอ้โห
อึ้งเลยแฮะ"ซันจิกล่าว
"ดักซุ่มรออยู่จริงๆด้วย"โซโลกล่าว
"หน่วยซุ่มยิงที่7มาข้างหน้า"ท็อดสั่งแล้วทหารซุ่มยิงเดินหน้ามา"เตรียมพร้อมยิง"
"เอาเลยรึเนี่ย?"อุซปร้องขณะที่คนอื่นเตรียมสู้
"ลูกโป่ง...ยางยืด!!!!"ลูฟี่พองเป็นบอลลูนแต่ก็กระแทกโซโล
เซียร์ และซันจิไปด้านข้าง
"ปังๆๆๆๆ"ทหารเรือเปิดฉากยิงใส่
แต่มันโดนยางของลูฟี่แล้วเด้งกลับไปหาพวกเขา
"ว๊ากกก!!!!!"ท็อดและทหารเรือพยายามหลบกระสุนที่พุ่งเข้ามา
"ทำอะไรเนี่ย/ทำอะไรยะ"โซโล
เซียร์และซันจิตะโกนใส่ลูฟี่
"หน่วยปืนใหญ่ที่12"ท็อดสั่งแล้วทหารถือปืนกระบอกโตเดินขึ้นหน้าย่อตัวลง
"บาซูก้าเหรอ?"โซโลบ่น
"ยิงได้"ท็อดสั่ง
"ตูมๆๆๆ"ปืนใหญ่ทั้ง5ยิงใส่กลุ่มหมวกฟาง
"แก็งๆๆๆ"แต่กระสุนโลหะตกพื้นข้างกลุ่มหมวกฟาง
"ไม่ระเบิด?"ลูฟี่ถามจ้องมองพื้น
"ตูม!!!"มีแสงส่องออกมาจากกระสุนและก่อตัวเป็นควันสีม่วงที่ทางเข้าอู่
"โธ่เว้ย
นี่มันอะไรกัน!? แสบตาชะมัด"ซันจิยกแขนมาปิดตา
"แสบตาจนมองไม่เห็นเลย"ลูฟี่ร้องไห้
ดวงตาเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงเพราะโดนแสงเฟลชกับแก๊สสีม่วง
"นี่มันกระสุนแสง"อุซปรู้ตัว
"หน่วยดาบมาข้างหน้า"ท็อดสั่งแล้วทหารถือดาบเดินอกมา"ประจัญบาน"
ทหารเรือกว่า40คนที่ใส่แว่นตาไว้ต่างวิ่งเข้าไปในกลุ่มแก๊ส
ซันจิมองทหารเรือผ่านควันสีม่วงเข้ามาหาเขา
"ผัวะๆๆ"ซันจิยกเท้าเตะพวกมันกระเด็นไป
"ย๊าก!!!!"ทหารเรืออีกคนโดดมาฟันซันจิจากด้านหลัง
"ตูม!!!"กระสุนกลมเล็กๆพุ่งไปโดนทหารเรือระเบิดกระเด็นไป
ซันจิหันไปมองเห็นอุซปยิงหนังสติ๊กสวมแว่นตาของเขา
"ฉันปลอดภัยดี"อุซปกล่าว
"มีของดีด้วยนี่"ซันจิชม
"จะให้ยืมก็แล้วกัน"อุซปส่งแว่นตากันลมไปให้ซันจิ
โซโลหลับตาวิ่งเข้าไปหาพวกทหารเรือ
"เพลงดาบพายุหมุน"โซโลฟันดาบ
พวกทหารเรือหลายคนโดนส่งลอยขึ้นฟ้าไป
"แสงนั่นใช้ไม่ได้ผลกับฉันหรอก
ฉันน่ะต่างกับเจ้าบ้ารักนั่น"โซโลกล่าว
"หุบปากไอ้หัวสาหร่าย"ซันจิตะโกน
"วอลคาโน"เซียร์ยิงธนูไปที่พื้นเกิดภูเขาไฟมายาพุ่งเผาพวกทหารเรือกว่า30คน
"หมัดปืนกลยางยืด!!!!"ลูฟี่กระหน่ำหมัดชกทหารที่บุกเข้ามาแล้วหดแขนกลับ
"แส้ยางยืด!!!!"ลูฟี่ส่งทหารเรือกว่า50กระเด็นไปเพิ่ม
แต่เขาไม่ได้สังเกตว่าส่งโซโลกับซันจิไปด้วย
"ฟุ่บ"เซียร์ก้มหลบเลี่ยงแส้ของลูฟี่ไปได้
"อ๊าก!!!!"ซันจิกับโซโลกระเด็นไปพร้อมทหารเรือ
การโจมตีของลูฟี่ทำให้ควันที่เหลือหายไป
"เป็นไงล่ะพวก"ลูฟี่พูด
แต่ก็เห็นว่าเหลือแต่อุซปกับเซียร์อยู่ข้างๆเขา"โซโลกับซันจิล่ะ?"
"นายเป็นคนเล่นงานพวกนั้นเองนะเฟ้ย!!!"อุซปร้อง
"อ้าว
โทษที"ลูฟี่กล่าว
"เจ้าบ้าเอ๊ย"ซันจิตะโกนใส่กัปตันหันไปมองโซโลที่ล้มอยู่ข้างๆ"เฮ้ย
เจ้าหัวมอสขี้หลงทาง เมื่อกี้แกว่าไงนะ?"
"ฮี่ๆๆๆ"ลูฟี่หัวเราะเมื่อเห็นโซโลกับซันจิเริ่มสู้กัน
"จะทะเลาะกันเองทำไมฟะ!!!"อุซปตะโกน
"หยุดซะที"เซียร์บอก
"ครับเซียร์จัง"ซันจิหันมาบอกเสียงหวาน
"ไอ้บ้า"
"ว่าไงนะแก"ซันจิหันไปมอง
"ยิง!!!!"ท็อดสั่ง
ทหารเรือยิงตาข่ายใส่
ลูฟี่โดนจับไว้ก่อนจะเห็น ส่วนเซียร์รีบสะบัดปีกหลบไปได้
ลูฟี่กลิ้งไปล้มลงอยู่ข้างประตูเข้าอู่
โซโลกับซันจิหยุดสู้เมื่อเห็นลูฟี่โดนตาข่ายหินไคโรจับกุมไว้
"ลูฟี่"อุซปร้อง
"อย่าขยับนะพวกแก"ท็อดสั่งกลุ่มหมวกฟาง"ถึงจะมีประกาศจับเป็นหรือตายก็ได้
แต่ที่จี8แห่งนี้การจับเป็นคือพื้นฐาน แต่ว่า
ถ้ายังขัดขืนมากกว่านี้ล่ะก็จะไม่รับรองความปลอดภัย"
อุซปมองทหารเรือเล็งปืนไรเฟิลมากมายไว้ยากเกินจะหลบพ้น
"เฮ้ลูฟี่
นายดึงแหนั่นออกมาไม่ได้เลยรึไง?"อุซปถาม
"พยายามแล้ว....แต่ไม่มีแรงเลย"ลูฟี่หมดเรี่ยวแรง
"หินไคโร!?"เซียร์ร้อง
"ถูกต้องแล้ว"ท็อดยืนยัน"กระสุนกรงที่ใช้กับผู้มีพลังจากผลปีศาจไงล่ะ
เป็นไงเจ้าหมวกฟาง"
______________________
คิรัวร์กับโรบินยืนอยู่หน้าห้องนิรภัยขนาดใหญ่
พวกเขาทวงสมบัติคืนมาได แต่โจนาธานและทหารเรือ100คนได้มาขวางทางพวกเขาไว้
"นอกจากอาชญากรรมอื่นๆที่พวกนายทำแล้ว
พวกนาย2คนมีความผิดฐานอ้างตัวเป็นทหารเรือ"โจนาธานกล่าว
"เฮ้
ฉันแค่ปลอมตัวเป็นทหารเรือ"คิรัวร์แก้ไข"นายทำให้ฉันเป็นนายทหารเอง"
"แต่แฟนของนายยังมีความผิดฐานอ้างตัวว่าเป็นพันโทเชฟเฟิร์ด
พวกนายสองคน รวมกับหมวกฟางลูฟี่, นักล่าโจรสลัดโซโล, แม่มดขาว
ทีอาเน่, เจ้าจมูกยาว, กุ๊ก, หมอตัวปลอมและเนเฟลตาลี
วีวี่ รวมเป็น9คน ดูเหมือนฉันจะระบุตัวกลุ่มหมวกฟางได้หมดแล้ว"
คิรัวร์และโรบินยิ้มให้กับข้อสัญนิษฐานของโจนาธาน
"พวกนายสองคนยิ้มอะไร?"โจนาธานถาม
"พวกนายคิดว่าจะหยุดเราได้ด้วยทหารเรือแค่50คนเหรอ?"คิรัวร์ถาม
"ฉันแค่หวังว่าเราจะเลี่ยงความรุนแรงได้
ก่อนที่เราจะเริ่มสู้กันฉันจะแนะนำของเล่นชิ้นใหม่ให้"โจนาธานมองย้อนไปที่ทางเข้า"นำไอ้นั่นมา"
ทหารเรือ50คนเล็งปืนไรเฟิลที่คิรัวร์กับโรบินไว้
ขณะที่ทหารเรือ4คนยกกล่องขนาดใหญ่เข้ามา พวกเขาเปิดกล่อง
ด้านในเป็นปืนบาซูก้าใหญ่เป็น2เท่าของขนาดปกติ
มีสีเทาและส่วนตกแต่งที่เหมือนกรงเล็บเป็นสีดำ
"แล้วนั่นมันอะไร?"โรบินถาม
"คนของฉันพบมันบนเรือของพันโทเชฟเฟิร์ดตัวจริง
บาซูก้านำวิถีพลังสูงรุ่นใหม่ที่กองทัพเรือคิดค้นขึ้นมาเรียกว่าอีเกิ้ลลอนเชอร์
ฉันว่าพันโทเชฟเฟิร์ดจะไม่ว่าอะไรถ้าฉันใช้มันจับพวกนาย"
คิรัวร์กับโรบินมองบาซูก้าอีเกิ้ลลอนเชอร์ที่ทหารเรือถือไว้ด้านหลังโจนาธาน
ทหารเรือคนอื่นเล็งปืนกระสุนยานที่โจรสลัดทั้ง2
โจนาธานหยิบเอาหแยทากสื่อสารขึ้นมา
"เพื่อนของนายเข้าไปติดกับที่อู่88 รุกฆาตแล้วนามิคาเสะ"โจนาธานยิ้ม
"นายยังพลาดเหมือนเดิมพลโท"คิรัวร์กล่าว
__________________
ที่อู่88 เมคาโอะปีนขึ้นบันไดด้านข้างของอู่มองไปยังกลุ่มหมวกฟางและเห็นอุซปยืนอยู่
"มากันจนได้สินะ"
"ทำอะไรอยู่น่ะลุง"เสียงตะโกนดังมาจากด้านบน
เมคาโอะเห็นทหารเรือยืนอยู่ตรงจุดที่เขากำลังปีนขึ้นไป
"มันอันตราย ไปอยู่ในที่ปลอดภัยซะ"ทหารเรือบอก
"อย่าระเบียบจัดนักเลยน่า"เมคาโอะตอบ
________________________
อุซปก้าวถอยหลังเมื่อสถานการณ์จนมุม
"ชิ"เซียร์เตรียมแผ่นยันต์รับกระสุน
แต่ก็ไม่รู้จะต้านกระสุนนับร้อยได้แค่ไหน
โซโลกับซันจิโดนทหารเรือจ่อปืนมากมายในระยะใกล้
"โธ่เว้ย
จัดการไปตั้งเยอะแล้ว ยังมีเหลืออยู่ขนาดนี้เชียวรึ"ซันจิกล่าว
"เตรียมตัวเตรียมใจซะเถอะ"ท็อดบอกกลุ่มโจรสลัดหมวกฟาง"พวกแกไม่มีทางหนีรอดเด็ดขาด
ทุกคนเข้าที่!!!"
"แกร็กๆๆๆ"ทหารเรือเตรียมยิง
"ต้องลุยจนได้สิ"โซโลบ่น
"ประจัญบาน!!!!"ท็อดสั่ง
"อ๊า!!!!!!"แต่เสียงกรีดร้องดังขึ้นมาซะก่อน
"ตูม!!!/อ๊าก!!!!!"หมอโคบาโตะ
วีวี่และนามิวิ่งออกมาเตียงรถเข็นพุ่งเข้าชนอุซปล้มลงพื้น
อุซปหมดสภาพ
ซันจิดีใจที่เห็นนามิกับวีวี่ในชุดพยาบาล เซียร์เครียดกับทหารเรือที่รายล้อม
และโซโลมองอุซปที่โดยอัดกระเด็นไป
"เอ๋
เมื่อกี้นี่?"ช็อปเปอร์มองจากใต้ผ้าห่ม
"หมดกัน
ฉันไม่รอดแหงๆ"อุซปนอนบนพื้น
"อุซป!!!!"ช็อปเปอร์ร้องกลายร่างเป็นเฮฟวี่พ้อยต์เข้ามาประคองพลซุ่มยิง"บาดเจ้บสาหัสนี่นา!? แผลลึกมาก
ถูกทหารเรือเล่นงานสินะ หน่อยแน่ะ"
"ไม่ใช่ๆ"โซโล
เซียร์ และซันจิบอกเรนเดียร์ตัวใหญ่
___________________
"โคบาโตะ"เมคาโอะแปลกใจเมื่อเห็นลูกสาวกับพยาบาลนามิ
____________________
"จ่าสิบเอกครับ"ทหารเรือเรียกท็อดที่ยังอึ้งๆ"นั่นมันเจ้าหญิง
ปีศาจตัวนั้นต้องเป็นหมอ.."
"พวกแกเป็นใครกัน?"ท็อดถาม
ตอนนั้นเองหมอโคบาโตะก็สูดหายใจลึกๆ
"กรี๊ดดดดด!!!!!!!!"เสียงกรีดร้องดังก้องกังวาลอย่างเหลือเชื่อทำให้ทหารเรือต้องยกมือปิดหู
"โอ๊ย..."โซโล
เซียร์และซันจิต่างร้องยกมือปิดหูกับเสียงร้องที่ทำให้ลิงสีเขียวบางตัวอิจฉา
"อะไรของเธอเนี่ย!!!"นามิร้องถาม
แต่วีวี่ไหวตัวรีบชักมีดของเธอจ่อคอหมอโคบาโตะไว้
"เรามีตัวประกัน!!!!"วีวี่ตะโกน
ขณะที่โคบาโตะกรีดร้องเมื่อเห็นมีดที่คอ"ลดอาวุธและคลายวงล้อมซะไม่งั้นเราจะให้สัตว์ประหลาดของเราหักคอเธอคนนี้"
"พวกเรากำลังถูกจับเป็นตัวประกันอยู่ค่ะ!!"โคบาโตะตะโกนขยิบตาให้นามิ"ช่วยฉันด้วยนะคะ
ฉันถูกเจ้าหญิงโจรสลัดขู่ให้ช่วยพามาที่นี่น่ะคะ"
"คุณโคบาโตะ?"ช็อปเปอร์มองอย่างสงสัย
"ผู้ชายตัวใหญ่คนนี้เป็นพวกโจรสลัดค่ะ"หมอโคบาโตะบอก
"อะไรน่ะ? อะไรกัน?"ช็อปเปอร์ถาม
มองหมอกับนามิที่กรีดร้อง
"มันยังไงกันเนี่ย?"เซียร์ถาม
"เจ๊คนนั้นเป็นใครกัน?"ซันจิถาม
"ฉันจะไปรู้เหรอ"โซโลกล่าว
"มีตัวประกันอยู่แบบนี้เราคงผลีผลามไม่ได้แน่ครับ"ทหารเรือบอกท็อด
"หนอย...เล่นสกปรกนี่
นี่แหละนะเจ้าพวกโจรสลัด"ท็อดกัดฟัน
"ผู้ชายตัวใหญ่นั่นเป็นหมอตัวปลอมที่อยู่ในห้องพยาบาลกับเจ้าหญิงอลาบาสต้าครับ"ทหารเรือด้านหลังรายงาน"พวกพ้องของเรากำลังมีภัย
ไม่ผิดแน่ครับ"
"ฉันบอกว่า"วีวี่กระพริบตาให้ช็อปเปอร์"เราจะให้สัตว์ประหลาดของเราหักคอพยาบาล2คนนี้"
"ย๊ากกก!!!"ช็อปเปอร์ร่างเฮฟวี่พ้อยต์โผล่มา
"เหวอ!!!"ทหารเรือตกใจ"กอริลลา!!!"
"พูดถูกแล้ว!!!
ฉันน่ะคือจอมอาละวาดแห่งกลุ่มโจรสลัดหมวกฟางที่เด็กร้องไห้เห็นแล้วยังต้องเงียบ"ช็อปเปอร์ตะโกน
โซโลยิ้มตรบมือให้ช็อปเปอร์
"ถ้าไม่ทำตามที่พูดล่ะก็ตัวประกันไม่รอดแน่"ช็อปเปอรืยกเท้ากระแทกพื้น
"กรี๊ดดดดด!!!!!!"หมอโคบาโตะกับนามิยังกรีดร้องขณะที่วีวี่ยังจ่อมีดยาวใกล้คอพวกเขา
"เอ้า
รีบคลายวงล้อมซะสิ แล้วปล่อยให้พวกเราผ่านไป!!!"วีวี่สั่ง
"กรอด!!!"ท็อดกัดฟัน
"อย่างนี้นี่เอง"โซโลกล่าว
"น่าสนุกนี่"ซันจิกล่าว
"ใช้ได้แน่"เซียร์ยิ้ม
"เร็วๆเข้าสิ"ช็อปเปอร์เร่งพวกทหารเรือ"ไม่งั้นฉันจะหักคอผู้หญิงพวกนี้ซะ"
"หมอนี่มันร้ายไม่เบานะ"โซโลพูดเสริม"แสบซะจนขนาดพวกเรายังต้องยอมเลยล่ะ"
"มิตรแห่งความยุติธรรม"ซันจิมองไปที่ท็อด"จะยอมทนดูเลดี้อ่อนแอสองคนตายเชียวรึ?"
ขาของท็อดเริ่มสั่นและมีเหงื่อไหลเต็มหน้า
ผู้บัญชาการคนใหม่กำลังเครียดจัด
"จ่าสิบเอกท็อด"พวกทหารเรือเรียกเขา"เราจะทำยังไงดีครับ?"
"ถ้าโจรสลัดฆ่าผู้หญิงสองคนนั้น
เราโดนปลดแน่"
"ฆ่า...ปลด"ท็อดสยอง
"ช็อปเปอร์
เล่นขี้โกงนี่ ฉันดูนายผิดไป"ลูฟี่พูดในแห
"นายน่ะหุบปากไปเลย"วีวี่ตะโกน
"ย๊ากกกก!!!!!"ช็อปเปอร์คำรามออกมา
"จะถูกฆ่าแล้ว!!!!"หมอโคบาโตะร้อง
"ได้โปรดฟังที่เขาพูดด้วยเถอะค่ะ"นามิร้อง
"ทำยังไงดีครับท่าน/เอายังไงดี/แบบนี้เราแย่แน่"เสียงทหารเรือดังจากรอบทิศ
"ฉะ...ฉันไม่รู้"ท็อดตะโกนแล้วยกแมลงโทรสารขึ้นมา"ผบ.โจนาธาน
ผมจะทำยังไงดี"
__________________
"ผบ.โจนาธาน
ผมจะทำยังไงดี"เสียงท็อดดังขึ้นมา"เจ้าหญิงโจรสลัดวีวี่กับหมอสัตว์ประหลาด
พวกเขานำหมอโคบาโตะและพยาบาลเป็นตัวประกัน ผมจะทำยังไงดี"
"นั่นเป็นสัญญาณ"คิรัวร์แสยะยิ้ม"โรบิน
เธอชอบพูดถึงอาวุธว่ายังไงนะ"
โรบินยกแขนของเธอคล้องที่หน้าอก
"ช่วยอย่าหันของอันตรายใส่ฉันได้ไหม"
"ว๊ากกก!!!!"มือโผล่ออกมาจากพื้นเข้าจับอีเกิ้ลลอนเชอร์แล้วหันไปด้านหลัง
"ตูมมมม!!!!"ปืนบาซูก้ายิงลงพื้นจัดการทหารเรือกว่า50คนไป
ตอนนี้เหลือแต่โจนาธานกับคนถือปืน4คน
"วืด...แกร็ก"มือหมุนบาซูก้าอีกครั้งและคราวนี้เล็งไปทางโจนาธาน
"ดูเหมือนเราจะเป็นฝ่ายทำให้คุณติดกับนะพลโทโจนาธาน"โรบินกล่าว
โจนาธานมองดูอีเกิ้ลลอนเชอร์ที่พร้อมจะยิงใส่เขาทุกเมื่อ
"ขออภัยด้วยครับท่านพลโท"ทหารเรือกล่าว
"ไม่ใช่ความผิดนายหรอก"โจนาธานบอกทหารเรือ
"วืด"เขาชะงักเมื่อแขน6ข้างงอกออกมาจากร่างกายเขาและจับกุมแขนขา
มีมือนึงเข้ามาคว้าหอยทากสื่อสารโยนไปให้คิรัวร์
"ฉันควรจะแนะนำลูกเรือคนใหม่ของเรา
นี่คือนิโค โรบิน เธอเข้าร่วมกับเราหลังเหตุการณ์ที่อลาบัสต้า"
"หลังจากเหตุการณ์ที่อลาบาสต้า"โจนาธานพูดซ้ำ"แต่มีถ้วยกาแฟแค่9ถ้วย"
คิรัวร์มองไปที่โรบินให้เธอพูด
"ฉันคิดว่าเขาหมายถึงกาแฟที่คุณกุ๊กชงให้ตอนเราลงถึงพื้น
เขาตัดสินจำนวนเราจากถ้วยกาแฟที่วางอยู่"โรบินอธิบาย
"กุ๊กของเราโกรธที่ฉันทะเลาะกับเจ้าหญิงสุดที่รักของเขา"คิรัวร์บ่นอย่างรำคาญ"คนสุดท้ายคือพยาบาลอีกคนนึงที่เป็นต้นหนเรือเรา"
"และนายบอกฉันว่าตัวนายอยู่ในห้องพยาบาล
ฉันจะได้ไม่ส่งคนเข้าไปตรวจสอบ"โจนาธานเริ่มเข้าใจ
"ไม่ต้องกังวล
หมอของเราเป็นหมอที่เก่งที่สุดในโลก"คิรัวร์พูดให้วางใจ"เขาช่วยให้หมอโคบาโตะรักษาทหารเรือที่บาดเจ็บ
ตอนนี้เธอทำหน้าที่เป็นตัวประกันให้ลูกเรือเพื่อตอบแทนเขา อย่าโทษที่เธอช่วยเรา
ลูกเรือฉันมีวิธีสร้างแรงบันดาลใจและเปลี่ยนชีวิตพวกเขา"
"พลโท
จะทำยังไงดีครับ!!!"
"น่าสงสาร"คิรัวร์ส่ายหัว"ฉันชอบท็อดนะ
แต่เขายังไม่พร้อมคุมกองกำลังจำนวนมากในศึกสำคัญแบบนี้
ท่านไม่มีทางเลือกมากนักเมื่อฉันชิงนายทหารทุกคนจากท่านไป
เขาต้องการคำแนะนำท่านในตอนนี้"
โจนาธานจ้องมองคิรัวร์
"การยอมรับความพ่ายแพ้ไม่ใช่เรื่องง่าย"คิรัวร์กล่าว"แต่อย่าทำอะไรโง่ๆ
โรบินเป็นมือสังหารที่มีประสบการณ์สูง เรามีบาซูก้าเล็งหัวท่าน แต่เธอยิงรับรองท่านไม่ได้กลับไปตกปลาแน่
ที่นี้ฉันจะช่วยท็อดตัดสินใจ"
__________________
"เฮ้ จ่าสิบเอก
ฉันแนะนำให้ปล่อยพวกเขาไป"
"แก....นักดาบทมิฬ!!!!"ท็อดตะโกนใส่แมลงโทรสาร
"คิรัวร์คุง!?"เซียร์ร้องเมื่อได้ยินท็อดตะโกน
"ฉันกำลังถือแมลงโทรสารของพลโทโจนาธานไว้"คิรัวร์ตอบ"เรามีปืนบาซูก้าเล็งที่หัวเขา
ตอนนี้เขาเป็นตัวประกันของเรา นายต้องตัดสินใจเองแล้ว
นายจะรับผิดชอบที่ยืนดูชีวิตกุมารแพทย์และพยาบาลโดนฆ่าตาย
นั่นไม่เพียงแต่จะทำลายอาชีพของคุณเท่านั้น แต่จะทำลายชื่อเสียงของฐานทัพด้วย
คุณพร้อมจะนำความอัปยศมาให้ทหารเรือนับพันเหนือโจรสลัด9คนรึเปล่า"
"ได้...แกชนะ"ท็อดยอมรับ"ให้ทหารถอยไป
ทุกคนทิ้งอาวุธเร็วเข้า คลายวงล้อม หน่วยซุ่มยิงทั้งหมดทิ้งปืนเร็ว"
"จ่าสิบเอก"ทหารเรือคนนึงพูด
"ช่วยไม่ได้นี่"ท็อดกล่าว
กลุ่มหมวกฟางมองพวกทหารเรือถอยหลังและเปิดทางให้ไปถึงโกอิ้งแมรี่
"ไปได้สวยนี่นา"ซันจิกล่าว
"สมเป็นคิรัวร์คุง"เซียร์ร้อง
"เป็นงั้นได้ก็ดีสิ"โซโลเดินไปหาลูฟี่ฟันดาบลงไปตัดแหขาดไป
"ขอบใจนะโซโล"
____________________
เมคาโอะลงบันไดไปหากลุ่มช่างซ่อมเรือที่ยืนมุงดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
"เฮ้
เมื่อกี้มันเสียงคุณโคบาโตะไม่ใช่เหรอ?"
"คิดแบบเดียวกันเลยนี่"
"คุณเมคาโอะ"ทหารช่างคนที่สามเห็นเมคาโอะวิ่งมาหาพวกเขา"นี่มันยังไงกัน?"
"โคบาโตะถูกจับเป็นตัวประกัน"เมคาโอะตอบ
"ถ้างั้นก็แย่น่ะสิครับ!!"ทหารช่างร้อง
"อย่าไปใส่ใจเลย
ลูกสาวฉันร้องไห้จริงรึเปล่า มองแค่แวบเดียวก็รู้แล้ว
แต่ไอ้ที่ต้องเป็นห่วงน่ะ"เมคาโอะหันไปมองกลุ่มหมวกฟางโดยเฉพาะอุซป"คือพวกนั้นต่างหากล่ะ"
____________________
"คลายวงล้อมอย่างที่เห็นแล้ว"ท็อดกล่าวพยายามหาโอกาส"เอ้า
ปล่อยตัวประกันซะทีสิ"
"ไม่ได้"วีวี่ตะโกน"ต้องรอให้พวกเราหนีไปซะก่อนถึงจะยอมปล่อยตัวประกัน"
"หนอยไอ้พวกโจรสลัดเน่าเหม็น"ท็อดด่าว่า"ก็ได้
ยินดีทำตามคำขอ รีบๆขึ้นเรือไป"
"ฟังแล้วก็ดูดีแฮะ"โซโลกล่าว
"อูย"ลูฟี่ทรุดไปแต่โซโลพยุงแขนเขาไว้
"เฮ้ ตั้งสติหน่อยสิ"โซโลบอกกัปตัน
ด้านเซียร์วิ่งเข้าไปหาท็อดที่เป็นคนคุมทัพ
"พวกนายหงุดหงิดสินะ
อยากให้เราโค่นพวกนายแทนรึไง"เซียร์เยาะเย้ย
"กรอด.."ท็อดกัดฟัน"รีบไปได้แล้ว"
"ฮี่ๆๆ โอเค
ไปกันเถอะ"ลูฟี่ที่ฟื้นตัวแล้วตะโกน
ลูฟี่วิ่งไปตามด้วยโซโลกับเซียร์
ตัวประกันนามิกับหมอโคบาโตะโดนบังคับให้วิ่ง ซันจิวิ่งอยู่ข้างตัวประกัน
และช็อปเปอร์แบกอุซปตามมาข้างหลัง
ลูฟี่ยืดแขนคว้าราวกั้นเรือขึ้นไปบนเรือโกอิ้งแมรี่
โซโลกระโดดขึ้นเรือโกอิ้งแมรี่
เซียร์โดตามไปอีกคน
"จับไว้"ลูฟี่ยืดแขนยื่นมือเข้าไปหาหมอโคบาโตะกับนามิ
"ยาวจัง"หมอโคบาโตะพูดก่อนจะคว้ามือลูฟี่พร้อมนามิ
และดึงกลับส่งตัวประกันมาขึ้นเรือ
ซันจิกระโดดขึ้นเรือ
ขณะที่วีวี่กับช็อปเปอร์ไต่บันไดเชือกขึ้นเรือโกอิ้งแมรี่
"เอาล่ะ!!!"ท็อดตะโกนเรียกกลุ่มหมวกฟางจากด้านข้างเรือ"พวกนายขึ้นเรือแล้ว
ปล่อยตัวประกันซะ"
"ได้เลย"ลูฟี่ยอมรับ
"จะบ้ารึไงฟะ!!!"ซันจิยกเท้ากระแทกหัวลูฟี่แล้วดึงกัปตันไปด้านหลัง"แกน่ะไปทางโน้นเลย
"ไม่ได้"เซียร์ปฎิเสธแล้วชี้ที่แท่งขังแมรี่ไว้"จนกว่าพวกนายจะปล่อยเรือหลุดออกไป"
ทุกคนกำลังมุ่งเป้าไปที่การจับกุมกลุ่มหมวกฟาง
ทำให้ไม่มีใครเห็นเมคาโอะไปหมุนล้อ
"ครืน"ห่วงโซ่ที่ติดแผ่นโลหะตรึงเรือแมรี่โดนดึงลง
จากนั้นเมคาโอะไปหมุนคันโยกทำให้แผ่นเหล็กหลุดออกไป
"เดี๋ยว....ฉันไม่ได้สั่ง"ท็อดแปลกใจ
"เอ้า
รับไป"ซันจิโยนหมอโคบาโตะให้
"กรี๊ด!!!"โคบาโตะร้องและทหารรับพลา
เธอกระแทกโดนทหารเรือหลายคนล้ม ส่วนเธอมีเบาะรองไม่บาดเจ็บ
"ซูม!!"โกอิ้งแมรี่ลงทะเลไป
"จ่าสิบเอกท็อด
จะทำยังไงดีครับ?"ทหารเรือถาม
"ยิงเลย"ท็อดสั่ง
"แต่ว่ายังมีตัวประกันนะครับ?"
"ฮึ่ม
ยิงขู่ไปและส่งสัญญาณเตือน"ท็อดสั่ง
"ปังๆๆๆ"กระสุนยิงโดนน้ำรอบเรือโกอิ้งแมรี่
"ฮี่ๆๆ
สำเร็จแล้วเรือแมรี่"ลูฟี่กล่าว
"หวอๆๆๆๆ"เสียงสัญญาณเตือนภัยดังไปทั่วฐานทัพ
______________________
"หวอๆๆๆๆ"เสียงสัญญาณดังมาถึงห้องนิรภัย
"ดูเหมือนคนอื่นจะหนีไปแล้ว"โรบินสังเกต
"ผมว่าถึงเวลาออกไปแล้วครับ"คิรัวร์กล่าว
"มีประตูอยู่ใกล้สุดทางเดิน
เราใช้ระเบียงหนีออกไปได้"โรบินบอกข้อมูลที่เธอได้จากแผนที่
"วืด"แขนโรบินยกบาซูก้าอีเกิ้ลลอนเชอร์เล็งพื้นแล้วยิง
"บรึ้ม!!!!"กระสุนยิงโดนพื้นระเบิด
ทำให้คนถือปืนและตัวบาซูก้าลอยขึ้นฟ้าตกลงพื้นนอนแผ่หมดสติ
"ลาก่อนนะคุณชาวประมง"โรบินพูดแล้วเดินผ่านไป
คิรัวร์จะตามไปแต่หยุดแล้วหันไปมองโจนาธาน
"ผมสัญญากับเกรย์ตัวจริงว่าจะบอกที่ซ่อนเขาก่อนผมจะออกไปครับ"คิรัวร์บอกโจนาธาน"เขาอยู่ในลังเก็บของใหญ่ใกล้ห้องพยาบาล
และพันโทเชฟเฟิร์ดตัวจริงถูกทิ้งไว้ในตู้นิรภัยยักษ์นี้ ท่านอาจไม่เชื่อ
แต่พวกเราร่อนลงที่นี่และพยายามจะออกไป
นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเราไม่ทำร้ายทหารมากเกินไป"
"รุกฆาตแล้ว"โจนาธานยอมรับ"นายชนะในเกมของฉันเอง"
"รู้ไหมทำไมคุณถึงแพ้"คิรัวร์พูดแล้วไม่รอให้โจนาธานแทรกพูดต่อ"ไม่ใช่ว่าคุณเล่นกับศัตรูผิดคน
คุณกับผมเล่นเกมส์ที่ต่างกัน ในเกมหมากรุก เกมจะจบลงเมื่อคิงถูกรุกฆาต
ขณะที่ผมเล่นโป๊กเกอร์ เกมที่ต้องใช้ไพ่ใดๆที่ผู้เล่นรวบรวมได้เพื่อชนะ"
"ครั้งหน้าฉันไม่พลาดแน่
นามิคาเสะ คิรัวร์"โจนาธานกล่าว
"ผมก็สนุก
ถ้ามีโอกาสไว้มาเล่นกันใหม่นะท่านพลโท"คิรัวร์ยกมือทำความเคารพแล้ววิ่งตามโรบินไป
"สารภาพกับเธอซะ"โจนาธานกล่าว
"หือ?"คิรัวร์หันไปมอง
"เจ้าหญิงที่อยู่ห้องพยาบาลตลอด
ท่าทางนายจะมีเรื่องทะเลาะกับเธอ แต่นายก็ยังห่วงใยไม่ยอมให้ทหารเรือไปค้นหาที่นั้น
รีบบอกรักและขอเป็นแฟนซะเถอะ"โจนาธานกล่าว"เดี๋ยวเสียควีนไปให้คนอื่นหรอก"
"นั่นเรื่องของฉัน"คิรัวร์กล่าววิ่งไป
"ฮึๆๆ"โรบินหัวเราะเล็กน้อย
______________________
ในห้องครัวขณะที่ทหารเรือไล่ล่ากลุ่มหมวกฟาง
เจสซิก้ากำลังโมโหกุ๊กใหม่ทั้งสอง
"ใช้ไม่ได้ๆ"เจสซิก้าตะโกน"จะต้องให้พูดซ้ำสักกี่ครั้ง
นี่มันข้าวสำหรับพันคนนะ ขืนมัวแต่โอ้เอ้ล่ะก็ไม่ทันแน่ ชักช้าจริง"
"โป๊ก!!!"เจสซิก้าเอาตะหลิวฟาดหัวทั้งคู่
หลังลูฟี่กับซันจิถูกเปิดเผยว่าเป็นตัวปลอม
กุ๊กนาวาโลนเจอสองพี่น้องมาเลย์ และถูกพามาที่โรงอาหาร
"ไม่เห็นต้องรุนแรงเลย"โรเบิร์ตหันไปพูด ขณะที่จาค็อปน้ำตาไหล
"อะไร? มีปัญหารึไง?"เจสซิก้าไม่สงสาร"บอกไว้ก่อนนะ
ถ้าคิดจะมาทำอวดเบ่งล่ะก็ ทำให้ฉันยอมรับให้ได้ก่อนเถอะ เอ้า
ต่อไปก็มาเตรียมของทางด้านนี้ให้เสร็จ"
"นี่ คุณเจสซิก้าดูเคี่ยวไปหน่อยมั้ยเนี่ย"ทอมถามบิลลี่กับชินปาจิ
พวกเขาทำงานอยู่ที่โต๊ะกลางห้องครัว
"คงจะช็อคน่าดูแหละที่กุ๊กคนนั้นดันเป็นโจรสลัด"บิลลี่กล่าว
"แถมกุ๊กตัวจริงสองคนนั้นก็ดันเก่งแต่ปากฝฝีมือไม่ได้เรื่องเลย"ชินปาจิเสริม
"อย่ามัวแต่พูดจาไร้สาระกันได้มั้ย"เจสซิก้ามองกุ๊กทั้งสาม
"ครับ
ขอโทษด้วยครับ"ทั้งสามตอบ
"เฮ้ บิลลี่
ช่วยชิมซอสสูตรพิเศษของฉันทีสิ"ทอมเอาช้อนตักซอสให้บิลลี่ชิม"น่าจะอร่อยแล้วมั้ง
"มันอร่อยก็จริง
แต่ว่า...."บิลลี่กล่าว
"มันเป็นรสชาติของพวกเราอย่างทุกทีนี่?"ชินปาจิกล่าว
"ใช่ๆ
พูดถูก"บิลลี่กล่าว
"ฉันเองพอได้ชิมรสชาติอาหารของหมอนั่นก็รู้สึกเลยว่ามันยังใช้ไม่ได้
ใช่ว่าไม่อร่อย ยังไงไม่รู้สิ"ชินปาจิกล่าว
"อาหารของหมอนั่นเหนือชั้นกว่าจริง
ถึงจะเจ็บใจก็เถอะ"บิลลี่ยอมรับ"โธ่เว้ย มันต่างกันตรงไหนนะ!!!"
กุ๊กผมน้ำตาลตัวใหญ่มองกุ๊กคนอื่นๆแล้วตัดสินใจ
"ท่านเจสซิก้า"เขาเดินมาหาเจสซิก้า
"อะไร?"เจสซิก้าถาม
"ไอ้นี่
พอจะมีประโยชน์อะไรบ้างมั้ยครับ? รู้สึกว่า
หมอนั่นจะเขียนสูตรอาหารทิ้งเอาไว้ก่อนไปจากที่นี่ครับ"
"โจรสลัดคนนั้นรึ!?"ทอมถาม
"สูตรอาหารพวกนั้นเหรอ"บิลลี่ร้อง
"จะว่าไปแล้วหมอนั่น"ชินปาจิจำตอนที่ซันจิบอกจะเขียนสูตรอาหารให้พวกเขา
"คิดจะให้ฉันทำยังไงกับมันเล่า"เจสซิก้าจ้องสูตรในมือเชฟตัวใหญ่
"คิดว่า....ไหนๆก็เขียนสูตรทิ้งเอาไว้ให้แล้ว
จะไม่ใช้มันก็..."
"อย่าพูดบ้าๆจะได้มั้ย!!!"เจสซิก้าคว้ากระดาษมา"ถ้าพึ่งพาฝีมือโจรสลัดล่ะก็
จะยืดอกเป็นกุ๊กของนาวาโลนแห่งนี้ได้ยังไง
ตอนนี้พวกเราทหารเรือกำลังต่อสู้กับใครอยู่!? มีศักดิ์ศรีกันบ้างรึเปล่า!!"
"เอ่อ...."จาค็อปพูด
เขากับโรเบิร์ดเดินถือจานปลอกมันฝรั่งเข้ามา
"ขอโทษที่มาขัดจังหวะครับ"โรเบิร์ตกล่าว
"อะไรกันเนี่ย!!!!ทำไมทุเรษแบบนี้!!"เจสซิก้ามองมันฝรั่งที่เปลือกมันยังอยู่บนมันฝรั่งอีกมาก"พวกนายปลอกเปลือกมันฝรั่งกันไม่เป็นรึไง!?"
"ทุกทีให้พวกลูกน้องทำ"จาค็อปกล่าว
"แถมยังออกมาแบบนี้ทุกทีด้วย"โรเบิร์ตเสริม
"ฟังนะ
ที่นี่เป็นสนามรบ มันฝรั่งแค่ลูกเดียวก็เป็นวัตถุดิบล้ำค่า
ต่อให้เป็นแค่เศษมันฝรั่งชิ้นนึงก็เถอะ"
เจสซิก้าแปลกใจเมื่อเธอพบว่ากำลังพูดแบบเดียวกับซันจิ
"เอ่อ..."จาค็อปถาม
"พวกนายน่ะต้องไปฝึกฝนใหม่ตั้งแต่การล้างจาน"เจสซิก้าตะโกน
"ครับ!!!"สองพี่น้องมาเลย์หวาดกลัวรีบวิ่งไปล้างจาน
________________________
"นั่นน่ะรึเรือโจรสลัดที่ว่า"ทหารเรือที่ป้อมปืนชี้เรือโจรสลัดที่มุ่งหน้ามาทางนี้
"ทำอะไรงี่เง่าชะมัดเลย"ทหารเรืออีกคนกล่าว"ทำไมไม่มีคำสั่งยิงซะทีนะ"
"ได้ยินว่ามีตัวประกันอยู่ด้วย
นางพยาบาลคนนึงถูกจับตัวเอาไว้น่ะ"
"พวกโจรสลัดนี่ขี้โกงชะมัด"
"นั่นน่ะรึ?"ทหารเรือส่องกล้องเห็นนามิกำลังสั่งการ"แล้วทำไมตัวประกันสั่งพวกนั้นล่ะ?"
____________________
"คุณพ่อ"
"อ้าว
โคบาโตะ"เมคาโอะจับไหล่ลูกสาว"วันนี้คงได้ประสบการณ์แปลกๆน่าดูเลยสินะ"
"คนที่ทำให้เรือขยับคือคุณเองสินะ?"ท็อดเข้ามาถาม
"ใช่"เมคาโอะยอมรับ"ลูกสาวตัวเองตกอยู่ในอันตราย
พ่อแม่ที่ไหนจะทนดูได้"
"พ่ออย่าไปว่าเขาเลยคะ"หมอโคบาโตะช่วยพูด"เขาคลายวงล้อมและปล่อยโจรสลัดหนีไปเพื่อให้แน่ใจว่าหนูปลอดภัย"
"แต่นางพยาบาลอีกคนล่ะ?"เมคาโอะถาม
"จ่าครับ"ทหารเรือวิ่งเข้ามา"คือว่าเรื่องของตัวประกันคนนั้น
มีรายงานเข้ามาว่าอาจจะเป็นสมาชิกคนนึงของเจ้าหมวกฟางครับ"
"ว่าไงนะ!!!!"ท็อดหันไปตะโกนใส่ด้วยความตกใจ"รีบเตรียมออกเรือเร็วเข้า
อย่าให้พวกมันหนีไปได้!!"
_________________________
หลังจากคิรัวร์กับโรบินไป
โจนาธานเลือกจะสั่งให้ทหารไปค้นหาเหล่านายทหารที่ถูกจับ ส่วนผู้ตรวจการพิเศษ
โจนาธานพอจะรู้จุดหมายที่เขามาป้อมและให้ทหารเรือมาปลุกเขาทีหลัง
"ตึงๆๆ"ประตูนิรภัยถูกเปิดออก
ทหารเรือสองคนเข้ามาคุมตัวคอนเดรียอันโน่
"พวกแกปล่อยฉันนะ
ลบหลู่ผู้บังคับบัญชาอยากขึ้นศาลทหารนักเรอะ"เชฟเฟิร์ดตะโกน
"ได้ยินไหม
มันว่าศาลทหารแน่ะ"
"ถ้าทำได้ก็ลองดูหน่อยสิ"
ตอนนั้นเองทหารเรือที่ได้รับคำสั่งจากโจนาธานวิ่งมา
"พวกนาย
ปล่อยท่านผู้นั้นเร็ว"
"เอ๋?"ทหารเรือทั้งสองงง
"ขออภัยด้วยครับท่านพันโท"ทหารเรือและคนอื่นๆรีบทำความเคารพ
"หยึ๋ย"ทหารเรือทั้งสองรีบปล่อยเชฟเฟิร์ด
"ก็บอกแล้วนี่นาว่าฉันคือผู้ตรวจการพิเศษศูนย์ใหญ่กองทัพเรือ
พันโทเชฟเฟิร์ดน่ะ"
______________________
"ทำไมต้องลัดเลาะหุบเขาพรรค์นี้ด้วย?"โซโลถามขณะที่โกอิ้งแมรี่มุ่งหน้าไปใกล้เกาะกลาง
"ขืนฝ่าไปตรงกลางมีหวังถูกปืนใหญ่รุมยิงกระหนาบแน่
ถ้าไปแบบนี้รับมือแค่ด้านเดียวก็พอ"
"ที่นี่มันที่ไหน?"ในที่สุดอุซปก็ฟื้น
"ตื่นแล้วสินะ"นามิกล่าว
"เอ๋? อยู่บนเรือแมรี่ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?"
"ฉันใช้นางพยาบาลเป็นตัวประกัน"ช็อปเปอร์ตอบ
"อย่างนี้นี่เอง
นามิแกล้งเป็นตัวประกันไม่เลวเลยแฮะ"อุซปกล่าว
"ใช่มั้ย"นามิยิ้ม
"ถนัดเรื่องหลอกคนอยู่แล้วนี่"อุซปเสริม
"โป๊ก!!!!"
"ว่าแต่ทำไมเรือถึงขยับเองได้ล่ะเนี่ย?"โซโลถาม
"คงเป็นฝีมือคุณลุงช่างซ่อมละมั้ง"อุซปกล่าว
"อะไรล่ะนั่น?"โซโลถาม
"ไม่ต้องรู้หรอก"
"แหม
คุณนามิกับวีวี่จังแต่งชุดพยาบาลขึ้นจริงๆ"ซันจิตาเป็นหัวใจมีหัวใจลอยออกมามองนามิชุดพยาบาล
"หนีออกมาได้แล้วก็จริง
แต่ไม่มีแผนที่แบบนี้จะทำยังไงดี เพราะงั้นถึงได้อยากสำรวจก่อนแล้วค่อยหนี
เจ้าพวกบ้าเอ๊ย"นามิกล่าว
"โอ้
โรบินจัง!!!!!"ซันจิตะโกน
"คิรัวร์คุง!!!!"เซียร์ร้อง
"นั่นคิรัวร์กับโรบิน"ช็อปเปอร์ร้อง
คิรัวร์นั่งอยู่ด้านหน้าโดยมีโรบินกอดเอวเขาไว้
ทำให้วีวี่ กับนามิ รู้สึกหึงหวง แม้แต่เซียร์ก็หรี่ตาลงเล็กน้อย
ที่หลังทั้งสองเป็นเวฟเวอร์ของนามิที่ถูกยึดไว้ด้วยพลังของโรบิน
คิรัวร์ลงพื้นและปล่อยโรบินลงมายืนอย่างปลอดภัย
"ขอบคุณคิรัวร์"นามิยิ้มกอดสมบัติกับเวฟเวอร์เธอไว้"สมบัติของฉัน"
"อะแฮ่ม"คิรัวร์ไอเบาๆ
"แหม โทษทีๆ
ของกลุ่มเรา"
"เอ้านี้"คิรัวร์ส่งกระดาษแผ่นใหญ่ให้
นามิกางเปิดดูพบว่าเป็นแผนที่โดยละเอียดของนาวาโลน
"แผนที่ป้อมปราการนี่นา!?"นามิร้อง
"คิดว่าคงจำเป็นสำหรับการหนี"โรบินกล่าว
"เราไปเจอโจนาธานที่ไปดักเราตอนทวงสมบัติ
เลยชิงแมลงโทรสารหลักของเขามาด้วย"คิรัวร์หยิบแมลงโทรสารอันใหญ่ออกมา
"รู้ใจดีจริงๆเลย"นามิพูดแล้วมองตาใส"มิตรของฉันมีแต่พวกเธอนี่แหละ"
"ระ..เหรอ?"โรบินกล่าว
"ตูม!!!!"ปืนใหญ่ฐานทัพเริ่มเปิดฉากยิง
"ยิงมาแล้ว!!!"ลูฟี่ร้อง
"ขนาดมีตัวประกันอยู่ยังไม่สนใจเลยเหรอ?"อุซปถาม
"คิดว่าฝ่ายโน้นน่าจะรู้แกวแล้วละมั้ง"วีวี่ร้อง
"เรือรบไล่ตามมาแล้วนี่นา!?"อุซปมองไปด้านหลังไกลออกไป
เรือรบ3ลำไล่หลังมา
___________________
"ไม่มีตัวประกัน
คนที่อยู่บนเรือทั้งหมดคือพวกเจ้าหมวกฟาง"ท็อดตะโกนยืนอยู่หน้าเรือรบ"ปืนใหญ่ทุกกระบอกระดมยิงได้"
"จ่าสิบเอกท็อด"เสียงโจนาธานจากแมลงโทรสารดังขึ้น
"ท่านผบ."ท็อดร้อง"ผมกำลังนำเรือรบ5ลำไล่ตามพวกเจ้าหมวกฟางครับ"
"ดีมาก"โจนาธานตอบ"ฉันกำลังอยู่ที่ประตูเข้าออกแล้ว
ประตูถูกปิดตายและการระดมยิงจากสองด้าน พวกมันหนีไม่ได้แน่"
"ใช่ครับ"ท็อดเห็นด้วย
"และท็อด"โจนาธานพูดเสริม"นายทำถูกแล้วที่อู่
มีทหารเรือหลายคนที่ปฎิบัติตามความผูยุติธรรมแบบสุดโต่งและเสี่ยงชีวิตตัวประกันเพื่อจับโจรสลัด
แม้จะมีสัมพันธ์ที่มีกับนายพลอาคาอินุ เราก็ไม่ได้เป็นแบบนั้น"
"ครับท่าน
ขอบคุณมาก"ท็อดตอบ
"อย่ากังวลเรื่องโดนกลุ่มหมวกฟางหลอก
พวกเขาเป็นกลุ่มโจรสลัดที่แข็งแกร่งจนเรายากจะรับมือ แต่ตอนนี้เราพร้อมแล้ว"
"ครับท่าน"ท็อดกล่าว"เราตามพวกมันมาติดๆและพวกเขาน่าจะเห็นประตูทะเลแล้ว"
____________________
"นั่นแหละ"นามิชี้ประตูใหญ่ที่เขียนว่าจี8"ประตูที่เป็นทางเข้าออกแห่งเดียวของป้อมปราการ"
"อุซปไปเตรียมปืนใหญ่เอาไว้นะ"นามิสั่งหันไปบอกเรนเดียร์"ช็อปเปอร์
ทำตามที่ฉันสั่งอย่าให้พลาดล่ะ"
"เข้าใจแล้ว"ช็อปเปอร์ตอบ
"ในเมื่อทางเข้าออกมีแค่ตรงนั้น
ก็ต้องบุกฝ่าไปแหละนะ"นามิกล่าว
_______________________
"ท่านครับ
เรือที่กำลังใกล้เข้ามาคือเรือกลุ่มโจรสลัดหมวกฟางครับ"ทหารเรือรายงานโจนาธานที่มองออกไปนอกหน้าต่าง
"ฉันเห็นแล้ว"โจนาธานตอบ"ห้ามเปิดประตูเด็ดขาด
พวกโจรสลัดอาจจะพุ่งเข้าปะทะหรือเลือกหันเรือกลับ"
"ปืนใหญ่ล็อคเป้าหมายแล้ว"
"ปืนบาซูก้าอีเกิ้ลลอนเชอร์เล็งเป้าแล้ว"ปืนบาซูก้าของเชฟเฟิร์ดก็ถูกเอามาเล็งยิงด้วย
"ห้ามยิงจนกว่าฉันจะสั่ง"โจนาธานสั่ง"รอให้เรือมันเข้ามาใกล้อีกหน่อย"
"ครับท่าน"
_________________________
"ว่าไงนะ
ไม่มีกระสุนปืนใหญ่เลย!!!"นามิร้อง
"ใช่แล้วล่ะ
อย่าว่าแต่กระสุนเลย ขนาดดินปืนก็ยังไม่มีเหลือ"อุซปกล่าว
"ลองคิดดูมันก็แหงล่ะ"โรบินไม่แปลกใจ"พวกทหารเรือคงจะขนไปหมดแล้ว"
"จะทำยังไงดีล่ะ?"อุซปถาม"ขืนเป็นแบบนี้คงฝ่าประตูนั่นออกไปไม่ได้แน่"
"เฮ้ทุกคน"ลูฟี่ยืนอยู่พร้อมโซโล
คิรัวร์ เซียร์และซันจิ"เรานี่แหละกระสุนปืนใหญ่"
"โอ้..."อุซปมอง5สัตว์ประหลาด"มันอาจสำเร็จก็ได้"
"จำไว้ลูฟี่
เมื่อเราเข้าใกล้ประตูพวกเขาจะเปิดฉากยิงใส่เรา"คิรัวร์อธิบาย"นายรู้นะต้องทำยังไง?"
"พร้อมเต็มที่แล้ว"ลูฟี่ยืนยัน
_______________________
"เล็งเป้า....ยิง"โจนาธานสั่ง
ด้านล่างเขาปืนใหญ่รอบๆประตูทะเลต่างเปิดฉากยิง
"ตูมๆๆๆ"
_______________________
"ตอนนี้แหละลูฟี่"คิรัวร์ตะโกน
"ลูกโป่งยางยืด!!!"ลูฟี่ขยายร่างใหญ่เท่าใบเรือโกอิ้งแมรี่
รับกระสุนปืนใหญ่ไว้ทั้งหมด และเด้งมันพุ่งไปที่ประตูทะเล
"ตูมๆๆๆ"
การระเบิดทำให้เกิดแสงสีเหลืองและควันดำ
"ไม่เห็นประตูเลย"นามิยกแขนมาบังควัน"สำเร็จไหม?"
"สำเร็จสิ"เซียร์ยิ้ม
"ช็อปเปอร์
เร่งความเร็วเต็มที่"นามิสั่ง
"โอเค"ช็อปเปอร์ตะโกน
_____________________
"รายงานสถานะ"โจนาธานตะโกน"ประตูถูกทำลายเหรอ?"
"ปืนใหญ่ทำลายประตูพังไปถึงชั้นนอกแล้วครับ"ทหารเรือรายงาน
"ทุกคนหยุดยิงก่อน"โจนาธานสั่ง"จ่าสิบเอกท็อด
นายอยู่ในระยะยิงใช่มั้ย?"
"เราอยู่ใกล้ครับ"ท็อดตอบ"แต่ระเบิดทำให้เกิดควันขนาดใหญ่
เรามองไม่เห็นกลุ่มหมวกฟาง เราจะทำยังไงดี?"
"ถอยกลับ"โจนาธานสั่ง"ทะเลแถบนี้ตื้นแถมยังมีแต่หินโสโครกด้วย"
โจนาธานวางสายแล้วสั่งการ
"สั่งให้ป้อมปืนใหญ่เตรียมพร้อม
ยิงเมื่อมันผ่านประตูออกไป"
"ตรู๊ดๆๆๆ"เสียงแมลงโทรสารดังขึ้นมา
เขารับสาย
"มันจบแล้วพลโทโจนาธาน"เสียงคิรัวร์ดังขึ้นมา
"มันยังไม่จบนักดาบทมิฬ
พวกนายหนีไม่พ้นหรอก"โจนาธานกล่าว"ถ้าฉันยิงปืนใหญ่พวกนายไม่รอดแน่
รีบยอมแพ้ดีกว่า"
"อีกครั้งที่คุณพลาดพลโทโจนาธาน"คิรัวร์เตือนเขา"คุณประเมินพลังของกลุ่มโจรสลัดเล็กๆนี้ต่ำไป"
โรบินยิ้ม
ใครที่ประมาทกลุ่มนี้ได้เจอดีทุกราย เธอเห็นด้วยตาตัวเองแล้ว
____________________
"ตูมๆๆๆ"ปืนใหญ่นับร้อยต่างระดมยิงใส่เรือโจรสลัดเล็กๆที่ลอยออกไปทันที
"พร108ประการ!!!"โซโลฟันตัดปืนใหญ่หลายสิบลูก
"จั้มคิ๊ก!!!"ซันจิโดดขึ้นกลางอากาศปัดกระสุนปืนใหญ่ลงทะเลรอบๆตัว
"ระบำดาบแผ่นดินใหญ่"เซียร์แทงง้างทำลายกระสุนปืนใหญ่
"แอเรีย"คิรัวร์สร้างโดมเทเลพอร์ตกระสุนไปตกที่อื่น
"ลูกโป่งยางยืด"ลูฟี่พองตัวรับปืนใหญ่
5สัตว์ประหลาดประจำกลุ่มหมวกฟางกำลังไล่ระดมทำลายปืนใหญ่ที่พุ่งเข้าใส่เรือ
"เอาคืนไป"ลูฟี่ส่งปืนใหญ่พุ่งกลับไปโดนป้อมปืนระเบิด
"วิชา4ดาบ อุกกาบาตเพลิง"คิรัวร์ส่งลูกบอลเพลิงโตลอยขึ้นฟ้าและแยกส่วนตกลงใส่ฐาน
"บรึ้มๆๆๆตูมๆๆๆๆ"
ป้อมปืนด้านนอกโดนพังเสียหายไปหลายแห่งจากการโจมตีของกลุ่มหมวกฟาง
______________________
"สั่งหยุดยิงปืนใหญ่"โจนาธานสั่ง
เขารู้ว่ายิงไปก็เปลืองกระสุน
______________________
"หยุดแล้วล่ะคะ"วีวี่กล่าว
"ฝ่ายนั้นคงตัดใจแล้วล่ะ"คิรัวร์กล่าว
ลูฟี่โดดลงมาและหยิบหูหอยทากสื่อสารที่คิรัวร์กำลังคุยอยู่
"ลาก่อนลุงป้อมปราการ!!!!!"
_________________________
"ลาก่อนลุงป้อมปราการ!!!!!"
โจนาธานได้แต่เฝ้ามองเรือกลุ่มโจรสลัดหมวกฟางหนีไป
"ลาก่อน
หมวกฟางลูฟี่ นักดาบทมิฬ"พลโทตอบ"เป็นเกมที่สนุกมาก"
โจนาธานวางหูโทรศัพท์
กลุ่มโจรสลัดหนีจากป้อมปราการไปได้
"ส่งทหารเรือรีบไปช่วยคนที่บาดเจ็บเร็วเข้า"
"ครับ!!!!"
_______________________
หลังกลุ่มโจรสลัดหมวกฟางหลบหนีไปได้
ทหารเรือได้ออกลาดตระเวณและซ่อมแซมส่วนที่เสียหายจากฝีมือกลุ่มโจรสลัดหมวกฟาง ที่หนักสุดก็คือประตูน้ำ
คุกและสะพาน
ในโรงอาหารพวกทหารเข้ามานั่งกินอาหารค่ำ
"เพราะกลุ่มโจรสลัดหมวกฟางแท้ๆเลย
ก็เลยต้องทำงานกันเหนื่อย"
"กินข้าวให้มีเรี่ยวมีแรงแล้วค่อยไปทำงานซ่อมแซมต่อเถอะ"
พวกทหารเรือต่างตักอาหารใส่ปาก
แต่รสชาติในปากทำให้พวกเขาไม่พอใจ
"นี่มันอะไรเนี่ย
อาหารต่างกับที่กินเมื่อเช้านี่"
"อื้อ
อาหารเมื่อเช้าน่ะ ต่างกับที่กินมาเลยนะ"
"นี่
ตั้งใจทำหน่อย"ทหารเรือคนแรกตะโกนไปยังห้องครัว"ขอกินอาหารแบบเมื่อเช้าอีก"
"ขอกินหน่อยๆๆๆๆ"พวกทหารเรือต่างโห่ร้องประท้วง
"คุณเจสซิก้าครับ
พวกทหารที่มากินข้าวโวยวายกันใหญ่เลยครับ"ชินปาจิบอกเจสซิก้า
"ขอพวกเราใช้สูตรอาหารนั่นเถอะครับ"กุ๊กร่างใหญ่กล่าว
"ทุกคน
ศักดิ์ศรีของกุ๊กแห่งนาบาโลนน่ะหายไปไหนหมดแล้ว?"เจสซิก้าถาม
"คุณเจสซิก้า
กุ๊กคนนั้นเป็นพวกเดียวกับโจรสลัดก็จริง แต่ว่าเพื่อพวกทหารที่กำลังรอกินข้าวแล้ว
เขาก็เป็นกุ๊กที่ทำอาหารได้ยอดเยี่ยมนะครับ"
"ใช่แล้ว
พอได้กินอาหารนั่นพวกทหารต่างก็พากันพูดว่ามีเรี่ยวมีแรงขึ้น"บิลลี่กล่าว
"ตัดสินใจเถอะครับ
ขอร้องล่ะครับ"ทอมกล่าว
"ขอร้องล่ะครับคุณเจสซิก้า"
"ขอร้องละครับ!!!!!"กุ๊กต่างร้องอ้อนวอน
เจสซิก้าเดินไปและเอาสูตรอาหารของซันจิไว้ที่เมนูอาหาร
"ฉันไม่ยอมแพ้เจ้านั่นหรอกนะ
เราต้องทำอาหารที่ทำให้คนกินอร่อยสดชื่นด้วยมือของตัวเองให้ได้
แต่ว่าวันนี้เราจะทิ้งศักดิ์ศรีจิ๊บจ๊อยแล้วยืมสูตรเด็ดของหมอนั่นไปใช้ก่อน
อย่างน้อยๆตอนที่อยู่ในห้องครัวแห่งนี้ หมอนั้นก็ไม่ใช่โจรสลัดแต่เป็นกุ๊ก
สิ่งที่สำคัญเหนือสิ่งอื่นใดก็คือ ความพึงพอใจของคนที่มากินข้าว"
"คุณเจสซิก้า"
"มัวชักช้าอะไรกันอยู่ล่ะ
มีคนมารอกันเยอะแยะแล้วนะ"
"โอ้!!!!"พวกกุ๊กรีบไปทำอาหาร
___________________
"คุณพ่อขอร้องนะคะ
ช่วยฟังเรื่องที่หนูพูดหน่อย"
"ถึงจะเป็นคำขอร้องของลูกสาวก็เถอะ
รสชาติแย่แบบนี้ใครจะดื่มลงเล่า"
"ก็มันเป็นยานี่ค่ะ"
"แค่ดื่มไอ้นี้แล้วก็งีบสักแป๊บเดี๋ยวก็หาย"เมคาโอะยกเหล้าออกมา"พ่อน่ะคิดว่าไอ้นี้เป็นยาชั้นเลิซกว่าซะอีก"
โคบาโตะคว้าขวดเหล้าจากมือเมคาโอะทันที
"ไม่ได้นะคะ
ห้ามดื่มเหล้าสูบบุหรี่ในตึกผู้ป่วยคะ"
"โธ่
แค่แก้วเดียวเองน่า"
"ไม่ได้"
"ใจร้ายชะมัดเลย
เป็นคนหัวแข็งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"
"ฉันเป็นแบบนี้หลังโจรสลัด3คนช่วยให้ฉันเป็นหมอจริงๆ"หมอโคบาโตะตอบพ่อ"และขอบอกให้พ่อรู้
หนูเป็นหมอประจำนาวาโลนแล้ว เพราะฉะนั้นหนูไม่ใช่แค่ลูกสาวพ่อ แต่เป็นหมอด้วย
ในฐานะหมอ ฉันสั่งให้คุณเลิกดื่มเหล้าและทานยาซะ"
"เฮ้อ
กุมารแพทย์ที่มาฝึกงานกลายมาเป็นหัวหน้าพ่อ
เกิดอะไรขึ้นเด็กผู้หญิงที่ชอบร้องไห้เป็นชั่วโมงและเป็นลมเพราะเห็นเลือด"
"เด็กน้อยคนนั้นโตและเป็นหมอแล้ว"หมอโคบาโตะยื่นยาให้"ทานซะ"
"ดีใจที่ลูกมั่นใจตัวเองกว่าเดิมนะ"เมคาโอะพูดแล้วยอมดื่มยา
____________________
"ผมขอโทษ"เด็กฝึกงานเกรย์ของหน่วย55กำลังทำงานซ่อมสะพานที่เสียหายจากกลุ่มหมวกฟาง"ฉันไม่น่าปล่อยให้นักดาบทมิฬปลอมเป็นผม"
"เราต่างหากต้องขอโทษนายเกรย์"หัวหน้าหน่วยยืนยัน"ถ้าเราดูให้ดีกว่านี้ไม่มีทางที่โจรสลัดจะปลอมตัวได้เนียนและโดนจับ
ตอนนี้มาซ่อมสะพานและให้หน่วเราแกร่งกว่าเดิม"
"เราคือสายลมแห่งนาบาโลน"
"จะแสดงพลังแห่งสายลมอันเร่าร้อน
_____________________
"ยกหินออกให้เรียบ"ร้อยตรีคริสโตเฟอร์สั่งทหารที่คอยซ่อมแซมคุก
"ครับ"
"มันเป็นเพราะความหยิ่งยโสและประมาทของฉัน
กลุ่มหมวกฟางถึงหนีจากคุกไปได้"คริสโตเฟอร์พูดด้วยความโกรธกำหมัดแน่น"จากนี้ไปนักโทษทั้งหมดจะถูกตรวจสอบอย่างแน่นหนา
แม้แต่วัตถุที่ดูไม่เป็นอันตรายก็ต้องถูกยึด เราต้องแน่ใจว่าจับนักโทษไว้ทั้งมือและเท้า"
"ครับผม"
_____________________
"กินได้แล้วคะคุณ"เจสซิก้าเปิดจานใส่ผักเต็มไว้ให้เขา
"ทำอะไรอยู่ล่ะออกไปได้แล้ว"โจนาธานไล่
"จนกว่าจะกินหมดทุกคำฉันจะไม่ออกไปไหนคะ"เจสซิก้ายืนกราน
"ฮึ้ย..."โจนาธานไม่พอใจ
"จ่าค่ะ"เจสซิก้าเรียก
"ครับ"ท็อดที่นั่งอยู่โต๊ะข้างหันไปมอง
"เชิญคะ
ฉันเตรียมเอาไว้ให้แล้ว"เจสซิก้าพูด
ชินปาจิเอาจานวางเปิดจานที่เหมือนของโจนาธาน
ท็อดสีหน้าแย่ลง
"จ่าเองก็เกลียดบรอกโคลี่เหรอ?"โจนาธานถาม
"ไม่หรอกครับ
แต่ว่าแครอทน่ะผม...."
ทั้งสองเริ่มเกินข้าว
ท็อดตักแครอทไปแล้วหน้าเปลี่ยนเป็นสีหน้า
เดรคเปิดประตูเดินเข้ามาในห้อง
"ท่านผบ.ครับ
ผมต้องขอโทษด้วยที่ปล่อยให้นักดาบทมิฬจับขังได้"เดรคกล่าว
"โจรสลัดคนนั้นเต็มไปด้วยเล่ย์เหลี่ยม
พวกเราไม่ได้เตรียมตัวสำหรับรับมือพวกหมวกฟาง ช่างมันเถอะ"โจนาธานกล่าว
"ผมอยู่แต่ในล็อคเกอร์โรงพยาบาลทั้งวัน"เดรคกำหมัดแน่น"ไร้ประโยชน์สิ้นดี"
"ไว้ค่อยแก้ตัวใหม่น่า
นายยังมีโอกาสได้เจอตอนนำหน่วยไปลาดตระเวณ"โจนาธานกล่าว
"แน่นอนครับท่าน"เดรคยกมือทำความเคารพ
"จริงสิจ่า"โจนาธานหันไปพูดกับท็อด"หลังนักดาบทมิฬจับกุมหมวกฟาง
ฉันได้รับเอกสารเพื่อเลื่อนตำแหน่งเขาเป็นทหารชั้นสัญญาบัตร
แต่หลังทุกอย่างเผยว่าเขาเป็นคนทรยศ และนายทหารทุกคนของฉันหายไป
ฉันตัดสินใจใส่ชื่อนายลงไป"
"จริงเหรอครับท่าน?"ท็อดถาม
"ใช่แล้วร้อยตรีท็อด"
"ตรู๊ดๆๆๆ"แมลงโทรสารดังขึ้นมา
"ว่าไง
นี่พลโทโจนาธานพูด"
"พลโทโจนาธาน
นี่คือพันเอกสโม๊คเกอร์ ประจำเมืองโล๊คทาวน์"
"ฉันได้ยินว่านายออกจากโล๊คทาวน์เพื่อไล่ล่ากลุ่มหมวกฟาง"
"และฉันได้ยินว่านายเผชิญหน้ากับพวกมัน"
"ใช่แล้ว"โจนาธานตอบ"พวกเขาวิ่งตะลอนไปทั่วฐานทัพและหลบหนีไป"
"เป็นพวกมัน
ไม่มีกลุ่มไหนสร้างความวุ่นวายและหนีไปได้เก่งเท่ากลุ่มหมวกฟาง
นายบอกได้ไหมว่าสู้กับพวกมันยังไง?"
"อาจจะเชื่อได้ยาก
แต่พวกมันตกลงมาจากท้องฟ้ากลางฐานทัพของฉัน
อ้างว่ากำลังขี่บอลลูนปลาหมึกลงมาจากเกาะท้องฟ้า พวกมันพังประตูน้ำและหนีออกไป
พอฉันสั่งปืนใหญ่ยิงสกัด พวกค่าหัวสูงก็จัดการปืนใหญ่ฉันได้สบายจนฉันต้องสั่งหยุดยิง"
"ก็สมแล้ว
พวกมันมักทำเรื่องคาดไม่ถึง และฉันเดาว่าคิรัวร์ป่วนนายจนแผนการพัง"
"ไหนๆนายก็โทรหาฉันแล้ว บอกได้ไหมเกิดอะไรขึ้นที่อลาบาสต้า"
"เกิดอะไรขึ้น
รายงานเป็นทางการไม่พอสำหรับนายรึไง"
"นั่นก่อนที่ฉันจะพบพวกนั้น
หมวกฟาง ลูฟี่ ปฎิเสธจะบอกความจริงและนักดาบทมิฬดูเหมือนจะทำงานร่วมกับนิโค
โรบินได้ดีตอนเขาโต้กลับแผนจับกุมของฉัน"
"ถ้างั้นนิโค
โรบินก็เข้าร่วมกลุ่มพวกนั้น? เรื่องที่อลาบาสต้ามันยาวมาก
แต่พูดสั้นๆคือกลุ่มหมวกฟางเป็นเพื่อนกับเจ้าหญิงวีวี่และมีมี่
ซึ่งเดิมทีนามิคาเสะเป็นเพื่อนสมัยเด็กของเจ้าหญิง
พวกเธอขอให้ช่วยอาณาจักรของเธอจากคล็อกโคไดล์ พวกเขาเปิดศึกกับองค์กรบาล็อกเวิร์ค
สุดท้ายหมวกฟางกับนักดาบทมิฬเอาชนะคล็อกโคไดล์
และรัฐบาลตั้งค่าหัวเจ้าหญิงวีวี่"
"นั่นยังไม่ช่วยไขส่วนที่ฉันข้องใจ
แต่เท่านี้ก็ได้"โจนาธานกล่าว
"ขอบคุณที่บอกข้อมูลเรื่องกลุ่มหมวกฟาง
ฉันจะใช้ให้เป็นประโยชน์ในการตามล่าพวกมัน"
"อ๋อ
อย่าลืมรายงานศูนย์ใหญ่ไปด้วยล่ะ
ว่ามีพันโทจากศูนย์ใหญ่ที่ไหนไม่รู้พลาดให้ศัตรูจัดการง่ายๆและปลอมตัว
เลยทำให้งานยากขึ้น"โจนาธานกล่าว
"แล้วจะบอกให้"
โจนาธานวางหูไป
"ตึง!!!!"ประตูเปิดเป็นเชฟเฟิร์ดที่เข้ามาโดยสวมชุดของตนแล้ว
"ท่านผบ.
คิดจะโทษว่าเป็นเพราะฉันยังงั้นเหรอ? ทุกอย่างเป็นเพราะแกต่างหากเล่า
ทันทีที่ฉันรายงานต่อศูนย์ใหญ่รับรองพวกแกทุกคนโดนเด้งแน่ เด้งแน่ๆ โดนเด้งแน่
ถึงแกจะเป็นเด็กเส้นของนายพลอาคาอินุ แต่ทันทีที่ฉันรายงานปุ๊บ
ไอ้เม่นหลงยุคพรรค์นี้จะต้องถูกสั่งรื้อทิ้งในพริบตา
ลูกน้องของแกก็ด้วยอยู่ในกองทัพเรือต่อไปไม่ได้แน่ๆเลยล่ะ"
แต่แล้วเจสซิก้าเดินเข้ามาประชิดเชฟเฟิร์ดแล้วแสยะยิ้ม
"หนวกหูจริงๆยะ!!!!"
"ผัวะ!!!!"เชฟเฟิร์ดโดนชกเต็มหน้าล้มลงพื้นหมดสติ
"จะดีเหรอคะคุณ
พวกหมวกฟางน่ะมันหนีไปกันแล้วนะ"เจสซิก้ากล่าว
"อืม
ก็พวกเราไม่ได้เป็นคนเชิญมันมาสักหน่อยนึง
นอกจากนี้เป้าหมายที่สำคัญที่สุดก็บรรลุแล้วด้วยนะ"
"เอ๋?"
"คิดว่าทุกคนในฐานทัพเป็นอันนึงอันเดียวกันมั้ยล่ะ"
"ฉันเองก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกันนะคะ"
"งั้นก็ดีแล้วล่ะ
พวกมันเป็นตัวกระตุ้นที่ดีสำหรับป้อมปราการแห่งนี้
ทางศูนย์ใหญ่น่ะเข้าใจว่าป้อมปราการน่ะไม่จำเป็น ทั้งใหญ่เกินไปเอย บ้าความสงบสุข
แต่บ้าความสงบก็ดีแล้ว สิ่งสำคัญก็คือทหารอย่างพวกเรา
รวมถึงแนวหลังอย่างพวกเธอช่วยกันประคับประคองเพื่อรักษาความสงบสุขที่ว่าต่างหากเล่า"
"หึหึ"เจสซิก้ายิ้ม
"โจรสลัดแบบกลุ่มโจรสลัดหมวกฟางยังมีอีกตั้งเยอะ
ศูนย์ใหญ่คงจะพิจารณาใหม่แน่นอนว่าป้อมปราการแห่งนี้มีความจำเป็น
รับรองไม่ผิดหวังแน่"โจนาธานกล่าว
"แต่ว่าเจ้านี้จะรายงานต่อศูนย์ใหญ่ไปแบบไหนไม่รู้นะคะ
ฉันเห็นมันอวดดีก็เลยชกไปเปรี้ยงนึง"เจสซิก้ากล่าว
"ไม่ต้องไปสนใจหรอก
ที่จริงฉันเองก็อยากซัดมันสักตุ๊บเหมือนกัน"
"ฮะๆๆๆๆ"สองสามีภรรยาหัวเราะ
โจนาธานมองไปที่หน้าต่าง
"เอาล่ะเจ้าพวกหมวกฟาง
พวกแกจะไปได้ถึงไหนกัน ยังมีคนของศูนย์ใหญ่ที่สนใจพวกแกอยู่เหมือนกันนะ
เส้นทางต่อจากนี้คงไม่ใช่ง่ายๆแล้วละนะ"
_____________________
ความคิดเห็น