ลำดับตอนที่ #129
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #129 : บัสเตอร์คอลทำงานแล้ว(RE2)
ลุจจิกับคิรัวร์ต่างจ้องมองอีกฝ่ายด้วยความโกรธ
"ฉันจะลงทัณฑ์แกในนามความยุติธรรมแห่งความมืด"
"ฉันจะฆ่าแกโทษฐานมาชิงตัวผู้หญิงฉันไป"
"ไร้สาระสิ้นดี"ลุจจิดูถูก
"ครืนนนน!!!!!"
เริ่มมีแรงอัดแผ่มาจากร่างของคิรัวร์ เขาเริ่มทำให้เกล็ดสีดำเข้าปกคลุมและมีขนสีเทาดำปกคลุมบางส่วน ดวงตาของเขาวาวโรจน์ดุจสัตว์ร้ายและกรงเล็บที่งอกยาว
"ใช้พลังสัตว์โซออนเรอะ น่าสนใจดีนี่"ลุจจิกล่าว
เขาเองก็กลายร่างเปลี่ยนตัวเองเป็นร่างครึ่งสัตว์เสือดาวเช่นกัน
"จาเวริสแบล็คทันเดอร์!!!"
"ตูม!!!!!"เพียงพริบตาเดียวคิรัวร์ก็มาอยู่ด้านหลังและยกเตะกลางอกลุจจิกระดูกแทบจะหัก
"วูบ!!!!"ตามมาด้วยโดมสีแดงที่ขยายตัวรอบๆลุจจิ
"ทันเดอร์1ล้านโวลต์"
"กายาเหล็ก"
"เปรี้ยงงงง!!!!"แม้จะป้องกันไว้แต่ลุจจิก็รับสายฟ้ารุนแรงเข้าไป
"ฮึ้ย ดัชนีเหล็ก!!!!"ลุจจิยิงกระสุน
"ปังๆๆ"คิรัวร์ถูกผลักกลับไป โดมสีแดงก็สลายไป
"ดาบอรุณกระหน่ำแทง"คิรัวร์ยกดาบแทงเข้าที่หัว ลุจจิหลบด้วยความเร็วสูงและโดดยกเท้าเตะ
"เท้าวายุ!!!!"
"หมาป่าคำราม!!!!"คิรัวร์ตวัดดาบทั้งสองเล่มพุ่งไปปะทะเท้าวายุสลายไป
"มหาดาบคลื่นทมิฬ!!!"คิรัวร์ฟันดาบออกไปเป็นคลื่นสีดำ
"เปรี้ยงงงง!!!!"ลุจจิโดนฟันเข้าไปและพุ่งไปอัดกระแทกกำแพง
คิรัวร์พุ่งไปประชิดลุจจิอีกครั้งและยกหมัดขึ้น ลุจจิก็เตรียมโต้กลับ
"หมัดเพลิงทมิฬ!!!!"
"หมัด6ราชัน!!!!"
"ตูมมมมมมมม!!!!!!!!"
เกิดระเบิดอย่างรุนแรง
"อ๊ากกก!!!!"ลุจจิโดนเปลวเพลิงทมิฬเข้าแผดเผาและทะลุไปห้องด้านหลัง
"อั๊ก!!!!"ด้านคิรัวร์ก็โดนชกอย่างรุนแรงถอยออกไป เขายกแขนที่เกล็ดและขนหนาสีดำป้องกันไว้ เลยบาดเจ็บไม่มาก
"โซล!!!!"ลุจจิวิ่งมาหาเขาอีกครั้งด้วยความเร็วสูง
"หางเสือดาว!!!"
เขายกหางฟาดเข้ามากระแทกคิรัวร์ส่งไปอัดกำแพงคืนบ้าง
"ผัวะๆๆๆเปรี้ยงๆๆๆเคร้งๆๆๆ"
ทั้งสองฝ่ายยกมือและขาเตะต่อยใส่กันด้วยความเร็วสูง
"อย่างงี้นี่เอง ผลปีศาจโซออนสัตว์ตำนานเซอร์เบอร์รัส พลังผลปีศาจเทียมที่สร้างของแบบนี้ได้สมควรเป็นของรัฐบาลโลก"
"ไม่มีวันหรอก"
"ไม่ต้องห่วงเพราะแกต้องตายที่นี่แหละ"
"เงาหมาดำ!!!!"
ลุจจิเห็นคลื่นสีดำแผ่ออกจากตัวคิรัวร์และมีร่างหมาสีดำใหญ่พุ่งกัดใส่เขา
"ตูม!!!"ลุจจิยกหมัดสลายไปง่ายๆและยกขา
"เท้าวายุ!!!!"
คิรัวร์ก้มหัวหลบคลื่น และลุจจิพุ่งกระโจนเข้าใส่
"ไอ้คนที่พึ่งปลุกพลังสัตว์ขึ้นมาได้อย่างแกไม่มีทางชนะฉันหรอก"
"ก็ลองดูเซ่!!!!"
"ดัชนีเหล็ก เล็บพยัคฆ์!!!!"
"หมัดหมาเฝ้านรก!!!"
คิรัวร์ทำให้มือกลายเป็นหัวหมาสีดำดุร้าย3หัวกัดใส่มือลุจจิ
"เปรี้ยง!!!"ผลเป็นลุจจิที่ถอยไปไม่ให้มือโดนขย้ำ
"ระบำดาบหมานรก ตูม!!!"คิรัวร์พุ่งเข้าไปยกดาบฟันลุจจิสามครั้งและใช้มือหมาดำกัดอีก2 พร้อมกับลุจจิที่ต่อยสวนใส่หน้าเขา3ครั้ง ลุจจิกระเด็นถอยไปอีกครั้ง
"โดนโจมตีไปขนาดนั้นยังไม่ล้มเลยเรอะ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่ได้ผลแฮะ"คิรัวร์คิด ทั้งที่การโจมตีนี้โค่นCP9คนก่อนหน้าได้ง่ายๆ
"แฮ่กๆๆ"ลุจจิเริ่มหอบออกมาบ้าง
"ไม่นึกว่ามันจะมีพลังสายโซออนในตำนาน จัดการยากชะมัด"ลุจจิคิด
"ทำไมแกต้องช่วยนิโค โรบิน โลกนี้จะดีขึ้นมากถ้าไม่มีเธออยู่"
"เพราะเธอเป็นผู้หญิงของฉันและถ้าเธออยากหาความลับ100ปีว่างเปล่าที่พวกรัฐบาลโลกไม่อยากให้ใครรู้ ฉันก็อยากช่วยแฉ่มันออกมา"
คิรัวร์พุ่งเข้าใส่ลุจจิ ทั้งสองต่างกระแทกหมัดสร้างคลื่นกระแทกออกมา
___________________________
ช็อปเปอร์มองคุมาโดริที่อ้วนท้วมสมบูรณ์
"โย่โย่ย เอิ๊ก!!!"คุมาโดริเรอออกมา
"เฮ้อ ไม่เคยเจอคนไม่รู้จักควบคุมตัวเองขนาดนี้มาก่อนเลย แค่ไม่กี่นาทีอ้วนฉุได้ขนาดนี้"ช็อปเปอร์แสดงความเห็น
"ไม่จำเป็นต้องใส่ใจ เรื่องของเรื่องๆๆ"
"ฉันไม่ได้เป็นห่วงแกซักหน่อย พูดธรรมดาไม่เป็นรึไง ไม่ต้องใส่ใจใช่มั้ยล่ะ"
"ขอบใจเจ้ามาก ข้ากำลังจะพูดแบบนั้นอยู่พอดี"
"เออ รู้แล้วน่าพอแล้ว"
"เพราะอะไรรู้ไหม ชีวิตหวนคืนเผาผลาญ ดูดซับกลับมาเหมือนเดิม"คุมาโดริกลับมาตัวเท่าเดิม
"เอ๋!!!? อะไรของแกล่ะเนี่ย ตะกี้ทำอะไรน่ะ?"ช็อปเปอร์ถาม
"ทะเลพันปี ภูเขาพันปี ร่างกายนี้ผ่านการฝึกฝนในการบำเพ็ญเพียร สูดลม ดื่มน้ำค้าง แล้วข้าก็ได้ชีวิตหวนคืนนี้มา"คุมาโดริอธิบาย"ตามหลักแล้ว ตั้งแต่ตับไตไส้พุงน้ำลิ้นปี่จนถึงปลายขนของมนุษย์ หากสื่อสารกับร่างกายของตัเองได้แล้วล่ะก็จะสามารถควบคุมทุกส่วนของร่างกายได้"
"ส่งจิตไปแม้กระทั่งเส้นผมเลยงั้นเรอะ ความสามารถลักษณะเนี่ยเราเคยอ่านเจอมาก่อน รู้สึกเขาจะเรียกว่าไบโอฟีตแบ็ค งั้นที่เส้นผมของแกเลื่อยเหมือนปลาหมึกได้น่ะเพราะพลังนั่นเหรอ"
"ปลาหมึกอะไรพูดจาเสียมารยาทซะจริง จงเรียกข้าว่าราชสีย์อหังการซะแต่โดยดี"
"จะเรียกอะไรก็เหมือนกันนั่นแหละน่า"ช็อปเปอร์กล่าว
"ชีวิตหวนคืน ผมพันธนาการ"เส้นผมคุมาโดริพุ่งไปหาช็อปเปอร์
แต่ช็อปเปอร์กลายร่างเป็นวอน์คพอยน์วิ่งหนีเส้นผมไป
"หนอย ไวจริงๆเลย"เส้นผมตามติดช็อปเปอร์ แต่เขาโดดหลบไปมา
"บ้าจริงๆเลย ถ้าโดนเส้นผมมันจับได้ล่ะก็เราตายแน่"
"โซล!!!"คุมาโดริหายตัวไป
"ไปไหนแล้วล่ะ"ช็อปเปอร์มองไปรอบๆ โดยไม่รู้ว่าคุมาโดริลอยเหนือหัว
"ดัชนีพิฆาต Q"
"ตูม!!!!"ช็อปเปอร์วิ่งหลบไปได้ ไม้เท้าพุ่งเจาะพื้นเป็นรูโหว่ใหญ่
"ขนาดไม้เท้าไม่มีปลายแหลมนะเนี่ย"
"ฟุ่บๆๆๆ"ไม้เท้าฟาดเข้ามาเรื่อยๆ แต่ช็อปเปอร์ยังหลบได้
"เฮฟวี่ก๊อง"ช็อปเปอร์แปลงเป็นร่างเฮฟวี่พอยน์ชกใส่หน้า
"กายาเหล็ก!!!"คุมาโดริทำให้ร่างกายแข็ง
"เปรี้ยงงงง!!!"
"อูย..."คุมาโดริมีแผลเล็กน้อย
"โอ๊ย เจ็บๆๆๆ"ช็อปเปอร์เป็นฝ่ายเจ็บกว่าแทน
"เป็นยังไงล่ะ"คุมาโดริกล่าว
"บ้าจริงๆเลย ถ้าไม่ใช้อาร์มพอยน์หรือฮอร์นพอยน์คงทำอะไรมันไม่ได้แน่ๆเลย แต่ว่ารัมเบิ้ลบอลเป็นยาอันตราย ใน6ชั่วโมงใช้ได้แค่1เม็ด ถ้าเกินกว่านั้นร่างกายจะต้องรับภาระหนัก ที่สำคัญเม็ดที่2การแปลงร่างจะคลาดเคลื่อนจนยากจะควบคุม และเม็ดที่3จะสูญเสียสติสัมปชัญญะจนต่อสู้ไม่ได้ เอาไงดี ถ้าใช้อีกเม็ดยังพอต่อสู้ได้อยู่"
"มาให้เสียบและย่างซะดีๆ"ไม้เท้าคุมาโดริมีไฟลุกขึ้นมา"ระบำราชสีห์"
คุมาโดริแทงไม้เเท้าใส่ ช็อปเปอร์ใช้ร่างวอร์คพอยน์หนี ขณะที่ไฟจากไม้เท้าเริ่มลุกลามไปทั่วห้องครัว
"ขืนเป็นแบบนี้เวลาไม่เหลือแน่ รัมเบิ้ลบอล!!!"ช็อปเปอร์กินเม็ดที่2เข้าไป"ถึงจะเสี่ยงก็ยังมีโอกาสชนะ ยังไงก็ต้องตัดสินให้รู้ใน3นาทีนี้"
ช็อปเปอร์เลิกหนีหันมาเผชิญหน้าคุมาโดริ
"เอาไปเลยฮอร์นพอยน์"ช็อปเปอร์กระโดดใส่ แต่เขากลับแปลงเป็นร่างการ์ดพอยน์แทน
"เปรี้ยง!!!"คุมาโดริกระแทกไม้เท้าใส่ แต่เพราะมีการ์ดพอยน์เลยไม่เป็นไร
"ร้อนๆๆ"แต่ถึงอย่างงั้นเขาก็โดนไฟและกระเด็นกระดอนล้มลงพื้นก่อนไฟดับ
"จัมปิ้งพอยน์"ช็อปเปอร์พูดแต่กลับกลายเป็นเฮฟวี่พอยน์
"ตูม!!!!"คุมาโดริกระแทกไม้เท้ากลางอก ช็อปเปอร์โดนอัดกระแทกกำแพงล้มลงพื้น
"โย่โย่ย!!!"
"ควบคุมไม่ได้จริงๆด้วย บ้าชะมัด นี่ถ้าเราใช้อาร์มพอยน์ได้ล่ะก็ป่านนี้คงทุ่มสุดตัวใช้ท่าโรคุเทอัดมันไปแล้ว ไฟเริ่มลามไปทั่วห้องแล้วด้วย ตอนนี้เราจะมัวเสียเวลากับคนที่ไม่มีกุญแจแล้วแบบนี้ไม่ได้ ต้องรีบหากุญแจเบอร์2ให้เจอจะได้ช่วยพวกโซโลแล้วไปช่วยโรบินซะที"
ช็อปเปอร์ลุกขึ้นยืนกลับมาเผชิญหน้า
"ช่างเป็นสัตว์ที่ตายยากตายเย็นซะจริงเลยนะ ชีวิตหวนคืน"คุมาโดริทำให้เส้นผมดูเหมือนมือชี้นิ้ว
"เส้นผมเปลี่ยนเป็นรูปมือ!?"
"ต้องสู้ ฉันไม่ยอมตายอยู่ที่นี่หรอกน่า เพราะฉันคือความหวังยังไงเล่า"ช็อปเปอร์วิ่งเข้าไป
"ดัชนีราชสีห์"เส้นผมพุ่งเข้าไป
"จึ้กๆๆๆๆ....ฉึก!!!!"ช็อปเปอร์ตั้งการ์ดแต่โดนแทงเข้าที่ท้อง ช็อปเปอร์ล้มลงพื้น
"โย่โย่ย คมเขี้ยวของราชสีห์ที่ขย้ำเหยื่อ ไม่มีการอ่อนข้อหรือเห็นใจอย่างเด็ดขาด"
"เจ็บ อูย..."ช็อปเปอร์ร้องเจ็บบาดแผล
"รัมเบิ้ลบอลเม็ดที่2เหมือนการเสี่ยงดวง ร่างแปลงมีทั้งหมด7แบบ เท่ากับว่าโอกาสที่เราจะแปลงร่างอาร์มพอยน์ได้สำเร็จมีแค่1ใน7 ถ้าสำเร็จเราก็จะใช้ท่าที่รุนแรงที่สุดของเราได้"
ช็อปเปอร์ลุกขึ้นยืน
"นั่นก็คือโอกาสเดียวที่เราจะชนะ อาร์มพอยน์"ช็อปเปอร์วิ่งใส่คุมาโดริ แต่กลับเป็นร่างเบรนพอยน์
"เคบับราชสีน์"คุมาโดริฟาดไม่เท้าตีช็อปเปอร์ล้มลงพื้น
"อาร์มพอยน์"ช็อปเปอร์กลายเป็นวอร์คพอยน์
"เปรี้ยง!!!!"
"อาร์มพอยน์"ช็อปเปอร์โดดใส่แต่กลับเป็นจัมปิ้งพอยน์
"ฟุ่บ!!!"คราวนี้โชคดีที่จัมปิ้งพอยน์ทำให้เขาโดดหลบไม้เท้าข้ามมาอยู่ด้านหลังคุมาโดริ
"ไม่ใช่ ทำไมถึงไม่ออกมาซะทีล่ะเนี่ย ร่างกายของเราไม่ไหวแล้ว ต้องรีบแปลงเป็นอาร์มพอยน์
"ฟุ่บ!!!"คุมาโดริแทงไม่เท้า ช็อปเปอร์โดดหลบแล้วแขนเขาขยายตัวเป็นอาร์มพอยน์ ช็อปเปอร์ลงมายืนพื้น
"ได้แล้ว ตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะเนี่ย"
"เตรียมตัวตายได้"
"ฉันขอเดิมพันกับการโจมตีนี้"ช็อปเปอร์ตั้งท่าวิ่งเข้าหาคุมาโดริ"โรคุเท..."
"ดัชนีราชสีห์!!!!"เส้นผมพุ่งแทงใส่ช็อปเปอร์ แต่เขายังวิ่งเข้ามา
"ถ้าเราถอยตอนนี้ล่ะก็คงไม่มีโอกาสอีกแล้ว ประทับเกือก"
"กายาเหล็ก"
"โรเซโอ มิเซรี่!!!!"
"ตูม!!!!!!"ช็อปเปอร์แทงเกือกเข้ากลางอกเป็นรอยสีชมพู
"ชนะทีเถอะ นี่เป็นการโจมตีที่แรงที่สุดของเราแล้ว"ช็อปเปอร์ล้มลงพื้น
"อ็อก!!!"คุมาโดริกระอักเลือดล้มลงพื้น
"ยอดเยี่ยมมาก เป็นพายุดอกซากุระที่งดงามจริงๆ เห็นที....."
"ชนะแล้วเหรอ"
"ย๊าก!!!"คุมาโดริยกเท้าเหยียบหัว
"อ๊าก!!"ช็อปเปอร์ร้อง
"เห็นทีจะปล่อยให้มีชีวิตต่อไปไม่ได้ เจ้าทำให้ข้าต้องโกรธขึ้นมาจริงๆซะแล้ว"
"เปรี้ยง!!!"คุมาโดริอัดช็อปเปอร์กระแทกกำแพง
"เท้าวายุดอกบัว"คุมาโดริตวัดเท้าวายุขนาดเล็กจำนวนมากใส่
"ฉัวะๆๆๆ"ช็อปเปอร์โดนเฉือนไปเรื่อยๆ
"ไม่ไหวแล้ว เราไม่เหลือกำลังจะตอบโต้อีกแล้ว"
ย้อนอดีต
ช็อปเปอร์ที่บาดเจ็บนอนอยู่บนเตียงโดยมีด็อกทรีนูนั่งอยู่ข้างๆ
"ช็อปเปอร์ นี่เจ้าทำอะไรไปรู้ไหม?"
"ผมจำไม่ได้เลยครับ"
"ถึงจำไม่ได้แต่เรื่องมันก็ไม่จบหรอกนะ และก็ยังเคราะห์ที่ไม่มีใครเป็นอะไรถึงแก่ชีวิต ระหว่างที่เจ้าหลับอยู่เหตุการณ์ในคืนนั้นทำให้วุ่นวายไปทั้งดินแดนแล้ว จะจัดการกับเจ้ายังไงดีนะ"
"นี่ผมไปทำอะไรมาเหรอ"ช็อปเปอร์ถาม
"เจ้าทำลายหมู่บ้านไปแล้วแห่งหนึ่ง เจ้าจะสืบทอดการทดลองอะไรนั้นเป็นเรื่องของเจ้า แต่ทุกอย่างต้องผ่านการคำนวณมาแล้วอย่างถี่ถ้วนสำหรับของแบบนี้"
"คำนวณอย่างถี่ถ้วน?"
"เรื่องที่ว่าเจ้าไม่ได้ทำเรื่องนี้แบบเล่นๆขอไปทีน่ะฉันเข้าใจดี แต่ว่าเพราะแบบนี้แหละเจ้าถึงต้องระมัดระวังรอบคอบให้มากกว่านี้ ขึ้นชื่อว่าหมอจะมีชีวิตของคนอยู่ในมือตลอดเวลา หากพลาดแม้แต่น้อย มันจะเป็นเรื่องที่ไม่อาจแก้ไขได้อีกเลย เหมือนกับคนที่เดินหมิ่นแหม่อยู่บนขอบเหวเลยไงล่ะ
การกระทำที่ขาดความยั้งคิดจะก่อให้เกิดผลลัพย์แบบไหน ถ้าเจ้าไม่มีความคิดแม้แต่จินตนาการถึงเรื่องพวกนั้นแล้วล่ะก็ฉันว่าเจ้าตัดใจซะดีกว่า ให้ตายสิ แม้แต่ความคิดไม่ได้เรื่องก็ดังไปรับสืบทอดจากหมอไม่ได้เรื่องมาซะหมด เมล็ดพันธุ์อันตรายยังไม่หมดไปจากโลกสินะ"
"ผมขอโทษด็อกทรีนู ผมจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้วครับ อย่าไล่ผมไปเลยนะ"ช็อปเปอร์ร้องไห้อ้อนวอน
"บ้าจริงๆเลย รีบๆรักษาตัวให้หายซะล่ะ แบบนี้จะออกไปซื้อของได้ยังไง"
จบการย้อนอดีต
"ผมพันธนาการ!!"เส้นผมคุมาโดริเข้ามาจับกุมแขนขาและคอช็อปเปอร์ไว้
"อึก..."ช็อปเปอร์พยายามดิ้นให้หลุด
"อย่าร้องไห้ เจ้าอย่าร้องไห้สิ ถ้าร้องไห้ก็ไม่ใช่ลูกผู้ชายอีกต่อไป"คุมาโดริกล่าว
"เราตายแน่"
"นี่ไม่ใช่ยามเย็นที่เหล่าเรไรในหุบเขาพากันส่งเสียงร้องระงมซะหน่อย จงรับรู้และเตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้ให้ดี การเดินทางจากความตายไปสู่กระทะทองแดง เมื่อส่งเจ้าไปแล้ว เมื่อไหร่จะได้กลับมา มารดาของต้นหลิวที่หักโค่นเป็นสีชาด เอาล่ะๆจงรับให้ดี สีแดงระเรื่อ..."
"ตายแน่......โรบิน ใช่แล้ว เราจะยอมแพ้ไม่ได้"
"ตูม!!!!"คุมาโดริแทงไม้เท้า แต่ช็อปเปอร์กลับร่างเบรนพอยน์ทำให้หลุดจากเส้นผมตกลงพื้นรอดจากไม้เท้าที่ทุบผนังห้องเป็นเสี่ยงๆ
"หลุดจากเส้นผมพันธนาการได้ยังไง!?"
ช็อปเปอร์เอารัมเบิ้ลบอลที่3มากิน
"ด็อกทรีนูผมขอโทษ ก็เหมือนกับด็อกเตอร์ที่ทุ่มเททั้งชีวิตเพื่อช่วยดินแดน ผมเองก็อยากทุ่มเทชีวิตเพื่อช่วยพวกพ้องเหมือนกัน ถ้าจะตายก็ขอยอมเสี่ยงดีกว่า อย่างน้อยขอให้ไม่มีใครหลงเข้ามาในห้องนี้เถอะ"
ร่างกายของช็อปเปอร์ขยายใหญ่ขึ้น ทั้งขนหนา เขากวางงอกยาว มือกีบเท้ากลายเป็นมือห้านิ้วเหมือนคน ใหญ่ขนาดเรียกว่าคนยักษ์ได้
"ผมใช้รัมเบิ้ลบอลไป3เม็ด พอใช้แล้วผมก็เสียสัมปะชัญญะ หลังจากนั้น....."
"จะพูดว่าผลปีศาจคลุ้มคลั่งก็คงไม่ผิดนะ เหตุการณ์เช่นนั้น อย่าให้เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่2นะ พลังที่ทำลายทั้งมิตรและศัตรูไม่เว้นแม้แต่ตัวของตัวเอง สิ่งนั้นมันเหมือนกับสัตว์ประหลาดตัวจริง"
"โฮกกกกก!!!!"ช็อปเปอร์คำรามออกมา
_________________
คุมาโดริตกตะลึงเมื่อเห็นร่างใหญ่ยักษ์ของช็อปเปอร์
"ใหญ่มาก...ข้าไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า แต่ยืนตระกง่านดุจดั่งปีศาจร้ายเช่นนี้ เจ้าในตอนนี้ถูกใจข้าจริงๆ ต่อให้เป็นปีศาจร้ายหรือเทพอสูรก็ตาม แต่ลูกผู้ชายจะถอยไม่ได้แม้แต่ก้าวเดียว ขอเดิมพันด้วยชื่อของราชสีห์คุมาโดริ ข้าจะล้มเจ้าให้จงได้ เจ้านกคะคูเอ๋ย"
"โซล...ดัชนีพิฆาต!!!"คุมาโดริโดดขึ้นไปแทงไม้เท้า แต่แม้จะแทงหลายสิบครั้งก็ไม่สะเทือนเลย
"เดินชมจันทร์...เพลงหมัดราชสีห์!!"คุมาโดริยิงเพลิงเข้าที่หัว
"บรึ้มๆๆๆ"ช็อปเปอร์โดนลูกไฟที่หัวแต่ก็ไม่เป็นไรเลย
คุมาโดริลงพื้นมามองช็อปเปอร์
"โย่โย่ย ถ้าขืนเป็นแบบนี้ก็ต้องใช้ไพ่ตายของข้า จงรับไปชีวิตหวนคืน ผมพันธนาการ"คุมาโดริควบคุมเส้นผมพุ่งไปอีกครั้ง
"โฮกกกก!!!!"ช็อปเปอร์ร้องคำราม
เสียงคำรามดุร้ายถึงกับทำให้คุมาโดริสะดุ้งจนหยุดเส้นผมไป ขาก็สั่นไปหมด
"ผมพันธนาการๆๆ"คุมาโดริขยับเส้นผมดั่งใจไม่ได้
"นี่มันอะไรกัน จิตของข้าที่แผ่ขยายออกไปบงการไม่ได้แม้แต่ปลายเส้นผม กำลังเตือนให้ข้าถอยห่างและรีบหนีไปให้พ้นอย่างงั้นรึ"
"ไม่ได้ ถึงเป็นเช่นนั้นท่านก็อย่ามาห้ามข้าเลยท่านแม่ ลูกผู้ชายอย่างข้าๆๆ ยังไงก็มีการต่อสู้ที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้อยู่ยังไงล่ะ"
"โซล!!!"คุมาโดริโดดขึ้นไปด้านบน"เท้าวายุดอกบัว"
"ตูมๆๆๆๆๆ"เท้าวายุโดนช็อปเปอร์หลายครั้งแต่ก็ไม่สะเทือนอะไร
คุมาโดริย้ายมาอยู่ด้านหลังช็อปเปอร์
"จงรับไป ฮารุกินโจ"
"เปรี้ยง!!!"ช็อปเปอร์หันมาเอามือฟาดคุมาโดริกระแทกพื้น
คุมาโดริทรุดกับพื้นสภาพบาดเจ็บหนักและไม้เท้าบิดงอ
"โฮก!!!"ช็อปเปอร์ยกหมัดขึ้น
"กายาเหล็ก"
"ตูม!!!!"กายาเหล็กไม่ได้ช่วยอะไร ช็อปเปอร์ทุบคุมาโดริแบนติดพื้น
"ตูมๆๆ
_______________
"บ้าจริง ตัวเราที่ซุปเปอร์ในสัปดาห์นี้ ถูกเล่นงานเยอะกว่าที่คิดแฮะ แต่ยังไงก็เอาเถอะ ชนะแล้ว"
"เบอร์4เหรอ ที่นักดาบกับเจ้าจมูกยาวกำลังต้องการคือเบอร์2สินะ ถ้างั้นกุญแจก็ต้องอยู่กับลุจจิ กิโร่หรือไม่ก็ยัยเลขา"
แฟรงกี้ปีนขึ้นหอตุลาการกลับมาที่ห้องครัว
"จะเกิดอะไรขึ้นอีกก็ไม่รู้ เอาเป็นว่าเติมโคล่าก่อนดีกว่า"แฟรงกี้กล่าว
"ตูม!!!!!"เกิดเสียงระเบิดด้านบน
"อะไรล่ะนั่นน่ะ?"แฟรงกี้ถาม
ทางด้านซันจิ นามิกับวีวี่ก็ได้ยินเสียงรีบวิ่งมาและเห็นเหมือนกัน
"ช็อปเปอร์!!"นามิกับวีวี่ร้อง
"หา!!?"ซันจิเบิกตากว้าง
เมื่อทั้งสามมาถึงด้านบนก็เห็นสัตว์ประหลาดดขากวางยืนอยู่ด้านหน้า ในมือมีคุมาโดริที่โดนอัดจนหมดสภาพ
"นี่มันอะไรกันเนี่ย?"แฟรงกี้ถาม
"นั่นมันCP9ที่ถูกจับยัดตู้เย็นนี่นา สัตว์ประกลาดนี่จัดการเหรอ?"วีวี่พูดมองคุมาโดริ
ช็อปเปอร์โยนคุมาโดริลอยกระเด็นหายไป
"เฮ้ นั่นมันหมวกที่เจ้ากวางใส่ไม่ใช่เหรอ?"แฟรงกี้ถาม
นามิสังเกตหมวกแล้วเบิกตากว้าง
"เป็นไปไม่ได้....ไม่น่าเชื่อว่านั่นจะเป็นช็อปเปอร์"นามิคิด
"ช็อปเปอร์คุง นั่นเธอใช่ไหม นี่ฉันเอง...."วีวี่พยายามเรียกสติ
"โฮกกก!!!!"ช็อปเปอร์คำรามยกมือขึ้นทุบใส่พวกเขา
"แย่แล้ว!!"วีวี่ร้อง
"อันตราย!!!!"ซันจิรีบดึงตัวสองสาวหลบ
"ตูมมมมมมม!!!!!"
____________________
พวกทหารเรือพบคุมาโดริที่กระเด็นลอยมาตกที่เกาะหลัก
"นี่มัน...ล้อเล่นใช่มั้ยเนี่ย"
"ใช่ ไม่ผิดแน่ คุณคุมาโดริ"
"จากหอตุลาการลอยมาถึงนี่เลยเหรอเนี่ย"
"บ้าน่าเป็นฝีมือของใครกันแน่"
__________________
แฟรงกี้ตกลงไป ด้านล่างขณะที่กลุ่มหมวกฟางทั้งสามยังอยู่ด้านบน
"ไม่เป็นไรนะครับ"ซันจิถาม
"อืม ขอบคุณนะคะ"วีวี่กล่าว
"รอดไปที กรี๊ดด!!!"นามิร้อง
เธอร้องเมื่อเห็นสัตว์ประหลาดช็อปเปอร์กำลังปีนขึ้นมา
"ตอนนี้รีบหนีก่อนเถอะครับ"
"แต่ว่า..."
"ตอนนี้หมอนั้นไม่ฟังเราแน่"ซันจิกล่าว วีวี่พยักหน้าวิ่งตามไป
__________________
แฟรงกี้ตกลงไปยังรอดมาได้เพราะตัวเป็นเหล็ก
"ให้ตายสิ อะไรของหมอนั้นกันแน่เนี่ย?"
เหนือขึ้นไปช็อปเปอร์ร่างสัตว์ประหลาดกำลังปีนหอตุลาการไปชั้นบนส่งเสียงคำราม
"โฮกกกกก!!!!"
___________________
"โฮก!!!"เสียงตะโกนดังลอดมาถึงอุโมงค์ใต้น้ำ
"เสียงนี้"โรบินหยุดเดินหันไปมอง
"หือ?"สแปนดั้มหันไปมอง"เฮ้ย เร็วๆหน่อย มัวอ่อยอิ่งอะไรอยู่ได้ นิโค โรบิน เฮ้ย ได้ยินรึเปล่า นังผู้หญิงที่ชีวิตมีแต่ตราบาป นี่คาราสึมะไปลากมันมา จิกหัวลากมันมาเลย"
คาราสึมะจับแขนดึงโรบินมา
"มันเป็นหน้าที่ เดินไปนิโค โรบิน"คาราสึมะกล่าว
โรบินได้แต่ยอมเดินไปข้างหน้า
"อย่าบอกนะว่าเธอยังคิดว่าไอ้กลุ่มโจรสลัดหมวกฟางมันจะตามมาช่วยเธอถึงที่นี่ ฮ่าๆๆ นังหน้าโง่ นี่เธอตั้งความหวังเอาไว้กับโจรสลัดที่อ่อนแอพวกนั้นอยู่จริงๆเหรอเนี่ย เสียงระเบิดเมื่อตะกี้น่ะสุดท้ายฉันก็แค่คิดไปเอง พวกมันไม่มีทางมาถึงที่นี่อยู่แล้ว และระหว่างที่เธอมัวแต่ฝันหวานอยู่พวกเราก็จะผ่านประตูแห่งความยุติธรรมไป
ที่หน้าประตูแห่งความยุติธรรมมีสะพานแห่งความลังเลตั้งอยู่ เราจะเดินข้ามครึ่งแรกของสะพานไป และพอเปิดประตูสะพานอีกครึ่งก็จะยกขึ้นมาจากใต้ทะเล เท่านี้เราก็ผ่านประตูแห่งความยุติธรรมไปได้ และเมื่อประตูถูกปิดอีกครั้ง ตัวของเธอก็จะไม่รู้สึกถึงสิ่งที่เรียกว่าความหวังอีกเป็นครั้งที่2 สิ่งเดียวที่สามารถรู้สึกได้คือสำนึกต่อความผิดของตัวเอง ความปิดที่มีชีวิตมาจนถึงวันนี้ เธอต้องชดใช้มันอย่างไม่มีวันรู้จบ เนอะ นิโค โรบิน ฮ่าๆๆๆ"
"ย๊าก!!"คาราสึมะได้ยินเสียงเบาๆด้งขึ้นมาหันหลังไปมองแล้วแสยะยิ้ม
"เอ้า มาเร็วๆอย่ามัวโอเอ้"
"โรบิน!!!!!!!"
สแปนดั้มตกใจขณะที่โรบินหันกลับไปมองด้วยรอยยิ้ม
"ตะกี้อะไรน่ะ ได้ยินชัดเลย เมื่อกี้มันเสียงอะไร"สแปนดั้มตื่นตระหนก
"ไอ้ขยะ แกพานิโค โรบินล่วงหน้าไปก่อนได้เลย"คาราสึมะกล่าว
"แกว่าไงนะ!!!"สแปนดั้มตะโกน
_______________
ลูฟี่วิ่งมาจนเห็นประตูใหญ่ด้านหน้า
"ประตู!? คราวนี้ท่าจะไม่ใช่ประตูเหล็กแบบเมื่อกี้แฮะ ย๊ากกก!!!!!!"
ลูฟี่ยกหมัดชกประตูเข้ามาในห้อง
"กว้างแฮะ ไหนๆ"ลูฟี่มองไปรอบๆก่อนมองคาราสึมะ"อ๊ะ เจ้าผมเงินนั้นนี่นา แกสินะพลโทที่ว่า"
"มังกี้ D ลูฟี่"คาราสึมะยิ้ม
_____________________
"ไม่เบาเลยนี่นา ฉันขอชม อุตส่าห์มาถึงนี่ได้ด้วยตัวคนเดียว"
"ฉันไม่ได้มาคนเดียว คนเดียวมาไม่ได้หรอก และก็ไม่อยากมาคนเดียวด้วย ฉันน่ะไม่เหมือนกับแก ฉันไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว อีกเดี๋ยวพรรคพวกของฉันก็จะมาถึงที่นี่แล้ว"
________________
"ตึงๆๆ"ช็อปเปอร์ยังปีนหอตุลาการอยู่
_________________
"เท้าวายุ"คาคุตวัดเท้าใส่
"เคร้ง!!!"โซโลตวัดดาบยูบาชิริที่อุซปเกาะอยู่ป้องกันเท้าวายุ
"โซล!!!"จาบราพุ่งมาด้านหลัง
"ฟุ่บ!!!"โซโลตวัดดาบยูบาชิริทำให้จาบราต้องหลบไม่ให้โดนฟัน
"ค่อยคุ้นมือขึ้นมาหน่อย"โซโลกล่าว
"แต่ฉันรู้สึกเหมือนเมาเรือแล้วล่ะ"อุซปกล่าว
"เป็นลูกเรือแท้ๆอย่าทำตัวอ่อนแอได้มั้ย"
"ฉะ..ฉันไม่ใช่ลูกเรือซะหน่อย ฉันเป็นฮีโร่ที่มาจากเกาะซุ่มยิงต่างหาก อุซปเพื่อนซี้ต่างหากที่เป็นลูกเรือ"
"มาพูดอะไรบ้าๆอยู่ได้"โซโลแกว่งดาบให้อุซปหลบกรงเล็บของจาบรา
"หลบพ้นเหรอ"
"เกือบไปแล้วเชียว"อุซปกล่าว
"อย่าประมาทล่ะ"
"รู้แล้ว"
"อย่าทำอะไรไม่เข้าท่าด้วย"
"รู้แล้ว...พูดงี้หมายความว่ายังไงน่ะห๊ะ นายนี่เสียมารยาทจริงๆเลย"อุซปตะโกน
_____________________
"ตูมๆๆๆ"คนยักษ์ยังฟาดใส่ทหารเรือที่พยายามบุกเข้าประตู
"ทหารเรือที่เหลืออยู่มารวมตัวกันที่น่าศาลยุติธรรมให้หมด รีบมาเร็วๆ จับไอ้คนทรยศนั้นให้ได้"
"คนทรยศงั้นเหรอ น่าขำสิ้นดี คนที่ทรยศพวกเราตลอดระยะเวลา50ปีที่ผ่านมาก็คือพวกเรากองทัพเรือต่างหากเล่า"โออิโมพูดแล้วฟาดกระบองซัดทหารเรือหลายร้อยกระเด็น
"แถมพวกเราเป็นโจรสลัดมาตั้งแต่แรก โจรสลัดสู้กับกองทัพเรือแล้วมันแปลกตรงไหน"กาซีพูดแล้วแกว่งขวานซัดพวกทหารไป
"ฮ่าๆๆ"คนยักษ์ทั้งสองหัวเราะ
"เอาเลยโออิโม"
"ได้เลยกาซี"โออิโมตอบรับ
ทั้งสองฟาดอาวุธพร้อมกันส่งทหารเรือจำนวนมากกระเด็น
"ปืนใหญ่ทั้งหมดเล็งไปที่ขาของกาซีเดี๋ยวนี้"
"ตูมๆๆๆๆ"กาซีโดนยิงขาจนเสียสมดุล
"ตอนนี้แหละบุกเลย"
ทหารเรือจำนวนมากขึ้นไปบนตัวกาซี เจอจำนวนขนาดนี้ทำให้กาซีล้มลง
"กาซี!!!"โออิโมร้อง
"ต่อไปโออิโม"
"ตูมๆๆๆ"ปืนใหญ่ยิงใส่โออิโมบ้าง
พวกช่างกาเลราและตระกูลแฟรงกี้อยู่ด้านในศาลยุติธรรม
"สถานการณ์ข้างนอกเปลี่ยนไปแล้ว
"ถึงพวกคนยักษ์ที่ย้ายข้างจะสู้เต็มที่แล้วก็เถอะ แต่คงถึงขีดจำกัดแล้วล่ะ"ซันไบกล่าว
จากนั้นพวกทหารเรือก็บุกเข้ามาผ่านประตูที่โดนริฮังฟันขาด ซึ่งหมายความว่าโออิโมโดนจัดการแล้ว
เหล่าทหารเรือต่างเข้าล้อมพวกกาเลราและตระกูลแฟรงกี้
____________________
ที่ใต้ดินหอตุลาการสแปนดั้มก็พาโรบินขึ้นบันไดอย่างเร่งรีบ
"เฮ้ย เดินไปเร็วๆหน่อยสิ บ้าที่สุดนี่มันอะไรกัน ปล่อยให้โจรสลัดบุกเข้ามาถึงนี่ได้ยังไง"สแปนดั้มหยิบหอยทากสื่อสารขึ้นมา"เฮ้ย ทุกคนตอบด้วย CP9พวกแกมัวทำอะไรกันอยู่น่ะห๊ะ โจรสลัดตัวนึง เฮ้ย ถามแล้วก็ตอบกลับมาสิ"
โรบินหันไปสังเกตเห็นหอยทากทองคำที่สแปนดั้มถือก็เบิกตากว้าง
"เดี๋ยวก่อนนี่นาย...นั่นมัน..."
"หือ?...เหวอ!!!! หอยทากทองคำนี่หว่า!!!!"
_________________
ที่ศูนย์บัญชาการใหญ่มารีนฟอร์ด
"ตรู๊ดๆๆๆๆๆๆ"
"มีการติดต่อเข้ามาที่หอยทากสื่อสารเงินครับ คำร้องขอใช้งานบัสเตอร์คอล พลเอกอาโอคิยิขออนุมัติใช้งานบัสเตอร์คอล"
"สถานที่ล่ะ?"
"เอนิเอส ล็อบบี้ครับ"
"ติดต่อพลเรือโท5นายที่อยู่ใกล้พื้นที่เป้าหมายเดี๋ยวนี้"
"ดูจากระยะทางส่งจากศูนย์ใหญ่จะเร็วกว่านะครับ"
"เวลาล่ะ?"
"ไปถึงได้ใน30นาทีครับ"
"เตรียมส่งเรือรบ10ลำออกจากท่า เรียกพลเรือโท5นายด้วย ด่วนที่สุด!!!"
"ครับ คำสั่งบัสเตอร์คอลอนุมัติ เตรียมส่งเรือรบจำนวน10ลำออกจากท่าทันที"
___________________
"เฮ้ยๆๆ"สแปนดั้มเรียกใส่หอยทากสื่อสารของจริง
"ครับหัวหน้า"
"หอยทากสื่อสารของจริงอยู่นี่ต่างหาก แถมดังกดปุ่มไปแล้วด้วย เผลอสั่งใช้งานบัสเตอร์คอลไปซะแล้วสิเรา"
__________________
"ไอ้โง่นั้น"คาราสึมะพูดขณะถือหอยทากสื่อสารไว้
"ทำอะไรบ้าๆ รีบยกเลิกคำสั่งเดี๋ยวนี้เลยนะ"
"เสียงโรบินนี่นา"ลูฟี่กล่าว
_______________________
"กลายเป็นเรื่องใหญ่แล้วสิ"กิโร่กล่าวถือหอยทากสื่อสารไว้
หอยทากสื่อสารของกิโร่ดังขึ้น
"โรบิน"เทียร์กล่าว
_______________________
พวกทหารเรือในหอพิพากษากำลังฟังหอยทากสื่อสาร
"ว่าไงนะบอกให้ยกเลิกงั้นเหรอ เฮ้ยๆ นี่แกรู้ตัวรึเปล่าว่ากำลังพูดอยู่กับใคร"
"เสียงประกาศนี่มันอะไรกัน"
"เฮ้ย อย่าขยับนะ"พวกทหารเรือเล็งปืนใส่พวกกาเลราและตระกูลแฟรงกี้ที่โดนจับ
"ขยับได้ซะที่ไหนกันเล่า"
หน้าประตูคนยักษ์ก็โดนจับมัด
"ฮ่าๆๆ ก็ดีแล้วไม่ใช่รึบัสเตอร์คอลมันไม่ดีตรงไหนล่ะ"
"เสียงหัวหน้าสแปนดั้มใช่ไหมเนี่ย?"ทหารเรือถาม
_______________
สแปนดั้มพูดใส่โรบิน
"ใช่แล้ว ก็ดีแล้วนี่นา เพราะฉันคือหัวหน้าไซเฟอร์โพลหมายเลข9ยังไงล่ะ เพื่อจะส่งตัวแกไปให้กับรัฐบาลโลกได้อย่างปลอดภัยจึงสั่งใช้บัสเตอร์คอล ฮ่าๆๆ แบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่เรอะ ต่อให้เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นที่นี่ก็ตาม แต่ผลลัพย์สุดท้ายฉันก็สามารถฆ่าพวกโจรสลัดทั้งหมดได้อย่างไม่ต้องสงสัย"
_____________________
"พูดอะไรบ้าๆ ฉันบอกแล้วยังไงล่ะว่ามันไม่ได้จบแค่นั้น การโจมตีนั้นไม่มีจิตใจของความเป็นคนอยู่นะ"
"หัวหน้ากับเสียงผู้หญิงนี่ใคร?"
"ทุกอย่างที่อยู่ในเอนิเอส ล็อบบี้จะถูกเผาจนหมดสิ้น ไม่ว่าตึกหรือกระทั่งคน หรือแม้แต่เกาะทั้งเกาะ"
พวกทหารเรือได้ยินแล้วพากันตกใจ
______________
"มันคือการระดมยิงที่เหมือนกับฝันร้าย ทำลายทุกอย่างเพื่อบรรลุเป้าหมาย นั่นแหละคือบัสเตอร์คอล คุณไม่รู้หรอกว่า20ปีที่แล้วที่โอฮาร่านั่นน่ะมันเกิดอะไรขึ้น"
"เออ พอแล้ว เพราะสำหรับรัฐบาลแล้วเรื่องนั้นมันก็เป็นแค่เรื่องขี้ผงเท่านั้น สถานการณ์ตอนนี้ที่เจ้าคัตตี้ แฟลม เผาทำลายแบบแปลนพลูตันครึ่งหนึ่งไปแล้ว เธอคือเบาะแสเพียงหนึ่งเดียวที่จะไปถึงอาวุธโบราณได้ มันมีอำนาจทางการทหารมากพอจะพลิกยุคสมัยได้เลยทีเดียว และเจ้าพวกงี่เง่าที่คิดจะมาแย่งชิงตัวเธอไป ถ้าจะสามารถกำจัดพวกมันได้อย่างสิ้นซากล่ะก็ ต่อให้พวกทหารต้องตายกันอีกซักกี่พันคน มันก็เป็นเพียงแค่การเสียสละที่ช่วยไม่ได้เพื่ออนาคตที่รุ่งเรืองยังไงล่ะ"
____________________
"ที่สำคัญเหนือสิ่งอื่นก็คือความสำเร็จและการงานของฉัน!!!"
หอยทากสื่อสารตะโกนออกมา ทหารเรือตกใจ
"เฮ้ย เจ้าหมอนี่พูดอะไรอยู่เนี่ย"
"จะให้พวกเราไปตายแทนเนี่ยนะ พูดเป็นเล่นน่ะ"
__________________
"คุณเห็นชีวิตคนเป็นแค่ผักปลารึยังไง?"โรบินถาม
"ลืมไปแล้วรึไงว่าCP9คือหน่วยงานลับของรัฐบาล ถ้าจำเป็นต้องสละคน100คนเพื่อช่วยชีวิตคนอีก1,000ล่ะก็พวกเราสามารถฆ่า100คนที่ว่าให้ดูโดยที่ไม่ต้องลังเลเลย ความยุติธรรมที่แท้จริงจำเป็นต้องเหี้ยมด้วยยังไงล่ะ พูดไปแล้วไอ้พวกทหารไร้น้ำยาที่ไม่มีปัญญาหยุดพวกโจรสลัดที่บุกเข้ามา ตายไปซะก็ดีแล้วไอ้พวกงี่เง่า ฮ่าๆๆๆ"
โรบินสังเกตเห็นบางอย่าง
"หอยทากสื่อสารนั่นยังต่อสายอยู่นะ"
"เอ๋? แย่แล้ว!!!! นี่ที่พูดเมื่อกี้ได้ยินกันหมดเลยเหรอเนี่ย"
___________________
"เอ่อ...เรื่องมันก็เป็นแบบนี้ และชื่อของฉันก็คือลูฟี่หมวกฟาง"
"ไอ้โกหก!!!!!!"ทหารเรือตะโกน
_____________________
"เฮ้ โรบิน"
"ใครน่ะ นี่แกเป็นใคร!!!!"สแปนดั้มตะโกน
"คิรัวร์คุง"โรบินพูดทำให้สแปนดั้มรู้ว่าใครพูดอยู่ปลายสาย
"แก...ไอ้นามิคาเสะ แกถือหอยทากสื่อสารได้ยังไง แคลิเฟอร์อยู่ไหน?"สแปนดั้มถาม
"ฉันจัดการและชิงกุญแจเธอมาแล้วและกำลังจัดการลุจจิ ยังไงก็ตามโรบิน เรารู้แล้วว่าไอ้โง่นี่ดังกดปุ่มเรียกบัสเตอร์คอลและไม่รู้สึกผิด เขาพร้อมจะสละทหารทุกนายรวมถึงคนของเขาเพื่อรางวัลและชื่อเสียงตัวเอง"
"ทุกคนรีบหนีออกไปจากเกาะเร็ว!!!"โรบินตะโกน
"โรบิน เราเคยเจออันตรายแบบนี้มาแล้วและจะเจอมากกว่านี้ในอนาคต เราจะไม่ไปไหนถ้าไม่มีเธอ ส่วนพวกทหารเรือ ถ้าพวกนั้นฉลาดก็ควรรีบหนีก่อนที่หัวหน้าจะฆ่าพวกมัน"
"คิรัวร์คุง ถ้าอยู่ที่นี่ทุกคนจะตายกันหมดนะ!!!"โรบินตะโกน
"อย่าพูดอะไรบ้าๆออกมาได้ไหม!!!"
สแปนดั้มต่อยหน้าโรบินล้มลงตกบันไดไป
_________________
"ผัวะ!!!! ตึงๆๆ....ตรู๊ด!!"
"แก...บังอาจ"คิรัวร์โมโห
ลุจจิพุ่งเข้าโจมตีต่อ
_________________
"รู้สึกจะสั่งใช้งานบัสเตอร์คอลไปแล้วแฮะ"คาคุกล่าว
"ทำอะไรของเขาเนี่ยผู้ชายคนนั้น"จาบรากล่าว
"ท่าทางจะแย่ซะแล้วสิ"โซโลกล่าว
"ฉันต่างหากล่ะที่แย่น่ะ"อุซปร้อง
__________________
"น่าสงสารจริงๆพวกเธอน่ะ ไม่หลงเหลือกระทั่งความหวังแล้วนะ"กิโร่บอกเซียร์
"ไม่ต้องห่วงหรอก เราเคยเจอสถานการณ์สิ้นหวังแบบนี้มาแล้ว"เซียร์กล่าว
"ใจสู้ดี แต่จะไปได้ก็ต่อเมื่อล้มฉันคนนี้ได้นะ"กิโร่กล่าว
____________________
โคโคโระก็ฟังประกาศอยู่
"ฮ่าๆๆๆ เจ้าหนูโจรสลัด นี่เจ้าเกิดมาภายใต้ดวงดาวแบบไหนกันแน่นะ เหตุการณ์ยิ่งบานปลายกลายเป็นเรื่องน่าสนุกเข้าไปใหญ่แล้ว"
_____________________
"บัสเตอร์คอลกำลังจะมาถล่มแล้ว เรือรบกำลังมาที่นี่"
"รีบออกจากเอนิเอส ล็อบบี้เร็วเข้า"
"เกาะได้ถูกเผาหมดแน่"
พวกทหารเรือที่เฝ้าพวกตระกูลแฟรงกี้ กาเลราและคนยักษ์พากันหนีไป
"เรือรบกำลังมาแล้วทหารวิ่งหนีทำไม?"ซันไบถาม
"มันว่าจะเผาที่นี่ทิ้งไม่ใช่เรอะ"พาวลีย์กล่าว
"แต่ที่นี่มันเกาะรัฐบาลนะ"
"แล้วฉันจะไปรู้ได้ยังไงฟะ!!!"
"เฮ้ เดี๋ยวสิ ก่อนไปมาแก้เชือกให้พวกเราก่อน"
พวกทหารเรือไม่สนใจต่างวิ่งหนีไปที่ชายฝั่งเพื่อขึ้นเรือหนี
"ถูกทิ้งแล้ว"
"เฮ้ แล้วจะทำไงเนี่ย แย่แล้วไม่ใช่เหรอ?"ซันไบถาม
"มันก็แย่มาตลอดตั้งแต่เราเหยียบเข้ามาที่นี่แล้วล่ะนะ"พาวลีย์กล่าว
"แล้วลูกพี่ล่ะ ลูกพี่แฟรงกี้จะเป็นยังไงเนี่ย?"
"จริงด้วย ถ้าไม่กลับมาที่นี่ พวกเราก็กลับไปด้วยกันไม่ได้ พวกคุณหมวกฟางด้วย"
"ถ้างั้นแล้วพวกเราล่ะ?"
"ทุกคนจะเป็นยังไงกันต่อไปเนี่ย"
_______________________
ห้องของหมาป่า
"พวกเราไม่มีเวลามาโอ้เอ้แล้วนะ"จาบรากล่าว
"ต้องรีบจัดการแล้วไปที่ประตูแห่งความยุติธรรม"คาคุกล่าว
"ฉันคิดออกแล้ว"
"หือ นายคิดอะไรออกเหรอ?"อุซปถาม"วิธีถอดตรวนออกเหรอ หรือวิธีหนีออกไปจากที่นี่"
"ชื่อของนายคือยอดดาบจมูกวายุ"
"นี่ไม่ใช่เวลาคิดชื่อเท่ๆอยู่นะเฟ้ย!!!! ช็อปเปอร์มาเร็วๆหน่อย"
____________________
สแปนดั้มเดินลงไปหาโรบินที่ตกบันไดไปหลายขั้น
"ดังพูดเรื่องไร้สาระออกไปซะได้ ถ้าพวกโจรสลัดหนีไปจริงๆล่ะก็ แกจะรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี่ด้วยวิธีไหน!!!!"
___________________
"ตะกี้อะไรน่ะ โรบินพูดมาจากที่ไหน?"
"จากอีกฟากของประตูบานนี้"คาราสึมะตอบ
"ย๊าก!!!"ลูฟี่วิ่งเข้ามายกขาเตะแต่คาราสึมะเอาแขนรับไว้
"ให้ฉันพูดว่าคงไม่ให้แกผ่านไปหรอกก่อนไม่ได้รึไง"
ลูฟี่ยกหมัดเข้าที่ท้อง แต่มันไม่ทำให้คาราสึมะสะเทือน เขายกหมัดชกหน้าลูฟี่ไปทีนึง ขาทั้งสองยกเตะใส่กัน
"ตูม!!!!"ทั้งสองต่างยกหมัดประสานงากัน ทั้งคู่ต่างกระเด็นไปด้านหลัง
ลูฟี่ล้มลงกองซากกล่องลุกขึ้นมา ขณะที่คาราสึมะชนกล่องเหล็กด้านหลังคุกเข่าค่อยๆลุกขึ้น
"หลีกไป โรบินอยู่ข้างในประตูบานนั้นใช่มั้ย?"ลูฟี่ถาม
"ก็แค่อยู่ แต่แกจะไม่ได้เจอเธออีกแล้ว"
"เรื่องอะไร ฉันจะไปหาโรบิน จะไปเดี๋ยวนี้แหละโรบิน!!!!"
__________________
"ลุกขึ้นนิโค โรบิน รีบลุกขึ้นมาเร็วๆยัยบ้า"
โรบินหามามองเขาด้วยแววตาโกรธ
"แววตานั่นมันอะไรกัน?"สแปนดั้มถาม
"รีบสั่งยกเลิกบัสเตอร์คอลเดี๋ยวนี้ ตอนนี้อาจจะยังทันก็ได้นะ"
"หนวกหู!!! ยังไม่เลิกพูดเรื่องนั้นอีกเรอะ จนป่านนี้แล้วจะให้หัวหน้าCP9อย่างฉันคนนี้ ไปบอกว่าตะกี้เผลอสั่งบัสเตอร์คอลไปโดนไม่ได้ตั้งใจครับ ใครพูดก็บ้าแล้วยัยโง่"
สแปนดั้มจับคอเสื้อยกเธอขึ้นมา
"ถึงจะเสียหายมากมายขนาดไหนมันก็ไม่เกี่ยวกับฉัน ขอแค่ส่งตัวเธอไปให้กับรัฐบาลโลกได้สำเร็จ อนาคตของฉันก็โชติช่วงชัดชะวาน แบนี้ไม่ดีเหรอไง ฮ่าๆๆ"
"ไม่มีทางเป็นแบบนั้นหรอก"โรบินแย้ง
"อะไรนะ?"สแปนดั้มหยุดหัวเราะ
"คิรัวร์คุง ลูฟี่และทุกคนมาแล้ว อยู่แค่ใกล้ๆนี่"โรบินกล่าว
"อย่าฝันหวานไปหน่อยเลย ความหวังของเธอน่ะมันไม่เหลือแม้แต่เศษเสี้ยวแล้ว คนที่กำลังสู้กับเจ้าหมวกฟางกับนามิคาเสะอยู่ตอนนี้ คือพลเรือโทแห่งศูนย์ใหญ่และCP9ที่เก่งที่สุด คาราสึมะกับลุจจิที่มีพลังถึง4100และ4000โดริคิเชียวนะ นี่เธอคิดว่าไอ้เด็กนั่นจะมีปัญญาชนะจริงๆรึไง ถึงจะสั่งบัสเตอร์คอลไปแล้ว หรือเจ้าหมวกฟางจะมาถึงนี่แล้วก็ตาม สถานการณ์มันก็ไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมหรอก เข้าใจรึยังล่ะยัยบ้า!!!"
"พลั๊ก!!!!"โรบินโดนเตะล้มตกบันไดไปอีกครั้ง
"คิรัวร์คุง...ทุกคน"
___________________
ลูฟี่จ้องมองคาราสึมะ เขาวอร์มร่างกายเล็กน้อยและพุ่งเข้าไปยกตัวคาราสึมะจับทุ่มกระแทกกล่องไม้
"โรบิน!!!!!"ลูฟี่วิ่งไปที่ประตู
"โซล!!!!"คาราสึมะพุ่งมาและเตะลูฟี่กระเด็นใส่กำแพงไม่ให้เข้าประตูได้
"ตึง!!!"กล่องไม้พุ่งผ่านกลุ่มควันใส่คาราสึมะ
"ย๊าก!!!!"ลูฟี่ที่ซ่อนหลังกล่องยกหมัดชกใส่เขารัวๆ คาราสึมะหลบหลีกไปเรื่อยๆและยกหมัดชก แต่ลูฟี่ยกขากัน
"ผัวะๆๆปึ้กๆๆๆ"ทั้งสองต่างเตะต่อยใส่กัน ก่อนที่คาราสึมะจะเอามือจับพื้นยกขาสองข้างเตะหัวลูฟี่กระแทกเพดานร่วงลงพื้น
"หึ"คาราสึมะหัวเราะเล็กน้อย
"ย๊ากก บาซูก้ายางยืด!!!"ลูฟี่ยกแขนสองข้างไปด้านหลังพุ่งเข้าไป
"ตูม!!!!"คาราสึมะยกขาตัวเองป้องกันไว้
__________________
"ฮ่าๆ รูปร่างประหลาดจัง"จิมนี่มองหอตุลาการที่โดนคาคุตัด"แต่ว่าไม่เห็นมีใครมาเลย อุตส่าห์ตั้งใจช่วยนำทางให้แท้ๆ"
จิมนี่กับกอนเบวิ่งไปที่กำแพงมองเกาะหลักที่พวกทหารพากันวิ่งหนี
"ฝั่งโน้นท่าทางน่าสนุกดีเนอะ"
"จิมนี่ กอนเบ ทั้งสองมัวทำอะไรอยู่น่ะ?"โคโคโระที่มาเจอหลานพูด
"คุณป้า"จิมนี่กับกอนเบวิ่งไปหา"คืองี้นะ หนูไปเจอรูแปลกๆเข้า แล้วที่นี่หนูก็พาพี่ชายโจรสลัดไป แล้วก็นะๆๆ พี่ชายโจรสลัดก็เหลือตัวแค่นิดเดียวเอง"
"ตัวนิดเดียวเหรอ?"
"แต่ว่านะระเบิดตูมเลย"
"ระเบิดเหรอ?"
"เนอะๆ"จิมนี่หันไปถามความเห็นกอนเบ
"เมี้ยวๆ"กอนเบตอบรับ
"เจ้าหนูโจรสลัดคนนั้นน่ะเหรอ เหอๆ ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจก็เถอะ แต่เรื่องราวชักจะน่าสนุกกว่าเดิมแล้วนะเนี่ย"โคโคโระกล่าว
_______________
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น