คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #131 : จบศึกที่หอตุลาการ(RE2)
สแปนดั้มกำลังลากตัวโรบินที่ไม่ยอมลุกขึ้นบันไดไปเอง
"ให้ตายสิ จนป่านนี้แล้วยังหาเรื่องยุ่งยากให้เหนื่อยอีกนะ นังบ้า นังโง่ นังผู้หญิงหน้าโง่ ฉันชักจะเหนื่อยหน่ายกับแกแล้วนะ ยังไม่ลุกขึ้นมาเดินเองอีกเหรอ อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำซากหลายทีจะได้มั้ย
สำหรับแกในตอนนี้ไม่เหลือแม้แต่เศษเสี้ยวความหวังให้เห็นอีกแล้ว ถึงจะได้ยินเสียงจากทางเดินและหอยทากสื่อสาร แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครโผล่มาสักคน ตอนนี้อาจจะถูกคาราสึมะละเลงเลือดอยู่ก็เป็นได้นะ ฮ่าๆๆ แค่กๆๆๆ"
สแปนดั้มหัวเราะมากจนสำลัก
"หน่อยแน่ เป็นเพราะแกคนเดียวทำให้ฉันสำลักเลยเห็นมั้ยเนี่ย หน่อยแน่ นังบ้า นังโง่ นังผู้หญิงหน้าโง่
__________________
"เข้าใจแล้วรึยัง ไม่ว่าแกวางแผนจะทำอะไรก็ไม่มีทางผ่านประตูบานนี้ไปได้"
"ใครบอกล่ะ ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีไหน ฉันก็จะผ่านไปให้ได้"
"ความเห็นไม่ตรงกันสินะ พูดไปก็ป่วยการเปล่า"
"ฉันเองก็ไม่มีเวลาแล้ว หมัดปืนยางยืด"ลูฟี่ยกหมัดรัวใส่ แต่ลคาราสึมะหลบได้
"แส้ยางยืด!!!"ลูฟี่กระโดดยืดขาเตะ แต่คาราสึมะมาเหนือหัวเตะเขากระแทกพื้น
"ฮึ้ย!!!"ลูฟี่ลุกขึ้นมา
____________________
จาบราตกจากเพดานลงมาที่พื้นและเห็นซันจิวิ่งหนีไป
"เดี๋ยวก่อนเซ่ โซล"จาบราพุ่งความเร็วสูงตามมา
"เปรี้ยง!!!"ซันจิยกขาไปด้านหลังเตะจมูกให้จาบราถอยไป
"ปาร์ตี้เทเบิ้ล!!!"ซันจิโดดเข้ามาหา
"เพลงหมัดกายาเหล็ก"
แต่ซันจิโดดมายืนด้านหลัง
"เนื้อต้นขา"ซันจิเตะใส่ขาทำให้จาบราเสียสมดุลล้มลงพื้น
ซันจิกระโดดและหมุนตัวเตะลงมา
"เหล็กเสียบเนื้อ!!!!"
จาบราลุกขึ้นหลบได้ก่อนจะโดนเตะ
"บ้าเหรอฉันไม่ใช่บาร์บีคิวนะมาเสียบเนื้อ ถ้าแกอยากเจ็บตัวมากขนาดนั้นล่ะก็ งั้นก็ได้ ฉันจะให้แกเห็นพลังที่แท้จริงของเพลงหมัดกายาเหล็ก"จาบราแสยะยิ้ม
จาบราคุกเข่าวางมือกับพื้น
"หมาป่าเตรียมพร้อม"จาบราพุ่งไปด้วยความเร็วสูงรอบตัวซันจิ"หมาป่าล่าเหยื่อแอเรียเน็ทเวิร์ค"
คลื่นที่เหมือนกรงเล็บหมาป่าพุ่งมารอบตัวซันจิ
"หวา โจมตีแบบเฉือน"ซันจิหลบมันไปและเห็นจาบรายืนตรงหน้า
"กำปั้นหมาป่า!!!"จาบราต่อยหมัดเข้าที่ท้อง
"ตึง!!!!"ซันจิลอยกระเด็นไปถึงอีกด้านของตึก
"ฮ่าๆๆ ไงล่ะ อานุภาพของเพลงหมัดกายาเหล็ก ต่างกันลิบลับเลยใช่มั้ยล่ะ เดินชมจันทร์"จาบราโดดเกยียบอากาศมาหาซันจิ
"อูย!!!"ซันจิยังไม่ทันลุกก็เห็นจาบรามาทางน้ี
"เท้าวายุ ดาวตกฝูงหมาป่า"คลื่นร่างหมาป่าพุ่งกระแทกใส่ซันจิ
จาบราลงมายืนพื้นแล้วร้องคำราม
"ฮ่าๆๆ คิดว่าชนะฉันได้เหรอ มันไม่ง่ายแบบนั้นหรอกเฟ้ย เพราะฉันคือหมาป่า ฉันจะไล่ล่าแกจนกว่าจะขย้ำแกได้"
ซันจิลุกขึ้นมายืนจับไหล่ขวาเขา
"ฉันไม่คิดจะยอมให้ใครมาฆ่าและไม่คิดยอมให้อภัยด้วย"
"อภัยเหรอ? ฮ่าๆๆ นึกเวทนานิโค โรบินขึ้นมารึไง ใจของแกมันไม่นิ่งทำให้เกิดช่องว่างระหว่างการต่อสู้ ถ้ามีเวลาไปห่วงผู้หญิงหน้าโง่โชคร้ายนั่นล่ะก็ ฉันว่าแกเอาเวลาไปห่วงชีวิตตัวเองดีกว่ามั้ง"จาบรากล่าว
"ระวังปากหน่อย คำพูดของแกกำลังทำให้ฉันโกรธอยู่"ซันจิกล่าว
"ใจว้าวุ่นแบบนั้นเอาชนะฉันไม่ได้หรอก ตอนนีแกเจ็บหนักไม่น้อย ถ้ารู้สึกว่ายังไม่พอล่ะก็ เพลงหมัดกายาเหล็ก หมาป่าสวรรค์"
"ตึง!!!!"จาบรายกเท้าเตะซันจิกระแทกพื้นไถลไป
"ฮ่าๆๆๆ"จาบราหัวเราะขณะที่ซันจิลุกขึ้น
"แกจะปากดีหัวเราะได้แค่ตอนนี้เท่านั้น"ซันจิพูดแล้วหมุนตัว
"แกจะเล่นหมุนตัวอะไรฉันไม่รู้ด้วยหรอกนะ"จาบราตั้งท่าเตรียมโจมตี
ซันจิหยุดหมุนตัวไป แต่จาบราเห็นขาขวาเขามีสีแดงและไอร้อนออกมา
"อะไรน่ะ ขาแดงด้วย?"
"เท้าปีศาจ เดวิลจั๊มป์ เท้าที่อาบความร้อนสูงกับความเร็วในการโจมตี"ซันจิโดดเข้าไปยกเท้าเตะใส่ท้องจาบรา
"อ๊ากกก!!!!....ร้อน!!!!!"
"พลังทำลายของมันดุจดั่งปีศาจตัวจริง"ซันจิกล่าว
จาบราถูกส่งกระเด็นลอยกลับไปอีกด้านของตึก เขามีรอยสีแดงอยู่ที่ท้อง
"ร้อนๆๆ พองหมดแล้ว ร้อนไปถึงกระดูกเลย กระดูกหักด้วย กายาเหล็กไม่ได้ผลเลยสักนิด ลูกเตะอะไรของมันเนี่ย"จาบราล้มคลุกคลานกับพื้น
ซันจิกระโดดจากอีกด้านของตึกมาหาจาบรา
"เจ้โง่เอ๊ย พุ่งเข้าหาผู้ใช้6รูปแบบกลางอากาศอย่างงั้นเหรอ"จาบราโดดเข้าไปเผชิญหน้า
"เดวิลจัมป์ เนื้อบดเกรดหนึ่ง"
"เดินชมจันทร์!!"จาบราโดดขึ้นสูงหลบได้
"ฮ่าๆๆๆ ไอ้โง่ แกนี่มันโง่จริงๆ หลงระเริงปิดจะเผด็จศึกงั้นสินะ ฉันต่างหากเป็นฝ่ายชนะ รับไป สิบดัชนีพิฆาตแอบแสงจันทร์"
ซันจิยกเท้าปัดแขนซ้ายได้ แต่ยังโดนแขนขวากระแทกใส่
"ฮ่าๆๆ ปัดแขนได้ข้างนึงเหรอ น่าเสียดายจริงๆ ถ้าขาอีกข้างของแกเตะได้ล่ะก็คงหยุดดันชีพิฆาตได้ทั้งหมดไปแล้ว"จาบรากล่าว
"ทำยังไงได้ล่ะ ขาอีกข้างของฉันเตรียมเอาไว้ปิดฉากแกนี่หว่า"
"หา?"
"เดวิลจัมป์"
"ดะ..เดี๋ยวก่อนๆๆ"
"ฟรังบาจูช็อต!!!"ซันจิเตะเข้าที่หน้าส่งจาบราพุ่งลงมากระแทกพื้น ซันจิลงพื้นมาอย่างปลอดภัย
"พระเจ้าสร้างอาหารขึ้นมา ส่วนปีศาจก็สร้างเครื่องปรุง ออกจะเผ็ดไปหน่อย แต่ได้ผลใช่มั้ยล่ะ"
"ตูม!!!!"บนห้องจาบรา โซโลกับคาคุยังสู้กันอยู่ แรงกระแทกทำให้เศษหินโปรยลงมาหาซันจิ เขาหลบทัน
"เกือบไป ไอ้ยีราฟกับเจ้าหัวมอสนั้นคิดจะถล่มหอนี้รึไง"ซันจิกล่าว
ซันจิวิ่งไปและเห็นลูกศรสีเหลืองเรียงเป็นทาง มีตัวหนังสือเขียนว่าทางไปประตูแห่งความยุติธรรม
"นี่มันประตูแห่งความยุติธรรม ไปตามทางนี่จะไปได้เหรอ คุณนามิ วีวี่จัง เซียร์จังกำลังไปที่ประตูสินะ ตามไปดีกว่า"
ซันจิวิ่งตามภาพศรบอกทางของจิมนี่ไป
___________________
สแปนดั้มดึงหัวโรบินพามาถึงบนยอดบันไดหอ
"เร็วๆหน่อยเซ่!!!!"สแปนดั้มตะโกน
เขาดึงหัวเธอหนักขึ้นจนขึ้นมาถึงบนยอดหอได้
"ฮ่าๆๆ ออกมาแล้ว ในที่สุดก็มาถึงสะพานแก่งความลังเล ดูซะนิโค โรบิน"
โรบินเบิกตากว้างเมื่อเห็นประตูแก่งความยุติธรรมกำลังเปิดออก
"เห็นแล้วใช่มั้ย ประตูแห่งความยุติธรรมกำลังเปิดออก ฮ่าๆๆ นานจริงๆ ยาวนานเหลือเกินแต่ก็มาถึงแล้ว พอลอดผ่านประตูนั้นไปฉันก็จะได้กลายเป็นใหญ่ ไม่สิ ฉันจะได้กลายเป็นวีรบุรุษของโลกใบนี้ ฮ่าๆๆ สะพานที่ทอดยาวไปอีกฟากของประตูนั้น เหมือนกับทางไปสู่ตำแหน่งวีรบุรุษที่รอฉันอยู่จริงๆ"
ตัวสะพานกำลังถูกยกขึ้นมาเชื่อม
"ฮ่าๆๆ วิเศษจริงๆ เห็นมั้ยล่ะ เส้นทางที่ทอดยาวไปสู่อนาคตอันรุ่งเรืองของฉัน เหอะ แต่สำหรับเธอนี่คงเป็นทางเดินไปสู่นรกสินะ คิดแบบนั้นเหมือนกันสินะ นิโค โรบิน"
"ไม่นะ!!"โรบินร้องทุบหัวใส่ท้องสแปนดั้มล้มลงพื้นและรีบวิ่งหนีไป แต่พลาดสะดุดล้มลงพื้น
"นี่แก เลิกบ้าได้หรือยังห๊ะยัยบ้า"สแปนดั้มเดินเข้ามายกเท้ากระแทกหัว"ยังไม่เข้าใจอีกรึไง ถึงแกจะดิ้นรนยังไงก็เปล่าประโยชน์ นี่แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใครมาจากไหนห๊ะ วีรบุรุษของโลกไงล่ะ ฉันคือวีรบุรุษของโลกใบนี้ ฉันไม่เหมือนกับผู้หญิงชั่วร้ายที่ไม่เหลือแม้แต่เศษเสี้ยวของความหวังอย่างแกหรอก อนาคตสดใสที่เต็มไปด้วยความหวังและความฝันกำลังรอฉันอยู่ ฉันคนนี้ เข้าใจหรือยังนังผู้หญิงหน้าโง่ นังบ้า นังโง่ นังผู้หญิงหน้าโง่ ฮ่าๆๆ"
"คิรัวร์คุง ลูฟี่ ทุกคน"โรบินร้องในใจ
________________
แฟรงกี้วิ่งมาตามทางเดินใต้ทะเล
"เร็วเข้าๆ ถ้าไปไม่ทันก็หมดความหมาย"แฟรงกี้กล่าว
"ฉันรู้แล้ว"คิรัวร์กล่าว
"หือ มองเห็นอะไรแล้ว"แฟรงกี้กล่าว พวกเขาเห็นประตูที่โดนพังข้างหน้า
_____________________
กองเรือ10ลำกำลังมุ่งหน้ามาที่เอนิเอสล็อบบี้
"เราจะไปถึงที่หมายในอีก10นาทีครับ"
"ให้เรือทุกลำเข้าประจำตำแหน่ง"
"ครับ"
_____________________
"เฮ้ย ยังไม่รีบลุกขึ้นมาอีกเหรอ"สแปนดั้มดึงผมให้โรบินยืนขึ้น"ไปกันได้แล้ว"
______________________
คิรัวร์กับแฟรงกี้วิ่งเข้ามาแล้วเจอลูฟี่กำลังสู้กับคาราสึมะ
"ลูฟี่!!!"
"เจ้าหมวกฟาง"
"คิรัวร์ แล้วก็...แฟรงกี้ นี่แกโผล่มาทำไมเนี่ยเจ้าบ้า"
"เจ้าบ้า จะเกลียดอะไรฉันนักหนาให้มันน้อยๆหน่อย ตอนนี้เราพวกเดียวกันเลิกบ้าได้แล้ว"แฟรงกี้กล่าว
"พลเรือโทสินะ"คิรัวร์จ้องมองคาราสึมะ"หมอนี้ขวางทางอยู่นี่เอง โรบินอยู่หลังประตูสินะ เรามีกุญแจ6ดอกแล้ว และกุญแจของลุจจิน่าจะเป็นของจริง
"โห นายจัดการลุจจิได้เหรอ"คาราสึมะมองคิรัวร์
"ให้ฉันช่วยไหม?"แฟรงกี้ยกแขนเล็งปืนใส่
"ไม่ต้อง ที่สำคัญกว่านั้นพวกนายไปหยุดโรบินทีนะ ประตูที่อยู่ข้างหลังนั้นเป็นทางไปต่อ โรบินถูกพาไปไกลแล้ว เดี๋ยวฉันจะหยุดมันเอาไว้เอง"
"เฮอะ ซุปเปอร์เชื่อมือได้เลยเจ้าบ้า"
"เปิดทางเดี๋ยวนี้!!!"คิรัวร์ตวัดคลื่นดาบใส่
"กายาเหล็ก!!!"
__________________
"เคร้ง!!!"โซโลยกดาบป้องกันจมูกของคาคุกลางอากาศลงมายืนพื้น
"ก็บอกแล้วไงว่าฉันชอบเนื้อมากกว่า"คาคุกล่าว
"ลอกแล้วไงว่าฉันไม่สนเจ้าสัตว์กินพืช รีบๆเอากุญแจของแกมาได้แล้ว ถ้าไปไม่ทันก็เท่ากับแพ้นั่นแหละ"โซโลเอาผ้ามาคาดหัวไว้
โซโลยกดาบซังไดและยูบาชิริยื่นอยู่ทางซ้ายหันขวา
"วิชา2ดาบ สองฟาดฟัน"
"หึ เอาผ้าโพกหัวแบบนั้นแล้ว มันทำให้แกเก่งชึ้นงั้นเหรอ?"
"ไม่รู้สิ"โซโลกล่าว เขาพุ่งมาอยู่ใต้คาคุ
"ทะยานฟ้า!!"ดาบทั้งสองตวัดขึ้นบน แต่คาคุเอียงหัวหลบได้ โซโลตวัดลงมาบ้าง"โจนทะยาน!!!"
"ฟ้าแล็บ!!!"คาคุแทงจมูกแต่โดนดาบกัน
"ตราทราย"โซโลตวัดดาบแต่คาคุหันหัวหลบ
"ลอยอยู่ก็เสร็จฉันสิ เคียวคอยีราฟ"คาคุยกหัวฟาดใส่เต็มท้องโซโลไปกระแทกพื้น
"กายาเหล็กไร้จุดบอด"คาคุบิดงอคอและขาตัวเองทำให้ตัวเองกลายเป็นลูกคิวป์สี่เหลี่ยม
"ถึงจะเหลี่ยมแต่ไร้จุดบอด"คาคุกล่าว
"หนวกหู เล่นบ้าอะไรของแกอยู่น่ะ!!!"โซโลตะโกน
"เหอะ อ่อนหัด แกยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ?"
"อะไร?"โซโลถาม
"ยีราฟน่ะมีขา4ขายังไงล่ะ เท้าวายุ"คาคุขยับขา4ข้างไปมา
"นี่แกตั้งใจจะสู้รึเปล่าเนี่ย!!!"
"มัวมองอะไรอยู่การโจมตีมันเริ่มไปแล้วนะ ท่าฟาดฟันที่ถูกอัดขึ้นไปข้างบน
โซโลเงยขึ้นไปเห็นเท้าวายุกลายเป็นเศษเล็กๆจำนวนมาก
"จงโหมกระหน่ำ ฝนยีราฟ"
สายฝนเท้าวายุตกลงมาใส่โซโลจำนวนมาก และเขาป้องกันได้ไม่หมด
"กายาเหล็ก"คาคุทำให้ร่างกายแข็งป้องกันไว้
"พายุรุมฟาดฟัน บ้าเอ๊ย รับไม่ไหวแล้ว"
"ฮ่าๆๆๆ"
สายฝนวายุหมดไปแต่โซโลยังยืนอยู่ได้
"ดัชนีพิฆาต"คาคุพุ่งไปแทงจมูกใส่ โซโลยกดาบกันแต่ก็กระเด็นล้มลงพื้น
"ไอ้ตัวแสบ"
"อึดดีนี่นา เล่นเอาเบื่อไปเลย"คาคุกล่าว
"ฉันฝึกมานี่นาไอ้กิเลนเจ๋อ"โซโลกล่าว
"กิเลนเจ๋อเหรอ ฉันเป็นยีราฟต่างหาก"คาคุแย้ง
"กิเลนเจ๋อ"
"ไม่ใช่เฟ้ย ยีราฟเจ๋อต่างหาก"คาคุด่าตัวเองไป
"หนวกหูน่ากิเลนเจ๋อ มัวพล่ามอยู่ได้ เรื่องนั้นจะอันไหนก็ช่างเถอะน่า"โซโลเก็บดาบยูบาชิริและซังไดคิเทสึ หยิบวาโดอิจิมอนจิมาถือไว้แทน
"เฮอะ มาทำบ้าๆกับฉันแบบนี้ มันไม่จบง่ายๆนะ"คาคุกล่าว
"แกนั่นแหละเตรียมตัวเอาไว้หมดเวลาเล่นแล้ว ก่อนอื่นก็ร่างเหล็กนั้น ฉันจะทำลายมันให้ดู"โซโลประกาศ
"หึ ฟังดูน่าสนุกดีนี่นา จะทำลายกายาเหล็กเนี่ยนะ แกจะทำได้แน่เหรอ"
"เออ ทำได้สิ จะลองดูไหมล่ะ วิชาดาบเดี่ยวอิไอ บทเพลงราชสีห์!!!!"
"ท้าววายุผ่ามังกร"
"เคร้งงงงง!!!!!"ขาและดาบต่างพุ่งปะทะผ่านกันไป
"เฮอะ ถ้าเป็นเหล็กคงตัดได้งั้นเหรอ จะใช้กายาเหล็กรับเมื่อไหร่ตอนไหน ฉันต้องดูก่อนแล้วค่อยตัดสินใจ"คาคุกล่าว
"ยังงี้นี่เอง มันไม่ง่ายอย่างที่คิดเอาไว้สินะ ฮา!!!"โซโลเป่าลมออกมา
"หนึ่งกอริลลา"แขนซ้ายโซโลพองขึ้นมา
"สองกอริลลา"แขนขวาพองขึ้นมาเหมือนกัน
"เอาล่ะเข้ามา วิชา3ดาบ"โซโลยกดาบเหนือศีรษะ
"คราวนี้จะวัดกันด้วยกำลังเหรอ น่าสนุกดีนี่ ดัชนีพิฆาต"คาคุพุ่งเอาจมูกแทง
"ดาบสองกอริลลา"
"เคร้ง!!!!!!!"ดาบกับจมูกปะทะกันอย่างรุนแรง
"กล้ามของมันมีกำลังขนาดนี้เลยเหรอ"
"ย๊ากกกก!!!!!"โซโลเป็นฝ่ายซัดคาคุกระเด็นไปกระแทกผนัง แล้วลงมายืนที่พื้น
"ทำเป็นพูดพล่ามว่าตัวเองเหนือกว่า แกเป็นคนประเภทที่ไม่เคยนึกภาพตอนตัวเองถูกอัดคว่ำมาก่อนเลยสินะ"โซโลกล่าว
"หนอย"คาคุกัดฟันกรอด
"ไอ้คนหัวสูง"โซโลกล่าว
"แกก็เหมือนกัน"คาคุกล่าว
_________________________
"ย๊ากกกก!!! หมัดปืนกลยางยืด"ลูฟี่วิ่งเข้าไปยกหมัดชกใส่รัวๆอีกครั้ง
"กายากระดาษ"คาราสึมะหลบหลีกหมัดลูฟี่ง่ายๆ
"เปรี้ยง!!!!"คาราสึมะยกมือรับหมัดไว้ ขณะเดียวกันลูฟี่ก็ใช้มืออีกข้างรับลูกเตะคาราสึมะไว้
"หมัดปืนยางยืด"
"โซล"คาราสึมะโผล่มาอยู่ข้างหลัง
"เปรี้ยง!!!!"คาราสึมะเตะลูฟี่กระเด็นไปทางคิรัวร์กับแฟรงกี้ที่โดดหลบไม่ให้โดนชน
"เจ้าหมวกฟาง"แฟรงกี้ตะโกน
"เท้าวายุ"
"พายุมังกรเพลิง"
คิรัวร์ตวัดดาบสร้างคลื่นมังกรทำลายเท้าวายุของคาราซึมะพุ่งใส่คาราสึมะ
"โซล"คาราสึมะใช้โซลหลบพ้นให้คลื่นพุ่งไปฟันโดนผนังด้านหลังและพุ่งมาหาคิรัวร์
"จรวดยางยืด"ลูฟี่ชกหมัดเข้ามา ทำให้คาราสึมะต้องหันไปรับหมัดเขาไว้แทน
ลูฟี่ยืดตัวมาตรงหน้าคาราสึมะยืดแขนไปด้านหลัง
"บาซูก้ายางยืด"ลูฟี่ยืดหมัดชก แต่คาราสึมะรับไว้ได้ ตอนนี้มือทั้งคู่ยันกันอยู่
"เจ้าหมวกฟาง ดีล่ะ นิ่งๆนะ อย่าขยับไปไหนนะ"แฟรงกี้เล็งปืนจะยิงคาราสึมะ
"เดี๋ยวก่อน"ลูฟี่ห้ามไว้"นายอย่ามายุ่งไม่เข้าเรื่อง รีบไปเร็วๆ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะหยุดมันเอาไว้เอง"
"หยุดเนี่ยนะ นี่ก็แทบแย่แล้วไม่ใช่เรอะ พวกเราช่วยกันสู้ดีกว่า"
"แฟรงกี้ หมอนี้เป็นคู่ต่อสู้ของฉัน ไม่ว่ายังไงฉันก็ต้องเป็นคนหยุดมัน ย้ำอีกครั้ง นายรีบๆไปที่ที่โรบินอยู่เดี๋ยวนี้ แล้วก็หยุดให้ได้ ไม่งั้นโรบินถูกพาตัวไปไกลแน่ แล้วพวกเราจะเอาเธอกลับมาไม่ได้อีก"
"นี่แก.."แฟรงกี้หวนนึกถึงอดีต
"หยุดนะ ทัฟฟิ่งทอม"แฟรงกี้เมื่อ8ปีก่อนพยายามหยุดขบวนรถทะเลและถูกชน
"หึ ป่วยการเปล่า"คาราสึมะยกเข่ากระแทกหัวลูฟี่
"ฟุ่บ"คาราสึมะหายตัวผ่านลูฟี่มาตรงหน้าพวกเขา"หนีไม่พ้นหรอก
"หมับ!!!!"แต่ลูฟี่ยืดแขนออกมาจับกุมคาราสึมะเอาไว้
"รีบไปเร็ว ไปสิคิรัวร์!!!!"ลูฟี่ตะโกน
"ไปได้แล้ว"คิรัวร์วิ่งนำไป
"ก็ได้"แฟรงกี้วิ่งตามไป
"บอกแล้วไงว่าหนีไม่พ้นหรอก เดินชมจันทร์"คาราสึมะกระแทกลูฟี่ลงพื้นตกลงหลุมไป
"โซล!!!"คาราสึมะหายตัวมาด้านหน้าแฟรงกี้กับคิรัวร์
"อะไรกัน"แฟรงกี้ตกใจ
"หลบไป"คิรัวร์เข้ามาขวางด้านหน้า
"ดัชนีพิฆาต"คาราสึมะกำลังจะแทงนิ้วใส่คิรัวร์
"หมับ!!!!"แต่ลูฟี่ยืดมือมาจับแขนหยุดไว้
"ฉันบอกแล้วไงว่าคู่ต่อสู้ของแกคือฉัน"ลูฟี่กล่าว
______________________
"ฉันยังไม่ได้แสดงพลังสัตว์ป่าของยีราฟให้ดูเลยนะ"คาคุกล่าว
"อย่ามัวแต่พูดแสดงออกมาเลย"โซโลกล่าว
"ไม่ต้องให้แกบอกหรอกน่า ดูซะให้เต็มตาพลังของยีราฟ ป้อมปืนยีราฟ"
คาคุยืน4ขาและหดคอลงไป
"มียีราฟแบบนั้นซะที่ไหน"โซโลกล่าว
"ดัชนีพิฆาตขั้นสุดยอด คิริมันจาโร!!!!"คาคุยืดคอพุ่งเข้ามาหาโซโล แต่เขาหลบทัน
"ยืดได้เรอะ"โซโลมองคอที่ยืดยาวผ่านเขาเปิดช่องว่างฟัน"ฉันบอกแกไว้แล้วนะ ว่าคอยาวๆนั่นแหละคือจุดอ่อนล่ะ"
"เฮอะ มันก็ไม่เสมอไปหรอก เท้าวายุดาบคมเกลียว"
ร่างกายของคาคุพุ่งมาพร้อมหมุนเป็นวงสร้างคลื่นรอบตัว โซโลยกดาบกันไว้ ตัวคาคุกลับมายืน4ขาป้อมยิงยีราฟเหมือนเดิม
"เหอะ คนที่เปิดช่องโหว่คือแกต่างหากล่ะ"คาคุกล่าว
"เชอะ ไอ้หมอนี่เป็นสิ่งมีชีวิตบ้าบออะไรกันแน่นะ"โซโลกล่าว
"คราวนี้แกหนีไม่พ้นหรอก ป้อมปืนยีราฟ"คาคุกล่าว จากนั้นขาของเขาก็ยาวขึ้นมา
"เฮ้ย"โซโลแปลกใจ
"แย่แล้ว หดคอมากเกินไปจนแขนขายืดออกมาแทนเลย"คาคุกล่าว
"โครงสร้างของแกเป็นยังไงกันแน่เนี่ย"
"แบบนี้ก็เหมือนแป้งสาลีที่ถูกอัดจนยืดออกมาเป็นเส้นจากเครื่องทำพาสต้าเลยน่ะสิ"คาคุกล่าว
"พาสต้าแมชชีน"คาคุเปลี่ยนมายืนสองขาแต่คอยังหดเหมือนเดิม
"อย่ามาตั้งชื่อไม้ตายตอนนี้สิฟะ"โซโลกล่าว
"คอยาวๆมันก็ดีอยู่หรอก แต่แขนขายาวๆแบบนี้ก็ใช้งานได้ดีไม่แพ้กัน ฉันเป็นมือโปรด้านการต่อสู้ที่เปลี่ยนวิกฤติให้เป็นโอกาสได้เสมอ จงดูให้ดี กระบวนท่าที่เกิดจากช่วงความยาวนี่"
"ฮึ้ย"โซโลเตรียมรับมือ
"คิริมันจาโร"คาคุยืดคอออกมา
"นี่แกหมดมุขแล้วรึไงฟะ"โซโลตะโกนใส่"ไม่เล่นกับมันแล้ว วิชา3ดาบ ดาบพายุหมุน"
"กายาเหล็ก"คาคุใช้ร่างแข็งรับคลื่นดาบเกลียวคลื่น
"อึก แรงจริงๆ โซล!!!"คาคุรีบพุ่งหนีออกไป
ตัวคลื่นดาบพุ่งไปด้านบนทำลายเพดาน
"เดินชมจันทร์"คาคุโดดขึ้นไปห้องด้านบน
"อะไรน่ะ มันโดดขึ้นไปชั้นบนแล้ว"โซโลกล่าว
"พาสต้าแมชชีน"คาคุโดดกลับลงมาพร้อมเปลี่ยนมายืนสองขา ฟันดาบใส่โซโล เขายกดาบรับไว้
"โทษทีที่ให้รอ"คาคุกล่าว
"เคร้ง!!!!"ทั้งสองถอยห่างจากกัน
"ทั้งแขนขาและคอ เมื่อควบคุมได้ดั่งใจก็สามารถใช้ดาบได้อย่างเต็มประสิทธิภาพ"คาคุโดดเข้าหาโซโล
"เคร้งๆๆๆ"
"ฉันเองก็เป็นผู้ใช้วิชา4ดาบ เมื่ออยู่ในร่างนี้ก็สามารถใช้พลังของยีราฟได้เต็มที่ ตอนนี้แกไม่เหลือโอกาสจะชนะฉันได้อีกแล้ว"
"ไม่ว่าจะเป็นพลังยีราฟที่ร้ายกาจของแก หรือคอยาวๆน่าเกลียดที่ยืดหดได้ของแก หรือวิชา4ดาบของแกนั่นด้วย"
"เคร้ง!!!!"โซโลฟาดดาบทำให้คาคุถูกผลักกลับไป
"อะไรกัน วิชา4ดาบของฉันถูกสกัดเนี่ยนะ"
"ไม่มีอะไรสักอย่างเป็นเครื่องบ่งชี้ว่าแกจะชนะฉันได้"โซโลกล่าว
"ปากดีจริงๆ งั้นขอดูเครื่องบ่งชี้อะไรนั้นของแกหน่อยก็แล้วกัน"คาคุกล่าว
"วิชาสามดาบ เสื้อดาวตะปปเหยื่อ"โซโลย่อตัวพุ่งเข้ามา
"มันจะพุ่งมา"คาคุคิดในใจ
"กายากระดาษ!!!"คาคุหลบหลีก แต่แล้วก็ถูกฟันเข้าที่เอวเลือดพุ่งออกมา
"บ้าน่า เราอ่านทางออกแล้วนี่นา"คาคุคิดในใจล้มลงไป
คาคุลุกขึ้นยืนหันไปมองโซโลที่ไปอยู่ด้านหลังเขา
"หรือว่าไอ้หมอนี่อ่านการเคลื่อนไหวได้เหนือกว่าเราอีกงั้นเหรอ"คาคุคิดในใจ
"แกจะตกอกตกใจอะไรนักหนา อย่าบอกนะว่าที่ผ่านมาแกไม่เคยถูกฟันแบบนี้มาก่อนเลยแม้แต่ครั้งเดียว"โซโลกล่าว
"เฮอะ อย่างนี้นี่เอง ไม่ได้เก่งแต่ปากสินะ ฉันดูถูกแกไปหน่อย แต่ก็แค่นี้แหละ นอกจากจะบรรลุวิชา6รูปแบบแล้วตอนนี้ฉันยังมีพลังสัตว์ป่าของยีราฟอยู่ในมือ ทวงท่า พลังความเร็ว ฉันไม่มีอะไรด้อยกว่าแกเลยสักอย่าง ฉันจะไม่เปิดช่องให้แกอีกแล้ว"คาคุกล่าว
"เท้าวายุดาวกระจาย"คาคุเตะเท้าส่งคลื่นไปในรูปแบบดาวกระจาย
"เคร้งๆๆๆ"โซโลใช้ดาบรับไว้
"คิริมันจาโร"คาคุยืดคอพุ่งไปกระแทกโซโลกระเด็นไป
"จากคอกลายเป็นแส้ แส้ดงไผ่"คาคุฟาดคอลงไปกระแทกใส่โซโล
โซโลกลิ้งหลบไป
"เพิ่มความเร็ว ดาไผ่คลั่ง"คาคุเอาจมูกกระแทกโซโลไม่ยั้ง
"ตึงๆๆๆ"
"ว่าไง เจอแบบนี้ยังจะปากเก่งอีกมั้ยเนี่ย"คาคุพูดก่อนจะหยุดมือยกดาบตั้งท่า
"วิชา4ดาบโจมตีไม่หยุดยั้ง เตรียมตัวเอาไว้"คาคุพุ่งฟันใส่
"เคร้งๆๆๆๆ"โซโลได้แต่ตั้งรับและถูกผลักถอยไปเรื่อยๆ
"รุนแรงอะไรขนาดนี้"
"อ้าวๆว่าไง แค่รับอย่างเดียวก็เต็มกลืนแล้วเหรอ นำหน้าอย่างแกเอาชนะฉันไม่ได้หรอก"
"ฉัวะๆๆ"โซโลเริ่มโดนฟันใส่ร่าง
"เป็นแค่โจรสลัดชั้นต่ำแต่อวดดีตั้งตนเป็นศัตรูกับรัฐบาลโลก พวกแกคิดผิดแล้วรู้เอาไว้ซะ ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้วแกจะต้องตายภายใต้นามของความยุติธรรม เหมือนยัยผู้หญิงคนนั้น"
โซโลได้ยินแล้วโกรธชี้ดาบไปที่คาคุ ตัวคาคุที่ฟันอยู่หยุดชะงักไป เพราะเขาเห็นบางอย่างขึ้นมา
"แกนะแก"โซโลกล่าว
"เมื่อกี้มันอะไร เราเห็นหมอนี้เป็นเทพอสูรสามหน้า6มือไปชั่วขณะนึง มันเป็นใครกันแน่เจ้าหมอนี่"
"ได้ใจใหญ่เลยนะ แกพล่ามมากเกินไปแล้ว"โซโลกล่าว
"ขี้เกียจฟังแล้วรึไง ถ้างั้นฉันจะใช้เท้าวายุขั้นสุดยอดที่ผ่าหอนี้ ท่าตัดรอบทิศ"คาคุเริ่มหมุนตัวอีกครั้ง"จัดการผ่าแกให้กลายเป็นสองซีกซะ ตัดใจซะดีกว่า คราวนี้หนีไม่พ้นหรอก คราวนี้มันไม่เหมือนที่ฉันลองสาธิตให้ดูเมื่อกี้แล้วนะ"
"บ้าเหรอ คนที่ต้องตัดใจคือแกต่างหาก"โซโลยกดาบขึ้น มีแสงสีดำปกคลุมพื้นดินรอบตัวเขา"จิตอสูรวิชา9ดาบ อาชูร่า"
คาคุเห้นโซโลมีหัวเพิ่มอีก2ทางซ้ายขวา
"เทพอสูรที่เห็นเมื่อกี้ พลังใจของมันทำให้เห็นภาพลวงตาแบบนั้นเหรอ"คาคุคิดในใจ
"นับว่าเยี่ยมมาก แต่มันช้าไปแล้ว"คาคุกล่าว
"ที่ช้าไปแล้วคือแก"โซโลกล่าว
"ไอ้ท่าทีใจเย็นของแกน่ะเอาไว้หลบเท้าวายุของฉันให้ได้ก่อนแล้วค่อยทำดีกว่า ตัดรอบทิศ"
คาคุส่งคลื่นเท้าวายุสุดยอดใส่โซโล โซโลนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นนับแต่เข้ามาในเอนิเอส ล็อบบี้ เขาฟันตัดทำลายเท้าวายุไป
"ฟันเท้าวายุจนสลายกลายเป็นหมอกไป"คาคุตกใจ
"ความยากลำบากคือสังเวียนเลือดที่ชื่นชอบ"โซโลพุ่งเข้าตวัดดาบใส่คาคุ
"ฉัวะๆๆๆ"
"อาชูรา ดาบหมอกสีเงิน"
"อ๊ากกก!!!!!"คาคุโดนฟันทรุดล้มลงพื้นกลับร่างเป็นมนุษย์
"มีข้อความจากหัวหน้ากาเลราฝากมาถึง ว่าพวกแกถูกไล่ออกแล้ว"
คาคุหวนนึกถึงสมัยอยู่วอเตอร์ เซเว่นในฐานะช่างกาเลรา
"พาวลีย์เรอะ งั้นเหรอแย่เลยแฮะ ทั้งที่นักฆ่าอย่างพวกเราจะเปลี่ยนไปทำอย่างอื่นก็ไม่ได้แท้ๆ"คาคุกล่าว
"ยังมีสวนสัตย์อยู่อีกไม่ใช่รึไง"โซโลกล่าวขึ้น
"ฮะๆๆๆ เข้าใจพูดนี่หว่า....อ๊อก!!!"คาคุหยิบกุญแจเบอร์10ออกมา แต่ก็ทรุดลงหมดสติ กุญแจตกลงพื้น
"โทษทีนะ"โซโลกล่าว เดินไปหยิบกุญแจมองประตูแห่งความยุติธรรมที่กำลังเปิดออก
โซโลได้ยินเสียงฝีเท้าที่วิ่งเข้ามา
"เฮ้ย ไอ้หัวมอส กุญแจเป็นไงบ้าง"ซันจิวิ่งมาถาม
"เออ พึ่งได้มาเมื่อกี้นี้"โซโลตอบ
"งั้นเหรอ โอ้โห ว่าแต่เล่นกันซะหนักหน่วงเลยนะ เอียงไปตั้งเยอะเลยนี่นา หอนี้จะไหวมั้ยเนี่ย"ซันจิแสดงความเห็นมองไปรอบๆ
"ฉันไม่สน เรื่องนั้นจะเป็นยังไงก็ช่างมันเถอะ"โซโลโยนกุญแจเบอร์10ให้ซันจิ"เท่ากับว่าตอนนี้เราได้กุญแจมาครบหมดทุกดอกแล้วสินะ เรารีบตามไปที่ที่โรบินอยู่กันเถอะ"
_______________________
ด้านพวกตระกูลแฟรงกี้กำลังหนีออกจากเกาะ
"วิ่งเร็วเข้า วิ่งเข้าไป วิ่งสุดชีวิตไปเลยพวกนาย หน้าที่ของพวกเรา หน้าที่ของพวกเราคือมีชีวิตอยู่ต่อไปและไม่ทำให้ลูกพี่กับพวกคุณหมวกฟางเป็นห่วง!!!"
"เกโระ!!!"
"ถ้ายังไม่อยากตายก็วิ่งเข้าไป ต่อให้ขาคู่นี้น้องหักก็ตาม"
"โอ้!!!!"
มีแต่เผ่าคนยักษ์ที่วิ่ง ขณะที่พวกตระกูลแฟรงกี้และช่างกาเลราอยู่บนโซดอมกับโกโมร่าที่เผ่าคนยักษ์แบกอยู่
"พวกนาย ขออย่างเดียวเงียบๆกันหน่อยได้ไหม"กาซีกล่าว
"ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกันน่ะ"โออิโมกล่าว
"ไปเลย ขอเอาชื่อของเอลูบาบูเป็นเดิมพัน"ซันไบตะโกน
"หนวกหูน่า!!!"เผ่าคนยักษ์ตะโกน
______________________
"เร็วๆหน่อยสิคุณย่าวิ่งเร็วๆ"
"เดี๋ยวก่อนสิจิมนี่ ย่าแก่แล้วนะเห็นใจกันหน่อยสิ ให้ตายสิถ้าไม่เติมเชื้อเพลิงจะเอาแรงที่ไหนไปวิ่งล่ะเนี่ย"โคโคโระก้มหน้าดื่มเหล้า ช็อปเปอร์กำลังจะตกจากหลัง
"จะหล่นแล้วนะ ดึงขึ้นไปๆ"จิมนี่กล่าว
"ไม่ไหวสั่งโน้นสั่งนี่จะซะจริงเจ้าเด็กคนนี้"โคโคโระกล่าว
"คุณย่าอ๊ะ"
"รีบๆใช่ไหมล่ะรู้แล้วละน่า"
ความคิดเห็น