คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #134 : หนีจากเอนิเอสล็อบบี้(RE2)
เหล่าทหารเรือตกใจเมื่อได้ยินเสียประกาศ
"ระ..เรื่องบ้าๆแบบนั้น"
"แม้แต่คุณคาราสึมะ พลเรือโทแห่งศูนย์ใหญ่ ก็ยังแพ้พวกโจรสลัดเนี่ยนะ!!!!"
"ตอนนี้พวกนั้นกลัวเราแล้ว"เซียร์แสยะยิ้ม
"ลูฟี่เค้าชนะแล้ว!!!!!"อุซปตะโกน
"ทำเอาใจหายใจคว่ำหมด"โซโลกล่าว
"ชนะจนได้นะเจ้าหมวกฟาง"แฟรงกี้กล่าว
"หึหึ"คิรัวร์หัวเราะเล็กน้อย
"ลูฟี่ ทุกคนรีบขึ้นเรือเร็ว เราจะหนีกันแล้ว"นามิกล่าว
"โอ้ สำเร็จแล้วนะคุณหมวกฟาง"
"หา?"
"จะบ้าเหรอพวกนาย เสียงดังไปถึงทางโน้นแล้วนะ"
"ช่างมันสิ ฉันอยากให้พวกเขารู้นี่หว่า"
"เฮ้ย เสียงพวกนี้มันอะไร"นายทหารเรือถาม
"ไม่ทราบครับ เป็นเสียงที่ไหนสักแห่งผ่านหอยทากสื่อสารครับ"
"ฮูเล่ๆๆๆ"
"เสียงนี่มัน เสียงนี่มัน"
"พอได้แล้ว ขืนไม่รีบหนีพวกเราก็ได้ตายจริงๆหรอก"
"นี่พวกแก"
"เจ้าพวกนั้น"โซโลกล่าว
"พวกโจรสลัดที่จัดการไปแล้วที่ประตูหน้าไม่ใช่เหรอ?"
"เอ่อ ไม่ครับ ไม่น่าใช่ พวกมันน่าจะตกหน้าผาไปหมดแล้วนี่นา แล้วจะรอดมาได้ยังไง"
_______________
ที่เกาะหลักตรงหน้าผามีเชือกหย่อนอยู่ ช่างกาเลรา ตระกูลแฟรงกี้และคนยักษ์อยู่กับหมด
"อย่าผลักสิเดี๋ยวก็ตกหรอก"
"เชือกจะขาดแล้ว"
"เจ้าบ้า เชือกของกาเลราไม่ขาดหรอก ให้ตายสิบอกให้เงียบหน่อยไง"
"พวกเราปลอดภัยกันหมดทุกคนครับ"ซันไบบอก
"เพราะได้คนยักษ์เขาบังปืนใหญ่ให้ยังไงล่ะ"มอสกล่าว
"เกโระ"
"เอ้า มัวแต่โอ้เอ้กันอยู่ได้ เดี๋ยวกองเรือก็มาอีกหรอกรีบหนีกันได้แล้ว"
"ก็ประมาณนี้ พวกเรามีช่องทางหนีแล้ว ลูกพี่ไม่ต้องห่วงทางนี้นะ รอดไปแล้วค่อยเจอกัน"
"จริงด้วยสินะ"กีวี่กล่าว
"รีบหนีกันก่อนเถอะ"
"นี่พวกนายรีบปีนขึ้นไปทีสิ"กาซีกล่าว
"โออิโมรู้สึกเลือดขึ้นหน้า โอ้ ไม่สิเลือดตกหัว"
"เอาล่ะพวกเราปีนขึ้นไป!!!!"
_____________________
"พวกแกเนี่ยบ้าจริงๆเลย ฉันไม่ได้เป็นห่วงพวกนายซะหน่อย บ้าเอ๊ย ฮือๆๆ เจ้าพวกบ้านั้นยังไม่ตาย ดีจังเลย ฉันดีใจสุดๆไปเลยนะเนี่ย"แฟรงกี้ร้องไห้
"แต่ถ้านายไม่รอดกลับไปก็ไม่มีความหมายไม่ใช่เหรอ"โซโลกล่าว
"จริงด้วยนะ"
"จะให้ไปที่ประตูหน้าเลยไหมครับท่าน"ทหารเรือถามนายพล
"ไว้ทีหลังเอาทางนี้ก่อน พวกแกมัวทำอะไรกันอยู่ ไปทำหน้าที่ให้สำเร็จสิ"
"ครับ!!!"
"เคร้ง!!!"แฟรงกี้รับดาบทหารที่ฟันเข้ามา
"มาเลย มีเท่าไหร่ก็เข้ามาให้หมดเลย!!!"แฟรงกี้ตะโกน
"ทันเดอร์โบลเท็มโป!!!!"นามิยกกระบองลง
"เปรี้ยง!!!!"ฟ้าผ่าลงมาใส่พวกทหารเรือล้มลง
"อสรพิษ"วีวี่ปล่อยโซ่ตรวนพุ่งไปหลากทิศคาดเดาไม่ได้
"ฉึกๆๆๆๆ"ปลายแหลมฟันทหารเรือเหมือนเขี้ยวงู
"ดาบล่าพยัคฆ์ ดาบผ่าอสูร ดาบหงเหิน"โซโลตวัดดาบ
"อ๊ากกกก!!!!!"เหล่าทหารกระเด็นตกทะเลหลายสิบคน
"คลื่นน้ำวารี!!!!"คิรัวร์รวมก้อนบอลน้ำปล่อยไป
"ซ่า!!!!!!"น้ำทะเลพัดพุ่งใส่ทหารเรือตกไปกว่า30คน
"กระสุนสายฟ้า!!!!"เซียร์ยิงธนู
"ซูมมมม.....บรึ้มมมมม!!!!!"ทหารเรือโดนย่างสดและร่วงทะเลไปอีกราว20คน
"เซียฟลูเร่....กร็อบ!!!!"โรบินหักคอทหารเรือที่ล้อมเธอไว้
"จับตาดูเจ้าหมวกฟางที่เสาที่หนึ่งเอาไว้ให้ดี"
"ครับ คือว่าตอนนี้โจรสลัดหมวกฟางลูฟี่คาดว่าคงจะบาดเจ็บสาหัส ไม่มีทีท่าว่าจะกระดิกตัวจากที่นั่นเลยครับ"
"ว่าไงนะ!!!"กลุ่มหมวกฟางตกใจ
"เฮ้ ลูฟี่มัวทำอะไรอยู่ รีบๆมาทางนี้ซะทีสิ ขืนไม่รีบหนีเดี๋ยวก็ตายหรอก เป็นอะไรไปเล่าอีกแค่นิดเดียวเอง ยืดแขนและบินมาฝั่งนี้ซะสิ เดี๋ยวฉันจะเป็นคนแบกนายไปต่อเอง รอบๆนี้มีแต่น้ำกับเรือรบเต็มไปหมด ขืนมัวแต่อยู่ตรงนี้พวกเราไม่มีทางรอดแน่!!!"
"โจรสลัดพวกนั้นตั้งใจจะใช้เรือส่งตัวในการหลบหนีครับ"
"อืม"
"ลูฟี่ ได้ยินรึเปล่าลูฟี่!!!!"
"ไม่ไหว ร่างกายของฉันไม่ยอมขยับเลย"
"ไม่ขยับเหรอ พูดบ้าอะไรของนายน่ะ นายเอาชนะศัตรูได้แล้วไม่ใช่รึไง แถมช่วยโรบินได้แล้วด้วย เหลือแค่ออกไปจากที่นี่เท่านั้นไม่ใช่รึไง ฉันไหว้ล่ะพยายามหน่อย"อุซปตะโกน
"นามิ เอาเรือออกเลย ไปรับลูฟี่ที่เสาที่หนึ่ง"คิรัวร์กล่าว
"ยิงได้!!!"
"บรึ้มมมมม!!!!"
กลุ่มหมวกฟางมองเรือหลบหนีที่ถูกยิงทิ้ง
"ไม่จริง เรือหนีของพวกเรา!!!!"นามิร้อง
"อะไรกันเนี่ย หมดกัน นอกจากเรือนั้นเราไม่เหลือทางหลบหนีทางอื่นอีกแล้วนะ"แฟรงกี้กล่าว
"คุณโคโคโระ จิมนี่ กอนเบ ช็อปเปอร์!!!!"วีวี่ร้อง
โรบินเห็นเงาในกลุ่มควัน ซันจิวิ่งออกมาโดยแบกช็อปเปอร์กับโคโคโระ ขณะที่จิมนี่จับไหล่เขามีกอนเบเกาะด้านหลัง
"ช่วยทันพอดีเลย หลีกไปๆ"ซันจิวิ่งผ่านทหารเรือมารวมกลุ่ม
"ดีจังเลย"นามิกล่าว
"นายหายไปไหนมา?"เซียร์ถามกุ๊ก
"โทษทีติดธุระนิดหน่อย ว่าแต่แย่เลยแฮะ ชักจะยุ่งซะแล้วสิ เพราะโรบินจังอยู่ตรงนี้นึกว่ามันจะไม่ยิงปืนใหญ่มาซะอีก"ซันจิกล่าว
ทหารเรือวิ่งเข้ามาเล็งปืน
"หยุดได้แล้วพวกแก ปล่อยคนแก่เดี๋ยวนี้และยอมให้จับ---"
"ไม่ใช่เวลามาห่วงเรื่องนั้นแล้ว ลูกเตะเงือก!!"โคโคโระเตะทหารเรือลอยกระเด็น
"ยิงได้"
"ตูม!!!!"ปืนใหญ่ลอยลงมาระเบิดสะพาน พวกทหารเรือโดนระเบิดตกทะเลไป
"ยิงใส่พวกเดียวกันเนี่ยนะ"
"ต้อนมันไปที่เสาต้นที่2"
"ยิงได้"
"ตูมๆๆๆ"
"ยิงได้"
"ตูมๆๆๆ"
กลุ่มหมวกฟางถูกไล่มาถึงเสาต้นที่2ทุกคน ในขณะนั้นก้อนหินใหญ่พุ่งเข้ามา
ซันจิและโซโลเตะฟันมันทิ้งไปได้
ตอนนี้ส่วนที่เหลือของสะพานคือเสาต้นที่2และเสาต้นที่1ที่ลูฟี่อยู่
"บ้าเอ๊ย สะพานโดนถล่มจนไม่เหลือทางเดินแล้ว แถมถูกต้อนมาอยู่บนเสานี่อีก"
"แบบนี้ก็ทำอะไรไม่ได้เลยน่ะสิ"โซโลกล่าว
"คงต้องสู้กับพวกมันทั้งๆแบบนี้แล้ว"นามิกล่าว
"พูดอะไรบ้าๆเล่า จะให้สู้กับพวกที่เก่งกว่าเมื่อตะกี้เนี่ยนะ"แฟรงกี้กล่าว
"ปืนใหญ่เตรียมยิงไปที่เสาต้นที่1"
ปืนใหญ่ของเรือรบต่างเล็งไปยังเสาต้นที่1
"ดับลมหายใจของลูฟี่หมวกฟางเดี๋ยวนี้!!!"
"จะทำยังไงดี!!!!!"อุซปร้อง
_______________
"พวกเราแย่แล้ว!!!!"
"อะไรเนี่ย กลายเป็นเรื่องใหญ่แล้วนะ อุตส่าห์ชนะแล้วแต่คุณหมวกฟางโดนเรือรบล้อมและกำลังจะโดนฆ่า"ซันไบบอกทุกคน
"เจ้าหมวกฟาง!!!"
"หมวกฟาง!!!"
_______________
กลุ่มหมวกฟางต่อสู้กับพวกทหารเรือโดยที่กัปตันก็ขยับไม่ได้
"แย่แน่ คราวนี้แย่แน่ๆ"ลูฟี่กล่าว
"เฟี้ยว!!!"ตอนนั้นเองเสียงบางอย่างดังในหัวอุซป
"อีกแล้ว ใครน่ะ!!!?"อุซปยกมือปิดหูถาม แฟรงกี้ชกทหารเรือที่จะเข้ามาฟันกระเด็น
"นี่นายอยากตายนักรึไง อยู่ดีๆก็ยืนเหม่อเฉยเลย"
"เสียงในตอนนั้นเอง ใครกันน่ะ?"
"ก็บอกแล้วว่านั่นมันเสียงลูกน้องฉัน"แฟรงกี้กล่าว
"ไม่ใช่ ไม่ใช่เสียงจากทางนั้น ฉันได้ยินตลอดตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว"อุซปแย้ง
"วิ้วๆๆ"เสียงดังในหัวลูฟี่
"ข้างล่างเหรอ ให้มองข้างล่างเหรอ?"ลูฟี่พูดขึ้น
"วิ้วๆๆๆ"
"ได้ยินจริงๆด้วย อะไรน่ะ ข้างล่างเหรอ?"อุซปมองลงไปด้านล่าง
"เคร้งๆๆ"โซโลที่รับดาบพวกทหารอยู่ได้ยินเสียง
"ฉัวะๆๆๆๆ"คิรัวร์ฟันพวกทหารเรือกระเด็นไป
"อะไรน่ะ?”วีวี่พูดขึ้น
"ใครน่ะ?"นามิถาม
"นี่มันอะไรกันเนี่ย"
"ระเบิดพิษ!!!!"เซียร์ขว้างระเบิดควันพิษส่งทหารเรือลงไปนอนดิ้นก่อนจะชะงัก"อะไรน่ะ?"
"......"โรบินมองไปทางด้านหลัง
"เค้าบอกว่าข้างล่างน่ะ"ช็อปเปอร์ตะโกนในอ้อมแขนโคโคโระ
"พูดเรื่องอะไรน่ะเรนเดียร์จัง?"จิมนี่ถาม
"ปืนใหญ่พร้อมยิงหมวกฟางที่เสาที่1ใน5วินาที"
"นายนี่มัน...อย่างนายนี่มัน"อุซปร้องไห้ออกมา
"โดดลงทะเลไปเลย!!!!!!!"อุซปตะโกน
"อุซป?"คิรัวร์พูด
"อีก4วินาที"
"โรบิน ลากลูฟี่ลงทะเลเดี๋ยวนี้เลย"อุซปตะโกน
"ตกลง"โรบินพยักหน้า เธอยอมเสี่ยงดีกว่า
"จะบ้ารึไง คิดจะฆ่าตัวตายเหรอ ถึงทำแบบนั้นไปก็ไม่ช่วยให้เรารอดได้หรอกนะ"คิรัวร์พูดขณะรับดาบฟันศัตรูทิ้งไป
"3...!!!"
"ช่วยได้สิ ก็เค้ามาช่วยแล้วนี่นา"อุซปเข้ามาจับไหล่คิรัวร์"พวกเรายังมีพวกพ้องอีกตั้งหนึ่งไม่ใช่รึไง"
"หา...พูดอะไรน่ะ?"คิรัวร์ไม่เข้าใจ
"2....!!!"
"ช็อปเปอร์ เห็นข้างล่างมั้ย?"นามิถาม
"เห็นแล้ว!!!"ช็อปเปอร์ร้องไห้
"เดี๋ยว หรือว่านั่นคือ...."คิรัวร์พูดมองลงไปด้วยความตกใจ
"เรื่องแบบนี่"เซียร์แทบไม่อยากเชื่อเมื่อมองลงไป
"เชนฟูลเร่"โรบินสร้างมือพาลูฟี่ที่ไปตามทาง
"โรบินเหรอ?"ลูฟี่ถาม
"ออกทะเล!!!"อุซปตะโกน
"1.....!!!"
"ออกทะเล!!!!"ซันจิ นามิ วีวี่ และช็อปเปอร์ตะโกน
ลูฟี่โดนมือโรบินโยนส่งออกไป
"ตามลูฟี่ไปเลย!!!!"อุซปโดดไป
"เอาเลย!!!!"คนอื่นๆต่างโดดลงสู่ทะเล
"พวกโจรสลัดโดดลงทะเลไปแล้วครับ"ทหารเรือกล่าว
"ไอ้พวกโง่ กระโดดลงทะเลแบบนั้นพวกแกไม่มีทางรอดแน่ บ้าเลือดไปแล้วรึไงไอ้พวกโจรสลัด"
"ยิง!!!"
"บรึ้ม!!!!"ปืนใหญ่ทำลายเสาต้นที่1และ2หายไป
ทุกคนกำลังตกลงไปข้างล่างและมองลงไปด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นเรือโกอิ้งแมรี่
"กลับกันเถอะทุกคน กลับไปทะเลแห่งการผจญภัย..."
"ขึ้นเรือแมรี่ไปเลยพวกเรา!!!!"อุซปตะโกน
"แมรี่!!!"ลูฟี่ตะโกนด้วยความดีใจ
"ฉันมารับทุกคนแล้ว"
____________________
"คิดอะไรของพวกมันน่ะ โดดลงทะเลแบบนั้นจะหนีรอดไปได้ยังไง"
"มีผู้มีพลังพิเศษอยู่ด้วยนี่นา ฆ่าตัวตายชัดๆ"
"เฮ้อเดี๋ยวสิ นั่นมันอะไรน่ะ?"ทหารเรือส่องเห็นเรือโกอิ้งแมรี่
"เรือครับ ดูจากธงโจรสลัดแล้วเรือของพวกหมวกฟางครับ"
"มันเล็ดลอดเข้ามากลางวงล้อมกองเรือได้ยังไง?"
ซันจิว่ายขึ้นมาที่ผิวน้ำคนแรก
ในตอนนั้นบันไดเชือกก็หย่อนลงมาให้พวกเขาปีนขึ้นเรือ
"หา?"ซันจิสงสัย แต่ก็รีบปีนขึ้นมา
"ใครก็ไม่รู้แหละ ขอบใจ..."ซันจิพูด แต่มองแล้วไม่มีใคร"อะไรเนี่ย?"
นามิขึ้นมาเป็นคนต่อไป ตามด้วยวีวี่ เซียร์ โซโลที่แบกจิมนี่กับกอนเบไว้
"มีอะไรเหรอซันจิ"นามิถาม
"ฝีมือวีวี่จังเหรอครับ"ซันจิคิดว่าเธอใช้โซ่ดึงลงมา
"อะไรนะคะ?"วีวี่ไม่เข้าใจ
"เปล่า ทั้งที่บันไดเชือกถูกโยนลงมาแท้ๆ แต่บนเรือกลับไม่มีใครอยู่เลย"ซันจิกล่าว
"แมรี่!!!!"อุซปลอยขึ้นเรือแมรี่ ตามด้วยแฟรงกี้ที่ปีนขึ้นมา
"ให้ตายสิ ว่ายน้ำดีๆหน่อยได้มั้ยพี่ชาย"แฟรงกี้กล่าว
โคโคโระโผล่ขึ้นมาจากทะเลแบกผู้กินผลปีศาจไว้
"เอาล่ะขึ้นไปเลยผู้มีพลังทั้งหลาย"โคโคโระกล่าวโยนลูฟี่ ช็อปเปอร์และโรบินขึ้นไป
"โรบินจัง บินลงมาที่อ้อมอกของผมได้เลยครับ!!!"
"หมับ!!!"แต่โรบินลงถูกคิรัวร์ที่พุ่งขึ้นจากน้ำคนสุดท้ายรับกลางอากาศและโดดถีบซันจิกระเด็นฝังกำแพง
"เรือแมรี่ ฉันรักเรือแมรี่ที่สุดในโลกเลย!!!"ช็อปเปอร์ร้องไห้
"เรือแมรี่ยังมีชีวิตอยู่!!!"อุซปร้องไห้
"ไม่อยากจะเชื่อก็เรือลำนี้ตกทะเลไปแล้วนี่นา"แฟรงกี้กล่าว
"ถ้างั้นใครเป็นคนเอาเรือมา?"นามิถาม
"เรื่องนั้นไว้ทีหลัง รีบสั่งการเร็วฝ่าออกไปเลย"เซียร์กล่าว
"แกบังอาจมาเตะฉันได้นะไอ้ปลาบ้า!!!"ซันจิตะโกน เขาจะเข้าไปเตะถ้าโรบินไม่ถูกมันอุ้มอยู่
"นั่นโทษฐานแกคิดลวนลามโรบิน"คิรัวร์กล่าว
"ฉันเป็นของเธอคนเดียวจ๊ะ"โรบินพูดขณะจูบแก้ม คิรัวร์ยิ้มวางให้เธอยืนเอง
"นั่นสินะ เอ้า มัวทำอะไรอยู่ซันจิ"นามิกล่าว
"ครับคุณนามิ!!!!"
"หวิดไปแล้วเรา นึกว่าจะถูกเรือรบเป่าไปแล้ว เฮ้ โรบิน---"ลูฟี่จะพูดแต่โดนมือมาปิดปากไว้
โรบินหันมามองทุกคน
"ลูฟี่ คิรัวร์คุงแล้วก็ทุกคน ขอบคุณมากนะ"โรบินกล่าว
ทุกคนต่างยิ้มออกมา
"คิดมากน่า ฮิๆๆๆ"
"จะพล่ามเรื่องไร้สาระพวกนั้น เอาไว้หนีพ้นจากที่นี่ก่อนดีกว่ามั้ง"โซโลพูดขัดอารมณ์
ซันจิกับช็อปเปอร์เข้ามาโจมตีเขาทันที
"ไร้สาระตรงไหนฟะไอ้หัวมอส!!!!"ซันจิตะโกน
"ใช่ เจ้าหัวมอส!!"ช็อปเปอร์กัดขาเขา
"หนวกหูน่า ถ้ามาตายที่นี่ทั้งหมดก็สูญเปล่าน่ะสิ"
"ขอโทษโรบินจังเดี๋ยวนี้เลย!!!"ซันจิตะโกน
"ใช่ ขอโทษโรบิน!!!"ช็อปเปอร์ตะโกน
"นี่ พอทีได้มั้ย!!!.....เฮ้ ช็อปเปอร์ นายขยับตัวได้แล้วเหรอ?"โซโลมองเรนเดียร์
"อ๊ะ จริงด้วยขยับได้แล้ว ขยับได้แล้วจริงๆด้วย โซโล!!!"ช็อปเปอร์กลายร่างเป็นเฮฟวี่พอยน์หักขาเขา"รีบไปขอโทษโรบินเดี๋ยวนี้เลย"
"ยอมแพ้หรือยัง"ซันจิชี้โซโลที่โดนช็อปเปอร์จับล็อค
"หึหึ"โรบินหัวเราะ
"เอาล่ะทุกคนเราจะไปกันแล้วนะ"นามิบอกทุกคน
"โอ้!!!!"
เรือโกอิ้งแมรี่แล่นต่อไปโดยที่ล้อมรอบด้วยเรือรบ
"จะโจมตีไหมครับ?"
"ไม่ได้ นิโค โรบินอยู่บนเรือ"
สแปนดั้มมองเรือแมรี่จากบนเรือรบลำนึง
"เฮ้ย!!!พูดเป็นเล่น จะหนีไปดื้อๆเลยเนี่ยนะ แทนที่จะปล่อยให้หนีไปสู้เป่าทิ้งเลยดีกว่า"
"แต่ว่าเขาสั่งให้จับเป็นนะ"
"นี่คือคำสั่งพลเรือเอกอาโอคิยิ เรือทุกลำเตรียมปืนใหญ่"
"พลเรือเอกอาโอคิยิเหรอครับ"
"เอาล่ะเล็งเป้าหมาย!!!!"
"ทุกลำเตรียมยืงปืนใหญ่"
"หึหึหึ โกหกล้วนๆ คิดหนีเหรอไม่มีทาง พวกแกต้องตายหมดทุกคนนั่นแหละ!!!"สแปนดั้มคิดในใจ
"....."พลเรือโทมองจากด้านหลังเงียบๆ
"นี่พวกแก รีบๆยัดลูกปืนลงไปเร็วๆหน่อย!!!"สแปนดั้มตะโกน
แฟรงกี้มองเห็นสแปนดั้มที่สั่งการอยู่
"เจ้าสแปนดั้มตัวแสบนี่มันยังอยู่อีกเหรอเนี่ย"
"มันเล็งมาทางนี้แล้ว!!!"อุซปร้อง
"ลมเข้ากราบขวาทิศตะวันออก"นามิกล่าว
"ไม่ไหว โดนล้อมทุกทางเลย!!"โซโลกล่าว
"ปืนใหญ่ที่หันมาทางนี้มีกี่กระบอกกันแน่เนี่ย"อุซปกล่าว
"เป็นไปไม่ได้เลยที่มันจะยิงไม่ถูกเรือลำนี้"แฟรงกี้กล่าว
"ยิง!!!"
"บรึ้มๆๆตูมๆๆ"ปืนใหญ่ยิงไม่โดนแมรี่เลย และบางลูกยิงโดนเรือรบลำอื่น
"ไหงระเบิดเอง? ลูกอื่นก็ไม่โดนเลยสักนิด"อุซปถาม
"เล็งไปที่ไหนของแกน่ะห๊ะ?"
"เปล่าครับ เป้าหมายมันเบี่ยงเบนไปเองได้ยังไง"
"ไม่ต้องมาแก้ตัวเลย!!"
"หักหลบเร็ว!!!"
"ไม่ไหวแล้วชนแน่ๆ"
เรือรบของกองทัพเรือเริ่มชนใส่กันเอง
"อะไรกัน นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?"
"ดูนั่นครับ"ทหารเรือชี้
"หือ อะไรกัน?"
"ประตูแห่งความยุติธรรมปิดตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย
"กระแสน้ำที่ถูกประตูขวางกั้นกลายเป็นวังน้ำวนจนคุมเรือไม่อยู่เลย"
"ยิงพลาดเป้าเพราะวังน้ำวนเหรอเนี่ย"
"อย่าให้เรือถูกดูดเข้าไปนะ"
"ไอ้พวกบ้า ไม่ได้สั่งให้ปิดประตู พวกแกแต่ละคนมัวทำอะไรกันอยู่!!!"
"คันโยกปิดประตูอยู่ที่เสาต้นที่3ของสะพานแห่งความลังเล ไม่ใช่พวกเราแน่!!!"
"โอ้โห เละกว่าที่คิดซะอีก"
"ซันจิ หรือว่าตะกี้นี่นาย"อุซปกล่าว
"อ๋อ แค่ความอึดอย่างเดียวหนีเจ้าพวกนี้ไม่พ้นหรอก"ซันจิยิ้ม
"เจ๋งนี่หว่าซันจิ"
"อัจฉริยะชัดๆ"
"อย่าพึ่งดีใจกันไป น้ำวนนั้นก็อันตรายสำหรับเราเหมือนกัน"
"จริงด้วย ตายแน่ๆ"
"เงียบหน่อยพวกนาย เรือแมรี่ที่มีฉันอยู่ด้วยไม่มีทะเลไหนที่ผ่านไปไม่ได้"นามิกล่าว
"คุณนามิเท่ระเบิดเลยครับ"ซันจิกล่าว
"ช่วยทีนะต้นหนเรือ"โคโคโระกล่าว
"ยื้อไว้ขอฉันอ่านทางน้ำวนก่อน"
"ได้เลย!!!!"
"พร72ประการ!!!!"โซโลตะโกน
"ลูกเตะเนื้อต้นคอ!!!"
"โรโรดีเฟนต์!!!!!"วีวี่แกว่งโซ่สร้างโล่
"เซนโร ดีเฟนต์!!!!"โรบินสร้างตาข่ายใหญ่หยุดลูกปืน
"น้ำวน!!!"คิรัวร์สร้างพายุน้ำพุ่งขึ้นมาเป็นโล่รับไว้
แฟรงกี้รับลูกปืนที่ตกลงมา
"เอาคืนไป!!!"แฟรงกี้โยนกลับไปใส่เรือรบ2ลำ
"กระสุนเพลิงสามดอก"อุซปยิงคาบูโตะ
"พวกโซโลจะไหวไหมเนี่ย?"ช็อปเปอร์ที่คุมคันบังคับหางเสือพูด
"ช็อปเปอร์ พวกนั้นไม่เป็นไรหรอกตั้งใจคุมหางเสือเรือเถอะ"นามิพูดขณะกำลังอ่านกระแสน้ำ
"อื้อ!!!!"ช็อปเปอร์พยักหน้า
"ตูมๆๆๆ"สแปนดั้มมองแมรี่ที่ไม่เป็นไรเลย
"บ้าเอ๊ย เรือรบตั้ง7ลำแท้ๆ ไม่มีปัญญาเก็บเรือกระจอกๆแค่บำเดียวรึไง ไอ้พวกไม่ได้เรื่องเอ๊ย!!!!สแปนดั้มตะโกน
ลูฟี่คลานขึ้นมาที่หน้าเรือ
"ฉันก็จะสู้ด้วยคน"
"จะบ้าเหรอ นายยังขยับตัวไม่ได้ซักหน่อย"อุซปกล่าว
"ตรงนี้พวกเราจัดการเอง"คิรัวร์กล่าว
"คุณไปพักเถอะคะ"วีวี่กล่าว
"ไม่ว่าใครจะพูดยังไงฉันก็จะสู้ด้วย"ลูฟี่กล่าว
"ใครยิงถูกฉันจะเลื่อนขั้นให้ ยิงมันให้โดนเดี๋ยวนี้เลย!!!"สแปนดั้มตะโกน
"ระดมยิงไปที่ส่วนท้ายเรือ"
"เลิกบ้าซะทีจะได้มั้ยลูฟี่!!!!"โซโลตะโกน
"ตูม!!!!"ปืนใหญ่ยิงมาที่ท้ายเรือ
โซโลกับซันจิยกลูฟี่ขึ้นมากางเหมือนหนังสติ๊กดีดลูกปืนใหญ่กลับไปหาเรือ
"แย่แล้ว สะท้อนกลับมาหมดเลย!!!"
"ว๊ากกกก.....บรึ้มๆๆๆ!!!!!!"
เรือรบโดนปืนใหญ่เล่นงานขนาดนั้นระเบิดและพังทลายจมลงทะเล
"ขอบใจมากนะกัปตัน"โซโลกล่าว
"สมแล้วที่เป็นกัปตันของพวกเรา"ซันจิกล่าว
"พวกนายเป็นปีศาจเหรอ"
"V"ซันจิ โซโล และลูฟี่ชู2นิ้ว
"เห็นแล้วล่ะเส้นทางของผู้ชนะ ช็อปเปอร์หันหัวเรือไปทางทิศ9นาฬิกา"นามิกล่าว
"โอ้ ได้เลย"ช็อปเปอร์ดึงคันโยก
"เรือโจรสลัดแล่นไปทางน้ำตกแล้วครับ"
"ก็ยิงสิเจ้าพวกโง่!!! รีบๆจัดการพวกมันซะที!!!!"สแปนดั้มตะโกน
"ตูมๆๆๆ"แต่ปืนใหญ่ยิงไม่โดนเพราะแมรี่แล่นไปเร็วมาก
"มันแล่นไปตามกระแสวังน้ำวน เร็วจนตามไม่ทันครับ"
"โอ้ ฉันก็ทำตัวเป็นประโยชน์ได้เหมือนกัน"
"สู้เค้าๆๆ"จิมนี่กับกอนเบเชียร์
"ไปเลย เดินหน้าเต็มตัว"ลูฟี่ตะโกน
ทางด้านสแปนดั้ม แม้เรือรบจะโดนยิงถล่ม แต่เขาก็รอดและปีนขึ้นเรือลำข้างๆ มองเรือโกอิ้งแมรี่กำลังจะหนีไป
"บ้าเอ๊ย บัดซบ เจ้าพวกนั้น ทุ่มกำลังรบทั้งหมดของเอนิเอส ล็อบบี้ก็แล้ว ใช้อำนาจรัฐสั่งยิงบัสเตอร์คอลก็แล้ว กะอีแค่กลุ่มโจรสลัดกระจอกพวกนั้น ทำไมกัน ทำไม กะอีแค่ผู้หญิงคนเดียวทำไมถึงแย่งตัวมาไม่ได้"
ทันใดนั้นมือก็เข้ามาล็อคตัวเขาไว้ สแปนดั้มเห็นโรบินยืนอยู่ที่ท้ายเรือพร้อมพรรคพวกเธอ จากนั้นร่างเขาโดนบิดไปด้านหลัง
"หัวหน้า"
"ช่วย...ฉันด้วย"
"คลัช!!"
"กร็อบ!!!!!"สแปนดั้มโดนหักกระดูกครึ่งท่อนเป็นชิ้นๆไป
"ในที่สุดมันก็หุบปากซะที รู้สึกดีขึ้นมั้ยโรบิน?"เซียร์ถาม
"อืม"โรบินตอบ
"แฟรงกี้ ช่วยใช้ได้นั่นทีนะ"นามิบอก
"ได้เลย"แฟรงกี้กระโดดมาที่ท้ายเรือและยกแขนเตรียมยิง"เตรียมรับแรงปะทะนะพวกนาย"
"ขวางมันไว้ อย่าให้เรือของมันออกไปจากวังน้ำวนได้"
"น่าจะสะเทือนไปทั้งลำเรือ อย่าว่ากันล่ะ คู โด วัง!!!!"
"ซู่ม!!!!!!"เรือแมรี่ลอยขึ้นฟ้าพุ่งออกจากวังน้ำวน
"เรือโจรสลัดบินไปแล้ว!!!"
"มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย"
"มันหลุดจากวงล้อมกองเรือไปแล้ว"
"อย่าดูถูกประสบการณ์ที่ผ่านมาของเจ้านี่นักสิ เรือแมรี่เคยบินสูงบนท้องฟ้าหมื่นเมตรมาแล้วนะ ท่าไม้ตาย กระสุนระเบิดควัน!!!!"
อุซปยิงกระสุนลงทะเลก่อเป็นม่านควันอำพราง
เรือแมรี่ร่องลงพื้นและแล่นหนีไป
"หนอยแน่ตามไป เรือเราไล่ทันแน่"
"ไม่ได้ครับ กระแสน้ำวนขวางทางเราอยู่ครับ"
"แค่ประคองเรือไว้ได้ก็เต็มกลืนแล้ว
"ยิง ยิงเข้าไป!!!!"
กองทัพเรือได้แต่มองกลุ่มหมวกฟางหนีไป
_______________
"ดูเหมือนพวกคุณหมวกฟางจะหนีไปได้แล้วล่ะ"
"ดีล่ะ งั้นเราก็กลับได้ ขึ้นมาครบแล้วใช่มั้ยเนี่ย"
"โอ้ พวกที่ขยับไม่ได้พาไปอยู่ที่ห้องผู้โดยสารหมดแล้วล่ะ"
"โอเค พวกที่อยู่ข้างนอกเกาะไว้ให้ดีๆนะ อย่าตกจากขบวนรถล่ะ"พาวลีย์บังคับขบวนรถ
ทัฟฟิ่งทอมเดินหน้าออกจากเอนิเอส ล็อบบี้กลับวอเตอร์เซเว่น
ไทลุสตั้น ลูลูและซันไบนั่งอยู่บนหลังคาตู้มองดูเอนิเอสล็อบบี้
"จบซะทีนะ ทุกอย่างเลย"ไทลุสตั้นกล่าว
"เออ เคยได้ยินแต่ข่าวลือ นึกไม่ถึงเลยว่าบัสเตอร์คอลมันจะร้ายได้ขนาดนี้"ลูลูจิ้มผมแหลมไปโผล่อีกด้าน"เอาเถอะ ผลลัพย์ก็คือเอนิเอส ล็อบบี้ถูกลบหายไป แก้แค้นให้คุณไอซ์เบิร์กได้แล้วด้วย"
"นั่นสินะ"ซันไบกล่าว
"นี่พวกหล่อนอย่าเข้ามานะ!!!!"พาวลีย์หน้าแดงเมื่อโดนมอสกับกิวี่กอด
____________________
อาโอคิยิขี่จักรยานจากบนพื้นน้ำแข็งที่เขาสร้างถือหอยทากสื่อสาร
"อยู่ที่นี่ด้วยเหรอครับตอนนี้เรายังตามทันอยู่ เราไม่ยอมให้จบแบบนี้แน่ ด้วยเกียรติของกองทัพ..ไม่สิ ขอเดิมพันด้วยเกียรติของรัฐบาลโลก เราจะกำจัดกลุ่มโจรสลัดหมวกฟางและควบคุมตัวนักโทษอุกฉกรรย์นิโค โรบินกลับมาให้จงได้ครับ ดังนั้นแล้วขออนุมัติกองเรือและทหารกองหนุนมาเสริม--"
"พอแล้ว"อาโอคิยิกล่าว
"แต่ว่า..."
"ทั้งที่มีอำนาจรัฐสั่งบัสเตอร์คอลในมือ แต่ดูสิสภาพกองเรือและเอนิเอส ล็อบบี้ที่เป็นสัญลักษณ์ของกฎหมายในตอนนี้ มันบอกเล่าทุกอย่างหมดแล้ว เหตุการณ์ในครั้งนี้พวกเราเป็นฝ่ายแพ้"
__________________
"จะให้แบกไว้บนหัวแกะนี่ใช่มั้ย?"โคโคโระถาม
"ใช่ ตรงนี้เป็นที่ของฉัน"ลูฟี่กล่าว
"ระวังอย่าตกลงไปละนะ"โคโคโระวางลูฟี่บนหัวเรือแมรี่
"ขอบใจนะแมรี่ เพราะนายเราถึงหนีออกมาได้ นึกไม่ถึงจริงๆว่าแมรี่จะมารับพวกเรา แต่ลองนึกๆดูแล้วพวกเราก็ได้นายคอยปกป้องมาตลอดเลยนี่นะ ฉันดีใจจริงๆที่ได้นายมาเป็นพวกพ้องของพวกเรา ขอบใจมากนะแมรี่"ลูฟี่กล่าว
"ว่าแต่พวกนาย คราวนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่แล้วรู้ตัวรึเปล่า จะว่าไปแล้วการไปยิงธงของรัฐบาลโลกแบบนั้นน่ะมัน..."
"อะไรกันเรื่องขี้ผงแค่นี้เอง พวกเราก็แค่ไปหาพวกพ้องของเรากลับมาเท่านั้น นายเองก็ช่วยโรบินไว้เหมือนกัน ขอบใจนะ"
"สำหรับฉันแล้วไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรหรอก"แฟรงกี้อาย
"เอาเป็นว่าการมีเรื่องในคราวนี้พวกเราเป็นฝ่ายชนะ!!!"ลูฟี่ตะโกน
"โอ้!!!!!!"
_____________
ชั่วโมงต่อมาลูฟี่ลงจากหัวเรือมาเกาะอยู่บนตัวช็อปเปอร์แทน ทางด้านคิรัวร์นอนโดยมีโรบินจับเขาหนุนตัก ซันจิมองอย่างอิจฉา
"โรบินจัง ผมก็อยากหนุนตักบ้าง"
"นอกจากคิรัวร์แล้วไม่ได้จ๊ะซันจิคุง"
"โอ.....โรบินจังเรียกชื่อผมแล้ว"ซันจิดีใจใหญ่โดดโลดเต้น
"อย่าเรียกมันว่าคุง"คิรัวร์กล่าว
"แค่นี้ก็อิจฉาเหรอ?"โรบินถามเล่นๆ
"มันเรียกคนที่สนิทกันมาก ฉันไม่ยอมต่อให้เจ้านั่นมันบริการผู้หญิงดีก็เถอะ"
"จ้า"โรบินตอบรับและลูบหัวอย่างเอ็นดู เธอชอบที่เขาหึ่งเธอ
"เฮ้ๆๆ อุซป!!!!!"
"หายไปไหนของเขาเนี่ย อุซป!!!"
"เฮ้ เขาเรียกนาย"เซียร์บอกอุซปที่กลับมาสวมหน้ากากโซเงคิง
"อะ...เอ่อคือพอดีมันนึกขึ้นมาได้"อุซปกล่าว
"เฮ้ อุซปโผล่หัวมาซะดีๆ ไม่รีบออกมาเจออัดแน่!!!"ลูฟี่ตะโกน
"เจออัดแน่ๆเลย!!!!"ช็อปเปอร์ตะโกน
"นี่นายเห็นอุซปบ้างรึเปล่าโซเงคิง? หายไปไหนก็ไม่รู้?"ลูฟี่หันไปถาม
"วางใจเถอะ เมื่อครู่เค้าใช้เรือเล็กกลับไปก่อนแล้วล่ะ"อุซปลุกขึ้นหันมาตอบ
"เอ๋? ทำไมล่ะ?"ช็อปเปอร์ถาม
"ตอนนี้เรือลำนี้เป็นของหมอนั้นซะด้วยสิ"ลูฟี่กล่าว
"พวกเขาดูไม่ออกเหรอว่าอุซปยืนอยู่ตรงนั้น?"วีวี่พูดอย่างเหนื่อยใจ
"สำหรับเจ้าพวกนี้ใช้อะไรเป็นเครื่องแยกแยะว่าคนไหนคืออุซปกันแน่?"โซโลสงสัย
นามิเดินตรวจหาคนที่ขับเรือโกอิ้งแมรี่มาแต่ไม่เจอใคร
"ไม่มีใครอยู่บนเรือลำนี้จริงๆด้วย"นามิกล่าว
"งั้นก็ยิ่งแปลกนะ"
"ใครเป็นคนเอาเรือลำนี้มากันนะ?"
"แต่ได้ยินเสียงเรียกพวกเราอยู่จริงๆนะ"โซโลกล่าว
"เป็นอย่างงั้นจริงเหรอ?"โคโคโระถาม
"ค่ะ มีคนเรียกพวกเราอยู่จริงๆ"โรบินกล่าว
"ฉันก็บอกพวกนายไปแล้วยังไงว่านั่นคือเสียงเรือแมรี่ยังไงเล่า"ลูฟี่กล่าว
"เอ๋ จริงเหรอเนี่ย?"ช็อปเปอร์ถาม
"เนอะ แมรี่ ไหนลองพูดหน่อยซิ"ลูฟี่ร้องใส่หัวเรือรูปแกะ
"บ้าเรอะ เรือพูดได้ที่ไหนกันเล่า"คิรัวร์กล่าว
"แต่ว่าฉันเองก็รู้สึกว่าเป็นแบบนั้นเหมือนกันนะ แต่ว่าคงเป็นไปไม่ได้หรอกเรื่องแบบนั้น"นามิกล่าว
"......"แฟรงกี้กับอุซปเงียบ
"หือ? ช้างหน้ามีเรือมาด้วย"ลูฟี่ชี้
เรือกาเลออนลำใหญ่ของกาเลราคอมปานี
"นั่นพวกหมวกฟางนี่นา"
"ยังไม่ตายจริงๆด้วย"
"พวกนายทุกคนปลอดภัยใช่มั้ย?"
"เรือของกาเลราคอมปานีนี่นา"ซันจิกล่าว
"เฮ้ ลุงไอซ์!!!!"ลูฟี่ตะโกนเรียก
"ไอ้บ้าเบิร์ก"แฟรงกี้กล่าว
"นิโค โรบิน"ไอซ์เบิร์กมองโรบินและรู้ว่าเธอยอมกลับมากับพรรคพวก
"พวกนี้เหลือเชื่อจริงๆ อีกฝ่ายคือรัฐบาลโลกแท้ๆเชียว ยังอุตส่าห์แย่งเอาทุกอย่างกลับมาได้"ไอซ์เบอร์กกล่าว
"กร๊อบ!!!!"ในตอนนั้นส่วนหน้าเรือของแมรี่ก็หักงอทำให้ทุกคนล้มไป
"แมรี่!!!"อุซปร้อง
"เรือของพวกนั้น!!!!"
"อะไร จู่ๆทำไมเป็นงี้?"โซโลถาม
"ไม่ใช่จู่ๆหรอก มะนต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ แมรี่น่ะเป็นเรือที่ถูกยืนยันว่าจะแล่นไม่ได้อีกเป็นครั้งที่2นะ"ซันจิกล่าว
ลูฟี่วิ่งไปที่หัวเรือเรียกไอซ์เบิร์กและพวกช่าง
"ลุงไอซ์ แย่แล้วล่ะ แมรี่แย่แล้ว พวกนายมากผ้ดีแล้ว พวกนายเป็นช่างซ่อมเรือนี่นา ขอร้องล่ะช่วยทำอะไรทีเถอะ เขาเป็นพวกพ้องที่เดินทางกับพวกเรามาโดยตลอด เมื่อกี้ก็พึ่งช่วยชีวิตพวกเรามาหยกๆ เพราะฉะนั้นช่วยทีเถอะนะลุง"
ไอซ์เบิร์กมองไปที่หัวเรือของแมรี่
"ถ้างั้นให้เค้าพักได้แล้ว ฉันทำทุกอย่างที่ทำได้ไปหมดแล้วนะ"
ย้อนอดีต
"ก๊องๆๆ"
"เสียงนี่อะไร มีใครอยู่ที่สุสานเรือเหรอ?"ไอซ์เบิร์กมองไป
เขาเดินมาและเจอเรือโกอิ้งแมรี่ที่เกยตื้นอยู่
"นี่มันเรือของพวกหมวกฟางนี่นา เจออควาลากูน่าสินะ ยับเยินไปทั้งลำ"
ไอซ์เบิร์กจับไปที่เสากระดูกมังกร
"ไม่สิ แย่มาก่อนหน้านี่แล้ว"
"อยากแล่นต่อ"
"อะไรน่ะ?"ไอซ์เบิร์กยกมือจับหัว
"ให้ฉันได้แล่นต่อ ขอแค่อีกครั้งเดียว"
ไอซ์เบิร์กช่วยซ่อมเรือแมรี่เท่าที่เขาทำได้ก่อนจะถามตัวเอง
"นี่เราทำอะไรอยู่เนี่ย มาซ่อมเรือที่หมดหวังไปแล้วแบบนี้"
"คุณไอซ์เบิร์กครับ!!!"
"ไปทำอะไรอยู่ตรงนั้นครับ เดี๋ยวคลื่นใหญ่ก็ซัดมาอีกหรอก"
ไอซ์เบิร์กถือถุงอุปกรณ์ช่างเดินกลับไป
"ขอบคุณมาก"
ไอซ์เบิร์กมองเรือแมรี่โดนคลื่นซัดเข้ามาลงทะเลแล่นออกไป
"เอ๋ ออกเรือเนี่ยนะ?"
"ทะเลยังไม่สงบเลยนะครับ"
"งั้นฉันไปคนเดียว"ไอซ์เบิร์กกล่าว
"อะไรกันน่ะ?"
"จะให้คุณไปคนเดียวได้ไงล่ะครับ"
จากนั้นไอซ์เบิร์กและช่างกาเลราก็ขึ้นเรือกาเลออนของบริษัทตามมา
กลับมาปัจจุบัน
"ตอนนี้ฉันกำลังเห็นปาฎิหาริย์ ปาฎิหาริย์เรือลำนี้ที่เลยขีดจำกัดไปนานแล้ว ฉันเป็นช่างต่อเรือมานาน แต่ไม่เคยเห็นเรือโจรสลัดที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้มาก่อน น่ายกย่องจริงๆ"
"เข้าใจแล้ว"
_________________
ตอนนี้กลุ่มหมวกฟางนั่งเรือเล็กยืนมองเรือห่างออกมา ลูฟี่ยืนอยู่บนเรือเล็กห่างจากเรือเล็กน้อย
"เอาล่ะพร้อมนะทุกคน"
"อื้อ/เออ"ทุกคนตอบ
ลูฟี่ถือคบเพลิงไว้ในมือ
"แมรี่ ที่ก้นทะเลมันทั้งมืดแล้วก็เหงา พวกเราจะยืนส่งนายเอง"ลูฟี่จุดคบเพลิงทำให้ไฟเริ่มเผาเรือ
"ส่วนอุซปดีแล้วล่ะที่ไม่อยู่ หมอนั้นคงทำใจเรื่องนี้ไม่ได้แน่"
"นายคิดว่าไง?"โซโลถาม
"ไม่ใช่แบบนั้นหรอก ถึงเวลาที่ต้องจากกัน การจากกันของลูกผู้ชายจะต้องไม่มีน้ำตาออกมาให้เห็น"อุซปกล่าว
ไฟเริ่มลุกลามไปทั่วทั้วเรืออย่างรวดเร็ว
"เค้าเองก็คงเตรียมใจเอาไว้แล้ว"อุซปกล่าว
"อุตส่าห์ให้พวกเราอาศัยนั่งมาตั้งนานแน่ะ ขอบใจนะแมรี่"ลูฟี่กล่าว
หิมะเริ่มตกลงมา ทุกคนประหลาดใจขณะที่มองดูเรือถูกเผา กลุ่มหมวกฟางกวนนึกถึงความทรงจำที่ผ่านมา นับตั้งแต่ที่ได้เรือ
ลำนี้ การทำพิธีออกเรือหลังออกมาจากโล๊กทาวด์ ข้ามเรดไลน์ เกาะท้องฟ้า
"ตึง!!!!"เรือถูกเผาจนเสากระโดงเรือหักโค่นลงมา
"ขอโทษนะ"
ทุกคนตกใจเมื่อได้ยินเสียงเดียวกับที่เอนิเอส ล็อบบี้
"อยากจะพาทุกคนไปให้ไกลมากกว่านี้ ขอโทษนะ อยากจะอยู่กับทุกคนตลอดไปจริงๆ"
"แมรี่!!!!"ช็อปเปอร์ร้องไห้
นามิทรุดลงกับพื้นไป
"ฮือๆๆ"วีวี่ยกมือปิดตาที่ร้องไห้
"ได้ยินรึเปล่า?"
"เสียงมาจากไหน?"
"แต่ว่าผมน่ะ..."
"คนที่ต้องขอโทษคือพวกเราต่างหากล่ะแมรี่ ฉันน่ะบังคับเรือไม่ได้จนทำให้นายไปชนกับภูเขาน้ำแข็งเลย แถมยังเคยทำใบเรือฉีกอีกด้วย คิรัวร์ โซโล และซันจิก็พอกัน ทำข้าวของพังตั้งหลายครั้ง แล้วทุกครั้งอุซผก็ต้องเป็นคนคอยซ่อม แต่ซ่อมป่วยเป็นบ้า...คนที่ต้องขอโทษน่ะ"
โรบินยังมีสีหน้านิ่งมองดูเรือ เหมือนกับคิรัวร์กับโซโลจ้อมมองเศร้าๆแต่ไม่ร้องออกมา
"แต่ว่าผมน่ะมีความสุขมากเลย ที่ดูแลผมมาจนถึงวันนี้ ขอบคุณมากนะ ผมมีความสุขที่สุดเลย...เพราะมีพวกเธออยู่ยังไงล่ะ"
สุดท้ายหลายคนที่กลั้นอยู่ก็มีน้ำตาซึมไหลออกมาเช่นโรบิน เซียร์และซันจิ
"แมรี่!!!!!"ลูฟี่ตะโกน
ความคิดเห็น