ลำดับตอนที่ #139
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #139 : เรือเธาซันต์ ซันนี่ออกทะเล!!!(RE2)
กลุ่มหมวกฟางกำลังเตรียมตัวไปรับเรือและออกเดินทาง
"พวกนายตัดใจลืมเรื่องอุซปกันได้แล้วใช่มั้ย?"โซโลถาม
กลุ่มหมวกฟาง นามิ ช็อปเปอร์และซันจิรับไม่ได้กับค่าหัวตัวเอง
"โซโล"ลูฟี่พูดขณะแบกเป้ขึ้นหลัง
"ชีวิตก็แบบนี้แหละ"โซโลกล่าว
"ฉันรู้แล้ว"ลูฟี่พูดแล้วหันไปเรียกคนอื่นๆ"นี่พวกนายจะมัวซึมไปถึงไหนกัน
"หนวกหูเฟ้ย!!! ดูสิ ทำไมรูปฉันต้องเป็นแบบนี้ด้วย!!!"
"เปิดตัวครั้งแรกแบบเนี่ยเจ๋งดีออก"ลูฟี่กล่าว
"แบบนี้มันใช่ฉันที่ไหน!!!!"
"นั่นแหละแกล่ะ"คิรัวร์กล่าว
"%?@฿@฿&฿<"ซันจิเข้ามาตะโกนใส่คิรัวร์
"พูดภาษาคนสิฟะ"คิรัวร์กล่าว
"ต้องถูกหัวเราะเยาะแน่เลย ถูกสาวๆทั้งโลกหัวเราะใส่แน่"
"เฮ้อ ถูกหลอกจนได้ ไหนว่าเป็นนักข่าวประจำเมืองนี้ไง มันก็ดีอยู่หรอกที่ถ่ายออกมาน่ารัก โดนตั้งค่าหัวจนได้นะเราเนี่ย"
"ฉันเองก็เป็นโจรสลัดนะ ฉันต่อสู้สมชายชาตรีเชียวนะ แล้วทำไมถึงกลายเป็น50เบรีล่ะ!!!"ช็อปเปอร์โวยวายใส่ลูฟี่
"เอาน่าไว้พยายามใหม่คราวหน้า"ลูฟี่กล่าว
"หมวกฟางมัวทำอะไรกันอยู่น่ะ"เสียงมอสดังขึ้น
ลูฟี่เปิดประตูออกไป เป็นมอส กิวี่ โคโคโระ จิมนี่และกอนเบที่มายืนรอ
"รีบไปได้แล้ว ลูกพี่น่ะกำลังรออยู่นะ"กิวี่กล่าว
"โทษทีๆ ไม่ลืมของแล้วใช่มั้ย ไปรับเรือกับแฟรงกี้แล้วออกเรือกันดีกว่า"
"ลูฟี่ซันจิลุกไม่ขึ้น"ช็อปเปอร์กล่าว
"งั้นก็ทิ้งมันไว้นี่แหละ"คิรัวร์เดินไป
"เห็นด้วย"โซโลพยักหน้า
"หา เฮ้ย เดี๋ยวสิ!!!"ซันจิตะโกน
"พวกพี่สาวโจรสลัดจะไปกันแล้วเหรอ?"จิมนี่ถาม
"จิมนี่ กอนเบ ขอบคุณหลายๆเรื่องเลยนะ"นามิกล่าว
จิมนี่ดูเศร้าขณะมองกลุ่มหมวกฟางเดินจากไป โคโคโระลูบหัวหลาน
_______________
มารีนฟอร์ด
ที่ห้องของนายพลกองทัพเรือคนนึง เขากำลังคุยกับชายคนนึง
"เป็นปรากฎการณ์ที่แปลกประหลาดจริงๆ ถึงจะมีสมาชิกแค่ไม่กี่คนแต่ถูกออกหมายจับทั้งกลุ่มแบบนี้ ค่าหัวรวมแล้วเกิน1,000ล้านเลยทีเดียว ว่าแต่....."
เขาจิ้มใบค่าหัวของซันจิ
"ผู้ชายฉายาขาดำเนี่ย ทำไมถึงไม่มีภาพถ่ายล่ะ?"
"อ๊ะ ครับ คือว่าผมถ่ายเอาไว้แล้วแน่ๆ แต่พอล้างออกมาก็ต้องตกตะลึง"
เขาหยิบรูปที่มีแต่สีดำให้ดู
"นี่คือรูปที่ว่าครับ ปรากฎการณ์เหนือธรรมชาติชัดๆเลย"
"ลืมถอดฝาครอบเลนส์ออกสินะ"
________________
กลุ่มหมวกฟางมาที่สุสานเรือที่ตัวเรือถูกคลุมด้วยผ้าสีขาวใหญ่ ช่างกาเลร่าทั้งสาม โยโกซึนะและประธานนอนหลับคาพื้น ส่วนแฟรงกี้หายไป
"ลูกพี่ไปเรียกมาให้แล้วนะ!!!"กิวี่กับมอสตะโกน
"มาแล้วเหรอ!?"ไอซ์เบิร์กตื่นขึ้นมา
"โอ้โหใหญ่เบ้อเริ่มเลยแฮะ"
"นั่นน่ะเหรอ
"เฮ้ พวกเรามาแล้วแฟรงกี้ ขอดูเรือหน่อย!!"ลูฟี่วิ่งนำคนอื่นมา"อ้าว ลุงไอซ์นี่นา แล้วแฟรงกี้ล่ะอยู่ไหน?"
"แย่หน่อยนะแฟรงกี้ไม่อยู่ตรงนี้ แต่เรือต่อเสร็จแล้วเดี๋ยวจะเอาให้ดูนะ"
"โอ้โห"กลุ่มหมวกฟางตื่นเต้นที่จะได้เห็นเรือ
"เรือลำนี้สุดยอดจริงๆ ตอนที่เห็นแบบแปลนฉันตะลึงไปเลย มันข้ามผ่านทุกทะเลได้แน่ ด้วยเรือลำนี้สุดขอบโลกก็ไม่ใช่ความฝันแล้ว"
"เปิดให้ดูเร็วๆหน่อย"ลูฟี่ตะโกน
"แฟรงกี้ฝากคำพูดถึงนายเอาไว้นะหมวกฟาง ถ้านายจะเป็นราชาโจรสลัดในสักวัน ก็จงขึ้นเรือราชาแห่งสรรพสัตว์ลำนี้ซะ!!"ไอซ์เบิร์กเปิดผ้าคลุมให้เห็นหัวเรือรูปสิงโต แต่ดูคล้ายดอกทานตะวัน
"สุดยอด"
"นี่มัน..."
"ว้าวๆ
"วิเศษไปเลยนะ"
เรือลำใหม่ที่ช่างกาเลร่าและแฟรงกี้สร้างให้ใหญ่เป็น2เท่าครึ่งของเรือแมรี่ ด้านข้างตรงหน้ามีวงกลมใหญ่ที่มีเลข1สีแดงอยู่ มีต้นหญ้าซึ่งที่จริงแล้วเป็นพรมกลางเรือ ชิงช้าและสระว่ายน้ำที่ซ่อนอยู่
ทางเดินไปยังดาดฟ้าหลังกับหน้าเรือมีบันไดแยกขึ้นสองทาง ซึ่งบันไดทางขึ้นดาดฟ้าหน้าเรือจะมี3ชั้น
ภายในมีห้องพิเศษหลายห้อง ห้องอาหาร/ครัว พิพิธภัณสัตว์น้ำ ห้องแพทย์ ห้องผู้ชาย ห้องผู้หญิงและห้องเวิร์คช็อป
ห้องนอนของผู้ชายจะตั้งอยู่ที่หน้าเรือชั้นที่1 และมีห้องที่เล็กกว่าอยู่ด้านข้าง เป็นประตูห้องที่ติดสัญลักษณ์โจรสลัดหมวกฟางไว้
ห้องนอนของผู้หญิงจะตั้งอยู่ที่ชั้น2กับ3
"โอ้โห ลำใหญ่แถมเท่อีกต่างหาก เหมือนจะกระโจนได้เลยนะ"ลูฟี่กล่าว
"โอ้ จะให้จริงๆเหรอเนี่ย"
"ลำใหญ่กว่าแมรี่เกือบ3เท่าแน่ะ"โซโลกล่าว
"ใบเรือใหญ่จังเลย เรือสลูพเหรอ"นามิกล่าว
"ขอดูครัวหน่อย ครัวอยู่ไหน?"ซันจิถาม
"เป็นเรือที่สวยจริงๆ ที่หัวเรือเป็นดอกไม้อะไรเหรอ?"โรบินถาม
"เอ่อ อันนั้นน่าจะเป็นแผงคอสิงโตนะ"ไอซ์เบิร์กกล่าว
ตอนนี้กลุ่มหมวกฟางขึ้นไปดูเรือแล้ว
"โอ้โห ข้างในก็เจ๋ง ดาดฟ้าเรือปูด้วยพื้นหญ้าสดชื่นจังเลย"ลูฟี่กล่าว
"สไลเดอร์!!!"ช็อปเปอร์ลงทางบันได
"สบายจังเลย"วีวี่กล่าว เธอลองนอนบนพรมหญ้านุ่มๆดู
"จัดเป็นสวนได้เลยนะเนี่ย"โรบินกล่าว
"วิวดีจริงๆเลย"เซียร์มองออกไปในทะเล
"ห้องครัวอยู่ไหนเอ๋ย"ซันจิเปิดประตูเข้าไปเห็นห้องครัว
"มีห้องฝึกซ้อมไหมนะ"โซโลเดินหาห้องฝึกฝนร่างกาย
"ต้องแล่นได้เร็วแน่ คานเสาใหญ่แบบนี้"นามิกล่าว
"แบบนั้นจะเรียกว่าบริกันทีน เรือสลูพเป็นเรือที่สามารถแล่นได้ตามที่มนุษย์จินตนาการ ส่วนจะไปได้หรือไม่ก็อยู่ที่ต้นหนเรือ"ไอซ์เบิร์กกล่าว
"ชักสนุกซะแล้วสิต้องลองดู ฉันขอเข้าไปดูด้วยดีกว่า"นามิวิ่งขึ้นเรือไปอีกคน
"โอ้ ตู้เย็นแบบล็อคกุญแจที่เฝ้าฝันมานานนี่นา มีเตาอบขนาดใหญ่ด้วย ขอบใจมากแฟรงกี้เรือลำนี้สุดยอดจริงๆ"ซันจิกล่าว
ทุกคนวิ่งไปสำรวจบนเรือและไปดูห้องนอน ซึ่งชั้นแรกมีประตูแยกสองห้อง ห้องหนึ่งเป็นห้องผู้ชาย ส่วนอีกห้องจะเล็กกว่าและลึกลงใต้เรือเล็กน้อย
"ว้าว นี่เป็นห้องฉันเหรอเนี่ย!!?"ลูฟี่ไปดูห้องกัปตัน ภายในห้องมีเตียงนอนเดี่ยวไม่ใหญ่แต่ก็ไม่แคบ โต๊ะทำงาน ตู้เย็นแบบส่วนตัว ถ้าจะมีตรงไหนตำหนิคือห้องนี้ค่อนข้างมืด แต่ได้ติดต้้งตะเกียงแสงไว้พอแล้ว
ซึ่งความจริงแล้วห้องกัปตันควรจะอยู่ชั้นบนสุด แต่คำขอร้องของหญิงสาวทำให้พื้นที่ตรงนั้นโดนแย่งไป เลยต้องสร้างตรงนี้
"ไม่เหมาะกับลูฟี่สักนิด"ทุกคนคิดในใจ กัปตันพวกเขาใช้ห้องนี้เสียเปล่าแน่
"อะไรกันเนี่ย มีแต่หนังสือกับโต๊ะดูแล้วมึนหัว"
"ลูฟี่ ถ้านายไม่ต้องการห้องนี้ฉันเอาแทนได้นะ นายไปดูห้องผู้ชายนอนกับเพื่อนๆไง"คิรัวร์เสนอ
"โอ้ จริงเหรอ ขอบใจนะคิรัวร์!!!"ลูฟี่วิ่งไป สละสิทธิห้องนี้ไปโดยปริยาย
"กลายเป็นคิรัวร์ได้ไปซะงั้น"ซันจิกล่าว
"จะเอาห้องนี้ไปทำไม?"โซโลถาม
"ฉันจะทำให้ห้องนี้เป็นห้องทดลองเล่นแร่แปรธาตุของฉัน"คิรัวร์ยิ้ม ห้องนี้มีความทนทานสูง ถ้าเกิดอะไรขึ้นก็ไม่พังง่ายๆ
เพราะงั้นห้องกัปตันที่พวกพาวลีย์ทำให้ลูฟี่เลยกลายเป็นห้องแปรธาตุของคิรัวร์ไป ซึ่งคิรัวร์จะเอาของวิจัยเวทมนตร์มากมายมาตั้งไว้เต็ม
"เธอจะไปไหนคิรัวร์คุง?"เซียร์ถามขณะที่เห็นคิรัวร์เดินไปห้องผู้ชาย
"ไปห้องของฉัน"คิรัวร์กล่าว
เซียร์กับนามิเดินเข้ามาดึงเขาไปที่ห้องผู้หญิงที่อยู่ชั้น2
เมื่อเข้ามาในห้องผู้หญิง พวกเขาก็เจอโรบินที่นั่งอยู่ที่โซฟา
"ว้าว"นามิพูดเมื่อเห็นห้องขนาดใหญ่
"ว่าไงทุกคน เป็นห้องที่ดีจริงๆนะ"โรบินยิ้มให้
ห้องผู้หญิงดูคล้ายกับห้องนอนที่เห็นได้บนบก ไม่สิ ดูคล้ายกับบ้านเล็กๆเลยมากกว่า
ชั้นแรกเป็นห้องนั่งเล่นที่มีโซฟากับเก้าอี้ไว้ดูสะดวกสบาย มีประตูแบบเปิดโล่งไปยังห้องครัวเล็กๆ
"ฉันขอให้ช่วยสร้างห้องแบบที่เราอยู่กันแบบครอบครัวได้น่ะ"เซียร์กอดเขาไว้แก้มแดงนิดๆ
ชั้นที่2เมื่อเดินขึ้นบันไดไปจะเป็นห้องนอนที่มีเตียงขนาดคิงไซด์สำหรับนอนได้5-6คน ตู้เสื้อผ้าและโซฟาหรู อีกห้องเป็นห้องนอนเตียงคู่แยก มีตู้เสื้อผ้าและโต๊ะเครื่องแป้งพร้อม มีประตูแยกเป็นห้องอาบน้ำเล็กๆ
และปลายสุดห้องยังมีประตูออกไประเบียงเพื่อมองวิวทะเลด้านหน้าจากตรงนี้ได้อีก
ซึ่งวีวี่กำลังยืนรับลมอยู่
"เป็นห้องที่ยอดไปเลย"วีวี่กล่าว เธอหันไปมองสาวๆและคิรัวร์เข้ามาในห้อง เธอดีใจที่ได้มีห้องใหญ่แบบนี้และใช้เวลากับคิรัวร์
โรบินที่นั่งเงียบๆมองพวกคิรัวร์ที่ขึ้นไปดูชั้น2แล้วยิ้ม เธอดีใจจริงๆที่ยังมีชีวิตอยู่
ซึ่งหลังจากนั้น คิรัวร์จะให้แฟรงกี้ทำบันไดสำหรับลงไปห้องกัปตันที่ลูฟี่ที่กลายเป็นห้องแปรธาตุมาเชื่อมกับห้องนี้เป็นชั้นใต้ดินด้วย แน่นอนว่าสั่งปิดประตูทางเข้าหน้าไปไม่ให้ใครเข้าไป
ด้านนอก
"นี่ลุงไอซ์ แฟรงกี้อยู่ไหนเหรอ?"ลูฟี่ถาม"ฉันอยากขอบใจเขาหน่อย"
"หมอนั้นคงไม่อยากเจอพวกนายอีกแล้วละมั้ง"ไอซ์เบิร์กกล่าว
"หือ?"
"นี่หมวกฟาง นายคิดจะชวนหมอนั้นไปเป็นช่างซ่อมเรือใช่มั้ย?"ไอซ์เบิร์กถาม
"เออ รู้ดีเหมือนกันนี่ ฉันน่ะเลือกหมอนั้นแล้วให้เป็นช่างซ่อมเรือ"
"หมอนั้นคงรู้ตัวสินะ"
"ก็เลยไม่ยอมเหรอ?"
"กลับกันเลย ถ้าชวนกันซึ้งๆหน้าคงยากจะปฎิเสธถึงได้หลบหน้ายังไงล่ะ แต่ในใจคงอยากออกทะเลกับพวกนาย การที่มอบเรือแห่งความฝันที่เก็บเอาไว้จนถึงวันนี้มันก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้วนี่นา"
"โอ้โห ตรงนี้มีตู้เลี้ยงปลาด้วยล่ะ"
"จริงด้วย ยอดไปเลย"
"แฟรงกี้รู้สึกถูกชะตากับพวกนายจากใจจริง แต่หมอนั้นกำลังแบกหน้าที่ที่ตัวเองต้องอยู่บนเกาะนี้ตลอดไป"
"หน้าที่เหรอ?"
"แต่สำหรับฉันมันก็เป็นแค่การยึดติดที่ไร้สาระ ถ้าพวกนายตั้งใจจะพาหมอนั้นไปด้วยจริงๆล่ะก็จงทำทุกวิธี ใช้กำลังลากหมอนั้นไปเลย นั่นก็คือทางเดียวที่จะช่วยปลดปล่อยหมอนั้นได้"
"บังคับเนี่ยนะ จะดีจริงๆเหรอ?"ลูฟี่ถาม
________________
ที่แฟรงกี้เฮ้าส์ พวกตระกูลแฟรงกี้กลับมาแล้วเจอแฟรงกี้กำลังดื่มโคล่าอยู่
"ทำไมถึงกลับมาล่ะลูกพี่?"
"หือ จำเป็นต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ? ที่นี่คือแฟรงกี้เฮ้าส์ บ้านของฉัน"แฟรงกี้กล่าว
"แต่ว่า..."
"ผมขอพูดตรงๆนะลูกพี่นะ ลูกพี่น่ะจริงๆแล้วอยากจะไปกับพวกคุณหมวกฟางใช่มั้ยล่ะครับ?"ซันไบถาม
"พูดอะไรบ้าๆ ใช่ซะที่ไหนกันเล่า เนี่ยดูสิฝีมือของพวกนาย บ้านแค่หลังเดียวยังสร้างให้ดีๆไม่ได้เลย"
"ตอนนี้พวกเราไปขอร้องพวกคุณหมวกฟางเอาไว้แล้ว ให้ช่วยพาลูกพี่ออกทะเลไปด้วยอรกคนน่ะ"ซันไบกล่าว
"เจ้าพวกบ้า ยุ่งไม่เข้าเรื่อง!!!!"
"แต่ว่าเค้าตัดสินใจไปเรียบร้อยแล้ว ว่าช่างซ่อมเรือต้องเป็นคุณ"ซันไบกล่าว
"แล้วเรื่องอะไรที่ฉันต้องไปเป็นโจรสลัดด้วยเล่า?"แฟรงกี้ถาม
"ดูเอาก็รู้แล้วนี่ครับ ถึงพวกเราจะพึ่งเคยเห็นลูกพี่ต่อเรือเป็นครั้งแรกก็เถอะ แต่ผมรู้ได้เลยว่าสีหน้าของลูกพี่ดูมีความสุขมาก ผมไม่เคยเห็นลูกพี่สนุกสนานแบบนั้นมาก่อนเลย คุณเองก็รู้นี่ว่าพวกคุณหมวกฟางกำลังอยากได้ช่างซ่อมเรือ คุณจงใจหนีพวกเขามาใช่มั้ย เห็นนี่ไหมครับลูกพี่?"ซันไบยกใบค่าหัวให้ดู
"หมายจับเหรอ? โดนจนได้สินะ"แฟรงกี้กล่าว
"คุณอยู่กับพวกเราไม่ได้แล้วนะครับ พวกเราน่ะไม่อยากทำตัวเป็นภาระให้คุณต้องลำบากอีกแล้วล่ะ"ซันไบกล่าว
"อย่ามาทำเป็นพูดจาอวดดีกับฉันนะ กองทัพเรือแล้วยังไงห๊ะ"
"หยึ๋ย!!"
ขณะนั้นเจ้าอ้วนไปซ่อนหลังเก้าอี้โซฟารอโอกาส
"พวกแกทุกคนที่ทำตัวเหลวแหลกอยู่เมืองด้านหลัง ฉันเป็นคนช่วยเอาไว้ไม่ใช่รึไง"
"เรื่องนั้นมันก็ใช่อยู่หรอก แต่ว่า--"
"แล้วถ้าขาดฉันไป น้ำหน้าอย่างพวกเราจะอยู่กันยังไง....เหวอ!!!!"แฟรงกี้ล้มลงเพราะเจ้าอ้วนดึงกางเกงแฟรงกี้ออก
"ฉกกางเกงลิงไปแล้วล่ะ"เจ้าอ้วนประกาศ
"กางเกงลิงเหรอ จริงด้วยสิ"
"ส่งมาเลยๆ"
"เอากางเกงลิงของฉันคืนมา"แฟรงกี้ลุกขึ้นยืน
"โห"ตระกูลแฟรงกี้ถอยห่างไป
"นั่นเป็นกางเกงลิงตัวเดียวที่ฉันมีนะ"
"สลายโต๋ ไปเร็ว!!!!"
"งั้นก็สวยสิ"แฟรงกี้วิ่งไล่ตามมา"คงจะรู้สินะต่อให้พวกแกรวมหันกันยังไงก็ไม่มีทางชนะฉันได้หรอกน่า"
"หนีรอดไปให้ได้ แค่สักคนก็ยังดีเอาไปส่งให้คุณหมวกฟาง กางเกงลิงส่งไปให้ถึงเกาะสุสานเรือ"ซันไบบอกทุกคน
"สตรองไรท์"แฟรงกี้กระโดดใส่คนที่มีกางเกงลิงแล้วโดดทับ"เอากางเกงลิงฉันคืนมา
"เสียใจด้วยไม่ได้อยู่ที่ผมแล้ว"
"เมื่อกี้ฉันเห็นนะอย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องดีกว่า"
"พี่น้องรับไป"
"หนอย!!!!!!"
"ตูมๆๆ"
"เสียงเอะอะอะไรกัน?"
"เจ้าโรคจิตแฟรงกี้น่ะกำลังอาละวาดอยู่!!"
"อีกแล้วเหรอ"
"เมืองพังหมดแล้ว!!!"
"ตึง!!!!"ตึกถล่มลงพื้น แฟรงกี้และตระกูลแฟรงกี้วิ่งออกมาจากกลุ่มควัน
"จะหนีไปไหนกัน?"แฟรงกี้ตะโกน
"กรี๊ดดดด!!!"
"เจ้าหมอนั้นแก้ผ้าตรงท้องด้วย"
"นั่นมัน..."
"พาเด็กๆเข้าบ้านไปให้หมด"
"ให้เด็กๆดูไม่ได้นะ"
"ขอจับโทษฐานอนาจาร!!!!!"
"รีบเอากางเกในไปส่งเร็วเข้า!!!!"
"ตูมมมม!!!!"
"ใช้ยางาร่าล่วงหน้าไปดีกว่า"
"ตกลงไปเร็ว"
"ตูมๆๆๆ"ตึกหลายหลังพังลงมา
"เมืองด้านหลังกลายเป็นสนามรบไปแล้ว"
"โธ่เอ๊ย ขาฉัน มาได้แค่นี้เองเหรอ"คนตระกูลแฟรงกี้ล้มลงขณะที่แฟรงกี้ไล่ตามมาด้านหลัง
"เฮ้ ส่งมาทางนี้!!!"เสียงนึงดังขึ้นมา
เขาหันไปเห็นลูฟี่อยู่บนหลังคาตึกด้านข้าง
"โยนมาเลย"ลูฟี่กล่าว
"คุณหมวกฟาง"
"เจ้าหมวกฟางเหรอ?"
"เอาไป!!!!"เขาโยนส่งให้ลูฟี่
"ได้มาเรียบร้อยแล้ว"ลูฟี่ได้กางเกงแล้ววิ่งไป
"นี่แก เจ้าหมวกฟาง!!!"แฟรงกี้วิ่งไล่ตามไป
"กรี๊ดดด!!!!"
"น่าเกลียด!!!"
"ชอบเรือของฉันรึเปล่า?"
"เออ ฉันไม่เคยเห็นเรือที่เจ๋งขนาดนี้มาก่อนเลย ขอบใจนะ"
"ของมันแน่อยู่แล้ว นั่นมันซุปเปอร์แบบแปลนของฉัน ฉันใส่ทุกอย่างที่พวกนายขอเอาไว้ในนั้นให้หมดเลยนี่นา ได้เห็นระบบโซลเยอร์ด็อกที่ฉันคิดค้นขึ้นมารึยัง?"
"อันนั้นน่ะยังไม่เห็น"
"นั่นน่ะทีเด็ดเลย นายต้องชอบแน่ๆ บ่อปลาน่ะถ้าเอาปลาใส่จะมองเห็นผ่านทางตู้ปลาที่อยู่ชั้นล่างได้ กลายเป็นพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำไปในตัวเลย ที่นี่พวกนายจะกินเมื่อไหร่ก็ตามสบาย ได้กินปลาสดใหม่ทุกวันเลยนะ"
"ฟังดูน่าสนุกแฮะ"ลูฟี่โดดไปอีกตึก
"เรือลำนั้นไม่ว่าสำหรับฉันหรือพวกนาย มันคือสุดยอดเรือในฝัน แล้วดูแกทำกับฉันสิ เอากางเกงลิงของฉันคืนมาเดี๋ยวนี้นะ!!!"
"ตูม!!!!"บาซูก้าระเบิดใส่หลังคา
"โอ้!!!!"ช็อปเปอร์โดดมารับเอาไว้
"มาแล้วพวกคุณโรโรโนอาช่วยทีนะ"
"เชื่อมือได้เลย"โซโลกับซันจิวิ่งเข้าไปหาแฟรงกี้
"หมับ!!!"ทั้งสองจับแขนแฟรงกี้
"เข้าไปเลย!!!!"พวกเขาโยนแฟรงกี้ลงไปในปากกระบอกปืนใหญ่
"นี่พวกแกจะทำอะไรฉันเนี่ย!!!!"
"เป้าหมายเกาะสุสานเรือ"ปืนใหญ่หันไปทางนั้น
"ของดีตระกูลแฟรงกี้ปืนใหญ่อะไรก็ได้"
"เฮ้ย นี่ พวกนายจะล้อเล่นอะไรก็ให้มันมีขอบเขตหน่อยสิ"
"ตูม!!!"แฟรงกี้โดนยิงลอยขึ้นฟ้า
"ว๊ากกกกก!!!!"
"เอ๋? เจ้าตัวไปก่อนกางเกงลิงซะงั้น"ช็อปเปอร์กล่าว
"เกาะไว้ช็อปเปอร์ จรวดยางยืด!!!!"
_________________
แฟรงกี้โดนยิงตกหัวคว่ำจมพื้นดิน ขณะที่ท่อนล่างหงายขึ้นมาเผยให้ชาวเมืองที่ดูตรงบันไดเห็นของไม่น่าดู
"เหอๆๆๆ"โคโคโระหัวเราะ
"เอ่อ นี่มันเกิดอะไรขึ้น"ไอซ์เบิร์กถาม
"หนอย!!!"แฟรงกี้ลุกขึ้นยืน
"แฟรงกี้"ลูฟี่ตะโกนเรียก"เรื่องเรือขอบใจนะ สุดยอดเรือจริงๆจะรักษาอย่างดีเลย"
"เออ ขออวยพรให้เดินทางอย่างปลอดภัยนะ"
"ส่วนกางเกงลิง ถ้าอยากได้คืนล่ะก็ นายต้องมาเป็นพรรคพวกของพวกเรา"ลูฟี่ประกาศ
"ไปเลยแก!!!"
"เจ้าคนวิตถาร!!!
"ทำเมืองพินาศป่นปี้อีกแล้วนะแก!!!"
"แบบนี้ต้องประหาร"
"เอากางเกงลิงฉันคืนมาเจ้าหมวกฟาง"แฟรงกี้กล่าว
"ถ้างั้นก็มาเป็นพวกของฉัน"ลูฟี่กล่าว
"พูดบ้าๆ แค่ฉกกางเกงลิงไปได้คิดเหรอว่าจะทำให้ฉันยอมไปเป็นพวกของนายได้ ซุปเปอร์!!!"แฟรงกี้ยกแขนขึ้นเหมือนทุกที
"กรี๊ดดดด!!!"
"อุบาทย์กว่าเดิมอีก"
"หมอนั้นยืนเต๊ะหุ่นหน้าตาเฉยเลย"
"อย่าดูนะลูก"
"พลาดซะแล้ว หมอนั้นใจแข็งขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย หมอนั้นเป็นลูกผู้ชายในหมู่ลูกผู้ชายจริงๆ"
"ตัววิตถารต่างหาก"
"ก็แค่คนโรคจิตเท่านั้นแหละยะ!!!"
"ดูไม่ได้เลย"วีวี่หันหลังไม่มอง
"ถ้าใช้วิธีรุนแรงได้ฉันจัดการให้เอาไหมล่ะ"โรบินเสนอ
"จัว่าไปเมื่อกี้ลุงไอซ์ก็บอกเหมือนกันนี่นาว่าต้องใช้กำลังพาไปอย่างเดียว"
"แต่จะทำยังไงเหรอ?"นามิถาม
"โดสฟลอร์"โรบินสร้างมือขึ้นที่ขายกขึ้นมาที่ใต้หว่างขาแล้วกำมือ"บีบ"
"จ๊ากกกก!!!!"แฟรงกี้ร้องออกมา
"เดี๋ยวสิโรบิน!!"นามิตกใจ
"กำไปแล้ว หน้าเขียวเลย!!!"ลูฟี่ตะโกน
"เล่นขยำเลยเหรอโรบิน"เซียร์กล่าว
"เดี๋ยวเขาก็ตายหรอกโรบิน อย่าๆๆบีบ"ช็อปเปอร์ร้อง
"อ๊ากกกกกก!!!!"
"บิดแล้ว!!!"
"บิดใหญ่เลย เหมือนบิดส้มจากต้น"
"เฮ้ โรบิน ฉันยังอยากได้พวกที่เป็นผู้ชายอยู่นะ ปล่อยได้แล้ว"
"แค่เห็นฉันก็เจ็บแทนจะแย่แล้ว"ช็อปเปอร์กล่าว
"อ๊ากกกกกก!!!! เจ็บ แม่เจ้า"
"เกิดอะไรขึ้นน่ะ แฟรงกี้กำลังได้รับบาดเจ็บอยู่งั้นเหรอ?"
"อะไรเนี่ย เสียงร้องคร่ำครวญเหมือนคนใจจะขาดแบบนั้น"
"ท่าทางน่าสงสารจัง ถึงจะวิตถารก็เถอะนะ"
"การที่จะให้โจรสลัดรามือจากสมบัติที่อยู่ตรงหน้า ถ้าไม่บอกเหตุผลที่พอฟังขึ้นล่ะก็เห็นทีคงจะไม่ได้หรอก"โรบินกล่าว
"ก็..ก็บอกแล้วไงว่าฉันอยากจะอยู่บนเกาะเกาะนี้...ยังไง ฉันรู้สึกขอบใจพวกนาย....ซะจนไม่รู้จะขอบใจยังไงแล้ว ที่จริงฉันก็อยากไปด้วย แต่ฉันยังมีเรื่องต้องทำอยู่ที่นี่ เพราะงั้นถึงให้เรือแทนไงเล่า ที่สำคัญฉันเลิกเป็นช่างต่อเรือแล้ว ดังนั้นแล้วนั่นจึงเป็นเรือลำสุดท้ายในชีวิตของฉัน มันเป็นฝันของฉัน หรือก็คือเรือในฝันยังไงล่ะ"
"เดี๋ยวก่อนแฟรงกี้ เรือลำนั้นยังไม่ใช่เรือในฝันที่นายพูดถึงหรอก"
"เรือในฝันเหรอ?"
"ใช่แล้ว เรือลำนั้นแค่แบบแปลนอย่างเดียวสร้างไม่ได้หรอก มันต้องผ่านทะเลมากมาย ผ่านการต่อสู้และอุปสรรคนับไม่ถ้วน จนไปถึงสุดขอบทะเลเมื่อไหร่ นั่นล่ะถึงจะเรียกได้ว่าเรือในฝัน แล้วก็ในวันที่ฉันสร้างเรือสุดยอดลำที่ว่าเสร็จสมบูรณ์ ฉันจะขึ้นไปเป็นช่างบนเรือลำนั้น เพื่อจับตาดูวันแห่งโชคชะตายังไงล่ะ ถึงตอนนั้นเรืออาจจะโทรมทั้งลำ แต่มันจะต้องเป็นประกายเจิดจ้ากว่าเรือลำไหนๆอย่างแน่นอน เป็นไง เจ๋งไหมคุณทอม?"
"ฮ่าๆๆ เจ๋งสิ ถ้าถึงขนาดไปเป็นลูกเรือด้วยล่ะก็ฉันคงแพ้แหงมๆ"
"สายเลือดโจรสลัดสินะ"โคโคโระกล่าว
"เฮอะ เจ้าบ้าอย่างแกเหรอเหนือกว่าคุณทอม"
"ว่าไงนะ!!!!"
"เกโระๆๆๆ"
"ลูกผู้ชายยืดอกแล้วลุยไปเลย"
"เรื่องที่ฉันอยากทำมันเปลี่ยนไปแล้วล่ะ"
"เรื่องที่อยากทำเหรอ ไม่ใช่หรอก ที่นายกำลังทำอยู่บนเกาะแห่งนี้ทุกอย่างคือการชดใช้ ในวันนั้นเรื่องที่คุณทอมถูกคุมตัวไป นายยังโทษว่าเป็นความผิดของตัวเองอยู่ แต่คุณทอมให้อภัยนายแล้วตั้งแต่วันนั้น คุณทอมชี้ทางให้กับนาย เรื่องที่นายดูแลพวกอันธพาลที่เมืองด้านหลัง และเรื่องที่นายปกป้องเกาะจากพวกโจรที่สวมรอยเป็นนักล่าค่าหัว ทั้งหมดคือการชดใช้ความผิด เป็นการปกป้องนครแห่งน้ำอันเป็นที่รักของคุณทอม ถึงคนทั่วไปจะมองไม่เห็นว่าเป็นแบบนั้นก็เถอะ"
"ก็คงอย่างงั้น แล้วฉันก็ไม่เคยคิดแบบนั้นด้วย จ๊าก!!!!!"แฟรงกี้พูดแล้วร้องอีกครั้ง
"ยอมทิ้งอาชีพที่ตัวเองรัก ทนอัดอั้นมาจนถึงวันนี้ คิดจะอยู่แบบนั้นไปตลอดหรือไง ถึงแม้คุณทอมกับฉันจะยอมยกโทษให้กับนายแล้วก็ตาม มันก็คงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงอยู่ดี มันถึงเวลาแล้วที่นายต้องยกโทษให้ตัวเองนะแฟรงกี้ นายไปใช้ชีวิตเพื่อความฝันของตัวเองเถอะ"
"ฮือๆๆๆ"แฟรงกี้ร้องไห้ออกมา
"ตูม!!!"บางอย่างโยนลงมาทำอะไรแฟรงกี้กระเด็น
"อะไรน่ะ...กระเป๋าเหรอ"แฟรงกี้มองกระเป๋าสีเหลือง
"ลูกพี่ สัมภาระสำหรับเดินทางครับลูกพี่!!!"
"เฮ้ย พวกตระกูลแฟรงกี้นี่นา"
"ลูกพี่ๆๆๆ"
"เจ้าพวกนั้น"แฟรงกี้กล่าว
"ลูกพี่ยกโทษให้พวกเราด้วยนะครับ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ"ซันไบกล่าว
"ขอโทษก๊าบ!!!"ตระกูลแฟรงกี้กล่าว
"จะลงโทษยังไงก็ได้ผมยอม ถึงพวกเราจะบ้าบอ แต่พวกเราก็เค้นสมองตั้งใจคิดหาวิธีอย่างสุดชีวิตแล้วครับ"ซันไบกล่าว
"แล้วพวกแกเค้นสมองคิดอะไรออกมาได้ล่ะ วิธีขโมยกางเกงลิงของฉันเหรอ ห๊ะ หรือว่าวิธีทำให้ฉันไปเป็นโจรสลัดล่ะ ไม่ต้องมาจุ้นเลย ชีวิตของฉัน ทุกอย่างฉันจะเลือกของฉันเอง ต้องมาเดินตามทางที่ลูกน้องปูให้ พวกแกคิดว่าฉันจะดีใจอย่างงั้นเหรอห๊ะ ทุเรษจะตาย ถ้าคิดจะใช้สมองพวกแกก็อย่าทำแบบนี้ตั้งแต่แรกเลยเซ่!!!!"
"ขอโทษครับ แต่ว่าให้พวกเราคิดสักนิดก็ไม่ได้เหรอครับ ความสุขของผู้มีพระคุณที่ช่วยเก็บพวกเหลือขออย่างพวกเรา ความสุขของคุณให้พวกเราคิดหน่อยไม่ได้เลยเหรอครับ"
"จ๊ากกก!!!!"แฟรงกี้ล้มลง
"หึหึ"ไอซ์เบิร์กหัวเราะ
"ใครกันแน่นะที่บ้า"โคโคโระกล่าว
"ฮือๆๆ ไม่ว่าหน้าไหนก็เหมือนกันหมดเลย ฮือๆๆ เจ็บๆๆๆ"
"โรบิน ฉันไหว้ล่ะช่วยเบามือหน่อยแฮะ เดี๋ยวก็แต๋วแตกพอดี"ลูฟี่กล่าว
"เธอจะทำให้เขาเป็นผู้หญิงแล้วนะ"เซียร์กล่าว
"เจ้าหมอนั้นมันร้องไห้แล้วล่ะ"ช็อปเปอร์กล่าว
"โรบินไม่ได้ยกแขนแล้ว"คิรัวร์พูด
โรบินที่ลดมือลงไปแล้ว
"อ้าว นี่เธอไม่ได้ทำอะไรแล้วเหรอ?"ลูฟี่ถาม
"ฮึๆ ที่ฉันลงมือน่ะแค่ครั้งแรกครั้งเดียวเท่านั้น ขี้โกงนี่นาโทษว่าน้ำตาไหลเพราะเจ็บแบบนั้น"โรบินกล่าว
"เอ๋?"ช็อปเปอร์สงสัย
"แค่ครั้งเดียวเหรอ"นามิพูดหันไปมองแฟรงกี้
"โอ๊ย บ้าชะมัดเลย เจ็บๆๆๆ น้ำตาไหลเลย!!!"แฟรงกี้ร้อง
แฟรงกี้นึกถึงวันที่ไปเจอพวกตระกูลแฟรงกี้ครั้งแรก ที่เป็นอันธพาลอยู่หลังเมือง เขาอัดสั่งสอนและรวบรวมมาตั้งตระกูลแฟรงกี้
"ฮือๆๆ พวกแก ถ้าฉันไม่อยู่แล้วพวกแกจะอยู่กันได้เหรอ?"แฟรงกี้ถาม
"เบื้องหลังของวอเตอร์เซเว่น พวกเราจะร่วมแรงร่วมใจกันปกป้องรักษามันเอาไว้ให้ได้ครับ"
"ลูกพี่วางใจเถอะ"
"ลูกพี่อย่าร้องไห้นะ!!!"
"ลูกพี่!!!!"
"ไม่ว่าลูกพี่จะจากพวกเราไปไกลแค่ไหนก็ตาม แต่พวกเราก็จะเป็นลูกน้องของลูกพี่ไปตลอดชีวิตครับ!!!!"
"เจ็บจนน้ำตาไหลไม่หยุดเลย!!"แฟรงกี้ร้อง
โซโลกับซันจิวิ่งสีหน้าเครียดมาที่เรือ
"เร็วหน่อย"
"กลายเป็นเรื่องแล้ว"
"ลูฟี่!!!!"ทั้งสองตะโกนขณะโดดลงมาที่สุสานเรือ
"โซโล ซันจิ"ลูฟี่กล่าว
"ตอนนี้เกิดเรื่องใหญ่แล้ว"ซันจิกล่าว
"ปู่ของนายเอาทหารมาที่นี่อีกแล้วลูฟี่ ที่ชายฝั่งอีกฟากใช้กองกำลังติดอาวุธไล่ล่าหาพวกเราอยู่"โซโลอธิบาย
"เอ๋ ไหงงั้นล่ะ ก็ไหนบอกว่าจะไม่จับพวกเราไง?"ลูฟี่ถาม
"พวกฉันจะไปรู้ได้ไงเล่า รีบเตรียมออกเรือเดี๋ยวนี้เลย เฮ้ย แฟรงกี้นี่แกยังไม่ได้นุ่งกางเกงอีกเหรอ"ซันจิมองแฟรงกี้ขณะวิ่งผ่าน
"เอาคืนไป"ลูฟี่โยนกางเกงลิงคืนให้ แฟรงกี้รับไว้
"ขึ้นมาเร็วแฟรงกี้ ขึ้นเรือของฉัน"ลูฟี่กล่าว
"แหะๆ อย่าพึ่งทำอวดดีไป เจ้าพวกมือใหม่ที่ทำได้แค่ปะรูรั้วของเรือ เรือเจ๋งขนาดนี้แต่ไม่มีช่างบนเรือซักคนมันน่าสมเพชชะมัดเลย ช่วยไม่ได้งั้นเดี๋ยวฉันเอง หน้าที่ช่างซ่อมเรือของพวกนาย แฟรงกี้คนนี้ขอรับผิดชอบเอง"
"เย้ ได้พรรคพวกมาเพิ่มอีกคนแล้ว"
"ไชโย สำเร็จแล้ว!!!"ช็อปเปอร์ร้อง
"ฮือๆๆ ลูกพี่"มอสกับกิวี่ร้องไห้
"ฮือๆๆ อย่าร้องไห้ คุณหมวกฟางเป็นลูกผู้ชายที่เชื่อถือและไว้ใจได้"ซันไบพูดทั้งร้องไห้
แฟรงกี้หยิบกระเป๋าสัมภาระตัวเองขึ้นมา
"คุณทอมผมจะออกไปจากเกาะแห่งนี้ ถึงผมจะเป็นลูกศิษย์ไม่ได้เรื่องที่ก่อแต่ความเดือดร้อนให้ก็ตาม ขอบคุณที่ดูแลผมมาตลอด พวกหัวหน้าช่างกาเลร่าฉันฝากดูไอซ์เบิร์กด้วยนะ ฉันทำให้พวกนายต้องลำบากเยอะเหมือนกัน ป้าโคโคโระ เจ้าตัวเล็ก โยโกสึนะ พวกชาวเมืองที่สนุกสนาน น้องสาวของฉัน โซดอม โกโมร่า แล้วก็พวกลูกน้องที่น่ารักของฉัน"
"ฉันขอไปก่อนละนะ"แฟรงกี้โดดขึ้นเรือ
"สวมกางเกงสิฟะ"ซันจิกล่าว
ที่อีกฟากนึงของเมือง ทหารเรือของกาฟกำลังหาตัวกลุ่มหมวกฟางอยู่
"พลเรือโทกาฟ!!!!"ทหารเรือวิ่งเข้ามา
"หือ?"กาฟหันไปมอง
"เจอพวกกลุ่มหมวกฟางแล้ว กำลังจะออกเรือแล้วจากเกาะสุสานเรือที่ชายฝั่งตะวันออกเฉียงใต้ครับ"
"งั้นก็รีบไป ทั้งหมดขึ้นเรือ!!!!"กาฟสั่ง
ทหารเรือทั้งหมดกลับขึ้นเรือ เรือถอนสมอเรือและเริ่มแล่นออกไป
"พลเรือโทกาฟ ที่พวกผมบอกลาพวกคุณลูฟี่อย่างสนิทสนมเป็นเรื่องน่าอับอายจริงๆครับ"โคบี้กล่าว
"ไปบอกเจ้าเซ็งโงคุมันโน้น เพราะมันโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเราถึงต้องกลับมาที่นี่อีกรอบ ทำเป็นอวดเบ่ง"กาฟกล่าว
อาโอคิยินอนบนเก้าอี้ใกล้ๆ
"ก็คุณเล่นไปพูดใส่หอยทากสื่อสารว่าเพราะเป็นหลานตัวเองนี่นา"
"หนวกหูน่าหุบปากไปไอ้เด็กเมื่อวานซืน"กาฟตะโกน
"ว่าแต่พลเรือเอกมาอยู่ตรงนี้มันจะดีเหรอครับ"
"ก็ฉันขี้เกียจปั่นจักรยานกลับนี่นา เอาเถอะ ฉันไม่เข้าไปยุ่งหรอก"
"เอ่อ อยู่แบบนั้นต่อหน้าศัตรูเกรงว่าจะมีปัญหานะครับ"
______________________
"ออกเรือ"ลูฟี่กล่าว
ใบเรือสัญลักษณ์หัวกะโหลกสวมหมวกฟางถูกดึงลงมา
"ลูกพี่ครับ!!!!"
"ตระกูลแฟรงกี้จะคงอยู่ชั่วนิรันดร์ ขอให้พวกคุณหมวกฟางโชคดีนะครับ"
"เดี๋ยวสิลูฟี่"นามิกล่าว
"ลูฟี่!!!!"ช็อปเปอร์ร้องไห้
"มันจะดีเหรอเจ้าหมวกฟาง ที่ไม่รอเพื่อนอีกคนก่อนน่ะ"แฟรงกี้กล่าว
"ฉันก็รอแล้วไง ตั้งแต่ที่ซันจิเอาเรื่องมาบอกเมื่อวันก่อน ฉันก็รออยู่ที่ห้องพักของกาเลร่าไม่ออกไปไหนเลย"ลูฟี่กล่าว
เมื่อวานนี้
"เอ๋ อุซปจะกลับมางั้นเหรอ?"ลูฟี่ถาม
"เออ เจ้าหมอนั้นซ้อมบทอยู่คนเดียวที่ริมชายฝั่ง"ซันจิกล่าว
"จริงเหรอ!? อะไรกันเป็นแบบนี่เองเหรอ งั้นออกไปรับหมอนั้นกันดีกว่า"ลูฟี่กล่าว
"โอ้!!!"ช็อปเปอร์ร้อง
"ไม่ซื่อตรงต่อตัวเองเลยนะ จริงๆเลย"นามิกล่าว
"อุซปจะกลับมาหาพวกเราแล้ว"ลูฟี่ ช็อปเปอร์และนามิเดินไปที่ประตู
"เดี๋ยวก่อนพวกนาย!!!"โซโลตะโกนเรียกไว้"ฉันไม่ให้พวกนายออกไปรับใครเข้ามาที่นี่แม้แต่คนเดียว"
"เอ๋!? ทำไมล่ะ?"ลูฟี่ถาม
"ต่อให้ผิดพลาดยังไงก็ต้องไม่ใช่นายเป็นคนไปลูฟี่"
"โซโล"
"สำหรับฉันจนกว่าหมอนั้นจะมาก้มหัวขอโทษฉันไม่ยอมรับ"
"โซโล หนอยๆพูดแบบนี่ได้ยังไง"
"เดี๋ยวก่อน ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ?"นามิถาม
"หุบปาก!!!"โซโลตะโกน ทำให้นามิหยุดชะงัก
"นายจะเอาแต่นั่งอยู่ตรงนั้น--"นามิจะพูดแต่คิรัวร์ยกมือห้าม
คิรัวร์ลุกขึ้นยืนเดินไปหาลูฟี่
"ไม่ว่ายังไงคำสั่งของกัปตันถือเป็นเด็ดขาด ถึงจะงี่เง่ายังไงหมอนี่ก็มีชื่อกัปตันค้ำคอหอยอยู่"คิรัวร์หยิกแก้มของลูฟี่"คนที่ไม่เข้าใจเรื่องง่ายๆแค่นั้นอย่ามาอยู่ในกลุ่มจะดีกว่า กลุ่มที่กัปตันสูญเสียอำนาจไปจะต้องล่มสลายอย่างแน่นอน ถ้าเราปล่อยให้อุซปกลับเข้ากลุ่มง่ายๆ ก็เท่ากับปล่อยให้หมอนั้นเหยียบหัวแม้แต่ลูฟี่"
"ฟังนะนายจะถือว่าหายกันแล้วน่ะมันเรื่องของนาย แต่ถ้าผู้ชายที่ยืนอยู่เหนือฉันจะทำตัวห่วยแตกไม่เอาไหนอยู่แบบนี่ล่ะก็ คราวหน้าฉันจะถอนตัวจากกลุ่มของนายแน่!!!"
"แบบนั้นเรื่องก็ยิ่งบานปลายเข้าไปใหญ่เลยน่ะสิ"นามิกล่าว
"เรื่องที่ได้เจ้าบ้านั้นอยากจะขอกลับเข้ากลุ่มฉันไม่ได้ขัดข้องอะไร แต่ถ้าปล่อยให้เรื่องนี้คาราคาซังไม่สะสางให้จบล่ะก็ฉันไม่มีทางยอมรับเด็ดขาด ถึงตอนนั้นเราจะทิ้งอุซปเอาไว้ที่เกาะนี้"
"เดี๋ยวก่อนสิโซโล จริงอยู่ว่าหมอนั้นทำไม่ถูก แต่เอาไว้ให้หมอนั้นกลับมาก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที--"
"ตึง!!!"คิรัวร์ทุบมือลงโต๊ะแทรกเธอ
"เขามีสิทธิตัดใจออกออกจากกลุ่มตามใจชอบ? เขาเลือกได้เหรอว่าเมื่อไหร่ไม่ควรทำตามคำสั่งกัปตัน"
"มันก็ใช่นะ แต่ว่า--"นามิจะพูด
"คุณนามิ เสียใจด้วยแต่เฉพาะคราวนี้เป็นอย่างที่พวกนั้นพูดจริงๆ"ซันจิกล่าว
"ฉันเห็นด้วยกับคิรัวร์คุงและโซโลเรื่องนี้"เซียร์กล่าว
"เซียร์!!!"ช็อปเปอร์ นามิและวีวี่ตะโกน
"อุซปเป็นเพื่อนที่ดี แต่ถ้าปล่อยเรื่องนี่ไว้จะเป็นปัญหาทีหลัง ฉันจะไม่นั่งดูมองกลุ่มเราแตกเป็นเสี่ยงๆเหมือนที่เกือบจะเกิดขึ้น ถึงเวลาที่เราต้องจัดการเรื่องนี้"เซียร์กล่าว
"คนที่จิตใจโลเลด้วยเรื่องแค่นี้ อีกหน่อยพวกเราจะเชื่อใจได้ยังไง ก็แค่เรื่องง่ายๆ ขอแค่อุซปขอโทษจากใจจริงทุกอย่างก็จบ แต่ถ้าไม่ล่ะก็เราไม่มีที่สำหรับหมอนั้น สิ่งที่พวกเรากำลังทำอยู่ มันไม่ใช่การเล่นเป็นโจรสลัดแบบเด็กๆนะ"
"นั่นสินะ เราลาขาดกันไปเรียบร้อยแล้วนี่ จนกว่าเรือจะเสร็จและออกเดินทางยังมีเวลาอีกหลายวัน พวกเรารออยู่เฉยๆดีกว่า"
"อุตส่าห์รอตั้งนานแต่สุดท้ายหมอนั้นก็ไม่มา นั่นแหละคือคำตอบ"ลูฟี่กล่าว
"เจ้าหมวกฟาง"แฟรงกี้มองเขา
"ฉันว่านะหมอนั้นต้องไปได้สวยแน่ ยังไงก็คงไม่เลิกเป็นโจรสลัด ถ้าสักวันได้เจอกันอีกก็คงจะดีนะ ฮะๆๆๆ"
"...."โรบินมองลูฟี่แล้วหันไปมองคิรัวร์ที่นั่งพิงผนังเรือกำดาบชินโซริวแน่น
_______________________
อุซปกำลังวิ่งไปที่สุสานเรือ
"ดีล่ะ กลับไปหาพวกเพื่อนๆดีกว่า ได้เรือลำใหม่แล้วด้วยนี่นา ที่เหลือก็แค่หาทางกลับเข้ากลุ่มไปแบบเนียนๆ ไม่เป็นไร ไม่ว่าพวกนั้นจะมาฟอร์มไหน ฉันก็เตรียมแผนรับมือไว้เป็น100แพทเทิร์น มาถึงประโยคแรกที่เราต้องพูดก็คือประโยคนี้ไงล่ะ
"พวกนายร้องห่มร้องไห้ซะขนาดนั้น ฉันจะกลับมารับตำแหน่งพลซุ่มยิงให้กับพวกนายก็ได้ ขอบคุณมากนะอุซป เย้ เราจะยอมนายทุกอย่าง กลับมาหาพวกเราเถอะ ว่าไปนั่น ฮ่าๆๆ"
"สมแล้วที่เป็นฉัน ต่อให้ล้มหัวทิ่มก็ไม่ยอมลุกแบบคนธรรมดา ฮ่าๆๆ ต้องใช้โอกาสนี้เรียกความเชื่อถือจากทุกคน แล้วก็อยู่กับพวกนั้นอย่างมีความสุข ดีล่ะรีบไปดีกว่า ถึงจะเสียดายแต่ก็ลาล่ะ เมืองแห่งน้ำวอเตอร์เซเว่น!!!"
______________________
"อุซป!!"ช็อปเปอร์ร้องไห้
"ลูฟี่ รออีกนิดเถอะน่า เราไม่ได้รีบไปไหนซะหน่อยนี่นา นะ ลูฟี่....ตูม!!!!"แรงสั่นสะเทือนจากปืนใหญ่ใกล้เรือ ทำให้เธอล้มลงพื้น"อะไรน่ะ?"
"แย่แล้ว ทหารเรือเจอพวกเราเข้าแล้ว"แฟรงกี้กล่าว
"ปู่นี่!!?"
"เรือของพลโทกาฟนี่นา"
"ลูกพี่ คุณหมวกฟางรีบหนีเร็วเข้า!!!"
"เฮ้ย ลูฟี่!!!!"กาฟยืนหัวเรือใช้โทรโขงตะโกนเรียก"ได้ยินรึเปล่า นี่ปู่พูด"
"เฮ้ย นี่ปู่ ปู่บอกว่าจะยังไม่จับพวกเราที่นี่ตอนนี้ไม่ใช่รึยังไง?"ลูฟี่ถาม
"พอดีมันมีอะไรหลายๆอย่างน่ะ โทษทีจงกลายเป็นปุ๋ยในทะเลซะเถอะ"
"เอ๋!!!?"
"จะว่าเป็นการขอโทษก็กระไรอยู่ ฉันจะเป็นคนลงมือเก็บพวกเจ้าเองคนเดียวก็แล้วกัน ลูกปืนใหญ่"
"นี่ครับ"ทหารเรือแบกลูกปืนใหญ่มา
"คิดจะทำอะไรเนี่ย?"ซันจิถาม
"กำปั้นเมเทโอ!!!!!"กาฟโยนลูกปืนใหญ่มา
"ตูมมมมม!!!!!"ลูกปืนใหญ่โดนชายฝั่งใกล้ๆเรือระเบิด
"ชะ...ใช้มือเปล่าปาลูกปืนใหญ่เนี่ยนะ"
"บินมาแรงกว่ายิงด้วยปืนใหญ่ด้วยซ้ำ ไม่ใช่ลูกเบสบอลซะหน่อยนะเฟ้ย"โซโลกล่าว
"ฮ่าๆๆๆ หมู่นี้รู้สึกเรี่ยวแรงจะตกลงไปแฮะ"กาฟตะโกน
"ทำยังไงดีคะ?"วีวี่ถาม
"ช่วยไม่ได้ พวกเราต้องรีบไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นเรือลำใหม่ได้แหลกเป็นผุยผงแน่"นามิกล่าว
"เอาลูกปืนใหญ่มา1,000ลูก"กาฟสั่ง
"ครับ!!!!"พวกทหารเรือขนสายสะพานลูกปืนใหญ่มา
"เฮ้ย แย่ล่ะสิแบบนี้ เดี๋ยวได้มาเป็นห่าฝนแน่"
"กำปั้นฝนดาวตก"โคบี้กล่าว
"เฮ้ยๆ ขืนเจอนั่นเข้าไปรับรองหาซากเรือลำนั้นไม่เจอแน่"เฮลเมปโปกล่าว
"เอาล่ะมาเริ่มกันดีกว่าเจ้าพวกเด็กน้อย คิดว่าจะหนีคนอย่างฉันพ้นไปได้เหรอ?"กาฟกล่าว"เตรียมตัวเอาไว้"
"ให้เรือเดินหน้าเต็มกำลัง ส่วนพวกเราไปจัดการลูกปืนใหญ่"ลูฟี่สั่ง
"เออ!!!/รับทราบ"
"บ้าเอ๊ย หมอนั้นจะไม่มาจริงๆเหรอ? มัวทำอะไรอยู่เนี่ย?"ซันจิคิดในใจมองไปทางเมืองวอเตอร์เซเว่น
"ฟุดฟิด"จมูกช็อปเปอร์ดมกลิ่นได้
"มาแล้ว!!!! เฮ้ ทุกคนอุซปมาแล้วล่ะ"ช็อปเปอร์วิ่งไปที่ราวกั้น
"จริงเหรอ?"โรบินถามเดินมาข้างๆ
บนฝั่งสะพานบันไดวอเตอร์เซเว่นอุซปวิ่งมาถึง
"ขอทางหน่อย ขอทางหน่อยครับ โทษทีหลบหน่อยๆ"อุซปเบียดเสียดชาวเมืองจนผ่านมายืนข้างซันไบ
"เฮ้ พี่ชายจมูกยาว ไหงมาอยู่นี่เนี่ย"
"หา?"อุซปมองเรือลำใหม่กำลังแล่นออกไปท่ามกลางปืนใหญ่ที่ยิงเข้ามา
"หมายความว่าไง เพราะกองทัพเรือมาก็เลยออกเรืออย่างงั้นเนี่ยนะ"
"นึกว่าขึ้นเรือไปแล้วซะอีก"ซันไบกล่าว
"ทำอะไรของพวกนายเนี่ย ฉันคนนี้ยังอยู่ตรงนี้เลยพวกนั้นไม่เห็นรึยังไง ได้ไงๆ ทำแบบนี้ได้ไง ถึงจะทะเลาะกันแต่ก็สู้อยู่กับพวกนายตลอดเลยไม่ใช่รึไง โซเงคิงคือฉันเองนะ พอไม่เห็นฉันมาก็เลยทิ้งฉันอย่างงั้นเหรอ เดี๋ยวก่อนสิ"อุซปวิ่งไป
"เดี๋ยวก่อนสิ บันไดมันขาดอยู่นะระวังด้วย"
"ยังไงกัน เฮ้ พวกนาย วางใจได้เลย ตอนนี้ฉันกลับมาหาพวกนายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว"
อุซปโดดจากบันไดขาดลงไปคุกเข่าด้านล่าง
"เจ้าพวกบ้า รอกันก่อนดิ๊"
"หนอย...ฉัวะๆๆ"โซโลตัดปืนใหญ่สองลูกขาดไป
"ดาบเพลิงผลาญ"คิรัวร์ตวัดดาบปล่อยคลื่นดาบไฟระเบิดหลายลูกกลางอากาศ
"ลูกโป่งยางยืด"ลูฟี่พองตัวรับลูกปืนใหญ่
"วืด"มือโรบินโผล่มาจากเสาหลายอันดันหลังลูฟี่ให้กระดอนปืนใหญ่ออกไป
"ผัวะๆๆ"ซันจิเตะลูกปืนใหญ่
"ปังๆๆๆ"แฟรงกี้ยิงปืนกลแขนซ้าย
"ตูมๆๆๆ"เซียร์ยิงธนูทำลายปืนใหญ่กลางอากาศ
"กลาสเน็ต"วีวี่สร้างตาข่ายโซ่มาหยุดลูกปืนใหญ่ไว้
"เอาไปๆ เอาไปอีก!!!!"กาฟยังโยนเข้ามาเรื่อยๆ
"อุซปมาแล้วลูฟี่ อุซปเค้ามาแล้ว"ช็อปเปอร์ร้อง
"ปกป้องเรือไว้ให้ได้"ลูฟี่ตะโกน
"เฮ้ ดีใจกันได้เลยพวกนาย ช็อปเปอร์วันนี้อากาศดีนี่นา ไปตกปลากันไหม แหะๆๆ นี่ไม่ใช่เวลาทำแบบนั้นสักหน่อย เออจริงดิ๊ ฉันมีข่าวดีมาก่อน ในตอนที่ฉันได้กลับเข้าไปอยู่ในกลุ่ม ฉันจะให้นายเป็นรองกัปตันเลยก็ได้นะ ว่าไงล่ะ เฮ้ย ลูฟี่ คิรัวร์ ทุกคน ฉันรู้นะว่าพวกนายดีใจจนน้ำตาไหลกันเลยใช่รึเปล่า ว่าไง ฉันพูดถูกใช่มั้ย"
"ลูฟี่ ฉันกับนายคงไปด้วยกันไม่ได้ ทำให้ต้องลำบากจนท้ายที่สุดเลยสินะ"
"นี่นายอย่าบอกนะว่าเชื่อเรื่องโจ๊กที่ฉันพูดในตอนนั้นจริงๆ พวกเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน ฉันจะไปทำแบบนั้นจริงๆได้ยังไงกันล่ะจริงมั้ย ถึงจะพูดเอาไว้เยอะ แต่เราเพื่อนกัน เรื่องที่แล้วไปแล้วก็ให้มันผ่านไปเถอะ นะ เฮ้ พูดอะไรกันบ้างสิ"
อุซปวิ่งมาถึงชายฝั่งวิ่งต่อไปไม่ได้
"เลิกบ้ากันซะทีจะได้มั้ยพวกนาย!!!!"
"หนอย!!!"ลูฟี่สะท้อนลูกปืนใหญ่ไป
"ลูฟี่ อุซปกำลังเรียกอยู่นะ"ช็อปเปอร์กล่าว
"ฉันไม่ได้ยิน"
"ฉัวะๆๆๆ"คิรัวร์ตวัดดาบผ่ากระสุน
"คิรัวร์!!!"ช็อปเปอร์ตะโกน
"ฉันไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น"คิรัวร์กล่าว
"โกหก นายได้ยินแล้วใช่มั้ยล่ะ"ช็อปเปอร์กล่าว
อุซปมองเรือกลุ่มหมวกฟางแล่นห่างออกไปเรื่อยๆ
"เลิกล้อเล่นกันซะที อะไร นี่นายตั้งใจจะตัดขาดกับฉันจริงๆเหรอ งั้นเหรอฉันรู้แล้ว"
"ฟังนะลูฟี่ ชีวิตของฉันไม่ได้รู้จักแต่การเดินไปข้างหน้าอย่างเดียวเหมือนกับนายนะ จะให้ไปต่อทะเลข้างหน้าโดยทิ้งเพื่อนที่บาดเจ็บเอาไว้ฉันทำไม่ได้!!!!"
"พวกพ้องที่ใช้ไม่ได้ก็ตัดมันทิ้งไปทีละคนแล้วไปต่อข้างหน้าเถอะ"
"ฉันเคยคิดมาตั้งนานแล้ว พูดตามตรง อย่างฉันเนี่ยคงตามพวกที่เก่งเหมือนกับปีศาจอย่างพวกนายไปไม่ไหวหรอก ไม่อยากได้พวกพ้องที่อ่อนแอสินะ ลูฟี่ นายคือผู้ชายที่จะไปเป็นราชาโจรสลัดนี่เนอะ แต่สำหรับฉันไม่จำเป็นต้องไปถึงที่สูงขนาดนั้นก็ได้ คิดดูแล้วตอนที่ฉันจะออกสู่ทะเล พวกนายก็มาชวนฉันไปขึ้นเรือ ทั้งหมดก็แค่นั้น ไม่จำเป็นต้องไปด้วยกันจนถึงขั้นต้องมาผิดใจกันแบบนี้"
"ถ้าพวกนายจะเอาแบบนั้น งั้นฉันก็ขอพูดอะไรเป็นครั้งสุดท้าย"อุซปกล่าว
"ฉันจะไปไหนก็เรื่องของฉัน มันไม่เกี่ยวกับพวกนายอีกต่อไปแล้วนะ ฉันขอออกจากกลุ่มพวกนายตั้งแต่บัดนี้"
"ฉันขอโทษ!!!!!!"
ลูฟี่ได้ยินแล้วหยุดชะงักไป
"ฉันขอโทษที่ทำเป็นอวดเก่ง ทั้งหมดฉันเป็นฝ่ายผิดเอง!!!!!"
กลุ่มหมวกฟางทุกคนยิ้มออกมา
"ฮือๆๆ ถึงมันจะสายไปแล้วก็เถอะ ถึงฉันจะออกจากกลุ่มของพวกนายแล้วก็เถอะ คงไม่มีทางยกโทษให้กับฉันได้สินะ คงไม่ได้สินะแต่ฉันขอร้องล่ะ ขอฉันไปกับพวกนายอีกคนจะได้มั้ย ให้ฉันเข้ากลุ่มของพวกนายอีกครั้งได้มั้ย"
ลูฟี่ยืดมือมาตรงหน้าอุซป
"มือนี้...ลูฟี่"อุซปกล่าว
"ไอ้เจ้าบ้า รีบจับมือฉันเอาไว้เซ่!!!!"ลูฟี่ร้องไห้
"หมับ!!!!"อุซปจับมือลูฟี่
"ฮือๆๆๆ"ลูฟี่ร้องไห้ใหญ่
"นายต่างหากล่ะที่บ้า"โซโลกล่าว
"ฮะๆๆ หน้าตาดูไม่ได้เลยพวกนายเนี่ย"นามิร้องไห้ออกมา
อุซปยืดตัวพุ่งมาและชนหัวลูฟี่ล้มลงพื้นทั้งคู่
"ที่นี่ก็มากันครบหมดทุกคนแล้ว รีบหนีให้พ้นจากดงปืนใหญ่นี่ แล้วไปผจญภัยกัน ไปเลยพวกเรา!!!!"
"โอ้!!!!!"
___________________
ลูกปืนใหญ่ต่อไปถูกเลื่อนเข้ามา
"กำปั้นเมเทโอ!!!!"
"เอาไป เอาไปอีก"
"คุณลูฟี่"โคบี้กล่าว
"หลานในไส้แท้ๆแต่ไม่ยั้งมือเลยแฮะ พลเรือโทกาฟ"
"พยายามเข้าฮีโร่ของเมืองเรา"
"อย่าแพ้พวกกองทัพเรือนะ!!!"
"พูดแบบนั้นเดี๋ยวก็งานเข้าหรอก"
"อ๊ะ...ลืม"
"พยายามเข้าพวกคุณหมวกฟาง หนีไปๆ หนีไปให้ได้นะ"ซันไบตะโกน
บนเรือลำใหม่โซโลกำลังดึงเชือกที่เสากระโดงเรือ
"นั่นมัน"โคบี้สังเกตเห็น
"หมายความว่ายังไง ผูกใบเรือเก็บทำไม"
อาโอคิยิเอาผ้าปิดตาออกมองดูเล็กน้อย
"สงสัยจะตัดใจซะแล้วละมั้ง"
"ตัดใจอย่างงั้นเรอะ ฮะๆๆ แบบนั้นไม่ใช่ตัดใจหรอก เจ้าคิดจะทำอะไรอยู่ใช่มั้ยลูฟี่"
"เร็วหน่อย ผูกใบเรือเร็วๆ"แฟรงกี้ตะโกน
"ใช่แล้ว ผูกใบเรือเร็วๆ"ลูฟี่ตะโกน
"เฮ้ ทำแบบนี้จะดีเหรอแฟรงกี้?"คิรัวร์ถาม
"หา ถามว่ามันจะดีเนี่ยนะ เจ้าบ้า เชื่อมั่นในเรือลำนี้หน่อยสิ"แฟรงกี้
"เชื่อใจหน่อย เจ้าบ้าๆๆๆ"ลูฟี่ อุซป ช็อปเปอร์ ทั้งสามกอดคอร้อง
"อุซป เมื่อกี้นายพึ่งจะ....เฮ้อ ช่างเถอะ"นามิเหงื่อตกเมื่อเห็นอุซปกลับมาร่าเริงได้ไว
"มาช่วยกันบ้างเซ่!!!!"โซโลตะโกน
"ให้ตายสิ คิดอะไรอยู่ในเวลาที่ยุ่งแบบนี้แท้ๆ"ซันจิเตะลูกปืนใหญ่กระเด็นไป
คิรัวร์โดดกลับลงมาข้างล่าง
"แฟรงกี้ ฉันอุดใบเรือตามที่นายบอกหมดแล้ว ขืนมัวชักช้าเดี๋ยวเรือรบก็ไล่มาทันหรอก
"ยังก่อน
"หา?"
"เรือลำนี้ยังไม่ได้ตั้งชื่อเลยนะ"
"ตั้งชื่อเหรอ ตอนนี้เนี่ยนะ"
"แน่นอนสิ จะเอาเรือไม่มีชื่อแบบนี่ออกทะเลเป็นเรื่องเป็นราวได้ยังไงกันล่ะ"แฟรงกี้กล่าว
"เรือไลอ้อนประมาณนี้งั้นเหรอ"ซันจิถาม
"ดีล่ะ ฉันคิดชื่อเจ๋งๆเอาไว้แล้ว เรือหมี หมีขาวเจ้าสิงโต"
"ใครเขาตั้งชื่อเรือพิลึกพิลั่นแบบนั้นกันเล่า"
"งั้นก็เสือหมาป่าเจ้าสิงโต"
"จะเอาชื่อสัตว์มาเรียงกันทำไม ร่ายคำสาปรึไง"
"หมึกกล้วย หมึกยักษ์ ชินแปนซี"
"แล้วสิงโตหายไปไหนเนี่ย"
"เอาเถอะ ชื่อสิงโตก็เข้าท่าดี แต่ว่าพอพวกช่างกาเลร่ามาเห็นเข้า"
"หัวเรือนี่ไม่เลวนะ"พาวลีย์กล่าว
"เออ สวยสมเป็นดอกทานตะวัน"
"ไม่ใช่เฟ้ยเจ้าพวกบ้า!!!!"แฟรงกี้ตะโกน
"ฮะๆๆ เอาเถอะ พวกนายจะดูผิดไปก็ไม่แปลกหรอก แต่นี่คือเรือของราชาโจรสลัดในอนาคตนายตั้งใจจะให้เป็นแบบนั้นสิแฟรงกี้"ไอซ์เบิร์กกล่าว
"ใช่แล้ว เรือลำนี้ต้องลุยกับสัตว์ร้ายแห่งท้องทะเล ดังนั้นต้องยิ่งใหญ่เหนือกว่าใครๆถึงจะเหมาะ"
"สวยสมเป็นพระอาทิตย์"
"ไม่ใช่เฟ้ยเจ้าบ้า!!!!!"
"ทะเลนับพันที่โหดร้าย นี่คือเรือที่จะข้ามผ่านไปดั่งดวงตะวัน เหมาะกับพวกนั้นจริงๆเลย"
"ก็บอกว่าไม่ใช่ยังไงเล่าเจ้าบ้าเบิร์ก!!!!!"
"งั้นชื่อนี่เป็นไง เรือโจรสลัด เธาซันด์ซันนี่"
"โอ้!!!!"
"ชื่อนี่เท่ระเบิดเลย"
"เจ๋งกว่าชื่อดังโกะ กอริลล่า สิงโตที่ฉันพึ่งคิดเมื่อกี้ซะอีก"ลูฟี่กล่าว
"เล่นต่อคำรึไงฟะ!!!!"อุซปตบหน้าลูฟี่
"ชื่อนี้ดีกว่าเจ้าพ่อไลโอเนลที่ฉันคิดซะอีกนะเนี่ย"โซโลกล่าว
"ดีกว่าอังโคคุมารุของฉันด้วย"โรบินกล่าว
"ดีกว่าอิชิมารุของฉันด้วย"เซียร์กล่าว
"ดีกว่าเมจิกไลอ้อนมากเลยคะ"วีวี่กล่าว
"ดีกว่าสิงโตเจ้ารัตติกาล"คิรัวร์กล่าว
"ดีกว่าคุณชายทานตะวันด้วย"ซันจิกล่าว
"พวกนายสติดีกันรึเปล่าเนี่ย?"อุซปถาม
"เรือที่ข้ามฝ่าทะเลนับพัน วิเศษจังเลย ซันนี่ ดวงตะวัน"
"เดี๋ยวก่อนสิพวกนาย เมื่อกี้แค่เกริ่นเท่านั้น ชื่อที่ฉันคิดเอาไว้ต่างหากล่ะของจริงๆ ฟังนะ ชื่อของเรือลำนี้ก็คือ นิวส์แบทเทิลแฟรงกี้ไลอ้อนแก๊งแชมเปี้ยน"
"เอาชื่อลุงไอซ์ก็แล้วกัน"ลูฟี่พูดไม่สนใจแฟรงกี้
"เห็นด้วย!!!!!"
"ฝากตัวด้วยนะซันนี่"ช็อปเปอร์กล่าว
"ได้ชื่อเรือแบบนี่ก็กระตือรือร้นที่จะออกเรือขึ้นมาเลย"โซโลกล่าว
"จริงด้วยนะ"โรบินกล่าว
"ใครจะเอาชื่อนายมาตั้งชื่อเรือล่ะ"คิรัวร์ที่ฟังแฟรงกี้อยู่หันไปบอก
แฟรงกี้เดินไปนั่งจ๋อย
"เฮ้ แฟรงกี้ นั่งหน้าบูดอะไรอยู่ตรงนั้น เอาอาวุธลับของนายมาจัดการให้จบๆซะทีสิ"ซันจิกล่าว
"เอ้า เร็วเข้า พวกทหารใกล้จะถึงอยู่แล้ว"คิรัวร์กล่าว
"รู้แล้วน่า"แฟรงกี้ลุกขึ้นมา"รีบๆมองเมืองแห่งน้ำที่งดงามเอาไว้ให้เต็มตาซะ เร็วเข้า เพราะอีกแค่อึดใจก็จะมองไม่เห็นแม้แต่เงาของเกาะแล้ว"
"งั้นเรอะ งั้นก็.."ลูฟี่โดดขึ้นไปที่ราวกั้นท้ายเรือ"นี่ปู่!!!!!! แล้วก็โคบี้กับเอ่อ....ฉันดีใจที่ได้เจอกับทุกคนอีกนะ!!!"
"เรียกชื่อฉันด้วยเซ่!!!!!!"เฮลเมปโปตะโกน
"ว่าไงลูฟี่ ลูกปืนยังเหลืออยู่เพียบเลยนะ กำปั้นเมเทโอ!!!!"
"ตูม!!!!!"ลูฟี่ต่อยลูกปืนใหญ่ระเบิดด้านข้าง
"ไม่ได้กินหรอก จากนี้พวกเราจะหนีแบบจริงจังล่ะนะ ไว้ค่อยเจอกันใหม่ก็แล้วกัน"ลูฟี่ตะโกน
"คุณลูฟี่เท่ระเบิดเลย"โคบี้คิดในใจ
"หนอยแน่ เป็นแค่ลูกของลูกฉันแท้ๆ อวดดีเกินไปแล้วเจ้าลูฟี่"
"พลเรือโทกาฟใจเย็นก่อนครับ"เฮลเมปโปกล่าว
"เฮ้ ลุงไอซ์ ฉันขอเอาชื่อเรือไปใช้นะ ชื่อเจ๋งสุดๆขอบคุณมาก ทุกคน ขอบคุณสำหรับหลายๆเรื่องนะ พวกเราไปก่อนนะ!!!!!"
"กำลังพูดอะไรอยู่ด้วย"จิมนี่กล่าว
"ฮะๆๆ ได้ยินซะที่ไหนกันเล่า"
"พวกโจรสลัดเนี่ยออกเรือกันเงียบๆไม่เป็นรึไงนะ"
"เกโระ"
แฟรงกี้อยู่ในชั้นล่างสุดที่มีถังโคล่า
"เอาล่ะนะ ปืนอัดอากาศใหญ่กับความแข็งแรงของม้าไม้สมบัติอดัม ทำให้เครื่องเร่งฉุกเฉินใช้งานได้ดี"
กาฟยกตุ้มเหล็กขนาดใหญ่หมึมาขึ้นมา
"ลูฟี่"กาฟกล่าว
"อะไรละนั่น"ลูฟี่มองลูกตุ้มกลมที่แทบจะกลืนดาดฟ้าเรือรบ
"อะจ๊าก!!! ตายแน่ๆ มีแบบนี้ด้วยเหรอ จะบ้ารึไงกันเนี่ย!!!!"อุซปร้อง
"รู้มั้ยว่าถ้าหยามคนอย่างฉัน"
"รีบหนีเร็วครับคุณลูฟี่ ไม่อย่างงั้นคุณต้องถูกฆ่าแน่ๆ"
"แฟรงกี้ เร็วหน่อย!!!!"ลูฟี่ตะโกน
"จะต้องเจ็บตัวขนาดไหน!!!!!"กาฟโยนลูกตุ้มมาเหนือหัวเรือ
"เหวอ!!! ตายแน่!!!!!"ซันจิ วีวี่ ช็อปเปอร์และอุซปร้อง
"คู โด เบิร์ส!!!!"
เรือซันนี่ใช้ท่อด้านหลังสร้างแรงอัดอากาศส่งตัวเองบินขึ้นฟ้าหนีจากลูกตุ้มเหล็กมหึมา
"เรือนั้นบินหนีไปแล้ว"
อาโอคิยิเปิดผ้าปิดดูยิ้มเล็กน้อย
"หึ ไม่เบานี่"กาฟกล่าว
"โอ้ สุดยอด!!!!"กลุ่มหมวกฟางตะลึงเมื่อบินอยู่บนฟ้า
"ความรู้สึกแบบนี้ฉันจำได้ แมรี่"อุซปนึกถึงตอนขึ้นไปเกาะแห่งท้องฟ้า
"ต้องเผาผลาญโคล่าไป3ถัง แต่ก็บินได้ไกล1กิโล เรือโกอิ้งแมรี่เคยทำอะไรได้บ้าง เรือลำนี้ทำได้เหมือนกันทุกอย่าง แถมทำได้ดีกว่านั้นด้วย แต่ว่าจิตวิญญาณที่กล้าหาญของเรือลำนั้น เรือเธาซันด์ซันนี่ได้รับช่วงสืบทอดมาแล้ว ถ้าเกิดพังขึ้นมาฉันจะซ่อมให้ใหม่เอี่ยมเอง เรื่องเรือและอาวุธปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเองเถอะนะ นับจากวันนี้เจ้านี่คือเรือของพวกนาย"
"โอ้!!!!!"
เรือซันนี่ลงพื้นแล่นต่อไป
______________________
"แบบนี่แย่เลยแฮะ หนีรอดไปจนได้ ฮะๆๆ สมแล้วที่เป็นหลานชายของฉัน ฮะๆๆ"
______________________
ภายในเมืองวอเตอร์เซเว่นทุกคนกลับไปดำเนินกิตรวัตรประจำวัน
"สุดท้ายก็ไม่มากับพวกเราสินะ"
"ก็คงอย่างงั้น แต่ราชานักซุ่มยิงรับปากแล้วว่าจะไปที่เอลบาฟพร้อมกับเพื่อนๆในสักวันนะ"
"แล้วจะรอนะ"
"รอได้อยู่แล้ว อายุขัยของคนยักษ์ตั้ง300ปีแน่ะ"
"เป็นงานที่ดีจริงๆนะ"ไทลุสตั้นกล่าว
"จริงด้วยนะ เอาล่ะกลับที่ทำงานของเราดีกว่า"
"แวะไปดื่มกันสักแก้วก่อนไหม"ลูลู่ชวน
"ได้เลย"พาวลีย์เห็นด้วย
จิมนี่กับกอนเบมองไปที่ชายฝั่ง
"กลับสถานีกันเถอะ จิมนี่ กอนเบ"โคโคโระกล่าว
ที่แฟรงกี้เฮ้าส์ระหว่างก่อสร้าง พวกตระกูลแฟรงกี้กำลังปรึกษากัน
"เอาล่ะ ที่นี่เอาไงต่อล่ะ"
"ไม่รู้สิ"มอสกล่าว
"พวกเราเคยทำตามแต่ที่ลูกพี่บอกเท่านั้น"
"ฮะๆๆ งานนี้มีคนอดตายแหงๆ"
มีคนเดินเข้ามา พวกเขาเห็นว่าเป็นไอซ์เบิร์ก
"ไอซ์เบิร์ก"ซันไบกล่าว
"ก็นึกแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้"
"อะไรเล่า มานี่มีธุระอะไร"
"เดี๋ยวจะหางานให้ทำเอง พวกนายมาที่สำนึกงานกาเลร่าวันละคนก็แล้วกันนะ"
"เอ๋? ได้จริงๆเหรอ ไอซ์เบิร์ก ไม่สิ ลูกพี่"
"ลูกพี่คนใหม่!!!!!"
"เฮ้ ไม่เอาน่า"
____________________
เกาะแห่งหนึ่งในแกรนไลน์
กลุ่มทหารเรือของสโม๊คเกอร์ปราบโจรสลัดไปอีกกลุ่มนึง
"พลจัตวาสโม๊คเกอร์ขออนุญาติครับ"ทหารเรือวิ่งเข้ามาหาสโม๊คเกอร์
"โจรสลัดเมื่อกี้50ล้านงั้นเหรอ?"สโม๊คเกอร์ถาม
"ครับ"
"ไม่ได้เรื่อง กองทัพเรือเอาอะไรมาเป็นเกณฑ์วัดกันแน่ ให้ตายสิ วันๆมีแต่เรื่องน่าเบื่อ"
สโม๊คเกอร์เดินไปและเห็นดีโน่ที่นั่งอยู่
ดีโน่ตอนนี้เปลี่ยนชุดใหม่เพราะได้เลื่อนยศเป็นพันตรีแล้ว ตอนนี้แขนซ้ายเขาที่โดนตัดกลายเป็นแขนเหล็กที่ใช้วิทยาการของด็อกเตอร์เวก้าพังค์ มันทำให้เขาสร้างผลงานเร็วและได้เลื่อนยศอีกขั้น
"ดูเหมือนจะใช้แขนได้คล่องแล้วสินะดีโน่"
"ครับ เพราะพันเอก...เอ๊ย พลตรีนั่นแหละครับ"ดีโน่ยกมือทำความเคารพ
"คุณสโม๊คเกอร์ ดีโน่!!!!"ทาชิงิวิ่งเข้ามาหา
"ร้อยโททาชิงิ"ทหารเรือกล่าว เธอเองก็ได้เลื่อนยศเพิ่มเช่นกัน
"เห็นหมายจับพวกนี้รึยังคะ พวกกลุ่มหมวกฟาง--"
"เธอกำลังคุยอยู่กับใครน่ะ"ดีโน่ถามขณะเดินตามสโม๊คเกอร์ไป
"ขอโทษค่ะ"ทาชิงิกล่าวเมื่อเห็นว่าทักคนผิด
"ใส่แว่นให้เรียบร้อยหน่อยยัยบ้า"สโม๊คเกอร์กล่าว
ตอนนี้สโม๊คเกอร์นั่งใต้ต้นไม้ดูหมายจับใหม่ของกลุ่มหมวกฟาง ทาชิงิกับดีโน่ยืนอยู่ด้านหน้า
"ทหารเรือก็คือทหารเรือ กองทัพเรือที่เป็นองค์กรใหญ่แบบนี้ ลำพังแค่ยศพันเอกมีข้อจำกัดมากมาย ที่พวกเราต้องการในตอนนี้คือตำแหน่ง เหตุการณ์ที่เอนิเอส ล็อบบี้ ทำให้โจรสลัดทั่วโลกเริ่มจับตามองกลุ่มหมวกฟาง"
"ค่ะ"ทาชิงิกล่าว
"เราจะต้องไม่แพ้พวกนั้นอีก"ดีโน่จับแขนจักรกลเขา
"ฉันขอเอาศักดิ์ศรีเป็นเดิมพัน ฉันต้องขยี้พวกมันที่นิวเวิร์ลให้จงได้"สโม๊คเกอร์กล่าว
____________________
เซฟ หรือเซฟขาแดงกำลังอ่านหนังสือพิมพ์หน้าพวกกุ๊กร้านบาราติเอ้
"ถ้าจะพูดถึงเกาะตุลาการ ก็ต้องนึกถึงประตูหน้าที่เป็นทางเข้าสู่รัฐบาลโลก แล้วเมื่อที่นั่นถูกทำลาย ทั้งกองทัพและพวกโจรสลัดคงไม่ยอมอยู่เฉยแน่ ตอนนี้ชื่อของกลุ่มโจรสลัดหมวกฟางคงดังกระฉ่อนไปทั่วโลกแล้ว รวมทั้งหมายจับนี่ด้วย"
เซฟยกหมายจับตลกๆของซันจิ
"ฮะๆๆๆ"
"เจ๋งวะซันจิ"
"สุดยอดเลยใช่มั้ยครับลูกค้า เหมือนเปี๊ยบอย่างกับอะไรดีเลย"
"เฮ้ ค่าหัวนำจับ77ล้านเบรี ขาดำ ซันจิเจ้าเก่านั่นเอง"
_______________________
หมู่บ้านฟูซา ทุกคนกำลังฉลองที่ร้านเหล้าของมากิโนะ
"ต้องฉลอง แบบนี้มันต้องฉลอง"
"คนเก่งสุดเจ๋งจากอีสต์บลู ค่าหัว300ล้านเบรี"
"แด่ลูฟี่ของพวกเราชนแก้ว!!!!!"
"หนวกหูจริงๆเลยพวกเจ้า รู้จักอายกันบ้างรึเปล่า"ผู้ใหญ่บ้านกล่าว
"ชนแก้ว!!!!"
"เดี๋ยวเถอะ ให้ตายสิไม่ฟังที่ผู้ใหญ่บ้านพูดกันเลยซักคนนะเนี่ย"ผู้ใหญ่บ้านกล่าว
มากิโนะหยิบใบค่าหัวของช็อปเปอร์กับซูมิขึ้นมา
"หึหึหึ น่าสนุกจังเลยนะ มีสัตว์เลี้ยงน่ารักๆแบบนี้ด้วย พวกเขาคือเพื่อนของลูฟี่สินะ"
"เรียกว่าเพื่อนได้แน่เหรอเจ้าพวกนั้นน่ะ"ผู้ใหญ่บ้านถาม"อาชญาการที่เป็นศัตรูกับโลกทั้งใบนั่นเคยอยู่หมู่บ้านของเรานะ โจรสลัดที่หาเรื่องกับรัฐบาลโลก เกิดมาก็เพิ่งจะเคยได้ยิน"
"จริงด้วยเนอะ"
"จะว่าไปแล้วเจ้ากาฟมัวไปทำอะไรอยู่ ปล่อยให้หลานของตัวเองก่อเรื่องซะใหญ่โตขนาดนี้ พ่อลูก3รุ่นเป็นเหมือนกันหมด ถ้าดาดันรู้เรื่องเข้าล่ะก็"
"ชนแก้ว!!!!"
"บอกว่าหนวกหูเฟ้ย!!!!"
________________________
หมู่บ้านไซรัป บ้านเกิดของอุซป
"ราชานักซุ่มยิง จริงๆด้วย ต้องใช่แน่ๆเลยคุณอุซป"คายะกล่าว
"ใช่มั้ย"แครอทกล่าว
"ใช่กัปตันแน่นอนจมูกแบบเนี่ย"หอมใหญ่กล่าว
"อื้อ"
"แต่คนที่หมู่บ้านน่ะไม่ยอมเชื่อเนี่ยสิ"พริกหยวกกล่าว
"ก็ค่าหัวตั้ง30ล้านนี่นา"แครอทกล่าว
"แต่ถ้าเป็นคุณคายะต้องรู้อย่างแน่นอน"หอมใหญ่กล่าว
"พวกนั้นไม่รู้หรอกว่ากัปตันเก่งขนาดไหน"พริกหยวกกล่าว
"กัปตันคือผู้ชายที่ทำเรื่องโกหกให้เป็นจริงได้ยังไงล่ะ"แครอทกล่าว
"หน้ากากนี่เท่ชะมัดเลยแฮะ"
"เอาดินเหนี่ยวมาปั้นบ้างดีกว่า"พริกหยวกกล่าว
คายะลุกเดินไป
"อ้าวคุณคายะจะไปไหนเหรอ?"พริกหยวกถาม
"กลับบ้านไปอ่านตำราหมอต่อจ๊ะ ฉันเองก็ต้องรีบเรียนให้เก่งๆ เวลาที่คุณอุซปบาดเจ็บกลับมาจะได้รักษาให้หายเป็นปลิดทิ้งได้ยังไงล่ะจ๊ะ"
"ดีจังเลยแฮะกัปตัน"พริกหยวกกล่าว
"ถ้าทำคุณคายะเสียใจเจอพวกเราอัดแน่เลย"แครอทกล่าว
"อื้อ"หอมใหญ่พยักหน้า
______________________
หมู่บ้านชิโมสึกิ บ้านเกิดของโซโล
"อาจารย์ๆ จริงเหรอที่นักล่าโจรสลัดโซโลเคยอยู่ที่โรงฝึกนี่"
"ใช่ เป็นความจริง แต่ว่าจะไปเป็นแบบเค้าไม่ได้นะพวกเธอน่ะ"
"เอ๋!!? ทำไมล่ะครับเท่ดีออก"
"สอนพวกเราเป็นโจรสลัดหน่อยสิอาจารย์"
"ที่นี่ไม่ได้สอนให้เป็นโจรสลัดซะหน่อย โธ่"โคจิโร่กล่าว
"ได้ไงอาจารย์ขี้โกง"
"เจ๋งดีแฮะ ฉันอยากเป็นนักดาบแบบนั้นบ้างจัง
"แย่เลยแฮะ เป็นรุ่นพี่ที่ไม่ไหวเลย ถึงเหตุการณ์ที่เกาะตุลาการจะน่าตกใจ โซโลคุงเธอไม่ได้ลังเลเลยสินะ ไม่ว่าเธอจะเป็นอะไรก็ตาม ขอแค่เธอให้ความสำคัญกับวิชาดาบเท่านั้นก็พอแล้ว"
_____________________
หมู่บ้านโคโคยาชิ บ้านเกิดของนามิ
"คุณเก็น นี่ค่ะส้ม"โนจิโกะเอาส้มมาส่งที่บ้านเก็น
"อะไรกัน หอบมาอีกแล้วเหรอโนจิโกะ ของซื้อของขายแท้ๆ"
"รับเอาไว้เถอะน่า ก็คุณเก็นเป็นเหมือนพ่อของนามินี่นา"
"ดูพูดเบ้า"เก็นบ่น
"ทำอะไรอยู่เหรอน่ะ?"โนจิโกะเห็นเก็นอยู่หน้าหอยทากสื่อสาร
"อ๋อ ฉันจะโทรไปประท้วงกองบัญชาการทัพเรือน่ะสิ แต่ต่อสายกับทางนั้นไม่ได้"
"หา ประท้วงเหรอ?"
"ก็ใช่น่ะสิ จะว่าไปแล้วมีอย่างที่ไหนสั่งออกหมายจับแบบนี้ไปทั่วโลก เดี๋ยวโดนตามจีบแทนตามจับไปขึ้นเงินล่ะสิไม่ว่า ใช้ได้ที่ไหน"
ที่ผนังห้องเป็นใบค่าหัวของนามิที่โดนขยายใหญ่
"แต่ว่าดูท่าทางคุณจะถูกใจรูปนี้น่าดูเลยนะ ขยายซะใหญ่เบ้อเริ่ม ฮึๆๆ ไม่เห็นจะเป็นไรเลย ก็ตามสัญญาที่พวกนั้นให้ไว้กับคุณเก็น"
"ถ้าหากพวกนายพรากเอารอยยิ้มของนามิไปล่ะก็ ฉันจะตามไปฆ่าพวกนายอย่างแน่นอน"
"นี่น่ะเป็นหลักฐานอย่างดีเลยใช่มั้ยล่ะ"
"นั่นมันก็ใช่นะ แต่ว่านั่นมันก็เป็นปัญหาของพวกโจรสลัด"
"หรือว่าต้องบึกๆมากกว่านี้ถึงจะดีล่ะ?"
"ไม่ได้ ห้ามทำแบบนั้นเด็ดขาด!!!!!"
_________________________
แกรนไลน์ อาณาจักรซากุระ บ้านเกิดของช็อปเปอร์
"ดอลตัน เรียกฉันมาที่นี่เรื่องอะไร ฉันกำลังยุ่งอยู่นะ"
"คือต้องขอโทษด้วย แต่ผมอยากให้คุณได้ดูสิ่งนี้ครับ"ดอลตันยื่นใบค่าหัวกลุ่มหมวกฟางให้
"อะไรเหรอ เรื่องลับๆของพวกหนุ่มๆงั้นเหรอ จะว่าไปดอลตัน เจ้าไปอยู่ที่ปราสาทให้สมเป็นราชาหน่อยไหมล่ะ เดี๋ยวฉันจะแบ่งห้องให้"
"ไม่ล่ะ ผมขออยู่หมู่บ้านที่คุ้นเคยดีกว่า แล้วก็ผมชอบข้าวเกาลัดมากกว่า"
"หือ อ้าวๆ นี่มันพวกเจ้าหนูหมวกฟางนี่นา"คุเรฮะสลับใบค่าหัวดู
"จากเหตุการณ์เมื่อวันก่อนจึงถูกออกหมายจับครับ"
"ช็อปเปอร์"
"ตัวเลขค่าหัวคงจะมีอะไรผิดพลาดกระมั้ง"
"ฮิๆๆ ขอแค่เห็นหน้าเรื่องอื่นจะเป็นยังไงก็ช่างเถอะ งั้นเหรอ เจ้าเป็นที่พึ่งพาได้สินะ"
______________________
แกรนไลน์ อาณาจักรอลาบัสต้า
พระราชาคอบร้า เปรู จาคาและอีการัมกำลังมองดูใบค่าหัวกลุ่มหมวกฟาง
"อะไรกัน นิโค โรบิน ทำไมมิสออลซันเดย์ถึงได้ไปอยู่กลุ่มของลูฟี่คุงล่ะ ถึงแม้จะเป็นผู้หญิงที่มีอะไรบางอย่างชวนให้สะกิดใจก็เถอะ แบบนี้ท่านวีวี่ก็ไม่ปลอดภัยน่ะสิ ถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูท่านมีมี่ล่ะก็จะต้องเสียใจมากอย่างแน่นอน"
"อ๊ะ เรื่องนั้นน่ะเหรอฉันรู้แล้วล่ะ ฉันไม่ผิดมากหรอก"มีมี่ที่กำลังขัดขนให้กาลูกล่าว
"ไม่คิดมากเหรอ นั่นเป็นเรื่องที่ท่านช็อคมากที่สุดนี่นา"อีการัมกล่าว
"ในหัวของลูฟี่น่ะถึงอยู่ด้วยกันก็ไม่เข้าใจหรอก"มีมี่กล่าว
"แกว๊ก!!!"กาลูร้อง
"คิดไปก็เหนื่อยเปล่าๆ เพียงแต่ทุกการกระทำของพวกเขาล้วนเชื่อถือได้ เพราะเค้าคือผู้ชายที่จะเป็นราชาโจรสลัด เทียบกันแล้วพวกเราน่ะเล็กจ้อยไปเลย"
"ใจกว้างอะไรอย่างงี้ ท่านมีมี่เติบโตเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นจริงๆ ฮือๆๆ"อีการัมร้องไห้
"เดี๋ยวสิ ร้องไห้ทำไมน่ะ"
_________________
แกรนไลน์ เกาะดินขาวบัลดิโก
"เซาธ์บลู เซ็นโทเรย์ กองทัพปฎิวัติเป็นฝ่ายชนะครับ"
"ล่มไปอีกหนึ่งดินแดน"ดราก้อนกล่าว
"สำเร็จแล้วนะครับ เท่านี้ชัยชนะที่นอร์ธบลูเมื่อวันก่อน--"
"อย่าดีใจกับชัยชนะ นี่คือสงครามนะ"
"ครับ ขอโทษครับ"
ดราก้อนมองผ่านเห็นใบค่าหัวของลูฟี่
"นี่อะไร?"
"โจรสลัดลูฟี่หมวกฟางครับ เป็นชายที่สร้างชื่อโดยการโค่นคล็อกโคไดล์ที่อลาบัสต้า เรื่องที่เอนิเอส ล็อบบี้ ทำให้พวกนี้กลายเป็นกลุ่มโจรสลัดใหญ่ที่รัฐบาลไม่อาจจะนิ่งเฉยได้ รวมตัวเลขค่าหัวสมาชิกทั้งกลุ่ม"
ดราก้อนเงียบเดินออกมาข้างนอกมองไปทางตะวันออก
"จงมีชีวิตดังที่ใจปรารถนาเถอะนะลูฟี่ สักวันสายลมแห่งโชคชะตาจะนำพวกเรามาพบกันเอง"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น