ลำดับตอนที่ #145
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #145 : ตัวจริงของธริลเลอร์บาร์ค(RE2)
"ผัวะๆๆๆ"เจ้าเพนกวินตัวที่3เตะอัดพวกซอมบี้ไปเรื่อยๆ
แพนด้าซอมบี้ขว้างลูกตุ้มมาแต่โดนมันเตะขาดครึ่งไป
"นี่มันหมายความว่ายังไงน่ะไอ้เด็กใหม่!!"
"พวกเราซอมบี้ไม่มีทางขัดคำสั่งเจ้านายได้เด็ดขาดไม่ใช่รึไง แล้วทำไมเจ้านี่ถึงขัดคำสั่งเจ้านายเราได้ล่ะ"
"ที่สำคัญสันเก่งระดับเจเนรัลซอมบี้เลยด้วย"
"พลังที่สามัญสำนึกคาดการณ์ไม่ได้ พลังที่ทำเรื่องเป็นไปไม่ได้ให้เป็นจริง ชื่อของพายุเฮอริเคนที่พัดพาทุกอย่างให้กระเจิงก็คือ ความรัก!!!"
"....."พวกซอมบี้อึ้งกับคำพูดไร้สาระ
"เรื่องที่เพนกวินสุนัขนั่นพูดออกมาถึงจะฟังดูบ้าๆแต่เหมือนซันจิไม่ผิดเลย"
"จริงด้วย"
"เฮ้ เจ้าเพนกวินหมานี่แกรู้จักกับซันจิเหรอ นี่พวกเราเป็นเพื่อนกับซันจิถ้ายังไงช่วย--"
"พูดพล่ามหนวกหูอยู่ได้พวกโจรสลัดงี่เง่า"เพนกวินเข้ามาเตะใส่อุซปกับช็อปเปอร์
"น่ากลัว!!!"
"ตกลงว่าเป็นศัตรูกับเราอย่างงั้นเหรอเนี่ย"
มีเสียงดังขึ้นด้านหลัง พวกเขาเห็นบางอย่างในกลุ่มควันกำลังมาทางนี้
"คราวนี้อะไรอีกล่ะ?"
ที่มาคือลอร่าที่มีอับซารอมตามมา
"เดี๋ยวก่อนลอร่า"
"จะจับตัวให้ได้เลยคอยดู!!!"
"หมูป่า!?"อุซปกับช็อปเปอร์ร้อง
"วิทธยายุธเจ้าสาวจูบสาบานรัก!!!"
"ตึง!!!"อับซารอมหลบได้แต่ล้มลงพื้นและโดนลอร่าขึ้นคร่อม
"เรามาแต่งงานกันเถอะนะคะ"
"บอกแล้วไงว่าฉันเลือกผู้หญิงที่จะแต่งงาน"
"เอ๋ อะไรนะทำไมไม่ได้ยินเลย"
"อย่ามาพูดบ้าๆน่า อยู่ใกล้ขนาดนี้จะไม่ได้ยินได้ยังไง!!!!"
"แหม่ทำเป็นเขินอายไปได้"
"ฟังที่คนอื่นเค้าพูดหน่อยสิ
"ปลงซะเถอะ"ลอร่าพยายามจูบแต่อับซารอมพยายามหลบ
"เอ่อ พวกเดียวกันแตกคอกันเองเหรอเนี่ย"
"ไม่รู้เหมือนกัน"
"พอได้แล้วอับซารอมเตะลอร่ากระเด็น
แต่เธอลอยมาลงพื้นด้านหน้านามิ
"เจอตัวซะที หนอยแน่ะนับแมวหัวขโมยตัวดี!!!"
"นามิ!!!!"
"งานเข้าแล้ว!!!"
"หา ฉันเหรอ เดี๋ยวสิฉันยังไม่ได้ขโมยอะไรเลยนะ!!!"
"ไม่ต้องมาพูดมากฉันไม่ยอมให้หล่อนได้ตัวท่านอับไปหรอก!!!"
"อ๊ายยย!!!!"
"นามิ!!"
"อันตราย!!"
"ผัวะ!!!"เพนกวินเข้ามาเตะขวานหักกระเด็น
"อย่าแตะต้องสุภาพสตรีคนนี้"
"อย่ามาเกะกะฉันได้มั้ย!!!"ลอร่าต่อยเพนกวินกระเด็น
"เจ้าหมาเพนเสร็จไปแล้ว!!!!"
"ทำไมเมื่อกี้ถึงไม่โจมตีล่ะ!!!?"
"ฉันน่ะต่อให้ต้องตายฉันก็ไม่เตะผู้หญิง"หมาเพนกล่าว
"โอ้ แมนสุดๆ"ช็อปเปอร์กับอุซปปรบมือ
"มองเจ้านั้นเป็นผู้หญิงเหรอเนี่ย นายนี่สุดยอดจริงๆ"อุซปกล่าว
"ว่าไงนะ!!!"ลอร่าตะโกนใส่
"อุซป ช็อปเปอร์ ช่วยด้วย!!!!!"นามิร้อง เธอโดนอับซารอมที่ล่องหนเอาตัวไป
"ขอตัวเจ้าสาวไปละนะ"
"นามิลอยได้สุดยอด!!!!!"ทั้งสองคนร้อง
"ไม่ใช่ฉันถูกลักพาตัวต่างหาก"
"ลักเรอะใครกัน?"ช็อปเปอร์ถาม
"เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน!!!"
"เอาล่ะเดี๋ยวเริ่มพิธีกันเลยดีกว่า ทุกอย่างเตรียมพร้อมไว้หมดแล้ว"
"ปล่อยนะไอ้บ้า นายใช่มั้ยมนุษย์ล่องหนที่โผล่มาที่ห้องอาบน้ำนั่น!!!"นามิทุบหัวอับซารอม
"อย่าบอกนะว่ามีอยู่จริงๆ"
"นามิ!!!"
"ก็แค่ยืนยันให้มั่นใจว่าเธอคือคนที่จะมาเป็นเจ้าสาวของฉัน"
อับซารอมเผยร่างให้เห็น
"ชื่อของฉันคืออับซารอม ชื่อของว่าที่สามีเธอจำเอาไว้ให้ดี"
"แอบดูร่างเปลื่อยคนอื่นเขาแล้วยังจะทำอวดเบ่งอีกเหรอ ร่างกายของฉันไม่ได้บำรุงดูแลเอาไว้ให้มนุษย์สัตว์โรคจิตวิตถารอย่างนายนะ
"ธันเดอร์ชาร์จ!!!!"
"เปรี้ยงงงง!!!!"
นามิกระเด็นหล่นจากไหล่อับซารอม
"นามิ ค่อยยังชั่วหนีกันทั้งแบบนี้เลย เราต้องออกไปให้พ้นจากป่านี้นะ"
"ทำไมล่ะยังไม่ได้จัดการหมอนั้นเลย"
"มันใช่ธรรมดาซะที่ไหนกันเล่า เร็วเข้า!!!"
ด้านอับซารอมยังยืนยิ่งตั้งแต่โดนไฟฟ้าช็อต
"อะไรน่ะ แรงช็อตที่วิ่งพล่านไปทั่วร่าง ราวกับจู่ๆก็ถูกฟ้าผ่า หรือว่านี่ก็คือความรัก"
"หนอยแน่ไม่ปล่อยให้หนีไปได้หรอกน่า!!!!"
"เฮ้ นี่ไม่ใช่เวลามายืนเหม่ออยู่นะ งานของเราคือจับเจ้า3คนนั้นไม่ใช่รึไง!!!"
"โอ้ จริงด้วย ขืนอยู่เฉยๆถูกท่านเพโรน่าลงโทษแน่"
"ใช่ๆ จะมัวชักช้าไม่ได้แล้ว"
"ไม่ได้การ สุภาพสตรีคนนั้นถูกหมายตาซะแล้ว แต่ว่าทำไมเราถึงพยายามเข้าไปปกป้องผู้หญองคนนั้นล่ะ ร่างกายขยับไม่ได้ด้วย ร่างกายนี่อ่อนแอเกินไป"
"รีบไปจับ3คนนั้นมาให้ได้!!!"
"หยุดกาอนเจ้าพวกสัตว์ซอมบี้ ห้ามลงมือกับผู้หญิงคนนั้นเด็ดขาด"
"หนวกหูไอ้เจ้าลามกซารอม"
"เราเป็นลูกน้องใน้บังคับบัญชาของท่านเพโรน่า ตามคำสั่งของเจ้านายแกไม่มีสิทธิมาสั่งพวกเรา"
"เจียมตัวเองหน่อยเถอะ"
"ฉันบอกให้พวกแกหยุด!!!!!"
พวกซอมบี้หยุดไป
"กะอีแค่เรื่องที่พวกแกเป็นสมุนของเพโรน่าทำไมฉันจะไม่รู้ แต่ว่าที่สำคัญกว่านั้นพวกแกน่าจะรู้ดีว่าไม่ควรทำให้ฉันโกรธขึ้นมา จะสามหาวกับใครก็ดูให้มันดีๆหน่อย เข้าใจแล้วใช่ไหม!!!
หมาเพนเดินมาขวางด้านหน้า
"อะไรน่ะแก"
"ไม่ให้ไล่ตามผู้หญิงคนนั้นไปหรอก"
"ว่าไงนะ"
"อย่าไอ้เด็กใหม่"
"อย่าไปยั่วโมโหให้อับซารอมโกรธสิ"
อับซารอมยื่นมือไปข้างหน้า
"ปัง!!!"หมาเพนโดนบางอย่างกระแทกกระเด็นไปกระแทกกำแพง
"ฉันบอกแล้วยังไงว่าอย่าทำให้ฉันโกรธจะดีกว่า"อับซารอมกล่าว
____________________
นามิ อุซป ช็อปเปอร์หนีลอร่าที่วิ่งตามมา
"หยุดนะเจ้าแมวหัวขโมย!!!!!"ลอร่าตะโกน
"นามิ เจ้านั่นมันตามเธอคนเดียวรึเปล่าเนี่ย?"
"จริงๆเหรอนี่มันยังไงกันแน่เนี่ย ให้ตายสิ"นามิกล่าว
"นี่หารืออะไรหน่อยสิ เราแยกกันหนีไปคนละทางดีกว่ามั้ย"
"ผัวะ!!!"
"เห็นฉันโง่เหรอยะตาคนใจดำ คิดจะใช้ฉันเป็นนกต่อล่ะสิ"นามิตะโกน
"หมูป่าน่ากลัว!!!!"
________________
คิรัวร์ โรบินและแฟรงกี้โดนพวกซอมบี้ล้อม
"อย่าบอกนะว่าเจ้าพวกนั้นก็โดนส่งเข้าไปในกำแพงฝั่งโน้นเหมือนกับเจ้าหมวกฟางโดนเมื่อตะกี้"แฟรงกี้กล่าว
"มังกี้ๆ ฮะๆ ก็ตามนั้นแหละ และอีกประเดี๋ยวพวกแก3คนก็จะโดนเหมือนกัน เจอซอมบี้อมตะล้อมหน้าล้อมหลังแบบนี้ เอาล่ะทำใจไว้ได้เลย"
"จะเป็นลิงหรือแมงมุมงี่เง่าก็ไม่รู้แหละ แต่ไอ้ใยแมงมุมที่จับเรือซันนี่ไว้ที่ปากทางเข้าน่ะเป็นฝีมือของแกใช่มั้ยล่ะ จ้องจะเล่นงานพวกเราตั้งแต่ต้นเลยจับตาดูทุกฝีก้าวสินะ"
"ใช่แล้ว อย่าดูถูกหน่วยข่าวกรองของพวกเราจะดีกว่านะ ความเคลื่อนไหวของพวกแกเจอกับเครือข่ายโกสเน็ตเวิร์คของท่านเพโรน่าเข้าไปแค่นี้ก็เห็นหมดทุกอย่างแล้ว"
"ใบหูใหญ่นั่นก็เป็นส่วนหนึ่งของหน่วยข่าวงั้นเหรอ? ท่าทางจะได้ยินชัดดีนะ"โรบินกล่าว
"เอ๋ ตะกี้ว่าไงนะ?"
"มีไว้โชว์อย่างเดียวเหรอ!!!"แฟรงกี้ตะโกน
"แฟรงกี้ โรบิน"คิรัวร์มองด้านหลังที่พวกเจเนรัลซอมบี้เดินเข้ามา
"อืม สถานการณ์เลวร้ายสุดขีดเลย สำหรับแผนรับมือฉบับเร่งด่วน ให้ฉันจัดการมั้ย?"แฟรงกี้ถาม
"เชิญตามสบายเดี๋ยวฉันจะช่วยอีกแรง"โรบินกล่าว
"พึ่งพาได้เยอะเลยนี่นา งั้นเอาล่ะนะ"แฟรงกี้เอาท่ออัดลมเล็งด้านล่าง
"เดี๋ยว นี่แกจะทำอะไร"
"คู โด วัง!!!!!"
"ตูมมมมม!!!!"แรงอัดทำลายสะพานพังทลายไป ทั้ง3คนและพวกซอมบี้กำลังจะตกสะพาน
"นี่แกถล่มสะพานข้ามเลยเหรอ!!!"สไปเดอร์มังกี้ร้อง
"ก็อย่างที่เห็นนี่แหละ"แฟรงกี้กล่าว
"รุนแรงซะจริงนะ"โรบินกล่าว
"อ๊ากกกก!!!!"พวกซอมบี้ต่างตกลงไป
"จัดการพวกนั้นได้ก็จริงแต่พวกเราจะตกไปด้วย"คิรัวร์กล่าว
"เชนเฟลอร์ วิง!!!"โรบินยกแขนไขว้ แฟรงกี้กับคิรัวร์มองเธอสร้างปีกใหญ่ขึ้นมาและบินมารับตัวทั้งสองไว้
คิรัวร์และแฟรงกี้เกาะขาของโรบินไว้
"นี่เธอบินแบบนี้ได้ด้วยเหรอเนี่ย?"แฟรงกี้ถาม
"ใช่ แค่5วินาทีน่ะ"เธอตอบ
"สั้นชะมัดเลย แต่แค่นี้ก็พอแล้ว สตรองไรท์"แฟรงกี้ส่งมือขวาไปเกาะปลายตึกอีกฝั่งที่สะพานถล่มลงไป"ดีล่ะ เกาะได้แล้ว ขอแค่ไปถึงทางเข้าได้เราก็ตามเจ้าหมวกฟางได้"
"ขอโทษนะฉันไม่ไหวแล้ว"ปีกโรบินเริ่มหด
"กลับมาเร็วสิแขนจ๋า!!!"แฟรงกี้ร้องขณะที่ตัวเองเหวี่ยงไปทางมือขวา
คิรัวร์รับตัวโรบินที่จะตกลงไปและใช้หัวแฟรงกี้เหยียบโดดขึ้นไปบนพื้นอาคาร
"โครม!!!!!"แฟรงกี้ชนกำแพงใต้สะพาน
โรบินกับคิรัวร์มองพวกซอมบี้ที่อยู่ด้านล่าง
"ตกลงไปที่สวนกลางหมดแล้ว ถึงจะยังไม่จบแค่นี้ก็เถอะคงไม่ตามมาสักพัก"โรบินกล่าว
ทางด้านแฟรงกี้ปีนขึ้นมาได้
"หนอยไอ้ตัวแสบ เอาฉันเป็นแท่นเหยียบขึ้นไปข้างบนเฉยเลยนะ ทำแบบนี้ได้ไง!!!!"แฟรงกี้ตะโกน
"แต่ว่ากลับไปไม่ได้แล้วสิ"คิรัวร์กล่าว
"เฮ้ย เดี๋ยวสิ ฟังอยู่รึเปล่าเนี่ยทำเมินเฉยเลย"
"เจ้านั่น"คิรัวร์เห็นบางอย่าง
ทั้งสามมองลงไปเห็นไอ้เจ้าสไปเดอร์มังกี้ยังขยับตัวได้
"ชิ พวกนี้ตายยากชะมัดเลย"แฟรงกี้กล่าว
"หนอยแน่พวกแก ยกโทษให้ไม่ได้ ฉันคือแมงมุมเดี๋ยวขึ้นไปหาถึงที่แน่ เตรียมตัวรอไว้ได้เลย!!!"
"เหวอ!!!!!"เสียงร้องดังขึ้นจากบนฟ้า
"เสียงอะไรน่ะ?"ทั้งสามมองขึ้นไปบนฟ้า
"มีอะไรกำลังหล่นลงมาด้วย ไม่สิ ใครไม่รู้กำลังหล่นลงมา"แฟรงกี้กล่าว
"เหลือแต่กระดูกแน่!!!!!"บรู๊คพุ่งลงกระแทกพื้นที่พวกเจเนรัลซอมบี้อยู่เต็มไปหมด
__________________________
"เฮ้ย อย่านะหยุดนะเขาเป็นเพื่อนของฉัน"อุซปกล่าว
"บอกให้หยุดยังไงเล่า หยุดสิ!!!"ช็อปเปอร์กล่าว
"รีบหนีไปเร็วนามิ!!!!"อุซปตะโกน
"จะหนีไปไหนนังแมวขโมยตัวดี ท่านอับจะต้องเป็นเจ้าบ่าวของฉันเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น หลีกไป!!!!"ลอร่าเหวี่ยงหัวส่งอุซปกับช็อปเปอร์ลอยขึ้นฟ้า
นามิสะดุดรากต้นไม้ล้มลงพื้น
"เอาล่ะเตรียมตัวตายได้แล้ว"ลอร่าชักคาตานะสองเล่มจะแทงนามิ
"เดี๋ยว ขอเวลานอกก่อน ฉันน่ะ...จริงๆแล้วฉันเป็นผู้ชายต่างหากล่ะ"นามิรีบโกหก
"เอ๋!!!!!?"ลอร่าและช็อปเปอร์ร้อง
"เฮ้ๆๆ"อุซปเรียกช็อปเปอร์ให้ได้สติ
"จริงเหรอเนี่ย"
"ก็ใช่น่ะสิ ฉันมีรสนิยมแบบนี้แหละไม่ได้ล้อเล่นนะยะ ที่สำคัญ ฉันว่าเธอกับนายมนุษย์สัตว์นั่นเหมาะสมกันมากๆเลย ฉันตั้งใจจะเชียร์ให้นายสมหวังกับเขานะ"
"เอ๋ จริงเหรอ"
"จริงสิ ไม่ได้ล้อเล่นนะยะ"
ลอร่าปล่อยดาบคุกเข่าลงพื้น
"ที่ผ่านมาไม่เคยมีสักครั้งที่จะมีใครให้กำลังใจฉันแบบนี้ คนที่หยิ่บยื่นคำพูดที่อ่อนโยนกับฉันแบบนี้พึ่งจะมีเธอเป็นคนแรก นี่ฉัน นี่ฉัน"
"เงยหน้าขึ้นเถอะเพื่อนของฉัน นี่คือสิ่งที่เรียกว่าความเป็นเพื่อน ฉันมีชื่อว่านามิโซ เรียกนามิเฉยๆก็ได้"
"ความเป็นเพื่อนเหรอ นามิ!!"ลอร่าร้อง
"โอ้โหกล่อมจนเชื่องเลย"อุซปกล่าว
_____________
ตอนนี้อุซปกับช็อปเปอร์มองนามิกับลอร่าวางแผนกัน
"ที่นี่นะฉันก็จะคอยหาจังหวะให้เขาปั้มตราลงในทะเบียนสมรส แต่ยังหาจังหวะไม่ได้เลย ขณะใช้ท่าจับกดนอนกับพื้นยังอุตส่าห์ดิ้นหลุดไปได้"
"นี่นะลอร่า วิธีที่เธอใช้มันยังไม่ดีพอหรอก เธอยังต้อนเขาไม่อยู่หมัด"
"เอ๋ แล้วยังไงเหรอ"
"คิดดูสิ ตอนที่เขาตื่นอยู่เขาต้องไม่ยอมประทับตราให้เธออยู่แล้ว กรณีแบบนี้เธอต้องลงมือตอนที่เขาหลับ"
"โอ้โห รวบหัวรวบหางตอนหลับเลยเหรอ จะดีเหรอเธอในฐานะที่เป็นมนุษย์น่ะ?"
"ลอร่าเธอเป็นซอมบี้ไม่ใช่รึไง?"
"โอ้ จริงด้วย นี่ฉันเน่าเปื่อยจนตามองไม่เห็นแล้วรึไงเนี่ย"
"ถึงไม่อยากเธอก็น็อคเขาให้หมดสติเอาก็ได้"
"นี่นามิโซตกลงไม่หนีแล้วเหรอ?"อุซปถาม
"ว่าแต่ลอร่าคือฉันเผลอทำของหล่นหายที่ห้องเก็บสมบัติ อยากกลับไปอีกทีแต่ไม่รู้จะไปยังไง ช่วยบอกทางหน่อยได้ไหม?"
"แหม่ ซุ่มซ่ามจริงๆนะเธอ ได้สิ จะไปที่นั่นน่ะเจ้าทางห้องโถงของท่านเพโรน่าแป๊บเดียวก็ถึงแล้ว"
"ยัยนั่นถึงหกล้มก็ไม่ยอมลุกแบบฟรีๆสินะ"
"ที่แท้นามิเป็นผู้ชายนี่เอง ถึงว่าทำไมใจกล้าอย่างกับผู้ชายเลย
อุซปได้ยินเสียงเศษไม้หักเพราะโดนเหยียบ หันไปเห็นอับซารอม
"เฮ้ นามิมันตามมาแล้ว!!!"
"จริงเหรอ!!! ลอร่านี่เป็นโอกาสของเธอแล้ว ฉันจะไม่เจอกับเขาอีกเป็นครั้งที่2 พยายามเข้าพวกเธอสองคนเป็นเนื้อคู่กัน"
"ฉันจะพยายามนะ ขอบคุณนะจ๊ะนามิความกล้าเออล้นไปทั่วร่างกายแล้ว!!!!"ลอร่าจับดาบแล้ววิ่งไปหาอับซารอม
"หืม?"อับซารอมเห็นบางอย่างเข้ามาหาตน
"อับซารอม!!!!!"
"ลอร่า!!!!"
"พวกนายตอนนี้แหละ"นามิรีบลุกวิ่งหนีไป
"ไม่ต้องเจ็บตัวเพราะยัยหมูป่านั่นแล้วสินะ นามินี่เก่งจริงๆเลย"
"พอนั่งจับเข่าคุยกันก็เป็นเด็กดีว่านอนสอนง่ายเนอะ"นามิยกนิ้วโป้งตาเป็นเบรี
"แต่ตาของเธอพูดไปคนละเรื่องแล้วนะ"อุซปกล่าว
"ได้ตัวมาแล้วครับเจ้านาย!!!!"
"พูดบ้าอะไรของแก!!"
พวกซอมบี้เปิดฝาโลงศพจับเอาลูฟี่ใส่กรง
"นี่พวกแกเตรียมตัวเอาไว้แล้วสินะ ฉันอัดพวกแกแน่รับรอง หนอย มันอะไรกัน"
"ฮึๆๆ"
ลูฟี่หันไปมองก็เห็นร่างสูงใหญ่ของโมเลียยืนอยู่
_________________
หลังจับกุมตัวเซียร์ไว้ได้ เพโรน่านำพวกซอมบี้มาขนสมบัติบนเรือซันนี่
"ไม่มีของมีค่าสักชิ้นเลยรึไงเรือลำนี้"
"ครับ มีหีบสมบัติอยู่แต่ข้างในว่างเปล่า ส่วนเงินสดก็มีอยู่แค่นิดเดียวเท่านั้น"
"เฮ้อ น่าเบื่อซะจริง เรือตั้ง2ลำแต่แทบจะเก็บอะไรไม่ได้เลย นี่มันเรือของผู้ชายที่โค่นคล็อกโคไดล์ได้จริงๆน่ะเหรอ? เอาเถอะ ไหนๆก็มาแล้ว ขนเอาเสบียงออกมาก็แล้วกัน"
"ครับ!!!"
"ท่านเพโรน่าครับ!!!"ฮิลดอนบินลงมาหาเพโรน่า
"หา ฮิลดอน?"
"คือว่าโมเลียเรียกทั้ง3คนให้ไปพบเดี๋ยวนี้ครับ"
"เจ้านายเหรอมีธุระอะไรเหรอ?"
"ได้ยินว่าจับตัวลูฟี่หมวกฟางมาได้แล้วครับ ก็เลยจะเปิดตัวหมายเลข900ให้ชมเป็นขวัญตา"
"หมายเลข900 เอาจริงเหรอ!!?"
_____________
นามิ ช็อปเปอร์และอุซปขึ้นบันไดออกมาจากสวนของเพโรน่า
"เรียบร้อยไหม?"
"มั้งนะ ลอร่าคงเอาอยู่"นามิกล่าว
แต่แล้วเธอก็เห็นอับซารอมกำลังเดินมาทางนี้รีบซ่อนตัว
"มาแล้วกำลังเดินตรงมาทางนี้ด้วย"นามิกล่าว
ช็อปเปอร์กลัวกระโดดขึ้นตักนามิ
"ทางนี้เร็ว!!!"อุซปวิ่ง นามิอุ้มช็อปเปอร์วิ่งไป
"เร็วเข้า เข้าไปแอบในนี้เร็ว"
"อะไรเนี่ย?"
"ไม่รู้เข้าไปแอบก่อนเถอะ"
พวกเขารูดซิปหลังคนคุมาซี่
คุมาซี่ที่กำลังเล่นพันด้ายหันมาด้านหลัง
"หือ อะไรหว่า?"
"แปลกจริงๆ ไม่น่าจะมีที่อื่นให้หนีแล้วนี่นา"อับซารอมกล่าว
อับซารอมเดินขึ้นมายังห้องของเพโรน่าแล้วเห็นคุมาซี่
"เฮ้ย คุมาซี่"
"โอ๊ะ ท่านอับซารอมแย่แล้วล่ะ ผมมีเรื่องด่วน-"คุมาซี่กล่าว
"เอาไว้ก่อน ธุระฉันต้องมาก่อน เห็นโจรสลัด3คนหนีเข้ามาในนี้บ้างมั้ย?"
"เอ่อ คือก็เรื่องนั้นแหละครับ--"
"อับซารอม!!!"ทั้งสองหันไปเห็นเพโรน่า"นายเข้ามาทำอะไรนี่มันห้องของฉันนะ!!"
"เพโรน่า"อับซารอมกล่าว
"ยินดีต้อนรับกลับครับท่านเพโรน่า"
"ไม่ต้องพูดได้ไหมคุมาซี่ จะต้องให้บอกกี่ครั้งห๊ะ!!!"
"แต่ผมมีเรื่องสำคัญ--"
"หุบปาก อย่าส่งเสียงออกมานะ"
"เธอนี่ยังเคี่ยวกับคุมาซี่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ หมีกลุ้มแย่เลยแบบนี้"อับซารอมกล่าว
"หุบปาก เขาเป็นลูกน้องของฉัน ว่าแต่นายรู้รึยัง เรื่องที่เจ้านายเรียกพวกเราไปพบน่ะ?"
"หือ มีเรื่องอะไรอย่างงั้นเหรอ?"
"จะว่ามีเรื่องแหละนะ เพราะจะเอาหมายเลข900ออกมาใช้แล้ว"
"หมายเลข900 แปลว่าได้ตัวเจ้าค่าหัว300ล้านแล้วสิ"
"รู้สึกว่าพวกนั้นจะไม่รู้ว่าพวกเราอยู่ในนี้ปาฏิหาริย์จริงๆ"นามิกระซิบ
"ว่าแต่ทำไมพวกเราถึงเข้ามาแอบอยู่ในที่แบบนี้ล่ะเนี่ย"ช็อปเปอร์กระซิบ
"ทำไงได้เล่า ใครจะไปนึกว่าเจ้ามนุษย์สัตว์นั่นจะตามมาเร็วขนาดนี้ แถมไอ้ที่ใช้แอบอยู่นี่ก็ดังเป็นซอมบี้ซะอีก รอจังหวะแล้วเราค่อยหนีตกลงนะ"อุซปกระซิบ
"ท่านอับซารอม มาอยู่นี่เองเหรอครับ ผมมีข่าวจะมาแจ้งให้ทราบครับ"ฮิลดอนบินเข้ามา
"อะไร?"อับซารอมถาม
"นอกจากพวกโจรสลัดแล้วยังมีผู้บุกรุกอีกหนึ่งคนครับ"
"ผู้บุกรุกเหรอ?"
"นักดาบฮัมเพลงไงครับ"
"ว่าไงนะ!!!"อับซารอมตกใจ
_______________
พวกซอมบี้มองหลุมร่างคนที่บรู๊คตกลงไป
"มีคนตกลงมาจากบนฟ้าเหรอ?"
ข้างบนกลุ่มหมวกฟางทั้ง3มองอยู่
"เฮ้ ไอ้ที่ตกลงมาเมื่อกี้มันอะไร?"แฟรงกี้ถาม
"ดูเหมือนจะเป็นเจ้าโครงกระดูก"คิรัวร์กล่าว
"เจ้าบ้านั่นไปร่วงตกลงมาจากไหนกันล่ะเนี่ย ชิ ช่วยไม่ได้สงสัยต้องลงไปช่วยมันหน่อยแล้ว"
แต่ทันใดนั้นใยแมงมุมก็พุ่งผ่านพวกเขาไปติดผนังและรอบๆ สไปเดอร์มังกี้สร้างใยแมงมุมใหญ่ให้มันยืน
"ถึงจะมีตัวประหลาดมาขวางแต่พวกแกก็หนีฉันไม่พ้นหรอก กะอีแค่ที่ยืนแค่นี้ฉันจะสร้างใหม่อีกกี่ครั้งก็ได้ มังกี้ๆ"
"คงต้องจัดการเจ้านี้ก่อนสินะ นี่พวกนายช่วยถ่วงเวลาให้แป๊บนึงสิ"
"จะทำอะไรเหรอ?"
"มีเสาหินเหมาะๆพอดีเลย ฉันขอเวลาทำอาวุธสักครู่นะ"แฟรงกี้เดินไปด้านหลัง
"หนอยแน่ใจเย็นเกินไปหน่อยแล้วมั้ง จะดูถูกกันรึไงพวกแก สไปเดอร์เน็ตเหนี่ยวหยืด"เจ้าแมงมุมปล่อยใยจากฝ่ามือใส่พวกเขา
"เซสเฟลอร์ สแลพ!!"โรบินสร้างมือตบที่ตามัน
"อ๊าก!!! อะไรมาโดนตาก็ไม่รู้!!!!!"สไปเดอร์มังกี้เอามือแตะหน้า"แย่แล้ว เน็ตเหนี่ยวหนืดติดตาเต็มไปหมดเลย!!!"
"โอเค ทางนี้พร้อมแล้วพวกนายหลบไปก่อน"แฟรงกี้เดินกลับมาโดยถือเสาที่ติดโซ่ไว้
"นั่นมันอะไรน่ะ?"คิรัวร์ถาม
"อะไรเหรอ ฉันก็แค่เอากระบองเหล็กสองท่อนเสียบฝังเข้าไปในเสาหินเอง"
"ก็ได้ ฉันยกให้นายจัดการ"คิรัวร์ลดดาบลง
"ไอ้ตัวประหลาดพรรค์นี้ต้องเจออาวุธใหญ่ๆแบบนี้ เฮฟวี่กระบองสองท่อน"แฟรงกี้เอาเสาหินฟาดใส่หน้ามัน
"อ๊ากกก!!!!!"สไปเดอร์มังกี้กระเด็นชนใยแมงมุมด้านข้าง
"พลังบ้าอะไรเนี่ย เจ้าหมอนี้มันไม่ใช่มนุษย์รึไง"
"ผัวะๆๆๆตึงๆๆๆๆ"ไม่ทันไรแฟรงกี้ก็กระโดดเข้ามาฟาดเสาใส่หน้ามันเหมือนกระบอง
"พอแล้วไอ้บ้า สไปเดอร์เน็ต!!!"มันยิงใยแมงมุมโดนกระบองเสาหินหลุดมือติดพื้นหิน
"ฮะๆๆ อาวุธคู่ใจหลุดมือไปแล้วเสียใจด้วยนะ สมน้ำหน้ากะลาหัวเจาะ..."
"เวพอนท์เลฟ!!!"แฟรงกี้ยิงปืนแชนซ้ายใส่
"อ๊ากกกก!!!!"
"เรียบร้อยแล้วสินะ"
"อ๊า!!!!"
เสียงร้องโรบินดังขึ้นด้านหลัง คิรัวร์กับแฟรงกี้หันไปเห็นเธอโดนจับไว้ด้วยใยแมงมุมของพวกแมงมุมตัวเล็กที่หน้าเหมือหนู
"โรบิน!!!!"
"เย้ๆ เมาส์ๆ"พวกมันร้องดีใจ
"อะไรกันเนี่ยเจ้าพวกนั้น?"แฟรงกี้ถาม
"ฉันขอโทษนะประมาทไป ไม่นึกว่าจะมีแมงมุมตัวอื่นมาอีก"โรบินกล่าว
"ปล่อยเธอซะ!!!"คิรัวร์วิ่งเข้าไป
"พรวด!!!"แต่แล้วใยแมงมุมพุ่งมาโดนพวกเขาติดกับพื้นขยับไม่ได้
"เสร็จกัน"แฟรงกี้กล่าว
"คิรัวร์คุง!!!"โรบินร้อง
"ไอ้พวกหน้าโง่ มังกี้ๆ มันเป็นไปไม่ได้หรอกที่พวกแกจะไม่ประมาท เจ้าพวกนี้คือสไปเดอร์เมาส์ลูกสมุนของฉัน ทั่วทั้งเกาะธริลเลอร์บาร์คมีอยู่มากกว่า500ตัว ผ่านมาจนบัดนี้ยังไม่เคยมีเหยื่อที่หมายหัวรอดไปได้เลยแม้แต่ครั้งเดียว เราคอยเฝ้าติดตามและจับกุมศัตรูจากมุมอับที่มืดมิด ใยแมงมุมของพวกเราท่านฮอกแบคดัดแปลงจนแรงของมนุษย์ไม่มีทางแกะมันออกได้อย่างแน่นอน"
"พรรคพวกของพวกแกถูกพวกเราดักจับจากบนเพดานคฤหาสน์อย่างไร้ซุ่มเสียงเลยยังไงล่ะ ต่อให้เก่งกาจขนาดไหนพวกเราก็ไม่เปิดโอกาสให้ขัดขืนหรอก เหยื่อยังไม่ทันรู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อยไปแล้ว"
"และเดี๋ยวพวกแก3คนก็ต้องถูกพาไปที่เดียวกับพรรคพวกของแกเหมือนกัน"
กลุ่มหมวกฟางทั้ง3กัดฟันกรอดที่พลาดท่า
"โยโฮ่โฮ่โฮ่ๆๆๆ...เหล้าบิงเราหอบเอามา..."เสียงคุ้นหูดังขึ้นพร้อมดนตรี
"ใครกันน่ะที่กำลังฮัมเพลงอยู่เนี่ย"
"เจ้านั่น"คิรัวร์กล่าว
"โยโฮ่โฮ่ๆๆ"บรู๊คโดดมาบนพื้นสะพานใยแมงมุมหน้าพวกเขา
"แหม่ ไปๆมาๆทุกคนก็ขึ้นมาบนเกาะนี้จนได้นะครับ"
"นี่คุณขึ้นมาบนนี้ได้ยังไง?"โรบินถาม
"กระโดดขึ้นมาสิครับ ตัวผมเบาจะตาย ในเมื่อมากันหมดแบบนี้งั้นก็ช่วยไม่ได้ ผมคงต้องเล่าทุกอย่างเกี่ยวกับเกาะนี้แล้วล่ะ"
"เฮ้ย นี่แกเป็นใครกัน ไม่ใช่ซอมบี้หรอกเหรอเนี่ย แกเป็นพวกเดียวกับโจรสลัดพวกนี้สินะ"
"เฮ้ เจ้าโครงกระดูก"
"ครับๆไม่เป็นไรครับ ผลแพ้ชนะออกมาเรียบร้อยแล้ว"บรู๊คพูดแล้วยกดาบมาเก็บเข้าไม้เท้าตัวเอง
"วิชาฮัมเพลง3ตรอก ดาบผ่าปลายศร!!!"
"ฉัวะ!!!!"สไปเดอร์มังกี้โดนฟันสองซีกเลือดพุ่งออกมา
"อ๊ากกก!!!"
"ยังหรอกถึงฟันไปแต่เจ้านี่มันเป็นซอมบี้ มันยังลุกขึ้นได้อยู่"
"เดี๋ยวก่อน หน้าตาแกมันดูคุ้นๆนะ"
"โยโฮ่ๆๆๆๆ ไม่ต้องห่วงครับผมจัดการเรียบร้อยแล้ว"
"จัดการเหรอ?"แฟรงกี้ถาม
"อะ...อ๊าก!!!!"สไปเดอร์มังกี้ร้อง ก้อนสีดำออกมาจากปากของมัน
"นั่นอะไรน่ะ?"คิรัวร์ถาม
"ที่เห็นนั่นคือวิญญาณของซอมบี้ เอ้า กลับไปได้แล้ว ไปหานายของแกซะ!!!"
ก้อนสีดำหลุดจากร่างสไปเดอร์มังกี้ลอยขึ้นฟ้าหายไป
"เหวอ!!! หัวหน้าแพ้พวกมันแล้ว!!!"
"แน่นิ่งอย่างสิ้นเชิง นายทำอะไรกับมันน่ะ?"แฟรงกี้ถาม
"ชำระครับ"บรู๊คตอบ
"ดูสิไม่ผิดแน่เลยเจ้าหมอนั่นคือเจ้าฮัมเพลง ผู้ชายที่บุกเข้ามาอาละวาดที่ธริลเลอร์บาร์คเมื่อ5ปีก่อน"
"ต้องรีบรายงานให้เจ้านายทราบ"
พวกสไปเดอร์เมาส์รีบหนีไป
"อ๋อ ใยแมงมุมพวกนี้ถึงใช้กำลังตัดไม่ขาดแต่มันแพ้ไฟนะครับ"บรู๊คบอก
"อะไรนะ!!"แฟรงกี้พ่นไฟเปาใยแมงมุมที่แขนขวาละลายไป
"จริงด้วยละลายง่ายมาก นามิคาเสะ"แฟรงกี้หันไปเผาใยที่แขนซ้ายเขาหายไป
"ขอบใจแฟรงกี้ พายุเพลิง!!"คิรัวร์ตวัดดาบทีเดียว ก่อพายุเพลิงรอบๆทำให้ทั้งสองเป็นอิสระ
คิรัวร์เดินเข้าไปหันตัดใยแมงมุมที่ตรึงโรบิน จากนั้นก็มาคุยกับบรู๊ค
"ลูฟี่และคนอื่นโดนจับตัวไปแล้ว ดูเหมือนนายจะรู้เรื่องเกาะนี้หลายอย่างเลยนะ"คิรัวร์กล่าว
"ครับ แต่ว่าผมจะพูดจากตรงไหนก่อนดีล่ะ ถ้าหากถูกพวกนั่นจับตัวไปแล้วแบบนี้อาจจะสายไปแล้วก็ได้นะครับ"บรู๊คกล่าว
"ว่าไงนะ สายไปเรอะ!!!"แฟรงกี้ตะโกน
"ยะ..อย่าเสียงดังใส่ผมแบบนั้นสิครับ ผมตกใจหมดแล้วเนี่ย เป็นโครงกระดูกมีหน้าให้ซีดซะที่ไหนกันล่ะครับ โยโฮ่ๆๆๆๆ มุขโครงกระดูก"
"แกร็ก!!"แฟรงกี้เล็งปืนใส่
"อย่าเลยน่า เขาเป็นผีอยู่แล้วนะ"โรบินห้ามไว้
"เอาเป็นว่าช่วยฟังอย่างจริงจังหน่อยนะครับ"บรู๊คกล่าว
"นายนั่นแหละที่ท่าทางไม่จริงจัง"คิรัวร์เหงื่อตก
"ก็อย่างที่เล่าให้ฟังไปแล้วรอบนึง ผมล่องลอยอยู่ในทะเลแห่งนี้ บนเรือที่ไร้หางเสือลไพังคนเดียวตั้งแต่เมื่อหลายสิบปีก่อน ถึงอยากจะไปให้พ้นจากทะเลปีศาจแห่งนี้ แต่เนื่องจากไม่มีหางเสือเรือจึงได้แต่ล่องลอยไปตามลมทะเลอย่างไร้จุดหมาย จนวันหนึ่งเมื่อ5ปีก่อน ผมก็ถูกล่อให้เข้ามาในธริลเลอร์บาร์คเหมือนพวกคุณนี่แหละครับ"
ตัวผมที่อยากจะไปให้พ้นจากฟลอเลี่ยนไทรแองเกิ้ลซะที ตัดสินใจขึ้นไปบนเกาะเผื่อว่าจะมีอะไหล่สำหรับซ่อมหางเสือเรืออยู่บ้าง แต่ที่ผมได้เจอคือสัตว์ประหลาดและฝูงซอมบี้ สุดท้ายผมถูกจับและถูกพาตัวมาที่อาคารหลังนี้ และสิ่งที่ผมเห็นในนั้นก็คือแดนเซอร์นักวิทยายุธคนนึงที่ถูกจับมาก่อนผม กับศพที่มีแต่รอยแผลเย็บที่ถูกเรียกว่ามาริโอ จากนั้นก็มายตัวใหญ่ท่าทางน่ากลัวโผล่ออกมา ดึงเงาของผู้ชายออกจากพื้นและตัดมันจนขาดครับ"
"ตัดเงาเนี่ยนะ?"แฟรงกี้ถาม
"ผมแทบจะไม่เชื่อสายตาของตัวเอง ถึงแม้จะไม่มีลูกตาก็เถอะนะ โยโฮ่ๆๆๆ"
"เลิกกวนประสาทได้รึยัง!!!"คิรัวร์ตะโกน
"คราวนี้ฉันอัดแกแน่ไอ้เจ้าบ้า"แฟรงกี้กล่าว
"จัดหนักไปเลยก็ได้นะ"โรบินเสริม
คิรัวร์กับแฟรงกี้อัดบรู๊คลงไปนอนพื้น
"หลังจากนั้นไม่นานผมก็ประสบชะตากรรมเดียวกับเขา ผู้ชายที่ถูกแย่งเงาไปล้มลงพื้น ส่วนเงาที่แย่งไปถูกจับยัดเข้าไปในร่างมาริโอที่ยืนนิ่งไม่ไหวติง หลังจากนั้นมาริโอที่น่าจะเป็นแค่ศพธรรมดา กลับลุกขึ้นมาขยับเขยื้อนได้เหมือนมีชีวิต"
"หมายความว่ายังไง?"แฟรงกี้ถาม
"เงาของเราคือดวงวิญญาณอีกดวงที่คอยเคลื่อนไหวตามเจ้าของไปทุกหนทุกแห่งยังไงล่ะครับ เงาของพวกคุณก็เช่นกัน ตามหลักมันคือดวงวิญญาณที่อยู่คู่กับเจ้าของตั้งแต่เกิดไปจนตาย ไม่มีวันพรากจากกัน แล้วผู้ชายร่างยักษ์ที่แย่งเอาดวงวิญญาณไปใช้ตามใจชอบ ก็คือ7เทพโจรสลัด เก็กโค โมเลีย ผู้มีพลังผลคาเงะคาเงะ"
"ผลปีศาจเรอะ?"
"ที่คุณถูกแย่งเอาเงาไปก็.."โรบินนึกถึงเรื่องที่บรู๊คเคยเล่าให้ฟัง
"ตราบที่ยังมีร่างคนตาย เขาสามารถใช้เงาสร้างซอมบี้ขึ้นมาอีกเท่าไหร่ก็ได้ แต่ที่เป็นปัญหาคือการที่เขามีศัลยแพทย์อัจฉริยะอย่างด็อกเตอร์ฮอคแบกที่สามารถผ่าตัดเพิ่มความแข็งแกร่งให้ศพเหล่านั่นมาเป็นพวก วิชาแพทย์ของเขาได้คืนชีพเนื้อหนังของเหล่านักรบในตำนานที่หลับอยู่ใต้สุสานทั่วโลก แล้วก็ยังมีมาริโออีกจำนวนมากที่ถูกแช่เย็นรักษาสภาพเอาไว้อยู่ในห้องทดลองของเขา"
"ด็อกเตอร์ฮอคแบกมาเป็นพรรคพวกของโจรสลัดอเพราะแบบนี้เองงั้นเรอะ"
"ถ้างั้นที่เห็นพวกซอมบี้ลุกมาเดินเพ่นพ่านไม่ได้หมายความว่าคนที่ตายไปแล้วฟื้นกลับคืนมาใหม่สินะ"แฟรงกี้กล่าว
"ถูกต้องครับ"
"เดี๋ยวก่อนฉันเจอนินจาซอมบี้สาวที่ใช้วิชาดาบและพูดเหมือนกับวีวี่เลย"คิรัวร์กล่าว
"ผมคิดว่านั่นแหละครับเงาของเธอ ทั้งอุปนิสัยและความสามารถในการต่อสู้ทุกอย่างมาจากเงาที่สวมอยู่ ส่วนกำลังจากหายเนื้อก็ขึ้นอยู่กับมาริโอแต่ละร่าง ยิ่งเอาร่างและเงาที่แข็งแกร่งมารวมกัน ซอมบี้ที่ได้ก็ยิ่งแข็งแกร่งมากเท่านั้น ดังนั้นเพื่อทุ่นเวลาโมเลียจึงจ้องจะเอาไงของพวกที่มีค่าหัวยังไงล่ะครับ"
"อย่างงี้นี่เองพวกมันถึงได้มาจ้องเล่นงานพวกเรา"แฟรงกี้กล่าว
"นั่นคือตัวจริงของธริลเลอร์บาร์คงั้นสินะ สำหรับโมเลียข้อดีที่สุดของซอมบี้อาจจะอยุที่เชื่อฟังคำสั่งก็ได้ เพราะตามหลักแล้วนักรบที่เก่งมากจะมีข้อเสียตรงที่ควบคุมได้ยาก"
"ใช่ ถ้าสามารถแยกเงาที่มีขีดความสามารถเหมือนกับตัวจริงออกมาได้ ร่างต้นที่ไม่เชื่อฟังคำสั่งก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป คนที่เก่งเกินไปจะถูกส่งออกนอกทะเลทั้งๆที่หมดสติอยู่ครับ"
"ถ้างั้นเจ้าพวกนั้นก็...แย่ล่ะสิ"แฟรงกี้กล่าว
"ไม่เป็นไรครับเรายังพอมีเวลา ผมมีแผนรับมือดีที่สุดจะเสนอพวกคุณ ขอให้เชื่อผมแล้วก็ทำตามที่ผมบอกนะครับ"
"หา บอกให้ฉันเชื่อแกเนี่ยนะ?"แฟรงกี้ถาม
"โครงกระดูช็อค บทสนทนาเมื่อกี้ทำให้ผมสนุกสนานขึ้นมาในรอบหลายสิบปีเลยครับ ลัลล้าๆๆๆ!!!"บรุ๊คหมุนตัวเริ่มร้องเพลง
"มีอะไรก็รีบๆพูดมาซะ"โรบินยกแขนกอดอกพูดเสียงเรียบน่ากลัว
"คะ...ครับ"บรู๊คกล่าว
__________________
ภายในห้องของโมเลียซอมบี้จิ๋ว3ตัววิ่งมา
"ท่านโมเลียครับ 3อสูรมาพร้อมหน้าแล้วครับ!!!"
"เร็วดีนี่เชิญเข้ามาได้"
"เชิญข้างในครับ"พวกมันร้อง
ฮอคแบก เพโรน่าและอับซารอมเดินเข้ามายืนต่อหน้าโมเลีย
"มาแล้วเหรอพวกเจ้า คิชิๆๆๆ ไหนทำให้ฉันเป็นราชาโจรสลัดหน่อยซิ"โมเลียกล่าว
"ได้แน่นอน"ทั้งสามกล่าว
"ราชาโจรสลัดบ้าอะไร คนที่จะเป็นราชาโจรสลัดน่ะคือฉันต่างหาก"ลูฟี่ที่อยู่ในกรงตะโกน"เฮ้ย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะไอ้เจ้าเบิ้ม อุซป นามิ ช็อปเปอร์ วีวี่ ซันจิ โซโล พวกเขาอยู่ไหนเอาทุกคนคืนมาเจ้าหัวกระเทียม"
"เป็นผู้ชายที่ห้าวได้ไม่เลือกที่เลยนะ เนี่ยน่ะเหรอลูฟี่หมวกฟางที่ว่า"ฮอคแบกกล่าว
"ดูไปแล้วไม่ค่อยอยากจะเชื่อเลยว่าเป็นโจรสลัดที่กล้าหาเรื่องกับรัฐบาลโลกซะเท่าไหร่เลยนะ"เพโรน่ากล่าว
"แล้วไหงถึงเอาเกราะของเจเนรัลซอมบี้มาสวมล่ะเจ้าหมอนี้"อัลซารอมแปลกใจ
"นี่แกไม่เข้าใจอีกคนรึไง มันคือความโรแมนติคของลูกผู้ชายไง"ลูฟี่กล่าว
"โดนจับยัดเข้ากรงแบบนี้ยังมีความโรแมนติคอะไรอีกล่ะฟะ!!!"อับซารอมตะโกน
"ปล่อยฉันนะยะ!!!!"เซียร์ถูกพวกซอมบี้มัดไว้ด้วยเชือกพาดไหล่มาเข้ามาในห้อง
"เซียร์!!!"ลูฟี่ตะโกน
"ลูฟี่ ทำไมไปอยู่ตรงนั้น?"เซียร์ถาม
"ช่วยฉันออกไปที!!!"ลูฟี่ตะโกน
"ฉันต้องออกไปให้ได้ก่อน"
"เฮ้ เจ้าหมวกฟางลูฟี่ ตะกี้แกพูดชื่อคนมายาวเหยียด แต่ฉันพึ่งจะจับพวกแกมาเองนะ นักล่าโจรสลัดโซโล เจ้าหญิงโจรสลัด วีวี่ กับอีกคนที่เป็นผู้ชายผมทองที่ไม่เห็นมีอยู่ในหมายจับพวกนี้เลย"
"หา นอกจากซันจิก็ไม่มีใครผมทองแล้วนี่นา"ลูฟี่กล่าว
พวกอุซปแอบดูจากในตัวคุมาชี่
"ว่าไงนะ เห็นว่าโซโล ซันจิ และวีวี่โดนจับไปแล้ว"อุซปกล่าว
"ไม่จริงน่า ตอนนี้ลูฟี่กับเซียร์ก็โดนจับอยู่แท้ๆ"ช็อปเปอร์กล่าว
"แล้วไหงถึงจับกลุ่ม5สัตว์ประหลาดมาก่อนถึง4คนได้ล่ะ"นามิถาม
"ไม่รู้หรอกนะว่ามันเป็นใคร แต่เจ้าพวกนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว"อุซปกล่าว
"ว่าแต่เจ้า3หนอนั่นเป็นไงบ้างเพโรน่า ฉันสั่งให้พี่น้องริสกี้ส่งไปให้เธอพร้อมยัยนักดาบแล้วนี่นา"
"มันส่งมาไม่ถึงมือของคุมาซี่น่ะนะ ฉันเจอยัยนักดาบเลยจับไว้ อีก3คนหนีไปได้ระหว่างทางมั้ง"เพโรน่ากล่าว
"เอ่อ..."คุมาซี่จะพูด
"เฮ้ย อย่านะ อย่าพูดอะไรทั้งนั้น!!!"อุซปกระซิบ
"คือว่า--"
"ฉันบอกให้หุบปากไงล่ะ!!!"เพโรน่าสั่ง
"เธอนี่ก็เรี่ยวกับคุมาซี่จริงๆหมีกลุ้มแย่"อับซารอมกล่าว"แต่ว่าถ้าเป็นเจ้าสามคนนั้นที่มีเจ้าสาวของฉันรวมอยู่ด้วยล่ะก็เห็นไปป่วนอยู่ที่สวนของเธอน่ะ เอ๋? เดี๋ยวก่อนสิ งั้นก็แปลว่าฮอคแบก นี่แกลงมือกับว่าที่เจ้าสาวของฉันไปแล้วสินะ อุตส่าห์ย้ำแล้วย้ำอีกนะ"
"ไม่มีเจ้าสาวสำหรับนายหรอก"ซินดี้กล่าว
"ว่าไงนะซินดี้!!!"ฮอคแบกร้อง
"เดี๋ยวสิซินดี้จังไปคนละเรื่องแล้วนั่น ว่าแต่แล้วไหงถึงมายืนอยู่ข้างหน้าฉันล่ะเนี่ย"
"ของนายก็ไม่มี"ซินดี้หันมาพูดกับฮอคแบก
"หัวใจฉันจะวาย โดนลูกหลงไปด้วยเฉยเลย!!!"ฮอคแบกร้อง
"พอทีหนวกหูน่ารำคาญจริง!! โจรสลัดที่หนีไปได้พวกแกก็ไปจัดการเองทีหลังก็แล้วกัน ที่ฉันเรียกพวกแกมาที่นี่ก็เพื่อฉลองการถือกำเนิดของกองกำลังรบใหม่ต่างหากล่ะ"
"เปรี้ยง!!!!!"ซอมบี้โดนซัดกระเด็นไป
"เจ้านายครับ โจรสลัดมันแทะลูกกรงหนีออกมาแล้วครับ!!!!"
"ทะ..แทะลูกกรงเนี่ยนะ"โมเลียกล่าว
พวกเขามองกรงที่โดนลูฟี่ใช้ฟันกัดหนีออกไปได้
"ขืนฉันมาโดนจับคนอื่นก็แย่น่ะสิ!!!"ลูฟี่ตะโกน
"โฮ่ๆๆ ใช้การได้มากกว่าที่คิดนะเนี่ย"ฮอคแบกกล่าว
"ฮึๆๆ"อับซารอมยกมือขึ้น
"อย่าน่าอับซารอม นี่มันในห้องนะเดี๋ยวฉันเอง"เพโรน่ากล่าว
"เนกาทีฟฮอลโลว์"เพโรน่าปล่อยโกสต์เนกาทีฟไป
ลูฟี่จำเจ้าวิญญาณที่เจอในป่านั่นได้
"หนอยใครจะยอมโดนอีกครั้งเล่า!!!"
แต่ลูฟี่คลานหนีขณะที่โกสต์เนกาทีฟลอยตามมาใกล้
"วืด"มันทะลุผ่านตัวของลูฟี่ไปทำให้เขาล้มลงพื้นจิตตกอีกครั้ง
"ถ้าฉันขอเกิดใหม่ได้ล่ะก็ฉันขอเกิดเป็นปลิงดีกว่า"
"ผู้ชายที่บอกว่าอยากเป็นราชาโจรสลัดเมื่อกี้อยากกลายเป็นปลิง สยอง"อับซารอมกล่าว
ลูฟี่กับถูกถอดชุดเกราะและเอาเชือกแขวนเขาไว้
"หนอย ปล่อยฉันสิ!!!"
"เปิดไฟส่องมัน"
"แว็บ!!!"ไฟฉายาทำให้เงาของลูฟี่กับเซียร์ทอดยาวบนพื้น
"เอาตัวดาร์คเอลฟ์มานี่เพโรน่า"โมเลียสั่ง
"ไม่เธอเป็นของฉัน ฉันอยากให้เธอสมบูรณ์แบบ"เพโรน่ากล่าว
"เราตัดหูมันออกและเอาไปให้ซอมบี้ได้"ฮอคแบกกล่าว
"ห้ามแตะต้องดาร์คเอลฟ์ของฉัน"เพโรน่ากลา่ว
"ก็ได้ แต่เราปล่อยให้เธอมีเงาไม่ได้"โมเลียกล่าว
เซียร์ถูกพาตัวไปข้างหน้าก่อน จากนั้นโมเลียก็ดึงเงาของเธอออกมา
"นี่มันอะไร..."เซียร์จะพูด แต่แล้วกรรไกรใหญ่ก็ตัดเงาของเธอทำให้หญิงสาวหมดสติไป
"เอ้า จะทำยังไงกับเธอก็ได้"โมเลียกล่าว
เซียร์ถูกมอบให้กับเพโรน่าไป
"เฮ้ เทียร์!!! จะทำอะไรของแกไอ้พวกบ้า พวกแกจำเอาไว้เลยนะ!!!!"ลูฟี่ตะโกน
โมเลียยื่นมือและดึงเงาของลูฟี่ออกมาบ้าง
ลูฟี่โดนดึงล้มลงพื้นมองเงาตัวเองที่โดนดึงจะหลุดจากตัว
"อะไรเนี่ยเงาของเราเหรอ?"
โมเลียเอากรรไกรยักษ์ตัดเงาของลูฟี่ไปทำให้ลูฟี่หมดสติ
"คิชิๆๆๆ พลังต่อสู้300ล้านฉันได้มันมาเรียบร้อยแล้ว เพียงเท่านี้สเปเชี่ยลซอมบี้ที่แข็งแกร่งที่สุดในประวัติศาสตร์ก็เสร็จสมบูรณ์ คิชิๆๆๆ"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น