ลำดับตอนที่ #148
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #148 : ทวงเงาคืน(RE2)
ห้องแช่แข็งก็เจอแรงสั่นสะเทือน
"ทำไมถึงสั่นไปหมดแบบนี้?"ลูฟี่ถาม
"สงสัยเรือจะหลงเข้าไปติดในน่านน้ำแปลกๆเข้าให้แล้วล่ะมั้ง อันนี้จะบอกว่าเป็นความผิดของแกก็ได้นะเนี่ย คิชิๆๆๆ แล้วแกมีธุระอะไรกับฉันอย่างงั้นเหรอ?"
"เออ เมื่อตะกี้ทำเจ็บแสบมากเลยนะที่ดึงเอาเงาของฉันไป ฉันมาเอาเงาคืน ของโซโล ของวีวี่ ของเซียร์ ของบรู๊คกับลุงซอมบี้ด้วย ทั้งหมดเลย"
"โลภมากซะจริงๆเลยนะ แล้วแกตั้งใจจะเอาคืนไปยังไง?"โมเลียถาม
"ก็อัดแกให้เดี้ยงไง"ลูฟี่กล่าว
"คิชิๆๆๆ จะอัดฉันให้เดี้ยงเนี่ยนะ?"โมเลียถาม
"เออ ใช่แล้ว"
"ต่อให้แกอัดฉันให้เดี้ยงหรือฆ่าฉันให้ตายก็เถอะ ผลลัพย์ที่ออกมาก็แค่พวกซอมบี้สูญเสียผู้ปกครองแต่เงาไม่ได้หลุดออกมาด้วยซะหน่อย"
"จริงเหรอเนี่ย?"ลูฟี่ถาม
"เออ ความสามารถของฉันคือการบงการเงาเพียงอย่างเดียวเท่านั้น ถ้าแกอยากทำสิ่งที่ต้องการให้สำเร็จมีแค่วิธีนี้เท่านั้น นั่นคือแกจะต้องให้ฉันซึ่งเป็นผู้ปกครองคนปัจจุบันเป็นคนออกคำสั่งกับเงาทั้งหมดว่าจงกลับไปหานายของแก"
"ทำแบบนั้นแล้วเงาจะกลับไปที่เดิมเหรอ?"ลูฟี่ถาม
"คิชิๆๆ ง่ายใช่มั้ยล่ะ ถ้าแกมีปัญญาทำให้ฉันต้องยอมพูดตามนั้นออกมาน่ะนะ แต่ระดับฝีมือของแกในตอนนี้ แค่จะแตะถูกตัวฉันก็เป็นไปไม่ได้ ฮ้าว!!!!!"โมเลียพูดแล้วหาว
"ดีล่ะ หมัดปืนยางยืด"
"ตูม!!!!"แต่มือเงางอกจากพื้นมารับหมัดของลูฟี่ไว้
"เงา!?"ลูฟี่กล่าว
"คิชิๆๆ ลองสู้มันดู ร่างแยกของฉัน ด็อกเพลแมน"
เงาของโมเลียโผล่ออกมาจากพื้นดินเข้าไปหาลูฟี่
"เมื่อก่อนน่ะฉันเคยหยิ่งผยอง คิดว่าไม่มีใครในโลกเหนือไปกว่าพลังของตัวเองอีกแล้ว แต่แล้วฉันก็เข้าใจว่าลูกน้องฝีมือดีสำคัญมากขนาดไหน"
"อะไรของมัน เฮ้ หลีกไปนะ!!!!"ลูฟี่ตะโกน
เงาของโมเลียไม่ขยับไปไหน
"ฉันจะไม่ลงมือทำอะไรเองทั้งนั้น ให้คนอื่นพาไปเป็นราชาโจรสลัดนี่แหละดีที่สุด"โมเลียกล่าว
ด็อกเพลแมนยกมือตีใส่ลูฟี่ แต่เขาโดดหลบออกไป
"ราชาโจรสลัดน่ะคือฉันต่างหาก"ลูฟี่เถียงกลับ
"ซอมบี้ของแกก็พูดแบบนั้นเหมือนกัน"โมเลียกล่าว
"เปรี้ยงๆๆตูมๆๆ"ด็อกเพลแมนตีใส่ลูฟี่เรื่อยๆ ทำให้เขาต้องหลบหลีกไปมา
"ด้วยความที่ร่างกายกับเงาที่สวมมีความแตกต่างกันมากจนเกินไป ทำให้ความคิดอ่านของเจ้าของเดิมยังคงหลงเหลืออยู่ต่อไป แต่นั่นก็คงจะอีกไม่นานแล้วล่ะ อีกไม่ช้ามันจะสูญเสียความทรงจำในฐานะแกจนหมดและกลายเป็นซอมบี้ที่เชื่อฟังคำสั่งของฉันอย่างสมบูรณ์ ต่อให้มีความเป็นตัวเองสูงแค่ไหนแต่ปลายทางของเหล่าซอมบี้คือการเชื่อฟังคำสั่งอย่างไม่บิดพริ้ว"
"ฉันจะเอาคืนเดี๋ยวนี้แหละ"ลูฟี่ยกเท้าเตะด็อกเพลแมนที่ขวางทางออกไป
"หมัดปืนกลยางยืด"
"บริคแบ็ท"
ด็อกเพลแมนกลายร่างเป็นก้อนสีดำป้องกันหมัดของลูฟี่ไว้หมด
"กันได้หมดเลย ไม่โดนเลย"ลูฟี่กล่าว
ก้อนเงาสีดำกลายเป็นค้างคาวจำนวนมากกัดใส่ลูฟี่ ทำให้เขาต้องวิ่งหนี
"เจ็บๆๆ โอ๊ย!!!"
ไม่นานนักพวกค้างคาวกับรวมตัวกันกลายเป็นด็อกเพลแมนเหมือนเก่า
"เจ้าเด็กน้อยอ่อนประสบการณ์เอ๋ย การมาดูถูกคนอื่นแบบนี้ สุดท้ายระวังจะต้องมาอับอายทีหลังนา"โมเลียล้อเลียน
"ไอ้บ้านี่ชักจะโมโหแล้วนะเฟ้ย ถ้างั้นก็.."ลูฟี่โดดลงไปจากระเบียงลงไปด้านล่าง
"อะไรกัน? อยู่ดีๆก็โดดลงไปคิดจะหนีแล้วรึไง?"โมเลียสงสัย
"แสตมป์ยางยืด!!!!"ลูฟี่เตะขาขึ้นมาโดนก้นโมเลียเต็มๆ
"เจ็บนะเฟ้ยไอ้เด็กบ้า!!!"โมเลียโมโห
"เห็นไหม แตะต้องไม่ได้อะไรกันล่ะเจ้าหัวกระเทียม"ลูฟี่ยิ้มกว้าง
__________________
วีวี่กับเซียร์ที่ได้เงาคืนวิ่งมาเจอกันที่โบสถ์แล้วพากันเข้าไป พวกเขาเห็นอับซารอมจำได้ว่าซันจิเป็นเจ้าของเงาไอ้หมาเพน ขณะที่ซันจิจ้องนามิในอ้อมแขนคิรัวร์
"เหวอ ตกใจหมดเลยนึกว่านางฟ้าซะอีก"ซันจิเอาแต่มองนามิ
"นี่ ฟังที่ฉันพูดหน่อยสิ!!!"อับซารอมตะโกน
"ใช่ คุณนามิจริงๆไม่ผิดแน่ ถ้าเกิดเป็นนางฟ้าจริงๆจะทำไงดี ฮะๆๆ"
"เป็นบ้าอะไรเนี่ย?"วีวี่เหงื่อตก
"ตูม!!!"คิรัวร์ต่อยหน้าซันจิกระเด็นไป
"เลิกจ้องแฟนคนอื่นแล้วไปสู้ซะไอ้ลูกกระจ๊อก!!!"
"ตึง!!!"ซันจิล้มลงหัวฟาดฟื้น"หนอย แกว่าใครลูกกระจ๊อกฟะ"
"นี่ เลิกทะเลาะกันได้แล้ว"เซียร์เข้ามาห้ามทั้งคู่
"ฟังนะ ไม่ว่าพวกแกจะดื้อด้านยังไงผู้หญิงคนนั้นก็ต้องมาเป็นเจ้าสาวของฉันอยู่ดีนั่นแหละ"อับซารอมกล่าว
"หา?"ซันจิหันไปมองอับซารอม
"พูดบ้าอะไร คนที่เธอจะแต่งในอนาคตคือฉันต่างหาก"คิรัวร์ตะโกน
"ไม่มีทางเฟ้ย!!!"ซันจิและอับซารอมตะโกน
"แกมีสิทธิอะไรมาห้าม ฉันนอนกับเธอ จูบเธอ นอนกับเธอแล้วด้วย ส่วนนายมันก็แค่ทาสรับใช้ของนามิ"
"หยุดพูดนะ หยุดพูด!!"ซันจิร้องไห้ลงไปทุบมือลงพื้น
"เอาล่ะอย่าว่างั้นงี้เลย ผู้หญิงคนนั้นต้องเป็นเมียฉันและอยู่กับฉันในความมืดไปชั่วชีวิต ตอนนี้ฉันกำลังยุ่งอยู่ด้วย ลูกน้องฝีมือดีของฉันถูกซอมบี้กัปตันของพวกแกขยี้จนเละตุ้มเป๊ะไปหมดแล้ว แต่ก่อนอื่นฉันต้องจูบสาบานกับเจ้าสาวของฉันให้เรียบร้อยซะก่อน เข้าใจรึยังตอนนี้ฉันกำลังหัวเสียอย่างยิ่งเลย ไม่มีเวลาว่างมายุ่งกับลูกจ๊อกอย่างแก--"
"เปรี้ยง!!!!"ขาซันจิเตะใส่หน้ากระเด็นอัดผนัง
"หุบปากไปไอ้ผู้ชายหน้าขน!!!"
"เหวอ ท่านอับซารอม!!!"
"ไม่จริงน่า เตะคนที่หนัก300กิโลกระเด็นเลยนะเนี่ย"
"ไอ้มนุษย์ล่องหนที่อุซปพูดถึงคือแกสินะ"ซันจิเดินเข้าไป
"แค่กๆๆ"อับซารอมไอออกมา
"แรงเตะของมันอะไรกันเนี่ย ร่างกายของฉันที่ฮอกแบคปลูกถ่ายพลังของสัตว์ป่าเอาไว้ถึงกับปลิวมานี่เลย"
"ฝ่ามือผู้ตาย"อับซารอมยกมือสองข้างใส่ซันจิ
"ตูม"กระสุนยิงออกไป แต่ซันจิกระโดดยกขากางแขนสองข้างออกทำให้กระสุนโดนเพดานแทน
"หมายความว่าไง เหมือนกับมันรู้เลยว่าเราจะทำอะไร"อับซารอมตกใจ
ซันจิกระโดดก่อนยกเท้าเตะ
"เนื้อไหล่ เนื้อสะโพก เนื้อส่วนเนื้อ!!!!"
"ไอ้ตัวประหลาดที่โผล่ไปโลมเลียโรบินจังและจับก้นเวลท์จังก็คือแกงั้นสินะ แล้วที่แอบดูคุณนามิกับวีวี่จังอาบน้ำก็คือแกสินะ!!!!!!"
"เนื้อติดมัน เนื้อส่วนท้อง เนื้อต้นขา!!!"ซันจิเตะใส่อับซารอมอีกครั้ง
"เก่งขนาดนี้เลยเหรอตัวกระจอกที่ว่า"อับซารอมคิดในใจ
"เนื้อขา เนื้อหน้าอก เนื้อหน้าแข้ง"ซันจิยังเตะด้วยความโกรธ"ทำไมเธอถึงหมดสติไม่รู้สึกตัว นี่แกคงไม่ได้ทำอะไรรุนแรงกับเธอใช่ไหม?"
"เปรี้ยง!!!!!"ซันจิเตะอับซารอมกระแทกผนัง
"แต่งงานบ้าอะไร แกลองพูดอีกทีซิ ฉันจะเตะแกให้กลายเป็นโครแกตต์เลย"ซันจิตะโกน
"หนอย โดนขนาดนี้ต้องถอยก่อนแล้ว"อับซารอมกล่าว
"วืด"อับซารอมหายตัวไป แต่ซันจิหยิบก้อนสีขาวออกมา
"ลูกบอลเกลือสูตรพิเศษของอุซป"ซันจิดีดนิ้วส่งลูกบอลเกลือเล็กๆไปรอบๆ ก่อนที่จะโดนบางอย่างทางขวามือ
"ตรงนั้นเรอะ"ซันจิกล่าว
"อะไรเนี่ย เค็มเป็นบ้าเลย!!"อับซารอมกล่าว
"วอร์ช็อต!!!!"ซันจิโดดกระหน่ำเตะอับซารอมไปกระแทกม้านั่งแตกกระจาย
"บ้าน่า ฝีมือขนาดนี้แล้วมันไม่ถูกตั้งค่าหัวไงได้?"อับซารอมคิดในใจ
"แกบอกว่าหัวเสียอยู่ใช่มั้ย แต่ฉันไม่ใช่แค่นั้นหรอก ตัวฉันแทบจะระเบิดเพราะความโกรธอยู่แล้วรู้เอาไว้ซะ!!!!"
"ตูม!!!!!"ตัวซันจิระเบิดออกมา
"ก็ระเบิดแล้วไม่ใช่เรอะ"ซอมบี้ตะโกน
"เป็นอะไรของหมอนั่นเนี่ย"เซียร์ถาม
"และเป็นโชคร้ายของแก เพราะว่าฉันยังมีความแค้นกับแกอีกเรื่องหนึ่ง"ซันจิกล่าว
อับซารอมลุกขึ้นมานั่งมองซันจิ
"แกกับฉัน เราน่ะมีความแค้นกันเรอะ?"อับซารอมถาม
"ใช่แล้ว เพราะแกคือผู้ชายที่พรากเอาความฝันอย่างนึงของฉันไป"ซันจิกล่าว
"ความฝัน?"เซียร์กับวีวี่มองหน้ากัน
"ไม่เห็นรู้เรื่องเลยแกจำคนผิดรึเปล่า ฉันกับแกเพิ่งจะเคยเจอหน้ากันวันนี้เองไม่ใช่รึไง"อับซารอมยกมือขึ้น"ฉันจะอัดแกให้กระเด็นด้วยฝ่ามือผู้ตายนี่แหละ"
"โซล!!!"
"ตูม!!!"กระสุนพุ่งออกมาแต่ซันจิโดดหลบพุ่งมาอยู่เหนืออับซารอม
"ถอดมันออกซะ"ซันจิตะโกน
"ผัวะ!!!!"ซันจิเตะแขนซ้ายทำให้บาซูก้าร่วงตกลงมา
"อะไร? อยู่ดีๆก็มีบาซูก้าหล่นลงมา"ซอมบี้กล่าว
"มันก็คงประมาณนี้ การโจมตีที่แกพอจะคิดได้ ในระหว่างที่ร่างของแกล่องหน อะไรก็ตามที่แกสัมผัสอยู่จะถูกทำให้ล่องหนหายไปด้วย นั่นแหละคือความสามารถของแก มนุษย์ล่องหนด้วยพลังของผลสุเคะสุเคะ แกทำอะไรได้บ้างฉันรู้หมดทุกอย่าง"
"ทำไมถึงรู้?"อับซารอมถามอย่างแปลกใจ"แกเป็นใครกันแน่?"
"ผู้ชายคนนั้นเคยเจอกับอับซารอมที่ไหนมาก่อนเหรอ"ซอมบี้ตัวนึงถาม
"สองคนนั้นมีความแค้นอะไรกันนะ"ซอมบี้นักบวชถาม
"ผลปีศาจสารานุกรมที่ฉันเคยดูตอนเด็ก นอกจากจะดูโม้ยังลือกันว่ากินแล้วจะถูกสาปแบบนั้นฉันไม่เคยคิดจะสนใจมันเลย ยกเว้นผลหนึ่งที่พออ่านเจอแล้วฉันไม่เคยลืมมันได้เลย"ซันจิกล่าว
"โอ้ อย่าบอกนะ"เซียร์อุทานขึ้น
"มีอะไรเหรอ?"วีวี่ถาม
"ฉันรู้แล้วว่าทำไมเขาถึงอยากได้มัน"เซียร์เอามือกุมหัว
"ถ้าหากในชีวิตนี้ฉันมีโอกาสได้มันมา ต่อให้ต้องกลายเป็นคนจมน้ำฉันก็ไม่ลังเลที่จะกินมันแน่"
"พวกบาทหลวงให้ฉันจดจำผลปีศาจที่อันตรายมาก เพื่อให้ฉันปกป้องตัวเองได้"เซียร์กล่าว
"เธอยังบอกไม่หมด"วีวี่กล่าว เซียร์ถอนหายใจ
"โอเค เขาให้ฉันอ่านเผื่อเจอฉันอาจเจอมันหรือฆ่าคนที่กินมัน"เซียร์กล่าว
"ฆ่าเลยเหรอ!!!"บรู๊คร้อง
"แต่ว่าโลกนี้ไม่เคยมีผลปีศาจที่ซ้ำชนิดกัน ถ้ามีผู้มีความสามารถแบบนั้นอยู่แล้ว เท่ากับว่าฉันต้องฝันสลาย"ซันจิกล่าว
เซียร์เอนหัวลงมากระซิบวีวี่
"เพราะผลไม้ปีศาจที่ถูกกินเข้าไปจะฟื้นกลับมาหลังเจ้าของเดิมตายแล้ว"เซียร์กระซิบเบาๆและมองซันจิ"เราไม่ควรบอกเขา"
"แกเข้าใจไหม ว่าฉันเองก็อยากจะเป็นมนุษย์ล่องหนเหมือนกับแก และเพราะแกกินผลสุเคะสุเคะเข้าไป แกก็เลยกลายเป็นคนที่ทำทลายความฝันอย่างหนึ่งจองฉันยังไงล่ะ"
"พาลมั่วเลยนี่หว่า!!!!"ซอมบี้ตะโกน
"หนวกหู ฉันเคยมีความฝัน ถ้าได้มันมาฉันจะใช้พลังนั่นไปถ้ำมอง ไม่สิ ที่ฉันอยากจะทำจริงๆก็คือไปถ้ำมอง!!! ไม่ๆๆ เราต้องบำเพ็ญประโยชน์ต่อมวลชนด้วยการไปถ้ำมอง!!!!!"
"พูดไปพูดมาในหัวมีแต่เรื่องถ้ำมองอยู่เรื่องเดียวเลยนี่หว่า!!!!"ซอมบี้ตะโกน
"เขาแย่พอๆกับเจ้าสิงโตนั่น"คิรัวร์กล่าว
"โรคจิต"เซียร์กล่าว
"หนวกหู เพราะฉันเฝ้าจิตนาการมานานนับแรมปี ทำให้ฉันรู้ฉันเข้าใจ ไม่สิ ทำให้ฉันแตกฉานในทุกอย่างที่พลังนั่นทำได้ยังไงเล่า แถมแกทำให้คุณนามิต้องตกอยู่ในอันตราย บัญชีทบต้นทบดอกแบบนี้ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่ ไปถ้ำมอง ไม่ใช่ แกเตรียมตัวไปที่ชอบๆได้เลย!!!"
อับซารอมลุกขึ้นยืนมองซันจิ
"นึกว่าแค้นเรื่องอะไรที่แท้ก็ความแค้นงี่เง่าไร้สาระแบบนี้เองเหรอ จะหึ่นจะอะไรก็ให้มันน้อยๆหน่อยเถอะแก"อับซารอมกล่าว
"เห็นด้วยอย่างยิ่ง"ซอมบี้พยักหน้า
"แกมันไอ้ตัวโรคจิตวิตถารเอ๊ย!!!!"อับซารอมชี้หน้าซันจิ
"คนอย่างแกมีหน้ามาว่าคนอื่นด้วยเรอะ!!!!"ซันจิโดดเตะอับซารอมกระเด็นไป
"พูดอีกก็ถูกอีก"ซอมบี้กล่าว
"สองคนนี้พอๆกันเลยนะเนี่ย"ซอมบี้กล่าว
แรงเตะทำให้อับซารอมกระแทกผนังล้มลงพื้น เขาลุกขึ้นยืนและถอดผ้าคลุมเผยให้เห็นร่างกล้ามเนื้อที่ถูกตัดเย็บปลูกถ่ายกล้ามเนื้อสัตว์เข้าไป
"โอ้ พระเจ้า"วีวี่ประหลาดใจกับผิวหนังของเขา
"น่าเสียดายที่ไม่ใช่สเป็ก"เซียร์กล่าว
"ฉันเข้าใจทุกอย่างแล้ว ทั้งความโกรธและความแค้นงี่เง่านั้น เดี๋ยวฉันจะส่งมันคืนกลับไปให้หมดเลย แฮ่ ไม่ใช่แค่กรามสิงโตเท่านั้น ผิวหนังของช้าง กล้ามเนื้อหนัก300กิโลหมีและกอริลลา แถมด้วยการผ่าตัดปลูกถ่ายครั้งแล้วครั้งเล่าของด็อกเตอร์ฮอกแบค สิ่งที่ฉันได้มาคือร่างกายที่มีพลังของสัตว์ป่า ส่วนพลังผลสุเคะสุเคะนั่นเป็นแค่ของแถมเท่านั้น เข้าใจรึยัง กรร!!!"
"แต่ว่าแกก็ถ้ำมองเหมือนกันนี่หว่า!!!!"ซันจิยกเท้าทุบใส่หัวเขา
"พูดอีกก็ถูกอีก!!!!"ซอมบี้ตะโกน
อับซารอมโงนเงนลุกขึ้นมา
"นี่ถ้าเป็นแรงเตะของคนทั่วไปป่านนี้มันน่าจะขาหักไปเองด้วยซ้ำแท้ๆ แต่นี่มันเตะเราเหมือนเตะคนธรรมดาปลิวไปปลิวมา
"แต่ว่าคนที่หัวเราะทีหลังคือฉันคนนี้ต่างหาก"อับซารอมทำให้ร่างตัวเองหายไป
"อยู่ที่ไหนน่ะ"
ซันจิกวาดตามองหาไปทั่ว
"ความสามารถอันนี้แกอยากได้ใช่ไหม และผู้หญิงที่แกพยายามปกป้องทั้งหมดมันเป็นของของฉัน และแกไม่มีทางเอาชนะฉันได้อีกต่อไปแล้วเพราะฉันหายตัว
ซันจิจำได้เรื่องที่อุซปเคยบอกเรื่องอับซารอมทำให้นามิหายไปด้วย
"วิชา2ดาบ พญามังกรเพลิง!!!!"
คิรัวร์ตวัดดาบไปทางนามิ
เปลวเพลิงพุ่งไปทางที่นามิอยู่
"คุณนามิ แกทำบ้าอะไรไอ้หมาขี้เรื้อน
"บรึ้มมมม!!!!"
"อ๊ากกกก!!!!!"อับซารอมโดนคลื่นเปลวเพลิงระเบิดใส่อย่างรุนแรง
"ตึง!!!!"อับซารอมกระเด็นเข้าไปติดผนังทิ้งรอยร่างเขาไว้แม้จะล่องหน
"ผลปีศาจอาจซ่อนกลิ่นและทำให้แกล่องหน แต่มันไม่ได้ทำให้เงียบ ฉันได้ยินเสียงแกข้างหลังนามิ"คิรัวร์กล่าว
______________________
เพโรน่ากำลังวิ่งหนีอุซปที่วิ่งไล่ตามมา ซึ่งเขาก็กำลังหนีคุมาซี่ที่ตามมาด้านหลังด้วย
"หนอย ยังตามมาอีกเรอะ นี่ถ้าจัดการมันได้ก็ชนะพวกโจรสลัดที่เหลือได้แล้วแท้ๆ นายจมูกจิตตกเอ๊ย"
"ยังจะตามมาอีกเรอะ ถ้าจัดการเจ้านั่นได้แล้วล่ะก็เราก็ชนะยัยผู้หญิงโฮโลนั่นได้แล้วแท้ๆ ปัดโธ่ เจ้าหมีซอมบี้เอ๊ย!!!"อุซปสบถ
"หยุดนะ!!!"คุมาซี่ตะโกนขณะวิ่งตามหลังทั้งคู่
"อย่าเข้ามา ปัดโธ่ หยุดสิยัยโฮโล!!!"
"อ๊าย อย่าเข้ามานะ คุมาซี่ หยุดเจ้าหมอนั่นเอาไว้ให้ได้นะ!!!"เพโรน่าร้อง
"ห้ามแตะต้องท่านเพโรน่านะ!!!!"คุมาซี่โดดพุ่งเข้ามาใกล้อุซป
"เปรี้ยง!!!!!"อุซปโดดหลบแรงกระแทกคุมาซี่ที่ถล่มพื้นอิฐเป็นรอยได้เฉียดฉิว
"หวิดไปแล้ว"
"ย๊าก!!!!"คุมาซี่โดดพุ่งตวัดกรงเล็บใส่
"จ๊าก!!!!"อุซปรีบวิ่งหนีไป
"ตึงๆๆ"
"เจ้าตุ๊กตานี่ไวแถมมีพลังขนาดนี้เชียวเรอะ ทั้งๆที่เอื้อมมือไปแตะซิปข้างหลังไม่ได้แท้ๆ"
"ท่าไม้ตายระเบิดเพลิง"อุซปขว้างระเบิดขวดจุดไฟบนตัวคุมาซี่
"ร้อนๆๆๆ"
"ฮะๆๆๆ ได้ผลๆ ซอมบี้ก็เป็นซอมบี้อยู่ดีนั่นแหละ ตามด้วยน้ำมัน จากตรงนี้ถึงตรงนี้ห้ามผ่านอย่างเด็ดขาด"อุซปเทน้ำมันลงไป เปลวไฟลุกก่อตัวเป็นกำแพงกั้นคุมาซี่ไม่ให้ตามมาได้
"อะไรน่ะ?"คุมาซี่ถาม
"ฮะๆๆ เจ้าหมีซื่อบื้อ แน่จริงก็ตามมาสิ แค่นี้ก็หมดเสี้ยนหนามแล้ว ขอแค่ไม่มีแกสักตัวยัยผีโฮโลนั่นก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉันอยู่แล้ว แบร่ๆ สุดเจ๋งต้องฉันคนนี้"
"ร้อนๆๆๆ"คุมาซี่พยายามเดินผ่านกำแพงไฟแต่ไม่ได้
"เอาล่ะๆ ยัยผีโฮโลที่อ่อนแอกว่าฉันนั่น ได้เวลาที่จะต้องสั่งสอนกันหน่อยแล้วล่ะมั้ง อ้าว ไปไหนแล้วล่ะ"อุซปมองหาเพโรน่า
"ทางนี้นายจมูกจิตตก โฮโลๆๆ"เสียงดังมาจากหน้าต่าง
"ไม่เห็นมีอะไรเลย อย่าบอกนะว่าอยู่นอกหน้าต่าง ไม่หรอกมั้งจะไปอยู่ได้ยังไงกัน จากตรงนี้มันสูงจะตายไป....เอ๋?"อุซปเดินไปที่หน้าต่างแล้วตกใจ
เพโรน่ากำลังลอยอยู่กลางอากาศ
"นี่เธอ ลอยอยู่กลางอากาศได้ยังไงกันเนี่ย? ไม่ใช่ว่าคอนโทรลผีได้อย่างเดียวหรอกเหรอ? ความสามารถของเธอมันยังไงกันแน่เนี่ย?"
"หึ นายจะดูถูกพลังของโกสต์ปริ้นเซสไปหน่อยแล้วล่ะมั้ง ตอนนี้ฉันวางแผนเล่นงานนายเอาไว้แล้ว ขอแค่จัดการนายได้พวกทีเหลือก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉันอีกต่อไป"
"เดี๋ยวสิไหงเป็นงั้นล่ะ!!!!"อุซปร้อง
____________________
"แบบนี้มันเจ็บนะ แล้วแกจะต้องเสียใจแน่เจ้าหมวกฟาง"โมเลียมองลงไปผ่านหลุมที่พื้นระเบียงที่ถูกลูฟี่เตะมาโดนก้นเขา
ลูฟี่จับท่อริมผนังด้านล่างระเบียงไว้
"หนวกหู แกยังต้องโดนอีกเยอะเลย"ลูฟี่ยืดขาลงไปอีก"แสตมป์ยางยืด"
แต่มือเงาปัดขาลูฟี่กระเด็นไปกระแทกพื้นด้านอื่นทะลุไปแทน
ด็อบเพลแมนยืดตัวเข้ารัดตัวลูฟี่ไวั
"ไอ้นี่....ปล่อยฉันนะ!!!"
"ตามที่แกต้องการบริคแบ็ท"ด็อบเพลแมนกลายเป็นค้างคาวจำนวนมาก
"อีกแล้วเรอะ"ลูฟี่กล่าว
เขากระโดดขึ้นมาบนระเบียงและยืดนิ้วออก
"แห่ยางยืด"
แห่เข้าจับพวกค้างคาวไว้และกระแทกพื้น แต่เงาก็เปลี่ยนตัวเองกลับเป็นด็อกเพลแมน
"คิชิๆๆๆ"
"ไม่หมดซะที"ลูฟี่กล่าว
____________________
"หมับ!!!!"ช็อปเปอร์ในร่างเฮฟวี่พอยต์จับกุมจิโกโร่ไว้ แต่แรงเขาสู้ร่างเงาของโซโลไม่ได้
"วืด"ตอนนั้นเองโรบินก็สร้างมือหลายข้างเข้ามาจับกุมตัวจิโกโร่ไว้ด้วย
"ตอนนี้แหละเอาเกลือใส่ปากเขาเลย"โรบินกล่าว
"โรบินระวัง!!!!"ช็อปเปอร์ตะโกน
เพนกวินโดดเข้าไปหาโรบินเตะเธอกระเด็น
ช็อปเปอร์มองด้วยความตกใจ
"เปรี้ยง!!!!"ช็อปเปอร์โดนศอกทุบและโยนเหวี่ยงไปล้มลงใกล้กับโรบิน
__________________________
อุซปมองเพโรน่าที่ลอยอยู่บนฟ้า
"นี่เธอลอยอยู่กลางอากาศได้ยังไงเนี่ย เมื่อกี้ยังวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนอยู่แท้ๆ อะไรน่ะไอ้ความมั่นใจนี่"อุซปกล่าว
"โฮโลๆๆ เมื่อกี๊ฉันแค่สับสนนิดหน่อยเท่านั้น เพราะไม่เคยคิดมาก่อนว่าโลกนี่จะมีคนที่โดนเนกาทีฟโกสต์แล้วไม่เป็นอะไรอยู่น่ะนะ ฉันจะบอกอะไรนายสักอย่างก็แล้วกัน"
เพโรน่ากับโกสต์2ตัวยกนิ้วโป้ง
"เรื่องดีๆยังมีอีกเยอะ"
"ยุ่งน่า!!!!"
"ถึงจะลอยกลางอากาศได้แล้วยังไง ฉันคือนักซุ่มยิง จะบินหรือเต้นก็ไม่มีปัญหา ขออธิบายอาวุธใหม่คาบูโตะอันนี้ มีก้าน5ห้านที่เพิ่มความเสถียรและระยะในการยิง บวกกับเบรธไดอัลที่ได้จากเกาะท้องฟ้า ทำให้พริบตาที่ยิงกระสุนออกไป กระสุนจะกลายเป็นควงสว่านที่มีแต่ซุปเปอร์หนังสติ๊กอันนี้เท่านั้นที่ทำได้ เฟลม แฟลชและอิมแพ็ค เพียงแค่เปลี่ยนลูกกระสุนก็จะแรงทันตาเห็น ไม่มีใครหน้าไหนหนีไปจากมันได้หรอก"
อุซผดึงหนังสติ๊ก
"เอาล่ะเตรียมตัวเตรียมใจ--"อุซปหยุดพูดเมื่อเห็นว่าเพโรน่าหายไปแล้ว"ไม่อยู่ หายไปไหนแล้ว"
"โฮโลๆๆ ข้างหลังจ๊ะ"
อุซปหันมาด้านหลังแล้วตกใจเมื่อเห็นเพโรน่าในร่างใหญ่นั่งพิงผนังอยู่
"จ๊ากกก!!!!"
"ถ้ามีปัญญาก็ยิงให้โดนดูสิ"เพโรน่ากล่าว
"นะ...นี่หล่อนเป็นตัวอะไรกันแน่เนี่ย?"
"โฮโลๆๆๆๆ"
"ท่าไม้ตายดาวตกผีเสื้อ"
"วืด"เพโรน่าหดขนาดกลับเป็นปกติ
"ตูม!!!"กระสุนระเบิดโดนผนังด้านหลังแทน
"โฮโลๆๆๆๆ"เพโรน่าลอยไปมา
"หนอย พ่อจะสอยให้ร่วงเลย ดาวตกตั๊กแตน"
"ตูม!!!"
"ไงจ๊ะ ไหนคุยนักคุยหนาว่าแน่นเหมือนจับวางไง โฮโลๆๆ"เพโรน่าล้อเลียน
"ตูมๆๆๆๆ"ไม่ว่าอุซปจะยิงกี่ครั้งก็ไม่โดนเลย
เพโรน่าลอยตรงเข้ามามือลอดเข้าไปในตัวอุซป
"อ๊าก!!! มือมันเสียบเข้ามาในตัวของฉัน เสียบเต็มๆสองมือเลย คราวนี้ฉันตายแน่เลย ตายเพราะว่าเลือดออกจนหมดตัวแน่ๆเลย"
"บ้าเรอะดูให้ดีๆ ไม่มีบาดแผลเพียงแต่มือของฉันอยู่ในร่างกายของนาย นายรู้ไหมว่ามันหมายความว่ายังไง?"
"หมายความว่ายังไงล่ะ?"อุซปถาม
"หมายความว่านายจะต้องตายในทันทียังไงล่ะ เพราะฉันจะใช้มือทั้งสองที่อยู่ในร่างกายของนายตอนนี้ขยี้หัวใจนายโดยตรง"
"อย่านะ อย่าทำแบบนั้น...ฉันยังไม่อยากตาย"
มือเพโรน่าขย่ำหัวใจอุซปแต่ไม่เกิดอะไรขึ้นและเอามือออก
"ทำแบบนั้นได้ซะที่ไหนล่ะ"
"หลอกกันเรอะ!!!"อุซปหงายหลังหัวฟาดพื้น
"ถ้าฉันขยี้หัวใจนายได้โดยตรงจริงๆล่ะก็นายตายคาที่ตั้งแต่มือเสียบทะลุเข้าไปในตัวแล้ว"
"แฮ่กๆๆ จะอย่างไหนก็แทบหัวใจวายอยู่ดี"
"สิ่งที่ฉันทำกับร่างกายของนายก็แค่ทะลุผ่านเท่านั้น"คราวนี้เพโรน่าโผล่มาแค่หัว
"จ๊ากกก!!! หัวสดๆ!!!"
"โฮโลๆๆ ต่อให้นายเห็นร่างฉันได้อย่างชัดเจน แต่ร่างของฉันก็สามารถทะลุวัตถุได้ทุกอย่าง"ตัวเพโรน่าลอยขึ้นมาจากพื้น
"หนอย ท่าไม้ตาย6กระสุนดาวอสรพิษ!!!"อุซปยิงกระสุนแต่ทะลุผ่านเธอไป
"ตูมมม!!!"
เพโรน่าลอยเข้ามามือกับขาทะลุผ่านตัวอุซป
"บอกแล้วไงว่าทะลุได้ทุกอย่าง"เพโรน่ากล่าว
"แว๊ก!!! พอซะทีน่าขยะแขยง"อุซปร้อง
"หรือก็คือการโจมตีของนายทำอะไรฉันไม่ได้"
"ไปให้พ้นนะ อย่าเข้ามาใกล้ฉัน!!!"อุซปเหวี่ยงหนังสติ๊กยักษ์ไปรอบๆ
"โฮโลๆๆๆ"เพโรน่าบินวนไปมารอบๆ
"ว่าไงล่ะ ต่อให้นายโจมตียังไงฉันก็ไม่เป็นไรอยู่แล้ว"
"หุบปากเลย เมื่อกี๊เธอหลอกว่าจะขยี้หัวใจฉันใช่มั้ยล่ะ ถ้าอย่างงั้นเธอเองก็ทำอะไรฉันไม่ได้เหมือนกันไม่ใช่รึไง ถึงฉันโจมตีเธอไม่ได้แต่เธอก็โจมตีฉันไม่ได้เหมือนกันใช่มั้ยล่ะ"
"มินิโฮโล"
"นั่นอะไรน่ะ"
มินิลอยไปที่ผนังด้านข้างอุซปเอามือแตะที่ผนัง
"โกสต์แรพ"
"ตูม!!!!"มินิโฮโลระเบิดผนังเป็นหลุม
"ระเบิดเหรอเนี่ย!!"อุซปตกใจ
ในตอนนั้นมินิโฮโลตัวนึงก็มาแตะไหล่เขา
"จ๊าก!!! ปล่อยนะเฟ้ย!!"
"ตูม!!!"อุซปโดนระเบิดล้มลงพื้น
"โฮโลๆๆ"เพโรน่าหัวเราะ
"หนอย ท่าไม้ตายดาววิหคเพลิง"อุซปยิงกระสุนนกเพลิงผ่านเพโรน่าไป
"บ้าเอ๊ย!!!!"อุซปวิ่งหนีไป
"จะสู้ยังไงล่ะเนี่ย ทางนี้โจมตีไม่ได้ผลแท้ๆแต่ยัยนั้นกลับเล่นงานเราได้เฉยเลย มีงี้ด้วยเรอะ"
"โฮโลๆๆๆ"เพโรน่าลอยทะลุผ่านอุซปมาอยู่หน้าเขา
"เฮ้ย หลีกไปนะฉันมองข้างหน้าไม่เห็น
"โป๊ก!!!!"อุซปพุ่งโดนเสาเต็มขณะที่เพโรน่าทะลุผ่านไป
เขาล้มลงพื้นพวกมินิโฮโลต่างเข้ามาเกาะ
"โกสต์แรพ"เพโรน่าดีดนิ้วหลายที
"ตูมๆๆๆ...!!!"
อุซปนอนบาดเจ็บหนักบนพื้น
"นี่มันอะไรกัน สภาพที่น่าอนาจแบบนี้เอง อุตส่าห์นึกว่ายัยนั่นอ่อนกว่าเราแล้วแท้ๆ"
ตอนนั้นเองอุซปก็เห็นคุมาซี่ที่หาทางเดินมาถึงที่นี่ได้สำเร็จยกกรงเล็บขึ้น
"เจ้าหมี"อุซปกล่าว
"ระวังหน่อยนะ แรงตบของคุมาซี่แรงเทียบเท่ากับหมีของจริงเลย"เพโรน่ากล่าว
"โครม!!!!!"อุซปโดนตบกระแทกพื้น
"นี่มันอะไรกันเนี่ย พลังของยัยนั่นที่คนอื่นๆโดนเข้าไปแล้วท้อแท้หมดทางสู้ ทั้งๆที่มีแค่เราคนเดียวที่ต่อกรกับพลังนั่นได้แท้ๆ"
"ผัวะๆๆๆ"คุมาซี่ทุบใส่อุซปไม่หยุด
"ฉากนี้เราต้องเป็นพระเอกไม่ใช่เหรอแล้วไหงกลายเป็นแบบนี้ ไม่ไหวแล้วเราหมดทาวชนะแล้ว ถ้าเราเดี้ยงเมื่อไหร่พวกลูฟี่ก็จะถูกยัยนั่นจับ ที่นี่กลุ่มของพวกเราก็ถึงคราวอวสาน จะแบกภาระช่วยพวกนั้นมันคงหนักเกินไป ช่วยฉันด้วย โซเงคิง!!!"
เมื่อคุมาซี่กำลังจะยกมือทุบอีกครั้ง อุซปสวมหน้ากากโซเงคิงโดดเข้าไปเอาเกลือยัดใส่ปากมัน
เงาหลุดออกจากตัวคุมาซี่ไป
"คุมาซี่!!!!"เพโรน่าร้อง
อุซปลงมายืนพื้นขณะที่ร่างซอมบี้หมีล้มลงพื้นแน่นิ่งไป
"แกบังอาจทำกับคุมาซี่ของฉัน แล้วไอ้หน้ากากงี่เง่านั่นมันอะไรกัน!!!!"เพโรน่าตะโกน
"ไม่ได้งี่เง่านะ ชื่อของฉันคือโซเงคิง"
"ไม่งี่เง่าบ้านแกสิ นั่นมันคนละคนตรงไหนยะเนี่ย!!!!"
"ชิ่งดีกว่า"อุซปวิ่งหนีไป
"หนีแบบนี้เลยเหรอยะ!!!"
"ใจเย็นไว้สู้กันมันสิอุซปคุง"
"หนวกหู ฉันไม่มีปัญญาเอาชนะได้หรอก"
"ไม่จริงหรอก เธอเป็นผู้ชายที่ทำได้ถ้าคิดจะทำ"
"ที่พูดนั่นมีหลักฐานรึไง"
"ไม่มี"
"ไม่มีแล้วพูดทำไม"
"มินิโฮโล"เพโรน่าสร้างโกสต์ตัวเล็กออกมา
"แต่ว่าลองคิดให้มันดีๆสิ ผู้หญิงคนนั้นน่ะมีอะไรแปลกๆตั้งหลายอย่าง"
"จะว่าไปแล้วมันก็จริงแฮะ จู่ๆยัยนั่นก็มั่นใจขึ้นมาดื้อๆเลย ตอนแรกนะเห็นชัดว่ากลัวฉันจนวิ่งหนีกระเจิงแท้ๆ ถ้าการโจมตีไม่ได้ผลแต่แรกยัยนั่นก็ไม่จำเป็นต้องหนีเลยสักกะนิด ทั้งที่บินและทะลุผนังได้ขนาดนั่นแท้ๆ แต่ว่ายัยนั่นก็เอาแต่ร้องโวยวายและวิ่งหนีอย่างเดียว ท่าทีอ่อนแอแบบนั้นมันหมายความว่ายังไง"
"แรพๆๆๆ"
"ตูมๆๆๆๆ"
"ที่เราปล่อยให้ยัยนั่นคลาดสายตาไปตอนนั้นมันต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ"
"โฮโลๆๆๆ"เพโรน่าขยายหัวใหญ่ขึ้น"เอาล่ะได้เวลาจับตัวส่งให้ท่านโมเลียแล้ว"
"อย่างงี้นี่เอง ฉันเข้าใจแล้ว แถวๆนี้ไม่มีที่ซ่อนลับบ้างเลยรึยังไง.....นั่นไง"
อุซปมองไปที่ประตูห้องนึงท่ามกลางเสาจำนวนมาก
"ฉันเข้าใจแล้วทริคของเธอน่ะ"อุซปคว้าคาบูโตะ
"อะไรจ๊ะ จะสั่งเสียเหรอ?"เพโรน่าถาม
อุซปดึงหนังสติ๊กเล็งไปที่ประตูห้องนั้น
"เดี๋ยวสิ นี่แกเล็งไปที่ไหนกัน?"เพโรน่าถาม
"ตรงนั่นแหละ"อุซปกล่าว
"หยุดนะ!!!"
"ท่าไม้ตายดาวหางแอตลาส"
"ตูม!!!!!"กระสุนพุ่งทำลายประตู และทำให้เห็นร่างของเพโรน่าที่นอนก้มหน้าอยู่บนเตียง
"ฉันเจอแล้ว นั่นคือร่างจริงของเธอไงล่ะ"อุซปกล่าว
เพโรน่าเหงื่อตกเมื่อที่ซ่อนของร่างเธอโดนเผย
"ถึงมองเห็นตัวแต่ทะลุไปมาได้ แถมทะลุกำแพงได้ด้วย ไหนจะย่อขยายร่างกายได้ตามใจชอบอีก แบบนั้นมันเหมือนผีที่ไม่มีเนื้อหนังเลยนี่นา แต่พอนึกถึงตอนที่เธอวิ่งหนีฉันหัวซุกหัวซุนให้ดีๆแล้ว ตัวเธอในตอนนั้นมีร่างมีเนื้อหนังอย่างไม่ต้องสงสัยเลย ก็หมายความว่าตัวเธอในตอนนี้คือโกสต์ที่เธอสร้างขึ้นมาในช่วงที่ฉันคลาดสายตายังไงล่ะ แล้วที่ซ่อนตัวอยู่นั่นก็คือร่างจริงของเธอ หลอกฉันไม่ได้อีกแล้ว"
"นึกว่าเป็นแค่นายจมูกจิตตกบ้าๆบอๆ ได้ความกล้าจากหน้ากากที่สวมเมื่อกี้รึไง รู้จักใจเย็นและใช้หัวคิดซะด้วยน่าตกใจจริงๆ แต่นายตอบถูกแค่90% เพราะตัวฉันไม่ใช้โกสต์ที่กำลังถูกร่างต้นควบคุมอยู่ มันเป็นการถอดวิญญาณออกมาจากร่างกายของตัวเองแล้วกลายเป็นร่างโฮโลที่มีความนึกคิดต่างหาก"
"ยังงี้นี่เอง งั้นถ้าไม่เหลือร่างกายให้กลับไปจะเป็นยังไงล่ะ ถ้าเป็นทางนั้นล่ะก็ยิงโดนเต็มๆไม่พลาดเป้าอย่างแน่นอน"
"นี่แก หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!!"เพโรน่าตะโกน
"ท่าไม้ตายดาวระเบิดมหากาล"
อุซปยิงไปแต่แค่เฉียดเพโรน่าไป
"เกือบไปแล้วไหมล่ะ แกพลาดแล้วแถมระเบิดด้านอีกต่างหาก
"งั้นเอาไปอีกดอก"อุซปจะยิงคาบูโตะอีก
"ไม่มีทางหรอกน่า โฮโลโฮโล!!!"
เพโรน่าสร้างหัวโกสต์ใหญ่ขึ้นมาอ้าปากเหมือนจะกัดเขา
"อย่าบอกนะว่าไอ้นี้คือมินิโฮโลไซด์ใหญ่พิเศษ"
มินิโฮโลพิเศษกลืนหัวอุซปเอาไว้กัดไม่ปล่อย
"อย่านะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!!!"
"ดิ้นไปเถอะ เรื่องอะไรจะยอมให้ทำร้ายร่างของฉันล่ะ"
"เดี๋ยวก่อนสิ ขืนเจอไซด์เบิ้มขนาดนี้เข้าไปมีหวังฉันกระจุยเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยพอดี"
"ดิ้นให้ตายก็แตะไม่ถูกหรอกก็ผีนี่นา"เพโรน่ากล่าว
เพโรน่ากลับเข้าร่างตัวเองและลืมตาขึ้นมา
"คามิคาเซ่แรพ!!!"
"ครืนนน!!!!"แต่แทนที่โกสต์จะระเบิดโกสต์กลับหายไป
"เอ๋? หายไปแล้ว"เพโรน่าตกใจ
"เกือบไปแล้ว แรงระเบิดเมื่อกี้อยู่ในหอยนี้หมดแล้ว"อุซปเผยให้เห็นอิมแพ็คไดอัลที่ฝ่ามือ
"หมายความว่า..."เพโรน่าจะลุกแต่พบว่าเธอบางอย่างเหนี่ยวๆจับไว้"ขยับไม่ได้ นี่มันอะไรกันเนี่ย"
"ฉันโกหก ที่บอกว่ายิงดาวระเบิดมหากาลไปทีแรกนั่นน่ะฉันโกหก ไม่ได้ระเบิดด้าน แต่มันคือดาวเหนียวหนืดต่างหากเล่า"อุซปกล่าว
เพโรน่าพยายามดึงมือออกแต่ไม่สำเร็จ
"ฉันยิงดักเอาไว้ให้เธอติดแหง่กตอนกลับเข้าร่างยังไงล่ะ แค่นี้ฉันก็สกัดได้ทั้งร่างจริงและโฮโลในเวลาเดียวกัน"
ตอนนั้นเองเพโรน่าก็เห็นร่างนึงวิ่งเข้ามาด้านหลังอุซป มันคือร่างเงาของซอมบี้ฮิปโปตัวผู้มีหนวดที่เคยเจอที่สวนเพโรน่า
"คนที่ชำระวิญญาณหัวหน้าคุมาซี่คือแกใช่ไหม"ฮิปโปยกดาบขึ้น
"มาได้จังหวะเลย เก็บมันซะ รองหัวหน้าสุภาพบุรุษฮิปโป"
"อิมแพ็ค!!!!"อุซปยกฝ่ามือกระแทก เจ้าฮิปโปกระเด็นไป
"เจ้าหมอนี่จริงๆแล้วฝีมือร้ายกาจงั้นเหรอ!!"เพโรน่าคิดในใจ
"เจ็บ ตะกี๊แขนแทบหักเลย"
ขณะที่เพโรน่ากำลังตกตะลึงอุซปก็หันมาเล็งคาบูโตะใส่
"ท่าไม้ตายดาวประกายสีดำ"อุซปยิงก้อนสีดำไปหาเธอ
มันแตกออกตรงหน้าเธอและเป็นแมลงสาบจำนวนมากเกาะตามตัวเธอ
"กรี๊ดดดดดด แมลงสาบ!!!!!!"เพโรน่าร้องเสียงดัง"ช่วยด้วย เอามันออกไปที"
ตอนนั้นเองสายตาเพโรน่าก็เห็นอุซปถือค้อนยักษ์หนัก10ตัน
"แมลงสาบก็น่ากลัวอยู่หรอก แต่ที่น่ากลัวกว่านั้นคือฉันยังไงเล่า เธอดูถูกฉันมากเกินไป ฉันคือผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นจอมพลังอันดับ1แห่งทะเลอีสต์บลู"
"สิบตัน เดี๋ยวสิ นายไปเอาเรี่ยวแรงขนาดนั้นมาจากไหน อย่าเลยนะฉันขยับไม่ได้ ขืนเจอไอ้นั่นเข้าไปล่ะก็
อุซปรวบรวมกำลังยกค้อนขึ้น
"ไม่เอานะเดี๋ยวฉันตายกันพอดีหรอกนะ เอาแมลงสาบออกไป แล้วก็ไม่เอาค้อนด้วย ไม่เอาหมดเลย ไม่เอาทั้งสองอย่างเลย ขอร้องล่ะฉันจะไม่ยุ่งกับพรรคพวกของนายอีกแล้ว"
"โกลเด้นปอนด์!!!"
ค้อนยักษ์ทุบลงไปใส่เพโรน่าขณะที่เธอกรีดร้อง
"ป๊อง!!!"มันแตกออกเพราะเป็นแค่ลูกโป่ง
แต่เพโรน่าล้มลงนอนหมดสติน้ำลายฟูมปากไปแล้ว
อุซปหยิบแมลงสาบขึ้นมา
"เจ้าหญิงคฤหาสน์ผีสิงงั้นเรอะ เจอแค่ลูกโป่งกับแมลงสาบของเล่นก็สลบเหมือดแบบนี้ไม่ไหวนะเนี่ย คิดจะสู้กับฉันด้วยเรื่องจิตตกกับเรื่องโกหกเธอคิดผิดแล้วล่ะ หลับไปให้ถึงเช้าเลยก็แล้วกัน ฮะๆๆ"
อุซปเดินออกไปหลังชนะเพโรน่าได้
_________________________
ทางด้านโซโลกับริวมะวิ่งออกจากโบสถ์แล้วสู้กันจนไปอยู่บนหลังคาคฤหาสน์ของฮอกแบค โซโลล้มลงบนพื้น ขณะที่ริวมะยืนอยู่บนหลังคา
"เมื่อกี๊มันพูดอะไรรึเปล่าเจ้าซามูไรนั่น สรุปว่ามันยังไงกันแน่?"แฟรงกี้ถาม
"สรุปว่าผลแพ้ชนะออกมาแล้วครับ การต่อสู้แบบนั้นผมพึ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรก ซามูไรนั่นไม่เคยคิดจะเอาจริงตอนสู้กับผมเลยแม้แต่นิดเดียว"
เมื่อ5นาที
โซโลเผชิญหน้ากับริวมะ เขาหัวเราะกับคำพูดของเด็กหนุ่ม
"โยโฮ่ๆๆๆ คิดจะแย่งดาบชูซุยเล่มนี้ไปจากผมอย่างงั้นเหรอ?"ริวมะกล่าว
"พูดให้ถูกก็คือฉันตั้งใจเก็บดาบที่ตกอยู่ข้างซากศพของแกไปใช้ล่ะนะ"โซโลกล่าว
"อย่างงี้นี่เองใจกล้าน่าดูเลยนะ โยโฮ่ๆๆๆ"ริวมะหัวเราะ
"อย่าไปยั่วยุเค้าจะดีกว่านะครับ"บรู๊คที่นอนอยู่กล่าว
"ตอนนี้คุณก็มีดาบตั้ง2เล่มแล้วนี่นา?"ริวมะถาม
"เล่มนึงมันหักไปแล้ว จะทิ้งไปก็ยังไงๆอยู่เลยเหน็บเอาไว้แบบนี้ ฉันใช้วิชา3ดาบ"โซโลกล่าว
"วิชา3ดาบเหรอ?"ริวมะทวน"ไม่เห็นเคยได้ยินมาก่อน เป็นโชว์ปาหี่เหรอ โยโฮ่ๆๆๆ"
"น่าเสียดายที่ตอนนี้ดาบไม่ครบ3เล่ม ไม่งั้นฉันจะเฉือนจมูกบี้ๆนั่นออกมาให้ดู"
"นั่นสิ ท่าทางแข็งแกร่งน่าดู ความรู้สึกที่ไม่มีอยู่ในความทรงจำถึงกับพวยพุ่งออกมา ราวกับว่ากำลังเผชิญหน้ากับอสูรกายขนาดมหึมาอยู่ เป็นความรู้สึกตื่นเต้นที่แปลกประหลาดจริงๆ ดีใจจนเนื้อเต้นกันเลยทีเดียว"
"เฟี้ยว!!....เคร้ง!!!!"ทันใดนั้นโซโลก็พุ่งเข้ามาตวัดดาบชินโซริวและฮารุซาเมะใส่ริวมะ เกิดคลื่นลมรุนแรงกระจายออกมา
แฟรงกี้กับบรู๊คมองด้วยความตกใจ
"ว๊าก!!!"แฟรงกี้ร้อง
"ตกใจหมดเลย"บรู๊คร้อง
"โอเวอร์โด คู ดรอยด์"
"ฟุ่บ!!!!"โซโลหลบกางแทงหัวได้ทัน แต่ข้างหลัง กำแพงเกิดรูจากแรงอัดของดาบ
"มะ...มันมีปืนเรอะ?"แฟรงกี้ถาม
"ท่าแทงครับ แต่ท่านั้นถึงผมทำก็ไม่รุนแรงแบบนี้หรอก"บรู๊คกล่าว
"หึ!!"โซโลแสยะยิ้มมองริวมะ เขากำลังสนุก
"เป็นรูเบ้อเริ่มเลย"แฟรงกี้กล่าว
"ซัดท่าแทงได้แบบนั้นกำลังแขนมากเหลือเกิน"บรู๊คกล่าว
"โยโฮ่ๆๆ พอฟัดพอเหวี่ยงสินะ"ริวมะกล่าว
"งั้นมั้ง"โซโลกล่าว
"เปรี้ยง!!!!!"ด้านหลังริวมะ กำแพงเกิดรอยฟันยาวสองเส้นเป็นรูปกากบาทมีไฟลุกติด
"โยโฮ่ๆๆ หวิดตัวขาดซะแล้วสิเรา...หรือถูกเผาดีนะ"ริวมะกล่าว
"อะไรเนี่ย นามิคาเสะโต้กลับไปตั้งแต่ตอนไหน?"แฟรงกี้ถาม
"แทบจะพร้อมกันครับ เขาก็ซัดระยะไกลได้เหรอเนี่ย ที่ปะทะกันเมื่อครู่ผลคือเสมอกัน ซามูไรซอมบี้นั่นถึงตอนนี้จะเคลื่อนไหวได้เพราะสวมเงาของผมอยู่ แต่สมัยที่ยังมีชีวิตอยู่จะต้องเป็นนักดาบมือหนึ่งแน่ บางทีสองคนนั้น พวกเขาอาจจะเป็นนักดาบที่มีพละกำลังกล้ามเนื้อแบบเดียวกันก็เป็นได้"
"มีกล้ามเนื้อเหมือนกันแล้วจะทำไมเหรอ?"
"แปลว่าพวกเขามีพลังในการทำลายที่ทัดเทียมกันยังไงล่ะครับ การต่อสู้คงไม่ยืดเยื้ออย่างแน่นอน"บรู๊คกล่าว
ริวมะพุ่งเข้าแทงดาบใส่โซโล
"พลีลูดโอเฟล!!!"
"เคร้งๆๆ"
"ท่าทำลายอาวุธเรอะ?"โซโลคิดในใจ
"วิชา2ดาบ ประกายแสง"โซโลหมุนตัวฟันดาบสองเล่มใส่ริวมะ แต่เขายกดาบชูซุยป้องกันไว้
"เคร้ง!!!!"ทั้งสองฝ่ายต่างถอยแยกจากกัน
"วิชา1ดาบ ปราบพยัคฆ์!!!!"
"ตูมมมม!!!!"ริวมะเจอแรงอัดเข้าไปกระเด็นไปถึงกำแพง
"วิชาดาบลับ เคียวปีศาจ"โซโลยกดาบขึ้นฟัน
"เคร้งๆๆ...ตูมๆๆ"ริวมะรับได้ ขณะที่กำแพงด้านหลังโดนตัดผ่าเป็นก้อนๆพังลงมา
"เคร้งๆๆ"ริวมะกระหน่ำแทงเข้ามาทำให้โซโลต้องโดดถอยออกไปและตั้งท่า
ริวมะพุ่งเข้ามาหาเขา
"กาวอท บอน นาแวน!!!"ซอมบี้ตะโกน
"วิชา2ดาบ พร72ประการ!!!!"
ทั้งสองต่างพุ่งสวนกับอีกฝ่ายไปฝั่งตรงข้าม
"มันรับไว้ได้"โซโลคิดในใจ
"ตูมมมม!!!!"รอบๆห้องต่างโดนทำลายเพราะพลังทั้งคู่
"นี่นายเกาะแน่นๆนะ อยู่ไม่ได้แล้ว เพดายมันจะถล่มน่ะ"แฟรงกี้พยุงบรู๊คไว้
"วิชาดาบเดี่ยว วัวปลิดชีพ!!!!!"
โซโลพุ่งเข้าไปหาริวมะ แต่เขาโดดหลบเปลวเพลิงได้
"บรึ้มมมม!!!!!"แรงกระแทกทำลายกำแพงเป็นูเบ้อเร้อ
"โพลคา ลูมีส!!!!"ริวมะแทงดาบไปด้านหน้า เกิดคลื่นดาบจันทร์เสี้ยวหลายสิบอันพุ่งใส่เขา
"เคร้งๆๆ"โซโลยกดาบปัดป้องคลื่นพวกนั้นไว้
"ตูมๆๆๆ"คลื่นจันทร์เสี้ยวสะท้อนไปโดนเพดานแทน
"ตึงๆๆ"การโจมตีทั้งคู่ทำให้ตึกพังทลายมากขึ้น
"เวพ่อนเลฟ"แฟรงกี้ยิงกระสุนพังกำแพง ทุกคนต่างโดดออกมาข้างนอกหลังคาด้านนึง
"หวิดไปแล้วนะเนี่ย"แฟรงกี้กล่าว"สองคนนั้นล่ะ?"
"อยู่นั่น"บรู๊คชี้
พวกเขาเห็นโซโลและริวมะกำลังวิ่งขึ้นไปสู้บนยอดหลังคาคฤหาสน์นี้
"เคร้ง!!!!!!"ทั้งสองตวัดดาบฟาดใส่กันบนยอดหลังคาพยายามดันอีกฝ่าย
"เคร้ง!!!"แต่ผลคือทั้งคู่ต่างโดนดันออกกลับไปอยู่ปลายยอดหลังคาฝั่งตรงข้ามกัน
"ระวังเดี๋ยวก็ตกไปข้างล่างหรอก!!!"บรู๊คร้อง
โซโลกับริวมะต่างวิ่งบนหลังคาอย่างไม่ยากเย็นเพื่อไปหาอีกฝ่าย ริวมะกระโดดฟันลงมา แต่โซโลยกดาบขวางไว้
"เคร้งๆๆ"ริวมะพยายามแทง แต่โซโลก็หลบหลีกและโดดขึ้นไป
"ซู่ๆๆ"เท็นเซกะสร้างมืออีกสองข้างขึ้นมา โซโลดาบจับดาบทั้ง4พุ่งเป็นจุดเดียว
"กอริลลา1 กอริลลา2"แขนโซโลพองขึ้นมา"อัดทะลวง"
"ตูม!!!"ริวมะยกซูซุยกันแรงอัดนี่ไว้ แต่ก็ทำให้เขาเริ่มจะร่วงตกลงไป
"ฉึก!!!"ริวมะแทงดาบลงพื้นหยุดไว้และโดดตีลังกายกดาบฟันใส่โซโล
"เคร้ง.....เคร้งๆๆ"พวกเขาสู้กันขณะยังวิ่งไปบนหลังคา
"ที่แบบนั้นยังสู้ได้อีก"บรู๊คพูดมองอย่างตกตะลึง
ตอนนี้ทั้งคู่ต่างโดดกลับไปยืนคนละฝั่งมียอดหลังคาบังไว้อีกครั้ง
"แฮ่กๆๆๆ"ทั้งสองต่างก็หอบด้วยความเหนื่อยล้า
"ขืนยังสู้ยืดเยื้อดาบของเราหักก่อนแน่ ร่างกายและจิตใจที่ค้ำจุนนักดาบในตำนานนั่นมันเป็นของจริง"โซโลคิด
ริวมะจับชูซุยแน่นและตวัด
"ฉัวะ!!!!!"ส่วนปลายยอดหลังคาถูกตัดขาดไป
ทุกคนที่มองดูอยู่ตกใจ
"เฮ้ เป็นอะไรรึเปล่า?"แฟรงกี้ถาม
โซโลใช้วาโดอิจิมอนจิแทงด้านบนยกตัวหลบดาบและวิ่งขึ้นไปบนปลายยอดโดดข้ามมาหาริวมะ คราวนี้เขาจับดาบที่มือและหนีบไว้ที่ขา1ข้าง
"วิชาดาบเดี่ยว มังกร...."
"ฮัมเพลงสามตรอก...."
"ท่านั่น"บรู๊คกล่าว
"เพลิง!!!!"
"ดาบผ่าปลายศร!!!!"
"ฉัวะๆ...ฉึก!!!!!!"โซโลพุ่งผ่านริวมะไปได้
เพลิงสีฟ้าลุกไหม้ไปทั่วร่างเขาอย่างรวดเร็ว
"ไฟลุกที่ปากแผล"ริวมะคิด
โซโลร่วงลงจากยอดหลังคาตกไปที่หลังคาชั้นล่าง ขณะที่ริวมะยืนอยู่บนยอดหลังคาที่เหลืออยู่จากการฟัน
ริวมะยืนอยู่โดยที่ร่างซอมบี้นี้กำลังค่อยๆละลายไปเพราะเปลวเพลิงมังกร
"แพ้ซะแล้ว"ริวมะคิดในใจ
"ยอดดาบที่ซามูไรในตำนานเคยครอบครองเมื่อครั้งอดีตชูซุย ถ้าได้คนอย่างคุณเป็นเจ้าของดาบเล่มนี้จะต้องพึงพอใจอย่างแน่นอน"
"เมื่อกี๊มันพูดอะไรรึเปล่าเจ้าซามูไรนั่นน่ะ?"แฟรงกี้ถาม"สรุปว่ามันยังไงกันแน่?"
"สรุปว่าผลแพ้ชนะออกมาแล้วล่ะครับ การต่อสู้แบบนั้นผมพึ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรก ซามูไรนั่นไม่เคยคิดที่จะเอาจริงตอนสู้กับผมเลยแม้แต่นิดเดียว"บรู๊คกล่าว
"เป็นการดวลที่เยี่ยมจริงๆ"ริวมะปล่อยมือจากดาบ ชูซุยตกลงไปและ
"หมับ!!!!"โซโลลุกขึ้นมานั่งรับมันเอาไว้
"ร่างกายของซามูไรนี่ต้องมาพบกับความพ่ายแพ้ มันช่างปวดใจนัก"ริวมะกล่าว
"แค่รู้จักตายก็นับว่าพอแล้ว นักดาบต้องมีพร้อมทั้งร่างกายและจิตใจ อยากเจอนายตอนมีชีวิตสักครั้งจริงๆ"โซโลกล่าว
"หึ....โอ้!!!"ริวมะร้องก่อนร่างกายจะมอดไหม้หายไป เงาของบรู๊คหลุดออกมาและกลับไปหาบรู๊ค
เงาปรากฎใต้เท้าบรู๊คอีกครั้งหลังจากผ่านไป5ปี
"โอ้ เงาของผมที่ถูกโมเลียแย่งเอาไปกลับมาหาผมแล้ว!!!!"บรู๊คร้อง
"ขอรับไว้แค่ดาบก็แล้วกันนะที่ดวลก็ถือว่าเจ๊ากันไป ซามูไรแห่งวาโนะคุนิ"โซโลกล่าว
_____________________
ภายในโบสถ์ที่พึ่งช่วยนามิได้สำเร็จ
"โฮกกกกกก!!!!"เสียงร้องคำรามดังขึ้น
"นั่นเสียงอะไรน่ะ?"
"ตึง!!!!!"
มีร่างใหญ่พังกำแพงโบสถ์เข้ามา พวกเขาพบว่าเป็นร่างจระเข้ตัวใหญ่คล้ายไดโนเสาร์
"เย้ๆๆๆ ท่านกลัทโทนี่!!! ฆ่ามันเลยครับ!!!"ซอมบี้ตะโกน
"เขาคือซอมบี้อสูรที่ท่านฮอกแบ็คภาคภูมิใจ เขาเป็นบอสแห่งป่าธริลเลอร์บาร์ค--"
"ฉัวะ!!!!"กลัทโทนี่ตวัดกรงเล็บไฟซอมบี้ตายเงาหลุดหายไป
"โจมตีพวกเดียวกัน"วีวี่ร้อง
"แฮ่!!!!"มันน้ำลายหยดลงมาจ้องมองพวกเขา
"ฉันจัดการมันเอง เทโอ โบรว!!!!"
คิรัวร์ยิงเพลิงสีฟ้าไประเบิดใส่กลัทโทนี่ มันกระเด็นพุ่งไปเข้าป่า
"พวกนายรออยู่นี่"คิรัวร์พูดแล้วโดดตามไป
คิรัวร์โดดตามมันเข้ามาในป่าและเผชิญกับกลัทโทนี่
"กรร!!!!"มันพุ่งเข้าตวัดกรงเล็บใส่
"ฉัวะ!!!"คิรัวร์หลบแต่กรงเล็บเฉือนขาเขา
"อึก...!!"เขาแสดงสีหน้าเจ็บปวด
กลัทโทนี่ได้โอกาสพุ่งเข้ามาอ้าปากกว้างและกัดคิรัวร์กลืนเขาลงท้องไป
พวกซอมบี้ในป่ามองดูอยู่
"สมกับเป็นท่านกลัทโทนี่"
"จัดการรองหัวหน้ากลุ่มมันได้แล้ว"
ภายในท้องคิรัวร์ยังปลอดภัยดีอยู่ เขาไม่บาดเจ็บเลยเพราะเขามีเกล็ดมังกรเคลือบตัวไว้
"จะจัดการซอมบี้ยักษ์อย่างแก ทำจากในท้องน่ะง่ายสุดแล้ว"คิรัวร์กล่าว
เขายังไม่ทำทันที เพราะเขาสัมผัสกลิ่นบางอย่างได้และเดินไปพบเศษซากศพมนุษย์มากมาย แต่แล้วเขาก็พบหญิงสาวผมทองนอนสลบอยู่ในท้องซอมบี้ เธอสวมชุดดูเหมือนเมดสาวชาวบ้าน
คิรัวร์จับชีพจร
"ทำไมนางไม่กลายเป็นกระดูก"
คิรัวร์อึ้งไป เธอน่าจะอยู่ในท้องนาน ถ้าเป็นมนุษย์คงจะตายไปแล้ว
"หรือว่า...."
เขาตัดสินใจว่าต้องออกจากที่นี่ก่อน
คิรัวร์ชักดาบชินโซริวเปลี่ยนเป็นตรีศูลและตวัดมัน น้ำภายในนี้เริ่มหลอมเข้ามาวนรอบเขาและเย็นลง
"ดาบ7ดารา!!!!!"
"ฉึกๆๆๆ"ดาบยักษ์น้ำแข็งเสียบแทงจากในร่างกลัทโทนี่
เงาของกลัทโทนี่ลอยขึ้นฟ้าไป
"ว๊ากกกกก!!!!"พวกซอมบี้ตกใจรีบเผ่นหนีไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น