ลำดับตอนที่ #220
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #220 : เสียงจากนิวเวิร์ล จักรพรรดิผู้ชอบขนมหวาน
งานเลี้ยงวันริวงูจบไปแล้ว เคมี่ ปั๊กปากุ ฮาจิ อิชลี่ย์ เร็น ต่างไปอยู่นอกห้องโถง กลุ่มหมวกฟางยังอยู่ในงานปาร์ตี้กับเจ้าหญิงชิราโฮชิ
"เอ๋? จะยกสมบัติให้พวกเราเหรอ?"
"ยอดเลย!!!"ช็อปเปอร์ร้อง
"โชคดีนะเนี่ย"แฟรงกี้กล่าว
"พวกท่านลูฟี่คงไม่เป็นไรใช่มั้ยคะท่านนามิจิน?"ชิราโฮชิถามนามิบนมือเธอ
"อื้อ ไม่ต้องห่วงหรอก"
"จู่ๆกลุ่มเราก็กลายเป็นเศรษฐีเลย โย่!!!"
"ชีวิตคนเรามันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอครับเนี่ย"บรู๊คกล่าว
"พวกเราไปช่วยหาบ้างดีมั้ย?"ช็อปเปอร์ถาม
"อย่าดีกว่าน่า ฉันเช็คดูแล้วเจ้านั่นค่าหัวเกิน200ล้านเบรีเลยนะ"อุซปกล่าว
"หวา!!!"ช็อปเปอร์ตกใจ
________________________
"เฮ้ คิรัวร์ โซโล เซียร์ ซันจิ หาเจอง่ายๆเลย"
"มันแน่นิ่งเพราะหมัดพวกนายไปซะแล้ว น่าเบื่อชะมัด"
คาริบูนอนหมดสติโดยที่สมบัติกระจายเกลื่อนกลาด
"สมบัติเยอะแยะขนาดนี้พระราชายกให้หมดเลยเหรอ?"
"สุดยอด ซื้อเนื้อได้เพียบแน่!!!"ลูฟี่ร้อง
"ในร่างโคลนของเจ้านี่ ใส่ของได้เยอะถึงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย"
ทั้ง5ต่างหยิบพวกสมบัติใส่ถุง ยกเว้นคิรัวร์ที่หยิบของใส่หมวกมิติของของเขา แต่เพราะที่มีจำกัด ที่เหลือก็ต้องแบกไปเอง แต่ถุงยังเล็กกว่าคนอื่น
"เมืองไปทางไหนน่ะโซโล?"คิรัวร์ถาม
"ทางนั้น"โซโลชี้
"งั้นไปทางตรงข้าม"ทุกคนเดินไปอีกทาง
"เฮ้ย!!!"โซโลตะโกน
______________________
ที่โรงงานทำขนม เสนาซ้ายพยายามเจรจากับคนของบิ๊กมัมแต่ไม่ราบรื่น
"จะว่าไงห๊ะเสนาฝ่ายซ้าย"
"ทางเราอยากจะขอความกรุณาสักนิด จู่ๆโรงงานก็ถูกพวกโฮดี้ทำเสียหาย"
"เรื่องภายในนั่นน่ะมันไม่เกี่ยวอะไรกับพวกฉันกาโอ ฉันตั้งตารอกินขนมหวานจนท้องร้องจ๊อกๆแล้ว พวกแกจะต้องส่งขนมให้เดือนละครั้งเพื่อแลกเปลี่ยนกับการใช้ชื่อของหมะม้า เราตกลงกันไว้แบนั้นไม่ใช่เหรอ? เห็นแก่ที่ร่วมการค้ากันที่จริงฉันก็ไม่อยากจะพูดหรอก แต่รู้ใช่มั้ยถ้าหมะม้าโกรธ พวกแกทั้งหมดจะต้องโดน..."
เขาถอดแว่นกันแดดออก
"ขยี้ทิ้ง!!!!!!"
"ขู่ได้น่ารักจังเลย"ชาวเมืองคิดในใจ
"จ่ายมาซะดีๆกาโอ!!!!!"
ตอนนั้นเองกลุ่ม5สัตว์ประหลาดเดินมาถึงที่นี่
"อ๊ะ ที่นี่โรงงานทำขนมนี่นา"
"งั้นเหรอถ้ามีปลาบินอยู่ที่นี่ก็ดี"โซโลกล่าว
"ทำไมฉันสังหรณ์ใจไม่ดีนะ"คิรัวร์คิดในใจ
"เฮ้ โรงงานทำขนม!!!"ลูฟี่ตะโกน
"โอ้ หมวกฟางลูฟี่กับนักดาบทมิฬ คิรัวร์นี่นา"
"คุณลูฟี่ กินเลี้ยงเสร็จแล้วรึคะ?"
"พวกเขามาอยู่นี่ได้ไงเนี่ย?"เสนาซ้ายถาม
"เออ กินอิ่มแปล้แล้วล่ะ ว่าเนื้ออร่อยแล้วนะ แต่ขนมของเกาะมนุษย์เงือกเนี่ยสุดยอดเลย!!!!"
ทุกคนได้ยินแล้วตกตะลึง
"ว่าไงนะ!!!"
"อย่าสิคุณหมวกฟาง"
"อย่าพูดออกมานะ"
"อ้าว ลุงปลาดุกก็อยู่ด้วยนี่"ลูฟี่กล่าว
"พูดถึงขนมเหรอ? ไอ้หมอนั่นมันเป็นใคร?"เพคอมถาม
เขาหยิบใบค่าหัวขึ้นมาดู
"โอ้ หมวกฟางลูฟี่ ไม่ผิดตัวแน่ โจรสลัดที่คนลือกันมาทำอะไรที่นี่?"
"เอ่อ คือว่า..."เสนาซ้ายจะพูด แต่เพคอมส์หันไปถามลูฟี่
"เฮ้ย ไอ้หนู!! ที่แกพูดถึงขนมน่ะมันอะไร!!!"
"คุณเพคอมส์คือเรื่องนั้น..."เสนาซ้ายจะพูดแต่ลูฟี่แทรกขึ้น
"นายเป็นใครเหรอ? ไม่ใช่เงือกนี่มาซื้อขนมรึไง แย่หน่อยนะฉันพึ่งกินไปหมดเกลี้ยงเมื่อกี้เอง"
"นี่มันยังไงห๊ะ?"เพคอมส์มองเสนาฝ่ายซ้าย"หมายความว่ายังไงที่มันบอกว่ากินจนหมด"
"เอ่อ คือว่ามันมีเหตุผลน่ะ"เสนาซ้ายกล่าว
"สิงโตพูดได้ด้วยแฮะ แต่กลุ่มฉันก็มีคล้ายๆงี้เหมือนกัน"ลูฟี่กล่าว
_______________________
"ฮัดชิ้ว!!!"ช็อปเปอร์จาม
"อ้าว เป็นหวัดเหรอโทนี่คุง?"วีวี่ถาม
"มีใครนินทาอยู่รึไงนะ"ช็อปเปอร์กล่าว
____________________
"เป็นสิงโตที่หน้าตาแปลกพิลึกดีนะ"ลูฟี่กล่าว
"ว่าไงนะ อย่ามาหยามกันนะโว๊ย!!!"เพคอมส์พูดถอดแว่นกันแดดให้เห็นลูกตา
"พีคอมส์"เสียงหนึ่งดังขึ้น"ถึงขู่แรงๆไปก็ไม่ได้ขนมอยู่ดีแหละน่า"
พวกเขาหันไปเห็นชายวัยกลางคนที่มี ใบหน้าคางอ้วน หนวดยาวหนา สวมแว่นกันแดดที่ตาซ้ายมีรอยแผลเป็น สวมหมวกชมพูประหลาด แต่ที่จริงมันเป็นหมวกจานกับถ้วยชาใบใหญ่และเสื้อสูทสีชมพูถือไม้เท้า แต่ที่เด่นคือขาที่ยาวกว่ามนุษย์2เท่า
เขาคือบารอนทามาโกะ หนึ่งในนักสู้กลุ่มบิ๊กมัมและเป็นเผ่าขายาว
"มาตกลงกันอย่างสันติเถอะซัวร์ อีก4วันจะถึงงานเลี้ยงน้ำชาบอง ถ้าไม่ออกเรือภายในเช้าพรุ่งนี้เราจะไม่ทันชูร์"
เขายกชาที่วางไว้บนจานที่หัวดื่ม
"นี่ก็ตัวพิลึกอีกแล้ว"ลูฟี่กล่าว
"บอง ยินดีที่ได้รู้จักเหล่าโจรสลัดเด็กใหม่ กระผมมีชื่อว่าบารอนทามาโกะซัวร์"
บารอนทามาโกะลุกขึ้นทำให้เห็นว่าเขาตัวสูงใหญ่มาก
"อย่างน้อยก็จดจำชื่อไว้หน่อยนะซิลวูเปล"เขาดื่มชาและวางบนจานที่หัว"ขอถามหน่อยนะหนูๆ เมื่อกี้นายพูดว่ากินขนมที่โรงงานนี่ทำไปสินะเซวิลปอง?"
"ใช่แล้ว ยังอยากกินอยู่เลย"ลูฟี่กล่าว
"แต่เพราะไม่มีเลยลำบากอยู่เนี่ยบอง"ทากาโกะพูดชี้ที่ธงบิ๊กมัม"เครื่องหมายใหญ่ๆตรงโรงงานคือเครื่องหมายโจรสลัดผู้ยิ่งใหญ่นามว่าชาล็อต หลินลิน ที่เป็นบอสของกระผมซัวร์ สิ่งนี้เป็นการบ่งบอกว่าเกาะนี้คืออาณาเขตของ4จักรพรรดิบิ๊กมัม สรุปว่าตอนนี้เกาะมนุษย์เงือกได้รับการปกป้องภายใต้ชื่อของบิ๊กมัม"
"เป็นคนดีจังแฮะ อยากเจอจังเลยบิ๊กมัมงั้นเหรอ"ลูฟี่กล่าว
"อย่าพึ่งเข้าใจผิดนี่คือธุรกิจ ทุกเดือนจะต้องส่งของหวาน10ตันเพื่อแลกเปลี่ยนกับการยืมชื่อมาใช้"
"10ตันเหรอ?"
"ถูกต้อง หมะม้าชื่อชอบขนมหวานยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดซัวร์ โดยเฉพาะขนมจากเกาะมนุษย์เงือกหมะม้ายิ่งชอบ ดังนั้นกระผมจะรอจนถึงพรุ่งนี้เช้า"
"เดี๋ยวสิท่านบารอน เราพึ่งบอกท่านไปว่าเครื่องจักรในโรงงานมันเสียหายอย่างหนัก ต้องใช้เวลาซ่อมตั้งหลายวันอย่างน้อยก็ตั้ง2อาทิตย์"
"รอไม่ได้หรอกซัวร์"ทามาโกะกล่าว
"เฮ้ เจ้าไข่ รออีกหน่อยจะเป็นไรไป!!!"ซันจิตะโกน
"ไอ้หมอนั่นมันใจแคบขนาดนั้นเลยรึไง 4จักรพรรดิอะไรไม่แมนเลย"โซโลกล่าว
"เรียกหมอนั่นไม่ได้ มาม๊าเป็นโจรสลัดสตรีผู้ยิ่งใหญ่วูเปล มาม๊าเป็นผู้หญิงจะให้แมนได้ยังไงซัวร์"
"เหรอ มาดามเหรอ?"ซันจิจินตนาการถึงหญิงสาวผมน้ำตาลถือเค้ก"แล้วถ้าส่งขนมช้าจะเป็นยังไงเหรอ?"
"ในกรณีนั้นจะถือว่าสัญญาสิ้นสุดลง จากนั้นนักรบของบิ๊กมัมจะบุกเข้าทำลายเกาะมนุษย์เงือกนี้จนราบเป็นหน้ากลองวูเปล"
"จะทำลายเกาะมนุษย์เงือกเหรอ"ลูฟี่ชี้หน้าทามาโกะ"พวกแกจะบ้าเหรอ แค่ขนมถึงกับจะทำลายกระเทศเลยรึไง ฉันพึ่งช่วยเกาะนี้เอาไว้นะ!!!!"
_______________
เกาะโฮลเค้กในนิวเวิร์ล ชื่อเกาะเห็นชัดจากทั้งเกาะที่เป็นขนมเค้กต่างๆ มีธงของบิ๊กมัมตั้งตระหง่านอยู่
เกาะนี้เป็นอาณาเขตของบิ๊กมัม
"ฮ่าๆๆๆๆ"
"มาม๊าท่าทางแฮปปี้จัง"
"เพราะตื่นเต้นไงล่ะ พอถึงงานเลี้ยงน้ำชาในอีก4วันข้างหน้า ก็จะได้กินขนมหวานแสนอร่อยจากเกาะมนุษย์เงือกอีกครั้ง ตื่นเต้นจนกรดในกระเพาะไหลออกมาไม่หยุดแล้ว"
"น่าสนุก น่าสนุกจริงๆ ขนมหวานจากเกาะมนุษย์เงือก"
เธอเป็นหญิงสูงวัยที่มีร่างใหญ่โต มีผมสีชมพู ใบหน้าเหี่ยวยนต์ตามวัย ปากใหญ่เธอเต็มไปด้วยน้ำลายที่ตกลงพื้นแล้วเกิดไอลอยขึ้นมา เธอสวมชุดเดรสที่มีลายจุดสีแดง
เธอคือชาล็อต หลินลิน หรืออีกชื่อ บิ๊กมัม 1ใน4จักรพรรดิ
"พวกเจ้าก็ตื่นเต้นเหมือนกันเหรอ?"บิ๊กมัมถาม
"แน่นอนนั่นมันของชั้นยอด"
"งั้นพวกเจ้าก็มารออยู่ในกระเพาะฉันซะดีๆสิ"
"เดี๋ยว อย่านะมาม๊า!!!"
"อย่ากินผม...อ๊าก!!!!"
บิ๊กมัมกินพวกลูกน้องและได้ยินเสียงกระดูกแตกหัก
ใกล้ๆมีหญิงสาวผมน้ำตาลที่มี3ตา ข้างหนึ่งอยู่บนบนหน้าผาก เธอนั่งเก้าอี้ปิดตาไม่มองการกระทำของบิ๊กมัม
"มาม๊า กลับมาแล้วโปโยยอน"
คนที่เดินมาเป็นชายหน้าอ้วนสวมหน้ากากและหมวก เหน็บดาบยักษ์ไว้ที่หลัง
"เป็นยังไงบ้างป็อบปิน?"
"เผาจนเรียบไม่เหลือแล้ว"ป็อบปินตอบ
"ดีมาก"บิ๊กมัมแสยะยิ้ม"ขนมอบของแระเทศนั่นน่ะสุดยอด ถ้าประเทศนั้นถูกเผาคงจะหอมน่าดู น่าเสียดายแต่ก็ช่วยไม่ได้เพราะพวก ันไม่ยอมส่งขนมมาตามสัญญา"
"มีของว่างไหมโปโยยอน?"ป็อบปินถาม
"ใครที่ไม่ส่งขนมให้ฉันจะต้องถูกฆ่า ฉันเกลียดพวกที่บอกว่าจะให้แต่ไม่ยอมให้ที่สุด ฉันเกลียดพอๆกับขนมนมๆเลย"
"จะว่าไป"ป็อบปินพูดขึ้น"เดือนนี้เกาะมนุษย์เงือกอาจจะไม่ส่งขนมให้
บิ๊กมัมหันมาจ้อง น้ำลายไหลย้อยจากปากหลอมละลายที่พื้นทำให้ร้อนขึ้น
"หา!!!?"เธอถาม
"เมื่อกี้เพคอมส์พึ่งติดต่อเข้ามา จะเผาเกาะมนุษย์เงือกด้วยมั้ย?"
"ขนมจากเกาะมนุษย์เงือกจะไม่มาเหรอ!!? รีบใช้หอยทากสื่อสารโทรไปเดี๋ยวนี้!!!"บิ๊กมัมตะโกน
____________________
ทามาโกะยกถ้วยชามาดื่ม
"เจ้านี่แย่จริงๆนะบอง เป็นแค่เด็กอ่อนหัดแต่กลับทำเป็นซ่า รุกกี้ที่ไม่รู้จักกลัวอะไรเลยเนี่ยน่าเหนื่อยใจจริงๆ ซัวร์"
"ตรู๊ดๆๆๆ"ตอนนั้นเองหอยทากสื่อสารของกลุ่มบิ๊กมัมดังขึ้น
"ต้องเป็นมาม๊าแน่กาโอ เพราะฉันพึ่งแจ้งเรื่องไป"พีคอมส์กล่าว
"บิ๊กมัมโทรมาเองเลยเหรอ!!!?"ชาวเมืองร้อง
สมาชิกกลุ่มบิ๊กมัมทั้งสองเดินมาที่หอยทากสื่อสาร
"นี่พีคอมส์"ทามาโกะกล่าว
"นายรับเองสิกาโอ ฉันไม่อยากโดนโกรธ"พีคอมส์กล่าว
ในตอนนั้นลูฟี่เดินเข้ามาและรับสายซะเอง
"ฮัลโหล"
"เฮ้ย!!!"พีคอมส์และทามาโกะร้อง
"แกคือบิ๊กมัมเหรอ?"ลูฟี่ถาม
"เฮ้ๆๆๆ"พีคอมส์กับทามาโกะดึงถุงด้านหลังพยายามดึงให้ลูฟี่ถอยมา
"ไม่ใช่ทั้งทามาโกะแล้วก็พีคอมส์ แกเป็นใคร?"
"ฉันคือมังกี้ D ลูฟี่ ชายที่จะเป็นราชาโจรสลัด!!"
"เดี๋ยวๆๆ หยุดนะหยุด"เพคอมส์กับทามาโกะร้อง
เสนาฝ่ายซ้ายและชาวเมืองมองอย่างตกใจ
"มังกี้ D? หลานของการ์ปเหรอ นึกออกแล้ว ไอ้หนูที่บุกเข้าไปกลางสงครามกับนามิคาเสะเมื่อ2ปีก่อนงั้นสินะ"
"ไม่มีขนมแล้ว"
"หา?"
"ฉันกินไปหมดแล้ว!!!"
"มันจะเป็นไปได้ยังไง มันตั้ง10ตันเชียวนะ"
"ฉันกินหมด10ตันนั่นแหละ!!!!"
"พอเถอะครับคุณหมวกฟาง!!!"
"มันคิดว่าทำอะไรลงไปเนี่ย!!!"ทามาโกะร้อง
"กาโอ!!"เพคอมส์ร้อง
"พูดบ้าๆแกไม่ต้องมาโกหก แกคิดจะปกป้องมนุษย์เงือกละสิท่าใช่มั้ย?"
"แต่ว่าฉันน่ะกินไปแล้วจริงๆ ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นขนมที่ต้องส่งให้"
ลูฟี่ยกถุงสมบัติขึ้นมา
"ตอนนี้พวกฉันมีสมบัติอยู่เยอะพวกฉันจะยกให้ ถือว่าเป็นค่าชดเชยก็แล้วกัน"
"สมบัติเหรอ?"พีคอมส์กับทามาโกะกล่าว
"สมบัติมันกินได้ที่ไหน ฉันอยากหินขนมหวานต่างหากเล่า"
"ขอถามอะไรหน่อย นั่นเป็นสมบัติทั้งหมดเลยเหรอ?"ทามาโกะถาม
"ก็ใช่น่ะสิ"ลูฟี่ตอบ
ทามาโกะแย่งโทรศัพย์จากลูฟี่
"มาม๊า นี่ทามาโกะพูดนะครับ ใจเย็นก่อนนะครับ หลายวันก่อนไอ้เด็กกัปตันคิดมันจมเรือโจรสลัดที่แยู่ใต้อาณัติเราไป2ลำเชียวนะครับบอง"
"คิดเหรอ?"ลูฟี่ถาม
"หมอนั้นไง รุกกี้ค่าหัวเกิน100ล้านที่เจอบนเกาะชาบอนดี้"คิรัวร์กล่าว
"เราเสียหายหนักอยู่ อันที่จริงตอนนี้จะเงินเล็กเงินน้อก็จำเป็นนะครับบอง ขอแค่ครั้งนี้เองนะครับ สู้เรารออีก2อาทิตย์ก็จะได้กินขนมและรับสมบัตินี่ไว้แทนคำขอโทษก็นับว่าเป็นทางเลือกที่ดีนะครับซัวร์ ส่วนเรื่องขนม กระผมจะหาขนมที่หวานอร่อยมากๆกลับไปฝากเองครับ"
"อย่ามาล้อเล่นนะทามาโกะ พูดอะไรไร้ศักดิ์ศรีแบบนี้ได้ยังไง โจรสลัดที่ไหนรับค่าชดเชยแทนของที่อยากกันล่ะห๊ะ!!!!"
"ขอโทษครับซัวร์"
"ยังไงก็เถอะ ฮะๆๆ ไอ้เด็กที่กล้าเถียงฉันฉอดๆก็น่าสนใจอยู่หรอก เอาตามนั้นก็ได้ เรื่องในครั้งนี้ฉันจะเปลี่ยนเป้าจากเกาะมนุษย์เงือกไปที่พวกแกแทน!!!!"
ชาวเมืองพากันตกตะลึง
"มังกี้ D ลูฟี่ ฉันจะจำแกไว้ จงมาที่นิวเวิลด์ซะ!!!"
"เออ รอได้เลย ฉันอยากมีเรื่องกับแกอยู่เหมือนกัน"ลูฟี่กล่าว
"หือ?"
"อย่างแกน่ะมันอันตรายจนไว้ใจไม่ได้"ลูฟี่พูดต่อ"ฉันจะไปนิวเวิลด์แล้วซัดแกให้ปลิว จากนั้นจะยึดเกาะมนุษย์เงือกมาเป็นอาณาเขตของฉัน!!"
ภายในท้องพระโรงเนปจูนนั่งบนบัลลังก์คุยกับจินเบตามลำพัง
"ว๊าย!!!"
"พวกเจ้าเป็นยังไงบ้างจินเบ กลุ่มโจรสลัดพระอาทิตย์ทุกคนสบายดีมั้ย"
"ครับ ร่าเริงกันเกินเหตุจนออกจะปวดหัวเลยล่ะครับ"
"อืม แต่น่ายินดีที่พวกเขายอมตกลง ตอนที่รู้ข่าวขนาดเรายังตกใจเลยจามอน เรื่องที่โจรสลัดพระอาทิตย์เข้าร่วมกับบิ๊กมัมน่ะ พอจะเข้ากับพวกเขาได้มั้ยล่ะ?"
"ออกจะเป็นคนเข้าใจอะไรยากอยู่สักหน่อย แต่ก็ให้อิสระพวกข้า"
"อืม แต่การที่บุรุษเช่นเจ้าต้องไปอยู่ใต้อาณัติคนอื่นที่ไม่ใช่ฟิชเชอร์ ไทเกอร์ คงทำให้เจ้าลำบากใจ"
"ไม่เลย ข้าพระองค์ไม่ได้ยึดติดกับผู้เป็นนาย ยิ่งกว่านั้นเมื่ออยู่ในนิวเวิลด์ การอยู่ใต้ร่มไม้ของ4จักรพรรดิสักคนเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะปกป้องชีวิตพวกพ้อง"
"งั้นเหรอ แต่เรากลับมองว่าเจ้าทำเพื่อเกาะมนุษย์เงือกมากกว่า ด้วยสิ่งนี้แม้หนวดขาวจะสิ้นไป เกาะมนุษย์เงือกก็จะยังปลอดภัยโดยอาศัยชื่อของบิ๊กมัม"
"แหม่ บังเอิญจังเลยนะครับ อันที่จริงพวกข้าควรจะปกป้องเกาะนี้เองมากกว่า แต่ติดตรงที่ดังมีค่าหัว"
"โฮๆๆ"เนปจูนหัวเราะ
"องค์ราชา"จินเบกล่าวเสียงดังขึ้น"ครั้งนี้ข้าคิดว่าจะออกจากใต้อาณัติของบิ๊กมัม"
"โอ้ แปลว่าเจ้าจะไปตามคำชวนของลูฟี่คุงเหรอ?"เนปจูนถาม
"ครับ ข้ากำลังคิดอยู่"จินเบตอบ"แต่ว่าข้ายังมีภาระผูกพันติดค้าง ด้วยสัญญาปากเปล่าที่ไม่มีลายลักษณ์อักษรผูกพัน หากจะตัดสายสัมพันธ์ดังกล่าวยิ่งจำเป็นต้องเตรียมใจ เพราะมีโอกาสที่บิ๊กมัมจะระบายความโกรธลงมาใส่เกาะๆนี้"
"เหมือนเดิมไม่เปลี่ยน เจ้าชอบแบกความรับผิดชอบเกินไปอยู่เรื่อยจินเบ เอาเป็นว่าถ้าเกิดเรื่องขึ้นเราก็คิดหาทางไว้แล้วจามอน พอดีวันนี้เราพึ่งได้ทหารเด็กเกเรจากเขตเมืองมนุษย์เงือกมา70,000คน"
"หา?"จินเบประหลาดใจเมื่อเนปจูนจะฝึกพวกนั้นเป็นทหารจริงๆ
"สบายใจเถอะจามอน"
จินเบแค่ยิ้มและพยักหน้า
"แล้วอีกอย่าง ถ้าถึงเวลาที่เราไม่มีธงของบิ๊กมัมคุ้มครองแล้วยังมีธงที่พอจะยืมได้อยู่"
"หือ?"
"ธงหัวกะโหลกสวมหมวกฟางไงล่ะจามอน"
"ฮ่าๆๆๆ"จินเบหัวเราะ"แบบนี้นี่เอง ใช้ธงนั่นก็ไม่เลวนะครับ"
หลังจากนั้นไม่นานเสนาฝ่ายขวาเข้ามาหาเนปจูน
"องค์ราชา!!!"
"มีอะไรรึเสนาฝ่ายขวา?"เนปจูนถาม
"กระหม่อมพึ่งนึกได้ว่ามีปัญหา เรื่องที่พระองค์บอกลูฟี่คุงไปว่าถ้าหาสมบัติเจอก็จะยกให้ ถ้าพวกเขาหาเจอแล้วขอพระองค์เรียกเอากล่องทามาเตะคืนมาทีเถอะครับ"
"พูดอะไรของเจ้า เราบอกว่ายกให้แล้วจะให้คืนคำได้ยังไง"
"แต่ว่า.....ถ้ามันเปิดระเบิดข้างในก็จะ..."
เนปจูนสตั้นไปชั่วครู่
"อะไรนะ ถ้าเปิดจะระเบิดงั้นเหรอ!?"เนปจูนร้อง"ทำไมเอาระเบิดไปใส่ไว้?"
"คือเรื่องนั้นเป็นเพราะ10ปีก่อนมีคนขโมยของในกล่องทามาเตะไป กระหม่อมเลยเอาระเบิดไปติดตั้งไว้ในกล่องเพื่อสั่งสอนโจรขโมยสมบัติในกรณีที่มันโผล่มาอีก ถ้าเปิดออกก็จะเกิดการระเบิดอย่างรุนแรง กระหม่อมทำไปเพราะหน้าที่ดูแลคลังสมบัติ"
"เฮ้อ รู้แล้วๆ งั้นเอาไว้พวกลูฟี่คุงนำสมบัติกลับมากันเมื่อไหร่ เราจะอธิบายเหตุผลแล้วขอกล่องคืนมา"เนปจูนกล่าว"หวังว่าจะไม่ไปเปิดกล่องระหว่างทางนะ"
"กระหม่อมก็ห่วงอยู่เหมือนกัน"
"องค์ราชา ท่านเสนา พวกคุณลูฟี่กลับมาถึงวังริวงูแล้วครับ"
"โอ้ แปลว่าพวกเขาปลอดภัยดีสินะค่อยโล่งอก ไอ้เราก็กังวลมากเกิน
หลังจากนั้น เนปจูน เสนา จินเบ เคมี่ ฮาจิ ปั๊กปากุและกลุ่มหมวกฟางคนอื่นได้รู้เรื่องจากพวกลูฟี่
"เอาสมบัติทั้งหมดให้กับบิ๊กมัมไปแล้งเหรอ!!?"เนปจูน เสนาฝ่ายขวาและนามิตะโกน
"มันพูดว่าถ้าไม่มีของหวานจะทำลายเกาะมนุษย์เงือก"ลูฟี่บอกเหตุผล"ประสาทแหงๆ ถ้าเป็นเนื้อยังพอเข้าใจว่ามั้ย แต่สบายใจได้เพราะฉันบอกว่าจะตามไปเอาเรื่องกับมันแน่"
"กับ4จักรพรรดิเนี่ยนะ!!?"อุซป ช็อปเปอร์ วี่วี่ แฟรงกี้และบรู๊ค
"เราแย่แน่"วีวี่พูดหน้าซีดลง
"ฮึๆ"โรบินแค่หัวเราะ
"จะมีเรื่องกับบิ๊กมัมเหรอ!!?"จินเบก็ตกใจ
"ว้าว ท่านลูฟี่เก่งมากเลยคะ"ชิราโฮชิหัวเราะ
"นั่นมันไม่ใช่ประเด็นเฟ้ย!!"อุซปตะโกนใส่
"ท่านจมูกส้มน่ากลัวจัง"ชิราโฮชิร้องไห้
"ชื่ออุซปต่างหากเล่า"อุซปร้อง"ขอโทษที่ตะโกนใส่"
"ให้ตายสิท่าจะลำบากแล้ว คงต้องรีบขอแยกตัวจากบิ๊กมัมก่อนที่เรื่องมันจะยุ่งไปกว่านี้"จินเบกล่าว"ส่วนพวกเจ้าก็อย่าไปทำอะไรที่เป็นการหาเรื่องบิ๊กมัมมากกว่านี้เชียวล่ะ"
"ใครจะไปกล้า!!"อุซปตะโกน"ขืนเจอกับ4จักรพรรดิพวกฉันคงจะตายเกลี้ยง"
"เฮ้ย งี้ก็แย่สิเสนาฝ่ายขวา"
"แย่กว่าที่คิดอีก ถ้ากล่องทามาเตะนั่นถูกส่งไปถึงบิ๊กมัมแล้วเจ้าตัวเผอิญเปิดเองกับมือ คงจะต้องคิดว่าเป็นสาน์สท้าจากลูฟี่คุงแน่ๆ"
"งั้นก็แย่ยิ่งกว่าแย่แล้วสิจามอน"
"เอาเถอะมันช่วยไม่ได้นี่นะ"
"ในเมื่อทำไปแล้วก็ต้องยอมรับ"
"เขาแรงมาก็ต้องแรงกลับไป คงเลี่ยงการทะเลาะไม่ได้แหละนะ"นามิเดินมาถือกระบองคุริมะไว้
"ใช่แล้วล่ะ อีกฝ่ายจะเป็นใครก็..."
"เปรี้ยงงงงง!!!!!!"
5สัต์ประหลาดโดนสายฟ้าฟาดลงมา ยกเว้นคิรัวร์ที่หลบได้
"ทำไมถึงให้สมบัติไปหมดยะ!!!!!"นามิไปกระชากคอคิรัวร์เขย่าใหญ่
"ห่วงเรื่องนั้นเหรอ!!!?"อุซป บรู๊ค ช็อปเปอร์ร้อง
"เดี๋ยวซัดให้เดี้ยงเลย"นามิพูดตบหน้าซึ่งคิรัวร์ยอมโดนทีนึง
"ก็ซัดอยู่นี่ไง"ช็อปเปอร์กล่าว
"อยากเจอลงโทษใช่ไหม"คิรัวร์ยิ้มมุมปาก
นามิหน้าซีดก้าวเท้าถอยไป
"โอเค ไปนิวเวิร์ลกันได้แล้ว"ลูฟี่ชูมือขึ้น
"ไปตายชัดๆ"อุซป ช็อปเปอร์และบรู๊คร้อง
"ฮึๆ"โรบินเป็นคนเดียวที่หัวเราะ
"มันไม่ขำสักนิดนะคะ"วีวี่กล่าว
_____________________
คาริบูวิ่งอยู่ในเมือง
"บ้าที่สุด ใครแอบเอาสมบัติไปตั้งแต่เมื่อไหร่ฟะเนี่ย ไอ้หน้าไหนบังอาจ ถ้ารู้พ่อจะเชือดทิ้งซะเลย ถ้าเราเอาสมบัติเท่าภูเขากับความลับของเจ้าหญิงเงือกไปฝาก เขาคนนั้นจะต้องถูกใจและยอมรับเราแน่ๆ
คาริบูเห็นพีคอมส์กับทามาโกะที่แบกถุงใบใหญ่ข้างหน้า
"หืออะไรน่ะคนเพียบเชียว สองคนนั้นถืออะไร"คาริบูเพ่งมองดีๆ"นั่นไงไม่ผิดตัวแน่ พวกมันกล้าดีมาจากไหน เดี๋ยวจะจับฝังทั้งเป็นเลย"
คาริบูวิ่งเข้าหาทั้งสองคน
"นั่นมันสมบัติของฉันนะโว๊ย เอาคืนมาซะดีๆ!!!"คาริบูตะโกน
"ใครน่ะ?"ทามาโกะถาม
"หน้าตาคุ้นๆแฮะกาโอ"พีคอมส์กล่าว
เขาหยิบใบค่าหัวขึ้นมาดู
"อ๋อ เจอแล้ว ผมเปียกคาริบู เป็นรุกกี้ที่มาใหม่ช่วงนี้ ค่าหัว200ล้าน"เพคอมส์กล่าว
"ค่าหัว200ล้าน!!!!"
"เคี๊ยกๆๆ"คาริบูหัวเราะขณะปืนกลออกมาจากอกเขา"ปืนกล นูมะนูมะ"
"ปังๆๆๆๆ"
"อ๊ายย!!!"
"คุณพีคอมส์!!!"
คาริบูหยุดยิงและหัวเราะ แต่ก็หยุดเมื่อควันจางและเห็นกระดองเต๋า
จากนั้นก็มีแขนขาและหัวของพีคอมส์โผล่มาจากรูแขนเสื้อ ขากางเกง คือเสื้อ เขาจัดชุดให้เข้าที่
"ผู้มีพลังงั้นเหรอ?"คาริบูถาม
"ก็เออสิ"เพคอมส์ตอบ
คาริบูหยิบเคียวยักษ์ออกมาจากตัวเขา
"ก็แค่ผู้มีพลังสายโซออนละนะ ตายซะเถอะแก!!!"คาริบูโดดยกเคียวฟาดใส่
ก่อนที่เคียวจะโดนเพคอมส์ก็ยกหมัดอัดท้องคาบิรูเต็มๆและทำให้เคียวแตกเป็นเสี่ยงๆและส่งคาริบูไปอัดกำแพง
ชาวเมืองเฝ้ามองด้วยความตกใจ
เพคอมส์เดินไปหยิบถุงสมบัติขึ้นมาถือ
"พวกสายโรเกียที่คิดว่าตัวเองไร้เทียมทานน่ะอายุไม่ยืนกันนักหรอกนะ"พีคอมส์กล่าว
พีคอมส์มีค่าหัวถึง330ล้าน
"ผู้ท้าชิงมือใหม่นี่ไม่ได้เรื่องเลยซัวร์ ไปกันเถอะบอง เพคอมส์ กลับไปหามาม๊า"ทามาโกะกล่าว
พวกเขาขึ้นปลาบินจากไป
________________
กลุ่มหมวกฟางต่างแยกกันนอนพักผ่อนเตรียมเดินทาง เนื่องจากแอตแลนต้าไปนอนคุยอยู่กับพวกนามิ คิรัวร์เลยไม่ได้นอนกับสาวสักคน แถมต้องมานอนในห้องพวกผู้ชาย
แม้จะไม่ได้แย่เพราะเป็นที่พักระดับเชื้อพระวงศ์ แต่เขารำคาญเนื่องจากพวกลูฟี่ดื่มจัดงานเลี้ยงกลางดึกจนสุดท้ายคิรัวร์เลือกหนีมา
คิรัวร์กำลังมีปฎิกิริยากับพลังอสูรในร่างที่พัฒนาจากการรับพลังตรีศูล ซึ่งมันก็เกิดกับพวกชาวแอตแลนติสบางคนที่คุมพลังไม่ได้มาแล้ว พวกมันกระหายการฆ่าฟันหรือง่ายกว่าคือร่วมรักหญิงเพื่อให้ตัวเองสงบ การที่เขาไม่ได้นอนกับพวกเธอจึงไม่อาจดับความกระหายฆ่าฟันได้
เนื่องจากไปห้องแม่ไม่ได้ เขาตัดสินใจไปปะการังนางเงือกที่ขึ้นชื่อเกาะเงือกแทน ซึ่งเขาอาจจะเชยชมนางเงือกมาทำรักบ้างก็ได้
แต่เขาไม่คาดฝันเพราะได้รู้ว่ามันปิดอยู่
ในตอนนั้นเขาสัมผัสได้ว่ามีคนตามมา แถมยังตามมาได้โดยเขาสัมผัสไม่ได้อีก
"ใครกัน!!!"คิรัวร์หันไปด้านหลังชักดาบ
"ว๊าย!!!"
แต่กลับพบคนไม่คาดฝันคือชิราโฮชิที่ขี่เมลกาโล
"นี่มันอะไรกันชิราโฮชิ?"
"คือ...เราเห็นท่านคิรัวร์ออกมาเลยตามมาคะ"
"แล้วพวกยามล่ะ?"
"พวกเขาหลับกันหมด"
"จริงสินะพวกยามเมาหลับแอ๋นี่นา"คิรัวร์คิด นั่นทำให้ชิราโฮชิแอบออกมาได้
"เราเลยใช้วิธีแบบท่านลูฟี่ออกมา"ชิราโฮชิกล่าว ซ่อนอยู่ในปากเมลกาโลอีกแล้ว
"ว่าแต่ท่านคิรัวร์มาที่นี่ทำไมคะ?"
"ข้านอนไม่หลับเลยกะว่าจะมาชมพวกนางเงือกน่ะ"
"เรอะคะ อยากชมนางเงือกสินะ"ชิราโฮชิแก้มแดง เธอรู้สึกโกรธเล็กน้อยยังไงไม่รู้และเริ่มเดินลงน้ำไป
"ชิราโฮชิ?"
"คือว่า....เราชอบผู้ชายแบบท่านคิรัวร์นะคะ"ชิราโฮชิพูดแก้มแดงขึ้นหันมายิ้มให้
"ว้าว เธอน่ารักมาก"คิรัวร์คิด"ขอบคุณ"
"เราชอบท่านคิรัวร์ไม่ได้เหรอ?"
"คือว่าฉันมีภรรยา5คนแล้วนะ"
"เราอ่านเจอในหนังสือว่าผู้ชายมักมีผู้หญิงเยอะคะ....เราเลยอยากคบท่านดูบ้าง"
"แต่ข้าจะเดินทางแล้ว"
"เพราะงั้นข้าจะหว่านเสน่ห์ท่านให้ท่านหลงรักข้าบ้าง"
"หา ทำยังไง?"
และในทันใดนั้นชิราโฮชิถอดเสื้อทำให้คิรัวร์เห็นร่างเปลื่อย
"ทะ ทำอะไรน่ะ"
"ก็หว่านเสน่ห์ไงคะ ข้าอ่านเจอมาจากหนังสือน่ะ แล้วก็....เอ่อ...ทำให้ฉันเป็นทาสเซ็กส์ทีคะ"
"ไปอ่านหนังสือไหนมา"
"เปล่าคะ พี่ริวโบชิเคยบอกว่าการที่หญิงสาวหลายคนจะคบผู้ชายคนเดียวกัน นั่นหมายถึงเป็นทาสเซ็กส์ของเขา"
"ไอ้พี่บ้านั่นสอนอะไรน้องสาวฟะ"คิรัวร์ส่ายหัว พยายามกลั้นความรู้สึกอยากทำรักเจ้าหญิงเงือก
ในตอนนั้นร่างยักษ์เข้ามาจับกุมตัวคิรัวร์ไว้
"ช่วยอ่อนโยนด้วยนะคะ"ชิราโฮชิพูดอย่างไร้เดียงสา
"กรร..."เสียงคิรัวร์เปลี่ยนไปและตาแดงขึ้น
"ท่านคิรัวร์?"ชิราโฮชิรู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไป
"ไม่ไหวแล้ว....ขอโทษนะชิราโฮชิ"คิรัวร์พึมพำเบาๆ
จากนั้นภาพตรงหน้าเจ้าหญิงเงือกก็มืดลง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น