ลำดับตอนที่ #242
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #242 : มาถึงเดรสโรซ่า
นกส่งหนังสือพิมพ์กระจายข่าวใหญ่ไปทั่วนิวเวิร์ล
จุดกำเนิดของคลื่นใหญ่นั้น เริ่มการแรงกระเพื้อมแผ่วเบาที่แทบมองไม่เห็น
"เฮ้ ที่ตกลงซื้อขายกับดองกี้โฮเต้แฟมิลี่มันว่ายังไง้บ้าง"
"ผมโทรไปหลายรอบแล้วละครับ แต่ไม่มีใครรับสายเลยครับ"
"อย่ามาล้อเล่นกันนะ ไม่มีอาวุธจะชนะสงครามนี่ได้ยังไง"
ในเมืองราวกับเกิดสงครามกลางเมือง ทหารติดอาวุธวิ่งผ่านไผ มีเด็กผู้หญิงร้องไห้
__________________
ที่แห่งหนึ่งในนิวเวิร์ล ร่างของหญิวสาวผมสีชมพูกินพิซซ่ามองข่าวที่ลงหนังสือพิมพ์
____________________
"เฮ้ยๆ อะไรกันเนี่ย พวกรุกกี้สุดแสบเมื่อ2ปีก่อนมันร่วมมือกัน"
____________________
ในเมืองแห่งหนึ่งในนิวเวิร์ล
"มันต้องวางแผนชั่วอะไรเอาไว้แน่"
__________________
จินฝนเบกำลังอ่านข่าวหนังสือพิมพ์
________________
ท่าเรือแห่งหนึ่ง คล็อกโคไดล์กำลังอ่านหนังสือพิมพ์
"โดฟลามิงโก้เลิกเป็นเจ็ดเทพโจรสลัด"
"เหตุผลล่ะ? ไม่มีข้อมูลมากกว่านี้เหรอ?"
________________________
ที่มั่นกลุ่มโจรสลัดคิด
"ทำไมเรื่องจับมือเป็นพันธมิตรถึงรั่วได้ฟะเนี่ย ไอ้นักเขียนที่ชื่ออับซานี่มันเป็นใคร"
"พักหลังสกู๊บของมันมีแต่ข่าวใหญ่ๆ"
"จะความแตกก็ช่างมันเถอะ"ยูสทัส กัปตันคิดกล่าว"หมวกฟาง นักดาบทมิฬและทราฟาลก้า เป้าหมายต้องเป็นหัว1ใน4จักรพรรดิเหมือนพวกเราแน่ พวกมันเล็งใครกันนะ!!!"
ห่างจากที่มั่นกลุ่มโจรสลัดคิด เรือโจรสลัดที่มีใบเรือธริลเลอร์บาร์คกำลังแล่นออกไป
___________________
พวกเขาฟังเสียงจากปลายหอยทากสื่อสาร
"รับแล้ว"ช็อปเปอร์ร้อง
"รับแล้ว!!"บรู๊คร้อง
"โดฟลามิงโก้!!!"ลูฟี่ตะโกน
"ชี่ๆ เดี๋ยวเสียงก็ลอดเข้าไปหรอก"อุซปกล่าว
"ฮัลโหล"ลูฟี่ตะโกนใส่หอยทาก"ฉันมังกี้ D ลูฟี่ ชายที่จะเป็นราชาโจตสลัด"
"เจ้าบ้าฉันบอกให้นายเงียบไงเล่า!!"อุซปตะโกนทุบหัวลูฟี่
"เฮ้ย มิงโก้!!!"ลูฟี่ตะโกน"หัวหน้าซีซ่าร์ที่ทำเรื่องโหดร้ายกับซีซ่าร์และพวกเด็กๆคือแกใช่มั้ย ฉันจะคืนตัวซีซ่าร์ให้ตามสัญญา ถ้ายังทำเรื่องแบบเดิมอีกละก็ คราวนี้ฉันจะอัดแกด้วยเลย!!!"
"หมวกฟาง ลูฟี่ 2ปีหลังจากพี่แกตายก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย แกไปทำอะไรอยู่ที่ไหนมาเหรอ?"
"เรื่องนั้นน่ะถึงตายก็ไม่บอกหรอก"
"หึหึหึ ฉันอยากเจอแกนะรู้มั้ย ฉันมีของบางอย่างที่แกอยากได้สุดๆอยู่ในกำมือ"
"ของที่ว่าเป็นเนื้อที่อร่อยขนาดไหนเหรอ?"ลูฟี่ถาม
"คิดเป็นแต่เรื่องนี้รึไง"คิรัวร์ตะโกน
"เจ้าหมวกฟางอย่าไปหลงตามมันเซ่"ลอว์ตะโกนดึงลูฟี่ออกไป
"เนื้อหนึ่งชิ้น เนื้อสองชิ้น"ลูฟี่พูดน้ำลายไหล
"ลูฟี่ หนักแน่นหน่อยสิ ไอ้หมอนั่นน่ะมันจูงจมูกนายอยู่นะ"อุซปเขย่าตัวลูฟี่
"เนื้อ200ชิ้นเลย"ลูฟี่กล่าว
"หยุดเลยนะ อย่าเพ้อไปกับมันเซ่!!!"อุซปตะโกนและตบหน้าลูฟี่เรียกสติ
"โจ๊กเกอร์ เลิกพูดนอกเรื่องได้แล้ว ตามสัญญา"ลอว์กล่าว
"เรื่องแบบนั้นฉลาดกว่าอยู่แล้ว แกก็รู้ดีว่าถ้าสัญญากับฉันแล้วไม่ทำตามมันจะเกิดอะไรขึ้นใช่มั้ย เอาล่ะ ก่อนอื่นขอยืนยันหน่อยว่าพาร์ทเนอร์คนสำคัญทางธุรกิจของฉันยังอยู่"
ลอว์หักตัวสายโทรศัพย์ไปหาซีซ่าร์ที่โดนขังไว้
"โจ๊กเกอร์ ฉันขอโทษที่ทำให้นายต้องสละตำแหน่งเจ็ดเทพ--"
"จากนี้อีก8ชั่วโมงที่หาดทางตะวันออกเฉียงใต้ของเกาะกรีนบิททางเหนือของเดรสโรซ่า ฉันจะเอาซีซ่าร์ไปทิ้งไว้ที่นั่นตอน3โมง มารับเองละกัน แล้วก็ไม่ต้องติดต่อมาอีกนะ"
"เหงาจังเลยนะ ขอดื่มกับการตอนโตสักแก้วไม่ได้รึยังไง"
"วางหูไปได้แล้ว"ลูฟี่วางหูโทรศัพย์ไป"เกือบไปแล้ว เกือบจะหลงกลตามมันไปแล้วนะเนี่ย"
"ตาๆ"อุซปกล่าว ตาของลูฟี่ยังเป็นเนื้อ
"เดี๋ยวนะ ยังไม่รู้เลยว่ามันจะมากันกี่คน"ซันจิกล่าว"ถ้ามันยกพวกมากันหมดมาดักรอที่จุดนัดพบละจะทำยังไง"
"ไม่นะ!!!!!"อุซปและช็อปเปอร์ร้อง
"ไม่ต้องห่วง เรื่องนั้นไม่ต้องใส่ใจหรอก"ลอว์กล่าว
"หมายความว่ายังไง?"เซียร์ถาม
"ตามแผนที่วางเอาไว้ การคืนตัวซีซ่าร์ก็เป็นเหมือนนกต่อนั่นแหละ"ลอว์กล่าว
"งั้นแปลว่าเป้าหมายคือทำลายโรงงานผลิตสไมล์ตอนที่หมอนั้นไม่อยู่เหรอ?"อุซปถาม
"เออ"ลอว์ตอบ"แต่ฉันไม่รู้ว่าโรงงานนั่นอยู่ที่ไหน"
"โรงงานมันก็ต้องใหญ่สิจะหาไม่เจอได้ยังไง พอไปถึงเดี๋ยวก็รู้เองแหละ"แฟรงกี้กล่าว"หนึ่งในบีมของฉันก็พอแล้ว"
"ลูกพี่!!!!"อุซปและช็อปเปอร์ทำท่าตามแฟรงกี้
"มีแค่ข้อมูลของโรงงานที่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ"ลอว์กล่าว
"ก็แน่อยู่หรอก โรงงานสำคัญของศัตรูนี่ อาจจะมีความลับบางอย่างอยู่ละมั้ง"คิรัวร์กล่าว
"ท่านลอว์"คินเอมอนพูดขึ้น"เมื่อกี้ท่านพูดว่าจะไปที่กรีนบิทอย่างงั้นเหรอขอรับ?"
"เรือจะจอดที่เดรสโรซ่าสบายใจได้"ลอว์กล่าว
"โทราโอะ นายเคยไปที่นั่นมาแล้วเหรอ เดรสโรบ้าน่ะ"ลูฟี่กล่าว
"เดรสโรบ้า?"โรบินนึกถึงหญิงชราสวมชุดเดรส
"เดรสโรซ่าเฟ้ย"ลอว์แก้ไข"ฉันไม่เคยไปที่นั่น ประเทศที่ไอ้หมอนั่นได้มา"
"ถ้างั้นไว้ไปถึงที่นั่นค่อยคิดแล้วกัน ผจญภัยๆ อยากไปให้ถึงเดรสโรซ่าเร็วๆจัง แล้วก็อยากไปวาโนะคุนิสักครั้งด้วย"
"พูดบ้าๆจะเข้าไปโดยไม่วางแผนก่อนเนี่ยนะ"ลอว์กล่าว
"ซันจิ หิวข้าวแล้ว"ลูฟี่วิ่งผ่านลอว์ไปหากุ๊กประจำเรือ"ข้าวเช้าเป็นอะไรเหรอ?"
"แซนวิสน่ะ"ซันจิตอบเดินตามกัปตันไปห้องครัว ทุกคนในกลุ่ม คินเอมอนและโมโมโนะสุเกะก็ตามไปด้วย
"ว้าว ขอแซนวิสสายไหมนะ"ช็อปเปอร์กล่าว
"ฉันขอแค่ชาก็พอ"โรบินกล่าว
"ฉันขอกาแฟ"คิรัวร์กล่าว
"ฉันขอนมช็อตโกแลนนะคะ"วีวี่กล่าว
"ของผมขอนมนะครับ"บรู๊คกล่าว
"แซนวิสเนี่ยคืออะไรรึขอรับ?"โมโมโนะสุเกะถาม
ลอว์นิ่งค้างไป
"ฉันเกลียดขนมปังเฟ้ย"ลอว์ตะโกนก่อนจะอ้าปางค้าง
_______________________
ทุกคนต่างมากินข้าวในห้องครัวที่ซันจิทำแซนวิชให้ คินเอมอนเล่าเรื่องที่เขาตามมาช่วยโมโมโนะสุเกะที่พังค์ฮาซาร์ด
"คงบอกไม่ได้ว่าเหตุใดพวกข้าน้อยถึงได้ถูกตามล่า แต่เดิมทีแล้วพวกข้าน้อยเดินทางไปยังที่ที่ชื่อว่าโซ"
"โซ!?"ลอว์พูดขณะกินข้าวปั้น
"อืม รู้จักรึขอรับ?"คินเอมอนถาม
"อะไรจะบังเอิญขนาดนี้ ฉันว่าหลังส่งตัวซีซ่าร์และทำลายโรงงานสไมล์แล้วจะไปที่โซเป็นที่ต่อไป พรรคพวกฉันไปรออยู่ที่นั่นแล้ว"
"เอิ้ก!!!"บรู๊คเรอข้างนามิ
"ตาบ้าบรู๊ค"นามิชกหน้าเขา
"จริงรึขอรับ"คินเอมอนกล่าว"ถ้าอย่างงั้นให้พวกข้าน้อยร่วมเดินทางไปถึงที่นั่นด้วยเถอะขอรับ"
"ได้เลย พอเสร็จแล้วพวกเราก็ไปที่วาโนะคุนิกันต่อ"ลูฟี่กล่าว
"ใช่ ไปที่นั่นกันเลย"เซียร์พูดยื่นเนื้อแฮมไปให้วีวี่
"เฮ้ย--"ลอว์จะแย้ง
"ซามูไร3คนกับโมโมโนะสุเกะรวมเป็น4คนได้เดินทางไปที่โซ แต่ได้เกิดอุบัติเหตุ 2ซามูไรและโมโมโนะสุเกะพัดไปที่เดรสโรซ่า"
"แต่ว่าที่นั่นน่ะพวกของโดฟลามิงโก้ก็ไล่ตามพวกเราไม่หยุด ข้าน้อยจึงแอบเข้าไปหลบซ่อนในเรือลำหนึ่ง ที่นั่นมีพวกเด็กๆที่อยากรักษาโรค แต่โชคไม่ดีอยู่ๆเรือนั่นก็เดินทางออกจากเกาะจนไปถึงเกาะแห่งนั้น"
โมโมะโนะสุเกะบนเรือโบกมือไปหาคินเอมอน
"ท่านพ่อ"
"โมโมโนะสุเกะ"
"ด้วยความตกใจข้าน้อยจึงรีบตามไปแต่เพื่อนซามูไรที่ชื่อคันจูโร่กลับถูกจับตัวไป"
"ตามโมโมโนะสุเกะไปซะไม่ต้องมาห่วงข้า"คันจูโร่บอกขณะคินเอมอนนั่งเรือเล็กออกไป
"ฮือๆ เขาสละตัวเองให้ข้าน้อยหนีออกทะเลไปได้ ดังนั้นข้าน้อยจะต้องไปช่วยเขาออกมาให้ได้"คินเอมอนกล่าว
"คันจูโร่!!!!"แฟรงกี้กับช็อปเปอร์ร้องไห้
"ฉันจะไปช่วยหมอนั้นด้วย"ลูฟี่กล่าว
"นี่พวกนายอย่าลืมจุดประสงค์หลักสิ"ลอว์กล่าว
_______________________
ที่นิวเวิร์ลใกล้กับเรดไลน์ ศูนย์ฯใหญ่แห่งใหม่นิวมารีนฟอร์ด แบรนนิวกำลังคุยกับเหล่านายพลเรื่องข่าวเช้านี้
"เจ็ดเทพโจรสลัด มีเพียง7คน เหล่าโจรสลัดที่ได้รับอนุญาติจากรัฐบาลโลกให้ทำอะไรได้ตามใจชอบ ในการแลกเปลี่ยนพวกเขาต้องแข็งแกร่งและโด่งดัง เรื่องที่พวกเขาอยู่ข้างรัฐบาลควรจะเป็นสิ่งคุกคามโจรสลัดอื่นทั้งหมด
นักดาบที่เก่งที่สุดในโลก ตาเหยี่ยวจูลาคีล มิฮอว์ค
ราชาแสนชั่วร้ายแห่งเดรสโรซ่า ปีศาจสวรรค์ ดองกี้โฮเต้ โดฟลามิงโก้
อาวุธมนุษย์ของกองทัพเรือ จอมป่าเถื่อน บาโธโลมิว คุมะ
จักรพรรดินีอเมซอนลิลลี่ โจรสลัดจักรพรรดินีโบอา แฮนค็อก
ผู้บงการเบื้อหลังเหตุการณ์ที่ร็อคกี้พอร์ท ศัลยแพทย์แห่งความตาย ทราฟาลก้า ลอว์
ตำนานที่ยังมีชีวิต หัวหน้าขององค์กรส่งออกโจรสลัด ตัวตลกพันเหรียญบ้ากี้
จอมมารผู้ปกครองความตาย เซราฟ
"ทั้งหมด7คน ทว่า ไม่นานมานี้ ตัวจริงของเซราฟคือนามิคาเสะ คิรัวร์ หลานชายของราชาโจรสลัด เช้านี้โดฟลามิงโก้ได้ลาออกอย่างกระทันหัน ลอว์ก็เช่นกัน เราคงต้องไล่มันออกจากเจ็ดเทพโจรสลัด ความสมดุลของสามขั้วอำนาจโลกคงต้องสั่นคลอน"
"เข้าใจแล้วแบรนนิว"อาคาอินุกล่าว
"จอมพล"
"ฉันไม่ปล่อยให้ลอว์ หมวกฟางและนามิคาเสะทำตามใจชอบหรอก เมื่อวานฉันเองก็ได้รับการติดต่อที่น่ารำคาญมาจากสโม๊คเกอร์แห่งG-5 เช็คสถานการณ์ดูอีกวัน แล้วค่อยส่งฟูจิโทระไปที่นั่น"
____________________
เดรสโรซ่า ประชาชนยังมาร้องเรียนที่วังเรื่องโดฟลามิงโก้สละตำแหน่งอยู่
เบบี้ไฟว์กลับมาเดรสโรซ่ามีผ้าปิดแผลที่แก้ม เดินมองหาใครบางคน
"ท่านเทรโบร อยู่ที่ไหนเหรอคะ นี่เห็นท่านเทรโบรไหม?"เบบี้ไฟว์ถามชูก้า
"ไม่เลย"ชูก้าตอบ
"นายน้อยคิดจะทำอะไรนะ"โจร่ากล่าว
"ถ้ากองทัพเรือยกกำลังบุกมาฉันจะเข้าไปสู้เองอิ้ง!!"มัดไวน์กล่าว
"พวกเราต้องทำตามที่นายน้อยสั่ง"ลาวจีกล่าว
"อ๊ะ อยู่นั่นเอง"เบบี้ไฟว์มองบนที่สูงของวัง
เทรโบรเป็นชายมีร่างเหนียวสีขาวที่เป็นพลังผลปีศาจ เขามีใบหน้าใหญ่ มีน้ำมูกไหลจากจมูกและถือไม้เท้าสีทองรูปดอกจิก
"โอ้ เบบี้ไฟว์เองเรอะ? ดูสิชาวเมืองแตกตื่นกันใหญ่ ทั้งโลกเองก็คงปั่นป่วนเช่นกัน"
เทรโบรไหลลงพื้นมาหาเบบี้ไฟว์
"ว่าแต่เธอน่ะคู่หมั้นโดนเป่าไปอีกคนแล้วใช่ปะ?"
"ใกล้เกินไปแล้วคะ พูดเรื่องนั้นกี่สิบรอบแล้วเนี่ยขี้ตื้อชะมัดเลย"
"ขี้ตื้อแล้วไงต่อเรอะ ถึงขี้ตื้อแต่ก็ชอบนะ"
"หนวกหูน่า นายน้อยบอกให้ไปหาและให้เอาสิ่งนั้นไปด้วย อย่าเข้ามาใกล้เชียวนะน่าขนลุก
"เลิกเลือกผู้ชายที่จะถูกดอฟฟี่เป่ากระเด็น แต่งงานกับฉันดีกว่านะ เฮะๆๆ เขาล้อเล่น"เทรโบรหัวเราะเดินจากไป
"ต้องการเรา"เบบี้ไฟว์กล่าว
"หยุดเลยนะ!!!!"โจร่าและลาวจีตะโกน
__________________
ในห้องบัลลังก์ที่มืดมิด มีเพียงแสงส่องมา มีบัลลังก์4ตัวตั้งอยู่ โพธิ์ดำ โพธิ์แดง หัวใจและดอกจิก โดฟลามิงโก้ยืนอยู่ที่หน้าต่าง
"โคลอสเซียมได้รับความนิยมล้นหลามตลอด เป็นเพราะว่านายเลยละไดอาแมนเต้"
"อะไรกันเล่าดอฟฟี่ เพราะเสน่ห์ดึงดูดผู้คนในฐานะราชาของนายต่างหาก"
"ผิดแล้ว เพราะฝีมือของนายต่างหาก"
"พอเถอะน่า ชมอย่างกับฉันเป็นฮีโร่ของโคลอสเซียมไปได้"
"ก็นายนี่แหละที่เป็นฮีโร่ของโคลอสเซียม"
"หยุดเถอะ"
"หยุดก็ได้"
"ถ้านายยืนยันถึงขนาดนั้น ใช่ ฉันนี่แหละที่เป็นฮีโร่ของโคลอสเซียม!!!"ไดอาแมนเต้ตะโกน
ร่างเหนียวหนืดลอยลงมา เทรโบร
"เอามาให้แล้วล่ะดอฟฟี่"เทรโบรกล่าว
"ใกล้เกินไปแล้ว"
"ใกล้ไปเรอะแล้วไงต่อ"
"ก็แค่นั่นแหละนั่งลงเถอะ"โดฟลามิงโก้กล่าว
เทรโบรไปนั่งที่บัลลังก์ดอกจิก ขณะที่โดฟลามิงโก้มองหีบสมบัติเล็กๆที่เทรโบรเอามาให้
"ถ้ามันรู้ว่ามีสิ่งนี้อยู่ หมวกฟางลูฟี่ต้องหาทางเอาไปแน่ๆเลย การเป็นพันธมิตรของพวกมันนั่นแหละที่จะกลายเป็นปัญหา ไดอาแมนเต้ ฉันอยากฝากสิ่งนี้เอาไว้กับนาย"
"เดี๋ยวก่อนนะดอฟฟี่ ฉันคงไม่ไหวหรอก"ไดอาแมนเต้กล่าว
"ไม่หรอก ฉันอยากฝากฝังเอาไว้กับนาย"
"พอเถอะ พูดอย่างกับฉันเป็นอัจฉริยะ"
"ก็แหม่ มีแต่อัจฉริยะอย่างนายที่ทำได้นี่"
"หยุดชมได้แล้วน่า"
"ถ้างั้นเลิกก็ได้"โดฟลามิงโก้กล่าว
"ถ้านายยืนยันขนาดนั้นฉันคงต้องยอมรับ ตามนั่นแหละ ถึงเจ้าหมวกฟางคิดจะมาชิงไปฉันก็ไม่ปล่อยให้มันทำแน่"
"หึหึหึ ค่อยเบาใจหน่อย มันต้องโดดมาติดกับแน่ มันต้องไม่ปล่อยให้ผลเมระเมระ พลังของพี่ชาย ต้องตกไปอยู่ในมือของคนอื่นแน่อยู่แล้ว"
__________________
ที่เรือซันนี่ โรบินหลับตาอยู่ที่หน้าต่างหอเฝ้าระวัง
คิรัวร์เดินเข้ามารวบกอดนักโบราณคดีสาวจากด้านหลัง
"คิรัวร์คุง"โรบินหันไปจูบปากคิรัวร์"อนุณสวัสดิ์จ๊ะ"
"อืม"คิรัวร์กล่าวและเริ่มลูบไล้ตัวเธอ
"ฮิๆ งั้นมาสนุกตอนเช้ากันหน่อย"
แต่แล้วสายตาเธอหันไปเห็นเกาะ
"เห็นเกาะแล้ว!!!"โรบินตะโกนบอกทุกคน
ทุกคนบนเรือต่างมาที่ดาดฟ้าเรือมองดูเกาะ
"โอ้โห อะไรเนี่ยเกาะที่ดูเถื่อนๆนั่นน่ะ มาถึงเดรสโรซ่าแล้ว!!!!"
"เจ้าบ้าเดี๋ยวโดฟลามิงโก้ได้ยินหรอก"อุซปตะโกน
"จะได้ยินได้ยังไงกันเล่า"โซโลกล่าว
"จะไปช่วยเดี๋ยวนี้แหละคันจูโร่!!!!"คินเอมอนกับโมโมโนะสุเกะตะโกน
ที่นี่คือประเทศแก่งความรักและความรู้สึกแรงกล้า เดรสโรซ่า
_____________________
เรือซันนี่มาจอดที่ชายฝั่งหิน
"ฮะๆๆๆ มาถึงแล้วเดรสโรซ่า!!!"ลูฟี่ตะโกน
"เสียงดังเกินไปแล้วนะลูฟี่ นี่มันถิ่นศัตรูนะ!!"อุซปตะโกน
"เอาเป็นว่าพวกเราเข้าไปในเมืองกันก่อนได้ใช่มั้ย?"ลูฟี่ถาม
"เออ ฟังนะห้ามประมาทอย่างเด็ดขาด ถ้าเราทำลายโรงงานไม่ได้แผนทุกอย่างจะพังหมด"ลอว์กล่าว
"นี่ ฉันนึกอะไรดีๆได้แล้วล่ะโมโมะ"ลูฟี่วิ่งไปหามังกรน้อย
เขานั่งบนหลังโมโมโนะสุเกะ
"เอาล่ะไปที่เมืองกันเลย"
"มันหนักนะลงไปซะ ข้าน้อยน่ะบินไม่ได้และจะไม่เข้าเมืองด้วย ท่านพ่อบอกให้รออยู่นี่"
"บินไม่ได้เรอะ พูดอะไรของนายน่ะ ก่อนหน้านี้นายยังบินได้เลยนี่"ลูฟี่กล่าว
"ไม่รู้ด้วยหรอก บอกว่าบินไม่ได้ก็คือไม่ได้"
"ปัดโธ่เอ๊ย หมอนี่น่ะบินได้จริงๆนะ"ลูฟี่กล่าว
"ทั้งที่ไม่มีปีกน่ะเรอะ?"โรบินถาม
"ก็อย่างที่บอกไปไง ข้าน้อยจำเรื่องนั้นไม่ได้หรอก ต่อให้ข้าน้อยบินได้"
ในหัวโมโมโนะสุเกะนึกถึงมือใครบางคน
"ข้าน้อยไม่อยากเจอเรื่องน่ากลัวแบบนั้นอีกแล้ว ใครจะไปอยากบินบนฟ้ากันเล่า!!!!"
"อะไรกันนายกลัวความสูงงั้นเรอะ?"ลูฟี่ถาม
"หนอยแน่!!!"โมโมโนะสุเกะตรงเข้ากัดหัวลูฟี่
"โอ๊ย เจ็บๆ"
"อย่ามาปากพล่อยนะ นักรบเขาไม่กลัวอะไรทั้งนั้น!!!"
"หยุดได้แล้วเข้าบ้าเอ๊ย!!!"ลูฟี่ต่อยโมโมโนะสุเกะ
ทั้งสองเริ่มสู้กันฝุ่นควันปกคลุมทั้งคู่
"นักรบแล้วไงล่ะ ฉันคือคนที่จะเป็นราชาโจรสลัดเชียวนะ!!!!"ลูฟี่ตะโกน
"อ้อ งั้นเรอะ งั้นข้าน้อยก็คือผู้ที่จะได้เป็นโชกุนวาโนะคุนิในอนาคตเหมือนกันขอรับ!!!"โมโมโนะสุเกะตะโกน
"ว่าไงนะเจ้าปลาไหล"
"เจ้าลิงโอหัง!!!"
"คุณลูฟี่ ฝ่ายตรงข้ามอายุแค่8ขวบนะครับ"
"หยุดได้แล้วโมโมโนะสุเกะ นั่นผู้มีพระคุณนะ"คินเอมอนห้าม
"แฮ่กๆๆ"ทั้งสองถอยห่างจากกัน
"ขอโทษด้วยท่านลูฟี่ โปรดอย่าถือสาเลย ถึงเป็นเด็กแต่เป็นชาววาโนะคุนิจึงทะนงในศักดิ์ศรี แต่ไม่นึกว่าท่านจะทะเลาะกับเด็ก8ขวบเป็นจริงเป็นจัง"
"ฮึ้ย ฉันเกลียดพวกขี้ขลาดนี้เจ้าบ้า แบร่ๆๆๆ"ลูฟี่แลบลิ้นใส่
"หนอยแน่ เจ้าบ้า--"
"บอกว่าให้พอได้แล้ว!!!!"
"ฮือๆๆ นามิ!!!"โมโมโนะสุเกะบีบน้ำตาไปหานามิจะซุกอกเธอ
"ฉัวะ!!!!"แต่มีรอยฟันพุ่งมาขีดเป็นเส้นกั้นทำเอามังกรน้อยชะงักหันไปมองคิรัวร์ที่จ้องเขาเขม็ง
"อย่าคิดทำ คราวหน้าฉันจะฟันแกทิ้ง"คิรัวร์กล่าวเสียงดุ โมโมโนะสุเกะจ๋อยคลานออกไป
"คินเอมอนรีบไปที่เมืองเถอะ ปลอมตัวสักหน่อยเป็นไง"
คินเอมอนวาดรูปผู้ชายใส่เสื้อเชิ้ตดำขณะที่ผู้หญิงโป๊
"ผู้คนในเดรสโรซ่าล้วนแต่งกายเช่นนี้ เพื่อให้กลมกลืนกับชาวเมืองขอให้ทุกท่านปลอมตัวตามนี้ขอรับ"คินเอมอนกล่าว
"เดรสโรซ่านี่สุดยอดไปเลย"ซันจิร้อง
"จริงด้วยครับ!!!"บรู๊คร้อง
"อย่ามาตอแหลนะยะ!!!"นามิกับเซียร์ทุบหัว3โรคจิตลงพื้น
"นี่ เธอช่วยเก็บเจ้านี่ให้ที"ลอว์ฉีกกระดาษเป็นแผ่นเล็กๆส่งให้
"นี่มันบีเบิ้ลการ์ดเรอะ?"นามิกล่าว
"ใช่ อย่างที่คุยกันไว้ มันจะช่วยชี้ทางไปโซ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับพวกฉันก็ไปที่นั่นได้เลย"ลอว์พูดแล้วก้มหยิบกระดาษม้วนมาเปิด
"เดี๋ยวสิ"นามิกล่าว
"ถ้าเกิดอะไรขึ้นอย่างงั้นเรอะ!? ไม่น่ามีอะไรหรอกมั้ง"
"ไม่รู้สิ"
"นี่อะไรเหรอ?"ลูฟี่ถามมองดูกระดาษ
"แผนที่ที่พรรคพวกฉันเขียนไว้"
"ห่วยจัง"เซียร์กล่าว
"ตอนนี้เราอยู่นี่ที่หาดทางตะวันตกของเดรสโรซ่า ส่วนวังของโดฟลามิงโก้อยู่ใจกลางเดรสโรซ่า แปลว่าโรงงานผลิตสไมล์น่าจะอยู่ที่ไหนสักแห่งบนเกาะ เรามีเวลาน้อย ทีมทำลายโรงงานช่วยเร่งมือกันด้วย"
"กลิ่นนี่มัน"ซันจิเดินไปพร้อมคนอื่นที่โดนกลิ่นจูงจมูก
"ส่วนฉันที่เป็นทีมส่งตัวซีซ่าร์จะเดินทางผ่านเดรสโรซ่าแล้วใช้สะพานยาวทางเหนือข้ามไปที่เกาะกรีนบิท"
"ทำไมต้องอุตส่าห์เดินผ่านเดรสโรซ่าด้วยล่ะ ไปด้วยเรือไม่ได้เรอะ?"
"เห็นว่าไปทางน้ำไม่ได้น่ะ"ลอว์กล่าว
"แหม่ ท่าทางน่าสนุกนะ"โรบินกล่าว
"เอ่อ ช่วยพาฉันไปส่งดีๆนะ"
ทีมส่งตัวซีซ่าร์กับโมเน่ ลอว์ อุซป โรบิน
"คันจูโร่ ถ้ายังปลอดภัยก็ดี"โมโมโนะสุเกะกล่าว
"ส่วนทีมที่คอยเฝ้าเรือก็ระวังให้ดีก้วย อย่าให้มันชิงเรือไปได้เชียวล่ะ"ลอว์กล่าว
"ว่าไงนะ หมายความว่ายังไงเนี่ย"
"ศัตรูจะบุกมารึขอรับ?"โมโมโนะสุเกะกล่าว
"เอ๋ งานเฝ้าเรือนี่ไม่ปลอดภัยเหรอครับ!!!"บรู๊คร้อง
"ก็อยู่ในแดนศัตรูนี่นะ แต่ว่าทีมเฝ้าเรือของเรามีซันจิอยู่ด้วย...."
พวกเขาสังเกตว่าลูฟี่ โซโล ซันจิต่างหายไป
"หวา ซันจิหายไปไหน!!!"ช็อปเปอร์ร้อง
"พวกลูฟี่ก็หายไปแล้ว"อุซปกล่าว
"ชิ พวกนั้นเป็นตัวหลักของแผนนะ"ลอว์กล่าว
"นี่ แล้วใครจะคอยปกป้องพวกเราล่ะเนี่ย!!!"ช็อปเปอร์ร้อง
___________________
บ้านเรือนถูกสร้างเหมือนบ้านในนิทาน ชาวเมืองสวมเสื้อแฟนตาซีและบทเพลง นี่คือเมืองเดรสโรซ่า
เหล่าผู้มาเยือนประเทศแห่งนี้จะต้องหลงใหลกับสิ่งต่างๆของที่นี่ อย่างแรกกลิ่นอันหอมหวานของทุ่งดอกไม้และกลิ่นหอมหวานของอาหารที่คนในประเทศภูมิใจ
"หอมจังเลย"ลูฟี่ ซันจิและแฟรงกี้กล่าว
อีกอย่างคือการเต้นรำอันเร่าร้อนอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยของเหล่านักเต้นสาว
"นี่ก็หอม!!!!"ซันจิร้องมองสาวนักเต้น
และอีกอย่างคือ
"โฮ่งๆๆๆ"
"นี่เดี๋ยวเถอะหยุดนะมาริโม"
พวกเขาเห็นสุนับตัวนึงกำลังคาบแขนตุ๊กตาหนีเจ้าตุ๊กตาแขนด้วนตัวนึง
"บอกให้หยุดไงมาริโม นี่ เอาแขนฉันคืนมานะ ให้ตายสิแกนี่ทำแต่เรื่อง นุ่นหลุดออกมาแล้วนะเนี่ย"
หมาไม่คืนและวิ่งไป กลุ่มหมวกฟางมองด้วยความตกตะลึง
"ตุ๊กตานุ่นเรอะ?"
ภาพที่เห็นทำให้ผู้มาเยือนต้องตกตะลึงกันทุกคน
พวกลูฟี่เห็นทหารของเล่นชุดดำโผล่มาด้านหน้า
"สวัสดีผมคือทหารครับ โอ๊ะโอ๋? เคยเห็นพวกนายที่ไหนนะ เคยเจอกันมาก่อนรึเปล่า? อืม เหมือนเคยเห็นหน้า อ๊ะ จริงสิ หนังสือพิมพ์เมื่อเช้านี้--"
ทหารของเล่นล้มลงพื้น
"โอ๊ย แย่แล้วด้ายพันช่วยด้วย!!!"
ของเล่นเหล่านี้อยู่ร่วมกับมนุษย์ในเมือง ราวกับว่าเป็นเรื่องปกติสามัญที่สุดที่ของเล่นมีชีวิตและลมหายใจ
ทีมทำลายโรงงานและช่วยซามูไร ลูฟี่ ซันจิ โซโล แฟรงกี้และคินเอมอน
ที่นี่คือประเทศแห่งความรักและความรู้สึกแรงกล้าและของเล่น
"หวา มีคนถูกแทง!!!!!"
"อีกแล้วนี่อะไรน่ะ?"โซโลถาม"มีฆาตกรต่อเนื่องหลุดมารึไง?"
"ไม่ใช่ครับ พวกผู้หญิงของประเทศนี้มีนิสัยเร่าร้อนกับความรัก แถมยังขี้หึงอย่างรุนแรง ดังนั้นพอโดนผู้ชายหักหลังเลยมักจะแทงคนบ่อยๆ"
"น่ากลัวชะมัด"โซโลกล่าว
"อืม ถึงจะมีของเล่นเดินไปเดินมาก็ช่างเถอะ ก่อนอื่นต้องกินข้าว!!!!"
เวลาต่อมา พวกลูฟี่ต่างมานั่งกินในร้านอาหารสวมชุดสูท(ยกเว้นที่สวมเสื้อลายดอกทานตะวัน) แว่นกันแดดและเคราปลอม ส่วนวีวี่สวมชุดเดรสสีดำ แว่นกันแดดและหมวกสีขาว
"มัวเอ้อระเหยอยู่ได้ ข้าน้อยไม่มีเวลามานั่งเล่นที่นี่นะขอรับ"คินเอมอนกล่าว
"น่าๆ ใจร่มๆ เราไม่มีเวลาก็จริงแต่ว่า อย่างน้อยรวบรวมข่าวสารก่อนย่อมดีกว่าวิ่งหามั่วๆนะ"แฟรงกี้กล่าว
"ว่าแต่พวกนายไม่รู้สึกแปลกๆบ้างเรอะ"ซันจิกล่าว
"หา?"
"เมื่อเช้าพึ่งมีข่าวว่าราชาสละบัลลังก์ไปหมาดๆ นึกว่าจะแตกตื่นกันกว่านี้ซะอีก"
"เราเห็นตรงกัน"คิรัวร์กล่าว
"อาจจะยังไม่รู้กันละมั้ง"โซโลกล่าว
"จะบ้าเรอะ!!"แฟรงกี้แย้ง
"ถามดูละกัน นี่ลุง--"ลูฟี่จะถามชายโต๊ะใกล้ๆ
"หยุดเลยนะ!!!"ซันจิยกขาเตะหัวลูฟี่"รูปนายมันลงหน้าหนึ่งเลยนะเฟ้ย!!"
"อาหารมาแล้ว ขอโทษที่ให้คอยนะครับหรือไม่ได้คอยหวา"
"โอ้โห มาแล้วๆ"ลูฟี่กล่าว
"ข้าวอบกุ้งเดรสปาเอยา พาสต้าเส้นดำใส่มงกุฎกุหลาบ แล้วก็ซุปกัชปาโซใส่ฟักทองภูติ"
"น่ากินทุกอย่างเลย งั่มๆๆ"ลูฟี่เริ่มกิน
"ฟักทองภูติคืออะไรเหรอ?"ซันจิถาม
"เรื่องมีอยู่ว่าประเทศนี้มีตำนานภูติที่คนยังเชื่อกันอยู่หรือไม่เชื่อกันแน่หวา"
"มีภูติออกมางั้นเหรอ?"วีวี่ถาม
"ครับ ใช่แล้วละครับ น่าพิศวงใช่ไหมครับ มีมาหลายร้อยปีแล้วด้วย ขอให้ระวังหรือไม่ระวังกันนะ"
เจ้าลิงของเล่นเดินจากไป
"ให้ตายเถอะ ตุ๊กตาเดินได้นั่นแหละที่ลี้ลับกว่าภูติ"ซันจิกล่าว
ตอนนั้นเองพวกเขาได้ยินเสียงด้านหลัง
"พลาดอีกแล้ว"
"อะไรน่ะ?"วีวี่ถาม
แฟรงกี้หันไปมองดูเล็กน้อย
"เหมือนกำลังเล่นรูเล็ตอยู่"
"พวกกุ๊ยกำลังหลอกเอาเงินจากลุงตาบอดอยู่"โซโลกล่าว
คนที่นั่งเล่นรูเล็ตคือชายวัยเกิน50ที่สวมชุดสีขาว ผ้าคลุมสีม่วง ถือไม้เท้า ผมสีดำสั้นและเครา มีรอยแผลที่ตาสองข้าง และเขาตาบอด
"เอาเลย คราวนี้แหละออกขาวแน่"
"ไม่แน่มั้ง"
บอลตกช่องสีขาว
"ออกอะไรเหรอ? ช่วยดูให้ที"ลุงตาบอดกล่าว
"น่าเสียดาย29ดำ"
"คราวนี้แหละออกขาวแน่"
"15ดำ"
"งั้นต่อไปดำ"
"พลาดออกขาว"
"โหดเป็นบ้าเลยเสียชื่อดองกีโฮเต้หมด"คนในร้านกล่าว
"โชคไม่ดีเลยแฮะ"ลุงตาบอดกล่าว
"เอ้า ขอเก็บเงินเดิมพัน"
"เอาไงจะเลิกรึยัง?
"พอคุณบัฟฟาโล่ไม่อยู่แล้วหวานหมูปลาเค็มดี"กุ๊ยบอกเพื่อน
"ขอเล่นเป็นตาสุดท้าย แทงหมดหน้าตักไปเลย ขอแทงสีขาว"
"ถ้าลุงแทงสีขาว งั้นฉันก็ต้องสีดำ"
"มาเลยสีขาว"
ลูกบอลตกช่องขาวเบอร์27
"ออกอะไรครับ!?"ลุงตาบอดถาม
"น่าเสียดายด้วยนะลุงมันออกสี--"
"สีขาว"
พวกกุ๊ยหันไปเห็นลูฟี่ที่กำลังกินสปาเก็ตตี้อยู่
"เฮ้ย แกเป็นใครฟะ ดูให้ดีๆหน่อยมันออกสีดำเฟ้ยเจ้าบ้า"
"ก็ออกขาวนี่นา ลุงเป็นฝ่ายชนะแล้ว"
"หมอนั่นใครน่ะไม่รู้รึไงว่าอีกฝ่ายเป็นใคร!!"
คิรัวร์ โซโล แฟรงกี้ ซันจิ วีวี่และคินเอมอนมองเฉยๆ
"ยุ่งเรื่องชาวบ้านอีกแล้ว"ซันจิกล่าว
"ฉันชนะจริงๆเหรอ? ถึงไม่รู้ว่าเป็นใครแต่ขอบคุณสำหรับน้ำใจนะ"ลุงตาบอดกล่าว
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันแค่พูดตามที่เห็นเอง แต่ลุงเล่นเก่งเป็นบ้าเลย"ลูฟี่กล่าว
"นี่อย่ามาทำเป็นอวดดีนะไอ้หนู"
พวกกุ๊ยยกดาบเข้าฟันใส่ลูฟี่
"ถ้าพวกฉันบอกว่าสีดำก็ต้องสีดำสิวะ ไงๆตาแก่นั่นก็มองไม่เห็น เอาตามนี่ดีแล้ว!!!"
"แบบนี้ไม่ดีแล้ว นี่พี่ชายช่วยหลบไปทีเถอะนะ ฉันจะส่งคนพวกนี้ไปทัวร์นรกสักอย่าง
"ตึง!!!"ทันใดนั้นพวกกุ๊ยก็ล้มกระแทกพื้นเหมือนถูกกดไว้
"ตูมมมมม!!!!"จากนั้นก็เกิดหลุมใหญ่ทำให้พวกกุ๊ยตกลงไปใต้ดินหมด
"เอ๋ อะไรฟะเจ้านั่น!!"
"ทำอะไรไปน่ะ!!"
"ผลปีศาจ"คิรัวร์"ดูท่าไม่ใช่ตาลุงธรรมดาแล้ว"
"สุดยอด เป็นรูเบ้อเร่อเลย"ลูฟี่กล่าว
"มองไม่เห็นมันห็น่าอภิรมย์ดี เพราะโลกมนุษย์นี่มันมีแต่สิ่งโสมมที่ไม่น่ามองอยู่เต็มไปหมด"ลุงตาบอดกล่าว
คนในร่างมองหลุมยักษ์ด้วยความตกตะลึง
ทางด้านชายตาบอดกำลังเดินไปปะตูร้าน ใช้เท้าเคาะพื้นเพื่อดูทางเดินข้างหน้าไม่ให้ตัวเองล้ม
"หมอนั่นเป็นใครกันเนี่ย?"พวกเขากล่าว
"เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย?"วีวี่กล่าว
"ผู้มีพลังเหรอ?"ซันจิกล่าว
"พลังแบบไหนกันล่ะเนี่ย"โซโลกล่าว
"ดูเหมือนเป็นพลังสายพารามีเซียที่คุมแรงโน้มถ่วงได้"คิรัวร์กล่าว
"ขอโทษนะครับเจ้าของร้าน"ลุงตาบอดยื่นกระดาษให้เจ้าของร้าน"ส่งค่าเสัยหายไปที่นี่นะครับ"
"เฮ้ นี่คุณหรือว่าจะเป็น..."
"ขอโทษด้วยนะ"
"ลุงนี่เก่งสุดๆเลย"ลูฟี่กล่าว"เป็นใครงั้นเหรอ?"
"แหะๆ เรื่องนั้นอุบไว้จะดีกับทั้งสองฝ่ายมากกว่านะ"ลุงตาบอดกล่าว
กลุ่มหมวกฟางมองลุงตาบอดออกไปและประตูปิดลง ตามด้วยเสียงตะโกน
"มองไปทางไหนของแกฟะ!!!!"
"ขอโทษด้วยครับบาดเจ็บรึเปล่า?"
"หมายความว่าไงที่พูดดีกับทั้งสองฝ่าย"คิรัวร์กล่าว
"เป็นวายร้ายมาจากไหนรึไง"ซันจิกล่าว
"ไม่หรอก ฉันว่าเขาเป็น--"คิรัวร์กล่าว
ตอนนั้นเสียงร้องก็ดังขึ้น
"กระเป๋าหาย!!!"
"นาฬิกาฉันด้วย!!!!"
"กระเป๋าตังค์ฉันหาย!!!"
"แย่แล้วฉันโดนขโมยเสื้อนอก!!!"
"มันย่องเข้ามาตอนฝุ่นตะลบเหรอเนี่ย!!"
"ตาลุงเมื่อกี้เป็นนักล้วงเรอะ?"ซันจิกล่าว
"หายไปเล่มหนึ่ง"
"อะไรรึขอรับ?"
"ดาบฉันหายไป ดาบชูซุยที่อยู่ตรงนี้"
"หา!!? ดาบสมบัติของวาโนะน่ะเหรอ!!?"คินเอมอนตะโกน"ในฐานะนักดาบปล่อยให้เกิดขึ้นได้ไงครับ"
"ดูเหมือนจะโดนกันถ้วนหน้าเลยนะ สงสัยจะโดนภูติเอาไปแล้วล่ะ"
"มันอะไรละนั่น ชื่อหัวขโมยอย่างงั้นเรอะ!?"โซโลถาม
"ภูติก็คือภูติไง ขำๆแล้วทำใจเถอะ"
"ตูไม่ขำนะเฟ้ย!!!"
"ตั้งแต่เมื่อครั้งอดีตภูติที่ไม่มีใครมองเห็นคือภูติคุ้มครองเดรสโรซ่า ถ้าพวกเขาจะเล่นซนบ้างก็มองข้ามไปเถอะ"
"แหม่ๆ ในเมื่อเป็นฝีมือภูติ งั้นก็ช่วยไม่ได้นะ"
"อย่ามาล้อเล่นนะ!!!"โซโลตะโกน
ทันใดนั้นฮาคิสังเกตของโซโลก็สัมผัสบางอย่าง พวกเขามองหน้าต่างที่มีถุงกับดาบพยายามออกหน้าต่างที่แง้มออกเล็กน้อย
"ไอ้ภูติจอมละโมภ ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่!!!"โซโลวิ่งตามไป
"เฮ้ โซโลจะไปไหน!?"
"เฮ้ย หยุดนะ!!!"ซันจิวิ่งตามไป"พวกเราไม่มีเวลาให้แกไปเดินหลงทางคนเดียวหรอกนะ!!!"
"น่าสนุกนี่!!"ลูฟี่จะวิ่งตามไป
"เดี๋ยวก่อนลูฟี่"แฟรงกี้จับไหล่เขาไว้
"เจอคนร้ายแล้วรึ กล้าดียังไงเอาดาบซามูไรข้าไป!!"คินเอมอรวิ่งตามไป
"ปล่อยนะฉันจะไปด้วย!!!!"ลูฟี่ยังโดนคิรัวร์จับไว้
"เดี๋ยวก่อนสิลูฟี่ นายห้ามไปไหนนะ"วีวี่กล่าว
"ฉันมีไอเดียดีๆแล้ว ฉันรู้ดีเลยล่ะว่าสมาชิกแบบนี้ต้องสุขุทรอบคอบเข้าไว้ จะเรื่องไหนๆเดี๋ยวพี่จัดการให้เอง"แฟรงกี้กล่าว
________________
หลังจากนั้นที่ตรอกแหงหนึ่ง
"แกเป็นลูกน้องของโดฟลามิงโก้ใช่มั้ย?"
ตอนนี้ลูฟี่ คิรัวร์ แฟรงกี้และวีวี่ต่างยืนข่มขู่เอาข้อมูลจากกุ๊ยเมื่อกี้ที่เป็นลูกน้องโดฟลามิงโก้
"ขู่ไปพวกฉันก็ไม่กลัวหรอกนะ"แฟรงกี้กล่าว
"รีบๆตอบคำถามเมื่อกี้มาได้แล้ว"
"ก็บอกไปแล้วไงว่าฉันถูกสั่งให้ตามล่าซามูไรพวกนั้น แต่มันถูกจับไปยังไง เอาไปขังไว้ที่ไหน ฉันไม่รู้หรอก ส่วนเรื่องสไมล์อะไรนั่นไม่รู้เลย"
"ไม่เลยสักนิดเหรอ!?"
"ไม่เลยสักนิด เรื่องโรงงานนั่นก็ด้วย พวกแกเป็นใครกันน่ะ!?"
"ไม่ไหวเลยขนาดพวกของมันเองก็ยังไม่รู้"ลูฟี่กล่าว
"งั้นบอกที่อยู่พวกระดับสูงกว่าแกมาซะ"แฟรงกี้กล่าว"เจ้านี่คงเชจะเป็นแค่ลูกกระจ๊อกละนะ"
"วันนี้พวกนั้นยุ่งกันอยู่ ส่วนอยู่ที่ไหนฉันไม่รู้หรอก ฉันเองก็ถูกเรียกไปที่โคลอสเซียม นั่นน่ะ"
พวกเขาเห็นชาวเมืองเดินไปทางเดียวกัน
"วันนี้คนจากทั่วประเทศต่างมุ่งไปที่โคลอสเซียม"
"โคลอสเซียม?"
"โคลอสเซียมคืออะไร?"วีวี่ถาม
"เป็นสถานที่ผู้คนมาชมการประลองของพวกนักสู้"คิรัวร์ตอบ
"ที่คอร์ริดาโคลอสเซียมต้องเจอระดับหัวหน้าแน่ไปดูเองเถอะ"
"ทำไมล่ะ?"แฟรงกี้ถาม
"วันนี้มีอีเวนท์พิเศษน่ะ พวกผู้บริหารของแฟมิลี่น่าจะอยู่ที่นั่นกันแน่ ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นแต่นายน้อยเตรียมของสุดยอดไว้เป็นรางวัลเลยนะ แหม่เล่นเอาตกใจเลยล่ะ ทุกคนต้องอยากได้แน่"
"หรือว่าจะเป็นเนื้ออร่อยที่มิงโก้เคยบอก"ลูฟี่กล่าว
"ฉันว่าไม่ใช่เนื้อหรอก หมอนั่นบอกแค่ว่าเป็นของที่นายอยากได้"คิรัวร์กล่าว
________________________
ที่ด้านหน้าโคลอสเซียมแบบของโรมัน ผู้คนและของเล่นมากมายมาที่นี่
"ออกมาแล้วทหารสายฟ้า!!!"
"พวกฉันก็อยากจะดูเหมือนกันน่ะ ขอเข้าไปหน่อยสิ"
"นี่ไม่ใช่ของที่เด็กควรดู พวกเขามาฆ่ากันกลับไปซะ"
"ปุงๆๆ"ทหารของเล่นยิงปืนเด็กเล่นขึ้นฟ้าทำให้พวกเด็กเผ่นหนี
"ทหารของเล่นในใบนำจับ"
"ไอ้ตัวดื้อด้าน!!"
"ปังๆๆๆ"ทหารของเล่นขี่โรลเลอร์สเก็ตหนี
_______________
"เฮๆๆๆๆ!!!"
"สุภาพบุรุษ สุภาพสตรีและของเล่นทุกท่าน อีเวนท์วันนี้รับรองว่าเป็นที่กล่าวขานแน่"
พิธีกรชายตัวอ้วนใหญ่สวมเกราะทองด้านหลังมีผู้ช่วยสาวสวมหมวกเกราะกับบิกินี่
"และเพื่ออีเวนท์วันนี้องค์ราชาได้กรุณามอบรางวัลที่ไม่อาจประเมินค่าได้"
"มันคืออะไรๆ"
"เมื่อ2ปีก่อนในมหาสงครามที่มารีนฟอร์ด ชายผู้หนึ่งได้เสียชีวิตลง ซึ่งเขาก็คือหัวหน้าหน่วยที่2ของกลุ่มโจรสลัดหนวดขาวที่เป็นตำนาน ลูกชายของราชาโจรสลัด เอสนั่นเอง"
"ว่าไงนะ!?"
"เอสน่ะเหรอ?"
"หมัดของเขาทะลวงเรือรบด้วยเพลิง ผลาญเมืองทั้งเมือง เปลี่ยนโลกให้กลายเป็นนรก พลังที่น่าสะพรึงกลัวนั่นได้กลับมาเป็นผลปีศาจอีกครั้งและเกิดใหม่บนโลกนี้แล้ว"
ผ้าคลุมเปิดให้เห็นผลเมะเมระในกระจกแก้ว
"ผู้ชนะจะได้ผลไม้ต้องห้ามนี่ไปครอง มันคือผลไม้ปีศาจสายโรเกียที่แข็งแกร่งที่สุด ผลเมระเมระนั่นเอง"
ลุงตาบอดอยู่ตรงที่นั่งคนดู
______________________
"ใช่ของจริงแน่เรอะ!?"แฟรงกี้ถาม
"แน่นอนไม่โกหกพล่อยๆหรอกนะ"
"ลูฟี่?"วีวี่ถาม
"เฮ้ ลูฟี่?"คิรัวร์มองกัปตันอย่างกังวล"นี่มันเหยื่อล่อลูฟี่ชัดๆ"
ลูฟี่ยกแว่นกันแดดขึ้น
"ผลเมระเมระของเอส!!?"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น