คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : กรีนบิท
ลูฟี่ตามเข้าไปในห้องรับรอง ชายหลายคนหยุดมอง”ชายชรา”ที่เข้ามา
“จะใช้อาวุธอะไรก็ได้สินะ”ลูฟี่พูดพลางเดินดูรอบๆ
"เฮ้ย ไอ้เด็กสวมเคราปลอม นี่คือสังเวียนต่อสู้ไม่ใช่สนามเด็กเล่นนะ"
ชายคนนั้นพยายามต่อยลูฟี่ที่หลบการโจมตีคว้าแขนสปาตั้นเหวี่ยงกระแทกพื้น
“ฮี่ๆๆ ยินดีที่ได้รู้จัก”ลูฟี่หัวเราะ
"แกคนที่ก่อเรื่องสินะ"เจ้าหน้าที่คนนึงเดินเข้ามา"แกโดนตัดสิทธิจากการแข่งแล้ว"
"เอ๋!!!?"ลูฟี่ร้อง
"เฮ้ คนที่เริ่มก่อนน่ะเป็นไอ้ตัวใหญ่นั่นต่างหาก ถ้าจะมีคนถูกตัดสิทธิก็ควรเป็นมันสิ!!!"
คนที่พูดเป็นชายผมยาวสีส้มหางม้า ผมตกมาปิดตาด้านซ้าย สวมกางเกงสีดำและลวดลายหัวกะโหลกบนตัว
คนที่สองเป็นชายตัวโตมีผมสีน้ำตาลและลำตัวไม่มีสะดือ สวมผ้าคลุมสีเขียวและมีลายสักหมายเลข13
คนสุดท้ายเป็นชายชราร่างใหญ่ยักษ์ที่มีเคราหนาและหัวล้าน ที่หัวเขามีรอยสักเลข12 สวมเสื้อผ้าสีขาวและผ้าคลุมสีเขียวอ่อน
เขาคือไซ บู และดอนชินเจาแห่งฮาโนคุนิ
"เอาล่ะ สปาตั้นโดนตัดสิทธิ์"
"ขอบคุณนะ"ลูฟี่กล่าว
"ไม่ต้องขอบคุณหรอก"บูกล่าว
"ฮ่าๆๆ"ไซหัวเราะออกมา"ไม่จำเป็นต้องขอบคุณหรอก....ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้นะไอ้สวะ!!!!"
อยู่ๆไซก็จะเข้ามาหาเรื่อง
"ไม่จำเป็นต้องปฎิเสธคำขอบคุณขนาดนั้นก็ได้น่าพี่"บูห้ามพี่ชาย
ยังมีผู้เข้าแข่งขันโดดเด่นหลายคน ชายตัวเล็กกับชายตัวใหญ่ มือสังหารจากประเทศเพื่อนบ้านฟังค์ บราเธอร์ส
มีชายตัวสูงใหญ่กล้ามเนื้อเยอะ สวมผ้าคลุมและมงกุฎที่ศีรษะ เขาคือพระราชาอาณาจักรโพรเดนซ์ พระราชานักสู้ อลิซาเบอร์โร่ที่2
ข้างกายเขามีชายกล้ามเนื้อเยอะ เตี้ยกว่า สวมแว่นตากลมดำและหนวดหนา เขาคือเสนาธิการดารุมะของอาณาจักรโพรเดนซ์
และยังมีชายชุดดำหน้าโหดๆ จอมบั่นคอ สเลย์แมน อาชญากรสงครามระดับA
ชายตัวสูงหัวล้านถักผมเปียร์ที่มีแผลฟันที่หน้าผากกับชายสวมเสื้อผ้าทะเลทราย อับดุลเลาะห์และเจ็ท
ชายตัวสูงใหญ่สวมเสื้อผ้ากัปตันสีแดง ผมสีทองและเคราหนา นักผจญภัยสังหารหมู่จอมปลอม นักเดินเรือโอลัมบัส
และยังมีอีกคนที่มีผู้เข้าแข่งหลายคนรู้จักแต่ไม่ได้อยู่ในห้องนี้
ไฮยีน่า เบลามี่ ผ่านมา2ปี เขามีผมสีทองและสวมแว่นกันแดด มีรอยแผลเป็นที่ใบหน้า
ลูฟี่วิ่งไปรอบๆลองชุดเกราะทุกตัวที่ใส่ได้
ขณะที่ลูฟี่กำลังอวดชุดเกราะอยู่นั่น ผู้หญิงแถวนั้นก็ล้มลงเมื่อชายหนุ่มเดินผ่านไปหาลูฟี่
"เฮ้ นายคนนั้นน่ะไม่ได้นะ มันมีน้ำหนักจำกัดสำหรับ1คนอยู่"
เขาเป็นชายร่างผอมแต่มีกล้าม ผิวขาว ผมสีบลอนด์สวยงาม สวมหมวกคาวบอยสีดำและเสื้อสีขาว รองเท้าบู๊คสีน้ำตาล มีดาบงาม1ใน21ดาบชั้นยอด ดูแรนดัล
"ชื่อของผมคือคาแวนดิช แต่คงไม่จำเป็นต้องแนะนำตัวสินะ ก็เพราะว่าโลกนี่ไม่มีใครหรอกที่ไม่รู้จักผม"คาแวนดิชแนะนำตัวมองดอกกุหลาบที่เอาออกมาจากเสื้อ ลูฟี่ไม่สนใจเขาขณะชั่งน้ำหนักเพื่อดูว่าใส่อะไรได้บ้าง
เขาเดินออกมาได้ยินเสียงโห่ร้องของฝูงชน
"คึกคักกันใหญ่เลย"
"นี่คือโชว์ คนดูต่างต้องการที่จะเห็นเลือด กลาดิเอเตอร์ก็เหมือนนักแสดงสำหรับพวกนั้น การหลั่งเลือดของผู้แพ้น่ะ ทำให้คนดูรู้สึกกระหาย”
ลูฟี่เริ่มถอดเกราะเหลือแต่หมวกกับผ้าคลุม
“นี่นายน่ะ เมื่อกี้ฉันเห็นนะตอนล้มชายตัวใหญ่ นายเป็นใครกันแน่”
“ฉันชื่อลูฟี่ ชายที่จะเป็นราชาโจรสลัด”
ฝูงชนตกใจหันมามองพวกเขา แต่เห็นป้ายชื่อที่หลังทำให้ทุกคนเลิกสนใจ
“ถ้านายเป็นลูฟี่ละก็…ผมจะฆ่านายทิ้งซะตรงนี้เลย”
“…?“
“ผมน่ะเข้าสู่นิวเวิร์ลเมื่อ3ปีก่อน ทั่วโลกต่างก็จับตามองในฐานะรุกกี้ผู้งดงามผู้มีค่าหัวเกิน200ล้านเบรี ปรากฏตัวในหนังสือพิมพ์อยู่ทุกวัน เหล่าสาวผู้คลั่งไคล้ต่างก็ต้องการใบค่าหัวของผมและใบค่าหัวที่ติดอยู่ทุกแห่งก็ถูกขโมยไป”
เขาชื่นชมหน้าตาตัวเองมาก
“แต่ว่า1ปีต่อมา สงครามของหนวดขาวก็ทำให้ทุกอย่างหายไปหมด ทั้งโลกหันไปจับตามองลูฟี่กับนักรบอสูรที่ร่วมสู้กับกลุ่มโจรสลัดหนวดขาว และรุกกี้หน้าใหม่ที่ได้ฉายายุคสมัยที่เลวร้ายที่สุด”
"ผมเกลียดกลุ่มหมวกฟาง…เมื่อสงครามเกิดขึ้นแฟนคลับผมหันไปหานักรบอสูรกันหมด”คาแวนดิชถือใบประกาศจับของเท็ดมาฉีกทิ้ง"เพราะงั้นผมจะฆ่าให้หมด จะฆ่ารุ่นน้องที่ขวางหูขวางตาผมไม่ให้เหลือ!!!!"
"แบบนั้นเขาเรียกแค้นผิดเรื่องแล้วละมั้ง"ลูฟี่กล่าว
"จะว่ายังไงก็ช่าง ถ้าทำให้โลกกลับมาสนใจผมได้ จะรุกกี้รุ่นน้องสักกี่สักกี่คนผมก็จะฆ่าให้หมด!!!!"
ลูฟี่มองรูปปั้นที่สวมเกราะหัวแบบเดียวกับเขาที่ชื่อไครอส
"อย่างงี้นี่เอง สุดท้ายก็แต่งออกมาเหมือนลุงคนนี้"ลูฟี่กล่าว
"สนใจคนคนนั้นยังงั้นเหรอ?"สาวน้อยถาม
"เธอเป็นใคร?"ลูฟี่ถาม
เธอเป็นเด็กสาวผิวเรียบเนียนขาว เธอตัวเตี้ยกว่าลูฟี่ มีผมสีชมพูอ่อน สวมชุดเกราะบิกินี่ที่ปิดเฉพาะส่วนสำคัญ สวมผ้าคลุมไหล่สีเขียวออกฟ้า หมวกเกราะแบบโรมัน ถือดาบและโล่ขนาดใหญ่
"ฉันรีเบ็คก้า เป็นนักดาบน่ะ เมื่อกี้ขอบใจนะ ฉันเกลียดเจ้านั่นสปาตั้นน่ะ"
"อ้อ ไม่ต้องขอบใจก็ได้นี่"
รีเบ็คก้ายิ้มและอธิบายว่ารูปปั้นนี่เป็นเกียรติให้กลาดิเอเตอร์ชนะ3000ครั้งและถูกโจมตีเพียงครั้งเดียว และไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นใคร
ไม่มีใครเคยพบเขาและบางครั้งก็สงสัยว่ามีตัวตนอยู่จริงมั้ย มีเพียงรูปปั้นที่เป็นสิ่งบอกตัวตน
เหล่านักสู้ล้อเลียนรีเบ็คก้าทำให้เธอเดินจากไป
"โอ้โห เก่งขนาดนั้นเลยเรอะ"
"เห็นว่าเขาสู้เรื่อยมาจนถึงเมื่อ20ปีก่อน แต่ไม่มีใครเคยพบเขาและบางครั้งก็สงสัยว่าเขามีตัวตนจริงรึเปล่า มีเพียงรูปปั้นที่เป็นสิ่งบอกตัวตน"
นักรบรอบข้างพากันล้อเลียนรีเบ็คก้า
“วันนี้เป็นการแข่งขันครั้งสุดท้าย ฉันจะคว้าผลเมระเมระมาให้ได้ แล้วก็จัดการโดฟลามิงโก้"
"เอ๋ มิงโก้เรอะ?"
"คุณอยู่บล็อกไหนเหรอ?"รีเบ็คก้าถาม
"บล็อกCน่ะ"ลูฟี่ตอบ
"ดีจัง ฉันบล็อกC ถ้าจบการแข่งรอบแรกแล้วเรารอดทั้งคู่ก็คงดีนะลูซี่"
แล้วรีเบ็คก้าก็เดินจากไป
ลูฟี่ไปดูการแข่งบล็อกAที่ใกล้จะจบ ผู้ชนะคือชายร่างสูงใหญ่ เขาถอดถุงกระดาษเผยว่าเขาคือเบอร์เจสแห่งกลุ่มโจรสลัดหนวดดำ
โคโค่กับแฟรงกี้มองดูจากที่นั่งคนดู ที่น่าแปลกคือหุ่นทหารขาเดียวตาเขามา
"กลุ่มหนวดดำเหรอ"โคโค่พึมพำ เธอได้ยินว่าแฟนเธอกับทีชมีความแค้นต่อกัน
"นึกว่าลูฟี่จะชนะการแข่งง่ายๆซะอีก ท่าทางจะมีคู่ต่อสู้ที่คาดไม่ถึงรออยู่ซะแล้ว"แฟรงกี้กล่าว
"เอาล่ะงั้นเราไปทำงานดีกว่า"โคโค่กล่าว
"เดี๋ยวก่อนจะผมจะไปด้วย"ทหารขาเดียวกล่าว
"ฉันไม่มีเวลาว่างมาเถลไถลหรอกนะ รู้ไหมสมาชิกดองกี้โฮเต้อยู่ที่ไหนจะได้ไปอัดหาที่อยู่โรงงาน"แฟรงกี้ถาม
"มะ ไม่ได้นะ ห้ามพูดที่นี่"
"ทำไมล่ะ?"
"แฟรงกี้ มองไปรอบๆ"โคโค่เตือน
พวกเขาเห็นสายตาคนดูต่างมองพวกเขาด้วยความไม่พอใจ
"เปลี่ยที่ก่อนเถอะ จะพูดจาก้าวร้าวแบบนั้นที่นี่ไม่ได้นะ"
"นี่แกเป็นใครกันแน่?"แฟรงกี้ถาม
@@@@@@@@@
ข้างในแซ็คกับลูฟี่มองผู้บาดเจ็บจากการประลองและได้เจอกับเบลลามี่อีกครั้ง
"แกมันคนที่เจอที่เจอที่จายานี่ ถ้าจำไม่ผิดชื่อ มาโล่"
"เบลลามี่โว๊ย"
"เออ ทำไมแกมาอยู่ที่นี่ได้เนี่ย?"
"ก็แล้วไง ฉันไม่ใช่คนของจายาอยู่แล้วนี่ จะอยู่ไหนก็เรื่องของฉัน อีกอย่างโดฟลามิงโก้เป็นโจรสลัดที่ฉันหลงใหลมาตั้งแต่เด็กแล้ว ฉันไม่สนผลเมระเมระหรอก แต่ฉันก็มีเหตุผลที่ต้องชนะเลิศให้ได้อยู่"
"งั้นแกคงต้องสู้กับฉันอีกแล้ว"ลูฟี่กล่าว
"ฉันน่ะต่างจากเมื่อก่อนแล้ว หมวกฟาง ฉันไปที่เกาะท้องฟ้ามาแล้ว ถึงจะเสียพรรคพวกไป แต่มันก็พลิกมุมมองต่อฉันเลย"
"นี่แกคงไม่ได้ทำอะไรพวกที่อยู่บนเกาะนั่นใช่ไหม”ลูฟี่ถาม
"ฮี่ๆๆ"เบลลามี่หัวเราะขยับแว่นขึ้น"ก็ไม่รู้สิ"
เบลลามี่เดินไปทางบันไดเข้าสู่สังเวียน
"ยังไงก็ช่าง ตอนนี้ฉันไม่ได้แค้นอะไรแกแล้ว เพื่อข้ามคลื่นยักษ์ที่จะมาถึงในไม่ช้า ฉันจะขึ้นไปอยู่บนเรือของโดฟลามิงโก้”
ก่อนที่เขาจะเดินออกไป เขามองเราครั้งสุดท้าย
“ฉันเลิกหัวเราะเยาะแกแล้วล่ะ"
@@@@@@@@
โรบิน อุซป ลอว์ โมเน่และซีซาร์ นั่งนอกร้านกาแฟถามเจ้าของร้าน
“กรีนบิทเหรอ อย่าไปที่แบบนั้นจะดีกว่า”ชายคนนั้นพูดเช็ดมือด้วยผ้า”พวกคุณเป็นนักวิจัยหรือว่านักสำรวจงั้นเหรอ?“
“ก็ ประมาณนั้นแหละ”
“ถ้ามันไม่ใช่เรื่องนำคัญขนาดต้องเอาชีวิตไปเสี่ยงล่ะก็อย่าไปเลยดีกว่า”
โรบินมองไปทางขวาเห็นสะพานขึ้นสนิม“แต่สะพานก็ดูแข็งแรงดีนี่”
“ใช่สิ ก็สะพานเหล็กนี่นา แต่ว่าดูที่ทางเข้าสิ อย่างที่เห็นนั่นแหละ ไม่มีใครใช้แล้ว แถวรอบๆกรีนบิทน่ะจะมีฝูงปลานักสู้อยู่มาก ก่อนที่พวกมันจะมาอาศัยอยู่นี่ คนก็ข้ามไปมากันเป็นปกตินั่นแหละ แต่มันก็ตั้ง200ปีมาแล้วล่ะนะ”
“คุณครับ ไอ้ปลานักสู้เนี่ยมันคืออะไรเหรอ?“
“เป็นปลาดุร้ายที่มีเขาน่ะ”ชายคนนั้นตอบใช้มือของเขาเป็นเขา”ถ้ามีเรือเข้าไปใกล้ๆละก็ มันจะทำลายเรือนั่นทันทีเลย นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมถึงต้องเสริมเหล็กให้สะพาน แต่ก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดี”
“ไม่มีประโยชน์เหรอ นี่ จะบอกว่าปลาพวกนั้นมันทำลายสะพานเหล็กนี่ได้งั้นเหรอ”อุซปถาม
“ก็คนที่รู้ว่าสะพานข้างหน้าเป็นยังไงน่ะก็คือคนที่เดินไปดูถึงนั่นแหละ แต่ก็ไม่เห็นใครกลับมาเล่าให้ฟังสักคน”ชายคนนั้นเดินกลับเข้าร้านกาแฟ
“เฮ้ โทราโอะ เปลี่ยนที่ส่งตัวตอนนี้ยังทันนะ”อุซปเตือนด้วยความกลัว
“ใช่แล้วล่ะ คนที่ถูกส่งตัวก็เห็นด้วยเหมือนกันนะไอ้บ้า”ซีซ่าร์เสริม
“ไม่เปลี่ยนอะไรทั้งนั้น มาถึงขนาดนี้แล้วเลิกบ่นสักที ที่สำคัญกว่านั้น ที่ชั้นกังวลก็คือสถานการณ์ของประเทศนี้ ราชาเพิ่งสละบัลลังก์ไปแท้ๆ แต่ไอ้ความสงบนี่มันยังไงกัน”ลอว์ถามมองผู้คนเดินไปมา”เราอยู่ในสถานการณ์ที่คาดไม่ถึงแล้วสิ”
โรบินมองไปทางขวาเบิกตากว้างเมื่อเห็นคนสามคน พวกเขาสวมเสื้อคลุมสีขาว เน็กไทและหน้ากาก
“เป็นอะไรเหรอ โรบิน?”อุซปถามโรบินที่ขยับหมวกปิดหน้า
“CP0”ลอว์พูดมองไปข้างหลัง ซีซาร์กับโมเน่ก็เบิกตากว้างเช่นกัน
“CP?”
“หน่วยข่าวกรองที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก ไซเฟอร์โพล เอจิส 0”
“พวกนั้นเกี่ยวข้องกับCP9ด้วยเหรอ”
“พวกเขาอยู่ในตำแหน่งสูงสุดของเจ้าหน้าที่ทั้งหมด”
“พวกCP9ก็เก่งแล้วนะ ยังจะมีพวกที่ยิ่งกว่านั้นอีกเหรอ?“อุซปถาม
“ถ้าพวกเค้าเริ่มเคลื่อนไหวละก็ แสดงว่าต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่”
ลอว์พยักหน้าขณะที่CP0เดินจากไป
@@@@@@@
เท็ด ไวโอเล็ตและซันจิ
เท็ดเดินไปพร้อมไวโอเล็ตที่จับแขนเขา เท็ดหันกลับไปมองรู้สึกว่ามีคนตามมาก่อนจะหยุด เท็ดวิ่งขึ้นไปบนฟ้าด้วยสกายวอล์คขึ้นไปบนหอคอบเตะสไนเปอร์คว้าปืนไรเฟิล เท็ดมองมันรัดมันไว้ที่หลังของเขา
“เจ้านี่น่าจะสะดวก”แซ็คกลับลงมาโดดหลายครั้งหยุดข้างไวโอเล็ต
“ตกใจหมดเลย คุณช่างเก่งอะไรแบบนี้”เธอพูดขณะที่ซันจิควันออกหู
@@@@@@@
ที่เรือซันนี่ นามิ ช็อปเปอร์กำลังเล่นกับโมโมะที่ทำตัวเป็นโชกุนนอนหนุนตักนามิ
บรู๊คมานอนหนุนตักนามิแล้วโดนทุบ
"ไม่ชอบเลย"
มีเสียงดังมาจากในเรือ
"เสียงใครน่ะ!!!"ช็อปเปอร์ร้อง
"มีคนอื่นอยู่ที่นี่!!!!"บรู๊คร้อง
@@@@@@@@@
โคลอสเซียม บล็อก B ชายคนนึงที่อัดพลโทเมนาร์ดเดินเข้าสนามท่ามกลางความรังเกียจของคนดู
เขาเป็นชายผมสีม่วง สวมผ้าคลุมขนสัตว์สีม่วง มีวงแหวนทองติดที่จมูก เอามือซุกไว้ไว้กางเกง ฟันของเขามีเขี้ยวสองอันยาวออกมา
เขาคือบาโธโลเมโอ กัปตันกลุ่มโจรสลัดบาโธคลัป ค่าหัว150ล้านเบรี
นอกจากนี้ยังมีชายร่างใหญ่ เคราดำยาวและผมโมฮอร์ค ใช้ลูกตุ้มเป็นอาวุธ เขาคือแทงค์ หัวหน้ากองกำลังป้องกันของเดรสโรซ่า
นักสู้เผ่าขายาวสวมชุดชายหาด มีผมสีฟ้าเข้มและกางเกงลิงคล้ายแฟรงกี้เมื่อ2ปีก่อน นักสู้เจ้าคุนโด บลูกิลลี่
และสุดท้ายก็มนุษย์เงือกผิวเหลืองสวมชุดสีขาว เขาตัวสูง มีกล้ามเนื้อและผมยาวสีฟ้าอ่อนกับเคราโค้ง เขาคือนักสู้คาราเต้ แฮ็ค
ชายสวมเกราะหัวและผ้าคลุมคล้ายสู้ฟี่ แต่เกราะหัวเขาปิดหน้าไว้หมด อดีตกลาดิเอเตอร์ ริคกี้
ในการแข่ง ดากามะ แทงค์ และนักสู้หลายคนปกป้องพระราชาเอลิซาเบ็ธโรที่กำลังชาร์จหมัดที่ว่ากันว่าถล่มปราสาทได้ในทีเดียว เสียแต่ต้องใช้เวลาชาร์จนาน
"ทำแบบนั้นได้ด้วยเรอะ"ลูฟี่กล่าว
"ก็นะ ไม่มีกฎห้ามนี่นา"คาแวนดิชกล่าว
คาแวนดิชอธิบายว่าหวังว่าจะมีรุกกี้ยุคเลวร้ายที่สุดโผล่มาสักคนเพื่อจะได้ฆ่าพวกเขา แต่การแข่งนี้พวกเขาลงชื่อปลอมและปลอมตัวมาแข่งได้อย่างเบอร์เจส
ในตอนนั้นชายหัวล้านร่างสูงใหญ่ก็เดินเข้ามาด้านหลังพวกเขา
"โอ้ นี่เป็นสถานที่เฝ้าดูที่ดีเลยนะ ยังไงก็ตามตอนนี้การ์ปเป็นยังไงบ้าง หมวกฟางลูฟี่คุง"
"อ้าว รู้จักปู่ของฉันด้วยเหรอตาลุง"
"หา!!!?"คาแวนดิชจ้องมองลูฟี่ด้วยความตกใจ
"นานมาแล้วคุณการ์ปเคยเกือบจะฆ่าฉัน"ดอนพูดแล้วลูบหัวล้านๆตัวเอง"ฉันสาบานว่าจะล้างแค้นมันไปถึงรุ่นหลาน"
คาแวนดิชตกตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดของดอนชิงเจียวมองลูฟี่เขม็ง
"นี่นายเรื่องจริงงั้นเหรอ?"คาแวนดิชถาม
"เปล่าๆ เข้าใจผิดแล้วฉันชื่อลูซี่ต่างหากเล่า"
"ถ้าเกิดว่านายคือหมวกฟาง ลูฟี่จริงๆ ก็จะฟันทิ้งตรงนี้ละนะ"
"หลานของการ์ป ถ้าฉันรู้แต่เนิ่นๆว่าดราก้อนมีเลือดเนื้อเชื้อไขล่ะก็ รับรองว่าแกไม่ได้เกิดขึ้นมาลืมตาดูโลกแน่"
ดอนทุบหัวลงพื้นทำให้ลูฟี่กับคาแวนดิชรีบหลบ
"ดอนชินเจียวอาละวาดแล้ว!!!!"
"เดี๋ยวก่อนสิลุง"ลูฟี่กล่าว
"ถอดหนวดเครานั่นออกให้ดูทีซิ"คาแวนดิชพยายามดึงเคราะปลอม
"ปล่อยนะปล่อย"ลูฟี่กล่าว
ในตอนนั้นเองดอนชินเจียวลุกขึ้นยืนแล้ว
"ยังจะอาละวาดต่ออีกเหรอ? ตอนนี้ไม่รู้ว่าอ่อนแรงลงไปแค่ไหนแล้ว แต่ตอนที่รุ่งสุดๆเขาถูกตั้งค่าหัวไว้มากกว่า500ล้านเลย"
ดอนชกใส่ลูฟี่กับคาแวนดิช ทำให้ทั้งสองรีบหลบ
"หนอยแน่ดอนชินเจียว อย่ามาเกะกะได้มั้ย นี่มันเหยื่อของผมนะ"
คาแวนดิชชักดาบออกมา
"คาแวนดิชก็ชักดาบแล้ว”
"นั่นน่ะเหรอ1ในดาบชั้นยอดของโลกดูแรนดัล
ดอนหมุนตัวพุ่งเข้าหาคาแวนดิช
"ดาบวิหคน้ำเงิน!!!!"คาแวนดิชแทงดาบโดนหัวดอนชินเจียวจังๆ เกิดคลื่นสะท้อนเล็กๆ หัวดอนไม่เป็นไรเลย
ดอนเข้าโจมตีลูฟี่กับคาแวนดิชหลายครั้ง ก่อนที่ลูฟี่จะโดดไปหาดอน
"บอกว่าให้หยุดยังไงเล่า"ลูฟี่ยกหมัดชกดอนล้มกระแทกพื้น แต่ดอนลุกขึ้นมาได้ทันทีและลูบหัวไร้บาดแผล
"ไม่ได้ผลเลยเรอะ"ลูฟี่กล่าว
"ฮินะโฮ่ๆ"ดอนประกบมือทำให้เคราเริ่มลอยขึ้น หลอดเลือดปรากฎบนศีรษะและดวงตาของเขาเปิดออกเล็กน้อย"แรงดีไม่เบานี่พวกเจ้า แต่ว่ายังฝึกกันมาไม่เบาหรอกนะ"
ในตอนนั้นเองไซก้บบูก็โผล่มาลากตัวปู่ออกไปไม่ให้โดนตัดสิทธิ บอกว่าพวกเขาอยู่ในบล็อกเดียวกันค่อยไปฆ่าตอนนั้น
ลูฟี่รีบหนีไปซ่อนตัวจากคาแวนดิชที่ตามไล่ฆ่าเขา
ในสนาม แฮ็คเข้าโจมตีบาโธโลเมโอที่กำลังฉี่อยู่ แต่กลับเป็นแฮ็คที่ลงไปนอนจับมือที่ชกไปมีเลือดออก
บาโธโลเมโอจัดการส่งแฮ็คตกจากสนามแพ้ไป
จากนั้นกิลบิลโล่ก็จัดการดากามะตกทะเลไป พวกที่คอยคุ้มกันเอลิซาเบลโร่หายไปแล้ว ทุกคนจะเข้าโจมตี
"หมัดราชา!!!!"
หมัดของเอลิซาเบลโร่ซัดแรงอัดอากาศที่ทำให้ทุกคนตกสนามประลองไป ทั้งเบลลามี่ บลูกิลลี่
แต่ยังเหลือคนอยู่บนสนามประลอง ซึ่งก็คือบาโธโลเมโอที่มีม่านพลังสีเขียวทรงสี่เหลี่ยมใหญ่กางอยู่
"ฉันเป็นมนุษย์บาเรีย เพราะกินผลบาริบาริเข้าไป"
"บาเรียแคลช!!!"บาโธโลเมโอชกหมัดทำให้ราชาแห่งโพรเดนซ์ล้มลงพื้นไป
"ราชานักสู้เอลิซาเบลโล่ที่2หมดสภาพต่อสู้ ผู้ชนะของบล็อกB โธ่โว๊ย คือบาโธโลเมโอ"
"ฮ่าๆๆ พวกแกทุกคนจงไปลงนรกซะให้หมดเถอะ"
"ไม่เอาๆๆ บูๆๆๆ"คนดูพากันโห่ไล่
"อะไรเนี่ย คนพิลึกนั่นชนะอย่างงั้นเรอะ"
"ฮึๆๆ ผลเมระเมระจะต้องเอาไปมอบให้คนคนนั้นให้ได้!!!!"เขาประกาศ
@@@@@@@
แฟรงกี้ โคโค่และทหารของเล่น
กลุ่มหมวกฟางตามทหารขาเดียวไปที่โถลทางเดินโคลอสเซียม ก่อนแฟรงกี้จะพูดขึ้น
“นี่ ฟังอยู่รึเปล่าฟะ มีอะไรจะพูดไม่ใช่เรอะ”
“เห็นชัดว่าการคุยกันตรงนั้นจะดึงดูดสายตาคน”โคโค่กล่าว
“หยุดตรงนั้น”ทหารของเล่นพูดทำให้พวกเขาหยุด
“คุณน่ะเอาแต่พูดเรื่องแผนการอยู่ตลอดเวลา แต่ทำไมถึงต้องทำแบบนั้นด้วย”
แฟรงกี้จ้องที่เขาก่อนโคโค่พูดขึ้น”เราไม่สามารถเปิดเผยได้”
“ดูเหมือนว่าคุณจะรู้อะไรที่คนทั่วไปไม่รู้ จริงๆแล้วพวกคุณมีจุดประสงค์อะไรกันแน่”ทหารของเล่นถาม แฟรงกี้ถอนหายใจ ขณะที่เขากำลังจะพูดโคลอสเซียมก็สั่นสะเทือนทำให้เขาเงยหน้ามองเพดาน
ทหารของเล่นพาพวกเขาไปที่ลับตาเพื่อคุยกันต่อ เขาอธิบายว่ากำลังสร้างกลุ่มเพื่อทำลายโรงงานสไมล์ด้วยเหมือนกันและช่วยคนงานที่ถูกบังคับให้ทำงานในโรงงาน
@@@@@@@
ลูฟี่เห็นคาแวนดิชกับดอนชินเจียวไม่อยู่ก็ไปหาเบลลามี่ที่โดนห่ามออกจากสนามพร้อมผู้เข้าแข่งคนอื่น
"น่าขายหน้าชะมัด ฉันไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักนิด"
"นายเปลี่ยนไปแล้วเบลลามี่"ลูฟี่กล่าว
"คนที่เปลี่ยนคือนายต่างหาก ฮาคินั่นก็เกินกว่าที่ฉันคาด เหมือนโดนหยามชัดๆ ทำเอาศักดิ์ศรีฉันแหลกเป็นชิ้นๆเลยหมวกฟาง"
ในตอนนั้นบาโธโลเมโอเดินมาพอดีและได้ยินที่เบลลามี่พูด
"มะๆๆ หมวกฟาง!!?"
@@@@@@@
ทางด้านทีมส่งตัวซีซ่าร์ข้ามสะพานเหล็ก แต่พวกเขาก็เจอปลานักสู้ขนาดใหญ่ที่รูปร่างปลาแต่หัวเหมือนหัวดำโดดลอยข้ามสะพานไป
"ปลานักสู้เนี่ย นึกว่าเป็นปลาซะอีกนะ"โรบินกล่าว
"ก็ปลาไม่ใช่เหรอ?"ลอว์กล่าว
"แบบนั้นไม่ใช่ปลาแล้วเป็นสัตว์ประหลาด!!!!"อุซปตะโกนและหันไปทางทะเล"มันมาแล้ว!!!!"
พวกเขามองครีบปลาที่พุ่งมาทางนี้
"ไม่ใช่แค่ตัวเดียวนะ"โรบินพูดอย่างใจเย็นเมื่อเห็นครีบปลาอีกหลายตัว
"มาเป็นฝูงเลย!!!!"
"เห็นว่าเพราะเจ้าพวกนี้ถึงได้เสริมเหล็กเพิ่มที่สะพานด้วย"โมเน่กล่าว
"งั้นคงน่าจะปลอดภัยนะ"อุซปกล่าว
ปลาตัวนึงพุ่งมากระแทกทำให้สะพานงอ
"สะพานเหล็กเอาไม่อยู่!!!!!"อุซปร้อง ปลาจ้องพวกเขาก่อนดำลงน้ำไป
"ถามจริงเถอะ แบบนี้เราจะรอดไปถึงกรีนบิทงั้นเหรอ?"โรบินถามน้ำกระเซ็นขึ้นมา
"ไม่ต้องห่วง เจ้าพวกนี้คงพอทำอะไรได้"ลอว์กล่าว
"นายก็ทำสิฟะ!!!"อุซปตะโกน"เป็นถึงเจ็ดเทพโจรสลัดไม่ใช่เรอะ”
"ไม่ล่ะ ตอนนี้ฉันสู้ไม่ได้"ลอว์กล่าว
ปลาพุ่งเข้ามาหาพวกเขาจากทั้งสองฝั่ง
"มิลฟูลกิกันโตมาโน่ สแปงค์"
โรบินสร้างมือใหญ่ตบมันตกลงน้ำไป
"หญ้าระเบิดหัวกะโหลก!!!!"อุซปยิงกระสุนระเบิดพวกมันตกไป
พวกเขารีบวิ่งข้ามสะพาน
"ทำได้ไม่เลวนี่"ลอว์พูด
"เจ้าบ้าคิดว่ามันมีกี่ตัวกันห๊ะ!!!"อุซปตะโกน
"เจ้าจมูกปลดกุญแจมือซีซ่าร์ซะ ให้หมอนั้นช่วยสู้ด้วย"
"พูดอะไรฟะ ขืนทำแบบนั้นมันก็บินหนีไปน่ะสิ"อุซปกล่าว
"มันไม่กล้าทำเรื่องไม่เข้าท่าหรอก"ลอว์เอาหัวใจซีซ่าขึ้นมาโชว์
"อ๊าก หัวใจของฉันนี่"
ซีซ่าร์ถูกปลดกุญแจมือ
"หนอยแน่ พวกแกไม่ได้ตายดีแน่ บังอาจมาใช้งานนักวิทยาศาสตร์อัจฉริยะคนนี้ แก๊สทียู"
ซีซ่าร์ยิงลำแสงแก๊สใส่ฝูงปลานักสู้ด้านหลัง
"นี่นายทำไมไม่ไปสู้บ้างฟะ?"อุซปถาม
"ใช่ อย่าให้ฉันลุยอยู่คนเดียวสิ"ซีซ่ากล่าว
"ความสามารถของฉันเวลาใช้มันสิ้นเปลืองพลังกายเยอะ และขากลับคือตอนที่ฉันต้องใช้พลังอย่างเต็มที่ เข้าใจหรือยัง ต้องสงวนพลังไว้ให้ได้มากที่สุด เพราะอีกฝ่ายคือโดฟลามิงโก้"
"ฮึ้ย ไอ้เจ้าลอว์ มันเตรียมใจจะสู้กับโจ๊กเกอร์จริงๆเหรอเนี่ย"
"ฮึ้ย เอาไงดี สะพานมันพังแล้ว"อุซปกล่าว"แถมมีแต่หมอกจนมองไม่ค่อยชัดด้วย"
ตอนนั้นเองปลานักสู้พุ่งใส่พวกเขา แต่มีแห่เข้ายึดจับและลากมันไปอีกด้านของสะพานที่พังลง พวกเขาได้ยินเสียงเหมือนคนคุยกัน
"เราเข้าใจแล้ว"
"มาทำสตูว์กันเถอะ"
"เสียงพวกนั้นมาจากไหน"โรบินสงสัย
"สะพานหิมะ"โมเน่สร้างสะพานน้ำแข็งเป็นทางยาวไปถึงเกาะ
"รีบหน่อย มันไม่เกาะกับทะเลนานนัก"โมเน่กล่าว
พวกเขารีบวิ่งข้ามฝั่งไป
@@@@@@@
ที่คอร์ริดาโคลอสเซียม เหล่าผู้เข้าแข่งบล็อกCกำลังเข้าสู่สนามรวมถึงลูฟี่
@@@@@@@@
เท็ด ซันจิและไวโอเล็ตเดินมาแถวบริเวณโกดังสินค้าก่อนไวโอเล็ตหยุดเดินและหันไป
"มันไม่ได้จริงๆคะ รีบกลับไปเถอะคะคุณเท็ด คุณซันจิคะ ตัวฉันเป็นอะไรไปเนี่ยที่ขอให้คุณทำเรื่องแบบนี้ แถมยังบอกให้ฆ่าคน โปรดอย่ามาเกี่ยวข้องกับฉันอีกเลยนะคะ ฉันไม่อยากให้พวกคุณมาตายเพราะฉัน"
ไวโอเล็ตน้ำตาไหลออกมา เท็ดถอนหายใจ
"เราสู้กับคนที่แกร่งกว่านี้มาแล้ว"เท็ดเดินไปหน้าโกดัง ซันจิตามไป"ผู้ชายคนนั้นอยู่ในโกดังสินะ?"
"ไม่ถามเหตุผลหน่อยเหรอ?"ไวโอเล็ตถาม
"ไม่จำเป็น"เท็ดกล่าว
"แค่น้ำตานั่นก็เพียงพอแล้ว"ซันจิพูดเดินตาม
พวกเขาเปิดประตูเข้าไปเห็นชายเล่นโป๊กเกอร์สามคน เท็ดชักปืนยิงเพดาน
ทันใดนั้นพวกเขาถูกล้อม เท็ดใช้ฮาคิราชันทำให้พวกมันล้มลง
"อ๊า!!!!"พวกเขาหันไปเห็นไวโอเล็ตถูกชายตัวใหญ่จับจ่อปืนไว้
เท็ดหายตัวไปไปโผล่หน้าชายคนนั้นเตะเขา
เท็ดมองชายคนนั้นก่อนได้ยินเสียงกุญแจมือล็อค หันมาเห็นไวโอเล็ตล็อคกุญแจมือซันจิเอามีดจ่อคอเขาไว้
@@@@@@@@@
กลุ่มมองดูพืชขนาดใหญ่บนกรีนบิท
"เหมือนจะไม่มีใครอยู่ที่นี่นะ"โรบินกล่าว
"ร่องรอยของปลาถูกลากมาหยุดตรงนี้"ลอว์กล่าว
พวกเขาเห็นป่าใหญ่ที่มีเห็ดโตๆงอกอยู่ ที่นี่คือกรีนบิท
"เฮ้ย ดูนั่นสิ!!!"อุซปชี้เรือรบของกองทัพที่ติดอยู่ในป่า"มันชนเข้าที่เกาะเลย ไปอยู่บนนั่นได้ยังไง"
โรบินส่องกล้องมองดูต้นไม้
"รอยแผลตรงพืชยังใหม่อยู่ คิดว่าเพิ่งมาถึงได้ไม่นาน ภายนอกเรือก็ไม่ได้เสียหายอะไรมาก”
“พวกนั้นแล่นเรือมาผ่านแม่น้ำที่มีไอ้ปลานั่นอยู่เต็มเนี่ยนะ”อุซปร้อง
"เฮ้ย ฉันมีค่าหัวนะเฟ้ย ถ้าโจ๊กเกอร์ออกจากเจ็ดเทพโจรสลัดฉันก็ไม่มีหลักประกันอีกต่อไปแล้ว!!!!"ซีซ่าร์โวยวาย"ยกเลิกการแลกเปลี่ยนเถอะ”
“ทำไมทหารเรือถึงอยู่ที่นี่ล่ะ ดูเหมือนจะปิดอะไรไว้สินะ”โรบินถามมองลอว์
“มันก็แค่บังเอิญ อย่างชั้นจะไปคุมกองทัพเรือได้ยังไง”เขาพูดก่อนวางแผนการแลกเปลี่ยน
หลังจากนั้น
โรบินกับอุซปเดินเข้ามาในป่ามองหาอะไรที่น่าสนใจ
"โรบิน ในป่ามันอันตรายรอฉันก่อน อย่าอยู่ห่างจากฉันล่ะ"อุซปพูดทั้งที่เดินตามมาด้านหลัง
"ฮึๆๆ แหม่ ขอบใจที่ช่วยพูดให้อุ่นใจนะอุซป"โรบินหัวเราะเบาๆ
“เสียงดังไปแล้ว”อุซปร่วงตกจากท่อนไม้ยักษ์
พวกเขาเดินต่อไปก่อนโรบินจะหยุดเดินกระทันหัน
"ใครน่ะ กลุ่มหมวกฟางงั้นเหรอ"
พวกเขาเห็นพวกทหารเรือกลุ่มหนึ่ง ขณะที่ทั้งสองคนซ่อนหลังต้นไม้
"ผิดแล้วล่ะ ฉันชื่อเลโอ"
"ทหารเรือนี่ คุยกับใครอยู่นะ"อุซปถาม
"ดูเหมือนจะรู้ว่าพวกเรามาที่เกาะนี้แล้วนะ"โรบินกล่าว
พวกทหารเรือยิงอาวุธแล้วตอนนั้นเสื้อผ้าและอาวุธทหารก็หายไป พวกนั้นวิ่งหนีไป
โรบินเห็นบางอย่างกระโดดบนพื้นหญ้าโดดออกไป"มิลฟูล แคมโปเดฟอเรส"โรบินสร้างมือจำนวนมากและจับบางอย่างได้
"ว๊าก!!!"
"ช่วยด้วย!!!"
"จับได้แล้ว"โรบินมองดูและเบิกตากว้าง"สงสัยเราจะเจอคนแคระ”
@@@@@@@@@@
โซโลกำลังวิ่งไปและคนรอบข้างเห็นเขาพูดคนเดียว
"แม่ครับคนนั้นเขาพูดคนเดียว”
"อย่าหันไปมองนะลูก"
ทางด้านโซโลได้ดาบคืนและจับภูติหรือคนแคระที่ชื่อวิคก้าได้
"ฉันต้องรีบกลับไป ต้องไปบอกหัวหน้าว่าดองกี้โฮเต้จะโจมตีเรือกลุ่มหมวกฟาง"
"ว่าไงนะ"โซโลตกใจ"เฮ้ย ที่พูดนั่นจริงเหรอ"
"นี่เป็นความลับ แต่ฉันเห็นพวกเขาด้วยตาตัวเอง”
"แย่ล่ะสิไม่มีหอยทากสื่อสารด้วย"โซโลกล่าว"ดีล่ะ เราต้องรีบไปเรือซันนี่”
"เดี๋ยวสิ ช่วยพาฉันไปส่งที่ทุ่งดออกไม้ก่อนด้วยเถอะคะ จากนั้นฉันจะนำทางไปที่ชายฝั่งให้นะ"
"เรื่องสิ ฉันจะไปที่ชายฝั่งเดี๋ยวนี้แหละ"
"แต่ว่านั่นมันทางตรงข้ามต่างหาก"
"หยึ๋ย"
"นายคงไม่รู้ทางใช่ไหมล่ะ"
นั่นทำให้ตอนนี้วิคก้ากำลังนำทางโซโลไปที่ชายฝั่ง
"พวกโดฟลามิงโก้มันคอยสังเกตความเคลื่อนไหวของพวกฉันอยู่ตลอดเลยใช่ไหม"โซโลถาม
"ใช่แล้วล่ะ พวกฉันคอยดูอยู่ก็เลยรู้น่ะคะ"
"พวกเธอก็มีความแค้นกับโดฟลามิงโก้เหรอ?"
"ใช่แล้ว อ๊ะ นั่นมันเป็นความลับนะคะ"วิคก้ากล่าว"ขึ้นบันไดนี่เลย"
"บ้าเอ๊ย ไม่ใช่แค่เรือที่อยู่ในอันตราย"โซโลกล่าว
โซโลวิ่งพรวดพราดผ่านบันได
"ก็บอกว่าขึ้นบันไดไปไงเล่า!!!!!"วิคก้าตะโกน
@@@@@@@@@
หลังไวโอเล็ตจับซันจิเป็นตัวประกัน เธอบังคับให้เท็ดยอมจำนนและพาพวกเขาเข้ามาในโกดังและจับเท็ดมัดไว้ พวกเขาโดนล้อมไปด้วยลูกน้องไวโอเล็ตมากมาย
พวกผู้ชายรุมทุบตีพวกเขาขณะที่ไวโอเล็ตนั่งอยู่บนบัลลังก์
ผู้หญิงคนนี้ที่พวกเขาปกป้องไม่ใช่นักเต้นระบำธรรมดา แต่เบื้องหลังเธอคือนักฆ่าในสังกัดเทรโบร
"ฮึๆๆๆ เมื่ออยู่ต่อหน้าฉันก็ไม่ต่างจากเปลื่อยกายหรอก ฉันมองคุณออกทะลุปรุโปร่งทุกอย่างตั้งแต่แรกแล้ว"ไวโอเล็ตเยาะเย้ยเหนือซันจิที่โดนทุบจนเจ็บหนัก"ถึงจะเคยได้ยินว่าแพ้ทางผู้หญิง แต่ก็ไม่นึกว่าจะถึงขนาดนี้ น่าสมเพชจริงๆ"
"ฉันไม่ได้คาดคิดว่ากิ้งก่าเพลิงจะมาที่นี่ แต่ฉันรู้ว่าเขาจะไม่ทำร้ายฉันถ้าชีวิตพรรคพวกแขวนอยู่บนเส้นด้าย"
ไวโอเล็ตเดินมาหาพวกเขาขณะลูกน้องยกเท็ดกับซันจิขึ้นมา
“เธอทำแบบนี้…แต่ฉันรู้ว่าไม่ได้เต็มใจ”เท็ดพูดก่อนเธอจะเตะเขา เท็ดถูกส่งลอยไปที่ตู้ก่อนซันจิจะโดนแบบเดียวกัน
“ไร้สาระ”เธอพูดและลูกน้องเชียร์
"คุณกำลังกดความแค้นที่มีต่อฉันไว้ เพื่อหาจังหวะที่จะหนีเอาตัวรอด"
"ให้ตายสิ ฟังให้ดี ฉันแก้เชือกและจัดการพวกแกได้ตลอดเวลา ถ้าไม่ติดที่เจ้ากุ๊กลามกนี่"เท็ดกล่าว
ไวโอเล็ตทำนิ้วมือเป็นวงกลม
"ไม่มีใครโกหกฉันได้ เพราะฉันคือผู้กินผลกิโระกิโระ เป็นมนุษย์มองทะลุที่สามารถมองเห็นได้ทุกอย่าง"
“ฉันฉลาดเกินกว่านั้น”เท็ดแสยะยิ้ม
"ผู้ชายทุกคนต่างเป็นคนโกหก ขอดูหน่อยซิว่าในหัวเจ้า....โกหก..."เธอเงียบเมื่อส่องเห็นเท็ดเปลื่อยกาย
เธอส่ายหัวก่อนจะมองไปที่หัว"คำตอบทุกอย่างมันอยู่ในหัวของคุณหมดแล้ว"ไวโอเล็ตพูดแล้วถามคำถามเพื่อให้คำตอบโผล่มาในหัวเขา เธอเบิกตากว้างขึ้นก่อนจะจ้องเขาเขม็งแล้วหันไปจ้องซันจิบ้าง
"ฉันจะไม่ทำอย่างนั้น"เท็ดแนะนำ ขณะที่ไวโอเล็ตไม่สนแอบดูในหัวเขา"อ๊ายยยยย!!!!!!"เธอร้องลั่นล้มลงพื้น
"ฉันเตือนแล้ว"เท็ดกล่าว
"ปะ เป็นอะไรไปครับอาเจ๊?"ลูกน้องถาม
"โสโครกที่สุด!!!"
"โสโครกงั้นเหรอ!?"
"ไม่เคยเห็นในหัวใครที่มีแต่เรื่องลามกขนาดนี้เลย!!!!"
"เอ๋!!!?"
"ไหนล่ะแผนการ ไหนละเป้าหมาย ในสถานการณ์แบบนี้ยังคิดแต่เรื่องอะไรก็ไม่รู้อยู่ได้!!!!"
ไวโอเล็ตหันกลับมาถามเท็ด
"พวกนายสองคนทำยังไงถึงคิดเรื่องอื่นนอกจากแผนการได้"ไวโอเล็ตถาม
"ชีวิตของพรรคพวกและครอบครัวของฉัน นั่นสำคัญที่สุดสำหรับฉัน"
"ดวงตาของคุณไง ต่อให้คนนับล้านตราหน้าว่าคุณผิด แต่ผมเชื่อในน้ำตาผู้หญิงหมดหัวใจ"ซันจิกล่าว
"เอาล่ะไวโอเล็ต ถึงเจ้าหมาหื่นจะพูดเกินไปบ้าง แต่ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้อยากทำอย่างงี้"
ลูกน้องไวโอเล็ตเยาะเย้ยพวกเขาก่อนไวโอเล็ตจะลุกขึ้นส่องตาไปที่ลูกน้อง"ฮิเออโร่ลากริม่า"ส่งปลาวาฬน้ำจากน้ำตาเล่นงานลูกน้องไปจนหมด และปล่อยตัวพวกเขาและบอกที่โดฟลามิงโก้รู้แผนพวกเขาและแกล้งสละตำแหน่งเจ็ดเทพโจรสลัด
@@@@@@@@
ที่โคลอสเซียมลูฟี่เตรียมลงสนาม
ลูฟี่บริหารร่างกายก่อนเข้าสู่สนามแล้วเงยหน้ามองเจ้าวัว
"อ้าว เจ้าวัว แกก็มาแข่งเหรอ"ลูฟี่กล่าว
"มอ!!!!"
"ฮะๆๆ น่าสนุกดีแกก็อยากสู้แล้วสินะ"ลูฟี่กล่าว
ผู้เข้าแข่งขันต่างลงสู่สนาม บล็อกCกำลังจะเริ่มแข่ง
ด้านนอกแฟรงกี้กับโคโค่วิ่งไปโดยมีทหารขาเดียวบนไหล่แฟรงกี้ ก่อนได้ยินเสียงรีเบ็คก้า"คุณทหาร!!!!"พวกเขาหันไปเห็นรีเบ็คก้าตะโกนเรียกจากชั้นสองของโคลอสเซียม
"รีเบ็คก้า"ทหารขาเดียวกล่าว
"รีเบ็คก้า...ฉันเห็นชื่อเธอในรายชื่อแล้ว เธอเข้าร่วมจริงๆสินะ ทั้งๆที่ฉันห้ามแล้ว"
"ฉันจะสู้และจะชนะคุณทหาร เพราะฉะนั้น...จากนั้นแล้วเรามาอยู่ด้วยกันนะ"
"นักสู้ขี้แยจะไปชนะได้ยังไง"เขากล่าว"เอ้า รีบไปต่อเถอะ"
"จะดีเหรอ?เด็กคนนั้นร้องไห้ด้วยนะคะ"โคโค่ถาม
"เพราะงั้นถึงต้องรีบไง ถึงจะเป็นแค่ของเล่นแต่ฉันก็มีสิ่งที่อยากจะปกป้อง แต่น้ำตามันไม่ไหลจากหุ่นสังกะสีตัวนี้หรอก"ทหารขาเดียวกล่าว
@@@@@@@@@
โรบินตื่นขึ้นมาและพบว่าพวกเธอถูกล้อมด้วยเหล่าคนแคระและโดนจับติดพื้น พวกเขาค้นหาภายในตัวเธอ และกระเป๋าก็โดนรื้อค้น
"โอ๊ย"โรบินพยายามลุกแต่พบว่าทั้งตัวและเส้นผมโดนจับยึดติดพื้น
เลโอเป็นคนแคระสวมเน็กไทแดง กางเกงสีเหลือง สวมหมวกสีเขียวรูปมงกุฎถือปืนกระบอกโตไว้
"อย่าคิดหนีเชียวอยู่นิ่งๆอย่างงั้นแหละ ขยับไปก็ไร้ประโยชน์อยู่ดีนั่นแหละ ฉันใช้พลังพิเศษ นุอินุอิ เย็บตัวเธอติดเอาไว้กับพื้นแล้ว"เลโอยกเข็มออกมา"เธอคือมนุษย์ตัวใหญ่นิสัยไม่ดีสินะ"
"ขอโทษนะคงจะเข้าใจอะไรผิดกันแล้วล่ะ ว่าแต่เธอเป็นผู้ใช้พลังเหรอ?"โรบินถาม
"ฉันคือนักรบแห่งเผ่าทอนตะต้าชื่อว่าเลโอ"เลโอแนะนำตัว
"คุณเลโอ ที่นี่มันที่ไหนกันเหรอ แล้วอุซปอยู่ที่ไหน เอ่อ คือ แล้วมนุษย์อีกคนนึงล่ะ ไม่เห็นอยู่ที่นี่เลยนี่นา เขาปลอดภัยมั้ย?"
"มนุษย์ตัวใหญ่ที่จมูกยาวๆนั่นถูกจับมาตามกฎของอาณาจักรด้วยเช่นกัน"
"ที่นี่คืออาณาจักรของพวกเธอเผ่าคนแคระงั้นสินะ"โรบินกล่าว
"ใช่ ที่นี่คือใต้ดินผืนป่าทึบที่พวกเราเป็นคนปลูก อาณาจักรทอนตะต้าไงล่ะ"
"อาณาจักรที่ว่าเนี่ย หมายถึงกรีนบิทงั้นเหรอ พืชพรรณ์ขนาดยักษ์นั่นพวกเธอเป็นคนปลูกเหรอ?"โรบินถาม
"ใช่แล้ว ไม่ว่าพืชชนิดไหนพวกฉันก็ปลูกได้ทั้งนั้นแหละ"เลโอกล่าว
จากนั้นคนหัวเหลืองแหลมแบบตัวด้วงที่โรบินจับได้ก็พูดขึ้น
"ทุกคน ระวังด้วยนะ"เขากล่าว
"คุณกาบุ"เลโอกล่าว
"มนุษย์ตัวใหญ่คนนี้ปล่อยดอกไม้ที่เหมือนมือ"
"มนุษย์ตัวใหญ่ตัวใหญ่ เป้าหมายพวกเธอคืออะไร จะมาทำลายอาณาจักรทอนตะต้าเหรอ?"เลโอถาม
"ไม่ใช่นะ โทษทีนะฉันแค่สนใจพวกเธอน่ะ ไม่ได้คิดจะทำร้ายและไม่เอาไปบอกใครแน่นอน"โรบินกล่าว
"โกหก คำแก้ตัวนั่นน่ะฟังไม่ขึ้นหรอก"
"จริงๆนะ"โรบินกล่าว
"ถ้างั้นก็ไม่เป็นไร"เลโอพูด
เลโอถอดที่เย็บตรึงโรบินไว้ เธอตกตะลึงที่พวกเขาไว้ใจคนง่าย
"เฮ้ย เลโอทำอะไรน่ะ"คนแคระชราเดินมา
"ท่านหัวหน้าคนพวกนี้เป็นคนดีละครับ"เลโอบอก
"จะเป็นไปได้ยังไงห๊ะ!!!!"
"แต่ว่าเขาพูดแบบนั้นจริงๆนะ"
"เอ๋ งั้นก็ดีแล้วล่ะ"หัวหน้าเผ่ากล่าว
"ทำไมเชื่อคนง่ายกันหมดเลย"โรบินแสดงสีหน้าตกใจที่หาได้ยาก ก่อนมองเวลาเห็นว่าจะบ่าย3แล้ว
"ขอโทษนะคะทางออกล่ะ?"โรบินถาม
"เดี๋ยว ก่อนหน้านั้นคนดีทุกคนต้องส่งอาวุธทุกอย่างให้เรา นั่นคือกฎ"เลโอกล่าว
"แต่...ฉันไม่มีอาวุธเลยนะ"โรบินโกหก แม้ความจริงตัวเธอจะเป็นอาวุธ"พวกเรากำลังรีบช่วยบอกทางทีเถอะ"
"งั้นก็ช่วยไม่ได้นะ คงต้องขอปลดเสื้อผ้าของเธอแล้วล่ะ"
เธอตกใจขณะที่เหล่าคนแคระพุ่งมาด้วยความเร็วเท่าสายฟ้า
"ไม่ได้นะ เดี๋ยวสิ"โรบินร้อง
"ไม่ได้นะเดี๋ยวก่อน!!!"คนแคระคนนึงวิ่งเข้ามาห้าม
"แฟล็บเปอร์ มีอะไรเหรอ?"เลโอถาม
"คนตัวใหญ่นั่นน่ะเป็นคู่หู่ที่มากับฮีโร่น่ะ ก็คนตัวใหญ่อีกคนที่เราจับมาน่ะสิ"แฟล็บเปอร์กล่าว"เขาคนนั้นคือฮีโร่ในตำนาน!!!"
"ยอดเลย!!!!"
"อุซปโกหกอะไรไปเนี่ย"โรบินคิดในใจ
@@@@@@@@@
ลอว์กับซีซ่าร์กำลังรอโจ๊กเกอร์ที่ชายหาดกรีนบิท
"เฮ้ ลอว์ นี่เท็ดนะ"
"นักรบอสูร หาโรงงานเจอแล้วเหรอ?"
"ไม่ใช่เวลามาพูดเรื่องนั้น ฟังให้ดีรีบไปให้พ้นจากที่นั่นซะ!!!!"
@@@@@@@@
ทางด้านเท็ดกับซันจิพาไวโอเล็ตมาด้วยกำลังหนีจากพวกสมาชิกดองกี้โฮเต้แฟมิลี่ เขาใช้ฮาคิราชันทำให้พวกนั้นหมดสติ
"พูดอะไรน่ะ เราต้องส่งตัวซีซ่าร์"
"พวกเราน่ะติดกับมันเข้าเต็มเปาเลย โดฟลามิงโก้ยังไม่ได้ออกจากเจ็ดเทพโจรสลัด!!!"
"ฉันไม่เข้าใจนี่มันเรื่องอะไรกัน"
"ไว้อธิบายทีหลัง รีบออกจากเกาะนั่นเร็ว!!!"
เท็ดนึกถึงที่ไวโอเล็ตให้ดูความทรงจำที่โดฟลามิงโก้ทำเป็นสละบัลลังก์และส่งCP0มาแจ้งสถานการณ์ให้ประชาชนไม่ตื่นตระหนก รวมทั้งทหารเรือด้วย
@@@@@@@@
"ตอนนี้มันสายไปแล้ว"ลอว์กล่าว
ทันใดนั้นโรบินที่มีแค่ท่อนบนก็โผล่มาจากพื้นดิน
"อะไรเนี่ย นิโค โรบินโผล่ขึ้นมาจากทรายแค่ครึ่งตัว!!!!"ซีซ่าร์ตะโกน
"ยัยนิโค"ลอว์กล่าว
"นี่คือร่างแยกของฉัน"ร่างโคลนโรบินกล่าว"ฉันได้ยินที่คุยกันแล้วล่ะ เท็ดคุงโทรมาสินะ?"เธอถามลอว์พยักหน้า
"เธอกับเจ้าจมูกอยู่ที่ไหน นี่ถ้าที่เท็ดบอกเป็นเรื่องจริง การเจรจากับโดฟลามิงโก้คงล้มเหลว"
"หา ล้มเหลวเรอะ!!! งั้นเรื่องที่จะส่งตัวฉันคืนล่ะ"ซีซ่าร์ถาม
โมเน่สะกิดด้วยศอก”คุณหมายถึงเราใช่ไหม”
"ขืนส่งคืนให้ก็บ้าแล้ว"
"ไม่นะ!!!!"ซีซ่าร์ร้อง ลอว์หันไปมองโรบิน
"ยัยนิโค ไปตามเจ้าจมูกมา เราต้องรีบไปให้พ้นจากเกาะนี้"ลอว์กล่าวทำให้โรบินถอนหายใจ
"คือว่าตอนนี้พวกฉันน่ะอยู่ใต้ดินของเกาะกรีนบิทนี่"โรบินพูดทำให้ทั้งสามประหลาดใจเธออธิบายต่อ"แล้วก็ติดปัญหาอยู่นิดหน่อย แต่พวกเราน่ะปลอดภัยดีนะ คงโผล่มาช่วยไม่ได้แต่ถ้าหนีไปก่อนละได้เลย"
"โอเค เข้าใจแล้ว--"ลอว์หยุดเมื่อเห็นอิชโชในชุดนายพลเรือกับกลุ่มทหารเรือเดินออกมาจากป่า
“ทราฟาลก้า ลอว์ใช่ไหม”
"พลเรือเอกคนใหม่ ฟูจิโทระงั้นเหรอ?"ลอว์กล่าว
เงาปรากฎขึ้นมา ลอว์มองขึ้นไปเห็นโดฟลามิงโก้
"มาแล้วเรอะ"
"ขอให้โชคดีนะ"ร่างโคลนของโรบินหายไป
"โจ๊กเกอร์!!!!"ซีซ่าร์ตะโกน
“งี่เง่า พวกทหารเรือไม่รู้ว่าเขาเป็นเจ้าพ่อใหญ่ในตลาดมืด”
เสียงระฆังดังทำให้รู้ว่าเป็นเวลา3นาฬิกาตามที่นัด
"เฮ้ย ลอว์ แกนี่ทำได้ไม่เลวเหมือนกันนะ นึกไม่ถึงเลยว่าจะมีพลเรือเอกมาร่วมแจมด้วย ยิ่งฉันเลิกเป็นเจ็ดเทพแล้วด้วยทำเอาผวาเลยนะเนี่ย"
"ไอ้ตอแหลเอ๊ย!!!!!!"ลอว์ตะโกน
ความคิดเห็น