One piece Another Nakama 2

ลำดับตอนที่ #269 : ภารกิจช่วยเหลือบรู๊ค

ที่ลานกว้างปราสาทโฮลเค้ก เพโดรถูกไล่ต้อนจะจงมุม

"ดีล่ะ ต้อนมันมาที่ลานกว้างได้แล้ว"

"โธ่เว้ย!!!"

"ไม่ได้เจอกันนานนะครับบอน!!"

เปโดรจำเสียงได้หันไปมองบารอนทามาโกะที่มากับทหารหมากรุก

"กัปตันเปโดรแห่งกลุ่มโจรสลัดน็อกส์ ถึงเป็นศัตรูผมก็นับถือในตัวคุณมากเลยล่ะ"

"บารอนทามาโกะ

"พอได้เจอกันทีไรแผลที่ตาซ้ายของพวกเราก็เจ็บขึ้นมา 5ปีก่อนอุตส่าห์ดิ้นรนถึงขนาดนั้น ชายที่อยากมีชีวิตอยู่ต่อให้ได้คนนั้น ทำไมถึงคิดจะทำความผิดพลาดซ้ำอีก ท่าทางคุณคงจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานสินะครับ"

ทามาโกะถอดแว่นกันแดดเผยให้เห็นรอยแผลเป็นตาซ้ายที่หายไป

"เพราะในวันนั้นคุณถูกมาม๊าชิงอายุขัย50ปีไปบอน"

เปโดรถอดหมวกเผยรอยแผลเป็นที่ตาซ้ายเช่นกัน

"เออ รู้ดีละน่า ฉันน่ะไม่คิดจะมีชีวิตรอดกลับไปอยู่แล้ว"

ทั้งสองเข้าต่อสู้กัน

เมื่อ5ปีก่อน เปโดรและเพื่อนถูกจับขณะเข้ามาขโมยโพเนกลีฟ เซโบะตายเพราะถูกดึงอายุขัยไป30ปี เปโดรต้องโดนอีก70ปี เพคอมขอร้องให้ไว้ชีวิตจึงลดเหลือ60โทษฐานทำให้ทามาโกะเสียตาซ้าย เปโดรดึงตาซ้ายตัวเองออก จึงเสียอายุขัยไป50ปี

ที่ไหนสักแห่งในปราสาทโฮลเค้ก เรย์จูเดินเกาะกำแพงมาในสภาพถูกยิง

ด้านซันจิออกไปหาพุดดิ้งและแอบเห็นเธอแสดงธาตุแท้ต่อหน้าเรย์จู เผยแผนการที่จะฆ่าวินสโม๊คด้วยกระสุนพิเศษกลางงานแต่งและยิงขาเรย์จูทีนึง และดึงฟิล์มความจำด้วยผลเมโรเมโร ใส่ว่าเธอโดนกระสุนลูกหลงเข้าไปแทน

ซันจิช่วยพาพี่สาวกลับจนฟื้นขึ้นแต่จำเรื่องก่อนหน้านี้ไม่ได้ ซันจิเล่าให้เธอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เรจูแนะนำให้ซันจิหนีไปกับกลุ่มหมวกฟางและมิ้งเจอม่าให้ถูกทำลายที่นี่

@@@@@@@@@@@@@@@@

โอเปร่า หนึ่งในลูกชายบิ๊กมัมขู่ยิงหน้าไม้ให้นามิบอกที่ซ่อนลอร่า ขณะที่ลูฟี่พยายามดึงแขนให้หลุด

"สวัสดี มีใครอยู่รึเปล่า?"ชายคนนึงเข้ามาห้องขัง

"เอ๊ะ?"นามิเห็นชายตัวใหญ่กับเด็กหนุ่มที่สวมเสื้อคลุมดำ

"อ๊ะ นี่ๆไม่ได้นะ ตอนนี้นายโดนห้ามเข้าปราสาทอยู่ไม่ใช่รึไง แล้วนี่พาใครมาด้วยน่ะ?"

"ตอนนี้ไม่ว่าจะที่ไหนก็วุ่นวายเละเทะไปหมดแล้ว อย่าเรื่องมากนักเลยน่า โทษทีนะโอเปร่า"

"หือ!?"

"หมัดผ่ากระเบื้อง ห้าพันแผ่น!!!"หมัดจินเบอัดโอเปร่าล้มลงหมดสติ

"ปลอดภัยดีนะ"คิรัวร์เอาผ้าคลุมหัวขึ้น

"จินเบ!!!"

"คิรัวร์คุง โมเน่ซัง!!!"

"ทำไมนายมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?"

"ได้ยินว่าพวกนายโดนจับเลยมาช่วย ดีใจนะที่ปลอดภัย ไว้ค่อยคุยกันทีหลังเถอะ ก่อนอื่นอยากออกไปจากที่นี่ไหม?"

"แน่นอน!!!"

"เพลิงผลาญ!!"

"เฮ้ย/กรี๊ดดด!!!"

คิรัวร์ตวัดดาบอารอนไดซ์ ลูฟี่กับนามิรวมถึงนักโทษต่างพากันโดดหนีออกมา จากนั้นจินเบก็สาดน้ำดับไฟ

"ฮ้า รอดแล้ว!!!!"

"รู้สึกเหมือนเคยเจอเรื่องทำนองนี้ที่ไหนมาก่อนยังไงไม่รู้"ลูฟี่กล่าว

"ลิตเติ้ลกาเด้นไง"คิรัวร์ตอบ

"ไม่ต้องพูดเลยยะ จะเผาหนังสือก็บอกกันก่อนสิ!!!"นามิทุบหัวคิรัวร์เต็มแรง

"โอ๊ย....หมับ!!!!"แต่แล้วนามิก็กอดเขาแน่น

"ฮือๆๆ กลัวมากเลยคิรัวร์คุง"นามิร้อง คิรัวร์ลูบหัวเธอเบาๆ

"ฮิๆๆ ก็จบเรื่องได้โดยไม่ต้องฉีกแขนตัวเองล่ะนะ ขอบใจมาก"ลูฟี่ยิ้ม

"จะว่าไปพวกเรา3คนก็เจอกันครั้งแรกในคุกนี่นะ ดูสิ มีนักโทษที่ถูกจังอยู่ในหนังสือเล่มเดียวกับนายตั้งมากมาย โลกในหนังสือนั่นไร้ขอบเขต เพราะความกว้างขึ้นอยู่กับพลังจินตนาการล้วนๆ บิ๊กมัมมีลูกน้องที่มีฝีมือร้ายกาจอยู่หลายคนทีเดียว"จินเบกล่าว

"ขอบคุณมากนะจินเบ ว่าแต่ทำไมนายมาอยู่บนเกาะนี้ล่ะ?"ลูฟี่ถาม

"อ้อ กลุ่มโจรสลัดไทโยของฉันก็เป็นหนึ่งในกลุ่มใต้สังกัดของบิ๊กมัม"จินเบตอบ

"แต่ว่านายทำแบบนี้แล้ว"นามิชี้ที่โอเปร่า

"ใช่ ก็ถือว่าก่อกบฏไงล่ะ เท่านี้ก็หันหลังกลับไม่ได้แล้ว วะฮ่าๆๆๆ"

"เอ๊ะ ที่เกาะเงือก นายเคยบอกว่ายังมีจุดยืนที่ต้องรักษาอยู่"นามิกล่าว

"ตอนนี้ทิ้งไปเรียบร้อยแล้วล่ะ"

"ไม่นึกว่าเจ็ดเทพโจรสลัดจะมาเป็นพวกเรา"โมเน่ตกตะลึง

"เราได้รับรายงานว่ามีเสียงกรีดร้องดังออกมาจากห้องสมุดนักโทษ เกิดอะไรขึ้นน่ะ"

"รวดเร็วสมเป็นพวกนั้นจริงๆ เราต้องรีบไปซ่อนตัวในที่ที่พวกมันหาไม่เจอก่อน"

"ทำไม....จู่ๆ...หิวขึ้นมาเฉยเลย"ลูฟี่ทรุดลงไปนอน

"ในเวลาแบบนี้ยังจะมาบ่นอีกเรอะนายหมวกฟาง"โมเน่ถอนหายใจ

"ลูฟี่น่ะแค่มีชีวิตอนู่เฉยๆก็ใช้พลังงานมากกว่าคนทั่วไป3เท่าแล้ว"

"ไม่เป็นไร ไม่ได้บอกว่าอยากกินสักหน่อย ยังไงก็ขอบใจมากนะจินเบ"ลูฟี่ลุกขึ้นยืน

เขานึกถึงที่พุดดิ้งบอกว่าจะยิงฆ่าซันจิ

"สถานการณ์ตอนนี้เลวร้ายสุดๆเลย ทั้งพวกเราทั้งซันจิโดนหลอกกันหมด ถ้าไม่รีบไปบอกหมอนั่นละก็..."

ลูฟี่วิ่งพุ่งออกจากห้องไป

"ฝากดูแลนามิด้วยนะจินเบ คิรัวร์!!!"ลูฟี่ไล่ทุบตีศัตรู

"อ๊าก!!!"

"เหวอ!!!!"

"ลูฟี่เดี๋ยวก่อน ในปราสาทหลังนี่มีศัตรูเก่งๆเต็มไปหมดเลยนะ!!"

"ลูฟี่ นายลืมไปแล้วรึไงยะ ว่าเช้านี้เจออะไรมาบ้าง?"นามิร้อง

@@@@@@@@@@@@@@

"ม่าๆๆๆ ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ารักอะไรปานนี้"

ตอนนี้บิ๊กมัมกำลังจับบรู๊คไว้เหนือพื้นลูบหัวแอฟโฟรอย่างถูกใจ

"ร่างกายมีแค่กระดูกอย่างเดียวแต่กลับมีชีวิตอยู่ได้ นี่มันปาฎิหาริย์ชัดๆ ส่วนฝีมือการต่อสู้ก็เยี่ยมเหมือนกันนะโซลคิง ดูท่าทางพวกทหารหมากรุก จะกลัวเธอกันน่าดูเลยนะ มะไๆ สมชื่อโซลคิงจริงๆ เธอนี่เป็นศัตรูตามธรรมชาติของเจ้าพวกนั้นโดยแท้"

"แต่ยังไงเธอก็ไม่มีทางโค่นเจ้าพวกนี้ได้หรอก พวกมันน่ะพิเศษมาก เพราะในตัวพวกมันมีวิญญาณของฉันคนนี้ใส่เอาไว้โดยตรงยังไงล่ะ ดังนั้นก็เปรียบเสมือนร่างแยกของฉันนั่นแหละ ระดับวิญญาณมันคนละชั้นกันเลย"

พวกทหารหมากรุกกำลังตรวจค้นข้าวของบรู๊ค

"ตรวจค้นเรียบร้อยแล้วครับมาม๊า ไม่พบอะไรในเสื้อผ้ามันเลย"

"ในกระบอกนี่ก็ไม่มีอะไรเลยเช่นกัน"

"ไม่มีอะไรถูกขโมยไปเลยคร้าบ"

"ม่า มะๆๆ ถ้างั้นก็ไม่มีปัญหาหรอกจ๊ะโซลคิง ขอโทษด้วยนะที่สงสัยเธอ"

"ไม่ไหว ช่างน่าอับอายอะไรเช่นนี้"

"อย่าว่าแต่ทามาเตะบาโกะเลย จะสำเนาของโพเนกลีฟหรืออะไร ฉันก็ไม่มีทางปล่อยให้ใครมาขโมยได้หรอก ขืนปล่อยให้เอาไปเดี๋ยวก็มีใครไปถึงราฟเทลก่อนพวกเราอีก ฉันคงดูเหมือนไอ้โง่เลยจริงมั้ย? ฮ่าๆๆ จะไม่พลาดเหมือนครั้งของโรเจอร์อีกแล้ว เจ้านั่นใช้แต่พลังปริศนารวมถึงพลังที่ทำให้ได้ยินเสียงของทุกสรรพสิ่งและเข้าใจสิ่งที่อยู่บนศิลา แต่กลุ่มของฉันเองก็มีไพ่ตายลับที่ท้ายที่สุดจะได้พลังแบบเดียวกันอยู่ กลุ่มต่อไปที่จะได้ไปราฟเทลคือพวกเรา"

"มาม๊า"

"อ้าว พุดดิ้งที่น่ารักกำลังพูดถึงอยู่เลย มีอะไร? การตื่นที่แท้จริงของตาที่3เปิดแล้วเหรอ?"

"โธ่ มาม๊า เอาแต่พูดถึงเรื่องนั้นอยู่ได้ หนูเป็นลูกครึ่งนะ ไม่มีอะไรรับประกันว่าพลังแบบนั้นจะตื่นขึ้นมา"

"ฮ่าๆๆๆ แต่ไม่ผิดแน่ เธอมีพลังของเผ่าสามตาที่หายากอยู่"

"หา!? คุณพุดดิ้ง ดวงตาที่3? อ๊ะ ไม่ได้ ต้องเก็บเรื่องที่เรารู้จักกันเป็นความลับ"

"เจ้าผู้ชายกระดูกนั่นมาถึงที่นี่เลยงั้นเหรอ เอาเถอะถ้าถูกจับตัวแล้วก็ดี"

"มาม๊า อยู่ที่นี่มันน่าอาย ไปคุยที่ห้องของมาม๊ากันเถอะค่ะ"เธอทำตาน่ารัก

"โอ้ ได้แน่นอนอยู่แล้ว"

@@@@@@@@@@@@@@@

ลานกว้างชั้น3

"วิสเคาท์ฮิเยโกะ....ปิโยะ"บารอนทามาโกะกลายเป็นไก่

"ฮึ้ย ฉัวะ!!!"เปโดรฟันบารอนทามาโกะล้มลง

"โคเกะ"

"โอ้ เสียงร้องนี่"

"จะมาแล้วงั้นเหรอ ร่างวิวัฒนาการขั้นต่อไป"

"ดยุคนิวะโตริ"

"บ้าบอสิ้นดี รีบจัดการเดี๋ยวนี้เลยดีกว่า"เปโดรกล่าว

"หยุดนะเฟ้ย!!!"

"จากบารอนทามาโกะเป็นวิสเคาท์ฮิเยโกะแล้วก็ดยุคนิวะโตริ ทุกคนที่ไข่แตกก็จะเกิดใหม่และแข็งแกร่งขึ้น ผลทามะทามะ!! ดยุคนิวะโตริเป็นอัศวินที่แท้จริง จงเกรงกลัวซะ พอเขาวิวัฒนาการแกก็จะสลบแทบเท้าของเขาแน่"

"หยุดไว้เร็ว!!!!"

"ไม่รอด้วยหรอก"เปโดนยกดาบ

"หยุดน๊า!!!!"

"งั้นก็หยุดแค่นี้ดีกว่า"เปโดรหยิบบางอย่างออกมา มันคือไดนาไมต์ลูกโซ่

"เหวอ ระเบิด นี่แกคิดจะทำอะไรของแก!!!!"

"ถอยเร็ว หนี!!!"

"มีทหารรวมตัวกันอยู่เยอะน่าดูเลยนะ ในฐานะตัวล่อแบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว"

"ไม่ หยุดน๊า!!!!!"

"บรึ้มมมมมมมม!!!!!"

ทุกคนโดนระเบิดไปรวมทั้งบารอนทามาโกะ

ด้านเปโดรถูกช็อปเปอร์กับแครอทช่วยดึงเข้าโลกกระจกมาทันหวุดหวิด

"โอ๊ย อันตรายเป็นบ้า"

"บ้าบิ่นจริงๆเลยนะ ตกใจหมดเลยล่ะเปโดร"

"แฮ่กๆๆ ทางนี้ต่างหากที่แปลกใจกว่า จู่ๆก็ถูกเรียกมาด้านในกระจก

"แต่ก็ยังนึกแผนขึ้นมาได้ชั่วพริบตา สมแล้วจริงๆเปโดร"

"สรุปว่าที่นี่เป็นภายในกระจก เชื่อได้ยากจริงๆ"

"ที่นี่เป็นโลกที่จะเข้าออกโดยไม่มีบรูเล่ไม่ได้ ปลอดภัยแน่นอน ใช้วิธีนี้หนีไปกับซันจิได้ด้วย บอกข้อมูลที่นายรู้มาที"

"เอ๋ ลูฟี่กับนามิถูกจับเหรอ?"

"เรื่องนั้นรู้มาแล้ว"

"เป็นห่วงบรู๊คเหมือนกัน หวังว่าจะลอกข้อความของโพเนกลีฟ"

"ทุกคนกำลังแย่อยู่รีบเข้าเถอะ"

"กระจำเอ๋ยกระจก จงบอกที่อยู่ของผู้คนเหล่านี้มา"แครอทโชภาพใส่กระจอก

"ไม่ทำให้สวยเกินไปหน่อยเรอะ"

"เด็กผู้หญิงผมยาวคนนั้นพึ่งจะวิ่งผ่านไปเมื่อกี้"

"โอ้ว กระจกพูดด้วย!!!"เปโดรแปลกใจ

"เอ๋ งั้นนามิก็หนีออกมาได้แล้วเรอะ ลูฟี่อยู่ด้วยรึเปล่า?"

"จินเบก็อยู่ด้วย"

"จะ จินเบ!!"

@@@@@@@@@@@@@@@

ชั้น3 บาม

"ขอกำลังเสริมระดับรัฐมนตรีด้วยครับ เราหยุดหมวกฟางลูฟี่ไม่ได้"

"ซันจิ อยู่ที่ไหน ฟังที่ฉันพูดทีเถอะ!!"ลูฟี่ตะโกนขณะอัดทหารหมากรุกไปเรื่อยๆ

"หมับ!!"

"โอ๊ย!!!!"

ลูฟี่โดนดึงเข้ามาในห้องด้านข้าง เป็นเรจูนั่นเอง

"มันหนีไวจริงๆ หายไปไหนแล้ว!!!"

"อย่าปล่อยให้หนีไปได้"

"เธอมันพี่สาวของซันจิ"

"ใช่"

"ทำอะไรเนี่ย ฉันกำลังรีบอยู่"

"ตามหาซันจิอยู่ใช่มั้ยล่ะ เมื่อตะกี้เขาอยู่ที่นี่"เรจูกล่าว

"เอ๋!? จริงเหรอ!? แล้วไปไหนแล้ว พวกเราถูกหลอกโดยพุดดิ้ง คู่แต่งงานของซันจิ บอกว่าจะฆ่าซันจิ อ๊ะ ไม่เป็นไรใช่รึเปล่าเธอบาดเจ็บอยู่"

"หึหึ ขอบคุณฉันไม่เป็นไร ส่วนเรื่องพุดดิ้งน้องชายฉันรู้อยู่แล้ว"

"เอ๋ ซันจิรู้อยู่แล้วเรอะ"

"พึ่งจะรู้ได้ไม่นานน่ะ ฉันพยายามเกลี่ยกล่อมให้เขาหนีออกจากเกาะนี้ ซันจิถูกขู่ด้วยตัวประกันที่อีสบลูรวมถึงพวกนาย ไม่อยากให้พวกนายบาดเจ็บ"

"ตัวประกันที่ว่าคือพวกบาราติเอ้ใช่รึเปล่า ฉันรู้จักพวกเขา ถ้าอยู่ในอันตรายจริงถึงต้องไปอีสบลูฉันก็จะไปช่วย"

"โครก!!!!!"

"กินอะไรหน่อยมั้ย?"เรย์จูถาม

"ไม่จำเป็น!!!"

"จะกินแต่อาหารที่นายทำเท่านั้น"

"แต่เป็นแบบนั้นเองเหรอซันจิ รู้เกี่ยวกับพุดดิ้งแล้วสินะ ถ้าไม่ได้ถูกหลอกก็ดีแล้ว ทุกอย่างนอกเหนือจากเรื่องนั้นก็เสร็จไปแล้วด้วย งั้นขอบใจนะพี่สาวของซันจิ"

"เอ๋ จะไปไหนน่ะทางงนั้นมัน..."

"สถานที่ที่สัญญากันไว้ไม่ใช่ที่นี่"

"เพล้งงงง!!!"

@@@@@@@@@@@@@@@

ซันจินั่งอยู่ที่โถงทางเดินของปราสาทโฮลเค้ก นึกถึงเรื่องต่างๆ จัตซ์และบิ๊กมัมขู่ซันจิด้วยเรื่ องเชฟและกุ๊กที่ร้านบาราติเอ้ จัตซ์หวังใช้เขาที่ไม่เคยเห็นเป็นลูกเพื่อได้กำลังของบิ๊กมัม ซันจิยอมแต่งเพื่อไม่ให้ใครตาย แต่บิ๊กมัมวางกับดักเพื่อฆ่าเจอร์ม่าทุกคน และสุดท้ายคือโจมตีกัปตันตัวเอง

"ฉันขอโทษลูฟี่ แต่ฉันหันหลังกลับไม่ได้แล้ว"

@@@@@@@@@@@@@@@

ลูฟี่ตกลงมาที่พื้นถล่มบ้านนึงพัง

"มีอะไรตกลงมา"

"บ้านฉัน"

"คน?"

"ต้องกลับ...กลับไปรอที่ตรงนั้น"ลูฟี่พูดทั้งท้องที่ร้องเสียงดัง

@@@@@@@@@@@@@@@

จินเบวิ่งมาโดยมีนามิขี่คออยู่ โมเน่บินจับคิรัวร์ไว้

"ปิดทางออกเร็ว!!!"

"ล้อมพวกมันไว้!!!"

"อย่าให้ออกไปข้างนอกได้!!!"

"แย่ล่ะสิ แบบนี้โดนพวกมันล้อมแน่"

"เอ๋!? ไม่มีทางออกเหรอ?"

"นั่นมันลูกพี่จินเบ ไม่สิ เจ้ากบฎจินเบ!!!"

"ปังๆๆๆ"ลูกน้องบิ๊กมัมยิงมาจากด้านหลัง

"ช่วยจัดการพยกข้างหลังได้รึเปล่าคิรัวร์"จินเบกล่าว

"ไว้ใจได้เลย"คิรัวร์ชักดาบอามาเทราสุ

"ลำแสงเพลิง"

"ตูมมมม!!!!"

ลูกน้องบิ๊กมัมเจอระเบิดแสงล้มลงไปนอนพื้น แต่เขาก็สังเกตเห็นหน้าคุ้นตา

"ช็อปเปอร์!!!!"

"ช็อปพี่!!"แครอทร้องจากในกระจก"นามิ คิรัวร์ คุณโมเน่ เรามาช่วยพวกเธอนะ"

เวลาต่อมาทุกคนต่างหนีมาในโลกกระจก

"ไม่เป็นไรนะช็อปเปอร์"

"อืม 2ปีก่อนเคยเจอลำแสงแปซิฟิต้ามาแล้วล่ะ"ช็อปเปอร์กล่าว

"ไม่อยากเชื่อเลยว่านี่คือข้างในโลกกระจกงั้นเหรอ?"

"จินเบ แกนะแก ทำไมถึงมาอยู่กับไอ้พวกนี้ได้ นี่มันทรยศกันชัดๆ"บรูว์เลตะโกน

"บรูว์เล"จินเบมองมนุษย์กระจก

"ได้ข่าวว่าแกอยากจะถอนตัวจากกลุ่มเรา แต่พอเจอรูเล็ตต์เข้าไป ก็เกิดกลัวขี้หดตดหายจนไม่ยอมเล่นนี่นา"

"มาม๊าช่วยปกป้องเกาะเงือกให้ฉัน ฉันเลยอยากออกจากกลุ่มตามขั้นตอนอย่างถูกต้องที่สุด แต่ว่าวงล้อรูเล็ตต์นั่นน่ะมีแต่กลิ่นความตายกับความมุ่งร้ายอบอวลเต็มไปหมด"

"รูเล็ตต์!? เจ้าทำถูกแล้วล่ะที่ไม่หมุนวงล้อนั่น จินเบ ชายชาตรีแห่งท้องทะเล เมื่อ5ปีก่อน เซโบะ คู่หู่ของข้า หมุนวงล้อนั่นโดยหวังจะรอด แต่มันกลับพรากชีวิตเขาไป เจ้าสิ่งนั้นถูกออกแบบให้ทุกคนที่หมุนต้องตายแต่แรกแล้ว"เปโดรกล่าว

"ฮี่ๆๆ มันก็แน่อยู่แล้วเจ้าพวกโง่ มาม๊าไม่มีทางปล่อยให้พวกที่ขอออกจากกลุ่มรอดชีวิตไปได้หรอก รวมถึงผู้บุกรุกกระจอกงอกง่อยและโจรสลัดใต้สังกัดที่เคยภักดีด้วย ไม่ปฎิเสธผู้ที่คิดจะเข้าร่วม และไม่ไว้ชีวิตผู้ที่คิดจะจากไป นั่นแหละคือหลักการของมาม๊า--"

"อ๊าก!!!"คิรัวร์จับหน้าบรูว์เล่บีบด้วยเล็บมังกรและโยนใส่หลังเจ้ารถไฟ ทุกคนต่างขึ้นไป

"รีบไปต่อเถอะ ตอนนี้เหลือแค่บรู๊ค ลูฟี่กับซันจิเท่านั้น"

"เดี๋ยวเซ่ นี่มันน้ำหนักเกินแล้วนะ!!!"รถไฟร้อง

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

พุดดิ้งกับบิ๊กมัมกำลังคุยกันเรื่องแผนการฆ่าตระกูลวินสโม๊คพรุ่งนี้ และบรู๊คที่โดนบิ๊กมัมถืออยู่ก็ได้ยินหมด

ฝั่งลูกๆของบิ๊กมัม พูดถึงกลุ่มหมวกฟาง ซึ่งพวกเขาคิดว่าบรูว์เล่จับช็อปเปอร์กับแครอทขังไว้แล้ว บรู๊คอยู่ในมือมาม๊า เพโดรระเบิดตัวเองตาย ลูฟี่กับนามิโดนขังไว้แต่มีข่าวลือว่าจินเบช่วยพาหนีออกมา โอเปร่าอ้างว่าจุดไฟเผาทั้งเป็นไปเพราะกลัวโดนมาม๊าดึงอายุขัย ตระกูลวินสโม๊คยืนยันว่าอยู่ในห้องหมด ที่น่าห่วงคือคิรัวร์ที่สมูธตี้กำลังตามล่า

แต่เขาก็ให้ทหารหมากรุกลาดตระเวณหาลูฟี่ต่อเพราะไม่ไว้ใจโอเปร่า

ด้านซันจิกำลังนั่งกลุ้มแล้วโจรสลัดบ็อบบินเดินเข้ามาเห็นซันจิไม่อยู่ห้องตัวเอง เขาหยิบเนื้อจะกินแล้วโดนเตะกระเด็นแล้วซันจิวิ่งไป บ็อบบินไล่ตามไป

@@@@@@@@@@@@@@@

ในโลกกระจก

พวกคิรัวร์เจอสถานการณ์ตึงเครียดตรงหน้า

"จะทำยังไงดี?"แครอทถาม

"ยังไงก็โล่งใจได้ละนะว่ายังมีชีวิตอยู่"เปโดรกล่าว

"ตัวใหญ่มหึมาเลย"นามิกล่าว

"นั่นน่ะเหรอหนึ่งใน4จักรพรรดิบิ๊กมัม!!!"

บิ๊กมัมกำลังนอนกอดบรู๊คบนเตียงยักษ์ โฮมมี่ทั้งสามต่างก็นอนไปด้วยเช่นกัน

"แล้วทำไมถึงได้นอนกอดบรู๊คแบบนั้นล่ะ?"แครอทถาม

"แถมบรู๊คเองก็หลับปุ๋ยหน้าตาเฉยซะงั้น นี่ก็ยังอุตส่าห์หลับลงอีกนะ ตื่นเร็วบรู๊ค"นามิร้องเบาๆ

"วิๆๆ สิ่งมีชีวิตพิสดารที่มีแต่กระดูกแบบนั้นน่ะ มาม๊าไม่มีทางปล่อยให้หลุดมืออยู่แล้ว แต่ว่าไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวฉันจะทำให้มาม๊าปล่อยมือเอง"บรูว์เล่พูด

"เอ๋?"

"มาม๊า!!! นี่บรูว์เล่เองนะช่วยด้วย!!!!"

"บ้าเอ๊ย รีบปิดปากยัยนี่เร็ว!!!!"โมเน่ร้อง

บรูว์เล่กับเจ้ารถไฟโดนมัดปากมือและเท้าอีกครั้ง

"บิ๊กมัมยังไม่ตื่นสินะ"

แต่แล้วพวกเขาก็เห็นสายตาบิ๊กมัมจ้องมาทางนี้

"โดนเห็นแล้ว"

"อะไรกันแมลงวันหรอกเรอะ"

"ฮู่ว"ทุกคนถอนหายใจ

"ตูมมมม!!!"

"เอ๋? อะไร? มีอะไรครับ อะไรกันแค่แมลงวันหรอกเหรอ.....คร่อก!!!"

"อะไรกันมาม๊า ศัตรูบุก?"

"กำลังนอนอยู่เลยแท้ๆ"

"ชิ้ง!!"นโปเลียนมีดาบงอกออกจากหมวก

"ตูมมมม!!!"ทั้งสามโจมตีจุดเดียวกันมากพอทำให้ช็อปเปอร์ร้องไห้

โฮมมี่ทั้งสามกลับไปนอนต่อ ทั้งกลุ่มยกเว้นคิรัวร์ โมเน่และจินเบต่างหวาดกลัว

"แล้วจะช่วยหมอนั่นยังไงดีล่ะเนี่ย!!!"

@@@@@@@@@@@@

ซันจิเดินไปท่ามกลางฝนตกหนัก หมาจรจัดตัวนึงวิ่งมาพยายามจะกินอาหารในตะกร้า

"เฮ้ย ไปให้พ้นไม่ใช่อาหารของแกนะ!!!"

@@@@@@@@@@@@

กลับมาในโลกกระจก

"อันนี้ใช้ได้ไหม?"คิรัวร์นำศพโครงกระดูกในคลังมาตกแต่ง

"สุดยอดเลยคิรัวร์ เหมือนเป๊ะเลย"ช็อปเปอร์กล่าว"ดูยังไงก็บรู๊คชัดๆ"

พวกเขามองโครงกระดูกที่แต่งให้ดูคล้ายบรู๊คเมื่อ2ปีก่อนมาก

"ถ้าเอาเจ้านี่เข้าไปสับเปลี่ยนได้สำเร็จละก็ บิ๊กมัมจะไม่รู้เลยว่าเราพาบรู๊คหนีไปแล้ว...หวังว่านะ"นามิกล่าว

จินเบลากตัวบรูว์เล่มาหน้ากระจก

"ถ้าวางบรูว์เลเอาไว้ตรงปากทางโลกกระจกแบบนี้ นายก็จะเข้าออกได้อย่างอิสระโดยแตะตัวหล่อนเท่านั้น"

"จำไว้เลยนะแก"

"งั้นใครจะไปก่อน?"คิรัวร์ถาม

"จับฉลากแล้วกัน"นามิหยิบกระดาษขึ้นมา

ซึ่งคนแรกคือช็อปเปอร์

"ฉันไปล่ะนะ"เขาเริ่มเดินไปสะพายบรู๊คปลอมไว้

"ระวังตัวด้วยล่ะช็อปพี่"

ระหว่างเดินย่องไปหาเขาเกิดคันจมูกขึ้นมา

"ฮัดชิ้ว!!!"

บิ๊กมัมที่ได้ยินเสียงฟาดมือลงมา โชคดีช็อปเปอร์หลบทัน

"เจ้าโง่เอ๊ย!!!"

ต่อไปเป็นตาของโมเน่

"เชื่อมือได้เลย"

ฮาร์ปี้สาวบินสูงขึ้นไปบนเตียงอย่างเงียบเชียบข้างบรู๊คที่หลับอยู่

"บรู๊ค ตื่น....ป่อง!!!"แต่ฟองน้ำจากจมูกบิ๊กมัมทำให้เธอเด้งตกพื้นและปลุกซุส

"ตายซะเจ้าแมลงวัน!!!"สายฟ้าฟาดลงมา โมเน่หนีเข้าโลกกระจก

"เค้กแต่งงาน"เธอนอนหันข้าง

"นอนพลิกแล้ว"เปโดรกล่าว

"ได้การล่ะ บรู๊คหลุดจากมือของบิ๊กมัมแล้ว"คิรัวร์กล่าว

"ดีล่ะเดี๋ยวฉันไปเอง"นามิถือบรู๊คปลอมไป

เธอปีนขึ้นไปบนเตียงและพยายามปลุกบรู๊ค

"บรู๊คตื่นสิ เรามาช่วยแล้วนะ"

"อือ..."บรู๊คเริ่มพูด

"บรู๊ค นี่ฉันเอง"นามิกล่าว

"จ๊าก!!! ผีหลอก!!!"บรู๊คร้องเสียงดังปลุกบิ๊กมัมตื่น

"ยังอยู่อีกเรอะเจ้าแมลงวันจอมตื้อ!!!"

"แย่แล้ว!!"

"เฮเวนลี่ไฟเออร์!!!"ลูกไฟดวงใหญ่พุ่งใส่นามิกับบรู๊ค

แต่คิรัวร์พุ่งมาคว้าตัวทั้งคู่ทิ้งตัวปลอมนอนล้มกลิ้งอยู่ในห้อง บิ๊กมัมก็ไปนอนหลับต่อแล้ว

"ทันพอดี"คิรัวร์ถอนหายใจ

"ขอบคุณคิรัวร์คุง"นามิจูบแก้มเขา

"แล้วฉันล่ะ อืม"โมเน่พูดแล้วโดนจูบ มือเขาเริ่มลวนลามร่างหญิงสาวหลังไม่ได้ร่วมรักมาเป็นสัปดาห์

"จะพล็อตรักไว้รอดจากที่นี่ให้ได้ก่อนเถอะยะ"บรูว์เล่แช่งและอายที่กล้าทำต่อหน้าผู้หญิงอย่างเธอ

"เปรี้ยง!!!/ซ่า!!!!/พรึ่บ!!!!"เธอเจอทั้งฟ้าผ่า แช่แข็งและเผา

โมเน่ใช้ปีกสร้างบ้านน้ำแข็งขึ้นมาและคิรัวร์คว้าตัวสองสาวเข้าไปในนั้นหลายชั่วโมง

@@@@@@@@@@@@@@

ด้านซันจิมานอกเมืองสวิทตี้ซันจิมาถึงที่ที่ลูฟี่จะรอแต่เจอเพียงทหารหมากรุกนอนเกลื่อนกลาด

"อาละวาดหนักน่าดูเลยแฮะ"

ซันจินึกเรื่องรายงานที่ว่าลูฟี่กับนามิโดนจับ

"แต่นายบอกฉันไว้แล้วว่าจะรออยู่ที่นี่"ซันจิยกร่างคนขึ้นไปหาคนสวมหมวากฟาง"อยู่ไหน?"

@@@@@@@@@@@@@@

ในที่สุดบรู๊คก็ตื่นขณะที่นามิกับโมเน่กอดแขนคิรัวร์ออกมาจากบ้านน้ำแข็งที่โดนละลายไป

"ตกใจหมดเลย นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว"

"ฉันต่างหากที่ตกใจ จะแหกปากดังลั่นทำไมกันเล่า!!!"นามิร้อง

"จะยังไงก็ตามดีแล้วล่ะที่รอดชีวิตมาได้"เปโดรกล่าว

"ผมก็นึกว่าตัวเองจะตายแล้วซะอีก อ๊ะ ผมตายไปแล้วนี่นา"

"หลังจากพวกมันวางกำลังป้องกันแน่นหนาขนาดนั้น การทำสำเนาโร้ดโพเนกลีฟแล้วขโมยออกมาก็คงเป็นไปไม่ได้จริงๆสินะ ขอโทษด้วยที่ทิ้งนายไว้และปล่อยให้นายเสี่ยงอันตราย"เปโดรกล่าว

"ฉันเองก็ขอโทษด้วย"คิรัวร์กล่าว

"ไม่หรอกครับ ผมก็ทำเพื่อพวกเราเองนั่นแหละ อย่างที่คุณเคยบอก การที่พวกเราลอบเข้ามาในปราสาทได้คราวนี้ ถือเป็นโอกาสล้ำค่าที่อาจหาไม่ได้อีกแล้ว ถ้าเราจำเป็นต้องย้อนกลับมาชิงโร้ดโพเนกลีฟจากบิ๊กมัมอีหริบในสักวันละก็คงไม่มีทางเลี่ยงการก่อสงครามโจรสลัดเต็มรูปแบบแน่นอน"บรู๊คทำให้หัวแยก(จินเบกับแครอทตกใจ)"เอ้านี่ไงครับสำเนา"

"ขอบใจ....หา?"คิรัวร์รับแล้วอ้าปากค้าง

"แล้วที่สำคัญกว่านั้น ผมเองก็ดีใจนะครับที่คุณคิรัวร์และคุณเปโดรรอดชีวิตมาได้ ตอนนั้นผมก็จนตรอกต้องใช้แผนนกต่อ"

"เดี๋ยวก่อนบรู๊ค กระดาษพวกนี้หรือว่า..."โมเน่ถาม

"หือ? ก็สำเนาของโร้ดโพเนกลีฟไงครับ ต้องบอกว่าได้มาแบบฉิวเฉียดสุดๆเลน ในวินาทีที่ผมทำสำเนาครบ3แผ่น บิ๊กมัมก็บุกเข้ามาพอดี"

"ได้มาแล้วหรอกเหรอ ทั้งที่มีกองทหารกับขุนพลคอยคุ้มกันอยู่เนี่ยนะ!!!"

"โร้ดโพเนกลีฟของบิ๊กมัมที่4จักรพรรดิคนอื่นๆต่างก็อยากได้ใจแทบขาด!!!"ช็อปเปอร์ร้อง

"เจ้าเอามาได้จริงๆเรอะ"จินเบแทบไม่อยากเชื่อ

"อ๊ะ ครับ"

"ว่าไงนะ!? มันขโมยโร้ดโพเนกลีฟของกลุ่มเราไปแล้วเรอะ!!!"บรูว์เลกับเจ้ารถไฟตกใจ

"สุดยอดไปเลยบรู๊ค!!!"นามิกอดเขา

"โยโฮะ?"

"ห้องเก็บสมบัติน่ะขนาดคนในครอบครัวของบิ๊กมัมเองก็ยังเข้าไปไม่ได้ง่ายๆเลย นายนี่ร้ายกาจเป็นบ้า"จินเบกล่าว

"โยโฮ่ๆๆ ถ้างั้นคุณนามิกับโมเน่ขอดูกางเกงใน..เปรี้ยงงง!!!"บรู๊คโดนคิรัวร์ชกกระเด็น

"เท่านี้ภารกิจของเราก็สำเร็จไปอย่างนึงแล้ว ที่เหลือก็แค่พาซันจิกลับมาเท่านั้นเอง"ช็อปเปอร์กล่าว

@@@@@@@@@@@@@@

ด้านซันจิที่หาตัวลูฟี่ได้ยินเสียงท้องร้องดัง และเห็นกัปตันที่กำลังหิวโซ

เขาเอาอาหารให้ลูฟี่กินขณะที่ตนร้องไห้