ลำดับตอนที่ #31
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : นักรบโคลอสเซียม
ลูฟี่ โซโลและลอว์
ทั้งสามตกลงไปหน้าทหารเรือ ลูกน้องของโดฟลามิงโก้ เดลลิงเจอร์ ซิญญอร์พิงค์และมัคไวซ์
"ตกมาในที่ไม่เข้าท่าซะแล้ว"ลูฟี่กล่าว
"เฮ้ย หมวกฟาง จบเรื่องนี้เมื่อไหร่ฉันฆ่าแกแน่"ลอว์พูดก่อนที่พวกเขาจะรีบหนี
แต่ลูฟี่โดนซินญอร์พิงค์ว่ายมาจับขาไว้ มัดไวซ์โดดก็ทุ่มตัวลงมา ลูฟี่ยืดตัวหนีไปได้ แต่ขายังโดนจับไว้
เดลลิงเจอร์กำลังจะเตะ แต่โดนโซโลเตะผลักเขาไปข้างหน้าทำให้เตะมัดไวซ์แทน
ขาของลูฟี่เป็นอิสระแล้วพวกเขารีบวิ่งไปข้างหน้าแล้วเจออิชโชยืนขวาง
"ฉันจะต้องรีบไปจัดการกับโดฟลามิงโก้ แกถอยไปซะ"ลูฟี่ตะโกน
"ความห้าวหาญนี่มันก็ดีอยู่หรอกนะ แต่ว่า"อิชโชจับดาบด้วยสองมือเตรียมชักดาบ"ผมคงจะหลบให้ไม่ได้หรอก"
"จะสู้ใช่ไหม?"ลูฟี่ถาม
"ไม่ใช่เรื่องของเราแท้ๆ"อิชโชกล่าว
ลูฟี่เคลือบหมัดด้วยฮาคิชกใส่ แต่โดนดาบของอิชโชหยุดไว้
@@@@@@@@
พระราชวัง
"ท่านโดฟลามิงโก้ครับ!!!"ลูกน้องคนนึงวิ่งมาหาโดฟลามิงโก้ที่รอบมีผู้บริหารหลายคน"ตอนนี้เจ้าหมวกฟางลูฟี่กับพวกทหารเรือ ฟูจิโทระกำลังปะทะกันอยู่ครับ"
"งั้นรึ งั้นก็ให้พวกมันสู้กันไป"
"จะกองทัพเรือหรือว่าโจรสลัด"
พวกเขาหันไปมองชายผิวคล้ำร่างสูงใหญ่สวมหมวกเหล็กสีทอง4แฉกและชุดเกราะท่อนล่างสีทอง ใต้ดวงตามีหนวดสั้นๆและดวงตาสีเหลือง ไหล่ของเขาโตและมีสวมแหลมยื่น แขนกล้ามเนื้อโตของเขายาวลงมาถึงขาสวมถุงมือสีม่วง บนไหล่มีรูปโพดำอยู่
เขาคือพีก้าร่างจริง ผู้บริหารระดับสูงเหมือนกับเทรโบรและไดอามานเต้
"ถ้าให้อาละวาดละก็แค่ฉันคนเดียวก็เอาอยู่แล้ว"เขากล่าว
พวกลูกน้องพากันกลั้นหัวเราะยกมือปิดปาก
"เสียงแหลมชะมัดเลย"
"ตัวใหญ่ขนาดนั้นเสียงแค่นี้เนี่ยนะ"
"ไม่ไหวแล้ว ฟังยังไงก็ไม่ชินสักที"
"หึๆๆ ไม่ต้องใจร้อนไปหรอกน่า ฟังนะ เกมนี่น่ะมันก็เหมือนกับการเลือกพระราชานั่นแหละ มันคือการถามเดรสโรซ่าว่าใครเหมาะจะเป็นราชา ระหว่างราชวงศ์ริคุกับดองกี้โฮเต้แฟมิลี่ ให้ประชาชนเลือกพระราชา มันก็เป็นเรื่องที่ถูกต้องอยู่แล้วนี่"โดฟลามิงโก้กล่าว
"ชักช้าเสียเวลา พวกไหนขวางทางอยู่กำจัดมันซะก็สิ้นเรื่อง"พีก้ากล่าว
"ถ้าใครแหยมเข้ามาเราก็ฆ่ามันซะแล้วค่อยๆนั่งดูพวกมันฆ่ากันเอง แค่นั้นก็พอแล้ว"โดฟลามิงโก้กล่าว
"แต่ดอฟฟี่ ฉัน--"
"ฮ่าๆๆ"ลูกน้องคนนึงทนไม่ไหวหัวเราะออกมา
พีก้ากำลังจะโจมตี แต่เบบี้ไฟว์เปลี่ยนขาเป็นปืนแกตลิง
"แกตลิงเกิร์ล!!!"เบบี้ไฟว์ยิงกระสุนถล่มลูกน้องที่หัวเราะมองพีก้า
"ถ้าท่านลงมือเองละก็คงหาซากมันไม่เจอแน่ ครอบครัวเขาจะลำบาก"เบบี้ไฟว์กล่าว
"ขอบใจนะเบบี้ไฟว์"พีก้ากล่าว เตะส่งลูกน้องตกวังไปตายด้านล่าง
โดฟลามิงโก้ถอนหายใจและอธิบายทุกคนว่าเขาเสียแม่ตอนอายุ8ขวบ ฆ่าพ่อตอนอายุ10ขวบและทำให้ทุกคนตกใจ และตอนนี้เหล่าผู้บริหารขึ้นไปคือครอบครัวของเขา
@@@@@@
ด้านพวกเท็ด
"ก็อดอุซป5ดาวอยู่ในโคลอสเซียมนี่แหละ ตามไป!!!"
"มี3ดาว 2ดาวและ1ดาวด้วย"
ทางด้านกลุ่มของเท็ดโดนพวกล่าค่าหัวตามล่าอยู่บนเวทีโคลอสเซียม
เท็ดใช้ฮาคิราชันทำให้พวกมันหมดสติไป
พวกเขามาถึงกำแพงขึ้นไปยังที่ราบสูงราชา
"เชนเฟลอร์ สไปเดอร์เน็ต!!"
โรบินสร้างข่ายในแมงมุมที่ใหญ่กว่าเมื่อก่อนมาก สร้างทางขึ้นไปถึงยอดที่ราบสูง
ตอนนั้นเองทั้งเมืองก็สั่นสะเทือน
"เกิดอะไรขึ้น?"เท็ดถามขณะปีนขึ้นไป
เขามองกำแพงที่บางอย่างงอกขึ้นมาและเห็นร่างหินยักษ์ของพีก้า
"เจ้าพีก้า"คิรัวร์ตะโกนก่อนมองคนอื่น"รีบปีนต่อ!!"
"เอาล่ะพวกแกทั้งหลายที่บังอาจมาต่อต้านแฟมิลี่ของเรา"พีก้าพูดเสียงสูง
"นั่น...ฮ่าๆๆๆๆๆ"เท็ดได้ยินแล้วหัวเราะก๊ากและเขาสาบานว่าได้ยินลูฟี่หัวเราะเช่นกัน
"เท็ด มันไม่สุภาพเลยนะ..คิกๆๆ"โรบินดุแต่ก็หลุดขำ ขณะที่โคโค่ก็หัวเราะเหมือนกัน
ลูฟี่ โซโลกับลอว์ก็เห็นพีก้าโผล่มาและได้ยินเสียง
"เสียงแหลมเปี้ยวเลย ฮ่าๆๆๆๆๆ"ลูฟี่ลงไปนอนกลิ้งหัวเราะ"โอ๊ย เสียทุเรษชะมัดเลย ฮ่าๆๆๆ"
"เจ้าหมวกฟาง"พีก้าโกรธ
"ตัวเบ้อเร้อเทิ้มเสียงแหลมเปี้ยวเลย ฮ่าๆๆๆ"ลูฟี่หัวเราะไม่หยุด
"พอได้แล้วนะเจ้าหมวกฟาง ท่านพีก้าน่ะอ่อนไหวเรื่องเสียงของเขามากเลยนะ"ลูกน้องโดฟลามิงโก้ร้องห้ามด้วยความกลัว
พวกเขาตกใจเมื่อพีก้ายกหมัดขึ้นมาทำให้ลูฟี่หยุดหัวเราะ ขณะที่ทุกคนรีบวิ่งหนีไม่เว้นแต่ผู้บริหารของแฟมิลี่
"นั่นมันไม่ใช่แค่หมัดแต่มันเป็นเมืองทั้งเมืองเลยนะนั่นน่ะ"มัดไวซ์ร้องสับตีนหนี
"เหมือนจะเกิดเลวร้ายขึ้นบางอย่าง"อิชโชกล่าวเพราะมองไม่เห็นพีก้า
"คุณอิชโชรีบหนีก่อนเถอะครับเจ้ายักษ์หินนั่นมัน...."
"ลูฟี่ เมื่อไหร่แกจะเลิกยั่วโมโหศัตรูซะทีนะ"โซโลกล่าว
"หนีไม่พ้นหรอก"พีก้าพูด
"ฮ่าๆๆๆ"โซโลทนไม่ได้หัวเราะ
"เห็นมั้ยล่ะนายเองก็กลั้นไม่อยู่เหมือนกัน"ลูฟี่กล่าว
กำปั้นหินยักษ์ถล่มลงมาทำให้บ้านเรือนใกล้ๆต่างโดนพัดถล่มไป
ฝุ่นจางลง ลูฟี่ โซโล และลอว์มาล้มอยู่ตรงด้านหน้าโคลอสเซียม
"กระเด็นมาไกลเลยนะเนี่ย"ลูฟี่พูด เขานอนทับลอว์อยู่
"รีบลงไปได้แล้ว"ลอว์ตะโกน
"โทษทีๆ"ลูฟี่ลุกไป
"แกไม่กลัวตายเลยรึยังไง การหัวเราะเยาะเสียงของพีก้าน่ะหมายถึงตายเลยนะ"ลอว์กล่าว
"อย่างน้อยก็หนีมาได้"ลูฟี่กล่าว"ว่าแต่ที่นี่ที่ไหน?"
"ไม่รู้สิ"
"ดูเหมือนจะไกลออกมาจากวังนะ"
"บ้าชะมัด เจ้ามนุษย์หินยักษ์นั่น คิดไม่ถึงเลยว่ามันจะตัวใหญ่ขนาดนี้ อย่างน้อยถ้ารู้วิธีปราบมันละก็…“
"เจ้าหมวกฟาง"คนที่โผล่มาคือคาแวนดิช
"อ้าว เจ้าหัวกะหล่ำปรี"ลูฟี่ทักทาย
"นักล่าโจรสลัดโซโลสินะ"คาแวนดิชมองโซโล
"แล้วก็..."คาแวนดิชมองลอว์ที่นั่งอยู่
"ทราฟาลก้า ลอว์"คาแวนดิชฟันดูแรนดัลใส่ทันที แต่ลอว์กลิ้งหลบได้ทัน
"เฮ้ หยุดนะ!!!"ลูฟี่ตะโกน
"เอาชื่อเสียงความดังของผมคืนมานะเจ้าพวกยุคสมัยที่เลวร้าย!!!!"
"จะทำอะไรน่ะ ตอนนี้หมอนี่เป็นพวกเดียวกับฉันแล้วนะ"
"ไม่ได้เป็นเฟ้ย!!!!"ลอว์ตะโกน
"ทำไมล่ะ นี่แกยังแค้นฉันอยู่อีกรึไงเนี่ย?"ลูฟี่ถาม
"ไม่ล่ะ ผมจะไม่คิดร้ายกับคนที่เป็นกลุ่มหมวกฟางอีกแล้วล่ะ"คาแวนดิชกล่าว
"ทำไม?"โซโลถาม
"เพราะว่าพรรคพวกของนาย ก็อดอุซปเป็นคนช่วยชีวิตผมไว้ยังไงล่ะ"คาแวนดิชกล่าว"ฉันจะไม่ลืมบุญคุณนี่เลย"
"แหม่ คนชมเพื่อนแล้วมันก็ดีใจนะ"ลูฟี่กล่าว
"อ้อ จริงสิ ทราฟาลก้า นี่เป็นหมวกของคุณใช่มั้ย มันตกอยู่หน้าโคลอสเซียมโน้นน่ะ"คาแวนดิชหยิบหมวกของลอว์ออกมา มีแววตาชั่วร้ายซ่อนดาบไว้ข้างหลัง"เดี๋ยวผมจะสวมให้นะ มาสิ ยื่นหัวมาซะ"
"คนอย่างแกไว้ใจได้ที่ไหนล่ะ"ลอว์พูดแย่งยื่นมือเข้าไปคว้าหมวกกลัวมาเอง
"เอาเถอะตอนนี้ฉันยุ่งอยู่ ฉันจะไปตัดหัวโดฟลามิงโก้เพื่อตอบแทนบุณคุญของพวกนายยังไงเล่า ที่เหลือผมจัดการเอง พวกนายไปหาที่ซ่อนตัวเถอะ"
"ไม่ต้อง เรื่องนี้ฉันจะทำเอง เพราะฉันเองก็ต้องตอบแทนรีเบ็คก้าที่เลี้ยงข้าวฉันเหมือนกัน"ลูฟี่กล่าว
"นี่แกสู้เพื่ออาหารเรอะ!?"ลอว์ตะโกน
"อย่ามากลบเกลื่อนเลยน่า ผมไม่หลงกลหรอก ที่นายจะไปโค่นโดฟลามิงโก้ก็เพื่อสร้างชื่อให้ตัวเองใช่มั้ยเล่า"
"สร้างชื่อบ้าบออะไรเล่า!!!"
"ก็ลองคิดดูสิ ถ้าโค่นโจรสลัดสุดโหดได้ละก็หนังสือพิมพ์จะต้องประโคมข่าวแน่"
"ไปกันเถอะ"ลูฟี่ โซโลและลอว์วิ่งไปขณะคาแวนดิชยังบ้าเรื่องนักข่าว
ในตอนนั้นเอง ไซ บูและดอนชินเจียววิ่งตามพวกเขามา
"อยู่ที่นี่เองหมวกฟาง!!!"ไซตะโกน
"แย่แล้วหนีเร็ว"ลูฟี่ร้อง
"เดี๋ยวหลานของการ์ป ฮินะโฮ่ๆๆ ความแค้นที่ฉันมีต่อครอบครัวของแกน่ะมันหมดไปแล้วล่ะนะ"ชินเจียวกล่าว
"เดิมทีเรามาที่นี่ก็เพื่อมาล้มธุรกิจของเจ้าโดฟลามิงโก้อยู่แล้วละนะ"ไซกล่าว"ไม่ได้สนเงินรางวัลนั่นอยู่แล้ว เศษเงินพวกนั้นน่ะซื้อพวกเราไม่ได้หรอก"
"ไม่ใช่แค่เธอเท่านั้นที่ช่วยฉัน แต่พรรคพวกของเธอก็อดอุซปก็ช่วยเราเอาไว้ด้วย"
"อุซปเนี่ยนะ?"ลูฟี่ถาม
"ฉันพูดจริงๆ ดังนั้นการจัดการกับโดฟลามิงโก้จึงเป็นการตอบแทนบุญคุณเธอและก็อดอุซปไปพร้อมๆกันยังไงล่ะ"
"หา ไม่ได้นะ เจ้าโดฟลามิงโก้น่ะฉันจะเป็นคนอัดมันเอง"
เคราขาวของชินเจียวเริ่มลอยขึ้นสีหน้าโกรธ
"เมื่อกี้แกว่ายังไงนะ?"เขาถาม
"ก็บอกว่าไม่ได้ยังไงเล่า ฉันจะอัดมันเอง"
"ว่ายังไงนะ กล้าปฎิเสธความหวังดีของคนอื่นอย่างงั้นเหรอ!!!"
"ตึงๆๆๆ"เสียงเท้าหนักดังขึ้น พวกเขามองไปเห็นไฮรูดิน
"เจอแล้วหมวกฟางลูฟี่ เรามาลืมเรื่องในการแข่งขันไปซะ ด้วยเกียรติของนักรบแห่งเผ่าเอลูบาฟ ฉันจะจัดการโดฟลามิงโก้เพื่อตอบแทนบุณคุญเอง"
มีคนอื่นโผล่มาอีกเรื่อยๆ
"ราชอาณาจักรโพรเดนซ์ของเรามีความสัมพันธ์กับราชาริคุมายาวนาน เรานี่แหละจะจัดการโดฟลามิงโก้เอง"อลิซาเบลโล่
"อย่างที่ฝ่าบาทตรัสนั่นแหละ"ดาคามะกล่าว"เราไม่ได้ต้องการเงินรางวัลนั้นหรอก"
เห็นชัดว่าไม่ใช่อย่างที่พูดเพราะดาคามะมีรอยหัวโหน่ที่น่าจะโดนราชาของเขาทุบเพราะหวังเงินรางวัล
"ไม่ได้หรอก เราต่างหากจะเป็นคนจัดการมัน"
"แสงจากสวรรค์ที่ก็อดมอบให้พวกเรา พวกเราจะไม่ลืมอย่างเด็ดขาด"อับดุลลากล่าว
"ถ้าจะเด็ดหัวโดฟลามิงโก้ละก็ฉันจะจัดการเอง"ออลัมบัสกล่าว
"ทำลายล้างเพื่อตอบแทนบุญคุณ"อิเดโอะกล่าว
"การประหารเป็นงานของฉัน"สุไลมานกล่าว
"ไม่ได้ ฉันจะจัดการโดฟลามิงโก้เอง"บลูกิลลี่กล่าว
"เจ้าพวกนี้มาจากไหนกันนะ"โซโลกล่าว
"ลืมผมได้ยังไงกันน่ะ"คาแวนดิชขี่ม้าขาวตามมา
"งั้นทำไมพวกนายไม่มาหนุนหลังพวกเราล่ะ?"โซโลถาม
"ไม่มีทาง เราจะฆ่าโดฟลามิงโก้เอง!!!!"ทุกคนตะโกน แล้วเริ่มหันไปเถียงกัน
"ให้ตายสิ อีโก้สูงกันจริงๆ"โซโลกล่าว
"พวกนายทุกคนเลิกบ้ากันได้แล้ว ฉันบอกว่าฉันจะอัดเจ้าโดฟลามิงโก้เองเข้าใจไหม"ลูฟี่ตะโกน
"ว่าไงนะ ฉันบอกว่าจะตอบแทนบุญคุณนะฟังบ้างมั้ยเนี่ย"ไซกล่าว"ถ้าแกยังไม่หุบปากละก็ฉันจะฆ่าแกเดี๋ยวนี้เลยไอ้ผู้มีพระคุณ"
พวกเขาเถียงกันจนกระทั่ง…
"เจอตัวแล้ว"
พวกเขาหันไปเห็นพวกโจรสลัดและนักล่าค่าหัว
"พวก3ดาวกับ2ดาวอยู่ทางนั้น"
"เอาหัวพวกมันมา!!!"
"เจ้าพวกนี้มันก็เคยเป็นของเล่นอยู่ที่ชั้นใต้ดินเหมือนกับพวกเราไม่ใช่เหรอ"บลูกิลลี่สังเกต
"จะว่าไปก็ใช่นะ"ไซกล่าว
เหล่านักสู้จากโคลอสเซียมต่างโจมตีพวกนั้นล้มไป
"ไปตายซะไอ้พวกเนรคุณ!!!"
ในตอนนั้นพวกเขาก็เห็นวัวสีน้ำตาล
"นายมัน อูซี่นี่ฉันเอง"
"มอ"มันจำลูฟี่ได้
พวกลูกน้องโดฟลามิงโก้มองเข้าไปในกลุ่มควัน เห็นลูฟี่ โซโลและลอว์ขี่กระทิงวิ่งเข้ามา
"มันขี่กระทิงมา พวกมัน3คน...."
แต่พวกเขาก็เห็นเงาเพิ่มขึ้น
"4...5...6...7....."
ลูกน้องของโดฟลามิงโก้เห็นนักสู้จากโคลอสเซียมวิ่งตามหลังมา
"พวกมันมากันเพียบเลยครับท่าน!!!"
"ฉันจะจัดการกับโดฟลามิงโก้เอง"บลูกิลลี่กล่าว
"หุบปากไปเลยนะ ถ้าเข้ามาขวางทางฉันละก็ ฉันจะสับพวกแกให้เละเลย"คาแวนดิชกล่าว
"เฮ้ย พวกแกอย่าตามฉันมานะ ไอ้โดฟลามิงโก้น่ะฉันจะเป็นคนอัดมันเอง"ลูฟี่กล่าวขณะผลักอับดุลลาร์กับเจ็ทออกจากอูซี่
"พวกมันเอาพรรคพวกมาจากไหนเนี่ย!!?"
"พวกมันคือผู้แข่งขันในโคลอสเซียมไงล่ะ!!!"
พีก้ายกหมัดขึ้นมาเตรียมชก
"มันเล็งมาทางนี้แล้ว"บูกล่าว
"เฮ้ย ฉันจัดการเองอย่ามายุ่งน่ะ"
"ขอเลย เรื่องนี้ฉันจัดการเอง"ชินเจียวกล่าว
"ฉัน/ต้องฉันต่างหาก/ฉันเอง"พวกเขาพากันแย่ง
"พวกแกพูดพล่ามกันมากเกินไปแล้วนะ"พีก้ากล่าว
เหล่านักสู้ได้ยินเสียงสูงพีก้านิ่งไปชั่วครู่ก่อนพากันหัวเราะ
"ฮ่าๆๆๆๆๆ
"เสียงอุบาทว์ชะมัดเลย"
"เสียงไม่สมกับตัวเขาเลย"
"ฮ่าๆๆๆๆ"ลูฟี่หัวเราะด้วย
พีก้าโกรธจัดจ้องทั้งกลุ่ม
"จะ3คนหรือว่า300มันก็ไม่ต่างกันหรอก"พีก้าชกลงมา
"หมัดแปดกระแทก"ชินเจียวทำให้หัวสว่านเสริมฮาคิเกราะ
"ฉันยังชาร์จพลังได้ไม่เต็มที่น่ะนะ เวอร์ชั่นเบา"เอลิซาเบลโล่พูดปล่อยหมัด
"ตะปูมังกรสว่าน!!!!"
"คิงพันช์!!!!"
การโจมตีของทั้งสองทำลายแขนซ้ายของหินยักษ์พีก้า
"แขนของท่านพีก้า!!!!"ลูกน้องโดฟลามิงโก้ตกใจ
"ไม่ต้องตามมาเลยนะพวกแก"ลูฟี่กล่าว
"หุบปากไปเลยเจ้าผู้มีพระคุณสุดบ้า!!!!"นักสู้พากันตะโกน
@@@@@@
"ยอมแพ้ซะคิวรอส ถ้าเราจับอาชญากรไม่ได้เกมนี้ก็ไม่จบหรอก"
"ฉันมีครอบครัวอยู่นะขอร้องล่ะ"
คิวรอสหลบอยู่หลังกำแพงซากตึกจากประชาชนที่ไล่ล่าเขา
"ฉันไม่โทษหรอกที่พวกคุณตัดสินใจแบบนั้น แต่ฉันมีเรื่องต้องไปจัดการ"
คิวรอสโดดจากที่ซ่อนวิ่งหลบกระสุนต่อไปยังวัง
@@@@@@@
พวกนักรบจากโคลอสเซียมเลิกทะเลาะและหันมาร่วมมือจัดการลูกน้องโดฟลามิงโก้ ลูฟี่ ลอว์ อับดุลลา และเจ็ทขี่อูซี่วิ่งไปบนแขนพีก้า
"ลูฟี่ หัวที่นายซัดไปเมื่อกี้น่ะเป็นแค่หินธรรมดานะ"โซโลกล่าว
"เอ๋!!?"
"ที่เรากำลังวิ่งอยู่นี่ก็เป็นเปลือกหินเหมือนกัน"โซโลกล่าว
"มันหายตัวไปอีกแล้วเหรอเนี่ย"ลูฟี่กล่าว
โซโลใช้ฮาคิสังเกตของตัวเอง
"น่าจะอยู่ใกล้ๆนี่แหละ"
แล้วโซโลก็เห็นหัวพีก้าตัวจริงยื่นออกมาจากทางข้างหน้า
"หึหึ กำลังหัวร้อนสุดๆเลยด้วย"โซโลกล่าว
"เอ๋ มันอยู่ที่ไหนเหรอ"เจ็ทกับอับดุลลาห์ถาม
"ตัวจริงมันอยู่โน้น"โซโลชี้ให้พวกเขามองไปด้านหน้า
พีก้าดึงดาบขนาดใหญ่ขึ้นมาฟันพวกเขา แต่ลูฟี่จับขาอูซี่โดดหลบพร้อมกับหัวเราะเยาะเสียงพีก้าอีกครั้ง
พีก้าฟันใส่แต่โซโลยกดาบเขารับไว้
"ทางนี้ฉันลุยเอง"โซโลกล่าว
"ว้าว สุดยอดเลย"จีซกับอับดุลลาห์กล่าว"สมแล้วที่เป็นพรรคพวกของก็อด"
พวกลูฟี่วิ่งต่อไปขณะที่โซโลยืนขวางจ้องพีก้าด้านหลัง
"ฉันมีธุระกับเจ้าหมวกฟางแกถอยไป!!!"พีก้าตะโกน
"แต่กัปตันของฉันน่ะไม่ได้มีธุระกับหินกากๆอย่างแกนี่หว่า มาเจอกับฉันก่อนก็แล้วกัน ไอ้เจ้าเสียงโซปราโน่"โซโลกล่าว
พีก้าได้ยินจ้องเขาด้วยความโกรธ
@@@@@@@@
พวกเท็ดปีนขึ้นมาถึงบนยอดที่ราบสูงวังเก่า ขณะที่คนพยายามปีนตามขึ้นมา
"โทษทีนะ"โรบินยกเลิกพลังทำให้พวกเขาตกลงไป
พวกเขามองไปรอบๆพบวิโอล่าและราชาริคุ
"เอาล่ะ ฉันว่าลูฟี่คงวิ่งไปทันทีและโซโลคงหลงไปที่ไหนสักแห่งใช่มั้ย?"เท็ดถอนหายใจ
วิโอล่าวิ่งมาหาเขาและยิ้มเมื่อเห็นรีเบ็คก้ายืนอยู่ใกล้ๆเขาเหมือนกัน
โรบินกอดอกไว้ใต้หน้าอกพลางกอดอก จำได้ว่าซิฟพูดเรื่องแฮนค็อกตั้งใจจะขอแต่งงานในการพบกันครั้งต่อไป เธอไม่คิดจะให้ใครแย่งตำแหน่งภรรยาเอกเพราะเธอมีลูกชายเขา
"ฉันว่าเราต้องเพิ่มอีก2คนในการเจรจา"
@@@@@@@
บนที่ราบสูงราชาแห่งใหม่ ผู้บริหารมองพวกนักสู้โคลอสเซียมกำลังปีนขึ้นมา
"แปลกเกินไปแล้ว ทำไมพวกในโคลอสเซียมถึงปีนขึ้นมาได้ล่ะ ข้างล่างน่าจะมีทหารเรือเป็นพันคนเฝ้าอยู่นี่นา และพลเรือโทบาสทีลกับพลเรือเอกฟูจิโทระของกองทัพเรืออยู่ด้วยไม่ใช่เรอะ"
"เฮ้ กระจอกชะมัดเลย ทหารของดองกีโฮเต้น่ะ"ไซกล่าว
"อีกนิดเดียวก็จะถึงบอสพวกแกแล้ว"บลูกิลลี่กล่าว
นักสู้โคลอสเซียมปีนขึ้นมาและเข้าสู่กับลูกน้องโดฟลามิงโก้
"พวกมันมาแล้ว พวกโคลอสเซียมก็มาด้วยล่ะ"เดลลิงเจอร์กล่าว
"ฉันเห็นแล้วเดลลิงเจอร์ พวกทหารเรือน่ะถูกคนขวางเอาไว้"เบบี้ไฟว์กล่าว
_______________
ทหารเรือถูกกั้นไว้ด้วยกำแพงไฟใหญ่ ซาโบ้ยืนขวางทางทหารเรือ
"ดูท่าแล้วคุณคงจะไม่ยอมถอยไปง่ายๆสินะครับ"ฟูจิโทระกล่าว
"คงงั้นมั้ง กลุ่มโจรสลัดหมวกฟางและพวกนักสู้ที่พยายามช่วยเหลือเขาน่ะ ใครก็ตามที่คิดทำร้ายพวกเขาเหล่านั้นจะผ่านจากตรงนี้ไปไม่ได้เด็ดขาด"
"การสนับสนุนพวกโจรสลัดเป็นงานของคณะปฎิวัติด้วยเหรอครับ?"ฟูจิโทระถาม
"ก็งั้นสิ ในฐานะคณะปฎิวัติใครก็ผ่านที่นี่ไปไม่ได้ พูดผิดไปน่ะ ในฐานะของพี่ชายต่างหาก"ซาโบ้กล่าว
ทหารเรือต่างพากันแปลกใจ
"โอ้ แล้วคุณเป็นพี่ชายของใครกันละครับเนี่ย?"ฟูจิโทระถาม
ก่อนที่เขาจะตอบพวกทหารเรือก็ยิงปืนไรเฟิลใส่เขา แต่ทหารเรือตกใจเมื่อซาโบ้กลายเป็นไฟ
"ไม่ได้ผลหรอกเพราะฉันเป็นไฟ"ซาโบ้กล่าว
ทหารเรือยังยิงต่อไปโดยไม่อาจทำอะไรได้ ซาโบ้วิ่งไปรอบๆปล่อยเพลิงใส่ทหารเรือหรือทำลายอาวุธด้วยมือของเขา
"กำลังแขนของชายคนนี้ผิดปกติไปแล้ว"
"นี่คือกรงเล็บของมังกร"ซาโบ้กล่าว
เขาหยุดเมื่ออิชโชปล่อยดาวตกลงมา แต่มันถูกหั่นเป็นชิ้นๆด้วยกรงนกและตกลงมา ทำให้ทุกคนรีบหลบ
"อา ดังโดนหั่นเป็นชิ้นๆตกมาทั่วซะได้ ประชาชนไม่ได้บาดเจ็บใช่มั้ย"
"คุณอิชโชจะปล่อยอุกกาบาตก็บอกกันก่อนสิครับ!!!"
ซาโบ้เป็นเพลิงโผล่มาด้านหน้าปล่อยทหารที่โดนเขาจัดการ
"เมื่อกี้คุณบอกว่าในฐานะพี่ชายใช่มั้ยครับ"
"ใช่"
"พอดีว่าผู้ใช้ผลเมระเมระคนก่อนหน้าหรือเอส หมัดอัคคีที่เสียชีวิตในสงครามเป็นพี่ร่วมสาบานของหมวกฟาง และคุณเองก็คงใช่สินะ"
"พวกเราสามคนดื่มเหล้าสาบานกัน เราสามคนมีสายสัมพันธ์ที่ตัดยังไงก็ตัดไม่ขาด"ซาโบ้ระลึกที่ตอนไปเยี่ยมหลุมฝังศพหนวดขาวกับเอสและวางจอกเหล้าสาบานไว้"
"เป็นสามพี่น้องที่เป็นตัวปัญหาใหญ่ซะเหลือเกิน"อิชโชกล่าว
"พี่น้องอะไรกันเนี่ย คนนึงเป็นหัวหน้าหน่วยที่2ของหนวดขาว อีกคนเป็นหมายเลข2ของกองทัพปฎิวัติ"
"จำไว้เลยนะ ถ้าลูฟี่ต้องการความช่วยเหลือจากฉันละก็ ไม่ว่าอยู่ที่มุมไหนของโลกใบนี้ ฉันก็จะรีบไปหาเขาในทันทีเลย"ซาโบ้กล่าวก้มหน้าลงนึกถึงตอนเอสตาย"มันต้องไม่มีอีกแล้ว"
"ถ้าจะถามอะไรไปมากกว่านี้ก็คงจะไม่เข้าท่า"อิชโชกล่าว
"แกก็ไม่สนใจอยู่แล้วนี่นา"
"ก็ไม่มีเหล้าที่เข้าจะแกล้มแบบนั้นนี่ครับ"
อิชโชใช้พลังกดซาโบ้ลงแต่เขายังยืนที่เดิม
"ลูฟี่ นายเป็นน้องชายของพวกเรา"
อิชโชหยิบท่อเหล็กด้านหลังกลายเป็นเพลิงบินขึ้นฟ้าก่อนจะพุ่งลงมาฟาดใส่อิชโชที่ป้องกันด้วยดาบ
"ลูฟี่น่ะฉันจะเป็นคนปกป้องเอง"
@@@@@@@
ทางด้านเท็ด
โรบินหยิบหอยทากสื่อสารโทรหาลูฟี่
"นี่ลูฟี่ ชายที่จะเป็นราชาโจรสลัด"
"ลูฟี่ นี่ฉันเอง พวกเราอยู่ที่ราบสูงเมื่อกี้ ตอนนี้พวกเธออยู่ไหน"
"ตอนนี้พวกเราอยู่ที่ชั้นแรกของภูเขากำลังไปที่สวนดอกไม้"
"แต่สวนดอกไม้อยู่ที่ชั้น4นะ"
"นี่ลีโอจากเผ่าทอนทะต้า พวกเราจะมุ่งหน้าไปหาคุณให้ เร็วที่สุดพร้อมกับท่านรีเบ็คก้า มนุษย์ไก่ยักษ์ เท็ดแลนด์และโรบินแลนด์"
ไปพบกันที่สวนดอกไม้ชั้น4แล้วกันนะ"
"เอ๋? พวกเธอจะตามพวกเรามาทันได้ยังไง"ลูฟี่ถาม
"เอาไว้อธิบายทีหลัง ยังไงก็ไว้เจอกันที่สวนดอกไม้"โรบินตอบแล้ววางสาย
"แล้วนายมีแผนอะไร"อุซปถามนอนซมอยู่
"คาบุซัง เอาไอ้นั่นออกมา"
คาบุตะโกน และพวกเขาก็เห็นคนแคระบนหลังแมลงปีกเหลือง
"เราจะให้พวกคุณบินไป"
"ล้อเล่นใช่มั้ย!!!"
"ไม่ได้ล้อเล่นสักหน่อย"
ทั้ง4คนที่จะต้องใช้เครื่องนี้มีท่าทีไม่เชื่อและได้รับเชือกมาถือไว้
"นี่เป็นเซอร์วิสกระโดดของทอนทะต้าแอร์ไลน์ มันบินไม่ได้เพราะตัวมนุษย์หนัก"
"ก็แหงสิ!!!"
"พวกเราไม่มีเวลาแล้ว บินไปกันเลย"
และลีโอก็ผลักพวกเขาให้ร่วงลงไปก่อนด้วงจะบินทำให้พวกเขาค่อยๆร่อนลงไปช้าๆ
@@@@@@@@
ลูฟี่และลอว์
ลูฟี่และลอว์ขี่กระทิงเข้าไปในอุโมงค์ที่น่าจะเป็นทางลัดก่อนจะเจอน้ำ อูซี่หยุดเคลื่อนไหว ลูฟี่หันมาเห็นโดฟลามิงโก้
"โดฟลามิงโก้!!"
"ดูเจ้าพวกอ่อนมารวมตัวกันสิ เฮอะ ไม่ใช่ว่ากุญแจมือนั่นไขออกได้ง่ายๆหรอกเหรอลอว์"
ลูฟี่ปล่อยหมัด โดฟลามิงโก้ปัดออกและยกมือทำรูปปืน
"กระสุนด้าย"เขายิงหลายนัดใส่อูซี่
"อูซี่!!!"
"แกไม่มีเวลาห่วงสัตว์หรอกนะ น่าสมเพชจริงๆ ในตอนนี้ไม่ว่าใครก็ฆ่าพวกแกได้ทั้งนั้น....เห็นว่ามีพวกบ้าต่อสู้กันข้างนอกเฝ้ารอหัวของฉัน ในเวลาแบบนี้แกสร้างพรรคพวกได้พอตัวเลยนะ ต้องนับถือพวกคนที่มีพลังไม่น่าเชื่อแบบนี้จริงๆ"
โดฟลามิงโก้พูดขณะลูฟี่จมน้ำมีแต่หัวโผล่ขึ้นมา
"ดูสภาพเจ้าโง่นี่สิ ทำไมถึงเลือกเจ้านี่ลอว์ ฉันนึกว่าแกฉลาดกว่านี้ ขนาดตอนยังเด็กแกทั้งโหด ทั้งเจ้าเล่ห์กว่านี้เยอะ มันเกิดอะไรขึ้นกัน....ใครเปลี่ยนแกให้กลายเป็นคนน่าสมเพชแบบนี้"
"หุบปาก ฉันไม่อยากกลายเป็นแบบแก...ฉันถูกช่วยไว้"
"หึๆๆ โดยน้องชายของฉันโคราซอนเรอะ? ล้อเล่นรึเปล่า!! ทำไมถึงได้เลือกความตายที่น่าเบื่อแบบนี้"
"หยุดนะอย่าแตะต้องหมวกฟาง"อับดุลลาและเจทเข้าโจมตีแทงทะลุอก โดฟลามิงโก้กลายเป็นด้ายเผยว่าเป็นร่างแยกหายไป
เจทอธิบายว่าเจ้าเคลลี่ ฟังค์หลอกให้ลูฟี่เข้ามาติดกับในนี้โดนโดฟลามิงโก้จัดการไปแล้ว
หลังลูฟี่ถูกช่วยขึ้นจากน้ำ เขาเปลี่ยนเป็นเกียร์3เพิ่มฮาคิที่แขนและต่อยเพดานจนไปถึงพื้น
ลูฟี่กับลอว์วิ่งไปที่พระราชวัง คาแวนดิชมาถึงและให้พวกเขาขี่ม้า และไครอสที่โดดมาด้านหลัง
พวกเขาไปถึงปราสาทพบตุ๊กตาแคร็กเกอร์ไขลานยักษ์ขวางทาง
"อะไรเนี่ย!!"
@@@@@@@@
ที่ราบสูงราชาเก่า
คินเอม่อนมองไปรอบๆกองขยะของเล่นและพบชายคนหนึ่ง
"โอ้ว ข้าคิดถึงเจ้ามากเลย โล่งอกไปทีที่เจ้าปลอดภัย"
รูปลักษ์ของคันจูโร่เหมือนนักแสดงคาบูกิ มีผมสีแดงยาวถึงพื้น ริมฝีปากใหญ่และรอยสีชมพูที่แก้ม สวมชุดซามูไรและมีพู่กันขนาดใหญ่บนหลังของเขา
"คันจูโร่"คินเอม่อนเข้ากอดคันจูโร่ที่ขยี้ตา
"คินเอม่อน เจ้ากลับมาช่วยข้าแล้วสินะ มีเหตุการณ์แปลกๆเกิดขึ้นข้าจึงซ่อนตัวอยู่ในกำแพงจนเผลอหลับไป"
"ข้าทำให้เจ้ารอนานเลยสินะ"
"ไม่มีอะไรสั่นคลอนความเชื่อใจที่ข้ามีต่อเจ้าได้หรอกเลิกทำตัวห่างเหินได้แล้ว และด้วยอาคมของข้า เรื่องอาหารก็ไม่ใช่ปัญหา"คันจูโร่พูดถือผักกาดขาวรูปร่างห่วยแตกในมือ
คันจูโร่นำพู่กันยักษ์ออกมาวาดภาพนกบนผนังให้มีชีวิตและทาสีบันไดให้คนอื่นๆปีนขึ้นไปได้
@@@@@@
ด้านเท็ด
เท็ดใช้ฮาคิราชันจัดการพวกคนที่ยิงใส่พวกเขาและโดดไปตามร่างพีก้ายักษ์เพื่อไปชั้นบน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น