ลำดับตอนที่ #54
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #54 : ความลับของคาตาคุริ
"โดยทั่วไปไม่ว่าใครก็ไม่ได้ตายอย่างที่ตัวเองต้องการหรอก ความตายส่วนใหญ่เกิดขึ้นโดยที่เจ้าของชีวิตไม่เต็มใจทั้งนั้น"คาตาคุริโจมตีลูฟี่ต่อไป
"วี้ๆ ใช่แล้ว รีบๆตายไปซะเถอะเจ้าหมวกฟาง"บรูว์เล่กล่าว
"ยัยกิ่งไม้"
"ชื่อบรูว์เลยะ!!!"
"วี้ๆๆ พี่คาตาคุริน่ะนะไม่ใช่แค่บุรุษไร้พ่ายธรรมดาๆหรอก ตั้งแต่เกิดมาเขาคนนี้ไม่เคยปล่อยให้หลังสัมผัสพื้นแม้แต่นิดเดียว เขาคือยอดมนุษย์เลยล่ะ"
บรูว์เลพูดเรื่องพี่ชายไม่หยุด แม้คาตาคุริจะบอกให้พอก็ตาม
"หนวกหูเฟ้ย ไปไกลๆเลย"ลูฟี่ชกหมัดใส่แต่คาตาคุริจับไว้
"คิดจะทำอะไรกับน้องสาวฉัน"
"พี่จ๋า!!!"
คาตาคุริเหวี่ยงลูฟี่ไปกระแทกกำแพง ลูฟี่ไม่ทันลุกขุมพลขนมหวานก็พุ่งเข้ามา
"โมจิทะลวง"คาตาคุริพุ่งมาพร้อมทั้งหมุนตรีศูล
"ตูมมมมม!!!!"ตรีซูลแทงกำแพงเพราะลูฟี่ก้มหลบทัน
"กะ...เกือบไปแล้ว"ลูฟี่มองรูโหวบนกำแพงเหนือหัว
"เปรี๊ยะๆๆๆ.....ตูม!!!!"พลังตรีศูลทะลวงบล็อกกำแพงนั้นแตก
"ชื่อของหอกเล่มนี้คือโมกุระ อยากเสียแขนไหม? หรือว่าขาดี? ไม่ต้องการอวัยวะส่วนไหนแล้วก็บอกมาได้เลย ฉันจะเฉือนออกให้ทีละส่วนเอง"
"เล็งหัวมันก่อนเลยค่าพี่ชาย!!!"
"แกน่ะหุบปากไป!!!"
"วิๆๆ เจ้าหมวกฟาง ฉันได้ยินแล้วว่าพวกแกนัดพบกันที่ไหน"
@@@@@@@@@@
กลางทะเลภายในอาณาเขต
"เรือของพวกมันยังปลอดภัยดีอยู่งั้นเรอะ!? แน่ใจนะบรูว์เล!!"
"ค่ะ ฉันได้ยินเสียงพวกมันชัดเลย"
"เล่นคลื่นอีกทีมั้ยมาม๊า ไม่เล่นแล้วเหรอ นี่"โฮมมี่ทะเลถามแต่เธอไม่พูดอะไร
"พวกมันน่าจะโดนคลื่นยักษ์ที่สร้างโดยสัตว์ประหลาดลูกกวาดของฉันกลืนไปแล้วนี่นา มันจะรอดจากคลื่นใหญ่ขนาดนั้นได้ยังไง"
"ฉันไม่รู้เหมือนกัน แต่ถ้าเข้าใจไม่ผิดพวกมันยังไม่ตาย และจะปรากฎตัวขึ้นที่เกาะโกโก้ในคืนนี้แน่นอน พวกมันสัญญากับจอมมาร คิรัวร์เอาไว้แบบนั้นไม่ผิดแน่ โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่านั่นคือเป้าหมายสุดท้ายที่พวกเราจะมุ่งหน้าไปอยู่แล้ว"
"มาม๊า เค้กที่มาม๊าต้องการอยู่ที่เกาะโกโก้โน้นแน่ะ"
"พุดดิ้งกำลังทำเค้กอยู่ที่เกาะโกโก้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น สุดท้ายเรื่องก็ต้องไปจบที่นั่นอยู่ดี"เพรอสคิด
"เค้กแต่งงาน!!!!"
"เดี๋ยวๆ จะไปไหนน่ะมาม๊า!!! อย่าออกนอกเส้นทางสิ นั่นมันเกาะถั่วนะ เรือพวกมันไม่ได้ไปทางนั้นสักหน่อย เค้กน่ะถูกส่งไปที่เกาะโกโก้แล้ว!!"
@@@@@@@@@@@@
โลกกระจก
ลูฟี่กับคาตาคุริต่อสู้กับ ฮาคิของคาตาคุริทำให้เขาหลบหลีกการโจมตีได้ แต่ฮาคิสังเกตลูฟี่ก็พัฒนาขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เขาหลบหมัดโมจิและหอกคาตาคุริได้ดีขึ้น
"จะหลบทางไหนการโจมตีก็พุ่งมาได้ตลอดเลย"
"แกมีฝีมือมากกว่าที่คิดนี่หมวกฟาง”เขากล่าวชม
คาตาคุริวางมือลงบนพื้น
"โมจิเหลว!!!!"พื้นดินกลายเป็นโมจิ
"นี่แก...!!!"ลูฟี่มองคาตาคุริโดดหลบพื้นโมจิที่ขยายตัว
"พลังพิเศษของฉันตื่นขึ้นแล้วไงล่ะ"
@@@@@@@@@@@@@
เกาะโฮลเค้กสวีทซิตี้
"แปลกจังเลยแฮะ ไม่มีข้อมูลตำแหน่งเรือของพวกหมวกฟางเข้ามาเลย เจ้าพวกทากทะเลเขตแดนมันมัวทำอะไรอยู่!?"
"โฮกๆๆ"
"เครือข่ายรักษาความปลอดภัยของทากทะเลน่าจะตรวจจับได้แม้กระทั่งเวลามีคนโยนก้อนหินลงทะเล การจะแล่นเรือโดยไม่ให้พวกมันสังเกตเห็นไม่น่าเป็นไปได้เลย"
"หนวกหูโว๊ยเพคอม จะร้องไห้ไปถึงไหนเนี่ย!!!"
"ลูกพี่เปโดร!!!"เพคอมร้องไม่หยุด
"ขอแสดงความเสียใจด้วย ฉันเองก็นึกไม่ถึงเลยว่าคนที่เป็นทั้งเพื่อนสมัยเด็กและลูกพี่ของนายเลือกที่จะตายด้วยการระเบิดพลีชีพแบบนี้ บง"บารอนทามาโกะกล่าว
"มันเป็นศัตรูของเรานะ!!!"
"พวกเขาคือกลุ่มคนที่จะนำโลกใบนี้ไปสู่รุ่งอรุณในสักวัน"
"แม้แต่ฉันเองก็ช็อกเหมือนกันอามัวร์ เมื่อ5ปีก่อนฉันได้เห็นเปโดรร้องไห้ขอชีวิตทั้งน้ำตา บง แต่แล้วในวันนี้ชายคนนั้นกลับยอมทิ้งชีวิตตัวเองอย่างง่ายดายเพื่อช่วยให้เจ้าพวกนั้นหนีไปได้"
"แล้วมันจะทำไม!!!"
"ฉันหมายความว่าเรากำลังประเมินหมวกฟางลูฟี่ต่ำเกินไปไงล่ะ ครัวซ็อง"
"ก็แน่อยู่แล้ว เราเป็นโจรสลัดคนละระดับกับพวกมันนะ!!!"มงต์ดอร์กล่าว
"ทั้งที่เห็นปราสาทของมาม๊าถล่มอยู่ตรงหน้าแบบนี้แล้วนายังจะกล้าพูดแบบนั้นได้อีกเหรอ!?"
"นี่มันก็แค่เรื่องบังเอิญน่า"
"เรื่องบังเอิญเรอะ แล้วที่ทากทะเลไม่ยอมทำงานรักษาความปลอดภัยนี่มันก็เรื่องบังเอิญเหมือนกันรึเปล่า!?"
"ว่าไงนะ! นี่แกจะบอกว่าพวกมันวางแผนให้เกิดเรื่องทุกอย่างนี้มาตั้งแต่ต้นเลยรึไง!?"
"คิดให้ดีสิ ตั้งแต่กลุ่มหมวกฟางมาที่เกาะนี้ ก็มีแต่เหตุการณ์ที่เกินความคาดหมายเกิดขึ้นติดต่อกันไม่ได้หยุด จัวร์ ผู้ปกครองที่หลงระเริงจนเกินไปย่อมต่องถูกโค่นล้มในสักวัน แม้จะมีความเสี่ยงเพียงน้อยนิดแต่เพื่อป้องกันไม่ให้นามของมาม๊าต้องแปดเปื้อน เราควรส่งกองเรือที่แข็งแกร่งไปยังชายแดนเพื่อให้เป็นแนวป้องกันด่านสุดท้ายเอาไว้ก่อน จามัวร์"
"ตรู๊ดดด!!!!"
"ท่านมงต์ดอร์ แมลงสื่อสารจากท่านคัสตาร์คค่ะ"
"หมอนั่นกำลังไล่ตามเบจอยู่นี่นา จัดการพวกมันได้รึยัง?"
"ไม่ค่ะ ดูเหมือนเขาจะคลาดกับเรือลำนั้นไปแล้ว เนื่องจากพวกทากทะเลเขตแดนไม่ยอมส่งข้อมูลตำแหน่งของพวกมันไป"
"รีบสำรวจที่ก้นทะเลเดี๋ยวนี้!!!!"
"รับทราบ!!!"
"ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!!?"
@@@@@@@@@@@@@
กลางทะเลภายในอาณาเขต กลุ่มเบจ
"ที่จริงน่าจะมีเรือไล่ตามเรามามากกว่านี้ แต่ดูเหมือนแมลงโทรสารขิงพวกมันจะไม่ได้รับสัญญาณจากทากทะเลเขตแดนเลยครับ"
"ที่ผ่านมาไม่เคยเกิดปัญหาแบบนี้มาก่อนเลยนี่นา"
มันเป็นเรือที่มีล้อแบบรถถังและบนดาดฟ้าเรือมีปราสาท เรือนอสตรา คาสเทลโล
"แต่แบบนี้ก็เข้าทางพวกเราเลย รีบไปเกาะโกโก้กันได้แล้ว เราจะไปรับตัวชิฟฟอนด้วยเส้นทางที่เร็วที่สุด"
"ครับ!!!"
@@@@@@@@@@@@
"นี่นุสทอร์เตพูด รายงานจากเรือของพวกเจอร์ม่า"
"พี่ชาย ทางฝั่งเจอร์ม่าเป็นยังไงบ้าง?"
"กองทหารหมื่นคนของเราขยี้พวกมันเรียบร้อย ตอนนี้ประเทศของพวกมันถูกทำลายราบคาบแล้ว"
"เป็นไปตามคาด แต่ว่าอย่าถล่มหนักเกินไปล่ะ ..."
ที่ราชอาณาจักรเจอร์ม่า คือทหารหมื่นคนของกลุ่มบิ๊กมัมโดนถล่มราบคาบ นิจิอยู่บนยอดเนินถือแมลงโทรสารพูดเลียนเสียง
"พี่คงไม่ได้ทำลายระบบสร้างมนุษย์โคลนของพวกมันไปด้วยใช่ไหม?"
"ไม่ทำอยู่แล้ว นั่นคือเป้าหมายหลักที่พวกเราต้องการเลยนี่นา แต่ทุกอย่างนอกจากนั้นถูกถล่มไม่เหลือซากเลยล่ะ"
"วะฮ่าๆๆๆ แบบนั้นก็สมควรแล้วไอ้พวกเจอร์ม่า พวกมันน่ะชะตาขาดตั้งแต่โดนพวกเราจ้องเล่นงานแล้ว"
"แล้วกลุ่มหมวกฟางเป็นไงบ้าง?"
"อันที่จริงเราเผลอปล่อยให้พวกมันออกเรือไปได้ ตอนนี้กำลังหนีไปทางตะวันตก แต่ปัญหาก็อยู่ที่เวลาเท่านั้นแหละ"
"ไปกันเถอะ ออกเรือได้"อิจิกล่าว
@@@@@@@@@@@@@@
ลูฟี่กับคาตาคุริยังสู้กันอยู่
"เฮ้ หมวกฟาง ขอบอกไว้เลยนะ ฉันยอมรับว่าแกเป็นศัตรูที่ทนทายาดที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอ ดังนั้นฉันถึงไม่ประมาทแกเลยแม้แต่น้อย"
คาตาคุริยกมือขึ้น เพดานกลายเป็นโมจิไป
"โมจิกระจก!!!"ลูกบอลโมจิหลายลูกพุ่งลงมา
"แย่แล้ว!!!"ลูฟี่พยายามดิ้นให้หลุดแต่ไร้ผล
"ใช่แล้ว แกจะต้องขาดอากาศตาย"
"อ๊ากกก!!!"ลูฟี่โดนทับด้วยก้อนโมจิ
"โทษทีนะที่ต้องจบด้วยวิธีนี้ แต่ตอนนี้ฉันหงุดหงิดนิดหน่อย เพราะเสียเวลากับแกเยอะเกินไป ช่วงเวลาอาหารกลางวันของฉันวันนี้เลยล่าช้ามา40นาทีแล้ว"
"อึก....!!!"
"อีกเดี๋ยวก็จะพ้นทรมาณเอง"คาตาคุริเดินจากไป
"ปาติซีเย!!!"
คาตาคุริเรียกแล้วกุ๊กก็โผล่หน้ามา
"ครับ!!!"
"สำหรับอาหารว่างวันนี้ เราเตรียมพร้อมทุกอย่างโดยไม่มีขาดตกบกพร่องตั้งแต่บ่าย3โมงแล้วครับ เพราะพวกเรารู้ดีว่าท่านคาตาคุริเป็นผู้รักความสมบูรณ์แบบที่ต้องรับประทานเมเรียนดาตามที่กำหนดทุกวัน แต่วันนี้เราต้องขออภัยจริงๆครับ คือว่าเพราะทุกอย่างล่าช้าไป40นาที ชาดำก็เลยเย็นหมดแล้วครับ"
"ไม่เป็นไรฉันดื่มชาเย็นได้"
"ท่านช่างใจดีจริงๆ"
"เมเรียนดาประจำวันนี้คือโดนัทช็อกโกแลตและครีมหวานครับท่านคาตาคุริ"
"น้ำตาลนี่แหละคือแหล่งพลังงานที่ดีที่สุด ฉันจะกินแล้ว อย่าให้ใครเข้ามาในศาลเจ้าเด็ดขาด"
"แน่นอนครับท่าน ไม่มีใครกล้าเข้าไปทานของว่างของท่านหรอกครับ เชิญตามสบายได้เลยครับ"
คาตาคุริเข้าไปทานอาหารในบ้านขนม
"ไม่เคยมีใครเห็นตอนท่านคาตาคุริทานอาหารมาก่อนเลย"
"เพราะปกติเวลสกินอาหารจะเป็นช่วงที่เราระวังตัวน้อยที่สุดสินะ ท่านช่างละเอียดรอบคอบจริงๆ"
"ทั้งที่ช่วงอาหารว่างน่าจะเป็นเวลาที่คนทั่วไปได้ผ่อนคลายและสุขสำราญร่วมกับคนอื่นแท้ๆ"
"แต่ท่านกลับเลือกที่จะเปลี่ยนให้มันเป็นช่วงทำสมาธิเพื่อรับสารอาหารเข้าร่างกายอย่างเคร่มขรึมตามลำพัง"
"สมแล้วที่เป็นนักรบค่าหัวเกินพันล้านผู้ค้ำจุนกลุ่มโจรสลัดบิ๊กมัมของเรา"
"ตึง!!!!"พวกเขาหันไปเห็นลูฟี่กินโมจิหมดจนตัวอ้วนกลมก่อนหดกลับผอมเหมือนเดิม
"หมวกฟาง!!!!"
"หมอนั่นหายไปไหนแล้ว?"ลูฟี่ถามพวกกุ๊ก
"ท่านคาตาคุริเขาออกไปจากโลกกระจกแล้ว ท่านมีธุระสำคัญมากต้องทำน่ะ"
"ฉันได้ยินเสียงคนดังมาจากในศาลเจ้า กำลังกินโดนัทอยู่"
"เสร็จกันฮาคิสังเกตเรอะ!!!"
"คิดว่าชนะเลยทำตัวสบายใจ แบบนี้มันหยามกันชัดๆ"
"อย่าพูดบ้าๆนะ ตอนนี้ท่านคาตาคุริกำลังสนทนากับเทพแห่งสงครามและตัวท่านเองภายในศาลเจ้าแห่งนั้นต่างหาก นี่คือช่วงเวลาศักดิ์สิทธิ์ของท่าน ไม่ว่าใครก็ห้ามเข้าไปขัดจังหวะเด็ดขาด"
"ฉันจะเผาทิ้ง"ลูฟี่ชูหมัดขึ้นมีไอร้อนอ่อนๆ
"หยุดนะห้ามทำลายศาลเจ้า!!!!"
"เรดฮอร์ค!!!!"
หมัดระเบิดเพลิงทำลายศาลเจ้าไป
"ว๊ากกกกก ทำไปจนได้!!!"
"ท่านคาตาคุริขอประทานอภัย--"
ภาพที่ทุกคนเห็นคือคาตาคุริกำลังนอนกับพื้นกินโดนัทยักษ์ และปากเขาก็ใหญ่มากรวมถึงฟันแหลมคมขนาดฉลามยังอาย
"อา โดนัทแสนอร่อย อ้ามมม!!! นอนเกลือกกลิ้งกับพื้นกินโดนัทช่างผิดบาป ช่างชั่วร้าย โดนัทจ๋า ช่วงเวลานี้แหละที่มีความสุขที่สุด โดนัทแสนอร่อย"
แต่แล้วคาตาคุริก็หันไปเห็นลูฟี่ที่ยืนอึ้งไม่น้อย แต่เขาได้สติยกหมัดฮาคิ
ทางด้านกุ๊กทั้งสามตกตะลึงกับภาพที่เห็น
"ตูมมมมมมม!!!!!!!"
หมัดฮาคิอัดลงไปทำลายจานโดนัทและทำให้คาตาคุริแบนอยู่ในหลุม
"ไม่ใช่เวลากินของว่างนะ"ลูฟี่กล่าว
คาตาคุริลุกขึ้นมา
"เห็นแล้วสินะ ภาพการกินอาหารของฉัน"
ลูฟี่วิ่งเข้าโจมตี แต่คาตาคุริโดดหลบและพุ่งไปหากุ๊กทั้งสามที่วิ่งหนี
"ฉึก!!!!"คาตาคุริแทงหอกทะลุร่างกุ๊กคนนึง
"ได้โปรดเมตตาด้วยเถอะครับ ผมไม่เห็นอะไรเลยจริงๆครับ"
"เราจะไม่บอกใครแน่ๆครับ ต่อให้โดนจับฉีกปากก็ตาม"
"แกว่าใครปากฉีกนะ!?"
"โมจิเหลี่ยม"
"อย่านะ"
"ผัวะๆๆ!!!"เขาอัดส่งพยานรู้เห็นกระแทกกำแพงเลือดไหลจากหัว
คาตาคุริพุ่งใส่ลูฟี่
"ยังมีชีวิตอยู่เรอะ โทษทีนะที่ไม่ได้อยู่เฝ้าจนแกตาย ตอนนั้นฉันทนไม่ไหวแล้วจริงๆ"คาตาคุริกล่าว
หมัดของพวกเขาปะทะกันและเป็นลูฟี่ที่เจ็บมือ
"โอ๊ย!!!"
"ฮาคิเกราะของเรามันต่างชั้นกัน ฉันจะไม่ปล่อยให้คนที่เห็นตัวจริงของฉันรอดชีวิตไปได้หรอก!!!"
คาตาคุริจะยกหมัดชก ลูฟี่ยกขายางยืดเตะ คราวนี้เท้าเตะโดนคางเต็มๆ
"หลบไม่พ้นเหรอ!!? ลูกเตะเข้าเป้าแล้ว!!!"
"เข้าเป้าแล้วจะทำไม!!!"คาตาคุริทำให้ก้อนโมจิลอยขึ้นจากพื้นดิน
"ฉันเริ่มจะเข้าใจความสามารถของแกแล้ว"
"หา เข้าใจอะไรของแก ฉันก็บอกไปแล้วไม่ใช่รึไงว่าความสามารถของแกไม่มีทางชนะฉันได้"
"โมจิห่าฝน!!!"
"เกียร์4!!!"
ลูฟี่โดดขึ้นฟ้าหลบโมจิกลายเป็นร่างกำยำ
"แกแข็งแกร่งก็จริง แต่ก็ไม่ได้ไร้เทียมทาน หมัดยางยืดคอนกัน!!!"
ลูฟี่ต่อยหมัดยางยืดใส่คาตาคุริได้สำเร็จ
"ตอนแรกฉันคิดว่าแกไร้เทียมทานจริงๆ แต่ฉันเข้าใจผิดไปเองการโจมตีของฉันยังสามารถโดนตัวแกได้!!!"
ลูฟี่ในร่างเกียร์4พุ่งอัดคาตาคุริไปเรื่อยๆ
"ที่สุดยอดจริงๆไม่ใช่พลังโมจิหรอก แต่เป็นฮาคิสังเกตของแกต่างหากใช่มั้ยล่ะ?"
"ไรโนชไนเดอร์!!"ลูฟี่ยกเท้าถีบคาตาคุริกระเด็นพุ่งลงพื้น
"หมัดยางยืดคองออร์แกน"ลูฟี่ยกหมัดอัดคาตาคุริรัวๆ แต่คราวนี้หมัดทะลุผ่านโมจิไปอีกครั้ง
"นับว่าเก่งไม่เบาที่ดูออก ใช่แล้ว ฉันแค่เปลี่ยนรูปร่างตัวเองแล้วหลบหลีกการโจมตีทั้งหมดของแกได้เท่านั้นเอง ถ้าใช้ฮาคิมองเห็นอนาคตได้ เรื่องแค่นี้ก็สามารถทำได้อยู่แล้ว"
"เมื่อกี้ใจร้อนไปหน่อยเลยเผลอเปิดช่องว่างให้แกโจมตีเข้าเป้าได้ ถ้าใช้ฮาคิสังเกตก็ต้องทำใจให้สงบเข้าไว้ ไม่งั้นจะสำแดงพลังได้ไม่เต็มที่ ไม่ได้โดนต่อยแบบนี้มานานกี่ปีแล้วนะ ตอนนี้ฉันเริ่มเข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมแคร็กเกอร์น้องชายฉันถึงแพ้ให้แก"
"เจ้าบิสกิตนั่นน่ะเหรอ?"
"โดนัทไร้เทียมทาน"คาตาคุริเรียกโมจิก้อนใหญ่สองอัน
"ไอ้บ้าเอ๊ย ไรโน--"
ลูฟี่เห็นก้อนโมจิทั้งสองกลายเป็นแขนฮาคิใหญ่
"โมจิจอมพลัง!!!"คาตาคุริชกส่งลูฟี่กระเด็นอัดกำแพง
"ฉันจะไม่เปิดช่องว่างให้แกอีกแล้วเท่านี้ก็กลับไปนับหนึ่งใหม่ล่ะนะ"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น