คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #65 : คิรัวร์ VS คล็อกโคไดล์(RE2)
"ถอยไปๆๆ"
หน้าพระราชวังที่ทหารได้แต่รออยู่ข้างนอก
ชาย4คนวิ่งขึ้นบันไดไปยังประตูที่มีมือของมิสออลซันเดย์ยื่นออกมาขวางทางไม่ให้ทหารเข้าไป
"ย๊ากกก!!!"ชายคนนึงฟันใส่แขนข้างนึง
___________________
"อึก..."มิสออลซันเดย์จับแขนของเธอด้วยความเจ็บปวด
เธอมองไปทางประตูทางเข้าไปที่โดนเปิดออก
"รอนานไหมครับท่านจาคา"เสียงผู้มาใหม่ตะโกน
"พวกแกเป็นใคร?"คล็อกโคไดล์ถาม
"พวกนาย...จาคากล่าว
เขารู้ว่าเป็นใคร
"กองกำลังซิเมเงริ"มีมี่กล่าว
ชายร่างใหญ่4คนที่สวมชุดเกราะสีขาวทหารอลาบาสต้าและสวมผ้าคลุมสีดำด้านหลัง
และสวมหมวกเกราะมี2เขาแบบไวกิ้ง ถืออาวุธแตกต่างกันไป
"พวกนายถอยไป
อย่าเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้นะ"คอบร้าร้องห้าม
_______________________
"พังประตูวังได้แล้ว"
"กองกำลังซิเมเงริ
ยอดไปเลย"
"รีบช่วยพระราชากับเจ้าหญิงมีมี่เถอะ"
เหล่าทหารต่างรู้ว่าหน่วยรบซิเมเงริเป็นกลุ่มนักรบระดับสูงในกองทัพรักษาอาณาจักระของอลาบาสต้า
พวกทหารส่วนใหญ่ยังรออยู่ข้างนอก
________________________
"ท่านพระราชา"ชายที่ถือมีดขนาดใหญ่บอกคอบร้า"การปกป้องท่านคือหน้าที่ของเราทั้ง4คน
เรื่องที่จะไม่ให้เข้าไปยุ่งเกี่ยวมันคงเป็นไปไม่ได้"
"คู่ต่อสู้คือ7เทพโจรสลัด"ชายร่างผอมสูงมีอาวุธเป็นดาบยาวสองเล่ม
"จะให้ใครมาหยามว่าขี้ขลาดไม่ได้"ชายตัวใหญ่พูดอีกครั้ง
"พวกเรา4คน!!!"ทั้ง4ร้องพร้อมกัน
"จะเป็นคน..."ชายตัวอ้วนถือขวาน
"จัดการมันเอง"ชายสวมผ้าปิดตาถือหอกสองเล่มกล่าว
"ดูเหมือนพวกแกจะดังใช่เล่น
แต่ฉันจะทำเป็นไม่เห็นปล่อยพวกแกหนีไปสักครั้ง"คล็อกโคไดล์กล่าว
"คงจะให้ทำเช่นนั้นไม่ได้"ชายถือขวานกล่าว
ทั้ง4เตรียมพร้อมสู้"พวกเรามีเหตุผลที่ถอยไม่ได้"
"เหตุผลเหรอ?"
"ถ้าแกคือต้นเหตุของจลาจลเราก็ปล่อยไว้ไม่ได้"ชายตัวผอมกล่าว
เขากำหมัดของเขา จากนั้นก็เห็นกล้ามเนื้อของเขาพองตัวขึ้นและปรากฏรอยสีม่วงบนตัว
"ท่าท่างแบบนั้น"จาคากล่าว
อีก3คนก็ทำเรื่องแบบเดียวกัน
และเห็นรอยสีม่วงบนตัว"หรือว่าพวกนายทุกคน?"
"ให้ฉันจัดการมั้ย?"มิสออลซันเดย์ถาม
"ไม่ต้อง
ปล่อยไปก็แค่พวกสวะ"คล็อกโคไดล์กล่าว
"หรือว่า"คอบร้ามองกล้ามเนื้อที่พองขึ้นและเสียงร้องที่แสดงถึงความเจ็บปวด
"จาคา
ทำไมทุกคนแปลกไปล่ะ"มีมี่ถาม
"พวกนั้นสังเวยชีวิตของตนเพื่อเรียกพลังครั้งสุดท้าย
ในการดื่มน้ำศักดิ์สิทธิ์ พวกเขาอยู่ได้อีกไม่กี่นาทีเท่านั้น"จาคากล่าว
"ไม่จริงน่ะ"มีมี่ร้องออกมา
"กะอยู่แล้วว่าพวกแกต้องทำแบบนั้น
คิดจะทิ้งชีวิตเพื่อล้มฉันคนนี้เชียวเรอะ"คล็อกโคไดล์กล่าว
"ท่านจาคา
โปรดอภัยให้กับการกระทำโดยพลการของพวกเรา
พวกเราจะเป็นคนเยียวยาบาดแผลของอาณาจักรนี้เอง"ชายถือมีดเล่มใหญ่กล่าว
"เจ้าพวกบ้าเอ๊ย"จาคากล่าว
"ชายผู้นี้ทำให้อาณาจักรนี้เป็นแบบนี้"ชายทั้ง4พุ่งเข้าฟันใส่คล็อกโคไดล์
คล็อกโคไดล์ฟันแล้วกลายเป็นทรายพุ่งลอยไปอยู่บนดาดฟ้าของพระราชวัง
"ดูเท่กันซะเหลือเกิน
อย่าเที่ยวทิ้งขว้างชีวิตของตัวเองสิ ไม่สิเพราะมันสายไปแล้ว""คล็อกโคไดล์กล่าวมองนักรบที่ใกล้ตาย"ฮะๆๆ
ถึงพวกแกจะอยากตายแต่ก็คงไม่ต้องให้ฉันลงมือหรอกนะ
"มันไม่คิดจะสู้งั้นเหรอ?"จาคากล่าวเสียงโกรธ
คนพวกนี้เตรียมใจตาย แต่คล็อกโคไดล์ไม่คิดสู้ให้มือเปื้อนเลือด
"อึก....."คนทั้ง4ทรุดลงกับพื้นล้มลงไปนอน"ท่านจาคา..."
"ฮ่าๆๆ
พวกงี่เง่าต้องเจอแบบนี้ถึงจะสาสม"คล็อกโคไดล์หัวเราะ
"เลวที่สุด"จาคาพูดแล้วร่างกายเขาปกคลุมไปด้วยขนสีดำ
จมูกเหมือนหมาและหูแหลมยาวเหนือหัว
จาคาวิ่งเข้าหาคล็อกโคไดล์"แกนะแก!!!"
"จาคา!!!"มีมี่ตะโกน
"จาคาหยุดนะ
นายจะพลอยตายไปอีกคนไม่ได้นะ"คอบร้าตะโกน
"โอ้
พวกสายสัตว์รึ?"คล็อกโคไดล์แปลกใจ
"ผลอินุอินุ
สายพันธุ์สุนัขจิ้งจอก"จาคากระโดดจากพื้นพุ่งขึ้นไปหาคล็อกโคไดล์
"กรงเล็บสังหาร!!!"จาคาฟันผ่านคล็อกโคไดล์
มีทรายพุ่งจากหน้าอกเขา
"แกเองก็เป็นคนที่ยอมตายอย่างไร้ค่าเพื่อคนอื่นเหรอ?"คล็อกโคไดล์ถาม
จาคาหันมามองเขา
"ย๊า!!!!"จาคาพุ่งใส่คล็อกโคไดล์อีกครั้ง
"โทษทีนะฉันไม่ว่างมาเล่นกับแกหรอก"คล็อกโคไดล์มายืนอยู่ด้านหลัง
"เสร็จกัน"
"เพลิงผลาญ!!!"
"เฟี้ยว!!!!"ดาบเพลิงพุ่งมาจากด้านข้างคล็อกโคไดล์
เขาตกใจและรีบกลายเป็นทรายถอยหนีไปบนเพดานพระราชวัง
"ใครกัน?"คล็อกโคไดล์มองหาคนโจมตีจากพื้นที่มีฝุ่นควันเพราะคลื่นลมและไฟเมื่อกี้
"เฮ้!!!!"เสียงคุ้นหูดังขึ้น
ทุกคนหันไปมองเห็นคิรัวร์โดดข้ามกำแพงเข้ามายืนหอบเพราะรีบวิ่งมา
"คิรัวร์!!!!"มีมี่ตะโกนด้วยความดีใจ
ตาของเธอแทบจะร้องไห้
"อะไรกัน
เธอจำเรื่องที่คุยเมื่อวานนี้ไม่ได้เหรอมีมี่?"คิรัวร์ถาม
"ฉัน...ลูฟี่น่ะ"มีมี่พูดเสียงสั่น
"ลูฟี่ทำไม?"คิรัวร์พูดแล้วหันไปมองมิสออลซันเดย์
เธอหลบสายตาเขาไป
"แกสินะนักดาบทมิฬ
แกก็เป็นสมาชิกกลุ่มโจรสลัดไร้ค่านั่นด้วยสินะ"คล็อกโคไดล์พูดแล้วหัวเราะเยาะ"น่าเสียดายที่แกจะไม่ได้เจอกัปตันของแกอีกแล้ว
ฉันฝังเจ้านั่นไว้ใต้ผืนทรายก่อนจะมาที่นี่"
"คิรัวร์...."ในที่สุดมีมี่ก็จะพูด
"ไม่ต้องห่วง
หมอนั้นยังไม่ตายง่ายๆหรอกน่า"คิรัวร์ลูบหัวเธอ
"อะ...อืม"มีมี่กล่าว
"หึๆๆ
เป็นการปลอบใจเจ้าหญิงที่ดีนะ"คล็อกโคไดล์ไม่เชื่อ
"แล้วแกคิดว่าคนอย่างแกน่ะฆ่าเขาได้เหรอ?"คิรัวร์ถาม
"ไอ้งี่เง่าที่แกพูดถึงไม่รู้จักขีดจำกัดของตัวเอง"คล็อกโคไดล์พูดเสียงเรียบ"มันเป็นความต่างชั้นระหว่างโจรสลัด--"
"หุบปากไป"คิรัวร์ตะโกนขึ้นมาแผ่จิตสังหารที่ทำให้คล็อกโคไดล์รู้สึกเย็นสันหลังวาบ"แค่เพราะแกยอมไปเป็นสุนัขรับใช้รัฐบาล
ไม่ได้ทำให้แกแตกต่างจากเราคล็อกโคไดล์
ถ้าเราอยากได้วันพีชยังไงก็ต้องโค่นแกสักวันอยู่แล้ว ก็แค่เร่งเวลาเร็วขึ้น
"ฮะๆๆ
ก็แค่พวกโง่อีกคน ไม่นึกเลยนะเจ้าหญิงมีมี่
ว่าเธอจะเลือกกลุ่มโจรสลัดโง่ๆนี่"คล็อกโคไดล์เยาะเย้ย
"หน้าที่ของรองกัปตันคือออกคำสั่งเมื่อรองกัปตันไม่อยู่"คิรัวร์กล่าว"เมื่อลูฟี่ยังมาไม่ถึงที่นี่
ฉันจะจัดการกับแกแทนเขาเอง หวังว่าเขาจะมาทันเวลานะ"
"อวดดี"คล็อกโคไดล์กล่าว"ฉันจะให้แกชดใช้สิ่งที่ทำที่เรนเบสและส่งแกไปหากัปตันไร้ค่าของแก"
"เข้ามา"คิรัวร์กล่าว
เขาชักดาบชินโซริวกับเท็นยาฉะ
"พายุทราย!!!!"คล็อกโคไดล์สร้างพายุหมุนขนาดเล็กขึ้นมาบนฝ่ามือพุ่งลงมาหาเขา
"เขี้ยวจันทรา"คิรัวร์ตวัดดาบ
คลื่นแสงสีแดงรูปจันทราพุ่งไปข้างหน้าและปะทะพายุทราย
"ตูมมม!!!!"มันระเบิดสลายพายุทรายไป
คล็อกโคไดล์ตกตะลึงไม่น้อย
"แม่ทัพดูแลมีมี่ด้วยนะ"คิรัวร์พูดแล้วกระโดดไปที่ด้านบนประตูบานใหญ่แล้วกระโดดต่อเนื่องขึ้นไปบนดาดฟ้าของวัง
"ดาบทราย--"คล็อกโคไดล์ยกดาบจะฟัน
"โซล!!!"
"เฟี้ยว!!!"คิรัวร์พุ่งเข้ามาประชิดเขาเร็วกว่าที่คิด
ตอนนั้นเองคิรัวร์ก็โยนอัญมณีสีฟ้าเข้าใส่
มันแตกออก
"ซ่า!!!"ตอนนั้นเองก็มีน้ำสาดจากอัญมณี
"น้ำ มันเป็นนักแปรธาตุ"คล็อกโคไดล์คิดในใจ ตอนนี้เขากลายเป็นทรายหนีไม่ได้แล้ว
"เปรี้ยง!!!!"
ตะขอสีทองและดาบปะทะกันเกิดแรงระเบิดให้ทุกอย่างกระเด็นออกไป
"เท้าวายุ"คิรัวร์ตวัดขา
กลายเป็นการฟันใส่หน้าคล็อกโคไดล์
"เฟี้ยว!!!!!"ดาบทรายของคล็อกโคไดล์ฟันพลาดเป้าผ่านคิรัวร์ไป
ทางด้านคล็อกโคไดล์โดนฟันด้วยเท้าเป็นรอยแผลที่แก้ม
อีกรอยถากๆที่ไหล่
"โทษทีนะ มีอีก2ดาบเจ้าโง่"คิรัวร์กล่าว
"แก...!!!!"
คล็อกโคไดล์พุ่งลอยมาอย่างรวดเร็วยกตะขอทองแทงเขา
"วิชา3ดาบ
กรงเล็บหมาป่า!!!"
"ฉัวะ!!!!!"ดาบชินโซริวและเท้าวายุฟันที่ไหล่
ลำตัวและขา
"ฉูดดดดด!!!!!"คล็อกโคไดล์โดนฟันเข้ากลางอกอย่างรุนแรง
"เฟี้ยว....ตูม!!!!"คล็อกโคไดล์กระเด็นลอยไปแต่ยังลงไปยืนพื้นได้
"ไม่รู้หรอกนะว่าแกกินผลปีศาจอะไรถึงสร้างน้ำบนดาบได้
แต่สุดท้ายมันก็แค่ผลปีศาจกระจอก"คล็อกโคไดล์ยกมือขึ้น"ดาบทะเลทราย!!!!"
มีบางอย่างพุ่งมาตามรอยแยกบนพื้นดิน
"หลบเร็วเข้า"มิสออลซันเดย์คิดในใจ
ก่อนเธอจะแปลกใจที่เอาใจช่วยเด็กคนนี้
แต่คิรัวร์ไม่หลบและแสยะยิ้ม
มิสออลซันเดย์ที่มองสีหน้าคนเก่งดูออกว่านั่นเป็นรอยยิ้มที่มั่นใจมาก
"ฉัวะ!!!!!!!!"เกิดการระเบิดพร้อมเสียงฟันใหญ่ดังขึ้น
ฝุ่นควันเข้าหลบบัง
"พะ...พื้นกลายเป็นรอยแยก"จาคากล่าว
"ฮ่าๆๆ
ตัวขาดไปแล้วสินะ"คล็อกโคไดล์หัวเราะ
"จะเป็นงั้นได้ยังไงกันเล่า"เสียงคิรัวร์ดังขึ้น
"อะไรกัน!!!"คล็อกโคไดล์จ้องมองฝุ่นควัน
เมื่อฝุ่นทรายจางลง พวกเขาก็เห็นคิรัวร์ยังปลอดภัยดีอยู่ และแขนเขามีเกล็ดมังกรสีขาวอมฟ้าและแววตาดุจสัตว์ป่า
มิสออลซันเดย์สังเกตดวงตาอำพันของเขาที่เรืองแสงออกมา
"นั่นมัน...อะไรน่ะ"จาคาแปลกใจ
"วิชา1ดาบ มหาดาบรัศมี"
คิรัวร์ฟันคลื่นดาบสีแดงกระจายไป คล็อกโคไดล์พยายามหลบหลีก
"โล่ทราย!!!!"คล็อกโคไดล์สร้างโล่ทรายมากำบังตัวเอง
"เฟี้ยว!!!"เขาลอยเข้ามาด้านหลัง
"ทรายจันเสี้ยว"คล็อกโคไดล์ตวัดแขนลงมาหวังดูดน้ำคิรัวร์หมดตัว
"โซล"คิรัวร์เคลื่อนที่เร็ว
"ฟุ่บ!!!"ใบมีดทรายของคล็อกโคไดล์ฟันโดนอากาศเปล่า
มิสออลซันเดย์เห็นคิรัวร์ไปอยู่ด้านหลังคล็อกโคไดล์
"เคียวทราย"
"เฟี้ยว!!!!"เคียวพุ่งจากพื้นมาเฉือนคิรัวร์ แต่เขาก็ไปโผล่ตรงหน้าระยะเผาขน
"แพนโดร่าบ็อกซ์"คิรัวร์ตวัดดาบเป็นสี่เหลี่ยมกลางอากาศก่อคลื่นพลังสีแดงสี่เหลี่ยม และแทงส่งไปกระแทกอก
"ตูม!!!!"
"อ๊ากกก!!!"คล็อกโคไดล์โดนอัดกระแทกกลางอกอย่างรุนแรงกระเด็นลอยไปตกลงพื้น
"โซล!!!"
คิรัวร์ใช้วิชาความเร็วสูงอีกมาอยู่ตรงหน้าคล็อกโคไดล์ไม่ปล่อยให้พักหายใจ
"วิชาดาบเดียว
นางแอ่นจงอยปาก!!!"
คิรัวร์ยกดาบชินโซริวกระหน่ำแทงไปก่อเป็นคลื่นทะเลสีฟ้ารูปฉลาม
"ไม่มีทาง!!!!"คล็อกโคไดล์หายตัวเป็นทรายหลบหลีกพุ่งมาอยู่ด้านหลังจะแทงคิรัวร์ด้วยตะขอ
"ฉึก!!!"ตะขอคล็อกโคไดล์แทงทะลุคิรัวร์
"คิรัวร์!!!"มีมี่ร้องตะโกน
มิสออลซันเดย์มีสีหน้าตกใจ
"เฟี้ยว!!"แต่แล้วร่างของคิรัวร์ก็สลายกลายเป็นน้ำ
"อะไรกัน!!!"คล็อกโคไดล์เบิกตากว้าง
คิรัวร์มาอยู่ด้านข้างคล็อกโคไดล์
"ที่เขาฟันเมื่อกี้เป็นแค่เงาน้ำ"โรบินวิเคราะห์
"นี่มันอยู่ใกล้แค่นี้เองเหรอ?"คล็อกโคไดล์ตกใจ
"วิชา2ดาบ
เสาเพลิงมังกร!!!!!"
"ซูมมมมม!!!!!"เปลวเพลิงลุกไหม้รอบด้านลุกเป็นไฟมังกร
"อ๊าก!!!!!"คล็อกโคไดล์โดนเปลวไฟเข้าไปกระเด็นออกไป
ใบหน้าไหม้ไม่น้อย
ตอนนี้คล็อกโคไดล์กับคิรัวร์จ้องมองกันเตรียมโจมตีอีกครั้ง
"ฉันจำแกได้แล้วนามิคาเสะ
แกเป็นนักล่าค่าหัวที่เคยเล่นงานมิสเตอร์ทรี(คนเก่า)มาก่อน
พวกเขาได้รับมอบหมายให้เชิญแกมาร่วมงานด้วย"คล็อกโคไดล์กล่าวขึ้น
"หืม?"มิสออลซันเดย์ก็เคยได้ยิน
แต่ไม่นึกว่าจะเป็นคิรัวร์
"หา?"มีมี่ไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน
"พูดแล้วก็นึกขึ้นได้
พวกแกผิดเองนะที่ไม่ยอมรับเงื่อนไขอันแสนยอดเยี่ยมของฉัน
ตอนนั้นฉันบอกกับไอ้หมอนั้นไปว่า
ถ้ายอมให้เป็นบอสใหญ่แล้วจะยอมเป็นพวกด้วย"คิรัวร์กล่าว
"ฮึๆๆ
เป็นคนตลกดีนะ"มิสออลซันเดย์หัวเราะ
"แก..."คล็อกโคไดล์กัดฟันกรอดกับการดูถูกของโจรสลัดมือใหม่
"ไม่รับเงื่อนไขฉันก็ไม่ว่าหรอก
แต่มาถลาฟันเข้าให้ก็เลยต้องสวนกลับไปบ้าง จะลองชวนบ้างก็ไม่ว่านะ
แต่ว่าตอนนี้ฉันหมดอารมณ์ที่จะนั่งเก้าอี้แกแล้ว"คิรัวร์กล่าว
"ย๊าก!!!!"คล็อกโคไดล์พุ่งเข้ายกตะขอทุบ
คิรัวร์ยกดาบรับไว้
"ดูถูกกันเกินไปแล้วนะแก
อย่างแกมันก็แค่โจรสลัดกระจอกๆเท่านั้นแหละ"คล็อกโคไดล์ตะโกน
"ถ้างั้นแล้วแกล่ะเป็นอะไร โจรสลัดที่ฝันอยากครองประเทศ
พวกที่ได้ผลปีศาจโรเกียมาครองหน่อยก็เหลิง ฉันว่าแกน่ะอ่อนแอชะมัด"เขาพูดดูถูกคล็อกโคไดล์ไม่หยุด
คล็อกโคไดล์โกรธ
"ดาบทะเลทราย!!!"คล็อกโคไดล์ตวัดแขนลงมา
จะฟันมันในระยะประชิด
"เพลิงมังกร!!!"
"ตูมมมมม!!!!!"ดาบเพลิงและทรายปะทะใส่กันจนเกิดแรงอัดกระจายไปรอบด้าน
"เปรี๊ยะๆๆๆ"ทันใดนั้นก็เกิดแรงช็อตใส่คล็อกโคไดล์
"อ๊าก!!!!"คล็อกโคไดล์ร้องออกมา"บ้าน่า มันช็อตใส่เราได้ยังไง"
"ดีกัลควอร์!!!!"คิรัวร์ทำให้แขนของเขาขยายใหญ่เป็นกรงเล็บมังกรที่มีคลื่นน้ำผสม
"ตูมมมม!!!!"คล็อกโคไดล์โดนฟันกระเด็น
"อ๊ากกกก!!!!!"
"เปรี้ยง!!!!"คล็อกโคไดล์ลอยพุ่งไปกระแทกกำแพงวัง
รอบข้างทั้งมีมี่
จาคา มิสออลซันเดย์ต่างมองดูการต่อสู้ โดยเฉพาะมีมี่กับจาคา
"ยอดเลย"มีมี่กล่าว
"ไม่นึกเลยว่าเด็กคนนั้นจะสู้กับเจ็ดเทพโจรสลัดได้สูสีขนาดนี้"มิสออลซันเดย์พูดอย่างกังวล
เธอจะให้คล็อกโคไดล์แพ้ตอนนี้ไม่ได้
_________________________
อัลบานาเขตเหนือ
"โธ่เอ๊ย
เลือดออกมากเกินไป
แผลไม่ลึกเท่าไหร่แต่ก็ยังเจ็บหนัก...ปางตายเหมือนกัน"โซโลพูดแล้วล้มลงพื้น
"พวกนั้นจะเป็นยังไงบ้างนะ
หวังว่าคงไม่มีใครตาย อยากรู้สถานการณ์ตอนนี้จริงๆ"
__________________________
ย้อนกลับไปตอนแบ่งกลุ่ม
"อะไรกัน
จะให้จับคู่กับมาซึเกะเนี่ยนะ!!!"อุซปร้อง
เมื่อโดนจับคู่กับอูฐ"มันเป็นแค่อูฐไม่ใช่เหรอ? ทีมพวกเราอ่อนแอเกินไปนะ"
"พวกนายดวงซวยเองนี่นา
เราจับฉลากกันแล้วนะ"ซันจิกล่าว
"เออ!!
ฉันเข้าใจแล้วล่ะ งั้นมาสัญญากันก่อนนะ
ว่าถ้าพวกเราตกอยู่ในอันตรายนายต้องมาช่วยฉันให้ได้นะ"อุซปก้มหัวขอร้อง
"เจ้าบ้า
ฉันจะช่วยแต่เลดี้เท่านั้นเฟ้ย"ซันจิบอกเขา
____________________________
เขตตะวันออกเฉียงใต้
"เฮ้ อุซป
นายร้องไห้ทำไม ไม่ได้เรื่องเลย?"ซันจิถามอุซปที่นอนอยู่บนบหลังมาซึเกะ
ช็อปเปอร์เกาะหัวของอูฐอยู่
"ใครร้องไห้กันฟะ
ร้องไห้เหรอ คนที่พูดว่าร้องไห้ต่างหากที่ร้องไห้น่ะ"อุซปกล่าว
"บ้าเรอะ"ซันจิกล่าว
"แต่ว่า...ยัยตุ๋นแก่นั่นบอกว่าลูฟี่ตายไปแล้วนี่นา"อุซปกล่าว
"จะเป็นเรื่องจริงรึเปล่าเนี่ย?"ช็อปเปอร์ถาม
"พวกนายเชื่อเรื่องนั้นรึเปล่า?"ซันจิถาม
"ใครจะไปเชื่อเรื่องพรรค์นั้น
บ้าเหรอแก!!!"อุซปตะโกน
"ฉันก็ว่าอย่างงั้นเหมือนกัน
ฉันไม่เชื่อเรื่องบ้าๆแบบนั้นหรอกน่า"ช็อปเปอร์กล่าว
"อู!!!!"มาซึเกะร้อง
"เข้าใจแล้ว
ถ้างั้นเรื่องที่เราต้องทำตอนนี้ก็คือไปถึงพระราชวังให้เร็วที่สุดเลย
เช็ดขี้มูกซะสิ ไว้หยุดจลาจลได้เมื่อไหร่ค่อยร้องตอนนั้น เฮ้ย
บอกให้เช็ดไม่ได้บอกให้กินเจ้าบ้า"
___________________________
ย้อนกลับ
"ทุกคน
ขอบใจมากนะ"มีมี่บอกกลุ่มหมวกฟางที่สวมผ้าคลุมสีขาว
"ขอบใจตอนนี้มันยังเร็วเกินไป"คิรัวร์กล่าว
"ใช่แล้ว
แล้วก็ถ้าคิดจะตอบแทนโจรสลัดอย่างพวกเรา
ก็เอาของที่มันจับต้องได้หน่อยสิ"นามิแสยะยิ้ม
"นี่เธอคิดจะหาเงินจากอาณาจักรนี้อีกแล้วละสิท่า"อุซปกล่าว
"หลังจากผ่านเรื่องทั้งหมดมาด้วยกัน
เธอยังคิดจะเรียกร้องเงินจากเธออีกเหรอ?"เทียร์ถามอย่างไม่พอใจ"มีมี่เป็นเพื่อนของเราและเราช่วยเพื่อนโดยไม่มีการแลกเปลี่ยน"
"ใช่แล้วมีมี่จัง
เธอต้องจำเอาไว้อย่างนึง"ซันจิบอกมีมี่"หลังการต่อสู้
พวกนี้กินล้างกินผลาญแน่"
"อื้อ"มีมี่ยิ้ม
เธอจำสัญญาที่ให้ไว้กับลูฟี่ได้
"เอาล่ะ
ไม่มีเวลาแล้ว"ซันจิกล่าว กลุ่มหมวกฟางขี่นกเป็ดน้ำเตรียมวิ่ง
"อย่าให้โดนเหยียบซะล่ะ"โซโลกล่าว
"ไปเลย
แล้วเจอกันที่พระราชวังอัลบานานะ!!!"ซันจิตะโกน
____________________________
เขตเหนือ
"เฮ้อ
แกะออกได้ซะที"นามิดึงเอานกของเล่นติดสปริงที่จัดการมิสดับเบิ้ลฟิงเกอร์ได้ออกมา"ที่บอกว่าเป็นท่าไม้ตายสุดยอดน่ะก็แบบนี้เองสินะเนี่ย"
"เฮๆๆๆ"เสียงคณะปฏิวัติดังขึ้นมา
"พวกคณะปฏิวัติเข้ามาใกล้ขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย"นามิกล่าว"ต้องรีบไปที่พระราชวังแล้ว"
กลุ่มหมวกฟางที่ต่างเอาชนะคู่ต่อสู้แล้วต่างก็รีบมุ่งหน้าไปที่พระราชวัง....ส่วนใหญ่
เพราะโซโลยังนอนอยู่
นามิวิ่งมาเจอเขา
"โซโล
นี่ไม่ใช่เวลามานอนนะ พวกเราต้องรีบไปที่วัง"นามิกล่าว
"ที่นี่ที่ไหนเนี่ย?"โซโลถามพลางลุกขึ้นมา
__________________________
ตอนนี้ทุกคนมองรูผนังพระราชวังที่คล็อกโคไดล์กระเด็นหายเข้าไป
"ออกมาสู้สิคล็อกโคไดล์"คิรัวร์เรียกและไม่มีการตอบสนองจากอีกฝ่าย"หรือว่าแกกลัวฉัน?"
"ซู่ๆๆๆ"คำพูดของเขายั่วโมโหอีกฝ่าย
ทรายแผ่ออกมาจากรู เกิดพายุทรายเล็กรวมเป็นร่างคล็อกโคไดล์
"นามิคาเสะ
ฉันจะฆ่าแก!!!!!!"คล็อกโคไดล์ตะโกน
"วูบ....เปรี้ยง!!!!"คิรัวร์เอียงตัวหลบและเตะหน้าคล็อกโคไดล์ออกไป
คล็อกโคไดล์มีเลือดไหลมองเขา
"เฟี้ยว!!!!!"คล็อกโคไดล์กลายเป็นทรายพุ่งเข้าเอาตะขอมาใกล้คอของคิรัวร์
"ฟุ่บ!!!"คิรัวร์ไวพอจะหลบไปทางขวา
คล็อกโคไดล์ไม่รอช้าฟันตะขอเข้ามาใส่คอเขาอีก
คิรัวร์ตวัดดาบชินโซริว
"วิชาดาบเดียว
คลื่นระเบิด"
คิรัวร์ตวัดดาบ
"ตูม!!!!"เกิดคลื่นลมอย่างรุนแรงซัดคล็อกโคไดล์ถอยจากคิรัวร์ไปหลายเมตร
คิรัวร์พุ่งไปข้างหน้าและแทงดาบชินโซริว
"วิชาดาบเดียว
หอกเพลิงชิรานุย"
"ดาบทราย!!!!"
คลื่นดาบเพลิงพุ่งไปมีลักษณะยาวเหมือนหอก
แต่ทางคล็อกโคไดล์ก็ตวัดดาบทรายเข้ามา
"กำแพงวารี"คิรัวร์เรียกตรีศูลควงมันสร้างกำแพงน้ำ
"แกคิดเรอะว่าฉันจะยอมอีก"คล็อกโคไดล์เร่งพลังทราย
"ฉึก!!!!"หอกเพลิงแทงโดนคล็อกโคไดล์
"เฟี้ยว....ฉัวะ!!!"ดาบทรายทำลายโล่แตกได้และพุ่งเฉือนแขนเขา
"อั๊ก...!!!!"ทรายดูดน้ำจากแขนเหลือแต่กระดูก
"คิรัวร์!!!"มีมี่ร้อง
"ฉันไม่เป็นไร"คิรัวร์กล่าว
จากนั้นอยู่ๆแขนของเขาก็ฟื้นกลับมาทันที
คล็อกโคไดล์เบิกตากว้าง
"ตกลงมันกินผลปีศาจอะไรไปกันแน่?"คล็อกโคไดล์คิดในใจ
แต่คิรัวร์ยกเท้ามาแตะใส่ท้องเขาทำให้คล็อกโคไดล์อ่อนแรงและทรายสลายหายไป
"หินไคโร"คล็อกโคไดล์ตกใจ
ร่างกายของเขาหมดแรงไปแล้ว
"ของที่หยิบมาจากคาสิโนแกไง
เสร็จฉันล่ะ"คิรัวร์ยกดาบขึ้น
"วิชา4ดาบ
พญางูยามาตาโนะ โอโรจิ!!!"คิรัวร์ตวัดดาบและยกเท้าวายุไปข้างหน้า
คลื่นดาบหลอมรวมเป็นเปลวเพลิงงู8หัวพุ่งใส่คล็อกโคไดล์
"บรึ้มมมมม!!!!!"
"อ๊ากกกกกก!!!!!"คล็อกโคไดล์ร้องด้วยความเจ็บปวด
"ฉัวะ!!!!!!....ฉูดดดดด!!!!!"แต่ที่หนักคือ
ตาซ้ายของคล็อกโคไดล์ถูกฟันและหน้าส่วนนั้นถูกเปลวเพลิงแผดเผาอย่างรุนแรง
"อ๊าก!!!!"คล็อกโคไดล์ร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อเปลวไฟหลอมละลายดวงตาของเขา
"ตึง!!!!"7เทพโจรสลัดกระเด็นลงไปกระแทกพื้นหญ้าด้านล่าง
"ชนะแล้วเรอะ!?"มีมี่ถาม
"ยังหรอกน่า"คล็อกโคไดล์ลุกขึ้นมาได้
ตอนนี้สภาพคล็อกโคไดล์มีบาดแผลสาหัสที่โดนคิรัวร์เล่นงาน
และตาซ้ายของเขาถูกเผาไหม้ ใบหน้า1ใน3ถูกเผาไป
"ได้เวลาตายของแกแล้ว"คิรัวร์พุ่งเข้าไปหาคล็อกโคไดล์ที่เจ็บหนัก
"ฟลูเล่!!!....คลัช!!!!!"โรบินสร้างมือมาจับหัวขาและแขนของเขางอกไปด้านหลัง
"อึก...ให้ตายสิ
กร็อบ!!!!"คิรัวร์พูดก่อนโดนหักคอและขาจะทรุดลงพื้น
"ฉันบอกไปแล้วนี่
ฉันต้องการเขาเพราะงั้นฉันให้นายฆ่าเขาไม่ได้"มิสออลซันเดย์บอกคิรัวร์
"ทำอะไรมิสออลซันเดย์"คล็อกโคไดล์ไม่พอใจนัก
"ช่วยนายน่ะสิ
หรืออยากโดนเล่นงานจนแผนพัง"มิสออลซันเดย์ยังจับคิรัวร์ไว้แน่น
"หึๆๆ
มันปฎิเสธไม่ได้หรอกคล็อกโคไดล์
ว่าแกแพ้ให้รุกกี้หน้าใหม่คนนึงถ้าคู่หูแกไม่ช่วยไว้"
"แกนี่เถียงได้ไม่ตกฟากจริงๆ"คล็อกโคไดล์กล่าว
ขณะเดียวกัน เขาพยายามใช้ทรายฟื้นฟูบาดแผลให้เร็วที่สุด
"ถ้าไม่อยากตายอยู่เงียบๆไว้ดีกว่านะ"มิสออลซันเดย์กล่าว
"ฉันจะไม่ตายที่นี่และคนที่จะแพ้คือพวกเธอ"คิรัวร์พูดอย่างมั่นใจ"เธอก็เรียกเราว่ากลุ่มโจรสลัดกระจ้อยร้อย แต่ก็ให้พวกเอเย่นระดับสูงไปป้องกันเราไว้ ป่านนี้พวกมันแพ้พวกพ้องฉันไปแล้ว"
"หึ
ก่อนตายฉันอยากให้แกตอบฉันมาว่าแกกินผลอะไรเข้าไป"คล็อกโคไดล์ชี้ตะขอทองใส่
"ถุ้ย!!!"คิรัวร์บ้วนน้ำลายใส่หน้า"ทำไมฉันต้องตอบไอ้โจรสลัดยกหางตัวเองที่แพ้เด็กอย่างแกด้วย"
"งั้นก็ตายซะ"คล็อกโคไดล์พูดเสียงเรียบ
"มีมี่"เสียงใหม่ดังขึ้น
ทุกคนหันไปเห็นโคซายืนอยู่มองภาพตรงหน้าด้วยความตกใจ
หอนาฬิกาหน้าลานกว้างพระราชวังตอนนี้อยู่ที่4.05 เหลือเวลาอีก25นาที
"โคซา"มีมี่กล่าว
เธอและคนอื่นต่างมองโคซาอย่างแปลกใจที่เขาโผล่มา
"นี่เธอ จริงสิ
เธอเข้ามาจากทางลับที่เคยใช้สินะ"คอบร้ากล่าว
"นี่ฉันตาฝาดไปรึเปล่าเนี่ย?"โคซาถามมองทุกอย่างรอบตัว"ฉันตั้งใจว่าจะมาเจรจากับทหารของอาณาจักร
แต่ว่าจาคา ราชาผู้นั้นกำลังจะถูกวีรบุรุษของอาณาจักรฆ่า
เป็นภาพที่ไม่น่าเชื่อจริงๆ"
โคซาเห็นเพื่อนสมัยเด็กที่เคยเล่นด้วยกันอีกคนกำลังโดนมือประหลาดจับไว้
"ฮ่าๆๆๆ
ชักสนุกขึ้นมาแล้วสิ
นึกไม่ถึงเลยจริงๆว่าผู้นำของแต่ละฝ่ายที่เป็นศัตรูกันจะได้มาพบกันที่นี่
นี่คงเป็นโชคชะตาสินะ"คล็อกโคไดล์กล่าว
"โชคชะตาไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วย
นายเป็นคนทำให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้น"คิรัวร์กล่าว
"พูดอะไรของนายคิรัวร์?"โคซาถามคิรัวร์"แล้วทำไมนายมาอยู่ที่นี่ สภาพนี้มันอะไร"
"โคซา ตอนนี้คิรัวร์เป็นโจรสลัด"มีมี่บอกเขา"เขาและลูกเรือพาฉันกลับมาที่บ้านและช่วยเหลือฉันสู้ปกป้องอาณาจักรจากเจ้านั่น"
มีมี่ชี้ไปที่คล็อกโคไดล์ทำให้โคซายิ่งรู้สึกมึนงง
"ดูเหมือนว่าเธอจะยังงงๆ"มิสออลซันเดย์กล่าวขึ้น"เอาเถอะนะอย่าคิดมากสิ
ง่ายจะตายไป แค่จินตนาการถึงโศกนาฎกรรมที่เลวร้ายที่สุดก็พอแล้วละนะ"
"อย่าสงสัยไปเลยโคซา"่พ่อเคยบอกกับเขา
โคซาได้ยินคำพูดเธอแล้วครุ่นคิดมองไปที่พระราชา
"ชอบอาณาจักรนี้รึเปล่า?"
"อื้อ
ก็เป็นบ้านเกิดนี่นา"
"ฉันก็เหมือนกัน"
ตอนนี้พระราชาถูกตรึงไว้กับกำแพงสภาพทำอะไรไม่ได้
พระราชาจะทำลายอาณาจักรที่เขารักได้อย่างไร? และถ้าที่มีมี่บอกเป็นความจริง
"โคซา
คือว่านะ--"มีมี่พูด
"มีมี่ ใครเป็นผู้ชิงฝนของอาณาจักรเราไป?"โคซาถาม
"เรื่องทุกอย่างน่ะ...."มีมี่มองไปทางคล็อกโคไดล์ที่ยิ้มกว้าง
"ฉันเองโคซา"คล็อกโคไดล์ยอมรับเอง"ทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกแกคิดว่าเป็นฝีมือของพระราชา
มันคือกับดักที่คนในองค์กรลับของฉันสร้างขึ้นมา
เพื่อให้พวกแกวิ่งเต้นตามใจฉันมาตลอด2ปียังไงล่ะ และนี้คือ2ปีที่พวกเชื้อพระวงศ์และพวกทหารของอาณาจักรพยายามตามหาร่องรอยของฉัน
ฮะๆๆ ฉันว่าถ้าแกไม่รู้ความจริงก็คงจะตายตาหลับได้ละนะ หึหึๆๆ"
"อย่าไปฟังมันโคซา!!!"คอบร้าตะโกน
"พระราชา"โคซามองคอบร้า
"ยังมีสิ่งที่เธอทำได้อยู่
ต้องช่วยชีวิตประชาชนให้มากที่สุดสิ"คอบร้าพูดต่อ
เหลืออีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
ลานหน้าพระราชวังจะถูกระเบิดจนไม่เหลือซาก"จาคากล่าว
"ว่าไงนะ!!!"โคซาตกใจ
"ยังมีลมหายใจอีกเรอะ"คล็อกโคไดล์ยกตะขอขึ้นเพื่อจัดการจบชีวิตจาคา
"เร็วเข้า!!!!"จาคาตะโกน
"เขี้ยวมังกร!!!"คิรัวร์สร้างเคียวเหล็กมังกรงอกจากแขน
"แย่แล้ว"โรบินจะหักคอเขา
"ฉัวะ!!!"คิรัวร์เฉือนแขนโรบินที่จับเขา
"กรี๊ด!!!"โรบินเจ็บปวดที่แขนรุนแรงทำให้แขนที่ตรึงเขาไว้หายไป
คิรัวร์เป็นอิสระรีบไปช่วยจาคา
"เคร้ง!!!!"คิรัวร์หยุดคล็อกโคไดล์ไว้
"อย่าหวัง"คิรัวร์ไม่รอช้าเตะจาคากระเด็นลอยไปข้างพระราชา
โคซารีบวิ่งไปที่ประตูเพื่อเตือนทหารรักษาอาณาจักรในลานกว้างเรื่องก่อนที่คณะปฏิวัติจะมาถึงและเปิดฉากต่อสู้
"แย่แล้ว
หยุดเขาไว้ มีมี่
เคร้ง!!!!"คิรัวร์ตะโกนก่อนจะยกดาบรับตะขอคล็อกโคไดล์อีกครั้ง
"อุ๊บ
เสียท่าซะได้"โรบินลุกขึ้นมาจับมือที่มีเลือดไหล
มีมี่ไล่ตามโคซาไปและกดเขาลงพื้นไว้
"หยุดนะ!!!"มีมี่ตะโกน
"มีมี่!!!"คอบร้าตะโกน
"ปล่อยนะมีมี่"โคซาบอกมีมี่ที่ทับเขาอยู่"เธอจะทำอะไรเนี่ย
จากนี้ไปลานกว้างจะกลายเป็นลานสงครามและจะถูกระเบิดอยู่แล้วนะ"
"ไม่ได้
จะให้มันเป็นลานสงครามไม่ได้เด็ดขาด นี่นายไม่รู้สึกตัวอีกรึไง
ถ้าพวกทหารที่อยู่หน้าวังรู้เรื่องระเบิดครั้งนี้ละก็ นายรู้ไหมทุกคนจะเป็นยังไง
ทุกคนน่ะจะต้องแตกตื่นกันแน่ๆเลยนะ ถ้าเป็นอย่างงั้นเราก็จะหยุดยั้งสงครามไม่ได้
พวกเราจะช่วยใครไม่ได้เลย ฉันพูดถูกใช่มั้ยล่ะ?"
ถ้าโคซาไปบอกที่ลานกว้างว่าระเบิดขึ้นทุกอย่างจะโกลาหล
เพราะพวกเขาไม่รู้ว่าระเบิดอยู่ที่ไหนและจะระเบิดเมื่อไหร่ด้วย
"โห่
เป็นการตัดสินใจที่ชาญฉลาดมาก"คล็อกโคไดล์ที่ถอยห่างจากคิรัวร์กล่าว
"เรื่องที่ควรจะทำน่ะ
พวกเราก็รู้ๆกันอยู่ตั้งแต่แรกแล้ว ต้องหยุดการจลาจลครั้งนี้ให้ได้ยังไงล่ะ
และคนที่ทำได้ก็มีแต่นายคนเดียวเท่านั้น"มีมี่กล่าว
โคซาเอื้อมมือจับมีมี่
คำพูดของมีมี่ทำให้เขาสงบสติลงและขยับตัวให้เขาลุกขึ้น ทั้งสองรีบวิ่งไป
คล็อกโคไดล์จะตามแต่
“เปรี้ยง!!!!”คิรัวร์พุ่งมากระแทกเขากระเด็น
"หลบไปนามิคาเสะ"
"เรื่องอะไร"
"เพลิงผลาญ!!!!!"
"ดาบทะเลทราย!!!!"
"ตูมมมมม"เพลิงและทรายปะทะกันอย่างดุเดือด
"เคร้งๆๆๆๆๆ...!!!”ทั้งสองฝ่ายฟาดฟันใส่กันอย่างรุนแรง
_____________________
ทางเหนือใกล้พระราชวัง
"ก็บอกแล้วไงว่าตอนนี้ฉันแทบเดินไม่ไหวเหมือนกันน่ะ"โซโลกล่าว
เขากำลังให้นามิขี่คอเดิน
เทียร์เดินตามหลังทั้งคู่มา
"ก็นายเป็นผู้ชายนี่
อย่ามาทำกรี๊ดกร๊าดโวยวายไปหน่อยเลยน่า ฉันน่ะยืนไม่ไหวแล้วนะ อ๊า
เลือดออกอีกแล้ว"นามิร้อง
คณะปฏิวัติคนนึงโผล่มาด้านหน้าแต่โดนฟันด้วยดาบอย่างรวดเร็ว
"ยัยโกหก"โซโลตะโกนขณะวิ่งผ่านถนนมาที่ลานหน้าพระราชวัง
____________________________
"จากหน่วยอารักขาที่2ถึงกองทัพใหญ่ๆ
แนวรบที่4ถูกทะลวงไปได้แล้วครับ พวกคณะปฏิวัติทะลวงผ่านลานส่วนกลางไปแล้ว กำลังมุ่งหน้าไปเขตทางเหนือ
ใกล้ถึงตัวพระราชวังแล้วครับ"
____________________________
พระราชวัง
มีมี่ยืนอยู่บนกำแพงพระราชวังและตะโกนลงไปยังกองทัพหลัก
"ยอมยกธงขาวซะ
ให้ทหารอาณาจักรทุกคนยอมยกธงขาวเดี๋ยวนี้"มีมี่ตะโกน
"ท่านมีมี่คิดจะทำอะไรน่ะครับ?"ทหารสงสัย
"ยกธงขาวเรอะ?"
"ถ้าทำแบบนั้นอาณาจักรของพวกเราจะเป็นยังไงละครับ?"
พวกเขาหันไปมองประตูเมื่อเห็นว่าใครก้าวออกมา
"เฮ้ย ดูโน่นสิ
นั่นมันโคซา หัวหน้าคณะปฏิวัติทำไมมาอยู่ที่นี่ได้?"
"อย่างที่ได้ยินมีมี่พูดนั่นแหละ การต่อสู้ครั้งนี้ไม่ว่าจะแพ้หรือชนะมันก็ไม่มีความหมายอะไร
หยุดสงครามครั้งนี้ซะเถอะทุกคน"โคซาตะโกน
พวกทหารมองด้วยความประหลาดใจและงุงงง"ทางพวกคณะปฏิวัติฉันจะเป็นคนอธิเอง
การต่อสู้ครั้งนี้ไม่มีความหมายใดๆทั้งสิ้น
พวกเราไม่มีเหตุผลที่จะต่อสู้กันอีกต่อไป อย่าหลั่งเลือดโดยไร้ความหมายอีกเลย อย่าหลั่งเลือดโดยไร้ความหมายอีกเลย
ขอร้อง"
________________________
เขตเหนือใกล้ลานกว้างพระราชวัง
กองกำลังคณะปฏิวัติกำลังมุ่งหน้ามาที่พระราชวัง
"หัวพระราชาอยู่ตรงหน้าแล้ว!!!"
"มองเห็นหอนาฬิกาแล้ว"
"บุกไปที่ลานหน้าวังกันเลย"
"เตรียมบุกเต็มกำลัง"
พวกคณะปฏิวัติผ่านถนนมาเข้าสู่ลานกว้างหน้าพระราชวัง
"เดี๋ยวๆ"หนึ่งในคณะปฏิวัติที่นำคนอื่นร้องห้ามไว้
กองทหารรักษาอาณาจักรทุกคนยกธงขาวและโคซายืนอยู่หน้าพวกเขาถือธงขาวไว้เหมือนกัน
"ธงขาว
พวกทหารของอาณาจักรยอมยกธงขาวแล้ว"
"คุณโคซา!!!"คณะปฏิวัติเห็นโคซาพอดี
"คุณโคซาทำไมอยู่ที่นั่นได้ล่ะ?"
"การต่อสู้จบลงแล้ว"โคซาตะโกน"ทุกคนจงทิ้งความโกรธแค้นแล้ววางอาวุธลงซะ
ฝ่ายทหารน่ะไม่คิดจะต่อสู้กับพวกเราแล้ว"
"หยุดได้แล้ว"มีมี่คิดในใจขณะมองดูกองทัพทั้งสองฝ่ายและธงขาว
"จริงเหรอครับคุณโคซา?"หนึ่งในคณะปฏิวัติถาม
"ใช่
การต่อสู้ครั้งนี้น่ะ...."
"ปัง!!!!!"
โคซาโดนยิงล้มลงพื้น
"บ้าเอ๊ย
ใครให้แกยิงโคซา!!!!!"
พวกปฎิวัติเห็นผู้นำล้มลงก็โกรธ
"พวกมันแกล้งยอมจำนน
"อภัยให้ไม่ได้พวกทหารอาณาจักร"
"ฆ่ามันเลย"
การต่อสู้เปิดฉากขึ้น
"ไม่
หยุดนะ"โคซาพยายามพูด แต่เสียงเขาเบาไป
____________________
"ไม่นะทุกคน
ขอร้องล่ะอย่าสู้กัน"มีมี่ร้องตะโกน แต่เสียงเธอเบาไป
ทางด้านคิรัวร์กับคล็อกโคไดล์ยังสู้กันจงวังพังหายไปส่วนหนึ่ง
"เคี้ยวทราย!!!!"
"วิชา2ดาบ เขี้ยวหมาป่า!!!"
"เคร้ง....ฉัวะ!!!!!"เคียวทรายฟันโดนเข้าไปไหล่ของคิรัวร์
แต่เขายังไม่โดนไม่เต็มๆเพราะใช้ดาบกั้นไว้
"แกต้องตายที่นี่"คล็อกโคไดล์พยายามดันตะขอให้โดนคิรัวร์
"คนที่ต้องจบที่นี่คือแกนั่นแหละไอ้งูทรายหลงตัวเอง"
"ผัวะ!!!"คิรัวร์ยกเท้าเตะหน้าคล็อกโคไดล์กระเด็นถอยไป
"วิชาดาบเดี่ยว
เพลิงสีชาด!!!!!"เปลวเพลิงรุนแรงมากพุ่งเป็นคลื่นไปหาคล็อกโคไดล์
แต่เขาหลบทันและลอยมาจากด้านข้าง
คล็อกโคไดล์ยกตะขอจะฟันเขาซะ
แต่คิรัวร์ก็ปล่อยมือจากดาบชินโซริวในมือซ้าย
มันตกลงไปและมาอยู่ในมือขวาที่พร้อมจะฟัน
"วิชา1ดาบ
ดาบรุ่งอรุณ!!!!!"
"ฟุ่บ!!!!!"คิรัวร์ฟันดาบไปแต่คราวนี้คล็อกโคไดล์หลบทันไปด้านข้าง
"คราวนี้แหละ"คล็อกโคไดล์หลอมรวมทรายรุนแรงกว่าทุกที"ดาบทะเลทราย!!!"
แม้คิรัวร์จะหลบแต่คราวนี้ไม่พ้น
"กายาเหล้ก"
"ฉัวะ!!!!!!"คิรัวร์โดนฟันเข้าที่สะโพกยาวมาจนถึงไหล่
"พรวด!!!!"คิรัวร์กระอักเลือดคำโตเอนไปด้านหลังและล้มลงพื้น
"ไม่นะ
คิรัวร์"มีมี่ร้องเมื่อเห็นคิรัวร์พลาดท่า
"มันจบแล้ว
ไม่มีใครสู้ฉันได้แล้ว"คล็อกโคไดล์กล่าว
"ฮึกๆๆ"มีมี่เริ่มจะร้องไห้
"มีคำพูดสุดท้ายไหม?"คล็อกโคไดล์แสยะยิ้ม
คราวนี้เขาจะฆ่ามันแน่
"มีสิ
ช้าไปแล้ว"คิรัวร์กล่าว
"คล็อกโคไดล์!!!!!!"เสียงตะโกนคุ้นหูดังขึ้น
ทำให้คล็อกโคไดล์เบิกตากว้างและชะงักไป
"บ้าน่า"คล็อกโคไดล์พึมพำ
"คล็อกโคไดล์!!!!!"ลูฟี่ตะโกนขณะที่เปรูบินลงมา
เขามีถังน้ำอยู่ด้านหลัง เขาฟื้นตัวจากบาดแผลเมื่อวานแล้วและพร้อมจะสู้อีกครั้ง
"เจ้าหนุ่มหมวกฟาง"คล็อกโคไดล์ตกตะลึง
"มาซะทีนะ"คิรัวร์กล่าว
"โทษทีที่มาสาย"ลูฟี่เกาหัวและโดดลงมาจากตัวเปรูพร้อมถังน้ำที่มีสายยางอยู่ด้วย
"หมัดปืนยางยืด!!!!!"
"เปรี้ยง!!!!!"คล็อกโคไดล์โดนอัดกระเด็นไปลอยไปถึงฝั่งตรงข้ามของลานกว้าง
"เป็นไรไหมคิรัวร์"ลูฟี่หันมามองรองกัปตันกลุ่มเขา
"รีบจัดการเจ้านั่นให้ได้"คิรัวร์กล่าว
"ระวังตัวด้วยนะลูฟี่คุง"เปรูบินออกไปเพื่อหาตัวมีมี่
"ที่เหลือฉันจัดการเอง"ลูฟี่กล่าว
"ย๊าก!!!!!!!"ลูฟี่หมุนแขนไม่หยุดเตรียมพร้อมสู้ศึกสุดท้าย
"ระวังตัวด้วยนะ
ลูฟี่คุง"เปรูกล่าว
"ได้ยินเข้าไปเยอะแล้ว
งานนี้ฉลุยแน่"ลูฟี่พูดเงยหน้ามองคล็อกโคไดล์
"ฉันน่ะนะไม่มีทางแพ้แกหรอก"ลูฟี่กล่าว
"มันรอดมาจากทรายดูดนั้นได้ยังไงนะ"คล็อกโคไดล์มองดูจากด้านบน
"อ๊า
ลูฟี่ยังไม่ตายจริงๆด้วย!!!!!!"ช็อปเปอร์ตะโกน
"มีมี่
คิรัวร์คุง"วีวี่กล่าว ขณะที่ช็อปเปอร์วิ่งเข้ามากอดคิรัวร์
"ดีใจที่เห็นนายช็อปเปอร์
ดูเหมือนนายจะชนะศึกแรกในฐานะโจรสลัดแล้ว"คิรัวร์ยิ้ม
"อืม"ช็อปเปอร์ยิ้มอายๆ
"ลูฟี่!!!!!"อุซปวิ่งมาพร้อมผ้าพันแผลเต็มตัว
"ว่าไงล่ะ
ฉันรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้"อุซปกล่าว
"คุณอุซป
คุณซันจิ"มีมี่กล่าว
"โอ้
เกิดอะไรขึ้นเหรอครับท่านมีมี่ ทำไมแผลเยอะอย่างงี้ละครับ?"ซันจิถามเสียงหวาน
และหันไปมองคิรัวร์ที่มั่นใจว่าน่าจะมาช่วยคุ้มกันมีมี่"เฮ้ยไอ้ตาแดง ทำไมถึงปล่อยให้มีมี่จังบาดเจ็บขนาดนี้"
"ทำไมนายไม่ไปลองเผชิญหน้าเจ็ดเทพโจรสลัดดูล่ะ
ดูซินายทำอะไรได้มากกว่าฉันบ้าง ไม่สิ บางทีศพนายคงไม่เหลือ"คิรัวร์เถียงกลับ
"ว่าไงนะแก!!!"ซันจิโมโหหันไปพาลโกรธโซโล"แล้วแกล่ะปกป้องคุณนามิยังไงให้มีแผลเยอะขนาดนี้ฟะเจ้าบ้า"
"ยัยนั่นน่ะดูแข็งแรงดีจะตายไป"โซโลตอบอย่างเหนื่อยล้า
"พอได้แล้ว"เทียร์กล่าว
"ครับ"ซันจิยิ้มหวาน
เทียร์ส่ายหัว
"อา...ช็อปเปอร์จ๋า
ขอร้องล่ะ ช่วยเอาศพฉันไปฝังในทุ่งหญ้าทีเถอะนะ"อุซปพูดแล้วน็อกไป
"อาการโคม่าขั้นวิกฤติแล้ว!!!!"ช็อปเปอร์ร้อง
"มีมี่
สถานการณ์ตอนนี้ล่ะ?"นามิถาม
"ทหารอาณาจักรต่อสู้ในลานกว้างแล้ว
ไม่มีใครฟังเสียงฉันเลย"มีมี่ร้องไห้กอดพี่สาว
"ไม่หรอก
พวกเราได้ยินเสียงเธอนะมีมี่"ลูฟี่กล่าว
มีมี่ยิ้มออกมา
"โทษทีนะพวกนาย
ฉันดังแพ้มันไป แต่คราวนี้ฉันไม่แพ้แน่"ลูฟี่กล่าว
"เราต้องรีบไปหาระเบิดให้เจอ"วีวี่กล่าว
"พวกเราจะรีบไปดูทางนั้น
ไปกันเถอะทุกคน"นามิกล่าว กลุ่มหมวกฟางรีบวิ่งไปทางนั้น
_________________
ความคิดเห็น