NC

คำเตือนเนื้อหานิยาย

นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหาหรือการใช้ภาษา
ที่ไม่เหมาะสม เยาวชนที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี
ควรใช้วิจารณญานในการอ่าน
กดยอมรับเพื่อเข้าสู่เนื้อหานิยาย

อ่านเงื่อนไขเพิ่มเติม
ปิด
ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    One piece Another Nakama 2

    ลำดับตอนที่ #65 : คิรัวร์ VS คล็อกโคไดล์(RE2)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.58K
      68
      2 ก.พ. 62

    "ถอยไปๆๆ"

     

    หน้าพระราชวังที่ทหารได้แต่รออยู่ข้างนอก ชาย4คนวิ่งขึ้นบันไดไปยังประตูที่มีมือของมิสออลซันเดย์ยื่นออกมาขวางทางไม่ให้ทหารเข้าไป

     

    "ย๊ากกก!!!"ชายคนนึงฟันใส่แขนข้างนึง

    ___________________

     

    "อึก..."มิสออลซันเดย์จับแขนของเธอด้วยความเจ็บปวด

     

    เธอมองไปทางประตูทางเข้าไปที่โดนเปิดออก

     

    "รอนานไหมครับท่านจาคา"เสียงผู้มาใหม่ตะโกน

     

    "พวกแกเป็นใคร?"คล็อกโคไดล์ถาม

     

    "พวกนาย...จาคากล่าว เขารู้ว่าเป็นใคร

     

    "กองกำลังซิเมเงริ"มีมี่กล่าว

     

    ชายร่างใหญ่4คนที่สวมชุดเกราะสีขาวทหารอลาบาสต้าและสวมผ้าคลุมสีดำด้านหลัง และสวมหมวกเกราะมี2เขาแบบไวกิ้ง ถืออาวุธแตกต่างกันไป

     

    "พวกนายถอยไป อย่าเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้นะ"คอบร้าร้องห้าม

     

    _______________________

     

    "พังประตูวังได้แล้ว"

     

    "กองกำลังซิเมเงริ ยอดไปเลย"

     

    "รีบช่วยพระราชากับเจ้าหญิงมีมี่เถอะ"

     

    เหล่าทหารต่างรู้ว่าหน่วยรบซิเมเงริเป็นกลุ่มนักรบระดับสูงในกองทัพรักษาอาณาจักระของอลาบาสต้า พวกทหารส่วนใหญ่ยังรออยู่ข้างนอก

     

    ________________________

     

    "ท่านพระราชา"ชายที่ถือมีดขนาดใหญ่บอกคอบร้า"การปกป้องท่านคือหน้าที่ของเราทั้ง4คน เรื่องที่จะไม่ให้เข้าไปยุ่งเกี่ยวมันคงเป็นไปไม่ได้"

     

    "คู่ต่อสู้คือ7เทพโจรสลัด"ชายร่างผอมสูงมีอาวุธเป็นดาบยาวสองเล่ม

     

    "จะให้ใครมาหยามว่าขี้ขลาดไม่ได้"ชายตัวใหญ่พูดอีกครั้ง

     

    "พวกเรา4คน!!!"ทั้ง4ร้องพร้อมกัน

     

    "จะเป็นคน..."ชายตัวอ้วนถือขวาน

     

    "จัดการมันเอง"ชายสวมผ้าปิดตาถือหอกสองเล่มกล่าว

     

    "ดูเหมือนพวกแกจะดังใช่เล่น แต่ฉันจะทำเป็นไม่เห็นปล่อยพวกแกหนีไปสักครั้ง"คล็อกโคไดล์กล่าว

     

    "คงจะให้ทำเช่นนั้นไม่ได้"ชายถือขวานกล่าว ทั้ง4เตรียมพร้อมสู้"พวกเรามีเหตุผลที่ถอยไม่ได้"

     

    "เหตุผลเหรอ?"

     

    "ถ้าแกคือต้นเหตุของจลาจลเราก็ปล่อยไว้ไม่ได้"ชายตัวผอมกล่าว เขากำหมัดของเขา จากนั้นก็เห็นกล้ามเนื้อของเขาพองตัวขึ้นและปรากฏรอยสีม่วงบนตัว

     

    "ท่าท่างแบบนั้น"จาคากล่าว อีก3คนก็ทำเรื่องแบบเดียวกัน และเห็นรอยสีม่วงบนตัว"หรือว่าพวกนายทุกคน?"

     

    "ให้ฉันจัดการมั้ย?"มิสออลซันเดย์ถาม

     

    "ไม่ต้อง ปล่อยไปก็แค่พวกสวะ"คล็อกโคไดล์กล่าว

     

    "หรือว่า"คอบร้ามองกล้ามเนื้อที่พองขึ้นและเสียงร้องที่แสดงถึงความเจ็บปวด

     

    "จาคา ทำไมทุกคนแปลกไปล่ะ"มีมี่ถาม

     

    "พวกนั้นสังเวยชีวิตของตนเพื่อเรียกพลังครั้งสุดท้าย ในการดื่มน้ำศักดิ์สิทธิ์ พวกเขาอยู่ได้อีกไม่กี่นาทีเท่านั้น"จาคากล่าว

     

    "ไม่จริงน่ะ"มีมี่ร้องออกมา

     

    "กะอยู่แล้วว่าพวกแกต้องทำแบบนั้น คิดจะทิ้งชีวิตเพื่อล้มฉันคนนี้เชียวเรอะ"คล็อกโคไดล์กล่าว

     

    "ท่านจาคา โปรดอภัยให้กับการกระทำโดยพลการของพวกเรา พวกเราจะเป็นคนเยียวยาบาดแผลของอาณาจักรนี้เอง"ชายถือมีดเล่มใหญ่กล่าว

     

    "เจ้าพวกบ้าเอ๊ย"จาคากล่าว

     

    "ชายผู้นี้ทำให้อาณาจักรนี้เป็นแบบนี้"ชายทั้ง4พุ่งเข้าฟันใส่คล็อกโคไดล์

     

    คล็อกโคไดล์ฟันแล้วกลายเป็นทรายพุ่งลอยไปอยู่บนดาดฟ้าของพระราชวัง

     

    "ดูเท่กันซะเหลือเกิน อย่าเที่ยวทิ้งขว้างชีวิตของตัวเองสิ ไม่สิเพราะมันสายไปแล้ว""คล็อกโคไดล์กล่าวมองนักรบที่ใกล้ตาย"ฮะๆๆ ถึงพวกแกจะอยากตายแต่ก็คงไม่ต้องให้ฉันลงมือหรอกนะ

     

    "มันไม่คิดจะสู้งั้นเหรอ?"จาคากล่าวเสียงโกรธ คนพวกนี้เตรียมใจตาย แต่คล็อกโคไดล์ไม่คิดสู้ให้มือเปื้อนเลือด

     

    "อึก....."คนทั้ง4ทรุดลงกับพื้นล้มลงไปนอน"ท่านจาคา..."

     

    "ฮ่าๆๆ พวกงี่เง่าต้องเจอแบบนี้ถึงจะสาสม"คล็อกโคไดล์หัวเราะ

     

    "เลวที่สุด"จาคาพูดแล้วร่างกายเขาปกคลุมไปด้วยขนสีดำ จมูกเหมือนหมาและหูแหลมยาวเหนือหัว จาคาวิ่งเข้าหาคล็อกโคไดล์"แกนะแก!!!"

     

    "จาคา!!!"มีมี่ตะโกน

     

    "จาคาหยุดนะ นายจะพลอยตายไปอีกคนไม่ได้นะ"คอบร้าตะโกน

     

    "โอ้ พวกสายสัตว์รึ?"คล็อกโคไดล์แปลกใจ

     

    "ผลอินุอินุ สายพันธุ์สุนัขจิ้งจอก"จาคากระโดดจากพื้นพุ่งขึ้นไปหาคล็อกโคไดล์

     

    "กรงเล็บสังหาร!!!"จาคาฟันผ่านคล็อกโคไดล์ มีทรายพุ่งจากหน้าอกเขา

     

    "แกเองก็เป็นคนที่ยอมตายอย่างไร้ค่าเพื่อคนอื่นเหรอ?"คล็อกโคไดล์ถาม จาคาหันมามองเขา

     

    "ย๊า!!!!"จาคาพุ่งใส่คล็อกโคไดล์อีกครั้ง

     

    "โทษทีนะฉันไม่ว่างมาเล่นกับแกหรอก"คล็อกโคไดล์มายืนอยู่ด้านหลัง

     

    "เสร็จกัน"

     

    "เพลิงผลาญ!!!"

     

    "เฟี้ยว!!!!"ดาบเพลิงพุ่งมาจากด้านข้างคล็อกโคไดล์

     

    เขาตกใจและรีบกลายเป็นทรายถอยหนีไปบนเพดานพระราชวัง

     

    "ใครกัน?"คล็อกโคไดล์มองหาคนโจมตีจากพื้นที่มีฝุ่นควันเพราะคลื่นลมและไฟเมื่อกี้

     

    "เฮ้!!!!"เสียงคุ้นหูดังขึ้น ทุกคนหันไปมองเห็นคิรัวร์โดดข้ามกำแพงเข้ามายืนหอบเพราะรีบวิ่งมา

     

    "คิรัวร์!!!!"มีมี่ตะโกนด้วยความดีใจ ตาของเธอแทบจะร้องไห้

     

    "อะไรกัน เธอจำเรื่องที่คุยเมื่อวานนี้ไม่ได้เหรอมีมี่?"คิรัวร์ถาม

     

    "ฉัน...ลูฟี่น่ะ"มีมี่พูดเสียงสั่น

     

    "ลูฟี่ทำไม?"คิรัวร์พูดแล้วหันไปมองมิสออลซันเดย์ เธอหลบสายตาเขาไป

     

    "แกสินะนักดาบทมิฬ แกก็เป็นสมาชิกกลุ่มโจรสลัดไร้ค่านั่นด้วยสินะ"คล็อกโคไดล์พูดแล้วหัวเราะเยาะ"น่าเสียดายที่แกจะไม่ได้เจอกัปตันของแกอีกแล้ว ฉันฝังเจ้านั่นไว้ใต้ผืนทรายก่อนจะมาที่นี่"

     

    "คิรัวร์...."ในที่สุดมีมี่ก็จะพูด

     

    "ไม่ต้องห่วง หมอนั้นยังไม่ตายง่ายๆหรอกน่า"คิรัวร์ลูบหัวเธอ

     

    "อะ...อืม"มีมี่กล่าว

     

    "หึๆๆ เป็นการปลอบใจเจ้าหญิงที่ดีนะ"คล็อกโคไดล์ไม่เชื่อ

     

    "แล้วแกคิดว่าคนอย่างแกน่ะฆ่าเขาได้เหรอ?"คิรัวร์ถาม

     

    "ไอ้งี่เง่าที่แกพูดถึงไม่รู้จักขีดจำกัดของตัวเอง"คล็อกโคไดล์พูดเสียงเรียบ"มันเป็นความต่างชั้นระหว่างโจรสลัด--"

     

    "หุบปากไป"คิรัวร์ตะโกนขึ้นมาแผ่จิตสังหารที่ทำให้คล็อกโคไดล์รู้สึกเย็นสันหลังวาบ"แค่เพราะแกยอมไปเป็นสุนัขรับใช้รัฐบาล ไม่ได้ทำให้แกแตกต่างจากเราคล็อกโคไดล์ ถ้าเราอยากได้วันพีชยังไงก็ต้องโค่นแกสักวันอยู่แล้ว ก็แค่เร่งเวลาเร็วขึ้น

     

    "ฮะๆๆ ก็แค่พวกโง่อีกคน ไม่นึกเลยนะเจ้าหญิงมีมี่ ว่าเธอจะเลือกกลุ่มโจรสลัดโง่ๆนี่"คล็อกโคไดล์เยาะเย้ย

     

    "หน้าที่ของรองกัปตันคือออกคำสั่งเมื่อรองกัปตันไม่อยู่"คิรัวร์กล่าว"เมื่อลูฟี่ยังมาไม่ถึงที่นี่ ฉันจะจัดการกับแกแทนเขาเอง หวังว่าเขาจะมาทันเวลานะ"

     

    "อวดดี"คล็อกโคไดล์กล่าว"ฉันจะให้แกชดใช้สิ่งที่ทำที่เรนเบสและส่งแกไปหากัปตันไร้ค่าของแก"

     

    "เข้ามา"คิรัวร์กล่าว เขาชักดาบชินโซริวกับเท็นยาฉะ

     

    "พายุทราย!!!!"คล็อกโคไดล์สร้างพายุหมุนขนาดเล็กขึ้นมาบนฝ่ามือพุ่งลงมาหาเขา

     

    "เขี้ยวจันทรา"คิรัวร์ตวัดดาบ

     

    คลื่นแสงสีแดงรูปจันทราพุ่งไปข้างหน้าและปะทะพายุทราย

     

    "ตูมมม!!!!"มันระเบิดสลายพายุทรายไป คล็อกโคไดล์ตกตะลึงไม่น้อย

     

    "แม่ทัพดูแลมีมี่ด้วยนะ"คิรัวร์พูดแล้วกระโดดไปที่ด้านบนประตูบานใหญ่แล้วกระโดดต่อเนื่องขึ้นไปบนดาดฟ้าของวัง

     

    "ดาบทราย--"คล็อกโคไดล์ยกดาบจะฟัน

     

    "โซล!!!"

     

    "เฟี้ยว!!!"คิรัวร์พุ่งเข้ามาประชิดเขาเร็วกว่าที่คิด

     

    ตอนนั้นเองคิรัวร์ก็โยนอัญมณีสีฟ้าเข้าใส่ มันแตกออก

     

    "ซ่า!!!"ตอนนั้นเองก็มีน้ำสาดจากอัญมณี

     

    "น้ำ มันเป็นนักแปรธาตุ"คล็อกโคไดล์คิดในใจ ตอนนี้เขากลายเป็นทรายหนีไม่ได้แล้ว

     

    "เปรี้ยง!!!!"

     

    ตะขอสีทองและดาบปะทะกันเกิดแรงระเบิดให้ทุกอย่างกระเด็นออกไป

     

    "เท้าวายุ"คิรัวร์ตวัดขา กลายเป็นการฟันใส่หน้าคล็อกโคไดล์

     

    "เฟี้ยว!!!!!"ดาบทรายของคล็อกโคไดล์ฟันพลาดเป้าผ่านคิรัวร์ไป

     

    ทางด้านคล็อกโคไดล์โดนฟันด้วยเท้าเป็นรอยแผลที่แก้ม อีกรอยถากๆที่ไหล่


    "โทษทีนะ มีอีก2ดาบเจ้าโง่"คิรัวร์กล่าว

     

    "แก...!!!!"

     

    คล็อกโคไดล์พุ่งลอยมาอย่างรวดเร็วยกตะขอทองแทงเขา

     

    "วิชา3ดาบ กรงเล็บหมาป่า!!!"

     

    "ฉัวะ!!!!!"ดาบชินโซริวและเท้าวายุฟันที่ไหล่ ลำตัวและขา

     

    "ฉูดดดดด!!!!!"คล็อกโคไดล์โดนฟันเข้ากลางอกอย่างรุนแรง

     

    "เฟี้ยว....ตูม!!!!"คล็อกโคไดล์กระเด็นลอยไปแต่ยังลงไปยืนพื้นได้

     

    "ไม่รู้หรอกนะว่าแกกินผลปีศาจอะไรถึงสร้างน้ำบนดาบได้ แต่สุดท้ายมันก็แค่ผลปีศาจกระจอก"คล็อกโคไดล์ยกมือขึ้น"ดาบทะเลทราย!!!!"

     

    มีบางอย่างพุ่งมาตามรอยแยกบนพื้นดิน

     

    "หลบเร็วเข้า"มิสออลซันเดย์คิดในใจ ก่อนเธอจะแปลกใจที่เอาใจช่วยเด็กคนนี้

     

    แต่คิรัวร์ไม่หลบและแสยะยิ้ม

     

    มิสออลซันเดย์ที่มองสีหน้าคนเก่งดูออกว่านั่นเป็นรอยยิ้มที่มั่นใจมาก

     

    "ฉัวะ!!!!!!!!"เกิดการระเบิดพร้อมเสียงฟันใหญ่ดังขึ้น ฝุ่นควันเข้าหลบบัง

     

    "พะ...พื้นกลายเป็นรอยแยก"จาคากล่าว

     

    "ฮ่าๆๆ ตัวขาดไปแล้วสินะ"คล็อกโคไดล์หัวเราะ

     

    "จะเป็นงั้นได้ยังไงกันเล่า"เสียงคิรัวร์ดังขึ้น

     

    "อะไรกัน!!!"คล็อกโคไดล์จ้องมองฝุ่นควัน


    เมื่อฝุ่นทรายจางลง พวกเขาก็เห็นคิรัวร์ยังปลอดภัยดีอยู่ และแขนเขามีเกล็ดมังกรสีขาวอมฟ้าและแววตาดุจสัตว์ป่า


    มิสออลซันเดย์สังเกตดวงตาอำพันของเขาที่เรืองแสงออกมา 

     

    "นั่นมัน...อะไรน่ะ"จาคาแปลกใจ

     

    "วิชา1ดาบ มหาดาบรัศมี"

     

    คิรัวร์ฟันคลื่นดาบสีแดงกระจายไป คล็อกโคไดล์พยายามหลบหลีก


    "โล่ทราย!!!!"คล็อกโคไดล์สร้างโล่ทรายมากำบังตัวเอง

     

    "เฟี้ยว!!!"เขาลอยเข้ามาด้านหลัง

     

    "ทรายจันเสี้ยว"คล็อกโคไดล์ตวัดแขนลงมาหวังดูดน้ำคิรัวร์หมดตัว

     

    "โซล"คิรัวร์เคลื่อนที่เร็ว

     

    "ฟุ่บ!!!"ใบมีดทรายของคล็อกโคไดล์ฟันโดนอากาศเปล่า

     

    มิสออลซันเดย์เห็นคิรัวร์ไปอยู่ด้านหลังคล็อกโคไดล์ 

     

    "เคียวทราย"

     

    "เฟี้ยว!!!!"เคียวพุ่งจากพื้นมาเฉือนคิรัวร์ แต่เขาก็ไปโผล่ตรงหน้าระยะเผาขน

     

    "แพนโดร่าบ็อกซ์"คิรัวร์ตวัดดาบเป็นสี่เหลี่ยมกลางอากาศก่อคลื่นพลังสีแดงสี่เหลี่ยม และแทงส่งไปกระแทกอก

     

    "ตูม!!!!"

     

    "อ๊ากกก!!!"คล็อกโคไดล์โดนอัดกระแทกกลางอกอย่างรุนแรงกระเด็นลอยไปตกลงพื้น

     

    "โซล!!!"

     

    คิรัวร์ใช้วิชาความเร็วสูงอีกมาอยู่ตรงหน้าคล็อกโคไดล์ไม่ปล่อยให้พักหายใจ

     

    "วิชาดาบเดียว นางแอ่นจงอยปาก!!!"

     

    คิรัวร์ยกดาบชินโซริวกระหน่ำแทงไปก่อเป็นคลื่นทะเลสีฟ้ารูปฉลาม

     

    "ไม่มีทาง!!!!"คล็อกโคไดล์หายตัวเป็นทรายหลบหลีกพุ่งมาอยู่ด้านหลังจะแทงคิรัวร์ด้วยตะขอ

     

    "ฉึก!!!"ตะขอคล็อกโคไดล์แทงทะลุคิรัวร์

     

    "คิรัวร์!!!"มีมี่ร้องตะโกน มิสออลซันเดย์มีสีหน้าตกใจ

     

    "เฟี้ยว!!"แต่แล้วร่างของคิรัวร์ก็สลายกลายเป็นน้ำ


    "อะไรกัน!!!"คล็อกโคไดล์เบิกตากว้าง

     

    คิรัวร์มาอยู่ด้านข้างคล็อกโคไดล์


    "ที่เขาฟันเมื่อกี้เป็นแค่เงาน้ำ"โรบินวิเคราะห์

     

    "นี่มันอยู่ใกล้แค่นี้เองเหรอ?"คล็อกโคไดล์ตกใจ

     

    "วิชา2ดาบ เสาเพลิงมังกร!!!!!"

     

    "ซูมมมมม!!!!!"เปลวเพลิงลุกไหม้รอบด้านลุกเป็นไฟมังกร

     

    "อ๊าก!!!!!"คล็อกโคไดล์โดนเปลวไฟเข้าไปกระเด็นออกไป ใบหน้าไหม้ไม่น้อย

     

    ตอนนี้คล็อกโคไดล์กับคิรัวร์จ้องมองกันเตรียมโจมตีอีกครั้ง

     

    "ฉันจำแกได้แล้วนามิคาเสะ แกเป็นนักล่าค่าหัวที่เคยเล่นงานมิสเตอร์ทรี(คนเก่า)มาก่อน พวกเขาได้รับมอบหมายให้เชิญแกมาร่วมงานด้วย"คล็อกโคไดล์กล่าวขึ้น

     

    "หืม?"มิสออลซันเดย์ก็เคยได้ยิน แต่ไม่นึกว่าจะเป็นคิรัวร์

     

    "หา?"มีมี่ไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน

     

    "พูดแล้วก็นึกขึ้นได้ พวกแกผิดเองนะที่ไม่ยอมรับเงื่อนไขอันแสนยอดเยี่ยมของฉัน ตอนนั้นฉันบอกกับไอ้หมอนั้นไปว่า ถ้ายอมให้เป็นบอสใหญ่แล้วจะยอมเป็นพวกด้วย"คิรัวร์กล่าว

     

    "ฮึๆๆ เป็นคนตลกดีนะ"มิสออลซันเดย์หัวเราะ

     

    "แก..."คล็อกโคไดล์กัดฟันกรอดกับการดูถูกของโจรสลัดมือใหม่

     

    "ไม่รับเงื่อนไขฉันก็ไม่ว่าหรอก แต่มาถลาฟันเข้าให้ก็เลยต้องสวนกลับไปบ้าง จะลองชวนบ้างก็ไม่ว่านะ แต่ว่าตอนนี้ฉันหมดอารมณ์ที่จะนั่งเก้าอี้แกแล้ว"คิรัวร์กล่าว

     

    "ย๊าก!!!!"คล็อกโคไดล์พุ่งเข้ายกตะขอทุบ คิรัวร์ยกดาบรับไว้

     

    "ดูถูกกันเกินไปแล้วนะแก อย่างแกมันก็แค่โจรสลัดกระจอกๆเท่านั้นแหละ"คล็อกโคไดล์ตะโกน

     

    "ถ้างั้นแล้วแกล่ะเป็นอะไร โจรสลัดที่ฝันอยากครองประเทศ พวกที่ได้ผลปีศาจโรเกียมาครองหน่อยก็เหลิง ฉันว่าแกน่ะอ่อนแอชะมัด"เขาพูดดูถูกคล็อกโคไดล์ไม่หยุด

     

    คล็อกโคไดล์โกรธ

     

    "ดาบทะเลทราย!!!"คล็อกโคไดล์ตวัดแขนลงมา จะฟันมันในระยะประชิด

     

    "เพลิงมังกร!!!"

     

    "ตูมมมมม!!!!!"ดาบเพลิงและทรายปะทะใส่กันจนเกิดแรงอัดกระจายไปรอบด้าน


    "เปรี๊ยะๆๆๆ"ทันใดนั้นก็เกิดแรงช็อตใส่คล็อกโคไดล์

     

    "อ๊าก!!!!"คล็อกโคไดล์ร้องออกมา"บ้าน่า มันช็อตใส่เราได้ยังไง"


    "ดีกัลควอร์!!!!"คิรัวร์ทำให้แขนของเขาขยายใหญ่เป็นกรงเล็บมังกรที่มีคลื่นน้ำผสม


    "ตูมมมม!!!!"คล็อกโคไดล์โดนฟันกระเด็น


    "อ๊ากกกก!!!!!"

     

    "เปรี้ยง!!!!"คล็อกโคไดล์ลอยพุ่งไปกระแทกกำแพงวัง


    รอบข้างทั้งมีมี่ จาคา มิสออลซันเดย์ต่างมองดูการต่อสู้ โดยเฉพาะมีมี่กับจาคา

     

    "ยอดเลย"มีมี่กล่าว

     

    "ไม่นึกเลยว่าเด็กคนนั้นจะสู้กับเจ็ดเทพโจรสลัดได้สูสีขนาดนี้"มิสออลซันเดย์พูดอย่างกังวล เธอจะให้คล็อกโคไดล์แพ้ตอนนี้ไม่ได้

    _________________________

     

    อัลบานาเขตเหนือ

     

    "โธ่เอ๊ย เลือดออกมากเกินไป แผลไม่ลึกเท่าไหร่แต่ก็ยังเจ็บหนัก...ปางตายเหมือนกัน"โซโลพูดแล้วล้มลงพื้น

     

    "พวกนั้นจะเป็นยังไงบ้างนะ หวังว่าคงไม่มีใครตาย อยากรู้สถานการณ์ตอนนี้จริงๆ"

     

    __________________________

     

    ย้อนกลับไปตอนแบ่งกลุ่ม

     

    "อะไรกัน จะให้จับคู่กับมาซึเกะเนี่ยนะ!!!"อุซปร้อง เมื่อโดนจับคู่กับอูฐ"มันเป็นแค่อูฐไม่ใช่เหรอทีมพวกเราอ่อนแอเกินไปนะ"

     

    "พวกนายดวงซวยเองนี่นา เราจับฉลากกันแล้วนะ"ซันจิกล่าว

     

    "เออ!! ฉันเข้าใจแล้วล่ะ งั้นมาสัญญากันก่อนนะ ว่าถ้าพวกเราตกอยู่ในอันตรายนายต้องมาช่วยฉันให้ได้นะ"อุซปก้มหัวขอร้อง

     

    "เจ้าบ้า ฉันจะช่วยแต่เลดี้เท่านั้นเฟ้ย"ซันจิบอกเขา

     

    ____________________________

     

    เขตตะวันออกเฉียงใต้

     

    "เฮ้ อุซป นายร้องไห้ทำไม ไม่ได้เรื่องเลย?"ซันจิถามอุซปที่นอนอยู่บนบหลังมาซึเกะ ช็อปเปอร์เกาะหัวของอูฐอยู่

     

    "ใครร้องไห้กันฟะ ร้องไห้เหรอ คนที่พูดว่าร้องไห้ต่างหากที่ร้องไห้น่ะ"อุซปกล่าว

     

    "บ้าเรอะ"ซันจิกล่าว

     

    "แต่ว่า...ยัยตุ๋นแก่นั่นบอกว่าลูฟี่ตายไปแล้วนี่นา"อุซปกล่าว

     

    "จะเป็นเรื่องจริงรึเปล่าเนี่ย?"ช็อปเปอร์ถาม

     

    "พวกนายเชื่อเรื่องนั้นรึเปล่า?"ซันจิถาม

     

    "ใครจะไปเชื่อเรื่องพรรค์นั้น บ้าเหรอแก!!!"อุซปตะโกน

     

    "ฉันก็ว่าอย่างงั้นเหมือนกัน ฉันไม่เชื่อเรื่องบ้าๆแบบนั้นหรอกน่า"ช็อปเปอร์กล่าว

     

    "อู!!!!"มาซึเกะร้อง

     

    "เข้าใจแล้ว ถ้างั้นเรื่องที่เราต้องทำตอนนี้ก็คือไปถึงพระราชวังให้เร็วที่สุดเลย เช็ดขี้มูกซะสิ ไว้หยุดจลาจลได้เมื่อไหร่ค่อยร้องตอนนั้น เฮ้ย บอกให้เช็ดไม่ได้บอกให้กินเจ้าบ้า"

     

    ___________________________

     

    ย้อนกลับ

     

    "ทุกคน ขอบใจมากนะ"มีมี่บอกกลุ่มหมวกฟางที่สวมผ้าคลุมสีขาว

     

    "ขอบใจตอนนี้มันยังเร็วเกินไป"คิรัวร์กล่าว

     

    "ใช่แล้ว แล้วก็ถ้าคิดจะตอบแทนโจรสลัดอย่างพวกเรา ก็เอาของที่มันจับต้องได้หน่อยสิ"นามิแสยะยิ้ม

     

    "นี่เธอคิดจะหาเงินจากอาณาจักรนี้อีกแล้วละสิท่า"อุซปกล่าว


    "หลังจากผ่านเรื่องทั้งหมดมาด้วยกัน เธอยังคิดจะเรียกร้องเงินจากเธออีกเหรอ?"เทียร์ถามอย่างไม่พอใจ"มีมี่เป็นเพื่อนของเราและเราช่วยเพื่อนโดยไม่มีการแลกเปลี่ยน"

     

    "ใช่แล้วมีมี่จัง เธอต้องจำเอาไว้อย่างนึง"ซันจิบอกมีมี่"หลังการต่อสู้ พวกนี้กินล้างกินผลาญแน่"

     

    "อื้อ"มีมี่ยิ้ม เธอจำสัญญาที่ให้ไว้กับลูฟี่ได้

     

    "เอาล่ะ ไม่มีเวลาแล้ว"ซันจิกล่าว กลุ่มหมวกฟางขี่นกเป็ดน้ำเตรียมวิ่ง

     

    "อย่าให้โดนเหยียบซะล่ะ"โซโลกล่าว

     

    "ไปเลย แล้วเจอกันที่พระราชวังอัลบานานะ!!!"ซันจิตะโกน

     

    ____________________________

     

    เขตเหนือ

     

    "เฮ้อ แกะออกได้ซะที"นามิดึงเอานกของเล่นติดสปริงที่จัดการมิสดับเบิ้ลฟิงเกอร์ได้ออกมา"ที่บอกว่าเป็นท่าไม้ตายสุดยอดน่ะก็แบบนี้เองสินะเนี่ย"

     

    "เฮๆๆๆ"เสียงคณะปฏิวัติดังขึ้นมา

     

    "พวกคณะปฏิวัติเข้ามาใกล้ขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย"นามิกล่าว"ต้องรีบไปที่พระราชวังแล้ว"

     

    กลุ่มหมวกฟางที่ต่างเอาชนะคู่ต่อสู้แล้วต่างก็รีบมุ่งหน้าไปที่พระราชวัง....ส่วนใหญ่ เพราะโซโลยังนอนอยู่

     

    นามิวิ่งมาเจอเขา

     

    "โซโล นี่ไม่ใช่เวลามานอนนะ พวกเราต้องรีบไปที่วัง"นามิกล่าว

     

    "ที่นี่ที่ไหนเนี่ย?"โซโลถามพลางลุกขึ้นมา

     

    __________________________

     

     

    ตอนนี้ทุกคนมองรูผนังพระราชวังที่คล็อกโคไดล์กระเด็นหายเข้าไป

     

    "ออกมาสู้สิคล็อกโคไดล์"คิรัวร์เรียกและไม่มีการตอบสนองจากอีกฝ่าย"หรือว่าแกกลัวฉัน?"

     

    "ซู่ๆๆๆ"คำพูดของเขายั่วโมโหอีกฝ่าย ทรายแผ่ออกมาจากรู เกิดพายุทรายเล็กรวมเป็นร่างคล็อกโคไดล์

     

    "นามิคาเสะ ฉันจะฆ่าแก!!!!!!"คล็อกโคไดล์ตะโกน

     

    "วูบ....เปรี้ยง!!!!"คิรัวร์เอียงตัวหลบและเตะหน้าคล็อกโคไดล์ออกไป

     

    คล็อกโคไดล์มีเลือดไหลมองเขา

     

    "เฟี้ยว!!!!!"คล็อกโคไดล์กลายเป็นทรายพุ่งเข้าเอาตะขอมาใกล้คอของคิรัวร์

     

    "ฟุ่บ!!!"คิรัวร์ไวพอจะหลบไปทางขวา

     

    คล็อกโคไดล์ไม่รอช้าฟันตะขอเข้ามาใส่คอเขาอีก

     

    คิรัวร์ตวัดดาบชินโซริว

     

    "วิชาดาบเดียว คลื่นระเบิด"

     

    คิรัวร์ตวัดดาบ

     

    "ตูม!!!!"เกิดคลื่นลมอย่างรุนแรงซัดคล็อกโคไดล์ถอยจากคิรัวร์ไปหลายเมตร

     

    คิรัวร์พุ่งไปข้างหน้าและแทงดาบชินโซริว

     

    "วิชาดาบเดียว หอกเพลิงชิรานุย"

     

    "ดาบทราย!!!!"

     

    คลื่นดาบเพลิงพุ่งไปมีลักษณะยาวเหมือนหอก แต่ทางคล็อกโคไดล์ก็ตวัดดาบทรายเข้ามา

     

    "กำแพงวารี"คิรัวร์เรียกตรีศูลควงมันสร้างกำแพงน้ำ

     

    "แกคิดเรอะว่าฉันจะยอมอีก"คล็อกโคไดล์เร่งพลังทราย

     

    "ฉึก!!!!"หอกเพลิงแทงโดนคล็อกโคไดล์

     

    "เฟี้ยว....ฉัวะ!!!"ดาบทรายทำลายโล่แตกได้และพุ่งเฉือนแขนเขา

     

    "อั๊ก...!!!!"ทรายดูดน้ำจากแขนเหลือแต่กระดูก

     

    "คิรัวร์!!!"มีมี่ร้อง

     

    "ฉันไม่เป็นไร"คิรัวร์กล่าว จากนั้นอยู่ๆแขนของเขาก็ฟื้นกลับมาทันที

     

    คล็อกโคไดล์เบิกตากว้าง

     

    "ตกลงมันกินผลปีศาจอะไรไปกันแน่?"คล็อกโคไดล์คิดในใจ

     

    แต่คิรัวร์ยกเท้ามาแตะใส่ท้องเขาทำให้คล็อกโคไดล์อ่อนแรงและทรายสลายหายไป

     

    "หินไคโร"คล็อกโคไดล์ตกใจ ร่างกายของเขาหมดแรงไปแล้ว

     

    "ของที่หยิบมาจากคาสิโนแกไง เสร็จฉันล่ะ"คิรัวร์ยกดาบขึ้น

     

    "วิชา4ดาบ พญางูยามาตาโนะ โอโรจิ!!!"คิรัวร์ตวัดดาบและยกเท้าวายุไปข้างหน้า คลื่นดาบหลอมรวมเป็นเปลวเพลิงงู8หัวพุ่งใส่คล็อกโคไดล์

     

    "บรึ้มมมมม!!!!!"

     

    "อ๊ากกกกกก!!!!!"คล็อกโคไดล์ร้องด้วยความเจ็บปวด

     

    "ฉัวะ!!!!!!....ฉูดดดดด!!!!!"แต่ที่หนักคือ ตาซ้ายของคล็อกโคไดล์ถูกฟันและหน้าส่วนนั้นถูกเปลวเพลิงแผดเผาอย่างรุนแรง

     

    "อ๊าก!!!!"คล็อกโคไดล์ร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อเปลวไฟหลอมละลายดวงตาของเขา

     

    "ตึง!!!!"7เทพโจรสลัดกระเด็นลงไปกระแทกพื้นหญ้าด้านล่าง

     

    "ชนะแล้วเรอะ!?"มีมี่ถาม

     

    "ยังหรอกน่า"คล็อกโคไดล์ลุกขึ้นมาได้

     

    ตอนนี้สภาพคล็อกโคไดล์มีบาดแผลสาหัสที่โดนคิรัวร์เล่นงาน และตาซ้ายของเขาถูกเผาไหม้ ใบหน้า1ใน3ถูกเผาไป

     

    "ได้เวลาตายของแกแล้ว"คิรัวร์พุ่งเข้าไปหาคล็อกโคไดล์ที่เจ็บหนัก

     

    "ฟลูเล่!!!....คลัช!!!!!"โรบินสร้างมือมาจับหัวขาและแขนของเขางอกไปด้านหลัง

     

    "อึก...ให้ตายสิ กร็อบ!!!!"คิรัวร์พูดก่อนโดนหักคอและขาจะทรุดลงพื้น

     

    "ฉันบอกไปแล้วนี่ ฉันต้องการเขาเพราะงั้นฉันให้นายฆ่าเขาไม่ได้"มิสออลซันเดย์บอกคิรัวร์

     

    "ทำอะไรมิสออลซันเดย์"คล็อกโคไดล์ไม่พอใจนัก

     

    "ช่วยนายน่ะสิ หรืออยากโดนเล่นงานจนแผนพัง"มิสออลซันเดย์ยังจับคิรัวร์ไว้แน่น

     

    "หึๆๆ มันปฎิเสธไม่ได้หรอกคล็อกโคไดล์ ว่าแกแพ้ให้รุกกี้หน้าใหม่คนนึงถ้าคู่หูแกไม่ช่วยไว้"

     

    "แกนี่เถียงได้ไม่ตกฟากจริงๆ"คล็อกโคไดล์กล่าว ขณะเดียวกัน เขาพยายามใช้ทรายฟื้นฟูบาดแผลให้เร็วที่สุด

     

    "ถ้าไม่อยากตายอยู่เงียบๆไว้ดีกว่านะ"มิสออลซันเดย์กล่าว

     

    "ฉันจะไม่ตายที่นี่และคนที่จะแพ้คือพวกเธอ"คิรัวร์พูดอย่างมั่นใจ"เธอก็เรียกเราว่ากลุ่มโจรสลัดกระจ้อยร้อย แต่ก็ให้พวกเอเย่นระดับสูงไปป้องกันเราไว้ ป่านนี้พวกมันแพ้พวกพ้องฉันไปแล้ว"

     

    "หึ ก่อนตายฉันอยากให้แกตอบฉันมาว่าแกกินผลอะไรเข้าไป"คล็อกโคไดล์ชี้ตะขอทองใส่

     

    "ถุ้ย!!!"คิรัวร์บ้วนน้ำลายใส่หน้า"ทำไมฉันต้องตอบไอ้โจรสลัดยกหางตัวเองที่แพ้เด็กอย่างแกด้วย"

     

    "งั้นก็ตายซะ"คล็อกโคไดล์พูดเสียงเรียบ

     

    "มีมี่"เสียงใหม่ดังขึ้น ทุกคนหันไปเห็นโคซายืนอยู่มองภาพตรงหน้าด้วยความตกใจ

     

    หอนาฬิกาหน้าลานกว้างพระราชวังตอนนี้อยู่ที่4.05 เหลือเวลาอีก25นาที

     

    "โคซา"มีมี่กล่าว เธอและคนอื่นต่างมองโคซาอย่างแปลกใจที่เขาโผล่มา

     

    "นี่เธอ จริงสิ เธอเข้ามาจากทางลับที่เคยใช้สินะ"คอบร้ากล่าว

     

    "นี่ฉันตาฝาดไปรึเปล่าเนี่ย?"โคซาถามมองทุกอย่างรอบตัว"ฉันตั้งใจว่าจะมาเจรจากับทหารของอาณาจักร แต่ว่าจาคา ราชาผู้นั้นกำลังจะถูกวีรบุรุษของอาณาจักรฆ่า เป็นภาพที่ไม่น่าเชื่อจริงๆ"


    โคซาเห็นเพื่อนสมัยเด็กที่เคยเล่นด้วยกันอีกคนกำลังโดนมือประหลาดจับไว้

     

    "ฮ่าๆๆๆ ชักสนุกขึ้นมาแล้วสิ นึกไม่ถึงเลยจริงๆว่าผู้นำของแต่ละฝ่ายที่เป็นศัตรูกันจะได้มาพบกันที่นี่ นี่คงเป็นโชคชะตาสินะ"คล็อกโคไดล์กล่าว

     

    "โชคชะตาไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วย นายเป็นคนทำให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้น"คิรัวร์กล่าว

     

    "พูดอะไรของนายคิรัวร์?"โคซาถามคิรัวร์"แล้วทำไมนายมาอยู่ที่นี่ สภาพนี้มันอะไร"

     

    "โคซา ตอนนี้คิรัวร์เป็นโจรสลัด"มีมี่บอกเขา"เขาและลูกเรือพาฉันกลับมาที่บ้านและช่วยเหลือฉันสู้ปกป้องอาณาจักรจากเจ้านั่น"


    มีมี่ชี้ไปที่คล็อกโคไดล์ทำให้โคซายิ่งรู้สึกมึนงง

     

    "ดูเหมือนว่าเธอจะยังงงๆ"มิสออลซันเดย์กล่าวขึ้น"เอาเถอะนะอย่าคิดมากสิ ง่ายจะตายไป แค่จินตนาการถึงโศกนาฎกรรมที่เลวร้ายที่สุดก็พอแล้วละนะ"

     

    "อย่าสงสัยไปเลยโคซา"่พ่อเคยบอกกับเขา

     

    โคซาได้ยินคำพูดเธอแล้วครุ่นคิดมองไปที่พระราชา

     

    "ชอบอาณาจักรนี้รึเปล่า?"

     

    "อื้อ ก็เป็นบ้านเกิดนี่นา"

     

    "ฉันก็เหมือนกัน"

     

    ตอนนี้พระราชาถูกตรึงไว้กับกำแพงสภาพทำอะไรไม่ได้ พระราชาจะทำลายอาณาจักรที่เขารักได้อย่างไรและถ้าที่มีมี่บอกเป็นความจริง

     

    "โคซา คือว่านะ--"มีมี่พูด


    "มีมี่ ใครเป็นผู้ชิงฝนของอาณาจักรเราไป?"โคซาถาม

     

    "เรื่องทุกอย่างน่ะ...."มีมี่มองไปทางคล็อกโคไดล์ที่ยิ้มกว้าง

     

    "ฉันเองโคซา"คล็อกโคไดล์ยอมรับเอง"ทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกแกคิดว่าเป็นฝีมือของพระราชา มันคือกับดักที่คนในองค์กรลับของฉันสร้างขึ้นมา เพื่อให้พวกแกวิ่งเต้นตามใจฉันมาตลอด2ปียังไงล่ะ และนี้คือ2ปีที่พวกเชื้อพระวงศ์และพวกทหารของอาณาจักรพยายามตามหาร่องรอยของฉัน ฮะๆๆ ฉันว่าถ้าแกไม่รู้ความจริงก็คงจะตายตาหลับได้ละนะ หึหึๆๆ"

     

    "อย่าไปฟังมันโคซา!!!"คอบร้าตะโกน

     

    "พระราชา"โคซามองคอบร้า

     

    "ยังมีสิ่งที่เธอทำได้อยู่ ต้องช่วยชีวิตประชาชนให้มากที่สุดสิ"คอบร้าพูดต่อ

     

    เหลืออีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ลานหน้าพระราชวังจะถูกระเบิดจนไม่เหลือซาก"จาคากล่าว

     

    "ว่าไงนะ!!!"โคซาตกใจ

     

    "ยังมีลมหายใจอีกเรอะ"คล็อกโคไดล์ยกตะขอขึ้นเพื่อจัดการจบชีวิตจาคา

     

    "เร็วเข้า!!!!"จาคาตะโกน

     

    "เขี้ยวมังกร!!!"คิรัวร์สร้างเคียวเหล็กมังกรงอกจากแขน


    "แย่แล้ว"โรบินจะหักคอเขา


    "ฉัวะ!!!"คิรัวร์เฉือนแขนโรบินที่จับเขา

     

    "กรี๊ด!!!"โรบินเจ็บปวดที่แขนรุนแรงทำให้แขนที่ตรึงเขาไว้หายไป

     

    คิรัวร์เป็นอิสระรีบไปช่วยจาคา

     

    "เคร้ง!!!!"คิรัวร์หยุดคล็อกโคไดล์ไว้

     

    "อย่าหวัง"คิรัวร์ไม่รอช้าเตะจาคากระเด็นลอยไปข้างพระราชา

     

    โคซารีบวิ่งไปที่ประตูเพื่อเตือนทหารรักษาอาณาจักรในลานกว้างเรื่องก่อนที่คณะปฏิวัติจะมาถึงและเปิดฉากต่อสู้

     

    "แย่แล้ว หยุดเขาไว้ มีมี่ เคร้ง!!!!"คิรัวร์ตะโกนก่อนจะยกดาบรับตะขอคล็อกโคไดล์อีกครั้ง

     

    "อุ๊บ เสียท่าซะได้"โรบินลุกขึ้นมาจับมือที่มีเลือดไหล

     

    มีมี่ไล่ตามโคซาไปและกดเขาลงพื้นไว้

     

    "หยุดนะ!!!"มีมี่ตะโกน

     

    "มีมี่!!!"คอบร้าตะโกน

     

    "ปล่อยนะมีมี่"โคซาบอกมีมี่ที่ทับเขาอยู่"เธอจะทำอะไรเนี่ย จากนี้ไปลานกว้างจะกลายเป็นลานสงครามและจะถูกระเบิดอยู่แล้วนะ"

     

    "ไม่ได้ จะให้มันเป็นลานสงครามไม่ได้เด็ดขาด นี่นายไม่รู้สึกตัวอีกรึไง ถ้าพวกทหารที่อยู่หน้าวังรู้เรื่องระเบิดครั้งนี้ละก็ นายรู้ไหมทุกคนจะเป็นยังไง ทุกคนน่ะจะต้องแตกตื่นกันแน่ๆเลยนะ ถ้าเป็นอย่างงั้นเราก็จะหยุดยั้งสงครามไม่ได้ พวกเราจะช่วยใครไม่ได้เลย ฉันพูดถูกใช่มั้ยล่ะ?"

     

    ถ้าโคซาไปบอกที่ลานกว้างว่าระเบิดขึ้นทุกอย่างจะโกลาหล เพราะพวกเขาไม่รู้ว่าระเบิดอยู่ที่ไหนและจะระเบิดเมื่อไหร่ด้วย

     

    "โห่ เป็นการตัดสินใจที่ชาญฉลาดมาก"คล็อกโคไดล์ที่ถอยห่างจากคิรัวร์กล่าว

     

    "เรื่องที่ควรจะทำน่ะ พวกเราก็รู้ๆกันอยู่ตั้งแต่แรกแล้ว ต้องหยุดการจลาจลครั้งนี้ให้ได้ยังไงล่ะ และคนที่ทำได้ก็มีแต่นายคนเดียวเท่านั้น"มีมี่กล่าว

     

    โคซาเอื้อมมือจับมีมี่ คำพูดของมีมี่ทำให้เขาสงบสติลงและขยับตัวให้เขาลุกขึ้น ทั้งสองรีบวิ่งไป คล็อกโคไดล์จะตามแต่

     

    “เปรี้ยง!!!!”คิรัวร์พุ่งมากระแทกเขากระเด็น

     

    "หลบไปนามิคาเสะ"


    "เรื่องอะไร"

     

    "เพลิงผลาญ!!!!!"

     

    "ดาบทะเลทราย!!!!"

     

    "ตูมมมมม"เพลิงและทรายปะทะกันอย่างดุเดือด


    "เคร้งๆๆๆๆๆ...!!!”ทั้งสองฝ่ายฟาดฟันใส่กันอย่างรุนแรง

     

    _____________________

     

    ทางเหนือใกล้พระราชวัง

     

    "ก็บอกแล้วไงว่าตอนนี้ฉันแทบเดินไม่ไหวเหมือนกันน่ะ"โซโลกล่าว เขากำลังให้นามิขี่คอเดิน

     

    เทียร์เดินตามหลังทั้งคู่มา

     

    "ก็นายเป็นผู้ชายนี่ อย่ามาทำกรี๊ดกร๊าดโวยวายไปหน่อยเลยน่า ฉันน่ะยืนไม่ไหวแล้วนะ อ๊า เลือดออกอีกแล้ว"นามิร้อง

     

    คณะปฏิวัติคนนึงโผล่มาด้านหน้าแต่โดนฟันด้วยดาบอย่างรวดเร็ว


    "ยัยโกหก"โซโลตะโกนขณะวิ่งผ่านถนนมาที่ลานหน้าพระราชวัง

     

    ____________________________

     

    "จากหน่วยอารักขาที่2ถึงกองทัพใหญ่ๆ แนวรบที่4ถูกทะลวงไปได้แล้วครับ พวกคณะปฏิวัติทะลวงผ่านลานส่วนกลางไปแล้ว กำลังมุ่งหน้าไปเขตทางเหนือ ใกล้ถึงตัวพระราชวังแล้วครับ"

     

    ____________________________

     

    พระราชวัง

     

    มีมี่ยืนอยู่บนกำแพงพระราชวังและตะโกนลงไปยังกองทัพหลัก

     

    "ยอมยกธงขาวซะ ให้ทหารอาณาจักรทุกคนยอมยกธงขาวเดี๋ยวนี้"มีมี่ตะโกน

     

    "ท่านมีมี่คิดจะทำอะไรน่ะครับ?"ทหารสงสัย

     

    "ยกธงขาวเรอะ?"

     

    "ถ้าทำแบบนั้นอาณาจักรของพวกเราจะเป็นยังไงละครับ?"

     

    พวกเขาหันไปมองประตูเมื่อเห็นว่าใครก้าวออกมา

     

    "เฮ้ย ดูโน่นสิ นั่นมันโคซา หัวหน้าคณะปฏิวัติทำไมมาอยู่ที่นี่ได้?"


    "อย่างที่ได้ยินมีมี่พูดนั่นแหละ การต่อสู้ครั้งนี้ไม่ว่าจะแพ้หรือชนะมันก็ไม่มีความหมายอะไร หยุดสงครามครั้งนี้ซะเถอะทุกคน"โคซาตะโกน พวกทหารมองด้วยความประหลาดใจและงุงงง"ทางพวกคณะปฏิวัติฉันจะเป็นคนอธิเอง การต่อสู้ครั้งนี้ไม่มีความหมายใดๆทั้งสิ้น พวกเราไม่มีเหตุผลที่จะต่อสู้กันอีกต่อไป อย่าหลั่งเลือดโดยไร้ความหมายอีกเลย อย่าหลั่งเลือดโดยไร้ความหมายอีกเลย ขอร้อง"

     

    ________________________

     

    เขตเหนือใกล้ลานกว้างพระราชวัง กองกำลังคณะปฏิวัติกำลังมุ่งหน้ามาที่พระราชวัง

     

    "หัวพระราชาอยู่ตรงหน้าแล้ว!!!"

     

    "มองเห็นหอนาฬิกาแล้ว"

     

    "บุกไปที่ลานหน้าวังกันเลย"

     

    "เตรียมบุกเต็มกำลัง"

     

    พวกคณะปฏิวัติผ่านถนนมาเข้าสู่ลานกว้างหน้าพระราชวัง

     

    "เดี๋ยวๆ"หนึ่งในคณะปฏิวัติที่นำคนอื่นร้องห้ามไว้

     

    กองทหารรักษาอาณาจักรทุกคนยกธงขาวและโคซายืนอยู่หน้าพวกเขาถือธงขาวไว้เหมือนกัน

     

    "ธงขาว พวกทหารของอาณาจักรยอมยกธงขาวแล้ว"

     

    "คุณโคซา!!!"คณะปฏิวัติเห็นโคซาพอดี

     

    "คุณโคซาทำไมอยู่ที่นั่นได้ล่ะ?"

     

    "การต่อสู้จบลงแล้ว"โคซาตะโกน"ทุกคนจงทิ้งความโกรธแค้นแล้ววางอาวุธลงซะ ฝ่ายทหารน่ะไม่คิดจะต่อสู้กับพวกเราแล้ว"

     

    "หยุดได้แล้ว"มีมี่คิดในใจขณะมองดูกองทัพทั้งสองฝ่ายและธงขาว

     

    "จริงเหรอครับคุณโคซา?"หนึ่งในคณะปฏิวัติถาม

     

    "ใช่ การต่อสู้ครั้งนี้น่ะ...."

     

    "ปัง!!!!!"

     

    โคซาโดนยิงล้มลงพื้น

     

    "บ้าเอ๊ย ใครให้แกยิงโคซา!!!!!"

     

    พวกปฎิวัติเห็นผู้นำล้มลงก็โกรธ

     

    "พวกมันแกล้งยอมจำนน

     

    "อภัยให้ไม่ได้พวกทหารอาณาจักร"

     

    "ฆ่ามันเลย"

     

    การต่อสู้เปิดฉากขึ้น

     

    "ไม่ หยุดนะ"โคซาพยายามพูด แต่เสียงเขาเบาไป

     

    ____________________

     

    "ไม่นะทุกคน ขอร้องล่ะอย่าสู้กัน"มีมี่ร้องตะโกน แต่เสียงเธอเบาไป

     

    ทางด้านคิรัวร์กับคล็อกโคไดล์ยังสู้กันจงวังพังหายไปส่วนหนึ่ง

     

    "เคี้ยวทราย!!!!"

     

    "วิชา2ดาบ เขี้ยวหมาป่า!!!"

     

    "เคร้ง....ฉัวะ!!!!!"เคียวทรายฟันโดนเข้าไปไหล่ของคิรัวร์ แต่เขายังไม่โดนไม่เต็มๆเพราะใช้ดาบกั้นไว้

     

    "แกต้องตายที่นี่"คล็อกโคไดล์พยายามดันตะขอให้โดนคิรัวร์

     

    "คนที่ต้องจบที่นี่คือแกนั่นแหละไอ้งูทรายหลงตัวเอง"

     

    "ผัวะ!!!"คิรัวร์ยกเท้าเตะหน้าคล็อกโคไดล์กระเด็นถอยไป

     

    "วิชาดาบเดี่ยว เพลิงสีชาด!!!!!"เปลวเพลิงรุนแรงมากพุ่งเป็นคลื่นไปหาคล็อกโคไดล์ แต่เขาหลบทันและลอยมาจากด้านข้าง

     

    คล็อกโคไดล์ยกตะขอจะฟันเขาซะ

     

    แต่คิรัวร์ก็ปล่อยมือจากดาบชินโซริวในมือซ้าย มันตกลงไปและมาอยู่ในมือขวาที่พร้อมจะฟัน

     

    "วิชา1ดาบ ดาบรุ่งอรุณ!!!!!"

     

    "ฟุ่บ!!!!!"คิรัวร์ฟันดาบไปแต่คราวนี้คล็อกโคไดล์หลบทันไปด้านข้าง

     

    "คราวนี้แหละ"คล็อกโคไดล์หลอมรวมทรายรุนแรงกว่าทุกที"ดาบทะเลทราย!!!"

     

    แม้คิรัวร์จะหลบแต่คราวนี้ไม่พ้น


    "กายาเหล้ก"

     

    "ฉัวะ!!!!!!"คิรัวร์โดนฟันเข้าที่สะโพกยาวมาจนถึงไหล่

     

    "พรวด!!!!"คิรัวร์กระอักเลือดคำโตเอนไปด้านหลังและล้มลงพื้น

     

    "ไม่นะ คิรัวร์"มีมี่ร้องเมื่อเห็นคิรัวร์พลาดท่า

     

    "มันจบแล้ว ไม่มีใครสู้ฉันได้แล้ว"คล็อกโคไดล์กล่าว

     

    "ฮึกๆๆ"มีมี่เริ่มจะร้องไห้

     

    "มีคำพูดสุดท้ายไหม?"คล็อกโคไดล์แสยะยิ้ม คราวนี้เขาจะฆ่ามันแน่

     

    "มีสิ ช้าไปแล้ว"คิรัวร์กล่าว

     

    "คล็อกโคไดล์!!!!!!"เสียงตะโกนคุ้นหูดังขึ้น ทำให้คล็อกโคไดล์เบิกตากว้างและชะงักไป

     

    "บ้าน่า"คล็อกโคไดล์พึมพำ

     

    "คล็อกโคไดล์!!!!!"ลูฟี่ตะโกนขณะที่เปรูบินลงมา เขามีถังน้ำอยู่ด้านหลัง เขาฟื้นตัวจากบาดแผลเมื่อวานแล้วและพร้อมจะสู้อีกครั้ง

     

    "เจ้าหนุ่มหมวกฟาง"คล็อกโคไดล์ตกตะลึง

     

    "มาซะทีนะ"คิรัวร์กล่าว

     

    "โทษทีที่มาสาย"ลูฟี่เกาหัวและโดดลงมาจากตัวเปรูพร้อมถังน้ำที่มีสายยางอยู่ด้วย

     

    "หมัดปืนยางยืด!!!!!"

     

    "เปรี้ยง!!!!!"คล็อกโคไดล์โดนอัดกระเด็นไปลอยไปถึงฝั่งตรงข้ามของลานกว้าง

     

    "เป็นไรไหมคิรัวร์"ลูฟี่หันมามองรองกัปตันกลุ่มเขา

     

    "รีบจัดการเจ้านั่นให้ได้"คิรัวร์กล่าว

     

    "ระวังตัวด้วยนะลูฟี่คุง"เปรูบินออกไปเพื่อหาตัวมีมี่

     

    "ที่เหลือฉันจัดการเอง"ลูฟี่กล่าว

     

    "ย๊าก!!!!!!!"ลูฟี่หมุนแขนไม่หยุดเตรียมพร้อมสู้ศึกสุดท้าย

     

    "ระวังตัวด้วยนะ ลูฟี่คุง"เปรูกล่าว

     

    "ได้ยินเข้าไปเยอะแล้ว งานนี้ฉลุยแน่"ลูฟี่พูดเงยหน้ามองคล็อกโคไดล์

     

    "ฉันน่ะนะไม่มีทางแพ้แกหรอก"ลูฟี่กล่าว

     

    "มันรอดมาจากทรายดูดนั้นได้ยังไงนะ"คล็อกโคไดล์มองดูจากด้านบน

     

    "อ๊า ลูฟี่ยังไม่ตายจริงๆด้วย!!!!!!"ช็อปเปอร์ตะโกน

     

    "มีมี่ คิรัวร์คุง"วีวี่กล่าว ขณะที่ช็อปเปอร์วิ่งเข้ามากอดคิรัวร์

     

    "ดีใจที่เห็นนายช็อปเปอร์ ดูเหมือนนายจะชนะศึกแรกในฐานะโจรสลัดแล้ว"คิรัวร์ยิ้ม

     

    "อืม"ช็อปเปอร์ยิ้มอายๆ

     

    "ลูฟี่!!!!!"อุซปวิ่งมาพร้อมผ้าพันแผลเต็มตัว

     

    "ว่าไงล่ะ ฉันรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้"อุซปกล่าว

     

    "คุณอุซป คุณซันจิ"มีมี่กล่าว

     

    "โอ้ เกิดอะไรขึ้นเหรอครับท่านมีมี่ ทำไมแผลเยอะอย่างงี้ละครับ?"ซันจิถามเสียงหวาน และหันไปมองคิรัวร์ที่มั่นใจว่าน่าจะมาช่วยคุ้มกันมีมี่"เฮ้ยไอ้ตาแดง ทำไมถึงปล่อยให้มีมี่จังบาดเจ็บขนาดนี้"

     

    "ทำไมนายไม่ไปลองเผชิญหน้าเจ็ดเทพโจรสลัดดูล่ะ ดูซินายทำอะไรได้มากกว่าฉันบ้าง ไม่สิ บางทีศพนายคงไม่เหลือ"คิรัวร์เถียงกลับ

     

    "ว่าไงนะแก!!!"ซันจิโมโหหันไปพาลโกรธโซโล"แล้วแกล่ะปกป้องคุณนามิยังไงให้มีแผลเยอะขนาดนี้ฟะเจ้าบ้า"

     

    "ยัยนั่นน่ะดูแข็งแรงดีจะตายไป"โซโลตอบอย่างเหนื่อยล้า

     

    "พอได้แล้ว"เทียร์กล่าว

     

    "ครับ"ซันจิยิ้มหวาน เทียร์ส่ายหัว

     

    "อา...ช็อปเปอร์จ๋า ขอร้องล่ะ ช่วยเอาศพฉันไปฝังในทุ่งหญ้าทีเถอะนะ"อุซปพูดแล้วน็อกไป

     

    "อาการโคม่าขั้นวิกฤติแล้ว!!!!"ช็อปเปอร์ร้อง

     

    "มีมี่ สถานการณ์ตอนนี้ล่ะ?"นามิถาม

     

    "ทหารอาณาจักรต่อสู้ในลานกว้างแล้ว ไม่มีใครฟังเสียงฉันเลย"มีมี่ร้องไห้กอดพี่สาว

     

    "ไม่หรอก พวกเราได้ยินเสียงเธอนะมีมี่"ลูฟี่กล่าว

     

    มีมี่ยิ้มออกมา

     

    "โทษทีนะพวกนาย ฉันดังแพ้มันไป แต่คราวนี้ฉันไม่แพ้แน่"ลูฟี่กล่าว

     

    "เราต้องรีบไปหาระเบิดให้เจอ"วีวี่กล่าว

     

    "พวกเราจะรีบไปดูทางนั้น ไปกันเถอะทุกคน"นามิกล่าว กลุ่มหมวกฟางรีบวิ่งไปทางนั้น


    _________________

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×