NC

คำเตือนเนื้อหานิยาย

นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหาหรือการใช้ภาษา
ที่ไม่เหมาะสม เยาวชนที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี
ควรใช้วิจารณญานในการอ่าน
กดยอมรับเพื่อเข้าสู่เนื้อหานิยาย

อ่านเงื่อนไขเพิ่มเติม
ปิด
ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    One piece Another Nakama 2

    ลำดับตอนที่ #67 : การปฎิวัติสิ้นสุด(RE2)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.45K
      77
      2 ก.พ. 62


    "ฉัวะ!!!!"ดาบของคิรัวร์ฟันเข้าที่ขาคล็อกโคไดล์กลายเป็นทราย

     

    คล็อกโคไดล์บินลอยมาเหนือหัวเขาจะแทงตะขอพิษ

     

    "เคร้ง!!!!"คิรัวร์ยังป้องกันไว้ได้และยกขาขึ้น

     

    "เท้าวายุ มังกรน้ำ!!!!"

     

    คลื่นสีฟ้าพลังน้ำชาวแอตแลนติสไปกระแทกคล็อกโคไดล์


    "พอรู้ว่าเขาเป็นชาวแอตแลนติสก็เข้าใจได้ง่ายเลยว่าคล็อกโคไดล์แพ้ทางเขามาก"โรบินคิด เพราะการโจมตีเด็กหนุ่มจะโดนคล็อกโคไดล์ได้หมด

     

    แต่ด้วยความพยายามของเขาก็ฟันโดนที่แขนคิรัวร์ก่อนจะโดนส่งไปกระแทกกำแพง

     

    คิรัวร์ล้มลงพื้นและคล็อกโคไดล์ลุกขึ้นมาจับบาดแผลที่หน้าอกเขา

     

    "ฮ่าๆๆๆ แกทำได้ดีแต่มันจบแล้วนามิคาเสะ แกแพ้แล้ว ตายไปด้วยพิษแมงป่องซะเถอะ"

     

    "แค่กๆ"คิรัวร์ไอเป็นเลือด ยาพิษเริ่มส่งผลกับร่างเขา

     

    "ถึงตาของเธอแล้วนิโค โรบิน"คล็อกโคไดล์มองเธอ

     

    "ตูม!!!!"ประตูหินโดนกระแทกแหลกไป ทุกคนมองฝุ่นที่เริ่มจางและเผยให้เห็นลูฟี่ที่ยังเหนื่อยล้าจากการวิ่งมาที่นี่

     

    "แก!!"คล็อกโคไดล์มองลูฟี่ด้วยความตกใจ

     

    "หมวกฟาง"โรบินกล่าว

     

    "คิรัวร์"ลูฟี่มองเขาล้มลงกับพื้น

     

    "มัวไปทำอะไรอยู่กัปตัน"คิรัวร์ถาม

     

    "ทำไมแกถึงยังไม่ตาย ไม่ว่าจะฆ่าสักกี่หนกี่ทีกี่ครั้ง ทำไมถึงยังลุกขึ้นมาได้ หา!!เจ้าหมวกฟาง!!!!"คล็อกโคไดล์ตะโกน

     

    "จนกว่าจะคว่ำแกได้นั่นแหละ"ลูฟี่ตะโกน

     

    "ทำไม ทำไมแกถึงต้องสู้มากขนาดนี้ด้วย"คล็อกโคไดล์ถาม

     

    "ยังไม่ได้เอาไปคืนสักทีสินะ ของที่แกช่วงชิงมาน่ะ"ลูฟี่กล่าว

     

    "ฉันชิงไปเหรอเงิน ชื่อเสียง ความไว้ใจ ชีวิต หรือว่าฝน ฮ่าๆๆๆ อยากได้อะไรคืนล่ะ ก็ของที่ฉันชิงมามันมีเยอะนี่นา?"คล็อกโคไดล์ถามเยาะเย้ย

     

    "อาณาจักร"ลูฟี่ตอบ

     

    "อาณาจักรเหรอพูดอะไรแปลกๆนะแก อาณาจักรคือสิ่งที่ฉันกำลังจะชิงมาต่างหากเล่า ฉันกำลังจะยึดที่นี่และขึ้นบัลลังก์เป็นราชา"

     

    "ตอนที่พวกเรามาถึงเกาะนี้ มันก็ไม่มีอาณาจักรอยู่แล้ว จะบอกว่าจะชิงมันไปได้ยังไง"ลูฟี่กล่าว

     

    "พวกทหารปฏิวัติเคลื่อนไหวกันแล้ว แต่ฉันไม่อยากให้มีการหลั่งเลือดเกิดขึ้นเลย"วีวี่บอกนามิตอนมาถึงอลาบาสต้า

     

    "ก่อนหน้านี้ แถวนี้เคยเป็นที่ที่อบอุ่นและน่าอยู่แท้ๆ"วีวี่พูดเมื่อมาเห็นเมืองเอลูมารู

     

    "ขอร้องล่ะวีวี่จัง ช่วยหยุดเจ้าพวกบ้านั่นทีเถอะนะ"โตโต้บอกวีวี่

     

    "ถ้าที่นี่เป็นอาณาจักรของแม่นั่นจริงๆ"ลูฟี่กล่าว

     

    "มันผิดตรงไหน ที่ไม่อยากให้มีใครตายมันผิดตรงไหนมิทราบ?"วีวี่ถามลูฟี่

     

    "มองดูอาณาจักรนี้ซะ เธอคิดดูสิว่ามันเป็นไปได้แค่ไหน"ลูฟี่บอกวีวี่

     

    "ถ้าอาณาจักรนี้เป็นของเธอ เธอจะต้องยิ้มแย้มอย่างมีความสุขแน่นอน"ลูฟี่ตะโกนแล้ววิ่งเข้าหาคล็อกโคไดล์"ย๊ากกก!!!!"

     

    "เข้ามาเลย แกที่ไม่มีน้ำแล้วจะไปมีน้ำยาอะไร"คล็อกโคไดล์กล่าว

     

    "เปรี้ยง!!!!"ลูฟี่ยกเท้าเตะโดนคล็อกโคไดล์กระเด็นไปกระแทกผนังเต็มๆ

     

    "บ้าน่า มันไม่มีน้ำทำไมถึงเตะโดนเราได้?"คล็อกโคไดล์สงสัย

     

    "คล็อกโคไดล์!!!!"ลูฟี่ยกหมัดเข้ามาชกใส่หน้าอ่ีกรอบ

     

    "อย่า--เปรี้ยง!!!!"คล็อกโคไดล์โดนชกเต็มหน้าพุ่งไปกระแทกผนังอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาทะลุผนังพังออกไปนอกห้องเลย

     

    "อึก...!!!!"คล็อกโคไดล์ค่อยๆลุกขึ้นยืน"แก หรือว่า...ใช้เลือดเหรอ?"

     

    "เลือดก็ทำให้ทรายแข็งตัวได้ใช่มั้ย"ลูฟี่กล่าว

     

    "ฮ่าๆๆๆ ทั้งที่เรนเบส ทั้งที่ทะเลทราย หนีรอดจากนรกมาได้ถึง2ครั้ง2ครา แกนี่มันโชคดีจริงๆนะ"

     

    "เจ้าบ้าเอ๊ย"ลูฟี่ยืดขาเตะใส่ แต่คล็อกโคไดล์โดดหลบไปด้านข้างได้

     

    "พวกแกน่ะดูท่าทางคงจะอยากขยี้ฉันมากสินะ งั้นฉันจะให้พวกแกเป็นหนึ่งในรายชื่อศัตรูตัวฉกาจของฉันก็ได้"คล็อกโคไดล์กล่าว

     

    _______________________


    "บรึ้มมมมมมม!!!!!"

     

    แรงระเบิดปกคลุมท้องฟ้าและทำให้กระจกบ้านเรือนแตกกระจาย บ้านเรือนหลายหลังพังทลายไป

     

    ผู้คนในลานกว้างต่างโดนแรมลมกระโชกพัดให้ล้มลงกับพื้น

     

    "อ๊า!!!"ทาชิงิล้มลงพื้น แว่นตาเธอที่เหลือเลนแค่ข้างเดียวจากฝีมือโรบินตกพื้น ทาชิงิเฝ้ามองระเบิดบนท้องฟ้า

     

    "หยุด...ได้แล้ว"ดีโน่กล่าว เขาก็ล้มลงไปนอนกับพื้นและมีทหารช่วยจับเขาลุกขึ้นมา

    ______________________

     

    ด้านสุสานราชวงศ์ตัวสุสานก็ถล่มลงมาเรื่อยๆ

     

    "ฮ่าๆๆ ในที่สุดเวลาแห่งการเริ่มต้นก็มาถึง เวลาแห่งการเริ่มต้นความฝันอันยิ่งใหญ่ อาณาจักรนี้ต้องเป็นของฉัน"คล็อกโคไดล์กล่าว เขานึกว่าลานกว้างถูกระเบิดไปแล้ว ขณะที่ล้มลงไปนอนบนพื้นเพราะพิษ

     

    ด้านลูฟี่ที่นอนอยู่บนพื้นนิ้วเริ่มกระดิก

     

    "เพราะเป็นเพื่อนถึงไม่อยากให้ตายไงเล่า เพราะงั้นตราบใดที่แกยังไม่ยอมถอยไป พวกเราก็จะไม่หยุดสู้หรอก"

     

    คล็อกโคไดล์หันไปมองข้างหลังแล้วเห็นลูฟี่ลุกขึ้นหอบออกมา

     

    "น้ำหน้า...น้ำหน้าอย่างแก...เอาชนะฉันไม่ได้หรอก"ลูฟี่กล่าว

     

    คิรัวร์ลุกขึ้นมาอีกคน

     

    "แฮ่กๆ ฉันก็จะสู้ด้วยลูฟี่"คิรัวร์กล่าว

     

    ลูฟี่มองเขาแล้วพยักหน้า

     

    "หึ"คล็อกโคไดล์แสยะยิ้มเดินไปหาลูฟี่"พวกแกทั้งคู่มันก็ดีแต่ปากเท่านั้นแหละ สภาพของพวกแกตอนนี้มันก็แค่หมาขี้แพ้ดีๆนี่เอง ไม่มีทั้งพลังแล้วก็อำนาจ"

     

    "ฉันคือชายผู้จะเป็นราชาโจรสลัด!!!!"ลูฟี่ตะโกน

     

    "และฉันจะต้องแย่งชิงตำแหน่งจักรพรรดิท้องทะเลมาครอง!!!"คิรัวร์ประกาศ


    "เขาอยากเป็นจักรพรรดิแห่งท้องทะเลเรอะ"โรบินอยากหัวเราะ แต่ไม่มีอารมณ์ในสถานการณ์นี้

     

    "ฟังนะไอ้หนู นั่นไม่ใช่คำที่คนไม่รู้จักทะเลดีพออย่างแกจะมาพูดเล่นได้นะ บอกแล้วใช่ไหมว่ารุกกี้อย่างพวกแกน่ะ ยังไม่รู้จักโลกแห่งทะเลดีพอหรอก ยิ่งแกรู้จักทะเลนี้มากเท่าไหร่"คล็อกโคไดล์พุ่งไปหาลูฟี่กับคิรัวร์"พวกแกก็จะรู้ว่าฝันของแกมันไกลเกินไป"

     

    คล็อกโคไดล์ฟาดตะขอพิษใส่ แต่ลูฟี่ก้มหัวหลบแล้วเอาเท้ายันด้านหลังตะขอ

     

    "เปรี้ยง!!!!"คิรัวร์ตวัดดาบฟันตะขอพิษหัก

     

    คล็อกโคไดล์ตกใจเมื่อตะขอพิษเขาหักตกลงพื้น

     

    "ฉันคือชายที่จะมาขยี้แกไงเล่า"ลูฟี่กล่าว

     

    "ย๊าก!!!!!"ลูฟี่ยืดแขนออกไปด้านหลังและพุ่งกลับมาชกใส่ท้องคล็อกโคไดล์เต็มๆ"เปรี้ยง!!!!"

     

    "อั๊ก!!!!"คล็อกโคไดล์โดนเข้าไปกระอักเลือดออกมา

     

    "ดาบเพลิงสีชาด!!!!"คิรัวร์ตวัดดาบ

     

    "ซูมมมม!!!!"เปลวเพลิงพุ่งไปเผาไหม้ใส่หน้าคล็อกโคไดล์เช่นกัน

     

    "อ๊าก!!!!"คล็อกโคไดล์โดนไฟเผาที่ตัวและโดนเข้าที่หน้าบริเวณแผลดวงตาที่โดนฟันละลาย

     

    ลูฟี่ยกขามาเตะใส่หน้าคล็อกโคไดล์กระเด็นไปทางซ้าย แต่ลูฟี่รีบตามมาแล้วยืดแขนขึ้นมายกกำปั้นทุบหน้าคล็อกโคไดล์กระแทกพื้น

     

    "หมับ!!!!"ลูฟี่ยืดแขนคว้าเสื้อคล็อกโคไดล์ส่งเขากระเด็นไปกระแทกกำแพงอีกด้าน"ตูม!!!!"

     

    คล็อกโคไดล์เริ่มลุกขึ้นมาส่งเสียงคร่ำครวญเล็กน้อย มือจับใบหน้าที่โดนเผาไหม้ไปเกือบครึ่ง

     

    "พิษแมงป่องน่าจะออกฤทธิแล้วนี่ แล้วทำไมพวกมันยังออกแรงได้ขนาดนั้น?"คล็อกโคไดล์คิดในใจมองลูฟี่กับคิรัวร์"มันต้องมีข้อผิดพลาดอะไรสักอย่างแน่?"

     

    ลูฟี่หันหลังมาจ้องเขา ตอนนี้เจ็ดเทพโจรสลัดรู้แล้วว่าประเมินลูฟี่กับคิรัวร์ต่ำมากไป

     

    "คู่หู่มิสเตอร์ไฟว์โดนจัดการได้อย่างงั้นเหรอ?"คล็อกโคไดล์ถามเมื่อรู้ข่าวจากอันลัคกี้"นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย?"

     

    "มังกี้ ดี ลูฟี่?"คล็อกโคไดล์มองใบค่าหัวหมวกฟาง"ไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ"

     

    จากนั้นมิสเตอร์ทรีก็มาพบเขาที่เรนเบสขณะที่เขากำลังอธิบายแผนขั้นสุดท้าย มนุษย์เทียนบอกว่ารายงานจากลิตเติ้ลกาเด้นเป็นเรื่องโกหก และที่มิสเตอร์ไฟว์กับมิสวาเลนไทน์โดนเล่นงานก็เป็นเรื่องจริง

     

    "อะไรกัน เจ้านั้นยังไม่ตายอีกอย่างงั้นเหรอเนี่ย?"

     

    "การจลาจลก็หยุดแล้ว ระเบิดก็ถูกหยุด ดูเหมือนแกกำลังจะจบสิ้นแล้วนะคล็อกโคไดล์"คิรัวร์กล่าว

     

    คล็อกโคไดล์จ้องมองคิรัวร์

     

    "อะไรกัน"คล็อกโคไดล์กลับเข้ามาในเรนเบสมองพวกโจรสลัดที่หนีไปได้

     

    "ฉัวะ!!!!!"คิรัวร์ฟันทำให้เขาเสียตาซ้ายไป

     

    "ฉูดดดด!!!!!"คล็อกโคไดล์โดนฟันกลางอกเลือดพุ่งกระฉูดหงายหลังล้มลงพื้น

     

    คล็อกโคไดล์กัดฟันกรอดเมื่อนึกถึงเรื่องทุกอย่างที่ผ่านมา เขาจับกุมพวกมันได้ครั้งนึงแต่พวกมันก็หนีไปได้ เขาเอาชนะมันมาได้2ครั้ง ทั้งปล่อยให้ตายในทะเลทรายและทำให้แห้งน้ำตาย แต่มันก็ยังโผล่หน้ามาที่สุสานและสู้กับเขา

     

    "ชิ้ง!!!!"มีดโผล่มาจากแท่นตะขอของคล็อกโคไดล์

     

    "ฉันไม่รู้พวกแก2คนแน่มาจากไหนหรอกนะ"คล็อกโคไดล์กระโดดเข้าหาทั้งคู่"แกรู้ตัวรึเปล่าว่าฉันเป็นใคร แล้วพวกแกเป็นใคร?"

     

    คล็อกโคไดล์แทงมีดใส่ลูฟี่แต่เขาก้มหัวหลบทัน

     

    "แกจะเป็นใครก็เรื่องของแก เพราะยังไงฉันก็จะขยี้แกให้ได้"ลูฟี่ยกเท้ายืดเตะคล็อกโคไดล์ลอยขึ้นไปบนเพดาน

     

    คอบร้าและโรบินตกใจเมื่อเห็นคล็อกโคไดล์ลอยขึ้นไปบนเพดานสุสาน

     

    คล็อกโคไดล์จ้องมองลูฟี่บนพื้น

     

    "อวดดีนัก ก็สมควรแล้วที่จะถูกขยี้ทิ้งไปซะ ซาเบล!!!"คล็อกโคไดล์สร้างพายุหมุนหนาไว้ในมือและโยนใส่ลูฟี่"เพซาส!!!"

     

    "ตูม!!!!!"พายุหมุนระเบิดใส่พวกเขา แรงระเบิดพุ่งไปทำลายเสาและกำแพง ทำให้สุสานเริ่มพังลงมา

     

    "เขาทำลายเสาหลัก"คอบร้าตกใจ"ทั้งสุสานกำลังถล่มลงมา"

     

    ลูฟี่พองตัวเองให้อ้วนแล้วบิดตัวเองให้ไปมา ก่อนจะเป่าลมออกไปส่งตัวเองขึ้นไปในอากาศไปหาคล็อกโคไดล์ เขายกหมัดขึ้น

     

    "พายุยางยืด"

     

    "วิชา3ดาบ ระเบิดมังกรวารี"คิรัวร์ฟันเดาบเกิดคลื่นน้ำพุ่งไป

     

    "ใบมีดทะเลทราย"

     

    ใบมีดใหญ่4เล่มโผล่ขึ้นมาพุ่งใส่ลูฟี่ กำปั้นลูฟี่กระแทกใบมีดทะเลทรายกลับเป็นทรายธรรมดา หมัดของลูฟี่ยังพุ่งไปต่อและหลอมรวมเข้ากับเปลวไฟมังกรที่โอบรอบแขน

     

    "เปรี้ยง!!!!"มังกรน้ำกระแทกโดนหน้าคล็อกโคไดล์

     

    "ยัง ยังไม่พอ"ลูฟี่ยังกระแทกพายุหมัดใส่คล็อกโคไดล์ไม่หยุด"ผัวะๆๆตูมๆๆเปรี้ยงๆๆ"

     

    คล็อกโคไดล์โดนชกไปกระแทกเข้ากับเพดาน ลูฟี่ยังกระหน่ำชกไม่หยุด

     

    "ย๊าก!!!!!"ลูฟี่ยังชกต่อไป ในที่สุดเพดานก็ปริแตก

     

    ด้านบนพื้นดินสั่นสะเทือนแล้วเกิดรอยแยกบนถนนที่ไร้ผู้คน ตึกสั่นสะเทือนแล้วบางแห่งก็พังถล่มลงมา

     

    "ตึง!!!!"ร่างของคล็อกโคไดล์พุ่งลอยขึ้นฟ้าจากใต้ดิน

     

    โรบินและคอบร้าจ้องมองเพดานที่โดนพังทะลุขณะที่ลูฟี่ตกลงมา

     

    "บ้าน่า นี่แรงถึงขนาดทุบเพดานหนาถล่มได้เชียวรึ"คอบร้ากล่าว

     

    "มันจบแล้ว"คิรัวร์กล่าวทรุดลงพื้น

     

    "......"โรบินไม่พูดอะไรแต่มองท้องฟ้าด้วยความตกตะลึง

     

    __________________________

     

    ร่างของคล็อกโคไดล์ลอยขึ้นมาเหนือลานกว้าง กลุ่มหมวกฟาง คณะปฎิวัติและทหารอาณาจักรต่างเห็น มีคลื่นมังกรน้ำพุ่งตามขึ้นมาก่อนจะสลายไปด้วย

     

    "คล็อกโคไดล์!!!"กลุ่มหมวกฟางตะโกน

     

    วี่วี่หยุดตะโกนเมื่อเห็น7เทพโจรสลัดลอยขึ้นฟ้ามา เธอนึกถึงเรื่องที่อยู่กับกลุ่มหมวกฟางมาจนถึงวันนี้ เธอเปลี่ยนจากผู้โดยสารบนเรือเป็นลูกเรือคนนึง พวกเขาฝ่าฟันอุปสรรคมาด้วยกันและผูกพันกัน พวกเขากลายเป็นเพื่อนรักที่ยินดีแลกชีวิตเพื่อเธอ และเธอจะทำเช่นกัน

     

    "ถ้างั้น ถ้าจัดการกับคล็อกโคไดล์ได้ ก็พอใช่เปล่า"ลูฟี่พูดต้องพวกเขามาถึงอลาบาสต้า

     

    "คุณลูฟี่ คิรัวร์คุง"วี่วี่กล่าว

     

    "ไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงกระเด็นได้ไกลขนาดนั้นน่ะเนี่ย"ซันจิกล่าว

     

    "ใช่แล้ว เรื่องแบบนี้น่ะฉันรู้มาตั้งแต่แรกแล้ว"อุซปพูดโม้ด้วยความดีใจ"ในที่สุดมันก็เกิดขึ้นจริงๆ"

     

    "พวกนั้นเป็นฝ่ายชนะ!!!!!"กลุ่มหมวกฟางตะโกน

     

    มีบางอย่างกำลังเปลี่ยนแปลง มันเกิดขึ้นที่ท้องฟ้าเหนืออาณาจักร

     

    พลังสุดท้ายของคล็อกโคไดล์ที่ยังทำงานอยู่กำลังปกคลุมไปทั่วอาณาจักรเพื่อสร้างความแห้งแล้ง ทำให้ฝนตกไม่ตรงตามฤดู การที่ฝนไม่ตกมาถึง3ปีเป็นเรื่องผิดธรรมชาติแม้แต่ในดินแดนทะเลทราย การขาดฝนก่อให้เกิดจลาจล และเมื่อพบว่ากษัตริย์ใช้แดนซ์พาวเดอร์สร้างฝนที่เมืองหลวง ความทุกข์ทรมาณก็มาถึงจุดเดือดและเกิดศึกนองเลือดที่เมืองหลวง

     

    นี่เป็นครั้งแรกในรอบ3ปีที่คล็อกโคไดล์หมดสติ พลังของผลซึนะซึนะที่กระจายไปทั่วได้หายไปแล้ว และฝนได้เริ่มตกลงมายังอลาบาสต้า

     

    ____________________________

     

    โคซาเบิกตากว้างเพราะมือเขาโดนน้ำ

     

    "โคซา โคซา ไม่เป็นไรนะโคซา"

     

    "เห็นไหมล่ะ"โคซากล่าว เพื่อนเขาไม่เข้าใจ

     

    "หา?"

     

    "ติ๋งๆๆ"หยดน้ำเริ่มหยดลงปืนใหญ่ แต่ไม่ใช่แค่ที่เดียว

     

    "ติ๋งๆๆ"ที่หน้าต่างตึกนึงก็มีน้ำหยดลงมาและตกลงมาหนักมากขึ้น

     

    "อย่าสงสัยเลยโคซา"คำพูดของพ่อตนดังขึ้น

     

    โคซาเงยหน้ามองฝนที่ตกลงมาอีกครั้งในรอบ3ปี

     

    "ฝนต้องตกลงมาแน่"โตโต้พูดอย่างเชื่อมั่น

     

    "การต่อสู้...จบลงแล้ว"โคซายื่นมือไปข้างหน้ากำฝนในมือแน่น

     

    ________________________

     

    "ฝน"ทาชิงิ ดีโน่และทหารเรือมองขึ้นไปด้านบน

     

    "ในที่สุด"ดีโน่มองไปรอบตัวเห็นทหารอาณาจักรและคณะปฏิวัติหยุดสู้กันและเงยหน้ามองฝนตกลงมา

     

    "ทุกคนหยุดสู้กันแล้ว วางอาวุธกันแล้ว"ทาชิงิกล่าว

     

    "ต้องบอกว่าฝนช่วยไว้"ดีโน่ยิ้ม

     

    ________________________

     

    "ทุกคนหยุดสู้กันได้แล้ว!!!!!"เป็นมีมี่ที่ตะโกนมา

     

    ทุกคนหันไปสังเกตเห็นเจ้าหญิงที่หอนาฬิกา

     

    "นั่นเจ้าหญิงนี่นา"

     

    "กลับมาอาณาจักรของเราแล้ว"

     

    ________________________

     

    ลานกว้างเงียบอย่างสมบูรณ์ มีแต่เสียงฝนที่ตกลงมา

     

    ในที่สุดคล็อกโคไดล์ก็ตกลงมากระแทกพื้นกลางลานกว้าง ทหารและคณะปฏิวัติต่างอยู่รายล้อมตัวเขามองด้วยความตกใจ

     

    _________________

     

    ลูฟี่ตกลงมากระแทกพื้นสุสาน

     

    มีก้อนหินตกลงมารอบตัวพวกเขา สุสานกำลังจะทลายลงมาแล้ว

     

    "เฮ้ ไม่เป็นไรนะพวกเธอ"คอบร้ามองทั้งคู่

     

    "แค่กๆๆ"คิรัวร์ไอออกมาพิงกำแพงสุสาน"อืม"

     

    "ขอบคุณพวกเธอมากนะ"คอบร้าบอกพวกเขา

     

    "ไม่เป็นไร"ลูฟี่พูดก่อนจะหมดสติไป"คร่อกๆๆ"

     

    "ฉันไม่อยากเชื่อว่าพวกเธอจะชนะ"โรบินกล่าวเหลือบมองคิรัวร์

     

    ไม่ว่าใครก็คงไม่อยากเชื่อ องค์กรอาชญากรรมกว่า2,000คน นำโดยเจ็ดเทพโจรสลัด พ่ายแพ้ให้กลุ่มโจรสลัดเล็กๆที่เข้าแกรนไลน์ไม่นาน

     

    "นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงเป็นกัปตันของฉัน"คิรัวร์ยิ้ม

     

    "เอานี่ไป"โรบินยื่นขวดเล็กๆให้"มันเป็นยาถอนพิษ"

     

    "ขอบคุณนิโค โรบิน"คิรัวร์รับมาดื่ม ก่อนจะยื่นให้คอบร้าเพราะเขาลุกไม่ไหว

     

    คอบร้าเดินไปเอายาถอนพิษให้ลูฟี่ดื่ม เขาพิงกำแพงอยู่ใกล้โรบิน

     

    "พวกเธอสู้ได้ดี"โรบินชม

     

    "แล้วที่นี่จะเอายังไง?"คิรัวร์มองโรบิน"เรื่องที่เธอเคยพูด"

     

    โรบินถอนหายใจ

     

    "ก็ได้ พวกเราโง่เองที่ไปหาเรื่องพวกเธอ"โรบินกล่าวด้วยรอยยิ้มและลูบหัวเด็กหนุ่มตรงหน้า"พอใจมั้ย"

     

    คิรัวร์หน้าแดงหลบตาไป โรบินหัวเราะออกมา

     

    "บางทีฉันน่าจะใช้วิธีนี้จัดการนายแต่แรก"โรบินกล่าว


    "ถ้างั้นขอให้รู้ด้วยว่าเธอเป็นผู้หญิงสเป็กฉันเลย"คิรัวร์กล่าว

     

    "อึก..."โรบินหน้าขึ้นสีแดงกับคำสารภาพตรงไปตรงมาหลบสายตาไป


    "งั้นขอเตือนไว้ก่อน รัฐบาลโลกหมายหัวฉันและฉันแก่กว่านาย11-12ปี"


    "ฉันเป็นพวกดูการกระทำมากกว่าและฉันไม่สนเรื่องอายุ"คิรัวร์กล่าว

     

    "ขอบใจ"โรบินพูดเบาๆไม่หันไปมองเขา

     

    ขณะเดียวกันคอบร้าที่เอายาถอนพิษให้ลูฟี่ดื่มจ้องมองโรบินที่กลับมาหน้าตายด้าน

     

    "ทำไมตอนนั้นถึงโกหกล่ะ"คอบร้ากล่าว

     

    "รู้ด้วยเหรอ"โรบินถาม

     

    "เจ้านั้นไม่ได้บันทึก มันควรจะมีบันทึกของอาวุธที่พวกเธออยากได้ทั้งหมดอยู่ ถ้าเธอบอกเจ้าคล็อกโคไดล์ไป ตอนนั้นทุกสิ่งทุกอย่างรวมถึงอาณาจักรก็จะกลายเป็นของเจ้านั้นไม่ใช่รึยังไง"

     

    "ฉันไม่สนใจเรื่องนั้น อาณาจักร ผู้คนจะอยู่หรือตาย สำหรับฉันของพรรค์นั้นจะเป็นยังไงก็ช่าง แล้วฉันเองก็ไม่ได้ทำเพื่อคล็อกโคไดล์มาตั้งแต่แรกอยู่แล้วด้วย"โรบินกล่าว

     

    "ไม่เข้าใจเลย ถ้างั้นทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่?"คอบร้าถาม

     

    "ความหวังกับความฝันมันต่างกันนะ สิ่งที่ฉันต้องการก็คือริโอโพเนกลีฟ ในจำนวนนี้มันมีแค่ชิ้นเดียวในบรรกาโพเนกลีฟที่มีอยู่ทั่วโลก มันคือหินที่เล่าเรื่องราวประวัติศาสตร์แห่งความจริงทั้งหมด นั่นแหละริโอโพเนกลีฟล่ะ"


    "ประวัติศาสตร์แห่งความจริง หมายความว่ายังไง?"คอบร้าถาม

     

    "ช่างมันเถอะ ฉันตามหามันมาตลอด20ปี ที่อื่นไม่มีเงื่อนงำอะไรเลย ที่นี่คือความหวังสุดท้าย แล้วมันก็ไม่ใช่ ดังนั้นถึงฉันจะต้องมาตายที่นี่ก็ไม่เป็นไรแล้วล่ะ เพราะที่ต้องพยายามใช้ชีวิตตลอดมา ฉันเหนื่อยมามากพอแล้ว"

     

    โรบินมีน้ำตาไหลออกมา

     

    "ทั้งที่ฉันก็แค่อยากจะเข้าใจประวัติศาสตร์เท่านั้นแท้ๆ ความฝันของฉันมีศัตรูมากเหลือเกิน"

     

    "ฟังนะ ถ้าหากประวัติศาสตร์ไม่ถูกเล่าต่อมันจะมีอยู่ได้ยังไง ดังนั้นถึงมีโพเนกลีฟใช่มั้ย"คอบร้ากล่าว


    โรบินแค่ยิ้มไม่พูดอะไร


    "ถ้างั้นทำไมพวกเรา--"

     

    "ครืน!!!!!!"เกิดแรงสั่นสะเทือน สุสานแห่งนี้กำลังจะถล่มลงมา

     

    ลูฟี่เดินไปคว้าตัวคอบร้า

     

    คิรัวร์ก็ขยับตัวได้และเดินมายกนิโค โรบินพาดไว้ที่ไหล่

     

    "เอาล่ะปีนขึ้นไปกันเลย"ลูฟี่กล่าว

     

    "เดี๋ยวก่อน!!!"โรบินตะโกน"ฉันไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้วนะ ทิ้งฉันไว้ที่นี่แล้วไปซะ"

     

    "แล้วทำไมฉันต้องฟังเธอด้วย ฉันไม่สนว่าเธอจะคิดยังไง ฉันจะช่วยเพราะฉันอยาก เธอจะทำอะไรก็ตามใจเมื่อเราขึ้นไปข้างบนแล้ว"คิรัวร์กล่าว

     

    จากนั้นพวกเขาก็โดดหนีออกจากสุสานไป

     

    ________________

     

    "เฮ้ นายน่ะช่วยเดินให้มันดีๆหน่อยเถอะ"ซันจิพูดขณะทั้งกลุ่มเดินออกจากลานกว้าง

     

    "เฮ้ ช่วยเห็นใจกันด้วยเถอะ ขืนเดินมากกว่านี้ฉันตายแน่ๆเลย"อุซปกล่าว

     

    "งั้นก็ไม่ต้องเดินดีกว่ามั้ง"โซโลกล่าว

     

    "รอด้วยสิ โอ๊ย อย่าดึงขา!!!"อุซปกำลังโดนโซโลจับจาลากไป

     

    "เออ ไม่ตายก็บุญแล้ว"โซโลกล่าว

     

    "เฮ้ อยู่นั่นไง"

     

    ด้านหน้าพวกเขาเจอคิรัวร์กับชายสวมเสื้อสีม่วงมีผมดำเคราดำแบกลูฟี่ไว้บนหลัง

     

    "ว่าไงพวกนาย"คิรัวร์กล่าว

     

    "พวกเธอคือ..."คอบร้ากล่าว


    "คิรัวร์คุง!!!!"เซียร์วิ่งเข้ามากอดคิรัวร์ทันที แรงกอดจากเธอ มันกระทบแผลเขาที่ยังเปิดอยู่

     

    "เซียร์ ฉันยังเจ็บแผลอยู่นะ"คิรัวร์เตือน

     

    "ทะ..โทษที"เซียร์รีบปล่อย

     

    "เอ่อ ขอบใจนะที่อุตส่าห์แบกเจ้านั้นมาส่งให้ถึงนี่ หมอนั้นเป็นคนของพวกเราเองแหละ"ซันจิกล่าว

     

    "งั้นก็พวกเธอใช่มั้ย กลุ่มโจรสลัดที่พาวี่วี่กับมี่มี่มาส่งถึงอาณาจักร"คอบร้ากล่าว

     

    "ลุงเป็นใครกันแน่เนี่ย?"ซันจิถาม


    "เขา.."คิรัวร์จะตอบ

     

    "ป๊ะป๋า!!!! ทุกคน!!!!"วี่วี่กับมี่มี่วิ่งมาหาพวกเขา

     

    "อ๊ะ วี่วี่กับมี่มี่"ช็อปเปอร์ยิ้มทักทายเธอ

     

    "ป๊ะป๋าคุณพ่อของวี่วี่จังกับท่านมี่มี่เหรอเนี่ย!!!!"ซันจิตะโกน

     

    "ฉันคิดว่าตัวเองไม่รอดแล้วแท้ๆ แต่ก็ได้เพื่อนเธอช่วยไว้"คอบร้ากล่าว

     

    "เจ้าตาแดง ทำไมแกถึงปล่อยให้พระราชาแบกลูฟี่มา!!!"ซันจิถามเขา

     

    "เขาอาสาเอง และคล็อกโคไดล์แทงฉันด้วยตะขอพิษ"คิรัวร์กล่าว

     

    "พิษ!!!"ช็อปเปอร์วิ่งเข้ามามองแผลของคิรัวร์

     

    "ยังมีพิษในร่างกายรึเปล่า?"ช็อปเปอร์เข้ามาถามพวกเขา

     

    "เราได้ยาแก้พิษแล้วไม่ต้องห่วง"คิรัวร์กล่าว

     

    "แต่ยังไงก็ต้องรักษาแผลให้หายก่อน พวกเธอก็ด้วยนะ"คอบร้ากล่าว

     

    "ว่าแต่เธอรีบไปได้แล้วนะวี่วี่ มี่มี่"โซโลกล่าวขณะที่พิงผนังบ้าน

     

    "เอ๊ะ"เจ้าหญิงขมวดคิ้ว

     

    "กลับไปที่ลานกว้างซะ"โซโลกล่าว

     

    "ฮะๆๆ จริงด้วยสินะ อุตส่าห์หยุดการปฏิวัติได้แล้ว คงจะขาดสุนทรพจน์ของพระราชากับเจ้าหญิงไปไม่ได้หรอกจริงมั้ย"อุซปกล่าว

     

    "ดีล่ะ ถ้างั้นพวกเราก็ไปด้วยกันทุกคนเลยนะ"มี่มี่กล่าว

     

    "วี่วี่จัง ท่านมี่มี่ พวกเธอก็น่าจะรู้นี่นา"ซันจิจุดบุหรี่สูบ"พวกเราเป็นโจรสลัดนะ ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับอาณาจักรเลย"

     

    "นอกจากนี้รัฐบาลจะปกปิดทุกอย่างที่เราทำและบอกว่าพวกเขาทำเองทั้งหมด พวกรัฐบาลโลกไม่ต้องการให้คนทั้งโลกเห็นว่าโจรสลัดช่วยอาณาจักรหรือทำสิ่งที่ตัวเองทำไม่สำเร็จ อย่างแย่ก็อาจบอกว่าเราเป็นสาเหตุการจลาจลก็ได้ จะดีกว่าถ้าเราไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้"คิรัวร์อธิบาย

     

    มี่มี่มีสีหน้าเหมือนไม่พอใจแต่เธอก็ยอมรับ

     

    "แล้วตอนนี้ก็หิวข้าวแล้วด้วย"ช็อปเปอร์กล่าว

     

    "ขอกลับไปพักที่วังก่อนก็แล้วกันนะ เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว"นามิกล่าว

     

    "ค่อยเจอกันที่นั่นแล้วกัน"เอลซ่ายิ้ม

     

    วี่วี่พยักหน้ายิ้มแล้วเธอ มี่มี่กับพระราชาก็หันหลังมุ่งหน้าไปที่ลานกว้าง

     

    เมื่อพวกเขาไปแล้ว ซันจิก็เอียงตัวล้มลง บุหรี่ที่คาบไว้ร่วงลงพื้น กลุ่มหมวกฟางที่หมดแรงต่างล้มลงพื้นหมดสติกันไปหมด

     

    _______________________

     

    "เข้าใจแล้วครับผู้พันสโม๊คเกอร์"ดีโน่พูดก่อนจะเก็บแมลงโทรศัพย์ เขาและทหารเรือเดินไปที่ใจกลางลานกว้าง

     

    ฝูงชนในลานกว้างกำลังล้อมรอบ7เทพโจรสลัดที่ทรยศ

     

    "ถ้างั้นคุณคล็อกโคไดล์?"

     

    "เจ้านี่คือต้นเหตุของเรื่องเหรอเนี่ย"

     

    "มันไม่น่าเชื่อเลยนะ"

     

    "เฮ้ ดูนั่น ทหารเรือ"ฝูงชนมองทหารเรือที่เดินเข้ามา

     

    เหล่าทหารเรือยกมือทำความเคารพขณะที่ดีโน่ก้าวไปข้างหน้ามองคล็อกโคไดล์ที่พ่ายแพ้ ทหารรักษาอาณาจักรและคณะปฏิวัติอยู่รอบๆรอฟังสิ่งที่เขาพูด

     

    "เราได้รับรายงานมาว่าองค์กรบาล็อกเวิร์คใช้แดนซ์พาวเดอร์และเรือสร้างฝนอย่างผิดกฏหมาย นอกจากนี้หัวหน้าขององค์กรบาล็อกเวิร์คก็คือหนึ่งใน7เทพโจรสลัด โจรสลัดคล็อกโคไดล์"

     

    "ตึง!!!!"คล็อกโคไดล์กระแทกดีโน่อัดตึกด้านหลัง ดีโน่ร้องด้วยความเจ็บปวดขณะที่ปืนตกลงพื้น

     

    "ความพยายามของแกมันไร้ความหมาย"คล็อกโคไดล์เยาะเย้ยดีโน่"แกทำร้ายฉันไม่ได้ แกก็ไม่มีทางหยุดฉันได้ ความยุติธรรมเป็นฝันที่ไกลเกินไปสำหรับคนอ่อนแออย่างแก"

     

    "ตึง!!!"คล็อกโคไดล์โยนดีโน่อัดลงพื้นถนนเพื่อตัดแขนเขา

     

    "ในนามของรัฐบาลโลกและศูนย์บัญชาการใหญ่ ขอยึดใบอนุญาติในการออกเรือ รวมไปถึงตำแหน่งและอำนาจที่รัฐบาลมอบให้ทั้งหมด"ดีโน่กล่าว

     

    คล็อกโคไดล์ถูกปลดจากตำแหน่งและถูกจับ ทหารเรือกระจายไปทั่วเมืองเพื่อจับพวกบิลเลี่ยน และเจอเอเยนต์ที่โดนกลุ่มหมวกฟางจัดการ พวกเขาเจอมิสมาเธอร์เดย์มิสเตอร์ซิกส์ มิสเมอรี่คริสต์มาสลาซูมิสเตอร์โฟร์ , มิสดับเบิ้ลฟิงเกอร์ และมิสเตอร์วัน

     

    ___________________________

     

    "แฮ่กๆๆ"มิสเตอร์ทูที่ฟื้นขึ้นมากำลังหลบหนีทหารเรือที่ตามหาตน"ไปดีมาดีนะฮะ"

     

    กะเทยหลบหนีจากทหารเรือออกจากอัลบานาไปได้

     

    ___________________________

     

    ที่ลานกว้างทุกคนได้รู้ความจริงที่เกิดขึ้น

     

    โคซานั่นอยู่กับกลุ่มคนของเขาก้มหน้าลง

     

    "พวกเราทุกคนทำเรื่องเลวร้ายที่ไม่อาจจะย้อนกลับไปแก้ไขได้"โคซากล่าว

     

    "โคซา"มี่มี่มองกลุ่มคณะปฏิวัติ"พวกเขาทุกคนก็แค่เข้าใจผิดเท่านั้นเอง"

     

    คอบร้าจับไหล่ของลูกสาวแล้วมองประชาชน

     

    "เป็นธรรมดาที่ต้องเสียใจ เป็นธรรมดาที่ต้องคิดโทษตัวเอง"

     

    "พระราชา พระราชา"คณะปฎิวัติมองพระราชา

     

    "นี่คือความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่โดยที่ไม่ได้อะไรกลับมาเลย แต่ว่าเรายังคงต้องเดินหน้าต่อไป การต่อสู้ที่เกิดขึ้นไม่ว่าเราจะต่อสู้กับใครก็ตามแต่ ตอนนี้มันได้จบลงแล้ว"

     

    "พระราชา"โคซาเห็นด้วย

     

    "ถึงอดีตที่ผ่านมามันจะเจ็บปวด ไม่ว่าใครก็ไม่อาจลืมได้ แต่ขอให้ทุกคนจงมีชีวิตยืนหยัดอยู่เหนือสงคราม 

     

    "ไม่เปลี่ยนเลย"จาคากล่าว อีการัมยิ้ม

     

    "อาณาจักรอลาบาสต้าผ่านพ้นวิกฤติไปแล้ว!!!!"

     

    "โอ้!!!!"

     

    การต่อสู้ระหว่างทหารของอาณาจักรและคณะปฏิวัติจะถูกจารึกในหน้าประวัติศาสตร์ และการต่อสู้ระหว่างกลุ่มหมวกฟางและบาล็อกเวิร์คที่ไม่มีวันถูกเล่าขาน ได้จบลงแล้ว

     

    _______________________

     

    ทางตอนเหนือเกาะซันเดย์ของอลาบัสต้า มีเรือลำนึงอยู่ท่ามกลางสายฝน มีปล่องไฟใหญ่อยู่ด้านบน มันเป็นเรือทำฝนเทียมของบาล็อกเวิร์ค

     

    คนที่นั่งอยู่ไม่ใช่บาล็อกเวิร์คแต่เป็นสโม๊คเกอร์ ซึ่งเรือของเขาผูกเชือกอยู่ข้างเรือ กองทัพเรือได้ยึดเรือลำนี้และใช้เป็นข้ออ้างจับกุมคล็อกโคไดล์

     

    "ฝนนี้มันอะไรกัน อย่าบอกนะว่าเธอใช้แดนซ์พาวเดอร์สร้างมันขึ้นมา"หญิงสาวกล่าว

     

    "จะบ้าเรอะ ฉันรู้หรอกน่าว่าถ้าใช้แล้วจะต้องโทษแรงแค่ไหน ราชาแห่งอลาบาสต้าไม่เคยคิดจะใช้ผงนี้เลยสักครั้งเดียว และจะให้ฉันถือวิสาสะใช้มันได้ยังไง"

     

    "ถ้างั้นฉันก็ต้องขอโทษด้วยแล้วกันนะ ฮินะเสียใจ ทำเรื่องน่ารักก็เป็นนี้ ชายผู้มีฉายาว่านักล่าสีขาวก็อ่อนโยนกว่าเมื่อก่อนขึ้นมานิดนึงนะ"

     

    "พูดเรื่องไร้สาระอยู่ได้"สโม๊คเกอร์มองหญิงสาวด้านหลัง

     

    ด้านหลังเขาเป็นหญิงสาวร่างสูงโปร่งสวมชุดสีม่วงสวมเสื้อคลุมสีขาวของทหารเรือ มีผมสีชมพูยาว ดวงตาสีน้ำตาล ทาลิปสติกสีแดง

     

    "ว่าแต่ก็ทำได้สมใจแล้วนี่ อุตส่าห์ไปเรียกฉันมาเพื่อให้ตามหาเรือแค่ลำเดียวเนี่ย มันไม่ยุติธรรมเลยนะ ฮินะไม่พอใจหรอกรู้มั้ย"ฮินะกล่าว

     

    "เอาเถอะน่า อย่าพูดแบบนั้นเลย"สโม๊คเกอร์กล่าว

     

    สโม๊คเกอร์กับฮินะเป็นเพื่อนร่วมรุ่นเดียวกัน ฮินะช่วยสโม๊คเกอร์หลายครั้งจากปัญหาที่เขาก่อ จนทำให้เขาได้ฉายานักล่าสีขาว

     

    "ร้อยโทของเธอภักดีต่อเธอมาก ฉันละสงสารทาชิงิจังจริงๆ"ฮินะกล่าว

     

    "ว่าแต่เธอน่ะเอาเรือสร้างฝนนี่ไปด้วย"

     

    "ทำไมล่ะ

     

    "นอกจากนี้เธอก็ช่วยเอาคล็อกโคไดล์ที่ดีโน่กับทาชิงิกำลังพามาไปด้วยทีเถอะนะ"สโม๊คเกอร์ยังพูดต่อ

     

    "พูดให้มันดีๆหน่อยนะ ใครบอกว่าจะยอมทำตามที่นายขอล่ะ"ฮินะพูดอย่างหงุดหงิด

     

    สโม๊คเกอร์หยิบเหรียญมาดีดขึ้นไปบนอากาศตกลงมาเอามืิอปิดไว้มองไปทางฮินะ"

     

    "หัว"ฮินะกล่าว

     

    "ก้อยต่างหาก"สโม๊คเกอร์โชว์เหรียญให้ดู"เธอแพ้แล้วล่ะ"

     

    "นายเนี่ยช่างเอาแต่ใจจริงๆนะ ไม่เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนเลยสักนิดนึง ฮินะล่ะผิดหวัง"

     

    "เออ ช่างเถอะน่า ฝากด้วยก็แล้วกัน"

     

    __________________________

     

    ในขณะที่ดีโน่กำลังจับกุมคล็อกโคไดล์ ทาชิงินำคนจับกุมพวกเอเยนต์บาล็อกเวิร์ค แต่กลุ่มของทาชิงิเจอกลุ่มหมวกฟางที่หมดสติจากการต่อสู้

     

    "นี่เป็นคำสั่ง"ทาชิงิกล่าว

     

    "จ่าครับ นี่เป็นโอกาสดีเลยนะครับ พวกเราควรจะรีบจับพวกมันซะตอนนี้เลย"

     

    "ตอนนี้ ถ้าใครกล้าขัดคำสั่งฉันจะไม่ให้อภัยแน่เลย"ทาชิงิกล่าว

     

    "พวกทหารเรือมันงี่เง่าและไม่ได้ทำอะไรเลย"คิรัวร์กล่าว

     

    "หมาขี้แพ้ไม่มีสิทธิพูดเรื่องความยุติธรรมหรอก"คล็อกโคไดล์กล่าว

     

    "คล็อกโคไดล์อยู่ที่ไหน?"ลูฟี่โผล่มาถามขึ้น

     

    "หมวกฟาง!!!"

     

    "มันไปทางไหน?"ลูฟี่ถามต่อ

     

    ทหารเรือล้มเหลวในหน้าที่ของพวกเขา เธอพยายามจับคล็อกโคไดล์แต่ล้มเหลว กลุ่มหมวกฟางเอาชนะคล็อกโคไดล์และบาล็อกเวิร์คได้ และยังได้ช่วยหยุดระเบิดเอาไว้ เธอไม่อาจจับพวกเขาตอนนี้ได้

     

    "ทำไมละครับ ถ้าพวกเราจับซะตอนนี้ก็ได้ครบทุกคนเลยนะครับ"

     

    "จ่าครับ"

     

    แต่ทาชิงิส่งสายตาวาวโรจน์ใส่ สายตาเธอก็โกรธจนน่ากลัว พวกทหารเรือปล่อยกลุ่มหมวกฟางและไปหาพวกบาล็อกเวิร์คต่อ

     

    ______________________

     

    ที่ลานกว้างทหารเรือได้ให้ความช่วยเหลือปฐมพยาบาลให้คนเจ็บทั้งทหารอาณาจักรและคณะปฏิวัติ

     

    ด้านวี่วี่ที่ได้ช็อปเปอร์ปฐมยบาลก็ฟื้นและมาหาโคซา

     

    "หัวหน้า"วี่วี่กล่าว มองโคซาที่อยู่บนเปล"บาดเจ็บมากไหม อย่าตายนะ เอ่อ คุณโตโต้ที่ยูบาน่ะ"

     

    "วี่วี่ ยังรักษาโรคเป็นห่วงคนอื่นไม่หายสักทีนะ ฉันไม่รู้หรอก แต่ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นตาลุงนั้นก็ไม่เป็นอะไรหรอก"โคซาพูดอย่างมั่นใจ

     

    "หัวหน้า"วี่วี่กล่าว

     

    "แล้วฉันเองก็กำลังห้ามเลือดอยู่ พอแผลหายเมื่อไหร่ก็จะรีบตรงไปที่ยูบาทันที แล้วจะส่งข่าวมาไม่ต้องเป็นห่วงนะ....แล้วก็ยินดีที่เธอเจอคนที่ชอบแล้วนะ"

     

    "เอ๋?"วี่วี่หน้าแดงขึ้น ก่อนโคซาจะโดนพาไป

     

    "เดี๋ยวก่อนสิหัวหน้า โคซา มันไม่ใช่อย่างงั้น"วี่วี่พยายามแก้ตัว

     

    "ไม่ต้องห่วงน่าพี่ ฮิๆๆ"มี่มี่หัวเราะ

     

    _____________________________

     

    "ฝนตกลงมาแล้ว!!!"

     

    "ฝนน่ะไม่ได้ตกลงมานานตั้ง3ปี"

     

    "การปฏิวัติจบลงแล้ว เจ้าพวกลูกใจร้อนนั้นจะได้กลับมาหาพวกเราซะที"

     

    ประชาชนต่างมองฝนที่ตกหนัก เด็กหัวเราะอย่างมีความสุข

     

    ทางด้านตะวันตก เมืองเรนเบสก็หัวเราะและมีความสุขกับฝนที่ตกลงมา

     

    _______________________

     

    ฝนตกลงมาที่เอลูมาลูที่ฝั่งตรงข้ามแม่น้ำ

     

    "โอ้วๆๆๆ"เหล่าพะยูนกังฟูร้องตะโกนอยู่บริเวณเรือโกอิ้งแมรี่ รอการกลับมาของลูกเรือ

     

    _______________________

     

    ที่ยูบา โตโต้นั่งอยู่ในหลุมที่เขาขุดมองฝนที่ตกลงมา

     

    "ลุงนี่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็เอาจริงเสมอเลยนะ ยูบาน่ะมันตายไปแล้ว เหลือแต่ลุงที่อยู่ที่นี่ ลุงคิดจะทำอะไรกันแน่เนี่ย คิดจะตายไปพร้อมกับเมืองนี้รึไงคิดอะไรอยู่?"

     

    "ดูสิโคซา ฝนตกลงมาแล้ว มันก็แค่3ปี แค่3ปีเท่านั้นเอง ฝนเอ๊ย"

     

    ________________________

     

    ฝนตกลงมาไม่หยุดแม้จะถึงกลางคืนแล้ว

     

    ภายในวังกลุ่มหมวกฟางกำลังนอนหลับอยู่ในห้องพักเต็มไปด้วยเสียงกรน วี่วี่มองออกไปนอกหน้าต่างดูฝนที่ตกลงมา

     

    ประตูเปิดออก วี่วี่หันไปเห็นว่าเป็นอีการัม

     

    "ท่านวี่วี่ยังไม่นอนอีกเหรอครับ?"

     

    "อีการัม"

     

    อีการัมเดินเข้ามาปิดประตูเข้ามาใกล้วี่วี่

     

    "นอนไม่หลับ?"

     

    "ไม่หรอก"วี่วี่บอกเขา"แต่ว่าฉันยังไม่อยากนอน อยากจะอยู่ดูฝนตกต่ออีกสักหน่อยนึงน่ะจ๊ะ เปรู เขา.."

     

    "ครับ เขาเป็นยอดวีรบุรุษของอลาบัสต้าจริงๆ"อีการัมกล่าว

     

    _______________________

     

    เช้าวันรุ่งเรือกองทัพ3ลำจอดอยู่ที่ชายฝั่ง

     

    "ผู้พันสโม๊คเกอร์ ท่านฮินะ"ทหารเรือบอกทั้งสอง"ร้อยโทดีโน่ จ่าทาชิงิมาถึงแล้วครับ"

     

    ขบวนอูฐเดินมา ดีโน่ ทาชิงิและทหารเรือมาพร้อมพวกบาล็อกเวิร์คที่โดนจับ

     

    "ยินดีต้อนรับกลับครับ"ลูกเรือของฮินะเรียงแถวยกมือทำความเคารพ

     

    "ดูดีนี่นาร้อยโท"ฮินะมองดีโน่ที่เหลือแขนข้างเดียว

     

    "สวัสดีครับคุณฮินะ"ดีโน่ตอบแค่นั้นแล้วเดินผ่านเธอไป

     

    "ไม่ได้เจอกันซะนานนะทาชิงิจัง"ฮินะทักทาย

     

    "คุณฮินะ"ทาชิงิพูดขณะเดินผ่านฮินะตามดีโน่ไป แต่เธอก็นึกถึงเรื่องมารยาท"ฉันเหนื่อยนิดหน่อยน่ะคะ ขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะคะ"

     

    "หือ?"ฮินะมองดูทหารเรือทั้งสองเดินไปที่บันไดขึ้นเรือ ซึ่งด้านบนสโม๊คเกอร์นั่งสูบซิการ์อยู่

     

    "เรากลับมาแล้วครับกัปตันสโม๊คเกอร์ ได้รับรายงานฉันแล้วรึไม่?"ดีโน่กล่าว

     

    "ฉันได้รับแล้ว"สโม๊คเกอร์ตอบ"แล้วเรื่องเจ้าหมวกฟางล่ะ?"

     

    "ขอโทษนะคะ"ทาชิงิกล่าว"ฉันไร้ความสามารถ ทั้งที่น่าจะจับได้แล้วแท้ๆ แต่ว่าฉันยังปล่อยให้หนีไปได้ ในฐานะทหารเรือนี่เป็นเรื่องที่น่าอับอาย"

     

    "ไม่เห็นต้องขอโทษเลย หรือนั้นไม่ใช่ความยุติธรรมที่เธอเป็นคนเลือก?"สโม๊คเกอร์กล่าว

     

    "ไม่ใช่คะ"ทาชิงิตอบ

     

    "จ่าครับ"

     

    "แค่ทำเรื่องที่พอจะทำได้เท่านั้นแหละคะ"ทาชิงิกล่าว

     

    ดีโน่กับทาชิงิต่างนึกถึงคำพูดของคล็อกโคไดล์ ลูฟี่ คิรัวร์

     

    "จระเข้มันไปทางไหน บอกฉันมาเถอะ"ลูฟี่ถาม

     

    "เรารู้ที่อยู่ของศัตรู แต่ก็ทำได้แค่บอกเขาไปเท่านั้น ทั้งที่เรารู้เรื่องระเบิด แต่ก็ทำได้แค่สนับสนุนพวกเขาเท่านั้น"ทาชิงิกล่าว"ฉันน่ะไม่ได้ทำอะไรเพื่อความยุติธรรมเลยสักนิด"

     

    "เจ้าพวกนั้นที่เราคิดว่ามันเป็นคนเลวจนถึงตอนนี้ ก็ยังก้าวต่อไปเรื่อยๆ เพราะพวกนั้นรู้ว่าในทะเลนี้ ถ้าไม่ก้าวต่อไปก็มีแต่ต้องตายเท่านั้น ทุกคนก็รู้อยู่แล้ว ตั้งแต่ก้าวเข้ามาในทะเลนีแล้ว

     

    ดีโน่กับทาชิงิเดินขึ้นบันไดผ่านสโม๊คเกอร์ไป

     

    "กัปตันสโม๊คเกอร์ ผมขอตัวไปให้แพทย์ดูว่าจะทำอะไรได้บ้างก่อน"ดีโน่กล่าว

     

    "ขอโทษนะคะ ฉันขอตัวไปพักผ่อนก่อนคะ"ทาชิงิกล่าว

     

    "ไอ้พวกบ้า"สโม๊คเกอร์เรียกพวกเขาที่เดินไป"ถ้าพวกแกเจ็บใจจนอยากจะร้องไห้ ก็จงเข้มแข็งขึ้นซะสิ"

     

    "รับทราบครับ/คะ"ดีโน่กับทาชิงิกล่าว

     

    "พวกนายเองก็ด้วย"สโม๊คเกอร์มองทหารเรือด้านหน้า"จงเข้มแข็งขึ้นให้ได้เท่าพวกเขาล่ะ เอ้า รีบไปเอาเจ้านั้นขึ้นเรือเร็วเข้า"

     

    "ครับ!!!!"

     

    "ผู้พันสโม๊คเกอร์ มีการติดต่อมาจากศูนย์บัญชาการครับ"ทหารเรือแจ้ง ขณะที่กองทัพกำลังคุมพวกบาล็อกเวิร์คขึ้นเรือ

     

    "คนที่กำลังพูดน่ะคือผู้พันสโม๊คเกอร์รึเปล่าครับ?"

     

    "ใช่"สโม๊คเกอร์ตอบ

     

    "เรื่องที่คุณสามารถจับคล็อกโคไดล์ได้คราวนี้น่ะ พวกเบื้องบนลงความเห็นกันลงมาแล้วนะครับ ว่าจะให้รางวัลอย่างงามเลยเชียวล่ะ"

     

    "จับอย่างงั้นเหรอเฮ้ เดี๋ยวก่อน คนที่ล้มคล็อกโคไดล์ได้น่ะไม่ใช่พวกเรานะ ได้ฟังที่รายงานไปบ้างรึเปล่าเนี่ย?"

     

    "แล้วทางเราจะจัดการเลื่อนยศให้คนละหนึ่งขั้นด้วยนะ แล้วก็..."

     

    "เฮ้!!!ฟังนะ!!! คนที่จัดการคล็อกโคไดล์กับทำลายบาล็อกเวิร์ค คนที่ต่อสู้กับคล็อกโคไดล์มาถึงเดี๋ยวนี้คือเจ้าหมวกฟางกับนามิคาเสะต่างหาก"

     

    "พูดไปก็เท่านั้นแหละน่าสโม๊คเกอร์"ฮินะกล่าวขึ้น"พวกรัฐบาลน่ะตั้งใจจะทำแบบนี้มาตั้งแต่แรกอยู่แล้วล่ะ นายคิดเหรอว่าพวกนั้นจะยอมรับเรื่องที่โจรสลัดจะเป็นผู้กอบกู้อาณาจักรอลาบัสต้าได้น่ะ ไม่มีทางหรอกน่า"

     

    "ขอเรียนเชิญทั้งสามคนมารับยศที่ศูนย์บัญชาการด้วย"

     

    "งี่เง่า!!!!"สโม๊คเกอร์ตะโกน

     

    "สโม๊คเกอร์ ใจเย็นๆสิ ต่อต้านไปตอนนี้รู้ไหมว่าตัวเองจะต้องเป็นยังไง"ฮินะกล่าว

     

    "พวกเราเป็นคนจัดการเจ้าคล็อกโคไดล์เหรอ ถ้าจัดการเรื่องนี้ไม่ได้ลูกน้องฉันคงร้องไห้โหแน่เลย นี่ แกช่วยจัดการไปบอกพวกตาแก่เบื้องบนด้วย"สโม๊คเกอร์ตะโกน

     

    "อ๋อ ได้สิครับ"

     

    "สโม๊คเกอร์คุง"ฮินะร้องห้าม

     

    "ของพรรค์นั้นใครจะไปเอา!!!!"สโม๊คเกอร์พูดแล้ววางสายไป"คลิ๊ก!!!!"

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×