คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #67 : การปฎิวัติสิ้นสุด(RE2)
"ฉัวะ!!!!"ดาบของคิรัวร์ฟันเข้าที่ขาคล็อกโคไดล์กลายเป็นทราย
คล็อกโคไดล์บินลอยมาเหนือหัวเขาจะแทงตะขอพิษ
"เคร้ง!!!!"คิรัวร์ยังป้องกันไว้ได้และยกขาขึ้น
"เท้าวายุ มังกรน้ำ!!!!"
คลื่นสีฟ้าพลังน้ำชาวแอตแลนติสไปกระแทกคล็อกโคไดล์
"พอรู้ว่าเขาเป็นชาวแอตแลนติสก็เข้าใจได้ง่ายเลยว่าคล็อกโคไดล์แพ้ทางเขามาก"โรบินคิด เพราะการโจมตีเด็กหนุ่มจะโดนคล็อกโคไดล์ได้หมด
แต่ด้วยความพยายามของเขาก็ฟันโดนที่แขนคิรัวร์ก่อนจะโดนส่งไปกระแทกกำแพง
คิรัวร์ล้มลงพื้นและคล็อกโคไดล์ลุกขึ้นมาจับบาดแผลที่หน้าอกเขา
"ฮ่าๆๆๆ แกทำได้ดีแต่มันจบแล้วนามิคาเสะ แกแพ้แล้ว ตายไปด้วยพิษแมงป่องซะเถอะ"
"แค่กๆ"คิรัวร์ไอเป็นเลือด ยาพิษเริ่มส่งผลกับร่างเขา
"ถึงตาของเธอแล้วนิโค โรบิน"คล็อกโคไดล์มองเธอ
"ตูม!!!!"ประตูหินโดนกระแทกแหลกไป ทุกคนมองฝุ่นที่เริ่มจางและเผยให้เห็นลูฟี่ที่ยังเหนื่อยล้าจากการวิ่งมาที่นี่
"แก!!"คล็อกโคไดล์มองลูฟี่ด้วยความตกใจ
"หมวกฟาง"โรบินกล่าว
"คิรัวร์"ลูฟี่มองเขาล้มลงกับพื้น
"มัวไปทำอะไรอยู่กัปตัน"คิรัวร์ถาม
"ทำไมแกถึงยังไม่ตาย ไม่ว่าจะฆ่าสักกี่หนกี่ทีกี่ครั้ง ทำไมถึงยังลุกขึ้นมาได้ หา!!? เจ้าหมวกฟาง!!!!"คล็อกโคไดล์ตะโกน
"จนกว่าจะคว่ำแกได้นั่นแหละ"ลูฟี่ตะโกน
"ทำไม ทำไมแกถึงต้องสู้มากขนาดนี้ด้วย"คล็อกโคไดล์ถาม
"ยังไม่ได้เอาไปคืนสักทีสินะ ของที่แกช่วงชิงมาน่ะ"ลูฟี่กล่าว
"ฉันชิงไปเหรอ? เงิน ชื่อเสียง ความไว้ใจ ชีวิต หรือว่าฝน ฮ่าๆๆๆ อยากได้อะไรคืนล่ะ ก็ของที่ฉันชิงมามันมีเยอะนี่นา?"คล็อกโคไดล์ถามเยาะเย้ย
"อาณาจักร"ลูฟี่ตอบ
"อาณาจักรเหรอ? พูดอะไรแปลกๆนะแก อาณาจักรคือสิ่งที่ฉันกำลังจะชิงมาต่างหากเล่า ฉันกำลังจะยึดที่นี่และขึ้นบัลลังก์เป็นราชา"
"ตอนที่พวกเรามาถึงเกาะนี้ มันก็ไม่มีอาณาจักรอยู่แล้ว จะบอกว่าจะชิงมันไปได้ยังไง"ลูฟี่กล่าว
"พวกทหารปฏิวัติเคลื่อนไหวกันแล้ว แต่ฉันไม่อยากให้มีการหลั่งเลือดเกิดขึ้นเลย"วีวี่บอกนามิตอนมาถึงอลาบาสต้า
"ก่อนหน้านี้ แถวนี้เคยเป็นที่ที่อบอุ่นและน่าอยู่แท้ๆ"วีวี่พูดเมื่อมาเห็นเมืองเอลูมารู
"ขอร้องล่ะวีวี่จัง ช่วยหยุดเจ้าพวกบ้านั่นทีเถอะนะ"โตโต้บอกวีวี่
"ถ้าที่นี่เป็นอาณาจักรของแม่นั่นจริงๆ"ลูฟี่กล่าว
"มันผิดตรงไหน ที่ไม่อยากให้มีใครตายมันผิดตรงไหนมิทราบ?"วีวี่ถามลูฟี่
"มองดูอาณาจักรนี้ซะ เธอคิดดูสิว่ามันเป็นไปได้แค่ไหน"ลูฟี่บอกวีวี่
"ถ้าอาณาจักรนี้เป็นของเธอ เธอจะต้องยิ้มแย้มอย่างมีความสุขแน่นอน"ลูฟี่ตะโกนแล้ววิ่งเข้าหาคล็อกโคไดล์"ย๊ากกก!!!!"
"เข้ามาเลย แกที่ไม่มีน้ำแล้วจะไปมีน้ำยาอะไร"คล็อกโคไดล์กล่าว
"เปรี้ยง!!!!"ลูฟี่ยกเท้าเตะโดนคล็อกโคไดล์กระเด็นไปกระแทกผนังเต็มๆ
"บ้าน่า มันไม่มีน้ำทำไมถึงเตะโดนเราได้?"คล็อกโคไดล์สงสัย
"คล็อกโคไดล์!!!!"ลูฟี่ยกหมัดเข้ามาชกใส่หน้าอ่ีกรอบ
"อย่า--เปรี้ยง!!!!"คล็อกโคไดล์โดนชกเต็มหน้าพุ่งไปกระแทกผนังอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาทะลุผนังพังออกไปนอกห้องเลย
"อึก...!!!!"คล็อกโคไดล์ค่อยๆลุกขึ้นยืน"แก หรือว่า...ใช้เลือดเหรอ?"
"เลือดก็ทำให้ทรายแข็งตัวได้ใช่มั้ย"ลูฟี่กล่าว
"ฮ่าๆๆๆ ทั้งที่เรนเบส ทั้งที่ทะเลทราย หนีรอดจากนรกมาได้ถึง2ครั้ง2ครา แกนี่มันโชคดีจริงๆนะ"
"เจ้าบ้าเอ๊ย"ลูฟี่ยืดขาเตะใส่ แต่คล็อกโคไดล์โดดหลบไปด้านข้างได้
"พวกแกน่ะดูท่าทางคงจะอยากขยี้ฉันมากสินะ งั้นฉันจะให้พวกแกเป็นหนึ่งในรายชื่อศัตรูตัวฉกาจของฉันก็ได้"คล็อกโคไดล์กล่าว
_______________________
"บรึ้มมมมมมม!!!!!"
แรงระเบิดปกคลุมท้องฟ้าและทำให้กระจกบ้านเรือนแตกกระจาย บ้านเรือนหลายหลังพังทลายไป
ผู้คนในลานกว้างต่างโดนแรมลมกระโชกพัดให้ล้มลงกับพื้น
"อ๊า!!!"ทาชิงิล้มลงพื้น แว่นตาเธอที่เหลือเลนแค่ข้างเดียวจากฝีมือโรบินตกพื้น ทาชิงิเฝ้ามองระเบิดบนท้องฟ้า
"หยุด...ได้แล้ว"ดีโน่กล่าว เขาก็ล้มลงไปนอนกับพื้นและมีทหารช่วยจับเขาลุกขึ้นมา
______________________
ด้านสุสานราชวงศ์ตัวสุสานก็ถล่มลงมาเรื่อยๆ
"ฮ่าๆๆ ในที่สุดเวลาแห่งการเริ่มต้นก็มาถึง เวลาแห่งการเริ่มต้นความฝันอันยิ่งใหญ่ อาณาจักรนี้ต้องเป็นของฉัน"คล็อกโคไดล์กล่าว เขานึกว่าลานกว้างถูกระเบิดไปแล้ว ขณะที่ล้มลงไปนอนบนพื้นเพราะพิษ
ด้านลูฟี่ที่นอนอยู่บนพื้นนิ้วเริ่มกระดิก
"เพราะเป็นเพื่อนถึงไม่อยากให้ตายไงเล่า เพราะงั้นตราบใดที่แกยังไม่ยอมถอยไป พวกเราก็จะไม่หยุดสู้หรอก"
คล็อกโคไดล์หันไปมองข้างหลังแล้วเห็นลูฟี่ลุกขึ้นหอบออกมา
"น้ำหน้า...น้ำหน้าอย่างแก...เอาชนะฉันไม่ได้หรอก"ลูฟี่กล่าว
คิรัวร์ลุกขึ้นมาอีกคน
"แฮ่กๆ ฉันก็จะสู้ด้วยลูฟี่"คิรัวร์กล่าว
ลูฟี่มองเขาแล้วพยักหน้า
"หึ"คล็อกโคไดล์แสยะยิ้มเดินไปหาลูฟี่"พวกแกทั้งคู่มันก็ดีแต่ปากเท่านั้นแหละ สภาพของพวกแกตอนนี้มันก็แค่หมาขี้แพ้ดีๆนี่เอง ไม่มีทั้งพลังแล้วก็อำนาจ"
"ฉันคือชายผู้จะเป็นราชาโจรสลัด!!!!"ลูฟี่ตะโกน
"และฉันจะต้องแย่งชิงตำแหน่งจักรพรรดิท้องทะเลมาครอง!!!"คิรัวร์ประกาศ
"เขาอยากเป็นจักรพรรดิแห่งท้องทะเลเรอะ"โรบินอยากหัวเราะ แต่ไม่มีอารมณ์ในสถานการณ์นี้
"ฟังนะไอ้หนู นั่นไม่ใช่คำที่คนไม่รู้จักทะเลดีพออย่างแกจะมาพูดเล่นได้นะ บอกแล้วใช่ไหมว่ารุกกี้อย่างพวกแกน่ะ ยังไม่รู้จักโลกแห่งทะเลดีพอหรอก ยิ่งแกรู้จักทะเลนี้มากเท่าไหร่"คล็อกโคไดล์พุ่งไปหาลูฟี่กับคิรัวร์"พวกแกก็จะรู้ว่าฝันของแกมันไกลเกินไป"
คล็อกโคไดล์ฟาดตะขอพิษใส่ แต่ลูฟี่ก้มหัวหลบแล้วเอาเท้ายันด้านหลังตะขอ
"เปรี้ยง!!!!"คิรัวร์ตวัดดาบฟันตะขอพิษหัก
คล็อกโคไดล์ตกใจเมื่อตะขอพิษเขาหักตกลงพื้น
"ฉันคือชายที่จะมาขยี้แกไงเล่า"ลูฟี่กล่าว
"ย๊าก!!!!!"ลูฟี่ยืดแขนออกไปด้านหลังและพุ่งกลับมาชกใส่ท้องคล็อกโคไดล์เต็มๆ"เปรี้ยง!!!!"
"อั๊ก!!!!"คล็อกโคไดล์โดนเข้าไปกระอักเลือดออกมา
"ดาบเพลิงสีชาด!!!!"คิรัวร์ตวัดดาบ
"ซูมมมม!!!!"เปลวเพลิงพุ่งไปเผาไหม้ใส่หน้าคล็อกโคไดล์เช่นกัน
"อ๊าก!!!!"คล็อกโคไดล์โดนไฟเผาที่ตัวและโดนเข้าที่หน้าบริเวณแผลดวงตาที่โดนฟันละลาย
ลูฟี่ยกขามาเตะใส่หน้าคล็อกโคไดล์กระเด็นไปทางซ้าย แต่ลูฟี่รีบตามมาแล้วยืดแขนขึ้นมายกกำปั้นทุบหน้าคล็อกโคไดล์กระแทกพื้น
"หมับ!!!!"ลูฟี่ยืดแขนคว้าเสื้อคล็อกโคไดล์ส่งเขากระเด็นไปกระแทกกำแพงอีกด้าน"ตูม!!!!"
คล็อกโคไดล์เริ่มลุกขึ้นมาส่งเสียงคร่ำครวญเล็กน้อย มือจับใบหน้าที่โดนเผาไหม้ไปเกือบครึ่ง
"พิษแมงป่องน่าจะออกฤทธิแล้วนี่ แล้วทำไมพวกมันยังออกแรงได้ขนาดนั้น?"คล็อกโคไดล์คิดในใจมองลูฟี่กับคิรัวร์"มันต้องมีข้อผิดพลาดอะไรสักอย่างแน่?"
ลูฟี่หันหลังมาจ้องเขา ตอนนี้เจ็ดเทพโจรสลัดรู้แล้วว่าประเมินลูฟี่กับคิรัวร์ต่ำมากไป
"คู่หู่มิสเตอร์ไฟว์โดนจัดการได้อย่างงั้นเหรอ?"คล็อกโคไดล์ถามเมื่อรู้ข่าวจากอันลัคกี้"นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย?"
"มังกี้ ดี ลูฟี่?"คล็อกโคไดล์มองใบค่าหัวหมวกฟาง"ไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ"
จากนั้นมิสเตอร์ทรีก็มาพบเขาที่เรนเบสขณะที่เขากำลังอธิบายแผนขั้นสุดท้าย มนุษย์เทียนบอกว่ารายงานจากลิตเติ้ลกาเด้นเป็นเรื่องโกหก และที่มิสเตอร์ไฟว์กับมิสวาเลนไทน์โดนเล่นงานก็เป็นเรื่องจริง
"อะไรกัน เจ้านั้นยังไม่ตายอีกอย่างงั้นเหรอเนี่ย?"
"การจลาจลก็หยุดแล้ว ระเบิดก็ถูกหยุด ดูเหมือนแกกำลังจะจบสิ้นแล้วนะคล็อกโคไดล์"คิรัวร์กล่าว
คล็อกโคไดล์จ้องมองคิรัวร์
"อะไรกัน"คล็อกโคไดล์กลับเข้ามาในเรนเบสมองพวกโจรสลัดที่หนีไปได้
"ฉัวะ!!!!!"คิรัวร์ฟันทำให้เขาเสียตาซ้ายไป
"ฉูดดดด!!!!!"คล็อกโคไดล์โดนฟันกลางอกเลือดพุ่งกระฉูดหงายหลังล้มลงพื้น
คล็อกโคไดล์กัดฟันกรอดเมื่อนึกถึงเรื่องทุกอย่างที่ผ่านมา เขาจับกุมพวกมันได้ครั้งนึงแต่พวกมันก็หนีไปได้ เขาเอาชนะมันมาได้2ครั้ง ทั้งปล่อยให้ตายในทะเลทรายและทำให้แห้งน้ำตาย แต่มันก็ยังโผล่หน้ามาที่สุสานและสู้กับเขา
"ชิ้ง!!!!"มีดโผล่มาจากแท่นตะขอของคล็อกโคไดล์
"ฉันไม่รู้พวกแก2คนแน่มาจากไหนหรอกนะ"คล็อกโคไดล์กระโดดเข้าหาทั้งคู่"แกรู้ตัวรึเปล่าว่าฉันเป็นใคร แล้วพวกแกเป็นใคร?"
คล็อกโคไดล์แทงมีดใส่ลูฟี่แต่เขาก้มหัวหลบทัน
"แกจะเป็นใครก็เรื่องของแก เพราะยังไงฉันก็จะขยี้แกให้ได้"ลูฟี่ยกเท้ายืดเตะคล็อกโคไดล์ลอยขึ้นไปบนเพดาน
คอบร้าและโรบินตกใจเมื่อเห็นคล็อกโคไดล์ลอยขึ้นไปบนเพดานสุสาน
คล็อกโคไดล์จ้องมองลูฟี่บนพื้น
"อวดดีนัก ก็สมควรแล้วที่จะถูกขยี้ทิ้งไปซะ ซาเบล!!!"คล็อกโคไดล์สร้างพายุหมุนหนาไว้ในมือและโยนใส่ลูฟี่"เพซาส!!!"
"ตูม!!!!!"พายุหมุนระเบิดใส่พวกเขา แรงระเบิดพุ่งไปทำลายเสาและกำแพง ทำให้สุสานเริ่มพังลงมา
"เขาทำลายเสาหลัก"คอบร้าตกใจ"ทั้งสุสานกำลังถล่มลงมา"
ลูฟี่พองตัวเองให้อ้วนแล้วบิดตัวเองให้ไปมา ก่อนจะเป่าลมออกไปส่งตัวเองขึ้นไปในอากาศไปหาคล็อกโคไดล์ เขายกหมัดขึ้น
"พายุยางยืด"
"วิชา3ดาบ ระเบิดมังกรวารี"คิรัวร์ฟันเดาบเกิดคลื่นน้ำพุ่งไป
"ใบมีดทะเลทราย"
ใบมีดใหญ่4เล่มโผล่ขึ้นมาพุ่งใส่ลูฟี่ กำปั้นลูฟี่กระแทกใบมีดทะเลทรายกลับเป็นทรายธรรมดา หมัดของลูฟี่ยังพุ่งไปต่อและหลอมรวมเข้ากับเปลวไฟมังกรที่โอบรอบแขน
"เปรี้ยง!!!!"มังกรน้ำกระแทกโดนหน้าคล็อกโคไดล์
"ยัง ยังไม่พอ"ลูฟี่ยังกระแทกพายุหมัดใส่คล็อกโคไดล์ไม่หยุด"ผัวะๆๆตูมๆๆเปรี้ยงๆๆ"
คล็อกโคไดล์โดนชกไปกระแทกเข้ากับเพดาน ลูฟี่ยังกระหน่ำชกไม่หยุด
"ย๊าก!!!!!"ลูฟี่ยังชกต่อไป ในที่สุดเพดานก็ปริแตก
ด้านบนพื้นดินสั่นสะเทือนแล้วเกิดรอยแยกบนถนนที่ไร้ผู้คน ตึกสั่นสะเทือนแล้วบางแห่งก็พังถล่มลงมา
"ตึง!!!!"ร่างของคล็อกโคไดล์พุ่งลอยขึ้นฟ้าจากใต้ดิน
โรบินและคอบร้าจ้องมองเพดานที่โดนพังทะลุขณะที่ลูฟี่ตกลงมา
"บ้าน่า นี่แรงถึงขนาดทุบเพดานหนาถล่มได้เชียวรึ"คอบร้ากล่าว
"มันจบแล้ว"คิรัวร์กล่าวทรุดลงพื้น
"......"โรบินไม่พูดอะไรแต่มองท้องฟ้าด้วยความตกตะลึง
__________________________
ร่างของคล็อกโคไดล์ลอยขึ้นมาเหนือลานกว้าง กลุ่มหมวกฟาง คณะปฎิวัติและทหารอาณาจักรต่างเห็น มีคลื่นมังกรน้ำพุ่งตามขึ้นมาก่อนจะสลายไปด้วย
"คล็อกโคไดล์!!!"กลุ่มหมวกฟางตะโกน
วี่วี่หยุดตะโกนเมื่อเห็น7เทพโจรสลัดลอยขึ้นฟ้ามา เธอนึกถึงเรื่องที่อยู่กับกลุ่มหมวกฟางมาจนถึงวันนี้ เธอเปลี่ยนจากผู้โดยสารบนเรือเป็นลูกเรือคนนึง พวกเขาฝ่าฟันอุปสรรคมาด้วยกันและผูกพันกัน พวกเขากลายเป็นเพื่อนรักที่ยินดีแลกชีวิตเพื่อเธอ และเธอจะทำเช่นกัน
"ถ้างั้น ถ้าจัดการกับคล็อกโคไดล์ได้ ก็พอใช่เปล่า"ลูฟี่พูดต้องพวกเขามาถึงอลาบาสต้า
"คุณลูฟี่ คิรัวร์คุง"วี่วี่กล่าว
"ไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงกระเด็นได้ไกลขนาดนั้นน่ะเนี่ย"ซันจิกล่าว
"ใช่แล้ว เรื่องแบบนี้น่ะฉันรู้มาตั้งแต่แรกแล้ว"อุซปพูดโม้ด้วยความดีใจ"ในที่สุดมันก็เกิดขึ้นจริงๆ"
"พวกนั้นเป็นฝ่ายชนะ!!!!!"กลุ่มหมวกฟางตะโกน
มีบางอย่างกำลังเปลี่ยนแปลง มันเกิดขึ้นที่ท้องฟ้าเหนืออาณาจักร
พลังสุดท้ายของคล็อกโคไดล์ที่ยังทำงานอยู่กำลังปกคลุมไปทั่วอาณาจักรเพื่อสร้างความแห้งแล้ง ทำให้ฝนตกไม่ตรงตามฤดู การที่ฝนไม่ตกมาถึง3ปีเป็นเรื่องผิดธรรมชาติแม้แต่ในดินแดนทะเลทราย การขาดฝนก่อให้เกิดจลาจล และเมื่อพบว่ากษัตริย์ใช้แดนซ์พาวเดอร์สร้างฝนที่เมืองหลวง ความทุกข์ทรมาณก็มาถึงจุดเดือดและเกิดศึกนองเลือดที่เมืองหลวง
นี่เป็นครั้งแรกในรอบ3ปีที่คล็อกโคไดล์หมดสติ พลังของผลซึนะซึนะที่กระจายไปทั่วได้หายไปแล้ว และฝนได้เริ่มตกลงมายังอลาบาสต้า
____________________________
โคซาเบิกตากว้างเพราะมือเขาโดนน้ำ
"โคซา โคซา ไม่เป็นไรนะโคซา"
"เห็นไหมล่ะ"โคซากล่าว เพื่อนเขาไม่เข้าใจ
"หา?"
"ติ๋งๆๆ"หยดน้ำเริ่มหยดลงปืนใหญ่ แต่ไม่ใช่แค่ที่เดียว
"ติ๋งๆๆ"ที่หน้าต่างตึกนึงก็มีน้ำหยดลงมาและตกลงมาหนักมากขึ้น
"อย่าสงสัยเลยโคซา"คำพูดของพ่อตนดังขึ้น
โคซาเงยหน้ามองฝนที่ตกลงมาอีกครั้งในรอบ3ปี
"ฝนต้องตกลงมาแน่"โตโต้พูดอย่างเชื่อมั่น
"การต่อสู้...จบลงแล้ว"โคซายื่นมือไปข้างหน้ากำฝนในมือแน่น
________________________
"ฝน"ทาชิงิ ดีโน่และทหารเรือมองขึ้นไปด้านบน
"ในที่สุด"ดีโน่มองไปรอบตัวเห็นทหารอาณาจักรและคณะปฏิวัติหยุดสู้กันและเงยหน้ามองฝนตกลงมา
"ทุกคนหยุดสู้กันแล้ว วางอาวุธกันแล้ว"ทาชิงิกล่าว
"ต้องบอกว่าฝนช่วยไว้"ดีโน่ยิ้ม
________________________
"ทุกคนหยุดสู้กันได้แล้ว!!!!!"เป็นมีมี่ที่ตะโกนมา
ทุกคนหันไปสังเกตเห็นเจ้าหญิงที่หอนาฬิกา
"นั่นเจ้าหญิงนี่นา"
"กลับมาอาณาจักรของเราแล้ว"
________________________
ลานกว้างเงียบอย่างสมบูรณ์ มีแต่เสียงฝนที่ตกลงมา
ในที่สุดคล็อกโคไดล์ก็ตกลงมากระแทกพื้นกลางลานกว้าง ทหารและคณะปฏิวัติต่างอยู่รายล้อมตัวเขามองด้วยความตกใจ
_________________
ลูฟี่ตกลงมากระแทกพื้นสุสาน
มีก้อนหินตกลงมารอบตัวพวกเขา สุสานกำลังจะทลายลงมาแล้ว
"เฮ้ ไม่เป็นไรนะพวกเธอ"คอบร้ามองทั้งคู่
"แค่กๆๆ"คิรัวร์ไอออกมาพิงกำแพงสุสาน"อืม"
"ขอบคุณพวกเธอมากนะ"คอบร้าบอกพวกเขา
"ไม่เป็นไร"ลูฟี่พูดก่อนจะหมดสติไป"คร่อกๆๆ"
"ฉันไม่อยากเชื่อว่าพวกเธอจะชนะ"โรบินกล่าวเหลือบมองคิรัวร์
ไม่ว่าใครก็คงไม่อยากเชื่อ องค์กรอาชญากรรมกว่า2,000คน นำโดยเจ็ดเทพโจรสลัด พ่ายแพ้ให้กลุ่มโจรสลัดเล็กๆที่เข้าแกรนไลน์ไม่นาน
"นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงเป็นกัปตันของฉัน"คิรัวร์ยิ้ม
"เอานี่ไป"โรบินยื่นขวดเล็กๆให้"มันเป็นยาถอนพิษ"
"ขอบคุณนิโค โรบิน"คิรัวร์รับมาดื่ม ก่อนจะยื่นให้คอบร้าเพราะเขาลุกไม่ไหว
คอบร้าเดินไปเอายาถอนพิษให้ลูฟี่ดื่ม เขาพิงกำแพงอยู่ใกล้โรบิน
"พวกเธอสู้ได้ดี"โรบินชม
"แล้วที่นี่จะเอายังไง?"คิรัวร์มองโรบิน"เรื่องที่เธอเคยพูด"
โรบินถอนหายใจ
"ก็ได้ พวกเราโง่เองที่ไปหาเรื่องพวกเธอ"โรบินกล่าวด้วยรอยยิ้มและลูบหัวเด็กหนุ่มตรงหน้า"พอใจมั้ย"
คิรัวร์หน้าแดงหลบตาไป โรบินหัวเราะออกมา
"บางทีฉันน่าจะใช้วิธีนี้จัดการนายแต่แรก"โรบินกล่าว
"ถ้างั้นขอให้รู้ด้วยว่าเธอเป็นผู้หญิงสเป็กฉันเลย"คิรัวร์กล่าว
"อึก..."โรบินหน้าขึ้นสีแดงกับคำสารภาพตรงไปตรงมาหลบสายตาไป
"งั้นขอเตือนไว้ก่อน รัฐบาลโลกหมายหัวฉันและฉันแก่กว่านาย11-12ปี"
"ฉันเป็นพวกดูการกระทำมากกว่าและฉันไม่สนเรื่องอายุ"คิรัวร์กล่าว
"ขอบใจ"โรบินพูดเบาๆไม่หันไปมองเขา
ขณะเดียวกันคอบร้าที่เอายาถอนพิษให้ลูฟี่ดื่มจ้องมองโรบินที่กลับมาหน้าตายด้าน
"ทำไมตอนนั้นถึงโกหกล่ะ"คอบร้ากล่าว
"รู้ด้วยเหรอ"โรบินถาม
"เจ้านั้นไม่ได้บันทึก มันควรจะมีบันทึกของอาวุธที่พวกเธออยากได้ทั้งหมดอยู่ ถ้าเธอบอกเจ้าคล็อกโคไดล์ไป ตอนนั้นทุกสิ่งทุกอย่างรวมถึงอาณาจักรก็จะกลายเป็นของเจ้านั้นไม่ใช่รึยังไง"
"ฉันไม่สนใจเรื่องนั้น อาณาจักร ผู้คนจะอยู่หรือตาย สำหรับฉันของพรรค์นั้นจะเป็นยังไงก็ช่าง แล้วฉันเองก็ไม่ได้ทำเพื่อคล็อกโคไดล์มาตั้งแต่แรกอยู่แล้วด้วย"โรบินกล่าว
"ไม่เข้าใจเลย ถ้างั้นทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่?"คอบร้าถาม
"ความหวังกับความฝันมันต่างกันนะ สิ่งที่ฉันต้องการก็คือริโอโพเนกลีฟ ในจำนวนนี้มันมีแค่ชิ้นเดียวในบรรกาโพเนกลีฟที่มีอยู่ทั่วโลก มันคือหินที่เล่าเรื่องราวประวัติศาสตร์แห่งความจริงทั้งหมด นั่นแหละริโอโพเนกลีฟล่ะ"
"ประวัติศาสตร์แห่งความจริง หมายความว่ายังไง?"คอบร้าถาม
"ช่างมันเถอะ ฉันตามหามันมาตลอด20ปี ที่อื่นไม่มีเงื่อนงำอะไรเลย ที่นี่คือความหวังสุดท้าย แล้วมันก็ไม่ใช่ ดังนั้นถึงฉันจะต้องมาตายที่นี่ก็ไม่เป็นไรแล้วล่ะ เพราะที่ต้องพยายามใช้ชีวิตตลอดมา ฉันเหนื่อยมามากพอแล้ว"
โรบินมีน้ำตาไหลออกมา
"ทั้งที่ฉันก็แค่อยากจะเข้าใจประวัติศาสตร์เท่านั้นแท้ๆ ความฝันของฉันมีศัตรูมากเหลือเกิน"
"ฟังนะ ถ้าหากประวัติศาสตร์ไม่ถูกเล่าต่อมันจะมีอยู่ได้ยังไง ดังนั้นถึงมีโพเนกลีฟใช่มั้ย"คอบร้ากล่าว
โรบินแค่ยิ้มไม่พูดอะไร
"ถ้างั้นทำไมพวกเรา--"
"ครืน!!!!!!"เกิดแรงสั่นสะเทือน สุสานแห่งนี้กำลังจะถล่มลงมา
ลูฟี่เดินไปคว้าตัวคอบร้า
คิรัวร์ก็ขยับตัวได้และเดินมายกนิโค โรบินพาดไว้ที่ไหล่
"เอาล่ะปีนขึ้นไปกันเลย"ลูฟี่กล่าว
"เดี๋ยวก่อน!!!"โรบินตะโกน"ฉันไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้วนะ ทิ้งฉันไว้ที่นี่แล้วไปซะ"
"แล้วทำไมฉันต้องฟังเธอด้วย ฉันไม่สนว่าเธอจะคิดยังไง ฉันจะช่วยเพราะฉันอยาก เธอจะทำอะไรก็ตามใจเมื่อเราขึ้นไปข้างบนแล้ว"คิรัวร์กล่าว
จากนั้นพวกเขาก็โดดหนีออกจากสุสานไป
________________
"เฮ้ นายน่ะช่วยเดินให้มันดีๆหน่อยเถอะ"ซันจิพูดขณะทั้งกลุ่มเดินออกจากลานกว้าง
"เฮ้ ช่วยเห็นใจกันด้วยเถอะ ขืนเดินมากกว่านี้ฉันตายแน่ๆเลย"อุซปกล่าว
"งั้นก็ไม่ต้องเดินดีกว่ามั้ง"โซโลกล่าว
"รอด้วยสิ โอ๊ย อย่าดึงขา!!!"อุซปกำลังโดนโซโลจับจาลากไป
"เออ ไม่ตายก็บุญแล้ว"โซโลกล่าว
"เฮ้ อยู่นั่นไง"
ด้านหน้าพวกเขาเจอคิรัวร์กับชายสวมเสื้อสีม่วงมีผมดำเคราดำแบกลูฟี่ไว้บนหลัง
"ว่าไงพวกนาย"คิรัวร์กล่าว
"พวกเธอคือ..."คอบร้ากล่าว
"คิรัวร์คุง!!!!"เซียร์วิ่งเข้ามากอดคิรัวร์ทันที แรงกอดจากเธอ มันกระทบแผลเขาที่ยังเปิดอยู่
"เซียร์ ฉันยังเจ็บแผลอยู่นะ"คิรัวร์เตือน
"ทะ..โทษที"เซียร์รีบปล่อย
"เอ่อ ขอบใจนะที่อุตส่าห์แบกเจ้านั้นมาส่งให้ถึงนี่ หมอนั้นเป็นคนของพวกเราเองแหละ"ซันจิกล่าว
"งั้นก็พวกเธอใช่มั้ย กลุ่มโจรสลัดที่พาวี่วี่กับมี่มี่มาส่งถึงอาณาจักร"คอบร้ากล่าว
"ลุงเป็นใครกันแน่เนี่ย?"ซันจิถาม
"เขา.."คิรัวร์จะตอบ
"ป๊ะป๋า!!!! ทุกคน!!!!"วี่วี่กับมี่มี่วิ่งมาหาพวกเขา
"อ๊ะ วี่วี่กับมี่มี่"ช็อปเปอร์ยิ้มทักทายเธอ
"ป๊ะป๋า? คุณพ่อของวี่วี่จังกับท่านมี่มี่เหรอเนี่ย!!!!"ซันจิตะโกน
"ฉันคิดว่าตัวเองไม่รอดแล้วแท้ๆ แต่ก็ได้เพื่อนเธอช่วยไว้"คอบร้ากล่าว
"เจ้าตาแดง ทำไมแกถึงปล่อยให้พระราชาแบกลูฟี่มา!!!"ซันจิถามเขา
"เขาอาสาเอง และคล็อกโคไดล์แทงฉันด้วยตะขอพิษ"คิรัวร์กล่าว
"พิษ!!!"ช็อปเปอร์วิ่งเข้ามามองแผลของคิรัวร์
"ยังมีพิษในร่างกายรึเปล่า?"ช็อปเปอร์เข้ามาถามพวกเขา
"เราได้ยาแก้พิษแล้วไม่ต้องห่วง"คิรัวร์กล่าว
"แต่ยังไงก็ต้องรักษาแผลให้หายก่อน พวกเธอก็ด้วยนะ"คอบร้ากล่าว
"ว่าแต่เธอรีบไปได้แล้วนะวี่วี่ มี่มี่"โซโลกล่าวขณะที่พิงผนังบ้าน
"เอ๊ะ"เจ้าหญิงขมวดคิ้ว
"กลับไปที่ลานกว้างซะ"โซโลกล่าว
"ฮะๆๆ จริงด้วยสินะ อุตส่าห์หยุดการปฏิวัติได้แล้ว คงจะขาดสุนทรพจน์ของพระราชากับเจ้าหญิงไปไม่ได้หรอกจริงมั้ย"อุซปกล่าว
"ดีล่ะ ถ้างั้นพวกเราก็ไปด้วยกันทุกคนเลยนะ"มี่มี่กล่าว
"วี่วี่จัง ท่านมี่มี่ พวกเธอก็น่าจะรู้นี่นา"ซันจิจุดบุหรี่สูบ"พวกเราเป็นโจรสลัดนะ ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับอาณาจักรเลย"
"นอกจากนี้รัฐบาลจะปกปิดทุกอย่างที่เราทำและบอกว่าพวกเขาทำเองทั้งหมด พวกรัฐบาลโลกไม่ต้องการให้คนทั้งโลกเห็นว่าโจรสลัดช่วยอาณาจักรหรือทำสิ่งที่ตัวเองทำไม่สำเร็จ อย่างแย่ก็อาจบอกว่าเราเป็นสาเหตุการจลาจลก็ได้ จะดีกว่าถ้าเราไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้"คิรัวร์อธิบาย
มี่มี่มีสีหน้าเหมือนไม่พอใจแต่เธอก็ยอมรับ
"แล้วตอนนี้ก็หิวข้าวแล้วด้วย"ช็อปเปอร์กล่าว
"ขอกลับไปพักที่วังก่อนก็แล้วกันนะ เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว"นามิกล่าว
"ค่อยเจอกันที่นั่นแล้วกัน"เอลซ่ายิ้ม
วี่วี่พยักหน้ายิ้มแล้วเธอ มี่มี่กับพระราชาก็หันหลังมุ่งหน้าไปที่ลานกว้าง
เมื่อพวกเขาไปแล้ว ซันจิก็เอียงตัวล้มลง บุหรี่ที่คาบไว้ร่วงลงพื้น กลุ่มหมวกฟางที่หมดแรงต่างล้มลงพื้นหมดสติกันไปหมด
_______________________
"เข้าใจแล้วครับผู้พันสโม๊คเกอร์"ดีโน่พูดก่อนจะเก็บแมลงโทรศัพย์ เขาและทหารเรือเดินไปที่ใจกลางลานกว้าง
ฝูงชนในลานกว้างกำลังล้อมรอบ7เทพโจรสลัดที่ทรยศ
"ถ้างั้นคุณคล็อกโคไดล์?"
"เจ้านี่คือต้นเหตุของเรื่องเหรอเนี่ย"
"มันไม่น่าเชื่อเลยนะ"
"เฮ้ ดูนั่น ทหารเรือ"ฝูงชนมองทหารเรือที่เดินเข้ามา
เหล่าทหารเรือยกมือทำความเคารพขณะที่ดีโน่ก้าวไปข้างหน้ามองคล็อกโคไดล์ที่พ่ายแพ้ ทหารรักษาอาณาจักรและคณะปฏิวัติอยู่รอบๆรอฟังสิ่งที่เขาพูด
"เราได้รับรายงานมาว่าองค์กรบาล็อกเวิร์คใช้แดนซ์พาวเดอร์และเรือสร้างฝนอย่างผิดกฏหมาย นอกจากนี้หัวหน้าขององค์กรบาล็อกเวิร์คก็คือหนึ่งใน7เทพโจรสลัด โจรสลัดคล็อกโคไดล์"
"ตึง!!!!"คล็อกโคไดล์กระแทกดีโน่อัดตึกด้านหลัง ดีโน่ร้องด้วยความเจ็บปวดขณะที่ปืนตกลงพื้น
"ความพยายามของแกมันไร้ความหมาย"คล็อกโคไดล์เยาะเย้ยดีโน่"แกทำร้ายฉันไม่ได้ แกก็ไม่มีทางหยุดฉันได้ ความยุติธรรมเป็นฝันที่ไกลเกินไปสำหรับคนอ่อนแออย่างแก"
"ตึง!!!"คล็อกโคไดล์โยนดีโน่อัดลงพื้นถนนเพื่อตัดแขนเขา
"ในนามของรัฐบาลโลกและศูนย์บัญชาการใหญ่ ขอยึดใบอนุญาติในการออกเรือ รวมไปถึงตำแหน่งและอำนาจที่รัฐบาลมอบให้ทั้งหมด"ดีโน่กล่าว
คล็อกโคไดล์ถูกปลดจากตำแหน่งและถูกจับ ทหารเรือกระจายไปทั่วเมืองเพื่อจับพวกบิลเลี่ยน และเจอเอเยนต์ที่โดนกลุ่มหมวกฟางจัดการ พวกเขาเจอมิสมาเธอร์เดย์, มิสเตอร์ซิกส์ , มิสเมอรี่คริสต์มาส, ลาซู, มิสเตอร์โฟร์ , มิสดับเบิ้ลฟิงเกอร์ และมิสเตอร์วัน
___________________________
"แฮ่กๆๆ"มิสเตอร์ทูที่ฟื้นขึ้นมากำลังหลบหนีทหารเรือที่ตามหาตน"ไปดีมาดีนะฮะ"
กะเทยหลบหนีจากทหารเรือออกจากอัลบานาไปได้
___________________________
ที่ลานกว้างทุกคนได้รู้ความจริงที่เกิดขึ้น
โคซานั่นอยู่กับกลุ่มคนของเขาก้มหน้าลง
"พวกเราทุกคนทำเรื่องเลวร้ายที่ไม่อาจจะย้อนกลับไปแก้ไขได้"โคซากล่าว
"โคซา"มี่มี่มองกลุ่มคณะปฏิวัติ"พวกเขาทุกคนก็แค่เข้าใจผิดเท่านั้นเอง"
คอบร้าจับไหล่ของลูกสาวแล้วมองประชาชน
"เป็นธรรมดาที่ต้องเสียใจ เป็นธรรมดาที่ต้องคิดโทษตัวเอง"
"พระราชา พระราชา"คณะปฎิวัติมองพระราชา
"นี่คือความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่โดยที่ไม่ได้อะไรกลับมาเลย แต่ว่าเรายังคงต้องเดินหน้าต่อไป การต่อสู้ที่เกิดขึ้นไม่ว่าเราจะต่อสู้กับใครก็ตามแต่ ตอนนี้มันได้จบลงแล้ว"
"พระราชา"โคซาเห็นด้วย
"ถึงอดีตที่ผ่านมามันจะเจ็บปวด ไม่ว่าใครก็ไม่อาจลืมได้ แต่ขอให้ทุกคนจงมีชีวิตยืนหยัดอยู่เหนือสงคราม
"ไม่เปลี่ยนเลย"จาคากล่าว อีการัมยิ้ม
"อาณาจักรอลาบาสต้าผ่านพ้นวิกฤติไปแล้ว!!!!"
"โอ้!!!!"
การต่อสู้ระหว่างทหารของอาณาจักรและคณะปฏิวัติจะถูกจารึกในหน้าประวัติศาสตร์ และการต่อสู้ระหว่างกลุ่มหมวกฟางและบาล็อกเวิร์คที่ไม่มีวันถูกเล่าขาน ได้จบลงแล้ว
_______________________
ทางตอนเหนือเกาะซันเดย์ของอลาบัสต้า มีเรือลำนึงอยู่ท่ามกลางสายฝน มีปล่องไฟใหญ่อยู่ด้านบน มันเป็นเรือทำฝนเทียมของบาล็อกเวิร์ค
คนที่นั่งอยู่ไม่ใช่บาล็อกเวิร์คแต่เป็นสโม๊คเกอร์ ซึ่งเรือของเขาผูกเชือกอยู่ข้างเรือ กองทัพเรือได้ยึดเรือลำนี้และใช้เป็นข้ออ้างจับกุมคล็อกโคไดล์
"ฝนนี้มันอะไรกัน อย่าบอกนะว่าเธอใช้แดนซ์พาวเดอร์สร้างมันขึ้นมา"หญิงสาวกล่าว
"จะบ้าเรอะ ฉันรู้หรอกน่าว่าถ้าใช้แล้วจะต้องโทษแรงแค่ไหน ราชาแห่งอลาบาสต้าไม่เคยคิดจะใช้ผงนี้เลยสักครั้งเดียว และจะให้ฉันถือวิสาสะใช้มันได้ยังไง"
"ถ้างั้นฉันก็ต้องขอโทษด้วยแล้วกันนะ ฮินะเสียใจ ทำเรื่องน่ารักก็เป็นนี้ ชายผู้มีฉายาว่านักล่าสีขาวก็อ่อนโยนกว่าเมื่อก่อนขึ้นมานิดนึงนะ"
"พูดเรื่องไร้สาระอยู่ได้"สโม๊คเกอร์มองหญิงสาวด้านหลัง
ด้านหลังเขาเป็นหญิงสาวร่างสูงโปร่งสวมชุดสีม่วงสวมเสื้อคลุมสีขาวของทหารเรือ มีผมสีชมพูยาว ดวงตาสีน้ำตาล ทาลิปสติกสีแดง
"ว่าแต่ก็ทำได้สมใจแล้วนี่ อุตส่าห์ไปเรียกฉันมาเพื่อให้ตามหาเรือแค่ลำเดียวเนี่ย มันไม่ยุติธรรมเลยนะ ฮินะไม่พอใจหรอกรู้มั้ย"ฮินะกล่าว
"เอาเถอะน่า อย่าพูดแบบนั้นเลย"สโม๊คเกอร์กล่าว
สโม๊คเกอร์กับฮินะเป็นเพื่อนร่วมรุ่นเดียวกัน ฮินะช่วยสโม๊คเกอร์หลายครั้งจากปัญหาที่เขาก่อ จนทำให้เขาได้ฉายานักล่าสีขาว
"ร้อยโทของเธอภักดีต่อเธอมาก ฉันละสงสารทาชิงิจังจริงๆ"ฮินะกล่าว
"ว่าแต่เธอน่ะเอาเรือสร้างฝนนี่ไปด้วย"
"ทำไมล่ะ
"นอกจากนี้เธอก็ช่วยเอาคล็อกโคไดล์ที่ดีโน่กับทาชิงิกำลังพามาไปด้วยทีเถอะนะ"สโม๊คเกอร์ยังพูดต่อ
"พูดให้มันดีๆหน่อยนะ ใครบอกว่าจะยอมทำตามที่นายขอล่ะ"ฮินะพูดอย่างหงุดหงิด
สโม๊คเกอร์หยิบเหรียญมาดีดขึ้นไปบนอากาศตกลงมาเอามืิอปิดไว้มองไปทางฮินะ"
"หัว"ฮินะกล่าว
"ก้อยต่างหาก"สโม๊คเกอร์โชว์เหรียญให้ดู"เธอแพ้แล้วล่ะ"
"นายเนี่ยช่างเอาแต่ใจจริงๆนะ ไม่เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนเลยสักนิดนึง ฮินะล่ะผิดหวัง"
"เออ ช่างเถอะน่า ฝากด้วยก็แล้วกัน"
__________________________
ในขณะที่ดีโน่กำลังจับกุมคล็อกโคไดล์ ทาชิงินำคนจับกุมพวกเอเยนต์บาล็อกเวิร์ค แต่กลุ่มของทาชิงิเจอกลุ่มหมวกฟางที่หมดสติจากการต่อสู้
"นี่เป็นคำสั่ง"ทาชิงิกล่าว
"จ่าครับ นี่เป็นโอกาสดีเลยนะครับ พวกเราควรจะรีบจับพวกมันซะตอนนี้เลย"
"ตอนนี้ ถ้าใครกล้าขัดคำสั่งฉันจะไม่ให้อภัยแน่เลย"ทาชิงิกล่าว
"พวกทหารเรือมันงี่เง่าและไม่ได้ทำอะไรเลย"คิรัวร์กล่าว
"หมาขี้แพ้ไม่มีสิทธิพูดเรื่องความยุติธรรมหรอก"คล็อกโคไดล์กล่าว
"คล็อกโคไดล์อยู่ที่ไหน?"ลูฟี่โผล่มาถามขึ้น
"หมวกฟาง!!!"
"มันไปทางไหน?"ลูฟี่ถามต่อ
ทหารเรือล้มเหลวในหน้าที่ของพวกเขา เธอพยายามจับคล็อกโคไดล์แต่ล้มเหลว กลุ่มหมวกฟางเอาชนะคล็อกโคไดล์และบาล็อกเวิร์คได้ และยังได้ช่วยหยุดระเบิดเอาไว้ เธอไม่อาจจับพวกเขาตอนนี้ได้
"ทำไมละครับ ถ้าพวกเราจับซะตอนนี้ก็ได้ครบทุกคนเลยนะครับ"
"จ่าครับ"
แต่ทาชิงิส่งสายตาวาวโรจน์ใส่ สายตาเธอก็โกรธจนน่ากลัว พวกทหารเรือปล่อยกลุ่มหมวกฟางและไปหาพวกบาล็อกเวิร์คต่อ
______________________
ที่ลานกว้างทหารเรือได้ให้ความช่วยเหลือปฐมพยาบาลให้คนเจ็บทั้งทหารอาณาจักรและคณะปฏิวัติ
ด้านวี่วี่ที่ได้ช็อปเปอร์ปฐมยบาลก็ฟื้นและมาหาโคซา
"หัวหน้า"วี่วี่กล่าว มองโคซาที่อยู่บนเปล"บาดเจ็บมากไหม อย่าตายนะ เอ่อ คุณโตโต้ที่ยูบาน่ะ"
"วี่วี่ ยังรักษาโรคเป็นห่วงคนอื่นไม่หายสักทีนะ ฉันไม่รู้หรอก แต่ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นตาลุงนั้นก็ไม่เป็นอะไรหรอก"โคซาพูดอย่างมั่นใจ
"หัวหน้า"วี่วี่กล่าว
"แล้วฉันเองก็กำลังห้ามเลือดอยู่ พอแผลหายเมื่อไหร่ก็จะรีบตรงไปที่ยูบาทันที แล้วจะส่งข่าวมาไม่ต้องเป็นห่วงนะ....แล้วก็ยินดีที่เธอเจอคนที่ชอบแล้วนะ"
"เอ๋?"วี่วี่หน้าแดงขึ้น ก่อนโคซาจะโดนพาไป
"เดี๋ยวก่อนสิหัวหน้า โคซา มันไม่ใช่อย่างงั้น"วี่วี่พยายามแก้ตัว
"ไม่ต้องห่วงน่าพี่ ฮิๆๆ"มี่มี่หัวเราะ
_____________________________
"ฝนตกลงมาแล้ว!!!"
"ฝนน่ะไม่ได้ตกลงมานานตั้ง3ปี"
"การปฏิวัติจบลงแล้ว เจ้าพวกลูกใจร้อนนั้นจะได้กลับมาหาพวกเราซะที"
ประชาชนต่างมองฝนที่ตกหนัก เด็กหัวเราะอย่างมีความสุข
ทางด้านตะวันตก เมืองเรนเบสก็หัวเราะและมีความสุขกับฝนที่ตกลงมา
_______________________
ฝนตกลงมาที่เอลูมาลูที่ฝั่งตรงข้ามแม่น้ำ
"โอ้วๆๆๆ"เหล่าพะยูนกังฟูร้องตะโกนอยู่บริเวณเรือโกอิ้งแมรี่ รอการกลับมาของลูกเรือ
_______________________
ที่ยูบา โตโต้นั่งอยู่ในหลุมที่เขาขุดมองฝนที่ตกลงมา
"ลุงนี่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็เอาจริงเสมอเลยนะ ยูบาน่ะมันตายไปแล้ว เหลือแต่ลุงที่อยู่ที่นี่ ลุงคิดจะทำอะไรกันแน่เนี่ย คิดจะตายไปพร้อมกับเมืองนี้รึไง? คิดอะไรอยู่?"
"ดูสิโคซา ฝนตกลงมาแล้ว มันก็แค่3ปี แค่3ปีเท่านั้นเอง ฝนเอ๊ย"
________________________
ฝนตกลงมาไม่หยุดแม้จะถึงกลางคืนแล้ว
ภายในวังกลุ่มหมวกฟางกำลังนอนหลับอยู่ในห้องพักเต็มไปด้วยเสียงกรน วี่วี่มองออกไปนอกหน้าต่างดูฝนที่ตกลงมา
ประตูเปิดออก วี่วี่หันไปเห็นว่าเป็นอีการัม
"ท่านวี่วี่ยังไม่นอนอีกเหรอครับ?"
"อีการัม"
อีการัมเดินเข้ามาปิดประตูเข้ามาใกล้วี่วี่
"นอนไม่หลับ?"
"ไม่หรอก"วี่วี่บอกเขา"แต่ว่าฉันยังไม่อยากนอน อยากจะอยู่ดูฝนตกต่ออีกสักหน่อยนึงน่ะจ๊ะ เปรู เขา.."
"ครับ เขาเป็นยอดวีรบุรุษของอลาบัสต้าจริงๆ"อีการัมกล่าว
_______________________
เช้าวันรุ่งเรือกองทัพ3ลำจอดอยู่ที่ชายฝั่ง
"ผู้พันสโม๊คเกอร์ ท่านฮินะ"ทหารเรือบอกทั้งสอง"ร้อยโทดีโน่ จ่าทาชิงิมาถึงแล้วครับ"
ขบวนอูฐเดินมา ดีโน่ ทาชิงิและทหารเรือมาพร้อมพวกบาล็อกเวิร์คที่โดนจับ
"ยินดีต้อนรับกลับครับ"ลูกเรือของฮินะเรียงแถวยกมือทำความเคารพ
"ดูดีนี่นาร้อยโท"ฮินะมองดีโน่ที่เหลือแขนข้างเดียว
"สวัสดีครับคุณฮินะ"ดีโน่ตอบแค่นั้นแล้วเดินผ่านเธอไป
"ไม่ได้เจอกันซะนานนะทาชิงิจัง"ฮินะทักทาย
"คุณฮินะ"ทาชิงิพูดขณะเดินผ่านฮินะตามดีโน่ไป แต่เธอก็นึกถึงเรื่องมารยาท"ฉันเหนื่อยนิดหน่อยน่ะคะ ขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะคะ"
"หือ?"ฮินะมองดูทหารเรือทั้งสองเดินไปที่บันไดขึ้นเรือ ซึ่งด้านบนสโม๊คเกอร์นั่งสูบซิการ์อยู่
"เรากลับมาแล้วครับกัปตันสโม๊คเกอร์ ได้รับรายงานฉันแล้วรึไม่?"ดีโน่กล่าว
"ฉันได้รับแล้ว"สโม๊คเกอร์ตอบ"แล้วเรื่องเจ้าหมวกฟางล่ะ?"
"ขอโทษนะคะ"ทาชิงิกล่าว"ฉันไร้ความสามารถ ทั้งที่น่าจะจับได้แล้วแท้ๆ แต่ว่าฉันยังปล่อยให้หนีไปได้ ในฐานะทหารเรือนี่เป็นเรื่องที่น่าอับอาย"
"ไม่เห็นต้องขอโทษเลย หรือนั้นไม่ใช่ความยุติธรรมที่เธอเป็นคนเลือก?"สโม๊คเกอร์กล่าว
"ไม่ใช่คะ"ทาชิงิตอบ
"จ่าครับ"
"แค่ทำเรื่องที่พอจะทำได้เท่านั้นแหละคะ"ทาชิงิกล่าว
ดีโน่กับทาชิงิต่างนึกถึงคำพูดของคล็อกโคไดล์ ลูฟี่ คิรัวร์
"จระเข้มันไปทางไหน บอกฉันมาเถอะ"ลูฟี่ถาม
"เรารู้ที่อยู่ของศัตรู แต่ก็ทำได้แค่บอกเขาไปเท่านั้น ทั้งที่เรารู้เรื่องระเบิด แต่ก็ทำได้แค่สนับสนุนพวกเขาเท่านั้น"ทาชิงิกล่าว"ฉันน่ะไม่ได้ทำอะไรเพื่อความยุติธรรมเลยสักนิด"
"เจ้าพวกนั้นที่เราคิดว่ามันเป็นคนเลวจนถึงตอนนี้ ก็ยังก้าวต่อไปเรื่อยๆ เพราะพวกนั้นรู้ว่าในทะเลนี้ ถ้าไม่ก้าวต่อไปก็มีแต่ต้องตายเท่านั้น ทุกคนก็รู้อยู่แล้ว ตั้งแต่ก้าวเข้ามาในทะเลนีแล้ว
ดีโน่กับทาชิงิเดินขึ้นบันไดผ่านสโม๊คเกอร์ไป
"กัปตันสโม๊คเกอร์ ผมขอตัวไปให้แพทย์ดูว่าจะทำอะไรได้บ้างก่อน"ดีโน่กล่าว
"ขอโทษนะคะ ฉันขอตัวไปพักผ่อนก่อนคะ"ทาชิงิกล่าว
"ไอ้พวกบ้า"สโม๊คเกอร์เรียกพวกเขาที่เดินไป"ถ้าพวกแกเจ็บใจจนอยากจะร้องไห้ ก็จงเข้มแข็งขึ้นซะสิ"
"รับทราบครับ/คะ"ดีโน่กับทาชิงิกล่าว
"พวกนายเองก็ด้วย"สโม๊คเกอร์มองทหารเรือด้านหน้า"จงเข้มแข็งขึ้นให้ได้เท่าพวกเขาล่ะ เอ้า รีบไปเอาเจ้านั้นขึ้นเรือเร็วเข้า"
"ครับ!!!!"
"ผู้พันสโม๊คเกอร์ มีการติดต่อมาจากศูนย์บัญชาการครับ"ทหารเรือแจ้ง ขณะที่กองทัพกำลังคุมพวกบาล็อกเวิร์คขึ้นเรือ
"คนที่กำลังพูดน่ะคือผู้พันสโม๊คเกอร์รึเปล่าครับ?"
"ใช่"สโม๊คเกอร์ตอบ
"เรื่องที่คุณสามารถจับคล็อกโคไดล์ได้คราวนี้น่ะ พวกเบื้องบนลงความเห็นกันลงมาแล้วนะครับ ว่าจะให้รางวัลอย่างงามเลยเชียวล่ะ"
"จับอย่างงั้นเหรอ? เฮ้ เดี๋ยวก่อน คนที่ล้มคล็อกโคไดล์ได้น่ะไม่ใช่พวกเรานะ ได้ฟังที่รายงานไปบ้างรึเปล่าเนี่ย?"
"แล้วทางเราจะจัดการเลื่อนยศให้คนละหนึ่งขั้นด้วยนะ แล้วก็..."
"เฮ้!!!ฟังนะ!!! คนที่จัดการคล็อกโคไดล์กับทำลายบาล็อกเวิร์ค คนที่ต่อสู้กับคล็อกโคไดล์มาถึงเดี๋ยวนี้คือเจ้าหมวกฟางกับนามิคาเสะต่างหาก"
"พูดไปก็เท่านั้นแหละน่าสโม๊คเกอร์"ฮินะกล่าวขึ้น"พวกรัฐบาลน่ะตั้งใจจะทำแบบนี้มาตั้งแต่แรกอยู่แล้วล่ะ นายคิดเหรอว่าพวกนั้นจะยอมรับเรื่องที่โจรสลัดจะเป็นผู้กอบกู้อาณาจักรอลาบัสต้าได้น่ะ ไม่มีทางหรอกน่า"
"ขอเรียนเชิญทั้งสามคนมารับยศที่ศูนย์บัญชาการด้วย"
"งี่เง่า!!!!"สโม๊คเกอร์ตะโกน
"สโม๊คเกอร์ ใจเย็นๆสิ ต่อต้านไปตอนนี้รู้ไหมว่าตัวเองจะต้องเป็นยังไง"ฮินะกล่าว
"พวกเราเป็นคนจัดการเจ้าคล็อกโคไดล์เหรอ ถ้าจัดการเรื่องนี้ไม่ได้ลูกน้องฉันคงร้องไห้โหแน่เลย นี่ แกช่วยจัดการไปบอกพวกตาแก่เบื้องบนด้วย"สโม๊คเกอร์ตะโกน
"อ๋อ ได้สิครับ"
"สโม๊คเกอร์คุง"ฮินะร้องห้าม
"ของพรรค์นั้นใครจะไปเอา!!!!"สโม๊คเกอร์พูดแล้ววางสายไป"คลิ๊ก!!!!"
ความคิดเห็น