คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #74 : ม็อคทาวน์(RE2)
"อุซปยังอีกเหรอ?"ลูฟี่ถาม
"เออ ยังมองไม่เห็นเลย"อุซปกล่าว
"มันไม่ไกลขนาดนั้นไม่ใช่เหรอ? เจ้าเกาะจายานั่นน่ะ"โซโลกล่าว
"นั่นสิ สภาพอากาศเมื่อกี้ก็โอเคตลอดนี่นา น่าจะเข้าใกล้พื้นที่ของเกาะแล้วล่ะ"นามิกล่าว
"ถ้าอย่างงั้นที่นั่นอากาศคงดีสินะ"ลูฟี่กล่าว
"ฟังงี้แล้วรู้สึกดีจังเลย"ช็อปเปอร์พูดมองไปที่นกนางนวล"อากาศอย่างงี้ดีจังเลยนะ พวกนกนางนวลนั่นก็คงจะรู้สึกดีเหมือนกันนะเนี่ย"
"ตุ้บๆๆ!!!"ทันใดนั้นนกนางรวลทั้ง3ก็ร่วงตกลงมาบนดาดฟ้า
"อ๊า โดนยิงแล้วจ้า!!!!"ช็อปเปอร์รีบวิ่งไปดูนกนางนวล
"งั้นก็เอาไปทำนกย่างกินเลย"ลูฟี่ออกความเห็น ไม่มีใครสนใจ
"โดนยิงเหรอ ฉันไม่ได้ยินเสียงปืนเลยนี่นา"อุซปที่อยู่บนเสากระโดงเรือกล่าว
"นี่ไงลูกปืนน่ะ"ช็อปเปอร์หยิบกระสุนที่โดนนกนางรวลออกมาให้ดู"ดูจากทิศทางปืนแล้วมันมาจากทางโน้นน่ะ"
ช็อปเปอร์ชี้ไปทางหน้าเรือ
"ฉันไม่เห็นอะไรเลยนอกจากท้องฟ้าและมหาสมุทร"เอลซ่ากล่าว
"ยังมองไม่เห็นเกาะเลยนี่ จะไปยิงโดนได้ยังไง ช็อปเปอร์มันเป็นไปไม่ได้หรอก"นามิเดินมาหน้าเรือพูดขึ้น
"นายจะบอกว่ามีคนยิงจากเกาะที่เรายังไม่เห็นเหรอ ไม่มีทางหรอกน่า"อุซปเสริม
"แต่ว่าฉันดูอยู่ตลอดเลยนะ"ช็อปเปอร์ยังเถียง
"ฮะๆๆ ถ้างั้นเขาใช้ปืนอะไร มองยังไง ใช้ความสามารถอะไรในการยิง แค่ยิงมั่วๆแล้วก็ฟลุ๊คโดนแค่นั้นเองแหละน่า"อุซปกล่าว
"ซันจิทำนกย่างที"ลูฟี่ยื่นนกนางนวล2ตัวที่ตายแล้วให้ซันจิ
ช็อปเปอร์ได้แต่เงียบมองไปด้านหน้าเรือ
_______________________
ไม่มีใครรู้ว่าช็อปเปอร์พูดถูก จายาอยู่เลยเส้นขอบฟ้าไป
บนหลังคาบ้านหลังเล็กๆ มีชายร่างผอมสวมแว่นตาเลนเป้าใหญ่ที่ตาซ้ายและสวมชุดสีน้ำเงิน ถือปืนยาวผิดปกติไว้กระบอกนึงที่มีควันเพราะพึ่งยิงไป ใกล้ปากกระบอกมีเป้าเล็งช่วยขยายระยะยิง
"น่าสงสาร"มือปืนพูดขึ้นมา"น่าเสียดายนะ มีตัวนึงที่ไม่ยอมตาย แต่การที่ตัวนั้นยังรอดอยู่ได้เนี่ย เพราะว่าวันนี้เป็นวันโชคดีของเจ้านะ"
________________________
ไกลออกไปที่ร้านบาร์ไวท์เชอรี่ ชายสองคนกำลังนั่งเล่นไพ่ คนร่างผอมโชไพ่ออกมาให้ดู
"เท่านี้เงินที่อยู่ในมือของนายก็เป็นศูนย์แล้วนะ"ชายร่างสูงใหญ่ ผมสีเทาและสวมที่คาดหัวสัญลักษณ์คนโดนแขวนคอ เป็นโจรสลัดโรชิโอนั่นเอง"ที่เหลือจะเอาเสื้อผ้ามาเดิมพันมั้ยล่ะ"
"โชคไม่ดีเลยนะนายเนี่ย ถ้ารู้ชื่อหมอนั้นละก็ไม่ว่าจะเป็นใครก็เอาชนะไม่ได้หรอก"
"โทษทีนะขอเงินทั้งหมดนี้ไปละนะ"โรชิโอยื่นมือไปหยิบเงิน แต่แล้วชายที่เล่นไพ่ด้วยคว้ามือของเขาไว้"ปล่อยซะทีน่า แกแพ้แล้วนะ"
"กึกๆๆ"ผู้เล่นฝ่ายตรงข้ามบีบแขนโรชิโอแน่นทำให้เขาเจ็บ
"แกน่ะเมื่อกี้เล่นโกงใช่มั้ย"
"อะไรของแก ข้าน่ะรึจะโกง"
"เออสิ แกน่ะเล่นโกงเมื่อกี้นี้"
"อย่ามาพูดพล่อยๆนะเจ้าเด็กน้อย"
"ซาคีส!!!"เขาเรียกชายที่อยู่ฝั่งตรงข้ามบาร์
"หือ อะไร?"ชายที่นั่งอยู่ตรงบาร์เทนเดอร์โอบแขนรอบแฟนสาวเขา มีผมสีฟ้า สวมแว่นกันแดดสีม่วงและเสื้อคลุมขนสัตว์หันมามองทางนี้ สัญลักษณ์ที่หน้าอกขวาเป็นหัวกะโหลกทรงวงกลมมีรอยโดนตัดแทยงมุม
"แกก็เห็นใช่มั้ย
"โกงเหรอ? ใช่สิ เจ้านั้นมันเล่นโกงนี่นา"ซาคีสหันมามองทางนี้
"เงียบไปเลย ข้าน่ะเป็นใครรู้เปล่า!!!"โรชิโอชักปืนออกมา
ก่อนที่โรชิโอจะยิงก็โดนฝ่ายตรงข้ามเตะใส่กระเด็น ปืนหลุดมือกระสุนลั่นไปโดนหน้าต่างด้านหลัง โรชิโอกระเด็นกระแทกหน้าต่างตกลงไปด้านล่าง
"ตึง!!!!"โรชิโอกระแทกโดนเกวียนด้านล่างพังเละ
ชายที่จัดการโรชิโอยืนอยู่ที่หน้าต่าง เขาเป็นชายผิวน้ำตาล มีผมสีทองสั้น มีแผลรอยถูกเย็นบนหน้าผากและแลบลิ้นออกมา เขาคือไอ้หมาบ้าเบรามี่ กัปตันกลุ่มโจรสลัดเบรามี่ที่มีค่าหัว55ล้านเบรี
"ฮะๆๆๆ"
______________________
ในที่สุดกลุ่มหมวกฟางก็แล่นเรือมาเข้าใกล้ฝั่งม็อคทาวน์บนเกาะจายา
"โห แจ๋วไปเลย มองเห็นเรือโน้นแล้ว"ลูฟี่ร้อง
"โอ้โหยังกับรีสอร์ทไม่มีผิดเลยแฮะ"อุซปกล่าว
"รีสอร์ทเหรอ?"ช็อปเปอร์ร้อง
"ไปเรื่อยๆเลยแมรี่"ลูฟี่กระตือรือร้นจะเข้าไปในเมือง
"จริงด้วย อยากจะเข้าไปเดินเที่ยวพักผ่อนให้สบายๆจัง"นามิกล่าว
"ฉันว่าเราคงไม่มีโอกาสหรอกนะ"คิรัวร์มองไปที่เรือลำอื่นๆ"เรือที่จอดอยู่ทั้งหมดเป็นเรือโจรสลัด"
"ไม่มีทางน่า"นามิหัวเราะฝืนๆ"เรือโจรสลัดจะไปจอดอยู่ในท่าแบบนั้น--"
"ช่วยด้วย ฉันยังไม่อยากตาย!!!!!"เสียงร้องในเมืองดังขึ้น
"นี่มันเมืองอะไรกันเนี่ย!!!!"ช็อปเปอร์ นามิ และอุซปร้องไห้
________________________
นักสู้คนนึงยืนอยู่เหนือคนของกลุ่มโจรสลัดโรชิโอ
"ฮ่าๆๆๆ ช่างอ่อนแอจริงๆ"ชายร่างใหญ่บอกกับชายที่เขาซัดหมอบ เขาเป็นชายร่างใหญ่เป็น2เท่าของคนปกติ มีกล้ามเนื้อขนาดใหญ่ ขาของเขาผอมถ้าเทียบกับขนาดของแขน ทำให้ดูเหมือนกอริลลา สวมผ้าคาดหัวสีม่วงเข้มปิดหน้าส่วนบนโผล่แค่ตาและสวมที่คาดเข็มขัดเหมือนเป็นแชมเปี้ยน
"เฮ้ หมอนี่มันคนของกลุ่มโรชิโอค่าหัว42ล้านเบรีเชียวนะ เมื่อกี้ฉันเห็นคนที่เล่นไพ่ชนะโรชิโอถูกฆ่าต่อหน้าต่อตาเลยนะรู้มั้ย ถ้าเจ้านั้นรู้เข้าละก็นายระวังตัวให้ดีก็แล้วกัน"ชายคนนึงเตือน
________________________
เบรามี่กำลังนั่งดื่มในบาร์กับซาคีสและแฟนสาวของเขา
"เรานั่งดูเมื่อกี้ มีการโกงซะที่ไหนกันล่ะ"
"เจ้าคนที่จัดการโรชิโอได้นี่มัน"
"ไอ้หมาบ้าเบรามี่ไง"
"เจ้านั้นเหรอเบรามี่ ค่าหัว55ล้านเบรีเนี่ย หมาบ้าเบรามี่เนี่ยนะ"
บนถนนด้านล่างโรชิโอไม่ขยับหลังตกลงไปกระแทกรถเกวียน
"กัปตัน"
"ใครเป็นคนทำกัปตันเนี่ย กัปตัน"
"เรียกหมอมาดีกว่านะ หมอมาเร็วเข้าหมอ"
เบรามี่ได้ยินจากด้านบนบาร์แล้วกระโดดลงจากชั้น5ลงไปที่ถนนด้านล่าง เขาไม่ปล่อยให้ศัตรูที่แพ้เขาไปแล้วมีโอกาสได้กลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม
_____________________
เรือแมรี่กำลังเข้าไปใกล้ท่าเรือ ขณะที่คิรัวร์พึ่งอาบน้ำเสร็จและสวมกางเกงกำลังจะใส่เสื้อ
"ก็อกๆๆๆ"มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น"ว่าไง?"
คิรัวร์หันไปมองและเห็นโรบินยืนอยู่หน้าประตู เขาหน้าแดงเพราะไม่ได้ใส่เสื้อและนักโบราณคดีสาวกำลังจ้องมาที่เขา
"อะไรทำให้เธอมาที่นี่?"คิรัวร์พึมพำหันไปมองเธอ"ชอบที่เห็นไหม?"
"ไม่....เธอเป็นคนเจ้าชู้เหรอ?"โรบินถาม
"เรื่องเจ้าหญิงสินะ ผู้ชายก็อย่างงี้แหละ แต่อย่างน้อยไม่เท่าไอ้กุ๊กหื่นนั่นหรอก แต่เธอสำคัญที่สุดนะ"คิรัวร์พูดยิ้มแล้วโรบินอายเล็กน้อยแต่เก็บอาการไว้
"แล้วมีอะไร?"คิรัวร์ถาม
"ฉันจะไปซื้อของ อยากจะไปด้วยไหม?"โรบินชวน
"แน่นอน"คิรัวร์ยิ้มออกมา
เมื่อคิรัวร์แต่งตัวเสร็จแล้วเดินลงมาจากเรือพร้อมคนอื่นๆ
"โอ้โห มีคนแปลกๆเพียบเลยนี่นา"ลูฟี่กล่าว
ตอนนี้ลูฟี่ โซโล คิรัวร์และโรบินลงมาที่ท่าจอดเรือ ตอนนี้คิรัวร์สวมเสื้อสูทสีดำและหมวกสีดำเหมือนมาร์เฟีย โรบินสวมเสื้อสีม่วง
"เมืองนี้น่าสนุกดีนี่"โซโลกล่าว
"แยกกันไปหาข้อมูลแล้วกัน"คิรัวร์กล่าว
"ตลกน่า คิดเหรอว่าเจ้าสองคนนั้นจะกลับมาโดยที่ไม่ก่อเรื่องได้อย่างงั้นเหรอ"นามิมองลูฟี่กับโซโลอย่างกังวล วีวี่ก็น่าห่วงไม่น้อยเพราะเห็นเรื่องผิดๆเป็นไม่ได้
"เออนี่ ดูจากสภาพเมืองแบบนี้แล้วเนี่ย คงจะไม่มีทางเป็นไปได้เลยแฮะ"อุซปกล่าว
"ถ้างั้นปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้"นามิโดดลงจากเรือ"ไปเถอะวีวี่"
"เอ๋ คะ"วีวี่รีบตามลงไป
"เฮ้ยนามิ วีวี่!!!"อุซปร้อง
"รอด้วยลูฟี่ โซโล"นามิกับวีวี่วิ่งตามลูฟี่กับโซโลไป
"ไปซะแล้ว"ช็อปเปอร์กล่าว
"มี3คนนั้นอยู่คงไม่เป็นไรหรอก"อุซปกล่าว
"ถ้าคุณนามิ วีวี่จังและโรบินจังไปผมก็ไปด้วย"ซันจิจะลงไปอีกคน
อุซปกับช็อปเปอร์ต่างผลักซันจิไม่ให้ลงจากเรือ
"นายห้ามไปนะ"อุซปร้อง
"อะไรเล่าปล่อยนะ"ซันจิสะบัดขาแต่พวกเขาเกาะแน่น
"ไหวล่ะอย่าไปเลยนะ"ช็อปเปอร์
"ถ้านายไปละก็เรือลำนี้โดนโจมตีจะทำยังไง แถมที่นี่ยังมีเซียร์อยู่นะ"อุซปร้องหาข้ออ้าง ถึงแม้เซียร์จะช่วยคุ้มกันเรือได้ก็ตาม
"เออ รู้แล้ว ปล่อยได้แล้ว"ซันจิกล่าวหันไปมองหญิงสาวคนเดียวบนเรือ"ถ้างั้นระหว่างรอมาดื่มชากันไหมครับเซียร์จัง"
"ฉันจะไปยกน้ำหนักที่ห้อง อย่ามารบกวนนะ"เซียร์เดินไปที่ห้องผู้หญิง
มีความเงียบในหมู่ชาย3คน โดยเฉพาะซันจิที่ผู้หญิงทิ้งไปหมด
"ซันจิชาล่ะ?"อุซปถามขึ้น
"ชงเองสิ"ซันจิตอบ
_______________________
"ฉันสาบานว่าจะไม่ก่อเรื่องในเมืองนี้เด็ดขาด"ลูฟี่กล่าว
"ดีมาก ห้ามจริงๆนะทั้งคู่เลย"นามิย้ำ
"อื่อ"ลูฟี่กล่าว
"เออ"โซโลกล่าว
"อะไร ตอบแบบไม่ใส่ใจแบบนี้เหรอ พวกเธอเนี่ยถ้าก่อเรื่องขึ้นมาละก็จะไม่สามารถอยู่ที่เมืองนี้ต่อได้นะ ถ้าเป็นแบบนั้นก็ไม่รู้วิธีไปเกาะแห่งท้องฟ้ารู้มั้ย"นามิกล่าว
"เออ"ลูฟี่ตอบ
มีชายล้มลงจากม้าด้านหน้า เขาเป็นชายสวมหมวกดำ ผมสีบลอนด์อ่อนๆและจมูกที่ยาวกว่า2เท่าของคนปกติ สีหน้าดูซีดเหมือนคนป่วยหนัก
"อะไรน่ะ?"นามิถาม
"ดูสิตกม้า"ลูฟี่กล่าว
"เออตกม้า"โซโลกล่าว
"เป็นอะไรไหมคะ"วีวี่ถามอย่างเป็นห่วง
"อา โทษทีพวกนายน่ะช่วยยกฉันขึ้นมาทีเถอะ"คนป่วยพูด
"ไม่มีแรงจะลุกเองรึไง?"โซโลถาม"ลูฟี่ เอ้า"
ทั้งสองไปยืนคนละด้านจับชายป่วยโยนขึ้นไปนอนบนบังเหียนม้าสีขาว
"โทษทีนะ ได้ขึ้นสักที ฉันน่ะตั้งแต่เกิดมาก็ร่างกายอ่อนแอแล้ว ไปกันเถอะสตรองเกอร์"
ม้าที่ป่วยเหมือนเขาหน้าล้มลงพื้น
"ม้าก็เหมือนกันเหรอเนี่ย"ลูฟี่กับโซโลกล่าว
ทั้งสองดึงม้าสตรองเกอร์ขึ้นมา
"ลำบากหน่อยนะ เอ้านี้แทนคำขอบคุณ"ชายหนุ่มยิ้มกว้างเอาตะกร้าแอปเปิ้ลให้พวกเขาหยิบไปกิน
"เอ่อ ไม่ดีกว่าคะ"วีวี่ปฎิเสธ มันดูน่าสงสัยและเธอไม่อยากรับของคนแปลกหน้า
"น่าสงสัยเหลือเกิน จะไปไหนก็รีบไปซะ"โซโลกล่าว
"เฮ้ย แอปเปิ้ลนี่นากินละครับ"ลูฟี่หยิบแอปเปิ้ลมาและกัดไปคำนึง
"บรึ้ม!!!!!!!"เกิดระเบิดไกลออกไปทำให้มีรูทะลุกำแพงร้าน
"เกิดอะไรขึ้นน่ะ?"นามิตกใจ
"นั่นมันคนที่รับแอปเปิ้ลจากชายแปลกๆนั่นนี่นา พอกินแล้วละก็ระเบิดตูมเลย"
"อึก"ลูฟี่กลืนแอปเปิ้ลลงท้อง
"ฮี่ๆๆ"ชายป่วยหัวเราะออกมาเบาๆ
"ไม่จริงน่า คุณลูฟี่รีบคายออกมา ที่กินเมื่อตะกี้คายออกมาเดี๋ยวนี้เลย!!!!"วีวี่ตะโกน
"ฉันกลืนเข้าไปแล้ว"ลูฟี่ตอบ
"แกเป็นใครกันแน่"โซโลถามจับดาบ
“ฮะๆๆ ไม่เป็นไรหรอกน่า ถ้าพลาดละก็กัดคำเดียวก็ไปโลกโน้นแล้วล่ะ เจ้านี้น่ะโชคดีจริงๆนะเนี่ย”
คนป่วยขี่ม้าเดินจากไป
_______________________
ที่ร้านไวท์เชอรี่มีสภาพเหมือนโดนปืนใหญ่ยิงเข้ามา ฝูงชนมาชุมนุมกันที่ถนนหน้าร้าน
“เฮ้ย นี่อะไรเนี่ย”
“ศพของพวกโรชิโอ”ชายคนนึงกล่าว แม้โรชิโอจะเป็นโจรสลัดทีร้ายกาจแต่วิธีการที่เบรามีกำจัดพวกเขาก็น่ากลัว
“ยังกับร่องรอยของสงครามอย่างงั้นแหละ”
“จริงๆขนาดผู้ที่เห็นเหตุการณ์กับตาตัวเองยังไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นเลยละนะ ที่รู้ก็คือคู่ต่อสู้ของโรชิโอก็คือเบรามี่ที่อยู่ตรงนั้นไง”
“หมาบ้าเบรามี่น่ะเหรอ?”
“เออ”
“เจ้านั้นน่ะจะต้องมีพลังของผลปีศาจอย่างแน่นอน”
สิ่งที่เหลือไว้เพียงอย่างเดียวของโรชิโอคือผ้าโพกหัวเปื้อนเลือด
_________________________
“นี่มันอะไรกันแน่เนี่ยเมืองนี้”นามิพูดอย่างโมโห
“น่า อย่าคิดมากสินามิ”ลูฟี่พูดขณะเอามือไว้หลังหัว
“เธอนี่นะ เมื่อกี้เกือบจะตายอยู่แล้วนะ”นามิกล่าว
“เออ มันก็จริงอยู่น่ะนะ”ลูฟี่กล่าว
“อยากตายนักรึไงห๊ะ”นามิตะโกน
“โอ้ ฮะๆๆๆ”ชายร่างใหญ่สวมหน้ากากที่เรียกตัวเองว่าแชมเปี้ยนอยู่บนหลังคาสูง
นามิที่ปวดหัวกับเมืองนี้ไม่สนใจเดินจากไป แต่ลูฟี่กับโซโลไม่ได้ตามมา
“หมอนั้นอีกแล้วเหรอเนี่ย”
“มีคนซวยกี่คนแล้วละเนี่ย”
“เจ้านั้นมันไม่ใช่คนที่มีค่าหัวซะด้วยสิ เป็นใครกันแน่นะ”
“เอาเถอะน่า ไม่เห็นจะต้องรู้เลย ก็แค่อย่าไปยุ่งกับเจ้านั้นก็พอแล้ว เจ้าแชมเปี้ยนแห่งการต่อสู้นั่นน่ะ”
“แชมเปี้ยน?”ลูฟี่กับโซโลหยุดเดินหันไปมอง
“จะไปยุ่งกับมันทำไมกันเล่า”นามิตะโกนใส่พวกเขา”เมืองแบบนี้เนี่ยจะไปหาข่าวสารได้จริงๆน่ะเหรอ?”
พวกลูฟี่เดินมาจนผ่านประตูทางเข้าที่เขียนว่า”ทรอปิคอล โฮเทล”
“ที่นี่ล่ะเป็นไง?”โซโลถาม
“อืม ท่าจะไม่ค่อยหนวกหูเท่าไหร่นะ”ลูฟี่แสดงความเห็น
“แต่ว่านะที่นี่สวยจังเลย”นามิเดินผ่านมองดูโรงแรม”ถึงแม้เมืองมันจะแย่ไปหน่อย แต่ก็มีที่ดีๆแบบนี้เหมือนกันนะ”
ตัวโรงแรมสร้างอยู่ริมทะเล ตัวอาคารเป็นหลังคาทรงสามเหลี่ยมเหมือนพวกวัดหรือราชวัง
“ทะเลเนี่ยมีที่แบบนี่ด้วยเหรอ? อย่างกับรีสอร์ตกลางทะเลเลย”โซโลกล่าว
“แต่ไม่มีคนเลยน่ะ น่าจะมีกลิ่นของอาหารอร่อยๆบ้างนะ”ลูฟี่กล่าว
ตอนนั้นเองชายตัวเล็กมีหนวดสวมผ้าโพกหัวเดินเข้ามา
“คุณลูกค้าครับ เข้ามาเองแบบนี้ไม่ได้นะครับ ตอนนี้โรงแรมของเราน่ะครับ คุณเบรามี่ได้ทำการจองเพียงผู้เดียวหมดแล้ว ลูกค้าคนอื่นน่ะไม่สามารถเข้าได้น่ะครับ ได้โปรดเถอะครับ”
“ที่นี่เป็นโรงแรมอย่างงั้นรึ?”
“ถ้าคุณเบรามี่มาเห็นเข้าละก็จะเกิดเรื่องได้นะครับ เพราะงั้นได้โปรดเถอะครับได้โปรด”
“อะไรกันน่ะ เข้านิดหน่อยไม่เป็นไรเลย”
“ใครกันน่ะเบรามี่เนี่ย?”
“เฮ้ เกิดอะไรขึ้นน่ะ?”เสียงจากทางเข้าดังทำให้พนักงานสะดุ้ง คนที่เข้ามาคือซาคีสที่มีค่าหัว42ล้านกับแฟนสาวผมทองสวมแว่นกัแดด”อะไรกันน่ะพวกสกปรกพวกนี้ มาจากไหนกันเนี่ย”
“คุณซาคีส ขอต้อนรับกลับครับ คือพวกนี้ก็คือ---“
“ไม่ต้องพูดแล้วล่ะ รีบๆไล่ไปสิ รู้ไหมต้องเสียเงินเท่าไหร่เพื่อเช่าที่นี่มาทั้งหมด”แฟนของซาคีสตะโกน
ซาคีสเดินเข้ามาหาลูฟี่ เขาตัวสูงใหญ่กว่าลูฟี่มาก
“เพราะอย่างงี้แหละ กลับไปได้แล้วเจ้าเด็กบ้า”ซาคีสกล่าว
“เฮ้ยนี้ ขอซัดเจ้านี้ให้กระเด็นหน่อยได้ไหม?”ลูฟี่ถาม
“ไม่ได้”นามิร้อง
“เฮอะ ฮ่าๆๆ จะอัดข้าคนนี้ให้กระเด็นอย่างงั้นเหรอ เป็นเด็กน่าสนุกดีนี่ ถึงงั้นก็เถอะท่าทางจะจนน่าดู เอ้า”ซาคีสโยนเงินในกระเป๋ามาโปรยลงพื้นด้านหน้าพวกเขา”เอาไปซื้อชุดดีๆใส่ซะไอ้หนู”
“ซาคีสก็เสียของเปล่าๆน่า ให้พวกนี้เนี่ยนะ”
“ฮะๆๆ ดูเหมือนเอาเงินไปทิ้งชักโครกนั่นแหละน่า”
“เฮ้ ให้จริงอ๊ะ”ลูฟี่จะรับเงินไว้ก็โดนนามิดึงพาออกจากโรงแรมไป
“ไปกันเถอะ มันไม่ตลกเลยนะทำแบบนี้”นามิกล่าว
“อย่าดึงสิ!!!”ลูฟี่ร้อง โซโลตามหลังไปเงียบๆ
“อะไรกัน ไม่ต้องการอย่างงั้นเหรอ ฮ่าๆๆๆ”ซาคีสเยาะเย้ย
“ซาคีส ลิลลี่ อย่าไปดูถูกพวกนั้นมากเชียวนะ”
เสียงดังมาจากชายผมทองสวมแว่นกันแดดที่นั่งอยู่กับคนที่เหลือของกลุ่มโจรสลัดเบรามี่
“อะไร อยู่นั่นเองงั้นเหรอ”ซาคีสเดินเข้าไปหา
“เจ้าพวกนั้นน่ะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อมาถึงที่นี่เชียวนะ”ชายสวมหมวกขาวเอาใบค่าหัวเก่าของลูฟี่ออกมา”ดูนี่สิ"
เขาส่งใบค่าหัวไปให้หญิงสาวผมชมพูหางม้า
“ถึงงั้นก็เถอะ เมื่อเปรียบเทียบกับเบรามี่แล้วก็แค่ขยะ”
“พวกระดับกลางเนี่ยพยายามเต็มที่แล้วละนะ”
“ก็รู้ๆอยู่ว่าพึ่งจะเริ่มต้นยุคสมัยใหม่ พวกแบบนี้มันเยอะ”
“เห 30ล้านเชียวเหรอ ค่าหัวตอนนี้เนี่ย เอาเจ้านี้ให้เบรามี่ดูดีกว่า”ซาคีสดูใบค่าหัว
ทางด้านคิรัวร์ และโรบินมาที่ย่านตลาดเพื่อหาซื้อเสื้อผ้าให้ พวกเขาถามหาข้อมูลเรื่องเกาะท้องฟ้าไม่กี่คน พวกเขาไม่รู้และบางคนก็บอกว่าพวกเขาบ้าและหัวเราะเยาะ
โรบินไปหาซื้อชุดในร้าน ขณะที่คิรัวร์รออยู่ด้านนอก
ตอนนั้นเองพวกเขาก็เห็นชายที่เรียกตัวเองว่าแชมเปี้ยนตะโกนบนหลังคา
“หมอนั้นควรจะหุบปาก”คิรัวร์กล่าว
“พวกแกจะไปไหน?”แชมเปี้ยนกระโดดลงพื้นมาเผชิญหน้าพวกเขา”อยากสู้ไหม?"
“แล้วแกจะหุบปากไหม?”คิรัวร์ถาม
“คิรัวร์คุงหยุดนะ”เสียงโรบินดังจากปากที่งอกขึ้นมาจากไหล่เขาพูดขึ้น"เรามาเพื่อหาข้อมูลนะ"
“จะไปไหนก็ไป ฉันกำลังรอแฟนซื้อของอยู่”คิรัวร์กล่าว
“ฉันเข้าใจแล้ว เป็นพวกขี้ขลาดหลบหลังกระโปรงผู้หญิงสินะ”แชมเปี้ยนพูดขึ้น”บางทีหลังชนะนายแล้วพวกเธอจะมากับฉัน”
“เมื่อกี้แกพูดว่าอะไรนะ?”คิรัวร์ถาม
“ฉันบอกว่าผู้หญิงของนายควรมากับลูกผู้ชายตัวจริง”แชมเปี้ยนกล่าว
“พูดแบบนั้นอีกครั้งแล้วฉันจะฆ่านาย”คิรัวร์จ้องมันเขม็ง
“เธอควรเลิกอยู่รอบๆเด็กผู้ชายที่ไม่รู้เรื่องผู้หญิงและไปกับลูกผู้ชายตัวจริง”แชมเปี้ยนกล่าว
คิรัวร์ทนไม่ไหวจะชักดาบ แต่แล้วมีมืองอกมาจับแขนเขาไม่ให้ชักดาบออกมาได้
“ฉันบอกให้หยุดไง”โรบินเดินออกมาจากประตูร้านพร้อม
"คิดจะมีเรื่องกับเราเรอะ สนใจสู้กับฉันไหม" พูดขึ้นมา จ้องแชมเปี้ยนแววตานึกสนุก
"ผลปีศาจแล้วก็จิตสังหารนี่ไม่เบาเลย"แชมเปี้ยนคิดในใจแล้วเดินจากไป
“รู้จักปล่อยผ่านบางอย่างไปบ้างสิ แค่เดินหนีมาก็พอ”โรบินกล่าว
“เธอพูดเหมือนวีวี่”คิรัวร์กล่าว
“เธอเป็นหญิงฉลาด”โรบินกล่าว
คิรัวร์เดินตามโรบินกับ เข้ามาในร้านต่อไป เพราะไม่ไว้ใจให้คิรัวร์คลาดสายตา สองสาวที่เริ่มคุยกันเรื่องเสื้อผ้า เขาพยายามไม่สนใจเสียงของแชมเปี้ยนนอกร้านที่ยังตะโกนให้คนออกมาท้าสู้
ในที่สุด ก็เข้าไปเปลี่ยนเสื้อ เหลือแต่พวกเขา โรบินเดินเข้ามาหา
“เมื่อฉันให้เธอมาช่วยถือของก็ควรปล่อยผ่านเรื่องบางอย่างไป”โรบินพูดเรื่องเหตุการณ์เมื่อกี้”แค่หลีกทางเขาบ้าง”
“หึ"คิรัวร์หันไปทางอื่นแต่ก็รับฟัง
___________________________
ด้านนามิ ลูฟี่และโซโลมานั่งดื่มอยู่ที่บาร์แห่งนึง
“หนอย อยากจะไปจัดการมันจริงๆเลย”นามิกล่าว
"แต่ยังไม่แย่หรอกนะ เมืองท่าแห่งนี้มันเต็มไปด้วยพวกที่ใช้เงินมือเติงแบบพวกโจรสลัดแบบนี้แหละนะรู้เปล่า"บาเทนเดอร์กล่าว
"ก็มีคนมาเรียกว่าโจรสลัดจนๆนี่นา"นามิบ่น
"ท่าทางจะไม่ใจเย็นลงง่ายๆสินะ"บาเทนเดอร์วางน้ำส้มไว้ข้างหน้านามิ"อันนี้แถมให้แล้วกัน"
นามิยิ้มให้ของฟรีดื่มน้ำส้ม
"พวกหัวแข็งมันรวมตัวกันอยู่ยังงี้มันก็ต้องมีเรื่องต่อยตีกันอยู่ จะไปใส่ใจมันทุกเรื่องก็อยู่เมืองนี้ไม่ได้หรอก อย่าไปยุ่งกับพวกนั้นก็พอแล้ว"
"แต่ว่ารู้สึกแย่จริงๆนะเมืองนี้"นามิกล่าว
"ฮะๆๆ ช่างเป็นคนที่ซื่อตรงจริงๆเลยนะเธอเนี่ย แต่ว่าแย่หน่อยที่คนที่ซื่อตรงในเมืองนี้มันน้อยหน่อย ระหว่างนั่งรอล็อคตำแหน่งก็อดทนหน่อยก็แล้วกัน ถึงเวลาก็ค่อยไป"
"4วันเหรอ"นามิมองล็อคโพสที่ชี้ขึ้นฟ้า"งั้นก็อยู่ได้ไม่ถึง2วัน นี่ลุงคะ--"
"เฮ้ย ลุง!!!"ลูฟี่กับชายร่างใหญ่ข้างๆตะโกนพร้อมกัน
"มีอะไรเหรอ?"บาเทนเดอร์ถาม
"พายเชอรี่นี่สุดแสนจะห่วย/อร่อยจริงๆเลย"ลูฟี่กับชายคนนั้นตะโกน พวกเขาจ้องกันเมื่อคำพูดพวกเขาแย้งกัน
ลูฟี่กับชายคนนั้นต่างดื่มน้ำอึกใหญ่
"น้ำแก้วนี่ทำไมอร่อย/ห่วยมากๆแบบนี้เนี่ย"ลูฟี่กับชายคนนั้นแย้งกันอีกครั้ง
"แกน่ะลิ้นเพี้ยนรึเปล่า"
"สมองแกเนี่ยท่าจะเพี้ยนนะเนี่ย"
"เอาน่าฉันไม่ใช่กุ๊กนะ เพียงแต่คือ--"
"นี่ลุง ฉันขอเนื้อ50ชิ้นเป็นของฝากนะ"ลูฟี่เปลี่ยนเรื่องแทรกขึ้น
"ลุง ข้าขอพายเชอร์รี่51ชิ้นเป็นของฝากแล้วกัน"ชายตัวใหญ่พูด
"ไม่เอาล่ะขอเป็น52ชิ้น"
"ก็ดีขอพายเป็น53ชิ้น"
"ไม่ดีกว่า54ชิ้น"
"พาย55ชิ้น"
"เนื้อ60ชิ้น"
"พาย70ชิ้น"
"80ชิ้น"
"100ชิ้น"
ลูฟี่ลุกขึ้นไปยืนบนโต๊ะ ขณะที่ชายตัวใหญ่ยกหมัดเขาขึ้น
"คิดจะหาเรื่องกันใช่มั้ย!!!!!"
"ทำไมมาทะเลาะกันได้เนี่ยเจ้าพวกบ้า"
"ลูฟี่สัญญาแล้วนะ ยิ่งกว่านั้นเงินที่จะซื้อเนื้อหลายสิบชิ้นน่ะมีที่ไหนกันล่ะ ซื้อกลับไม่ได้หรอก"
"แกเป็นโจรสลัดเหรอ?"ชายตัวใหญ่ถาม
"เออ แล้วไง"
"ค่าหัวเท่าไหร่?"
"30ล้าน"ลูฟี่
"จริงสิลูฟี่"โซโลนึกได้ว่าลูฟี่ยังไม่รู้"พวกเราน่ะ--"
"30ล้าน? โกหกไม่มีทางเป็นไปได้หรอก"
"โกหกซะที่ไหนล่ะไอ้บ้า"
"หยุดนะ"โซโลห้าม
"นี่ ในร้านอย่าใช้ความรุนแรง"บาเทนเดอร์เอาถุงกล่องมาวาง"นี่นายเอานี่แล้วกลับไปได้แล้วนะ พาย50ชิ้น"
ชายร่างใหญ่และลูฟี่จ้องกันอีกครั้งก่อนที่เขาจะหยิบถุงและเดินออกจากร้าน
ในตอนที่เขาเดินออกจากร้านไปเบรามี่ก็สวนทางมาโดยใส่ชุดเสื้อคลุมสีฟ้า ชายร่างใหญ่มองเบรามี่ที่เดินเข้าไปในร้านแล้วจากไป
"โจรสลัดที่ใส่หมวกฟางอยู่ที่นี่รึเปล่า?"เบรามี่ถามขึ้นมา
พวกลูฟี่หันไปมองขณะที่คนอื่นในร้านมองด้วยความตกใจ
"นั่นมันเบรามี่นี่นา"
"แกน่ะเหรอค่าหัว30ล้าน ลูฟี่หมวกฟาง"
"อะไรกันน่ะ?"ลูฟี่ถาม
"ดูท่าจะมาหาเรื่องกับนายนะ"โซโลกล่าว
"นี่ ลูฟี่คือคนที่จองโรงแรมเมื่อกี้ทั้งหมดไม่ใช่เหรอ?"นามินึกขึ้นได้
เบรามี่เดินเข้าไปหาลูฟี่เงียบๆ ขณะที่คนรอบข้างคุยเรื่องลูฟี่มีค่าหัว30ล้าน
"หมู่นี้เจอคนตัวใหญ่บ่อยจังแฮะ"ลูฟี่กล่าว
"ข้าเอาเหล้าที่แพงที่สุดของที่นี่ ส่วนเจ้านี้ให้ของที่มันชอบไป"
"ได้"บาเทนเดอร์ตกลง ขณะที่เบรามี่นั่งลงข้างๆลูฟี่
"หือ ที่นั่งเต็มหมดเลยนี่นา"ซาคีสเดินเข้ามาในร้านกับกลุ่มโจรสลัดเบรามี่
"อะไรกันน่ะ ร้านนี้สกปรกจริงๆเลย"ลิลลี่กล่าว
"ยิ่งกว่านั้นยังดูถูกๆอีกต่างหาก"
"นั่นมันพวกเมื่อตะกี้นี่"นามิกระซิบ
ชายสองคนล้มลงกองกับพื้นเหนือมีดใหญ่โค้งของซาคีส
"เจ้าพวกโง่นี้ดังไม่รีบลุก เลยต้องเป็นแบบนี้ไง"ซาคีสกล่าว ลูกค้าหลายคนรีบวิ่งออกจากร้านเพราะไม่อยากเจอแบบเดียวกัน ทำให้กลุ่มเบรามี่มีที่นั่งว่าง
"มากันหมดกลุ่มนี้คงไม่ได้มาแค่ดื่มกินแน่"
"ใจเย็นน่าพวกเราไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วย"
"เบรามี่ชอบคนเยอะๆน่ะ"
"แน่นอนอยู่แล้ว"
บาเทนเดอร์วางแก้วไว้ตรงหน้าเบรามี่กับลูฟี่
"เอ้า ดื่มซะ"เบรามี่กล่าว
"โอ้ แต๊งกิ้ว นายก็เป็นคนดีนี่นา"ลูฟี่จะยกแก้วดื่ม ไม่รู้ว่าเบรามี่เอาแขนมาด้านหลังหัวตัวเอง
"โครม!!!!"เบรามี่กระแทกหัวลูฟี่ใส่เคาเตอร์พังลงไปกระแทกพื้น
"ลูฟี่!!!!!"โซโล วีวี่และนามิตะโกน
"ฮ่าๆๆๆ เอาจนได้นะเจ้าเบรามี่"ซาคีสหัวเราะออกมา
"หือ?"เบรามี่เห็นว่ามีดาบจ่อมาที่คอของเขา"มีอะไรงั้นเหรอเจ้าลูกกระจ๊อก"
"คำถามนั่นน่ะ แกนั่นแหละตอบมา"โซโลแย้ง
"ฮะๆๆๆ"เบรามี่หัวเราะ"
"โซโล รอเดี๋ยวก่อนสิ เรายังไม่ได้หาข่าวสารอะไรในเมืองนี้เลยนะ"นามิห้าม
"เงียบน่า ก็แค่ตอบโต้กลับไปเท่านั้นเอง"โซโลตะโกน
เบรามี่ถอยห่างจากดาบของโซโลขณะที่ลูฟี่ยืนขึ้น
"ยืนขึ้นได้แล้วนี่นา เฮะๆๆ"เบรามี่ล้อเลียน
"เอาล่ะคงจะเตรียมพร้อมแล้วสินะแกน่ะ"ลูฟี่กล่าว
"ฮะๆๆ เจ้าพวกนั้นคิดจะต่อกรกับเบรามี่"
"เอาเลยๆๆๆ"
"ฮ่าๆๆ เจ้านี้มันอยากมีเรื่อง แค่ทดสอบเท่านั้น"เบรามี่ยิ้มออกมา"แสดงฝีมือให้ดูหน่อยสิ"
"จะทดสอบแล้วสู้กันเพื่ออะไร?"วีวี่ถาม ขณะที่นามิหันไปถามบาเทนเดอร์
"นี่พวกเราอยากไปเกาะแห่งท้องฟ้า รู้วิธีอะไรบ้างรึเปล่าคะ?"
ทุกคนหยุดโห่ร้องและจ้องไปที่นามิ
"พูดอะไรออกมาเนี่ยผู้หญิงคนนั้น"
"โกหกใช่มั้ยเนี่ย"
"บอกวิธีไปเกาะแห่งท้องฟ้าทีสิ"นามิถามอีกครั้ง
"ฮ่าๆๆๆๆ"ทั้งบาร์ต่างหัวเราะเยาะและชี้มาที่ลูฟี่กับเพื่อนๆ
"จะไปเกาะแห่งท้องฟ้า?"
"ฮ่าๆๆๆ ขำจริงๆให้ตายเถอะ"
"แต่ว่าล็อคโพสมันชี้ไปบนฟ้าจริงๆนะยะ!!!!"นามิเถียงชี้ที่ล็อคโพส ทุกคนหยุดมองเธออีกครั้งแล้วหัวเราะ
"ฮ่าๆๆๆ ล็อคโพสมันชี้ไปบนฟ้าจริงๆอย่างงั้นเหรอ?"
"ล็อคโพสนั้นคงพังแล้วมั้ง"
นามิหน้าแดงด้วยความอับอาย
"ฮะๆๆๆ สนุกจริงๆ"เบรามี่หัวเราะแล้วนั่งลง"พวกแกนี่เชื่อตำนานหลอกลวงนั้นจริงๆเหรอ เจ้าเกาะแห่งท้องฟ้านั่นน่ะ ยังมีเหลืออยู่อีกเหรอเนี่ย ตอนนี้ในแกรนไลน์เนี่ยก็เคยมีหลายวิธีที่บันทึกไว้อยู่ น็อคอัพสตรีมก็เป็นวิธีหนึ่งในนั้น ไอ้ของแบบนั้นข้าเองก็ไม่เคยได้เห็นเหมือนกันแหละเฟ้ย เรือที่ถูกสังเวยให้กระแสน้ำที่พุ่งขึ้นนั้นน่ะ ถูกดันขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วก็ตกลงมากระแทกทะเลตายทั้งยังงั้นแหละ สมัยก่อนน่ะพวกลูกเรือเห็นเรือตกลงมาจากท้องฟ้า ก็เลยคิดว่าข้างบนจะต้องมีโลกอีกแห่งอยู่อย่างแน่นอน จริงๆก็แค่เป็นปรากฏการณ์บางอย่างเท่านั้นเอง เหตุผลบ้าๆอย่างงั้นน่ะตอนนี้ไขกระจ่างทั้งหมดแล้ว คงจะช็อคล่ะสิ ทั้งๆที่าข้าตั้งใจทดสอบแกเพื่อจะได้เอามาเป็นลูกเรือของข้าซะหน่อย ก็แค่พวกเพ้อฝันแค่นั้นเอง"
เบรามี่หันมามองกลุ่มหมวกฟางทั้งหมด
"ยุคสมัยของโจรสลัดที่ตามหาความฝันน่ะมันจบลงไปแล้วเฟ้ย อาณาจักรขุมทอง เมืองแห่งมรกตเหรอ ขุมทรัพย์ที่ยิ่งใหญ่วันพีช สมบัติแห่งความฝันพวกนั้นมีแต่พวกโง่ที่ตามรอยอดีตอยู่เท่านั้นที่ยังเชื่ออยู่ ไอ้พวกที่คิดว่าแข็งแกร่งกว่าใครแล้วจะสามารถข้ามทะเลไปได้เนี่ย โดนไอ้ของหลอกลวงที่ไม่รู้ว่ามีรึเปล่าหลอกให้ตายมานัดต่อนัดแล้ว ไอ้พวกบ้าที่ตายไปแล้วเคยพูดไว้ เจ้านั้นน่ะบอกว่าถ้าได้ตายในความฝันก็จะมีความสุข ฮ่าๆๆๆ ไอ้พวกหมาขี้แพมันพูดไว้น่ะ"
"....."มือที่กำหมัดของลูฟี่คลายลง
"พอมองไอ้คนที่ไล่ตามความฝันแบบนั้น ข้าก็จะทำอย่างงี้ซะ"เบรามี่ชกใส่ลูฟี่ที่ไม่ป้องกันตัวล้มลงพื้น
"กัปตัน"วีวี่ร้อง
"ลูฟี่"นามิร้อง
"เจ้านั้นน่ะเป็นโจรสลัดกระจอกเหมือนกับแกเลย ถ้าใช้ชื่อกลุ่มโจรสลัดเหมือนกับพวกข้าแล้วละก็ ทำให้ชื่อเสียงที่มีมาเสื่อมเสียหมด"
เบรามี่โยนแก้วลงไปแตกข้างหัวลูฟี่
"ออกไปซะพวกกระจอกเอ๊ย เสียรสชาติเหล้าหมดเลย"
"เบรามี่พูดถูกต้องแล้วล่ะ"
"ออกไปซะออกไป"โจรสลัดคนอื่นเริ่มขว้างปาของมาที่ลูฟี่ที่นอนบนพื้น เขาไม่ได้ทำอะไรเพื่อปกป้องตัวเอง
"ไสหัวไปจากเมืองนี้ซะเลยไป"
"ฮ่าๆๆ เบรามี่ ให้มันไปเป็นลูกเรือทำความสะอาดก็ได้นี่นา"
"ฮ่าๆๆ เป็นหน้าที่ที่เหมาะสมดีนี่นา"เบรามี่เยาะเย้ย
"ลูฟี่ โซโล ไม่ต้องไปสนใจสัญญาแล้ว อัดเจ้าพวกนั้นให้เละไปเลย"นามิกล่าวมองวีวี่"ชักดาบฟันพวกนั้นเลย"
"ได้"วีวี่จะชักดาบ
"โซโล วีวี่"ลูฟี่เรียกเขา
"อืม"โซโลรับคำสั่ง
"ครั้งนี้ห้ามโต้ตอบเด็ดขาดนะ"ลูฟี่สั่ง
"ว่าไงนะ"วีวี่ตกใจ
"ฮ่าๆๆๆ"เบรามี่หัวเราะเยาะ เห็นว่าเป็นพวกขี้ขลาด
_____________________
ที่ร้านขายเสื้อผ้าแห่งนึงในม็อคทาวน์
โรบินเปิดผ้ากั้นเดินออกมาสวมเสื้อสีม่วงที่เผยบริเวณตรงกลางหน้าท้องและสะดือเธอ สวมกางเกงขายาว สวมหมวกคาวบอยสีขาว
ทางด้านคิรัวร์เดินออกมาในชุดเสื้อกั๊กสีดำ เสื้อคลุมสีดำ กางเกงยีนสีดำและรองเท้าบู๊ตสีดำ และยังสวมหมวกสีดำของตัวเอง
"อืม ไม่เลว"คิรัวร์กล่าว
"ฮิๆๆ เธอชอบสีดำเอามากๆเลยนะ"โรบินกล่าว
"มันเป็นสีประจำตัวฉัน"คิรัวร์กล่าว
"แล้วเธอคิดว่าฉันเป็นยังไง?"โรบินถามขึ้น เธอเอามือจับเองเอียงเอวเล็กน้อยดูเซ็กซี่
"ดูเซ็กซี่มาก"คิรัวร์กล่าวทำให้เธอเขินอายเล็กน้อย"เสร็จรึยัง?"
"ขอไปดูทางนั้นก่อน"โรบินเดินไป
คิรัวร์ออกมายืนห่างๆรอเธอเลือกซื้อเสร็จ
"ให้ตายสิ พวกลูฟี่จะเจอข้อมูลเรื่องเกาะแห่งท้องฟ้าไหมนะ"คิรัวร์กล่าว
ชายชราได้ยินที่เขาพูดแล้วมองไปรอบๆที่ลูกค้าส่งเสียงเอะอะจนไม่ได้ยินที่เขาบอก
"ถ้าฉันเป็นแกนะไอ้หนู ฉันจะไม่พูดเรื่องนี้ออกมาดังๆ"ชายชราเตือน
"ทำไมล่ะ?"คิรัวร์ถาม
"เมืองนี้ไม่เหมาะกับพวกที่มีความฝันหรอก"
"น่าจะมีใครสักคนที่ช่วยเราได้"คิรัวร์กล่าว
"มันก็มีอยู่คนนึงละนะ เขาถูกหัวเราะเยาะจนออกไปจากเมืองนี้นานแล้ว ชื่อของเขาคือมองบลัง คริกเก็ต"
"ฉันหาเขาได้ที่ไหน?"คิรัวร์ถาม
"ฉันรู้แต่เขาอยู่ที่อีกฟากหนึ่งของเกาะ"ชายชรากล่าว
"ขอบคุณ"คิรัวร์กล่าว
"คิรัวร์คุงเสร็จแล้วล่ะ”โรบินเดินมาทางนี้
เขาเดินไปหาโรบินและช่วยจ่ายเงินให้ของที่เธอซื้อ
"ฮะๆ เกาะแห่งท้องฟ้าเหรอ"ชายชราหัวเราะกับตัวเอง
_________________________
นามิมองด้วยความอับอายและโกรธ วีวี่กังวลเมื่อเห็นลูฟี่กับโซโลโดนทำร้ายฝ่ายเดียว แถมกัปตันสั่งห้ามทำอะไร
"ฮ่าๆๆๆ ดูสิ พวกมันยังยืนได้"
"ก่อนจะยืนน่ะกลับบ้านไปกินนมดีกว่าเจ้ากระจอกเอ๊ย"
"เมืองนี้ไม่ต้อนรับคนอย่างแกหรอกนะจะบอกให้"
"ฉันหวังว่าเราจะคุยกันได้ แต่ตอนนี้ฉันแค่อยากให้พวกเขาอัดพวกนี้ให้หมอบ"วีวี่หงุดหงิดเมื่อเพื่อนเธอโดนดูถูก ทั้งที่พวกเธอเคยล้ม7เทพโจรสลัดและองค์กรอาชญากรรมมาแล้ว
"เพล้งๆๆเปรี้ยงๆๆ"ขวดเหล้าฟาดใส่หัวโซโล ลูฟี่โดนทุบด้วยเก้าอี้
ด้านนอกก็มีคนมาชุมนุมกัน
"เกิดอะไรขึ้น?"
"ได้ยินว่ามีคนหาเรื่องกับเบรามี่น่ะสิ"
"ลูฟี่ โซโล มัวทำอะไรอยู่เล่า สู้มันสิ ทำไมไม่ตอบโต้เจ้าพวกนั้นมันกลับไปเลยเล่า ทำสิ"นามิตะโกน
"....."แต่ลูฟี่กับโซโลที่บาดเจ็บยังยืนนิ่งไม่ทำอะไร
"ฮ่าๆๆ เปล่าประโยชน์น่าคุณหนู รู้ว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่จะต่อกรได้ ไม่เผชิญหน้ากับคนที่แข็งแกร่งกว่า ช่างเป็นการตัดสินใจที่น่าขายหน้าจริงๆ"ซาคีสกล่าว
"ฮะๆๆ ช่างเป็นกัปตันที่ไม่มีศักดิ์ศรีเอาซะเลย"ริเวอร์สกล่าว
"หลังๆมาเนี่ย พวกทหารเรือชักจะใจกว้างมากเกินไปแล้ว ถึงขนาดตั้งค่าหัวไก่อ่อนนี้ไว้ตั้ง30ล้านเบรี"
"โซโล การโต้แย้งครั้งนี้ห้ามตอบโต้เด็ดขาดเลยนะ"
"ฮิๆๆ นอกจากจะไม่มีศักดิ์ศรีแล้ว ยังสู้กับใครไม่เป็นอีกต่างหาก แต่ดังมีความฝันเฟื่องอยู่เต็มไปหมด ฮะๆๆ ที่แท้ก็เป็นแค่พวกเศษสวะ"
"จริงด้วยๆๆ"
"ฮ่าๆๆๆ"
"จากที่ดู จะเป็นเด็กกระจอกหรือมีค่าหัว30ล้านก็แล้วแต่ ไม่ว่าจะมองยังไงก็ตาม ฮะๆๆ มันก็น่าผิดหวังซะจริงๆ พึ่งเจอพวกขี้ขลาดอย่างงี้เป็นครั้งแรก
"พรวด!!!!"เบรามี่พ้นเหล่าใส่หน้าลูฟี่กับโซโลเต็มๆ
"แค่กๆๆ"ลูฟี่สำลักเหล่าออกมา
"เฮ้ จัดการเจ้าพวกนี้สิ"เบรามี่สั่งลูกน้อง"เกะกะลูกตา"
"เปรี้ยง!!!"ริเวอร์สเตะโซโลกระเด็นไปอีกด้านของบาร์
"หมับ....เพล้ง!!!!"รอสจับหัวลูฟี่พุ่งไปกระแทกหน้าต่างแตกกระจาย
"คุณลูฟี่ คุณโซโล"นามิวิ่งไปดูพวกเขาที่นอนล้มกับพื้น
"หนอยพวกแก"นามิมองพวกเบรามี่สีหน้าโกรธ
"นี่พวกเธอ อยู่กับพวกขี้แพ้นี้ต่อไปก็เสียเวลาเปล่าๆ จะให้ฉันซื้อพวกเธอมาเป็นพวกมั้ยล่ะ ต้องจ่ายเท่าไหร่ถึงจะยอมไปกับฉัน?"ซาคีสถาม ทำให้นามิกับวีวี่เดือด
"นี่นาย--นามิจะพูดแต่วีวี่พูดขึ้นมาก่อน
"ปากดีนักนะ บอกว่าจะซื้อฉันงั้นเหรอ?"วีวี่พูดเสียงดัง
"ใช่ มาอยู่กับฉันสนุกกว่าเยอะนะ"ซาคีสกล่าว
นั่นเป็นฟางเส้นสุดท้ายของวีวี่ เธอลุกขึ้นยืนมองซาคีส
"ฉันไม่ได้มีไว้ขาย"วีวี่เริ่มพูด"และพวกนายโชคดีที่แฟนของฉันไม่ได้อยู่ที่นี่ เขาไม่พอใจแน่ที่นายพูดเหมือนฉันเป็นผู้หญิงชั้นต่ำแบบนั้น"
"หา...แฟน?"นามิคิดว่าวีวี่หมายถึงใคร แต่คงมีแค่คนเดียว
"แฟนเหรอ? อย่าบอกนะว่าเขากระจอกเหมือนเจ้าสองคนนี้"ซาคีสเยาะเย้ย
"เขาไม่เหมือนพวกเขา!!!!"วีวี่ตะโกน"ถ้าเขาอยู่ที่นี่ละก็ เขาจะเผาใบหน้ารอยยิ้มโง่ๆของแกทิ้งแน่"
ลิลลี่กระทืบเท้าและเดินเข้ามาหาวีวี่
"เธอกล้าพูดกับซาคีสแบบนั้นได้ยังไง เขาเหนือกว่าแฟนของเธอเป็นสิบเท่า"
"ฮะๆๆๆ"วีวี่ขำทำให้ลิลลี่ขมวดคิ้ว
"ขำอะไร!!"ลิลลี่ถาม
"แฟนของฉันเขามีเงินซื้อหญิงอย่างเธอได้เป็นร้อยคน น่าเสีย แต่เธอต่ำเกินไปสำหรับเขา"วีวี่กล่าว
"วีวี่..."นามิตะลึงที่เพื่อนเธอกล้าพูดอะไรแบบนี้ แต่เธอคงโกรธถึงขีดสุดแล้ว
"ยัยสาว--"
"ระวังหน่อย"วีวี่เตือนเธอ"ไม่เหมือน2คนนั้น ถ้าเธอจะสู้ฉันจะโต้กลับ"
"วีวี่--"ลูฟี่จะห้าม
"พวกนายน่ะหุบปากไป!!!!"วีวี่ตะโกนทำให้กัปตันเงียบ เธอไม่พอใจที่พวกลูฟี่ได้รับบาดเจ็บเพราะไม่ปกป้องตัวเอง ถ้าพวกเขาไม่ทำเธอจะทำเอง
"จัดการเธอเลยลิลลี่"ซาคีสบอกแฟนเขา"นังหนูต้องรู้จักสถานะของตัวเอง ซัดเธอให้ล้มไปเหมือนพวกมัน"
"เธอมีมีด"ลิลลี่พูดขึ้นมองที่เอว
"ฉันไม่ใช้มันก็ได้"วีวี่กล่าว
กลุ่มโจรสลัดเบรามี่คนอื่นต่างโห่ร้องเชียร์ลิลลี่ ซึ่งเธอไม่ได้เต็มใจจะสู้กับวีวี่
"เอาเลยลิลลี่"
"เอาพวกขยะนี้ออกไป"
"สั่งสอนมันเลย"
"ลิลลี่จัดการซะ"เบรามี่สั่ง"ยัยนี้ก็เป็นคนโง่ที่เชื่อเรื่องเกาะแห่งท้องฟ้า มันเป็นหน้าที่โจรสลัดตัวจริงอย่างเราที่จะสอนให้รู้ถึงโลกแห่งความจริง"
เมื่อถูกกัปตันสั่งให้สู้ ลิลลี่ได้แต่ทำตามและค่อยๆเดินมาหาวีวี่
เจ้าหญิงมองคู่ต่อสู้ของเธอ เธอสวมผ้าขนสัตว์หรูหรา เล็บของเธอถูกตกแต่งและไม่มีรอยสกปรกบนตัวเลย เห็นชัดว่าเธอไม่ใช่นักสู้ ในขณะที่เธอเป็นถึงนักดาบที่มีหมายจับแล้ว
ลิลลี่เข้ามาใกล้วีวี่แล้วยกมือขวาจะตบเธอ แต่วีวี่ก้มหัวหลบแล้วผ่านแขนมาอยู่ด้านหลังลิลลี่
"ตุบ"วีวี่เตะขาให้ลิลลี่สะดุดเสียการทรงตัวจะล้มลง ก่อนที่เธอจะทำยกเท้าและกระแทกกลางอกลิลลี่เหมือนซันจิ
"ฟุ่บ....ตูม!!!!"ลิลลี่ถูกกระแทกผ่านโต๊ะและล้มลงพื้น เครื่องดื่มต่างๆหกลงราดบนตัวเธอ เศษอาหารตกใส่รอบๆ
"ตอนนี้ใครเป็นขยะ"วีวี่ล้อเลียนใส่ลิลลี่และมองเบรามี่
"ฮ่าๆๆๆ"แทนที่เขาจะโกรธเบรามี่กลับหัวเราะขึ้นมา
"ฮ่าๆๆๆ"กลุ่มโจรสลัดเบรามี่คนอื่นต่างหัวเราะอย่างเสียไม่ได้เพื่อเลี่ยงความโกรธของกัปตัน และทุกคนก็หัวเราะกับความพ่ายแพ้ของลิลลี่
"ฮ่าๆๆๆ เธอมีความกล้า ข้ามีข้อเสนอให้ ทิ้งพวกขยะนั่นซะและมาเข้าร่วมกลุ่มโจรสลัดจริงๆอย่างฉัน"
"ไม่"วีวี่ตอบทันที"ฉันดีเกินกว่าจะเข้าร่วมกลุ่มโจรสลัดเหมือนพวกนาย พวกนายไม่ได้เป็นมากกว่ากลุ่มอันธพาลเล็กๆ"
"ฮะๆๆ ออกไปซะขณะที่ฉันยังอารมณ์ดีอยู่ เอาสวะสองคนนั้นออกไปด้วย"
"ไปเถอะนามิ"วีวี่เดินมาลากตัวลูฟี่ไป นามิส่งสายตามองพวกมันครั้งสุดท้ายก่อนจะดึงตัวโซโลตามออกไป
"ซาคีส ช่วยฉัน...."ลิลลี่เอ่ยขอร้องเอื้อมมือไปหาแฟนของเธอ
"ไม่มีทาง"ซาคีสปฏิเสธ เขามองไปที่เธอด้วยความรังเกียจ แม้เขาจะเป็นคนที่ทำให้เธอตกอยู่ในสภาพนี้"เธอทำให้กลุ่มของเราอับอายโดยแพ้พวกสวะนั้น เราเลิกกันแล้ว"
___________________________
___________________________
นามิและวีวี่ลากตัวลูฟี่กับโซโลมาเรื่อยๆ
"เกาะแห่งท้องฟ้ามีอยู่จริงนะ"มีเสียงดังขึ้น นามิกับวีวี่หันไปมองชายร่างใหญ่ที่นั่งกลางถนนกินพายเชอรี่50ชิ้น"ฮ่าๆๆ พายเชอรี่ของที่นี่รสชาติสุดยอดจริงๆเลย"
"นายคนเมื่อกี้นี่นา"นามิพูดปล่อยตัวโซโลลงพื้น วีวี่ค่อยๆปล่อยลูฟี่
"จะโกรธไปทำไมล่ะพวกเธอ?"ชายร่างใหญ่ถาม"การต่อสู้เมื่อกี้สองคนนั้นเป็นฝ่ายชนะนะ"
ลูฟี่กำลังครุ่นคิด
"โอ้ จะแซงนำหน้าฉันไปอีกอย่างงั้นเหรอ"แชงค์ล้อเลียเขาตอนที่มอบหมวกฟางให้ลูฟี่
"ต่อเมื่อได้เจอกันอีก คือความสูงส่งของโจรสลัด"เอสบอกก่อนจะแยกทางที่อลาบัสต้า
ลูฟี่มีความฝันที่ยิ่งใหญ่และให้สัญญาไว้แล้ว เขาไม่จำเป็นต้องสู้กับเบรามี่ เหมือนที่แชงค์ไม่คิดสู้กับฮิกุมะ
"ไม่ว่าจะเป็นการยืนกรานที่เด็ดขาดของพวกนาย หรือพี่สาวที่โต้กลับสู้ได้เยี่ยมมาก ใจเด็กมากเลยพี่สาว"ชายร่างใหญ่ชม
"โซโล ลูฟี่"นามิกับวีวี่มองทั้งสองที่ลุกขึ้นยืนปัดฝุ่น
"ไอ้ยุคใหม่ที่พวกนั้นพูดถึงน่ะตลกสิ้นดีแหละ บอกว่าโจรสลัดที่ตามหาความฝันมันจบแล้วอย่างงั้นเหรอ ฮ่าๆๆๆ"
"อะไรของมันวะ"ชาวเมืองมองชายร่างใหญ่ที่หัวเราะเหมือนคนบ้า
"ตึง!!"ชายร่างใหญ่กระแทกขวดเหล้าลงพื้น"ความฝันของคนเราน่ะไม่มีที่สิ้นสุดหรอก!!!"
"...."ลูฟี่จ้องมองเงียบๆ
"ใช่มั้ย?"ชายร่างใหญ่
ผู้คนรอบๆมองเขา
"แก ตะกี้ตะโกนว่าอะไร"
"ความฝันของคนเราทำไมนะ"
"การต้องทนคนอื่นมันไม่ใช่เรื่องง่าย"ชายร่างใหญ่ตะโกน"ฮ่าๆๆๆ"
"ฮ่าๆๆ หมอนี้ท่าจะบ้า"
_______________________
กลับมาภายในบาร์ กลุ่มเบรามี่ได้ยินเสียงหัวเราะข้างนอก
"ฮ่าๆๆๆ
"อะไร ทำไมข้างนอกมันหนวกหูเหลือเกิน"
"ช่างเหอะน่า โดนไปขนาดนั้นเจ้าพวกนั้นก็คงจะอาละวาดอยู่ละมั้ง ฉันคิดว่าแค่ผู้หญิงคนนั้นจัดการลิลลี่ยังไม่พอหรอก"
ลิลลี่นั่งอยู่ที่มุมร้านปัดเศษอาหารออกจากผมและเสื้อผ้าของเธอ
____________________
คิรัวร์กับโรบินกำลังเดินไปหาข้อมูลที่ร้านเหล้า
"แล้วเธอกับนามิเป็นไงบ้าง?"นักโบราณคดีสาวถามขึ้น
"หา นามิทำไมเหรอ?"คิรัวร์ถาม
"ก็ที่เธอไม่รับสมบัติที่นายหามาได้จากเรือไง"โรบินกล่าว
"ฉันว่าเธอป่วยนิดหน่อย"คิรัวร์กล่าว"นามิชอบสมบัติจะตาย"
โรบินถอนหายใจ
"นั่นแหละที่เธอกลัว"โรบินแสดงความเห็น"เธอชอบและเอาใจใส่นายนะคิรัวร์คุง และคงอยากก้าวไปความสัมพันธ์ต่อไป แต่เธอกังวลภาพลักษณ์ว่านายจะมองเธอยังไง"
"เรื่องนั้น...."
"ขโมย ใครก็ได้จับขโมยที"มีเจ้าของร้านโดนขโมยหิวโซแย่งขนมไป
"ให้ตายสิ"คิรัวร์เดินเข้าไปและแย่งถาดเหล็กคืนมาคืนให้เขา
"ปัง!!!!"
"เคร้ง!!!"ในตอนนั้นกระสุนปืนจากระยะไกลพุ่งมาและเฉียดจะโดนเขา แต่มันโดนถาดเหล็กฝังลึกซะก่อน
"ฉันถูกซุ่มยิง"คิรัวร์ตกใจ เขามีสัญชาตญาณระวังภัยสูง การที่อีกฝ่ายยิงมาโดยที่เขาไม่รู้ตัวแปลว่าต้องอยู่ไกลหรือกลบจิตสังหารดีมาก
คิรัวร์ทิ้งถาดเนื้อย่างไปแล้ว
"เฮ้ ทำอะไร....เฮือก!!!"เจ้าของร้านเห็นสายตาที่คิรัวร์จ้องถึงกับสะดุ้งและสลบเหมือดไป
"โอโจฟูลเร่"โรบินใช้พลังดูว่าใครที่ยิงมา ดวงตาโผล่บนหลังคาบ้าน"มีชายแปลกหน้านั่งบนดาดฟ้า ในมือเขามีปืนยาวมากผิดปกติ"
"ฉันอยากเห็นหน้ามัน"คิรัวร์พูดแล้วเขากับโรบินวิ่งไป
____________________
ชายแปลกหน้ามองโรบินกับคิรัวร์วิ่งมายังตึกที่เขาอยู่
"น่าแปลกใจ โชคชะตานำเด็กเข้ามาในวิถีกระสุน แต่มันก็ปกป้องเขาไว้
"แกมีปัญหาอะไร?"คิรัวร์วิ่งมาถึงหน้าบ้าน"ทำไมถึงพยายามยิงฉัน"
"ฉันแค่ยิงปืนเล่นฆ่าเวลาและโชคชะตาก็นำนายมาเข้าวิถีกระสุนฉัน"
"นั่นเหรอข้อแก้ตัวหลังพยายามฆ่าฉัน"คิรัวร์พูดเสียงโกรธ
"แต่ฉันก็ไม่ได้ฆ่า โชคชะตาปกป้องนายอยู่"
คิรัวร์เห็นว่าไอ้หมอนี่ไม่มีทางฟังอะไรทั้งนั้น
"ไปกันเถอะโรบิน ฉันไม่อยากโดนคนบ้ายิงปืนใส่อีก"คิรัวร์กล่าว
"เห็นด้วย ไปที่ร้านเหล้าเถอะ"โรบินกล่าว
พลซุ่มยิงมองพวกเขาเงียบๆ
____________________
"....."ลูฟี่มองชายร่างใหญ่พูดต่อ
"ไม่ใช่ถูกหัวเราะเยาะหน่อยก็ตอบโต้ ถ้าต้องการพบกับความยิ่งใหญ่ที่แท้จริง การทะเลาะวิวาทต่อสู้ บางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องใช้กำปั้นอะไร"
"ไปกันเถอะ"โซโลหันหลังเดินไป
"อืม"นามิจะตามไปแต่ลูฟี่ยังไม่เดิน"ลูฟี่?"
"...."ลูฟี่และชายร่างใหญ่มองอีกฝ่ายเงียบๆ ไม่สนคนที่เดินผ่านไปมาหัวเราะเยาะ
"ลูฟี่?"นามิเรียกอีกครั้ง
"ท่าทางฉันจะเกะกะทางชาวบ้านสินะ"ชายร่างใหญ่ลุกขึ้นยืน"ไปก่อนดีกว่า ไปให้ได้นะ ไปสู่เกาะแห่งท้องฟ้าไง ฮ่าๆๆ"
ลูฟี่ไม่พูดอะไรแล้วตามโซโลกับวีวี่ไป นามิตามมาทีหลัง
"นี่ หมอนั้นรู้อะไรเกี่ยวกับเกาะแห่งท้องฟ้ารึเปล่านะ หมอนั้นเป็นใครกันแน่?"นามิถาม
"เออ ไม่ใช่แค่หมอนั้นหรอกนะ"ลูฟี่กล่าว
"เอ๋ ไม่ใช่แค่หมอนั้นเหรอ อะไรน่ะ?"นามิถาม
"หมายความว่ายังไงคะ?"วีวี่ถาม
"เจ้าพวกนั้นก็ด้วย บางที"โซโลกล่าว
"หมายความว่ายังไงกันแน่ เจ้าคนเมื่อตะกี้มีพรรคพวกด้วยเหรอ แล้วอยู่ที่ไหนเล่า นี่เดี๋ยวก่อนสิ"นามิรีบตามทั้งคู่ วีวี่รีบวิ่งตามพวกเขาไป
________________________
"ตุบๆๆๆ"
กลับไปที่เรือโกอิ้งแมรี่ อุซปกำลังซ่อมหลุมในเรือที่เกิดขึ้นระหว่างหนีจากอลาบัสต้า
"แผ่นไม้"
"เอ้า"
"ตะปู"
"เอ้า"
"เชือก"
"เอ้า"
"กึง"อุซปดังเผลอทุบค้อนโดนนิ้วตัวเอง
"โอ๊ย!!!"
"เอ้า"ช็อปเปอร์เอาแผ่นไม้ให้แล้วเห็นอุซปมองนิ้วที่เป็นสีแดงกำ
"ให้ตายสิ จะให้บอกกี่ครั้งนะว่าฉันคนนี้ไม่ใช่ช่างซ่อมเรือ"อุซปกล่าว
"ถึงงั้นอุซปก็เก่งออกนะ"
"งั้นเหรอ เห็นอย่างงั้นเหรอ ความสุดยอดของฉันคนนี้"
"ถ้าซ่อมให้กลับเป็นเหมือนเดิมได้ก็คงดีนะ"ซันจิพูดขึ้นจากบนดาดฟ้า
"พูดบ้าๆ นี่นายรู้ไหมว่าเรือลำนี้มีที่มายังไง"
"เออๆ ได้ยินตั้งไม่รู้กี่ครั้งแล้ว ได้รับมาจากเด็กผู้หญิงน่ารักที่หมู่บ้านนายใช่ไหมล่ะ ถึงอย่างงั้นก็เถอะ ถ้าเอาเรือออกไปในสภาพนี้มันก็อันตรายเกินไป"
"เพราะงั้นถึงได้ซ่อมอยู่นี่ยังไงเล่า ช่วยสิ มาช่วยกันด้วยสิ"
"ซ่อมเหรอ? ไอ้นี้เนี่ยนะ"ซันจิเคาะแผ่นไม้ที่อุซปแปะใส่เรือ
"หนวกอู๋!!!!"อุซปตะโกน ริมฝีปากนูนขึ้นและร่างเขาโค้งเหมือนปลาโลมา
"ฮะๆๆ อุซปตลกจังเลย"ช็อปเปอร์หัวเราะ
"ยังงี้เหรอ?"อุซปหมุนตัวและทำท่าเดียวกับเมื่อกี้
"ฮะๆๆๆๆ"ช็อปเปอร์หัวเราะใหญ่
"ใช่ พวกนาย ข้าวเย็นวันนี้--"
"หนวกอู๋"พวกเขาตอบด้วยท่าโง่ๆ
"คงไม่จำเป็นสินะ"ซันจิตัดสินใจแล้วเดินไป
"จำเป็นสิ จำเป็นสิ!!!"อุซปร้อง
"เอาเป็นซุปนกนางนวลท่าจะดีนะ"ซันจิเดินไปที่ห้องครัว
"พับๆๆๆ"ตอนนั้นเองซันจิเห็นค้างคาวขนาดเล็กบินเข้ามา
"ตุบ"ซันจิเห็นมันวางจดหมายลงบนดาดฟ้าเรือและบินจากไป
"อะไรน่ะ?"ซันจิหยิบขึ้นมาดู"ถึงนามิคาเสะ คิรัวร์?"
"จดหมายถึงคิรัวร์เหรอ?"อุซปถาม"คนรู้จักเก่าหมอนั้นรึไง?"
แต่แล้วซันจิก็เห็นเรือลำนึงอยู่ไกลออกไป
"ขุดซากเรือๆๆๆ"
"เพลงนี้มัน!!!"อุซปและช็อปเปอร์ร้อง
____________________
อีกด้านนึง ที่ร้านพับแอนพาย คิรัวร์กับโรบินเดินเข้ามาในร้านเงียบๆ พวกเขาเดินผ่านโต๊ะไปที่บาร์ แต่หน้าตาสองสาวยั่วยวนเหล่าโจรสลัดได้ไม่ยาก
"เฮ้ น้องสาว ไปเที่ยวกับพี่ไหมจ๊ะ"
"มาด้วยกันหน่อยสิพี่สาว"
"ข้าขอยืมแฟนแกหน่อยคงไม่เป็นไรนะ"ชายที่น่าจะเป็นหัวหน้ากลุ่มมองคิรัวร์
"อย่ายุ่งกับเธอ"คิรัวร์พูดเสียงเย็นชา ทำให้พวกเขาทุกคนหันมามองเด็กหนุ่ม
"แล้วแกจะทำอะไรข้าได้"
"ฆ่าแกได้ไง"คิรัวร์แสยะยิ้ม
"หนอย ฆ่ามัน!!!!"
หัวหน้าสั่งแล้วพวกลูกน้องที่นั่งกินอยู่ต่างก็กระโจนจากเก้าอี้พุ่งเข้าใส่คิรัวร์ บางคนก็เข้าไปหาสาวผมดำหมายจะเอาตัวมา
"วิชาดาบเดียว กงล้อเพลิง!!!"
“เชน ฟลูเร่...คลัช!!!ไ
“ซูม!!!!”เปลวเพลิงพุ่งไปรอบทิศทางแผดเผาใส่พวกมันล้มลงร้องโอดครวญ
“กร็อบ!!!!”อีกหลายคนโดนมือที่งอกมาหักคอไปด้านหลัง
"อึก...นี่มัน..."หัวหน้าทรุดกับพื้นแต่ยังคงสติอยู่ได้
"โอ้ ยังมีสติอยู่เรอะ"คิรัวร์กล่าว
ภาพตรงหน้าทำให้หัวหน้ากลัวจนฉี่ราดและทำให้ผู้คนในโรงเหล้าไม่กล้าขยับ
"ฉะ...ฉันขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว!!!!!"หัวหน้าวิ่งออกจากร้านไป
เมื่อหมดปัญหาแล้วพวกเขาก็นั่งลงโต๊ะบาเทนเดอร์ พวกคนที่เหลือในร้านไม่กล้ายุ่งอะไรอีก
"รู้ไหม ก่อนหน้านี้ฉันได้ยินคนบ้าพูดถึงเกาะแห่งท้องฟ้า"คิรัวร์กล่าวขึ้น
"หึหึหึ ฟังเหมือนเรื่องในนิทาน"โรบินหัวเราะ"แกรนไลน์มีคนแปลกๆตั้งมากมาย"
"คนที่แปลกประหลาดที่สุดบนเกาะนี้คือมองบลัง คริกเก็ตและพี่น้องวานร"ชายคนนึงพูด ทำให้พวกคิรัวร์หันไปสนใจรวมถึงโจรสลัดทุกคน
"ใครนะ?"คิรัวร์ถามอีกครั้ง
"มองบลัง คริกเก็ต เขาเคยอาศัยอยู่เมืองนี้แต่โดนขับไล่ไป เขาและสองพี่น้องวานรกำลังดำหาสมบัติใต้ทะเล"
"สมบัติเรอะ น่าสนใจ แล้วฉันจะหาคนที่ชื่อคริกเก็ตได้ที่ไหน?"โรบินถาม
"เขาอาศัยอยู่ที่บ้านทางตะวันออกเฉียงใต้ของเกาะ"ชายอีกคนตอบ
"ใครมีแผนที่เกาะให้เรายืมไหมคะ?"โรบินถาม
"ฉันมีอยู่แผ่นนึง"ชายหนุ่มดึงแผนที่ออกมา
"เอามาให้เราดู"โรบินสั่ง ชายคนนั้นเอาแผนที่มาวางบนโต๊ะ พวกเขาเห็นจุดกากบาทที่ตะวันออกเฉียงเหนือ
"บ้านคริกเก็ตอยู่ที่นี่ มันอยู่ริมทะเลไม่น่าจะมองพลาด"
"ขอบคุณ"คิรัวร์โยนถุงเหรียญให้ชายคนนั้นแล้วเก็บแผนที่ใส่กระเป๋าเสื้อ ทั้งสามคนลุกถือถุงเดินออกจากร้าน
"เดี๋ยว พวกเธอจะไม่ดื่มอะไรหน่อยเหรอ?"
"ไม่ เราได้สิ่งที่ต้องการแล้ว"คิรัวร์ตอบแล้วเดินออกประตูร้านไป
"พวกเขาเป็นใคร?"ทุกคนได้แต่สงสัย
_____________________
ลูฟี่ โซโล วีวี่และนามิเดินกลับมาที่เรือแมรี่ นามิกับวีวี่กำลังเดือดจัดกับเรื่องที่บาร์ มองเพื่อนทั้งสองข้างหน้าที่เต็มไปด้วยเลือด
"ลูฟี่ โซโล พวกนายไปทำอะไรมาน่ะ แผลพวกนั้นน่ะเกิดอะไรขึ้นเหรอ?"อุซปถาม
"คุณนามิ วีวี่จัง ไม่เป็นไรใช่ไหม?"ซันจิร้องถาม
"หมอ หมออยู่ไหน!!!!"ช็อปเปอร์ตะโกน
"ก็แกเป็นหมอไม่ใช่เรอะ"อุซปตีที่หลังหัวช็อปเปอร์
"เออ จริงด้วย"ช็อปเปอร์พยักหน้า
เมื่อทั้ง4คนขึ้นเรือ ช็อปเปอร์ก็รีบมารักษาแผลของลูฟี่กับโซโล
"เฮ้ ไปสู้กับสัตว์ประหลาดยักษ์ที่ไหนมากันละเนี่ย"อุซปถามลูฟี่ที่ช็อปเปอร์กำลังพันผ้าพันแผลให้
"โจรสลัดน่ะ ไม่มีอะไรหรอก มันจบแล้วช่างมันเหอะ"ลูฟี่กล่าว
"เออ"โซโลเอนตัวพิงราวบันได บาดแผลเขาส่วนใหญ่หายดีแล้ว
"พวกนายจบแล้ว แต่ฉันน่ะรับไม่ได้นี่ มันอะไรกันนักกันหนา ลูกผู้ชายแท้ๆ ทำไมไม่จัดการซัดมันให้เรียบไปเลยเล่า ที่จริงฉันว่าน่าจะซัดเมืองงี่เง่านี้ให้หายไปเลยยิ่งดี"นามิโวยวาย
"นี่เธอตอนแรกไม่ได้พูดอย่างงั้นไม่ใช่เหรอ?"โซโลถาม
"อดีตยะอดีต ไม่ต้องเอาเรื่องเก่ามาพูดเลยนะ นายน่ะไม่ต้องพูดเลย"นามิกล่าว
"เธอก็ไม่ได้เป็นอะไรสักนิดจะโวยวายอะไรนักหนา"อุซปกล่าว
"นั่นสิ"ลูฟี่เห็นด้วย"ฉันว่าเพราะเธอไม่ได้อาละวาดในบาร์เหมือนวีวี่"
อุซป ซันจิ และช็อปเปอร์ต่างมองวีวี่ที่ปกติเรียบร้อยอย่างตะลึงไม่น้อย
"หนวกหูยะ ฉันยังอยากซัดไอ้คนที่บอกจะซื้อพวกเราอยู่เลย"นามิโกรธมองไปที่เมืองด้วยความเกลียดชัง
"ซื้อ....ซื้อคุณนามิกับวีวี่จัง"ซันจิพูดแล้วมีเปลวไฟลุกโชน"มันเป็นใคร? ฉันจะเตะหักกระดูกพวกมันให้หมดเลย"
"เย็นไว้ซันจิ"เซียร์ขอร้องซันจิที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
"ลืมไปซะเถอะ พวกนั้นไม่คุ้มค่าหรอก"โซโลกล่าวขึ้น
"ว่าไงนะไอ้หัวมอส บอกว่าร่างกายคุณนามิกับวีวี่ไร้ค่าเหรอ"ซันจิตะโกนก
"ทำไมสมองแกคิดได้แต่เรื่องนี้ฟะ!!!"โซโลตะโกน
ทั้งสองคนเริ่มทะเลาะกัน
"จริงด้วย แล้วเรื่องเกาะแห่งท้องฟ้าได้อะไรบ้างมั้ย?"ช็อปเปอร์ถามขึ้น
นามิกับวีวี่หันมามองเขาด้วยสีหน้าโกรธทันที
"เกาะแห่งท้องฟ้า?"นามิกับวีวี่พูดเสียงต่ำ
"จ๊าก!!!!"ช็อปเปอร์หวาดกลัว
"ไม่รู้สิ แค่พูดชื่อเกาะแห่งท้องฟ้าไปแค่นั้นพวกมันก็ขำกลิ้งกันทั้งร้านแล้ว ฉันพูดอะไรน่าขำนักหนารึไงห๊ะ!!"นามิตะโกน
อุซปลงไปนอนจมกองซอสมะเขือเทศ ช็อปเปอร์กินรัมเบิ้ลบอลอยู่ในร่างการ์ดพอยต์ปกป้องตัวเองจากความโกรธของนามิกับวีวี่
"ท่าพิฆาตซอสมะเขือเทศ"อุซปกล่าว
"การ์ดพอยต์"ช็อปเปอร์ใช้รัมเบิ้ลบอล
"ดูเหมือนเราจะพลาดเรื่องน่าสนุกไปนะ"โรบินพูดขึ้น เธอกับคิรัวร์เดินขึ้นบันไดกลับขึ้นเรือ ในมือถือถุงไว้หลายใบ"มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ?"
“โรบิน คิรัวร์คุงพวกนายไปไหนมา!!!”นามิถามเสียงดัง
“ทำไมหายหัวไปเวลาสำคัญ”วีวี่ก็ด้วย
“ไปซื้อเสื้อผ้าน่ะ”โรบินตอบพวกเธอ
"ท่าทางนามิกับวีวี่จะหัวเสีย"คิรัวร์กล่าว
"เกิดอะไรขึ้นนะ?"โรบินสงสัย
"โอ้ กลับมาแล้วเหรอครับโรบินจัง จะกินอะไรไหมครับ จะอาบน้ำเลยไหมครับ"โซโลร้องจากบนดาดฟ้าข้างลูฟี่
"ว่าแต่พวกนายได้ข้อมูลอะไรบ้างมั้ย?"คิรัวร์ถามขึ้นมา
"คิรัวร์คุง เพราะนายนั่นแหละที่ไปเก็บแผนที่เกาะแห่งท้องฟ้ามา เรื่องมันก็เลยกลายเป็นแบบนี้ไง มันจะมีหรือไม่มีก็ช่างหัวมันแล้ว"นามิกล่าว
"จั้มปิ้งพ้อยต์"ช็อปเปอร์เปลี่ยนร่างโดดหนีไป แต่เขาดังตกลงไปในทะเล
"ช็อปเปอร์"โซโลรีบโดดลงไปช่วย
"นี่ ตอนนี้เอาเป็นว่าค่อยๆพูดกันดีกว่านะ มันน่าจะดีกว่านะว่าไหม"อุซปกล่าว
ขณะเดียวกันโรบินยิ้มและถอดหมวกเดินกลับห้องปล่อยให้คิรัวร์จัดการ
โรบินเอาแผนที่เกาะจายาให้ลูฟี่ด้วยพลังผลปีศาจเธอ
"นี่จ๊ะคุณกัปตัน"โรบินกล่าว
"แผนที่สมบัติ"ลูฟี่ร้องดีใจ
"ของที่ไหนน่ะ"อุซปถาม
"เกาะนี้ไงล่ะ"คิรัวร์ตอบ"ภาพเมืองด้านซ้ายคือม็อคทาวน์ที่เราอยู่ตอนนี้ ด้านตรงข้ามมีเครื่องหมายกากบาทใช่มั้ย คิรัวร์ได้ยินชายชราที่น่าจะมีข้อมูลที่เราต้องการ ชื่อของเขาคือมองบลัง คริกเก็ต เขาเป็นคนที่พูดถึงความฝันเลยถูกลากออกไปจากเมืองนี้ ก็เหมาะที่จะลองไปคุยด้วยไม่ใช่รึไง"
"ลองไปดูกันมั้ย"ลูฟี่กล่าว
"เดี๋ยวก่อนนะลูฟี่ ลองคิดดูให้มันดีๆหน่อยสิ ช็อปเปอร์ นายก็มาดูสิ"อุซปเรียก
แต่ช็อปเปอร์นอนแผ่หลังถูกพาตัวขึ้นมาจากน้ำ โซโลกำลังบีบน้ำออกจากเสื้อผ้า
"ทำอะไรของนายเนี่ยห๊ะ"อุซปถาม
"เฮ้อ นึกว่าจะตายซะแล้ว"ช็อปเปอร์กล่าว
"ชอบก่อเรื่องจริงๆเลย"โซโลกล่าว
"แต่ว่านามิเค้า--"ช็อปเปอร์จะพูด
"อะไร!!!"นามิถามเสียงดุ"ฉันทำไม อยากจะให้พูดเรื่องบ้าๆนั้นอีกรึไง"
"อ๊า กลัวแล้ว!!!!!"ช็อปเปอร์ร้อง
"เฮ้ คิรัวร์"ซันจิเดินมาหาเขา"ขณะที่นายออกไปกับโรบินจังก็มีค้างคาวสีดำแปลกๆมันบินมาที่เรือแล้วปล่อยจดหมายไว้"
"มีเพื่อนนายส่งมาให้เหรอ?"ลูฟี่ถาม
"ไม่รู้สิ แต่มันระบุว่าส่งมาหานาย"ซันจิกล่าว
"คุณกุ๊กพูดว่าค้างคาวดำเหรอ?"โรบินถามด้วยตาเบิกกว้างเล็กน้อย
"รู้อะไรเหรอโรบิน?"เซียร์ถาม
"มันเป็นค้างคาวสื่อสารที่ใช้โดยรัฐบาลโลก"โรบินอธิบาย
"รัฐบาลโลก?"ลูกเรือแทบทุกคนตะโกน ยกเว้นคิรัวร์ที่จ้องมองจดหมาย
"ใช่แล้ว และเมื่อพวกเขาส่งข้อความมาให้โจรสลัด ส่วนใหญ่เพื่อจุดประสงค์เดียวเท่านั้น"โรบินพูดขณะมองคิรัวร์เปิดอ่านจดหมาย
"เขียนว่าอะไรคะ?"วีวี่ถาม ขณะที่นามิมองผ่านไหล่อ่านจดหมายด้วย
นามิอ่านได้ไม่ถึงครึ่งก็อ้าปากค้าง เมื่อเห็นปฎิกิริยาต้นหนแล้วลูกเรือทุกคนต่างมามุงดูอ่านจดหมาย
ถึงนามิคาเสะ คิรัวร์
พวกเรารัฐบาลโลกต้องการเนเฟลตาลี วีวี่ เจ้าหญิงอลาบาสต้ากลับมาอย่างปลอดภัยและเราจะยกเลิกค่าหัวเธอ หากยอมทำตาม รัฐบาลโลกจะตอบแทนโดยมอบตำแหน่งให้นายได้เป็น1ใน7เจ็ดเทพโจรสลัด เมื่อเห็นว่านายได้โค่นคล็อกโคไดล์พร้อมทั้งชื่อเสียงนักล่าค่าหัวจากเซาธ์บลู ตำแหน่งนี้จะทำให้ค่าหัวของนายรวมทั้งลูกเรือถูกยกเลิกและมีอิสระในการเดินเรือ แต่เมื่อได้ตำแหน่งนี้ คุณต้องตอบรับการเรียกตัวของรัฐบาลและมองส่วนแบ่งต่างๆในอนาคต โปรดติดต่อไปยังฐานทัพเรือที่ใกล้ที่สุดหากคุณยอมรับข้อเสนอ
5ผู้เฒ่า
ลูกเรือแทบทุกคนต่างอ้าปากค้าง คางของพวกเขาตกลงพื้น
"ฉันอ่านไม่ผิดใช่มั้ย?"อุซปถามให้แน่ใจ
"รัฐบาลโลกต้องการให้นาย....เป็นเจ็ดเทพโจรสลัด!!!"นามิตะโกน
"พวกเขาตีค่านายไว้สูงเลยนะคิรัวร์"โซโลกล่าว
"ใครคือ5ผู้เฒ่า?"เซียร์ถาม"กลุ่มระดับสูงในรัฐบาลโลกเหรอ?"
"พวกเขาเป็น5ผู้อาวุโสที่มีอำนาจสูงสุดในรัฐบาลโลกคะ"วีวี่อธิบายแม้แต่ท่านพ่อก็ไม่เคยพบหน้าพวกเขาเลย"
"ผู้ทรงอำนาจสูงสุดของรัฐบาล!!!"หลายคนตะโกน
"และพวกเขาจะตัดสินใจเรื่องต่างๆของรัฐบาลและการเลือกเจ็ดเทพโจรสลัด ฉันว่าคิรัวร์คุงถูกทาบทามเพราะผลปีศาจที่เขาครอบครอง เขาสู้กับคล็อกโคไดล์และชนะเขาถึงสองครั้ง"โรบินอธิบายหันไปมองคิรัวร์"เธอจะทำยังไงคิรัวร์คุง มีทั้งข้อดีและข้อเสียจากการเป็นเจ็ดเทพโจรสลัด"
"เธอพูดถูก ถ้าทำวีวี่จะได้กลับบ้านไปเป็นเจ้าหญิง"นามิกล่าว
"ไม่!!!!"ซันจิปฎิเสธ ตอนนี้ทุกคนเมินเขา
"กองทัพเรือจะไม่พยายามจมเรือเราอีก"เซียร์กล่าว
"โจรสลัดอีกหลายกลุ่มจะหนีเมื่อเจอเรา"อุซปกล่าว
"แต่เราต้องให้ส่วนแบ่งสมบัติที่ปล้นได้กับพวกเขาด้วย"โซโลกล่าว
"ไม่มีทาง ข้ามศพฉันไปก่อน!!!!"นามิตะโกน
"ค่าหัวนายจะถูกยกเลิกและนักล่าค่าหัวจะไม่ตามไล่ล่า"โซโลกล่าว
"คิรัวร์คุง"วีวี่กระซิบเบาๆ เธอมีโอกาสจะได้กลับไปอยู่กับพ่อและน้องสาวอีกครั้ง แต่เธอก็อยากรู้ว่าคิรัวร์จะเลือกอะไร
"......"ลูฟี่มองดูคิรัวร์เงียบๆ
"แคว่ก!!!"คิรัวร์ฉีกจดหมายโปรยทิ้งไป
"ลืมมันซะเถอะ"
"แน่ใจนะคิรัวร์?"โซโลถาม
"ฉันไม่เคยอยากเกี่ยวข้องกับรัฐบาลโลกและไม่อยากไปยุ่งด้วยในตอนนี้"คิรัวร์กล่าว"ฉันกลายเป็นโจรสลัดเพื่อทำตามความฝันเป็นจักรพรรดิและนักดาบที่ยิ่งใหญ่ ไม่ใช่สุนัขรับใช้ของรัฐบาล"
"พูดได้ดี"โซโลยิ้ม
"แต่ว่าวีวี่..."
"หมับ!!!!"วีวี่เข้าไปกอดคิรัวร์แน่น
"คิรัวร์คุง...ขอบคุณนะ"วีวี่พูดแล้วจูบปากคิรัวร์ต่อหน้าทุกคน
"ไม่เป็นไรเจ้าหญิง"คิรัวร์ลูบหัวเธอ
ทุกคนอ้าปากค้างและมีคนร้องไห้โดยเฉพาะซันจิ
__________________
"บอสครับ สแตนบายเรียบร้อยแล้วครับ"
"ไมโครโฟนก็โอเคแล้วครับ"
"โอเค ปล่อยคลื่นเสียงโซน่าค้นหาได้"
กัปตันยกไมโครโฟนขึ้นมาร้อง
ใต้น้ำลงไป ไมโครโฟนขนาดใหญ่กำลังแผ่ขยายเสียงเขาออกไป
กลุ่มลูกเรือที่สวมชุดดำกำลังเงี่ยหูฟังเสียงโซน่า
ชายคนนึงค้นพบบางอย่างแล้วโผล่ขึ้นมาจากน้ำ
"หน่วยดำน้ำหมายเลข27ยืนยันเสียงสะท้อน ตรวจพบฝูงปลา ทิศทาง9นาฬิกา เข้าใจว่าเป็นปลาซามะครับผม"
"ดี คืนนี้ได้กินบาบีคิวกันล่ะ"กัปตันร้อง
"หน่วยดำน้ำหมายเลข4ยืนยันเสียงสะท้อน ตรวจพบเรือใบลำเล็กและอยู่เหนือผิวน้ำทะเลครับ"
"อะไรนะ เรือใบ ตรวจสอบทิศทางให้แน่ชัดซิ"กัปตันสั่ง
"ทิศทาง12นาฬิกาครับ"หน่วยดำน้ำหมายเลข4มองโกอิ้งแมรี่ที่มุ่งหน้ามาด้านหน้า
"ก็มองเห็นอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?"กัปตันโถงถังไม้ใส่หัวลูกน้อง"หยุดการค้นหาหน่วยดำน้ำกลับมาที่เรือเดี๋ยวนี้"
"วู้ม!!!"หน่วยดำน้ำต่างปีนบันไดเชือกกลับเข้าเรือ
_________________________
คิรัวร์นั่งโดยที่วีวี่กอดแขนเขาไว้ แม้จะไม่ได้พูดอะไร แต่ทุกคนบนเรือต่างเห็นว่าคิรัวร์กับวีวี่เป็นแฟนกันแล้ว
"จากนี้ไป...เธอต้องรับผิดชอบฉันนะ"วีวี่หน้าแดงพูด
"แน่นอนเจ้าหญิง"คิรัวร์จูบปากเธอ
"ฉันไม่ใช่เจ้าหญิงแล้ว"วีวี่กล่าวแย้ง
"เธอเป็นเจ้าหญิงสำหรับฉันเสมอ"
"ฉ่า!!!"วีวี่หน้าแดงซุกอกเขา"ฉันรักเธอคิรัวร์คุง"
นามิที่เฝ้ามองห่างออกไปถอนหายใจออกมา
"เพล้งๆๆ"ในห้องครัวดูเหมือนซันจิเหม้อลอยทำจานแตก
"เฮ้ ซันจิ เลิกซึมซะทีได้มั้ย!!!"อุซปตะโกน
"ทำไม.....ทำไมวีวี่จังเลือกเจ้าหัวกระต่ายมากกว่าฉัน"ซันจิกล่าว
"เจ้าชายติงต๊องที่ไม่มีวันมีแฟน"โซโลกล่าว
"ว่าไงนะแก!!!"
โรบินที่อ่านหนังสือมองดูคิรัวร์อย่างชื่นชอบที่เขาเลือกเจ้าหญิงที่โดนตามล่าจากทั้งโลกแทนที่ตำแหน่งเจ็ดเทพโจรสลัด
"เธอชื่นชมเขาสินะ"เซียร์เดินมาถามโรบิน
"แน่นอน"โรบินกล่าว"พวกเขาเป็นคู่รักที่เหมาะสมดี"
"แล้ว...เธออยากได้คนแบบเขาคอยปกป้องเธอไหม?"เซียร์ยิ้ม
โรบินชะงักไป
"เธอหมายถึงอะไร?"โรบินถามตื่นตระหนกเล็กน้อย
"ฉันหมายความตามนั้นนิโค โรบิน"เซียร์ยิ้มมีเลศนัยเดินจากไป
"อืม วีวี่ดังฉวยโอกาสได้คิรัวร์เป็นแฟนไปแล้ว ฉันต้องรีบก่อนนามิจะตัดหน้า ฮิๆๆ"เซียร์เดินไปยิ้มในใจ
เรือโกอิ้งแมรี่มุ่งหน้ามาเจอเรือลำใหญ่ด้านหน้า
"ไม่นึกว่าจะมาเจอกับคนพวกนั้นอีก นั่นมันพวกตอนนั้นไม่ใช่เหรออุซป?"ลูฟี่ถามอุซปที่ซ่อนอยู่หลังซันจิ
"เออ มันจะใช่หรือไม่ใช่ก็ไม่สำคัญเลยนี่นาจริงไหม"ซันจิกล่าว
"ถึงงั้นก็เถอะ พวกเราเคยเจอมันมาแล้วเนอะ"อุซปกล่าว
"ใช่ เจ้าพวกนั้นน่าจะเป็นคนบนเกาะนี้ด้วยล่ะ เราเห็นตอนที่พวกมันกลับมา"ช็อปเปอร์กล่าว
"เจอกันใหม่ก็ไม่เสียหายอะไรนี่
เรือลำใหม่ที่เจอคล้ายกับของมาชิรา แต่ที่ต่างคือมีต้นไม้ปลูกอยู่บนเรือ หัวเรือเป็นหน้าลิงตัวอ้วนๆ และใบเรือเขียนว่า"โมริโนะฮิโตะ"
"พี่ชายตรงนั้นน่ะพูดอะไรพึมพำกันอยู่เหรอ?"กัปตันเรือถาม
เขาเป็นชายตัวใหญ่หน้าเหมือนลิงอุรังอุตัง มีผมสีเขียวยาวมากและเคราสีเขียวสั้นๆบนคางกลมของเขา สวมเสื้อคลุมกัปตันสีเขียวกับขาว
ชื่อเขาคือ"โชโจ" เจ้าแห่งการค้นหาใต้สมุทร และมีค่าหัว36ล้านเบรี
"เหอะ จริงๆเลย เป็นใครที่ไหนกันเนี่ย ไม่อยากเจอเลยอ๊ะ"
"หน้าตาเกินบรรยายจริงๆ เป็นพันธุ์ไหนเนี่ย?"ลูฟี่ถาม
"ฉันเป็นคนเฟ้ยจะบ้าเรอะ!!!"โชโจตะโกน
"ฮูมๆๆ นี่พวกแก ไม่รู้ว่าหัวหน้าของพวกเรากลุ่มโจรสลัดนักสำรวจใต้ทะเลโชโจรึยังไง"
"จะให้บอสของเราโกรธรึยังไง"
"เอาน่า ไม่เป็นไรๆ พวกนายน่ะท่าทางจะเป็นโจรสลัดละสิใช่มั้ย รู้ข่าวมั้ยที่ว่า1ใน7เทพโจรสลัดคล็อกโคไดล์ตกกระป๋องไป ตอนนี้ก็เลยมีที่ว่างอยู่ ถ้าว่ากันตามความสามารถแล้วฉันคนนี้น่าจะเป็นคนต่อไปนะ"
"โอ้ นายอยากเป็น7เทพโจรสลัดงั้นเรอะ?"ลูฟี่ถาม
"ถ้าพูดถึงความสุดยอดของฉันคนนี้ละก็ตั้งแต่เกิดมา25ปีไม่เคยตัดผมเลยแม้แต่เส้นเดียวนะ เป็นไงถึงกับอึ้งในความเจ๋งของฉันเลยใช่มั้ย?"โชโจโม้ใหญ่
"บ้าดีนะนายเนี่ย"ลูฟี่ตอบ
"พวกแก กล้าว่าบอสอย่างงั้นเหรอ?"ลูกเรือโกรธ
"เอาน่าๆ คำตอบของพวกนายเนี่ยทำให้ฉันอึ้งไปเลยนะ แต่ว่านะถ้าฉันคนนี้โกรธขึ้นมาเมื่อไหร่ละก็ ที่แห่งนั้นจะกลายเป็นทะเลเลือดไปเลยล่ะ"โชโจกล่าว
"ก็ไม่เลวนะ แต่ว่าตอนนี้เรามีที่ที่ต้องไปอยู่ช่วยหลีกทางไปหน่อยได้มั้ย?"ลูฟี่กล่าว
"เจ้าพวกโง่!!!!"โชโจตะโกน"ทะเลแถบนี้เป็นเขตของฉันนะ ถ้าจะผ่านก็ต้องจ่ายค่าผ่านทางมาก่อน"
"อะไรของมันนั่นน่ะ เขตเรอะ พูดเหมือนเจ้ามาชิราเลย"อุซปกล่าว
"มีพูดอย่างงั้นด้วยเรอะ?"ลูฟี่ถามอย่างสงสัย
"อะไรนะมาชิรา เกิดอะไรขึ้นกับหมอนั้นงั้นเหรอ?"โชโจถาม
"อ้อ? เจ้าหมอนั้นละก็พวกเราเป็นคนเตะลอยหายไปแล้ว"ลูฟี่กล่าว
"เตะกระเด็นหายไปงั้นเรอะ พวกแกกล้าทำกับพี่น้องของฉัน"โชโจโกรธ
"เฮ้เดี๋ยวก่อน แค่เตะไปเท่านั้นเอง ไม่ถึงตายซะหน่อย"ลูฟี่พยายามอธิบาย
"คลื่นเสียงโซน่าทำลายล้าง!!!"โชโจยกไมโครโฟนขึ้นมา"อ๊า!!!!!"
คลื่นเสียงที่ออกมาจากไมโครโฟนเริ่มทำให้พื้นไม้บนเรือของโชโจพังและลูกน้องลอยกระเด็นไป บางคนโชคร้ายตกจากเรือ
"เรือ!!!"เซียร์เห็นว่าโชโจกำลังทำลายเรือตัวเอง
"ทำอะไรน่ะเจ้าพวกนั้น?"ซันจิกล่าว
"แต่พลังเสียงสุดยอดเลยนะ จะพังเรืออยู่แล้ว"ลูฟี่แสดงความเห็น
"นี่เราโดนโจมตีใช่มั้ย?"เซียร์ถาม
"ผมจะปกป้องสาวๆเอง"ซันจิร้องขึ้น
"หุบปากไปเถอะแกน่ะ"คิรัวร์พูดเสียงเบื่อหน่าย
"ว่าไงนะแก"ซันจิมองเขาอย่างโมโห
"นี่ทุกคนอย่ามัวแต่ดูสิ เดี๋ยวจะไปต่อแล้วนะ เร็ว"นามิเรียกทุกคน
"ครับคุณนามิ"ซันจิร้องตอบ
"แล้วเธอก็กลับมาสั่งอีกครั้ง"คิรัวร์บ่น
"โอ๊ะ นามิเลิกกลายร่างเป็นนางยักษ์แล้ว"ลูฟี่กล่าว
"จริงเหรอ"ช็อปเปอร์โล่งอกและดีใจ
"ก็ระบายไปซะขนาดนั้นนี่นา"อุซปกล่าว
แต่แล้วคลื่นเสียงก็มาถึงเรือแมรี่และเริ่มทำให้ไม้ปริแตกออกมา แต่ต่างจากเรือของโชโจที่อยู่ในสภาพดี เรือแมรี่เสียหายและซ่อมแบบลวกๆของอุซป
"แย่แล้ว เสียงนั้นมีผลต่อเรือลำนี้จริงๆซะด้วย"อุซปเอาเท้าเหยียบแผ่นไม้ที่จะหลุดออก"จุดที่พึ่งซ่อมมาเริ่มหลุดเป็นชิ้นๆแล้ว แม้แต่จุดที่ไม่เป็นไรก็เริ่มแตกออกแล้วด้วย ถ้ายังอยู่ที่นี่มีหวังเรือทั้งลำหลุดเป็นชิ้นๆแน่เลย"
"เดินหน้าเต็มกำลัง ไปที่ที่เสียงนั้นตามมาไม่ถึง"นามิสั่ง
เรือแมรี่เริ่มแล่นหนีไป ขณะที่ลูกเรือโชโจพยายามเอาตัวรอดจากคลื่นเสียงของกัปตัน
"หัวหน้าครับ เรือจะพังแล้วครับหัวหน้าครับ!!!"
"ไม่ไหวแล้วครับ พอเถอะครับ!!!"
__________________________
กลับมาที่บาร์พับแอนต์พาย พวกเขากำลังคุยเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้
"น่าตกใจจริงๆนะ หลังจากนั้นพี่ชายคนนั้นก็พูดว่าช่วยบอกวิธีไปหาคริกเก็ตคนนั้นหน่อยซิ"
"ฮะๆๆ เป็นเด็กที่ใจเด็ดนะ"
"ไม่ใช่แค่ใจเด็ดนะ ตอนเข้าร้านมาแล้วกลุ่มโจรสลัดมาหาเรื่อง ก็มีไฟโผล่มาจากไหนไม่รู้เผาใส่พวกนั้นล้มลงหมด ตัวกัปตันรีบเผ่นหนีจากร้านไปเลย เล่นเอาทุกคนตกใจเลย นี่ไม่ใช่เรื่องน่าหัวเราะนะ"
"ฮ่าๆๆๆ"
"แต่ว่านะพี่ชายคนนั้นน่ะมีธุระอะไรกับตาลุงคริกเก็ตนะ"
"ทะเลแถบนั้นมันเป็นเขตของเจ้าลิงสองพี่น้องนั้นไม่ใช่เรอะ แล้วนอกจากนั้นเรื่องของตาลุงนั่นน่ะ ฮะๆๆๆ มันน่าขำจริงๆเลย"
"พี่ชายคนนั้นคงเล็งตะเกียงทองอยู่แน่เลย"
"ตะเกียงทองเหรอ"
"ใช่ๆ เห็นว่าเจอเมื่อไม่นานนี้เอง"
"เฮ้ พวกแกน่ะ"ทุกคนหันไปมองเห็นเบรามี่ที่นั่งดื่มอยู่ในบาร์ ซาคีสและสมาชิกคนอื่นอีกหลายคนของกลุ่มโจรสลัดเบรามี่ก็อยู่ด้วย
"เบรามี่?"
"ตะเกียงทองที่ว่าน่ะคืออะไร ชักอยากจะเจอขึ้นมาแล้วสิ เจ้าผู้ชายที่ชื่อคริกเก็ตนั่นน่ะ ช่วยบอกมาให้ละเอียดทีซิ ฮะๆๆๆ"
ความคิดเห็น