One piece Another Nakama 2

ลำดับตอนที่ #92 : กาลูการ่าและโนแลนด์(RE2)

ในเมืองแองเจิ้ลบีสต์ ทุกคนกำลังพยายามหนีลงทะเลจนท่าเรือแออัด

"เร็วเข้า เร่งมือหน่อย"

"หัวหน้า!!!"ไวท์เบเร่ต์วิ่งเข้ามา"ถ้าไม่ใช้เรือที่อยู่ตรงท่าเทียบเรือละก็คงขึ้นกันไม่หมดแน่ครับ"

"ใช้ทางอ้อมก็แล้วกัน"แม็คกินลีย์เห็นว่าท่าเรือนั้นอยู่ฝั่งตรงข้ามของจุดอพยพ"พวกนาย ใช้ไดอัลฉุกเฉินสร้างแม่น้ำกันเลย"

"ครับ"

แม็คกินลีย์กัดฟันนึกถึงคำเตือนของโคนิส

"ทุกคน รีบไปที่สุดขอบเมฆเถอะ ไปที่คลาวเอนด์ รีบหนีไปที่ทะเลสีฟ้าเถอะค่ะ"

"ก็อดเอเนลกำลังจะลบอาณาจักรแห่งนี้ทิ้ง ขืนอยู่ที่นี่ละก็ทุกคนต้องไม่รอดกันแน่ๆ"

"ตั้งแต่6ปีก่อน สิ่งที่พวกเรารู้กันดีที่สุดก็คือ เอเนล...เขามีพลังอันยิ่งใหญ่ที่สามารถมอบความสิ้นหวังให้แก่พวกเราได้ และเวลานั้นได้มาถึงต่อหน้าพวกเรากันแล้วด้วย มัวแต่เฝ้ารอปาฎิหาริย์แล้วจะได้อะไรขึ้นมาล่ะคะ!? ก่อนที่จะภาวนา ก่อนที่จะละสายตาจากความเป็นจริง เราต้องทำในสิ่งที่ตัวเราทำได้ซะก่อน ถ้ามัวแต่ยอมหมอบเป็นผู้รับเคราะห์จะไม่ต่างไปจากที่แล้วๆมา ถ้าไม่ยอมเคลื่อนไหวละก็ ถึงจะมานั่งแค้นใครสักคนทีหลังก็ปกป้องชีวิตตัวเองไม่ได้หรอก เอ้า ตัดสินใจทิ้งอาณาจักรเถอะค่ะ"

"ชาวเมืองยังเหลืออยู่อีกเยอะแค่ไหน?"แม็คกินลีย์ถาม

"ยังเหลืออีกครึ่งนึงครับ"หน่วยไวท์เบเร่ต์ตอบ

"อย่าให้เอาสัมภาระขึ้นเรือ เราต้องพาทุกคนออกทะเลให้ได้"แม็คกินลีย์สั่ง

"ครับ!!!!"

______________________

เรือสกายเปียหลายลำมุ่งหน้าลงจากไฮเวย์ไปที่ทะเลสีขาวด้านล่าง

อามาซอนยกกล้องมาถ่ายทุกคนที่กำลังหนีอย่างเมามัน

"หยุดนะ จ่ายค่าออกนอกเมืองมาคนละ2พันล้านเอ็กซ์โทลซะดีๆ"อามาซอนกล่าว

"คุณอามาซอน คุณเองก็รีบหนีเข้าเถอะ เร็วเข้า ไปที่คลาวเอนด์ อาณาจักรนี้น่ะจะล่มสลายแล้ว"

ไม่มีใครสนใจจ่ายค่าผ่านทาง อามาซอนหยุดถ่ายรูป

"เอ๋?"

______________________

โคนิสที่เฝ้ารออยู่บนเรือรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลง

"ลมหยุดพัดแล้ว?"

ทุกอย่างเงียบไปหมด

"เปรี้ยง!!!!"สายฟ้าพุ่งลงมาฟาดใส่ต้นไม้นึงไฟลุกล้มครืนไป

______________________

สายฟ้าพุ่งลงมาตกใส่กลางถนนด้านหลังชาวท้องฟ้ากลุ่มสุดท้ายที่กำลังหนี

"วิ่งเร็วๆ"

______________________

กลุ่มหมวกฟางมองฟ้าผ่าลงมาใส่ผืนดินอัปเปอร์ยาร์ด

______________________

เอเนลยืนขึ้นจากบัลลังก์เดินไปที่หน้าเรือ

"ได้เวลาพอดี เอาล่ะ มาเริ่มงานเลี้ยงกันเลยดีกว่า"

เอเนลยื่นมือออกไป ตัวเขามีประกายสายฟ้าออกมา

"เปรี้ยงๆๆๆ"ฟ้าผ่าเริ่มพุ่งลงมารุนแรงมากกว่าเดิม

"มามารากัน(สายฟ้าพิโรธ)"

สายฟ้าที่ใหญ่กว่าเดิมเริ่มเข้าทำลายทั้งต้นไม้ มิลกี้โร้ดและแผ่นดินของอัปเปอร์ยาร์ด

_____________________

"รีบถอยไปจากเกาะเร็ว"

"อย่ามัวชักช้า"

"สายฟ้าค่อยๆใหญ่ขึ้นมาแล้ว"

"เรือที่ท่าถูกทำลายหมดเลย"

"ไปทางตะวันออกของหาด"หน่วยไวท์เบเร่ต์ตะโกน"เร็วๆเข้า ยังมีเรืออยู่อีก วิ่งไปทางตะวันตก"

"เร็วๆเข้าเถอะ ทิ้งสัมภาระไปซะ"

___________________

"ตูมๆๆๆ"สายฟ้าตกลงมายังทะเลใกล้เรือแมรี่

โคนิสปิดตาและกอดซูไว้

__________________________

แชนเดียร์ก็กำลังหนีหลังจากได้รับคำเตือนจากชาวท้องฟ้า

"หัวหน้าเผ่า รีบขึ้นเรือเถอะครับ"แชนเดียร์บอกหัวหน้าเผ่าที่ยืนอยู่หน้ารูปปั้นนักรบถือหอก กาลูการ่า

"ยอดนักรบกาลูการ่า ได้โปรด ปกป้องทุกคนด้วย"หัวหน้าเผ่าอธิษฐาน

_________________________

คิรัวร์ลืมตาตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงดัง เขาเห็นเมฆดำขนาดใหญ่บนท้องฟ้า

"คิรัวร์คุงเธอฟื้นแล้ว"โรบินกล่าว

คิรัวร์มองไปก็เห็นว่าเขาหนุนตักโรบินอยู่

เขามองไปรอบๆเห็นโซโล กันโฟล ปิแอร์ ไวเปอร์ โครว ไอซ่า วีวี่ เซียร์ อุซปและซันจิอยู่รอบๆ ด้านหลังเป็นเถาวัล์ยักษ์

"เกิดอะไรขึ้น ฉันจำได้ว่าโดนสายฟ้าเอเนลช็อตสลบไป?"คิรัวร์ถาม

"ลุกขึ้นมองดูสิ"โซโลกล่าว

"และรีบออกจากตักเธอได้แล้ว"วีวี่หงุดหงิด 

คิรัวร์ลุกขึ้นและเห็นบอลสายฟ้าด้านบนกำลังฟาดสายฟ้าทำลายล้างลงมาที่อัปเปอร์ยาร์ดและเกาะแองเจิ้ล

"ลูฟี่กับนามิล่ะ?"คิรัวร์ถาม

ทุกคนเล่าสถานการณ์ตั้งแต่ตอนเขาสลบไปให้ฟัง ตอนนี้นามิขี่เวฟเวอร์พาลูฟี่ไปจัดการเอเนล

______________________

เอเนลบนเรืออาร์คแมคซิมที่กำลังลอยขึ้นไป

"แถวนั้นเองรึ? หมู่บ้านที่ซ่อนตัวของพวกนักรบแชนเดียร์ที่น่ารังเกียจ เดิมทีก็เป็นพวกคนทะเลสีฟ้า คงดีใจที่ได้กลับบ้านเกิดสินะ ฮ่าๆๆๆ เอ้า ลงไปที่โลกเบื้องล่างเถอะ"

"ตูม!!!!!"สายฟ้าพุ่งไปใส่หมู่บ้านของแชนเดียร์ระเบิดหายไป

"หมู่บ้านของพวกเรา"แชนเดียร์ที่อยู่บนเรืออพยพร้องขึ้น

"แง!!!!"เด็กที่ร้องไห้กอดแม่พวกเขา

"เกือบไปแล้ว ขืนออกมาช้าล่ะก็มีหวังเละเป็นผงแน่"แชนเดียอีกคนกล่าว

ไฟไหม้จากสายฟ้าแพร่ไปทั่วหมู่บ้าน กลางเปลวเพลิงมีรูปปั้นยอดนักรบกาลูการ่ายืนตระหว่านเหนือเปลวไฟ

_____________________

"ขอสาบานต่อยอดนักรบกาลูการ่า จงสุมไฟแห่งแชนโดรา"

คำพูดของหัวหน้าเผ่าสะท้อนในใจของไวเปอร์

"ไวเปอร์!!!"ไอซ่าคว้ามือพยายามตะโกนเรียกเขา

แต่ไวเปอร์กำลังหวนนึกความทรงจำสมัยเด็ก

"ไวเปอร์ บรรพบุรุษของเจ้า ยอดนักรบกาลูการ่า มีเหตุผลอีกอย่างหนึ่งที่ยังไงก็ต้องทวงบ้านเกิดกลับคืนมาให้ได้"

"เหตุผลอีกอย่างนึง?"ไวเปอร์ถาม

"ใช่แล้ว นั่นแหละคือเหตุผลสำคัญที่สุดสำหรับกาลูการ่า ฟังนะ ยอดนักรบกาลูการ่าน่ะ มีเพื่อนสนิทอยู่คนนึง"

"เพื่อนสนิทของกาลูการ่า?"

"ใช่แล้วเมื่อ400ปีก่อน ชื่อของคนที่แวะมาเยือนกาลูการ่านั้นก็คือ มองบลัง โนแลนด์

บนเกาะหัวกะโหลกจายา กาลูการ่าเป็นที่รู้จักในฐานะปีศาจ คอยปกป้องเกาะจากคนนอก หมู่บ้านแชนเดียร์กำลังติดโรคระบาดจากคิเนซึ พายุได้พัดเรือคณะสำรวจจากอาณาจักรลุบนีลมาขึ้นฝั่งที่เกาะจายา

ชาวแชนเดียร์ที่ไร้หนทางรักษาโรค ตัดสินใจสังเวยสายบริสุทธิ์ มูส ลูกสาว กาลูการ่าต่อเทพคาชิ โนแลนด์ฆ่าคาชิและช่วยมูสไว้ กาลูการ่าแทงหอกใส่เขา โนแลนด์สัญญาว่าเขาสามารถรักษาโรคระบาดนี่ได้ หัวหน้าเผ่าให้เวลาโนแลนด์ถึงพระอาทิตย์ตกดินวันรุ่งขึ้น ไม่งั้นลูกเรือของเขาจะเป็นเหยื่อบูชายัญ

โนแลนด์ใช้เวลาทั้งคืนตามหาต้นโคนีเพื่อทำยารักษาโรคให้ชาวแชนเดียร์จนเจอ แต่ดังเกิดแผ่นดินไหวทำให้โนแลนด์ติดอยู่ในรอยแยก กาลูการ่ามาเจอและเฝ้าดูโนแลนด์ดิ้นรนจนกระทั่งลูกเรือเขาโดนประหารชีวิต โนแลนด์พยายามคุยกับกาลูการ่า บอกว่าการบูชายัญไม่มีความหมาย แต่กาลูการ่ายึดมั่นในความเชื่อตน พวกเขาดำเนินชีวิตแบบนี้มาหลายศตวรรษ เวลาผ่านไปถึงตอนพระอาทิตย์ใกล้ตกดิน ลูกเรือโนแลนด์และมูสถูกนำตัวไปแท่นบูชาเพื่อจุดไฟเผา

โนแลนด์บอกว่ากาลูการ่าไม่รู้สึกผิดรึไงที่ฆ่าผู้หญิงที่ไม่มีความผิด บอกว่ามันไม่ใช่การกระทำของมนุษย์ กาลูการ่าเปิดเผยว่ามูสคือลูกสาวของเขาเอง เขามีความเชื่อต่อเทพของเขา และต้องเสียสละครอบครัวเพื่อช่วยคนของเขา ลูกของคาชิได้ปรากฎตัว กาลูการ่าบอกว่ามันมาเพื่อแก้แค้นโนแลนด์ โนแลนด์บอกเรื่องโรคคิเนซึที่เคยเกิดที่บ้านเกิดของเขา ซึ่งปัจจุบันหาทางรักษาหายได้โดยใช้เปลือกต้นโคนาที่เขาไปเก็บมาได้ ก่อนที่ลูกของคาชิจะพุ่งไปฆ่าโนแลนด์ กาลูการ่าแทงหอกใส่มันตาย เขาถามโนแลนด์อีกครั้งว่าช่วยหมู่บ้านของเขาได้ไหม โนแลนด์บอกว่าได้

กลุ่มคณะเดินทางของโนแลนด์ได้ช่วยรักษาโรคให้กับชาวแชนเดียร์ พวกเขาต้อนรับพวกโนแลนด์เข้าหมู่บ้าน กาลูการ่ากับโนแลนด์ยังพบงูอีกตัว หลานของคาชิที่ยังเป็นงูตัวเล็ก กาลูการ่าได้พากลุ่มของโนแลนด์ไปดูเมืองขุมทองแชนโดร่าและระฆังทอง พร้อมให้ลูกเรือโนแลนด์ขนสมบัติในเมืองขุมทองนอกจากระฆังทองไปเต็มเรือได้

มิตรภาพดำเนินต่อไปจนกระทั่งกลุ่มของโนแลนด์ได้ตัดต้นไม้ในป่าไปหลายร้อย ทำให้ชาวแชนเดียร์โกรธ กาลูการ่าเข้าโจมตีโนแลนด์ บอกว่าที่ไม่ฆ่าพวกเขาเพราะเรื่องที่ช่วยแก้โรคระบาด กลุ่มของโนแลนด์ต้องเดินทางกลับ คืนสุดท้ายมูสได้มาอธิบายพวกโนแลนด์ว่าชาวแชนเดียร์เชื่อว่าเมื่อวิญญาณตายลงจะกลับคืนสู่ต้นไม้ การตัดต้นไม้จึงเท่ากับดูหมิ่นบรรพบุรุษพวกเขา โนแลนด์ละอายใจและให้คนของเขาทิ้งทองทั้งหมดไว้และเดินทางกลับ

แต่วันที่โนแลนด์ออกเดินทาง มูสได้เข้าไปหาพ่อและบอกเรื่องต้นไม้ที่พวกโนแลนด์ตัดเป็นต้นไม้ที่ตายแล้วและเป็นตัวแพร่กระจายเชื้อโรค เพื่อไม่ให้โรคคิเนซึกลับมา กาลูการ่าเสียใจและรีบวิ่งไปที่ชาย ร้องตะโกนบอกโนแลนด์ว่าขอให้เขากลับมาอีกครั้ง โนแลนด์ยิ้มและสัญญาว่าจะกลับมาอีกครั้ง

5ปีต่อมา โนแลนด์เล่าเรื่องเมืองขุมทองและการผจญภัยมากมายให้ฟัง ผู้คนไม่แน่ใจว่าเมืองขุมทองแชนโดราเป็นเรื่องจริงรึไม่ กษัตริย์ลูบนิลได้สั่งให้ออกเรือไปยังแชนโดรา โดยพระองค์จะติดตามไปพร้อมทหาร แต่ลูกเรือโนแลนด์ไม่ต้องไป แต่ก่อนที่โนแลนด์จะไปถึง1ปี เกิดน็อคอัพสตรีมทำให้ครึ่งนึงของจายาพุ่งขึ้นไปบนอยู่ท้องฟ้า เมื่อคณะเดินทางมาถึงโนแลนด์ก็ตกใจที่หมู่บ้านและเมืองขุมทองหายไปแล้ว กษัตริย์โกรธและสั่งประหารชีวิตโนแลนด์ และถูกเรียกว่าเป็นจอมโกหก ขณะที่จอมเทพอ้วนๆผู้ครองสกายเปียเมื่อ400ปีก่อน โลภเมื่อเห็นวาสขนาดใหญ่ และสั่งบุกโจมตีขับไล่แชนเดียร์จากบ้านเกิด

"ยอดนักรบกาลูการ่าตะโกนไปเรื่อยๆ"หัวหน้าเผ่าเล่าเรื่องให้เด็กน้อยไวเปอร์"และขอแค่ลั่นระฆังแค่ครั้งเดียวก็พอ เพราะเชื่อมั่นว่าไฟแห่งแชนโดรา จะเล่าขานทุกสิ่งด้วยเสียงดังกังวานของมัน ว่าพวกเราอยู่ที่นี่ แต่ว่า ระฆังกลับไม่เคยดังเลยสักครั้ง มีเรื่องเล่าจากเหล่านักเดินเรือทะเลสีฟ้าที่มายังหมู่บ้านแห่งนี้ว่า โนแลนด์ผู้มีพระคุณ ซึ่งศรัทธาในเมืองของพวกเราถูกเรียกว่าจอมโกหกและยอมตายไปโดยที่ไม่ยอมปฎิเสธตัวตนของแชนโดราเลยสักคำ แต่ว่ากาลเวลาช่างยาวนานนัก ยอดนักรบกาลูการ่าเองก็ต้องต่อสู้อย่างดุเดือดบนท้องฟ้าแห่งนี้จนตายไป ความนึกคิดอันนั้นจึงส่งไปไม่ถึง นั่นแหละ สิ่งที่ยอดนักรบกาลูการ่ายังค้างคาใจอยู่"

"จะยังส่งไปถึงมั้ยนะ? เสียงของระฆังใบนั้น ถึงจะลั่นเอาตอนนี้ เสียงก็คงไปถึงตัวโนแลนด์ได้สินะ"

"นั่นสินะ"หัวหน้าเผ่าร้องไห้ออกมา"ก็ที่นี่อยู่ใกล้สวรรค์ที่สุดนี่นา"

"ไวเปอร์!!!!"ไอซ่ายังเรียกนักรบแชนเดียร์ที่มองหมู่บ้านเขาโดนทำลาย"ต้องรีบหนีแล้วนะไม่งั้นตายแน่ นี่ ไวเปอร์"

"เอเนล แกมีสิทธิอะไรที่จะมาช่วงชิงทุกสิ่งไปล่ะ!?"

______________________

"ฮ่าๆๆๆ ที่นี่คือท้องฟ้า อาณาเขตของพระเจ้า ทุกสิ่งมันขวางหูขวางตา ทั้งคน ทั้งต้นไม้ ทั้งดิน ควรจะกลับไปยังที่ที่ควรอยู่ได้แล้ว ทุกสิ่งจงกลายเป็นฝนตกลงไปยังทะเลสีฟ้าซะ!!!"

"เปรี้ยง!!!!"สายฟ้าแผ่ออกจากตัวเขา ยิ่งทำให้สายฟ้าที่ผ่าลงไปรุนแรงขึ้น

_____________________

"เร็วเข้า เกาะแองเจิ้ลทนไม่ไหวแล้ว"แม็คกินลีย์ตะโกน

"มีผู้บาดเจ็บอยู่เยอะน่าดูเลยครับ"หน่วยไวท์เบเร่ต์มารายงาน

"ยังไงก็เถอะรีบเอาขึ้นเรือแล้วค่อยรักษา"

"ไปที่ทะเล"

"เร็วเข้า"

"แค่คิดว่าถ้าสาวน้อยคนนั้นมาเตือนช้าไปก็เสียววูบแล้ว จะปลอดภัยรึเปล่านะ เธอคนนั้น"แม็คกินลีคิดในใจ

"เฟี้ยว..."ทันใดนั้นสายฟ้าก็พุ่งลงมาทางนี้"เปรี้ยงงง!!!"

___________________

โคนิสยังคงเงียบและหลับตากอดซูอยู่บนโกอิ้งแมรี่

___________________

"เรือจะขึ้นไปถึงปลายยอดที่อยู่บนฟ้านั่นเมื่อไหร่ก็ขึ้นอยู่กับเวลาแล้ว"โรบินมองเรืออาร์คแม็กซิมที่ลอยขึ้นไปเรื่อยๆ

"เอเนลมันคิดจะทำอะไรที่นั่นกันแน่นะ?"กันโฟลถาม

"ระฆังทองคำที่อยู่ที่นั่นไงล่ะ"โรบินตอบ

"ระฆัง?"กันโฟลทวน

ไวเปอร์หันไปมอง

___________________________

"ฮ่าๆๆๆ เหล่าทูตสวรรค์ที่หนีกันพล่าน อย่างกับฝูงมดแตกรังไม่มีผิดเลย จงกลับสู่ที่เดิมซะเถอะ สกายเปีย"

"ตูมมมมม!!!!!"ฟ้าขนาดใหญ่ผ่าลงไปใส่เกาะแองเจิ้ล

"นั่นมันอะไรน่ะ?"เรือที่อยู่หน้าประตูสวรรค์มองไปบนเพดานเมฆเกาะชั้นบน

"ทะเลสีขาวเป็นโพรงไปเลย"

"ไม่มีธุระอะไรกับตำหนักเทพที่แสนคิดถึงนี่แล้ว"เอเนลกล่าว

"เปรี้ยง!!!!"เอเนลทำให้สายฟ้าผ่าลงมาทำลายตำหนักเทพ

"รวมทั้งเมืองแชนโดราที่อยู่ข้างใต้นั่นด้วย"

"เปรี้ยง!!!!"สายฟ้าพุ่งลงไประเบิดซากเมืองโบราณพังเสียหาย

"อาณาจักรนี้ยังมีอีกแค่สิ่งเดียวที่ฉันต้องการ นั่นคือหอระฆังที่เก็บระฆังทองคำ หือ..."เอเนลได้ยินเสียงบางอย่างจากมันโทรา"ที่ด้านหลังนี่มีเสียงอยู่สองเสียง"

___________________

"ให้ตายสิ ทำไมถึงเร็วอย่างนี้นะ"นามิบ่น

เหนือขึ้นไปลูฟี่กำลังวิ่งตามเรืออาร์คแม็กซิม เขาเชื่อว่าเธอยังอยู่บนนั้น

"นามิ ขอให้ปลอดภัยนะ นอกจากนี้ ยังไงก็ไม่ยกระฆังทองให้แกแน่ เอเนล!!!!"ลูฟี่ตะโกน

___________________

"ระฆังทอง?"ไวเปอร์กล่าว โรบินเงยหน้าจากช็อปเปอร์ไปที่นักรบแชนเดียร์"เมื่อกี้เธอบอกว่าอย่างงั้นสินะ?"

"ใช่"โรบินตอบ

"พวกนายพูดอะไรกันอยู่เนี่ย?"อุซปถาม

"เธอพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ก่อนที่เอเนลจะยิงสายฟ้าและแฟนเธอเข้ามาช่วย"โครวกล่าว

"เขาไม่ใช่แฟนฉัน"โรบินแย้ง"เขาเป็นเพื่อนฉัน"

"ฉันเดาว่าพวกเธอคงสนิทกันมาก"โครวยิ้มอย่างมีเลศนัย

"เอเนลต้องการสิ่งนั่นสินะ แล้วมันอยู่ที่ไหนกัน?"ไวเปอร์ถาม

"เฮ้ย เดี๋ยวก่อนสิ"อุซปตะโกน"นี่ไม่ใช่เวลามาพูดเรื่องแบบนั้น เห็นแล้วใช่มั้ย สายฟ้าเมื่อกี้น่ะ ถ้าไม่รีบหนีละก็ตายแน่ๆ!!!"

โรบินไม่สนใจชี้ไปที่ต้นถั่วยักษ์

"อยู่บนต้นถั่วยักษ์นี่แหละ ใกล้ๆส่วนยอด"โรบินตอบ

"ทำไมกัน ทำไมเธอถึงรู้ได้!?"ไวเปอร์ถาม

"ไปรอที่เรือกันก่อนเถอะ สัญญากับนามิแล้วไง"อุซปพยายามบอกทุกคน"อีกเดี๋ยวยัยนั่นก็คงพาลูฟี่กลับมาแล้วด้วย"

"ใช่แล้วล่ะไวเปอร์"ไอซ่าเห็นด้วย

"ซากเมืองแชนโดราที่อยู่ข้างใต้นี่ โดนเถาวัลย์เจาะทะลุพื้นดินขึ้นมา ตรงใจกลางของเมืองพอดี"โรบินยังอธิบายต่อ

อุซปได้คลานไปยังหลุมขนาดใหญ่ที่เอเนลทำไว้ตอนนำทุกคนมายังแชนโดรา

"ดูนี่ก่อนสิ เฮ้ จะซากเมืองหรืออะไรก็ไม่รู้ล่ะ แต่มันพังยับเยินเลย คราวหน้าพวกเราอาจจะต้องเป็นแบบนั้นบ้างก็ได้"อุซปตะโกน

"ส่วนใจกลางเมืองนั่นเป็นที่ตั้งของหอระฆังที่เก็บรักษาระฆังทองเอาไว้ มันเขียนเอาไว้ในแผนที่ที่หาเจอในซากเมืองน่ะ"โรบินกล่าว

"นี่...เล่นเมินกันเลยรึเนี่ย?"อุซปกล่าว

"สรุปแล้วระฆังโดนแรงกระแทกจากการถูกเถาวัลย์เสียบ จนกระเด็นลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าที่สูงกว่านั้นอีก"โรบินอธิบาย

"ที่ข้างบนนี้น่ะเหรอ?"ไวเปอร์มองขึ้นไป

"มีเสียงเพลงแห่งเกาะ"กันโฟลคิดในใจ

โรบินนึกย้อนกลับไปตอนพวกเขาออกจากเรือมาตามหาขุมทอง ก่อนงูยักษ์เข้าโจมตี

"เฮ้ นี่ ที่เมืองขุมทองมีระฆังทองอยู่ด้วยสินะ"ลูฟี่ถาม

_____________________

เรืออาร์คแม็กซิมได้มาถึงยอดต้นถั่ว

"เอาล่ะ บินพ้นยอดต้นถั่วยักษ์ซะที ว่าไปแล้ว ก็ไม่น่าจะมีใครมาตามหาของที่หายไปเมื่อ400ปีก่อนจนถึงท้องฟ้าเหนือกว่าตำหนักเทพล่ะนะ เอาล่ะ อยู่ตรงไหนนะ?"เอเนลกวาดตามองหา"ระฆังทองคำที่ว่า"

_____________________

ลูฟี่วิ่งขึ้นมาจนทะลุเมฆเกาะมาถึงตำหนักเทพที่เหลือแต่ซาก

"ที่นี่มันอะไรกัน?"

เหนือขึ้นไปเอเนลก้มลงมองลูฟี่

"เจ้านั่นเองรึ มีตุ้มถ่วงแบบนั้นยังลากมาได้อีก"เอเนลกล่าว

"หาเจอแล้ว"ลูฟี่มองขึ้นไปเห็นเอเนลและวิ่งขึ้นต้นถั่วยักษ์"รออยู่ตรงนั้นก่อนเถอะ เอเนล!!!"

"ยุ่งจริง"เอเนลพูดแล้วให้เมฆสายฟ้าส่งฟ้าผ่าใส่ลูฟี่

"เปรี้ยง!!!!"ลูฟี่โดดหลบได้ทัน แต่ส่วนยอดโดนสายฟ้าหักโค่นพังครืนลงไป

"ว๊ากกกก!!!!"ยอดต้นถั่วยักษ์ตกลงไปและพาเขาไปด้วย

"ฮ่าๆๆๆ"เอเนลหัวเราะขณะที่ลูฟี่ตกลงไป

_________________

"อึก...!!!"ไวเปอร์เลือดไหลออกมาขณะที่เขาพยายามเดินไปทางต้นถั่วยักษ์

"ไวเปอร์ คิดจะทำอะไรน่ะ?"ไอซ่าถาม"อย่าบอกนะว่าจะปีนเถาวัลย์นี่ขึ้นไป"

"นายไปถึงบนนั้นในสภาพนี้ไม่ได้แน่"โครวกล่าว

อุซปส่องแว่นขึ้นไปแล้วเห็นบางอย่างใหญ่โตตกลงมา

"ทุกคน รีบถอยออกจากเถาวัลย์เร็ว!!!!!"อุซปตะโกนแล้วส่องดูอีก"มีบางอย่างกำลังตกลงมา!!!"

ทุกคนต่างรีบหลบขณะที่ยอดเถาวัลย์พุ่งลงมาปักพื้น

"ยอดของเถาวัลย์ เกิดอะไรขึ้นนะ?"โรบินร้อง

"เฮ้ๆ อย่าบอกนะว่าพวกลูฟี่เองก็ตกลงมาด้วยน่ะ"อุซปมองไปรอบๆ

"ไวเปอร์"ไอซ่าร้องขณะที่ไวเปอร์พยายามลุกขึ้น"ไม่ได้นะ ไม่ได้ ร่างกายแบบนั้นไม่ไหวหรอก โทรมจะแย่อยู่แล้วนะ นอกจากนั้น ถึงจะปีนขึ้นไปตอนนี้ ก็คงไล่ตามเอเนลที่ลอยอยู่บนฟ้าไม่ทันอยู่ดี"

"มันอยู่.....มันอยู่ที่ข้างบนนี้ ระฆังแห่งความหวังของยอดนักรบกาลูการ่า"ไวเปอร์กล่าว

"กาลูการ่าเหรอ?"โครวทวน

"ใช่แล้ว นั่นแหละคือเป้าหมายที่แท้จริงของพวกเรา"ไวเปอร์จ้องต้นถั่วยักษ์"เอเนล ใครจะยอมยกให้คนอย่างแกกันเล่า"

________________________

เหนือขึ้นไปลูฟี่ยังเกาะใบขนาดใหญ่ที่งอกจากเถาวัลย์ไว้ได้ เขาอยู่ใต้เมฆเกาะที่เคยเป็นตำหนักเทพ

"ฮ่าๆๆๆ"เอเนลหัวเราะ"สารรูปแบบนั้นคิดจะปีนขึ้นมาตรงนี้ยังไงกัน"

"หนอย!!!"ลูฟี่พยายามดึงตัว แต่ลูกตุ้มทองคำถ่วงไว้

"ฮ่าๆๆ รออยู่ตรงนั้นไปสักพักเถอะ มีขอบสนุกๆจะให้แกดูด้วย"เอเนลพูดแล้วหายตัวไป

ลูฟี่มองไปในระยะไกล เมฆสายฟ้ากลายเป็นหลุมทำให้มีแสงส่องผ่านมา

"จริงสิ ตอนที่เจ้านั่นไม่อยู่ต้องรีบทำอะไรสักอย่าง"ลูฟี่พยายามยกลูกตุ้มทองคำขึ้นมาแต่ไม่สำเร็จ"ต้องใช้ไอ้นั่นแล้ว"

ลูฟี่ยืดแขนไปมาให้ลูกตุ้มขึ้นลงไปมาหลายครั้ง

"โย่โย่ยางยืด!!!!"ลูฟี่ดึงขึ้นมา แรงเหวี่ยงส่งลูฟี่ลอยขึ้นฟ้ากลับไปที่ตำหนักเทพ

"หมอนั่นทำอะไรของเขาเนี่ย?"นามิถาม

ลูฟี่หล่นลงมาที่ตำหนักเทพ

"ดีล่ะ เป็นไปตามที่คาดเอาไว้เลย"ลูฟี่กล่าว

"วู้ม!!!!"นามิขึ้นมาถึงเมฆเกาะตำหนักเทพ

"จะรีบปีนขึ้นไปบนเรือเดี๋ยวนี้แหละ.....เปรี้ยง!!!"ลูฟี่โดนเวฟเวอร์เข้ามาทับตัวเอง

"ลูฟี่"นามิเห็นกัปตันเธอนอนอยู่ใต้เวฟเวอร์"ในที่สุดก็ตามทัน"

"นามิ ทำไมเธอถึงมาอยู่ตรงนี้ล่ะ?"ลูฟี่ถาม

"ก็มารับนายกลับไปน่ะสิยะ ซันจิ วีวี่ และอุซปเป็นคนมาช่วยฉันเอาไว้ ตอนนี้รออยู่ข้างล่าง"นามิกล่าว

"อย่างนี้นี่เอง งั้นรึ ค่อยยังชั่ว"ลูฟี่กล่าว

"เรื่องนั้นช่างมันเถอะ..."นามิถูกตัดด้วยเสียงสั่นสะเทือน"เดี๋ยวก่อน"

ลูฟี่กับนามิหันไปมองหลุมสว่างกลางเมฆสายฟ้าค่อยๆมืดเพราะเมฆทรงกลมลอยผ่านรู

"นั่นมันอะไร?"นามิถาม"เมฆสายฟ้า เปลี่ยนรูปร่างไปแล้ว"

_____________________

คนที่เหลือบนเกาะแองเจิ้ลตกใจเมื่อเห็นก้อนเมฆสายฟ้า

"ท้องฟ้ามัน..."

"ช่วยด้วย"

"ไม่นะ ใครก็ได้ช่วยด้วย"

"ท้องฟ้ามืดสนิทแล้ว"

"ไปที่ทะเล ไปที่ทะเลเร็วเข้า"หน่วยไวท์เบเร่ต์สั่ง

"บนท้องฟ้า มีลูกบอลยักษ์ลอยอยู่ด้วย!!!"

_____________________

"แบบนี้แย่แน่ๆ ภายในเมฆสายฟ้าที่ถูกห่อหุ้มด้วยม่านกลมๆนั่น มีกระแสลมรุนแรงกับกระแสไฟฟ้าอัดอยู่แน่นเลย"นามิกล่าว

_______________________

"เปรี๊ยะๆๆ"สายฟ้าแล่นบนก้อนกลมสีดำ

"ที่ด้านบนของเกาะแองเจิ้ล"ไอซ่ากล่าว ขณะที่เธอ กันโฟล ไวเปอร์ โครว โรบิน อุซป วีวี่ เซียร์ คิรัวร์และโซโลต่างจ้องไปยังก้อนสีดำออกมาจากเมฆ

"เมฆสายฟ้ากลายเป็นทรงกลม"โรบินกล่าว

"ฝันร้ายชัดๆ นี่มันไม่ใช่ภาพในโลกนี้แล้ว"อุซปกล่าว

"ข้างบนนี้ กำลังจะเกิดอะไรขึ้นกันแน่?"กันโฟลกล่าว

_____________________

"ฮ่าๆๆ สวรรค์คือของฉัน จงสำนึกกันไว้เถอะ ถ้ามีพลังของฉันกับเรืออาร์คแม็กซิมละก็ ย่อมทำเรื่องเหลือเชื่อแบบนี้ได้อยู่แล้ว

___________________

ชาวท้องฟ้าที่อพยพไปมองบอลสีดำตกลงมา

"ดูตรงนั้นสิ มันจะตกใส่เกาะแองเจิ้ลแล้ว"

อีกด้านนึงของทะเลสีขาว แชนเดียร์มองดูลูกบอลสีดำด้วยความกลัวเช่นกัน

"แย่ล่ะสิ"

"โธ่ ไม่ทันแล้วรึนี่"

"รีบหนีเร็วเข้า"

"กลัวแล้ว"

__________________

ทุกคนเฝ้ามองบอลสายฟ้าสีดำที่ตกลงไปทับใส่เกาะแองเจิ้ล

"ตูมมมมมม!!!!!"

ทุกคนมองไม่เห็นอะไรเมื่อแสงสีขาวส่องเข้ามา

เมื่อระเบิดหยุดลงและแสงจางลงแล้ว พวกเขาเห็นเกาะแองเจิ้ลถูกแทนที่ด้วยหลุมขนาดใหญ่

________________________

"บอลสีดำนั้น...มันทำลายทั้งเกาะ"อุซปมองเกาะแองเจิ้ลที่เสียหายจากระเบิด"คิดจะไม่ให้รอดกลับไปกันเลยรึไง"

"เอเนล"กันโฟลทรุดลงพื้นด้วยความตกใจ"มันทำลายบ้านเกิดของเรา ช่างโหดเหี้ยมอะไรอย่างนี้ ใครก็ได้หยุดมันที"

"เห็นนั่นไหม สายฟ้าและระเบิดนั่น รีบหนีเถอะเดี๋ยวเราก็โดนเป็นรายต่อไปหรอก"อุซปร้อง

"เราไปไม่ได้"คิรัวร์พูดชัดเจน

"หมายความว่าไง? ทำไมไม่ได้?"อุซปถาม

"เพราะลูฟี่จะลั่นระฆัง เราต้องรอเขาที่นี่"คิรัวร์กล่าว

คิรัวร์เล่าถึงตอนที่เดินอยู่ในป่าก่อนงูยักษ์จะเข้าโจมตี

"เฮ้ นี่ ที่เมืองขุมทองมีระฆังทองอยู่ด้วยสินะ"ลูฟี่กล่าว

"ตามบันทึกของโนแลนด์ล่ะก็ใช่ เห็นเขียนไว้ว่ามีอยู่จริงๆด้วยล่ะ"โรบินกล่าว

"ก็แล้วยังไงล่ะ?"โซโลถาม

"มีอะไรเหรอ?"เซียร์ถาม

"ฮี่ๆๆ ฉันนึกเรื่องดีๆออกแล้วยังไงล่ะ"ลูฟี่กล่าว

"อะไรล่ะ? อะไร?"ช็อปเปอร์เร่ง

"เขาอยากลั่นระฆังยักษ์นั่น"คิรัวร์ตอบแทน

"ใช่แล้ว"ลูฟี่เห็นด้วย"ถ้าเราลั่นระฆังยักษ์นั่น พวกตาลุงที่รออยู่ข้างล่างนั่นกับลิงพวกนั้นจะได้ยินกันรึเปล่านะ?"

คนอื่นต่างยิ้มหรือหัวเราะเบาๆ

"เนอะ คงได้ยินใช่มั้ย?"ลูฟี่ยิ้ม

"หมอนั่น เป็นคนที่พูดแล้วต้องทำให้ได้"คิรัวร์กล่าว

"งั้น หมอนั่นก็...."อุซปกล่าว

"พูดแบบนั้นก็จริง แต่ว่าสถานการณ์แบบนี้..."โรบินกล่าว

"ระฆัง"ไวเปอร์กล่าวขึ้น"จะลั่นระฆังงั้นรึ?"

"อื้อ"คิรัวร์ยืนยัน"ถึงนามิจะห้ามยังไงหมอนั่นคงไม่ยอมกลับมาแน่ สิ่งที่หมอนั่นเล็งไว้คือสิ่งเดียวกับเอเนลนั่นแหละ"

________________________

ลูฟี่มองขึ้นไปบนเรืออาร์คแม็กซิมของเอเนล

"ตอนนี้บนเรือไม่มีใครอยู่"ลูฟี่เห็นว่าเอเนลไม่อยู่"บางทีฉันอาจขึ้นไปที่นั่นและยืดแขนไปถึงเมฆ"

"เดี๋ยว นายไปที่นั่นไม่ได้"นามิแย้ง

"ฉันบอกเธอแล้วฉันต้องทำ"ลูฟี่กล่าว

"ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น"นามิแทรกเขา"ถ้าอยากขึ้นไปข้างบนก็ฟังฉันซะ"

______________________

เอเนลกระโดดลงไปบนเมฆเกาะ และเดินไปหาแสงสีทองที่เขาเห็นข้างหน้า

"นี่เองรึ"เอเนลตะโกนเสียงดัง"งดงามจริงๆ นี่คือหอระฆังอันทรงเกียรติของแชนโดราเมืองในตำนานงั้นสินะ วิเศษจริงๆ ช่างเหมาะสมกับพระเจ้าอย่างฉันยิ่งนัก ระฆังบอกการเริ่มต้นของศึกที่กินเวลากว่า400ปีของอาณาจักรนี้ แต่สุดท้าย มันก็เป็นเพียงการต่อสู้อันยาวนานที่สูญเปล่าจนได้ เพราะอีกไม่นานทุกสิ่งจะต้องหายไปจนหมด"

______________________

"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะส่งพวกนายไปบนท้องฟ้าให้ได้"คริคเก็ตบอกกลุ่มหมวกฟาง

"ฉันจะลั่นระฆังให้ได้!!!"ลูฟี่ตะโกน

______________________