Empire Online ภาค มหาสงครามดาวเบสเทีย

ลำดับตอนที่ #121 : ตอนที่ 2 การทดสอบผู้มีพลังพิเศษ

ตอนที่ 2
 

     โลกมนุษย์ในปัจจุบัน นับตั้งแต่ขึ้นปีพ.ศ.2750 ได้รวมทุกประเทศทั่วโลกไว้ในชื่อสหพันธ์โลกแทนที่องค์สหประชาชาติ และได้มีการออกสำรวจอวกาศ โดยมนุษย์ได้เหยียบดาวทุกดวงในระบบสุริยะจักรวาล ปัจจุบันสกุลเงินร่วมของทุกชาติคือเอิร์ธดอลล่า แต่ยังมีบางประเทศที่ไม่เปลี่ยนสกุลเงินชาติตัวเองหรือเข้าร่วมสหพันธ์โลก เช่น สวิสเซอร์แลนด์ รัสเซีย จีน ในบรรดาประเทศทั้งหมดบนโลก มหาอำนาจทางการทหารที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือประเทศสหรัฐอเมริกา ส่วนมหาอำนาจทางเศรษฐกิจที่ร่ำรวยที่สุดในโลกคือ ประเทศญี่ปุ่น
 

     "เอี้ยดดดดด!!!"เครื่องบินขนาดใหญ่ลงจอดที่สนามบินโตเกียว ก่อนที่เครื่องบินจะลงจอดเรียบร้อย
 

     "ขณะนี้เครื่องบินของเราได้ลงจอดที่โตเกียวแล้ว ผู้โดยสารทุกท่านกรุณาอย่าลืมตรวจดูของก่อนออกจากเครื่องบิน.."เสียงของพนักงานเครื่องบินดังแจ้งแก่ผู้โดยสารทุกคน
 

     "เซกัส ตื่นได้แล้วครับ"ดาร์คเขย่าตัวชายหนุ่มที่หลับคาเก้าอี้จนน้ำลายไหล เซกัสอยู่ในร่างชายหนุ่มผมดำสั้นกับตาสีฟ้า และเค้าโครงหน้าที่ต่างจากเดิม เพราะเซกัสต้องปลอมตัวไม่ให้พวกองค์กรรู้ แต่ังคงความหล่อเหมือนเดิม ก่อนที่เซกัสจะงัวเงียตื่นขึ้นมา
 

     "รีบเช็ดน้ำลายแล้วไปกันได้แล้ว"เทียแมทที่นั่งข้างดาร์คกล่าวขึ้นแล้วลุกจากเก้าอี้ ตามด้วยดาร์ค เฟนีย่ากับโอริว เซกัสรีบเช็ดก่อนที่จะลุกตามพวกเทียแมทไป
 

     พวกดาร์คมาจุดรอรับกระเป๋า ก่อนที่จะพากันเดินออกจากสนามบินแล้วเข้ามาที่ลานจอดรถ รถลีมูซีนสีดำสนิทพร้อมคนขับรอรับพวกเค้าอยู่ เซกัสเข้าไปทักทายกับคนขับรถที่ดูเหมือนจะเป็นลูกน้องของลูซิล เมื่อทุกคนขึ้นรถแล้วรถก็ขับออกไป โดยวิ่งลอยอยู่เหนือพื้นเล็กน้อย
 

     "อุปกรณ์ที่ได้ไปใช้ได้ดีไหม?"เซกัสถาม มองพวกดาร์คแต่ละคนที่มีเครื่องมือสื่อสารขนาดเล็กติดไว้ที่บริเวณหูของแต่ละคน มันคือเครื่องแปลภาษาที่ใช้กันอย่างแพร่หลายในโลกมนุษย์ยุคนี้ เครื่องนี้สามารถแปลภาษาที่คู่สนทนาพูดทั้งหมดเป็นภาษาที่เรากำหนดได้ และถ้าเราพูดอะไรอีกฝ่ายก็จะได้ยินเป็นภาษาตัวเองเช่นกัน
 

     "ใช้ได้ ถ้าไม่ติดว่าก่อนจะนั่งนกเหล็กยักษ์นี่มาเจ้าให้พวกข้าท่องจำภาษาอังกฤษกับภาษาเยอรมันให้เรียบร้อยละก็นะ"เทียแมทพูดพร้อมกอดอกไม่พอใจ หลังจากที่ดาร์คตัดสินใจเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยโตเกียวแล้วเซกัสก็เอาหนังสือสองเล่มปึกใหญ่มาให้พวกเธอทั้งสี่คนท่องจำให้ได้ ซึ่งตัวหนังสือพวกเธอไม่เข้าใจเลย หลายวันกว่าที่ทุกคนจะจำและพูดสนทนาได้ เทียแมทจำได้ช้าที่สุด
 

     โรงเรียนมหาวิทยาลัยโตเกียว เป็นมหาวิทยาลัยที่ปัจจุบันได้มีการเปิดสอนนักเรียนระดับม.ปลายที่จะเข้าเรียนมหาวิทยาลัยที่นี่ต่อด้วย โรงเรียนแห่งนี้ไม่มียูนิฟอร์มประจำจึงอนุญาติให้นักเรียนแต่งชุดไปรเวทมาโรงเรียนได้ เพียงแต่ต้องมีบัตรนักเรียนที่แสดงว่าเป็นนักเรียนของโรงเรียนด้วยเช่นกัน นักเรียนม.ปลายที่แบ่งเป็นสองสายระหว่างผู้มีพลังพิเศษกับคนปกติ
 

     วันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนใหม่ของนักเรียนม.ปลายมหาวิทยาลัยโตเกียว ภายในรั้วโรงเรียนเต็มไปด้วยเหล่านักเรียนทั้งสองสาย ที่หน้าโรงเรียนมีรถที่ผู้ปกครองพานักเรียนมาส่งกันจำนวนมาก แต่เมื่อรถคันหนึ่งพุ่งผ่านเข้ารั้วโรงเรียนมาทำให้ทุกสายตาสะดุดหยุดลง มองไปทางรถลีมูซีนสีดำสุดหรูที่สั่งตรงจากต่างประเทศ เข้าไปจอดรถที่ลานจอดรถของโรงเรียน แล้วประตูรถก็เปิดพร้อมกับร่างของคน5คนลงมาจากรถ
 

     "ทันพอดีแฮะ อีกแค่10นาทีจะปิดรับสมัครแล้ว"เซกัสพูดมองนาฬิกาข้อมือ ในขณะที่ดาร์คสังเกตเป็นคนแรกเมื่อเห็นบรรดานักเรียนและผู้ปกครองมองมาทางพวกตน
 

     "พวกเขามองอะไรพวกเราน่ะ"ดาร์คเอ่ยขึ้นทำให้คนอื่นมองไปเห็นทุกสายตาจ้องมาทางนี้เป็นตาเดียว สายตาผู้หญิงมองเซกัสกับดาร์ค ส่วนบรรดาชายหนุ่มมองสามสาวมังกรที่สวยซะยิ่งกว่าดาราหนังเสียอีก
 

     "พวกเราลบกลิ่นสัตว์อสูรแล้วใช่ไหมค่ะ"โอริวถามด้วยความกังวล มองสายตาชายหนุ่มที่มองเธออย่างจ้องสัดส่วนทั่วร่าง เฟนีย่าพยักหน้าให้เป็นคำตอบ มองพวกชายหนุ่มที่จ้องเธออย่างหึ่นกระหาย
 

     "มันเป็นเสน่ห์ของคนหล่อสวยน่ะ นายรออยู่ที่นี่ก่อนห้ามไปไหนนะ เอ้าไปกันได้แล้ว อย่าใช้เวทมนตร์ หรือพลังอะไรทั้งสิ้นที่มันแตกต่างจากคนที่นี่นะ"เซกัสพูดสั่งคนขับรถแล้วพวกดาร์คทั้ง5คนก็พากันเดินเข้าไปในตัวอาคาร โดยไม่สนใจเสียงของบรรดานักเรียนชายหญิงทั้งหลายที่มองไม่ว่าตา และส่งเสียงซุบซิบ
 

     "พวกนั่นเป็นใคร ทั้งหล่อทั้งสวย นักเรียนใหม่เหรอ"

     "ดูสาวสามคนนั้นสิ สวยยิ่งกว่าดาราซะอีก"

     "ชายหนุ่มสองคนนั้นก็หล่อใช้ได้เลย"

     "ฉันเอาคนผมดำสั้นตาฟ้านะ หล่อที่ซู้ดดดดดด"

     "กูอยากได้ผู้หญิงผมทองวะ นางฟ้าาาาาา"

     "ฉันขอผู้หญิงผมดำดีกว่า รูปร่างนี่สุดๆเลย"

     "ต้องผู้หญิงผมแดงสิ สวยได้อีกกกกกก"

     "ฉันเอาคนผมดำตาดำนะ น่ารักมาก กรี๊ดดดดด อยากเอาตัวมากอดจัง"

     ............
 

     พวกดาร์คเดินมาตามทางเดิน โดยที่มีนักเรียนรุมมองอาหารตากันใหญ่ จนมาถึงห้องลงทะเบียน สามสาวมังกรโดนสั่งให้รออยู่ข้างนอก เซกัสกับดาร์คเดินเข้าไป
 

     "ขอลงทะเบียนเข้าเรียนรดับม.ปลายของผู้มีพลังพิเศษครับ"เซกัสพูดแล้วยื่นใบสมัครพร้อมประวัตินักเรียนให้ครูสาวเบื้องหน้า เธออึ้งมองเซกัสด้วยแววตาเหม่อลอยพักนึงก่อนจะได้สติ
 

     "อ๊ะ..ค่ะๆ..คือว่าคนที่จะเข้าเรียนของผู้มีพลังพิเศษต้องไปยังสนามทดสอบก่อนนะค่ะ จะมีอาจารย์หลายคนดูการควบคุมพลังของนักเรียนค่ะ"เธอพูดแล้วมองดาร์คก่อนจะตาเบิกกว้าง เมื่อเธอเห็นดาร์คที่ตัวเล็กน่ารัก ใบหน้าคล้ายผู้หญิงและผิวสีขาวเนียนน่ากอด
 

     "คุณครับ!!"เซกัสต้องเตือนสติอีกรอบ ครูสาวได้สติก่อนจะหยิบบัตรใบหนึ่งยื่นให้ดาร์ค
 

     "นี่จ๊ะเด็กน้อย ไปที่สนามทดสอบที่อยู่ที่ชั้นสามนะ อีกไม่กี่นาทีก็จะเริ่มการทดสอบแล้ว แค่โชว์พลังให้เห็นเค้าก็ยอมรับให้เข้าเรียนแล้วล่ะ"ดาร์ครับบัตรที่ใช้ในการเข้าทดสอบมา บนบัตรมีสัญลักษ์โรงเรียนกับหมายเลขติดอยู่ ของดาร์คเป็นหมายเลข1000และชื่อของดาร์ค
 

     เซกัสกับดาร์คเดินออกมาจากห้องลงทะเบียน เซกัสกังวลเพราะไม่นึกว่าจะต้องแสดงพลังพิเศษด้วย ถ้าเป็นแค่สอบข้อเขียนธรรมดาคงจะมีกว่านี้มาก หากดาร์คบอกพลังตัวเองไปอาจไม่มีใครเชื่อ แต่ถ้ารู้กันแล้วละก็เรื่องใหญ่ข่าวดังไปทั่วแน่นอน เมื่อพวกดาร์คกลับออกมาก็เห็นชายหลายคนยืนห่างๆมองพวกเทียแมท แต่ไม่กล้าเข้าไปคุย
 

     "ต้องไปทำการทดสอบก่อน"ดาร์คเอ่ย ก่อนที่สามสาวมังกรจะพากันลุกแล้วเดินไป พวกชายทั้งหลายเห็นสาวงามไปแล้วก็เสียดาย
 

     "แล้วจะเอาไงเรื่องการทดสอบเนี่ย ถ้ามีคนเห็นพลังพิเศษที่ดาร์คครอบครองละก็เรื่องใหญ่แน่ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าองค์กรจะต้องทราบเรื่องและอยากเอาตัวดาร์คไปทดลองแน่นอน"เฟนีย่าคิดในแง่ร้าย เพราะองค์กรมีอิทธิพลครอบคลุมไปทั่วโลก การจะสั่งทำลายประเทศหนึ่งก็ทำได้โดยง่ายดาย ยิงขีปนาวุธนิวเคลียร์ถล่มใส่เมืองหลวง
 

     "ดาร์คจะต้องใช้พลังอย่างอื่นแทน เช่น พลังไฟ พลังน้ำ อะไรพวกนี่แหละ"เซกัสกล่าว เขาต้องการให้ดาร์คทำเป็นว่ามีพลังพิเศษระดับพอๆกับพวกมนุษย์โลก ดาร์คพยักหน้าก่อนที่จะมาถึงหน้าห้องสนามทดสอบชั้น3 ดาร์คยื่นบัตรให้ครูที่นั่งรับบัตรอยู่ด้านหน้า
 

     "เกือบมาไม่ทันแล้วนะเจ้าหนู รีบเข้าไปได้แล้ว ส่วนพ่อกับพี่สาวเธอเราต้องขอให้พวกท่านออกจากโรงเรียนไปนะครับ เราไม่อนุญาติให้พวกท่านชมการทดสอบได้ และเราจะเริ่มเรียนหลังจากนี้ทันทีด้วย"ครูชายกล่าว พวกเซกัสโดยเฉพาะนักเวทหนุ่มชะงักเมื่อตัวเองโดนเรียกว่าเป็นพ่อ หน้าเขาไม่ได้แก่ขนาดนั้นซะหน่อย ส่วนพวกเทียแมทต่างยิ้มหัวเราะคิกคัก
 

     "ถ้างั้นพยายามเข้านะดาร์ค เดี๋ยวเลิกเรียนมารับ"พวกเซกัสโบกมือลา ดาร์คเห็นพวกเซกัสไปแล้วก็เปิดประตูเข้าสนามทดสอบไป
 

     เมื่อดาร์คเปิดประตูเข้ามาก็เจอสายตาของผู้สมัครคนอื่นรุมมอง ก่อนที่จะหันกลับไปอย่างไม่สนใจคนตัวเล็กที่ดูอ่อนแออย่างดาร์ค เขานั่งที่นั่งด้านหลังสุดใกล้ประตูที่เข้ามา ด้านหน้ามีคนจำนวนพันคนที่ต่างก็เป็นผู้ีพลังพิเศษนั่งอยู่
 

     'เป็นไงเดธไซธ์ สามารถก๊อบปี้ได้ไหม'ดาร์คถาม เมื่อคิดว่าเดธไซธฤ์ที่เฝ้ามองน่าจะรู้แล้ว
 

     'ยังไม่ได้เจ้านาย คงต้องรอพวกมันใช้พลังก่อนเท่านั้น'
 

     'งั้นเหรอ'ดาร์คเสียดายเล็กน้อย ก่อนที่จะเลือกว่าควรใช้พลังแบบไหนในการทดสอบดี เพราะมันจะมีผลไปตลอดการเรียนที่โรงเรียนนี้ ไม่ช้าเบื้องหน้าที่นั่งของผู้สมัครเข้าเรียนก็มีครูอาจารย์หลายท่านเดินเข้ามาเรียงแถวหน้ากระดาน
 

     "สวัสดีนักเรียนที่รักทุกคน ฉันเป็นครูใหญ่ที่สอนผู้มีพลังพิเศษแบบพวกเธอ แน่นอนว่าครูทุกท่านก็เป็นผู้มีพลังพิเศษด้วยเช่นกัน การทดสอบของทางเราไม่มีอะไรมากนอกจากแสดงพลังพิเศษของพวกเธอให้พวกครูเห็น ไม่ต้องห่วงว่าจะไม่ผ่าน เพราะทางเราให้เข้าเรียนทุกคน เพียงแต่หลังจากให้คะแนนเสร็จแล้วจะมีการแบ่งชั้นเรียนด้วย"คำถามนี้ทำให้ดาร์คเลิกคิ้วสูง
 

     "จะมีการแบ่งชั้นเรียนเป็นห้องA-E ห้องAก็คือห้องคิงของโรงเรียน สำหรับผู้ที่มีผลการเรียนดีและสามารถใช้พลังของตนได้อย่างดีเยี่ยม ส่วนห้องEก็ตรงกันข้ามกับที่ครูพูดมาทุกอย่าง ถ้างั้นมาเริ่มกันได้เลย"จากนั้นจอภาพมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ก็ฉายภาพออกมา เป็นหมายเลขและชื่อของผู้สมัครเข้าเรียนทุกคน โดยล่างสุดเป็นชื่อของดาร์คนั่นเอง
 

     "พวกเธอจะต้องทำการทดสอบทั้งหมด3อย่างที่ทางโรงเรียนได้จัดเตรียมไว้ ถ้าทำคะแนนได้สูงก็จะได้คะแนนมากขึ้นและมีโอกาสได้อยู่ห้องคิง ส่วนใครที่พลังพิเศษตนเองอ่อนนั้นครูขอให้ใช้สมองคิดหาวิธีใช้มันให้ดีที่สุด ครูเชื่อว่าพวกเธอทำได้"ครูใหญ่พูดให้กำลังใจเหล่านักเรียนบางคนในห้องนี้ ดาร์คได้ยินเสียงบางคนโวยวาย แต่คงไม่มีใครสนใจเท่าไหร่หรอก
 

     "ก่อนอื่นการทดสอบแรก ต่อสู้กับผู้มีพลังพิเศษ สมมุติว่ามีผู้มีพลังพิเศษคนอื่นเข้ามาทำร้ายเธอ เธอจะป้องกันตัวเองยังไง"ครูใหญ่พูดแล้วก็มีร่างของชายในชุดคลุมน้ำตาลสวมหมวกปกปิดทั้งตัวไว้ปรากฎตัวขึ้นมากลางลานเบื้องหน้า นักเรียนหลายคนพากันตกใจ
 

     "ไม่ต้องกลัวนักเรียน ที่นี้คือห้องฝึกต่อสู้เสมือนจริงที่มีเทคโนโลยีสูง ร่างนี้สร้างมาจากข้อมูลผู้มีพลังพิเศษที่เรามี ในการต่อสู้พวกเธอจะได้รับความเจ็บปวดที่เป็นของปลอม ถ้าเธอถูกโจมตีอาจจะรู้สึกเจ็บ แต่ถ้าดูดีๆจะเห็นว่าไม่ได้รับบาดแผลใดๆเลย พวกเธอมีเวลาคนละ5นาทีในการจัดการมัน ถ้าตกจากลานถือว่าแพ้ทันที นี่เป็นร่างที่กระจอกมากในความคิดของพวกครู พลังก็แค่เพลิงธรรมดา ฮะฮะๆๆ.."ครูใหญ่กล่าวแล้วหัวเราะ จากนั้นร่างเสมือนจริงก็ยื่นมือออกมาก่อนที่ลูกไฟจะปล่อยออกมาจากมือโดนพื้น และมีรอยไหม้ปรากฎที่พื้นดูไม่ออกเลยว่าเป็นของปลอม จากนั้นพวกครูก็พากันเดินไปนั่งกัน
 

     "ผู้สมัครหมายเลขที่1เชิญค่ะ"เสียงจากมอนิเตอร์ดังขึ้น ก่อนจะมีเด็กหนุ่มคนนึงลุกเดินลงไปที่ลาน ดาร์คมองเด็กหนุ่มตรงหน้าที่จะเข้าทดสอบตาเขม็ง
 

     "3 2 1 เริ่มได้ค่ะ"เมื่อสัญญาณเริ่มดังขึ้น มือทั้งสองข้างของเด็กหนุ่มก็กลายสภาพเป็นเหล็ก ลูกไฟพุ่งเข้าใส่เด็กหนุ่ม แต่เขาชกด้วยหมัดเหล็กระเบิดหายไป ก่อนที่จะพุ่งเข้าใส่ร่างเสมือนจริงแล้วชกเขเาที่คางเต็มแรง
 

     "เปรี้ยง"ร่างนั้นลอยขึ้นเหนือพื้นก่อนจะตกลงมานอนกับพื้น เด็กหนุ่มดีใจชูสองนิ้ว แต่ทันใดนั้นร่างเสมือนจริงก็ลุกขึ้นมา หมัดเพลิงถูกชกเข้าใส่เด็กที่กำลังเผลอ เขาถูกชกเข้าที่แก้มอย่างจังก่อนจะถอยมาตั้งหลัก จากนั้นบุกเข้าไปใหม่แล้วรัวหมัดใส่ไม่ยั้ง
 

     "ผัวะๆๆเปรี้ยงๆๆผัวะๆๆ.."
 

     'เห็นแล้วเป็นไงบ้างเจ้านาย'เดธไซธ์ถาม
 

     'กระจอก ฉันไม่อยากได้พลังแบบนี้หรอกนะ'ดาร์คกล่าว ผ่านไปสักพักเด็กหนุ่มก็หยุดมือแล้วร่างนั้นก็ล้มลงพื้นหายไป นับเวลาทั้งหมดใช้ไป3นาทีกว่าๆ เด็กหนุ่มเดินออกมาอย่างผู้ชนะ
 

     "ผู้สมัครหมายเลขที่สองเชิญค่ะ"
 

     ดาร์คมองอย่างไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่ เพราะมันเป็นแค่การทดสอบง่ายๆ แต่อย่างน้อยมันก็สามารถรู้ถึงความสามารถในการใช้พลังของแต่ละคนได้
 

     การก๊อบปี้พลังของดาร์คนั้นสามารถทำกับผู้มีพลังพิเศษได้ แต่ขึ้นอยู่กับระดับพลังนั้นด้วย ถ้ามันเป็นพลังระดับสุดยอด เขาต้องเห็นมันเป็นระยะๆ เพื่อให้พลังพิเศษของเค้าก๊อบปี้พลังมาให้หมด ไม่ต่างไปจากการใช้คอมพิวเตอร์ดางโหลดโปรแกรมต่างๆ พลังพิเศษนี่สั่งการโดยตรงจากสมองของเค้า ในอีกทางหนึ่งการดูดกลืนพลังก็ไม่ต่างไปจากการแฮ็กข้อมูลแย่งชิงมา
 

     การทดสอบแรกผ่านไปเร็วกว่าที่คิดจนถึงหมายเลข950 เพราะส่วนมากมีคนที่แพ้เพราะตกจากลาน คนที่ใช้พลังจัดการร่างเสมือนจริงได้ภายในเวลาไม่ถึง1นาที ดาร์คมีอาการเซ็งจัดและหลับคาเก้าอี้ไปเรียบร้อนแลิว เพราะยังไม่เจอพลังที่เขาพอใจจะก๊อบปี้ซะที 
 

     "นี่ๆเธอ"อยู่ๆก็มีคนมาสะกิดเรียกเขาให้ตื่นจากห้วงแห่งความฝัน ดาร์คมองไอ้คนที่มาปลุกเขาตื่น เป็นเด็กหนุ่มผมสีดำและดวงตาสีน้ำตาลอ่อน สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวทับด้วยเสื้อกันหนาวสีดำกางเกงยีน หน้าตาจัดว่าหล่อใช้ได้ รูปร่างไม่ได้สูงและแข็งแรงอะไรนัก แต่อย่างน้อยก็มากกว่าดาร์ค ด้านหลังเขามีเด็กสาวผมสีฟ้าอ่อนถึงกลางหลังตาสีเดียวกัน สวมเสื้อลายลูกไม้กระโปรงยาวสีฟ้า มีใบหน้าเรียวสวย ตัวสูงพอๆกับดาร์คได้
 

     "อะไร?"ดาร์คถามอย่างหงุดหงิด หนุ่มสาวสองคนมองหน้ากันก่อนจะถามดาร์ค
 

     "คือผมได้ข่าวว่าการทดสอบที่สามจะแบ่งเป็นทีม4คนน่ะ ผมเลยอยากหาคนมาร่วมทีมไว้ก่อน"ดาร์คสะกิดใจสงสัย ไอ้หมอนี่บอกว่าตัวเองรู้ได้ยังไงกัน เป็นผู้มีพลังในการอ่านใจเหรอ
 

     "นายรู้ได้ยังไงว่าการทดสอบที่สามทำแบบเป็นทีม มีพลังอ่านใจเหรอ"ดาร์คถามเสียงเบาเพื่อไม่ให้ใครได้ยิน หนุ่มสาวทั้งสองนิ่งไปแล้วหัวเราะออกมาเล็กน้อย ก่อนที่เด็กสาวจะตอบ
 

     "ไม่ใช่หรอกค่ะ คือว่า.."เด็กสาวพูดได้เท่านั้นร่างของเธอก็หดเล็กลง ก่อนที่ดาร์คจะเห็นร่างของหนูแฮมเตอร์ขนาดจิ๋วน่ารักสีขาวตัวหนึ่ง แล้วเธอก็คืนร่างเป็นมนุษย์
 

     "ฉันมีพลังแปลงร่างเป็นหนูแฮมเตอร์ค่ะ แล้วแปลงเป็นหนูลอบเข้าไปใกล้พวกครูแล้วแอบได้ยินเข้า นี่ถือเป็นการยืนยันได้ไหมค่ะ"ดาร์คนิ่งไปคิดว่าอีกฝ่ายพูดจริงรึไม่ แต่ก็เห็นว่าพวกเขาไม่มีประโยชน์อะไรถ้ามาหลอกเค้าเลย
 

     "ฉันเชื่อก็ได้ แต่ยังไม่ตกลงร่วมทีมนะ และถ้าฉันร่วมก็ยังมีแค่3อีกคนล่ะ"หนุ่มสาวสองคนยิ้มแห้งๆ ดาร์คเห็นว่าสองคนนี้ไม่ได้คิดล่วงหน้าไว้เลย อย่างน้อยก็ยืนยันได้ว่ามันไม่ได้พูดโกหก ซื่อกันซะขนาดนี้
 

     "ผู้สมัครหมายเลขที่1000เชิญค่ะ"เสียงประกาศบอกดังขึ้นก่อนเขาจะลุกขึ้นยืน เรียกความสนใจจากทุกๆคนได้เป็นอย่างดีเพราะเป็นผู้สมัครคนสุดท้าย แต่ส่วนมากเลิกสนใจเมื่อเห็นรูปร่างดาร์คที่ดูอ่อนแอ แต่มีหลายคนรู้ว่ารูปร่างไม่เกี่ยวกับพลังพิเศษที่ได้มา ดาร์คหันกลับมามองหนุ่มสาวสองคนก่อนจะกล่าว
 

     "อ้อ ขอบอกอะไรไว้อย่างนะ ฉันเป็นผู้ชาย"ดาร์คเน้นคำสุดท้ายอย่างจริงจัง หนุ่มสาวทั้งสองคนอึ้งไป ตัวเด็กหนุ่มคิดว่าดาร์คเป็นผู้หญิงถึงได้เรียกดาร์คว่าเธอ เด็กสาวก็คิดไม่ต่างกันเพราะรูปร่างเหมือนผู้หญิงมาก
 

     "ฉันต้องไปขอโทษเค้าทีหลังแล้วสิ"เด็กหนุ่มพูดแล้วเกาหัวตัวเอง
 

     "แต่ทำไมเธอมาชวนเขาร่วมทีมล่ะ มีคนอื่นที่ดูเก่งกว่าตั้งเยอะ"เด็กสาวถาม
 

     "ไม่รู้สิ ฉันแค่ใช้เซนต์เลือกดูน่ะ แต่ก่อนหน้านั้นเราลองหาเพื่อนร่วมทีมคนที่4ก่อนดีกว่า"
 

     "ยังไม่แน่เลยนะว่าเขาจะร่วมทีมกับเราน่ะ เธอนี่จริงๆเลย"เด็กสาวบ่น
 

     ที่นั่งด้านครูที่มีครูและนักเรียนปี2ปี3หลายคนที่มาช่วยกำลังให้คะแนนนักเรียนทุกคนอยู่ นักเรียนคนนึงที่มีหน้าตาหล่อเหลาเอาการ มีผมสีน้ำตาลเค้มและดวงตาสีฟ้าคราม และรูปร่างสูงโปร่ง อายุประมาณ17ปี
 

     "เด็กปีนี้ไม่ค่อยได้เรื่องเลยแฮะ แบบนี้ห้องคิงปี1อาจต้องยุบก็ได้"เด็กหนุ่มกล่าว
 

     "พูดอย่างกับว่านายเป็นผู้ใหญ่แล้วงั้นแหละราดิช"หญิงสาวผมดำตาสีเขียวอ่อนพูดขึ้นมาทำให้ราดิชหันไปมอง
 

     "อีกแล้วเหรอซากุยะ ชื่อในโลกจริงฉันคือลอร์ดต่างหาก กรุณาเรียกให้ถูกด้วย"ซากุยะมองหน้าไอ้คนพูดแล้วไม่คิดจะเรียก เหตุผลเพราะชื่อมันที่พ่อแม่ตั้งให้น่ะสิ พูดไปไม่ต่างกับเรียกมันว่าเป็นเจ้านายเลยสักนิดเดียว เธอถึงเรียกมันด้วยชื่อในเกมแทนไง
 

     "ถ้างั้นเจ้าก็เรียกชื่อในโลกจริงบ้างสิ"ซากุยะถามบ้าง
 

     "ไม่เอาหรอก ก็ชื่อในโลกจริงเธอน่ะ จะให้บอกว่าพ่อแม่คิดไงถึงได้ตั้งชื่อนี่ให้เธอกันนะ ไอ้ชื่อมิโกะเนี่ย"ราดิชกล่าวแล้วเมินเฉยหญิงสาว
 

     "เปรี้ยง!!"ดาบไม้แทงลงบนเก้าอี้ เล่นเอาครูผู้หญิงหลายคนร้องออกมา เมื่อดูที่ไหล่ของซากุยะจะเห็นเป็นตราสภานักเรียน ซึ่งนักเรียนในสภามีสิทธิพกอาวุธไว้ป้องกันตัวได้ เพียงแต่ต้องไม่อันตรายขนาดฆ่าผู้อื่นได้ อาจจะควรยกเว้นซากุยะเอาไว้สักคนนึง
 

     "นายมีปัญหาอะไรกับชื่อที่พ่อแม่ฉันตั้งให้ แล้วชื่อนายล่ะยะ"สองหนุ่มสาวเริ่มเถียงใส่กันจนกลายเป็นทะเลาะ ดาบไม้ในมือซากุยะตวัดอย่างรวดเร็ว แต่ราดิชก็หลบพ้นได้ทุกครั้ง
 

     "ครูใหญ่ครับ คะแนนดีที่สุดที่นักเรียนใหม่ปีนี้ทำได้คือเท่าไหร่ครับ"ราดิชที่หลบดาบไม้ซากุยะยังมีเวลาว่างพอจะหันมาถามครูใหญ่ที่ถือใบคะแนนไว้
 

     "อืม..ที่ดีที่สุดคือ17วินาทีน่ะ ส่วนคนอื่นก็ประมาณเกือบนาทีทั้งนั้น เทียบกันรุ่นพวกเธอปีก่อนสิ เธอทำเวลาได้12วินาที ซากุยะทำได้5วินาที ระดับต่างกันจริงๆ"ครูใหญ่กล่าวชมหนุ่มสาวทั้งสองที่ยังตีกันไม่เลิก
 

     "3 2 1 เริ่มได้ค่ะ"เมื่อเสียงสัญญาณเริ่ม ดาร์คพุ่งผ่านร่างเสมือนจริงในพริบตา ก่อนที่ร่างนั้นจะถูกผ่าครึ่งสลายไปทันที ดาร์คมองที่จับเวลาบอกเวลาที่ทำได้คือ1วินาที ทั่วทั้งห้องเห็นภาพเบื้องหน้าแล้วอึ้งจนเงียบกริบกันหมด
 

     "คะ..ครูใหญ่ค่ะ เด็กคนสุดท้ายทำลายสถิติของมิโกะแล้วค่ะ เขาทำเวลาได้1วินาที"เสียงจากครูสาวทำให้ครูใหญ่ต้องหันไปมองที่จับเวลาและแทบไม่เชื่อในสายตาตัวเอง ราดิชกับซากุยะมองไปยังที่จับเวลาก็นิ่งไปเลย ดูเหมือนตัวหญิงสาวจะช๊อกยิ่งกว่าใครที่สถิติสูงสุดของตนถูกทำลายไป ราดิชได้สติเป็นคนแรกมองไปยังดาร์คที่เป็นคนทำสถิติใหม่ เขาเบิกตากว้างเพราะรู้สึกเหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน เขาหันไปมองจอภาพมอนิเตอร์ที่มีชื่อของเด็กคนนี้อยู่
 

     "ดาร์ค..งั้นเหรอ"ราดิชจำได้แล้ว เด็กหนุ่มที่เขาสู้ด้วย เด็กที่มีพลังประหลาดที่เขาไม่รู้จัก คนที่เคยบอกว่าตัวเองเป็นAIในเกมEMO ราดิชมองดาร์คแล้วยิ้มที่มุมปาก
 

     'หึหึหึๆๆ นายโกหกจริงๆด้วยดาร์ค นายเป็นผู้เล่นเหมือนฉัน ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมนายไม่รู้จักชื่อฉันในตอนนั้น หรือไม่เข้าใจกฎของเกมเลย แต่การที่นายโผล่มาที่นี่ทำให้ฉันสนุกยิ่งกว่าเดิม'ราดิชคิดในใจ เขาเชื่อว่าดาร์คแกล้งทำเป็นไม่รู้ได้เก่งมาก ขนาดเค้าอ่านใจแล้วยังเจอแต่คำโกหก เขาอยากจะรู้ว่าดาร์คซ่อนอะไรไว้ โดยหารู้ไม่ว่าที่เขาอ่านใจดาร์คได้ไปตอนนั้นมันความจริงล้วนๆ
 

     "ฉายภาพสโลเดี๋ยวนี้!!!"ซากุยะตวาดเสียงดังจนครูสาวรีบทำตามที่เธอบอก ดูเหมือนเธอจะรับไม่ได้ที่มีคนทำเวลาได้เร็วกว่าเธอ ซากุยะไม่ได้ดูเพราะดังทะเลาะกับราดิชอยู่ จอภาพมอนิเตอร์ฉายภาพสโลออกมา เมื่อการแข่งเริ่มดาร์คพุ่งเข้าไปใช้ฝ่ามือฟันร่างเสมือนจริงขาดครึ่งในพริบตาเดียว จอภาพเริ่มซูมเข้าไปที่มือของดาร์ค แล้วก็เห็นสายลมที่มีแสงสีเขียวจางๆอยู่
 

     "ผู้ใช้ลมงั้นเหรอ แต่ไอ้แสงสีเขียวนั้นมันคืออะไร"ครูใหญ่คิดอย่างสงสัย ราดิชมองซากุยะที่ยังรับไม่ได้กับสิ่งที่เห็น ราดิชตบไหล่หญิงสาวสองสามทีแล้วพูดว่า
 

     "อย่าให้ชื่อจักรพรรดิดาบสายลมของเธอเสียไปล่ะ คงต้องหวังว่าเด็กคนนี้จะไม่ได้เล่นเกมEMOอยู่นะ"ราดิชกล่าวแล้วลุกขึ้นเดินไปนั่งห่างๆ เป็นเวลาเดียวกับที่ซากุยะตวัดดาบไม้ใส่ราดิขแต่เขาฉากหลบทันเสียก่อน ซากุยะหันไปมองเด็กหนุ่มตัวเล็กที่อาจเป็นตัวอันตรายสำหรับเธอก็เป็นได้
 

     "ดาร์คสินะ"ซากุยะเอ่ยชื่อลอยๆ
 

     ดาร์คเดินกลับขึ้นบันไดไปนั่งที่เดิม มีสายตานักเรียนมองมาที่เค้าเป็นตาเดียว ก่อนที่เขาจะมานั่งที่เดิม เด็กหนุ่มหันไปหาเด็กสาว
 

     "เห็นไหมล่ะฟ้า เซนต์ของฉันเดาถูกจริงๆ ยินดีด้วยนะพ่อคนเก่ง ตอนนี้นายเป็นจุดสนใจไปทั่วแล้ว"เด็กหนุ่มพูดแล้วมองไปด้านหน้าที่มีนักเรียนมองมาที่พวกเค้า
 

     "ว่าแต่นายเอาไง เรื่องจะเข้าร่วมทีมกับฉันน่ะ ฉันขอโทษที่คิดว่านายเป็นผู้หญิงนะ"เด็กหนุ่มพูดเบาๆแล้วยกมือไหว้
 

     "พวกนายสองคนชื่ออะไร?"
 

     "ฉันชื่อไนท์ ส่วนนี่ฟ้าใสเพื่อนตั้งแต่เด็กของฉันเอง พวกเราเป็นนักเรียนจากประเทษไทย นายล่ะ"ไนท์กล่าวแนะนำตัว ดาร์คเงียบไปพักก่อนจะตอบ
 

     "ดาร์ค มาจากเยอรมนี แล้วคนที่4หาได้ยัง"ดาร์คพูดเพียงเท่านั้น ไนท์เริ่มกวาดสายตามองหาเพื่อนร่วมทีมคนสุดท้าย ก่อนจะเห็นร่างบางในชุดคลุมสีขาว ที่นั่งอยู่โดดๆห่างจากคนอื่น
 

     "แป๊ปนึงนะ ฟ้าไปกัน"ไนท์เอ่ยแล้วทั้งสองก็เดินเข้าไปหาเด็กสาวในชุดคลุม
 

     'เจ้านาย ท่านปล่อยพลังเวทมนตร์ออกมานะ'เดธไซธ์กล่าว ดาร์คได้ใช้เวทสายลมทำทีเป็นว่าเป็นผู้ใช้ลม
 

     'ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ยังไงคนก็คิดว่าฉันมีพลังพิเศษเป็นพลังลมแล้ว'ดาร์คกล่าว เขาก็อยากจะอยู่ห้องคิงถึงได้จัดการให้เร็วที่สุด
 

     'ปัญหาคือท่านจัดการเร็วเกินไปน่ะสิ'เดธไซธ์คิดในใจ
 

     "นี่เธอ คือผม.."ไนท์เล่าเรื่องแบบเดียวกับที่เคยพูดให้เด็กสาวฟัง ตัวเด็กสาวดูจะสูงโปร่งเกินเด็กอายุ16 เธอหันมาเล็กน้อยทำให้เห็นผมสีเงินเหมือนเกล็ดหิมะที่ซ่อนอยู่ในชุดคบุม เธอพยักหน้าตกลงรับข้อเสนอ ไนท์ดีใจที่ไม่ต้องทำอะไรมากเพราะตอนนี้มีนักเรียนมองกันใหญ่
 

     "ขอบคุณครับว่าแต่เธอชื่อ..อะไร"ไนท์พูดไม่ทันจบเสียงก็เริ่มขาดหายไปเมื่อร่างบางในชุดคลุมหันหน้ามาให้เขาเห็นเต็มตา นอกจากผมสีเงินแล้ว เธอมีใบหน้าเรียวยาวสวยงามมากไม่แพ้พวกเทียแมทเลย ดวงตาสีฟ้าดุจน้ำแข็งและผิวขาวเหมือนหิมะ ความงดงามของเธอทำให้ไนท์อึ้งไป ก่อนที่จะเอ่ยขึ้น
 

     "ธะ..เธอมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง"ไนท์เอ่ยขึ้นมาเบาๆ
 

     "ซะ..เซราฟีน่า.."ฟ้าเรียกชื่อหญิงสาวออกมา ตัวหญิงสาวในชุดคลุมก็ตาเบิกกว้างเช่นกัน ไม่นึกเลยว่าจะมาเจอคนรู้จักที่นี่
 

     "แบล็ค ฟ้า พวกเธอก็มาเรียนที่นี่เหรอ.."เซราฟีน่าเอ่ยด้วยเสียงอันแสนไพเราะ
____________________________________________________