ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Empire Online ภาค มหาสงครามดาวเบสเทีย

    ลำดับตอนที่ #202 : ตอนที่ 80 งานเลี้ยงวันเกิด(100%)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 6.14K
      53
      2 ส.ค. 57

    ตอนที่ 80
     
         "อืม.."ดาร์คลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า มองสาวที่นอนอยู่บนเตียงที่หลับอย่างมีความสุข มีแค่เฟนีย่ากับอาเธน่าที่ตื่นก่อนแล้วไม่อยู่ในห้อง เขาโดนพวกเธอทำสารพัดในหลายวันมานี้ ดาร์คอาบน้ำใส่ชุดจอมเวทของเขาแล้วเดินออกจากห้อง เห็นเฟนีย่ากับอาเธน่านั่งดื่มน้ำชาอยู่
     
         "สวัสดีตอนเช้าครับทั้งสองคน"ดาร์คพูดเน้นคำสุดท้ายเป็นพิเศษ เฟนีย่ายิ้มเจ้าเล่ห์ก้มลงมาจูบแก้มดาร์ค อาเธน่าหน้าแดงเพราะอายแต่ก็ก้มลงมาจูบแก้มดาร์คทักทายตอนเช้าเช่นกัน
     
         "ข้าอยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ของเราให้มากกว่านี้นะดาร์ค สนใจไหม"เฟนีย่าถามเสียงหวานเย้ายวนใจ
     
         "ผมสนใจเรื่องอื่นมากกว่าครับ"คำพูดของดาร์ค ทำให้ทั้งสองชะงัก
     
         "สนใจเรื่องอะไรเหรอค่ะดาร์ค"อาเธน่าถาม ดาร์คยิ้มที่มุมปากแล้วพูดว่า
     
         "เรื่องที่พวกคุณสองคนปลดการควบคุมจิตใจของผมได้ยังไงล่ะครับ"บรรยากาศรอบตัวทั้งสามก็เปลี่ยนแปลงไป สองสาวเงียบมองดาร์คด้วยสีหน้าเรียบเฉย
     
         "คิกคิกๆ แต่ดาร์คก็แย่นะที่ไม่บอกพวกข้าว่าได้พลังนี้มา แบบนี้ดาร์คจะทำอะไรพวกเราก็ทำได้ตามสบายเลยสิ โอริวคงไม่พอใจแน่เมื่อรู้ว่าโดนคนที่เธอรักควบคุม เหมือนกับที่คอบร้าทำ"เฟนีย่ากล่าวน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
     
         "ตอนที่เจ้าสั่งให้พวกข้าหลับไป ข้ากับเฟนีย่าฟื้นขึ้นมาเห็นว่าเจ้าไปที่โลกมนุษย์ และพวกข้ารู้ตัวว่าเจ้าใช้พลังควบคุมพวกข้าให้หลับไป แถมยังผิดสัญญากับพวกเทียแมทอีก ช่วงหลายวันมานี้พวกข้าเลยลงโทษท่าน..อื้อ!!!"อาเธน่าที่พูดตักเตือนดาร์คอยู่ ถูกดาร์คพุ่งเข้ามาจูบปากทันที
     
         "อือ..อา..แฮ่กๆๆ.."ดาร์คเลิกจูบแล้วอาเธน่าหอบออกมา เพราะดาร์คจูบเก่งมากเลยทีเดียว
     
         "แล้วพวกเทียแมทรู้เรื่องนี้รึยังครับ"ดาร์คถาม
     
         "ยังค่ะ ที่รู้มีแค่พวกเราสองคนเท่านั้น"อาเธน่าที่หน้าขึ้นสีแดงจัดตอบ
     
         "แล้วพวกคุณจะบอกไหมครับ"ดาร์คพูดแล้วลูบแก้มอาเธน่า
     
         "อาจจะบอกถ้าเจ้าไม่หยุดแกล้งอาเธน่า"เฟนีย่ากล่าวขึ้น ดาร์คหันไปมองแล้วเดินเข้าไปหา
     
         "เฟนีย่าเป็นคนคิดแผนการใช่ไหมครับ ถ้างั่นผมคงต้องลงโทษหน่อยล่ะ"ดาร์คพูดแล้วขยับนิ้วมือไปมา เฟนีย่าเหงื่อตกขึ้นมาทันที
     
         "..เฮือก!!"ทันใดนั้นทั้งสามคนสัมผัสได้ถึงจิตนึงที่เข้ามาในมิติแห่งนี้ จิตที่เต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดพุ่งมาทางนี้ด้วยความเร็วสูง
     
         "บรึ้มมมมมม!!!!"ร่างนั้นพุ่งผนังเข้ามาในห้องพร้อมกับไอความร้อน พุ่งเข้าหาอาเธน่าปล่อยหมัดเพลิงใส่เธอ
     
         "เปรี้ยงงงงงง!!!"หมัดเพลิงถูกป้องกันไว้ด้วยเกราะป้องกันของดาร์คที่เข้ามาขวางการโจมตีไว้ ดาร์คมองชายหนุ่มที่เข้ามาโจมตี ซึ่งก็คืออาคารัสนั่นเอง
     
         "มาขวางข้าทำไม ไอ้เด็กบ้า!!!"อาคารัสตวาดใส่เสียงดัง เฟนีย่าลดอาวุธลงเมื่อเห็นว่าคนที่มาเป็นใคร
     
         "อาเธน่าเป็นผู้หญิงของผม คุณห้ามแตะต้องเธอเด็ดขาด"ดาร์คกล่าวด้วยเสียงที่ทรงอำนาจ พร้อมทั้งจิตสังหารที่พุ่งเข้าใส่อาคารัส อีกฝ่ายปล่อยจิตสังหารใส่ดาร์คบ้าง อาเธน่าถือคทาเอาไว้ระวังตัวเต็มที่ ถึงแม้ดาร์คจะรู้จักกับนามธรรมตนนี้ แต่ท่าทางจะไม่ค่อยลงรอยกัน
     
         "ดาร์คคคค!!!!..เกิดอะไรขึ้น"พวกเทียแมทที่ออกมาจากห้องพร้อมอาวุธในมือมองสถานการณ์ตรงหน้า อาคารัสมองพวกเทียแมทที่เตรียมจะโจมตีใส่เค้าแล้วหรี่ตาลงมองอาเธน่า
     
         "เฮอะ!!"อาคารัสสลายพลังและจิตสังหารไป ดาร์คเห็นจึงคลายจิตสังหารตนเองลง
     
         "แล้วมานี้มีธุระอะไรครับ"ดาร์คถาม
     
         "พ่อเจ้ารอพบอยู่ที่โลกมนุษย์ในห้องพักเจ้าที่โรงแรม สั่งให้มาพาเจ้าที่สนุกอยู่กับสาวๆไปหาเดี๋ยวนี้ รวมถึงพาพวกเธอไปด้วย แต่ตอนที่ข้ามาสัมผัสได้ถึงอาเธน่า เลยจะฆ่าทิ้ง"อาคารัสพูดแล้วหางตามองอาเธน่าที่มีพวกเทียแมทมายืนบังไว้
     
         "เข้าใจแล้ว เดี๋ยวผมตามไป"
     
         "เร็วๆด้วย"อาคารัสพูดแล้วบินขึ้นฟ้าหายไปจากมิติแห่งนี้
     
         "ขอโทษนะดาร์ค ที่ข้าทำให้เรื่องยุ่ง"อาเธน่าเอ่ยขึ้น
     
         "ไม่เป็นไรหรอก อาคารัสไม่ชอบหน้าผมด้วย ถ้าอาเธน่ารู้จักนิสัยเขาจากสงครามครั้งก่อน คงรู้ว่าเขาเป็นคนอารมณ์ร้อน"ดาร์คพูดแล้วยิ้มที่มุมปาก อาเธน่าหัวเราะเบาๆ
     
         "คิกคิกๆๆ นั่นสินะค่ะ เอ่อ..ดาร์ค ข้ามีเรื่องต้องแจ้งให้เจ้าทราบ"อาเธน่าพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าลง
     
         "มีอะไรเหรอครับ"
     
         "ข้าถูกทางสวรรค์เรียกตัวกลับแล้ว สาเหตุเพราะหลายสัปดาห์มานี้ไม่มีข่าวเกี่ยวกับเจ้าเลย และเผ่าเทพต้องเรียกกำลังหลักให้ไปรวมพลกัน ข้าต้องไปแล้ว"ดาร์คได้ยินแล้วนิ่งไป
     
         "เจ้าไม่ต้องกลับไปก็ได้นี่นา เจ้าเองก็ชอบดาร์คไม่ใช่เหรอ อยู่ที่นี่เถอะ"เทียแมทร้องขึ้นมา อาเธน่ายิ้มฝืนๆ
     
         "ข้าไม่อาจจะหักหลังเผ่าเทพได้ แม้ความรู้สึกที่ข้ามีต่อดาร์คจะต่อต้าน แต่ข้าเลือกที่จะอยู่ข้างเผ่าของข้า"อาเธน่ากล่าวเสียงแน่วแน่
     
         "ถ้างั้นเราคงต้องสู้ในสนามรบสินะครับ"ดาร์คกล่าวเสียงเรียบ อาเธน่าพยักหน้าไม่พูดอะไร
     
         "อ๊ะ.."ดาร์คโอบคออาเธน่าเข้ามากอด แล้วกระซิบที่หูเธอ
     
         "หลังจบสงครามแล้ว คุณต้องมาเป็นของผม ทั้งกายและใจ"ดาร์คพูดแล้วอาเธน่าหน้าแดงเป็นลูกตำลึง
     
         "ถ้าเผ่าเทพชนะสงคราม ข้าจะเอาเจ้าที่เป็นเชลยมาเป็นของข้า"อาเธน่าพูดแล้วดาร์คยิ้มที่มุมปาก
     
         "ถ้าคุณทำได้นะครับ ห้ามตายล่ะ"ดาร์คพูดสั่ง
     
         "ท่านด้วย"อาเธน่าพูดแล้วสะบัดตัวกระพือปีกบินจากไปทันที ไม่นานจิตของเธอก็หายไป เพราะออกไปจากมิตินี้แล้ว
     
         "ท่านดาร์คคุยอไรกับอาเธน่าเหรอค่ะ"โรซ่าถามอย่างสงสัย เช่นเดียวกับสาวๆที่เหลือ
     
         "ความลับครับ"ดาร์คพูดแล้วพวกเทียแมทอิจฉาขึ้นมาเล็กน้อย
     
         "ผนึกเทียแมท เฟนีย่า โอริว กราบรีเอล โรซ่า เซริว"ดาร์คทำการผนึกสาวทั้ง6คนเข้าไปในกำไล เมื่อพวกเธอเข้าไปแล้วดาร์คก็เปิดหน้าต่างระบบเพื่อกดปุ่มออกจากเกม ก่อนที่จะกดเขาตรวจดูค่าความรักของโรซ่ากับเซริวที่ทำพันธสัญญาเป็นผู้ติดตามเขาได้ไม่นาน ของโรซ่าพุ่งขึ้นมาอยู่ที่90/100 และเซริว70/100 การที่พวกเธอหลงเขาเร็วขนาดนี้คงต้องขอบคุณทักษะมนตร์เสน่ห์และหลายวันที่เขาโดนพวกเธอลวนลามร่างกาย ดาร์คเลิกคิดแล้วกดออกจากเกม
     
         "ระบบจะทำการออฟไลน์ 10..9..8.....2..1..0"
     
     
     
     
         ดาร์คลืมตาตื่นขึ้นมา เขาเอาเครื่องเกมที่ครอบหัวออกมองลูซิลพ่อของตน ที่นั่งรออยู่หน้าเตียง โดยมีอาคารัสยืนอยู่ข้างๆ ดาร์คเดินไปนั่งที่โต๊ะ สองพ่อลูกไม่จำเป็นต้องทักทายอะไรกันให้มากความ เข้าเรื่องทันที
     
         "มีธุระอะไรให้ผมทำเหรอครับท่านพ่อ"ดาร์คพูดเปิดประเด็น
     
         "เอาพวกเธอออกมาจากกำไลให้นั่งฟังด้วย ข้าได้ยินว่าเจ้ามีพันธสัญญากับราชินีฮาร์ปี้และมังกรสมุทรเซริว"ลูซิลกล่าว ดาร์คเรียกพวกเธอทั้ง6คนออกมาทันที โรซ่ากับเซริวที่มาโลกมนุษย์เป็นครั้งแรกมองบุรุษทั้งสองตรงหน้าอย่างหวาดระแวง
     
         "ไม่ต้องกลัวหรอกครับโรซ่า เซริว พ่อของฉันเอง ส่วนอีกคนก็อาคารัส"เมื่อได้ยินที่ดาร์คพูด เซริวมองทั้งสองแล้วจะปล่อยจิตสังหารใส่ แต่จิตสังหารของดาร์คทำให้เธอต้องหยุดการกระทำ
     
         'เซริว อย่ารีบร้อนนักสิ'ดาร์คกล่าวเตือน มองไปทางอาคารัสที่สายตาดุมองมาที่เซริว ถ้าเขาไม่ห้ามไว้คงถูกอาคารัสที่กำลังโมโหอยู่ฆ่าทิ้งแน่ๆ
     
         'ค่ะ ท่านดาร์ค'เซริวถอยไปยืนข้างหลังเงียบๆ
     
         "คืนนี้ตอน6โมงเย็นจะมีการจัดงานเลี้ยงที่โรงแรมระดับ5ดาวของฝรั่งเศสในโตเกียว มีคนเชิญพ่อไปร่วมงาน ลูกจะต้องไปร่วมงานกับพ่อด้วย"ลูซิลสั่ง
     
         "คิดจะเปิดเผยตัวตนของผมในโลกนี้สินะ ถ้าให้เดาพวกองค์กรคงส่งคนมาร่วมงานที่พ่อจัดขึ้นด้วยแน่ พวกพ่อกะจะเก็บพวกหมายเลขคนต่อไปเหรอ"
     
         "ไม่ใช่หรอก ครั้งนี้เป็นงานเลี้ยงธรรมดา ลูกสนุกกับงานเลี้ยงให้เต็มที่เลย"ลูซิลปฎิเสธ
     
         "งั้นเหรอครับ แล้วมีเรื่องเกี่ยวกับองค์กรที่ผมจะได้รู้เพิ่มไหมครับ"ดาร์คพูดเสียงเรียบ ลูซิลยิ้มที่มุมปากแล้วกล่าว
     
         "นั่นสินะ พวกองค์กรน่ะ เราสืบประวัติพวกมันได้ว่า องค์กรของพวกมันคอยควบคุมโลกนี้ไว้มาตั้งแต่ก่อนยุคหินแล้ว และทำให้โลกเคลื่อนไหวปตามที่พวกมันต้องการ ไม่ว่าจะประวัติศาสตร์หรือเทคโนโลยี บุคคลสำคัญในประวัติศาสตร์ของโลกหรือสงครามที่เกิดขึ้น ก็เป็นฝีมือของพวกองค์กรที่ทำให้เกิดขึ้นทั้งนั้น คิดว่ายังไงบ้างล่ะ"
     
         "เป็นวงจรอุบาทสิ้นดี"ดาร์คพูดอย่างดูถูกและขยะแขยงโลกใบนี้
     
         "ถ้าเกิดคนบนโลกนี้รู้ความจริงเรื่ององค์กรที่ชักใยโลกนี้อยู่ละก็ คงเกิดการจลาจลขึ้นไปทั่วโลกแน่นอน พวกองค์กรจึงต้องคอยปกปิดไว้ ตำแหน่งผู้นำของโลกในรัฐบาลประเทศต่างๆและผู้บัญชาการ ส่วนใหญ่ก็เป็นคนขององค์กร พวกมันมียานอวกาศพร้อมที่จะทำสงครามถล่มดาวเรา แต่พวกเราที่แฝงตัวอยู่บนโลกมานานก็พร้อมที่จะฆ่าล้างดาวดวงนี้เหมือนกัน"
     
         "ถ้าเป็นสงครามแบบเปิดเผย จะกลายเป็นทำลายตัวเองทั้งสองฝ่ายสินะ งี่เง่า ผมไม่คิดจะร่วมในสงครามกับองค์กรหรอกนะ สนแต่สงครามกับเผ่าเทพเท่านั้น"
     
         "เพื่อที่เจ้าจะได้ครองครองเทพสงครามคนนั้นใช่ไหมล่ะ เพื่อผู้หญิงคนเดียวนี่นะ"
     
         "ใช่ ท่านพ่อก็รู้นิสัยผมดีนี่นา ถ้าผมอยากได้อะไรก็ต้องได้ โดยทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มา เงิน ผู้หญิง อำนาจ พลัง แย่งชิงทุกอย่างมาเป็นของตน ท่านพ่อสอนผมมาแบบนี้นี่นา และผมไม่คิดจะไปร่วมงานเลี้ยงวันพรุ่งนี้หรอกนะ"
     
         "เจ้าเติบโตได้รวดเร็วจนน่ากลัวทีเดียวดาร์ค เจ้าคิดว่างานเลี้ยงพรุ่งนี้จะไม่มีอะไรน่าสนใจใช่ไหม ถ้าเห็นนี่แล้วเจ้าจะพูดแบบนั้นอีกรึเปล่า"ลูซิลพูดแล้วยื่นแผ่นกระดาษผู้เข้าร่วมงานวันพรุ่งนี้ให้ดาร์ค ดาร์คหยิบขึ้นมาอ่านดู รอยยิ้มปรากฎขึ้นบนใบหน้าเด็กหนุ่ม
     
         "จะไปร่วมงานไหม"ลูซิลถามอีกครั้ง
     
         "หึๆ ตกลง ผมไปด้วย"ดาร์คคืนกระดาษให้ลูซิลและรับบัตรเข้างานมา
     
         "พบกันที่งานตอนเย็น พ่อคงไม่ต้องให้คนขับรถไปส่งนะ"
     
         "ไม่ต้องก็ได้ ผมจะไปเอง"ดาร์คพูดจบแล้วลูซิลก็ใช้เวทเคลื่อนย้ายตนเองกับอาคารัสไปจนกที่นี่ทันที
     
         "ดาร์ค ทำไมถึงไปร่วมงานล่ะ"โรซ่าเข้ามาถาม เพราะเห็นตอนแรกดาร์คบอกไม่อยากไป
     
         "พอดีมีคนรู้จักของผมไปร่วมงานนี้ด้วน่ะสิครับ"ดาร์คพูดแล้วเดินไปเลือกชุดในตู้เสื้อผ้า โรซ่ากับเซริวยังสงสัยเรื่องที่ลูซิลพูด พวกเทียแมทจึงอธิบายให้ฟัง
     
         "ดาร์ค เจ้าไปร่วมงานเลี้ยงนี้จะเปิดเผยตัวให้คนในงานรู้ฐานะเจ้ารึเปล่า"เฟนีย่าเดินเข้ามาถาม แต่ดาร์คยิ้มให้ไม่พูดอะไร เฟนีย่าได้แต่ยิ้มแล้วกล่าว
     
         "มา ข้าช่วยเลือกให้"
     
     
     
     
         เวลาผ่านไปจนกระทั่งเกือบ6โมง บนโรงแรมฝรั่งเศสระดับ5ดาวที่เป็นสถานที่จัดงานเลี้ยง ดาร์คเดินเข้ามาในโรงแรมเพียงคนเดียว ดาร์คสวมชุดทักสิโด้สีดำสนิท สายตาที่มองไปรอบๆมีชาวต่างชาติมาร่วมงานกันมากมายเลยทีเดียว เสียงของนักธุรกิจที่พูดคุยเพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจของตนดังตลอดทางที่ดาร์คเดินผ่าน คนที่เป็นเจ้าหน้าที่ต่างมีปืนพกติดตัวไว้ งานเลี้ยงในวันนี้มีแต่ผู้มีชื่อเสียงระดับโลกที่มาร่วมงานทั้งนั้น สายตาหลายคนมองดาร์คอย่างแปลกใจ ดูแคลนและเหยียดหยาม
     
         เมื่อมาถึงชั้นที่เป็นสถานที่จัดงานเลี้ยง หน้าทางเข้างานมีด่านตรวจค้นผู้เข้าร่วมงานทุกคนอย่างละเอียดถี่ถ้วน เจ้าภาพงานเลี้ยงวันนี้เป็นถึงกษัตริย์ประเทศแดนหมีขาว รัสเซีย ประเทศเดียวบนโลกที่ยังปกครองด้วยระบอบราชาธิปไตยอยู่ ดาร์คเห็นหญิงสาวผมสีดำยาวคนนึงมีผู้ชายหลายคนเข้าไปพูดเข้าไปพูดคุยหรือเรียกว่าอยากจะจีบเธอ แต่ชายหนุ่มทุกคนคุยกับหญิงสาวได้ไม่ถึง2นาทีเท่านั้นเอง เธอมองผู้ชายที่รายล้อมเธอด้วยความเบื่อหน่าย ก่อนที่สายตาจะมองมาทางดาร์คที่ยืนอยู่ไม่ห่างนัก ดวงตาเธอสดใสหายเบื่อหนีายทันที
     
         "หลบหน่อยค่ะ(หลีกไปสิยะ)"มิโกะเดินแหวกพวกชายหนุ่มไปอย่างไม่สนใจใยดี เดินเข้ามาคุยกับดาร์คทันที
     
         "คฤหาสน์ยังซ่อมไม่เสร็จเลย คดีเรียบร้อยแล้วเหรอถึงมาร่วมงานเลี้ยงใหญ่นี่น่ะ"ดาร์คเอ่ยถาม
     
         "คดีจบไปหลายวันแล้วล่ะ วันนี้เป็นงานเลี้ยงของเพื่อนฉันจะไม่มาร่วมงานได้ไงกัน งานวันเกิดเซร่าเลยนะ"
     
         "ฉันไม่คิดว่านี่เป็นแค่งานเลี้ยงวันเกิดที่พ่อเซร่าจัดให้ลูกสาวตัวเองหรอกนะ เชิญแขกดังๆมาตั้งมากมายอาจจะเป็นงานหมั้นก็ได้"
     
         "งานหมั้น"มิโกะพูดแล้วยกมือขึ้นปิดปากอย่างตกใจ
     
         "พวกเชื้อพระวงศ์มักจะมีการหมั้นหมายกันตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ แต่ไม่เปิดเผยให้คนภายนอกรู้เท่านั้นเอง รอให้ทั้งสองมีอายุมากพอสมควรแล้วค่อยประกาศงานหมั้น"
     
         "พูดเหมือนรู้ดีจัง นายเกิดในประเทศที่มีราชาปกครองรึไง"
     
         "เปล่า(ก็ใช่น่ะสิ) แค่หาอ่านจากหนังสือเท่านั้นเอง ว่าแต่เธอรีบไปเข้าร่วมงานดีกว่านะ"
     
         ดาร์คพูดแล้วมองไปด้านหลังมิโกะ พวกผู้ชายที่พยายามจีบมิโกะเมื่อกี้กำลังมองดาร์คอย่างกินเลือดกินเนื้อ เพราะดาร์คเป็นคนเดียวที่ได้คุยกับสาวงามที่พวกเขาหมายตาเกิน2นาที นอกจากนั้นยังมีแขกที่มาร่วมงานจับตามองทั้งสองคน โดยเฉพาะดาร์คที่กลุ่มนักธุรกิจต่างไม่รู้จักชายเด็กหนุ่มหรือเคยเห็นที่ไหนมาก่อน มิโกะได้แต่ยิ้มแห้งๆ เพราะเธอไม่คิดจะบอกว่าดาร์คเป็นใครให้คนในงานรู้เช่นกัน ไม่งั้นงานเลี้ยงนี้คงวุ่นวายแน่
     
         "นายระวังตัวหน่อยนะดาร์ค เท่าที่ฉันได้ยินมาจากเซร่า รัฐมนตรีที่สนิทกับราชา..พ่อของคู่หมั้นของเซร่ารู้เรื่องของนายเพราะเซร่าชอบเล่าให้ราชินีฟังทางโทรศัพท์บ่อยๆ หมอนั้นจะไม่ยอมให้นายเข้าไปในงานแม้แต่ก้าวเดียว ไม่ว่านายจะมีบัตรหรือไม่ก็ตาม ถ้านายจะเข้าไปมีแต่ต้องเปิดเผยตัวให้ทุกคนในงานรู้เท่านั้น จะใช้แผนร้ายยังไงก็เรื่องของนาย"มิโกะพูดเบาๆจนได้ยินแค่สองคน แล้วจะเดินเข้าห้องจัดงานเลี้ยงไป แต่ดาร์คพูดก่อน
     
         "ขอบคุณที่รอฉันอยู่หน้างานเลี้ยงเพื่อที่จะพูดเรื่องนี้นะ"ดาร์คกล่าว มิโกะหน้าแดงรีบเดินเข้างานไป เมื่อมิโกะไปแล้วพวกผู้ชายก็เดินเข้ามาล้อมดาร์คไว้ทันที
     
         "แกเป็นใครไอ้หนู คุณมิโกะถึงคุยกับนายเยอะขนาดนั้น"ผู้ชายคนนึงในกลุ่มถาม แต่ดาร์คไม่ตอบพลางพูดว่า
     
         "ช่วยหลีกทางหน่อยได้ไหม ผมจะเดินเข้างาน"คำพูดของดาร์คยั่วะโมโหพวกผู้ชายมาก
     
         "กล้ามากนะ แกรู้ไหมว่าพวกฉันน่ะลูกใคร"มันคนนึงพูดอย่างหยิ่งยโส
     
         "พวกแกเป็นลูกใครก็ช่างหัวพวกแกสิ หลีกไป!!"ดาร์คจงใจพูดเสียงดัง จนแขกที่มาร่วมงานมองมาทางนี้อย่างสนใจ พวกผู้ชายโกรธที่โดนดาร์คพูดแบบไม่เห็นหัว เพราะต่างเป็นลูกเศรษฐีที่มีคนมาเอาอกเอาใจทั้งนั้น พวกมันเข้ารุมดาร์คโดยไม่สนใจสายตาแขกหน้าทางเข้างาน
     
         "ฟุ่บๆๆแควกๆๆผัวะๆๆ"ดาร์คหลบหมัดที่พวกมันชกเข้ามาได้อย่างง่ายดาย แล้วใช้พลังลมตัดกางเกงพวกมันขาดหมดทุกคน และชกหน้าพวกมันหมอบกระเด็นลงไปนอนกับพื้น
     
         "พวกแกรีบกลับบ้านไปดูดนมแม่ดีกว่า"ดาร์คพูดแล้วเดินจาไป พวกผู้ชายที่ลุกขึ้นมาอับอายมาก และเมื่อเห็นกางเกงตัวเองขาดก็ยิ่งอายใหญ่จนหนีเข้าห้องน้ำไป ทำให้คนเป็นพ่อแม่ขายขี้หน้าอย่างแรง จึงโดนพ่อแม่ตัวเองลากตัวไปดุด่าในที่เงียบๆทันที บางคนโดนพากลับบ้านเลยด้วยซ้ำ
     
         ดาร์คเดินตรงเข้าไปที่ทางเข้างานและยื่นบัตรร่วมงานให้ แต่พวกด่านตรวจกว่า10คนต่างมาล้อมรอบดาร์คไว้ และยังชักอาวุธขึ้นมาอีกด้วย จนแขกที่มาร่วมงานพากันถอยห่างออกไป แล้วก็มีชายหนุ่มคนนึงเดินเข้ามากลางวงพูดกับดาร์คว่า
     
         "ผมเป็นหัวหน้าองค์รักษ์หน่วยที่1ขึ้นตรงต่อองค์ราชินี ท่านไม่ต้องการให้คุณเข้าไปในงาน เพราะการที่คุณมาอาละวาดที่หน้างานและทำให้เจ้าภาพขายหน้า เท่ากับคุณไม่ให้เกียรติแก่องค์ราชินี ดังนั้นทางเราก็ไม่จำเป็นต้องให้เกียรติคุณอีก เราขอสั่งให้คุณไสหัวกลับไปทันที ถ้าคุณไม่ทำตามที่ผมบอก พวกเราคงต้องล่วงเกินคุณแล้วล่ะ"
     
         หัวหน้าองค์รักษ์พูดแล้วก็ปล่อยจิตสังหารใส่ดาร์ค รวมทั้งทหารรอบด้านที่ล้อมเขาไว้ แต่ดาร์คไม่รู้สึกกลัวเลยสักนิด แต่ก็ยอมรับว่าทางราชสำนักฝึกพวกนี้มาดีทีเดียว ดาร์คมองไปด้านในงานเลี้ยงที่มีมิโกะกำลังมองดูอยู่ พร้อมทั้งแขกจำนวนไม่น้อย
     
         'รู้อยู่แล้วว่าจะเป็นแบบนี่สินะ ท่านพ่อ'ดาร์คคิดในใจ
     
         "แกยอมให้ฉันเข้าไปดีกว่า ถ้ายังอยากจะมีชีวิตอยู่"ดาร์คพูดน้ำเสียงเย็นยะเยือกจนน่ากลัว แล้วปล่อยจิตสังหารออกมา

         "ตึงๆๆ.."จิตสังหารของดาร์คทำให้พวกที่ล้อมดาร์คล้มลงไปกองกับพื้น นอนน้ำลายฟูมปากเลยทีเดียว ความจริงเขาจะเร่งพลังจนพวกมันตายเลยก็ได้ แต่เรื่องจะยิ่งหนักเข้าไปใหญ่
     
         "หึ"ดาร์คไม่สนใจสายตานับร้อยที่มองมา วางบัตรเข้างานไว้ที่โต๊ะแล้วเดินเข้าไป พวกที่ขวางทางด้านหน้ารีบแหวกทางให้ทันที 
     
         "เดี๋ยวก่อน แกห้าม.."พวกที่ท่าทางเป็นองค์รักษ์อีกหน่วยจะเดินเข้ามาเอาเรื่องดาร์ค สายตาดาร์คหันไปทางพวกมันด้วยแววตาคมกริบจนพวกนั้นถึงกับชะงักเท้าไป แต่พวกมันเหมือนจะเดินเข้ามาอยู่ดี
     
         "เอ่อ..ขอโทษนะค่ะ เขาเป็นเพื่อนที่โรงเรียนค่ะ ฉันชวนเขามาเอง"จังหวะนั้นมิโกะเข้ามากระชากแขนดาร์คเข้ามากอดแล้วพูดกับองค์รักษ์หน่วยนั้น พวกนั้นชะงักไป เพราะตระกูลมิโกะมีชื่อเสียงพอสมควร แล้วพวกมันเริ่มมีท่าทางลำบากใจ แล้วพวกมันคนนึงก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร ส่วนดาร์คหันมามองมิโกะด้วยสีหน้าเรียบเฉย
     
         "ครับๆ เข้าใจแล้วครับ แกเข้าไปได้"คนที่โทรศัพท์เมื่อกี้พูดอย่างไม่สบอารมณ์ ดาร์คก็อารมณ์เสียไม่น้อย เลยคิดจะให้มันลงไปนอนสลบเป็นเพื่อนพวกที่เหลือ แต่เขาโดนมิโกะลากพาเข้างานไป ทำให้เจ้านั้นรอดไปได้ แต่มันก็หน้าซีดเผือกจนเพื่อนองค์รักษ์ของมันต้องมาดูอาการ
     
         "อย่ายุ่งไม่เข้าเรื่องได้ไหม"ดาร์คถามเสียงเย็นชา มิโกะหันมามองอย่างมีน้ำโห
     
         "นายอย่าทำเกินเลยไปหน่อยเลยน่า ฉันช่วยให้นายเข้ามาก็ดีแล้ว นี่งานของเซราฟีน่านะ"
     
         "หึ เธอหวังให้ฉันเปิดเผยตัวเองไม่ใช่เหรอ ถึงได้เข้ามาช่วยช้า พอฉันก่อเรื่องเธอเข้ามาช่วยเพราะไม่อยากให้ฉันโดนไล่กลับเนี่ย ติดใจฉันรึไง?"ดาร์คถามแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้มิโกะจนเธอหน้าขึ้นสีแดงจัด นึกไปถึงเรื่องที่นอนกอดดาร์คทั้งคืนในห้องพักเขา
     
         "มะ ไม่ใช่ยะ ใครจะไปติดใจคนอย่างนายกันล่ะ"มิโกะรีบปฎิเสธ
     
         "แล้วเมื่อไหร่เธอจะปล่อยแขนฉัน คนมองกันเต็มแล้วนะ"ดาร์คถามแล้วมิโกะก็ตกใจเมื่อเห็นเธอยังกอดแขนดาร์คไว้แน่น รีบปล่อยแขนดาร์คทันที เธอมองไปรอบๆ มีสายตาจำนวนไม่น้อยมองพวกเธอสองคนแล้วซุบซิบกันใหญ่ หันมามองดาร์คที่ยิ้มเจ้าเล่ห์
     
         "นายจะทำอะไรก็เรื่องของนาย ฉันไม่ยุ่งด้วยแล้ว"มิโกะพูดด้วยเสียงที่ดังขึ้นแล้วเดินไปนั่งโต๊ะที่จองไว้ มีชายหนุ่มหลายคนเดินเข้าไปหาเธออย่างหวังผล แต่เมื่อเจอสายตาดุของหญิงสาวก็รีบถอยห่างจากโต๊ะเธอแทบไม่ทัน
     
         ดาร์คเดินดูในงานเลี้ยงที่แขกรับเชิญเข้ามากันเยอะแล้ว ดาร์คตกเป็นเป้าสายตาของพวกชายหนุ่มที่เป็นทายาทสืบทอดกิจการ พวกนั้นมีสีหน้าไม่พอใจดาร์คและดูถูกเหยียดหยาม ส่วนพวกผู้หญิงไม่แม้แต่จะหันมามอง ดาร์คมาตรงโต๊ะที่มีพวกนักธุรกิจจำนวนมากยืนห้อมล้อมเต็มไปหมด ดาร์คเห็นลูซิลที่คุยกับบรรดานักธุรกิจที่รุมล้อมเขาอยู่ เนื่องจากพวกนักธุรกิจรู้ว่าถ้าสามารถชักชวนลูซิลเป็นมิตรของตนได้ บริษัท(ฉากหน้า)ของลูซิลต้องสนับสนุนพวกเขาแน่นอน แต่เขาก็เห็นนักธุรกิจจำนวนไม่น้อยในกลุ่มนั้น ที่หันไปมองรอบๆเหมือนรอให้ใครเข้ามาตลอดเวลา
     
         "คุณโอลิเวอร์ครับ ผมได้ยินว่าคุณมีลูกชายอยู่คนนึง ไม่ทราบว่าเขามางานเลี้ยงด้วยรึเปล่าครับ"นักธุรกิจวัยกลางคนที่อดใจไม่ไหวเดินเข้าไปถามลูซิล คำพูดนี้ทำให้ทุกสายตามองลูซิลกันหมด
     
         "ไม่ต้องห่วงครับ งานเลี้ยงวันนี้ผมบังคับให้เขามาด้วยแล้ว ถึงเขาจะไม่สมัครใจเท่าไหร่ก็เถอะ"ลูซิลพูดแล้งสายตาก็หางตามองที่ดาร์คแวบหนึ่ง สีหน้าดาร์คหงุดหงิดไม่น้อยแล้วเดินหลบไปจากสายตาลูซิล ส่วนบรรดานักธุรกิจตาโตเหมือนได้ลาภก้อนใหญ่ เพราะที่ผ่านมาโอลิเวอร์ปิดเรื่องลูกชายที่เป็นทายาทสืบทอดเพียงคนเดียวมาตลอด
     
         "เขามาด้วยเหรอครับ เขาอยู่ไหนครับ ผมอยากแนะนำลูกสาวผมให้รู้จัก จะได้สนิทกันมากขึ้น"นักธุรกิจคนนึงผายมือแนะนำลูกสาวของตน พูดเน้นคำสุดท้ายเป็นพิเศษ เมื่อมีคนทำก็ต้องมีผู้ตาม นักธุรกิจหลายคนที่พาลูกสาวมาด้วยต่างพูดเรื่องเดียวกัน คือพยายามแนะนำลูกสาวของตัวเอง ให้แต่งงานกับดาร์คเพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจ
     
         'ใครจะไปอยากรู้จักยัยพวกนี้กัน!!'ดาร์คร้องในใจเสียงดัง ไม่ว่าสาวคนไหนก็ไม่เข้าตาดาร์คแม้แต่คนเดียว เทียบไม่ได้แม้แต่ครึ่งนึงของพวกเทียแมทด้วยซ้ำ ดาร์คเลิกสนใจแล้วเดินไปมุมอื่นของงานเลี้ยงทันที ดาร์คไปอยู่ที่มุมนึงของงานที่ลับตาคน ยืนพิงผนังมองเวทีหน้างานที่ใกล้จะเปิดงานหมั้น 
     
         "นี่นาย!!"เสียงตะโกนของสาวเจ้าดังขึ้นมา มันเป็นเสียงที่คุ้นเคยมากทำให้ดาร์คหันไปมอง แล้วเขาก็เห็นหญิงสาวผมดำยาวระต้นคอ และดวงตาสีม่วงลาเวนเดอร์
     
         "เธอก็มางานเลี้ยงด้วยเหรอวาเลนไทน์"ดาร์คพูดอย่างเซ็งๆ
     
         "ฉันชื่อโรส เรียกให้ถูกด้วยค่ะ"
     
         "ครับๆ แล้วมีธุระอะไรล่ะ"ดาร์คถาม แล้วโรสก็ชะงักไปครู่นึง พอเธอเดินเข้างานมาเห็นดาร์คเลยรู้สึกอยากคุยด้วยเลยตามมา แต่เธอไม่รู้ว่าจะคุยเรื่องอะไรกับเขาดี
     
         "นายมางานเลี้ยงนี้ด้วย พ่อแม่นายพามาเหรอ"โรสถาม ถ้าเข้ามางานนี้ได้ครอบครัวดาร์คคงโด่งดังไม่แพ้ตระกูลเธอ ดาร์คชะงักเล็กน้อยเมื่อโรสพูดถึงแม่ตน ดาร์ครู้สึกหงุดหงิดแต่ก็ตอบตามน้ำไป
     
         "เปล่าหรอก มิโกะชวนฉันมาร่วมงานด้วยน่ะ"เมื่อได้ยินคำนี้ โรสเบิกตากว้างมองดาร์คตาเขม็ง
     
         "เหมือนเธอไม่พอใจนะ"ดาร์คกล่าว
     
         "ฉันแค่แปลกใจที่มิโกะชวนนายมาต่างหาก มิโกะน่ะมีชายหนุ่มมารุมจีบเต็มเลย เพราะเธอเสียพ่อกับแม่ไปแล้ว แต่มิโกะไม่สนใจผู้ชายคนไหนที่เข้ามาคุยด้วยเลย แค่จะไปกินข้าวด้วยกันยังยาก"
     
         "ก็ที่มหาวิทยาลัยเธอเป็นพี่รหัสฉันนี่นา"ดาร์คกล่าวแล้วยิ้มเล็กน้อย โรสมองรอยยิ้มของดาร์คแล้วรู้สึกหงุดหงิดมากอย่างบอกไม่ถูก เธอยื่นหน้าเข้าไปใกลดาร์คแล้วพูดด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม
     
         "ฟังให้ดีนะดาร์ค ถ้านายทำอะไรมิโกะขึ้นมาละก็ ฉันจะไม่ยกโทษให้นายเด็ดขาด"โรสพูดน้ำเสียงจริงจัง ดาร์คพยักหน้าเบาๆเป็นคำตอบ หน้าโรสขึ้นสีแดงจางๆเมื่อเห็นใบหน้าดาร์คใกล้ๆที่น่ารักมาก เธอยื่นหน้าเข้าไปใกล้ริมฝีปากดาร์คอย่างลืมตัว
     
         "ทำอะไรกันน่ะ!!"เสียงมิโกะดังขึ้น โรสได้สติถอยห่างจากดาร์ค หน้าเธอขึ้นสีแดงจัด มิโกะเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบเข้าไปยืนขนาบทั้งสองไว้อย่างหึงหวง
     
         "เมื่อกี้เธอคิดจะทำอะไรโรส"มิโกะถามเสียงเรียบ
     
         "แค่ตักเตือนเขาว่าอย่าทำอะไรเธอเท่านั้นเอง"โรสกล่าว ดาร์คสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตจางๆระหว่างหญิงสาวทั้งสอง
     
         "ดาร์คเขาไม่ได้ทำอะไรฉัน"
     
         "แต่เธอชวนเขามาร่วมงานด้วยตัวเองเลยนะ ไม่แปลกไปหน่อยเหรอสำหรับผู้หญิงที่ไม่เคยสนผู้ชายที่เข้ามาจีบเลยสักคน"
     
         "ดาร์คเป็นน้องรหัสฉันนี่นา ฉันต้องคอยดูแลเขาสิ เธอก็ควรดูแลเซร่าด้วย"
     
         "ไม่ต้องห่วง ดูเหมือนเซร่าจะได้คนดูแลแล้ว ที่ฉันมาร่วมงานนี้ก็แค่อยากรู้ว่าคู่หมั้นของเซร่าเป็นใครเท่านั้น จัดงานใหญ่ในต่างประเทศแบบนี้งานหมั้นชัดๆ แต่เหมือนเธอจะไม่ได้ดูแลดาร์คในฐานะน้องรหัสนะ"โรสพูดมองไปที่ดาร์คแล้วยิ้มให้ ยิ่งทำให้มิโกะรู้สึกหงุดหงิด โรสรู้สึกสนุกที่ได้แกล้งมิโกะ ดาร์คยิ้มที่มุมปาก เพราะโรสมีหลายอย่างคล้ายเฟนีย่า
     
         "งานใกล้จะเริ่มแล้ว รีบกลับไปนั่งที่โต๊ะดีกว่า"มิโกะตัดบทมองนาฬิกาแล้วจับมือดาร์คเดินจากโรสไปทันที
     
         "ฉันไปด้วยคนสิ พ่อของฉันยังมาไม่ถึงงาน"โรสพูดเสียงหวานแล้วเดินตามทั้งคู่ไป
     
         'ทำไมเราหงุดหงิดขนาดนี้เนี่ย'โรสคิดในใจ เธอรู้สึกโกรธดาร์คเมื่อเขาบอกว่ามิโกะชวนมาร่วมงานเลี้ยง จนพูดจาแปลกๆว่าห้ามทำอะไรมิโกะ และเธอดังมองใบหน้าขาวเนียนใสและน่ารักของดาร์คอย่างเคลิ้มๆ ถ้ามิโกะไม่ห้ามไว้เธอคงจูบดาร์คไปแล้ว 
     
         "เมื่อกี้..นายจูบกับโรสรึเปล่า"มิโกะถามดาร์คเสียงสั่นๆ เพราะเธอมองจากด้านหลังเห็นแต่โรสยื่นหน้าเข้าไปใกล้ดาร์ค
     
         "เปล่า เธอเตือนฉันว่าห้ามทำอะไรเธอ และยื่นหน้าเข้ามาใกล้มากเลย"ดาร์คตอบไปแล้วเขาก็โดนมิโกะจับมือแน่นขึ้น เธอพูดขึ้นมาเบามากให้เธอได้ยินคนเดียว แต่ประสาทหูดาร์คได้ยินชัดเจน
     
         "นายเป็น..ของฉันคนเดียว"มิโกะไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงคิดอะไรแบบนี้จนพูดออกมา แต่เธอรู้สึกอยากให้ดาร์คอยู่ใกล้ๆ เหมือนที่ช่วยปกป้องเธอจากพวกนักฆ่าในคืนนั้น
     
         ทั้งสามนั่งอยู่โต๊ะเดียวกัน ระหว่างนั้นมิโกะพูดคุยกับโรสตามประสาผู้หญิง แม้จะพูดคุยกันเรื่องปกติ แต่บางครั้งก็คุยเกี่ยวกับดาร์ค ทำให้เหมือนมีสายฟ้าพุ่งออกมาจากตาทั้งสองคนเสียดสีกัน ดาร์คไม่ค่อยคุยเท่าไหร่ นั่งเงียบตลอดเว้นแต่พวกเธอถาม
     
         "ดาร์ค ฉันอยากรู้ว่าพ่อแม่นายเป็นใคร บอกหน่อยได้ไหม"โรสหันมาถาม
     
         "เสียใจ ฉันบอกเธอไม่ได้"ดาร์คปฎิเสธทันที
     
         "บอกหน่อยน่า"โรสส่งสายตาอ้อนวอน แต่ดาร์คไม่พูดอะไรทั้งนั้นและเมินหันไปมองเวที โรสหงุดหงิดเพราะเธออยากรู้จักดาร์คให้มากกว่านี้
     
         "อย่ายุ่งกับเรื่องส่วนตัวคนอื่นสิโรส"มิโกะเตือนแล้วจิบชา
     
         "ฉันแค่อยากรู้จักดาร์คให้มากขึ้นเท่านั้นเอง"
     
         "ถ้างั้นก็ง่ายมาก ดาร์ค..เธอชอบผู้หญิงแบบไหนเหรอ"คำถามของมิโกะให้ดาร์คหันมามองทันที หญิงสาวทั้งสองรอคำตอบดาร์คใจจดใจจ่อ ดาร์คเงียบไปสักพักแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์พูดว่า
     
         "รูปร่างหน้าตาสวย เป็นผู้หญิงง่ายๆ(ทำตามที่ฉันสั่ง) ไม่จู้จี้จุกจิก ถ้าหน้าตาขี้เหร่หรืออ้วนละก็ไปตายซะ"ดาร์คพูดแล้วหญิงสาวทั้งสองจับท้อบตัวเองแล้วพึมพำเรื่องน้ำหนักทันที ดาร์คหัวเราะเล็กน้อยในลำคอ
     
         "ปังๆๆๆ..."เสียงโทรเข้ามือถือของโรสดังขึ้นมา โรสหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย
     
         "ค่ะ ปะ..คุณพ่อ โรสจะไปหาเดี๋ยวนี้แหละค่ะ ขอตัวก่อนนะ"โรสพูดแล้วเดินลุกเดินไปที่ประตูทางเข้างาน ออกไปด้านนอกทันที มิโกะยิ้มที่มุมปากเมื่อเธอได้อยู่กับดาร์คสองต่อสอง
     
         โรสที่เดินออกมาจากงานมาถึงหน้าโรงแรม มีชายคนนึงที่กำลังโดนนักข่าวรุมล้อมอยู่ แต่พวกบอดี้การ์ดคอยกันไว้ ทำให้นักข่าวเข้ามารุมถามคำถามไม่ได้ แต่ก็ยังพยายามยื่นไมล์เข้ามาถามอยู่ดี จนกระทั่งพ่อของโรสหรือ4thเดินเข้าโรงแรมมาได้ ซึ่งมียามจำนวนไม่น้อยคอยกันไม่ให้นักข่าวตามเข้ามาในโรงแรม
     
         "คุณมัลคอล์มค่ะ ขอถามหน่อยค่ะ"พวกนักข่าวที่โดนกันไว้หน้าประตูยังพยายามถามอยู่ดี โรสเห็นกี่ครั้งก็ไม่พอใจไอ้พวกนักข่าวเลย
     
         "เป็นพวกที่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่น ลูกอยากพูดแบบนั้นใช่ไหม"ในระหว่างที่เธอมองนักข่าวด้วยสายตารังเกียจ พ่อของเธอเข้ามาพูดข้างๆ โรสหันมามองผู้เป็นพ่ออย่างดีใจ
     
         "ป๊ะป๋าค่ะ/ลูกสาวที่น่ารักของพ่อ"โรสกอด4thไว้เหมือนเด็กขี้อ้อน 4thก็กอดลูกสาวที่ตนเองรักมากกว่าสิ่งใดในโลกแน่น บรรดาบอดี้การ์ดได้แต่เหนื่อยใจกับการทำเรื่องไม่อาสายตาใคร พวกนักข่าวด้านนอกเองก็เห็นเช่นกัน แต่เรื่องที่มัลคอล์มกับลูกสาวไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน และเรื่องที่เขาตามใจโรสทุกอย่างจนโรสอ้อนเขาบ่อยเป็นที่รู้กันดีอยู่แล้ว นี่ดีแค่ไหนแล้วที่โรสโตขึ้นมาดูแลตัวเองได้
     
         "เอ่อ ท่านครับ งานเริ่มแล้วนะครับ"บอดี้การ์ดคนนึงพูดขึ้น ในขณะที่พ่อลูกกำลังคุยกันอย่างไม่สนใจใคร
     
         "ว่าแต่โรส ทำไมตอนที่รับโทรศัพท์ไม่เรียกพ่อว่าป๊ะป๋าอย่างทุกทีละลูก"4thถามอย่างสงสัย
     
         "พอดีว่าหนูนั่งคุยกับเพื่อนอยู่น่ะค่ะ เดี๋ยวอายเขา"4thชะงักไปเมื่อได้ยินคำว่า'เขา' แถมโรสยังมีท่าทีเอียงอายด้วย บอดี้การ์ดรู้สึกตัวถอยไปยืนห่างๆทันที
     
         "ลูกคุยอยู่กับผู้ชายเหรอลูก มันเป็นใคร ทำอะไรลูกรึเปล่า"4thถามน้ำเสียงจริงจัง ชายคนไหนที่กล้าคิดจีบลูกสาวเขาเป็นต้องถอยเมื่อเจอความหวงลูกสาวของ4th ทำให้โรสแทบไม่มีเพื่อนที่เป็นผู้ชาย
     
         "เขาไม่ได้ทำอะไรหนูค่ะพ่อ เขาเป็นรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยที่หนูเรียนอยู่ ชื่อว่าดาร์คค่ะ"4thได้ยินชื่อดาร์คแล้วตาเบิกกว้างทันที
     
         "ไม่ได้นะลูก ลูกจะไปเป็นเพื่อนกับดาร์คไม่ได้เด็ดขาด!!"4thสั่งเสียงดัง โรสมองอย่างสงสัย ทำไมพ่อเธอพูดเหมือนรู้จักดาร์ค
     
         "หนูยังไม่ได้เล่าเรื่องของดาร์คให้ฟังเลยนะค่ะ พ่อพูดเหมือนรู้จักดาร์คเลย แล้วทำไมหนูห้ามเป็นเพื่อนกับดาร์คค่ะ?"โรสถามเสียงเรียบ
    _________________________________________
     
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×