นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่ไม่ได้เขียนบล็อก .. อ่า เหมือนเราก็โตขึ้นเนอะ จะทำอะไรแบบเมือก่อนคงจะใช่ที่ … พอเราโตขึ้น อะไรๆ ก็เปลี่ยนไป ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีที่แล้ว มีใครอยู่กับเราบ้าง แล้วตอนนี้.. มีใครเหลือบ้าง ?
แปลกเนอะ ที่คนๆ นึงที่บอกกับเราว่า เค้าจะอยู่กับเราตลอด .. ทำไมวันนี้เขาหายไปล่ะ … วันเวลาผ่านไป ใจคนก็เปลี่ยนไป ทำไมเราถึงย้ำเรื่องเปลี่ยนไปน่ะเหรอ ? เพราะมันคือสัจธรรม มันคือสิ่งที่ต้องเกิดขึ้นเท่านั้นเองล่ะนะ แต่ก็น่าขันดี ที่เราไปยึดติดกับคำพูดลมๆ ของใครหลายคน ที่บอกเราสำคัญ อยากถามจริงๆ “ตอนนี้เรายังสำคัญอยู่มั้ย”
เราอาจมีอะไรหลายอย่างที่ไม่ดี เป็นคนที่ไม่มีอะไรดีในสายตาเพื่อน เรายอมรับนะว่าเราก็ใช่ว่าจะนิสัยดีอะไรมาก หลายครั้งที่เราทำอะไรไปด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ เราอาจจะทำร้ายคนที่แคร์เรามาก โดยเราไม่รู้ตัวว่ากำลังทำ แล้วไงล่ะ .. เราก็ปรับปรุงตัวอยู่นี่ไง แต่การที่เราปรับปรุงตัว มันก็ต้องแลกด้วยนิสัยดีๆ บางข้อของเราไป ถามว่าคุ้มมั้ย คงบอกไม่ได้หรอกว่าจะคุ้มไม่คุ้ม แต่สิ่งที่บอกได้ คือ ในเมื่อเราทำมันแล้ว แปลว่าเราตัดสินใจแล้ว เราต้องรับผลกรรมที่เราทำไว้ขึ้น ก้มหน้าชดใช้กรรมซะ นั่นคือสิ่งที่ควรประพฤติปฏิบัติมากที่สุด
ทำไมเราถึงเขียนบล็อกเราเหรอ เราเป็นคนที่เวลาเศร้ามากๆ เราชอบระบายลงไปผ่านตัวอักษร เราไม่ได้หวังให้ใครมาเห็นหรอกนะ เห็นไป… มันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีเลย มันยิ่งทำให้เราสมเพชรตัวเองมากขึ้นเท่านั้น ทุกคำปลอบประโลม มันเชื่อได้แค่ไหนกันนะ ? คำพูดจากลมปากมนุษย์นี่.. มันเปลี่ยนไปได้ตามกาลเวลาจริงๆ นะ ความเชื่อใจก็อีกสิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนได้ เปลี่ยนไปเพราะน้ำมือของอีกคนไงล่ะ ไว้ใจ เชื่อได้ จนโดนแทงจากด้านหลัง จ้วงแทงซ้ำๆ แล้วเอาเกลือมาโรยช้าๆ และช้าๆ เหอะ… ทำไม เราถึงอยากได้คำปลอบประโลม อ้อมกอดอุ่นๆ สักกอดล่ะ ทำไมนะทำไม ทำไมเราอยากได้ยินคนพูดว่า เธอทำได้นะ แกทำได้เว้ย ลุกขึ้นมา ไม่เอาๆ ไม่ร้องแล้วนะ อยู่ตรงนี้แล้วไง .. จะมีสักกี่คนนะ ที่จะพูดกับเราแบบนี้ ? เราไม่เข้าใจตัวเองเลย ทำไมเรียกร้องหาแต่สิ่งที่มันไม่มีหลักประกันแน่นอน เหมือนคนโง่ซ้ำซาก โง่แล้วโง่อีก โง่จนไม่รู้จะโง่ยังไงแล้วล่ะ ทั้งๆ ที่สมองสั่งการไว้แล้วว่าต้องไม่ทำงี้นะ เราจะยอมทำไม ลดศักดิ์ศรีตัวเองทำไม เขาทำเราไว้ขนาดไหน เราเจ็บแสบขนาดไหน เราจำได้ เรารู้นะ แต่ทำไมเรายังอยากจะคุยกับเค้า แม้ว่าต้องระแวงมากแค่ไหนก็ตาม นี่สินะ สิ่งที่อยู่เหนือการควบคุมของมนุษย์ หรือบางที.. เราอาจจะปากไม่ตรงกับใจ ?
เราเป็นคนที่แคร์คนรอบข้างมองในระดับนึง รวมถึงการที่มองตัวเองว่าเป็นยังไง แน่ล่ะ อะไรที่เรารู้สึกว่าเราทำแล้วมันน่าอายจังเลย แย่จังเลย เราก็จะไม่อยากให้คนอื่นรับรู้ เวลาจะทำผิดอะไร สมองก็จะสั่งการณ์ค้านมาในระยะหนึ่ง อารมณ์ อย่าทำนะ ถ้าทำจะเป็นแบบนี้ๆ @#$%^& ล่ะนะ รวมถึง … ด้วย
เราอยากบอกนายนะเว้ย เราไม่ได้คิดอะไรกับนายในเชิงนั้นแล้วจริงๆ เราสามารถยอมทิ้งมันได้จริงๆ นะ ถ้านายยอมทิ้งมัน .. แต่ก็แน่ล่ะ ถ้ายอมทิ้งได้ คงทำมันไปแล้ว ไม่ใช่ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ … นายไม่เข้าใจเราหรอก ไม่ได้หวังให้นายจะเข้าใจด้วยนะ นายยังมีความสุขกับหลายสิ่งหลายอย่างอีกมาก เราไม่เคยสำคัญกับนายขนาดนั้น แต่กับเรา นายเคยเป็นคนสำคัญคนนึงเลยล่ะ .. บ้าเนอะ ผู้หญิงบ้าๆ คนนึงจะมาพล่ามเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องในอดีต ฉันขอโทษนะที่เขียนถึงนาย ไม่ได้อยากให้นายมารับรู้ ไม่ได้อยากให้นายเห็น มันน่าอายมากเลยใช่มั้ยล่ะ ขอโทษด้วยนะที่ผ่านมา ไม่ค่อยจะพูดความจริงเท่าไหร่ .. ทำเก่งไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็เจ็บเอง ฉันยังหวังนะ ซักวันจะกลับมาเป็นพี่น้องได้เหมือนเดิม หวังพอๆ กับที่รอคนเก่ากลับมา แต่คงเป็นไปได้ยาก เนอะ J แต่สุดท้ายอยากถามนายมาก “นายทำให้เรามองข้ามความเลวนายได้ไง ทั้งๆ ที่นายเลวมาก .. เลวจนเราถึงกับเกลียด เลวขนาดนั้น เรายังมีกะจิตกะใจอยากคุยกับนายได้ยังไง”
ก็ไม่รู้ล่ะนะ .. ทำไมเราต้องพาตัวเองกลับมาในวงโคจรนี้อีก … มันเจ็บมาก เจ็บจนพูดไม่ออก หายใจไม่ออก แกเข้าใจมั้ยวะ … มันเจ็บจริงๆ นะ เจ็บแบบชาหนึบข้างในหัวใจ เจ็บแบบโดนอะไรบีบคั้นไม่เป็นจังหวะ มันเจ็บแปล็บจนเราน้ำตาตกใน แต่มันลำบากใช่มั้ยล่ะ การที่เราต้องเลือกอะไรสักอย่าง มันคงทำได้ยากเนอะ อยากให้แกเข้าใจเราว่ะ เราอยากหาย .. อยากหายไปให้ห่างจากคนบางคน …
ENDING....
และขอบคุณคนๆ นึง นะที่ถึงแม้เรากับนาย อาจจะไม่ได้รักกันก็ตาม
ขอบคุณที่ทำให้ยิ้มได้อีกครั้ง แม้มันอาจจะเกิดจากความหวั่นไหว
ขอบคุณที่ทำให้รู้ว่า .. เราต้องการเวลาในเรื่องนี้มากเพียงไหน
และขอบคุณที่เข้ามา และรอเรา ถึงแม้จะอีกนานแสนนาน
เราไม่รู้จะบอกอะไรนายดี จะพูดยังไงกับนายดีละนะ
แต่ทั้งหมดที่เราต้องการจะพูดมันก็มีเท่านี้
แค่เราอยากจะขอบคุณนายที่มีกัน
มันอาจดูไม่มากมายอะไรเลย
เราอาจพูดรักนายไม่ได้
แต่วันหน้าเรามั่นใจ
เรารักนายได้
รอเรา
นะ
ความคิดเห็น