เฮลโหลยูวว ว้ายยยย รู้สึกเหมือนได้กลับมาที่เก่าๆ ความทรงจำสีขาวขุ่นๆ ลอยฟุ้งขึ้นมาเต็มหัวเลยอะ กลับมาแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน จะได้มีเวลานึกถึงอะไรที่เราไม่เคยนึกถึง หรือหลงลืมมันไป ล่ะมั้ง ?
นี่ ตอนนี้ก็ผ่านมานานแล้วนะ ที่เราไม่ได้จับอะไรมาเขียน ถ่ายทอดเรื่องราวเป็นชิ้นเป็นอัน วันนี้กลับไปอ่านนิยายที่เอาเรื่องเชนมาเขียนด้วยล่ะ ทำไมรู้สึกภาษาดีกว่าตอนนี้อีกล่ะเนี่ย U___U เหมือนยิ่งเขียนยิ่งถดถอยยังไงก็ไม่รู้ ฮ่าาา
ตอนนี้จบม.6 แล้วนะ เร็วเนอะ ว่ามั้ย ? เราทำความฝันเป็นจริงไม่ได้ว่ะ ผิดหวังกับเรามั้ย หืม ? เราไม่สามารถทำมันได้ว่ะ เราผิดเองแหละที่ขยันไม่พอ เรารู้ตัวเลยอะ จริงๆ สู้ต่อไปพร้อมเราเถอะนะ เราขอร้อง
นี่... ตอนนี้ก็จะเข้ามหาลัยแล้ว ตรงนี้มันเป็นพื้นที่ที่ถ่ายทอดทุกอย่างของความเป็นเด็กของเรานะ พอกลับมาอ่านก็ยิ้มได้ เราผ่านอะไรแบบนี้มาด้วยเหรอ บางอย่าง เหลือแต่ความรู้สึก แต่ความทรงจำ มันไม่ได้เหลืออยู่แล้วล่ะ แต่มันก็ไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อยตรงนี้ไม่หายไปไหนก็พอแล้วนี่นา
1 ปีที่โคตรเหนื่อยมันผ่านมาแล้ว มีอะไรที่แปลกใหม่ และ เรื่องราวมากมายที่อยากจะเล่าให้ฟังเลยอะ ไม่รู้จะอยากฟังมั้ย.
. เรารู้สึก .. ตั้งแต่ทะเลาะกับผัวคนล่าสุดของไผ่ เราก็เริ่มกัดกันมากขึ้นอะ มันเป็นนิสัยเสียของเราที่คอยแซะไม่หยุด รู้นะว่าไผ่เหนื่อย แต่มันก็ห้ามไม่ได้ ช่วงนี้เหินห่างกันแหละ แต่ก็ยังรักเหมือนเดิม แค่ต่างคนต่างอยู่ในโลกของตนเองมากขึ้นก็เท่านั้น ไม่มีอะไรมากกว่านั้นหรอก
รู้มั้ยว่าเราน้ำหนักขึ้นด้วยอะ โคตรเสียใจ ฮ่าาา นี่ยังไม่ผอมเลยนะ .. มันจะมีวันผอมมั้ยวะ อยากถามใจตนเอง แต่คิดว่าคงไม่มีวันนั้นแน่ๆ อะ ฮือออ ใครก็ได้เอาความอ้วนไปจากฉันที ฮือออ
รู้มั้ยว่า ... เรารู้สึกเหมือนชีวิตเราตอนนี้เป็นหมากที่เดินผิดอะ วางเกมผิด อะไรประมาณนี้ มันทำให้เรารู้สึกเว้งว้างและว่างเปล่ามาก มากจริงๆ
เราเพิ่งสูญเสียคนที่เรารักไปแหละ มันทำให้เรารู้สึกมึนตึง เสียใจและเจ็บอยู่..ไม่น้อย มันเป็นเพราะเราเดินหมากผิดไง มันเลยรู้สึกเจ็บลึกไปหน่อย เย้ ยินดีด้วย มีคนมาแทนที่เชนแล้วล่ะ เราจะพยายามทำไม่ให้มันเหมือนเดิม หมายถึง ไม่ให้เขาเกลียดเรา และรู้สึกไม่ดีต่อกัน เหมือนที่เกิดกับเรากับเชนอะ มันกลายเป็นว่า เรื่องเค้าคือความเจ็บปวดที่อยู่กับเราไปอีกนานแน่นอน
ต้องขอบคุณเขานะที่ทำให้เรารู้ว่า การสูญเสียคนที่รักเพราะตัวเองเป็นยังไง
พรุ่งนี้วันเกิดเขาด้วยแหละ กะจะเขียนบล็อกต่อ ซ้อนกันเป็นสองอัน เผื่อมีคนมาหา จะได้ไม่เห็นว่าเรามาเขียนบ่นไว้อีกแล้วววว วู้ววว -3-
สำหรับกลุ่มเรา .. ฟ่าง เจน เอม ไผ่ ก็ยังเหมือนเดิม คุยกันบ้างเหมือนเดิม เราว่ามันเหมือนจะเป็น comfort zone ของกันและกันไปแล้ว คิดว่าถ้าไม่กัดกับไผ่ตายซะก่อน น่าจะเป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ นานเท่านานแหละนะ
เรื่องราวมากมายมันผ่านมาแล้วเดี๋ยวมันก็ผ่านไปใช่มั้ย ?
ในอีก สองปี สามปี ห้าปีข้างหน้า เรากลับมาอ่าน เราจะไม่รู้สึกเจ็บแล้วมองมันเป็นความทรงจำที่สวยงามได้มั้ยนะ ?
ตอนนี้เราเหมือนตกลงเหวไหนสักเหว ที่ทำให้เรามองการณ์ไกลไม่ได้เลยอะ วันๆ วนเวียนแต่เสียใจเรื่องเขา มันโคตรแย่ แย่ที่เราเอาเขากลับมาไม่ได้ เสียใจมากจริงๆ นะ
ไผ่บอกว่า เราไม่ได้รักเขา พอเรามีใหม่ เดี๋ยวเราก็ลืม
เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเราจะตอบไผ่ว่ายังไงดี แต่ตอนนี้เราเสียใจมาก ก็เท่านั้นเอง เราร้องไห้ เราไม่ไหว และเราบาดลึก เรายิ้มด้วยความจนใจเหลือเกิน เอม เดี๋ยวแกก็ดีขึ้น จำไว้นะ
ปีที่ผ่านมา เรากลับไปเล่นบอทในทวิตเตอร์มา ตอนแรกคือตามไปดูเมีย อิไผ่นั่นแหละ แล้วก็เหงาๆ เลยเล่นต่อซะเลย ก็คบคน อ่อยคนมาเยอะนะ แต่ไม่มีใครให้ comfort zone ได้เท่าคนนี้ จนเรายึดติดเขาไปแล้วอะ การยึดติด คือ นิสัยเสียของเรา
ตอนนี้ก็เลยได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ ไปก่อนละกันเนอะ
เรื่องอื่นๆ อืมมม เราผมยาวแล้วนะ เราทะเลาะกับแม่ด้วย เรากะจะลงรังสีเทคนิค มหิดล ช่วงวุ่นวายของวัยรุ่น ม.6 เป็นแบบนี้นี่เองน้าา U__U
กว่าจะผ่านมาได้ ความทรงจำมันมากมายเลยล่ะ ทั้งดีไม่ดี เรื่องที่โรงเรียนก็เป็นความทรงจำที่ดีไม่ใช่น้อย เราได้เรียนรู้หลายอย่างจากตอน ม.6 นะ และได้เพื่อนดีๆ กลับมาด้วย เจ๋งใช่มั้ยล้าาา
เราอยากให้บล็อกอันนี้ เป็นจดหมายผ่านเวลาไปให้เราในอนาคตได้อ่านนะ ตอนนี้เราไม่โอเค เราไม่มีความสุข แต่เราอยู่ต่อไปได้ ขอบคุณอดีต และสวัสดีอนาคตนะ
ความคิดเห็น