Markbam[end]กระต่ายน้อยขวัญใจนายเพลย์บอย

ลำดับตอนที่ #14 : ผมจิไม่ทนนนน

-13-

"ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ แฮะๆ"

    ผมยืนคุยกับกลุ่มผูหญิงกลุ่มหนึ่งมีประมาณสามสี่คนอยู่หน้าประตูร้านหนังสืออยู่ตึกชั้นล่างของคอนโด ตอนแรกผมว่าจะหนีนั้นแหละนึกว่าจะมาหาเรื่องมาแก้แค้นในที่สิ่งที่แฟนไม่พอใจผมอะไรประมาณแต่ที่ไหนได้ ผมมีแฟนคลับแล้วนะ เย้! (หล่อนมีตั้งแต่ลงเครื่องบินมาแล้วล่ะจ้ะ-- : ไรต์)  ผมเลยคุยต่อ เมื่อกี้นูน่าคนนึงบอกว่าผมหน้าตาน่ารักดีผมเลยบอกอย่างนั้นไป

"เป็นไงที่นี่สบายไหม ลำบากรึเปล่า?"
"ไม่หรอกฮะ สบายกว่าที่นู้นเยอะละ!" ผมกำลังจะตอบคำถามแฟนๆ





หมับ!

  ร่างของผมกำลังจะล้มไปข้างหน้าเพราะถูกใครสักคนมาคว้าอุ้มผมแบกขึ้นบ่า ถึงกับแฟนๆหน้าเหวอไปเลยทีเดียว

"ขอโทษนะที่ขัดจังหวะ แต่นี่มันดึกแล้ว พวกเธอก็ควรกลับบ้านได้แล้วเดี๋ยวไม่สบาย -_< ขอตัวก่อนน้าา หุหุ" ทันทีที่ผมได้ยินเสียงรู้เลย มาร์คฮยองนั้นเองจะเป็นผู้ใดไปได้ ตอนนี้ก็ประมาณสามสี่ทุ่มเองนะ--* ชิ ฮยองขายแปรงขัดรึไงทำไมถึงชอบขัดผมจังนะ ทุกทีเลย





ตึงๆๆ!

  ฮยองวิ่งพาร่างผมขึ้นลิฟต์ก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องฮยอง?มั้ง เพราะมองอะไรไม่เห็นเลย รู้แต่ว่าเข้าห้องมาแล้วมันมืดไปหมดเลย ตอนนี้ฮยองก็ยังคงแบกผมอยู่ ผมเลยไม่กล้าส่งเสียงร้องอะไร ก็มันมืดนี่ผมยิ่งเป็นคนกลัวผีอยู่



ตุบ!

  มาร์คฮยองโยนผมลงบนเตียง มาร์คฮยองก็ใช้ท่อนแขนนั่นรวบเอวผมไว้ด้วยความรวดเร็วก่อนจะ...คร่อม อีกล่ะ

"นะนี่! ฮยองทำอะไร ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!" ผมใช้มือทั้งสองดันอกไว้แต่ฮยองกับรวมมันไว้ด้วยมือข้างซ้ายของฮยองไว้คากลางอากาศ

"แหม คนอุตส่าห์อุ้มกลับห้องไม่เห็นขอบคุณสักคำ" ฮยองพูดขึ้น แม้ในรอบห้องจะมืดมองไม่ค่อยเห็นแต่ก็ยังพอที่จะเห็นสีหน้าของฮยองเพราะแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาอยู่

"ไม่ได้ขอซะหน่อย"

"อาสาไงรู้จักไหม อาสาน่ะอาสา!"

"อาสาน่ะรู้จัก แต่ผมเดินเองได้"

"ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีที่นายหนีฉันไปวานนี้เลยนะ(ดาดฟ้า ถ้าจำไม่ได้ย้อนไปอ่านใหม่ได้นะแจ้ะ)" มือหนารวบมือทั้งสองของผมไว้เหนือหัว ผมพยายามดิ้นสุดชีวิตเหมือนลูกปลาขาดน้ำ

"อะอะไร!" ผมเสมองไปทางอื่น มือหนาเริ่มมาจับตรงซิปกางเกงผมทำท่าจะรูดลง

"ฮยองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง(คูณร้อยล้านล้านตัว)!!!!!" ผมดิ้นทั้งแขนทั้งขา ไม่เอานะไม่เอา ไม่เด็ดขาด ไม่ไม่ไม่!!!! ม่ายยยยยยยยย

">.,< -,.- " 

   ผมที่ร้องลั่น ฮยองรีบมาปิดไว้ดีนะที่ปิดด้วยมือ จะไม่คิดถึงขั้นนั้นเด็ดขาด!!! แถมหน้าฮยองเจ้าเล่ห์สุดๆ ฮือออออ ตัวผมหดไปทันทีเวลาเจอแบบเนี่ยยยย

"พรุ่งนี้ฉันเอาคืนนาย เดี๋ยวจะเก็บบัญชีให้หมดเลย" 

"ผมยังไม่ยกโทษให้ฮยองเลยน้าาา" ผมดิ้นทั้งร่างกายและจิตใจจนจะเริ่มอ่อนแรง ถึงกับขนคิงลุกเลยทีเดียว

"คิดเหรอว่ากลัว" ฮยองโน้มหน้าลงก่อนจะกระซิบข้างหู ก่อนจะงับหูผมเบาๆแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำทิ้งความหวาดกลัวและเสียวสันหลังที่แล่นแปรดตั้งแต่หัวจรดเท้า 

    ผมรีบดีดตัวเองขึ้นก่อนจะออกจากห้องนรกนั้น แล้วรีบเข้าห้องตัวเองเมื่อรู้ว่าห้องนรกนั้นคือห้องฮยอง ผ้าม่านผมไม่ดาร์กขนาดนี้หรอก ผ้าม่านห้องฮยองสีน้ำตาลแต่ของผมสีชมพูอ่อน ตั้งแต่ซื้อมามันก็สีนี้อยู่แล้ว ผมเป็นคนไม่ค่อยอะไรนักก็ปล่อยไว้แบบนี้มันก็สวยอยู่แล้ว
ผมเปิดฝักบัววิ่งผ่านน้ำก่อนจะแต่งตัวแล้วกระโจนร่างอันไร้วิญญาณและจิตใจลงบนเตียงวันพรุ่งนี้ก็ถึงวันโหวตแย้วววว ผมจะไม่ไปนอนบนดาดฟ้านรกเฮงซวยนั้นอีกแล้ว คอยดูนะผมจะปฏิบัติตามทุกข้ออย่างเข้มงวดเคร่งครัดไม่ว่าต่อหน้าหรือลับหลัง คอยดูได้เลย!!!





ตุ้บ!

"อั๊ก >_<" ผมเผลอร้องด้วยความจุกที่ท้อง เมื่อจู่ๆคนในความคิดก็ดันร่างหนามานอนซบหน้าท้องผมอย่างหน้าตาเฉย ก่อนจะกอดหลวมๆ

   เขากำลังใช้ผมเป็นตุ๊กตา--* ผมลุกตอนนี้เลยได้ไหม?รึยังไง จู่ๆภาพตอนที่ฮยองกำลังจับซิปกางเกงผมอยู่ก็แล่นขึ้นหัว ทำไมให้ผมต้องหยุดความคิดนั้นทิ้งซะ มีแต่ไม่รอดกับไม่รอด อย่างที่บอกฮยองเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟคตลิดทั้งชีวิต ขนาดนอนยังหล่อเลย

"กระต่ายน้อยยยย" ฮยองว่าพลางมากอดช่วงเอวเกือบถึงสะโพก(ตรู) ก็ฮยองเล่นซะมุดผ้าห่มมานอนหนุนอกผม แต่มันแปลกๆนะเวลานอนแล้วมันรู้สึกต่ำๆอะไรประมาณนี้(บางทีฮยองก็เอาแขนกอดต่ำไปนะ ตรูเสียว

" (พอเถอะ)" ผมหลับตาลงก่อนจะนอนนิ่งๆ

"นิ่มจังงง" ยิ่งพูดยิ่งกอดแน่นขึ้น

"ฮยองง ไปนอนห้องตัวเองไป!" ผมรวบรวมความกล้ากตะโกนเสียงดัง

"หอมด้วยย"

"T[]T" อย่าเอาจมูกมาถูหน้าท้องได้ม่ายยยยยยยยย

"อย่าขยับแม้แต่นิด!" ฮยองพูดเสียงดุขึ้นเมื่อผมเริ่มดิ้น

"ฮือออออออออออ" ผมพูดเสียงอู้อี้ ฮยองได้ยินดังนั้นก็เอาผ้าห่มที่อยู่แค่เอวกับคลุมหัวฮยอง ผมเลยหนาวๆที่แขนมาคลุมให้ก่อนจะนอนในท่าเดิม

ผมยังไม่ลืมเรื่องซิปรูดนะ!!