เรื่องสั้นชุดกฎแห่งกรรมตอน " รีบ "

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

สุริยน พนักงานส่งเอกสารหนุ่มใหญ่ ผู้มีความรับผิดชอบงานเต็มหัวใจ แต่ใครจะรู้ว่า บางครั้งคนเราอาจต้องตัดสินใจ เลือกระหว่าง " หน้าที่ " กับ " คุณธรรม " เพราะว่าถ้าคุณเลือกผิด คุณอาจต้องประสบชะตากรรมเดียวกับสุริยนในครั้งนี้

เนื้อเรื่อง

เหงื่อไหลลงมาตามใบหน้า ผสมกับกลิ่นควันรถ ที่ชวนคลื่นเหียน                            
จากรถเมล์คันข้างหน้า ทำเอา สุริยน แมสเซนเจอร์หนุ่มใหญ่ ต้องหงุดหงิด                                
เป็นอย่างยิ่ง กับเช้าที่สุดแสนยุ่งยาก และน่ารำคาญ                                
                                
    " ก็แล้วทำไม เพิ่งจะมาบอกตอนนี้ เมื่อวานก็ว่างพอจะเตรียมงาน                            
แถมยังวางแผนการเดินทาง ได้แบบสบาย ๆ แล้วดูสิเนี่ย ข้าวเช้าก็ยังกินได้แค่ครึ่งจาน                                
ต้องถ่อมาบริษัทแต่ไก่โห่ แล้วก็มานั่งรอเอกสารชุดวางบิล ที่เพิ่งจะทำกันเสร็จ                                
อย่างฉุกละหุก เสร็จแล้วก็ยังสั่งให้รีบไปให้ทันวางบิล ก่อนสิบโมงเช้าอีกด้วย                                
จากสีลม ไปย่านรัชโยธิน มีเวลาแค่สี่สิบนาทีนี่นะ " สุริยนคิด พลางทอดถอนใจ                                
นึกถึงหน้าลูกพี่ใหญ่ ตอนที่เขากำลังเริ่มโอดครวญ ระหว่างรอเอกสาร                                
                                
    " ไอ้ยน แกอย่าบ่นให้มากความเลย รู้ไหมกว่าฉันจะขอร้อง ให้ยาย                            
ยักษ์ขมูขีนั่น ยอมจ่ายเงินก่อนสิ้นปีได้นี่ ฉันต้องเสียน้ำลายไปแค่ไหน ต้องชักแม่น้ำทั้งห้า                                
หว่านล้อมจนยอมรับวางบิลชุดนี้ " สมชาย ผู้จัดการฝ่ายการขาย ร่างท้วม กับชุดเสื้อเชิ้ต                                
สีขาวยับยู่ยี่ กำลังสาธยายถึงความยากลำบาก พร้อมทั้งเน้นน้ำเสียงให้ความสำคัญกับตัวเองเต็มที่                                
                                
    " ผมทราบครับพี่ แต่คุณนิด น่าจะเตรียมเอกสารเสร็จ ได้ตั้งแต่เมื่อวานนี่ครับ "                            
สุริยน ยังคงข้องใจ กับเลขาสาวสวย หุ่นน่าฟัดของสมชาย                                
                                
    " แกอย่ามาโทษคุณนิดเค้า เมื่อวานเค้ายุ่งทั้งวัน ไหนจะตามเอกสาร                            
รับรองจากทางโรงกัลวาไนซ์ ไหนจะรอให้ คุณยุ ฝ่ายบัญชี เค้าครอสเช็คอีกที "                                
สมชาย พรรณาถึงความลำบากลำบน ของเลขาสาว                                
                                
    สุริยนส่ายหัวไม่ยอมรับ " เมื่อวาน เราเห็นชัด ๆ ว่ายายนิดนั่น                            
นั่งเล่นไลน์กับเพื่อน อยู่ตั้งนานสองนาน เดี๋ยวเปิดดูคลิป แล้วก็หัวเราะคิกคัก                                
เดี๋ยวก็ แชทกันออกรสออกชาติ ไม่เห็นจะรีบตามงานตรงไหน "                                
                                
    หลังจากผ่านอนุสาวรีย์ รัชกาลที่ 6 มาได้ชั่วครู่ สุริยนก็นึกขึ้นได้ว่าลืมอะไรบางอย่าง                            
" เฮ่ย ลืมต่อทะเบียนนี่หว่า ถ้าเจอพวกหัวปิงปอง นี่โดนปรับแน่ "                                
" ตรงประตูน้ำ ชอบมีตำรวจมาดักมอเตอร์ไซค์ซะด้วย ต้องเลี่ยงซะแล้ว โว้ย คนยิ่งรีบ ๆ "                                
มันช่างเป็นสถานการณ์ที่ชวนกระอักกระอ่วนใจเหลือเกิน ถ้าอ้อมไปทางพญาไท สุริยน                                
คงเสียเวลาอันมีค่าไปไม่น้อย เพราะเท่ากับ ต้องเจอรถติดมากขึ้น ที่อนุสาวรีย์ชัย                                
                                
    " ยน แกต้องไปวางบิลให้ทัน วันนี้ ภายในสิบโมงเช้า แกต้องรู้นะ                            
ยายศรีวิมล หุ้นส่วนใหญ่ของเบสท์แพค ลูกค้ารายใหญ่ของเราน่ะ เค้าเป็นคน                                
เข้มงวดเรื่องเวลาสุด ๆ สายนาทีเดียวก็ไม่ได้ " สมชายเน้นย้ำ น้ำเสียงหนักแน่น                                
    " ถ้าเราไม่ได้เงินก่อนสิ้นปี แกต้องรู้นะว่า โบนัสปีนี้ของพวกเรา                            
ต้องถูกเลื่อนไปอย่างไม่มีกำหนด หรือไม่ก็อาจจะต้องอดกันถ้วนหน้า                                
ความหวังของพี่น้องทั้งบริษัท ขึ้นอยู่กับแกแล้วนะ " สมชายตบท้าย ด้วยการ                                
โยนภาระอันหนักอึ้ง ไว้บนบ่าสุริยนคนเดียว                                
    " สู้เค้า ไอ้ยน เพื่อ ' ไชโยบ็อกซ์ ' " สมชายชูกำปั้น อันเป็นสัญลักษณ์                            
ของตราบริษัท เป็นการให้กำลังใจ                                
                                
    เพียงชั่วครู่เดียว สุริยนก็อยู่บนสะพานข้ามคลองแสนแสบแล้ว ถึงเวลาต้องตัดสินใจเสียแล้ว                            
" เฮ้ย เอาไงเอากัน วิ่งมันข้าง ๆ รถเมล์นี่ล่ะฟะ อาศัยความใหญ่บังให้พ้น                                
สายตาพวกนั้นเอาละกัน ไปอ้อมไม่ทันแน่ เหลืออีกไม่เกิน 25 นาที " สุริยนนึกพลาง                                
ออกรถอีกครั้ง หลังสัญญาณไฟเขียว                                
                                
                                
    " พูดถึงยายศรีวิมล ครั้งก่อนที่ไปหาแก ตอนนั้นก็เข้าช่วงหน้าฝน                            
เราต้องถูกเอ็ดก่อนที่แกจะยอมรับเอกสาร แค่เพราะว่า เอกสารเปียกน้ำนิดหน่อย                                
แกเป็นคนที่ จู้จี้จุกจิกเป็นที่สุด ที่จริงงานรับวางบิลแบบนี้ ระดับผู้บริหาร                                
ไม่ต้องลงมาดูเองก็ได้ แต่สำหรับแกแล้ว ถ้ายอดเงินในบิลสูงขึ้นระดับ 7 หลัก                                
เมื่อไหร่ แกเป็นต้องตรวจละเอียดยิบ ไม่ยอมให้ฝ่ายบัญชีดูเอง "                                
    " แล้วครั้งนี้ ยอดวางบิลค่าตะกร้าเหล็ก ก็ปาเข้าไป 17 ล้านกว่า ๆ                            
ก็คงเหมือนเดิม แกไม่ยอมพลาดอยู่แล้ว ขืนเราไปสาย จนแกโมโหไม่ยอมรับ                                
วางบิล คราวนี้กลับไปศพไม่สวยแน่ " สุริยนตัวสั่น เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้น                                
หากว่าเค้าทำพลาดไป                                
                                
                                
    หลังจากต้องอาศัยรถเมล์หลบฉาก ให้พ้นด่านมาพักหนึ่ง สุริยนก็จำต้องเร่ง                            
เครื่องนิดหน่อย เพราะจะเสียเวลาไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว                                
    " พระเจ้า อย่าเพิ่งไฟแดงนะ ตรงนี้ถ้าติดต้องมีอย่างต่ำ 5 นาที "                            
สุริยนลุ้นสุดตัว เมื่อเข้าใกล้แยกที่จะไปดินแดง                                
    สัญญาณไฟเจ้ากรรม ส่งสัญญาณสีเหลืองเสียแล้ว ขณะที่อีกตั้ง 30 เมตร                            
ถึงจะพ้น                                
    ไม่ฟังอีร้าค่าอีรมกันแล้ว สุริยนบิดคันเร่ง เพิ่มความเร็วสุดชีวิต                            
    "เอี๊ยดดดดดด " เสียงรถคันใหญ่เบรคดังลั่น จนน่ากลัวว่าสายเบรคจะขาด                             
    " เฮ้ยยย อยากตายหรือฟะ " เสียงคนขับรถเมล์คันหนึ่ง ตะโกนไล่หลัง                            
เฉียดไปเส้นยาแดงผ่าแปด เกือบไปแล้วอีกแค่คืบเดียว หน้ารถเมล์ก็เกือบจะสอย                                
เอาท้ายฮอนด้า เวฟ ของสุริยนเข้าแล้ว                                
                                
                                
    " ฟู่ เกือบไปแล้ว นึกว่าจะต้องนอนอ่านหนังสือพิมพ์ไทยรัฐ เช้านี้ซะแล้ว                            
ทำไงได้ฟะ ไม่งั้นต้องรออีกชาติ " สุริยนเป่าปากโล่งอก ที่พ้นเงื้อมมือมัจจุราชมาหยก ๆ                                
                                
    แต่โล่งใจได้ไม่ถึงอึดใจ สุริยนก็หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำอีกครั้ง                            
" หวอ ๆ ๆ ๆ แอ้ด ๆ " เสียงสัญญาณบ่งบอกว่า รถสายตรวจกำลังไล่หลังมา                                
                                
    " ไม่นะ แค่ฝ่าไฟแดงแค่นี้ ถึงกับต้องเอารถตำรวจไล่จับ กันเลยเรอะ "                            
สุริยนกระสับกระส่าย กลัวก็กลัว รีบก็รีบ นึกหาทางออกจนใจเต้นรัวไปหมด                                
                                
    สุริยนตัดสินใจบิดคันเร่งอีกครั้ง คราวนี้เข็มชี้ตัวเลขบนหน้าปัด                            
กำลังไล่ระดับขึ้นไปจวนเจียนจะถึง 110 กิโลเมตรต่อชั่วโมงแล้ว                                
                                
    ฮอนด้าคู่ชีพ ของสุริยนกำลังพุ่งทะยาน ออกซ้ายที ขวาที                            
แซงรถเมล์คันแล้ว คันเล่า ไปตามถนนวิภาวดีรังสิต                                
    แต่เจ้ากรรม อุ่นใจแค่ชั่วครู่ เสียงสัญญาณนั่นก็ดูเหมือนจะตาม                            
มาติด ๆ อีกแล้ว " หวอ ๆ ๆ ๆ "                                
    " จะตามไปถึงไหนฟะ กะอีแค่ฝ่าไฟแดง โจรผู้ร้ายเต็มบ้านเต็มเมือง                            
ไม่ไปตามจับฟะ " สุริยนสบถออกมา                                
    เหงื่อเย็น ๆ เริ่มผุดตามหน้าผากของสุริยนแล้ว กับความเครียด                            
เต็มพิกัดของเขาในตอนนี้                                
                                
    และแล้วในขณะที่ ดูเหมือนจะหาทางออกให้ชีวิตไม่ได้                            
แต่จู่ ๆ เหมือนสวรรค์ จะสดับรับฟังความทุกข์ร้อน ของชายผู้ผ่านชีวิตมาร่วม                                
43 ปี                                
    หลังจากผ่าน สนามกีฬากองทัพบก ไปเพียงชั่วครู่ รถสายตรวจก็ชะลอลง                            
เพื่อจะเลี้ยวเข้าซอยถัดมา                                
    สายตาของสุริยนจับจ้องไปตามรถสายตรวจ อย่างไม่วางตา                            
เพราะกลัวว่า สิ่งที่เขาเห็นจะไม่ใช่เรื่องจริง                                
    " ปัทโธ่ มันไม่ได้ตามเราหรอกหรือนี่ โฮ่ ทำเอาหัวใจเกือบวา... "                            
                                
    " ครากกกก ! "                            
    จู่ ๆ ถนนเบื้องหน้า ที่สุริยนเพิ่งหันกลับมาพบ ก็เอียงวูบไปทางซ้ายอย่างรวดเร็ว                            
แล้วก็แสงแดดสลับกับความมืดหมุนวน 360 องศา อีกราว ๆ 5-6 รอบ                                
    ร่างของสุริยน กลิ้งโค่โร่ ไปหลายตลบ ชั่วอึดใจถัดมา เขาถึงได้ค้นพบว่า                            
ตัวเองลงมานอนกับพื้นถนนวิภาวดีรังสิต เสียแล้ว                                
                                
    หลังจากหันรีหันขวาง มองหาจักรยานยนต์คู่ใจ สักครู่ ก็เห็นมันนอนหมอบ                            
อยู่ห่างจากตัวเขา ไปราว 10 เมตรได้                                
    " ไอ้บ้าเอ๊ยยยย อะไรของมันฟะ " สุริยน รู้สึกสับสนปนโกรธ ต่อโชคชะตา                            
ที่สวรรค์ เพิ่งมอบให้เขาหมาด ๆ                                
    " นึกว่าโชคดีที่พ้นรถสายตรวจมาได้ ดันมารถล้มเข้าให้อีก "                            
                                
    ถือว่าเคราะห์ยังดี ที่สุริยน สามารถลุกขึ้นมายืนได้อีกครั้ง จากประสบการณ์                            
การเป็นพนักงานส่งเอกสารมาร่วม 20 ปี กับการเป็นวัยรุ่นนักซิ่งมอเตอร์ไซค์ ตั้งแต่                                
วัยหัวนมเพิ่งแตกพาน การประสบอุบัติเหตุครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้สัญชาตญาณในการเอาชีวิตรอด
 เมื่อเข้าสู่ภาวะวิกฤต ช่วยเขาไว้ได้อีกครั้ง                                
                                
    หลังจากเช็คสภาพรถแบบคร่าว ๆ ดูเหมือนวันนี้ ฟ้าก็ยังไม่โหดร้ายเกินไป                            
กับเขา รถคู่ใจดูจะยังคงสภาพส่วนใหญ่ไว้ได้ คงมีแต่ ไฟหน้ารถ ที่มีรอยร้าวนิดหน่อย                                
บวกกับ รอยถลอกที่ตัวถังข้างขวาอีกราว ครึ่งฟุต                                
                                
    จากสัญชาตญาณ การเอาตัวรอด คงทำให้สุริยน ซึ่งผ่านประสบการณ์การขับขี่                            
มาโชกโชน รีบบิดตัวรถออกจากการประสานงา กับรถเก๋งสีเงินคันหนึ่ง ซึ่งขณะนี้กำลังจอด                                 
อยู่กลางแยกสุทธิสาร                                
    " คงแค่ถากไป " สุริยนถอนใจโล่งอก ที่ตัวเขาไม่ได้เป็นอะไรมาก และจาก                            
สภาพรถฮอนด้าของเขา คงยังใช้งานได้ตามปกติ                                
                                
    สุริยนขึ้นคร่อมจักรยานยนต์คู่ใจ ของเขาอีกครั้ง เหลือบไปมองนาฬิกา                            
เข็มยาวชี้ไปที่ เกือบจะเลข 11 แล้ว เท่ากับเขายังมีเวลาเหลืออีกไม่น่าจะเกิน 7-8 นาทีแล้ว                                
    " เอาละนะ นี่ก็ใกล้จะถึงแล้ว คงไม่มีอะไรอีกแล้วมั้ง ไอ้วันบ้า ๆ นี่ "                            
                                
    " เดี๋ยว ! " เสียงตะโกนเรียกของผู้หญิงวัยกลางคน รูปร่างผอมแห้ง ในชุด                            
กระโปรงยาวแคบ ๆ สีเทาจืดชืด สวมแว่นตากรอบหนาเตอะ แววตาบ่งบอกว่า                                
กำลังหงุดหงิดอย่างมาก                                
                                
    " มาคุยกันก่อน จะรีบไปไหน เธอไปเรียกประกันของเธอ มาเคลียร์สิ                            
ข้างรถชั้นมีรอยครูด ยาวเกือบเมตรได้มั้ง " น้ำเสียงเจ้าหล่อน แม้จะดังแค่พอได้ยิน                                
แต่ก็ดูเหมือนจะเอาเรื่องอยู่                                
                                
    " บร๊ะ ลืมคู่กรณี ไปเสียสนิท " สุริยนกำลังโดน โชคชะตาที่เล่นตลก                            
ตามมาเล่นงานเขาอีกครั้ง                                
                                
    " นี่เธอไม่ได้ใช้ตาดูสัญญาณไฟเลยใช่ไหม ว่ารถชั้นกำลังเลี้ยวเข้ามานี่น่ะ "                            
สุริยน พลาดอย่างแรงที่มัวแต่ไปสนใจรถสายตรวจ จนลืมดูไปว่า รถของเขากำลัง                                
ผ่านสี่แยก                                
                                
    " เป็นไง เป็นกัน "                            
    อีกครั้งที่สุริยนตัดสินใจ แบบปัจจุบันทันด่วน เขาสตาร์ทรถทันที                            
พร้อมกับเร่งเครื่องในอึดใจถัดมา                                
                                
    สุภาพสตรีคนดังกล่าว ไม่ทันได้ตั้งตัว ด้วยนึกไม่ถึงว่า สุริยน                            
จะจากไปดื้อ ๆ แต่ด้วยสัญชาตญาณ ของมนุษย์ป้าเช่นเธอ                                 
    เจ้าหล่อนตัดสินใจคว้าร่มกันแดดที่เธอติดมือมาด้วย เอาด้านตะขอเกี่ยวกับ                            
ส่วนที่ยื่นออกมา สำหรับมือจับ ท้ายรถจักรยานยนต์ของสุริยนทันที                                
                                
    แต่ สายไปเสียแล้ว สุริยนออกรถไปทันที                             
    เร็วซะยิ่งกว่า เสือชีตาร์ สตรีวัยกลางคน พุ่งทะยานไปกลางอากาศ                            
อย่างกับนักกรีฑา แต่เพียงชั่วอึดใจ ร่างอันผอมบางก็ร่วงผลอยลงบนพื้นถนน                                
                                
    " ว้ายยยยย " เสียงกรีดร้อง อย่างกับแบนชี ของเจ้าหล่อน                            
ดังเสียดอากาศ ตามหลังสุริยนมา                                
                                
    ร่มของเธอ ยังติดที่หลังรถของเขาอยู่ชั่วขณะ ก่อนที่จะหล่น                            
ร่วงกับพื้นถนนในที่สุด ส่วนเจ้าของร่ม ล้มหน้าคะมำ อยู่บนพื้นไปก่อนแล้ว                                
                                
    " มีหมวกกันน็อคอยู่ เธอไม่เห็นหน้าเราหรอก " สุริยน ปลอบใจตัวเอง                            
    " ทิ้งทุกอย่างเอาไว้ ยังไงต้องไปให้ทัน " สุริยนเม้มปาก                            
ข่มใจไม่ให้ไหวหวั่น กับเรื่องที่ถาโถมเข้ามา เขาต้องไปให้ทันนัดให้ได้          

                     
                                
                                
    " เดี๋ยว ! " สุริยนพุ่งทะยาน ราวกับกามนิตหนุ่ม ตรงมายังลิฟท์                            
ที่กำลังจะปิด ของอาคารสูงสง่าแห่งหนึ่งย่านรัชโยธิน                                
    " ทันจนได้ ในที่สุด " เขาเหลือบไปมองนาฬิกาที่บ่งบอกว่า                            
ยังเหลืออีก ราว ๆ นาทีครึ่งก่อนสิบโมง                                
                                
    ออกจากลิฟท์ได้ สุริยนก็วิ่งหน้าตั้งตรงไปยัง ยามเฝ้าหน้าประตู                            
ของบริษัท เบสท์แพค " มา.. มาวางบิลครับ ด่วนที่สุด " สุริยนละล่ำละลักบอกยาม                                
                                
    " อ้าวพี่ พี่ยน " เสียงใสแจ๋ว ของพนักงานออฟฟิศร่างเล็ก เพรียวบาง                            
ในชุดฟอร์มสี โอลด์โรส ดูนวลตา เอ่ยทักสุริยน                                
                                
    " นี่ นิดโทรบอกพี่หรือยัง ว่าเราเลื่อนนัดแล้วน่ะ " สาวสวย เอื้อนเอ่ย                            
ด้วยน้ำเสียง ที่เจือไปด้วยความสงสารปนรู้สึกผิด หลังจากเห็นสภาพคลุกฝุ่นของสุริยน                                
                                
    " อะไรนะ น้องฝ้าย เลื่อนนัด นี่ตกลงคุณศรีวิมล เลื่อนนัดงั้นเหรอ "                            
สุริยนตกใจปนหัวเสียอย่างมาก ที่รู้ว่า หลังจากผ่านมรสุมมาทั้งเช้า กลับจะต้อง                                
คว้าน้ำเหลว กลับบ้านมือเปล่า                                
                                
    " ใช่พี่ เอ๊ย ไม่ใช่พี่ ว้า จะพูดไงล่ะ " สาวฝ้าย อึกอัก ก่อนจะอธิบายต่อไป                            
    " คือ คุณศรีวิมล ท่านมาตามนัดไม่ได้ คือ เมื่อเช้านี้ที่บ้านท่านแจ้งมาว่า                            
คุณศรีวิมล อาหารเป็นพิษ ตอนนี้ยังอยู่ที่โรงพยาบาลจ้ะ "                                
    ไม่ทันที่ สุริยนจะอ้าปากบ่น สาวสวยรีบ สาธยายต่อ                            
    " เดี๋ยว ๆ พี่ แต่ยังไงวันนี้ พี่จะได้วางบิลแน่จ้ะ " สุริยนได้ฟังดังนั้น                            
ก็หน้าชื่น สดใสขึ้นมาทันที ที่อย่างน้อยก็ไม่เสียเที่ยว                                
                                
    " คืออย่างนี้ คุณศรีวิมลท่านได้โทรสั่งให้ คุณปิรัณย์ ท่านรองสมุห์บัญชี ของ                            
เบสท์กรุ๊ป สำนักงานใหญ่ของเราน่ะ มาเป็นคนตรวจความถูกต้องของเอกสารแทน "                                
หลังจากที่ได้รับฟังข่าวค่อนข้างดี จากฝ้าย ผู้ช่วยเลขานุการของคุณศรีวิมลแล้ว                                
สุริยน ก็หลบมานั่งดูแผลที่เพิ่งได้จากเหตุการณ์เมื่อเช้า                                
                                
    " เฮอะ คนอะไรชื่ออย่างกับ ปลาปิรันย่า ชื่อดีกว่านี้ ไม่มีแล้วเรอะ "                            
สุริยน หัวเราะในลำคอ กับมุขตลกของตัวเอง                                
    สุริยนตรวจตรา เสื้อคลุมที่มีรอยฉีกขาดเล็กน้อย เนื่องจากอุบัติเหตุเมื่อครู่                            
    " กำปั้นไชโย นี่ท่าทางจะเป็น เครื่องรางปกป้องเราได้อย่างที่ พี่ชายบอกจริง ๆ "                            
สุริยน นึกถึงคำพูดของสมชาย ที่อวยพรเขาก่อนจะออกมา พลางมองไปที่สัญลักษณ์                                
รูปกำปั้น อันใหญ๋ด้านหลังเสื้อคลุมนั่น                                
    " ว่าแต่ ยายนิดโทรมาหรือเปล่าน้า " สุริยนคว้าโทรศัพท์มือถือ มาดู                            
ปรากฏว่า รายการสายที่ยังไม่ได้รับขึ้นยาว บ่งบอกว่า ช่วงที่สุริยนกำลังคับขัน                                
บนท้องถนนเมื่อครู่ ทำให้เขาไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์                


                
                                
    " จริงเหรอคะ " เสียงตกใจเล็กน้อย ของสาวออฟฟิศข้างนอกนั่น                            
ทำให้ สุริยนสนใจ ในขณะที่เขากำลังนั่งรอ คุณปิรัณย์อยู่ที่ห้องประชุมเล็ก ๆ                                
ที่ใช้เป็นสถานที่รับวางบิล                                
                                
    " จริงสิ ถ้าชั้นเจอมันนะ " น้ำเสียงที่ฟังแล้วทำให้ขนหัวลุกชันในทันทีนั่น                            
ทำให้สุริยน ตัวแข็งทื่อ                                
    " มะ.. มาได้ไง " สุริยนตกใจปากสั่น เขาจำเสียงเล็กคมกริบนั่น ได้ทันที                            
                                
    เร็วปานสายฟ้าแลบ โดยไม่ต้องคิด สุริยนรีบซ่อนเสื้อคลุม ตราสัญลักษณ์                            
กำปั้นไชโย ไว้ในกระเป๋าเอกสารอย่างปัจจุบันทันด่วน แม้จะเก็บได้ไม่มิดชิดก็ตาม                                
                                
    " กำปั้นอันใหญ่ เบ้อเร่อนั่น ไม่ต้องสงสัยเลย ถ้าหล่อนเห็นมันอีกทีละก็ "                            
สุริยนใช้สมองอันฉลาดปราดเปรื่อง คำนวณผลอย่างรวดเร็ว                                
                                
    " แล้วท่านเห็น เลขทะเบียนรถไหมคะ " ผู้ช่วยเลขาสาว ถามไถ่อย่างสนใจ                            
                                
    " หึ คิดแล้วเจ็บใจ ก็ไม่คิดว่ามันจะหนีน่ะสิ เลยไม่ได้ตั้งใจมอง " คุณปิรัณย์                            
กล่าวอย่างเจ็บแค้น                                
    " แต่ชั้นจำด้านหลังมันได้ มีรูปกำปั้นอันใหญ่ สีแดงสลับน้ำเงินน่ะ ชาตินี้                            
ชั้นคิดว่าจะไม่ลืมแน่ ๆ ถ้าเห็นอีกครั้งล่ะก็ ฮึ่ม.. " คุณปิรัณย์กัดฟันพูดอย่างอาฆาต                                
                                
    สุริยนเข้าใจถูกแล้ว                             
    " นี่ยังดีนะ ที่เรายังหัวไว ถ้าให้หล่อนเห็นละก็ ... " สุริยนตัวสั่น อย่างคุมตัวเองไม่ได้                            
                                
    " นี่ถ้าคุณศรีวิมล ไม่ขอมา วันนี้ชั้นคงได้ไปอยู่ภูเก็ตแล้ว ไม่ต้องมาเจอ                            
เรื่องบ้า ๆ ที่นี่ " คุณปิรัณย์นึกเสียดาย การประชุมสัมมนาผู้ทำบัญชี ที่ทางสำนักงานใหญ่จัดขึ้น                                
พลางเอามือลูบ แผลถลอกบนใบหน้าด้านขวา จากอุบัติเหตุที่เพิ่งเกิดจากน้ำมือสุริยน                                
                                
    " อ้าวไหน เอามาสิ เอกสารน่ะ " คุณปิรัณย์สั่งอย่างเฉียบขาด ดูออกว่ายัง                            
ข่มอารมณ์คับแค้นใจไม่ได้                                
    สุริยนรีบนำเอกสารชุดวางบิลปึกใหญ่ ออกจากซองสีน้ำตาล อย่างรวดเร็ว                            
ด้วยมือที่สั่นเทา                                
    คุณปิรัณย์คว้าเอกสารมาวางตรงหน้า วิญญาณนักตรวจสอบบัญชี เข้าสิงอีกครั้ง                            
    " บริษัท ไชโยบ็อกซ์ เหรอ ค่าตะกร้าเหล็ก 17 ล้า... " เสียงเล็กนั่น หยุดอย่างทันที                            
ทันใด ที่สายตาเล็กคมนั่น เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่าง                                
    เพียงชั่วอึดใจ รอยยิ้มน่ากลัว ได้เผยอออกมาจากมุมปากของคุณปิรัณย์                            
                                
    ถึงตรงนี้ สายตาของสุริยนก็ได้จ้องมองไปยัง จุดเกิดเหตุเรียบร้อยแล้ว                            
เขาทราบแล้ว ว่าอะไรกำลังจะเกิดตามมา เพียงแต่ว่า ถึงตรงนี้สมองของเขาคิดอะไร                                
ต่อไม่ได้แล้ว เพราะเขากำลังจะเป็นลม                                
                                
    ภาพสุดท้ายที่เขาเห็นคือ ตราสัญลักษณ์ ' กำปั้นไชโย ' บนเอกสารวางบิล                            
ของบริษัท แม้ขนาดจะเล็กกว่าบนเสื้อคลุมของเขามาก แต่สีน้ำแดงสลับน้ำเงินฉูดฉาดนั่น                                
ไม่ผิดเพี้ยนไปเลยแม้แต่น้อย