บุพเพสวนทาง วาสนาข้างเดียว

สีที่ตัดกันอย่างชัดเจนของดำและขาวชวนให้คนคิดไปว่านั่นคือหมึกที่เปรอะบนผ้าไหม  หากแต่ในยามนี้แม้ไม่อยากยอมรับสักเพียงใดกระทั่งเขายังตระหนักรู้อย่างชัดแจ้งว่านั่นคือโลหิตของนาง

ดวงตาเรียวดุจหงส์มองแขนเสื้อกว้างชุ่มไปด้วยเลือดที่กระอักไอออกมาเมื่อครู่อย่างนิ่งสงบ

"ต่อให้ข้า... เกลียดชังนางจริง  ข้าก็ไม่เคยคิด... ไม่มีวันที่จะลบหลู่ตนเอง  ด้วยการลดตัวลงไปกระทำเรื่องชั่วร้ายเช่นการ...ให้ร้าย ทำร้าย...ผู้อื่น..."

นางเงยหน้าขึ้น  ใบหน้างดงามขาวซีด  ริมฝีปากเปลี่ยนเป็นสีคล้ำ

"ที่แท้...ในสายตาท่าน...ข้า...เลวร้ายถึงเพียงนี้..."

เขายื่นมือออกไป  อ้าปากคล้ายต้องการจะเอ่ยสิ่งใด  แต่ถูกเสียงไออย่างรุนแรงของนางตรึงให้ยืนนิ่งอยู่กับที่

สองมือชุ่มโชกไปด้วยโลหิตสีดำ  นางช้อนดวงตาพร่ามัวขึ้น  คลี่ยิ้มที่ทั้งอ่อนหวานและเย้ยหยันในคราเดียวกันให้เขา

"เวินหลิงจวิน... ไม่มีข้า  ชีวิตท่านจึงจะมีความสุขใช่หรือไม่?  เช่นนั้นให้ข้าตายที่นี่เวลานี้ให้ท่าน  ท่านว่าดีหรือไม่?"

ไม่รอให้เขาได้มีโอกาสตอบ  หญิงสาวแหงนหน้าขึ้นแล้วหัวเราะเสียงดังราวคนเสียสติ

"ไม่สิ  เป็นหรือตายไม่สำคัญ  เพราะ...ไม่ว่าจะโลกนี้หรือโลกหน้า  ข้าจะไม่มีทางรักท่านอีก  ...สมควรที่จะให้ละครบัดซบเรื่องนี้จบลงเสียที"

หญิงสาวฝืนตนเองให้เหยียดยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนมองตรงเข้าไปในดวงตาของบุรุษที่นางมอบใจให้และอยู่เคียงข้างเขาในฐานะภรรยาในนามมาตลอดห้าปีนี้

ด้วยน้ำเสียงละมุนดุจไหมที่แฝงไว้ด้วยความเด็ดขาดดุจคมของกระบี่  นางเอ่ยอย่างช้าๆและชัดๆ

"หลังทุกหนี้ติดค้างถูกชดใช้  ทุกความสัมพันธ์ถูกตัดขาด  ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น  ข้า หลี่จิ้งชิว สาบานจะไม่ขอพบพานเกี่ยวข้องใดๆกับจวิ้นอ๋องเวินหลิงจวินอีกจากนี้และตลอดไป!