เพื่อนรัก....รักเพื่อน (yaoi)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

กฎ

1.ชายรักชายนะค่ะ รับไม่ได้กดปิดค่ะ

2.จิ้นเพื่อนที่เรียนพิเศษ มันคงไม่ด่าเนอะ

3.กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญนะ

.
.
.
.
.
.


....................................................

เนื้อเรื่อง

 

เพื่อนรัก...รักเพื่อน

       

         ~ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ  แต่มันคือแสนไกล

  ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธิจะบอกไป

   ว่า....รักเธอ~

เสียงเพลงที่อยู่ในเสียงตามสายของโรงเรียนดังเข้าโสตประสาทอย่างร่างบางอย่างจัง  ดวงตาคู่นั้นเหม่อลอย

“ป้าบ!!มึงเป็นไรว่ะ นั่งเหม่ออยู่ได้”เสียงใหญ่ของคนข้างๆที่นั่งอยู่กับแฟนของเค้า เหมือนเราจะเป็นส่วนเกินนะ คิดได้ดังนั้นร่างบางก็ลุกขึ้นจะขึ้นเรียน

”มึงจะไปไหนว่ะ”แต่มือแกร่งกลับคว้าแขนเล็กๆนั้นไว้ อย่าอีกเลย มึงจะทำให้กูตัดใจจากมึงไม่ได้นะ ไอสัสโอ๊ต

”กูไม่อยากขวางทางรักมึง กูเลี่ยนว่ะ มึงจะได้ทำอะไรไม่ต้องเกรงใจกู 55+”ร่างบางหัวเราะกลบเกลื่อนน้ำใสๆที่ยังไม่ไหลออกจากตา แต่ถ้าอยู่ตรงนี้อีกนิด อาจจะกลั้นไม่ไหวก็ได้

”เออ รู้ก็ดีแล้ว ไปๆกูจะอยู่กับแฟนกู”ว่าจบร่างสูงก็ไม่ได้หันมาสนใจร่างบางอีกเลย ก่อนที่จะทนไม่ได้ ร่างเล็กเร่งฝีเท้าเดินขึ้นห้องเรียน ไม่อาจเห็นภาพบาดตานั้นได้

--พลั่ก --

”อ่ะ..ขอโทษ”ร่างบางรีบขอโทษขอโพยคนที่เดินชนคนๆนั้น กำลังจะเดินกลับห้องแต่ก็โดนอีกคนจับแขนไว้ก่อน

”มึงเดินชนกู”เสียงโหดๆดังขึ้นตรงหน้า ทำเอาคนที่ก้มหน้าอยู่เงยขึ้นมอง เห็นหน้าก็ไม่ได้โหด ทำไมเสียงมัน....นักว่ะ

”ก็ขอโทษไปแล้ว”

”ยัง กูยังไม่กินข้าว ไปกินข้าวกับกูก่อน”พูดจบ มันก็จัดแจงจับแขนผมพาเดินลงบันไดที่ผมขึ้นมาเมื่อกี้ ผมอยากจะถามตัวเองจัง ว่าผมขึ้นมาทำไม

”นายชื่อไร”อยู่ๆไอเสียงโหดมันก็ถามชื่อผม

”ถามไมอ่ะ”

”กูถามไปตอบข้อสอบมั้ง มึงนี่ชนกูแล้วไม่ยอมตอบคำถามกูอีก”มันกวนตีนผมอยู่ครับ

”กูชื่อนัท”ผมก็ตอบมันไป

“กูชื่อพีม” รู้สึกว่าไอนี่มันจะอยู่ห้องไหนนะ เห็นหน้าแต่จำไม่ได้แล้วแหละ อย่าสนเลย ผมกับมันเดินมาเรื่อยๆ เออเนอะ โรงเรียนผมจะกว้างไปไหนเนี่ย  แล้วเมื่อไรมันจะถึงว่ะ ไอโรงอาหารเนี่ย  แล้วผมจะมากับมันทำไม ช่วยไม่ได้เดินมาแล้วนี่ว่ะ

”กูมีเรียนบ่ายโมง”ผมบอกมันไป

”กูไม่ได้ถาม”แล้วมันก็กวนผม ไม่ใช่โว๊ย!!ผมแค่อยากบอกมันว่า มันถึงเวลาเรียนของผมแล้ว

”มึงก็แหกตาดูนาฬิกาที่ข้อมือมึงสักนิดดิ ว่าตอนนี้ถึงเวลาเรียนของกูแล้ว”แล้วผมก็บอกมันไปให้มันหายหน้า หมางง (มึงกล้าพูด)

”แล้วไง”มันหน้าตายครับ แล้วผมจะทำไง เกิดมาไม่เคยเข้าเรียนสาย ผมเป็นเด็กดีที่สุดในสายชั้นแล้วนะ แล้วถ้าผมเข้าสาย ภาพพจน์ทั้งหมดก็จะจบ โอ๊ย!!

”มึงทำหน้าให้มันดีๆหน่อยดิ เดี๋ยวคนอื่นเค้าจะหาว่ากูพาเด็กปัญญาอ่อนมากินข้าว”ไอปากร้าย  ไอเปร_

”กูไม่ไปกับมึงแล้ว กูจะไปเรียน”ผมพูดก่อนจะหันหลังกลับแล้ววิ่งขึ้นชั้นเรียนอย่างรวดเร็ว แล้วกูจะโดนทำโทษไหมเนี่ย

ห้อง  3/3

”ขอ’นุญาต เข้าห้องครับ แฮ่ก....ๆ”ผมบอกพลางหอบไปด้วย ดีนะที่อาจารย์วิชานี้ดี ไม่งั้นผมโดนหักอย่างน้อยก็ 3 คะแนนอ่ะครับ ว่าแล้วผมก็เดินเข้าห้องเรียนจะไปนั่งที่  แต่กลับมีอีกคนหนึ่งที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนครับ ก็ไอโอ๊ตนั่นแหละครับ มันนั่งจ้องหน้าผมนิ่งเลย หน้าผมก็ไม่ได้มีอะไรติดนะ

”มึงไปไหนมา”หย่อนก้นลงปุ๊ป ไอคนข้างๆก็ถามทันที นี่มึงจะไม่ให้กูหายใจหน่อยเหรอว่ะ

”กูไป...เอ่...กูไปกินข้าวมา”

”มึงก็กินกับกูแล้ว ทำไมมึงไม่อิ่มรึไง”ไอนี่ มาเป็นชุดเลย

”เออ พอดีมีคนชวนว่ะ”ผมตอบไปแล้วนั่งฟังครูต่อ  แต่ผมยังรู้สึกได้ถึงสายตาอาฆาตของมันนะ กูไม่ได้ให้หมาไปอึหน้าบ้านมึงนะ อย่ามอง กูกลัว

”หน้ากูมีไรติดเหรอว่ะ มึงนั่งมองอยู่ได้”ในที่สุดผมก็ทนไม่ได้ มันไม่มีสมาธินะเว้ย  มึงช่วยรู้ตัวหน่อยได้ไหม กูไม่อยากรักมึงมากกว่านี้ ไอสัส

”เปล่า มึงเรียนไปเถอะ กูจะมองอยู่อย่างนี้แหละ ถ้ามึงยังไม่พูดความจริงกับกู”มันบอก แล้วมันก็นั่งจ้องหน้าผมต่อ ว่าแต่ความจริงไรว่ะ

”ความจริงไร กูไม่ได้โกหกมึงนะเว้ย”ผมบอกมันไป

”มึงไปไหนกับใครมา”

”ก็กับเพื่อน”

”เพื่อนมึงก็มีแต่กูเท่านั้น  แล้วมึงเสือกมีเพื่อนที่ไหนอีก”มันพูดพร้อมมองหน้าผม แต่คำพูดมันกลับทำให้ผมฉุน มีแต่มันสินะที่จะมีเพื่อนได้ มีคนอื่นได้

”แล้วยังไง กูจะมีเพื่อนนอกจากมึงแล้วมันเกี่ยวไรกับมึง”ผมบอก แต่ไม่ทันคิดไอโอ๊ตมันก็จับข้อมือผมแล้วบีบแรงๆ เหมือนกับระบายอารมณ์โกรธ เฮอะ มึงโกรธเป็นคนเดียวรึไง

”ไอสัส  กูเจ็บ ปล่อยกู”ผมบอกแต่เหมือนมันจะทำหูทวนลม นั่งเรียนต่อแต่ไม่ยอมปล่อยมือผม ผมก็พยายามสะบัดออก แต่มันไม่ออกอ่ะ ไอมือคีมเหล็ก ไอแข็งแรง ไอถึก แล้วผมก็ปล่อยให้มันจับมือผมอยู่อย่างนั้นจนหมดคาบสุดท้าย

-- ออด...... --

เสียงหมดคาบดังขึ้น  มันเก็บกระเป๋าเรียนของมันแต่ไม่ยักจะปล่อยมือผม

”มึงปล่อยกูได้ยัง กูจะเก็บกระเป๋า”ผมบอกมันหันหน้ามามองผมนิดนึงก่อนจะหันไปสนใจกระเป๋ามันต่อ ผมกำลังจะเถียงกับมันแต่....

”ไอนัท  มึงอยู่เปล่าว่ะ”เสียงใครเรียกชื่อผมที่หน้าห้อง แล้วทั้งห้องก็หันไปดูหมด เจ้าของเสียงค่อยๆเดินเข้ามาหาผม นึกว่าใคร ไอเสียงเหี้ยมนี่เอง

“มึงชื่อนัทป่ะว่ะ”มันเดินมาถามผม ไอนี่ จะกวนกูรึไง

”ไม่ว่ะ มึงจำผิดคน”ผมก็ตอบไป เหมือนไอนี่มันจะหน้าแหกกับมุกผมมันก็เลยทำร้ายร่างกายผม

 
      ป้าบ!!กวนเหรอมึง มึงยังไม่ชดใช้ที่มึงเดินชนกูเลยนะ”ไอเสียงโหดมันก็ขุดคุ้ยความผิดผมเมื่อตอนเที่ยงมาพูด

”ไปกับกู มึงต้องไปกินข้าวกับกู”มันบอกพร้อมกับจับมืออีกข้างของผมที่ยังว่างอยู่ เหมือนมันจะไม่สนใจไอคนที่ยืนอยู่ข้างผมเลย มันดึงมือผม แต่ไอโอ๊ตมันก็ดึงกลับ กลายเป็นว่าตอนนี้ ผมอยู่กลางพวกมันดึงแขนเล่นอยู่

”ปล่อยด้วยมึง กูจะพามันไปกินข้าว”ไอพีม หันไปพูดกับไอโอ๊ต แต่ไอโอ๊ตมันกูทำหูทวนลม และดึงมือผมกลับ แต่ไอพีมนี้ก็ไม่ยอมปล่อมมือผมเช่นกัน ทำไมพวกมึงพิศวาสกูนักว่ะ

”มึงบอกกูมาสิว่า มึงจะไปกับใคร”ไอโอ๊ตพูดเสียงเหี้ยม น่ากลัวอ่ะ อย่ามาทำเสียงแบบนี้นะ แล้วแววตาคาดคั้นของมันทำเอาผมต้องตอบ รวมถึงคนทั้งห้องด้วย (อย่าเพิ่งลืมกันนะว่าผมอยู่ในห้องเรียน ยังไม่ไปไหน)

”เอ่อ นายกลับไปก่อนนะ เดี๋ยวที่เราเดินชนนาย เราขอโทษ”ผมตอบไป ไอพีมมันมองหน้าผมนิดหน่อย ก่อนที่จะยิ้มแล้วหันหลังกลับออกนอกห้องไป

”เฮอะ!!”ไอโอ๊ตพูดแล้วปล่อยมือผม  คว้ากระเป๋านักเรียนแล้วเดินออกนอกห้องไปอีกคน แล้วกูอ่ะ ไหนมึงบอกมึงจะกลับกับกูไง ผมก็เก็บของใส่กระเป๋าแล้ววิ่งจะไปหาไอโอ๊ต

”โอ๊ต มึงรอกูด้วย โอ๊ต ไอโอ๊ต...”ผมตะโกนไปหวังให้มันหยุด ผมใกล้จะถึงตัวมันแล้วล่ะ ถ้าไม่มีอีกคนโผล่มาซะก่อน

ร่างสมส่วนของหญิงสาวสุดฮอตของโรงเรียน เธออยู่ในชุดกระโปรงที่สั้นกว่าที่โรงเรียนกำหนดนิดหน่อย แต่ผมว่าเธอก็น่ารักดี เหมาะสมกับไอโอ๊ตดี มันดีแล้วล่ะที่เป็นแบบนี้

”ที่กูต้องหาเพื่อนใหม่ เพราะกูไม่อยากเหงาคนเดียวตอนมึงไปกับเค้ายังไงล่ะ ไอสัส”ผมพูดกับตัวเอง ก่อนจะเดินไปอีกทางออกที่ไม่ใช่ประตูใหญ่

---ป้ายรถเมล์---

ผมไม่รู้ว่าผมเดินมาถึงนี่ตั้งแต่เมื่อไร ผมเดินทอดน่องไปเรื่อยๆไม่อยากนั่งรถเมล์ ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น ผมแค่อยากคิดอะไรคนเดียวมากกว่า

”ให้กูไปส่งป่าว”เสียงโหดๆดังขึ้นข้างหู ทำเอาผมสะดุ้ง เมื่อผมหันหน้าไปมอง ก็เห็นไอ...ไออะไรว่ะ

“ว่าไง ให้กูไปส่งป่าว”มันถามย้ำอีกครั้ง ไอผมก็ไม่ค่อยอยากไปกับมันเท่าไร แต่ก็ไม่อยากเดิน

”อือ ก็ได้”ผมตอบตกลงมันไป แล้วมันก็ส่งหมวกกันน๊อกให้ผม รถมันไม่ใช่ธรรมดานะครับ ช็อปเปอร์แต่งซะเท่เลย  อิจฉาอ่ะ

ผมก็ขึ้นซ้อนท้ายมัน แล้วมันก็ขับไปเรื่อยๆ  มันขับไม่เร็วเท่าไร รู้สึกเหมือนมันจะขับไปเรื่อยๆมากกว่า เฮ้ย!!ผมมีการบ้านนะ

”เฮ้ย!!บ้านกูอยู่ซอยที่มึงผ่านมาอ่ะ”ผมบอก แต่มันก็ยังขับรถไปเรื่อยๆ เหมือนไม่ได้ยิน หรือมันจะแกล้งผมว่ะ

”เฮ้ย!!บ้านกู...”

”กูรู้แล้ว  แต่กูยังไม่อยากให้มึงกลับบ้านว่ะ”มันพูดเหมือนกวนส้นผม

”กูมีการบ้าน”ผมบอกมัน

”แล้วไงว่ะ”แต่มันก็เหมือนเดิม มันไม่สนครับ

----สวนสาธารณะ---

มันขับช็อปเปอร์ของมันมาจอดที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง มันมาทำไมว่ะ แล้วผมจะมากับมันทำไมว่ะ

”มานั่งนี่ดิ ยืนบื้อแล้วบื้ออีกนะมึงอ่ะ”มันเรียกผม และหลอกด่าผม

”มึงอยากรู้ไหมว่ากูพามึงมาทำไม”เมื่อผมนั่งปุ๊ปมันก็ถามผมปั๊บ เหมือนใครคุ้นๆไหม

”กูไม่ค่อยอยากรู้ว่ะ”ผมตอบมันไป

”ป้าบ!!มึงต้องอยากรู้ดิว่ะ”มันตบหัวผมแล้วเถียง หัวผมเป็นอะไรให้พวกมันตบกันรึไงว่ะ

”กูก็ไม่ค่อยอยากจะบอกมึงหรอกนะเว้ย”มันบอกเหมือนวางฟอร์ม เออ งั้นกูก็ไม่อยากรู้

“งั้นมึงก็พากูกลับบ้าน”ผมบอก แต่...

”ป้าบ!!กูพามาแล้ว  คิดว่ากูจะให้มึงกลับง่ายๆรึไง”มันบอก และจับตัวผมหันหน้าเข้าหามัน หน้าของมันก้มลงมาเกือบชิดหน้าผม ผมได้แต่มองหน้ามันอึ้งๆ คนเยอะแยะนะเว้ย เฮ้ย!! ไม่ใช่ อย่าทำไรกูนะ

”ทำหน้าหยังกับกูจะทำไรมึง”อ้าว...ที่มึงไม่ได้...

”รึมึงอยากให้ทำ...”มันบอกพร้อมก้มหน้าลงมาอีกนิด มึงจะชิดไปไหน ไอบ้า

~ปิ๊บ...ๆ~

เสียงเรียกเข้านั้นทำให้ผมผลักอกไอเสียงเหี้ยมออก มันก็เซไปแหละครับ แต่ผมไม่สนหรอก ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาดูว่าใคร

//โอ๊ต//

โอ๊ต มึงโทรมาทำไม มึงควรจะอยู่กับคนรักของมึงมากกว่า ว่าแล้วผมก็กดวางสายไป แล้วผิดเครื่องทันที

---พีม---Talk

ตอนนี้ไอนัทมันกำลังทำอะไรกับโทรศัพท์ของมันอยู่ไม่รู้ แต่ถ้าผมเดาไม่ผิด ต้องเป็นไอคนที่ทิ้งมันไปเมื่อตอนเย็นแน่เลย สงสัยมันจะหัวฟัดหัวเหวี่ยงกับโทรศัพท์มันมาก พอจัดการกับโทรศัพท์เสร็จ มันก็เงยหน้ามามองผม

”กูอยากกลับบ้าน”มันบอกเสียงแผ่ว เป็นไรว่ะ เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย

”มีไรจะบอกกูรึเปล่า”ผมถามพลางจ้องลึกเข้าไปในตาของมัน แต่เหมือนจะมีเงาของอีกคนที่ไม่ใช่ผมอยู่ในนั้น...

”กู..ม่ะ....”

”กูก็แค่ไม่อยากให้มึงแบกความทุกข์ไว้คนเดียว บางทีถ้ามึงระบายออกมาบ้าง มึงก็อาจสบายใจขึ้นกว่านี้ก็ได้”ผมบอกมันไป แล้วมันก็ปล่อยโฮออกมาทันที ผมดูก็รู้ว่ามันรู้สึกกับเพื่อนคนนั้นยังไง แล้วเมื่อตอนเย็นมันก็ถูกทิ้งให้กลับบ้านคนเดียวอีก หัวใจไอบ้านั่นทำด้วยอะไรว่ะ

”กู...พยายามแล้ว...แต่..มันก็มีอิทธิพลของทั้งกายและหัวใจกูมากขึ้นทุกวัน...กูพยายามแล้ว...จริงๆ..”มันพูดแล้วปล่อยโฮออกมา มันนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่อย่างนั้น ผมทนไม่ได้ ผมเข้าไปกอดปลอบมัน อยู่อย่างนั้นอยู่นาน มันก็ค่อยสงบลง แล้วผลักผมออก เออ สบายใจก็ทิ้งกูเลยนะ

”ร้องจนพอแล้ว มึงก็อย่าร้องไห้ ให้ใครเห็นอีกนะ ไม่งั้น กูจะจับมึง...”ผมบอกพร้อมรอยยิ้มมีเลศนัย ไอนัทมันก็ทำหน้าหวาดๆพลางขยับไปไกลจากผมอีก

”เออ กลับบ้านเองเลยนะมึงอ่ะ”ผมบอกทำท่าจะเดินกลับ แต่ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินเข้ามาจับแขน หันหน้าไปก็เห็นไอนัททำตาบ๋องแบ๋วอยู่ น่าจับทำเมียจริงเว้ย!!

---นัท---Talk

ไอเสียงเหี้ยมมันขับช็อปเปอร์มาส่งผมที่หน้าบ้าน ไอหย่า!! สองทุ่มครึ่งแล้วอ่ะ ผมเดินเข้าบ้าน ย่องๆๆไป

”มึงไปไหนมา!!”เสียงเข้ม พร้อมแรงกระชากจากด้านหลัง ทำเอาผมเกือบหงายหลัง ถ้าไม่ได้อกแกร่งของใครบางคนเป็นที่พิงไว้ ตอนนี้หน้าไอโอ๊ตน่ากลัวอย่าใครเลยครับ

 
           “กูถาม ไม่ได้ยินรึไง!!”มันตวาดผมอีกรอบ ผมก็พยายามสะบัดมือมันออก อะไรว่ะ ไอบ้านี่ ตัวเองไปหาความสุขได้คนเดียวรึไง

”กูก็ไปเที่ยวกับเพื่อนกูดิว่ะ”ผมตอบมันไป แต่มันก็ไม่มีท่าทีที่จะปล่อยแขนที่มันกระชากเอา ๆ ของผมเลย

”เพื่อนมึง ไอหน้าอ่อนนั่นน่ะเหรอ เฮอะ!!หาคนที่ดีกว่านี้ไม่ได้รึไง คู่ขาทั้งที เลือกดีๆหน่อยดิมึง”มันพูดพลางมองหน้าผม

--พลั๊ก!--

”มึงดูถูกกูอยู่นะ!!”ผมต่อยหน้ามันจนหันไปอีกทางพร้อมกับตวาดมัน  ดูเหมือนมันจะอึ้งๆที่ผมทำแบบนี้ ทั้งๆที่มันไม่เคยตวาดมันสักครั้ง

”แล้วเพื่อนที่ดีของมึงนะ หมายความว่าไง เพื่อนของกูอ่ะ ต้องไม่ทิ้งเพื่อนเมื่อตัวเองมีความสุข เพื่อนของกูน่ะ เค้าต้องรู้ว่ากูรู้สึกทุกข์หรือไม่สบายใจยังไง เพื่อนของกูน่ะเป็นที่ปรึกษาให้กูได้ตอนที่กูไม่มีใคร คอยเป็นที่พึ่งพิงได้ เพื่อนของกูน่ะ ไม่เคยดูถูกกูอย่างมึง!!”ผมบอกพร้อมสะบัดแขนมันออก พร้อมกับมองหน้ามัน ถึงมันจะไม่ค่อยชัดด้วยม่านน้ำตาที่ไหลมาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้

เมื่อผมระบายออกไปแบบนั้น มันก้เหมือนจะไม่มีแรง ผมสะบัดแขนครั้งเดียวมันก็หลุด มันยืนอยู่อย่างนั้น ผมก็จ้องหน้ามันอยู่อย่างนั้น

”กู...”

”มึงไม่ต้องพูดหรอก กลับบ้านไปได้แล้วไป มึงอ่ะ”ผมเช็ดน้ำตาแล้วบอกมัน แต่มันก็ทำหน้าโกรธ กูไปกวนโมโหมึงตอนไหนว่ะ

”ทีกับกูทำเป็นไล่ ทีกับไอหน้าอ่อนนั่น มึงกระแซะเอา กระแซะเอาเลยนะ”มันพูดพลางจ้องหน้าผมอย่างเอาเรื่อง

”อะไร ก็มันค่ำแล้ว รึมึงอยากนอนข้างถนน ไปชิ่วๆ”ผมกวนมันครับ ผมพอจะรู้แล้วครับว่ามันโกรธผมทำไม

”กูไม่ตลก”แต่เหมือนมุกผมไม่ฮา

”งั้นมึงก็กลับบ้านไป กูจะนอนแล้ว”ผมไล่มัน ขาก้าวขึ้นบันไดไปชั้นบน แต่ต้องหยุดชะงัก

       ”กูไม่มีอะไรที่เป็นเพื่อนมึงได้สักอย่าง”

”......................”

”งั้นกูก็เลิกเป็นเพื่อนมึงแล้วกัน”มันพูดพลางหันหลังเดินออกไป เลิกเป็นเพื่อนกับกูเนี่ยนะ โอ๊ต กูไม่ได้ต้องการแบบนั้น กูต้องการแค่บอกให้มึงฟัง แล้วกูจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีมึง มันเดินไปแล้ว ออกไปแล้ว ออกห่างผมไปทุกที

--แกร๊......กมันไปแล้วจริงๆ

”ฮือ...ๆๆ..มึงอย่าไปจากกูนะ กูจะอยู่ยังไง กูขอโทษ...”

”ใครทำแฟนกูร้องไห้เนี่ย”เอ๊ะ! ใครพูด ผมเงยหน้าขึ้นมาก็ตกใจ ไอโอ๊ตพร้อมกับดอกกุหลาบแดงในมือ เมื่อกี้มันพูดว่าอะไรนะ ผมได้ยินไม่ชัด (เอ๊ะ!!หรือว่าจะชัดดี)

”อะไร มึงมาอีกทำไม กูไล่แล้วไม่ไป หน้าด้าน”ผมด่ากลบเกลื่อนความเขิน ถึงแม้มันจะยังไม่ให้ดอกไม้ผมก็เหอะ

”ถ้ากูไปจริงๆ มึงจะรู้สึก”

”รู้สึกดีใจอ่ะดิ”ผมล้อมันครับ แต่เหมือนมันจะไม่เล่นกับผมอ่ะ

”เออ งั้นกูไป”มันหันหลังจะหนี แต่ผมจับแขนมันไว้ก่อน เสียฟอร์มชะมัด

”อะไร กูก็จะไปอยู่เนี่ย จะอะไรอีก”มันถาม แต่เหมือนมันจะแกล้งผมมากกว่า

”มึงจะทิ้งกูไปจริงๆเหรอ กูอุตส่าห์รักมึงนะ ไอสัสโอ๊ต”ผมบอกไปก็ทำหน้าที่คิดว่าน่ารักที่สุดแล้ว (มึงมีเหรอหน้าที่น่ารักของมึงอ่ะ)

”เออ ทิ้งเพื่อน แต่จะไปมีแฟน”มันมองหน้าผม

”.....................”

“เลิกเป็นเพื่อนกันเหอะ กูว่าไม่เหมาะว่ะ”

”.......................”

”เป็นแฟนกูนะ”มันพูดก็ก้มหน้าลงพื้นครับ 555+ มันเขินครับ ผมล่ะอยากจะหัวเราะ มันขอผมเป็นแฟน แล้วดาวโรงเรียนที่มันควงอ่ะ

”แล้วแฟนมึงอ่ะ”ผมถาม

”ก็กูกำลังขออยู่เนี่ย ตกลงรับป่ะว่ะ”มันถามผม ไม่ใช่ ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น

”ดาวโรงเรียนที่มึงควงอยู่อ่ะ มึงเอาเขาไปไว้ไหน”

”กูเลิกแล้ว”มันตอบหน้าตาย ไอนี่ คิดจะเลิกก็เลิก

”ตอนไหน??”

”ก็ตอนเย็นที่มึงไปกับไอหน้าอ่อนนั่น กูล่ะอยากจะซัดให้ช็อปเปอร์คว่ำ มึงก็เหมือนกัน กอดมันทำไมห๊ะ!!”อ้าว...ทำไมวกมาเรื่องผมอ่ะ

”มึงทำให้กูหึงมาตั้งสามปี ตอนที่ย้ายเข้า แม่งมีคนอยากจีบมึงเต็มไปหมด แล้วแม่ง ผู้ชายไรว่ะ หน้าหวานโคตร”อ้าว....

”กูอุตส่าห์ควงใครให้มึงหึง แต่มึงก็ทำเฉย กูล่ะอยากจะซัดหน้ามึงจริงๆ บื้อแล้วบื้ออีกนะมึงอ่ะ”ตกลงมันด่าผม เหมือนจะคุ้นๆไหมประโยคนี้อ่ะ มึงอย่าด่ากูสิ เด๋วกูไม่รักมึงหรอกไอสัส (ไม่ทันแล้วมั้ง)

”เร็วดิมึง ชักช้าจริง กูรอมึงตั้งสามปีน่ะเว้ย”

”เออๆ กูรับมึงเป็นแฟน อย่างถูก.....อุ๊บ!!”ผมไม่ทันตั้งตัว ริมฝีปากหนาของคนตรงหน้าก็เข้ามาประกบจูบ มันก็ไม่มีไรมาก ก็ผมจูบไม่เป็นอ่ะ (อ่อนหัด) ผมก็จูบตอบไปตามภาษาของผมแหละครับ

เฮ!!พวกคุณจะมาดูคนอื่นเค้าสวีทกันทำไมอ่ะ เค้าเขินนะ นิยายจบแล้ว ไปได้แล้ว ชิ่วๆ (ไอชั่วววว..)

--------------------------------------------

จบอีกเรื่องนะค่ะ

รักคนอ่านและคนเม้นทุกคนนะค่ะ