คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : SF เชื่อใจพี่...[โน่ริท] II
SF เชื่อใจพี่....[โน่ริท] II
ToNo part
ผมมากองถ่ายด้วยที่อารมณ์ดีเป็นพิเศษ ยิ่งนานวันเข้า ริทยิ่งน่ารักขึ้น โอ๊ย!! คิดถึงรอยยิ้มนั้นแล้วใจมันละลายอ่ะ
”พี่โน่ ยิ้มจนจานดาวเทียมเรียกทวดแล้ว อารมณ์ดีไรนักหนาเนี่ยฮะ”ไอ่กันครับ ไอ่นี่ ขัดจริง คนกำลังมีความสุข
”แล้วจะทำไม คนมันมีความสุขอ่ะ”ผมบอกก่อนจะนั่งที่เก้าอี้เพื่อเตรียมให้พี่ๆแต่งหน้าให้
”ไอ่ริทให้พี่แอ๊ะเหรอ”
โป๊ก!
”ทะลึ่งแล้วมึงอ่ะ ริทเสียหายนะเว้ย”ผมตบกะโหลกมันไปทีนึง โทษฐานพูดไรไม่คิด
”เฮ้อ เนี่ยนะ คนเรา มีความสุขก็ลืมน้องได้”เสียงไอ่คนที่โดนผมตบเมื่อกี้นั้นแหละ ทำบ่นเหรอมึง เดี๋ยวก็โดนโบกอีกหรอก
”พี่โน่ๆ เอ้กมีเรื่องให้ช่วย…โอ๊ย!!”
”เฮ้ย!! เอ้ก”ผมร้องเสียงหลงเมื่อเอ้กรีบจนสะดุด แล้วถลาตัวมา ผมที่ไม่ทันตั้งตัวเป็นผลให้ผมล้มลง แล้วเอ้กก็ล้มทับลงมา
แฉะๆ ๆ
แสงแฟลตที่รัวใส่ทำเอาผมต้องหลับตาหนี ไอ่กันรีบช่วยพยุงเอ้กให้ลุกขึ้น ผมใช้มือบังแสงแฟลตจากหลายกล้องที่ถ่าย ผมมองนักข่าวพวกนั้นที่ถ่ายภาพไม่หยุด
”น้องโตโน่ น้องเอ้กค่ะ มีกุ๊กกิ๊กนอกจอรึเปล่าค่ะเนี่ย”นักข่าวสาวคนหนึ่งถามยิ้มๆ แต่ผมไม่ได้ตั้งตัวกับคำถามก็ไม่ทันตอบ เอ้กที่เห็นว่าไม่ใช่เรื่องจริงก็รีบชี้แจง
”ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่ เอ้กกับพี่โตโน่ไม่ได้กุ๊กกิ๊กกันค่ะ ไม่มีหรอกค่ะเรื่องแบบนั้น เมื่อกี้ก็เป็นแค่อุบัติเหตุ”เอ้กพูด แต่ก็ใช่ว่าจะมีใครฟัง
”แหม๋ๆ เรื่องอะไรค่ะที่ให้ช่วยเนี่ย”
”ทั่วไปค่ะ เรื่องบท เรื่องฉากที่ต้องเข้าด้วยกัน ไม่มีไรทั้งนั้นแหละค่ะ”ผมมองเอ้กที่พยายามแก้ข่าวให้ ผมที่ไม่อยากจะให้เรื่องมันยุ่งยากไปมากกว่านี้ ก็ลากแขนเอ้กหนีออกมา ให้ไอ่กันมันกั้นกองทัพนักข่าวไว้
”พี่โน่ เอ้กขอโทษนะ ที่เอ้กไม่ระวังเลยทำให้เป็นเรื่อง”น้ำเสียงคนพูดบอกได้ว่ารู้สึกผิด ผมน่ะไม่ได้โกรธอะไรหรอก แต่ผมไม่อยากให้มันยืดยื้อมากกว่า เลยหนีมาซะเลย
”ไม่ใช่ความผิดของเอ้กหรอก ว่าแต่มีเรื่องไรให้พี่ช่วย”ผมพูดเปลี่ยนเรื่องเพื่อให้เอ้กสบายใจขึ้น แต่เอ้กก็ยังหน้าเจื่อนๆอยู่ ผมเอื้อมมือไปกุมมือเอ้กเอาไว้เป็นเชิงว่าไม่เป็นไรจริงๆ
”ว่าไง มีไรให้ช่วย”แล้วทั้งสองก็คุยถึงปัญหาการแสดงของหญิงสาว โดยไม่รู้เลยว่าฉากกุมมือนั้น ถูกบันทึกไว้โดยนักข่าวสาวคนเดิม
โตโน่ เอ้ก มีมูลกิ๊กนอกจอ!!
โตโน่ เอ้ก กุมมือแนบแน่น แล้วแบบนี้ไม่ใช่แฟนได้ไงจ๊ะ โตโน่…
พาดหัวข่าวบันเทิงสีแดงทำเอาคนอ่านถึงกับหนังสือพิมพ์หลุดมือ แถมยังมีรูปยืนยันด้วยแล้ว ทำเอาใจคนอ่านใจแกว่งๆ
”ริท อ่านอะไรอยู่ หืม”แล้วเจ้าคนตัวดีก็โผล่มา สวมกอดผมไว้จากด้านหลังแล้วเอาริมฝีปากมาคลอเคลียที่ต้นคอ เฮ้อ! ให้ตายเหอะ มาซะหน้าบานเลย กลัวคนอื่นไม่รู้รึไงว่าตัวเองมีความสุขน่ะ
”เปล่า”ผมบอกแล้วแกะวงแขนที่กอดผมไว้อยู่ออก วางหนังสือพิมพ์ไว้บนโต๊ะกระจก แล้วหนีมานั่งที่ครัว ทำเป็นหาไรกินในตู้เย็น
”ริท มาคุยกันหน่อยสิ”เสียงเรียกจากคนตัวสูงดังเข้าหู แต่ผมก็ทำเป็นไม่สนใจหรอก เชอะ! กุมมือขนาดนั้นไม่กอดกันเลยล่ะ แถมรูปล้มทับ สมจริงสมจังเหลือเกินนะ
”ไม่ได้ยินรึไง! บอกว่ามาคุยกันหน่อย!”แล้วเสียงทุ้มก็ขึ้นเสียงเรียก ทำให้ผมสะดุ้ง คนตัวสูงมาอยู่ข้างหลังผมตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ รู้แต่ว่าหน้าตาพี่แกโกรธมาก โกรธอะไร ผมสิต้องโกรธ
”ริทเชื่อข่าวนั้นใช่ไหม ถึงไม่ยอมคุยกับพี่”เขาถาม ทั้งยังจ้องหน้าไม่ให้ผมหลบตาได้อีก
”เชื่อ ใช่ริทเชื่อ ก็รูปมันออกมาเป็นแบบนั้น จะให้ริทคิดไงอ่ะ เรื่องก่อนก็พี่แกรนด์ เรื่องนี้ก็พี่เอ้ก แล้วเรื่องหน้าน้องชะเอมอ่ะ จะเป็นแบบนี้อีกไหม?”ในที่สุดผมก็พูดไป โธ่เว้ย!!ถึงผมจะพยายามไม่คิดมาก แต่รูปและข้อความบนหน้าหนังสือพิมพ์ก็ทำให้จิตใจผมว้าวุ่นได้
”ริทเชื่อรูปแล้วก็คำของนักข่าว มากกว่าคำพูดของพี่ แบบนั้นใช่ไหม?”พี่โน่ไม่ใส่ใจสิ่งที่ผมพูด แต่กลับจ้องผมแล้วเค้นคำตอบจากคำถามของเขา
”แล้ว..จะให้ริท…”
”พี่จะได้รู้ ที่ว่าริทเชื่อใจพี่น่ะ ริทโกหก! ความจริง ริทไม่ได้เชื่อใจพี่เลยด้วยซ้ำ!! ริทเชื่อข่าว มากกว่าพี่ซึ่งอยู่กับริทมากกว่า ริทเชื่อคำปั้นแต่งของคนที่ไม่รู้จักมากกว่าพี่ แล้วยังคิดว่าพี่กับเอ้กจะเป็นอะไรกัน วันนี้น่ะ เอ้กเค้าพยายามแก้ข่าวให้เพื่อไม่ให้พี่ต้องคิดมาก แล้วเค้าก็กลัวริทจะเห็นข่าวแล้วริทจะคิดมาก…”
”งั้นถ้าเขาดีนัก พี่ก็ไปคบกับเขาเลยสิ ไม่ต้องมาห่วงว่าริทจะคิดมากหรือคิดน้อยอะไรอีก!”ไม่ทันที่พี่โน่จะพูดจบ ผมก็แทรกไป แล้วเดินกระแทกไหล่คนตัวสูงออกมาไม่ได้ฟังว่าคนตัวสูงว่าอะไรอีก
ก็ถ้าเขาดีนัก ก็คบกันไปให้สบายใจเลยเหอะ! ริทมันก็แค่คิดมาก มันก็แค่นอยด์ มันก็แค่หวงจนไม่อยากจะให้ใครเข้าใกล้ด้วยซ้ำ ไอ่พี่โน่บ้าาา ถ้าจะมาง้อนะ จะไม่หายงอนเลยคอยดู!
ร้อยเอ็ด ประเทศไทย
”ริท กินข้าวลูก”เสียงแม่ตะโกนเรียกผมจากข้างล่าง เฮ้อ! หิวน่ะมันก็หิวนะ แต่มันไม่อยากทำอะไรเลยอ่ะตอนนี้ นี่มันก็ย่างเข้าวันที่สองแล้วอ่ะ ไอ่พี่โน่ยังไม่มาหาผมเลยอ่ะ แม้แต่โทรศัพท์ก็ไม่มีที่จะโทรมา หรือว่าไม่อยากจะคบกับเด็กเอาแต่ใจคนนี้อีกแล้ว..
”ริท เป็นอะไรหรือเปล่าลูก”แม่ที่เข้ามาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ มือเหี่ยวย่นของแม่ลูบหัวผมเหมือนอย่างเคย ก่อนที่แม่จะทำอะไรผมก็ดึงแม่เข้ามากอดแล้วซบลงกับไหล่ของแม่
”แม่…ฮืออ..ริท..”
”ทะเลาะกับตาโน่มาเหรอลูก”แม่ถามจี้ใจมากอ่ะ
”ริทไม่ได้ทะเลาะ พี่โน่อ่ะชวนริททะเลาะ”ผมบอกแม่ไปแบบนั้น แม่ผละออกพร้อมกับมองหน้าผมเหมือนจะหาพิรุธ
”ตาโน่น่ะเหรอ จะชวนเราทะเลาะ”
”โห แม่ ถามอย่างนี้ ไม่เชื่อใจริทรึไง”ผมถาม ผมรู้สึกว่าในสมองประมวลภาพเหตุการณ์วันนั้นที่ผมวิ่งออกมา พี่โน่อ่ะแหละ ถ้าพูดเพราะๆกับผมแล้วก็อ้อนผมนิดหน่อย ผมก็หายแล้ว แต่นี่กลับเอาแต่บอกว่าผมไม่เชื่อใจอย่างโน้นอย่างนี้ ชวนทะเลาะชัดๆ
”แม่เห็นข่าวในหนังสือพิมพ์แล้วนะ แล้วแม่ก็รู้ด้วยว่าเพราะเรื่องนี้ทำให้ลูกสองคนทะเลาะกัน บอกมาสิว่าใครเริ่มก่อน”แม่ถามแล้วสบตาผมอย่างจริงจัง
”ก็พี่โน่…”
”ริท เมื่อกี้ที่แม่พูดว่าพี่โน่น่ะเหรอ ชวนเราทะเลาะ แล้วลูกรู้สึกยังไงล่ะที่คนใกล้ตัวหรือคนที่ลูกรัก พูดเหมือนกับไม่เชื่อใจในตัวลูก”
”…….“
”แล้วแม่ก็รู้นิสัยของลูกแม่ด้วยว่า ขี้นอยด์ คิดมาก และเอาแต่ใจตัวเองขนาดไหน”แม่บอกพร้อมกับลูบหัวผม
”แต่พี่โน่เค้า….”
”เมื่อกี้ลูกรู้สึกยังไง แม่ว่าตาโน่ก็รู้สึกน้อยใจแบบเดียวกับลูกนั้นแหละ บางทีน่ะริท ลูกควรจะฟังเหตุผลพี่เขาบ้าง ไม่ใช่หุนหันพลันแล่นหนีออกมาซะเฉยๆ ไม่รู้รึไงว่าตาโน่เป็นห่วงลูกแค่ไหน เนี่ย แม่เพิ่งวางสายจากพี่เขาเมื่อกี้นี่เอง ตาโน่เป็นห่วงลูกมากนะ โทรมาหาแม่วันละสามเวลาหลังอาหารเลยรู้ไหม ถ้าไม่จำเป็นน่ะ อย่าเอาแต่ใจให้มันมากนะ แม่สงสารตาโน่เขา”แม่ร่ายยาวมาเป็นพืช นี่ตกลงแม่ก็รู้เรื่องนี้ด้วยเหรอเนี่ย แล้วยังแอบติดต่อไม่บอกผมอีกต่างหาก พี่โน่นะพี่โน่ ทำไมไม่โทรมาหาตรงๆล่ะเว้ยยย ไม่รู้รึไงว่ารออยู่น่ะ
”แล้วทำไมพี่โน่เขาไม่โทรมาหาริทตรงๆล่ะ แบบนี้เหมือนอยากให้ริทกลับไปง้อชัดๆ ไม่มีทางซะล่ะ”ผมบอกแล้วกอดอกเชิดหน้าไปอีกทาง
”แต่แม่ว่าลูกควรไปนะ คราวนี้แม่ว่าลูกแม่ใจร้อนเกินไป ไปขอโทษพี่เขาแล้วบอกว่าลูกไม่ได้ตั้งใจ เดี๋ยวตาโน่เขาก็หายโกรธเองแหละ”ว่าไงนะ แม่นะแม่!!
”ไม่มีทางซะล่ะ”ให้ผมไปง้อเนี่ยนะ เขาสิต้องมาง้อผม
”ตามใจ แต่แม่ก็ไม่แน่ใจนักนะว่าคราวนี้ตาโน่อยากมาง้อคนนิสัยไม่ดีแถวนี้รึเปล่า”พูดจบแม่ก็เดินออกไปเลย โอ๊ย!!ทำไมต้องเป็นผมที่เป็นฝ่ายไปง้ออ่ะ
ToNo part
”ขอบคุณมากนะครับ คุณแม่”ผมวางสายจากแม่ของริทที่โทรมาบอกผมว่าไอ่ตัวแสบมันกลับมาแล้ว 555 แม่ยังเล่าให้ผมฟังอีกว่า ไอ่ตัวแสบมันโยนความผิดให้ผมด้วยที่ชวนมันทะเลาะ ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร ไอ่น้องเอ้ย!!
”พี่โน่ รีบไปไหนว่ะ หรือว่าเมียที่หนีไปกลับมาแล้ว โอ๊ย! เจ็บ”ผมเขกกะโหลกของไอ่หล่อเป๊ะไปหนี่งทีโทษฐานปากมาก
”เรื่องของคนมีความรักเว้ยยย!!”ผมบอกมันแค่นั้น ก่อนจะเดินออกมา วันนี้ผมขอกลับคอนโดเร็วกว่าปกติ อยากเห็นหน้าคนตัวแสบสักหน่อย จะแกล้งให้หนักเลยคอยดู!
คอนโด 3068
แกร็กก
ผมเปิดประตูเข้าไปเสียงไม่เบานัก แต่ไม่ยักเห็นไอ่คนตัวเล็ก ผมเดินเข้าไปข้างในแล้วปิดประตูตามหลัง ก่อนจะถอดรองเท้าแล้ววางไว้ที่ชั้น ก่อนจะเดินไปที่โซฟา ซึ่งผมนึกว่ามีใครนอนอยู่ แล้วก็เป็นดังว่า ไอ่ตัวเล็กนะไอ่ตัวเล็ก
”อืออ”เสียงร้องขัดใจเมื่อผมไปแกล้งจี้เอวมัน จังหวะที่ริทบิดตัวหนี กลับทำให้เสื้อยืดสีขาวที่ใส่อยู่เลิกขึ้น เห็นผิวขาวเนียนโผล่ในระดับสายตา
”-_- !!”เหงื่อตกครับ พี่น้อง
ผมตัดสินใจเข้าไปอาบน้ำก่อนที่ริทจะตื่น อาบอยู่หลายนาที จนได้ยินเสียงโซฟามีการเคลื่อนไหว ผมก็ปิดน้ำแล้วสวมผ้าเช็ดตัวครึ่งตัวออกไป
พอผมออกมาก็พบคนตัวเล็กที่ยืนอยู่หน้าห้องน้ำถัดไปสอองสามก้าว ผมมองหน้าคนตัวเล็กเหมือนไม่คิดไร จะเดินไปแต่งตัว แต่มือเล็กกลับคว้าข้อมือของผมไว้
”ขอโ….”เสียงแผ่วของริททำให้ผมขมวดคิ้วใส่ร่างบอบบางเหมือนถามว่าพูดอะไร
”ริท…ขอโทษ”คราวนี้ริทพูดพร้อมกับเงยหน้ามาสบตากับผม ผมอยากจะแกล้งอีกคนเสียหน่อย เลยทำหน้าเย็นชาใส่ ใบหน้าหวานที่เจื่อนอยู่แล้วก็เจื่อนลงไปอีก มือบางที่จับข้อมือผมก็คลายออก เฮ้ยๆๆๆ!เดี๋ยวสิ ง้อผมก่อน
”ขอโทษเรื่องอะไร ริทไม่ได้ผิดนิ พี่ผิดเองที่ทำตัวไม่น่าไว้ใจ ให้ริทระแวงพี่”ผมพูดแกมประชดแล้วมองหน้าคนตัวเล็กตรงๆ ผมก็รู้ว่าหน้าผมอ่ะ มันโหดพอควร คนตัวเล็กไม่กล้ามั้ง เลยหันหน้าหนีผมซะเลย
”หันหน้าหนี ไม่อยากเห็นหน้ากันขนาดนั้นเชียว….”
”ไอ่พี่โน่บ้า รู้ทั้งรู้ว่าผมมาง้อ หายงอนกันหน่อยไม่ได้รึไงฮะ ก็รู้อยู่แล้วว่าผมผิดยังจะย้ำอยู่ได้ ฮึก..! ถ้าไม่หายโกรธ ไม่อยากเห็นหน้ากัน ริทไปก็ได้ ไม่ง้อแล้ว โกรธก็โกรธไปเลยนะ.. ไอ่คนบ้า!!”อยู่ๆคนตัวเล็กก็หันมาวีนใส่ผม แล้วเข้ามาทุบอกผมซะยกใหญ่ได้ จนหมดแรงแหละ ถึงยอมหยุด
”ก็ใครล่ะใช้ให้พี่ไปคบกับคนอื่น ทั้งๆที่รู้ว่าพี่รัก พี่ห่วง พี่แคร์กว่าใครทั้งหมด ริทรู้ไหมว่าพี่เสียใจขนาดไหนที่ริทพูดแบบนั้น เหมือนริทไม่ต้องการพี่อีกแล้ว แล้วจะไม่ให้พี่โกรธได้ยังไง มันน่านัก ไอ่ตัวแสบเอ้ย!”ผมดึงริทที่ดิ้นอยู่มากอดไว้เหมือนเคย เสียงสะอื้นในอ้อมกอดทำให้ผมรู้ว่าคนตัวเล็กร้องไห้
”ไม่ต้องร้องแล้ว พี่หายโกรธเราแล้ว แต่เราตั้งสัญญาว่าจะไม่ดื้อกับพี่ ไม่คิดมาก ไม่ไล่พี่ให้ไปไหนอีก แล้วก็เชื่อใจพี่ด้วย”ผมร่ายยาวไป คนตัวเล็กเงยหน้าผมแล้วพยักหน้าทั้งน้ำตา
”งั้นมาทำตามสัญญาข้อแรกกับพี่ดีกว่า…..”ว่าจบผมก็โน้มหน้าลงไปใกล้ใบหน้าหวาน ริมฝีปากแดงๆของริทที่กำลังจะพูดอะไรบ้างอย่าง ก็อยู่ในครอบครองของผมเรียบร้อย หายไปตั้งสองวัน ผมคิดถึงริมฝีปากแสนหวาน ร่างกายหอมๆนี่เต็มทน
”พะ…พี่โน่”
”ครับ”
”มันเกี่ยวกับสัญญาตรงไหนเนี่ย”ริทถามหน้ายุ่งแล้วดันผมออก
”ก็ที่ว่าอย่าดื้อกับพี่ไง ขออะไรก็ต้องให้ เข้าใจไหม”ว่าจบผมก็ช้อนตัวคนร่างบางไว้ในวงแขนแล้วก้มลงไปจุฟที่มุมปากอิ่มก่อนจะเดินเข้าห้อง
”เดี๋ยว….พี่โน่!! มันไม่ได้อยู่ในสัญญาเว้ยยย เรื่องนี้ พี่โน่ๆๆๆๆ”
The end จ๊ะ
________________________________
มาต่อให้แหละ จบ SF อีกเรื่อง long fic รอไปก่อนนะเออ แล้วจะรีบปั่นให้เสร็จ แต่พ้นอาทิตย์นี้นะค่ะ รีดเดอร์
ความคิดเห็น