คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : [long fic] บ้าจริง!!ไอ่เด็กดื้อเอ้ย!!/(ปะทะ/ปากเสีย)
ปะทะ/ปากเสีย
[Tono part]
ผมที่เดินเข้ามาในบ้านไอ่เก่งครั้งแรกหลังจากที่ไม่ได้มาตั้งนาน ก็ได้เห็นฉากจูบอันดูดดื่มของน้องมันกับคนรัก ทำไมเด็กเดี๋ยวนี้มันไวไฟกันจังว่ะ
”มึงทำอะไร! แล้วมึงมาทำไม กลับบ้านไปเลย ไป!!”ไอ่เก่งกระชากแขนน้องมันก่อนจะหันไปไล่อีกคนซึ่งคาดว่าจะเป็นแฟนของน้องมัน คนเป็นน้องก็ไม่ยอม สะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของพี่ชาย
”ไม่ต้อง!!พี่กัน ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นแหละ ผมโทรให้เขามาเอง พี่ไม่ต้องมายุ่งนะ”คนตัวเล็กกว่าเถียงกลับอย่างไม่กลัว ร้ายจริงแฮะ
”เออ กูก็ว่ามึงนั่นแหละ กูให้อยู่บ้าน แต่ก็ยังโทรให้มันมาหา อยากให้คนอื่นเขารู้กันหรือไง ว่ามึงเห็นผู้ชายดีกว่าพี่มึงน่ะ”ไอ่เก่งมันคงถึงที่สุดแล้วแหละครับ ด่าซะ พร้อมกับกำมือแน่นกว่าเดิมอีก
”พอเถอะครับ ผมกลับก็ได้ อย่าทำอะไรริทเลยนะครับ”อีกคนในเหตุการณ์พูดขึ้นมาหลังจากดูพี่น้องคู่นี้เริ่มทะเลาะกันแรง
”เออ เพิ่งรู้เหรอ มึงไม่ควรมาที่นี่ด้วยซ้ำ ป้าไม่ต้องไปส่ง มาทางไหน กลับไปทางนั้นเลยนะ”ไอ่เก่งพูดพร้อมกับห้ามคุณป้าแม่บ้านที่จะเดินไปส่งแขกว่าไม่ต้อง เขาคนนั้นหันมามองผมแวบหนึ่งเมื่อเห็นก่อนจะเดินออกไปอย่างเงียบๆ
เมื่อคู่กรณีลับตาไป ไอ่เก่งมันก็ตวัดสายตามามองน้องมันที่พยายามจะแกะมือมันออกจากแขนตัวเอง
”หวงตัวด้วยเหรอ ทีกับมันกระแซะได้กระแซะดี”ไอ่เก่งพูดพลางแผ่รังสีอาฆาตทางสายตาส่งให้น้องชาย
”ปล่อยผมนะ เจ็บนะ ไอ่พี่บ้า!!”น้องมันก็ไม่ยอม ตะคอกใส่หน้าพี่ชายของตัวเอง
”ป้า ไปหยิบไม้เรียวมา”ไอ่เก่งสั่งป้าแม่บ้านที่ทำหน้าคล้ายจะเห็นใจคุณหนูเล็กของบ้านทำท่าอิดออด แต่ก็จำใจไปหยิบเมื่อเห็นสายตาที่ตวัดมา
”ปล่อยนะ ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ ที่พี่จะมาทำอะไรแบบนี้ได้น่ะ บอกให้ปล่อยไง!!”คนตัวเล็กดิ้นไปมาเพื่อให้หลุดจากพันธนาการ แต่คนอย่างไอ่เก่งมีเหรอที่จะปล่อยไปง่ายๆ ไอ่นี่ชอบการเอาชนะเป็นที่สุด
”ก็จะทำให้ดูอยู่นี่ไงว่าทำได้หรือไม่ได้น่ะ”มันพูดจบเป็นจังหวะเดียวกับที่ป้าแม่บ้านเดินเอาไม้เรียวมาพอดี
”หันไป!”มันสั่งพร้อมกับส่งสายตาบังคับ ผมที่เห็นเหตุการณ์มาตั้งนานก็เข้าไปแทรกบทสนทนา
”ไอ่เก่ง พอเถอะ”ผมเดินเข้าไปหาพร้อมหยุดการกระทำตรงหน้าโดยการแย่งไม้เรียวมาจากมือมันแล้วส่งกลับให้กับป้าแม่บ้าน มันถึงกับถลึงตาใส่ผมว่าขัดขวางทำไม
“ถ้ามึงอยากให้กูช่วยก็ทำตามที่กูบอก ไม้เรียวมันดัดนิสัยเสียๆของน้องมึงไม่ได้หรอก ตีไปก็เหนื่อยเปล่า”ไอ่เก่งได้ฟังก็เงียบไปแต่น้องมันนี่สิ กลับมองหน้าผมแล้วแยกเขี้ยวใส่
”นายว่าใครนิสัยเสียฮะ!!”นั่นไง ไม่รู้จักรู้จักผู้ใหญ่ซะด้วย ผมก็ไม่ได้สะทกสะท้านกับคำพูดนั่นหรอก ได้แต่มองคนตัวเล็กกว่าตั้งแต่หัวจรดเท้า คนถูกมองก็เริ่มโกรธที่ถูกมองแบบนี้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะแขนยังไม่หลุดจากมือของพี่ชาย
”ไอ่นี่มันเป็นใคร ฮะ!!พี่เก่ง ปากเสียชะมัด”คนตัวเล็กถามไอ่เก่งพร้อมและหันมาด่าผม
”ไม่เท่านายหรอก ที่ว่าปากเสียน่ะ”ผมตอกกลับพร้อมกับยิ้มหวานไม่สะทกสะท้านกับคำด่า ร่างเล็กถลึงตาให้ผมพร้อมกับจะเข้ามาประทุษร้ายผมแต่ติดตรงที่ไอ่เก่งยังไม่ปล่อยแขนเด็กดื้อออก
”พี่เก่ง มันด่าผมนะ ปล่อย!”เมื่อไม่ได้ดั่งใจคนตัวเล็กก็เริ่มออกแรงให้ตัวเองหลุดออกจากพันธนาการ
”ป้าครับ ไปเอาน้ำมารับรองแขกหน่อยนะครับ ส่วนมึงไอ่ริท นี่ไอ่โตโน่เขาเป็นเพื่อนกูแล้วเขาก็เป็นคนที่จะดัดนิสัยเสียๆของมึงด้วย”ไอเก่งแนะนำผมกับเด็กดื้อที่ยังไม่หยุดดิ้น ผมไม่สนใจอาการขัดใจของคนตัวเล็กเดินไปนั่งที่โซฟาพร้อมกับยิ้มให้คนที่ถลึงตามองผมอย่างกับถ้าสายตาฆ่าคนได้ผมคงตายไปแล้ว
”โอ๊ย!!อะไรกันหนักหนาฮะ ถึงกับต้องหาคนมาดัดนิสัยผมเลยเหรอ มันจะมากเกินไปแล้วนะ พี่เก่ง”ปากอิ่มที่ขยับเถียงทันทีที่พี่ชายพูดจบทำให้ผมยิ้มกับตัวเองน้อยๆชักจะสนุกแล้วสิ
”เออ มึงได้รู้ว่ามึงไม่ได้อะไรตามใจตัวเองทุกอย่างไง แล้วก็คืนนี้ไปเตรียมตัว พรุ่งนี้มันจะมารับแต่เช้า”ไอ่เก่งพูดขณะเดียวกับที่แม่บ้านยกน้ำออกมาให้ผม
”คุณชายจะให้คุณหนูไปไหนค่ะ”แม่บ้านถามด้วยสีหน้าตื่นๆคงได้ยินที่ไอ่เก่งพูดเมื่อกี้แน่ๆ
”ไปที่ที่มันจะนิสัยดีขึ้นไงครับป้า ป้ามีอะไรไปทำก็ไปทำเถอะครับ”ไอ่เก่งพูดแกมบังคับด้วยสายตาคมๆของมัน ป้าแม่บ้านที่ทำอะไรไม่ได้จำใจต้องเดินออกไป
”ผมไม่ไปไหนทั้งนั้นแหละ ถ้าขืนพี่ยังบังคับผมนะ ผมจะฟ้องแม่”คนตัวเล็กพูดพลางเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์บ้านไร้สาย
”อยากฟ้องก็ฟ้องเลย กูจะได้ฟ้องด้วยว่ามึงพาผู้ชายเข้าบ้านแล้วจะรายงานพฤติกรรมที่สุดแสนจะแย่บรมของมึงด้วย ถ้าแน่ใจว่าจะไม่ถูกตัดค่าขนมก็ฟ้องเลย”ไอ่เก่งท้า แล้วไอ่เด็กแสบก็ทำหน้าหงุดหงิดด้วยความไม่พอใจก่อนจะกระแทกโทรศัพท์ลงที่แป้นอย่างแรง
”ไม่โทร.แล้วเหรอ พี่โคต-รอยากคุยกับแม่เลย”ไอ่เก่งทำหน้าเหมือนกับเสียใจอย่างสุดซึ้ง เรียกอารมณ์หงุดหงิดที่ปรากฏบนใบหน้าหวานของน้องชายนั้นมากกว่าเดิมหลายเท่านัก
”ไม่ว่ายังไง ผมก็ไม่ทำตามที่พี่สั่งแน่ มันงี่เง่าเกินไป”
”ถึงกูจะงี่เง่าแล้วมันทำให้มึงนิสัยดีขึ้น กูก็ยอม ไปขึ้นไปข้างบนแล้วไม่ต้องลงมาจนกว่าจะถึงเวลาอาหารเย็น”ไอ่เก่งออกปากไล่ ใช้สายตาคมจ้องมองหน้าน้องชายบังคับให้ทำตาม คนเป็นน้องเบ้ปากอย่างไม่ค่อยพอใจแต่ก็ยอมเดินขึ้นไป แต่ไม่วายหันหน้ามาค้อนพี่ชายและเลยมาทางผม
”เห็นฤทธิ์มันรึยังล่ะ กูล่ะเหนื่อย ไม่รู้ว่าถ้าแม่รู้จะทำยังไง”ไอ่เก่งพูดเสียงอ่อนลงกว่าเดิม
”แล้วทำไมมึงไม่ลองพูดกับน้องมันดีๆว่ะ บางทีเขาอาจจะฟังมึงก็ได้”
”ก็แล้วมึงเห็นไหมล่ะ ปากอย่างนั้นให้กูพูดดีด้วย ไม่ยิ่งเหลิงไปใหญ่เหรอว่ะ เถียงก็เป็นที่หนึ่ง ถ้ากูไม่ได้ชื่อว่าเป็นพี่มัน มันคงเล่นตบหัวกูไปแล้วมั้ง”
”เออๆ…กูเห็นแล้วว่าฤทธิ์เยอะสมชื่อจริงๆ สงสัยกูต้องทำงานหนักขึ้นเป็นกองเลยว่ะ งั้นกูกลับก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้กูจะมารับว่าที่ ‘เด็กในปกครอง’ตั้งแต่เช้าเลย”ผมบอกมันพร้อมกับลุกขึ้น มันพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้
ผมก้าวมายังที่ที่รถตัวเองจอดอยู่ รู้สึกได้ถึงการจ้องมองของใครบางคนก็แหงนหน้าขึ้นมองไปยังชั้นสองของบ้านที่เพิ่งเดินออกมา เห็นว่าที่‘เด็กในปกครอง’จ้องผมอย่างกับโกรธแค้นกันมาสักสิบชาติอย่างนั้นแหละ ผมก็จ้องกลับ ใบหน้าที่บูดบึ้งอยู่แล้วยิ่งบูดเข้าไปอีก ผมเห็นอย่างนั้นถึงกับหัวเราะกับตัวเองแล้วโบกมือให้กับคนข้างบน ใบหน้าหวานยิ่งถลึงตาโตกลมๆใส่ผมและปิดม่านทันที
”ไอ่บ้าเอ้ย!!”ชั้นบน เรืองฤทธิ์สบถกับตัวเองเบาๆ
______________________
มาเบาๆกับ long fic เหอะๆ
รักคนอ่านคนเม้นทุกคนครับ
ความคิดเห็น