คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #46 : SF Dancing Step ณ ขยับรัก [โน่ริท] III
SF Dancing Step ณ ขยับรัก [โน่ริท] III
สองวันก่อนเปิดตัวอัลบัม
“ต๊ายย! น้องโตโน่ค่ะ ไปทำอะไรมาค่ะ ทำไมหน้าตาถึงได้เป็นแบบนี้ล่ะค่ะ”พี่ช่างแต่งหน้าถามผมเมื่อผมมาถึง ผมพ่นลมหายใจเบื่อหน่าย ตั้งแต่เข้าตึกมา ผมก็เจอแต่คำถามนี้มาเรียงคนตั้งแต่ยาม ประชาสัมพันธ์ พี่โปรดิวซ์ ครูสอนร้อง ครูสอนเต้น พวกแดนซ์เซอร์และรุ่นพี่รุ่นน้องในบริษัท นี่ก็ช่างแต่งหน้าอีก
“อุบัติเหตุครับ…”ผมตอบไปแค่นั้น วันนี้ผมมาซ้อมวงวันเปิดตัวอัลบัมที่ผมต้องเต้นโชว์ ซึ่งจะมีบัลเทิล ที่วางตัวไว้น่าจะเป็น แกรนด์ เดอะสตาร์ Dance princess ของตึก และผมต้องซ้อมกับน้องเขาวันนี้
“โอเคนะแกรนด์”
“เดี๋ยวๆ เอาเมื่อกี้เอารอบดิริท..ไม่ทัน…อ้าว พี่โตโน่”
ผมเปิดประตูห้องซ้อมเข้าไปก็เห็น แกรนด์กับริทกำลังซ้อมท่ากันอยู่ แกรนด์เมื่อเห็นหน้าผมก็ทัก ผิดกับอีกคนที่ทำเหมือนไม่เห็นผม ทำเหมือนผมเป็นแค่ธาตุอากาศ
“งั้นริทไปก่อนนะแกรนด์…แกรนด์ก็ซ้อมกับพี่เขาแล้วกัน”
“เดี๋ยวสิริท…อยู่ดูพี่กับแกรนด์ซ้อมก่อน”ผมคว้าแขนรั้งริทไว้ให้อยู่ก่อน เปลี่ยนสรรพนามและคำแทนตัวเสร็จสรรพก่อนจะส่งยิ้มน้อยๆไปให้ ริทก็สะบัดแขนออกเหมือนรังเกียจซะเต็มประดา
มึงชอบริท?
ประโยคของไอ่กันยังก้องอยู่ในหู ผมก็ยังตอบไม่ได้ ผมไม่ชอบที่ริทไปยุ่งกับใคร และไม่ได้อยากให้ใครเข้าใกล้ริทเหมือนกัน ไม่ชอบที่ริททำเหมือนไม่สนใจผม ไม่ชอบที่แววตาแข็งๆจากนัยน์ตากลมโตที่ส่งมาให้ ไม่ชอบที่ริททำท่ารังเกียจผมเหมือนผมเป็นตัวเชื้อโรคอะไรสักอย่างที่ไม่น่าเข้าใกล้
ผมอยากกอด อยากสัมผัส อยากเก็บเขาไว้คนเดียว ที่ผมคอยแกล้ง คอยกวนประสาท คอยต่อต้านการสอนของเขา เพราะผมชอบเห็นหน้ายุ่งๆ คิ้วขมวดผูกโบว์ แล้วบ่นผมเหมือนรำคาญเสียเต็มประดา ผมชอบเวลาแกล้งให้คนตัวเล็กนี่หัวเสียได้
ริทไม่ตอบอะไร เพียงแต่สะบัดมือผมออก ยืนกอดอกนิ่งๆ พิงผนังมองผมเท่านั้น แกรนด์มองผมสลับกับริทเหมือนไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่ถาม เพลงเริ่มเปิดอีกครั้ง ผมเริ่มขยับเต้นนำตามสเต็ปที่ริทสอนให้แกรนด์เป็นผู้ตาม
”แกรนด์…”ผมแกล้งก้มลงไปกระซิบเบาๆที่ใบหูของคนที่อยู่ในอ้อมกอด แต่สายตากลับจ้องมองปฏิกิริยาของอีกคนที่อยู่ในห้องด้วย
“พี่โตโน่…”แกรนด์มองผมอย่างตกใจ ทำท่าจะผละออก แต่ผมก็รั้งไว้ ซ้ำยังเบียดตัวเองเข้าใกล้แกรนด์มากขึ้นไปอีก ส่งเสียงเบาๆเป็นเชิงให้เงียบ
”พี่…”เสียงของแกรนด์ไม่ได้ทำให้ผมสนใจ ผมลอบยิ้มกับตัวเองเมื่อเห็นใบหน้าหวานที่จ้องผมกับแกรนด์เมื่อครู่เบนสายตาไปทางอื่น และยังริมฝีปากที่เม้มแน่นเหมือนต้องการสงบสติอารมณ์ของตัวเอง
”เป็นไงบ้างริท ใช้ได้ไหม?”แกรนด์ถามเมื่อท่อนเบิลเทิลจบลง
”อือ ดีแล้ว งั้นริทไปนะ…”พูดจบริทก็เดินไปออกไป แต่ผมยังต้องเผชิญหน้ากับสายตาคำถามของแกรนด์
”มีอะไรจะบอกน้องไหมคะ พี่โตโน่”ผมไม่เคยปิดไอ่น้องคนนี้ได้เลยจริงๆ
RitZ part
ตอนนี้ผมอยู่ที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งแถวๆคอนโด ที่มีซ้อมเต้นกับกันก็เลื่อนเหตุเพราะเจ้าตัวอ้างว่าไม่ว่าง ว่าจะหาซื้อของเขาตู้เย็นสักหน่อย วันนี้ผมก็ว่างด้วย ช่วงเวลานี้แหละ เวลาพักผ่อนที่หาได้น้อยมาก แต่ให้ตายเหอะ! แค่ผมรู้สึกว่ามีคนตามผมอยู่ รีบกลับคอนโดดีกว่า
ผมรีบจ่ายเดินไปที่แคชเชียร์ชำระเงิน ก่อนจะเดินดุ่มๆไปที่รถอย่างไว ตั้งแต่ออกจากห้างผมก็ค่อยโล่งอกขึ้นมาหน่อย ไม่รู้สึกว่ามีคนตามแล้ว สงสัยผมคงจะคิดไปเอง แหะๆ
ผมหอบของพรุงพรังเข้าห้องไปวางไว้ที่เคาต์เตอร์ในห้องครัว ก่อนจะเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตา แล้วค่อยออกมาจัดของเอาของสดเข้าตู้เย็น ส่วนของใช้ สบู่ แชมพู ที่ใกล้หมดก็เข้าไปวางไว้ในห้องน้ำ แล้วของแห้งๆมาม่าที่ซื้อตุนไว้เผื่อได้กินวันหมดงบก็เก็บไว้แถวๆตู้ชั้นบน
ผมจัดของไปได้สักพักก็ได้ยินเสียงฝนตกหนักๆข้างนอก ช่วงนี้ฝนตกบ่อยจริงๆ ยิ่งในเมืองใหญ่อย่างกรุงเทพฯที่รถติดแล้วด้วย คงเป็นอะไรที่น่าเบื่อมาก ยุ่งยากในความคิดของใครหลายๆคน
ออด…
เสียงออดเรียกสติผมให้ละสายตาจากกระจกใสที่มีหยดน้ำเกาะพราวทั่วทุกแห่ง ผมเบนสายตาไปทางประตู ในใจก็คิด ใครน่ะ…
แกร็งงง
”เดี๋ยวสิ…”
”ออกไป..”
พลั๊ก!
”โอ๊ย!!”
”เฮ้ย!..เป็นอะไรรึเปล่า”ร่างสูงของคนที่ผมไม่อยากเจอมากที่สุด เข้ามาประคองผมที่ล้มลงจากแรงผลักประตูเมื่อครู่ ผมสะบัดมือที่จะช่วยออก และหยัดตัวลุกขึ้น ไปยืนให้ห่างจากเขาให้มากที่สุด
”ออกไป..ที่นี่ไม่ต้อนรับ!”
”เฮ้! ไม่เอาน่า ฉันใช่คนอื่นคนไกลที่ไหน”ไอ่บ้านั่นพูดแล้วยิ้มก่อนจะพาตัวเองเข้ามาในห้อง
”ออกไป!!!”ผมตวาดไปด้วยเสียงทั้งหมดที่มี แต่ไม่มีผลกระทบต่อร่างสูงที่ค่อยๆก้าวเข้ามาหาผมเรื่อยๆ เขาคว้าผมไปกอดทั้งตัว กดศรีษะผมให้แนบกับอกแกร่งที่ผมได้ยินเสียงหัวใจเต้นตึกๆอยู่ในนั้น ผมได้แต่ดิ้นแรงๆในอ้อมกอด
”ทำเป็นไล่…ที่จริงก็ชอบให้ฉันกอด”
”นี่นาย!!”
”ก็รึไม่จริง..นิ่งแบบนี้ สมยอมชัดๆ”
”ไอ่!…”ที่อยู่นิ่งๆเพราะสู้แรงนายไม่ได้ต่างหากโว้ยยยย!
”หิว ทำอะไรให้กินหน่อยสิ”เขาพูดแล้วก็ปล่อย เดินเข้าครัวเสมือนเป็นบ้านตัวเองยังไงยังงั้น
ToNo part
ผมเดินเข้าไปในส่วนห้องครัว เปิดตู้เย็น เปิดตู้เคาท์เตอร์อย่างถือวิสาสะ ดูว่ามีอะไรกินบ้าง ตอนนี้ผมก็ไม่ได้เดินอยู่ดีๆหรอกนะ ไอ่เตี้ยมันก็พยายามจะห้ามผมทุกอย่าง แต่ผมก็ทำหมดทุกอย่างนั้นแหละ
”นี่หยุดเดินนะ อย่ารื้อสิ นาย…!”นั่นไง ว่าไปมือเล็กก็ปัดป้องมือผมที่คอยเปิดตู้โน้น ดูตู้นี้ ทั้งที่รู้ว่าทำไปก็เท่านั้นแหละ เคยชนะผมที่ไหน..
”หิว…หาอะไรให้กินหน่อย…”ผมไม่ได้สนใจเสียงประท้วงจากคนตัวเล็ก เสียงเรียกห่างเหินจากริทมันน่าขัดใจเสียจริงๆ
”ก็ไปหากินที่อื่นสิ!”
”ถ้าพี่จะกินที่อื่นจะมาหาริทที่นี่ทำไม?”
”พี่บ้าพี่บออะไรกัน…ผมไม่อยากข้องเกี่ยวอะไรกับคุณทั้งนั้นแหละ”
”แต่ก็เกี่ยวไปแล้วนิ…ก็รู้อยู่”
”ไอ่!...”คนตัวเล็กพูดแค่นั้น กำมือแน่น ตัวสั่นไปทั้งตัวด้วยความโกรธจนผมรู้สึกได้ ใบหน้าหวานที่บูดบึ้งทำผมอารมณ์ดีอย่างประหลาด นัยน์ตากลมโตมีแววแค้นเคืองชัดเจน ก่อนจะหันหลังเดินออกไปไม่สนใจผมอีก
RitZ part
ผมอยากฆ่าคน!!!!! คนที่อยู่ในครัวนั่นแหละ!!! ผมตัดสินใจแล้ว ดูท่าว่าหมอนั่นจะอารมณ์ดีเหลือเกินตอนทำผมพื้นเสียได้ งั้นผมก็จะ ไม่สนใจ ไม่ตอบโต้ ไม่ทุกข์ร้อน อยากทำอะไรก็ทำไป เดี๋ยวทนไม่ได้ก็กลับไปเอง
ตึ่ง!
เสียงอะไรตกในครัวว่ะ ไม่ๆๆไม่สนใจ
ปัง!! โป๊ะ!
หมอนั่นจะพังครัวผมรึไง? ไม่ๆๆ เดี๋ยวก็ออกมาเอง
ฉ่าาา
”โอ๊ยยย!!”เสียงร้องดังจากในครัวทำผมตกใจจนวางรีโมตทีวีแล้วรีบวิ่งไปดู แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่าครัวผมยังอยู่ดี ไม่มีหม้อที่คิดว่าล้มระเนระนาท อุปกรณ์ทุกอย่างยังอยู่กับที่ของมันครบ และไอ่ที่ร้องโอ๊ยเมื่อกี้น่ะ ยืนยิ้มอยู่ข้างเตาที่ผมได้กลิ่นหอมเหมือนกับ มาม่า…
ไอ่เฮ่งเจียมันหลอกผม!...
”ตามกลิ่นมาเหรอ?”
”ไม่ใช่หมา!!”ฮึ่ย!! น่าเจ็บใจเป็นที่สุด ปล่อยให้ไอ่เฮ่งเจียมันหลอกได้ ไอ่ริทนะไอ่ริท
”หึ…ใกล้เสร็จแล้ว พี่ต้มเผื่อด้วย ไปนั่งรอได้เลย”
”ใครอยากจะกิน…”แม้มันจะหอมน่ากินก็เถอะ ใครอยากจะกินมาม่าร่วมหม้อกับไอ่เฮ่งเจียกัน ผมคนนึงล่ะไม่กินแน่!
”รีบไปนั่งรอเลยนะ”
”ไม่กินโว้ยยย!!!!”
ผมเดินดุ่มๆมานั่งที่โซฟาหน้าโทรทัศน์ตามเดิม มือกดรีโมตเลื่อนช่องไปที่ช่องเกาหลีที่ส่วนมากมีแต่พี่นิชคุณสุดที่เลิฟของริท อร๊ายยยย เอ๊ย! ลืมตัวครับ พี่คุณก็เป็นไอดอลคนหนึ่งของริทนะครับ ที่ริทชอบเต้นเนี่ย เผื่อสักวันนึงจะมีโอกาสได้เต้นเบิลเทิลกับพี่คุณสักครั้ง กรีสสสส เอ้ย!! ฮ่าๆๆๆ
นั่นไงๆ พี่คุณมาแล้ววว การเคลื่อนไหวของลำตัวคล่องแคล่ว สเต็ปการเต้นดูสัมพันธ์กันหมดทุกส่วน สังเกตสัดส่วนได้ชัดเจน แอร๊ยยย ผมก็ดูเอ็มวีตัวนั้นจนจบ ก็มีโฆษณามาคั่นแล้วก็เป็นเอ็มวีของวงอื่นต่อ ผมนั่งดูไปเรื่อยๆ จนมีมือดีมากดปิดทีวีผม…ไอ่เฮ่งเจีย!
”ยิ้มอะไรกับทีวี บ้าป่ะ?”
”ยุ่ง!! นายก็ไปกินมาม่าของนายสิ”
”ก็มากินด้วยกันไง มาเร็ว..”ไอ่เฮ่งเจียมันเดินเข้ามาฉุดมือผมให้ไปที่โต๊ะอาหาร ใครอยากไปกินกับนายกันห๊าาา
”ไม่อยากกิน ปล่อยสิ ปล่อยนะ!!”
”ทำไมดื้ออย่างนี้นะ ดูอะไรนักหนาพวกเกาหลีเนี่ย มันหล่อกว่าฉันตรงไหน?”โหยย กล้าพูด พี่คุณของริทหล่อน่ารักที่สุดแหละ แบร่!
”ไว้นายเต้นสู้พี่คุณได้เมื่อไร นายก็หล่อกว่าพี่เขาเมื่อนั้นแหละ”
”พี่คุณ…ใคร?”หมอนี่ไปอยู่ไหนมาเนี่ย! ไม่รู้จักไอดอลสุดที่เลิฟของริทได้ไงอ่ะ ผมมองไอ่เฮ่งเจียไม่เชื่อสายตา นี่ไม่รู้จักจริงๆเหรอ? โหย พี่คุณออกจะดัง ผมเบ้หน้าไม่อยากตอบ สะบัดมือออกจากการเกาะกุม เดินไปเปิดทีวี
”นี่!!!!”ไอ่เฮ่งเจียมันถอดปลั๊กก่อนที่ผมจะเปิดซะอีก ผมจะหันไปโวยวายก็ต้องตกใจเมื่อหมอนั่นฉุดผมให้นั่งตักแล้วกอดผมไว้
ฉวยโอกาสกับผมอีกแล้ว!!
”ปล่อยนะ!!...”รู้สึกว่าเรื่องนี้ผมจะพูดคำนี้เยอะไปแล้ว ไอ่เฮ่งเจีย!!
”…”
”ปล่อยโวะ…”
”ใครคือพี่คุณ…”
”ห๊ะ…”คำถามของหมอนั่นทำผมงงแตก พี่คุณเขาก็คือนักร้องที่น่ารักที่สุด ไอดอลของริทไง โหยยย คำถามทำร้ายจิตใจแฟนคลับมากอ่ะ
”ว่าไง…ตอบแล้วจะปล่อย”เรื่องอะไรเล่า!! ไม่รู้จักก็ไม่ต้องมาถามให้แฟนคลับเจ็บใจหรอก คนเขารู้จักกันทั่วบ้านทั่วเมือง ผมไม่ตอบแต่กลับศอกเข้าที่หน้าท้องของหมอนี่เต็มแรงทั้งสองแขน
”นี่!! พี่เจ็บนะริท!!!”
”ใครเขาใช้ให้กอดไว้ล่ะห๊ะ เจ็บก็ปล่อยสิ!!”
”ก็ตอบมาก่อนสิ พี่คุณของริทน่ะใคร?”
”ไม่ตอบ!”ผมบอกแค่นั้นก่อนจะก้มลงกัดแขนของไอ่เฮ่งเจียอย่างแรงจนปล่อยผม ผมก็วิ่งไปให้ไกลจากเขาให้มากที่สุดเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง เขาก็มองผมโกรธๆ ก่อนจะสะบัดหน้าไปหามาม่าที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ คว้าตะเกียบแล้วคีบเข้าปากไม่สนใจผมอีกเลย ดีแล้ว!! กินเสร็จก็จะได้รีบๆไปให้พ้นหน้าเลยไป๊!
________________________________
มันสั้นไปไหม? แต่อยากอัพอ่ะ ><
รักคนอ่านคนเม้นท์ทุกคนเจ้าคะ ^^
ความคิดเห็น