คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : ✚ BE MY B0YFRIEND :: TAO & SEHUN I
Author : MR.$N0WMAN*
Pairing : Hwang Zi Tao & Oh Sehun
Story : Jackboiz
Rate : PG-15
Be my Boyfriend*
‘ Call me.....
your
.....Sugar’
“ไม่เป็นไรหนาเซฮุน ฉานจะดูแลนายเอง
ถ้าใครมาแกล้งนายก็บอกฉานนะ ฉานจะเตะตูดมันให้หมดทู๊กคลเลย
พอแล้วไม่ต้องร้องไห้ เอาลูกอมนี่ไปกินสิ...แล้วเวลาที่เศร้าก็คิดถึงฉานนะ”
นี่เป็นคำพูดแรกในชีวิตของ โอเซฮุน ที่หลังจากที่เขาได้ฟังมันแล้ว ชีวิตเขาก็เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ
โอ เซฮุน เป็นเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักที่มักจะโดนขาโจกของห้องเรียนกลั่นแกล้งอยู่เสมอ
เขาไม่อยากมาโรงเรียน...สถานที่ๆ ชื่อว่าโรงเรียนไม่เคยสนุกเลยในความทรงจำของเขา
...จนกระทั่งเด็กชายที่ชื่อ หวาง จื่อเทา ได้ก้าวเข้ามาในชีวิต...
แรกเริ่มแล้วจื่อเทานั้นพูดภาษาเกาหลีได้ไม่คล่องนัก
และเขาเองก็ดูน่ากลัวด้วยเพราะว่าหน้าตาของเขาไม่ค่อยจะมีรอยยิ้มประดับอยู่ซักเท่าไหร่
ในตอนนั้นสิ่งที่ทำให้เด็กชายเซฮุนเป็นเพื่อนกับเด็กชายจื่อเทาได้ก็อาจจะเพราะว่าเขาไม่มีทางเลือก
จื่อเทาคอยปกป้องเขาเสมอ...ทั้งๆ ที่ในตอนนั้นเขาเองก็ยังรู้สึกกลัวจื่อเทาอยู่ไม่น้อย
แต่เมื่อเวลาผ่านไป การกระทำของเพื่อนตัวสูงใหญ่นั้นก็ทำให้เซฮุนเริ่มวางใจในตัวเขา
ที่ไหนมีจื่อเทา...ที่นั่นต้องมีเซฮุน...พวกเขาตัวติดกันอย่างกับเหาฉลาม
อ๋า...อันความจริงฉันควรจะบอกว่าพวกเขาเป็นเหมือนกับลูกแมวสองตัวน่าจะดูดีกว่า
แต่โธ่...ภาวะพึ่งพิงน่ะมันบรรยายสถานะของพวกเขาได้ตรงตัวที่สุดแล้วนี่นา...
จื่อเทาคอยดูแลปกป้องเซฮุน...และเซฮุนก็มีหน้าที่สอนภาษาเกาหลีกับเขา...
ในกระเป๋าเสื้อวอร์มของจื่อเทามักจะมีลูกอมรสนมติดเอาไว้เสมอเพื่อเพื่อนรักของเขา
ดูเหมือนขัดกับภาพลักษณ์ของเขานิดหน่อย...แต่นั่นก็เป็นความจริงของจื่อเทาล่ะ
เขาเป็นคนเดียวที่รู้วิธีที่จะจัดการกับไอ้เด็กขี้แยและเอาแต่ใจอย่างโอเซฮุน
.
.
มันเป็นอย่างนี้มาเสมอ...แต่จนถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่เปลี่ยนไป
“จื่อเทา...ฉันบอกนายแล้วใช่ไหมว่าให้เลิกกัดเล็บของนายซักที
มันทำให้นายดูเหมือนพวกโรคจิตและมีปมด้อย”
น้ำเสียงเหวี่ยงพร้อมกับท่าทีฮึดฮัดของเซฮุนนั้นทำให้จื่อเทาต้องลดมือลงตามที่เขาร้องขอ
ทุกวันนี้ก็ยังเป็นเหมือนเดิม พวกเขายังคงเป็นเพื่อนที่สนิทกันไม่เปลี่ยน
ที่เปลี่ยนก็อาจจะเป็นเซฮุนที่ไม่ได้ขี้แยเหมือนเมื่อก่อน และจื่อเทาที่พัฒนาระดับภาษาเกาหลีของเขาได้ดีมากขึ้นแล้ว
“นายเอาอะไรมาตัดสินพวกโรคจิตและมีปมด้อยกันเนี่ย
หน้าตาอย่างฉันนี่นายกล้าเรียกว่าโรคจิตเหรอ
โธ่ ที่รัก...หน้าตาฉันไม่ได้เฉียดเข้าใกล้เลยนะรู้ไว้ซะด้วย”
จื่อเทายกยิ้มแล้วส่งแขนขึ้นไปโอบรอบบ่าของเพือนรักผิวขาวที่เดินมาคู่กัน
เซฮุนเบะปากอย่างหมั่นไส้ หากแต่ไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้นอีก
เนื่องจากเขายังคงโกรธ...ก็จื่อเทาน่ะนัดแล้วไม่เป็นนัดซะตลอดนี่นา
“เฮ้...นายจะโกรธอะไรฉันอีกล่ะ ฉันแค่มาหานายช้าไปแค่ครึ่งชั่วโมงเองนี่นา”
“โอ...นี่นายกล้าพูดกับฉันว่าครึ่งชั่วโมง ‘เอง’ งั้นเหรอ หวางจื่อเทา!!”
เซฮุนวีนใส่เพื่อนตัวสูงที่ยกแขนขึ้นโอบเขาไว้อย่างไม่ได้รู้ตัวว่าตนเองทำอะไรผิด
จื่อเทาน่ะอย่างนี้เสมอล่ะ...ถ้าเป็นเซฮุนล่ะไม่เคยจะเกรงใจ
ทั้งๆ ที่กับคนอื่นแล้วจื่อเทามักจะตรงต่อเวลาและจริงจังกับคำพูดเสมอ
แต่ถ้าเป็นเซฮุนล่ะก็...จะมาเมื่อไหร่ จะพูดจะสัญญาอะไรก็ได้
...แล้วแต่อารมณ์หวางจื่อเทาทั้งนั้น...
“โธ่...อย่าโกรธฉันเลยน่าเซฮุน เอาลูกอมนี่ไปกินสิ แล้วหายโกรธฉันนะ”
ไม่ได้พูดเปล่า...หากแต่จื่อเทากลับยกยิ้มอย่างขี้เล่น ไม่ได้รู้สึกรู้สมกับความโมโหของเซฮุนมากนัก
ในขณะเดียวกับที่แกะห่อลูกอมรสนมในมือของเขาแล้วยัดเข้าปากเซฮุนไป
เซฮุนกลอกตาไปมา หากแต่ก็ยังรับเอาลูกอมรสนมเม็ดนั้นเข้าปากไปอยู่ดี...
“เฮ้! ฉันโตแล้วนะ! หยุดทำตัวแบบนี้ได้แล้ว
ลูกอมของนายน่ะไม่ได้ช่วยให้ฉันหายโกรธนายเสมอไปหรอกนะจื่อเทา”
พูดอย่างเอือมระอาในขณะที่มองคนที่โอบบ่าของตนโยนลูกอมเข้าปากไปเช่นเดียวกัน...
จื่อเทายักไหล่และอมยิ้มน้อยๆ...อันความจริงแล้วก็ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเซฮุนกำลังโกรธ
แต่เขารู้ดีว่าอย่างเซฮุนน่ะโกรธเขาไม่ได้นานหรอก...โกรธง่ายหายเร็ว เผลออีกไม่กี่นาทีขี้คร้านจะลืมโกรธไปได้ง่ายๆ
“เซฮุน...นายว่าลูกอมยี่ห้อนี่อร่อยไหม?”
จื่อเทาถาม ขยับแขนที่โอบรอบบ่าเพื่อนรักเบาๆ อีกครั้งเมื่อพูด
คนหน้าขาวเอียงคอก่อนจะขมวดคิ้ว...ไม่ได้รู้ตัวเลยว่ากำลังตกหลุมพลางจื่อเทาเข้าอีกแล้ว
“หืม? นี่ยี่ห้อใหม่เหรอ...ฉันไม่ยักกะรู้
แต่รสชาติมันก็เหมือนเดิมนะ โอ๊ะ! ไม่แฮะ...เหมือนว่ายี่ห้อนี้จะมีกลิ่นมิ้นท์หน่อยๆ
อร่อยดีแฮะ...ฉันชอบนะ”
เซฮุนทำท่าทางครุ่นคิดและเอียงคอไปมาเมื่อพยายามจะจับผิดรสชาติของน้ำตาลในปาก
จื่อเทาลอบยิ้มออกมาเมื่อเพื่อนรักน่ะหลงกลเขาอีกตามเคย
ไม่ได้มั่นอกมั่นใจอะไรขนาดนั้นหรอกนะ...แต่จื่อเทาน่ะมั่นใจว่าเขารู้จักเซฮุนดีที่สุด
“อืม...ก็ดีแล้วที่นายชอบ ไว้ฉันจะซื้อยี่ห้อนี้ติดกระเป๋าไว้นะ”
จื่อเทาพูดด้วยรอยยิ้ม เมื่อโอเซฮุนนั้นยิ้มตาหยีส่งกลับมาให้เขาอย่างดีอกดีใจ
รู้สึกขันกับคนที่เพิ่งบอกว่าโตแล้วเมื่อครู่นี้
หากแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกเพราะเซฮุนกำลังชักชวนให้เขาหันไปดูโปสเตอร์หนังที่แปะอยู่ที่ข้างกำแพง
“เทา... เราไปดูหนังกันเหอะ
ไว้ชวนคยองซูกับฮยอนชิคไปด้วยกันก็ได้นะ ฉันอยากดูหนังเรื่องนี้อ่า”
พูดอ้อนกับจื่อเทาโดยไม่รู้ตัว...
เมื่อเขาชี้ชวนให้จื่อเทาหันไปดูโปสเตอร์โฆษณาของหนังเรื่องหนึ่งที่ดูตัวจากอย่างทีวีเมื่อวันก่อน
“อ่า...ฉันน่ะไม่มีปัญหาหรอกนะ แต่คยองซูน่ะสิ พี่จงอินจะยอมให้มาเร้อ
และหนังแนวนี่ฉันว่าฮยอนชิคมันไม่ค่อยชอบมั้ง...หนังรักนี่นะ
ถ้าเป็นหนังแอ๊คชั่นไรงี้ก็ว่าไปอย่าง ฮยอนชิคมันชอบแนวนี้มากกว่า”
“ก็ลองถามดูก่อนสิ...แต่ถ้าพวกนั้นมาไม่ได้นายไปดูกับฉันได้ม้า”
อ้อนอีกหนเมื่อเห็นว่าจื่อเทายังคงทำสีหน้าครุ่นคิดและไม่ได้ตอบตกลง
หากแต่รอคำตอบไม่นานเท่าไหร่จื่อเทาก็ตอบกลับมาและทำให้เซฮุนต้องยกยิ้ม
“อืม...เอาดิ ไว้ไปดูด้วยกันก็ได้” จื่อเทาตอบ
“ต้องงี้เด่ะ น่ารักมาก...
สัญญากันแล้วนะ ห้ามผิดสัญญาเด็ดขาดเข้าใจ๊?”
เซฮุนตอบกลับพร้อมทั้งยิ้มจนตาปิด ก่อนจะเลื่อนมือขึ้นโอบเอวของจื่อเทาเอาไว้เช่นกัน
เราสองคนอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ ทำให้การแตะเนื้อต้องตัวไม่ใช่เรื่องผิดปรกติหรือผิดวิสัย
มันไม่แปลกอะไรหรอกครับถ้าเราจะไม่ตะขิดตะขวงใจที่จะโอบหรือกอดกัน
ก็ในเมื่อคุณครูโรงเรียนอนุบาลน่ะชอบปลูกฝังให้เด็กๆ จับมือเดินกันไปเป็นแถว จูงมือกันข้ามถนน
ฝังหัวกันมาตั้งแต่เด็กๆ แบบนี้...แล้วจะให้รังเกียจก็คงไม่มีทางซะหรอก
“โธ่...ฉันคงจะดีใจมากกว่าถ้านายชมว่าฉันเท่นะ”
จื่อเทาพูดพลางยกยิ้มกริ่ม
โดยที่ไม่ได้รับรู้อะไรหรอกว่าเซฮุนน่ะเบือนหน้าหนีไปอีกทางแล้วลอบยิ้มออกมาซะอย่างนั้น
ในจริงก็อยากจะบอกว่าเขาเท่อยู่หรอก แต่ถ้าจะให้บอกออกไปตรงๆ น่ะน่าอายจะตาย...
เซฮุนน่ะ ไม่เคยชมจื่อเทาว่าหล่อหรือเท่เลยซักครั้ง...ทั้งๆ ที่เขาเองก็รู้ดีอยู่แก่ใจก็ตามเถอะ
หวาง จื่อเทาน่ะดูเท่ในสายตาของเซฮุนเสมอ...
“อ่า...หิวจังเลยอ่ะ
ไปกินไอติมกันเหอะฮุนอ่า เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง”
เท่...แถมยังใจดีด้วยนะ...
“อ๊ากกกก นายจะเลี้ยงจริงดิ ห้ามหลอกกันนะ
ฉันอยากกินพาเฟ่ต์ที่ร้านเฟรบตรงหัวมุมโน้นอ่ะ เราไปกินร้านนั้นได้ม้า ”
เซฮุนยิ้มจนตาปิด...
รู้สึกดีใจที่จะได้กินไอศกรีมที่จื่อเทาออกปากว่าจะเป็นคนเลี้ยง
“อื้ม...เราไปร้านนั้นก็ได้
งั้นรีบไปกันเหอะ ถ้าช้ากว่านี้แล้วแม่ฉันมารับล่ะก็ เราต้องอดกินกันทั้งคู่แน่ๆ”
จื่อเทาชักชวนก่อนจะกระชับอ้อมแขนที่โอบรอบบ่าของเซฮุนแรงๆ หนหนึ่ง
คนถูกโอบรีบพยักหน้าหงึกหงักด้วยความตื่นเต้นก่อนที่จะเริ่มต้นออกเดินไปพร้อมกันกับเพื่อนรัก
จื่อเทาน่ะ...ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยนึกถึงใจเขาเท่าไหร่ ทั้งๆ ที่ชอบปล่อยให้รอ หลายๆ ครั้งก็ผิดสัญญาโดยที่ไม่บอกไม่กล่าว
ถ้าอยากจะนัด อยากจะเลื่อนนัด อยากจะเจอ ก็ต้องตามอารมณ์ของเขา...
บางทีที่ไม่ว่างถ้าจื่อเทาบอกให้ว่างเขาก็ไม่มีสิทธิจะปฏิเสธ
ยิ่งเซฮุนไม่ค่อยจะมีปากมีเสียงก็ยิ่งได้ใจ... แต่ที่เป็นอย่างนี้ก็เป็นแค่เฉพาะกับจื่อเทาเท่านั้นแหละนะ
จะว่าก็ว่าเถอะ แต่อย่างเซฮุนน่ะโครตจะเข้าทางเพื่อนรักเจ้าอารมณ์และเอาแต่ใจอย่างจื่อเทาสุดๆ...
แต่ถ้าเทียบกับความใจดีและทุกๆ การปกป้องดูแลที่จื่อเทามีให้กับเซฮุนเสมอมา...
.
.
.
มันก็คงไม่ยากซักเท่าไหร่หรอกนะ...ถ้าเพื่อนรักอย่างเขาจะแอบรักผู้ชายที่ชื่อหวางจื่อเทาอย่างง่ายดาย...
--- ขอทอล์คสั้นๆ ---
มาหยอดตอนแรกไว้ก่อนด้วยความเวิ่นเว้อ...
ทุกคนอ่านกันรู้เรื่องใช่ไหมคะ? 55555555
จะมีใครจิ้นคู่นี้เหมือนนมน.มั้ยอ่า? มาจิ้นด้วยกันเถอะ ♥
ตอนแรกมาดูเหมือนจะสั้นไปไหมอ่ะ? แต่นี่ก็ปั่นทั้งคืนเลยนะ T T
แล้วจะรีบมาต่อตอนสองให้อย่างไวเลยนะ...
แล้วเจอกันค่าาา
ป.ล. เด็กๆ ที่สอบโอเน็ตวันนี้จะมีใครเข้ามาอ่านไหมหว่า?
แต่นมน.ขอเป็นกำลังใจให้ทุกๆคนเลยนะค้า
ข้อไหนไม่ได้ก็ข้ามไปก่อน ข้อไหนที่มั่นใจก็ตอบไปเลยอย่าลังเล
ถ้าจะมั่วข้อไหนก็ขอให้ถูกนะคะ สู้ๆค่ะ ไฟท์ติ้ง v(><)v
ความคิดเห็น