คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ::::::::::::::::::::: CURSE ' 21
Author : `MR.$N0WMAN *
Pairing : Kim Jongin
Xiao Luhan/Oh Sehun/Zhang Yi xing/
Kim Junmyun/Krystal Jung/Do Kyungsoo
Rate : PG - 16
✚ CURSE ' 21
เพล้ง!!!!
ไคขว้างแก้วใสในมือไปที่กำแพงจนสุดแรง!
เมื่อได้คิดถึงอดีตที่เคยผ่านมา...อดีตที่พวกเขาได้เคยเจอ
กับความเลวร้ายในอดีตที่เขาเคยได้สัมผัสเพราะผู้ชายคนนั้น อิม ฮยอนชิค...
ไคกัดริมฝีปาก รู้สึกว่าน้ำตากำลังจะไหล...รู้สึกวิงเวียนเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลที่ดื่มเข้าไปก่อนหน้านี้กำลังออกฤทธิ์
อยากจะฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะหินอ่อนแล้วหลับมันซะตรงนี้ หากแต่เขาทำไม่ได้...เขากำลังนั่งรอคยองซูอยู่
หันขึ้นไปมองที่นาฬิกาเรือนหรูที่แขวนอยู่บนผนังแล้วก็ต้องถอนหายใจ เมื่อมันบอกเวลาเที่ยงคืนกว่าๆ แล้ว
แต่คยองซูก็ยังไม่กลับมา...
เลยได้แต่นั่งรอต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งได้ยินเสียงรถยนต์แล่นมาจอดที่หน้าบ้าน
ได้ยินคนเป็นพี่ส่งเสียงหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุขแล้วก็ทำให้ไคต้องกัดริมฝีปาก
แอบลอบมองพี่เขาผ่านทางผ้าม่านห้องครัวที่ถูกเปิดแง้มเอาไว้ ก่อนจะขบกรามอย่างขุ่นเคืองและกำหมัดในมือแน่น
โกรธจนตัวสั่น...กับทุกๆ อย่างที่กำลังเห็นผ่านในสายตา...
คยองซูเดินมาที่หน้าบ้านโดยมีร่างใหญ่ของฮยอนชิคเดินตามมาติดๆ
ทั้งสองคนพูดคุยและหัวเราะให้กันเล็กน้อยก่อนที่ฮยอนชิคจะจับมือของพี่เขาขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากอย่างแผ่วเบา
ไคมองภาพนั้นแล้วได้แต่กำมือแน่น...
พยายามอย่างยิ่งที่จะยับยั้งชั่งใจไม่ให้ตัวเองพุ่งไปต่อยฮยอนชิคในตอนนี้
เขาไม่ใช่เด็กที่เอะอะก็ดีแต่จะใช้กำลังเหมือนเมื่อก่อน...แน่ล่ะ เขามีความคิดมากพอที่จะไม่ทำอย่างนั้น
รอจนฮยอนชิคเดินออกไปขึ้นรถแล้วเคลื่อนตัวออกไปจากหน้าบ้าน
ไคจึงเดินออกไปยืนอยู่ในตำแหน่งที่คยองซูมองเห็นได้
หากแต่คยองซูกลับทำเมินเขาไปเสียอย่างนั้น...
พี่เขากำลังเดินผ่านไปโดยที่ไม่แม้แต่จะสนใจเขาที่กำลังยืนอยู่ตรงนี้เลยซักนิด
ไคหน้าชา...รู้สึกว่าเจ็บยิ่งกว่าที่โดนชานยอลต่อยเมื่อวานนี้เสียอีก...
หัวใจก็กำลังบีบตัวจนเจ็บปวดเมื่อได้เห็นว่าพี่เขากำลังทำร้ายจนแทบจะทรงตัวไม่อยู่
“โอ๊ย! ทำอะไรน่ะ พี่เจ็บนะ!!”
คยองซูตะโกนออกมาเมื่อคนเป็นน้องยื่นแขนมาคว้าเอาพี่เขาแล้วลากเข้ามาในบ้าน!
“ทำอะไรล่ะ!! พี่จะให้ผมปล่อยพี่ไปง่ายๆ เหรอ??
ในเมื่อพี่ไปกับมันมา – กับไอ้ผู้ชายที่เคยพรากพี่ไปจากผม!!!”
ไคตวาด มองคยองซูที่กำลังขมวดคิ้วอย่างขัดใจในคำตอบนั้น
จนเมื่อพี่เขาตอกหน้ากลับมา ไคก็รู้สึกว่าเขาคิดผิดไปถนัดที่พูดออกไปแบบนั้น...
“งั้นบอกสิว่าผู้ชายคนนั้นคือใคร??
นายโกหกพี่! นายบอกว่านายรักพี่ แต่ก็ยังใช้คำว่าคนรักกับคนอื่น!!!
นี่คือบาปกรรมที่พี่ต้องชดใช้กับนายงั้นเหรอจงอิน?!
พี่ต้องอดทนใช่ไหมที่นายจะปั่นหัวพี่ไปพร้อมๆ กับที่ยังไปหาเศษหาเลยกับคนอื่น!!
ยังต้องอดทนที่นายบอกว่ารักพี่ แต่ก็ยังออกไปหลับนอนกับใครต่อใครอย่างนั้นสินะ!”
คยองซูสะบัดมือหยาบเอาแต่ใจที่รั้งต้นแขนของเขาให้หลุดออกไป
หากแต่คนเป็นน้องไม่ได้ยอมให้เป็นไปตามที่คยองซูต้องการง่ายๆ
ก็แน่ล่ะ...รอมาเกือบครึ่งค่อนวันเพื่อได้เจอหน้า จะให้เขาปล่อยไปง่ายๆ ก็ใช่เรื่อง
ยิ่งเพราะคนเป็นพี่กำลังโกรธและเข้าใจผิดเสียด้วย ไคเลยต้องยื้อยุดฉุดกระชากพี่เขาเอาไว้สุดฤทธิ์
ยังไงก็ต้องคุยกันวันนี้ให้เข้าใจ...ถึงพี่เขาจะไม่หายโกรธ แต่ขอแค่ให้พี่เขาได้ฟังเรื่องจริงก็พอ
มันไม่ใช่การแก้ตัว...แต่เป็นเหตุผลที่เขาจำเป็นต้องบอกให้คยองซูได้รู้เอาไว้...
“ผมไม่ได้ใช้คำว่าคนรักกับใครทั้งนั้นล่ะ! แบคฮยอน! ไอ้บ้านั่นมันพูดเองเออเอง
ฟังสิคยองซู! พี่ต้องเชื่อผม!! พี่เห็นแผลที่มุมปากของผมไหม??? ไอ้นั่นใช้ผมเป็นเครื่องมือในการเลิกกับแฟนของมัน!!
มันยื่นขอเสนอ...ขอให้ผมช่วยมันเพื่อแลกกับการที่มันจะมาเจอหน้าพี่วันนี้แล้วอธิบายเรื่องทั้งหมด!
แต่ผมโดนหลอก...ผมพูดจริงๆ นะ ได้โปรดเชื่อผมเถอะ!”
จงอินชี้แผลที่มุมปากให้พี่เขาได้ดู ด้านคยองซูที่เพิ่งสังเกตเห็นก็กระตุกหัวคิ้วด้วยความตกอกตกใจ
แผลมันใหญ่และเหวอะหวะ ความจริงมันเห็นได้ไม่ยากแต่ด้วยเพราะว่าโมโหมากก็เลยไม่ได้สนใจน้องเขา
เกือบจะเอื้อมมือไปแตะอยู่แล้วเชียว...แต่คยองซูกลับคิดว่าเรื่องนี้ไม่น่าจะจบลงง่ายดายขนาดนั้น...
จึงรีบทำใจแข็งแล้วตอกกลับน้องเขาไปอย่างไม่ไยดี...
“นั่นคือเหตุผลเหรอ?? เหอะ! ไร้สาระสิ้นดี”
พูดจบแล้วก็สะบัดหน้า ตั้งใจจะเดินหนี
หากแต่ไคกลับทำในสิ่งที่ทำให้เขาต้องตกใจแทบสิ้นสติ
“ไม่! อย่าเพิ่งไป!! ได้โปรด!! คยองซู...เชื่อผมเถอะ พี่บอกว่าเราจะเชื่อใจกันไม่ใช่เหรอ??
ได้โปรดเถอะ ได้โปรดเชื่อผม...ผมรักแค่พี่คนเดียวเท่านั้นนะ
เชื่อสิ! เชื่อมันสิ...คำพูดของผม!!”
ไคร้องไห้...ใช่...เขากำลังระเบิดร้องไห้ออกมาอย่างกับเด็กๆ และสลัดทิ้งซึ่งภาพลักษณ์อันแสนร้ายกาจที่ผ่านมาของเขา
คยองซูหัวใจหล่นวูบเมื่อเห็นว่าน้องเขาลงไปทรุดกับพื้นแล้วกอดขาตัวเองเอาไว้
น้ำตาไหลทะลักทลายลงมาจากไหนไม่รู้เมื่อได้เห็นว่าน้องเขาทำตัวแบบนั้น...
คนใจร้ายแบบนั้นกำลังคุกเข่าอยู่ตรงนี้...ต่อหน้าเขา
ไคร้องไห้ฟูมฟายแล้วกอดขาเล็กๆ ของพี่เขาไว้แน่น...เพราะไม่รู้จะทำทางใดให้คยองซูได้เข้าใจอีกแล้ว
ไม่รู้ว่าควรทำตัวอย่างให้คยองซูได้รู้ว่าเขาแคร์คยองซูมาก
ไคไม่เคยทำแบบนี้กับใคร...หากแต่คยองซูจะเป็นเพียงคนเดียวเท่านี้ที่ไคจะทำทุกอย่าง
ทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้เขาเสียคยองซูไป...
“ส...เสียสติไปแล้วหรือไง??? ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้นะ!
ฉันบอกให้ลุกไง! ไม่ได้ยินเหรอ???????”
คยองซูตวาด หากแต่คนเป็นน้องกลับนิ่ง...ไคยังคงร้องไห้โดยที่ยังกอดต้นขาของพี่เขาเอาไว้
คยองซูไม่อาจทนเห็นน้องเขาเป็นอย่างนี้ได้
และใช่...เขาคงต้องรับสารภาพกับตัวเองว่าตัวเขาเองใจอ่อนและเชื่อตั้งแต่น้องเขาชี้ให้ดูแผลที่มุมปากแล้ว
น้ำตาของจงอินไม่ใช่เรื่องโกหก...คยองซูรับรู้ได้อย่างนั้น
เพราะถึงแม้ที่ผ่านมาคนเป็นน้องจะดูเย็นชาหรือเปลี่ยนไปแค่ไหน
แต่น้องเขาไม่เคยร้องไห้ให้ใครเรื่อยเปื่อย...คนอย่างจงอินไม่เคยแม้แต่จะเสียน้ำตาซักหยดเวลาที่โดนพ่อแม่ดุด่าตบตี
คยองซูร้องไห้หนักขึ้นไปอีก...เมื่อรับรู้ได้ว่าทุกครั้งที่น้องเขาร้องไห้น่ะ สาเหตุมันเป็นเพราะเขา -- ทุกที...ทุกที...
รู้ดีว่าน้องเขาเมาเพราะกลิ่นแอลกอฮอลคละคลุ้งเต็มไปหมด
ยิ่งมองสภาพห้องที่เละเทะเต็มไปด้วยเศษแก้วแล้วก็ยิ่งรู้สึกผิด
คยองซูมองเห็นช่อดอกลิลลี่สีขาวที่วางอยู่ตรงโซฟา เห็นดอกที่แห้งช้ำและเหี่ยวเฉาลงทำให้ต้องร้องไห้ยิ่งขึ้นไปอีก
รับรู้ได้ว่าช่อดอกไม้นั้นถูกทิ้งไว้เป็นเวลานานโดยที่ไร้คนเหลียวแล
มองน้องเขาที่ร้องไห้จนตัวโยนแล้วมันก็ยากที่จะทำใจแข็งอีกต่อไปได้...
“พ...พอเถอะนะจงอิน ปล่อยพี่เถอะแล้วเรามาคุยกันดีๆ นะโอเคไหม?
ไปห้องนายกันเถอะนะ...แล้วเรามาทำความเข้าใจกันใหม่ เลิกร้องไห้แล้วลุกเถอะนะ...จงอิน
อย่าเป็นแบบนี้เพราะพี่เลย พี่เสียใจนะที่นายทำแบบนี้...”
คยองซูทรุดนั่งลงที่ข้างน้องเขา คว้าเอาตัวจงอินมากอดไว้แนบแน่น...
ซบหน้าลงไปแล้วปล่อยให้น้ำตาได้ไหลซึมลงจนเปียกบ่ากว้างๆ ของน้องเขา
กัดริมฝีปากอย่างเจ็บปวดเมื่อได้ยินว่าน้องเขาร้องไห้ฟูมฟายอยู่ที่ข้างหู
ใจจะขาดรอนๆ เมื่ออ้อมกอดแข็งแกร่งของจงอินเกี่ยวกระหวัดรัดร่างของเขาไว้
...ราวกับว่าจะไม่ยอมปล่อยให้เขาไปไหนได้อีก...
นายกำลังทำอะไรนะคยองซู...ไหนล่ะที่เคยบอกว่าจะเชื่อใจน้องเขา...
“พ...พี่เชื่อผมใช่ไหม? เชื่อผมแล้วใช่ไหมคยองซู??”
ไคละล่ำละลัก ร้องไห้จนเสียงสั่นในขณะที่กอดพี่เขาแน่น
คยองซูพยักหน้า...ยากเหลือเกินที่จะโกหกว่าเขาไม่เชื่อมันอีกต่อไป
คยองซูเขย่งตัวขึ้นมาจูบที่เปลือกตาอันร้อนระอุของน้องเขาเบาๆ ก่อนจะผละกอดแล้วดึงคนเป็นน้องให้ลุกขึ้น
“อืม...พี่เชื่อนายแล้วจงอิน ปวดหัวมากไหม? แผลนั่น...คงเจ็บสินะ
ให้พี่ทำแผลให้นะ ขึ้นไปบนห้องกันนะ -- นะจงอิน”
คยองซูชักชวนน้องเขาที่ร้องไห้จนหน้าแดงก่ำให้เดินตามเขาขึ้นไปบนห้องของเจ้าตัวได้ในที่สุด
จงอินจับมือเล็กๆ ของคยองซูเอาไว้แน่น...คยองซูจำเป็นต้องเป็นคนจูงมือน้องเขาให้เดินตามขึ้นมา
แล้วปาดน้ำตาออกไปจากข้างแก้มนั้นอย่างแผ่วเบา...
“ไม่เอาแล้วนะ...ไม่ร้องแล้ว...”
“อย่าห้ามผมเลย...ปล่อยให้มันไหลไปนั่นแหละ” จงอินตอบกลับ
“เราจะร้องไห้ต่อไปทำไม
ในเมื่อเข้าใจกันแล้ว...เราก็ควรจะยิ้มให้กันไม่ใช่เหรอ?”
คนเป็นพี่ถามในขณะที่มือก็ยังคงปาดน้ำตาให้จงอินไม่ได้หยุด
จงอินเลื่อนตัวเข้าไปกอดพี่เขาไว้ แล้วสูดดมกลิ่นหอมของเรือนผมที่ตัวเองซุกหน้าอยู่แล้วหลับตาลง
เกือบไปแล้ว...เขาเกือบเสียคนตัวเล็กในอ้อมกอดนี้ไปแล้ว...
แต่ไม่หรอก...จงอินคงโง่มากถ้าปล่อยให้พี่เขาจากไป...
“ต่อให้ผมจะต้องร้องไห้อีกซักกี่ร้อยกี่พันหน...ก็อย่าใส่ใจเลยคยองซู
แค่อย่าปล่อยมือจากผมไปก็พอ...จำเอาไว้นะว่าทุกสิ่งอย่างของผมจากนี้เป็นสมบัติของพี่เท่านั้น
.
.
.
ทั้งร่างกายและหัวใจ...เป็นกรรมสิทธิ์ของโด คยองซู”
*********
“ทำไมพี่ถึงโกหกผม?”
ไคถามขึ้นเมื่อเขาและคยองซูขึ้นมาบนห้องแล้ว
คยองซูกำลังจัดแจงเอาผ้าขนหนูเช็ดหน้าเช็ดตาให้น้องเขา และทำแผลที่ตรงมุมปาก
ถอนหายใจออกมายาวเหยียด...เมื่อคนเป็นน้องเริ่มถามคำถามที่เขาไม่อยากจะตอบ
“เรื่องอะไร?”
“พี่เคยบอกผมว่าไม่ได้ไปอังกฤษกับไอ้ฮยอนชิค แล้วทำไม???”
“ฟังนะ...พี่ไม่ได้โกหก พี่กับชิคไม่ได้ไปด้วยกันจริงๆ
เขาไปอีกโครงการหนึ่ง พี่ไปอีกโครงการหนึ่ง เรียนคนละที่ อยู่กันคนละเมือง...
ฮยอนชิคไปโครงการที่ต้องออกค่าใช้จ่ายเองส่วนหนึ่ง และไปอยู่มหาลัยที่ดีกว่าพี่
ตอนที่พี่ติดโครงการนั้น เขาก็ล่วงหน้าไปก่อนหลายเดือนแล้ว นายเข้าใจใช่ไหม?”
คยองซูอธิบายอย่างใจเย็น ลูบหัวน้องเขาเบาๆ เพื่อหวังว่าน้องเขาจะรับฟังอย่างใจเย็นเช่นกัน...
ซึ่งจงอินเองก็ไม่ได้โวยวายอะไรออกมา และแสดงออกชัดว่าเขาเข้าใจที่คยองซูพูด...
“แต่พี่ก็ยังติดต่อกับมัน! พี่ก็รู้ว่ามันชอบพี่!
แล้วทำไม?? ทำไมยังต้องติดต่อมันอีก?”
จงอินขมวดคิ้วถามอย่างขัดใจ...
เขารู้สึกโกรธเมื่อได้คิดว่าคยองซูก็อาจจะชอบฮยอนชิคอยู่เช่นกัน
พี่เขาเลยถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเริ่มต้นอธิบายอีกครั้ง
“ฟังนะ...พี่รู้ว่าเขาชอบพี่มานานแล้ว และพี่เองก็ไม่ได้รังเกียจเขา
ไม่! ฟังพี่ให้จบก่อน!! พี่แค่ชื่นชมที่เขาเป็นคนเก่ง
และช่วงนั้นเขาไปอังกฤษบ่อยมากพี่เลยสนใจอยากจะพูดคุยและเป็นเพื่อนกับเขาแค่นั้น”
“แล้วตอนนี้ล่ะ? ป้าคิมบอกว่าพี่กับมัน -- เป็นแฟนกัน”
ไคทักท้วง ซึ่งนั่นก็ทำให้คยองซูต้องถอนหายใจออกมาเบาๆ อีกครั้ง
“ฮยอนชิคเข้าทางแม่...แม่ชอบเขา เพราะเขาเป็นคนสุภาพและดูแลพี่มาตลอด
และแม่ไม่ชอบใจนักหรอกที่พี่จะคบกับนาย...
นายก็รู้ – สิ่งที่นายทำมาตลอดน่ะ แม่พี่รับรู้ทุกอย่างนะจงอิน...”
หลบสายตาน้องเขาเมื่อลงมือปิดพลาสเตอร์ยาสีเนื้อที่มุมปากของน้องเขาอย่างเบามือ
ที่หลบตาก็เพราะว่าโกหก...เขากำลังโกหกจงอินเข้าไปเต็มๆ...
ไม่ใช่แค่แม่ที่ชอบฮยอนชิคหรอก เขาเองก็ชอบฮยอนชิคเช่นกัน...
ด้วยความใจดีและความเป็นสุภาพบุรุษ ใส่ใจและเปิดเผยเสมอว่าเขาคิดยังไงกับคยองซู
แล้วมันจะยากเย็นอะไรล่ะ ถ้าเขาจะตอบตกลงเป็นแฟนกับฮยอนชิคได้อย่างง่ายดาย
ก็ในเมื่อตลอดเวลาหลายปีฮยอนชิคก็ยังคงดูแลเขา แต่ไม่เคยแม้แต่จะเรียกร้องขอเป็นคนรักด้วยเลยซักครั้งเดียว
เอาแต่คอยดูแลอยู่ตลอด จนย่างเข้าปีที่เจ็ดหรือแปดนั่นแหละ ที่ฮยอนชิคนั้นเอ่ยปากร้องขอความรัก
และในตอนนั้นคยองซูก็ไม่ได้ปฏิเสธ...
แต่ในเมื่อคนที่ดีกับคนที่รักน่ะ...มันไม่ใช่คนเดียวกัน
แล้วรักที่ต้องเสแสร้งทำเป็นรักน่ะ มันจะไปรอดได้ยังไง...
“..............”
จงอินเงียบไปในอึดใจ รู้สึกร้อนรนและรู้สึกผิด
เมื่อได้รับรู้ว่าเขาเองทำเรื่องเลวร้ายให้ป้าคิมได้เห็นมาตลอดจริงๆ อย่างที่พี่เขาว่า
ไม่แปลกหรอกถ้าป้าคิมจะชอบฮยอนชิค...ในเมื่อแต่ละเรื่องที่เขาทำไว้มันร้ายกาจทั้งนั้น
แล้วใครล่ะจะอยากยอมยกลูกชายคนเดียวให้เขาได้รักและดูแล
อา...นี่คงเป็นผลกรรมที่ผมทำไว้สินะ
“วันนี้พี่ออกไปกับเขาพี่เองก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยซ้ำ
แม่โทรนัดฮยอนชิคให้พาพี่ออกไปเที่ยว พี่เองขัดใจอะไรแม่ไม่ได้
แถมพี่ก็ยังโกรธด้วย...พี่เลยออกไปกับเขา”
คยองซูยังคงอธิบายต่อไปอีก...และประโยคนี้เป็นความจริงทั้งหมด
ซึ่งคนเป็นน้องเมื่อได้ฟังก็รู้สึกตะขิดตะขวงใจกับคยองซูขึ้นมาเล็กน้อย
“พี่บอกว่าป้าคิมไม่ชอบผม...และพี่เองขัดใจอะไรไม่ได้
แล้วเรื่องระหว่างเราล่ะ? พี่จะทำยังไง? พี่จะคบกับฮยอนชิคเหรอ...แล้วผมล่ะ?”
จงอินผุดลุกขึ้นแล้วมองหน้าพี่เขาอย่างคาดคั้น
คยองซูหรุบตาลงต่ำ ไม่อยากให้น้องเขารับรู้ว่าตัวเขาเองก็ยังคิดไม่ตกกับเรื่องนี้เหมือนกัน
คยองซูยกมือขึ้นตบบ่าน้องเขาเบาๆ อย่างปลอบโยน
ก่อนจะดันไหล่ให้น้องเขากลับลงไปนอนราบกับเตียงนอนแล้วปีนตัวขึ้นไปทับน้องเขาเอาไว้...
“ไม่เอาน่า...พี่ไม่ได้ชอบฮยอนชิคแล้วพี่จะคบกับเขาได้ยังไง?
พี่แค่ไม่อยากขัดใจแม่ ก็เลยแค่ออกๆ ไปเที่ยวกับเขาเท่านั้นล่ะ
เชื่อใจพี่นะจงอิน...พี่ไม่ได้รักเขา...”
คยองซูไล้นิ้วเรียวไปตามริมฝีปากได้รูปของจงอินอย่างเชื่องช้า
ปรารถนาในใจว่าเรื่องโกหกนี้จะผ่านไปได้ตลอดรอดฝั่ง
เขาไม่ได้คิดจะปิดบัง...รู้ดีว่าต้องบอกจงอินในซักวันว่าเคยคบกับฮยอนชิค ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงแค่ระยะเวลาสั้นๆ ก็ตามเถอะ
แต่ก็รู้ดีว่ามันต้องไม่ใช่ตอนนี้ ไม่ใช่ตอนที่จงอินกำลังเปิดใจให้เขา...
“บอกผมให้แน่ใจหน่อยได้ไหมคยองซู...
บอกผมทีว่าพี่รักผม...พี่รักผมใช่ไหม?”
คยองซูมองหน้าน้องเขาก่อนจะถอนหายใจ
ยกยิ้มออกมาบางๆ เมื่อเห็นว่าน้องเขากำลังทำตัวอย่างกับเด็กๆ
หากแต่เมื่อเห็นดวงตาแดงก่ำนั้นแล้วก็รู้สึกว่าใจหาย อีกทั้งประโยคคำถามที่คาดคั้นนั้นก็ทำให้คยองซูแทบหยุดหายใจ
รู้สึกอึดอัดขึ้นมาเมื่อสายตาของน้องแสดงออกถึงความจริงจัง...
แม้ว่าเขาจะเป็นฝ่ายที่กำลังนอนทับอยู่บนตัวของน้องเขาก็ตามเถอะ
“ทำไมนายถึงถามแบบนั้น...ไม่เชื่อใจพี่เหรอ?”
ถามกลับไปในขณะที่ไล้ฝ่ามือไปเกี่ยวผมที่ปรกหน้าปรกตาของจงอินให้ออกไปจากสายตา...
รู้สึกผิดแต่ก็อดยกยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อเห็นว่าจงอินรีบส่ายหน้าตอบกลับมาเป็นพัลวัน
คยองซูรับรู้ ว่าไคได้กลับไปเป็นคิมจงอินคนเดิมอย่างสมบูรณ์แล้ว...
“เชื่อสิ! แน่นอนว่าผมเชื่อใจพี่...”
จงอินถาม พลางโน้มคอพี่เขาให้ลงมาใกล้
ก่อนจะดันตัวเองเปลี่ยนขึ้นไปเป็นฝ่ายทามทับบนตัวพี่เขาจนได้...
มอบจูบแสนหวานระคนขมขื่นนั้นให้คยองซูอย่างช้าๆ
พร้อมจะพาคยองซูดำดิ่งเข้าไปในห้วงแห่งรักที่ไม่มีวันสิ้นสุดของเขา
และเมื่อคนเป็นพี่ตอบกลับจูบของเขา...
โดยการยกแขนขึ้นมาโอบรอบลำคอและบ่ากว้างอย่างช้าๆ
ตวัดลิ้นพลิกกลับหยอกล้อกับลิ้นของเขาอย่างเร่าร้อน
จงอินก็พร้อมและยินยอมจะยืนยันในหัวใจของตัวเองอย่างหนักแน่น...
ต่อจากนี้ไป...จงอินจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาพรากพวกเขาไปจากกันอีกแล้ว...
✚ TALK
อ่า...หายไปนานเลยสินะเนี่ยย...คิดถึงจังเลย
ขอโทษนะคะที่หายไปซะเฉยๆ เพราะว่าเพิ่งผ่านช่วงรับปริญญามาหยกๆ ก็เลยรีบมาลงให้เลย
ตอนนี้มันออกจะ...งงๆ ใช่ไหม?
เดี๋ยวจะมาทำให้กระจ่างในตอนต่อไปข้างหน้านะคะ
ขอโทษด้วยที่แต่งตอนนี้เวิ่นเว้อไปหน่อย
พอดียังแอบเบลอๆ นิดหน่อยเพราะไม่ได้นอนมาหลายวัน 55555555555555
ป.ล.1. เดอะทวินส์มาถึงนานแล้วนะคะแต่ยังส่งไปไม่หมด จะทะยอยส่งไปนะ
ป.ล.2. ตอนนี้ส่งน้องคยองเข้าโรงพิมพ์ไปแล้วนะคะ นานมากเลยใช่ไหมล่ะ แต่ช่วยรอกันอีกไม่นานนะค้าาา ><
ความคิดเห็น