คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : :: CURSE ' 02
Xiao Luhan/Oh Sehun/Zhang Yi xing
Kim Junmyun
Rate : PG-15
✚ CURSE ' 02
ไคเคลื่อนรถแอสตันมาร์ตินสีควันบุหรี่ของเขามาจอดเทียบที่หน้าตึกเรียนมัธยมชื่อดังแห่งหนึ่ง
ข้างๆ นั้นเป็นเซฮุนในชุดนักเรียนมัธยมที่ถูกจัดการใส่เหมือนเดิมหลังจากเสร็จบทรักเมื่อเช้า
อันความจริงแล้วเซฮุนอยากจะหยุด เพราะบัดนี้เองก็เกินเวลาเข้าเรียนมาหลายชั่วโมงแล้ว
แถมบทรักที่เพิ่งจบไปเมื่อเช้า ทำให้เขาไม่เหลือเรี่ยวแรงจะทำอะไรหรือแม้กระทั่งเข้าเรียนเองก็ตามเถอะ
หากแต่เมื่อรถแล่นมาจอดถึงที่ คงยากที่เซฮุนจะอิดออด
“ลงไปได้แล้วเซฮุน...นี่สายมากแล้ว”
“ฮืม...ทำไมพี่ไม่ให้ผมหยุดล่ะไค
แล้วเราจะได้มีเวลาด้วยกันทั้งวันไง
พี่ไม่อยากกินผมแล้วเหรอ?”
เซฮุนพูดอ้อนก่อนจะหันมากอดแขนไคเอาไว้แล้วเริ่มเขย่า
ไคกลอกตาและเสไปทางอื่นอย่างเอือมระอา
เขาไม่ชอบให้ใครมาอ้อนหรือทำตัวง๊องแง๊งใส่นัก เพราะมันน่ารำคาญมากกว่าจะดูน่ารัก...
โดยเฉพาะถ้าเป็นโอเซฮุนแล้วล่ะก็นะ ยิ่งทำให้รู้สึกรำคาญไปกันใหญ่เลย
“อย่าเอาแต่ใจตัวเองอย่างนี้เซฮุน
ฉันต้องไปทำงาน...และตอนนี้มันก็สายมากแล้ว
แม่นายเป็นฝากให้ฉันดูแลลูกค้าคนนี้ ฉันไม่อยากเสียเครดิต”
ตอบไปอย่างส่งๆ
และพยายามจะแงะมือของเด็กเอาแต่ใจให้ออกไปจากแขนด้วย
“แค่ดูแลเท่านั้นใช่มั้ย?” เซฮุนถาม
“แน่นอน...ลูกค้าคนสำคัญของแม่นายฉันจะคิดอย่างอื่นได้ยังไง
อีกอย่างถ้าแม่นายรู้เรื่องนี้ ฉันจะเดือดร้อน
อ้อ! แล้วก็อย่าลืมไปสิเซฮุน ว่านายไม่ใช่เจ้าของฉัน
นายไม่มีสิทธิมางอนหรือโมโหหรอกนะถ้าฉันจะไปกับใคร ทำกับใคร
ไม่มีใครได้เป็นเจ้าของฉัน...แม้แต่นาย”
ไคพูดพลางยิ้มเยาะ...
หากแต่เซฮุนกลับเบะปากและหัวเราะออกมาเบาๆ
“เหอะ...ผมไม่มีวันลืมหรอกน่าพี่ไค
แต่ตราบใดที่พี่ยังไม่มีเจ้าของ ผมก็ยังมีสิทธิในตัวพี่อยู่วันยังค่ำ
และตราบใดที่พี่ยังคงทำตัวอย่างนี้
ผมก็มีสิทธิเต็มที่...ที่จะไปมาหาสู่พี่ยังไงก็ได้”
เด็กนั่นพูดพลางยักไหล่...
ท่าทางกวนประสาทแบบนั้นแหละที่ทำให้ไครู้สึกเอือมระอา
“แต่ฉันไม่ใช่ของๆ นายคนเดียวโอเซฮุน...
อย่าทำตัวไร้สาระแบบเมื่อเช้าอีก
เพราะนั่นมันจะทำให้ฉันเบื่อนาย เข้าใจที่พูดใช่ไหม?
ลงจากรถไปได้แล้ว...และกระดุมเม็ดนั้นน่ะติดด้วย”
ไคปรายตาไปยังแผ่นอกขาวที่โผล่มาให้เห็นจากกระดุมเม็ดที่หลุดหรืออาจจะไม่ได้กลัดไว้ด้วยความตั้งใจ
เมื่อมองไปที่หน้าอกด้านใน ไคมองเห็นรอยคิสมาร์คที่เขาฝากไว้ให้กับเด็กหนุ่มตรงหน้า
เขายกยิ้มอย่างพึงพอใจ เพราะอย่างน้อยเด็กคนนี้ก็ไปมีอะไรกับใครไม่ได้อีกหลายวันนั่นล่ะน่า
เซฮุนเบะปากใส่คนเป็นพี่ แล้วยกมือเรียวขึ้นติดกระดุม
ก่อนจะเปิดประตูรถแล้วลงไปเข้าตึกเรียนทันที
ไคขมวดคิ้วเมื่อเห็นชุดนักเรียนที่ถูกเข้ารูปเสียแน่นเปรี๊ยะจนน่าอึดอัดของเซฮุนอย่างไม่เห็นด้วยนัก
ก่อนจะถอนหายใจออกมาช้าๆอย่างเบื่อหน่าย
ไอ้เด็กดื้อด้าน...ร่านซะไม่มี
ทำไมฉันจะไม่รู้ว่านายเองก็ไม่ต่างอะไรจากฉันนักหรอก
‘ทั้งๆที่ฉันไม่เคยมีใครเลยซักคน!’...เหอะ กล้าพูด
ถ้าอย่างโอเซฮุนนี่เรียกว่าไม่มีใครซักคน...ผมก็คงเป็นพระจำศีลอยู่ที่วัดโน่นแล้วล่ะครับ
ความคิดถูกหยุดชะงักเมื่อเสียงโทรศัพท์เครื่องหรูของเขาดังขึ้น
ไคขมวดคิ้วเมื่อมองเห็นชื่อเลขาของเขาที่เด่นหราอยู่บนหน้าจอ
เพราะงานการมากมายถูกเลื่อนออกไปเพราะกิจกรรมทางร่างกายเมื่อเช้า
ไคจัดการรับโทรศัพท์และจัดการพูดคุยกับเลขาหนุ่มจนเสร็จสรรพ
และสุดท้ายเขาก็วางโทรศัพท์จากเลขา
ก่อนจะออกรถไปยังสถานที่ๆ นัดลูกค้าเอาไว้ทันที
*********
.
“ท่านจะรับอะไรอีกมั้ยครับ?”
เสียงของ เสี่ยว ลู่หาน เอ่ยขึ้นข้างๆ เขา
ทำให้ไคต้องหันเหความสนใจจากไอแพดในมือขึ้นมามองเลขาของเขาอย่างเซ็งๆ
ไคส่ายหน้าก่อนจะตอบลู่หานไปว่า
“ไม่...นี่ฉันรอมากี่นาทีแล้ว”
เขาถามพลางยกนาฬิกาข้อมือเรือนหรูขึ้นมาดูอย่างขัดใจ
เพราะลูกค้าคนสำคัญของเขาที่หุ้นส่วนบอกให้ทำความรู้จักดันมาสายเสียนี่
และถ้าหากวันนี้ไคเองไม่ได้มาสาย
นั่นก็เท่ากับว่าเขาต้องรอลูกค้าคนนี้เกือบๆ สามชั่วโมงเลยทีเดียว
“ยี่สิบนาทีแล้วครับท่าน” ลู่หานตอบอย่างใจเย็น
โอ้...แค่ตอนนี้เขาต้องมารอลูกค้าตัวแสบนี่แค่ยี่สิบนาทีก็ทำให้เขาแทบคลั่งแล้วล่ะ
ถึงลูกค้าจะมาก่อน แต่ถ้าลูกค้าไร้มารยาทแบบนี้ล่ะก็ เขาก็ไม่จำเป็นต้องมีมารยาทด้วยหรอกนะ
“โทรตามเขาด้วย
บอกว่าถ้าภายในยี่สิบนาทีเขายังไม่มา ฉันจะกลับแล้ว”
ไคกลอกตา ก่อนจะสั่งลู่หานให้โทรหาลูกค้าทันที
“ครับท่าน” ลู่หานรับคำอย่างว่าง่าย...
หลังจากนั้นจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นต่อสายไปยังลูกค้าที่พวกเขากำลังนั่งรออยู่
“ครับ...ครับผม...ได้ครับแล้วผมจะเรียนท่านให้ สวัสดีครับ...
เขากำลังมาถึงแล้วล่ะครับท่าน...อีกประมาณสิบหรือสิบห้านาที”
“อืม...ถ้างั้นก็ดี
มีข้อมูลอะไรเกี่ยวกับเขาที่ฉันต้องรู้เป็นพิเศษบ้างหรือเปล่า”
“เขาเป็นชาวเกาหลีครับ แต่ครอบครัวมีธุรกิจที่ญี่ปุ่น
เขาเป็นลูกชายคนโตของตระกูล เลยได้รับช่วงต่อกิจการทันทีที่พ่อของเขาป่วยเป็นอัมพาต
แต่เขามักจะชอบมาใช้บริการคาสิโนของท่านบ่อยๆ...อย่างที่ท่านเองก็น่าจะรู้”
“อ่าฮะ...นี่หมายความว่าฉันต้องมาดูแลตาเฒ่าเงินถังล่ะสินะ
แต่ในเมื่อเขาอยู่ญี่ปุ่นแล้วจะต้องให้ฉันเป็นคนทรีตเขาทำไมล่ะ
ทำไมคุณโอไม่ให้ซันนี่จัดการดูแลไปซะ ในเมื่อยัยนั่นก็ดูแลอยู่ที่ญี่ปุ่น”
ไคพูดถึงลูกพี่ลูกน้องฝ่ายแม่ของเขาที่ชื่อซันนี่...
ยัยนั่นเป็นหุ้นส่วนของโรงแรมและคาสิโนที่เขาขยายกิจการอันแสนจะรุ่งโรจน์ไปถึงต่างประเทศได้
โชคยังดีที่ยัยซันนี่มีหัวธุรกิจอยู่พอตัว...และที่สำคัญก็ฉลาดแกมโกงแถมยังแสบสุดๆ ด้วย
เพราะอย่างนั้นแล้วไคจึงแปลกใจนักล่ะว่าทำไมคุณโอถึงไม่ให้ยัยอกมะพร้าวญาติของเขาเป็นคนดูแลไปซะ
“ผมเองก็ไม่เข้าใจเหตุผลของคุณโอเช่นกันครับท่าน
คุณโอบอกเพียงแต่ว่าอยากให้ท่านเป็นคนช่วยดูแลเขา
เพราะว่าเขามีที่ดินที่เป็นทำเลอย่างที่ท่านต้องการอยู่ที่ญี่ปุ่น” ลู่หานตอบไคกลับมาอย่างนอบน้อม
หากแต่คำตอบของลู่หานนั้นกลับไม่ได้ทำให้ไคอารมณ์ดีหรือเข้าใจสถานการณ์ขึ้นมาเลยซักนิด
ถึงไคชอบคนมีอายุมากกว่าก็จริงอยู่ นั่นเพราะว่าผู้หญิงหรือผู้ชายวัยใกล้สามสิบหรือเลยสามสิบไปแล้วไม่นาน
จะดูสวยสะพรั่งหรือดูดีเป็นพิเศษในความคิดของเขา
แต่นั่นมันก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะชอบตาเฒ่าแก่หงำเหงือกที่ชอบเล่นการพนันหรอกนะ...ให้ตาย
“เอาเถอะ...เขาชอบอะไรเป็นพิเศษบ้างหรือเปล่า?”
ไคถามลู่หานอย่างระมัดระวัง
เผื่อไว้ว่าอาจจะสามารถกล่อมให้พื้นที่ราคางามในมือของนักธุรกิจชาวญี่ปุ่นคนนี้ให้หลุดลอยมาเป็นของเขาได้
เพราะนั่นก็หมายถึงกำไรที่งอกเงยเช่นกัน...ดังนั้นเขาจึงไม่ควรสะเพร่า
“จากที่เห็นก็ปรกตินะครับ...เป็นคนชอบสังสรรค์และชอบเข้าสังคม
คุณคิมเขาเป็นสมาชิกกอล์ฟคลับและสมาชิกพรีเมี่ยมของเมอร์รี่ฮิลไซด์ของชมรมกอล์ฟคังนัม
เป็นสมาชิกชมรมขี่ม้าที่ชองชัมดัง และสุดท้ายแล้วเขาร่วมลงชื่อเป็นลูกค้ากิตติมศักดิ์ของคาสิโนเราด้วยครับท่าน”
ลู่หานอ่านและรายงานข้อมูลจากแฟ้มที่เขากำลังถืออยู่
ไคได้ยินแล้วก็แทบจะพรูลมหายใจออกมาเสียแทบจะไม่ทัน
“โธ่...ให้ตายเหอะ งานอดิเรกโคตรจะน่าเบื่อและห่วยแตกสุดๆ
นี่แปลว่าเขาต้องแก่หงำเหงือกเลยล่ะสิท่า
มิน่าล่ะ...ยัยซันนี่ต้องเคยรับทรีตลูกค้าคนนี้มาก่อนแหงๆ
แต่พอเห็นว่าแก่หงำเข้าหน่อย ยัยนั่นเลยโบ้ยมาให้ฉันล่ะสินะ เหอะ...”
ไคหัวเราะออกมาอย่างเย้ยหยัน
เมื่อวิเคราะห์ถึงสาเหตุที่ซันนี่ไม่ยอมทรีตลูกค้ารายนี้ไว้เสียเอง
นี่ก็เพราะคงจะแก่หงำเหงือกไม่ถูกใจล่ะสิท่า...
“แต่ผมว่าไม่น่าจะใช่เรื่องนั้นหรอกครับท่าน”
ลู่หานพูดขัดขึ้นมาอย่างไม่เห็นด้วยนักกับสิ่งที่เจ้านายตัวเองเพิ่งพูดออกมา
หากแต่ไคไม่ฟังคำแย้งนั้น...เขารีบขัดความเห็นขึ้นมาทันที
“เป็นเพราะว่าคุณคิมเขา...// เหอะ...มันต้องเป็นอย่างนั้นชัวร์อยู่แล้ว
ฉันรู้จักหล่อนดียัยซันนี่น่ะ เพราะงั้นแล้วมันต้องใช่อย่างที่ฉันคิดแน่ๆ ”
ไคขัดลู่หานในขณะเดียวกันกับที่หัวเราะในลำคออย่างเยาะๆ
“ใช่ไม่ใช่อะไรหรือครับ...”
เสียงทุ้มนุ่มของชายคนหนึ่งที่เพิ่งเดินเข้ามาในวงสนทนา
ดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของเขาและลู่หานอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
ทำให้ไคต้องหันไปมองที่ต้นเสียงนั้นทันที
หากแต่ภาพที่เห็นตรงหน้านั้นกลับทำให้ไคแทบจะอ้าปากค้างด้วยความทึ่ง
เมื่อชายหนุ่มหน้าตาคมคายคนหนึ่งกำลังยืนส่งยิ้มมาให้เขาด้วยความสุภาพ
ผิวสีขาวๆ และรอยยิ้มสวยที่เปรอะเปื้อนใบหน้าเรียวเล็กนั้นทำให้ไคแทบจะพูดไม่ออก
เขาอ้าปากค้างเมื่อชายหนุ่มคนดังกล่าวพยักหน้าทักทายแล้วเดินเข้ามานั่งอยู่ที่นั่งตรงข้ามกับเขาและลู่หานอย่างช้าๆ
น้ำหอมกลิ่นหรูที่ลอยผ่านจมูกของไคไปจางๆ นั้นยิ่งทำให้เขาต้องตกตะลึงเพิ่มขึ้นไปอีก
เมื่อชายแก่หงำเหงือกในความคิดกลับกลายเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีที่มีรอยยิ้มอย่างกับเทพบุตรมาจุติตรงหน้าเสียได้
ไคยังคงตะลึงงันและเผลอมองเขาตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าอย่างไร้มารยาท
หากแต่โชคยังดีที่ลู่หานนั้นรับยกมือขึ้นสะกิดเขาที่ข้อศอกเบาๆให้ได้มีสติ
ก่อนที่ชายหนุ่มตรงหน้านั้นจะจัดแจงนั่งลงและให้ความสนใจเขาอย่างเช่นตอนนี้
“ผมต้องขอโทษคุณด้วยจริงๆนะครับ ผมจะไม่แก้ตัวเรื่องที่มาสายหรอกนะครับ
แต่ถึงยังไงผมเองก็ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ที่มาสายขนาดนี้ครับ
ผมชื่อ คิม จุนมยอน ครับ...และคุณคือ?”
ริมฝีปากบางเฉียบสีชมพูเข้มนั้นเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
ไคเองที่สติสตังเริ่มกลับเข้าที่เข้าทางแล้ว...เมื่อเจอคำถามเข้าไป
เขาเลยต้องสวมมาดนักธุรกิจและรีบตอบกลับไปอย่างสุภาพ
“สำหรับคุณแล้วไม่เป็นไรเลยครับ...
ผมชื่อไคครับ....ยินดีที่ได้รู้จัก”
คลี่ยิ้มบางๆ ที่ริมฝีปาก ก่อนจะส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มไปให้คนตรงหน้า
เป็นสายตาที่หมายจะบอกว่าเขายินดีที่จะทำมากกว่าทำความรู้จัก...
มือที่ยื่นไปเพื่อขอจับมือนั้นก็แลดูจะอ้อยอิ่งกว่าทุกครั้งที่จงอินเคยยื่นออกไป
อ้อ...ผมบอกพวกคุณไปแล้วใช่ไหมครับ ว่าผมชอบคนมีอายุน่ะ
หึหึ...
✚ TALK
ปลดล็อคตัวละครอีกสองตัววววว ตอนนี้ยังไม่ค่อยมีอะไรมากนะคะ
แต่ตอนหน้าจะมีแน่นอน รับรองได้ค่ะ คิกคิก...
เข้ามาอ่านแล้วก็อย่าลืมคอมเม้นท์ให้นมน.นะคะ
นมน.จะได้มีกำลังใจแต่งมาลงให้ได้อ่านกันเร็วๆ
ใครชอบพี่ไคเวอร์ชั่นนี้ก็อย่าลืมกดโหวตให้นมน.นะะะ
มีเพื่อนชวนเพื่อนมาอ่านด้วยนะะ
บางคนคิดว่านมน.แต่งไคฮาเร็มแล้วนมน.จะทำร้ายด้วยพล๊อตก็ขออย่าเพิ่งอคติ
ชื่อตัวละครเป็นแค่สิ่งที่นมน.กำหนดขึ้นมาเท่านั้นนะคะ
ฟิคเรื่องนี้มีจุดจบแน่นอนแต่แค่ยังไม่บอกว่าพี่ไคจะหยุดอยู่ที่คนไหน
เพราะงั้นถ้าเห็นใครกำลังเข้าใจผิดเกี่ยวกับฟิคเรื่องนี้
นมน.วานบอกเขาทีว่านมน.ก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดจะทำร้ายรีดเดอร์ขนาดนั้น
ฝากด้วยนะคะรีดเดอร์ที่รักของนมน.
รักค่ะรัก...รัก
ป.ล. ขอบคุณพี่พลลึ เดอะเมเนเจอร์สำหรับภาพและโมเม้นท์เฉินหมินค่ะ
เป็นแรงขับเคลื่อนชั้นดีมากๆเลย อิอิ รักนะคะะะะะะ
ความคิดเห็น