คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ::: CURSE ' 03
Xiao Luhan/Oh Sehun/Zhang Yi xing
Kim Junmyun
Rate : PG-15
✚ CURSE ' 03
แฮ่ก...
เสียงหอบหายใจของไคดังก้องไปทั่วห้องทรงสี่เหลี่ยม
สองร่างที่นอนกอดก่ายกันบนเตียงนุ่มยิ่งทำให้อุณหภูมิในห้องร้อนแรงขึ้นได้อย่างไม่ต้องสงสัย
ไคจัดให้ห้องพักห้องหนึ่งในโรงแรมของเขาเป็นห้องส่วนตัวของเขาเอง
ที่จัดไว้เพื่อพักผ่อนจากการทำงาน หรือเวลาที่เขาอยากจะทำกิจกรรมสกปรก
โดยไม่ต้องกังวลว่าป้าแม่บ้านจะรับรู้แล้วเอาไปบอกเซฮุนให้ต้องมาระรานกันให้อารมณ์เสีย
ไคเกร็งตัว กระตุกสั่น ก่อนจะปลดปล่อยอารมณ์ให้เป็นไปอย่างปรีเปรม
ปล่อยตัวเองให้หลับตาพริ้มจินตนาการว่าตัวเองกำลังขึ้นสวรรค์พร้อมๆกับจุนมยอน
ชายหนุ่มหน้าใสที่เขาเพิ่งได้พบเจอเมื่อวานนี้...
“อา...วันนี้นานเชียวนะ เก็บกดอะไรมาหรือเปล่า?”
เสียงของ ลี แทมิน ดังขึ้นมาที่ข้างใบหูของไคอย่างเพลียๆ
ไคได้แต่ส่ายหน้า ก่อนจะปล่อยศีรษะให้เอนลงไปซบพักหายใจที่แผ่นอกบางของแทมินอย่างเหนื่อยอ่อน
ถอนกายออกมาจากแทมินแล้วทิ้งตัวลงนอนแผ่เพื่อผ่อนคลาย
หากแต่เมื่อมองเห็นแทมินยันตัวขึ้นมามองหน้าก็เลยต้องตอบปฏิเสธไปอย่างส่งๆ
“เปล่า...ไม่มีอะไร” ไคปฏิเสธพลางหลับตา
แต่มีเสียยิ่งกว่ามี...
เขาแทบจะอดใจไม่ไหวที่จะห้ามใจไม่ให้เผลอตัวไปสัมผัสกับคนน่ารักที่มีรอยยิ้มสุดแสนจะเพอร์เฟ็คคนนั้น
ทุกครั้งที่มองตาเขา ไคมักจะมีความรู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
หื่นกระหาย...ใช่แล้ว เขาแค่ต้องการ
ร้อนถึง ลี แทมิน ที่เขาต้องโทรเรียกตัวมาเพื่อบรรเทาความรุ่มร้อนในหัวใจและร่างกายแบบนี้
ปล่อยให้แทมินได้นอนกอดก่ายกันเพียงชั่วครู่เพื่อบรรเทาความอ่อนเพลีย ไม่เท่าไหร่เสียงโทรศัพท์ของแทมินก็ดังขึ้น
แทมินก้าวขายาวๆ นั้นไปที่โทรศัพท์ที่ส่งเสียงร้องดังไม่หยุดหย่อน เปิดหน้าจอขึ้นออกดูชื่อคนปลายสาย
ก่อนจะหันมาส่งสัญญาณให้ไคได้รับรู้ว่าเขาควรจะเงียบ
อ่าฮะ...พี่มินโฮโทรมาสินะ
หึ...ไคหัวเราะเบาๆในลำคอ ก่อนจะพยักหน้าส่งๆให้แทมินไป
ก่อนจะเฝ้ามองคนที่ยืนคุยโทรศัพท์กับสามีอย่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจต่อไป
ใช่ครับ...ลี แทมิน เป็นเกย์เต็มรูปแบบ
เขาพบรักกับ ลี มินโฮ แล้วก็พากันไปจดทะเบียนถึงเมืองนอกเมืองนา
จัดงานแต่งงานกันอย่างเป็นทางการและป่าวประกาศกันเอิกเกริก
หน้าฉากแล้ว ลี แทมิน เหมือนกับคนรักที่แสนดี คอยเอาอกเอาใจสามีรูปหล่อสารพัด
หากแต่ ลี มินโฮ ไม่เคยรู้เลยซักนิดว่าแทมินจะแอบมามีสัมพันธ์กับเพื่อนสนิทของตัวเองมาร่วมปีแล้ว
ซึ่งนั่นก็คือเขา...ไคคนนี้นี่แหละ
เอากันตามจริงแล้วอย่าเรียกว่าเพื่อนเลยดีกว่า เพราะไคไม่เคยจะนับถือแทมินแม้กระทั่งแบบนั้น
และแน่นอนพวกเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน...เพราะว่าไคไม่คิดจะเรียกหาและแทมินก็ไม่เคยจะเรียกร้อง
อันที่จริงแทมินเองก็เคยคิดที่จะพยายามสานต่อ หากแต่เป็นเพราะไคเองต่างหากที่ไม่เคยคิดจะจริงจังกับใคร
เป็นแค่เซ็กส์เฟรนด์ เพื่อนที่คอยดับอารมณ์ปรารถนา...
เป็นคอยให้สัมผัสอบอุ่นในเวลาที่เขาต้องการ
“ถ้าพูดไม่รู้เรื่องก็ควรวางเถอะ...
ฉันไม่ว่าง อยากทำอะไรก็ทำ!!!”
เสียงตวาดกร้าวของแทมินเรียกสติของไคให้หันกลับมาสนใจโลกของความเป็นจริงอีกหน
และก็พบว่าบัดนี้ แทมินกำลังกระชากเสียงใส่โทรศัพท์อย่างเหลืออดเสียเต็มประดา
เขากดวางสาย ถอนลมหายใจเหยียดยาวออกมา
ก่อนจะหันมายิ้มให้ไค ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ไคไม่ได้ถาม...เพราะว่าไม่มีความคิดจะถามไถ่อยู่แล้ว
ใครจะทำอะไรกับใคร ใครจะมีปัญหากับใคร มันไม่ใช่เรื่องของเขาเสียหน่อย....
ขอแค่ให้แทมินไม่มีปัญหาเวลาที่เขาต้องการก็พอ นั่นก็มากเกินไปแล้วกับการให้ความสนใจในตัวเพื่อนคนนี้...
“ลุกขึ้นแต่งตัวเถอะไค...นี่ก็บ่ายกว่าแล้ว เราไปทานข้าวกันนะ
ฉันอยากไปกินข้าวที่ร้านประจำของเราจัง พาฉันไปหน่อยสิ”
แทมินยิ้มกว้างก่อนจะเดินเข้ามาฉุดแขนของไคให้ลุกขึ้น
ส่งเสียงอ้อนมาให้นิดหน่อยแล้วโยนผ้าเช็ดตัวมาให้ไคได้ปกปิดร่างกายเปลือยเปล่าเอาไว้
“อืม”
ไคไม่ได้อิดออดอะไรเพราะจู่ๆ ก็รู้สึกหิวขึ้นมาอย่างที่แทมินพูดเตือนว่าพวกเขาควรจะกินอาหาร
เขาเลยตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียงแล้วเปลี่ยนมาสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว...
ไม่นานเท่าไหร่นัก ไคและแทมินก็เดินออกจากห้องพัก
พากันตรงไปยังรถยนต์คันหรูของเขาที่จอดอยู่ในที่จอดรถวีไอพีของโรงแรม
แล้วหลังจากนั้นจึงออกเดินทางไปยังร้านอาหารสุดหรูที่แทมินโทรจองเอาไว้ทันที
*********
ตลอดมื้ออาหาร ไคไม่ค่อยได้พูดคุยอะไรกับแทมินมากนัก
เพราะดูเหมือนแทมินจะมีเรื่องให้ต้องคิดมากพออยู่แล้วโดยไม่ต้องสนใจเขา
และตัวเขาเองก็ไม่ค่อยคุ้นชินเสียเท่าไหร่นักกับการพูดคุยกับคนอื่นบนโต๊ะอาหาร
ปกติก็กินคนเดียว...หรือไม่ก็กินกับลู่หานเท่านั้น
จึงทำให้ทั้งโต๊ะเงียบกริบ มีเพียงแค่เสียงส้อมกับมีดกระทบกับจานอาหารเบาๆ
จนกระทั่งไคเองหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมากดหาลู่หานเท่านั้นแหละ
ในที่สุดความเงียบเลยถูกทำลายลงไปได้
“ลู่หาน...ช่วยเคลียร์คิวเย็นนี้ทั้งหมดให้ฉันที
แล้ว...โทรนัดคุณจุนมยอนไปที่ร้านอาหารร้านประจำของฉันนะ
อืม แค่นี้แหละ ฉันกำลังกินข้าวอยู่ นายล่ะไปกินข้าวมาแล้วหรือยัง?”
แทมินเงยหน้าขึ้นมามองคนตรงหน้าหลังจากได้ยินประโยคท้ายของไค
เขารู้สึกแปลกใจ...เพราะไคไม่เคยแม้แต่จะถามเขาแบบนี้เลยซักครั้ง
และนั่นมันทำให้แทมินอดน้อยใจขึ้นมาไม่ได้
หากแต่ก็ยังแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน
ก่อนจะตักอาหารเข้าปากและแอบฟังคนที่ใครๆ ก็บอกว่าหน้าเหมือนตัวเองตรงหน้าคุยโทรศัพท์อย่างเงียบๆ
“อืม...งั้นก็ดีแล้ว นายอยากจะให้ฉันซื้ออะไรไปฝากหรือเปล่า?
อ่า ไม่เอาสินะ...โอเค งั้นก็แค่นี้ล่ะ
แล้วฉันจะเข้าไปประมาณบ่ายสามโมง อืม...บาย”
ไคกดตัดสายโทรศัพท์
ก่อนจะหันมายิ้มตอบกลับแทมิน ที่ยิ้มออกมาบางๆรอเขาอยู่แล้ว
“ดูสนิทกับเลขาดีนะ...ลู่หานใช่มั้ย?”
“ใช่...ถ้าวันนี้นายไม่ชวนฉันออกมากินข้าว ตอนนี้ฉันก็คงนั่งกินอยู่กับลู่หานนั่นล่ะ
อดเป็นห่วงลู่หานไม่ได้เหมือนกัน ทำงานแทนฉันจนเหมือนว่าจะผอมลงทุกวันๆแบบนี้”
ไคตอบกลับพลางยักไหล่...
ก่อนจะจิ้มเอามันอบที่อยู่บนจานเข้าปากแล้วเคี้ยวหงึกๆ พลางไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก
แทมินหรี่ตาลงมองอย่างจับผิด...
“แหน่ะ...นายได้กับเลขานายมาแล้วใช่ไหมล่ะ” เขาถามด้วยน้ำเสียงรู้ทัน
“เปล่า...กับลู่หานฉันยังไม่เคย
และไม่รู้สิ เขาไม่ใช่แนวฉันมั้ง ฉันเลยไม่ได้สนใจ” ตอบกลับไปอย่างไม่ยี่หระอีกครั้ง
“ถามจริง...นายเป็นห่วงใครด้วยเหรอมิสเตอร์คิม?”
“หึ...มันก็ต้องมีบ้าง
ใครทำดีกับฉัน ฉันก็ทำดีตอบ มันก็แค่นั้นเอง”
ไคยังคงยักไหล่และตอบแบบขอไปที
เขาไม่ได้ห่วงใยลู่หานเท่าที่แทมินคิดหรอก
แค่ได้เห็นว่าลู่หานนั้นทำงานอย่างหนัก เพื่อให้เขาได้มานั่งสบายๆ
คำพูดแค่นั้นไคน่ะทำได้สบายมาก เขาทรีตลูกค้ามาไม่รู้ตั้งเท่าไหร่
ทำไมแค่นี้เขาจะแสร้งแสดงละครไม่ได้ล่ะ....
“แล้วกับฉันล่ะ...นายจะทำดีกับฉันบ้างได้ไหม?”
แทมินถามด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปเป็นจริงจัง จนทำเอาไคต้องสะดุดกึกกับคำพูดเหล่านั้นไปเล็กน้อย
เขาขมวดคิ้ว ก่อนจะวางส้อมกับมีดลงกับโต๊ะ แล้วเงยหน้าขึ้นมาถามคนตรงหน้าอย่างสงสัย
“นายพูดแบบนี้หมายความว่าอะไร?”
แทมินจ้องเข้าไปในตาของไค ก่อนจะชั่งใจดูว่าควรจะพูดหรือเปล่า
หากแต่เมื่อคิดว่ายื้อไปนานเท่าไหร่ก็ไร้ประโยชน์...เขาจึงเอ่ยเสียงออกมาแผ่วเบา
พลางมองคนหน้าคมนั้นอย่างจริงจัง
“ฉัน....จะเลิกกับมินโฮ”
"......................................"
ไคจ้องมองไปที่ดวงตาของแทมินและเงียบไปในอึดใจ
ก่อนจะตัดสินใจทำเป็นว่าไม่ได้ยินสิ่งที่แทมินพูดมันออกมา แล้วหันกลับมาสนใจอาหารตรงหน้าต่อ
“แล้วยังไง?”
“ฉันกำลังขอให้นายลองทบทวนคำพูดของฉันใหม่ได้ไหมไคอ่า
เรามาคบกันไม่ได้เหรอ? หลังจากที่เราทำแบบนี้มาเป็นปี”
“ฉันเคยบอกนายไปแล้วแทมิน
นายจะเลิกกับมินโฮหรือใครก็ตามที่นายนอนด้วยมันก็เรื่องของนาย
แต่อย่าเอาฉันเข้าไปยุ่ง”
“นี่ฟังนะ...นายไม่อาจหนีใครไปได้ตลอดชีวิตหรอกนะไค
สุดท้ายนายก็ต้องตามหาความรักจากใครคนหนึ่งอยู่ดี
สุดท้ายแล้วนายก็ต้องหยุดที่ใครซักคน...คนที่รักนาย
และถ้าฉันจะขอให้นายมองว่าฉันเป็นคนนั้น...ไม่ได้เหรอ?”
“อย่า-พูด-กับ-ฉัน-แบบ-นั้น-อีก-ลี-แทมิน!!!”
ไคกัดฟัน รู้สึกโมโหขึ้นมาเมื่อได้ยินถ้อยคำทั้งหลายที่ออกมาจากปากของแทมินอย่างนั้น
จากคนที่เธอเคยคิดว่าน่าจะเข้าใจตัวเขามากที่สุด กลับกลายเป็นคนที่กำลังทำให้เขาโมโหถึงขีดสุด
คนที่ไคเกลียดมีอยู่แค่ไม่กี่ประเภท หนึ่งในนั้นคือการที่คนมาบอกว่าเขาควรจะทำอะไรหรือไม่ควรทำอะไร
กับพวกคนที่เอาคำว่ารักมากรอกหูของเขา...
เขาเกลียด...เพราะมันทำให้เขาหวั่นไหว และดูเป็นคนอ่อนแอ
“นายจะหลอกตัวเองแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่เหรอไค?
นายจะสร้างเกราะพวกนี้ขึ้นมาป้องกันตัวเองเพื่ออะไร
ในเมื่อมีใครตั้งหลายคนที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างนาย...รักนาย”
แทมินเริ่มที่จะโมโหในความดื้อรั้นของไคขึ้นมาตะหงิดๆ
เขาเริ่มใส่อารมณ์ในน้ำเสียง แต่ยังคงความห่วงใยแฝงเอาไว้ในน้ำเสียงนั้นด้วย
พูดพลางยื่นมือเรียวมากุมมือหนาของคนตรงหน้าไว้อย่างแผ่วเบา
เขาก็แค่ปรารถนาให้ไคได้เปิดใจฟังเขาบ้าง
หากแต่เขาคิดผิด...
เพราะนอกจากไคจะไม่ฟังเขาแล้ว
ไคยังสะบัดมือของเขาที่กำลังกุมอยู่ทิ้งไป แล้วลุกขึ้นตวาดเสียงดังลั่นร้าน
“ไม่!! นายอย่ามาหลอกฉันหน่อยเลย ลีแทมิน!
นายจะให้ฉันเชื่อคำว่ารักของนายได้ยังไง??
ในเมื่อนายยังหลอก ลีมินโฮ ว่านายรักเขา!
แค่ฉันรู้อย่างนั้น มันก็ทำให้ฉันรู้จักคำว่ารักของนายดีเกินพอแล้ว!!”
เพล้ง!!
ไคขว้างแก้วน้ำตรงหน้าเขาเข้ากับกำแพงร้านอย่างโมโห
ตัวเขาสั่นเพราะความโกรธที่กำลังปะทุอยู่ในอก
แทมินยกมือขึ้นกุมขมับ...ในระหว่างที่ไคกำลังจัดแจงเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า
ก่อนจะลุกขึ้นมองหน้าคนร่างบางนั้นอย่างเดือดดาล
“ฉันจะลืมทุกคำที่นายพูดมาในวันนี้ทั้งหมดแทมิน
และช่วยกลับไปคิดดูให้ดีว่าวันนี้นายทำอะไรลงไป
ฉันไม่ต้องการมันหรอก ความรักบ้าบอที่นายกำลังจะร้องขอจากฉัน
...เพราะมันไม่มีอยู่จริงบนโลกใบนี้....”
พูดจบก็กระวีกระวาดเดินออกจากร้านไป
และไม่ได้สนใจเสียงเรียกที่ดังขึ้นเลยแม้แต่นิดเดียว...
*********
ตึ้ง!
เสียงประตูห้องทำงานของไคถูกปิดลงอย่างแรงด้วยโทสะ
ลู่หานรีบเดินตามเข้ามาเมื่อเห็นเจ้านายของเขากำลังโมโหถึงขีดสุด
“นายออกไปก่อนลู่หาน...
ฉันยังไม่มีอารมณ์จะทำงานอะไรหรอกนะตอนนี้”
“ผมทราบครับท่าน...แต่ถ้าผมไม่ได้บอกท่านตอนนี้เกรงว่าจะไม่ทัน
ผมเพียงแค่ต้องการจะมาบอกท่านว่า คุณจุนมยอนตอบรับนัดของท่านตอนเย็นนี้แล้ว”
ข้อความของลู่หาน ทำเอาไคกลับใจเย็นลงได้เล็กน้อย
เขาถอนหายใจออก ก่อนจะนั่งลงกับเก้าอี้ทำงานตัวนุ่ม
และหลับตาลงเพื่อที่จะพยายามปรับอารมณ์ให้เข้าสู่สภาพปรกติ
“ให้ผมเอาชามาให้ท่านดีกว่านะครับ...ท่านจะได้ใจเย็นลง”
ลู่หานพูด ก่อนจะหันหลังกลับไปชงชาให้ไคตามที่บอก
และปล่อยให้ไคได้อยู่กับอารมณ์ขุ่นมัวตามลำพังจนได้
‘นายไม่อาจหนีใครไปได้ตลอดชีวิตหรอกนะไค
สุดท้ายนายก็ต้องตามหาความรักจากใครคนหนึ่งอยู่ดี
สุดท้ายแล้วนายก็ต้องหยุดที่ใครซักคน...คนที่รักนาย’
‘นายจะหลอกตัวเองแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่เหรอไค?
นายจะสร้างเกราะพวกนี้ขึ้นมาป้องกันตัวเองเพื่ออะไร
ในเมื่อมีใครตั้งหลายคนที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างนาย...รักนาย’
ไคกัดริมฝีปาก รู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้...
ตอนนี้เขาเอาแต่นึกถึงคำว่ารักที่พ่อกับแม่เฝ้าแต่บอกกับเขา
มันช่างดูน่าตลก...มันมีหลายครั้งที่เขาร้องไห้และถามว่าพวกเขาเคยรักไคหรือเปล่า
เขาได้คำว่ารักกลับมาทุกครั้ง แต่ไม่เคยมีแม้แต่การกระทำใดๆ มาบ่งบอกถึงความจริงเหล่านั้นเลยแม้แต่ครั้งเดียว...
'พ่อกับแม่เคยรักผมบ้างหรือเปล่า?'
เสียงของเด็กชายคนหนึ่งดังขึ้นในความคิด
น้ำเสียงสั่นเครือนั้นบ่งบอกว่าเขากำลังร้องไห้อย่างหนักหน่วง
แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นอย่างนั้น แม้แต่คนได้ยินคำถามก็ไม่เคยคิดจะหันมาสนใจ...หรือกอดปลอบเลยซักนิด
‘แกจะถามอะไรของแกนักหนา
ก็เพราะว่าฉันรักแกน่ะสิ...ฉันถึงปล่อยให้แกเกิดมา
แกต้องการ แกอยากได้อะไรฉันให้แกทุกอย่าง
แล้วแกยังจะต้องการอะไรอีก?’
.
.
‘พ่อกับแม่ทำงานได้ชั่วโมงละเท่าไหร่เหรอ?
ถ้าผมทำงานแล้วหาเงินมาได้ ผมจะขอเอาเงินมาซื้อเวลาของพ่อกับแม่บ้างจะได้ไหม
ขอแค่อยู่กับผมบ้าง อย่างน้อยก็แค่ในวันเกิดผม...ไม่ได้หรือครับ?’
‘แกเป็นบ้าอะไรของแก...
เอาเงินนี่ไปสิ อยากเอาไปซื้ออะไรก็ซื้อ
ไม่เห็นเหรอว่าพวกฉันทำงานกันยุ่งแค่ไหน
อย่ามาเซ้าซี้นะ ฉันไม่ได้ว่างมาสนใจแกตลอดเวลานะจงอิน’
น้ำเสียงเย็นๆ ของแม่ตอบกลับมาในความคิด...
ไคได้แต่หลับตาลงห้ามน้ำตาที่กำลังเอ่อล้นปริ่มขอบตา
ยกนิ้วโป้งขึ้นกัดเพื่อหวังให้ความเจ็บที่ปลายนิ้วนั้นช่วยระบายความอัดอั้นในใจลงไปบ้าง
แกร๊ก...
เสียงประตูห้องทำงานดังขึ้นเบาๆ เพราะฝีมือคนเปิด
แต่ไคกลับไม่ได้คิดแม้แต่จะลืมตาขึ้นไปมอง
ลู่หานถอนหายใจออกมาอย่างเป็นห่วงในขณะที่เดินเข้ามาวางแก้วชาร้อนไว้บนโต๊ะเบาๆ
ก่อนจะเดินเข้ามาข้างหลังเก้าอี้ของเธออย่างช้าๆ
ยกมือเรียวสวยของตนขึ้นมากดตามขมับ เพียงหวังว่าคนเป็นเจ้านายจะได้ผ่อนคลายลงไปบ้าง
“ไม่จำเป็นต้องเข้มแข็งหรอกครับท่าน...
อยากร้องไห้ก็ร้องออกมาเถอะ ท่านไว้ใจผมได้นะครับ”
ลู่หานโน้มตัวลงไปกระซิบที่หูของคนเป็นเจ้านายอย่างแผ่วเบา
ไคกลืนน้ำลาย...รู้สึกว่าเจ็บปวดเหลือเกินเมื่อได้กลืนก้อนสะอื้นที่จุกอยู่ที่ลำคอนั้นลงไปอย่างช้าๆ
น้ำตาพาลจะไหลลงมา เมื่อรู้สึกถึงความเจ็บปวดในก้อนเนื้อนั้น
ลู่หานค่อยๆ กดจูบซับลงไปที่ขมับของเจ้านายช้าๆ
ก่อนจะส่งริมฝีปากนั้นจูบเข้าไปที่เบ้าตาทั้งสองของเจ้านายที่เขาหลงรัก
ใช่...เขารักเจ้านายของเขา
เขารัก...รักมานานเหลือเกิน
ทั้งรักทั้งสงสาร
ไคปล่อยให้น้ำตาหลั่งรินลงมาในที่สุด...
เขาลืมตาขึ้นมองหน้าคนเป็นเลขา ก่อนจะส่งมือขึ้นไปโน้มคอลู่หานลงมาจุมพิต
ลู่หานหลับตาพริ้ม พร้อมจะทำให้เจ้านายพอใจโดยไม่มีข้อแม้ใดๆทั้งสิ้น
ไคมอบจูบแผ่วเบาให้คนเป็นเลขา...ในขณะที่น้ำตาไหลลงมาไม่หยุด
เขาแค่อยากได้สัมผัส...สัมผัสที่ทำให้เขามั่นใจ
รับรู้ถึงการมีตัวตนบนโลกใบนี้ ต้องการเพียงแค่นั้น
“ฉันไว้ใจนายได้ใช่มั้ย ลู่หาน...ฉันเชื่อใจนายได้ไหม?” ไคถามเสียงแผ่ว ในขณะที่ถอนจูบออกมา
“ได้สิครับท่าน...ท่านไว้ใจผมได้ทุกอย่าง
ได้ทุกอย่างที่ท่านต้องการ เพราะว่าผม...รักท่าน”
"!!!"
✚ TALK
ส...สงสารพี่ไค T T
ไม่เอานะคะพี่ไค ไม่ร้องๆ
อ่า...นมน.ง่วงจังเลยค่ะทุกคน
ขอลาไปนอนก่อนแล้วนะ หวังว่าตื่นมาแล้วจะเห็นคอมเม้นท์ดีๆ นะคะ ;p
รักทุกคนเลยข่าาาาา ชรุ๊บบบบบ
ความคิดเห็น