คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 03 - ✚ :: C H O O S E - E N D :: ✚
Translator : MR.$N0WMAN*
Pairing : Kim Jongdae & Kim Junmyun
Original Story by : albireon - binary - Never Let Me Go
Rate : PG - 17
Touch*
จนกระทั่งวันศุกร์ได้มาถึง...
ซูโฮพบว่าเขากำลังนั่งอยู่ตรงกันข้ามกับจงแดที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ในร้านอาหารจีนแห่งหนึ่ง
พวกเขาพูดคุยและหัวเราะจนซูโฮเกือบลืมความหวาดหวั่นของเขาไปแล้วด้วยซ้ำ
จงแดเอื้อมมือมากุมมือของเขาและพยายามจะสอดประสานนิ้วมือของซูโฮเอาไว้
ซูโฮแทบจะไม่ได้รับรู้ถึงอุณหภูมิความร้อนจากนิ้วของจงแดเลยซักนิด...ผ่านถุงมือหนังที่เขาสวมใส่
"อย่าพยายามเลยจงแด...เราทำแบบนี้ไม่ได้หรอก”
“อะไร -น” ซูโฮถลันลุกออกจากเก้าอี้และวิ่งออกจากร้านไป โดยที่ไม่ได้รอให้เขาพูดจนจบประโยค...
เขาปฏิเสธที่จะรับสายของจงแดหรือแม้กระทั่งเปิดอ่านข้อความ
และเมื่อมันมากเกินไป...สิ่งที่ซูโฮทำคือปิดโทรศัพท์ไปซะ
ซูโฮควรตัดขาดจากจงแดเสียตั้งแต่ตอนนั้น...ตัดขาดจากความรู้สึกดีๆ ที่มีให้กับชายหนุ่มที่เด็กกว่า
แต่ตอนนี้จงแดชอบเขากลับมาเสียแล้ว...ทุกสิ่งทุกอย่างดูจะแย่ไปหมดเพียงแค่ชั่วข้ามคืน
ซูโฮคิดไม่ออกเลยว่าถ้าหากเขายอมให้มันเกิดขึ้น ทุกอย่างจะเป็นยังไง
มันเป็นความฝันที่แสนเลวร้ายแม้ว่าในเวลาที่ซูโฮกำลังตื่นอยู่
การที่เขาจะส่งนิ้วของเขาไปสัมผัสกับคนแปลกหน้า และวันต่อมาเขาก็ไม่ได้เห็นหน้าคนๆ นั้นอีก
หรือวันต่อไป...และวันต่อๆ ไป ซูโฮรู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น...รู้ดีว่าเขาได้ทำอะไรลงไป
และมันก็จะกลับไปสู่จุดเริ่มต้นอีกครั้งหนึ่ง...กับการต้องหยิบถุงมือขึ้นมาแล้วสวมมันอีกหน...
แต่จงแดกลับไม่ยอมแพ้ง่ายๆ...เขาบุกมาถึงหน้าประตูห้องของซูโฮ
และคิ้วของเขาก็ขมวดมุ่นด้วยความกังวลและตึงเครียด
“ทำไม?”
ซูโฮไม่สามารถจะตอบคำถามที่ถามว่า “ทำไม?” ของจงแดได้เลยซักนิด...
อันความจริงแล้วเขาไม่รู้ว่าจะเลือกตอบอย่างไหน
เขาไม่แน่ใจนักว่าจงแดกำลังหมายถึงเหตุการณ์ไหนในประโยคคำถามนั้น...
ทำไมนายถึงหลบหน้าฉัน?
ทำไมเราถึงรักกันไม่ได้?
ทำไมต้องใส่ถุงมืออยู่ตลอดเวลา?
ทำไมถึงไม่ยอมบอกอะไรฉันเลย?
“ฉันมันคนไม่ดี” ซูโฮตอบกลับด้วยความเจ็บปวด “ฉันไม่ดีพอสำหรับนาย”
“พี่บ้าไปแล้วเหรอ?” จงแดมองมาที่เขาราวกับว่าเขาเสียสติไปแล้ว...ซึ่งบางทีก็อาจจะเป็นอย่างนั้น
“ไม่ดีพอสำหรับผม? ตลกน่า...พี่น่ะเป็นคนที่ดีที่สุดที่ผมเคยรู้จักในโลกนี้เลย”
ซูโฮส่ายศีรษะ... “ไม่...พี่ไม่ใช่ ได้โปรดเถอะ...อย่าทำอย่างนี้”
“ให้โอกาสผมสิซูโฮ...ได้โปรด
ผมรู้ว่าพี่กำลังหวาดกลัว แต่โปรดหยุดคิดถึงความกังวลเหล่านั้นเถอะ
ผมจะอยู่ข้างพี่...ได้โปรดเชื่อใจผม”
เขามองเข้าไปในดวงตาของจงแด...
ในนั้นมีไฟลุกโชนและความจริงจังที่แม้แต่ซูโฮก็ไม่อาจจะปฏอเสธได้
ซูโฮอยากจะเชื่อในคำพูดนั้นเหลือเกิน เขาปรารถนา ที่จะเชื่อมันจริงๆ
“ฉัน...”
“ผมชอบพี่...มากๆ
และผมรู้ว่าพี่เองก็ชอบผมเหมือนกัน
ผมไม่อาจจะปล่อยให้เราเป็นอย่างนี้ได้หรอกนะซูโฮ
เชื่อผมสิ -- ผมคือคนที่รักพี่ และผมยืนอยู่ตรงนี้แล้ว...ตรงหน้าพี่”
ซูโฮรู้สึกได้ถึงหัวใจที่กำลังเต้นแรงจนแทบจะหยุดไม่อยู่
รู้สึกว่าความหวาดกลัวในใจได้สลายหายไปในช่วงพริบตา...
ความโดดเดี่ยวที่เคยพบเจอมาแรมปี...มันทำให้หัวใจของเขาอ่อนแอ
และไร้ภูมิต้านทานที่จะหลีกหนีเสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดของหัวใจ
“แล้วนายจะเสียใจ...ที่พูดกับฉันแบบนี้”
ซูโฮกระซิบ...ในน้ำเสียงนั้นแฝงไว้ด้วยความโศกเศร้าบาดขั้วหัวใจ
แต่ซูโฮแพ้แล้ว เขาจะไม่ปฏิเสธมันอีกต่อไป
“ไม่มีทาง”
จงแดส่งยิ้มมาให้เขา...
.
.
.
และนั่นคือรอยยิ้มเดียวกันกับวันแรกที่เราได้พบกัน
**********
ซูโฮไม่สามารถบอกได้หรอกว่าเขามีความสุขแค่ไหน...
ไม่ใช่แค่เพียงการที่เขาได้จงแดมาอยู่ข้างๆ แต่หมายถึงจงแดเกาะติดเขาตลอดเวลา
รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ มุขตลก และเย้าแหย่ ทุกสิ่งทุกอย่างนั้นล้วนแต่ทำให้ซูโฮรู้สึกเป็นสุขไปเสียทุกอย่าง...
จงแดดูเหมือนจะเคารพการตัดสินใจของซูโฮ และไม่เคยขอร้องหรือพูดถึงเกี่ยวกับถุงมือของเขา
ซูโฮรู้สึกขอบคุณอย่างสุดซึ้ง แต่ถึงอย่างนั้นจงแดก็ยังพยายามจะจูบเขาที่แก้มครั้งหนึ่ง
ตอนที่ซูโฮกำลังให้ความสนใจกับลูกหมาตัวเล็กที่กำลังเล่นกับลูกบอลสีเหลืองในสวนสาธารณะ
เขาเกือบจะโดนจงแดหอมแก้มเอาซะแล้ว...
แต่ซูโฮกลับเบี่ยงตัวไปอีกด้านหนึ่งของม้านั่งได้ทัน จนทำเอาจงแดเกือบจะหน้าคะมำ
พวกเขาหัวเราะเกี่ยวกับมันหลังจากนั้น แต่ซูโฮเองก็รู้ดีว่าถึงยังไงก็วางใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่ได้...
“ถอดถุงมือพี่ออกสิ” จงแดพูดขึ้นมาในวันหนึ่ง
“จงแด...ฉันทำไม่ได้”
“ทำไม?” จงแดถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดและดูเคร่งเครียด “ผมต้องการให้พี่บอกผม...ได้โปรดเถอะ”
“ฉันเป็นแผลเป็น”
ซูโฮพูดปด...รู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่ใช่
ไม่ได้มีอะไรเลยที่ผิดปกติเกี่ยวกับผิวหนังของเขา
“อย่าโกหกผมซูโฮ
ผมเห็นจากหน้าต่างที่พี่เปิดทิ้งไว้ข้างนอกนั่นก่อนที่จะเดินเข้ามาในนี้ -- พี่ไม่ได้สวมถุงมือ...”
ซูโฮนิ่งงัน...เขารู้สึกหวาดกลัว
น้ำเสียงของจงแดบอกให้รู้ว่าเขากำลังโกรธและดูสิ้นหวัง
และนั่นทำให้ซูโฮยิ่งรู้สึกแย่ลงไปอีก...
“เฮ้...นายแอบดูพี่อย่างกับพวกโรคจิตแหน่ะ” ซูโฮแสร้งหัวเราะอย่างประหม่า
จงแดสั่นศีรษะ “ผมเพิ่งเดินเข้ามา...และบังเอิญเห็นมัน แต่บางทีมันอาจจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญก็ได้”
ซูโฮหลบสายตาที่มองตรงมาจากจงแด เป็นสายตาลึกซึ้งที่พยายามจะจ้องมองและค้นหาบางอย่างในดวงตาของเขา
ซูโฮไม่สามารถจะหลีกหนีมันได้...ซูโฮแค่เพียงหวังให้มันเป็นความลับที่ถูกลั่นกุญแจเอาไว้ตลอดไป
ปล่อยให้มันจับฝุ่นหนาและไม่ให้ใครเข้าถึงมันได้
หัวใจของซูโฮเริ่มเต้นแรงจนทำให้เขารู้สึกถึงจังหวะการเต้นโหยงเหยงที่ชายโครง เสียงของมันดังพอๆ กับความคิดของเขา
“มันมีบางอย่างที่เอาแต่ทำให้พี่คิดไปเองเกี่ยวกับมันใช่ไหมซูโฮ...มือของพี่น่ะ” จงแดถามอย่างอ่อนโยน
ซูโฮรู้สึกว่าตัวเองดิ้นรนที่จะหายใจ ลมหายใจเสียดแทงทิ่มปอดจนทำให้เจ็บ
ถ้าหากมันเป็นแค่เพียงเรื่องที่เขาคิดไปเอง...ถ้ามันเป็นเพียงแค่นั้นก็คงจะดี
ถ้าเป็นเช่นนั้น ซูโฮก็เคงจะไม่ลังเลใจที่จะเดินเข้าไปกอดจงแดเอาไว้เต็มอ้อมแขน
เขาคงจะมุดหน้าเข้าไปที่อกของอีกคนเพื่อหลบหลีกสายตา และปรารถนาจะให้เสียงนุ่มๆ ของจงแดช่วยให้เขาคลายกังวล
“ไม่เป็นไรซูโฮ...ไม่เป็นไร
ผมคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอกนะที่ผมเห็นมัน
ไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่ผมได้เจอกับพี่...”
จงแดเอื้อมมือขึ้นมาปรารถนาจะสัมผัสที่ใบหน้าของซูโฮ “มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ...ผมคิดว่าผมเกิดมาเพื่อช่วยพี่”
คำพูดหวานหูนั้นทำเอาซูโฮแทบจะหลุดออกจากการควบคุมตัวเองให้หลีกหนีจากมือของจงแดที่ยื่นเข้ามา
มันยากเหลือเกิน...ยากตรงที่ซูโฮเองก็อยากจะทุกอย่างได้ตามใจปรารถนา
อยากจะฝังใบหน้าลงไปกับผิวเนื้ออุ่นๆ ของจงแด ภายในอ้อมแขนองเขา
และปรารถนาจะเชื่อทุกๆ อย่างที่จงแดพูด...ทุกถ้อยคำที่จงแดบอกเขาว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
จงแดเลื่อนมือมาบีบที่แขนของเบาๆ...
“ไม่ต้องกลัวหรอกนะซูโฮ...ผมไม่มีทางปล่อยพี่ไป”
“น..นาย...ไม่ได้หรอก
เราทำอย่างนี้ไม่ได้จงแด เราทำไม่ได้”
“ทำไม?”
น้ำเสียงของจงแดดูสิ้นหวัง มันแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบ
ซูโฮหลบสายตาของจงแดและเขารู้สึกว่าร่างกายของตัวเองกำลังแหลกสลาย...
จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาบอกจงแด? บอกเขาหมดทุกอย่าง...
บอกความจริงเกี่ยวกับผิวหนังของเขา...กับการสัมผัส
บอกเหตุผลว่าทำไมซูโฮถึงไม่ยินยอมให้จงแดแตะต้องด้วยเขา
บอกเขาเกี่ยวกับความตาย...ความตายที่เกิดจากคำสาป จากสัมผัสของเขาเพียงครั้งเดียว
แต่จะเกิดอะไรขึ้นล่ะถ้าเขาบอกจงแดไป...ถ้าเกิดจงแดเกิดเชื่อเขาขึ้นมา
จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาช็อค ถ้าจงแดเกิดรังเกียจซูโฮและปฏิเสธที่จะพบหน้าเขาอีก
จะเกิดอะไรขึ้นถ้าจงแดบอกกับตำรวจว่าซูโฮเป็นฆาตกร?
พวกเขาจะต้องมาที่นี่ พาเขาไปประหาร หรือไม่ก็พาไปทดลองทางวิทยาศาสตร์
ทิ่มแทงใบหน้าเขาด้วยเข็ม ยึดเอาทุกสิ่งทุกอย่างไปจากเขา...
บางทีพวกเขาอาจพยายามจะควบคุมคำสาปของซูโฮที่เป็นเหมือนดั่งอาวุธร้าย
แต่จะเกิดอะไรขึ้นถ้าจงแดไม่เชื่อเขา...
จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาโกรธและหาว่าซูโฮแต่งเรื่องขึ้นมา และจงแดก็จะทิ้งเขาไป
หรือจะเกิดอะไรขึ้นถ้าจงแดเกิดลองสัมผัสเพื่อที่จะพิสูจน์ว่าเรื่องพวกนี้ไม่ใช่เรื่องจริง
จะเกิดอะไรขึ้นถ้าจงแดตาย...ทิ้งซูโฮจากไปและหลงเหลือไว้เพียงหัวใจอันแสนบอบช้ำและเจ็บปวด
แต่ถ้าหากจงแดไม่ตายล่ะ... เขาอาจจะเป็นกรณียกเว้นเหมือนกับพ่อแม่ของเขา
เกิดอะไรขึ้นถ้าซูโฮสามารถสัมผัสเขาโดยไม่ต้องกลัวหรือลังเลเหมือนที่เขาอยากจะทำมานานแล้ว?
จะเกิดอะไรขึ้นถ้าหากการตายทั้งหมดที่ผ่านมาเป็นแค่เรื่องบังเอิญ?
จะเกิดอะไรขึ้นถ้าหากพวกเขาจะสามารถใช้ชีวิตปกติได้อย่างมีความสุข
จะเป็นยังไงถ้าหากพวกเขาจะเดินจับมือกันไปได้จนสุดทางที่พวกเขาจะสามารถเดินได้?
แต่ละเหตุผลที่เขาคิดวนเวียนอยู่ในหัว กับคำว่า “จะเกิดอะไรขึ้นถ้าหาก” ทำให้ซูโฮจมดิ่งลงไปในห้วงของความปรารถนา
ดึงเขาลงไปสู่แต่ละเหตุผลที่เป็นไปได้ ที่เขาไม่แม้แต่จะพิสูจน์ได้ว่าจริงหรือไม่จริง...
ฉันพลันนั้น ซูโฮก็เดินเข้าไปมอบสัมผัสแผ่วเบาที่ริมฝีปากของอีกคนหนึ่ง
จงแดยกมือขึ้นดึงรั้งคอของซูโฮเพื่อดึงให้เขาเขยิบเข้ามาใกล้ขึ้น
จนกระทั่งลมหายใจเริ่มหมดจากปอด...จูบนี้ไม่ได้กลายเป็นจูบสุดท้ายหลังจากที่จงแดผละริมฝีปากออกไป
ซูโฮจมดิ่งเข้าไปในความปรารถนา เขาดึงจงแดเข้ามาและจูบเขาอีกหนหนึ่ง และอีกหนหนึ่ง
ความสิ้นหวังมากมายประดาประดังเขามาหาซูโฮและทำให้เขารู้สึกตื่นตระหนกมากกว่าก่อนหน้า
และมันทำให้ซูโฮหวาดกลัวเกินไปที่จะค้นหาว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปถ้าเขาหยุดมันตอนนี้...
ผิวของจงแดอบอุ่นและนุ่มเนียนเหมือนกับที่ซูโฮจินตนาการไว้
ในไม่ช้าทุกส่วนสัดของผิวเนื้อก็ได้รับการสัมผัสอย่างเต็มรูปแบบ..
ซูโฮรู้สึกได้ถึงเปลวไฟร้อนแรงที่ประทุอยู่ในผิวหนังของเขา...
ภายใต้สัมผัสทุกอย่าง สิ่งเดียวที่เขาจะคิดถึงได้ก็คือจงแดเพียงเท่านั้น...
หลังจากที่ซูโฮถอดถุงมือของเขาออกไป จงแดก็ก้มลงพรมจูบไปตามนิ้วมือของเขา
ก่อนจะไล้ริมฝีปากพรมจูบไปทั่วทั้งตัวอย่างเชื่องช้า...และกลับมาประกบจูบกับริมฝีปากของซูโฮอีกหนหนึ่ง
**********
ซูโฮกอดจงแดไว้แน่น...
นิ้วมือของพวกเขาประสานกันไว้แน่นสนิทและพวกเขาวางมือที่กอบกุมกันเอาไว้บนฟูกนอน
ซูโฮพรบจูบเบาๆ ที่หัวไหล่ของจงแด...คนเป็นน้องเข้าสู่ห้วงนิทราไปเรียบร้อยแล้ว
ซูโฮได้ยินถึงเสียงกรนเบาๆ พร้อมด้วยรอยยิ้มบางๆ ที่ประปรายอยู่บนใบหน้าของคนที่กำลังหลับสนิท
ซูโฮกำลังต่อสู้กับตัวเองเพื่อที่เขาจะสามารถตื่นและมีสติเท่าที่เขายังพอทำได้
ประทับภาพของจงแดเอาไว้ให้นานที่สุด...จดจำทุกรายละเอียดบทเนื้อหนังที่ยังสัมผัสเอาไว้ในห้วงความทรงจำ...
ซูโฮหวาดกลัวเหลือเกิน...
.
.
.
.
และเมื่อซูโฮตื่นขึ้นมา...ผิวหนังของจงแดก็เย็นเฉียบ ไม่มีความอบอุ่นใดๆ หลงเหลืออยู่เลย
- The end -
จบแล้วจริงๆ นะ ...ไม่หลอก T T
Carnival
ความคิดเห็น