ฟ้าหลังฝน[จิรภาค X ปิญชาน์]

สายฝนที่เกาะพราวอยู่หน้ากระจกใส เม็ดเล็กที่ค่อยร่วงหล่นมาเป็นจังหวะจับตาหล่อนได้อย่างดี

ชีวิตที่พบเจอสายฝนโหมกระหน่ำจนถอนรากถอนโคนต้นไม้ใหญ่จนเกลี้ยง ประสาอะไรกับดอกไม้ดอกเล็กอย่างหล่อน..

นัยน์ตาสีดำสนิทเลื่อนขึ้นมองไปยังท้องฟ้า เม็ดฝนที่เคยโหมกระหน่ำหยุดสนิททิ้งไว้เพียงร่องรอยของมัน พื้นดินที่มีแอ่งน้ำเจิ่งนอง เม็ดฝนเล็กๆ ที่เกาะพราวตามใบไม้ กลิ่นของหญ้าหลังฝนตก ริมฝีปากที่เม้มเป็นเส้นตรงค่อยๆ คลายกลายเป็นยิ้มเรียบ เมื่อเธอสังเกตเห็น สีทั้งเจ็ดที่พาดผ่านกลางท้องฟ้า

สายรุ้ง...ฟ้าหลังฝนย่อมสวยงามเสมอ

สายรุ้งของเธอ

จิรภาค....

"อย่าลืมนะว่าความสุขไม่ได้อยู่กับเราไปตลอด"เสียงทุ้มนุ่มคุ้นหูกระซิบข้างหูหล่อน อ้อมแขนที่กอดกระชับแน่นมอบความอบอุ่นให้

"แต่ความทุกข์ก็ไม่ได้อยู่กับเราไปตลอดเหมือนกัน" 

รอยจุมพิตที่บรรจงกดที่หน้าผากเธอบอกว่าไม่ใช่ฝัน

ถึงเป็นฝัน ปิญชาน์ก็ไม่ขอตื่นขึ้นมา

ขออีกนิด เพียงนิดเดียวเท่านั้น 

..................................................

เป็นแนวโรแมนติกดราม่านะคะ 

อยากลองเขียนแนวนี้เหมือนกัน  เรื่องนี้จะเป็นดราม่าเดินครึ่งแต่ก็คงไม่เน้นจนหนักเกินไป

คอมเม้นเป็นกำลังใจและติชมได้ค่ะ