คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Believe
*****แนะนะให้เปิดเพลงฟังตามไปด้วยตามที่แทรกลิงค์ไว้ข้างใต้ค่ะ (ขอบคุณค่ะ)
หายจากอาการนอยด์ อาการงอนกันมาไม่ทันไร ตอนนี้เขากับเพื่อนสนิทก็ต้องมาอยู่ในสภาวะที่ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าอะไรดี......ไม่ได้โกรธ ไม่ได้งอน ไม่ได้นอยด์ ไม่ได้เสียใจ แต่ทั้งสองคนต่างมองหน้ากันไม่รู้จะเริ่มพูดอะไรออกมา
“ขอเข้าไปในห้องหน่อยได้ไหม?” คนที่เป็นแขกขออนุญาตเจ้าของห้อง คนผิวเข้มพยักหน้ารับเปิดประตูอ้ากว้างกว่าเดิม ตาหวานสวยมองไปรอบๆห้องของเพื่อนสนิทผิวเข้ม
“เปนยังไงบ้าง หายนอยด์หรือยังเมิง?”ถามคนที่ยืนอยู่ในห้อง แต่สายตากับมือยังคงมองและเก็บของบางอย่างลงกระเป๋า
“หายแล้ว ขอบใจเมิงมากนะริทที่คอยเป็นกำลังใจให้กุ” ตาคมมองร่างเล็ก เขารู้ว่าวันนี้ริทมาที่นี่ทำไม?
“ก็ดีแล้ว ต่อไปนี้กุไม่อยู่เมิงมีอะไรก็โทรหากุหรือบีบีหากุก้อได้ กุยินดีให้คำปรึกษา เอาล่ะของกุคงมีแค่นี้มั้ง เด๋วกุรีบกลับก่อนนะ ต้องไปเริ่มเก็บของที่คอนโดอีก”
“ริท อย่าเพิ่งไป” โอบกอดร่างเล็กไว้ในอ้อมแขน “เมิงกับกุเหลือเวลากันอีกเท่าไหร่?”
คำถามที่จี้ใจดำคนฟังจนแทบสะอึก ร่างเล็กพยายามเงยหน้าขึ้นแล้วสูดลมหายใจยาวๆช้าๆเข้าไปเพื่อกลั้นไม่ให้น้ำตาที่กำลังจะไหลไหลออกมา
“เมิงอย่าพูดแบบนี้ได้ไหมกัน? กุอุตส่าห์ไม่คิดอะไรแล้ว เมิงจะมาตอกย้ำทำไม?” ทั้งที่กลั้นน้ำตาแต่สุดท้ายก็ไหลท่วมจนได้
“กุไม่ได้จะตอกย้ำ แต่กุแค่อยากมีเวลาอยู่กับเมิงให้มากที่สุดก่อนเมิงจะกลับไปเรียน ริท เมิงรุไหมว่าหลายวันมานี้กุเหนื่อย กุท้อใจ แต่กุก้อมีกำลังใจมีความสุขขึ้นมาอีกครั้งเพราะเมิง กุอยากอยู่กับความสุขของกุให้นานๆเมิงเข้าใจกุไหมริท”
คนตัวเล็กก้มหน้าลงเขาเข้าใจ ไม่ใช่แค่ไอ้กันคนเดียวที่อยากอยู่กับความสุขให้นานที่สุด เขาเองก็อยากอยู่ตรงนี้ดื่มด่ำความสุขที่มีกับมัน
“กันปล่อยกุเหอะ กุต้องกลับไปเก็บของที่คอนโดอีก” แงะมือที่โอบเอวตัวเองออก
คนโดนแกะมือยืนมองหลังของคนที่กำลังเดินออกไปยังประตู ยิ่งออกห่างเขาไปเท่าไหร่มันเหมือนกับเอาหัวใจเขาติดตามไปด้วย
“ริทอย่าเพิ่งไป” เดินไปคว้ามือของอีกคนไว้
ร่างเล็กหันกลับมาแต่ไม่เหนคนผิวเข้มยืนตรงหน้า ก้มหน้าลงมองคนที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขา
“ทำอะไรน่ะกัน?” ถามคนที่คุกเข่าต่อหน้าเขา หน้าคมยกมือเล็กขึ้นแนบกับปากหนาของตัวเองแล้วจุมพิตเบาๆที่นิ้วนางข้างซ้าย
“อีกห้าปีเมิงต้องกลับมาหากุนะริท กลับมาอยู่ข้างๆกุ กลับมาใช้เวลาส่วนที่เหลือหลังจากนั้นกับกุได้ไหม?”
“มันเปนเรื่องของอนาคตกุตอบไม่ได้ว่ะ”
“นั่นไม่ใช่คำตอบที่กุอยากได้ยินนะริท” ขมวดคิ้วเข้ม
“นั่นก็เป็นเรื่องที่กุตอบไม่ได้เหมือนกันว่ะกัน”
มองคนผิวเข้มที่นิ่งเงียบแล้วต้องใจเย็นลง เขารู้ดีว่าคนเอาแต่ใจตรงหน้าต้องการคำพูดหวานๆ ต้องการคำพูดดีๆมาเป็นกำลังใจ แต่ตอนนี้เรื่องทุกอย่างมันไม่สามารถตอบได้จริงๆ
“เอางี้ไหม? ตอนนี้กุตอบเมิงไม่ได้ แต่ถ้าความรุสึกของเมิงกับกุอีกห้าปีให้หลังยังเหมือนเดิม กุจะกลับมาเป็นเพื่อนเมิงอยู่ตรงนี้เหมือนเดิม”
คนผิวเข้มยิ้มกับคำตอบ
“เมิงยังคิดจะกลับมาเป็นเพื่อนกุอีกเหรอริท ถึงเวลานั้นเมิงแต่งงานกับกุเลยดีกว่า”
“แต่งงานบ้าบอดิ พอแล้วกุไปดีกว่า” คนตัวเล็กเตรียมเดินหนี
“ริทเมิงจะกลับพรุ่งนี้ใช่ไหม?เด๋วกุจะเคลียร์งานไปส่ง”
คนตัวเล็กพยักหน้ารับก่อนจะพูดออกมาเศร้าๆ
“เมิงอย่าไปส่งกุดีกว่ากัน กุทนไม่ได้ว่ะถ้าเห็นเมิงยืนอยู่ตรงนั้นแล้วกุต้องจากเมิงไป ไว้กุถึงบ้านแล้วกุค่อยโทรบอกเมิงดีกว่า”
“แต่กุอยากไปส่งเมิง จริงๆ”คนผิวเข้มยังดื้อ
“ถ้าเมิงไปกุจะโกรธเมิง” คนพูดพูดจริงจัง กันมองหน้าคนที่สั่งเขา
“งั้นนี่แปลว่ากุจะได้เจอเมิงครั้งสุดท้าย” คนผิวเข้มพูดแผ่วเบา
“เด๋วก็ได้เจอกันอีกไม่ใช่ครั้งสุดท้ายสักหน่อย”
“แต่ก็อีกนานกว่าจะได้เจอ”อีกคนพยักหน้า
“กุต้องไปแล้วกัน ต้องไปเก็บของอีกเยอะแยะ” คนพูดเดินตรงไปยังประตู
ร่างสูงกว่ารีบรวบร่างบางแล้วโอบไว้แน่น
“กุทำใจไม่ได้ว่ะริท ทั้งที่กุทำใจมาตลอดว่าเมิงต้องไปแต่เอาเข้าจริงกุทนไม่ได้จริงๆว่ะ”
“แล้วเมิงคิดว่ากุทำใจได้เหรอกันที่กุต้องไปน่ะ?”
คำตอบของอีกคนทำให้คนที่ฟังรู้ทันทีว่าคนที่จากไปเพราะรักย่อมเจ็บกว่าคนที่รอเท่าไหร่
จมูกโด่งกดลงกับไหล่เล็ก แม้ไม่ได้หันไปมองแต่เขาก็รู้ว่าคนที่กอดเขาอยู่นี้กำลังรู้สึกยังไง? รอยเปียกชื้นที่ไหล่เขาทำให้รู้ว่าใบหน้าคมกำลังร้องไห้แต่ไม่อยากให้เขาเห็นน้ำตา มือเล็กจับมือคนที่โอบเขาไว้แน่น ใบหน้าหวานพยายามมองไปทางอื่นเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลตามคนที่กอด
“กันเมิงปล่อยเหอะ กุต้องไปแล้วจริงๆ”
คนผิวเข้มยอมทำตามปล่อยคนตรงหน้า ก่อนจะหันหลังให้คนที่กำลังจะไป เขาไม่อยากลาอีกคนด้วยน้ำตาแต่มันก็หยุดไหลไม่ได้
“เมิงไปเหอะริท กุทนไม่ได้ว่ะที่จะเห็นเมิงเดินจากกุไปแล้วพรุ่งนี้กุจะไม่ไปส่งเมิง กุสัญญา” พยายามทำเสียงไม่ให้สั่นมากที่สุด
“อืม กุไปแล้วนะ” คนตัวเล็กตอบรับ
ปัง
สิ้นเสียงประตูปิดคนผิวเข้มทรุดนั่งลงกับพื้น ขาหมดแรงดื้อๆน้ำตาไหลไม่หยุด ถึงตอนนี้เขาไม่อายที่จะร้องไห้ออกมาดังๆ น้ำตาที่ไหลออกมาทางตายังน้อยกว่าหัวใจเขาที่กำลังร้องไห้อยู่ตอนนี้ซะอีก
อีกฝากของประตู คนตัวเล็กยืนพิงประตูเพื่อยันตัวเองไว้ไม่ให้ล้มลง มือเล็กปิดปากตัวเองไม่ให้ส่งเสียงสะอื้นจนคนข้างในห้องได้ยิน ยิ่งได้ยินเสียงอีกคนร้องไห้น้ำตาเขายิ่งไหลเจ็บปวดไม่ต่างกัน
กลับมาที่คอนโด พี่ชายคนสนิทเตรียมเก็บของบางส่วนให้เขาบ้างแล้ว แววตาหยอกล้อที่เคยมีของคนโก้ตอนนี้เศร้าไม่แพ้เขา
“ขอบใจพี่โน่นะที่ช่วยริทเก็บของ”
“ไม่เปนไร พรุ่งนี้เมิงก็กลับแล้วเหรอริท?”
ร่างเล็กพยักหน้า
“เวลาผ่านไปเร็วเนอะ พี่คงเหงาน่าดูไม่มีเมิงอยู่ที่ห้อง”
“ริทก็คงเหงาเหมือนกันไม่มีใครคอยแกล้งริท”
“พรุ่งนี้พี่มีงานไปส่งไม่ได้”
“ไม่เปนไรหรอกพี่โน่ พี่เลือกงานเหอะริทแค่กลับบ้านไม่ต้องส่งหรอก”
คนตาตี่พยักหน้าเข้าใจ
“แล้วไอ้กันล่ะ?จะไปส่งเมิงไหม?”
ร่างเล็กส่ายหน้า
“ริทบอกไม่ให้มันไปส่ง” ตอบพี่ชายแต่แววตาเศร้าเมื่อนึกถึงคนที่เขาเพิ่งจากมาตะกี้นี้
แม้น้องชายเขาจะไม่บอกว่าทำไมไม่ยอมให้อีกคนไปส่งแต่เขาก็พอจะเดาได้ การมองเห็นคนรักจากไปหรือการจากคนรักมันทรมานมากขนาดไหน?
“พี่เข้าใจเอ็งนะริทที่เอ็งไม่อยากให้ไอ้กันมันมาส่ง แต่พี่ก็เข้าใจไอ้กัน พี่คิดถึงเอ็ง กลับไปบ้านที่ขอนแก่นก็ได้เจอ แต่สำหรับไอ้กันถ้าเมิงจะเจอเมิงได้ก็แค่ที่กรุงเทพ จะให้มันทำทีว่าไปเที่ยวขอนแก่นบ่อยๆก็ไม่ได้เพราะมันก็ต้องกลับบ้านมัน”
“ริทรู้พี่โน่ แต่พี่จะให้ริททำยังไง?”
พอโดนถามกลับคนเป็นพี่ก็ไม่รู้จะตอบยังไง? เขาเป็นพี่ของมันทั้งสองคนจะให้เข้าข้างความรู้สึกของใครหนึ่งคนก็ไม่ได้
“ทำตามที่ใจเมิงคิดแล้วกันนะริท พี่ไม่รู้จะตอบยังไงว่ะ?”
มือเรียวลูบหัวคนที่กำลังก้มหน้าร้องไห้ จนเขาอยากจะร้องไห้ตาม
วันนี้เป็นวันที่เขาต้องกลับบ้านเพื่อไปเริ่มดำเนินชีวิตใหม่ ไม่มีวี่แววของใครคนนั้นตามที่มันได้สัญญาไว้ว่าจะไม่มาส่งเขา
ตึ๊ด ตืดดด
เสียงข้อความเข้า คนตัวเล็กรีบกดอ่าน
(ส่งเพลงไปให้ลองฟังดู)
คนตัวเล็กรีบกดโหลดไฟล์ที่อีกคนส่งมา
เสียงคุ้นหูกับกีตาร์ที่คลอเบาๆ
ใครที่เคยสบตา ใครที่ฉันเฝ้ารอ
ที่ทำให้โลกเปลี่ยน ให้ดีได้ทุกวัน
ใครคนที่ฉันนั้นเชื่อเธอทุกสิ่ง
เธอจะเดินกลับมา เพื่อบอกกับฉันว่าไป
ก็จะไม่รั้งเธอ เพราะฉันเข้าใจ และเพราะรักเธอมากกว่านั้น
* จะเชื่อฟัง ไม่ยอม ไม่มองหันไป
ก็จะยอมเข้าใจเธอทั้งน้ำตา
ไม่อาจดึงเธอไว้ เมื่อเธอต้องไปไกลสุดฟ้า
อยากฝืนดวงชะตาแต่เข้าใจ.. (เพราะฉันรักเธอ)
เสียงคนร้องสูง ขึ้นเรื่อยๆ บางช่วงพยายามกลั้นเหมือนไม่ให้สะอื้น ถึงท่อนนี้คนฟังได้แต่เอามือกุมไว้ที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง
ยังจำเส้นแบ่งนั้น ที่ฉันให้สัญญา
จะไม่ข้ามไป จะรอถึงเวลา
ที่เธอพร้อมข้ามอีกครั้ง
ฉันจะทำอย่างไร เมื่อใจมันเริ่มสั่นไหว
ฉันรู้ดีว่าเธอต้องไป ในคราวนี้เป็นครั้งสุดท้าย
อยากกอดเธออีกครั้งแค่ฟังเสียงใจ
แต่ว่าเธอสั่งไว้ไม่ให้หันมา
ไม่อยากเจอวันนี้ที่เราต้องไกลกันสุดฟ้า
แต่ฝืนดวงชะตาไปไม่ได้
“กันทำตามสัญญาแล้ว ริทกลับบ้าน ฮึก…..ดีๆนะ ถึงบ้านแล้วอย่าลืมโทรหากันด้วย” เสียงคนพูดพูดไปสะอื้นไป
“จะห่างกันแค่ไหนกันก็รักริทนะ”
หมดเสียงคนพูด คนที่ฟังกำโทรศัพท์ตัวเองแน่น
“กัน” เรียกชื่อคนที่มีอิทธิพลกับหัวใจเขามากที่สุด พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาแต่ก็ทำไม่ได้
พอกลับมาถึงบ้าน เขาไม่กล้าพอที่จะโทรไปหาคนที่เป็นห่วงเขาตามที่สัญญา ได้แต่มองโทรศัพท์ไปมาเขายังปรับอารมณ์ไม่ทันกลัวฟังเสียงคนที่จะโทรหาแล้วร้องไห้อีก เลยส่งข้อความผ่านทางบีบีแทน
“ถึงบ้านแล้วไม่ต้องเป็นห่วง ขอโทษนะที่ไม่ได้โทรไปตอนนี้ยังไม่พร้อม”
“ไม่เป็นไร กันรอได้”
“ ^_____^”
“ ^___________^”
คนตัวเล็กอมยิ้มกับข้อความที่ถูกส่งมา ตัวไกลกันใช่ว่าใจจะห่างกันซะหน่อย ตอนนี้พวกเขาสองคนแค่กำลัง “เว้นช่องว่างไว้ให้ความคิดถึง” ก็เท่านั้นเอง
“รักกันนะ”
“รักริทเหมือนกัน”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ที่จริงตอนนี้แต่งไว้นานแล้ว แต่แต่งไม่เสร็จพอกลับมาเจอแล้วรู้สึกอยากแต่งต่อให้เสร็จอีกครั้ง แต่งด้วยอาการ แต่งไปเศร้าไปTT^TT ใครที่ไม่รู้จักเพลงที่เอามาลงแนะนำให้ฟังค่ะ ยิ่งฟังแล้วอ่านฟิคไปด้วยจะยิ่งอิน เชื่อเรา
http://www.youtube.com/watch?v=k8Kl0CgjHEo
ความคิดเห็น