ข้ามภพมาพบรัก

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่3 อยู่ด้วยกัน

“ลูกพี่กลับมาแล้ว”เสียงเหล่าคนสนิทต่างพรูกับเข้ามายินดีที่ได้เห็นหน้าชายหนุ่มคมเข้ม

“เออ กูยังไม่ตาย ว่าแต่พวกเราเป็นไงกันบ้าง?”

“ก็เจ็บกันเยอะแหละ ถึงจะโชคดีไม่มีใครตาย แต่ไอ้ยมก็เจ็บมากอยู่” ไอ้ขาวบอกอาการลูกน้องคนสนิทของชายหนุ่มทันที

“กูจะไปดูมัน มันอยู่ที่บ้านหรือ?” ไอ้ขาวพยักหน้า

“ตามกูมานี่” หันไปบอกร่างเล็ก คนฟังพยักหน้าเข้าใจ

“พี่จับไอ้ลูกเจ้าเมืองมาด้วยเหรอ? เอามาเป็นตัวประกันใช่ไหม? ดีเลยฉลาดสมกับเปนลูกพี่จริงๆ” ไอ้ขาวกล่าวชม แต่คนผิวเข้มกลับทำได้แค่ยิ้มบางๆถ้าบอกมันไปว่าไอ้ลูกเจ้าเมืองมันตามกูมาเอง มันจะเชื่อกูไหม?

“เออประมาณนั้น...ตามมานี่” จับแขนเล็กให้เดินตาม

“นี่ๆๆๆ อันนี้เป็นหมู่บ้านนายเหรอ? ฉันเคยเห็นแต่ในหนังในละครเพิ่งได้เข้ามาอยู่ของจริง บรรยากาศขนลุกชะมัด มีผีไหม?”

            คนผิวเข้มชักหน้าหงิก ตั้งแต่เดินทางมาจากป่ายันถึงหมู่บ้าน ไอ้คนที่เขาจับมา(หรือมันตามเขามา)พูดไม่หยุด ไม่มีอาการกลัวหรืออะไรสักนิด แถมแต่ละคำถามก็มีศัพท์ที่เขาไม่เข้าใจอยู่มากโข 

“ที่ในเมืองหมู่บ้านมึงเป็นยังไง?”

“อ๋อ ก็มีรถไฟฟ้าแถมรถติดมากกกกกกก ตึกราบ้านช่องเต็มไปหมด แออัดสุดๆ ธรรมชาติก็ไม่ค่อยมี”

“มึงพูดถึงอะไรอยู่? รถไฟ?”

“นายไม่รู้จักใช่ไหม? ดูจากการแต่งตัวของเราสองคน ท่าทางฉันจะหลงเข้ามายุคอยุธยาเลยไหมนี่?”

“หลงยุค มึงนี่พิลึก”

“จริงๆนะ ฉันไม่ใช่คนยุคนายสักหน่อย” คนผิวเข้มยิ่งมองร่างเล็กระแวง เขากดน้ำจนมันประสาทเสื่อมหรือไง? ไม่สิมันต้องแกล้งให้เขาตายใจแน่ๆ

“กูไม่เชื่อคำพูดมึงหรอก กูรู้รากเหง่าของมึงน่ะดีแต่ใช้คำพูดสวยหรูหลอกคน สุดท้ายก็ทรยศฆ่าได้แม้แต่คนสนิท”

คนโดนว่าทำตาปริบๆ

“ไอ้ยมเป็นไงบ้างอิ่ม?” คนผิวเข้มถามเมียลูกน้องที่นั่งปฐมพยาบาลอยู่ใกล้ๆ

“โดนดาบแทงลึกอยู่เจ้าค่ะ?” หลีกทางให้เด็กหนุ่มขึ้นไปดูอาการสามีใกล้ๆ

“ไอ้ยมทำใจดีๆไว้นะเอ็ง เด๋วเอ็งก็ต้องหาย”

            ริทชะโงกหน้าดูอาการคนเจ็บ ก่อนจะหันมามองสิ่งที่น่าจะเรียกว่ายารักษา บรรดาสมุนไพรกับอะไรสักอย่างที่เขาไม่เคยเห็นวางเกลื่อนกลายอยู่ข้างๆคนเจ็บ

“ช่วยต้มน้ำเกลือ กับขอผ้าขาวสะอาดให้ฉันหน่อยได้ไหม? ฉันจะรักษาแผลให้เขา” อิ่มมองคนแปลกหน้า

“ฉันเป็นหมอ” พอรู้ว่าอีกคนเป็นใคร ร่างบางก็รีบไปทำตามที่อีกคนหนึ่งขอ

.

.

“ถอยออกมา ฉันจะรักษาเขา” บอกชายหนุ่มที่นั่งคิ้วขมวดข้างคนเจ็บ

“มึงเนี่ยนะจะรักษา ไอ้ยมเคยกดมึงจมน้ำนะ?”

“แล้วไง เขาเจ็บอยู่ ฉันเป็นหมอต้องรักษาคนเจ็บสิ” หันไปดุ

            กันมองดูคนตัวเล็กรักษาลูกน้องเขาเงียบๆ เขารู้สึกแปลกใจหลายอย่างเกี่ยวกับคนตรงหน้าอย่างบอกไม่ถูก

“ขอบพระคุณมากเลยค่ะ ขอบพระคุณจริงๆ” อิ่มร้องไห้จับมือของคนช่วยชีวิตสามีตัวเองไว้แน่น

“55555+ ไม่เปนไรครับ ดูแลให้กินยาอีกสักพักคงดีขี้นกว่านี้” ริทกำชับ

“ว๊า มืดสนิทเลยแฮะ ไม่มีไฟฟ้าเลยหรือไง?ไฟไม่มีสักดวง” คนตัวเล็กบ่นพึมพำหลังการรักษาเขาก็ต้องมาเดินตามร่างสูงที่จะพาเขาไปไหนไม่รู้

“นี่บ้านกัน เอ๊ย นายเหรอ?” ถามเมื่อเห็นคนนำหน้าหยุดเดินและกำลังขึ้นบ้าน

“เออ ตามมา”

“หิวอ่ะ?” คำแรกที่ร่างเล็กพูดทันทีที่ได้ขึ้นมาบนบ้าน ร่างคมเข้มมองคนที่เขาเรียกว่าเอามาเป็นตัวประกัน ไอ้ตัวเล็กนี่มันแปลกจริงๆ มือใหญ่ยกสำรับไปตั้งให้ไอ้คนขี้บ่น

“กินซะ”

“เอ่อ ช้อน?” ริทมองสำรับอาหารตรงหน้า อาหารหน้าตาแปลกๆแต่เขาเปนคนอยู่ง่ายน่าจะกินได้ แต่ติดตรงที่ไม่มีอะไรตักเลยแม้แต่นิด

“ที่นี่เขากินมือ ในเมืองพวกผู้ดีมันใช้ช้อนสินะ ที่นี่ไม่มีหรอก?”

พยักหน้าทำความเข้าใจกับคำว่ากินโดยใช้มือ แต่มันจะไปทำได้ไงล่ะ? เขาเรียนเมืองนอกมาตลอดเพิ่งกลับมาเป็นหมอประจำที่เมืองไทย พร้อมกับกันซึ่งมาเปิดร้านดอกไม้  มองคนข้างๆที่กินเอาๆอย่างเอาเป็นเอาตาย เอาวะกินมือคงจะง่ายลองทำดู

..มือขาวใสกดข้าวลงไปแล้วจวักขึ้นมาเหมือนคนข้างๆทำ แต่ข้าวก็หล่นทุกทีก่อนถึงปาก สร้างความหงุดหงิดให้กับคนที่หิวไม่น้อย

            กันมองคนไม่เคยใช้มือแล้วก็ขำ ไอ้หน้าตาน่าเอ็นดูนั่นพอทำอะไรเก้ๆกังๆแบบนี้ยิ่งทำให้รู้สึกเอ็นดูมากขึ้นไปอีก

“นี่ทำแบบนี้ กดข้าวให้เป็นก้อนๆก่อน แล้วค่อยช้อนมันขึ้นมา”สาธิตให้ร่างเล็กดู คนตัวเล็กทำตามก่อนจะยิ้มดีใจที่ตัวเองทำได้แล้ว

“ขอบคุณ”

.....................................................................................................................

“ริทครับ ทำไมไม่นั่งโต๊ะล่ะครับ?”

“กูไม่ชิน บ้านกูเขานั่งกันแบบนี้ แล้วนี่อะไร?” ชี้ไปที่อาหารที่วางตรงหน้า

“สเต็กปลาดอลลี่ของโปรดริทไง?”

“ชื่ออาหารเมืองมึงทำไมแปลกจังวะ?”

กันทำหน้าสลดปนขำ ไม่ชินแฮะกับการที่ร่างเล็กพูดจาแบบนี้

“แล้วนี่เราจะทำยังไงให้ริทคืนร่างเดิมของกันและกันเนี่ย?”

“กูไม่รู้ กูเองก็ใช่อยากติดอยู่ที่นี่ กูจะกลับไปฆ่ามึง”ชี้ที่กัน “และตามล่ามึง”ชี้ที่โตโน่

“งั้นถ้าตอนนี้แปลว่าริทของผมกำลังอยู่ในอันตราย?”

“ก็อาจใช่ เพราะไอ้โจรที่หน้าเหมือนมึงจับตัวกูกับครอบครัวกูอยู่”

            กันหน้าซีด ริทจะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ แต่เขาเชื่อว่าคนที่มีสติและเอาตัวรอดเก่งแบบริทต้องไม่มีใครทำอันตรายแน่นอน

“ไอ้กัน ไอ้ริทมันไม่เปนอะไรหรอกอย่าคิดมาก”

“ครับ กันก็ภาวนาเช่นนั้นเหมือนกัน”

.

.

            ร่างสูงโปร่งมองแหวนแต่งงานของตัวเอง มันจะไปมีความหมายอะไรในเมื่อแหวนคู่กันอีกวงที่เขาให้นางในดวงใจกลับไปกับชายอื่นแล้ว รุจถอดแหวนของตัวเองแล้วโยนทิ้งน้ำไป สายตาคู่สวยมองมันอย่างอาลัย

“ในเมื่อคู่ของเจ้าไม่อยู่เจ้าก็ไปหานายใหม่เถิด”

            โตโน่เดินเล่นตามชายหาด ตอนกลางคืนทะเลแม่งโครตดูน่ากลัว แต่ก็ยังน่ากลัวน้อยกว่าไอ้ริทที่ป่านนี้ยังอาละวาดกับไอ้กันเรื่องที่นอน คิดแล้วก็ขำแทนที่เขาจะกลัวว่าผีเข้าไอ้ริทเขากลับตลกที่ไอ้กันต้องมาโดนไอ้ริทด่ามากกว่า

อยู่กันมา 5 ปี ในที่สุดเมิงก็โดนด่าจนได้ไอ้กัน

            แสงดาวระยิบเต็มท้องฟ้า แม้คืนนี้จะไม่ใช่คืนที่พระจันทร์เต็มดวงแต่ก็ยังพอมีให้เห็นอยู่ แสงจากพระจันทร์นวลทำให้รู้สึกสบายตา

แว๊บ

            คนตาตี่สังเกตเห็นสิ่งของบางอย่างตรงชายหาด แสงมันสะท้อนเข้าตาเขาพอดี ร่างสูงเดินไปหยิบสิ่งนั้นขึ้นมาจากกองทราย

“แหวนของใครวะ?”

ไม่ทันมองคลื่นยักษ์ความสูงเกือบ 2เมตรก็พัดมาพอดี

ตู้มมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!!!!!!

.

.

“แค่กๆๆๆ โหยยยยยยยไอ้คลื่นบ้าแม่งพัดมาไม่ดูกูเลย” โตโน่บ่นอุบ ตาตี่มองไปข้างหน้า เอ๊ะทำไมเมื่อกี้เขาอยู่ชายหาดไม่ใช่หรือไง?

“เจ้าเป็นยังไงบ้าง?” เสียงของใครสักคนทำให้เขาต้องเงยหน้าขึ้นมอง

            ชายร่างสูงโปร่งกับใบหน้าสวยเข้ารูป นี่มันเทวดาป่าววะทำไมมันแต่งตัวแปลกๆ หน้าตาแบบนี้เทวดาแหงมๆเมื่อกี้นี้กูตายหรือไงวะ? คำถามมากมายเกิดขึ้นในใจทันที

“มึงมันไอ้โจรนักต้มตุ๋นนี่?”




+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


กรี๊ดดดดดดดดดมาเจอกันสักที คู่SMของเจ้ หลายคนงงว่าเจ้ทำไมชอบทำร้ายเฮียจัง ตอบเลยว่าเจ้ชอบบบบบบบบบบ55555555+

ปล.เรื่องนี้มีฉากรุนแรง SM อยู่หลายฉาก จะพยายามหาบล็อกไปลงเพื่อป้องกันการโดนแบนให้นะจ๊ะ ยังไม่แน่ใจว่าจะลงบล็อกไหนดี?

อัพทุกวันอย่าเพิ่งเบื่อนะ ช่วงนี้เจ้ว่างแต่หลังจากนี้เมื่อไหร่ไม่รู้งานจะเข้าแระ ต้องรีบอัพก่อน ^^