คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : กำเนิดจากบัวบาน
เหนือโลมนุษย์ 92,000 โยน์
สถานที่แห่สวรร์ั้นาวึส์
พื้นที่ที่เ็มไป้วยวามสวยามสุที่มนุษย์โลธรรมาหนึ่ะนึฝันไ้
่อำเนิเรื่อราวสะเทือนอาาัรอันแสนสุสบ ้วยวามรั
วามศรัทธา วามลุ่มหลที่ไม่สามารถปล่อยวาไ้
วิถีแห่เหุาร์เิึ้นาอบัวอหนึ่ในสระนันทาโบรี สวนนันทวัน ึ่เป็นวันแรที่้นปาริาอออบานสะพรั่ส่ลิ่นหอมยวนใทั่วทั้ั้นฟ้า
พระแม่สุรปรมี
เทพผู้ทรเมาาสวรร์ั้นุสิ สวมอาภร์สีทอเ้มประับ้วยอัมีรัสแส
รัศมีรอบายเรือรอสีเหลืออำพัน พร้อมบริวารำนวน 3,000 อ์
ร่ายบวนมานมัสารพระเษแ้วุฬามีเีย์ สวรร์ั้นาวึส์ เ่นที่ระทำมาลอทุ
100 ปี
้วยานาารบำเพ็เพียรรับรู้ถึรรมที่ะบัเิ
พระแม่ึผ่านมาหยุที่สระนันทาโบรี ทอสายาอ่อนโยนไปที่อบัวหลวสีมพูอ่อนทว่าลายโปร่แส
ูอสวยที่ใลาสระ ผลิบาน้า ๆ ส่ลิ่นหอมฟุ้ผสมลิ่นหอมยวนใอ้นปาริา
ทำให้ิอผู้ไม่ั้มั่นในสมาธิเิอาารหวั่นไหวและเผลอไผลไปับมโนรัวน
แ่ับพระแม่ผู้ทรั้มั่นอยู่ในศีลธรรมเพื่อบรรลุนิพพานย่อมไม่มีผลใใ
พระแม่เอื้อนทิพยวาาโยยัมีรอยแย้มแห่วามเมาายอยู่ทั่วทั้สรรพา์าย
“เ้าุิที่แห่นี้ไ้้วยเหุแห่ารั้มั่นทำวามี้วยใื่อบริสุทธิ์
ยามเิเป็นมนุษย์เ้าพยายามำรนในวามีอย่าไม่ย่อท้อ
แ่ผลแห่อุศลรรมในอีหาไ้หัลบลบันับุศลรรมไม่
เพียแ่ะบรรเทาไปเท่านั้น
ถึแม้นเ้าะั้ิำหนให้ทุภพาิยึมั่นในศีลธรรมและบำเพ็นให้ถึนิพพาน
แ่แห่รรมนั้นหลีหนีไม่พ้น ้วยระแสแห่บุึนำเรามาพบัน
้าหวัให้เ้าศรัทธาในุศลรรมและหลุพ้นในที่สุ”
สิ้นทิพยวาาอพระแม่
อบัวนั้น็ผลิบานเ็มที่ บัเิมีแสสว่าเรือรอสีมพูอ่อนโปร่แส
แสนั้นรายล้อมรอบร่าเ็สาวเทียบเท่ามนุษย์โลวัยสิบห้า
รูปร่าอรรเปลือยเปล่าายัทารในรรภ์มารา่อย ๆ
ลอยึ้นาใลาอบัวสู่อาาศ้านบน ผิวายเนียนละเอียาวผ่อผุผาเลี้ยเลา
ผมสีำสนิทสลวยทิ้ัวยาวระเสรอบัว หิสาว่อย ๆ
ลืมาและเยหน้าึ้นล้ายนละเมออยู่ในห้วแห่วามฝัน วาสีนิลไล้มาหยุที่พระแม่
ลิ่นหอมอ่อน ๆ วนฝันาายเธอแผ่ระายลบลิ่นรัวนใเมื่อรู่สนิท
พระแม่ผายมือ้าวาไป้าัว้า
ๆ อาภร์สีาวเหลือบมพูอ่อนให้วามรู้สึนุ่มนวล็ไหลมาพันห่อร่า
บัเิเป็นผ้านุ่าผ้าไหมเนื้ออ่อนไล่โทนสีาาวนวลไปมพูอ่อนลอายผ้าับีบแบบหาไหลทิ้ัวรุยราย
าอ้วยผ้าแถบสีนวลมพู ผมเล้ามวยทรหม้อาลสวมมวย้วยเี้ยวเปลวาผลึใสแ่้วยไ่มุ
ทัรรเียร ำไล้ายวาทำาทอำและเพรนิลินา
“่อแ่นี้ไป
เ้าื่อว่าปัทมสุา บุรสาวอบัวหลวแห่สวนนันทวัน นับาวันนี้เ้ามาอยู่ในวามูแลอ้าเถอะนะ”
พระแม่สุรปรมีสะบัมือวาอีรั้
ร่าปัทมสุาเลื่อนฝ่าไอเย็นาสระนันทาโบรีและลิ่นหอมทั้มวลมาหยุรหน้าพระแม่
ร่าเธอยอบลในท่าหมอบราบแล้วเยหน้าเพื่อรับารเิมหน้าผาาพระแม่
เป็นเรื่อหมายแสถึารเป็นนาฟ้าในปรออพระแม่
พระแม่ลูบไรผมเหนือหน้าผาเธออีรั้
แย้มสรวลเล็น้อย สอนัยน์เนรายวามเมายิ่
“้วย้าอยู่ั้นที่สูว่าเ้า
ปัทมสุา เ้าไม่สามารถิาม้าไปยัุสิธานีไ้
เ้าเรียนรู้าเนรอัมพรที่าวึส์นี้
ทุร้อยปี้าะมานมัสารพระเษแ้วุฬามีเีย์ และะมาเยี่ยมเ้า รัษาิให้รามำั้มั่นในอีาิอเ้าเถิ”
สิ้นำพระแม่
วัแห่ิอปัทมสุา็ายที่ลาหน้าผา นาไ้สิและ้มราบพระแม่
ราสามเปลวสียทอำเปลวปราที่เหนือระหว่าิ้วเธอ
ึ่นาฟ้าและเทวาในปรออพระแม่ทุอ์ะมีสัลัษ์นี้ ุเียวัน
ทันทีที่ราสามเปลวปราึ้น
ลิ่นหอมรุใาายปัทมสุา็่อย ๆ เลือนหายไป
เหลือเพียลิ่นหอมื่นออปาริา
“เป็นพระรุา
ปัทมสุาะั้มั่นในสัะวาาเิมนั้น” เสียัวานใสัระัแ้วอปัทมสุาเปล่ออมา
ะที่ยัอยู่ท่าหมอบราบ
“เนรอัมพร
้าฝาเ้าูแลปัทมสุา้วย ้าหวัให้นามีิที่เ้มแ็และใฝ่ในทาบุ”
พระแม่เอ่ยับเทพธิาอ์ที่นั่พับเพียบ้าที่ประทับนามเนรอัมพร
รูปร่าสวยามล้ายมนุษย์โลวัยยี่สิบนาสวมอาภร์สีฟ้าอ่อนลอผืน
เรื่อประับทำาทอำแ่้วยนนารเว
“เ้า่ะพระแม่”
พระแม่แย้มสรวลเล็น้อย
“สมวรแ่เวลา
เห็นที้าะ้อไปแล้ว อให้บุรัษาพวเ้าเถิ”
เนรอัมพรพร้อมบริวารในเาวึส์น้อมายมอบราบพระแม่เพื่อราบลา บวนเินทาาสวรร์ั้นุสิอพระแม่ลอยเลื่อนเลื่อนไปยัฟาฟ้า้า
ๆ ไลออไปนสุสายา
เนรอัมพรเยหน้าแล้วลุยืน
่อนะหันไปอนุาให้บริวารทั้หลายลุยืนเพื่อลับวิมานอน
ปัทมสุาเยหน้าึ้นยันายนั่พับเพียบ่อหน้าเนรอัมพร
“ปัทมสุา
เ้าะมีวิมานอนอยู่ที่อบัวหลว
ไม่ว่าอบัวหลวอใ็เป็นวิมานอเ้าไ้ทั้นั้น
เพราะบุุศลอเ้าในอีาิหมั่นทำบุ้วยารถวายอบัวหลวเพื่อบูาพระรันรัยนั้นเอ
แ่ปัุบันนี้เ้ายัมีวิที่อ่อนแอและำลับุ็ยัมาไม่ถึ
ยาที่ะสร้าและอาศัยอยู่ในวิมานอน อีทั้
ยั้อเรียนรู้เรื่อราวอีมา
เ่นนั้นเ้ามาอาศัยวิมานอ้าเพื่อฝึฝนิและรออยำลับุอเ้า่อนเถิ”
“อบพระุเทพธิาเนรอัมพรเ้า่ะ”
ปัทมสุา้มราบเนรสุา
“่อแ่นี้็เรียว่าพี่เนรอัมพรเถิ
พี่เอ็ะเรียเ้าว่าน้อปัทมสุา ีหรือไม่”
เนรอัมพรล่าว้วยน้ำเสียใสุารเว
“ลุึ้นเถอะ
น้อปัทมสุา”
“เ้า่ะพี่เนรอัมพร”
“ามพี่มาเถิ”
เนรอัมพรผายมือไปรับปัทมสุา ปัทมสุาส่มือไปยัมือเนรอัมพร
ไม่นาน็รู้สึเหมือนมี้อนเมบา ๆ ้อนร่าทั้สอพาลอยไปยัวิมารอเนรอัมพร
ความคิดเห็น