เหงา...เหงา...เหงา...เหงา...และเหงาอ่ะ...
ตอนนี้ก็ยังรู้สึกเหมือนเดินอยู่คนเดียว
ทั้งที่มีผู้คนอยู่รอบกาย
แต่...ไม่มีใครเข้าถึงจิตใจของเราเลยสักคน...
จะมีใครเข้าใจสักคนไหมนะ...
จะมีใคร...พอจะเปิดหัวใจที่อ้างว้างดวงนี้ได้บ้างนะ...
ก็แค่อยากมีใครสักคน... ไม่ต้องเป็นคนรัก ไม่ต้องเป็นแฟน ขอแค่เพื่อนนี่แหละ...
หมอกมองโลกด้วยหัวใจที่เย็นชามานานแสนนาน
เฝ้ามองคนอื่นสนุกสนานเฮฮาโดยไม่เคยเข้าไปมีส่วนร่วม
โลกของคนอื่นเป็นสีสันสดใส ในขณะที่โลกของหมอกเป็นสีเทาทึม ๆ และหนาวเย็น
กี่ครั้งแล้วที่ต้องร้องไห้คนเดียวโดยที่คนอื่นไม่เข้าใจว่า...ร้องไห้ไปทำไม
เราปิดหัวใจ... พยายามสร้างโลกของตัวเอง...
คิดว่าทำอย่างนี้แล้วจะดีขึ้น แต่สุดท้าย...
ก็ยังเหงาอยู่ดี...
มีคนเคยถามว่า...ทำไมชอบจับคู่ผู้หญิงร่าเริงกับผู้ชายเย็นชา อย่างฮิบาริกับฮารุเงี้ย เส็ตโชมารูกับรินเงี้ย อัลบาฟิก้ากับอากาซ่าเงี้ย ฮาจิเมะกับจิซึรุเงี้ย...
ก็เพราะ...คนที่โดดเดี่ยว และหัวใจหนาวเหน็บเหมือนอยู่ในฤดูหนาวตลอดเวลาอย่างหมอกน่ะ...อยากจะเจอแสงสว่างและความอบอุ่นบ้างนี่นา...
ความอบอุ่น...จากคนที่มีความรักอยู่ในตัวอย่างล้นปรี่...
โลกในนิยายน่ะ...ต่อให้สร้างตัวเอกให้โดดเดี่ยวและหัวใจเหน็บหนาวแค่ไหน สุดท้าย...หมอกก็จะมอบความสุขที่สว่างสดใสเหมือนแสงอาทิตย์อุ่น ๆ ให้
ส่วนในโลกแห่งความเป็นจริงน่ะ...
คนที่หัวใจอยู่ในฤดูหนาว ก็ยังคงอยู่ในฤดูหนาวต่อไป...
ก็แค่...อยากเห็นฤดูใบไม้ผลิสักครั้ง...
ฤดูใบไม้ผลิที่อบอุ่น สบายใจ ทำให้เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว...
อยากเห็นจริง ๆ...
ฤดูใบไม้ผลิที่อบอุ่น สบายใจ ทำให้เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว...
อยากเห็นจริง ๆ...
ความคิดเห็น