คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 3 บลู........... 100%
ณ ตึกอะคาซึกิ วันจันทร์ เวลา 06.35 น.
“ฮ้าว………………เพลียจังเลย…-0-”
ซากุระบิดขี้เกียจขยี้ตา ในสภาพผมยุ่งๆ หลับตา และลุกขึ้นจะไปประตูห้องน้ำข้างๆตู้เสื้อผ้าของใครบางคน เพื่อจะไปแปรงฟัน
“เฮ้อ…ขี้เกียจลืมตา เดี๋ยวต้องแสบตาแน่ๆ”ซากุระลูบคลำหาแปรงและยาสีฟันบนอ่างล้างหน้า(เอ่อ ดูหล่อนทำ-*-)
คร่อกๆๆ…(เสียงซากุระแปลงฟัน)
“=w=……อาอี๋อันอ่ออิ้นเองออ….เอ็นอากอีออบอ่ะ”ซากุระ(ยาสีฟันรสมิ้นเหรอ เย็นปากดีชอบอ่ะ )
ฉี่………………………………………….
อาเร๊ะ!....เสียงอะไรหว่า….ช่างเถอะคิดไปเอง มั้ง
ถุ้ย!............(เซ็นเซอร์หน่อยไรท์! ซากุระหมดความกุลสตรี=[]= - คนอ่าน )(อ๊ะไร๊แค่บ้วนปาก - -+ - ไรท์)
“ฮ้าล้างหน้า ตาสว่างซะที...^^”ซากุระเอาผ้าที่อยู่ข้างๆอ่างมาเช็ดหน้าและหันไปทางขวาไปทางอ่างแต่ว่า….
ฉี่…………………………………
เอ๊ะ? ได้ยินตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว-*-…….
ซากุระสงสัยตัดสินใจจะหันไปหาต้นเสียงเมื่อกี้นี้
ขวับบบบ!!
เฮือกกกกก!!o[ ]O
“หาววววว…..พี่ชายซาโซริจะใช้ส้วมหรอ? แปปนะขอเยี่ยวก่อน…อืม…-0-”
“กะๆๆๆ….o[ ]O”ซากุระชี้
“กะๆๆๆ…อะไรพี่ชาย ทำเป็นพูดตะกุกตะกักเหมือนยัยซ-....”
แล้วเจ้าของที่ทำเสียง ‘ฉี่….’ เมื่อกี้นี้ ก็หันไปสบตาเจอซากุระที่กำลังชี้ตัวเองอยู่
o[ ]O+---------------O_o
3…..
2…
1..
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!/เฮ้ยยยยยยยยยยย!!!!!!!”
1 ชม. ต่อมา
ขณะนี้ ทุกคน ทยอยกันมาอยู่ห้องรับแขกในเครื่องแบบชุดนร.(ยกเว้นไอพวกอยู่โรงบาล) เพื่อมากินข้าวโดยฝีมือ ของโคนันที่กำลังผัด ฉ่า โฉ่ง เฉ่ง ในห้องครัว....
“เออ….ว่าแต่ เมื่อกี้ตอนเช้าได้ยินเสียง ร้องแกแล้วยัยหนูด้วย เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”อิทาจิถามเดอิดาระที่ กำลังมัดผม ถึงกับสะดุ้งเลยทีเดียว
“เออ นั่นสิวะ!....รู้ไหมว่า ฉันตกใจตื่น หน้าทิ่มลงพื้นเลย แล้ว ”ฮิดันเข้ามามีส่วนร่วมในการสนทนาด้วย ทำเอาเดอิดาระ เหวอเข้าไปใหญ่
“เออ!...ว่าแต่ ยัยหนูยังไม่ลงมาเลย ยังแต่งตัวไม่เสร็จหรอ? ”
“เอ่อ…..อืม..มันก็มีเรื่องนิดกนิอยน่ะ วะฮ่าๆๆๆ อืม!”
ตุ้บ…….!
“เฮ้เสียงอะไรหว่า….”อิทาจิถามหาต้นเสียงเมื่อกี้นี้
“ฉันว่าน่าจะมาจากห้องเดอิดาระนะ”ฮิดันว่า พลางเอาสเปรย์ฉีดผมและหวีขึ้น
“งะ......งั้นชั้นไปดูละกันนะ! อืม ”เดอิดาระเหงื่อตก ลุกออกจากโซฟา แล้วรีบบึ่งไปห้องตัวเอง
แอ๊ดด….
“เฮ้เกิดอะไรขึ้นหน่ะ!.........เฮ้ย?!”
เดอิดาระวิ่งไปหา ซากุระที่อยู่ในชุด นร. เรียบร้อยแต่สลบลงพื้นตรงข้างๆกระจก
“อา………@_@”ซากุระ
“เฮ้ย… เป็นไร….อืม!”เดอิดาระพยุงตัวซากุระนอนลงบนเตียงและจับแขนซากุระ
“เหวอ ตัวร้อนจี๋เลย! เธอไปทำอะไรมาเนี่ย อืม!!!”เดอิดาระถามแต่รู่สึกว่าซากุระ จะไม่มีสามธิฟังเลย
“แน่นจัง…..อยากจะอ้วกกก……”ซากุระ เหงื่อไหลมากขึ้น
“แน่นหรอ….รึว่า!!”เดอิดาระ ยกตัวซากุระขึ้นแล้วปลดกระดุมเสื้อ 2-3 เม็ดออกให้เห็น.....
“เฮ้ย?! ยัยบ้า!...ใส่ชุดรัดรูปแน่นแบบนี้ มันก็หายใจไม่ออกน่ะสิ! อืม!!”
เดอิดาระ แก้เชือกข้างหลังเสื้อรัดรูปให้หลวมขึ้นหน่อยนึง ทำให้ซากุระพอมีสติกลับมาแล้วพูดขึ้นมาว่า
“ก็ ฉันไม่เคยใส่นี่นา…เลยกะไม่ถูกว่าต้องใส่ประมาณยังไง”
“ใส่ประมาณนี้แหละ….ที่ฉันแก้ใหม่ไม่ต้องเอารัด ขนาดหายใจไม่ออกหรอกอืม!...”
เดอิดาระติดกระดุมเสื้อซากุระและติดโบว์เหมือนเดิมแล้วพยุงซากุระออกจากห้องแล้วพูดต่อว่า
“แล้ว นายรู้ได้ไงว่าต้องใส่ประมาณนี้?”ซากุระ
เดอิดาระหยุดชะงักขึ้น….แล้วพูดต่อว่า
“เอ่อ…อย่ารู้เลย มันเป็นอดีตที่ไม่ดีของฉันน่ะ อืม..= =;;”
ต่อมา…..
“อรุณสวัสดิ์ คร้าบบบบบบบ ทุกคน^O^”
โทบิที่ลัลลา มาเมื่อกี้นี้ มานั่นโต๊ะกินข้าว พร้อมกับคิซาเมะ แต่รู้สึกว่าจะไม่มีใครสนใจโทบิและคิซาเมะเลย…
“เฮ้!....วันนี้ของโปรดมาเลยว่ะ!!!!”
ฮิดันมองจานอาหารที่มี หมูทงคัชสึและข้างๆมีมันฝรั่งและสลัดผัก ข้าว และน้ำส้ม ฮิดันไม่รีรอใคร เขมือบเป็นคนแรกเลย
“หึหึหึๆ บอกแล้วไงล่ะว่าอย่าดูถูกภรรยาในอนาคตของฉัน=U=+”
เพนภาคภูมิใจแอบเหล่มองโคนัน แล้วลงมือทาน ทำเอาโคนันเขิน จนตกหลังเพนแถบสำลักข้าว
พลั่ววว!!!!
“แหม!....เพนเนี่ยละก็..ปากหวานจริงๆ>///<”โคนัน
“อ๋อ…จ้ะ..”เพนยิ้มหวานต่อ
บรรยกาศอะไรเนี่ย….หยะแหยงชะมัด!=A=
ซากุระบ่นในใจแล้วเขี่ยผักออก ทำเอาอิทาจิที่นั่งข้างๆเห็นต้อง คิ้วขมวดเล็กน้อย
“นี่เธอ…กินผักหน่อยสิ”อิทาจิตักผักใส่จานซากุระเหมือนเดิม
“ไม่เอา!....ฉันเกลียดผัก”ซากุระเขี่ยผักออกที่เดิม
“กินหน่อยน่า เดี๋ยวก็ไม่โตหรอก..!”อิทาจิตักกลับคืนต่อ
“บอกว่าไม่เอาไง!...”ซากุระเขี่ยผักกลับคืน
“กินแต่เนื้อ เธอเป็นทีเร็กซ์กลับมาชาติเกิดรึไง?”
ตักกลับ….
“นายว่าฉันเป็นพวกกินเนื้อเหรอ?แล้วนายเป็นสัตว์กินพืชรึไง?ไม่ค่อยทานเนื้อหมูเลย ”เขี่ยคืน
“ฉันก็กิน แต่ฉันบริโภคเป็นสัดส่วนพอดีกัน…”
ตักกลับ!
เขี่ยคืน!
ตักกลับ!
เขี่ยคืน!
ตักกลับ!
เขี่ยคืน!
ตักกลับ!
เขี่ยคืน!
ตักกลับ!
เขี่ยคืน!
ตักกลับ!
เขี่ยคืน!
ตักกลับ!
เขี่ยคืน!
ตักกลับ!
เขี่ยคืน!
ขวับบบบ!!!
…………………………………………….
…………………………………………….
“อาวไม่เขี่ยคืนแล้วหรอ? อืม..-(o)-”
เดอิดาระที่กินอยู่ถาม เพราะ ไอสองคนนี้ที่ตักกลับไปมาเมื่อกี้ เงียบกริบเพราะว่า….
“อาหารในจานหายไปไหน =[ ]=!?”อิทาจิ/ซากุระ ร้องพร้อมกัน แล้วมองหน้าเขม็งทุกคน
= =^^<<<<<<<<<<เพน(ตรูไม่เกี่ยวนะ – เพน)
=o=<<<<<<<<<<โคนัน(ฉันไม่ได้เหน็บของพวกเธอเลย! – โคนัน)
=(o)=<<<<<<<เดอิดาระ(กินอยู่ไม่ได้สนใจอาหารในจากพวกเธอเลย – เดอิดาระ)
T^T<<<<<<คิซาเมะ(อย่าทำสีหน้าแบบนั้นสิ!! – คิซาเมะ)
“เอิ๊ก……..อร่อยจัง.-w-”
ขวับบบ!!_ _ - -+
ทั้งสองคนมองไปหาต้นเสียงเมื่อกี้นี้คือ!!!!
“โทบิ!!!!”อิทาจิ
“ฮิดัน!!!”ซากุระ
“เอิ๊กๆ……อาว โทษที พอดีหิวมากเลยเก็นพวกเธอ 2 ไม่กินกัน…”ฮิดัน
“ผมก็เลยกินแทนยังไงล่ะครับ^3^เอิ๊ก……”
แล้วโทบิ ก็เรอใส่อิทาจิทำเอาอิทาจิอยากชกหน้าให้เกรียนแตกยังไงอย่างงั้น
แปะๆ!!!...
“เอาล่ะ! หมดเวลาๆ ตอนนี้ก็จะ 8 โมง แล้วเดี๋ยวต้องปฐมนิเทศ เทอมใหม่อีก เตรียมตัวกันได้แล้ว!...”เพนตบมือเรียกความสนใจเหล่าสภานร.ที่เหลืออยู่
“อ่าวแล้ว ซาโซริ คาคุซึ เซ็ทซึ ล่ะเพน?”โคนันถาม
“อ๋อ เจ้าสามคนนั้นเหรอ? ไม่ต้องกังวลหรอก พวกมันมาแน่นอน”เพน
“หัวหน้า ผมไม่ไปได้ไหมครับ ผมขี้เกียจยืนเดี๋ยวเป็นเน็บT^T”โทบิ
“แกไม่ไป งั้นฉันไล่แกออกจากสภานร. - -+”เพนขู่
“หง่ะ?! TOT”โทบิ
“แล้วฉันล่ะ?!”ซากุระชี้ตัวเอง
“เธอหน่ะเหรอ….อืม….ไม่ต้องไปประชุมหรอก เดี๋ยวจะมีปัญหาเรื่องหลงทางอีกอยู่ในข้างในนี้ก่อนละกันเดี๋ยวเสร็จแล้ว เดี๋ยวฉันส่งใครซักคนมารับเธอละกัน…”เพน
“อ่อ…อืม..”ซากุระ
อ๋อ!....และอีกอย่าง…”เพนหันหลังกลับมาคุยซากุระ
“ซากุระตอนนี้ที่พักเธอต้องนอนที่นี่ไปก่อนนะ และก็เวลาออกไปอยู่ข้างนอกหน่ะต้องเรียกพวกฉันว่ารุ่นพี่นะ เพราะมันจะดูไม่งามต่อคนอื่น ที่เห็นเด็กผู้หญิงอยางเธอเรียกพวกเราไม่มีหางเสียง”เพนจ้องตาเขม็งใส่ซากุระ
“เอาน่า เพนอย่าจริงจังเกินไป แล้วเวลาอยู่ในหอเรียกเราชื่อห้วนๆก็ได้จ้า^^”โคนันเสริม
“อ๋อ ค่ะ….”ซากุระ
“เอาล่ะ ทุกคนได้เวลาแล้วเตรียมต้อนรับรุ่นน้องกันเถอะ…”เพนออกคำสั่ง
“เห!....ขี้เกียจหว่ะ!...”ฮิดันโต้เถียง
“หุบปาก…และตามข้าพเจ้ามา”เพน
ปึง!!!
และประตูที่ทุกคนออกกันปิดหมด เหลือแต่เฟอร์นิเจอร์ ตุ๊กตาหมีตัวหนึ่งในโซฟาและเด็กหญิงคนหนึ่งที่มี ชื่อว่า ซากุระ เธอกอดตุ๊กตาไว้แน่นแล้วพูดประโยคสุดท้ายก่อนที่ห้องจะเงียบเป็นเป่าสาก
“น่าเบื่อจังเลยเนอะ….เนีย…..”
1 ชม.ครึ่ง ผ่านไป อย่างกับลมตด.....(เฮ้ย!?)
Sakura say
“ฮึ่ม! เมื่อไหร่จะประชุมเสร็จซะทีเนี่ย?! -*-”ฉันที่กำลังอารมณ์เสียอยู่ตอนนี้ กำลังนั่งเตะโซฟาไปมาและกอดตุ๊กตาหมีตัวโปรดของฉัน พลางบ่นไปมา
“แย่ชะมัดเลย! .ให้รอแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่กันนะ! ว่าที่ประธานอะไร เฮงซวย!><*”
อยากกัดหัว ไอหน้าพรุนจะตายชัก!!!....แต่ ช่างเหอะ…ทำไปเท่านั้นแหละ ไปสูดอากาศข้างนอกดีกว่า
ขวับบบบบบบ!!!= =
= = ขวับบบบบบบ!!!
ว่าแต่ ประตูทางออกอยู่ทางไหนเนี่ย?! โอ้ย!!! เมื่อวานฉันโดนจับมาก็อยู่ในนี้ไม่ได้ออกไปไหนเลย น่าจะถามคนในนี้ซะหน่อยฉันเนี่ยมันซื่อบื้อจริงๆเลย บ้าๆๆๆๆ>O<
‘เฮ้เร็วเข้า! จะสายแล้วนะ!!!’
อาเร๊ะ!.....= =
ฉันใช้ประสาทหู ฟังเสียงคนพูดเมื่อกี้นี้เผื่อ อาจจะหาช่องลมทางหน้าต่างหรือประตู..
‘เออ! แปปดิวะน่ารำคาญจริงๆเลย..’
…..อาได้ยินชัดขึ้น!*0* แสดงว่าประตูต้องอยู่แถวนี้แน่ๆเลย ฉันเลยเริ่มคลานไปเรื่อยๆจนไปจับเจอ อะไรที่เป็นลูกบิดเข้า…
แอ็ด……!!
เย้!....ฉันได้ออกจากจากตึกซะ-
“อาเร๊ะ?...”
ฉันสอดส่องหาที่เดินลงบันไดลงชั้นล่าง ทั่วพื้นที่ ที่ฉันยืนอยู่แต่ว่า มีแต่! ราวจับ ระเบียง กับประตูเข้าตึก
“นี่มันบ้าอะไรเนี่ย!?=[]= ” ตอนนี้ฉันประสาทเสียกับการออกจากตึกนี้มากๆเลยนะ!
“นี่ ฉันบอกให้เร็วๆหน่อยดิ! ชิกามารุ”
“หา….เสียงใครเนี่ย= =”ซากุระ
ฉันจับราวแล้วสอดส่องดูด้านล่าง ที่เห็นเด็กผู้ชายสองคนที่กำลังวิ่งเชื่อยๆตรงที่น่าจะเป็นสวนมั้งเห็นมีต้นไม้ดอกไม้เต็มไปหมด เดินทางผ่านลัดจะไปทางที่น่าจะเป็นตึกเรียนมั้ง..เห็นข้างบนมีหอระฆังด้วยเนี่ย…..
“เออ นี่เร็วสุดสำหรับฉันตอนนี้แล้วล่ะ…นารูโตะ”ชิกามารุ
“เร็ว ห่าเหวอะไรล่ะวิ่งเชื่อยๆ แบบนี้เหมือนโจจิชัดเลย=o=*”นารูโตะ
หืม….ผู้ชายผมสีดำที่มัดผมเหมือนใบสัปปะรด ส่วนอีกคนที่ผมทองหน้าเป็นหนวดเส้นดำเส้นเล็กๆชื่อนารูโตะ สินะ เอาล่ะฉันจำคนในโรงเรียนได้แล้วตั้ง 2 คน^^ แอบฟังต่อดีกว่า(อุ้ย!งานอดิเรกดีจริงๆ- ไรท์/บ้า!ฉันไม่ได้นิสัยอย่างนั้นซะหน่อย!- -**- ซากุ )
“นายกลัว โดนพี่นายทำโทษล่ะสิไม่ว่า! ฮ้าววว!-0-”ชิกามารุหาว จนแมลง 30 ตัวเข้าไปในปากได้เลยนะนั่น!!O{ }o
“เออ! ก็ใช่น่ะสิวะ เมื่อวานนี้ อยู่ๆพี่ฉันอารมณ์เสียที่ต้องไปโรงเรียนก่อนเปิดเทอม เห็นว่าต้องไป รับเด็กใหม่ที่ พิเศษสุดๆเลยอ่ะ =o=!”นารูโตะ
เอ๊ะ!....เด็กใหม่เหรอ? เป็นชั้นนั้นเหรอ??? ไม่จริงม้างงงงงง แล้วพี่ของเจ้านารูโตะนี่มันใครละนั่น?!(เออซื่อเข้าไป- -)
“เอ่อ แล้วนี่กี่โมงแล้วเนี่ย…”
ฉันเลิกสนใจเจ้า 2 คนนั้น แล้วเอาล็อคเก็ตรูปสี่เหลี่ยมทองที่สวมใส่ตรงคอออก แล้วเปิดออกมา ด้านขวาเป็นนาฬิกาที่มีเข็มนาฬิกา 3 เข็ม ที่ไม่มีวันหยุดหมุน กับตัวเลข 1-12 ตัว แล้วด้านขวา เป็นรูปภาพชั้นตอนเด็กๆและกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ ยิ้มบนหน้ากล้องด้วยกัน
“จนตอนนั้นก็ 6 ปีแล้วสิมั้งนะ…..”
ฉันยิ้ม และกำล็อคเก็ตไว้ในกำมือแล้วประสานกับมืออีกข้างไว้ในหัวใจ เพราะ เมื่อ 6 ปีที่แล้วฉันสัญญาไว้กับเด็กผู้ชายคนนั้น- อุ๊บ!!! ไม่ได้ๆอย่าบอกดีกว่า ไม่งั้นเดี๋ยวเรื่องนี้จะไม่สนุกก่อน….=w=(ไรแว๊!!!!! – คนอ่าน) (ดีมาก!!!>O<b – ซากุระ)
“โฮ่ง!!ๆ”
“เอ๋!?....”
ขวับบบบบ!!( - -)!
ฉันหันไปหาเจ้าของเสียงเมื่อกี้นี้ ที่น่าจะเป็นสัตว์…
“เอ๋?!…หมาป่า=[ ]=”ฉัน
ฉันมองหมาป่า ที่มาจ้องฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่รู้ว่าขนสำดำปนน้ำดำมีลวดลายสักสีน้ำเงิน ดวงตาสีเงิน…แล้วที่สำคัญ!! มันจ้องฉันอยู่ค่า!!!!=[]=
“โฮ่ง!!!ๆๆๆๆ”
“ยะ….อย่าเข้ามานะ!!!”ฉันก้าวถอยหลังจนถึงสุดราว แล้วหมามันเริ่มที่จะเริ่มเข้ามาใกล้ๆฉันขึ้นมาเรื่อยๆ จนรู้สึกได้ลมหายใจของมัน!
“โฮ่ง!!!”
“กะ……กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!!”
ฉันเห็นมันแยกเขี้ยวออกมา! ฉันกลัวมากและหลับตาเพราะไม่อยากเห็นหน้ามันที่กำลังโกรธอยู่!T^T
กร้องแกร้ง!....
“ห่าว….ฮู้…..”
“อึ้ย!!......”
ไม่รู้ว่าเหมือนฉันทำอะไรบางอย่างตกลงไป ทำไมมันเสียงหมามันแผ่วลง แล้วมันกำลังเดินออกไป เพราะว่าฉันหลับตาอยู่ และไม่กล้ามองมัน>< (ก็ลืมตาสิฟะ!!!)
ขวับบบบ!!!( - -)!
ฉันยอมลืมตาตามคำขอไรท์ แล้วตอนนี้ฉันอึ้งมากค่ะ!!!
“ล็อคเก็ท ช้านนนน!!! =[]=!”
ไอเจ้าหมามันคาบล็อคเก็ทของฉันค่ะ!!! อ๋าทำไงดีเนี่ย!? ถ้าเผลอมันกลืนลงไปก็จบน่ะสิ! ตอนนี้ถึงฉันจะกลัว..แต่ว่าล็อคเก็ทฉันมันสำคัญนะยะ!!!
“เฮ้!! เจ้าหมาน้องหมา มันไม่ใช่ขนมนะ!!=[]=”ฉัน
“แหง่งๆๆๆๆ!!!!”
เจ้าหมามันแห่คำรามใส่ฉันก่อนที่จะ!....
ฟุป!.....
กระโดดลงออกจากราวระเบียง!! แล้ววิ่งจุกตูดหนีไปทางตึกเรียน!!!
“เดี๋ยวก่อนซิ!!! เอาล็อคเก็ทของฉันมา!!!!!!!>O< ”
ตอนนี้ฉันไม่มีสติที่จะอยู่ที่นี่แล้ว! ฉันจับราวระเบียบที่จะลงข้างล่าง แต่พึ่งนึกไปได้ว่า!
อยู่ในข้างในนี้ก่อนละกันเดี๋ยวเสร็จแล้ว เดี๋ยวฉันส่งใครซักคนมารับเธอละกัน…
เพนสั่งฉันให้รออยู่ในตึก่อนนี่นา…..แต่ว่า!!!
“ประชุมปฐมฯอาจจะนานกว่าที่ฉันจะรอได้! เพราะฉะนั้นคงไม่เป็นไรที่ฉันจะออกไปข้างนอกตึกแปปเดียว!”
ฟุป!!!
แล้วฉันกระโดดลงมาจากชั้น 2 ลง มาชั้น 1 ที่ป็นพื้นดิน….แล้ววิ่งตามเจ้าหมาที่คาบล็อคเกทของฉันไปทางโรงเรียน!....
“หนอย!!!! คิดว่าจะหนีพ้นอย่างนั้นเหรอ! ฉันก็มีทีเด็ดเหมือนกัน!!!”ฉันเริ่มเตรียมท่าที่จะวิ่งและติดเกียร์ชีต้าและพร้อม!!!
เฟี้ยวววววววววววววววววว!!!!!(เฮ้ยหล่อนเร็วไปหนายยยยยยยย=[ ]=!! – ไรท์ )
5 วิต่อมา…ย้ำ 5 วิ!!!
เอี๊อดดดดดดดดด!!!!
ฉันหยุดเกียร์ชีต้า เพื่อมาหายใจก่อน! แฮกๆๆๆ!!!=[]=’’ ไม่เคยเหนี่อยมาเลยในชีวิตนี้ พอฉันหายเหนี่อยเสร็จฉันสอดส่องหาเจ้าหมา(บ้า)ที่หน้าจะมาทางนี้…
“ฮ้าววววว….ฮุ้ววว!”
ขวับ!!!( - -+)!
ฉันใช้ประสาทหูและสมาธิทั้งหมด หาเจ้าเสียงเมื่อกี้นี้ก่อนฉันจะร้อง!
“ฮ้า!!!!! เจอแล้วววว!!!!>O<”
ฉันชี้เจ้าหมา ที่กำลังขึ้นบันไดในตึกเรียน พอมันเห็นฉันก็กระโจนวิ่งขึ้นบันไดทันที!!
“เฮ้ หยุดเดี๋ยวนี้น๊า!!!!!>[ ]<”
ฉันแหกปากวิ่ง แล้วเข้าตึกเรียน ที่ไม่มีใครอยู่เลย แล้วฉันวิ่งขึ้นบันไดที่หมุนเกียวเหมือน หนัง แฮร์รี่พอตเตอร์ แล้วเงยมองข้างบน!
“พระเจ้า!!!!O[ ]o ฉันวิ่งขึ้นบันไดนี่ไม่ไหวหรอก!!!”
ฉันตกใจบันไดที่หมุนเกียวเป็นร้อยรอบทั้งชั้น! ถ้าฉันขึ้นไปมีหวังตาลายแหงๆ!
ติ๋งน่อง!..........
ฉันมองเจ้าเสียงเมื่อกี้นี้ ทำเอาฉันต้องน้ำตาไหลและขอบคุณพระเจ้าจริงๆ!!!T^T
คุณลิตฟ์!!*0*
ฉันไม่รีรอ แล้วกดลิฟต์ให้มันนมาภายใน 5 วิ!! แต่ก่อนที่ลิฟต์มาฉันก็ไปสังเกตป้ายเขียนอะไรบางอย่าง
ห้ามนร.ทุกคนใช้ลิตฟ์! ยกเว้นอาจารย์ กับสภานักเรียนเท่านั้นี่สามารถใช้ได้!!!
ยกเว้นในกรณีฉุกเฉิน และห้ามใช้เวลาเกิดเพลิงไหม้
ขอให้นร.ขอความร่วมมือ!
“ช่างมัน!!!! ในกรณีของฉันก็ฉุกเฉินเหมือนกัน! แสดงว่าใช้ลิตฟ์ได้!= =!”
ติ้งน่อง….
ฉันรีบวิ่งเข้าไปในลิตฟ์ใสเป็นเหมือนแก้ว
“แล้วไอเจ้าหมานั้นมันขึ้นไปชั้นไหนหว่า….= =;;”
ฉันสอดส่องดูตรงราวบันได พบเห็นว่าไอเจ้าหมาตัวที่คาบล็อคเก็ทของฉันมันขึ้นไปชั้นบนสุด!! โอว…พระเจ้า เจ้าหมาตัวนี้เก่งจริงๆ*-*
“เอ้ย?! นี่ไม่ใช่เวลาชมนิ!=[]= ชั้นบนสุดงั้นชั้นที่ 12 สินะ!”
ฉันกดปุ่มบนเลข 12 แล้วลิฟต์มันดิ่งขึ้น ถึงชั้น 12 ภายใน 5 วิ! หุหุๆเร็วจริงๆเดี๋ยวฉันจะมาบริการใช้อีกนะคะ!
ติ้งน่อง……….
ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!
ฉันรีบบึ่งออกมาจากลิตฟ์แล้ววิ่งไปทางประตูบานเดียวที่แหงนออกมานิดนึง แล้วฉันหยุดตรงหน้าประตูเพราะฉันได้ยินเสียงบางอย่าง
“ฮ่าๆ เก่งมากบลู….!”
“เสียงผู้ชายนี่นา แล้วเหมานั่นชื่อ บลูหรอ?”
ตอนนี้ฉันเริ่มมีความสนใจมากขึ้นและแหงนประตูนิดนึงเพื่อแอบดู เจ้าเสียงเมื่อกี้นี้!
แอ็ด….
“โฮ่งๆ!!”
“โอ๋ๆๆ เด็กดีๆอยากให้ฉันเกาพุงล่ะซิมานี่ๆ!”
โอว….สิ่งที่ฉันเห็นอยู่มันไม่หน้าเชื่อ เจ้าหมาที่มันขู่ฉัน พอมาอยู่กลับผู้ชายที่เครื่องแบบชุด นร. รร.เดียวกันคนนี้กลับเปลี่ยนเป็นคนละตัวยังไงอย่างนั้น! แล้วที่สำคัญเจ้าผู้ชายผมดำหัวเป็ดคนนั้นที่น่าจะเป็นเจ้านายกำลังเกาพุงมันอยู่
“โอ่งๆๆๆๆๆ!!!.....^O^”บลู
“ฮ่าๆๆๆ…เด็กดีๆ”
อะๆๆ…….น่ารักอ่ะ >////< เจ้าหมาบลูน่าร้ากกก เจ้าของหัวเป็ดก็น่าร้ากกกก-
“เอ๊ะ!- ผมสีดำหัวคล้ายๆเป็ดงั้นเหรอ?” ฉันหยุดนิ่งไปซะก่อนที่จะไปนึกขึ้นได้ว่า!
ทำไม…..ผู้ชายคนนั้นเหมือน เด็กผู้ชายในรูปล็อคเก็ทของฉันล่ะ?!
ฉันแอบสอดส่องเจ้าผู้ชายคนนั้นอย่างละเอียด ตรงที่มือขวาของเขากำอะไรบางอย่าง และมันเป็นสิ่งที่ฉันรู้ว่ามันคือ!
“ล็อคเก็ทของฉันนี่!”
ปึง!!!!!!
“………”
“……..”
“แหง่งๆ………”
ฉันเปิดประตูกระแทกกับกำปพงเสียงดังทำให้ทั้งหมาบลูและผู้ชายคนนี้สะดุ้งมองมาที่ฉัน เจ้าหมาเริ่มเปลี่ยนสีหน้ามาขู่ฉัน และผู้ชายในสีหน้าเย็นชาไม่มีรอยยิ้มเหมือนเมื่อกี้นี้ที่ราวดูมีความอบอุ่น……
---------------------------------------------------------------------
100 เปอร์เซนต์ อาวหล่ะ จะเป็นยังกันต่อ เมื่อล็อคเก็ทของซากุระไปอยู่ในมือของหนุ่มน้อยที่เหมือนกันในรูปภาพล็อคเกทของเธอ!!!
ปล.เม้นด้วยนะเว้ยเฮ้ย!! - -+ เด๋วส่งเจ้าบลูงับก้นถึงที่บ้าน
ปล.2 เม้นน้อย...อัพช้านะเว้ยเฮ้ย- -+
ความคิดเห็น