ยามเมื่อสายเลือดจางหาย

“พวกเจ้ามันวิปริตเกินคนปกติ เอาได้แม้กระทั่งคนที่อยู่ในท้องเดียวกัน!”

เสียงของจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่และเป็นบิดาของพวกเขากล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยอารมณ์ในขณะที่สายตาจับจ้องมายังบุตรทั้งสองของตนด้วยความรังเกียจและผิดหวัง...แต่แล้วไง พวกเขาไม่เคยคาดหวังอะไรจากชายผู้นี้อยู่แล้ว...

“โลกใบนี้ไม่ได้มีเพียงแค่พวกท่านสองคนหรอกนะ เหตุใดจึงไม่เปิดใจยอมรับผู้อื่นบ้างกัน...”

หญิงสาวจอมจุ้นจ้านน่ารำคาญคนหนึ่งเอ่ยกับพวกเขาด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่สดใสดูเป็นมิตรราวกับพร้อมที่จะเข้ามายังโลกของพวกเขา....ทั้งๆที่นางไม่เคยรู้เรื่องราวอะไรของพวกเขาเลยแท้ๆ...

“ความสัมพันธ์ของพวกเจ้าจะถูกผู้คนมากมายพากันรุมประณาม...พวกเจ้าเองก็น่าจะรู้ดีแท้ๆ...แล้วเหตุใดจึงคิดจะยังคงความสัมพันธ์เช่นนี้ไว้กัน...”

บุรุษผู้หวังดีกล่าวกับพวกเขาในขณะที่สายตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความเวทนาและขมขื่นยามที่จับจ้องมายังพวกเขา...มันคือความสงสารที่ไม่เคยช่วยอะไรได้เลยแม้แต่น้อย

[คำพูดสวยหรูมากมายที่ไร้ค่าออกจากปากผู้คนนับร้อย ความใจดีที่มีให้ต่อพวกเขาล้วนแฝงไปด้วยผลประโยชน์ ท่าทางที่เป็นมิตรนั้นก็ไม่ต่างอะไรจากยาพิษ...ทุกสิ่งทุกอย่างคือการเสแสร้งในโลกอันแสนน่าเกลียดเท่านั้น...]

________________________________________________________________________________________________________________

คำเตือน 

  นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายแนวค้ำคอร์และผิดศีลธรรมนะคะ เพราะฉะนั้นเวลาอ่านก็อาจต้องทำใจหน่อยนะคะ555

แล้วก็เรื่องนี้แอบเกี่ยวโยงกับตัวเอกของนิยายเรื่องหลักที่ไรท์เขียนด้วย แต่ว่าเนื้อหาไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเนื้อเรื่องหลักโดยตรงค่ะ

ขอบคุณสำหรับธีมสวยๆค่ะ

 

CR.SQW

CR.SQW